Πριν κάποιους μήνες...

«Εσύ... από πού είσαι;»

Μοναστηράκι. Μια όμορφη γλυκιά κοπέλα με ρωτάει με σπαστά αγγλικά πού είναι το ταχυδρομείο. Δεν έχω ιδέα πού είναι. Έρχεται και μια φίλη της. Απαντάω με τα δικά μου σπαστά αγγλικά πως δεν ξέρω πού είναι αλλά μπορούμε να ρωτήσουμε. Ρωτάω έναν άντρα που, επίσης, δεν ξέρει που ρωτάει έναν άντρα που ξέρει. Του λέει πού είναι. Μου λέει πού είναι. Τους λέω πού είναι. Με τα τραγικά αγγλικά μου. Τους ρωτάω από ποιά χώρα είναι. Πάντα ρωτάω κάποιον που δεν είναι από εδώ από πού είναι. Έχω περιέργεια και ενθουσιασμό. Κατεβάζει τα μάτια. Νιώθει ντροπή και ενοχές. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Μου λέει «Germany». Και κατεβάζει και η φίλη της τα μάτια. Ωραία. Εκεί μας κατάντησαν. Να μην μπορούμε να κάνουμε ούτε έναν διάλογο. Να μην μπορούμε να πούμε από ποιο μέρος του κόσμου ερχόμαστε, σε ποιο μέρος του κόσμου γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε. Χαμηλώνω τα μάτια κι εγώ. Για μια γελοία μικρή στιγμή. Έπειτα τα ξανασηκώνω. Γιατί αισθανόμαστε ντροπή; Γιατί νιώθουμε ενοχές; Ξανασηκώνουν κι εκείνες τα μάτια. Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. «Έχετε πολύ όμορφο χρώμα ματιών» λέω και το εννοώ. Είναι εκείνο το χρώμα που δεν μπορείς καν να περιγράψεις ποιο είναι. Κάτι ανάμεσα σε γκρίζο και πράσινο. Χαμογελάν. Η φίλη που είναι στην σιωπή τόση ώρα γυρίζει και μου λέει «Εμένα πάντα μου άρεσαν τα καστανά μάτια». Χαμογελάω κι εγώ. Είναι μια αληθινή στιγμή ανθρώπινη.

Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, πίσω από τις υπογραφές καταστάσεις...