Τα γράμματα της Μαριλούς (21)

 

(Εικοστό Πρώτο Γράμμα)

04.03.2022 (Παρασκευή)

 

Και όπως τελείωσε η προηγούμενη εβδομάδα... Έτσι ας τελειώσει κι αυτή...

Με ερωτήσεις...

Στο «πριν» μας μιλήσαμε για οργή και θλίψη... Στο «τώρα» μας ας μιλήσουμε για χαρά και ευτυχία...

Και όπως σου έγραψα ξανά... τις ερωτήσεις αυτές...

Δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις σε εμένα... αλλά, αν θέλεις, μπορείς να τις απαντήσεις σε εσένα...

 

Τι σημαίνει χαρά για εσένα;

Τι σημαίνει ευτυχία για εσένα;

Τι είναι η χαρά;

Τι είναι η ευτυχία;

Αισθάνεσαι χαρά; Αυτή τη στιγμή;

Αισθάνεσαι ευτυχία; Αυτή τη στιγμή;

Ή αυτές τις μέρες... αισθάνεσαι χαρά ή ευτυχία ή χαρά και ευτυχία;

Κάθε πότε χαίρεσαι;

Κάθε πότε νιώθεις ευτυχία;

Εκφράζεις τη χαρά σου;

Εκφράζεις την ευτυχία σου;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της χαράς;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της ευτυχίας;

Πώς ήσουν στο παρελθόν σε σχέση με την χαρά και την ευτυχία;

Πώς είσαι στο παρόν σε σχέση με την χαρά και την ευτυχία;

 

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου... μία ιστορία... ένα παραμύθι...

 

Που μιλάει για... θα δεις...

 

Γυρίζεις το χαρτί... και, απλά, διαβάζεις...

 

Με Αγάπη...

Μαριλού.

---

Ο ερευνητής

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή…

 

Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει. Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει. Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση...

 

Μια μέρα, ο ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ. Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του, που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.

 

Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι. Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια. Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο. Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.

 

Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του να ξαποστάσει για λίγο σε εκείνο το μέρος. Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα. Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου. Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια από τις πέτρες:

 

Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες.

 

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα. Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σε εκείνο το μέρος.

 

Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος συνειδητοποίησε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή. Πλησίασε να τη διαβάσει. Έλεγε:

 

Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.

 

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση. Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος. Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.

 

Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό, μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…

 

Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.

 

Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.

 

Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

 

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος; Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σε αυτό το μέρος; Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπους και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

 

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:

 

«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο. Θα σας εξηγήσω…»

 

Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια, οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ, για να το κρεμάει στο λαιμό. Είναι παράδοση στον τόπο μας. Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:

 

Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.

Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.

 

Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή;

Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;

Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;

Και ο γάμος των φίλων;

Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;

Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;

Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;

Ώρες; Μέρες;

 

Έτσι, συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε… Κάθε λεπτό.

 

Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιο του και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του. Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός και πραγματικός χρόνος ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ.

---

Αγαπητέ Φίλε, (ναι, ναι, έχει και συνέχεια το γράμμα μου!)

 

Πριν χρόνια μπήκα τυχαία σε ένα βιβλιοπωλείο και πήρα τυχαία ένα βιβλίο. Το βιβλίο λεγόταν «Ιστορίες να σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι. Είχε μέσα πολλά διαφορετικά κείμενα... και ενθουσιάστηκα! Αμέσως το σκέφτηκα στη σκηνή (όπως συνηθίζεται να συμβαίνει όταν διαβάζω κάτι που μου αρέσει). Μου φάνηκε σαν να έχει μέσα του πολλά διαφορετικά και θέματα και είδη θεάτρου. Ποίηση, παραμύθι, διήγημα, μονόλογο, διάλογο, χαρακτήρες, ιστορίες. Όταν γνώρισα-διάβασα αυτό το βιβλίο, αμέσως, το έκανα Δώρο σε όλα τα κοντινά μου άτομα. Και μετά από χρόνια όταν πρότεινα στους Ανθρώπους μου να το ανεβάσουμε στην σκηνή σε συνδυασμό και με δικά τους κείμενα... συμφώνησαν... και το αποτέλεσμα ήταν μία μαγική παράσταση! Ο Ερευνητής, η Συνειδητοποίηση, η Συντομία, το Θέλω, η Θλίψη και η Οργή, η Επανάσταση είναι όλα κείμενα μέσα από το ίδιο βιβλίο!
Σε γεμίζουν με πολλά διαφορετικά συναισθήματα και πολλές διαφορετικές σκέψεις. Όσα τα θέματα τόσες οι σκέψεις... κι ακόμα περισσότερες... Όσα τα είδη θεάτρου τόσα τα συναισθήματα... κι ακόμα περισσότερα...

Πάνω σε όλα τα κείμενα, πριν ακόμα αποφασίσουμε να κάνουμε την παράστασή μας, αλλά και αργότερα κατά τη διάρκεια των προβών μας, έδινα στους μαθητές μου διάφορες «ασκήσεις»... Για παράδειγμα, πάνω στον Ερευνητή τους είπα να δοκιμάσουν να παρατηρήσουν τον εαυτό τους για μία εβδομάδα (τελικά το δοκιμάσαμε και για περισσότερες εβδομάδες) και να δοκιμάσουν να γράψουν στο τετράδιό τους... όπως λέει και η ιστορία μας... δεξιά αυτό που απόλαυσαν, τη στιγμή της χάρας τους... αριστερά, πόση διάρκεια είχε αυτή η χαρά...

 

Αν θέλεις, μπορείς να το δοκιμάσεις κι εσύ, Φίλε μου... Σε προλαβαίνω και σου λέω... μη βιαστείς να σκεφτείς πως δεν έχεις χαρούμενες στιγμές... Αυτή η άσκηση μπορεί να σου δώσει τη δυνατότητα να μη σου γλιστρίσει η όμορφη στιγμή σου... να τη ζήσεις... να την κρατήσεις... να τη βιώσεις... να την παρατηρήσεις... και μετά να γράψεις για αυτήν... Όχι πολλά... Δεν χρειάζεται πολλά... Λίγα. Απλά.
Για παράδειγμα: Μία βόλτα. Δεκαπέντε λεπτά. Ένας καφές. Μισή ώρα. Μία συνάντηση με έναν Φίλο... Μία ώρα. Μία συζήτηση με μία Φίλη. Δύο ώρες. Δεν χρειάζεται να γράψεις τίποτα παραπάνω! Μια μυρωδιά, μια γεύση, μια μουσική, ένα άγγιγμα, κάτι που είδες, κάτι που ένιωσες... (Και τώρα συνειδητοποιώ πως δεν σου έχω γράψει ακόμα για τις πέντε αισθήσεις! Τι να πρωτοχωρέσω στα γράμματά μου! Ίσως, κάποια από τις επόμενες φορές...)... Αν πάλι, πραγματικά, περάσει μία εβδομάδα και δεν βρεις ούτε μία στιγμή, ειλικρινά, ούτε μία στιγμή, μη βιαστείς να απογοητευτείς... δοκίμασέ το και την επόμενη εβδομάδα... Σαν παιχνίδι!

Έρχεται τριήμερο, Φίλε μου... για αυτό σκέφτηκα να σου γράψω και λίγο πιο πολλά... έτσι να έχεις να διαβάζεις... Αυτό που σου εύχομαι είναι αυτές οι μέρες σου να έχουν στιγμές απόλαυσης, ξεκούρασης, χαλάρωσης, χαράς... και, ποιος ξέρει;, μπορεί ακόμα και ευτυχίας...

 

Έχω μία δική μου στιγμή χαράς που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου... Κάθε μέρα κρατάει άλλοτε λίγο περισσότερο και άλλοτε λίγο λιγότερο σε χρόνο... Μπορεί να χρειάζεται να κοιμηθώ πιο αργά ή να ξυπνήσω πιο νωρίς για να προλάβω να την βιώσω... Μπορείς να μαντέψεις... ποια είναι;

Το να σου γράφω, Φίλε μου... Το να σου γράφω... 

Να περνάς όμορφα... 

Μαριλού

Τα γράμματα της Μαριλούς (20)

 

(Εικοστό Γράμμα)

03.03.2022 (Πέμπτη)

 

Πρωί πρωί, κατέβαινα περπατητά την Αλεξάνδρας και σκεφτόμουν πως δεν είχα προλάβει να σου γράψω το σημερινό χαρτί μου και πως δεν ήμουν σίγουρη για το «Τι θέλω» να μοιραστώ μαζί σου σήμερα... Έχω πολλά ακόμα να μοιραστώ μαζί σου! Απλά δεν ήξερα τι θέλω να διαλέξω από όλα αυτά! Το ένα «Τι θέλω» έφερε το άλλο «Τι θέλω»... Πολλά «Τι θέλω» στην σειρά μαζεύτηκαν... το ένα πίσω από το άλλο... Τι θέλω από τη στιγμή μου... Τι θέλω από τη ζωή μου... Τι θέλω στα προσωπικά μου... Τι θέλω στα επαγγελματικά μου... Τι θέλω στις σχέσεις μου... Τι θέλω σε σχέση με εμένα... Η αλήθεια είναι πως μπορεί να ξεκίνησαν και ανάποδα όλα αυτά τα «Τι θέλω» μου. Πρώτα να ξεκίνησα να σκέφτομαι για τα «Τι θέλω» της ζωής μου και μετά να κατέληξα στο «Τι θέλω» να μοιραστώ μαζί σου!!! Σε κάθε περίπτωση... χάθηκα μέσα στα «Τι θέλω» μου... ή τα «Τι θέλω» μου βρέθηκαν μέσα σε εμένα...
Σημασία έχει πως το πρωινό μου θέμα ήταν το αγαπημένο μας «Τι θέλω»! Αναρωτιέμαι, λοιπόν, εσύ... ξέρεις... «Τι θέλεις;»... Όχι τι θέλουν οι άλλοι για εσένα... αλλά τι θέλεις εσύ για εσένα. Ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου; Ξέρεις τι θέλεις να είσαι; Με όλα αυτά... τα «Τι θέλω», τα «Τι θέλεις», τα «Τι θέλουμε»... μου ήρθε στο μυαλό ένα ποίημα για τις σχέσεις... Το «Θέλω». Με λίγες λέξεις λέει πολλά...

Θέλω…

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν

Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…

Χωρίς όρους.

 

Θα σου γράψω, κάποια στιγμή, για το συγγραφέα και για το βιβλίο και για την παράστασή μου που είχε κι αυτό το κείμενο μέσα... Για την ώρα, εύχομαι, να φροντίζεις εσένα και τα «θέλω» σου...

Με Αγάπη... 

Μαριλού.

Τα γράμματα της Μαριλούς (19)

 

(Δέκατο Ένατο Γράμμα)

02.03.2022 (Τετάρτη)

Φοβάσαι;

Κι αν φοβάσαι, τι φοβάσαι;

Πώς φοβάσαι;

Πότε φοβάσαι;

Ποιον φοβάσαι;

Ποιος είναι ο φόβος σου;

Ποιοι είναι οι φόβοι σου;

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;

Ποιος είναι ο μικρότερός σου φόβος;

Τι σημαίνει «φόβος»;

Τι σημαίνει «φοβάμαι»;

Τι σου προκαλεί ο όποιος φόβος;

Σε έχει ακινητοποιήσει ποτέ κάποιος από τους φόβους σου;

Σε έχει αδρανοποιήσει ποτέ κάποιος από τους φόβους σου;

Έχεις κοιτάξει ποτέ κάποιον φόβο σου κατάματα;

Σε έχει «παγώσει» κάποιος φόβος; Σε έχει «κάψει» κάποιος φόβος;

Σε έχει νικήσει κάποιος φόβος; Έχεις νικήσει κάποιον φόβο;

Είναι θέμα νίκης και ήττας; Μπορούν να νικηθούν οι φόβοι από τους Ανθρώπους, μπορούν να χάσουν οι Άνθρωποι από τους φόβους; Το να ζεις με τους φόβους είναι σύγκρουση ή συνύπαρξη; Είναι απαραίτητο να είναι σύγκρουση; Ή μπορεί να γίνει συνύπαρξη;

Έχεις περάσει μέσα από τους δρόμους των φόβων;

Έχεις περάσει μέσα από τους φόβους των δρόμων;

Πώς αισθάνθηκες εκείνη την στιγμή;

Πώς αισθάνθηκες την επόμενη στιγμή; Και την επόμενη; Και την επόμενη;

«Βγήκες» πιο «δυνατός» ή πιο «αδύναμος»; Μήπως έγινες πιο ευαίσθητος; Ή πιο ευάλωτος;

Αγαπημένε μου Φίλε...

Φοβάμαι.

Φοβάμαι έτσι. Φοβάμαι αλλιώς.

Φοβάμαι τότε. Φοβάμαι τώρα.

Φοβάμαι αυτό. Φοβάμαι το άλλο.

Πολλοί οι φόβοι μου, μικροί ή μεγάλοι, μικρότεροι ή μεγαλύτεροι.

Φοβάμαι...

Αυτά που έφυγαν κι αυτά που θα έρθουν.

Αυτά που είναι εκεί κι αυτά που είναι εδώ.

Φοβάμαι.

(Μα θα προσπαθήσω να πάω πάνω και πέρα από τον όποιο φόβο).

Με, χωρίς φόβο, Απεριόριστη και Ανθρώπινη, Αγάπη...

Μαριλού.

---

(Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου ένα ποιήμα που έγραψα όταν ήμουν μικρή και πήγαινα σχολείο...)

 

ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ

 

–Ω, εσύ δακρυσμένο παιδί,

τι σε βασανίζει, για τι κλαις;

πες μου μόνο να μάθω κι εγώ.

 

–Κλαίω για τη ζωή και το θάνατο.

Κλαίω για την ειρήνη και τον πόλεμο.

Κλαίω για την καλοσύνη και την κακία.

 

–Μα γιατί, ..γιατί;

 

–Γιατί γεννήθηκα αναρωτιέμαι,

τι έκανα για ν’ αξίζω μια τέτοια άθλια ζωή;

Την ζωή μου δημιουργώ σιγά σιγά

κι όμως στο τέλος θα’ρθεί ο μοιραίος θάνατος.

Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να πεθάνω;

 

Για την ειρήνη παλεύω,

όμως οι πιο πολλοί άνθρωποι τον πόλεμο προτιμούν.

Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να ζήσω μέσα στον πόλεμο;

 

Την καλοσύνη θαυμάζω,

μα την κακία βρίσκω παντού.

Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να βρω την κακία;

 

–Όχι, δακρυσμένο παιδί, μην κλαις.

Ίσως οι άνθρωποι ν’ αλλάξουν.

 

–Μα στ’ αλήθεια γεννήθηκα για να περιμένω

πότε θ’ αλλάξουν οι άνθρωποι;

 

–Όχι, γεννήθηκες για να αλλάξεις εσύ τον κόσμο,

όπως και τόσα άλλα παιδιά…

Ίσως αν μαζευτείτε όλα τα δακρυσμένα παιδιά,

ο κόσμος να αλλάξει.

 

–Λες ν’ αλλάξουν οι άνθρωποι;

 

–Ω! Ναι, ίσως, δακρυσμένο παιδί,

οι άνθρωποι τότε ν’ αλλάξουν…

Τα γράμματα της Μαριλούς (18)

 

(Δέκατο Όγδοο Γράμμα)

28.02.2022 (Δευτέρα) προς 01.03.2022 (Τρίτη)

 

Περπατώντας, λοιπόν, στους διαδρόμους αυτούς που έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας, τις πρώτες μας μέρες εδώ, άρχισα να χαζεύω αυτές τις φωτογραφίες στους τοίχους και είδα, με έκπληξη, πως υπήρχε και μία εικόνα από την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» (Dead Poets Society)... Φαντάζομαι πως θα την έχεις δει αυτήν την ταινία... αν δεν την έχεις δει... να την δεις... Είναι μια ταινία που άφησε εποχή... Μου είχε κάνει τόση εντύπωση όταν την είχα δει... Ήμουν μικρή και με είχε συγκινήσει τόσο απέραντα πολύ... Είχε έναν Δάσκαλο που θα ήθελα να έχω συναντήσει και στην πραγματική ζωή... και είχε, ανάμεσα σε άλλα ωραία, κι έναν χαρακτήρα που ήθελε να γίνει ηθοποιός... Επειδή ήθελα να γίνω ηθοποιός, από πάντα, είχα κατασυγκινηθεί και με αυτόν τον χαρακτήρα... Είναι από εκείνες τις ταινίες με θέματα: Δάσκαλος (με το Δ κεφαλαίο), μαθητές, μάθηση, διαδικασία διδασκαλίας, εκπαίδευση, εξέλιξη, γνώση, ζωή... Με νοήματα... Με ουσία... Πολλά χρόνια πριν από αυτήν την ταινία είχε βγει ακόμα μία ταινία σε σχέση με σχολείο, τάξη, διδασκαλία το «Στον κύριό μας με Αγάπη» (To Sir, with Love) και αρκετά χρόνια αργότερα βγήκε ακόμα μία ταινία περί διδασκαλίας που, επίσης, αξίζει το «Freedom Writers»... αυτό άργησα λίγο να το δω... αλλά όταν το είδα θυμάμαι πως, ανάμεσα σε διάφορα άλλα συναισθήματα, με είχε πιάσει κι ένα όμορφο συναίσθημα σε σχέση με το γράψιμο... Τι ωραίο που είναι το γράψιμο! Να γράφεις και να εκφράζεσαι μέσα από αυτό! Υπάρχουν, φυσικά, και πολλές άλλες ταινίες... όπως το «Dangerous Minds»... και άλλες... και άλλες... Δεν ξέρω πώς μου ήρθαν όλες αυτές οι ταινίες στο μυαλό... Μπορεί να είναι επειδή, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, βρέθηκα ξανά σε ένα θρανίο... να κοιτάζω, πού και πού, έναν πίνακα, να βλέπω γύρω μου καθισμένους άλλους Ανθρώπους σε θρανία και να ακούω κάποιον που κάτι, κάπως, κάπου, προσπαθεί να μας εξηγήσει... Να σημειώνω στο τετράδιό μου, ό,τι να’ναι, όπως να’ναι, όπως πάντα... Με έπιασε μια όρεξη να πάω να μάθω όλα αυτά που θα ήθελα να μάθω... Αχ, μία ζωή την έχουμε και πόσα να πρωτοπρολάβουμε να χωρέσουμε μέσα σε αυτήν! Πάντα πίστευα πως η μάθηση δεν σταματάει ποτέ... Όσο μεγαλώνω μου αρέσει να μαθαίνω... Μέσα από αυτό που βιώνουμε τώρα έχω ήδη μάθει πολλά...

 

Μιας και το θέμα μας είναι Δάσκαλοι-Μαθητές... θυμήθηκα ένα κείμενο που μπορεί να το έχεις πετύχει κάπου, κάπως, κάποτε... Τριγυρνούσε, μου φαίνεται, στο διαδίκτυο, κάποια εποχή, συχνά...

 

Εύχομαι να σε κάνει να χαμογελάσεις... Γυρίζεις την σελίδα και απλά διαβάζεις...

 

Στέλνω δύναμη και Αγάπη. Σε εσένα. Για όλα.

Με Αγάπη...

Μαριλού.

---

Κάποτε ένας καθηγητής εμφανίστηκε στην τάξη του κρατώντας ένα μεγάλο άδειο γυάλινο βάζο. Μαζί του έσερνε ένα μεγάλο χαρτοκιβώτιο.

 

Χωρίς να μιλήσει, άρχισε να βγάζει πέτρες από το χαρτοκιβώτιο και να γεμίζει με αυτές το βάζο. Οι μαθητές του τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» και οι μαθητές απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».

 

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει έβγαλε από το χαρτοκιβώτιο ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα κι άρχισε να γεμίζει το βάζο. Το κούνησε λίγο και τα βοτσαλάκια κύλησαν και γέμισαν τα κενά ανάμεσα στις πέτρες. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;». Οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο».

 

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει έβγαλε από το χαρτοκιβώτιο ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει αργά-αργά μέσα στο γυάλινο βάζο. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» Οι μαθητές δίστασαν για λίγο αλλά απάντησαν: «Ναι, είναι γεμάτο.»

 

Ο δάσκαλος χαμογέλασε και πάλι, και χωρίς να μιλήσει πήρε από το χαρτοκιβώτιο ένα μπουκάλι μπύρας και άρχισε να το αδειάζει μέσα στο βάζο. Το υγρό γέμισε όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: «Είναι γεμάτο το βάζο;» . Οι μαθητές απάντησαν με μια φωνή: «Ναι, είναι γεμάτο».

 

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι αυτό το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

 

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή σας: η οικογένεια, ο σύντροφός σας, η υγεία σας, τα παιδιά σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά, που ακόμα κι αν λείψουν όλα τα υπόλοιπα, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

 

Τα βοτσαλάκια είναι άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, το εξοχικό μας και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Αν όμως γεμίσουμε πρώτα με αυτά το βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, δηλαδή για τα σημαντικά της ζωής.

 

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, με τα οποία γεμίζουμε τα κενά της ζωής μας. Όμως αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για βότσαλα ούτε για πέτρες.

 

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Φροντίστε πρώτα για τις «πέτρες» της ζωής σας ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας!

 

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας από αυτούς όμως, πετάχτηκε και ρώτησε: «Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;». Ο καθηγητής χαμογελώντας του απάντησε: «Κοίταξε να δεις. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σου, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι. Να θυμάσαι ότι...
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΠΥΡΙΤΣΑ!»...

Τα γράμματα της Μαριλούς (17)

 

(Γράμμα Δέκατο Έβδομο)

27.02.2022 (Κυριακή)

 

Είναι Κυριακή βράδυ, πέρασα ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο, είχαμε πρόβα και χθες και σήμερα και τώρα κλείνουν τα μάτια μου... Σε σκέφτηκα, Φίλε μου... Εύχομαι να είσαι καλά. Πραγματικά καλά!

 

Συνήθως, σου δίνω κείμενα που έχω δώσει στις Oμάδες μου πριν καιρό. Τώρα θα αρχίσεις να λαμβάνεις, πού και πού, και κείμενα που δίνω, αυτόν τον καιρό, στην Ομάδα μου, όπως αυτό που θα λάβεις σήμερα...

 

Αν όλα πάνε καλά, οι Άνθρωποί μου θα ανέβουν στην σκηνή σύντομα... Μέχρι τότε θέλω να τους δώσω μία σειρά από φωτοτυπίες-κείνενα-βήματα... Διάβασα ένα βιβλίο πρόσφατα και έτσι μου ήρθε η ιδέα... Θα σου πω, κάποια στιγμή, ποιο είναι το βιβλίο... Σε κάθε μάθημα θα λαμβάνουν από μία φωτοτυπία-βήμα. Η σημερινή που σου δίνω είναι το πρώτο βήμα... το πρώτο βήμα... για τα πάντα; Μπορεί. Ίσως...

 

Έχω και σήμερα μερικές απλές ερωτήσεις για εσένα... Ξέρεις... Ξέρεις... δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις σε εμένα... Για εσένα είναι... Δικές σου οι ερωτήσεις... Δικές σου και οι απαντήσεις...

 

Τι σημαίνει «γνωρίζω τον εαυτό μου»;

Πιστεύεις πως γνωρίζεις τον εαυτό σου;

Όλες του τις πλευρές;

Όλες του τις εκδοχές;

Όλες του τις δυνατότητες;

Ποια θεωρείς πως είναι τα «δυνατά» σου σημεία και ποια τα «αδύναμά» σου σημεία;

Σε γνωρίζεις;

Στο ερώτημα «Ποιος είμαι;» ξέρεις την απάντηση;

 

Αγαπητέ και Αγαπημένε, Φίλε... Στην ουσία έχω μόνο μία ερώτηση για εσένα...

 

Ποιος είσαι;

 

Δική σου η ερώτηση. Δική σου η απάντηση.

 

Αυτά για σήμερα, Φίλε μου... Καληνυχτώ την Κυριακή μας και Καλημερίζω τη Δευτέρα μας.

Καλή μας εβδομάδα! Με Αγάπη... Μαριλού.

---

Βήμα Πρώτο

Αυτογνωσία

Ήμουν περίπου 16 χρονών όταν ξεκίνησα το Θέατρο και ήταν τότε που η επαφή μου με την τέχνη σε συνδυασμό και με όλες τις δύσκολες συνθήκες μου με έκαναν να γνωρίσω την λέξη «Αυτογνωσία», να νιώσω την ανάγκη της και η ύπαρξη μου να γυρίζει γύρω από αυτήν! Ήθελα να με μάθω, να με στηρίξω, να με βοηθήσω, να με Αγαπήσω, να καταφέρω να με πάω προς την υγεία. Ἠθελα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Είχε ανοίξει ένας καινούριος ορίζοντας. Το ερώτημα «Ποιος είμαι;» ήταν έντονο. Στα τετράδιά μου, στις σημειώσεις μου, στα χαρτιά μου όλο και κάπου υπήρχε κάτι γύρω από την αυτογνωσία. Ήθελα να μάθω ποια είμαι και τελικά αυτός είναι ένας δρόμος που συνεχίζει μέχρι και σήμερα...

Ήμουν (είμαι) περίπου 41 χρονών όταν ξεκίνησα (κι όταν τελείωσα) ένα βιβλίο βημάτων ζωής και ήταν τότε, με το που άνοιξα το βιβλίο, που είδα πως το πρώτο βήμα για τον συγκεκριμένο ψυχοθεραπεύτη ήταν η Αυτογνωσία. Ίσως ο μικρός μου εαυτός να έκρυβε μεγάλη σοφία μέσα του... είχε καταλάβει (είχα καταλάβει) την αξία της αυτογνωσίας...

Γράφει, λοιπόν, στο βιβλίο ο συγγραφέας μας... 

Το πρώτο μας βήμα θα πρέπει να είναι μια Αφετηρία Αυτογνωσίας, γνωριμίας και ανακάλυψης του εαυτού μας... 

-Ανακαλύπτω. Αφαιρώ ό,τι με εμποδίζει να δω.

-Βρίσκω το θάρρος να πετάω τη μάσκα.

-Εμφανίζομαι μπρος στον εαυτό μου και στους άλλους όπως είμαι στ’ αλήθεια.

-Αναλαμβάνω την ευθύνη για αυτό που είμαι, για αυτό που κάνω, για αυτό που λέω. 

Η αυτογνωσία είναι ένα πρώτο βήμα προκειμένου να πάψουμε να απαιτούμε από τους άλλους να γίνουμε παρατηρητές της δικής μας ζωής.

Αυτογνωσία σημαίνει ότι βρίσκουμε τον χρόνο να κοιτάξουμε μέσα μας και να έρθουμε σε επαφή με αυτό που πιστεύουμε, αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό που αισθανόμαστε και αυτό που είμαστε, ανεξάρτητα από το τι θα άρεσε στους άλλους. 

Αυτογνωσία είναι να ξεκινάς από την αρχή. Είναι το πρώτο από τα τρία υπαρξιακά ερωτήματα που συνοδεύουν τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων και εμφανίζονται σε κάθε πολιτισμό:

Ποιος είμαι; Πού πάω; Με ποιον;

Τρεις ερωτήσεις οι οποίες όπως υποστήριζα ανέκαθεν  πρέπει να απαντώνται με αυτήν ακριβώς την σειρά, για τον απλό λόγο ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην πορεία μας να καθορίσει το ποιοι είμαστε μετατρέποντάς μας σε σκλάβους του δρόμου που βαδίζουμε.

(...)

Αν δεν ξεκινήσουμε από την αυτογνωσία, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε ποιοι είμαστε, να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις πράξεις μας και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για κάθεμία από αυτές. Δεν θα ξέρουμε ποτέ καθαρά ποιο είναι το όριο ανάμεσα στον ενδότερο εαυτό μας και την εξωτερική πραγματικότητα.

Αν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τότε θα πρέπει να μάθουμε να κοιταζόμαστε με θάρρος, αποφασίζοντας απλά να υπάρχουμε - ακόμα και με κίνδυνο να χαθούμε για λίγο. 

(...)

Θα ήταν θετικό να μπορούσε ο καθένας να ασχοληθεί με την προσωπική του εξέλιξη, έστω και μόνο για να στηρίξει με τον καταλληλότερο, τον σωστότερο και το πιο αποτελεσματικό τρόπο τον πλησίον του. 

(...)

Μόνο δουλεύοντας πάνω στο άτομο μπορεί να γίνει εφικτή η όποια αλλαγή οραματιζόμαστε για τον κόσμο στον όποιο ζούμε. 

(...)

Μόνο αν μάθουμε ποιοι είμαστε στα αλήθεια θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης για το καλό το δικό μας αλλά και της ανθρωπότητας. 

---

Τα γράμματα της Μαριλούς (16)

 

(Δέκατο Έκτο Γράμμα)

25.02.2022 (Παρασκευή)

 

Κλείσαμε τρεις εβδομάδες; Καλά μετράω; Ή χάθηκα μέσα στον χρόνο πάλι; Τα καταφέραμε! Συνεχίζουμε δυναμικά!!! Τι να μοιραστώ μαζί σου σήμερα; Χμ... Σήμερα θα σου κάνω μερικές απλές ερωτήσεις...

 

Δεν χρειάζεται να τις απαντήσεις σε εμένα... αλλά, αν θέλεις, μπορείς να τις απαντήσεις σε εσένα...

 

Τι σημαίνει θλίψη για εσένα;

Τι σημαίνει οργή για εσένα;

Τι είναι η στενοχώρια;

Τι είναι ο θυμός;

Αισθάνεσαι στενοχώρια; Αυτή τη στιγμή;

Αισθάνεσαι θυμό; Αυτή τη στιγμή;

Ή αυτές τις μέρες... αισθάνεσαι στενοχώρια ή θυμό ή στενοχώρια και θυμό;

Κάθε πότε στενοχωριέσαι;

Κάθε πότε θυμώνεις;

Εκφράζεις τη στενοχώρια σου;

Εκφράζεις το θυμό σου;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της θλίψης;

Πώς ήσουν τα τελευταία χρόνια σε σχέση με το συναίσθημα της οργής;

Πώς ήσουν στο παρελθόν σε σχέση με την θλίψη και την οργή;

Πώς είσαι στο παρόν σε σχέση με την οργή και τη θλίψη;

 

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου... μία ιστορία... ένα παραμύθι...

 

Η θλίψη και η οργή...

 

Γυρίζεις το χαρτί... και, απλά, διαβάζεις...

 

Με Αγάπη...

 

Μαριλού.

---

Σ’ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή, ίσως, όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…

 

Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

 

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… μια πανέμορφη λίμνη.

 

Ήταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

 

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα.

 

Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

 

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ’ το νερό…

 

Αλλά η οργή είναι τυφλή — ή, τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Έτσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ’ το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…

 

Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της αλλά της θλίψης…

 

Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

 

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και —χωρίς καμία βιασύνη— ή, καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

 

Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

 

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένει γυμνή. Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

 

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση, κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη.

Τα γράμματα της Μαριλούς (15)

 (Δέκατο Πέμπτο Γράμμα)

24.02.2022 (Πέμπτη)

Αντί για «23» σου έγραψα «22». Αντί για «2» σου έγραψα «3». Στην χθεσινή ημερομηνία μόνο το έτος πέτυχα... Αφού δεν έγραψα και «3033», μάλλον, φαντάζομαι, πρέπει να είμαι ευχαριστημένη! Γέλασα! Χωρίς να το καταλάβω, μας έφτασα κατευθείαν στην ημερομηνία που τελειώνει το πρόγραμμά μας! Από το Φεβρουάριο μας πήγα στον Μάρτιο και, μάλιστα, ακριβώς, στις 23 Μαρτίου! Χαχαχα! Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά χθες ήταν η τελευταία μας ημέρα!!! Ήταν που η ημερομηνία είχε τόσα πολλά δύο... που μπέρδεψα τι έπρεπε να αλλαχτεί! Εδώ την άλλη φορά σου έγραψα πως από το «2019» στο «2022» ήταν δύο χρόνια αντί για τρία... Τι να σου πω, Φίλε μου... Πάντα έχανα τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια... αλλά η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια τα έχω χάσει όλα ακόμα παραπάνω... Δεν ξέρω να σου πω τι ώρα, τι μέρα, τι μήνας, τι χρόνος και τι εποχή είναι! Ο χρόνος, πάντα, με απασχολούσε. Το πώς μετράει, το πώς κυλάει, το πώς περνάει... Στην πρώτη δική μου παράσταση, ένα από τα βασικά της θέματα ήταν ο χρόνος. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι... σχεδόν σε όλες τις παραστάσεις μου ο χρόνος ήταν από τους πρωταγωνιστές με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Τα ρολόγια... Οι δείκτες... Οι αριθμοί... Τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά... Είχα ενδιαφέρον για τον χρόνο... Ενδιαφέρον για το χώρο... και ενδιαφέρον για τον χωροχρόνο... Μιας και, λοιπόν, σήμερα το θέμα μας είναι ο χρόνος... σου γράφω δύο κείμενα που είναι του ίδιου συγγραφέα με το κείμενο «Συνειδητοποίηση» που σου έδωσα μία προηγούμενη φορά... Τα είχαμε στην ίδια παράσταση (που ήταν από τις τελευταίες μου παραστάσεις)! Διαφορετική ατμόσφαιρα το καθένα... Το ένα είναι η «Συντομία» και το άλλο η «Επανάσταση»... Δύο πράγματα μόνο θα σου πω... Εύχομαι να γνωρίζεις πως μπορείς να ζεις χωρίς το άγχος του χρόνου και πως μπορείς να μην αφήσεις σε εκκρεμότητα όλα εκείνα που θέλεις να κάνεις, να γίνεις, να είσαι... Καλή ανάγνωση... Μαριλού.

«Συντομία»

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα

έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί

και γύρω στο μεσημέρι

έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα

που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι

ότι ίσως αύριο

να είμαι πολύ γέρος

για να κάνω όλα όσα άφησα σ’ εκκρεμότητα.

---

«Επανάσταση»

 

Και, ξαφνικά, ακούστηκε το κουδούνι.

 

«Είσαι εκεί;» άκουσα. «Είναι ώρα!»

«Τώρα, έρχομαι!» απάντησα μηχανικά.

«Είναι ήδη αργά. Άνοιξε την πόρτα.»

 

Ήμουν απαυδισμένος.

 

Σκέφτηκα να πάρω το σφυρί και να το κάνω… Με λίγη τύχη θα μπορούσα, με ένα μόνο χτύπημα, να τελειώνω με το ασταμάτητο μαρτύριο.

 

Θα ήταν θαυμάσιο. Όχι άλλοι έλεγχοι… Όχι άλλη βιασύνη… Όχι άλλη φυλακή!

 

Αργά ή γρήγορα, όλοι θα μάθαιναν τι έκανα… Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα έβρισκε το θάρρος να με μιμηθεί…

 

Και μετά, ίσως άλλος…

Κι άλλος…

Και πολλοί άλλοι θα έπαιρναν κουράγιο.

 

Μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα επέτρεπε να τελειώνουμε μια για πάντα με την καταπίεση.

Να απαλλαγούμε οριστικά απ’ αυτά.

Να απαλλαγούμε απ’ αυτά σε όλες τους τις μορφές…

 

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου ήταν ανέφικτο.

Η σκλαβιά μας μοιάζει να είναι, την ίδια στιγμή, και η μόνη μας επιλογή…

Εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε τις φυλακές μας, και τώρα, χωρίς αυτές, η κοινωνία δεν θα υπήρχε.

 

Είμαι αναγκασμένος να το παραδεχτώ…

 

Δεν θα ξέραμε να ζήσουμε χωρίς ρολόγια!

Τα γράμματα της Μαριλούς (14)

 

(Δέκατο Τέταρτο Γράμμα)

22.03.2022 (Τετάρτη)

 

Children See... Children Do...

 

Σου έχω προτείνει βιβλία. Σου έχω προτείνει ταινίες. Αλλά δεν σου έχω προτείνει ακόμα... βίντεο. Αυτή είναι η σημερινή πρότασή μου. Ένα λεπτό και τριάντα δευτερόλεπτα από τη ζωή μας. Ένα μικρό βίντεο που λέγεται «Children See. Children Do.». Όσες φορές κι αν το δω... με ανατριχιάζει. Με τον πιο απλό τρόπο μας δείχνει πόσο και πώς επηρεάζονται τα παιδιά από τους μεγάλους. Με την πράξη, με το παράδειγμα. Βλέπουν και κάνουν. Πετάς το σκουπίδι κάτω; Πετάν το σκουπίδι κάτω. Φωνάζεις; Φωνάζουν. Βρίζεις; Βρίζουν. Μαθαίνουν να πετάν το σκουπίδι κάτω. Μαθαίνουν να φωνάζουν. Μαθαίνουν να βρίζουν. Βλέπουν και κάνουν. Μαθαίνουν να υποτιμούν τους άλλους ή τον εαυτό τους. Μαθαίνουν να χτυπούν τους άλλους ή τον εαυτό τους. Βλέπουν και κάνουν. Με μια υπέροχη μουσική και σχεδόν χωρίς λόγια τα λέει όλα...

 

Με μελαγχολεί να το βλέπω αυτό το βίντεο... αλλά, ταυτόχρονα, με ταρακουνάει. Με συγκινεί...

 

Έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τα παιδιά και μια ιδιαίτερη επικοινωνία με τα παιδιά.
Πόσα θα μπορούσαμε να τους μάθουμε! Αλλά και πόσα θα μπορούσαν να μας μάθουν...

 

Και τώρα δεν ξέρω πώς πήγε το μυαλό μου στην ταινία «Inside Out»… Ίσως επειδή μιλάει για ένα παιδί; Για τα συναισθήματα ενός παιδιού... Οι πρωταγωνιστές της ταινίας: Χαρά. Λύπη. Φόβος. Θυμός. Αηδία. (Joy, Sadness, Fear, Anger, Disgust). Άλλη ατμόσφαιρα εντελώς... δεν ξέρω πώς πήγε το μυαλό μου σε αυτό το animation... Αν δεν το έχεις δει, να το δεις! Τόσο συγκινητικό κι αυτό!!!

 

Το πιο φοβερό είναι πως πήγα να ξεκινήσω το γράμμα μου κάπως έτσι «Μου αρέσουν τα παιχνίδια. Μου αρέσουν όλα τα παιχνίδια. Τα επιτραπέζια, τα ηλεκτρονικά, τα αθλητικά, τα ατομικά, τα ομαδικά... Τα παιχνίδια λέξεων... Τα παιχνίδια γνώσεων... Τα παιχνίδια με κάρτες... Τα παιχνίδια με χαρτιά... Μου αρέσουν όλα τα παιχνίδια! Και είναι κι ένας από τους λόγους που μου αρέσει το Θέατρο! Το θεωρώ ένα ατελείωτο, αιώνιο, αθάνατο, παιχνίδι!» και μετά αποφάσισα να μη σου γράψω για τα παιχνίδια... γιατί χάθηκα στα πολλά που ήθελα να σου γράψω για τα παιχνίδια... και είπα να το αφήσω για άλλη φορά... Και, τελικά, χωρίς να ξέρω πώς, κατέληξα να σου γράψω για τα παιδιά... Τυχαίο;

 

Στα παιδιά και στα παιχνίδια ανθίζει η ζωή και η τέχνη... Κι όσο κι αν μεγαλώνουμε μένουμε πάντα παιδιά... Που σημαίνει; Ρέει η ζωή και, μέσα μας, ακόμα, υπάρχει η τέχνη... Μπορούν να ανθίσουν και μέσα από εμάς. Και η ζωή και η τέχνη. Αρκεί να τους το επιτρέψουμε. Αρκεί να μας το επιτρέψουμε... Να είστε πάντα καλά... και να φροντίζετε το παιδί μέσα σας... Με Αγάπη... Μαριλού.

---

Αν ένα παιδί...

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική,

μαθαίνει να κατακρίνει.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα,

μαθαίνει να καυγαδίζει.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία,

μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή,

μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση,

μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο,

μαθαίνει να εκτιμά.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη,

μαθαίνει να είναι δίκαιο.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια,

μαθαίνει να πιστεύει.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία,

μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.

 

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία

μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

 

Ronald Russell

 

(Σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σου... μου ταίριαξε στο σημερινό μας θέμα... Με Αγάπη... Μαριλού.)