9/28/14

Και ακόμα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου...



Και ακόμα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου... όση αυτογνωσία και αν νομίζεις ότι έχεις...

Συμβαίνουν καταστάσεις που φέρνουν στην επιφάνεια πλευρές σου που είτε δεν ήθελες να δεις είτε δεν ήξερες πως υπάρχουν...

Μία ζωή να κυνηγάς το να σε καταλάβεις... και πάντα κάτι να συμβαίνει... που να ανατρέπει όσα πίστευες για εσένα... Κάποιος δικός σου προσωπικός μύθος να καταρρέει... Κάποιο δικό σου προσωπικό παραμύθι να αποκαλύπτεται ή να αυτοκαταστρέφεται... Κάποιο «πιστεύω» σου να ανατέλλει ή να δύει... Κάποια «ιδέα» σου να γράφεται ή να σβήνεται... Και όσο σταθερός κι αν νιώθεις, σε σκοινί τελικά περπατάς... Και όσο ακέραιος κι αν αισθάνεσαι, σε μια ευάλωτη ρευστότητα τελικά κολυμπάς...

Νομίζεις πως τα ξέρεις όλα και, φυσικά, αυτό δεν ισχύει.

Νομίζεις πως δεν ξέρεις τίποτα, αλλά ούτε αυτό, φυσικά, είναι αλήθεια.

Καταλήγεις πως άλλα ξέρεις κι άλλα δεν ξέρεις και σου φαίνεται λογικό. Μα ακόμα κι αυτό είναι μπερδεμένο. Αποδεικνύεται πως αυτά που νόμιζες πως γνώριζες είναι αυτά που δεν γνώριζες κι αυτά που νόμιζες πως δεν γνώριζες είναι αυτά που γνώριζες.

Όχι άλλες δηλώσεις, σκέφτεσαι.

Δεν θα ξαναπείς «Αυτό είμαι.» αλλά ούτε και «Αυτό δεν είμαι.»

Γιατί η αλήθεια σου, ίσως, δεν βρίσκεται στις καταφάσεις και στις αρνήσεις μα σε εκείνες τις αιώνιες ερωτήσεις...

Και στην ερώτηση «Ποιος είμαι;», είτε σου αρέσει είτε όχι, δεν υπάρχει μία απάντηση αλλά πολλές... ή μία απάντηση που συνέχεια αλλάζει... Όπως το δει κανείς, ανάλογα με το πώς θα το κοιτάξει...

Αλλάζεις...
Όχι κάθε μέρα μα κάθε στιγμή.
Είσαι άλλος. Είσαι άλλος. Είσαι άλλος.
Κι ας είσαι εσύ...

Υπάρχει μια κοινή γραμμή που περνάει συνέχεια από διαφορετικά σημεία...
Εσύ είσαι η κοινή γραμμή και τα διαφορετικά σημεία οι διαφορετικοί εαυτοί σου...

Πώς να ενώσεις αυτό που είσαι με αυτό που ήσουν;Ή αυτό που είσαι με αυτό που γίνεσαι;
Πώς να ενώσεις τα διαφορετικά κομμάτια σου;
Πώς να τα μάθεις, πώς να τα καταλάβεις, για να τα ενώσεις;

Και όση αυτογνωσία κι αν έχεις... ακόμα δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου...




9/24/14

Αυτοκινητάκια


Πέρασαν από μπροστά μου τρέχοντας για να πάνε στα αυτοκινητάκια του περιπτέρου... Αυτά τα αυτοκινητάκια που τους ρίχνεις λεφτά, παίζουν μουσική, κουνιούνται πέρα, δώθε, πάνω, κάτω, και ενθουσιάζουν όλα τα μικρά παιδάκια... Ήταν δύο αδέρφια, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι... και η μητέρα τους ερχόταν πιο πίσω σπρώχνοντας ένα καρότσι με ένα μωράκι... Φαινόταν κουρασμένη... Μπήκαν μέσα στα αυτοκινητάκια... ήταν δύο τα αυτοκινητάκια-δύο και τα παιδάκια οπότε δεν υπήρξε καμία παιδική σύγκρουση για το ποιος θα μπει πρώτος και ποιος δεύτερος... Άρχισαν να παίζουν ότι οδηγούν... ενώ η μητέρα τους άρχισε να τους φωνάζει να έρθουν γιατί πρέπει να πάνε σπίτι... Εκείνα συνέχιζαν να παίζουν και να παίζουν και να παίζουν... Σταμάτησε δίπλα στο περίπτερο και τους το ξαναείπε... Να σταματήσουν, να κατέβουν, να φύγουν... Τίποτα εκείνα... Γυρνούσαν το τιμόνι... Πατούσαν την κόρνα... Η μητέρα συνέχισε τον δρόμο της προσπερνώντας το περίπτερο, προσπερνώντας τα αυτοκινητάκια, προσπερνώντας το παιχνίδι των παιδιών της με την ελπίδα πως αν φύγει θα την ακολουθήσουν αλλά τίποτα... Σταμάτησε λίγο πιο πέρα γύρισε το κεφάλι και τους ξαναφώναξε... «Ελάτε, παιδιά! Άντε! Πρέπει να πάμε σπίτι! Ελάτε, είπα!» αλλά τίποτα... Κανένα αποτέλεσμα σαν να μην ακούν... Γέλια, ήχοι και φωνές στα αυτοκινητάκια... Εκείνη συνέχισε να περπατάει λίγο πιο κάτω μήπως τα κάνει να πιστέψουν πως θα φύγει... Είναι αυτή η μέθοδος που κάνουν οι γονείς... Κάνω πως φεύγω για να πιστέψει το παιδί πως το αφήνω πίσω... Μερικές φορές, του το λέω και σαν απειλή «Αν δεν έρθεις, θα φύγω.»... Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτήν την μέθοδο... Έχω την αίσθηση πως ανάμεσα στα διάφορα που δημιουργεί στο παιδί... του προκαλεί και αίσθημα εγκατάλειψης... Ήθελα να γίνει μια έρευνα σε σχέση με το τι δημιουργούν στα παιδιά αυτά που αποφασίζουν να τους πουν οι μεγάλοι... απλά και μόνο για να καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα, για να σταματήσουν ένα παιχνίδι ή για να κάνουν το παιδί να φάει, να κοιμηθεί, να το ένα, να το άλλο... για να κάνουν το παιδί να κάνει αυτό που εκείνοι θέλουν... Το αγοράκι φωνάζει στην μητέρα του «Έλα, μαμά! Γιατί δεν μας αφήνεις να παίξουμε; Γιατί δεν μας αφήνεις να οδηγήσουμε; Χωρίς λεφτά!»... Γιατί τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τα χρήματα για να παίξουν... Δεν χρειάζονται το νόμισμα που θα δημιουργήσει την μουσική και την κίνηση... Παίζουν μια χαρά και στο ακίνητο αυτοκινητάκι χωρίς να έχουν ανάγκη από καμία μελωδία να συνοδεύει το παιχνίδι τους φτιάχνοντας τα ίδια τους ήχους... χωρίς να έχουν καμία ανάγκη το πάνω, κάτω, πέρα, δώθε... αφού τα ίδια φαντάζονται πως κάνουν το αυτοκίνητο να κινείται... Ανάμεσα στα «Μπιπ, Μπιμ» και στα «Τουτ, τουτ»... ακούω την μητέρα να φωνάζει από ακόμα πιο μακρυά «Τελειώνετε, ελάτε!» και συνεχίζει να απομακρύνεται περπατώντας... Το κοριτσάκι... καταλαβαίνει πως παραέμειναν ώρα, πως παρατράβηξαν το σκοινί, βλέπει και την μητέρα του να φεύγει... αγχώνεται λιγάκι... βγαίνει από το αυτοκίνητο... και τρέχει προς την μητέρα του... ενώ εκείνη της φωνάζει να φέρει και τον αδερφό της που εκείνος, προφανώς επειδή γνωρίζει τις μεθόδους της μητέρας του, δεν δίνει καμία σημασία στο όλο σκηνικό... Το κοριτσάκι πάει στην μητέρα χωρίς τον αδερφό της... Όλη η οικογένεια έχει απομακρυνθεί... αλλά εκείνος δεν αγχώνεται και δεν φοβάται... Παίζει στο αυτοκινητάκι του και, μάλιστα, με το που φεύγει η αδερφή του, αφού συνεχίζει λίγο στο δικό του αυτοκίνητο, δεν του αρκεί αυτό... του έρχεται η ιδέα, πετιέται από το ένα αυτοκίνητο και μπαίνει στο άλλο σαν να θέλει να δοκιμάσει την οδήγηση και εκεί... και αρχίζει και κάνει άλλους ήχους εκεί και άλλες κινήσεις... σαν το κάθε αυτοκίνητο να έχει την δική του κίνηση και τον δικό του ήχο... Βλέπω την μητέρα πιο μακρυά, δίπλα στο καρότσι και δίπλα στο κορίτσι... Του φωνάζει αλλά εκείνος τίποτα... Συνεχίζει να προχωράει αλλά εκείνος τίποτα... «Θα φύγω!» του λέει... Έλεγα κι εγώ, δεν θα το πει;... Και αφού δεν έπιασε η μία μέθοδος πάει στην άλλη... στέλνει το κοριτσάκι... το οποίο έρχεται τρέχοντας ξανά και λέει στον αδερφό της «Έλα, η μαμά θέλει να σου πάρει κάτι!» δεν του είπε «κάτι» του είπε ένα συγκεκριμένο «κάτι» αλλά εγώ δεν άκουσα την λέξη. Σαν «χόντο» μου ακούστηκε αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω... απορούσα τι είναι το «χόντο»... κάποιο παιχνίδι μάλλον; Ή κανένα γλυκό; Ό,τι κι αν ήταν δεν είχε ιδιαίτερη σημασία... Ήξερα ποια ήταν η συνέχεια της ιστορίας... Ήταν μία ακόμα γνωστή μέθοδος που χρησιμοποιούν οι μεγάλοι προς τα παιδιά τους... Το ψέμα... Ο μικρός φωνάζει ενθουσιασμένος «Θα μου πάρει χόντο (ή ό,τι ήταν αυτή η λέξη!);!» Και βγαίνει από το αυτοκινητάκι χωρίς δεύτερη σκέψη και πάει τρέχοντας, όσο πιο γρήγορα μπορεί, στην μητέρα του φωνάζοντας «Θα μου πάρεις χόντοοοοο (ή ό,τι ήταν αυτή η λέξηηηηη);;;» Και εγώ σκέφτομαι... Α! Ακόμα δεν έχεις καταλάβει μικρούλη αυτήν την μέθοδο των μεγάλων... Σε λίγο καιρό θα την ξέρεις κι αυτήν και ούτε αυτή θα είναι αρκετή να σε βγάλει από το αυτοκινητάκι σου... Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε... αλλά τους βλέπω από μακρυά... Η γλώσσα του σώματος... Η μητέρα κάνει κάτι κινήσεις σαν να δηλώνει ότι, φυσικά, δεν θα του αγοράσει αυτό που του τάξανε και το αγόρι σταυρώνει τα χέρια του και θυμώνει... και πολύ καλά κάνει... Σου λένε κάτι και εσύ τους πιστεύεις... Σου δημιουργούν ενθουσιασμό και μετά σου τον κλέβουν... Σου κλονίζουν την εμπιστοσύνη σου, χωρίς να το ξέρεις... Είμαι πολύ περίεργη και αυτή η μέθοδος τι ακριβώς δημιουργεί στα παιδιά... Αυτό το σου τάζω κάτι που δεν θα στο δώσω ποτέ... Ή το σου λέω ψέματα... Πόσο καλό είναι να μαθαίνει το παιδί πως του τάζουν διάφορα για να συμπεριφερθεί όπως θέλουν;... Ή να μαθαίνει πως του λένε ψέμματα για να το χειριστούν;... Για να μην σχολιάσω το να στέλνει κανείς το ένα παιδί να πει «ψέμματα» στο άλλο...

Βλέπω την οικογένεια από μακρυά... Να φεύγουν όλοι μαζί... Και λίγο πριν στρίψουν στην γωνία... Το αγοράκι που περπατάει πίσω από όλους... πάντα, αυτός που καταλαβαίνει περισσότερα περπατάει πίσω από όλους... σαν να αισθάνεται πως τους παρατηρώ... γυρίζει και με κοιτάζει... σαν μόνο με εμένα να μπορεί να μοιραστεί την στιγμή του... Πιάνει ένα αόρατο τιμόνι, κάνει για λίγο πως οδηγεί, ένα αόρατο αυτοκίνητο και μου χαμογελάει σαν να μου λέει... «Δεν έχω ανάγκη από τα αυτοκινητάκια του περιπτέρου για να φτιάξω τον κόσμο μου... μπορώ να μείνω και να παίξω σε αυτόν μακρυά από τους μεγάλους με τις περίεργες μεθόδους τους...»... και μετά ενώ έχουν στρίψει όλοι οι υπόλοιποι, εκείνο σταματάει στην γωνία, χωρίς να παίζει πια το αόρατο αυτοκίνητο του, με χαιρετάει και φεύγει...

Στρίβω το κεφάλι μου να δω ξανά τα δύο αυτοκινητάκια του περιπτέρου άδεια πια... χωρίς ήχους και χωρίς κινήσεις... Είχε κάτι το αόρατο αυτοκίνητό του που μου άρεσε πιο πολύ... Ακούω ποδοβολητά και βλεπώ τρία παιδάκια να τρέχουν προς τα δύο αυτοκινητάκια και πίσω δύο γονείς, οι οποίοι μου φαίνονται κουρασμένοι, να τους φωνάζουν... Αλλά εκείνα δεν ακούν... ήδη έχουν μπει το ένα στο ένα αυτοκινητάκι και τα άλλα δύο στο άλλο και έχουν αρχίσει την ιστορία του φανταστικού τους δρόμου...

Και η ιστορία συνεχίζει... και συνεχίζει... και συνεχίζει... και εγώ αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν οι κουρασμένοι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους αλήθειες αντί για ψέματα και αν αντί να έκαναν πως φεύγουν, επέλεγαν να μείνουν. Τι θα γινόταν αν αντί να απειλούσαν απλά εξηγούσαν; Τι θα γινόταν αν οι γονείς χρησιμοποιούσαν διαφορετικές μεθόδους από αυτές που επιλέγουν να χρησιμοποιούν... Αναρωτιέμαι αν τότε οι γονείς θα ήταν, έστω και λίγο, πιο ξεκούραστοι... γιατί στο δικό μου το μυαλό όλοι αυτοί οι περίεργοι τρόποι, που μόνο οι γονείς θα μπορούσαν να εφεύρουν, μου φαίνονται πολύ πιο κουραστικοί... Εξαντλητικοί...

Πόσο πιο απλός θα ήταν ο κόσμος...
Αν έδινες στα παιδιά να καταλάβουν...τον πραγματικό κόσμο των μεγάλων...

Πόσο πιο μαγικός θα ήταν ο κόσμος...
Αν έδινες στους μεγάλους να καταλάβουν... τον φανταστικό κόσμο των παιδιών...

9/22/14

Το Χάος, Του Χάους, Το Χάος, Ω! Χάος!



Όλοι οι υπολογιστές (ή περίπου όλοι) θα έχουν στα αρχεία τους έναν φάκελο ( το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, τα μισοτελειωμένα, τα ανολοκλήρωτα, αυτά που δεν έχουν ακόμα οριστεί ή τακτοποιηθεί, που δεν ξέρουν πού ανήκουν και ποια είναι η θέση τους.

Και ο δικός μου υπολογιστής είχε (το τονίζω ΕΙΧΕ) στα αρχεία του έναν φάκελο (το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος είχε όλα τα παραπάνω. Αυτόν τον φάκελο τον είχα ονομάσει «Χάος». Επειδή αυτή η λέξη μου αρέσει και νιώθω πως εκφράζει με ακρίβεια και με χιούμορ το περιεχόμενο του συγκεκριμένου φακέλου.

Ο φάκελος αυτός, από εκεί που υποτίθεται πως δεν έπρεπε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα αρχεία μου και πως έπρεπε να υπάρχει μόνο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μέχρι να αποφασίσω να τον ξεκαθαρίσω, ξαφνικά άρχισε να διεκδικεί όλο και περισσότερο χώρο... Τρέχοντας από εδώ και από εκεί, οτιδήποτε δεν προλάβαινα να φτιάξω το πέταγα μέσα στο «Χάος», χωρίς ενοχές, και το άφηνα να αιωρείται με ένα ερωτηματικό για το αν και το πότε θα ξαναασχοληθώ μαζί του... Επειδή άρχισε να παραγεμίζει... κάπου στην πορεία... τρομοκρατήθηκα... Ήταν τόσο πολλά όλα αυτά και τόσο άσχετα μεταξύ τους... που αποφάσισα, για να μοιράσω λίγο το χάος, να κάνω ακόμα έναν φάκελο... αυτόν τον ονόμασα «Το Χάος Του Χάους». Για την ακρίβεια... «Χάος (Το) (Του) Χάους» (παρόλο που εγώ το διάβαζα στο μυαλό μου πάντα απλά «Το Χάος Του Χάους») έτσι ώστε να βρίσκεται ακριβώς κάτω από τον φάκελο «Χάος» και να μην ανακατευτεί με όλο το υπόλοιπο κυριολεκτικό χάος όλων των υπόλοιπων χαοτικών φακέλων του υπολογιστή μου... Άρχισε, λοιπόν, να γεμίζει επικίνδυνα και Το Χάος Του Χάους, με ό,τι δεν μπορούσα ή δεν προλάβαινα να τοποθετήσω οπουδήποτε αλλού... Κάποια στιγμή αγχώθηκα ότι παραέγινε χαοτική η όλη κατάσταση... Φοβήθηκα ότι θα επικρατήσει ένα χάος στον υπολογιστή μου το οποίο δεν θα μπορώ αργότερα με τίποτα να χειριστώ ή να οργανώσω... και αποφάσισα να αφιερώσω ώρες και μέρες για να καταφέρω να κάνω τους δύο φακέλους έναν... και αυτόν τον έναν φάκελο να τον αδειάσω εντελώς... αποφασισμένη να υπάρχει για να με βοηθάει στην καθημερινότητά μου αλλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα να τον ξεκαθαρίζω... Κράτησα το «Χάος (Το) (Του) Χάους» (μου άρεσε πιο πολύ η ονομασία Το Χάος Του Χάους) και έσβησα το «Χάος». Ήμουν πολύ περήφανη για το κατόρθωμά μου... Είχα μόνο έναν φάκελο... και αυτός ήταν πια άδειος... Ναι, ο ηλεκτρονικός μου κόσμος άρχιζε παραδόξως να μην είναι τόσο χαοτικός όσο ο κανονικός μου κόσμος... Ύστερα, όμως, ήρθε μια χρονιά η οποία ήταν γεμάτη από καινούρια τρεξίματα, καινούριες δυσκολίες, καινούριες σκέψεις, καινούριες ιδέες και στην οποία για να ανταπεξέλθω, όπως ήθελα, ο μόνος τρόπος ήταν να γεμίσει Το Χάος Του Χάους με ένα ολοκαίνουριο φρέσκο χάος που δεν μπορούσε να συμμαζευτεί... Πανικόβλητη... Έφτιαξα έναν καινούριο φάκελο το «Χάος επί 2» (δεν ήθελα να τον ονομάσω ξανά σκέτο «Χάος», ένα ήταν το σκέτο «Χάος» το αρχικό), αποφασισμένη να ακινητοποιηθεί Το Χάος Του Χάους στο σημείο που βρίσκεται και να μην βάζω τίποτα καινούριο εκεί και στο «Χάος επί 2» να βάζω αυστηρά μόνο ότι καινούριο δεν μπορεί να μπει σε κανέναν άλλον φάκελο στον υπολογιστή μου... Όμως δεν μπορούσα να το εφαρμόσω... Το «Χαός επί 2» μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε... και έφτιαξα και το «Χάος επί 3» απλά και μόνο από μία ανάγκη να μην βλέπω όλο αυτό το χάος μαζεμένο... και με την ψευδαίσθηση πως αν χωρίσω το χαοτικό χάος σε τρεις φακέλους χάους και όχι σε έναν θα είναι πιο εύκολο αργότερα να ξεκαθαριστεί... Το «Χάος επί 3» μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε... και... Τελείωσε η χρονιά... Έφτασε το καλοκαίρι... και όταν βρέθηκα απέναντι στον υπολογιστή μου τρόμαξα να τον αναγνωρίσω... Κυριολεκτικά... Δεν είχα ιδέα πώς θα μαζευτεί και πώς θα συμμαζευτεί όλο αυτό το χάος... Με καθαρό μυαλό δεν μου φαινόταν και πολύ έξυπνη η ιδέα μου να συνεχίζω να δημιουργώ και άλλους φακέλους χάους... Ένας ήταν αρκετός... Ακόμα και ψυχολογικά είναι διαφορετικό να ξεκαθαρίζεις έναν φάκελο από τρεις... Από την άλλη ξεκαθαρίζοντας τρεις... Σβήνονταν ένας ένας... και άρχιζε να καθαρίζει το τοπίο... αλλά και πάλι νομίζω πως ένα χάος θα ήταν υπέρακετό... Δεν μπορώ να περιγράψω... το τι γινόταν μέσα... είτε στο «Χάος επί 2», είτε στο «Χάος επί 3», είτε στο «Χάος (Το) (Του) Χάους», στο οποίο ακόμα γίνεται το χάος αφού δεν τον έχω ξεκαθαρίσει-καθαρίσει ακόμα εντελώς... Το τι ονομασίες συνάντησα στους φακέλους μέσα στους φακέλους δεν λέγεται! Επίσης, ο κάθε φάκελος, το τι έγραφε ότι είχε, σε σχέση με το τι πραγματικά είχε, ήταν μια άλλη ιστορία... Άλλο έγραφε, άλλο έλεγε, άλλο ήταν... Άσε τις γενικές ονομασίες... Άσε τις φαϊνές ονομασίες... Άσε τις εμπνευσμένες, που στην πορεία δεν μου φάνηκαν και πολύ εμπνευσμένες αφού δεν τις καταλάβαινα, ονομασίες... Ούτε ένα word δεν είχε ονομαστεί με μια σωστή λέξη... Ξεκίνησα από το τέλος... Ασχολήθηκα πρώτα με το «Χάος επί 3»... Έφυγε το 3... Έφυγε το επί... Έφυγε το Χάος... Έσβησα και τον φάκελο... μετά με το «Χάος επί 2»... Έφυγε το 2... Έφυγε το επί... Έφυγε το Χάος... Έσβησα και τον φάκελο... και μετά με το «Χάος (Το) (Του) Χάους»... όπου δεν έφυγε τίποτα... ούτε το χάος ούτε του χάους... αλλά δεν με πειράζει... γιατί, έτσι κι αλλιώς, είναι ο μόνος φάκελος που θέλω να υπάρχει για ό,τι άλλο καινούριο χαοτικό προκύψει... Και τώρα που το σκέφτομαι... τώρα που εξαφανίστηκαν όλα τα άλλα χάη... θα μπορούσα, έτσι ώστε να είναι επιτέλους ίδιο αυτό που σκέφτομαι με αυτό που διαβάζω, να αλλάξω και την ονομασία από το «Χάος (Το) (Του) Χάους» σε «Το Χάος Του Χάους»...

Καμιά φορά... όταν τα βλέπω όλααααααααα αυτάαααααααα... καταλαβαίνω... γιατί είμαι έτσι...

Όλοι οι υπολογιστές (ή περίπου όλοι) θα έχουν στα αρχεία τους έναν φάκελο ( το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος θα έχει όλα αυτά τα οποία δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, τα μισοτελειωμένα, τα ανολοκλήρωτα, αυτά που δεν έχουν ακόμα οριστεί ή τακτοποιηθεί, που δεν ξέρουν που ανήκουν και ποια είναι η θέση τους.

Και ο δικός μου υπολογιστής έχει (το τονίζω ΕXEI, για την ώρα τουλάχιστον) στα αρχεία του έναν φάκελο (το τονίζω ΕΝΑΝ) ο οποίος έχει όλα τα παραπάνω. Το θέμα είναι ότι εγώ για να έχω το ίδιο αποτέλεσμα με τους υπόλοιπους, για να έχω ΕΝΑΝ φάκελο, πηγαίνω από μία πολύ πιο πολύπλοκη διαδρομή... χωρίς κανένα, ίσως, λόγο και αιτία... απλά και μόνο επειδή είμαι αυτή που είμαι...

Το θέμα, λοιπόν, είναι το τι χρειάζεται να κάνω για να μένει ο υπολογιστής μου λογικός, για να μένει το χάος περιορισμένο...

Και έχω την εντύπωση πως αυτόν τον αγώνα κάνω κι εγώ με τον εαυτό μου... τι χρειάζεται να κάνω για να μένω εγώ λογική, για να μένει το χάος μου περιορισμένο...

Τι χρειάζεται να κάνει κανείς για να μένει ο φάκελος ένας... Αυτός ο χαοτικός φάκελος της σκέψης... που έχει όλα εκείνα που δεν μπαίνουν σε κατηγορίες... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να ορίσεις... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να χειριστείς... που έχει όλα εκείνα που δεν μπορείς να ονομάσεις... που έχει όλα εκείνα που έχουν την τάση να μεγαλώσουν για να πάρουν όλο και περισσότερο χώρο... χώρο από το μυαλό σου...

Και αφού δεν μπορείς να τον σβήσεις, δεν μπορείς να πατήσεις ένα delete να εξαφανιστεί... Και αφού πρέπει να ζήσεις με αυτόν... το καλύτερο που έχεις να κανείς είναι να μην του δίνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα αρχεία του μυαλού σου, να τον κρατάς περιορισμένο, να μην του επιτρέπεις να εξαπλωθεί, και, σιγά σιγά, να τον ξεκαθαρίζεις-καθαρίζεις, πού και πού, όσο και όπως μπορείς, φροντίζοντάς τον... και, ποιος ξέρει, ίσως, κάποια στιγμή, να είναι τόσο άδειος που, σχεδόν, να μην τον αισθάνεσαι...

Πήγα να γράψω πως δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς το χάος μου αλλά η αλήθεια είναι πως πιστεύω πως θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό... Από την στιγμή, όμως, που αυτό, καλώς ή κακώς, επιμένει και συνεχίζει να υπάρχει, είτε σαν ένας είτε σαν δύο είτε σαν τρεις είτε σαν περισσότεροι φάκελοι, είτε στον υπολογιστή μου είτε στην σκέψη μου, αυτό είναι το χάος μου, το δικό μου μοναδικό χάος, που, πολλές φορές, με βοηθάει, χωρίς να το καταλάβω, να προχωρήσω με έναν ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο...

Είτε μου αρέσει είτε όχι...

Το χάος είναι κομμάτι μου και εγώ είμαι κομμάτι του χάους...

Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο χάος από το δικό μου...

Μεγαλύτερο και από Το Χάος Του Χάους και από το «Χάος επί 2» και από το «Χάος επί 3»...

Μεγαλύτερο ακόμα και από το Χάος των άλλων, από το «Χάος επί Χ» (όπου Χ=όλο το Χάος όλων των ανθρώπων)

Δεν είναι ένας φάκελος είναι ένας κόσμος...

Και είναι το Χάος μέσα στο οποίο όλοι μας ζούμε...

Και δεν έχω βρει ακόμα πώς, ακριβώς, αξίζει να ονομαστεί αυτό Το, Του Κόσμου, Χάος...

Το Χάος Του Κόσμου ή Ο Κόσμος του Χάους ή Κοσμοχάος ή Χαοτικό Χάος ή Χαοτικό Χάος Χαοτικού Χάους...

Γιατί, ακόμα κι αυτό Το, Του Κόσμου, Χάος ανήκει μέσα σε ένα άλλο Το, Του Σύμπαντος, Χάος...

Και ακόμα και αυτό το Χάος μπορεί να ανήκει μέσα σε ένα άλλο και αυτό μέσα σε ένα άλλο...

Και έτσι το Χάος (Ω! Χάος!)
απλώνεται στο άπειρο... (απλώνεσαι στο άπειρο)
και δεν έχει τέλος... (και δεν έχεις τέλος)
μα δεν έχει ούτε και αρχή... (μα δεν έχεις ούτε και αρχή)
υπήρχε πριν από την δημιουργία του κόσμου και θα υπάρχει και μετά την καταστροφή του... (υπήρχες πριν από την δημιουργία του κόσμου και θα υπάρχεις και μετά την καταστροφή του)
υπάρχει σε όλη την διαδρομή και υπάρχει και σε όλη την απόσταση... (υπάρχεις σε όλη την απόσταση και υπάρχεις και σε όλη την διαδρομή)
υπάρχει στην Γη μα υπάρχει και στο Διάστημα... (υπάρχεις στο Διάστημα μα υπάρχεις και στην Γη)
υπάρχει στις επιστημονικές θεωρίες μα υπάρχει και στις καλλιτεχνικές πράξεις... (υπάρχεις στις καλλιτεχνικές πράξεις μα υπάρχεις και στις επιστημονικές θεωρίες)
υπάρχει στους ανθρώπους... (υπάρχεις στους ανθρώπους...)
υπάρχει σε εμένα... (υπάρχεις σε εμένα...)
υπάρχει στον υπολογιστή μου... (υπάρχεις στον υπολογιστή μου...)

Και έτσι απλά από Το Χάος του Χώρου και Το Χάος Του Χρόνου επιστρέφω ξανά στο δικό μου, και το νιώθω ξαφνικά μικρό... όχι ασήμαντο... μα μικρό...

Και έτσι απλά από το «Ω! Χάος!» επιστρέφω στο δικό μου μοναδικό απλό Χ ά ο ς...


9/13/14

13.09.2014 Σάββατο


13.09.2014 Σάββατο

Όταν ξεκινάω ένα καινούριο ημερολόγιο, ένα κατάλευκο άδειο τετράδιο, πάντα με πιάνει να καταφέρω να το γεμίσω μόνο με σημαντικές ιστορίες και όμορφες εμπειρίες... Ο αρχικός μου στόχος είναι να καταγραφούν μόνο όσα αξίζουν να καταγραφούν... και όλα τα υπόλοιπα να τα αφήνω να προσπερνάνε... Γραπτά, τουλάχιστον, ο εαυτός μου να είναι όπως θα ήθελα να είναι και όχι όπως είναι και η ζωή μου να μοιάζει όπως την ονειρεύομαι και όχι όπως την ζω (ακόμα κι αν, το ομολογώ, προσπαθώ υπερβολικά πολύ για να κάνω αυτούς τους δύο δρόμους… έναν.).

Οι πρώτες σελίδες είναι ωραία γραμμένες... χωρίς μουτζούρες... με ορθογραφία και σύνταξη σωστή... Τα γράμματα είναι γραμμένα ακριβώς πάνω στις σειρές του άδειου τετραδίου που αρχίζει να γεμίζει. Οι σκέψεις είναι τοποθετημένες με λογική σειρά και όλα βγάζουν νόημα. Τα συναισθήματα είναι συγκεκριμένα, ορισμένα, εστιασμένα. Είμαι πολύ περήφανη που, επιτέλους, φαίνεται να επικρατεί μια νοητική και ψυχολογική τάξη...

Μα όπου υπάρχει τάξη κινδυνεύει να εμφανιστεί και αταξία...

Και ενώ πάντα ξεκινάω με τις καλύτερες προθέσεις και έχω την ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρω να διατηρήσω αυτήν την φαινομενική ισορροπία, από την αρχή μέχρι το τέλος, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, πάντα κάτι συμβαίνει και αρχίζει, χωρίς να το καταλάβω, η αρχή του χάους...

Αυτό που συμβαίνει... είναι η ίδια η ζωή... και η προσπάθεια μου να ανταπεξέλθω σε αυτήν... Τότε... δεν προλαβαίνω... να φανώ εγώ ή να φανεί η ζωή μου «όμορφη» και «σημαντική»...

Τα ημερολόγιά μου δεν υπάρχουν για να υπάρχουν. Δεν υπάρχουν για να διαβαστούν... εξάλλου, ειλικρινά, έτσι όπως είναι, δεν νομίζω να διαβάζονται... Τα ημερόλογιά μου υπάρχουν για να με στηρίζουν, για να με βοηθάνε να τα βγάζω πέρα... και στα «δύσκολά» μου σημεία οι σκέψεις είναι διάσκορπες και τα συναισθήματα ανακατεμένα. Τα γράμματα γράφονται προς διάφορες κατευθύνσεις και τους είναι, σχεδόν, ακατόρθωτο να μείνουν σε ευθεία. Οι μουτζούρες επικρατούν παντού... Φράσεις που μένουν μισές... Σειρές που μένουν κενές... Προσπαθώ να τα οργανώσω όλα αλλά δεν τα καταφέρνω... Και, έτσι απλά, οι επόμενες σελίδες αρχίζουν και γεμίζουν με όλα αυτά που είναι απαραίτητο να γεμίσουν για να καταφέρω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητά μου και να ζήσω την ζωή μου…

Μέχρι να φτάσω στο τέλος του τετραδίου αποκαλύπτεται μπροστά μου για μια ακόμα φορά το πολύπλοκο μυαλό μου... Κάτι που σκέφτηκα, κάτι που ένιωσα, κάτι που είδα... κάτι που θέλω, κάτι που με πονάει, κάτι που με ενοχλεί... κάτι που πρέπει, κάτι που ίσως να γίνεται, κάτι που ίσως θα συμβεί... κάτι που δεν θα ήθελα να ισχύει, κάτι που δεν θα ήθελα να έχω, κάτι που δεν θα ήθελα να κάνω... κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω, κάτι που δεν μπορώ να αντεχτώ, κάτι που δεν μπορώ να ξεπεράσω... Όλα μαζί... Χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα... Και λίγο... κάποιες φορές μπορεί και πολύ... απογοητεύομαι από αυτό που είμαι και από αυτό που είναι η ζωή μου...

Μετά σκέφτομαι πως... δεν πειράζει... ίσως μεγαλύτερη σημασία έχει, από το να είναι τα ημερολόγιά μου όμορφα και καθαρά, το να υπηρετούν τον βασικό τους στόχο. Να με βοηθάνε να υπάρχω. Να προχωράω στην ζωή μου. Και αν για να υπάρχω… χρειάζεται να υπάρχει και ένα γραπτό, ή όποιας άλλης μορφής, χάος από δίπλα... Ας υπάρχει...

Γιατί, ίσως, μια μέρα αυτό το χάος να με βοηθήσει να φτάσω να γίνω αυτό που θα ήθελα... και τότε, ίσως, οι σελίδες να αρχίσουν να γράφονται απλά και τακτοποιημένα σχεδόν από μόνες τους... γιατί η ζωή μου θα είναι όπως την θέλω... Αλλά, μέχρι τότε, ας επιτρέψω στα τετράδιά μου να είναι όπως έχουν ανάγκη να είναι και όπως χρειάζεται να είναι για να επιβιώσω... Ας μου επιτρέψω να είμαι όπως είμαι...

Και ας μην έχω μεγάλες απαιτήσεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνω μεγάλες προσπάθειες...

Αλλά αν το τίμημα του να είμαι αυτό που είμαι και του να γίνω αυτό που θα γίνω είναι μερικά μουτζουρωμένα τετράδια στην πορεία που δεν διαβάζονται... Ας είναι...

Αυτά είναι τα τετράδιά μου... (ακόμα κι αν πολλές φορές δεν νιώθουν σαν τετράδιά μου)
Με ό,τι προλαβαίνει να γραφτεί...
Όσο γράφεται και Όπως γράφεται...

Και αυτή είμαι εγώ (ακόμα κι αν πολλές φορές δεν νιώθω σαν εγώ)
Όσο γράφομαι και Όπως γράφομαι...

...

Και αυτό είναι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάω...

...Τα ημερολόγιά μου δεν υπάρχουν για να υπάρχουν, υπάρχουν για να υπάρχω...


9/3/14

Θέλεις ένα γλυκό;


Αυτή κάθεται απέναντί του και ανοίγει μία σακούλα με διάφορα γλυκά. Του προτείνει να φάει ένα με δαμάσκηνο. Εκείνος αρνείται με ένα περίεργο ύφος. Του προτείνει να φάει ένα με ταχίνι. Εκείνος αρνείται με το ίδιο ύφος και ακόμα πιο έντονο και ακόμα πιο «κάπως». Εγώ προσπαθώ να συγκεντρωθώ αλλά είμαι στο διπλανό τραπέζι και δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο γιατί εκείνος μιλάει δυνατά σαν να θέλει να τραβήξει την προσοχή. Δεν νομίζω την δική μου. Νομίζω όλου του κόσμου. Νομίζω εκείνη την προσοχή που δεν του δόθηκε ποτέ, ίσως, ακόμα κι όταν θα έπρεπε να του δοθεί. Αρχίζει να λέει πως αυτά τα γλυκά είναι υγιεινοδηθενιά... πως τα γλυκά εδώ στην Ελλάδα είναι... μπουρ μπουρ... το ένα... και... μπουρ μπουρ... το άλλο... Με την πρώτη κουταλιά αηδιάζει... Δεν τα μπορεί... και δεν τα αντέχει... Εγώ κοιτάζω τα λευκά χαρτιά μου και προσπαθώ να μην ακούω... Ήθελα λίγη ησυχία... Εκείνος να συνεχίζει... που στην Αμερική τα γλυκά είναι γλυκά... Το βούτυρο κακάο είναι βούτυρο κακάο... Εδώ όλα είναι ψεύτικα και τίποτα δεν έχει γεύση... Μπουρ μπουρ... Με το που τα μυρίζεις καίγεσαι... Μπουρ μπουρ... Αυτό το τελευταίο δεν το κατάλαβα προφανώς κάτι έχασα στο ενδιάμεσο... Μπουρ Μπουρ... Αυτή του λέει κάτι σε σχέση με το ότι πάντως αυτά τα γλυκά, από το συγκεκριμένο κατάστημα που έχει ανακαλύψει, είναι καλά... Εκείνος συνεχίζει... της λέει πως δεν καταλαβαίνει... όταν δεν σου αρέσει κάτι δεν σου αρέσει κάτι... δεν έχει σημασία τι είναι απλά δεν σου αρέσει... Μπουρ μπουρ... Το τυρί είναι χωρίς γεύση... Η γαλοπούλα είναι χωρίς γεύση... Α! Πήγαμε και στο τυρί και στην γαλοπούλα... Μπουρ μπουρ... Και ο μπακλαβάς στην Τουρκία είναι μπακλαβάς... Εδώ όμως... Μπουρ μπουρ... Δεν είναι φιλέλληνας... αλλά ούτε φιλότουρκος... Προς Θεού! Έτσι λέει... Προς θεού, δεν είναι φιλότουρκος... αλλά ο μπακλαβάς... Μπουρ μπουρ... Μουτζουρώνω τα άδεια χαρτιά μου... ψάχνω απεγνωσμένα για κανένα άλλο άδειο τραπέζι... αλλά μάταια... Υγιεινό είναι μια λέξη που συμπεριλαμβάνει τα πάντα και δεν σημαίνει τίποτα... Έτσι λέει εκείνος... Μπουρ Μπουρ... Αυτό να το καταγράψω και να το σκεφτώ και να το αναλύσω... Σκέφτομαι εγώ... Μπουρ μπουρ... Εκείνη έχει βουλιάξει στην καρέκλα της και έχει την σακούλα με τα γλυκά δίπλα και τα κοιτάζει... Και στην Ιταλία... Μπουρ μπουρ... λέει εκείνος... Μπουρ μπουρ... το ένα στην Ιταλία... Μπουρ μπουρ... το άλλο στην Ιταλία... Μπουρ μπουρ... Μου έρχεται να πω σε αυτήν την γυναίκα... «Σε παρακαλώ!!! Δώσε μου ένα γλυκό με δαμάσκηνο! Ή ένα με ταχίνι!!!» αλλά δεν το λέω... είναι από εκείνες τις φορές που, δυστυχώς, δεν έχω όρεξη να μιλήσω... Κρίμα... Ήμουν σίγουρη πως αν δοκίμαζε κάποιος από τα γλυκά της σακούλας της θα την έκανε να χαμογελάσει... Αδειάζει ένα τραπέζι λίγο πιο δίπλα και μαζεύω τα πράγματα μου γρήγορα... Να προλάβω να φύγω από αυτήν την καταπιεστική ατμόσφαιρα... Μπουρ μπουρ... ακούω... Μόνο... Μπουρ μπουρ... και σκέφτομαι την εναλλακτική ιστορία...

Αυτή κάθεται απέναντί του και ανοίγει μία σακούλα με διάφορα γλυκά. Του προτείνει να φάει ένα με δαμάσκηνο. Και εκείνος... το δέχεται με χαμόγελο...

...(ή ακόμα και δεν το δέχεται με χαμόγελο...)...

(Αν και προτιμάω την εκδοχή που δέχεται το γλυκό της με χαμόγελο... μου φαίνεται πιο γλυκό... )



9/2/14

Διαβάζω την ζωή, ζώντας την και Ζω την ζωή, διαβάζωντάς την.


(Αυτά έγραψα στο μικρό, μαύρο-ασημί, τετραδιάκι μου, στις 21.08.2014, την Πέμπτη, το πρωί... Τα έγραψα χωρίς καμία παύση... απλά γράφοντας ασταμάτητα... ελάχιστα πράγματα άλλαξα... δεν ήθελα να πειράξω όσα γράφτηκαν... καμιά φορά, είναι ωραίο να αφήνεις τα πράγματα όπως είναι... κι ας νιώθεις πως θα μπορούσαν πολλά πράγματα να είναι διαφορετικά... και ας μην είσαι σίγουρος αν σε εκφράζουν όλα... Καμιά φορά, θέλεις να είσαι λίγο πιο ελεύθερος... να μην νιώθεις το βάρος της ευθύνης σε κάθε λέξη ή κίνησή σου... να μην οδηγήσει η σκέψη την γραφή αλλά η γραφή την σκέψη... και δεν τα έγραφα για εδώ... δεν ξέρω για πού τα έγραφα... αλλά δεν τα έγραφα για εδώ... ίσως τα έγραφα μόνο στο μικρό, μαύρο-ασημί, τετραδιάκι μου... )


Διαβάζω την ζωή, ζώντας την και Ζω την ζωή, διαβάζωντάς την.


Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στο να διαβάζεις την ζωή κάποιου διάσημου συγγραφέα, ηθοποιού, τραγουδιστή, μουσικού, χορευτή, επιστήμονα ή οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά, νομίζω ότι υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στο να διαβάζεις και την ζωή κάποιου άσημου απλά δεν σου δίνεται η δυνατότητα να το κάνεις γιατί λίγοι μη διάσημοι θα αποφασίσουν-θα προσπαθήσουν-θα επιθυμήσουν-θα τους δοθεί η ευκαιρία-θα καταφέρουν- να γράψουν για την ζωή τους. Είναι αυτή η δύναμη της πραγματικής ζωής-η ουσία της αληθινής ιστορίας- που συγκινεί. Αυτό το να παρακολουθήσεις την διαδρομή ενός ανθρώπου μέσα σε κάποιες περιορισμένες σελίδες ή μέσα σε κάποιο περιορισμένο χρόνο σαν αναγνώστης ή θεατής.

Καταγράφοντας την ζωή είναι σαν να την αιχμαλωτίζεις και να την ελευθερώνεις, ταυτόχρονα.
Καταγράφοντας τον θάνατο είναι σαν να τον κάνεις πιο προσιτό αλλά και σαν να καταλαβαίνεις το πόσο απρόσιτος είναι.
Δεν μπορείς να νικήσεις τον θάνατο μπορείς όμως να μιλήσεις για αυτόν.
Δεν μπορείς να νικήσεις την ζωή μπορείς όμως να την διηγηθείς.

Εξάλλου, δεν είναι θέμα νίκης ή ήττας. Είναι θέμα ύπαρξης. Καμία μάχη. Κανένας αγώνας. Κι ας τα βιώνει κανείς όλα σαν άνισες μάχες και σαν άδικους αγώνες. Κανένας φίλος, κανένας εχθρός. Κι ας τους βιώνει κανείς όλους σαν πιστούς φίλους ή σαν προδότες εχθρούς. Ή ακόμα χειρότερα... σαν προδότες φίλους ή σαν φίλους εχθρούς. Τότε βιώνει κανείς τον κόσμο αναποδογυρισμένο! Μα δεν είναι ο κόσμος που αναποδογυρίζει. Είναι η αρχική μας αίσθηση αναποδογυρισμένη.

Η ζωή είναι απλά η ζωή. Ποτέ δεν ζήτησε να γίνει κάτι άλλο. Όλα τα υπόλοιπα, τα θετικά ή τα αρνητικά, τα κάνουν οι άνθρωποι και-ποιος ξέρει;- ίσως και σε άλλους κόσμους άλλα πλάσματα. Δύσκολο να πιστέψει κανείς πως κάπου αλλού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλου τύπου πλάσματα με νοημοσύνη ίσως όχι σαν την δική μας αλλά εξίσσου σημαντική και αρκετά ισχυρή για να δημιουργήσει ή να καταστρέψει...

Αλλά δεν ξέρω πώς πήγε η σκέψη μου εκεί! Είχα πολύ καιρό να σκεφτώ άλλους πλανήτες και άλλα πλάσματα.

Η σκέψη μου είναι πάντα εστιασμένη εδώ.
Σε αυτόν τον κόσμο.
Σε αυτήν την γη.
Στα πλάσματά της.
Και, επομένως, και στους ανθρώπους της.
Ίσως για αυτό μου αρέσει να διαβάζω και για τις ζωές τους ή να ακούω για αυτές...

Νιώθω πόσο διαχρονικά και επίκαιρα είναι όλα.

Οι αγωνίες πόσο ίδιες φαίνονται! Τα άγχη για το επαγγελματικό κομμάτι, οι ανάγκες και οι επιθυμίες για το ερωτικό κομμάτι...

Πόσο ίδια από τον έναν άνθρωπο στον άλλον...
Και, ταυτόχρονα, πόσο διαφορετικά...

Νιώθω απλά σαν να ενώνεται η ζωή μου με την ζωή του όποιου μελετάω. Σαν να γίνονται όλα λίγο πιο εύκολα και λίγο πιο απλά.

Διαβάζεις ότι ο τάδε γεννήθηκε εκεί, τότε.
Και σκέφτεσαι ότι εσύ γεννήθηκες εκεί, τότε.
Δεν είναι ίδιο ούτε το εκεί ούτε το τότε.
(το τότε σίγουρα δεν είναι ίδιο, το εκεί μπορεί να τύχει και να είναι... )
Το μόνο που είναι ίδιο είναι το ρήμα «γεννήθηκε».
Και αυτός γεννήθηκε.
Και εσύ γεννήθηκες.
Αυτό είναι το κοινό σημείο. Η γέννα.

Αμέσως μετά διαβάζεις ότι ο ίδιος τάδε πέθανε εκεί, τότε.
Και αναρωτιέσαι για το εκεί, αναρωτιέσαι και για το τότε.
Για το (κοντινό ή μακρινό) μελλοντικό δικό σου εκεί και τότε.
Αναρωτιέσαι και για το πώς και ίσως και για το γιατί.
Μα και πάλι το κοινό σημείο κρύβεται στο ρήμα.
Και αυτός πέθανε.
Και εσύ θα πεθάνεις.
Αυτό είναι το κοινό σημείο. Ο θάνατος.

Ο χρόνος αλλάζει. Ο χρόνος διαφέρει.
Όχι η ουσία. Αυτή μένει ίδια.

Διαβάζεις μετά πως αυτός ήταν γιος ή κόρη, ήταν παιδί κάποιου.
Και εσύ ήσουν και είσαι παιδί κάποιου.
Διαβάζεις λίγα πράγματα για τον πατέρα του και για την μητέρα του, για τους γονείς του.
Και αμέσως σκέφτεσαι τους δικούς σου γονείς.
Τον δικό σου πατέρα και την δική σου μητέρα.
Τα παιδικά του χρόνια σου φέρνουν στο μυαλό τα δικά σου παιδικά χρόνια. Η παιδική του ηλικία σου φέρνει στο μυαλό την δική σου παιδική ηλικία.
Και πότε καταφέρνεις να βγεις από την δική σου ζωή και να ζήσεις την δική του ζωή σαν δική σου και πότε επιστρέφεις, είτε το θέλεις είτε όχι, σε εσένα.

Βλέπεις τις διαφορές.
Βλέπεις και τις ομοιότητες.

Πάντως, ο πατέρας, η μητέρα, οι γονείς, είναι κοινά σημεία. Κι ας είναι διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές εμπειρίες. Υπάρχουν γονείς και γονείς και η κλίμακα είναι μεγάλη. Αλλά είναι γονείς, όπως κι αν είναι. Όπως και τα αδέρφια, είναι αδέρφια... και η οικογένεια, οικογένεια...

Μετά διαβάζεις για τις σπουδές... και αρχίζεις και σκέφτεσαι τις σπουδές... Αν η ζωή του άλλου δηλαδή έχει σπουδές... και αν η ζωή η δική σου έχει σπουδές... Διαβάζεις για αυτές... Κάπου συμφωνείς, κάπου διαφωνείς, κάπου ταυτίζεσαι, κάπου δεν ταυτίζεσαι, κάπου καταλαβαίνεις, κάπου δεν καταλαβαίνεις. Αλλά και πάλι η ανάγκη για γνώση, ανάγκη για γνώση... είτε ανήκει στο πριν είτε στο τώρα, είτε ανήκει σε εσένα είτε σε κάποιον άλλον. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο, οι σπουδές... σπουδές...

Και μετά είναι ο έρωτας... και η πορεία προς αυτόν...
Πάθη... Σχέσεις... Αισθήματα... Τόσο ίδια μέσα στον χρόνο, τόσο κοινά από άνθρωπο σε άνθρωπο, που καμιά φορά φαντάζει μικρό και γελοίο το πόσο βασανιζόμαστε από αυτά...
Όλο και κάπου υπάρχει ένας ανολοκλήρωτος έρωτας... όλο και κάπου υπάρχει ένα ολοκληρωμένο πάθος... όλο και κάπου υπάρχει κάποιος... όλο και κάπου υπάρχει η ιδέα κάποιου... όλο και κάπου κάτι που δεν ξεπερνιέται... όλο και κάπου κάτι που τελικά θα ξεπεραστεί...
Και σκέφτεσαι...
Τους άντρες ή τις γυναίκες που πέρασαν ή που θα περάσουν από την ζωή σου... Τις σχέσεις που έζησες ή που θα ζήσεις... Τα πάθη που βίωσες ή που θα βιώσεις... Πάθη και με τις δύο έννοιες... Την θετική και την αρνητική...

Διαβάζεις και για γάμους, διαζύγια, παιδιά... Ενώσεις και χωρισμούς... Γόνους και απογόνους... και σκέφτεσαι τα δικά σου... ο καθένας σκέφτεται τα δικά του...

Διαβάζεις για την επαγγελματική πορεία και την οικονομική ανασφάλεια... την ανάγκη για ελευθερία... την προσπάθεια για ανεξαρτησία... και σκέφτεσαι τα δικά σου... ο καθένας σκέφτεται τα δικά του...

Διαβάζεις ημερομηνίες.
Όταν ήταν 30, αυτός, ο τάδε, έκανε αυτό, το τάδε.
Όταν ήταν 40, αυτός, ο τάδε, έκανε αυτό, το τάδε.
Όταν ήταν 50, αυτός, ο τάδε, έκανε αυτό, το τάδε.
Και εσύ τι;
Όταν ήσουν 30; Εσύ;
Όταν ήσουν 40; Εσύ, ο τάδε, τι;
Όταν ήσουν 50; Εσύ, ο τάδε, τι έκανες;
Υπολογίζεις...
Χρόνια, μέρες, ώρες...
Που πέρασαν.
Που θα περάσουν.

Διαβάζεις για την ζωή του άλλου και αυτό που σε απασχολεί είναι ότι όση αλήθεια κι αν διαβάζεις δεν είναι η αλήθεια. Ούτε της ζωής. Ούτε του άλλου.

Αν έγραφε κάποιος την ζωή σου... και έγραφαν πότε και πού γεννήθηκες, πότε και πού θα πεθάνεις, τι σπούδασες, πού δούλεψες, πόσους και ποιους ερωτεύτηκες, ποιες ήταν οι σχέσεις σου... Αν έγραφαν την πορεία σου, στα 30, στα 40, στα 50... Αν έγραφαν για τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια... (ακόμα κι αν έγραφες εσύ ο ίδιος για όλα αυτά)... Αυτό που θα απουσίαζε από την αλήθεια, θα ήταν η αλήθεια. Αυτό που θα απουσίαζε από την αληθινή ζωή, θα ήταν η ζωή. Οι σκέψεις που κάνεις κάθε δευτερόλεπτο. Τα συναισθήματα που κάνεις κάθε λεπτό. Θα έλειπε ο χτύπος της καρδιάς σου και η αναπνοή του σώματός σου. Γιατί το κείμενο, το όποιο κείμενο, δεν έχει καρδιά και αναπνοή. Όσο ζωντανό κι αν καταφέρει να μοιάζει ή να γίνει. Και αυτό που θα έλειπε από την καταγεγραμμένη ζωή σου θα ήταν το βασικότερο συστατικό της: Εσύ.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποια είναι η αληθινή αλήθεια αυτών των ανθρώπων που διάβασα την ζωή τους. Πώς θα ήταν να βίωνα μία μέρα μέσα στο μυαλό τους και στο σώμα τους; Πώς ήταν τα πραγματικά αδιέξοδα της ψυχής τους; Πώς ήταν οι πραγματικοί λαβύρινθοι του μυαλού τους;

Εγώ ξέρω πως τα δικά μου αδιέξοδα και οι δικοί μου λαβύρινθοι είτε γραφτούν από εμένα είτε από κάποιον άλλον σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να μεταφερθούν όπως τα ζω.

Άλλοτε τα πλησιάζω περισότερο, άλλοτε λιγότερο... Αλλά ποτέ δεν γίνεται ταύτιση γραφής-ζωής...

Άντε πάλι! Δεν ξέρω γιατί με απασχολεί τόσο αυτό το θέμα τελευταία...

Διαβάζοντας τις ζωές των άλλων μου συμβαίνουν δύο πράγματα.

Ζω τις ζωές των άλλων και απομακρύνομαι από την δική μου ή ζω την ζωή την δική μου και απομακρύνομαι από των άλλων.

Καμιά φορά, συμβαίνει, ταυτόχρονα.

Και νιώθω την ένωση και την απόσταση των ζωών.

Και είναι σαν να ζω τις ζωές των άλλων ζώντας και την δική μου. Ίσως δεν απομακρύνομαι... Ίσως πλησιάζω... την ίδια την ζωή...

Δεν ξέρω αν θέλω να καταγράψω τα όνειρα μου και δεν ξέρω και αν μπορώ να τα καταγράψω...

Διαβάζοντας τα όνειρα των άλλων απογοητεύομαι ή παίρνω θάρρος ανάλογα με το ποιος είναι ο άλλος και ποιο είναι το όνειρο.

Ξεκίνησα να γράφω πως μου αρέσει να διαβάζω την ζωή κάποιου... Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτό...

Καμιά φορά...

Σκέφτομαι πώς θα ήταν η δική μου ζωή αν την διάβαζα. Γεννήθηκε τότε. Έζησε τότε. Πέθανε τότε.

Κουνάω το κεφάλι. Κανείς δεν θα με μάθει πραγματικά. Είτε με γνωρίσει, είτε με διαβάσει. Όλα μάταιες προσπάθειες για επικοινωνία. Ο άνθρωπος είναι τόσο μπερδεμένος που δεν μπορεί να μεταφέρει το μπερδεμά του. Μπορεί μόνο να το φέρει, να το κουβαλάει. Ίσως αν μπορούσε με ακρίβεια να εκφραστεί να ξεμπερδευόταν. Αλλά αυτή η ακρίβεια έρχεται σε αντίθεση με την χαοτική του φύση... Με το υποσυνείδητό του...

Το υποσυνείδητό εκφράζεται πιο εύκολα μέσα από τις χαοτικές του εικόνες...
Το συνειδητό έχει ανάγκη τις δήθεν συγκεκριμένες λέξεις του...

Και κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω...

Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στο να διαβάζεις την ζωή κάποιου...
Αλλά υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο να ζεις την δική σου...