Το ένα φέρνει το άλλο και το άλλο φέρνει το ένα...

(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)


Το ένα φέρνει το άλλο και το άλλο φέρνει το ένα...


Βάζω ένα τίτλο σε ένα κείμενο... και μετά... αρχίζω να γράφω το κείμενο και γίνεται άλλο κείμενο από αυτό που θα περίμενα να γίνει... έπειτα αλλάζω τον τίτλο... αλλά αλλάζοντας τον τίτλο... μου έρχεται ιδέα για να αλλάξω το κείμενο... κι έπειτα πάλι αλλάζω το κείμενο... μα αλλάζοντας το κείμενο... πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει ξανά και ο τίτλος... Και σε έναν φαύλο κύκλο από αλλαγές εγώ να μένω η ίδια... Έπειτα να σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα... κάπου πρέπει να κατασταλλάξει κανείς... κάτι οφείλει να επιλέξει... Δεν έχει τόση σημασία... Ας είναι ένας τίτλος... Θα είναι αρκετός... Καλύτερα εξάλλου από το να μην έχω κανένα τίτλο... Ας είναι ένα κείμενο... Θα είναι αρκετό... Καλύτερα εξάλλου από το να μην έχω κανένα κείμενο... Έπειτα σκέφτομαι γιατί; Γιατί είναι καλύτερα να υπάρχει κάποιος τίτλος ή κάποιο κείμενο; Δεν είναι σίγουρο... και αποφασίζω να σταματήσω να γράφω για να δω τι θα συμβεί... Σβήνω και τον τίτλο... Σβήνω και το κείμενο... Και μένω στο χωρίς όνομα... και στο χωρίς λέξεις... Ωραία... και η παύση και η σιωπή... Έπειτα, όμως, δεν ξέρω... κάτι νιώθω να έχω να πω, κάτι θέλω να δηλώσω, κάτι θέλω να εκφράσω... και πρέπει να δώσω ένα όνομα σε αυτό... Δεν έπρεπε να σβήσω όσα έσβησα σκέφτομαι... Πάω να μετανιώσω... αλλά μετά θυμάμαι... πως δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για τίποτα... Δεν πειράζει... Ας γράψω ξανά... άλλον τίτλο και άλλο κείμενο... από την αρχή... Και βάζω έναν τίτλο... μα... πώς να το πω... δεν είναι αυτό που ακριβώς θέλω, δεν είναι αυτό που ακριβώς νιώθω... Καταλαβαίνεις, έτσι; Τι σημαίνει να μην βρίσκεις την λέξη; Τι συμβαίνει όταν δεν βρίσκεις την πράξη; Φυσικά, καταλαβαίνεις... Και, παρόλα αυτά, γράφω μια λέξη... κι ας μην είναι αυτή ακριβώς που θέλω να πω... πάω να γράψω το κείμενο... και να’ το πάλι... αλλάζει στην πορεία... τι ήταν αυτή η καινούρια ιδέα που ήρθε; Να πάω προς τα εκεί; Ή μήπως να πάω προς τα εδώ; Σαν οδηγός που δεν μπορεί να αποφασίσει πού να στρίψει... Δεν ξέρω τι να κάνω με το τιμόνι... Και σταματάω ξανά το αυτοκίνητο... Είναι το πλάνο που χρειάζεται... Χρειάζεται ένας σχεδιασμός... Μα εγώ δεν έχω πλάνο... Νιώθω, βέβαια, πως η ζωή μου είναι σαν ένα μονοπλάνο... αλλά αυτό δεν νομίζω να μετράει σαν πλάνο ζωής... Τι μου συμβαίνει; Γιατί δεν γίνεται να βάλω έναν απλό τίτλο στην ταινία μου; Γιατί συνέχεια αλλάζουν οι τίτλοι αρχής; Γιατί αλλάζει το περιεχόμενο; Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει τίποτα σταθερό; Γιατί κουνάει η κάμερα; Αφού δεν την κρατάω... Εξάλλου το δικό μου χέρι είναι σταθερό... όταν κρατάει την κάμερα... όταν κρατάει το τιμόνι τρέμει... Γιατί νιώθω πιο άνετα να είμαι παρατηρητής από το να είμαι οδηγός; Αυτό δεν είναι αλήθεια... Δεν έχω ιδέα γιατί το έγραψα... Πάντοτε ήθελα να είμαι και οδηγός... και παρατηρητής και οδηγός... Ούτε που ξέρω πού πάει η σκέψη μου... προσπαθεί να πάει στο τιμόνι... αλλά δεν είναι εκεί... για αυτό εξάλλου και δεν οδηγώ πια... δεν υπάρχει τιμόνι φτιαγμένο για εμένα... που να είναι προέκταση όχι του χεριού μου... μα του μυαλού μου... καταλαβαίνεις... να είναι συνδεδεμένο με τις σκέψεις μου... να σταματάει όταν δεν είμαι συγκεντρωμένη... να συνεχίζει όταν είμαι συντονισμένη με το τι συμβαίνει γύρω μου... Δεν είναι τα φτερά που κάνουν τους ανθρώπους... είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα φτερά... Θα μπορούσα να αφήσω και το τιμόνι... Δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι το χρειάζομαι πια... Δεν είναι εξάλλου αυτό το όχημά μου... Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι... Και αυτό το να ταιριάξεις... δεν χρειάζεται και τόσο πολύ...

Αλλά ας γυρίσουμε στις λέξεις...

Βάζω ένα τίτλο σε ένα κείμενο... και μετά... αρχίζω να γράφω το κείμενο και γίνεται άλλο κείμενο από αυτό που θα περίμενα να γίνει... έπειτα αλλάζω τον τίτλο... αλλά αλλάζοντας τον τίτλο... μου έρχεται ιδέα για να αλλάξω το κείμενο...