10/20/15

«Μου χαλάς την εικόνα μου»



Ήταν τότε που άρχισα να νιώθω την ανάγκη να διδάξω και που θέλησα να πάω να παρακολουθήσω ως ακροάτρια μερικούς δασκάλους... Ένιωθα να έχω απομακρυνθεί από την διαδικασία των μαθημάτων και των σεμιναρίων και ήθελα να έρθω ξανά σε επαφή με αυτήν την πλευρά του θεάτρου (Παρένθεση: Δεν τα κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω και να βρω αυτό που αναζητούσα...)...

Ανάμεσα στα διάφορα μαθήματα παρακολούθησα, κάποια στιγμή, ένα μάθημα υποκριτικής ενός δασκάλου (ένα, μόνο ένα μάθημα, στον συγκεκριμένο δάσκαλο δεν υπήρχε περίπτωση να επιλέξω να παρακολουθήσω και δεύτερο.).

Με σήκωσε στην σκηνή μαζί με όλους τους μαθητές (υπάρχουν αρκετοί δάσκαλοι που δεν θα δεχτούν να μείνεις ακροατής και θα σου ζητήσουν να συμμετέχεις, το καταλαβαίνω και το σέβομαι και, ταυτόχρονα, βάζω και έναν μικρό αστερίσκο ένστασης που θα αναλύσω, ίσως, κάποια επόμενη φορά). Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Ζήτησε από έναν-έναν να κάνει κάτι και οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε αυτό που έκανε ο ένας. Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν ο συγκεκριμένος δάσκαλος ΕΝΩ ο καθένας έκανε αυτό που έκανε (!), την ώρα που το έκανε (!!!), σχολίαζε υποτιμητικά (!!!!!) τον άνθρωπο που το έκανε (!!!!!!!). Τα συγκεκριμένα υποτιμητικά σχόλια έγιναν σε συγκεκριμένα άτομα... δεν σχολιάστηκαν δηλαδή όλοι υποτιμητικά... αλλά μόνο κάποιοι (αρκετοί) μαθητές... Δεν ήταν προς όλους αλλά προς κάποιους αυτή η απαράδεκτη συμπεριφορά... π.χ. Προς έναν άνθρωπο που είχε «παραπάνω» κιλά (Κατά την άποψη του δασκάλου; Κατά την άποψη της κοινωνίας;)... του έλεγε διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς σε σχέση με τα κιλά του ΕΝΩ εκείνος αυτοσχεδίαζε... Καθόλου καλά ως εδώ; Καθόλου καλά ως εδώ. (Και μην μου πείτε πως ήταν στοχευμένο, γινόταν δηλαδή επίτηδες για να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, ήταν δηλαδή «σχέδιο διδασκαλίας» με την έννοια να κάνει τον μαθητή να νιώσει άσχημα και να το ξεπεράσει... Δεν ήταν.). (Επίσης, φυσικά, ακόμα και προς όλους να ήταν αυτή η συμπεριφορά, πάλι θα είχα θέμα.).

Το στομάχι μου άρχιζε να ανακατεύεται... ενώ ευχόμουν να μην έρθει η δική μου σειρά... γιατί δεν είχα αποφασίσει αν θέλω να κάνω κάτι μέσα σε αυτήν την τόσο άσχημη ατμόσφαιρα... (αν μπορούσα να σας μεταφέρω έστω και λίγη από την συγκεκριμένη ατμόσφαιρα, σας βεβαιώνω, θα ανακατευόταν και το δικό σας στομάχι... Δυστυχώς, η γραφή μου δεν έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο του να καταφέρνει να αναπαράγει αυτού του τύπου τις ατμόσφαιρες... Δεν ήταν μόνο το τι λεγόταν αλλά και το πώς λεγόταν... Ο τρόπος που τα έλεγε, δυστυχώς (ή μάλλον ευτυχώς για εσάς) δεν μπορεί να μεταφερθεί... Μια εικόνα... χίλιες λέξεις... Ένα βίωμα... Πόσες λέξεις;)... Ή μάλλον είχα αποφασίσει... Δεν ήθελα να σηκωθώ και θα του το έλεγα. Τελικά πέρασε την σειρά μου. Με προσπέρασε. Δεν έχω ιδέα τι συνέβηκε (και δεν με ενδιέφερε). Μπορεί να ήταν επειδή του ζήτησα να είμαι ακροάτρια, μπορεί να ήταν το επικριτικό μα καθόλου υποκριτικό ύφος μου, μπορεί απλά να με ξέχασε, μπορεί το οτιδήποτε. Σημασία έχει πως δεν σηκώθηκα και ένιωσα ανακούφιση και επειδή δεν θα βομβαρδιζόμουν με ένα σωρό υποτιμητικά σχόλια και επειδή δεν χρειαζόταν να δικαιολογηθώ επειδή δεν θέλω να σηκωθώ επειδή δεν θέλω να βομβαρδιστώ με ένα σωρό υποτιμητικά σχόλια...

Αφού σηκώθηκαν όλοι... και έκαναν αυτό που έκαναν... και ακούγαμε αυτά που ακούγαμε... Μας είπε να σηκωθούμε όρθιοι... Έγινε άλλος ένας αυτοσχεδιασμός, άλλη μια άσκηση... Και στο τέλος, αφού είχε περάσει η ώρα του μαθήματος, ήμασταν σε μια σειρά πάνω στην σκηνή, όρθιοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, μας ζήτησε να μείνουμε εκεί ενώ εκείνος καθόταν κάτω από την σκηνή και μας κοίταζε... Μας κοίταξε και μας είπε ότι είμαστε ένα όμορφο τμήμα... Τότε (έγινε το αποκορύφωμα για εμένα!)... γύρισε στην γυναίκα δίπλα μου και της είπε να κατέβει από την σκηνή (!) γιατί του χαλάει (!!!) την εικόνα (!!!!!) του τμήματος του (!!!!!!!)... Έτσι ακριβώς... «Του ΧΑΛΑΕΙ την εικόνα!»... «Μου χαλάς την εικόνα μου»! Της είπε... Ξέρετε γιατί; Επειδή ήταν (για εκείνον) μεγάλη (γιατί για το θέατρο δεν ήταν μεγάλη αφού το θέατρο δεν «κοιτάζει» ηλικίες)... Μάλιστα, μάλιστα... μεγάλη... Η γυναίκα ήταν 40-45 χρονών ενώ όλοι οι άλλοι ήμασταν μικρότεροι (αλλά και πάλι σε διάφορες ηλικίες, 18-35). Έμεινα έκπληκτη! Το εννοώ. Άνοιξα το στόμα σαν καρτούν... και νομίζω τραύλισα κάτι σαν... «Μα τι λέτε;» αλλά δεν θυμάμαι αν και πόσο δυνατά το είπα... Και έχω την αίσθηση πως, ίσως, δεν μπορώ να είμαι και σίγουρη, και κάποιοι άλλοι μαθητές ένιωσαν όπως εγώ. Υπήρξε μια μικρή συνολική αναταραχή... Πάντως, θυμάμαι πως γύρισα στην γυναίκα δίπλα μου και σιγά (είχα αυτήν την δυνατότητα αφού στεκόταν τόσο κοντά μου) της είπα (ένιωσα την ανάγκη να αποκαταστήσω την τάξη και για το θέατρο και για την ζωή)... «Το Θέατρο, πάντως, έχει ανάγκη από ώριμες γυναίκες. Στα 18-20 υπάρχουν πολλές κοπέλες που ενδιαφέρονται για το θέατρο. Στα 40 σπανίζουν οι καλές γυναίκες ηθοποιοί.» (Δεν ήταν φράση δική μου... ήταν εμπνευσμένη από κάτι παρόμοιο που είχε πει ένας άλλος δάσκαλος μου κάποτε... και που με είχε προβληματίσει πολύ... με έβαλε σε διάφορες σκέψεις για διάφορους λόγους... αλλά ίσως κι αυτό το αναλύσω κάποια άλλη φορά...)... Εκείνη με κοίταξε... και χαμογέλασε... Αλλά εμένα το δικό μου στομάχι συνέχιζε να ανακατεύεται... Εκείνος δεν νομίζω να άκουσε τι είπα. Εκείνη δεν κατέβηκε από την σκηνή (νομίζω πως δεν κατέβηκε επειδή είχε μείνει έκπληκτη κι εκείνη κι όχι επειδή έπαιξε ρόλο αυτό που της είπα εγώ...). Και εκείνος το προσπέρασε και συνέχισε να λέει... για το τι όμορφο τμήμα έχει! Έπειτα μας ρώτησε αν όλοι θα παρακολουθήσουμε το μάθημά του... κι εγώ του είπα πως το πιθανότερο είναι πως δεν θα το παρακολουθήσω (νομίζω πως δεν του είπα πως σίγουρα δεν θα το παρακολουθήσω αλλά πώς μάλλον δεν θα το παρακολουθήσω παρόλο που γνώριζα πως δεν υπήρχε περίπτωση να το παρακολουθήσω...). Εκείνος ενοχλήθηκε. Κάναμε έναν διάλογο... παράλογο... γρήγορο... και χωρίς ιδιαίτερο νόημα... (Τα θέματα της συζήτησής μας ήταν... π.χ. Αφού είσαι ήδη ηθοποιός γιατί έρχεσαι σε μαθήματα;! Χρειάζεται άραγε να εξηγώ τα αυτονόητα; Όλοι οι ηθοποιοί που σέβονται τον εαυτό τους γνωρίζουν πως μπορεί να θελήσουν να επιστρέψουν στην μάθηση και στην εκπαίδευση... και πως αυτό είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ... Ανεξάρτητα αν σε εμένα τώρα είχε μπει και ο παράγοντας διδασκαλία, θα μπορούσα να το χρειάζομαι και μόνο ως ηθοποιός...)...

Δεν του είπα γιατί δεν θα έμενα. Με έχασε στο πρώτο υποτιμητικό σχόλιο... και μέχρι το τελευταίο υποτιμητικό σχόλιο... ήθελα να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο ή να φύγω τρέχοντας... Προτίμησα το δεύτερο γιατί δεν μου έφταιγε σε τίποτα ούτε το κεφάλι μου ούτε ο τοίχος!... Και αυτό και έκανα... έφυγα... τρέχοντας...

Ω! Θέατρο!

Πόσο σε λυπάμαι, καμιά φορά, όταν σκέφτομαι σε πόσες αίθουσες ταλαιπωριέσαι;! Εσύ, δεν ευθύνεσαι... για το ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε χρησιμοποιούν απλά και μόνο για να ταλαιπωρήσουν άλλους ανθρώπους!

Τώρα πια χαίρομαι τόσο! Που έχω την ελευθερία μέσα μου να πω... πως... καμιά φορά... αυτό που συμβαίνει, όχι μόνο δεν με εκφράζει αλλά στα δικά μου μάτια, σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογείται, στα πλαίσια καμίας Τέχνης.

Βγήκα από την αίθουσα προβληματισμένη...

Πού θα βρω δασκάλους για να μου δείξουν τον δρόμο πώς θα γίνω δασκάλα;

Τα ίδια θέματα είχα και ως μαθήτρια...

Πώς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο που υποτιμάει τους ανθρώπους;

Δεν είναι δυνατόν οι δάσκαλοι να μην συμπεριφέρονται ανθρώπινα.

Το θέατρο είναι για όλους.

Δεν είναι για κάποιους.

Και ελπίζω να μην χρειάζεται να εξηγήσω πως...

Αν ήμουν γυναίκα... 40-45 χρονών... και ήθελα για πρώτη φορά στην ζωή μου να ασχοληθώ με το θέατρο... δεν θα μου άρεσε καθόλου... να μου πει κάποιος... πως του «χαλάω» την «εικόνα»... του τμήματός του... Δεν θα μου άρεσε να με κάνουν να νιώσω άσχημα για μια απόφαση που ποιος ξέρει άραγε πόσο καιρό έκανα να την πάρω και πόσο δύσκολο μου ήταν να την πάρω...

Κι αν ήμουν άντρας... και είχα κάποια «παραπάνω» κιλά... στα μάτια κάποιων ανθρώπων... θα ήθελα να έχω την δυνατότητα να ανέβω σε μια σκηνή και να μπορέσω να αυτοσχεδιάσω ελεύθερα... να «εκτεθώ» χωρίς να με υποτιμήσουν ή να με κοροϊδέψουν για αυτό... Ποιος ξέρει πόσο καιρό μπορεί να μην ερχόμουν στο θέατρο... γιατί μου είχαν βάλει στο μυαλό... πως το θέατρο είναι για τους «όμορφους» άντρες και τις «εντυπωσιακές» γυναίκες! Δεν θα μου άρεσε καθόλου να νιώσω... πως χαλάω την εικόνα... Γιατί, αν το σκεφτεί κανείς, αυτή η φράση «κρύβεται» πίσω και από αυτήν την συμπεριφορά...

Ανατριχιάζω στην ιδέα... ότι αυτοί οι άνθρωποι που τα λένε αυτά αποτελούν το θεάτρό μας...

Αλλά τι γνωρίζω κι εγώ;

Τίποτα δεν γνωρίζω... !

Μόνο τα απλά... τα αυτονόητα... τα ανθρώπινα...

Για αυτό και δυσκολεύομαι τόσο σε αυτήν την ζωή...

Και για αυτό είμαι και από τους ανθρώπους... που αρκετές φορές χαλάω την εικόνα των άλλων... και δεν ανήκω... στο όμορφο πλαίσιό τους...

Επειδή ειμαι διαφορετική... και η διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται διαφορετικά... σαν σωματικό «ελάττωμα»... σαν ηλικιακό «ξεπέρασμα»... σαν κάτι που σε κάποιους δεν ταιριάζει...

Και τώρα συνειδητοποιώ... πως όλοι αυτοί... που λένε... πως τους «χαλάμε» την «εικόνα»... με τα παραπάνω κιλά μας... με την παραπάνω ηλικία μας... με το ύψος μας, το βάρος μας... την εξωτερική μας εμφάνιση ή τον εσωτερικό μας κόσμο... με τις ιδιαίτερες σκέψεις μας ή με τα ξεχωριστά συναισθήματά μας... δεν χαλάνε άραγε με αυτόν τον τρόπο οι ίδιοι την εικόνα... του θεάτρου μα και της ζωής;

Δεν πείθουν τον κόσμο πως το θέατρο είναι μόνο αυτό; Μια δήθεν και καλά «ομορφιά»; Ούτε καν... ομορφιά! Δεν πείθουν τους ανθρώπους πως η ζωή είναι μόνο αυτό; Μια δήθεν και καλά «εξουσία» ή «επιτυχία»;

Βγαίνω από την αίθουσα... που «χαλάει την εικόνα» του Θεάτρου και της Ζωής... μήπως και καταφέρω να δημιουργήσω από την αρχή το Θέατρο και να εκτιμήσω από την αρχή την Ζωή...

Πρέπει να επαναπροσδιορίζουμε τα πάντα (και συνέχεια)... και αυτούς που πληρώνουμε να δούμε στην σκηνή... να αναρωτηθούμε... γιατί τους πληρώνουμε... και αυτούς που θαυμάζουμε στην ζωή... να αναρωτηθούμε... γιατί τους θαυμάζουμε...

Οφείλουμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε τις βάσεις από την αρχή αφού δεν μας εκφράζουν όσα έχτισαν (γκρεμίζοντας το σύμπαν γύρω τους και αδιαφορώντας για τους ανθρώπους) κάποιοι άλλοι.

Οφείλουμε...

Να δημιουργήσουμε Τέχνη και Να γεννήσουμε Ζωή...

Από την Αρχή...

Οφείλουμε να φτιάξουμε μια δική μας εικόνα την οποία κανείς να μην μπορεί να μας την χαλάσει... Και σε αυτήν την εικόνα... χωράνε όλοι οι άνθρωποι...



10/17/15

«Δεν νιώθω πως είμαι ξεχωριστός»



«Δεν νιώθω πως είμαι ξεχωριστός.» έγραψες... και αναζητούσες κάτι να βρεις για να διαβάσεις σε σχέση με αυτό... Και εγώ αναρωτιέμαι... τι σε έφερε σε αυτό το σημείο; Όπου δεν είχες κανέναν δίπλα σου για να συζητήσεις... όπου ένιωσες τέτοια απόγνωση... που αυτό που σκέφτηκες να κάνεις είναι απλά να πληκτρολογήσεις αυτήν την φράση μήπως και βρεις κάτι, οτιδήποτε, στο διαδίκτυο, μήπως και σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα ή μήπως βοηθηθείς;

Δεν νιώθεις πως είσαι ξεχωριστός... Αυτή η φράση σε έφερε εδώ. Σε εμένα. Στο ιστολόγιο μου. Κάπου θα έχω γράψει κάτι... που νομίζω δεν θα ήταν και τόσο σχετικό με αυτό που αναζητούσες. Όμως, τώρα, να’ μαι. Είμαι εδώ για εσένα. Ζήτησες κάτι από τον ηλεκτρονικό κόσμο κι εγώ θα σου το προσφέρω σε περίπτωση που το αναζητήσεις ξανά...

Πρώτα από όλα... θα σου γράψω... πως είτε σου αρέσει είτε όχι... είτε το γνωρίζεις είτε όχι... είτε το συνειδητοποιείς είτε όχι... Είσαι ξεχωριστός. Αυτό είναι ένα γεγονός.

Τώρα το αν νιώθεις πως είσαι ξεχωριστός είναι μια άλλη ιστορία... Άλλο το τι αιθανόμαστε κι άλλο το τι ισχύει...

Ύστερα θα σου πω... πως γνωρίζω γιατί αισθάνεσαι πως δεν είσαι ξεχωριστός... δεν είναι καθόλου δύσκολο να σε κάνουν να αισθανθείς πως δεν είσαι ξεχωριστός σε αυτήν την ζωή... Γνωρίζω πως δεν σε παρηγορεί (και πολύ καλά κάνει και δεν σε παρηγορεί) η ιδέα πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που τους έχουν κάνει να μην νιώθουν ξεχωριστοί... να νιώθουν... συνηθισμένοι... ή να νιώθουν... χωρίς κάτι... ιδιαίτερο... χωρίς κάτι... μοναδικό... χωρίς... «κάτι»... Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που θεωρούσαν ότι δεν είναι ξεχωριστοί και μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως ήταν ξεχωριστοί (άλλο αν εκείνοι δεν μπορούσαν να το δουν ή να το νιώσουν). Για αυτό αρκετές φορές εκνευρίζομαι με τις καταστάσεις που επικρατούν... δεν είναι υπέρ των ανθρώπων αλλά κατά των ανθρώπων... τους κάνουν να νιώθουν πως δεν αξίζουν... και όταν στερείς από τους ανθρώπους την αξία τους...χάνεται κάθε νόημα για αυτούς...

Και τώρα... θα σε ρωτήσω... γιατί δεν νιώθεις ξεχωριστός; Προσπάθησε να το συγκεκριμενοποιήσεις... Είσαι σε μια δουλειά που δεν σου αρέσει; Είσαι σε μια σχέση που δεν σε εκφράζει; Δεν κάνεις πράγματα που σου προκαλούν ενδιαφέρον; Δεν έχεις πράγματα που σου προκαλούν ενδιαφέρον; Σε τι περιβάλλον βρίσκεσαι; Πώς σε κάνει να νιώθεις η οικογένεια σου; Πώς σε κάνουν να νιώθεις οι φίλοι σου; Σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι συνηθισμένος; Πώς σε κάνουν να νιώθεις οι άνθρωποι γύρω σου; Έχεις έστω και έναν άνθρωπο που να πιστεύει σε εσένα; Έχεις έστω και έναν άνθρωπο που να σε βλέπει ξεχωριστό;

Είμαι από τους ανθρώπους που θα σου πουν... πως πρέπει μόνος σου να βρεις την αξία σου και να την νιώσεις και να την υπερασπιστείς... Πρέπει... οφείλεις... να βρεις τρόπος να νιώσεις ξεχωριστός όχι μόνο για εσένα μα και για τους άλλους...

Αλλά γνωρίζω... πως αν δεν έχεις νιώσει ποτέ ξεχωριστός (αλήθεια, εδώ θα σε ρωτήσω, υπήρχε κάποτε, κάποιο σημείο που ένιωσες ξεχωριστός και αν, ναι, πότε ήταν αυτό;)... όσο να’ ναι... είναι πολύ βοηθητικό (και, δυστυχώς, αρκετά σπάνιο να συμβεί) το να δει κάποιος άλλος την αξία σου... και να αρχίσεις να βλέπεις την αξία σου μέσα από εκείνου τα μάτια...

Αν και δεν σε γνωρίζω... θα σου έλεγα... πως εγώ πιστεύω πως αν σε δω... θα σε κάνω να δεις την αξία σου μέσα από τα μάτια τα δικά μου... μπορεί να μην το πιστεύεις... αλλά έχω αυτήν την «μαγική» ικανότητα... εγώ μπορώ να δω την αξία σου ακόμα κι αν δεν μπορείς να την δεις εσύ... και το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις τον εαυτό σου αρχικά μέσα από τα μάτια τα δικά μου... και ύστερα μέσα από τα μάτια τα δικά σου...

Τότε θα δεις πόσο ξεχωριστός είσαι και δεν θα μπορέσεις να το ξεχάσεις ποτέ ξανά... ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις τι να κάνεις μετά με αυτήν την «ξεχωριστή» σου ατμόσφαιρα, δεν θα θέλεις να την αποχωριστείς, θα θέλεις να την προστατεύσεις... και το κυριότερο δεν θα μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν... Θα νιώθεις ξεχωριστός όλη την ώρα...

Θα γράφεις τότε... «Νιώθω ξεχωριστός αλλά δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό.»... Ίσως τότε αυτό να ψάχνεις απεγνωσμένα στο διαδίκτυο και η αλήθεια είναι πως από εκείνο το σημείο πια δεν θα ξέρω πώς να σε βοηθήσω... ίσως εσύ να μπορέσεις να με βοηθήσεις κάποτε... αν βρεις κάποια άκρη σε σχέση με αυτό το ξεχωριστό που είμαστε... και που δεν μας αφήνουν να το εκφράσουμε...

Δεν νιώθεις πως είσαι ξεχωριστός...

Μα είσαι.

Τόσο απλά.

Έγραφα στο τετράδιο μου κάτι και το μοιράζομαι με εσένα... επειδή χωρίς να το ξέρεις... μοιράστηκες κι εσύ κάτι με εμένα... μοιράστηκες την φράση που αναζήτησες... και αυτό τα είπε όλα... δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω να μάθω για εσένα για να καταλάβω το σημείο που βρίσκεσαι... Έγραφα, λοιπόν, ανάμεσα στα διάφορα...

«Νιώθω σαν η εποχή μας, διαρκώς και με κάθε τρόπο, να προωθεί το μέτριο. Είναι φοβερό το πόσο συχνά το συναντάει κανείς προς όλες τις κατευθύνσεις.»

Και αυτά σου γράφω τώρα... Μας κάνουν μέτριους... μα δεν σημαίνει ότι είμαστε μέτριοι επειδή μας υποχρεώνουν να γίνουμε μέτριοι. Καταλαβαίνεις την διαφορά; Άλλο να γίνεις μέτριος... και άλλο να είσαι μέτριος... Όλοι μπορούμε να γίνουμε μέτριοι... κάτω από κάποιες συνθήκες στην ζωή μας, κάποια στιγμή... είναι άλλο, όμως, το να είμαστε μέτριοι... άλλο το να είναι η ουσία μας «μέτρια».

Για αυτό θέλω να θυμάσαι...

Δεν είσαι μετριότητα. Δεν είσαι συνηθισμένος. Δεν είσαι ίδιος.

Δεν είσαι «τίποτα». Είσαι «κάτι».

Είσαι ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ.

Δεν χωράει καμία διαπραγμάτευση σε αυτό.

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο καλύτερα για εσένα.

Είναι άδικο να φύγει η ζωή σου και να μην το έχεις νιώσει ούτε μία στιγμή...

Όταν θα φτάσεις στο σημείο που θα λες και θα γράφεις «Νιώθω ξεχωριστός.» θα γνωρίζεις πως αυτό δεν μπορεί να σου το στερήσει κανείς.

Και, άκουσέ με.

Είναι αλήθεια.

Κανείς, κανείς, ΚΑΝΕΙΣ... δεν μπορεί να σου «κλέψει» την ξεχωριστή ιδιότητά σου... Αυτό το «κάτι» σου, κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει...

Εύχομαι να γράψεις άλλη μία φόρα, μία μόνο, μία και τελευταία, «Δεν νιώθω πως είμαι ξεχωριστός.»... για να σε φέρει η αναζήτησή σου εδώ και να σου πω...

Εσένα. Εσένα προσωπικά που έψαξες για αυτήν ακριβώς την φράση.

«Είσαι ξεχωριστός.».

Είσαι ένας άνθρωπος που είναι ξεχωριστός και σου εύχομαι να βρεις τον ξεχωριστό σου δρόμο.

Είμαι εδώ για εσένα.

Η ξεχωριστή Μαριλού που δεν ένιωθε πάντα ξεχωριστή.

(Αυτό μπορεί και να μην είναι αλήθεια... Ένιωθε πάντα ξεχωριστή αλλά δεν ήξερε πώς να χωρέσει με αυτήν την «ξεχωριστή» ιδιότητά της σε αυτόν εδώ τον κόσμο...)...


10/9/15

Λαγοί και Χελώνες, Χελώνες και Λαγοί



Είμαι ο Λαγός που δεν θα κορόϊδευε την Χελώνα για το περπάτημά της (ή για οτιδήποτε άλλο).

Είμαι η Χελώνα που, ακόμα κι αν την κορόϊδευαν για το περπάτημά της (ή για οτιδήποτε άλλο), δεν θα ζητούσε να γίνει ένας παράλογος αγώνας για να αποδείξει κάτι σε αυτόν που την κορόϊδεψε.

Είμαι ο Λαγός που δεν θα δεχόταν να τρέξει αγώνα με την Χελώνα, αλλά και που αν για κάποιον λόγο υποχρεωνόταν να τρέξει αυτόν τον αγώνα, αποκλειόταν να κοιμηθεί στην πορεία. Το πιθανότερο να έτρεχε και να σταματούσε ή να περπατούσε δίπλα στην Χελώνα.

Είμαι η Χελώνα που αν έβλεπε τον Λαγό να έχει κοιμηθεί κατά την διάρκεια του αγώνα θα πήγαινε να τον ξυπνήσει, γνωρίζοντας πως αυτό σημαίνει πως το πιθανότερο εκείνος θα νικήσει τον αγώνα.

Είμαι ο Λαγός που θα γνώριζε ότι έχει ταχύτητα μα δεν θα είχε αλλαζονεία για αυτό.

Είμαι η Χελώνα που θα γνώριζε ότι έχει άλλα χαρίσματα μα δεν θα ένιωθε καμία ανάγκη να κάνει κάτι για να πείσει τους άλλους για αυτό.

Είμαι η Αλεπού που δεν θα δεχόταν να γίνει διαιτητής ποτέ σε έναν τέτοιο άδικο αγώνα. Το πιθανότερο να καθόταν να εξηγήσει και στον Λαγό και στην Χελώνα πως δεν χρειάζεται να τρέξουν. Ίσως να μιλούσε για την αξία του καθενός και για το ότι ο καθένας τρέχει τον δικό του μοναχικό και δύσκολο αγώνα... Ίσως να έλεγε και κάτι κατά του ανταγωνισμού και υπέρ της συνεργασίας... Ίσως να προσπαθούσε να μιλήσει για το πόσο μας έχουν βάλει στο μυαλό το ότι πρέπει να τρέχουμε ο ένας ενάντια στον άλλον και όχι ο ένας μαζί με τον άλλον...

Είμαι και όλα εκείνα τα ζώα που δεν θα δεχόντουσαν ποτέ να παρακολουθήσουν έναν τέτοιο αγώνα. Το πιθανότερο θα έφευγαν... Καθένα στην δική του κατεύθυνση... Μπορεί κάποια να αδιαφορούσαν... Μπορεί κάποια να στενοχωριόντουσαν... απλά και μόνο στην ιδέα ενός τέτοιου αγώνα... Αλλά είμαι όλα εκείνα τα ζώα που δεν θα έμεναν και θα κοιτούσαν... Ή θα έμεναν και θα αντιδρούσαν ή θα έφευγαν και θα συζητούσαν... Μπορεί να έκαναν κάτι... Μπορεί και να μην έκαναν τίποτα... αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έμεναν και απλά θα κοιτούσαν...

Είμαι και ο χρόνος της ιστορίας. Το ανοιξιάτικο πρωινό... που θα απαγόρευε και στον Λαγό και στην Χελώνα κατά την διάρκειά του... να τρέξουν ανταγωνιστικά αντί να επιλέξουν να υπάρξουν συνεργατικά...

Είμαι και ο χώρος της ιστορίας. Είμαι εκείνη η διαδρομή... που θα απαγόρευε να πατηθεί για λόγους χωρίς ανώτερο σκοπό και χωρίς βαθύ νόημα...

Στην δική μου ιστορία... κανένας Λαγός δεν έχει δικαίωμα να κοροϊδέψει καμία Χελώνα... καμία Χελώνα δεν θέλει να τρέξει ενάντια σε κανένα Λαγό...

Στην δική μου ιστορία... Λαγοί και Χελώνες, όλοι μαζί, προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Με την ταχύτητα των Λαγών και με την υπομονή των Χελωνών όλοι οι αγώνες της ζωής μπορούν να κερδηθούν...

Απλά για κάποιο λόγο αυτό δεν το συνειδητοποιούν ούτε οι Λαγοί ούτε οι Χελώνες...

Επιμένουν να τρέχουν αγώνες... για να δίνουν μαθήματα ο ένας στον άλλον... ξοδεύοντας χρόνο και ενέργεια... στα μεταξύ τους... αντί στα της ζωής...

Στην δική μου ιστορία... οι Λαγοί είναι και Χελώνες... και οι Χελώνες είναι και Λαγοί... Έχουν συνειδητοποιήσει πόσο «ένα» είναι όλοι και όλα... Και όταν το συνειδητοποιήσει κάποιος αυτό... τίποτα πια δεν μπορεί να διαχωριστεί και να χωριστεί...

Ένας κοινός δρόμος.
Ένας κοινός αγώνας.
Μία κοινή πορεία.
Μία κοινή ζωή.
Και ο μόνος τρόπος να την ζήσουμε είναι μαζί...


10/3/15

Να περνάς μια βόλτα από εδώ...



Να περνάς μια βόλτα από εδώ...

Κι ας μην σε γνωρίζω...

Εσύ να περνάς...

Κι ας μην σε αναγνωρίζω...

Να με κοιτάζεις...
Να με διαβάζεις...

Να σκέφτεσαι ή να μην σκέφτεσαι...
Και...
Να αισθάνεσαι ή να μην αισθάνεσαι...

Να δηλώνεις πως είσαι εδώ κι ας μην μου το λες...
Να μαθαίνεις πως είσαι εγώ κι ας μην ξέρεις τι θες...

Να έρχεσαι... Να κάθεσαι...

Κι ας μην με βλέπεις, Να με κοιτάζεις...
Κι ας μην με ακούς, Να με διαβάζεις...

Να περνάς μια βόλτα από εδώ...

Κι ας μην με γνωρίζεις...

Εσύ να περνάς...

Κι ας μην με αναγνωρίζεις...

Δεν έχει σημασία ποια είμαι εγώ...
Δεν έχει σημασία ποιος είσαι εσύ...
Αυτό που έχει σημασία είναι η στιγμή...
Αυτό που έχει σημασία είναι η ζωή...
Είναι το «τώρα», είναι το «μαζί»
Είναι το νόημα σε κάθε τι.

Να περνάς μια βόλτα από εδώ...

Κι ας μην γνωριστούμε...

Εσύ να περνάς...

Θα αναγνωριστούμε...

Σε εκείνα τα απέραντα μέρη της γραφής γίνονται αόρατες συναντήσεις...
Σε εκείνα τα ατελείωτα πλαίσια της συγγραφής βρίσκονται σκόρπιες κάποιες λύσεις...

Ερωτήσεις... Απαντήσεις...
Ό,τι κι αν αναζητήσεις...

Να περνάς μια βόλτα από εδώ...

Μπορεί να με δεις, μπορεί να σε δω...
Μπορεί να με βρεις, μπορεί να σε βρω...

Να περνάς μια βόλτα από εδώ...