Πριν κάποιες μέρες...

Δεν θα έλεγα πως «διδάσκω»-πως προσπαθώ να διδάξω-πολύ καιρό. Όμως σε αυτόν τον καιρό που «διδάσκω»-που προσπαθώ να διδάξω-δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μία απουσία, ούτε μία ακύρωση, ούτε μία αντικατάσταση. Ο κόσμος να χαλάει-Ο κόσμος να χαλάσει (που εύχομαι να μην χαλάει-χαλάσει γιατί τον αγαπάω ιδιαίτερα τον κόσμο) νιώθω πως θέλω να είμαι εκεί για τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να είναι εκεί... Έχει σημασία πιστεύω να είσαι ένας σταθερός σταθμός-μία βασική βάση... Επίσης, αν θέλει κανείς να «διδάξει» την συνέπεια, πρέπει πρώτα από όλα και πρώτους από όλους να είναι ο ίδιος συνεπής... Αν θέλει να «διδάξει» σταθερότητα, σεβασμό, εμπιστοσύνη, πρέπει ο ίδιος να τα εκπέμπει...

Να είναι σταθερός.
Να είναι άξιος σεβασμού.
Να είναι άξιος εμπιστοσύνης.

Το ίδιο επιδίωκα και ως μαθήτρια.
Να μην κάνω απουσίες.
Το ίδιο και ως ηθοποιός.
Να μην κάνω απουσίες.

Το ίδιο και με τις πρόβες.
Να μην κάνω ακυρώσεις.
Το ίδιο και με τις παραστάσεις.
Να μην κάνω ακυρώσεις.

Αλλά είναι άλλη ιστορία το πώς υπήρξα ως μαθήτρια και άλλη ιστορία το πώς υπήρξα ως ηθοποιός... άλλη ιστορία το τι έκανα με τις πρόβες και άλλη ιστορία το τι έκανα με τις παραστάσεις...

Σε γενικές γραμμές... δεν επέτρεπα... σε μια αρρώστια να με κρατήσει κάτω ή σε μια προσωπική ή επαγγελματική στιγμή να με επηρεάσει με τέτοιο τρόπο που να μην μπορώ να λειτουργήσω...

Όλα τα άφηνα να υπάρξουν πριν ή μετά το μάθημα, την πρόβα, την παράσταση... αλλά όχι στο μάθημα, στην πρόβα, στην παράσταση...

Όλες αυτές οι σκέψεις γιατί αρρώστησα αυτές τις ημέρες... και όταν έκλεισε η φωνή μου... τρομοκρατήθηκα... γιατί σκέφτηκα... χωρίς φωνή...
Πώς θα κάνω όσα έχω να κάνω;
Πώς θα πάω στις ομάδες μου;
Πώς θα επικοινωνήσω με τους ανθρώπους μου;

Ήταν τόσο το άγχος μου... όσο τότε... που έκλεινε η φωνή μου και είχα παρουσιάσεις, εξετάσεις, ακροάσεις, πρόβες... ή παραστάσεις την επόμενη ή ακόμα και την ίδια ημέρα... και αναρωτιόμουν πώς θα ανταπεξέλθω...

Και δεν έκλεισε λίγο... μα εντελώς! Από την μία στιγμή στην άλλη! Κι από εκεί που τα πράγματα σου φαίνονται δύσκολα, μπορούν να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα... Γιατί... χωρίς φωνή... είναι γεγονός... τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα...

Στο χθες (στο χθες του χθες) πήγα με χαρτιά στο μάθημα. Κάθισα κι έγραψα χαρτιά σε περίπτωση που χρειαστούν. Τελικά δεν χρειάστηκαν και τόσο πολύ... αφού οι άνθρωποί μου ήταν τόσο ήσυχοι και κατανοητικοί... Ό,τι χρειάστηκε το είπα ψιθυριστά... και το μάθημά μας κύλησε ήρεμα και όμορφα...

Στο αύριο (στο αύριο του αύριο) εύχομαι απλά να έχω φωνή... να αρκούν δύο γερές μέρες ξεκούρασης, με τσάγια, χαμομήλια, καραμέλες και ύπνο... για να ξαναεμφανίσουν την φωνή μου και να μπορέσω να διευκολύνω την επικοινωνία... Αλλιώς με βλέπω να πηγαίνω με καρτέλες πάλι...

Εκνευρίζομαι με την αρρώστια, καμιά φορά... Και ποιος άνθρωπος δεν εκνευρίζεται; Αν και τώρα πρέπει να πω πως δεν υπάρχει τόσος εκνευρισμός όσος παλιότερα. Τώρα απλά προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ σε σχέση με το πώς είμαι. Αυτό.

Κάθομαι σπίτι, λοιπόν... και με κρατάω από το να βγω στο «έξω» κόσμο... και κάνω όσα μπορώ να κάνω...

Και εύχομαι και ελπίζω να γίνω και να είμαι γρήγορα καλά.

Και τώρα και όλη την χρονιά.

Να μπορώ να είμαι εδώ για τους ανθρώπους μου.

Να μπορώ να είμαι εδώ και για εμένα.

Υπάρχουν όνειρα που περιμένουν να πραγματοποιηθούν...

Υπάρχουν ιδέες που περιμένουν να μορφοποιηθούν...

Και χρειάζονται δυνάμεις για να υλοποιηθεί το αόρατο και για να δημιουργηθεί το άφταστο...