«Δεν θέλω άλλη ομοιοκαταληξία!»

«Δεν θέλω άλλη ομοιοκαταληξία!»... Γκρίνιαξε το μυαλό μου,

Βαρέθηκα! Κουράστηκα να ακούω τον ίδιο τον εαυτό μου...

«Θέλω να γράψω ένα πεζό, ένα διήγημα, κάτι!
ή να μην γράψω τίποτα, να μείνω στο κρεββάτι!
Με ρωτήσες εμένα αν θέλω να γράφω ποιηματάκια,
να σκέφτομαι τις λέξεις, να φτιάχνω τα στιχάκια;
Με ρώτησες αν έχω ανάγκη να ξεκουραστώ,
που λέω «ξεκουραστώ» και αμέσως πάω να βρω,
τι άραγε να υπάρχει, με τι άραγε μπορώ
να ομοιοκαταληκτήσει, με τι είναι ταιριαστό!
Έλεος πια! Άφησε με σε λίγη ησυχία!
Που πάντα, και καλά, σε πιάνει η δημιουργία!
Άφησε με λίγο να κοιμηθώ, λίγο να αδειάσω,
έχω δικαίωμα κι εγώ στο να πηγαίνω «πάσο»!
Δεν θέλω να παίζω συνέχεια σε όλες τις παρτίδες,
και να μιλάμε αδιάκοπα, τι έζησες, τι είδες!
Ήθελα να ήξερα ποιος είχε την ιδέα για την αυτογνωσία,
αυτό δεν είναι διάλογος, αυτό είναι αιχμαλωσία!
Να ζει μυαλό με άνθρωπο, άνθρωπος με μυαλό,
ήθελα σε άνθρωπο ασυνείδητο εγώ να κατοικώ!
Να μην με κουράζει, να μην με μπερδεύει,
Να μην με ταράζει, να μην με παιδεύει!
Αλλά έχω κολλήσει με αυτήν την κυρία,
και ζούμε πάντα μαζί μες στην ανησυχία...»

Να επαναστατεί το μυαλό μου; Αυτό είναι αναρχία!
Δεν θέλω να μπω μαζί σου σε λογομαχία!
Τελείωσες με την γκρίνια; Μου ήρθε μια ιδέα!
Και δεν θα εξελιχθεί αν δεν είμαστε παρέα!

«Της ήρθε μια ιδέα, λέει! Ας γελάσω!
Θέλω να ζήσω ανέμελα κι εσένα να ξεχάσω!»

Μυαλό, συγκεντρώσου, για να συνεργαστείς,
θα σε αφήσω πιο μετά και θα ξεκουραστείς!

«Ναι, ναι, καλά, όλο μετά, μετά, μετά!
πόσα «μετά» πρέπει να ακούσω για να είναι αρκετά;»

Έλα σε παρακαλώ, μυαλό μου, τελειώνει η υπομονή...

«Δεν με ενδιαφέρει καθόλου, εγώ έχω επιμονή!
Θα πάω να ζήσω αλλού, θα αλλάξω διαμονή!
Να ζω με την ενοχή, να ζω με την εμμονή!»

Τώρα δεν είσαι δίκαιο... ζεις και με τα καλά μου...
είναι άδικο να λες μόνο τα αρνητικά μου...
Ζεις και με τις ελπίδες μου, ζεις με τα όνειρά μου!

«Ζω μαζί με όλα αυτά που δεν είναι δικά μου!
Εγώ ήθελα να ζω στην άγνοια και στην αδιαφορία!
να είμαι σταθερός σε μια αναισθησία!»

Τώρα λες ψέμματα, το ξέρεις και το ξέρω...
Κι ας υποφέρεις και εσύ όταν εγώ υποφέρω...
Δεν νομίζω να διάλεγες κάτι άλλο από εμένα...
μόνο με εσένα μπορούν να είναι όλα ολοκληρωμένα...

«Δεν με ενδιαφέρει το τι λες! Εγώ θα τεμπελιάσω!»

Το ξέρεις πως θα είσαι μαζί μου μέχρι και να γεράσω;
Εγώ θα σε αγαπάω ό,τι και να γίνει...

«Αυτά κάνει η κυρία μου, πάντα αγάπη δίνει!
Λες και θα διορθώσει του κόσμου το κακό,
για αυτό δεν πάμε μπροστά ποτέ εμείς οι δύο!
Να είμαστε ειλικρινείς, να έχουμε καλοσύνη,
να προχωράμε τίμια χωρίς καμιά βιασύνη!
Κοίτα πως είμαστε! Κοίτα πώς καταντήσαμε!»

Τώρα πώς από τα στιχάκια ξεκινήσαμε...
Και καταλήξαμε να μιλάμε για όσα ζήσαμε...
δεν το καταλαβαίνω... Εγώ απλά θέλω να γράψω ένα ποιηματάκι...

«Να πας να βρεις άλλου το μυαλουδάκι!
Τώρα κάνω την επανάστασή μου!
Δεν θέλω να ’ναι αυτή η κατάστασή μου!»

Αχ, βρε, μυαλό, αχ, βρε μυαλουδάκι...
Γιατί κάνεις τώρα σαν μικρό παιδάκι;
Θες τον χρόνο σου; Θα σου τον δώσω...
να θυμάσαι... δεν θα σε προδώσω...
Αν χρειάζεσαι ξεκούραση... ορίστε, ας κοιμηθούμε...
Μαζί την λύση πάντα μπορούμε να την βρούμε...

«Αχ, τι ωραία, τι καλά, θα κάνουμε λίγο ύπνο!
Και μετά να φάμε, να πάμε για ένα δείπνο!»

Εντάξει, λοιπόν, ύπνο και φαγητό!
Δεν είναι ανάγκη τώρα όλο αυτό το ξεφωνητό!

«Μα είμαι χαρούμενο! Επιτέλους, θα ηρεμήσω!
Μια φορά με άκουσες και πήγες λίγο πίσω!
Μετά θα γράψουμε ό,τι θες! Και θα δημιουργούμε!»

Καμιά φορά, αναρωτιέμαι τι είναι η ζωή που ζούμε...

«Α, όχι, όχι, όχι! Όχι, φιλοσοφία!
Είπαμε τώρα μόνο ησυχία!»

Εντάξει, λοιπόν... αλλά μετά; Δημιουργία;
Και λίγη, μόνο λίγη, ομοιοκαταληξία;

«Έγινε. Έκλεισε, λοιπόν, η συμφωνία.»

Νομίζω αυτό, μυαλό μου, λέγεται ευτυχία...
Να λύνεται απλά η όποια διαφωνία...
Να υπάρχει μεταξύ μας μια κάποια ισορροπία...

«Δεν την γλιτώνω τελικά την αμπελοφιλοσοφία...»

Εντάξει, εντάξει... αφού αυτό θες... σου δίνω ησυχία...


Κι έτσι βρεθήκαν στα προβλήματα οι λύσεις...
Είναι καλό, καμιά φορά, να αδειάσεις πριν γεμίσεις...

Και να θυμάσαι: Το μυαλό σου είναι υπέρμαχός σου,
αν δεν είναι εχθρός σου κι είναι σύμμαχός σου...

Για αυτό μην βιάζεσαι να του κλείσεις τη φωνή,
όταν κάτι έχει να σου ψιθυρίσει, να σου πει...

Για κάθε άνθρωπο που χάθηκε... (30.12.2018, Κυριακή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Για κάθε άνθρωπο που χάθηκε...


Για κάθε άνθρωπο που χάθηκε άναβα ένα φανάρι,
κι αναρωτιόμουν αν ποτέ κανείς θα έρθει να τα πάρει,
πήγαινα μες στην νύχτα, κρυφά, περπατητά,
και νόμιζα πως άκουγα κάποια αναφιλητά,
"Ποιος κλαίει; Ποιος θρηνεί;" ρωτούσα με αγωνία,
μα μέσα στην σιωπή, απάντηση καμία.
Έφτανα στο δέντρο μου, αυτό ήταν το σημείο,
που ζέσταινε η καρδιά μου ενώ ζούσα στο κρύο,
"Θα σου βάλω και σήμερα άκομα ένα φως,
χάθηκε κι άλλος άνθρωπος, πονάει το "δυστυχώς",
μα εμείς δεν κλαίμε τους θανάτους, δεν τους θρηνούμε,
εμείς τους κοιτάζουμε και τους παρατηρούμε,
η απώλεια είναι κι αυτή τελίτσα της γραμμής,
το χάσιμο μας, μέρος του χάρτη, κομμάτι της ζωής,
Να κρεμάσω ένα ακόμα φανάρι; Σε ποιο κλαδί σου;
Ποιο είναι το σημερινό, το μαγικό ραβδί σου;"
Το δέντρο σαν να μίλαγε, κουνιόταν στον αέρα,
και με όλο αυτό το φως την νύχτα έκανε μέρα,
άγγιζα τα φύλλα του, ένιωθα στον κορμό του τις ραβδώσεις,
γέμιζα τις αισθήσεις μου, δεν έχει το συναίσθημα εκπτώσεις,
στεκόμουν στις μύτες, κρέμαγα ένα ακόμα φως με δυσκολία,
έπεφτα κάτω κι αναρωτιόμουν αν θα βρω ποτέ ισορροπία...
σηκωνόμουν, κοίταζα τα χτυπημένα γόνατά μου,
τινάζοντας από το χώμα το όμορφο φόρεμά μου,
"Πρέπει να φύγω τώρα... πριν με ψάξει κανείς...
έχεις κάτι να προσθέσεις, έχεις κάτι να πεις;"
Μα έμενε το δέντρο σε μια απέραντη σιωπή,
μοιάζοντας τον θάνατο να τον μεταμορφώνει σε γιορτή...
Κι έφευγα τρέχοντας όλη την διαδρομή μου,
τότε ήταν που συνέβαινε η όποια αναδρομή μου...
Μέχρι να βγω από το δάσος ήμουν ήδη αλλιώς,
έχοντας γεννηθεί ένας ακόμα εαυτός...

Πάντα μου άρεσε να... (29.12.2018, Σάββατο)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Πάντα μου άρεσε να...


Πάντα μου άρεσε να βλέπω την ανάσα μου μες στο κρύο,
ξέρω σε κάποιους μπορεί να φαίνεται ακόμα και γελοίο,
κάποτε έφτιαχνα με την αναπνοή μου ένα μεγάλο πλοίο,
κάποτε δημιουργούσα με την ανάσα ένα ωραίο τοπίο,
πολλές φορές έκανα στα ψεύτικα πως κρατάω τσιγάρο,
άλλες φορές γινόμουν του τρένου ένα μπροστινό φουγάρο,
πότε έλεγα πως ήμουν του σπιτιού μια ξύλινη καμινάδα,
πότε έγραφα λέξεις στον αέρα σαν να έκανα καντάδα,
δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται το φαινόμενο αυτό,
και όλο ρωτούσα για να μάθω πώς συμβαίνει αυτό το μαγικό,
κάτι μου έλεγαν για του αέρα την υψηλή υγρασία,
σε σχέση με του χώρου τη γύρω χαμηλή θερμοκρασία,
κι εγώ μαγευόμουν από αυτά που από μόνη της κάνει η φύση,
που δεν χρειάζεται τίποτα σε κανέναν ποτέ να εξηγήσει...
Κι ονειρευόμουν γλάρους, κύκνους, πουλιά,
και φανταζόμουν πλάσματα που 'χουν φτερά,
και χανόμουν μαζί τους κι εγώ,
σ' ένα κόσμο στιγμιαίο με καπνό,
Σε τζάμια αυτοκινήτων έγραψα απορίες,
Σε βιτρίνες παραθύρων έπαιξα ιστορίες,
κι όλα έσβηναν μετά...
γινόντουσαν κάπως θολά...
Μα αυτό που έμενε πάντα ήταν η αίσθησή μου...
που ήταν πιο αληθινή απ' την ψευδαίσθησή μου...
Καμιά φορά, μέσα απ' την ασυμβιβασία,
γεννιέται η αλήθεια κι από την φαντασία...
παρά τα σενάρια τα εξωπραγματικά,
τα συναισθήματά μου ήταν αληθινά,
κι αυτά που φτιάχτηκαν απλά στης υγρασίας τη φύση,
για εμένα ήταν, φυσικά, της ευτυχίας η λύση...
Πώς να μην νιώσεις λίγη ελευθερία,
εκεί που σε οδηγεί η φαντασία;
Πώς να μην νιώσεις κι εσύ του αέρα κομμάτι,
μια πέτρα στο συνολικό της ζωής μονοπάτι;
Νιφάδα στο χιόνι,
στο τρένο βαγόνι,
σταγόνα βροχής,
ημέρα εποχής,
κρίκος στην αλυσίδα,
στο σύνολο μερίδα,
σελίδα βιβλίου,
ακτίνα ηλίου,
αστέρι ουρανού,
κομμάτι καπνού...

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό... (28.12.2018, Παρασκευή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Ήταν μια φορά κι έναν καιρό...


Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας καλός κύριος που επιδιόρθωνε καρδιές,
άλλες ήταν σπασμένες, άλλες τρυπημένες, άλλες ραγισμένες, άλλες με γρατζουνιές,
δούλευε ασταμάτητα, πάρα πολλές ώρες, από το πρωί ως το βράδυ,
έκανε τη δουλειά απίστευτα καλά, χωρίς ατέλειες, χωρίς ψεγάδι,
δεν είχε βοηθούς, φίλους, γυναίκα, οικόγενεια, ζούσε στη μοναξιά του,
και το να φτιάχνει τις καρδιές ήταν, όλη του τη ζωή, η μόνη συντροφιά του...
Του έφερναν αληθινές καρδιές από όλο τον κόσμο να τις επιδιορθώσει,
Του ζητούσαν, χωρίς να το ζητάνε, για τα λάθη των άλλων, να επανορθώσει,
μα θαύματα δεν γίνονται, τι να επαναφέρει κανείς, τι να κολλήσει, τι να επισκευάσει,
πώς να κάνει μια καρδιά, να ξαναρχίσει να χτυπά, όταν εκείνη νιώθει πως όλα τα έχει χάσει;
ανύπαντρων, παντρεμένων, χωρισμένων, ερωτευμένων, όλων οι καρδιές περνούσαν από εκεί,
μην ρωτάτε, δεν θα αντέχατε να μάθετε τα μάτια του τι είχαν ακούσει και τι είχαν δει...
γιατί οι καρδιές, τον κοίταζαν και του μιλούσαν, με το βλέμμα της κάθε πληγής,
και του ψιθύριζαν ή του φώναζαν για τον άνθρωπο πως είναι αιμοσταγής...
Εκείνος τις φρόντιζε με τα εργαλεία, τα φάρμακα, τα μηχανήματά του,
κουνούσε το κεφάλι γιατί ποτέ κανείς δε μαθαίνε απ' τα παθήματά του,
τις έδενε, τις έβαφε, τις ένιωθε, τις έφτιαχνε απαλά,
κι εκείνες γύριζαν πάλι σε κατάσταση που δεν ήταν καλά...
Όταν περνούσε από κάπου όλοι έλεγαν "Κοιτά, περνάει ο Επιδιορθωτής!"
"Δεν είναι άνθρωπος είναι ένας μάγος, ένας θεός, ένας Καρδιοεπανορθωτής!"
Εκείνος δεν ήταν μάγος, δεν ήταν θεός, δεν ήθελε τον επικίνδυνο θαυμασμό,
δεν ήθελε να τον κοιτάζουν όλοι με μάτια που δηλώνουν απλησίαστο σεβασμό,
το μόνο που ήθελε να σταματήσουν οι άνθρωποι όλη αυτήν την τρέλα,
πληγώνουν τις καρδιές και λεν δικαιολογίες μασώντας την ίδια καραμέλα...

Άρχισε να έχει κάποιες λογικές ανησυχίες...
έχοντας ζήσει όλων των καρδιών τις ιστορίες...

"Δεν θα ζω για πάντα και δεν θα ζει για πάντα ο τροχός μου,
και δεν έχω παιδιά, δεν θα υπάρχει κάποιος διάδοχός μου..."

Έτσι πέρασε ο καιρός...
Κάπως γέρασε ο τροχός...

Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν, τα μάτια άρχισαν να βλέπουν θολά,
τόσο που δεν επιτρεπόταν πια να επιδιορθώνει καμία καρδιά...

Βγήκε, λοιπόν, στην σύνταξή του,
πήρε και την καρδιά μαζί του...

Και η καρδιά του, πόσο τραγικό, να έχει ταχυπαλμίες...
Να ζει καθημερινά με πόνο, με άγχος, με αρρυθμίες...

Βλέπετε, την καρδιά του δεν την πλήγωσε ένας άνθρωπος μα πολλοί,
τον πλήγωσε όλη η ανθρωπότητα, τον πλήγωσε όλη η Γη...
Κι εκείνου την καρδιά δεν υπήρχε κανένας να την επιδιορθώσει,
κι ο ίδιος δεν γινόταν πια καμιά καρδιά, ούτε τη δική του, να σώσει...

Κι έτσι όταν έφυγε από τον κόσμο αυτό άφησε τους ανθρώπους,
να συνεχίζουν να πληγώνουν και να πληγώνονται σε όλους μας τους τόπους...

Κι όσο για των ανθρώπων τις καρδιές...
Εκείνες συνεχίζουν να ζουν με τις πληγές...

Θρηνούν, πού και πού, για τον Επιδιορθωτή,
που τις αγαπούσε και τις φρόντιζε όλη του τη ζωή...

Σε παρακαλώ, μαμά... (27.12.2018, Πέμπτη)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Σε παρακαλώ, μαμά...


Σε παρακαλώ, μαμά, έλα κι εσύ μαζί μας,
ν' ακούσεις τα τραγούδια μας, να δεις και τη γιορτή μας!

Θα είναι εκεί ο μπαμπάς, θα είναι κι ο αδερφός σου,
θα είναι και η θεία σου κι ο πρώτος ξαδερφός σου,
θα είναι σαν να είμαι κι εγώ δίπλα σου, στο πλευρό σου,
και θα υποστηρίζω πάντοτε κάθε σου όνειρό σου,
Δεν μπορώ να έρθω, το ξέρεις και το ξέρω,
μακάρι να μπορούσα αυτό να στο προσφέρω,
κάτσε τώρα με ασφάλεια στο πίσω καθισμά σου,
και μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί και τα χαρτιά σου,
να εστιάσεις μόνο στα λόγια σου, στο ποιήμα το δικό σου,
άσε το τι συμβαίνει γύρω, το άγχος στο διπλανό σου,
να πάρεις μια ανάσα και να συγκεντρωθείς,
και όπως τα είπες σ' εμένα στους άλλους να τα πεις,
απλά, χωρίς πολλά πολλά, μέσα από την καρδιά σου,
αυτά τα έγραψες εσύ, να τη χαρείς τη βραδιά σου,
κοίταξέ με, σου το λέω, όλα θα πάνε καλά,
και θα σε σκέφτομαι πολύ κι ας είμαι μακρυά...

Μη μένεις άλλο στη βροχή, μαμά... καταλαβαίνω...
όταν είσαι κοντά μου όλους τους φόβους υπερβαίνω...
κι όποια κι αν είναι η σκάλα τότε την ανεβαίνω...
κι όποιος κι αν είναι ο δρόμος μαζί σου τον διαβαίνω...
Τώρα ξέρω πως δεν γίνεται να είσαι κι εσύ μαζί μου...
μα θα σε κουβαλάω γύρω μου μέσα από τη φωνή μου...
Άκου πως κάνουν, μαμά, του ουρανού οι σταγόνες...
έτσι είναι ο ήχος της ζωής για όλων τους αγώνες...
Εύχομαι να πάνε όλα καλά στην συνέντευξή σου,
πιστεύω πολύ σε εσένα, σε κάθε επίτευξή σου...

Κάθισε στο πίσω κάθισμα ο μικρός...
και σαν να άλλαξε για λίγο ο καιρός...

Περπάτησε στο δρόμο η μητέρα..
τα σύννεφα για λίγο κάναν πέρα...

Έλα να φτιάξουμε... (26.12.2018, Τετάρτη)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Έλα να φτιάξουμε...


Έλα να φτιάξουμε κουλουράκια, είπα στην αδερφή μου,
πάμε να βρούμε τα υλικά, έλα κι εσύ μαζί μου!
Θέλω αλεύρι και αυγό... ζάχαρη και αλάτι,
και ένα μπολ να βάλουμε και μπόλικη Αγάπη,
να τα κάνουμε καρδούλες και αστεράκια,
να βρούμε φόρμες για δεντράκια και ανθρωπάκια...
Κάπου σε κάποιο βιβλίο θα υπάρχει συνταγή,
να φτιάξουμε κι εμείς λίγη μαγειρική,
πάρε τον πλάστη, φέρε και μια πιατέλα,
θέλω και κάτι να βάλουμε να μας φωνάζει "Γέλα"!

Έλα να φτιάξουμε κουλουράκια, μου είπε η αδερφή μου,
φαντάστηκα κι εγώ με γλυκά το αόρατο μαγαζί μου,
Θέλει αλεύρι και αυγά... ζάχαρη και αλάτι,
και σε ένα μπολ, άκου τι είπε!, να βάλουμε Αγάπη,
βρήκα την φόρμα για την καρδιά μα όχι για το αστέρι,
αυτό το έφερε από κάπου της αδερφής το χέρι,
διαβάσαμε από κάπου μια κάποια συνταγἠ,
και ψάξαμε το βούτυρο, δύσκολο να βρεθεί,
πήρα τον πλάστη, έφερα μια πιατέλα,
και κάτι άλλο είπε στο τέλος, νομίζω μου είπε "Έλα"!

Σκουπίσαμε τα χέρια μας στις μαγειρικές ποδιές...
ανάψαμε και δυό κεριά, χαθήκαμε σε μυρωδιές...

Μου έλεγαν πως... (25.12.2018, Τρίτη)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Μου έλεγαν πως...


Μου έλεγαν πως ο Άγιος Βασίλης μπαίνει από την καμινάδα,
κι αναρωτιόμουν πώς πιστεύαν πως πίστευα αυτή την "εξυπνάδα",
Μου έλεγαν πως αυτός βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο,
μα γνώριζα πως τα αγόραζε ο μπαμπάς μου από το κέντρο,
δεν υπήρχε κανένας με έλκυθρο και άσπρα μακρυά μαλλιά,
που μοιράζει και σκορπίζει δώρα και γλυκά σ' όλα τα παιδιά,
ο μπαμπάς μου τρελαινόταν όλο τον χρόνο στην δουλειά,
για να έχει χρήματα για εμάς, για να έχει λεφτά,
έτσι κοιτάζοντας το δέντρο, Παραμονή πρωί,
εκτιμούσα όσα έχω σε ετούτη τη ζωή,
κι όταν άνοιγα τα δώρα έλεγα "Ευχαριστώ",
όχι σε κάποιον άγνωστο, αόρατο, θεό,
μα στον πατέρα μου που πάντα έκανε ό,τι μπορεί,
που πάντα προσπαθούσε και πάντα προσπαθεί,
καμιά φορά, κοίταζα στα μάτια του όλη την κούρασή του,
σκεφτόμουν... ποιες είναι οι σκέψεις του, ποια η κατάστασή του;
Πήγαινα τον αγκάλιαζα, έλεγα "Σ΄ αγαπώ''!
Αν δεν ήσουν εδώ, δεν θα ήμουν κι εγώ!
"Ξέρεις, μπαμπά, όταν κοιτάζω του δέντρου τα στολίδια,
βλέπω πόσα είναι διαφορετικά και πόσα είναι ίδια,
δεν είναι σωστά μοιρασμένα του κόσμου τα παιχνίδια,
άλλοι γεννιούνται σε έπαυλη, άλλοι σε αποκαΐδια,
δεν χρειάζομαι κάτι ακριβό για να είμαι ευτυχισμένος,
είμαι σε άλλα τυχερός και νιώθω πλουτισμένος,
έχω ένα σπίτι, ἐχω ρούχα, έχω φαγητό,
έχω εσένα που παίζουμε μαζί κυνηγητό!
Στην Γη υπάρχει τόση αδικία,
που δεν διορθώνεται με λίγη ευτυχία,
μα εγώ υπόσχομαι να προσπαθώ,
για ό,τι όμορφο κι ό,τι καλό...
νιώθω ανθρώπινα ευλογημένος,
νιώθω από εσένα φωτισμένος...
κι αυτό το φως θα το σκορπίσω,
για όσο έζησα κι όσο θα ζήσω..."

Θυμάμαι να κοιτάζω... (24.12.2018, Δευτέρα)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Θυμάμαι να κοιτάζω...


Θυμάμαι να κοιτάζω τις βιτρίνες με αναμονή,
νομίζω ήταν Χριστούγεννα, κάποια Παραμονή,
ήθελα ένα κουλούρι, ήθελα ένα ψωμί,
ήθελα ένα μπισκότο, μα πώς να πληρωθεί;
Κοίταζα τα βάζα με τα ωραία γλυκά,
κι ένιωθα εκεί μέσα πως βρίσκεται η χαρά,
έβλεπα ένα δέντρο, ψηλό και στολισμένο,
και, κάπως, μου φαινόταν να 'ναι δυστυχισμένο,
γιατί δεν βρίσκεται στην φύση, γιατί είναι κομμένο;
γιατί δεν νιώθει ελεύθερο και νιώθει προδομένο;
έβλεπα, γύρω γύρω, πολλά πολλά κεριά,
και λίγο παρά πέρα μια άδεια ζυγαριά,
σκεφτόμουν "Τι κρίμα! Να λιώνει έτσι γρήγορα το φως...
ζυγίζονται άραγε της ζωής τα όποια "προσεχώς";"
έχασα τον χωροχρόνο σε αυτό το μαγαζί,
πιο πέρα γελαστές φωνές, μια γιαγιά μ' ένα παιδί,
του κράταγε το χέρι, του έλεγε να προσέχει,
κι εγώ σκεφτόμουν "Πάλι άρχισε να ψιλοβρέχει...
Γιατί να μην έχω κάποιου το χέρι να κρατήσω;
Γιατί να μην έχω κάπου να μείνω για να ζήσω;
Πώς θα εξελιχθώ και πώς θα μεγαλώσω;
Πώς θα αντέξω και πώς θα επιβιώσω;
Κοίταξα τα γάντια μου, κοίταξα το κόκκινο κασκόλ μου,
κοίταξα γύρω μου, έφτιαξα το αόρατο χολ μου,
ονειρεύτηκα τραπεζάκια με διάφορους μεζέδες,
ωραία μελομακάρονα και άσπρους κουραμπιέδες,
είδα και πρόσωπα, έναν μπαμπά, μία μαμά,
είχα και αδέρφια, και παππού και γιαγιά...
κι εκεί στο χιόνι μόνο με ισχυρή φαντασία,
έφτιαξα οικογένεια κι ένιωσα ευτυχία...
και έζησα με μάτια δακρυσμένα,
αυτά που γι' άλλους είναι δεδομένα...

Λίγο πριν βγω στη σκηνή... (23.12.2018, Κυριακή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Λίγο πριν βγω στη σκηνή...


Λίγο πριν βγω στη σκηνή είμαι στο καμαρίνι,
σαν ν' ακούω την αυλαία να ανοιγοκλείνει,
σφίγγονται τα χέρια μου, τρέμουν τα δάχτυλά μου,
λύνονται τα πόδια μου, πονούν τα γόνατά μου...
Πώς είναι η περούκα μου; Πώς είναι τα μαλλιά μου;
Πώς είναι το βάψιμό μου; Πώς είν' τα χρώματά μου;
Τα λόγια μου άραγε θα τα πω όλα σωστά;
Και το συναίσθημά μου θα βγει από την καρδιά;
Θα πω ό,τι έχω να πω; Θα δὠσω ό,τι θέλω να δώσω;
Θα τιμήσω τον ρόλο μου γενναία χωρίς να τον προδώσω;
Οι μπότες μου με ενοχλούν, τα ρούχα με στενεύουν,
όλοι οι μαύροι φόβοι μου στο "τώρα" θριαμβεύουν...
Πώς θα βρω το κέντρο μου; Πώς την αναπνοή μου;
Πώς θα βρω το μέτρο μου; Πού πήγε η φωνή μου;
Θυμάμαι άραγε που στέκομαι, τι κάνω και τι λέω,
θυμάμαι πού και πώς χαμογελώ και πού μπορώ να κλαίω;
Θυμάμαι ποιοι είναι οι στόχοι μου, ποια τα εμπόδιά μου;
Θυμάμαι ποια είναι η δράση μου και ποια τα κίνητρά μου;
Θυμάμαι του χαραχτήρα την ανάλυσή μου;
Πού να οφείλεται αυτή η παράλυσή μου;
Θυμάμαι του έργου όλες τις ενότητες;
γιατί με πιάνουν τώρα οι ματαιότητες;
γιατί χτυπάει αλύπητα τώρα η αβεβαιότητα,
γιατί να μην αισθάνομαι καλλιτεχνική σπουδαιότητα;
Γιατί πηγαίνει γρήγορα ο σφυγμός μου;
Γιατί νιώθω να πνίγεται ο λυγμός μου;
Δεν έχουν σημασία αυτά, θα αδειάσω το μυαλό μου,
θα σβήσω όλα τα μέσα μου, θα εστιάσω στον εαυτό μου,
δεν θέλω τίποτα άλλο να έρθει μαζί μου,
μ' ένα βήμα θα βρεθώ μες στην παράστασή μου...
Όποιος μείνει ας μείνει, όποιος φύγει ας φύγει,
και ας μείνουνε πολλοί, ας μείνουνε και λίγοι...
Θα είναι η καλύτερη ερμηνεία μου εδώ και καιρό,
γιατί ό,τι ζήσω στη σκηνή θα είναι απλά αληθινό...

Σαν έγινε άνεμος... (22.12.2018, Σάββατο)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Σαν έγινε άνεμος...


Σαν έγινε άνεμος το κόκκινο φόρεμά μου,
σκόρπισα εγώ, σκόρπισε και η σκιά μου,
σαν έφυγαν απ΄ τα χέρια μου κόκκινες πεταλούδες,
λύθηκαν τα μαλλιά μου, δεν ήταν πια πλεξούδες,
σαν έγινε το σώμα μου ένα με τον αγέρα,
ήρθε μέσα μου ζωή και ένιωσα μητέρα,
σαν χάθηκαν τα όρια και το περίγραμμά μου,
έσβησαν μέρες, χάθηκε το χρονοδιάγραμμά μου,
σαν έγινα ένα με το σύμπαν, ένα με την ουσία,
έληξε η όποια απουσία κι έγινε παρουσία,
πάντα επικρατούσε κόκκινο σ' όλη μου την πορεία,
μα τώρα το ίδιο κόκκινο γίνεται αθανασία,
σαν άφησα το "μπροστά" μα άφησα και το "πίσω",
και μόνο το "εδώ" δεν με άφησα να αφήσω,
ένιωσα να γίνομαι όλα όσα είμαι ήδη,
ένιωσα να είμαι κι εγώ της Γης ένα στολίδι,
σαν βρέθηκα στον ουρανό κυμάτισε η καρδιά μου,
και βάφτηκαν με κόκκινο όλα τα όνειρά μου...

(με πεταξαν, σαν ένα περιτύλιγμα, σαν φρούτου φλούδα,
μα άξαφνα έβγαλα φτερά και έγινα πεταλούδα)...

Στον κόσμο όλο κάνω ένα νεύμα,
δεν είμαι φάντασμα, δεν είμαι πνεύμα,
κι ας αιωρούμαι χωρίς σκοπό,
εγώ γεννήθηκα για ν' αγαπώ...

Και θα σου πω γιατί... (21.12.2018, Παρασκευή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Και θα σου πω γιατί...


Και θα σου πω γιατί το διάβασμα έτσι με συγκλονίζει,
γιατί όλα όσα είναι μέσα μου τα αντικατροπτίζει,
και θα σου πω γιατί αγαπώ του κόσμου τα βιβλία,
γιατί μου δημιουργούν μια κάποια ελευθερία,
όταν ήμουν παιδί κι ένιωθα ξεχασμένη,
σε ένα βιβλίο έβρισκα όσα ήμουν διψασμένη,
όταν πήγαινα σχολείο και ένιωθα εγκλωβισμένη,
σε ένα εξωσχολικό βιβλίο έγινα αγαπημένη,
όταν μετά μπήκα στην εφηβεία,
μες στα βιβλία βρήκα μια κάποια ευτυχία,
κι όταν ύστερα έγινα δεκαοκτώ,
μέσα απ' τις λέξεις μπόρεσα να ενηλικιωθώ,
κάθε στιγμή ζωής μου είναι κι ένα βιβλίο,
για αυτό έψαχνα απεγνωσμένα στο βιβλιοπωλείο,
ήθελα κάπως να αισθανθώ έστω λίγο μεγαλείο,
και δεν το έβρισκα αυτό ποτέ σ' όποιο σχολείο...
Μετά έγινα είκοσι, μετά έγινα τριάντα,
και τώρα φτάνω, σιγά σιγά, στα όμορφα σαράντα,
και τόσα χρόνια ακολουθούν οι χάρτινοι μου φίλοι,
να ενθουσιάζεται η καρδιά, να γεύονται τα χείλη,
να αισθάνεται το σώμα μου, να ανοίγει το μυαλό μου,
να βρίσκω εκεί τους άλλους, τον ίδιο τον εαυτό μου...
Πόσα έμαθα για την ζωή, πόσα για τους ανθρώπους,
πόσα για την εκπαίδευση, πόσα για άλλους τόπους,
πόσα πέρασα σε ένα μικρό θρανίο,
πάνω σε μια καρέκλα, μέσα σε ένα βιβλίο,
πόσα πουλιά πέταξαν μέσα από τις σελίδες,
να γίνονται οι ιστορίες σπαθιά, για τη ζωή ασπίδες,
δεν νομίζω να είχα γίνει αυτό που είμαι τώρα,
τα βιβλία μου έδωσαν τα πιο ωραία δώρα,
δεν υπάρχει χρόνος, με πήγαν σε άλλες ώρες,
δεν υπάρχει χώρος, με πήγαν σε άλλες χώρες,
δεν υπήρχε πρωί μα ούτε βράδυ,
δεν υπήρχε φως μα ούτε και σκοτάδι,
τα βιβλία τα είχαν όλα μαζί,
μπορούσε το οτιδήποτε να συμβεί,
κι έτσι δεν ήταν Δευτέρα, Τετάρτη ή Κυριακή,
δεν ήταν Τρίτη, Πέμπτη ή Παρασκευή,
δεν υπήρχαν μέρες ούτε εποχές,
δεν υπήρχαν ήλιοι ούτε και βροχές,
μπορούσε να συμβεί, οποτεδήποτε, οποιαδήποτε εκδοχή
με τη δική μου άδεια και ολοκληρωτική συμμετοχή...
Με πήγαν παραπέρα κάποιες ιστορίες,
με συγκίνησαν απίστευτα κάποιες βιογραφίες,
έκλαψα πάνω από αληθινές αλληλογραφίες,
προβληματίστηκα με αρκετές απ' τις φιλοσοφίες,
αγχώθηκα αρκετά με τα αστυνομικά,
γέλασα λίγο με κάποια αισθηματικά,
περάσα λίγο να δω τι λένε και οι θρησκείες,
κι ύστερα διάβασα και τις μυθολογίες,
και ήταν και όλα αυτά τα παραμύθια,
άλλα με έμαθαν ψέμματα κι άλλα την αλήθεια,
ήταν και κάποια θεατρικά και κινηματογραφικά,
και μερικά κοινωνικά και κάποια ψυχολογικά...
Οι γνώσεις μου είναι σκόρπιες και δεν είναι πολλές,
ποτέ μου δεν τις ένιωσα να είναι αρκετές...
Τα βιβλία... τόσο όμορφες, πιστές, παρέες,
να φτιάχνουν όνειρα, να φέρνουν τις ιδέες...
Πάντα τριγυρνούν άσπρα πουλιά γύρω απ' το μυαλό μου,
είτε με σπρώχνουν μακρυά, είτε με φέρνουν στον εαυτό μου...
και όλα γεννήθηκαν μέσα απ' τους συγγραφείς,
μέσα από τις αισθήσεις της όρασης και της αφής,
της γεύσης, της όσφρησης, της ακοής,
σε ένα βιβλίο όλα μπορείς να τα δεις και να τα βρεις,
δεν νιώθω σοφή, δεν είμαι μορφωμένη,
δεν νιώθω έξυπνη, δεν είμαι διαβασμένη,
μα αν κάτι κατάφερα μέσα από κάποια βιβλία,
αυτό είναι να αρχίσω να ζω την δική μου ιστορία...
Ξέρεις... οφείλεις να σε γνωρίσεις...
αξίζει ο εαυτός σου να τον ζήσεις...
εύχομαι να βρεις τον Άνθρωπο σου, δεν είναι μακρυά σου,
βρίσκεται κάπου μέσα σου και δίπλα στην καρδιά σου...
Μπορεί να γεννήθηκα, να μεγάλωσα στο χαρτί,
μα αυτό που με ωρίμασε η ίδια η ζωή,
κι αν κάτι ακόμα θέλω να προσθέσω να σου πω,
είναι πως όσο αξίζει η φαντασία αξίζει και το αληθινό...
Όσο αγαπάω το να είμαι ανάμεσα στα βιβλία,
τόσο το να είμαι ανάμεσα στους ανθρώπους φέρνει δημιουργία...
Δεν είμαι εσωστρεφής, δεν είμαι εξωστρεφής,
είμαι ανάλογα πώς θα με κοιτάξεις, ανάλογα πώς θα στραφείς,
πως είμαι δειλή μπορεί να μου πεις,
πως είμαι γενναία μπορεί να με δεις,
πως είμαι γυναίκα, πως είμαι παιδί,
πως ζω μες στον θάνατο, πως ζω στη ζωή,
πως είμαι αισιόδοξη, πως χαμογελώ,
πως είμαι θλιμμένη, πως μελαγχολώ,
αυτό μου άρεσε στα βιβλία, αυτό μου αρέσει στη ζωή,
πως έχουν όλα τα στοιχεία που είμαι φτιαγμένη εγώ κι εσύ...
Και κάπως έτσι τώρα, φίλε μου, θα σε αφήσω,
μες στα βιβλία-πουλιά θα πάω να φτερουγίσω...

Πώς μπορώ να σε βοηθήσω; (20.12.2018, Πέμπτη)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;


-Πώς μπορώ να σε βοηθήσω, τι ψάχνεις, τι ζητάς;
Είδες κάτι να σου αρέσει από όλα όσα κοιτάς;
-Η αλήθεια είναι πως ψάχνω κάτι ιδιαίτερο, μικρό,
δεν είναι αυτό, δεν είναι αυτό μα ούτε και αυτό...
Είναι για την μητέρα μου, είναι για τα μαμά μου,
και θέλω κάπως να δηλώνει όσα νιώθει η καρδιά μου...
Δεν ξέρω πώς να της εκφράσω πόσο την αγαπώ,
όποιο δώρο και να δώσω δεν φαίνεται αρκετό,
θέλω να λέει "χωρίς εσένα δεν θα είχα γεννηθεί,
μου έδωσες το δώρο που λέγεται ζωή",
θέλω να λέει "χωρίς εσένα δεν θα είχα μεγαλώσει,
και τους ορίζοντές μου δεν θα είχα ξεκλειδώσει",
θέλω να λέει "χωρίς εσένα θα ήμουν ανυπαρξία,
και δεν θα είχα γνωρίσει τι είναι η ευτυχία",
θέλω να λέει...
-Πολλά θέλεις να λέει μα ένα δώρο, το ξέρεις, δεν έχει φωνή,
ό,τι κι αν διαλέξεις, δεν νομίζω όλα αυτά να μπορεί να τα πει...
-Έχετε, λάθος, κύριε, το λέω με σιγουριά,
υπάρχουν δώρα που μιλάνε με αλήθεια και ομορφιά,
αλλάζουνε πορείες, αλλάζουν διαδρομές,
αλλάζουν καταστάσεις, αλλάζουν και ζωές!
Να, κάτι τέτοιο, νομίζω θα ήθελα να δώσω,
που να δηλώνει πόσο αγαπάω, πόσο πολύ, πόσο!
-Η αγάπη δεν αγοράζεται ούτε πουλιέται,
η αγάπη δεν τυλίγεται, δεν ξεγελιέται,
η αγάπη δεν μπαίνει σε κουτί, δεν έχει κορδέλα,
η αγάπη δεν λέει "φύγε" μα ούτε φωνάζει "έλα",
η αγάπη δεν βρίσκεται τις γιορτές μέσα σε μαγαζιά,
δεν φέρνει "τύχη" μα ούτε "γρουσουζιά",
δεν είναι στις βιτρίνες, δεν έχει τιμή,
κι ανάμεσα στα ράφια ποτέ δεν θα βρεθεί,
η αγάπη δεν χάνεται μέσα στις εκπτώσεις,
ούτε και πληγώνεται απ' τις πολλές τις πτώσεις...
-Η αγάπη, όμως, κύριε, βρίσκεται στα τραγούδια,
την βλέπεις στα πρόσωπα, την νιώθεις στα λουλούδια,
όταν στους στολισμένους δρόμους περπατάω,
νιώθω κάτι μέσα μου, τον κόσμο αγαπάω,
μου αρέσουν τα στολίδια, μου αρέσουν τα φωτάκια,
μου αρέσουν τα καράβια, μου αρέσουν τα δωράκια,
γνωρίζω πως πολύς κόσμος γκρινιάζει, άλλος μελαγχολεί,
μα τι πειράζει, πού και πού, να έχουμε γιορτή...
Βέβαια, το τι σημαίνει αυτή η γιορτή είναι άλλη η ιστορία,
εγώ, δεν έχω σύνορα, δεν έχω και θρησκεία,
μα δεν υπάρχουν γιορτές για παιδιά σαν κι εμένα,
κι έτσι ακολουθώ όσα είναι από καιρό ορισμένα...
Δεν ξέρω αν καταλάβατε τι θέλω να πω,
πάντως, γνωρίζω πως η αγάπη βρίσκεται και εδώ,
για παράδειγμα, εγώ μπήκα στο μαγαζί,
και, ναι, η αγάπη δεν βρίσκεται σε καμία τιμή,
αλλά, ίσως, βρίσκεται σε αυτόν τον διάλογό μας,
είναι στους άλλους, είναι και στον εαυτό μας,
ίσως, να είναι σε αυτήν την μικρή επικοινωνία,
κι, ίσως, μέσα απ' τα μικρά φτιαχτεί μια άλλη κοινωνία...
Ίσως αλλάξουμε κάποτε αυτά που είναι γραμμένα,
και μεταμορφωθούν όσα είναι δεδομένα...
Ξέρετε τι σημαίνει "δώρο" κύριε; Αυτό που, χωρίς αντάλλαγμα, προσφέρεται...
Κι αν με ρωτάτε η αγάπη βρίσκεται στον άνθρωπο που, χωρίς όρια, ενδιαφέρεται...
βρίσκεται σε εμένα, βρίσκεται σε εσένα, βρίσκεται σε εμάς,
βρίσκεται στο "αγαπώ" βρίσκεται στο "αγαπάς",
και δεν θεωρώ πως είναι απάτη,
όποιο δώρο γίνεται ή φτιάχνεται με αγάπη...
Θεωρώ πως ακόμα και σε ένα κουτί,
μπορεί η αγάπη να ξαναγεννηθεί...
Φυσικά, δώρα υπάρχουν πολλά,
και δεν είναι όλα υλικά,
υπάρχουν και τα άυλα, ένα φιλί, μια αγκαλιά,
μια βόλτα, μια συζήτηση, μια κάποια συντροφιά...
Θέλω να πάρω, κύριε, κάτι για την μαμά μου...
Να βάλουμε σε ένα κουτί, τις σκέψεις, τα όνειρά μου;
-Ορίστε τι θα κάνουμε θα πάρω ένα χαρτί...
-Να, γράψουμε αυτά που είπαμε μαζί;
-Να γράψουμε ό,τι θες να πεις, ό,τι θες να εκφράσεις...
-Μα δεν ξέρω τις λέξεις και δεν έχω τις φράσεις...
-Μην ανησυχείς, τις έχουν τα ένστικτά σου...
τις έχεις εσύ, τις ξέρει η καρδιά σου...

Και έτσι κάθησαν μαζί...
μια παγωμένη Παραμονή...
και ένα γράμμα γράψαν...
και ένα δώρο φτιάξαν...

Το έκλεισαν σε ένα τετράγωνο κόκκινο κουτί,
του έδεσαν κορδέλα και μια κάρτα μικρή,
κι έβαλαν και κάτι άλλο μέσα μα δεν θα σας το πω,
γιατί είναι ιδιαίτερο, γιατί είναι μυστικό!
(Μόνο όποιος το ανοίξει θα μάθει το τι κρύβει,
το δώρο είναι πάντα για αυτόν που το ανοίγει)...

Και ήταν και οι δύο ευχαριστημένοι και χαμογελαστοί,
σκεφτόντουσαν τι όμορφη που γίνεται η ζωή...

Πιο δίπλα ήταν και το σκυλάκι που έχει άλλη ιστορία,
πώς βρέθηκε στην ζέστη, πώς σώθηκε απ' τα κρύα...
Αυτό κι αν θα είχε να σας πει το τι σημαίνει αγάπη,
που δεν είχε όνομα και τον φωνάζουν "Pappy",
που δεν είχε σπίτι και τώρα έχει οικογένεια,
και κάθε μέρα ζει πια μέσα στην ευγένεια...
Κι όταν ακούει να λένε πως οι άνθρωποι είναι κακοί,
ξέρει, δεν είναι μόνο αυτό που στον κόσμο επικρατεί...
Θυμώνει, γαυγίζει με τους φίλους-σκύλους του και λέει "Υπάρχουν άνθρωποι-φίλοι!"
κι οι άνθρωποι έκπληκτοι απορουν τι έπαθαν οι σκύλοι...

Είχα πάντα καστανά μακρυά μαλλιά... (19.12.2018, Τετάρτη)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Είχα πάντα καστανά μακρυά μαλλιά...


Είχα πάντα καστανά μακρυά μαλλιά,
μα κάποτε ευχόμουν να ήμουν ξανθιά,
αν είχα όμορφα ανοιχτά μαλλιά θα ήμουν φωτισμένη,
και μέσα μου θα ένιωθα πολύ ευτυχισμένη,
θα έμοιαζα με ήλιο, θα έβγαζα ακτίνες,
θα έφερνα ανατολές, θα έδιωχνα ρουτίνες,
δεν θα ήταν κίτρινα θα ήτανε χρυσά,
θα έλαμπαν πολύ μες στην αστροφεγγιά,
θα σκόρπιζαν αγάπη, θα πρόσφεραν το φως,
και κάθε "δυστυχώς" θα έκαναν "ευτυχώς",
θα πότιζαν την φύση, θα έφτιαχναν λουλούδια,
θα γέμιζαν τον κόσμο ένα σωρό τραγούδια,
και όταν με ρωτούσαν "Τι έχεις στο μυαλό σου;",
θα απαντούσα απλά "Το φως μου είναι δικό σου!",
μετά, σιγά σιγά, άρχισε να μου αρέσει το καστανό,
σκέφτηκα... κάτσε, περίμενε, για δες... της φύσης είν' κι αυτό,
το συναντάς στους κορμούς, το συναντάς στο χώμα,
το συναντάς στα κλαδιά, σε πόσα αλήθεια ακόμα!
Άρχισα να κάνω του καφέ την λίστα,
ξεκίνησα να το φορώ και να με λεν "αρτίστα",
Ξέρεις, τα παιδιά διαλέγουν ροζ και σιελ στους μαρκαδόρους,
τα γκρι, τα καφέ, τα λαδί, είναι σαν δορυφόρους,
διαλέγουν τα κίτρινα, τα πράσινα ανοιχτά,
διαλέγουν εκείνα που είναι φωτεινά...
και κάποια χρώματα μένουν στο κουτί,
χωρίς ποτέ κανένα να χρησιμοποιηθεί...
Το ίδιο συμβαίνει με τα χρωματιστά μολύβια,
μα το καφέ υπάρχει στα δέντρα, υπάρχει στα καλύβια!
Άρχισα, λοιπόν, αλλιώς να το κοιτάζω,
και τώρα πια με τίποτα το χρώμα δεν αλλάζω...
Αν δεις τον κόσμο γύρω, αν κοιτάξεις την χαρά,
θα δεις σε όλα τα χρώματα μια άλλη ομορφιά,
καφέ είναι το έδαφος, καφέ είναι η γη,
κι η ζάχαρη μπορεί να είναι λευκή ή καστανή,
κανένα χρώμα παραπονεμένο δεν αφήνω,
κανένα δεν διαγράφω, κανένα και δεν σβήνω,
με όλα ζωγραφίζω, όλα τα φοράω,
με όλα τριγυρίζω και όλα τα αγαπάω!
Και όσο για το χρώμα των μαλλιών μου είναι το φυσικό μου,
και το καφέ που γίνεται γκρι είναι κι αυτό δικό μου...
Μα κι αν τα βάψω κάποτε, δεν το έχω κάνει ακόμα,
θα είναι πάλι γιατί αγαπώ κάθε μα κάθε χρώμα!
Για την ώρα, με το καστανό μου σκορπάω τώρα φως,
δεν έχω ιδέα πώς έγινε, δεν έχω ιδέα πώς...
με το που αγάπησα τον εαυτό μου άρχισα να λαμπυρίζω,
και με όλα μου τα χρώματα το φως μου να σκορπίζω...

Κάθε φορά που ερχόταν ο Δεκέμβριος... (18.12.2018, Τρίτη)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Κάθε φορά που ερχόταν ο Δεκέμβριος...


Κάθε φορά που ερχόταν ο Δεκέμβριος ευχόμουν να χιονίσει,
να έρθει η Πρωτοχρονιά και έξω να ασπρίσει,
μα στην δική μου περιοχή σπάνια έπεφτε χιόνι,
κι όταν έριχνε... πρωί κι όχι όταν νυχτώνει,
"Χιονίζει" φώναζα κι έβγαινα έξω κι έτρεχα στον αέρα,
"Δεν θα το στρώσει αν δεν χιονίζει όλη την ημέρα"
άκουγα πίσω μου φωνές να προσπαθούν τον ενθουσιασμό να γειώσουν,
και το έντονο και άπλετο συναίσθημά μου κάπως να το μειώσουν,
μα εγώ συνέχιζα να τρέχω και να παίζω μες στο ελάχιστο λευκό,
κι έψαχνα μες στα κόκκινα σύννεφα το νόημα να βρω,
"Τι κάνει αυτό, το παιδί; Θα αρρωστήσει, θα κρυώσει!"
Δεν με νοιάζει τι λένε... είναι η χαρά μου τόση!
"Γιατί κυλιέσαι στο χιόνι; Πού είναι οι δικοί σου γονείς;"
Εγώ γεννήθηκα απ' την φύση! Εμένα δεν με γέννησε κανείς!
"Έλα να σε πάω σπίτι. Πού μένεις, που κατοικείς;"
Νομίζω μένω στο "Εγώ" μα κατοικώ στο "Εμείς".
"Δεν είναι καλά αυτό το κορίτσι... μάλλον έχει τρελαθεί!"
Δεν ακούτε το χιόνι; Κάτι να μας πει προσπαθεί...
Το έπαιρναν απόφαση με αφήναν σε ησυχία,
κι έτσι χόρευα και τραγουδούσα στης ζωής την αναρχία,
Τότε έβγαζα την γλώσσα μου να νιώσω τις νιφάδες,
και κάπου λίγο πιο μακρυά άκουγα τις μαμάδες,
δεν με ένοιαζε που έλεγαν τόσα πολλά για εμένα,
τα χέρια μου ελεύθερα, τα χέρια τους δεμένα,
είχα πάντα και μια κούκλα μαζί μου αγαπημένη,
ήταν σε ένα έλκυθρο για πάντα καθισμένη,
κι εγώ της έλεγα να μην στενοχωριέται,
θα βρω ένα τρόπο να την κάνω στο χιόνι να κυλιέται,
είχε ανοιχτά τα χέρια της όπως ήταν και τα δικά μου,
και κάπως νόμιζα πως μόνο αυτή ένιωθε την χαρά μου,
της έλεγα "Μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις...
Ὀ,τι δώσεις στον κόσμο, πίσω αυτό θα λάβεις...
Αν αποφασίσουμε να μεγαλώσουμε μαζί...
Θέλω να μου υποσχεθείς θα γίνουμε καλοί..."
Ποτέ ξανά δεν χάρηκα το χιόνι τόσο, τόσο, πολύ,
όσο τότε που ήμουν με την κούκλα μου ένα μικρό παιδί,
μετά μεγάλωσα κι άρχισα να σκέφτομαι τα αδέσποτα ζώα,
κι έφυγαν όλα αυτά που ένιωθα όμορφα και αθώα,
άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους στους δρόμους,
τους άστεγους, τους φτωχούς, που σηκώνουν τον κόσμο στους ώμους,
άρχισα να σκέφτομαι αν πεινάνε, αν κρυώνουν...
κι όταν πέφτει το χιόνι πόσο άραγε παγώνουν...
Δεν ευθύνεται. φυσικά, το χιόνι για αυτήν την δυστυχία,
για αυτό ευθύνονται οι άνθρωποι, η όποια κοινωνία,
το χιόνι είναι ωραίο, το χιόνι είναι απλό,
και πάντα ήθελα μέσα σε αυτό να κυλιστώ...
Μα είναι δύσκολο όταν άλλοι είναι χωρίς σπίτι εσύ να το χαρείς,
και με τα μάτια ενός παιδιού μεγάλος να το δεις...

Ένιωθα πάντα να φορώ... (17.12.2018 Δευτέρα)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Ένιωθα πάντα να φορώ...


Ένιωθα πάντα να φορώ ένα μεγάλο καπέλο,
δεν έκρυβε τα μάτια μου, δεν είχε κανένα βέλο,
εκεί κατοικούσανε διάφορα χρωματιστά πουλιά,
άλλα έμεναν μαζί μου, άλλα έφευγαν μακρυά,
σαν ένα σπίτι ήταν, με παράθυρα ανοιχτά ή κλειστά,
γύρω του πετούσαν άναρχα ένα σωρό κλαδιά ή φτερά,
ήταν το δικό μου καπέλο, ήταν προέκτασή μου,
και όπου πήγαινα εγώ, ήταν κι αυτό μαζί μου,
οι άνθρωποι με ρωτούσαν "Γιατί δεν το πετάς;"
άλλοι απλά απορούσαν "Γιατί το αγαπάς;"
Γιατί να πετάξω κάτι που να πετάει;
Πώς να μην αγαπώ κάτι που αγαπάει;
Αυτό το καπέλο έμοιαζε να έχει πάντα γιορτή,
αφού τα πουλιά τραγουδούσαν και έβγαζαν μουσική,
κάποιο έφτιαχνε φωλιά, κάποιο κλαδί κρατούσε,
κάποιο στεκόταν ήσυχα, κάποιο παρατηρούσε,
κάποιο ήθελε να ταξιδέψει, γύρω γύρω πετούσε,
κάποιο ήθελε να αγναντέψει, χαιρότανε που ζούσε,
διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές μορφές,
διαφορετικά παράθυρα, διαφορετικές οροφές,
Προσπάθησαν να κλέψουν το καπέλο μου απ' τα μακρυά μαλλιά μου,
μα ήταν αδύνατο να ξεριζώσουν τα όποια όνειρά μου,
κανένας δεν το γνώριζε, οι φτερωτοί μου φίλοι,
είχαν δημιουργηθεί απ' τα δικά μου χείλη,
ήταν οι ιδέες μου, ήταν η φαντασία,
ήταν οι παρέες μου, ήταν δημιουργία,
και ο μόνος τρόπος το καπέλο να εξαφανιστεί,
να ασχοληθώ με κάτι που με ευχαριστεί...
νιώθω το καπέλο μου όταν δημιουργώ,
τότε μόνο γίνεται ξανά στους άλλους φανερό,
τις υπόλοιπες ώρες τριγυρνάω χωρίς καπέλο,
και κρύβονται τα μάτια μου, σαν να φοράω βέλο...

Όταν ήμουν παιδί... (16.12.2018, Κυριακή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Όταν ήμουν παιδί...


Όταν ήμουν παιδί, κοίταζα έξω από το παράθυρό μου,
κι ονειρευόμουν έναν μεγάλο, δυνατό, μελλοντικό εαυτό μου,
τις νύχτες, που όλοι κοιμόντουσαν, εγώ μέτραγα αστέρια,
και το πρωί, που όλοι ξυπνούσαν, τάιζα περιστέρια,
πάντα ένιωθα ένα με τα ζώα και με την φύση,
οι αγαπημένες μου ώρες η Ανατολή και η Δύση,
τα βράδια όταν φοβόμουν άνοιγα τις κουρτίνες,
χανόμουνα στους ουρανούς, να διώξω τις οδύνες,
έπαιρνα τα αρκουδάκια μου μια γερή αγκαλιά,
να αισθανθώ ασφάλεια, να νιώσω σιγουριά,
είχα κι έναν πιγκουίνο λούτρινο κοντά στο μαξιλάρι,
του ζήταγα τους εφιάλτες μου μακρυά να μου τους πάρει,
διάβαζα τα βιβλία μου λίγο πριν κοιμηθώ,
μήπως στα παραμύθια μπορέσω και χαθώ,
τα άφηνα ανοιχτά πάνω και γύρω από το κρεββάτι,
μέσα από αυτά διαμόρφωνα χάρτινο μονοπάτι,
σκεφτόμουν πως αυτά κάπου θα με οδηγήσουν,
και αν κανείς δεν με αγαπά, αυτά θα με αγαπήσουν,
είχα και ένα κόκκινο σακί δίπλα μου κρεμασμένο,
έγραφα τα όνειρά μου, έφτιαχνα πεπρωμένο,
καμιά φορά, έμενα κάτω από τα σκεπάσματά μου,
κοίταζα τις ευχές μου, διάβαζα τα χαρτιά μου,
έπειτα τα έβαζα προσεχτικά στο κόκκινο σακί μου,
κι ευχόμουν να εκπληρωθεί κάθε με κάθε ευχή μου...
έβαζα και λουλούδια, συνήθως, στο περβάζι,
και τα είχα πάντα εκεί, με ήλιο, με χαλάζι,
κι όσο κι αν άλλαζε ο καιρός, οι σκέψεις δεν αλλάζαν,
τα εσωτερικά μου τέρατα ποτέ δεν ησυχάζαν,
με τα αρκουδάκια, τα βιβλία, τα λουλούδια, τις ευχές,
περνούσανε οι ημέρες με σπιτικές βροχές,
χωρίς να καταλάβω πώς, έφτιαξα μια ομπρέλα,
προστάτευσα την λογική μες στου κόσμου την τρέλα,
και υποσχέθηκα να θυμάμαι και πάντα να προσπαθώ,
για την αγάπη, τον άνθρωπο, κι ό,τι είναι αληθινό...
Ακόμα κοιτάζω τα αστέρια απ' το παράθυρό μου,
κι αυτό που βλέπω πρώτα, το βλέμμα το δικό μου,
πόσες ώρες έζησα μέσα στους ουρανούς,
πόσες ώρες πόνεσα μέσα στους ζωντανούς,
είμαι ακόμα εδώ, χωρίς εφιάλτες συνεχίζω,
κι όσα δεν αντέχονται απλά τα ζωγραφίζω...
Στις ζωγραφιές μου ενώνονται όλα τα παιδιά,
που μεγαλώνουν μόνα τους, που νιώθουν μοναξιά,
δεν έχουν εναλλακτική ζωή γιατί δεν τα βοηθάνε,
κι εκείνα αναρωτιούνται ποια είναι και πού πάνε...
Μακάρι να είχα τρόπο κάπως να σας βοηθήσω,
τον κόσμο αυτόν ανάποδα εγώ να τον γυρίσω,
ό,τι μπορώ το κάνω, μα δεν είναι αρκετό,
να σας ελευθερώσει απ' τον εγκλωβισμό...
Μαζί σας είναι η σκέψη μου, μαζί σας η καρδιά μου,
μαζί σας οι ιδέες μου, τα παιδικά όνειρά μου,
μαζί σας ό,τι πέθανε κι ό,τι έζησε στον χρόνο,
μαζί σας ό,τι χάθηκε σε έναν αιώνιο πόνο...
Εύχομαι να αντέξετε, να είστε δυνατοί,
εύχομαι να μην σπάσετε μες στην σκληρή ζωή...
Εύχομαι να μεγαλώσετε και τις ραγισματιές σας,
να τις θεραπεύσετε μέσα από τις ματιές σας...
Στα βλέμματα αυτά που κρύβουν ουρανούς,
είναι οι άνθρωποι που πια αγγίζουν τους θεούς,
γιατί κατάφεραν να πάνε με τρόπους μαγικούς,
πάνω από τους ανθρώπους, πάνω από τους θνητούς...

Όταν κοιτάω, πού και πού... (15.12.2018, Σάββατο)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Όταν κοιτάω, πού και πού...



Όταν κοιτάω, πού και πού, την αντανάκλασή μου,
βλέπω τον εαυτό μου να είναι κι αυτός μαζί μου,
άλλαξε το σώμα μου, άλλαξαν τα μαλλιά μου,
πιο αδύναμα νιώθω να χτυπά η καρδιά μου,
άλλαξε το δέρμα μου και το πρόσωπό μου,
άλλαξε ακόμα και το ίδιο το "Εγώ" μου,
πόνεσαν τα μάτια μου, τρέμουν τα γόνατά μου,
φύγαν τα μονοπάτια μου, γέρασαν τα όνειρά μου,
το μόνο που κρατάω σε ένα μικρό χαρτί,
δεν είναι ο θάνατος μα ούτε η ζωή,
το μόνο που διαβάζω, ετούτη την στιγμή,
είναι η Αγάπη που είναι διαχρονική,
τι κι αν έφυγε απ' τον κόσμο αυτός που αγαπώ,
κι ας πήρε και μαζί του ό,τι είναι ζωντανό,
έμεινε το συναίσθημα που άντεξε στον χρόνο,
έζησε στην χαρά, έζησε και στον πόνο,
βλέπω τον εαυτό μου, βλέπω τον νεαρό,
κάπως τον αγαπάω, κάπως τον συμπαθώ,
κάπως τον θυμάμαι, κάπως τον νοσταλγώ,
είναι πολλά αυτά που θα είχα να του πω,
μα τώρα πια είναι αργά για εκείνα που περάσαν,
όσα νικήσαν, νίκησαν και όσα χάσαν, χάσαν...
Στρέφω το βλέμμα απ' το νερό, στην τσέπη το χαρτί μου,
στρέφω το βλέμμα απ' τον νεαρό, αυτή ήταν η ζωή μου...
Απ' το "νερό" στο "νεαρό" ένα "α" στριμωγμένο,
ό,τι κάποτε αγάπησα εκεί είναι γραμμένο...

Ένας κουβάς είναι... (14.12.2018, Παρασκευή)

(Αυτές τις ημέρες... κοιτάζω εικονούλες... και γράφω ποιηματάκια... Δεν έχω τα δικαιώματα για τις εικονούλες... απλά έρχονται στο δρόμο μου και με εμπνέουν να γράψω κάτι μέσα από αυτές... είναι η πρώτη φορά που βάζω εικόνες στο ιστολόγιό μου κι ελπίζω να μην υπάρξει θέμα με το ότι δεν είναι δικές μου και με το ότι δεν έχω τα πνευματικά δικαιώματα. Δυστυχώς, δεν έχω ψάξει να βρω τους δημιουργούς των εικόνων... ίσως, κάποια στιγμή, φροντίσω να το κάνω... κανονικά θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει... Σκέφτηκα να βάλω εδώ τα ποιηματάκια χωρίς τις εικονούλες... αλλά... νομίζω πως λειτουργούν πιο όμορφα μαζί... οπότε μοιράζομαι και τις εικόνες (που δεν είναι δικές μου) και τα ποίηματα (που είναι δικά μου)... κι αν υπάρξει κάποιο θέμα δικαιωμάτων (που ελπίζω να μην υπάρξει!) με κάποιον ή με κάποιους από τους δημιουργούς εννοείται οι εικονούλες θα βγουν αμέσως... Ζητάω συγνώμη από τους δημιουργούς που δεν ξέρω ούτε τα ονόματά τους... και χωρίς να τους ξέρω τους ευχαριστώ για τις δημιουργίες τους που με οδήγησαν κι εμένα στο να δημιουργήσω... Η δημιουργία φέρνει δημιουργία... Αγάπησα τις εικόνες... Αγάπησα και τις λέξεις...)







Ένας κουβάς είναι...


Ένας κουβάς είναι αρκετός να γίνει ένα καράβι,
κι ένα καπέλο τυχερό για όποιον θα το λάβει,
για να γίνεις πειρατής θέλεις και μια σημαία,
και ένα σακί νομίσματα πιο δίπλα για παρέα,
είσαι από αυτούς τους πειρατές που έχουν ηθική,
δεν χτυπάνε, δεν σκοτώνουν, δεν κλέβουν την ζωή,
η λέξη "πειρατεία" βγαίνει από το "πειράω-ῶ",
μα λίγοι το γνωρίζουν αυτό το μυστικό,
σημαίνει "δοκιμάζω", σημαίνει "προσπαθώ",
τώρα το έμαθες κι εσύ, πριν λίγο και εγώ,
είμαστε πειρατές στα παιχνίδια, πειρατές στην σκηνή,
πειρατές σε φανταστικές θάλασσες, πειρατές στην ακτή,
έχουμε άγραφτους κώδικες τιμής σε όλες τις ιστορίες,
και στα παιχνίδια μας συναντάς άπειρες οδηγίες,
παίζουμε τα πάντα χωρίς φόβο και χωρίς ντροπή,
χωρίς να γνωρίζουμε το σενάριο ποια θα πάρει τροπή,
έπειτα βγάζουμε το καπέλο μας, αφήνουμε την σημαία,
βγαίνουμε από τον κουβά μας, στην άδεια προκυμαία,
επιστρέφουμε στην κανονικότητα, επιστρέφουμε στην δουλειά,
επιστρέφουμε σε όλα αυτά που βαριούνται τα παιδιά.
Λέμε "ναι" στον διευθυντή, "ίσως" στον σύντροφό μας,
και πάντα λέμε "όχι" στον ίδιο τον εαυτό μας...
Μα έχουμε υπάρξει καπετάνιοι! Έχουμε υπάρξει πειρατές!
έχουμε υπάρξει σε μαύρες θάλασσες, σε κάτασπρες ακτές!
Έχουμε σπουδαίες σκέψεις, συναισθήματα γενναία!
έχουμε υπάρξει ήρωες, σιγά και βαθμιαία!
Και στην φυσιολογική ζωή σκύβουμε το κεφάλι,
ακούμε όσα λεν για μας, όσα ζητούν οι άλλοι,
και μέσα μας θρηνεί ένα μικρό παιδί,
γιατί δεν προστατεύουμε την κάθε μας στιγμή...
Πού είναι τα καράβια μας; Πού είναι τα όνειρά μας;
Πού είναι οι κορφές μας; Πού είναι τα φτερά μας;
Σε ποια θάλασσα βυθίζεται το παιδικό μας πλοίο;
Παγώσαμε το "μέσα" μας, πνίγεται μες στο κρύο...
Κι όταν βλέπω έναν κουβά, σκέφτομαι ένα καράβι,
κι όταν βλέπω ένα φως σκέφτομαι "Πώς ανάβει;"
Γιατί μας υποχρέωσαν να είμαστε σε ένα γκρι σκοτάδι;
Πού βρίσκεται ο Άνθρωπος; Πού χάθηκε το χάδι;
Και όταν περπατάμε σε μια μακρινή παραλία,
μόνο εμείς κοιτάζουμε τα παιδικά μας πλοία...
Είναι αόρατα, άδεια, κενά και γκρεμισμένα,
παρατημένα ή ακόμα χειρότερα πιο πέρα βυθισμένα...
Τότε βουτάς στην θάλασσα να νιώσεις το κορμί σου,
να διώξεις την θλίψη σου, να σώσεις την ψυχή σου...
Ανάμεσα στης φαντασίας τα παιχνίδια κολυμπάς,
κι εκεί συναντάς, ό,τι αγάπησες και ό,τι αγαπάς...
Κι αν ένα δάκρυ κυλήσει τότε στο πρόσωπό σου,
είναι γιατί αισθάνεσαι ό,τι είναι δικό σου...
Αυτό ποτέ δεν χάνεται μες στης ζωής το κύμα,
ό,τι είναι αληθινό είναι εδώ σε κάθε βήμα...
Αυτό είχα να σου πω, αυτό εδώ το ποίημα,
που είναι της ζωής... ένα ακόμα θύμα...
έτσι όπως το έγραψα θα σβηστεί αν δεν το αγαπήσεις,
έτσι όπως το έφτιαξα θα χαθεί αν δεν το κολυμπήσεις...

Δακρυσμένο Παιδί

(Αυτό, λοιπόν, είναι ένα ποιήμα που έγραψε πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν πήγαινε ακόμα σχολείο, η μικρή Μαριλού)


ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ


–Ω, εσύ δακρυσμένο παιδί,
τι σε βασανίζει, γιατί κλαις;
πες μου μόνο να μάθω κι εγώ.
–Κλαίω για τη ζωή και το θάνατο.
Κλαίω για την ειρήνη και τον πόλεμο.
Κλαίω για την καλοσύνη και την κακία.
–Μα γιατί... γιατί;
–Γιατί γεννήθηκα αναρωτιέμαι,
τι έκανα για ν’ αξίζω μια τέτοια άθλια ζωή;
Την ζωή μου δημιουργώ σιγά σιγά
κι όμως στο τέλος θα’ρθεί ο μοιραίος θάνατος.
Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να πεθάνω;
Για την ειρήνη παλεύω,
όμως οι πιο πολλοί άνθρωποι τον πόλεμο προτιμούν.
Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να ζήσω μέσα στον πόλεμο;
Την καλοσύνη θαυμάζω,
μα την κακία βρίσκω παντού.
Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να βρω την κακία;
–Όχι, δακρυσμένο παιδί, μην κλαις.
Ίσως οι άνθρωποι ν’ αλλάξουν.
–Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να περιμένω
πότε θ’ αλλάξουν οι άνθρωποι;
–Όχι, γεννήθηκες για να αλλάξεις εσύ τον κόσμο,
όπως και τόσα άλλα παιδιά…
Ίσως αν μαζευτείτε όλα τα δακρυσμένα παιδιά,
ο κόσμος να αλλάξει.
–Λες ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι;
–Ω! Ναι, ίσως, δακρυσμένο παιδί,
οι άνθρωποι τότε ν’ αλλάξουν…

Ακαπέλα

Μια φορά είπα στο λύκειο ένα τραγούδι ακαπέλα. Έτσι απλά... στάθηκα μπροστά σε όλο το σχολείο... σε ένα γεμάτο τεράστιο αμφιθέατρο... χωρίς μουσική... χωρίς πιάνο ή κιθάρα ή κάτι... χωρίς καθοδήγηση αφού δεν είχαμε δάσκαλο μουσικής... χωρίς να χρειαστεί να πάρω τόνο από κάπου... χωρίς κάποιον άλλον δίπλα μου για να το τραγουδήσουμε μαζί... χωρίς να έχω ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις... χωρίς να γνωρίζω πώς να τραγουδήσω... Με μόνη ανάγκη να εκφραστώ... να πω τα συναισθήματά μου μέσα από τις λέξεις ενός τραγουδιού... Στο σχολείο μου δεν είχε ξαναγίνει... Το να βγει κάποιος και να τραγουδήσει σόλο... έτσι, μόνος του... Είχαμε μια χορωδία που ήταν, λίγο εώς πολύ, ταλαιπωρημένη και παραπεταμένη... γιατί δεν είχαμε κάποιον καθηγητή να μας οδηγεί, να μας συντονίζει, να μας οργανώνει... Από εκείνο το σημείο και μετά... στις επόμενες γιορτές άρχισαν να τραγουδάνε κι άλλοι σόλο... εγώ πάλι δεν ξανατραγουδήσα πέρα από εκείνην την μία φορά... Θυμάμαι ακόμα την σιωπή που απλώθηκε... Θυμάμαι ακόμα την τρεμάμενη φωνή μου να γεμίζει τον χώρο... Το να κάνει κανείς λυκειόπαιδα να σταματήσουν να μιλάνε ή να κοροϊδεύουν ή να βαριούνται σε σχολική γιορτή φάνταζε αδύνατο... Κι όμως... Με το που ξεκίνησα, όλα σταμάτησαν... Οι ήχοι... Οι φωνές... Ο χρόνος... Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα και πότε σταμάτησα το τραγούδι... Το μόνο που κατάλαβα ήταν το ότι τραγούδησα μέσα από την καρδιά μου... από τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μου βγήκαν οι νότες και οι λέξεις... Δεν κοίταζα τους ανθρώπους... Κοίταζα αλλού... σε ένα δικό μου σημείο εσωτερικό... σε έναν δικό μου κόσμο εξωτερικό... Όταν πια τελείωσε το τραγούδι μου... είδα πρόσωπα δακρυσμένα... Και μετά την γιορτή ερχόντουσαν να μου μιλήσουν... για αυτό που ένιωσαν... Ανέβηκα αρκετές φορές στην σκηνή μετά από αυτό... Δεν εννοώ στο σχολείο... Εννοώ μετά... Αλλά εκείνη η μία φορά που τραγούδησα αυτό το ένα τραγούδι... ήταν η μοναδική φορά που με είδε η μητέρα μου στην σκηνή... Δεν με είδε ποτέ να «παίζω». Με είδε, όμως, να τραγουδάω... Αυτό το ένα τραγούδι που είπα... αυτό το ένα τραγούδι που άκουσαν εκείνη την ημέρα όλοι όσοι ήταν σε αυτό το αμφιθέατρο... ήταν ένα τραγούδι που μέχρι σήμερα με συγκινεί... Ο αρχηγός. Ίσως να είναι τα καπέλα από χαρτί, ίσως να είναι τα ξύλινα τουφέκια, ίσως να είναι που ο «πόλεμος» ήταν γιορτή, τότε, κάποτε, στα παλιά μας στέκια. Ίσως να είναι που αργότερα ένιωσα τα καπέλα να μην είναι χάρτινα πια, ίσως να είναι που αργότερα ένιωσα τα όπλα να γίνονται πραγματικά, ίσως να είναι που ο πόλεμος δεν ήταν ψεύτικος και ήρθε κοντά μου... ίσως να είναι που ο θάνατος έφτασε και διαπέρασε την καρδιά μου... Πολλά, ίσως... Μα ένα σίγουρο... Υπάρχουν κάτι ημέρες και κάτι ημερομηνίες... όπως... η, κάθε χρόνο, 17 Νοεμβρίου... που τις «γιορτάζω» ακόμα με αυτές τις νότες στο μυαλό μου αυτού του τραγουδιού... και με αυτές τις λέξεις... με αυτούς τους στίχους...

Και με στιγμάτισε... σαν κορίτσι, σαν έφηβη, σαν κοπέλα...
Αυτό το «Φτιάχναμε καπέλα» που ειπώθηκε ακαπέλα...

H ζωή... αξίζει;

«Η ζωή αξίζει να την ζεις όταν έχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις»

(Από την ταινία μικρού μήκους «Ο Θανατοποινίτης» που προβλήθηκε στην ημερίδα με θέμα «Ο πολιτισμός ως μέσο επανένταξης των κρατουμένων» και που γυρίστηκε από επαγγελματίες του κινηματογραφικού χώρου και από ανθρώπους που ήταν ή συνεχίζουν να είναι μέσα στις φυλακές του Κορυδαλλού).

(Μία-δύο ερωτήσεις εμπεριέχουν κάποια πράγματα για την ταινία που είναι κρίμα να τα διαβάσει κάποιος πριν να δει την ταινία...)

Αξίζει η ζωή;
Αξίζει η ζωή σου;
Αξίζει να ζεις την ζωή σου;
Αξίζεις να ζεις την ζωή σου;
Ἐχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις;
Αξίζει να πεθάνεις;
Αξίζεις να πεθάνεις;
Ποια είναι η σχέση ζωής και θανάτου;
Ποια είναι η σχέση θανάτου και ζωής;
Ποια είναι η σχέση αξίας ζωής και αξίας θανάτου;
Τι σημαίνει «αξία»;
Τι σημαίνει «αξίζει»;
Τι σημαίνει «ζω»;
Τι σημαίνει «πεθαίνω»;
Τι σημαίνει «ζωή»;
Τι σημαίνει «θάνατος»;
Τι σημαίνει «ελεύθερία»;
Τι σημαίνει «φυλακή»;
Ποια είναι η φυλακή σου;
Ποιες είναι οι φυλακές σου;
Ποιο είναι το κελί σου;
Πώς είναι τα κάγκελα;
Πόσα είναι τα κάγκελα;
Από πού μπορεί να μπει λίγο φως;
Πώς μπορούν να γκρεμιστούν οι τοίχοι του κελιού σου;
Τι ζητάς από την ζωή σου;
Τι ζητάς από τον θάνατό σου;
Τι σημαίνει σύνδεση για εσένα;
Τι σημαίνει λύτρωση για εσένα;
Πώς θα ελευθερωθείς;
Από τι θα ελευθερωθείς;
Πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου;
Πώς είναι η ζωή σου;
Ποιος θα ήθελες να είναι ο θάνατός σου;
Πώς θα ήθελες να είναι ο θάνατός σου;
Έχω κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνω;
Έχω κάτι για το οποίο αξίζει να ζω;
Και τελικά αυτό το κάτι που αξίζει να ζω είναι το ίδιο κάτι για το οποίο αξίζει και να πεθάνω ή είναι κάτι διαφορετικό;
Αν σε έκλειναν σε ένα κελί για μέρες, μήνες, χρόνια... και σου έδιναν μία κιμωλία, μόνο μία κιμωλία... εσύ τι θα έκανες;
Θα έγραφες στους τοίχους σου; Ή δεν θα έγραφες στους τοίχους σου;
Κι αν έγραφες τι θα έγραφες;
Ποια θα ήταν η δική σου ανάγκη;
Τι θα ήθελες να βγει από μέσα σου;
Ποιο είναι το μήνυμά που άραγε θα γεννιόταν και δεν θα άντεχε να μην εκφραστεί;
Τι θα σε έπνιγε αν δεν γραφόταν;
Τι θα σε σκότωνε αν δεν γινόταν;

Ποιος είσαι;
Ποιος θα ήθελες να είσαι;
Ποιος γίνεσαι;

Πριν σε σκοτώσουν τι θα ήθελες να ζήσεις;

Πριν σκοτωθείς τι θα ήθελες να ζήσεις;
Πριν ζήσεις τι θα ήθελες να σκοτώσεις;

Οι τοίχοι γκρεμίζονται...
Οι κιμωλίες τελειώνουν...
Οι ζωές χάνονται...

Μα τα μηνύματα; Οι σκέψεις; Τα συναισθήματα;

Είναι Εδώ.
Πάντα.
Σε Εμάς.

Τρίτη πρωί (28.10.2018)

(Μία εβδομάδα πριν)

Περιμένω, λοιπόν, κάτι ιατρικά αποτελέσματα... από δύο διαφορετικούς γιατρούς...

Στον έναν γιατρό μου είχαν πει πως τα αποτελέσματα θα βγουν μετά από δέκα ημέρες... Κάπου στις δώδεκα ημέρες... παίρνω τηλέφωνο και μου λέει η γραμματεία πως θα με πάρει ο γιατρός όταν είναι... Περνάνε άλλες δέκα ημέρες... κανένα νέο... Περνάνε κι άλλες μέρες... Τίποτα...

Σήμερα με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός αλλά, επειδή το είχα στο αθόρυβο εκείνη την ώρα, δεν το άκουσα. Λαμβάνω, λοιπόν, γραπτό μήνυμα πως είναι ο γιατρός και μετά μία ερώτηση «Τα αποτελέσματα είναι καλά;;»... με δύο ερωτηματικά στο τέλος... Εεεεεε... αναρωτιέμαι... εγώ πού να ξέρω αν είναι καλά... εγώ περίμενα να με πάρει ο γιατρός να μου πει αν είναι καλά... Του απαντάω κι εγώ "Δεν ξέρω! Σας πήρα πριν μέρες και μου είπαν πως θα με πάρετε εσείς να μου πείτε όταν βγουν...". Ένα άγχος αρχίζει να με γεμίζει... Ποτέ δεν μου έχει στείλει γιατρός γραπτό μήνυμα... πόσο μάλλον να με ρωτάει κιόλας για τα αποτελέσματα που περιμένω... "Επειδή τρέχω σήμερα... να σας τηλεφωνήσω αύριο;"... και μετά μου έρχεται απάντηση πως έχουν βγει τα αποτέλεσματα και να περάσω από εκεί να τα πάρω.

Άγχος εγώ. Έχουν βγει τα αποτελέσματα; Και γιατί δεν μου λέει αν είναι καλά; Και γιατί πιο πριν με ρώτησε αν είναι καλά;

Τον παίρνω τηλέφωνο αμέσως τον ρωτάω «Είναι καλά τα αποτελέσματα;»
«Ναι» μου λέει «Αφού σου το έγραψα!».

Και ο υπόλοιπος διάλογος πηγαίνει κάπως έτσι...

«Δεν μου το γράψατε...»
«Δεν διάβασες το πρώτο μήνυμά μου;»
«Το διάβασα. Με ρωτούσατε αν είναι καλά τα αποτελέσματα.»
«Δεν σε ρωτούσα.»
«Μα είχατε ερωτηματικό...»
«Α... έβαλα ερωτηματικό αντί για τελεία;» (ήταν κι εκείνος μπερδεμένος) «Τέλος πάντων, είναι καλά τα αποτελέσματα. Να έρθεις να τα πάρεις όποτε θέλεις.»

Κλείνουμε το τηλέφωνο... Εντάξει η καρδιά μου πήγε κι ήρθε αλλά τα αποτελέσματα είναι καλά. Αυτό είναι αυτό που έχει σημασία. Αυτό είναι αυτό που μετράει.

Χτυπάει το κινητό μου. Ξανά. Με παίρνει αμέσως τηλέφωνο πάλι ο γιατρός.

«Πάντως» μου λέει «για την ιστορία... πήγα να κοιτάξω το μήνυμα... δεν έβαλα ερωτηματικό έβαλα φατσούλα...»
«Κι εγώ» του λέω (πήγα να το δω γιατί σκέφτηκα για μια στιγμή μήπως είδα την τελεία σαν ερωτηματικό στο άγχος μου) «πήγα να το κοιτάξω... μου έχει έρθει το μήνυμα με δύο ερωτηματικά στο τέλος. Μάλλον η φατσούλα του δικού σας κινητού έγινε ερωτηματικά στο δικό μου...»

Γελάσαμε αμήχανα και οι δύο...

Γιατί η ζωή μου, είναι γεγονός, είναι φορές που μοιάζει με ένα μεγάλο ανέκδοτο.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και σκεφτόμουν... Αυτός είναι ένας από τους λόγους που... δεν πρέπει να δίνει κανείς τόσο βάρος στα γραπτά μηνύματα... στα σημεία στίξης... ποτέ δεν ξέρεις τι έχει συμβεί στην πορεία μέχρι να φτάσει το μήνυμα σε εσένα...

Είμαι σίγουρη πως ο γιατρός ήθελε να με ξεαγχώσει και για αυτό μου έστειλε αμέσως, με το που είχε τα αποτελέσματα και αφού δεν με βρήκε στο τηλέφωνο, γραπτό μήνυμα και μάλιστα με φατσούλα! Πού να ξέρει κι αυτός τι θα κάνει η φατσούλα κάπου στην διαδρομή...

Πάνε αυτά τα αποτελέσματα... Πάμε για τα άλλα... Σε κανένα δεκαήμερο, λογικά, θα έρθουν κι αυτά... Είχαν πει σε είκοσι ημέρες... πέρασαν κάποιες... θα περάσουν κι άλλες...

Ας έχουν κι αυτά χαμογελαστή φατσούλα... κι ας την νομίσω για ερωτηματικό... για θαυμαστικό... για οτιδήποτε... δεν με πειράζει...

Συζήτηση

Πήγα, λοιπόν, σε ένα ντοκιμαντέρ.
Δεν γινόταν να μην πάω.
Άκουσα τις λἐξεις: Παρατήρηση. Θέατρο. Ψυχολογία.
Είδα πως η προβολή ήταν και κοντά στο σπίτι μου.
Είδα πως έχει και χαμηλό εισιτήριο.
Και απλά... πήγα.

Δεν μου άρεσε το ντοκιμαντέρ. Καθόλου; Καθόλου. Σχεδόν καθόλου. Πέρα από κάποιες στιγμές και από κάποιες σκόρπιες ιδέες... δεν μου άρεσε. Έμεινα μέχρι το τέλος και γιατί ήθελα να μείνω μέχρι το τέλος αλλά και γιατί, κυρίως, ήθελα να ακούσω την συζήτηση που θα γινόταν με τον σκηνοθέτη μετά.

Συζήτηση.

Έχει σημασία η λέξη. Έχει σημασία η έννοια.

Χαίρομαι που πήγα. Κι ας μην μου άρεσε.
Χαίρομαι που έμεινα μέχρι το τέλος κι αν μην μου άρεσε ούτε η «συζήτηση».

Και θα σας πω έναν από τους λόγους που δεν μου άρεσε η «συζήτηση»:
ΔΕΝ ήταν συζήτηση.

Ο σκηνοθέτης αφού είπε κάποια πράγματα ρώτησε το κοινό αν υπάρχουν ερωτήσεις.

Προσέξτε... Δεν είπε στο κοινό να αναλύσει ο καθένας την ιστορία της ζωής του ούτε είπε στο κοινό να αναλύσουν την ταινία του. Είπε, καθαρότατα, αν υπάρχουν ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.

Είμαστε, όμως, τόσο πιεσμένοι... τόσο τραγικά και ασύλληπτα πιεσμένοι... που έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει ερώτηση. Θέλουμε να αρπάξουμε απεγνωσμένα οποιαδήποτε ευκαιρία για να ελευθερώσουμε το τεράστιο «εγώ» μας.

Ερώτηση, λοιπόν...

Δεν σημαίνει μονόλογος.
Δεν σημαίνει παίρνω όλο τον χρόνο ΜΟΝΟ για εμένα.

Επίσης, το ότι σου δίνεται κάποιος χρόνος για να ρωτήσεις τον δημιουργό ΔΕΝ σου δίνει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις αυτόν τον χρόνο μονοπωλιακά και προσβλητικά για τον άλλον.

Θεώρησα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ κάποια από τα σχόλια των θεατών σε βαθμό που σκέφτηκα να πάρω το μικρόφωνο απλά και μόνο για να υπερασπιστώ τον δημιουργό του οποίου δεν μου άρεσε το ντοκιμαντέρ.

Αλλά δεν ήθελα να γίνω κι εγώ μέρος της παράνοιας, της εγωιστικής συμπεριφοράς και της ανάγκης να πάρουμε αξία στα μάτια των άλλων κατεβάζοντας ή αμφισβητώντας την αξία κάποιου άλλου.

Είπα στον εαυτό μου: «Όχι. Αν πάρεις το μικρόφωνο θα είναι για να πεις ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ. Με αρχή, μέση, τέλος. Και το πιο σημαντικό... με ερωτηματικό. Μια απλή ευθεία ερώτηση στον δημιουργό. Που θα σε ενδιαφέρει να ακούσεις την απάντησή της.»

Τελικά δεν το πήρα το μικρόφωνο. Γιατί ο χρόνος «χάθηκε», κυρίως, σε έναν άνθρωπο του κοινού (σε ΕΝΑΝ!) που – για εμένα – φάνηκε πως ο στὀχος δεν ήταν να ρωτήσει κάτι, οτιδήποτε, μα να κάνει κριτική παρόλο που ο ίδιος είπε πως δεν κάνει κριτική.

Το έχω δει ξανά και ξανά αυτό το σκηνικό να συμβαίνει. Σε καλλιτεχνικές συζητήσεις και σε επιστημονικά συνέδρια (ναι, ναι, κι εκεί!). Πάντα πηγαίνω στις ανοιχτές συζητήσεις, όταν βρίσκω χρόνο, γιατί θεωρώ πως θα έχουν ενδιαφέρον... και, συνήθως, απογοητεύομαι αφού βλέπω ανθρώπους που δεν ρωτάνε με σκοπό να ρωτήσουν, να μάθουν, να πάρουν απάντηση, να γίνει διάλογος, να γίνει συζήτηση... περισσότερο δηλώνουν με σκοπό να γίνει μονόλογος σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές ο ομιλητής, δικαιολογημένα, δεν έχει καταλάβει ποια ήταν η ερώτηση και μετά από το λεκτικό «κατεβατό» του όποιου θεατή-ακροατή ρωτάει ευγενικά «Ε... και ποια ακριβώς ήταν η ερώτηση;»... Και η αλήθεια είναι πως, συνήθως, και το υπόλοιπο κοινό απορεί... Ποια είναι η ερωτήση;

Έχουμε ξεχάσει...

1. Τι σημαίνει ερώτηση
2. Τι σημαίνει απάντηση
3. Τι σημαίνει διάλογος
4. Τι σημαίνει μονόλογος
5. Ποια είναι η διαφορά της ερώτησης από την κατάφαση
6. Ποια είναι η διαφορά του διαλόγου από τον μονόλογο
7. Ποια είναι η διαφορά της άποψης από την κριτική
8. Τι σημαίνει ΑΚΟΥΩ πραγματικά, ΜΙΛΑΩ πραγματικά, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ πραγματικά

Έφυγα κι είχα ένα περίεργο αίσθημα κενού...

Παρόλα αυτά... σημείωσα αρκετά στο τετράδιό μου... έτσι για να μου υπενθυμίζω τι να ΜΗΝ κάνω, πως να ΜΗΝ συμπεριφέρομαι... ή γιατί ήθελα να καταγράψω κάτι που μπορεί να μου χρειαστεί κάπου, κάπως, κάποτε, στο μέλλον...

Λένε πως τίποτα δεν πάει χαμένο...
Εγώ, πάλι, τα νιώθω όλα να χανόνται...

Αλλά δεν με πειράζει...
Ας χάνεται, ό,τι χάνεται...
Αρκεί, αν γίνεται, να μην με χάνω...
Να μην χάνομαι εγώ...

Γιατί όσο δεν χάνεσαι όλο και κάτι μπορεί να βρεθεί...

Κι είναι πολύ δύσκολο να μην χάνεσαι... σε έναν κόσμο που συνηθίζει να λειτουργεί με τρόπους εντελώς έξω από εσένα...

Είναι πολύ δύσκολο... θα κρατήσω το μυαλό μου καθαρό... θα κρατήσω την ψυχή μου καθαρή... και όταν μου δοθεί ο χρόνος, η ευκαίρια, το μικρόφωνο... θα την χρησιμοποιήσω όχι για να προβάλλω το «εγώ» μα για να ρωτήσω για το «εσύ» και για να αναρωτηθώ για το «εμείς»...

(Εντάξει... Δεν ισχύει... Προσπαθώ να με πείσω πως δεν πειράζει αλλά με πειράζει... Δεν είναι καθόλου μα καθόλου «ας χάνεται, ό,τι χάνεται...». Πονάνε όσα χάνονται... και, κυρίως, για όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια και ανοιχτή την καρδιά τους και τα βλέπουν να χάνονται...)

38 & 1

38 & 1
(25.10.2018 Πέμπτη)

Καλημέρα από τον Κόσμο των 38,
σε όλες τις Ευχές σας θα πω "Ευχαριστώ",
κι αν αργήσει να έρθει κάποια απάντησή μου,
θα είναι γιατί σκέφτεται πώς να διατυπωθεί η Ευχή μου,
καμία απάντηση δεν θέλω να είναι πρόχειρη ή βιαστική,
και τι καλύτερο να απαντήσεις σε κάθε Ευχή με μια Ευχή,
ας είναι απλή, ας είναι μικρή, να είναι αλήθινη,
και μέσα από την καρδιά μου να έρθει να σας δοθεί,
μα ακόμα κι αν κάτι μου ξεφύγει και δεν σας απαντήσω,
μέσα από τα όμορφα που γράψατε εγώ θα περπατήσω,
θα πάρω το φως σας, τον κόσμο θα γυρίσω,
και με αυτό τα βλέμματα των άλλων θα φωτίσω...
Να είστε καλά για τις εικόνες και για τις μουσικές,
τα μπαλόνια, τα χρώματα και τις ζωγραφιές,
τα βίντεο, τα δώρα και όλες τις Ευχές!
Γεμίσατε με ουσία το όμορφο το χθες...
Κι ας είναι κάποια πράγματα εφήμερα,
μας δίνουν δύναμη για κάθε μας "σήμερα"...