2/3/15

Σε αυτό το όνειρο ήμουν και δεν ήμουν εγώ...


Σε αυτό το όνειρο... ήμουν και δεν ήμουν εγώ...
Ξεκινούσε το όνειρο και ήμουν εγώ... μετά γινόμουν κοριτσάκι και συνέχιζα να είμαι εγώ... με καστανά μαλλιά και με καστανά μάτια... σαν να είναι ο μικρός εαυτός μου... μετά εγώ ήμουν ξανά εγώ και το κοριτσάκι ήταν και αυτό εγώ... σαν να είναι ο εαυτός μου χωρισμένος σε δύο πρόσωπα... στον μικρό και τον μέγαλο εαυτό μου... μετά εγώ ήμουν εγώ και το κοριτσάκι δεν ήμουν εγώ... αλλά ένα κοριτσάκι που πρόσεχα... υπαρκτό πρόσωπο... με ξανθά μαλλιά και με γαλάζια μάτια... αλλά ήταν κάπως και σαν να μην είναι εντελώς ότι δεν είναι εγώ... Ένιωθα πως είμαι και δεν είμαι εγώ και το κοριτσάκι... Ήμασταν σε ένα αυτοκίνητο, παρκαρισμένο, στην γωνία μιας πλατείας... Εγώ στην θέση του οδηγού και το κοριτσάκι στην θέση του συνοδηγού... Προσπαθούσα να ξεπαρκάρω και να βγω στον δρόμο... αλλά έρχονταν αυτοκίνητα γύρω μου και ο χώρος γινόταν όλο και πιο περιορισμένος... Έρχονταν αυτοκίνητα όχι μόνο γύρω μας αλλά και προς τα πάνω μας και προσπαθούσα να τα αποφύγω... Μετά κατάλαβα πως δεν θα μπορέσω να βγάλω το αυτοκίνητο στον δρόμο και είπα στο κοριτσάκι να βγούμε γρήγορα έξω από το αυτοκίνητο... Ένιωθα κίνδυνο και αυτό κάναμε... βγήκαμε γρήγορα έξω... Και τα αυτοκίνητα συνέχιζαν να έρχονται και έπεσαν και πάνω στο αυτοκίνητό μας καταστρέφοντάς το... κάνοντας το «ακκορντεόν»... Το κοιτάξαμε με το κοριτσάκι... και νιώσαμε πως γλιτώσαμε τελευταία στιγμή... Κοιταχτήκαμε... Μετά δεν ήμασταν εκεί πια... Έβλεπα μόνο το πρόσωπο από το κοριτσάκι να με κοιτάζει... Και δεν ήταν με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια... Και δεν ήταν με καστανά μαλλιά και καστάνα μάτια... Ήταν με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια... Και το δέρμα του πριν ήταν λεύκο μα τώρα μαύρο... Ήταν και ελαφρά βαμμένο... Είχε και πράσινη σκιά πάνω και κάτω από τα μάτια του... Σαν μια πράσινη ανοιχτή γραμμή... που τονίζει το σχήμα των ματιών του... Και ήταν δακρυσμένο... Απλά ανοιγόκλεινε τα μάτια και με κοίταζε... Και όλο το πλάνο ήταν ένα πρόσωπο... Και όλο το πρόσωπο ήταν ένα πλάνο... Και εγώ έλεγα το όνομά της... ξανά και ξανά... και της έκανα συνέχεια την ίδια ερώτηση... Την ρωτούσα τι έχει και αν είναι καλά... Ξανά και ξανά... Και εκείνη δεν μου απαντούσε... Μόνο τα μάτια της μου μιλούσαν... και μου δήλωναν πόνο... και μεγάλη στενοχώρια... Και δεν ήμουν σίγουρη... Ήταν το ίδιο κοριτσάκι όλο το όνειρο... κι ας άλλαζε μορφές... Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω αν είμαι ή δεν είμαι εγώ... Ενώ το πρώτο κοριτσάκι το είχα νιώσει να είναι ολοκληρωτικά εγώ, το δεύτερο κοριτσάκι το είχα νιώσει να αρχίζει να διαχωρίζεται από εμένα, να μην είναι εγώ αλλά και να είναι εγώ, και το τρίτο κοριτσάκι, αυτό το τελευταίο, δεν το ένιωθα να είναι καθόλου εγώ... Συνέχιζα να το ρωτάω... Τι έχει και αν είναι καλά... Μα εκείνο δεν απαντούσε... Ξύπνησα ανήσυχη... Συνειδητοποίησα... Το κοριτσάκι του ονείρου είχε το όνομα της πραγματικής γατούλας μου... Η ζωντανή γατούλα μου ήταν μια χαρά... Το ονειρικό κοριτσάκι δεν ήταν καλά... Και χαράχτηκε στο μυαλό μου το πρόσωπό του και η έκφρασή του για μέρες... Τα μεγάλα δακρυσμένα μάτια του τα κουβαλάω μαζί μου... Και αναρωτιέμαι τι ήθελε να μου πει... Μα ακόμα δεν μου απαντάει... Αναρωτιέμαι τι ήθελα να μου πω... Μα ακόμα δεν μου απαντάω...