1/12/16

Να είναι άραγε;


(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)

Να είναι άραγε;

Να είναι άραγε συγγραφέας αυτός απέναντί μου; Έρχεται κάθε πρωί εδώ. Κάθε μα κάθε πρωί. Και ώρες πιο πρωινές από τις πρωινές... και γράφει... γράφει ασταμάτητα... Σε ένα μεγάλο τετράδιο... που σε κάθε σελίδα έχει πρόσωπα ζωγραφισμένα που δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι ζωγραφισμένα από τον ίδιο με μολύβι ή αν είναι απλά τυπωμένα πάνω στις σελίδες του τετραδίου... Είναι γοητευτικός... Αλήθεια... και πώς να μην είναι... Φαίνεται τόσο εστιασμένος σε αυτό που κάνει... τόσο συγκεντρωμένος... τόσο στον δικό του κόσμο... Πόσο χρονών άραγε να είναι; Δεν έχω ιδέα... Δεν είμαι και πολύ καλή στο να καταλαβαίνω τις ηλικίες... και αν και συνηθίζουν να λένε πώς είναι δύσκολο να καταλάβεις την ηλικία των γυναικών... επειδή βάφονται και φτιάχνονται... εμένα παρόλα αυτά... οι άντρες είναι εκείνοι που με μπερδεύουν... γιατί καμιά φορά μοιάζουν σαν να ξεγελάνε τον χρόνο... Τα μαλλιά του είναι γκρίζα... αλλά και πάλι... δεν μου φαίνεται αυτό αρκετό στοιχείο... Είναι μεγαλύτερος μου αυτό είναι σίγουρο... Και είναι και παντρεμένος... και αυτό είναι σίγουρο... Είναι από εκείνους που φοράνε την βέρα... και δεν νιώθουν την ανάγκη να το κρύψουν... Είμαι σίγουρη πως είναι καλλιτέχνης... απλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποια ακριβώς είναι η τέχνη του... Πιστεύω πως είναι συγγραφέας... Κοιτάει έξω από το τζάμι, πού και πού, αλλά γρήγορα το βλέμμα του επιστρέφει στα χαρτιά που βρίσκονται μπροστά του... Φαίνεται και πολύ μόνος του... Είναι πολύ μοναχικός... Δεν τον έχω δει ποτέ να μιλάει σε κανέναν... Δεν έχω ακούσει την φωνή του... Έρχεται, κάθεται, γράφει, σηκώνεται. Αυτό. Το ίδιο. Κάθε μέρα. Κάθε πρωί. Μια φορά μόνο έφυγε το βλέμμα του και με κοίταξε... κι εγώ γρήγορα άλλαξα κατεύθυνση... Αυτή η καλλιτεχνική μου τάση να παρατηρώ τους πάντες και τα πάντα είμαι σίγουρη πώς κάποια στιγμή θα με βάλει σε μπελάδες... Πέρα από το τετράδιό του... έχει και το βιβλίο του... Όταν δεν γράφει, διαβάζει... Μα δεν μπορώ να τον φανταστώ να κάνει τίποτα άλλο... από το να γράφει και να διαβάζει... Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι... που απλά νιώθεις πως είναι από άλλο κόσμο... και αναρωτιέσαι πώς τα βγάζουν πέρα σε αυτόν... Σου φαίνονται ανθρώπινοι... Δεν είναι ότι δεν σου φαίνονται ανθρώπινοι... απλά σου φαίνονται και μη ανθρώπινοι... Ταυτόχρονα... Προσπαθώ να μην τον κοιτάζω άλλο... αλλά το βλέμμα μου φεύγει, πού και πού... Θα μπορούσε να είναι κάποιος χαραχτήρας κάποιου βιβλίου... κάποιος ρόλος κάποιου έργου... Τόσο ισχυρό είναι αυτό που εκπέμπει... Φαίνεται τόσο προσιτός και απρόσιτος... τόσο αληθινός και μη αληθινός... Αρκετά... Έχω ένα σωρό πράγματα που έχω να κάνω... κι εγώ κάθομαι και γράφω... για αυτόν... η αλήθεια είναι πως δεν θα έγραφα... αν δεν τον είχα δει ξανά και ξανά και ξανά... κάτι στην επανάληψη με έκανε να θέλω να το καταγράψω... Είναι όμορφη αυτή η στιγμή... Όπου όλα είναι ήσυχα... και ήρεμα... και άδεια... και όμορφα... Είναι ωραία το πρωί που δεν ξυπνάει κανείς... και είσαι μόνο εσύ και οι άνθρωποι που ξυπνάνε πολύ πρωί... Είναι αυτοί οι πρωινοί άνθρωποι... οι λίγοι... που κάθονται στις γωνίες και που στέκονται στις σιωπές... που μου κάνουν συντροφιά μέσα στην μοναχικότητά μου... Έχω πολλά να κάνω σήμερα... και για να αρχίσω να τα κάνω... πρέπει προσωρινά να σταματήσω να γράφω... Όπως σταμάτησε κι αυτός ο άγνωστος κύριος απέναντί μου... έτσι κι εγώ... Ώρα για διάβασμα... και για οργάνωση... Έχει ανοίξει το βιβλίο του και διαβάζει... όρθιος... Συχνά στέκεται αντί να κάθεται... και γράφει ή διαβάζει... Τώρα διαβάζει... σταμάτησε να γράφει... έκλεισε και το τετράδιό του και το έβαλε δίπλα στην καρέκλα... Στο τραπέζι υπάρχει τώρα μόνο το βιβλίο του και το μολύβι του και η γόμα του... Μου αρέσει που έχει μολύβι και γόμα... για να γράφεις όσα σου αρέσουν για να σβήνεις όσα δεν σου αρέσουν... Χρειάζομαι επειγόντως το δικό μου μολύβι ζωής και την δική μου γόμα ζωής... Να αρχίσω να γράφω και να σβήνω... την ιστορία μου... και δεν μιλάω μόνο για την γραπτή ιστορία μου... μιλάω για την προφορική ιστορία μου... για αυτήν την ιστορία που ζω καθημερινά... Κάθισε πάλι... Αρκετά... Μέχρι εδώ η σημερινή παρατήρηση... Αύριο πάλι... Αντίο άγνωστε... σε αφήνω για να εστιάσω κι εγώ στον δικό μου κόσμο... Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν... πολλά που θέλω να γίνουν... Φοβάμαι λιγάκι... και είσαι ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορώ να το μοιραστώ αυτό... αλλά δεν πειράζει... κι ο φόβος μέσα στην ζωή είναι... Εσύ δεν νιώθω να φοβάσαι... Φαίνεσαι σταθερός και σίγουρος... αλλά γνωρίζω πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται... Ποιος ξέρει αν φοβάσαι, τι φοβάσαι, πώς είναι η ζωή σου, πώς είσαι εσύ... Βλέπω μόνο ένα κομμάτι σου... Αυτό που θέλω να δω... Παρατηρώ μόνο μία οπτική σου... την σημερινή, την πρωινή, την τωρινή... και αυτή μόνο μέσα από την δική μου οπτική... Τίποτα δεν είναι τίμιο, τίποτα δεν είναι αληθινό... τίποτα δεν είναι ολοκληρωμένο... τίποτα δεν είναι αρκετό... Αυτά... Αύριο πάλι... Ας επιστρέψω κι εγώ στα δικά μου... κι ας αφήσω να ζήσεις κι εσύ την ζωή σου... στο μυστήριο σου... και στην στιγμή σου... Πάω κι εγώ στο δικό μου μυστήριο και στην δική μου στιγμή... Αυτή είναι η ζωή... Αυτή εδώ... Αυτή είναι η ζωή μου...


No comments:

Post a Comment