12/29/17

24.12



24.12.2004 Παρασκευή
Αγαπητό ημερολόγιο,
είναι Παραμονή Χριστουγέννων και πάλι κλαίω...


24.12.2017 Κυριακή
Αγαπητό ημερολόγιο,
είναι Παραμονή Χριστουγέννων και πάλι δεν κλαίω...


Από το 2004 στο 2017 ένα «δεν» διαφορά.



12/14/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Δεκέμβριος)


11.12.2017 Δευτέρα

Άλλοι γεμίζουν τον εαυτό τους...
Άλλοι γκρεμίζουν τον διπλανό τους...


12.12.2017 Τρίτη

Το ότι δεν είναι νωρίς δεν σημαίνει πως είναι αργά...


13.12.2017 Τετάρτη

Το πρόβλημα είναι πως εμείς παίζουμε κυνηγητό με την ευτυχία κι εκείνη παίζει κρυφτό με εμάς. Κυνηγάμε την ευτυχία κι εκείνη κρύβεται. Δηλαδή... Κυνηγάμε την ευτυχία (που ούτε καν την βλέπουμε) κι εκείνη κρύβεται (αλλά δεν έχουμε ιδέα πού). Και δεν μπορείς να κερδίσεις (ή να χάσεις) όταν δεν παίζεις στο ίδιο παιχνίδι με τον άλλον. Δεν γίνεται να παίζεις κυνηγητό μόνος σου. Ποιον ακριβώς κυνηγάς και από ποιον κυνηγιέσαι; Ούτε γίνεται η ευτυχία να παίζει κρυφτό μόνη της. Ποιον ακριβώς ψάχνει και από ποιον κρύβεται; Εσύ χρειάζεσαι την ευτυχία και η ευτυχία χρειάζεται εσένα. Δεν υπάρχει παιχνίδι χωρίς παίκτες. Σταμάτα να τρέχεις και θα σου φανερωθεί. Σταμάτα να κυνηγάς και θα σταματήσει να κρύβεται. Τόσο σύνθετα και τόσο απλά. Κι ίσως να αισθανθείς... πως το παιχνίδι δεν είναι στο να κυνηγάς την ευτυχία αλλά στο να την ζεις... κι είναι ένα όμορφο συνεργατικό παιχνίδι που δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Εσύ και η ευτυχία είστε μία ομάδα όχι δύο. Είστε ένα άτομο όχι δύο. Είστε ενωμένοι όχι χωρισμένοι. Απλά όπως σε όλες τις τόσο κοντινές σχέσεις οφείλεις να της δώσεις χώρο για να εμφανιστεί. Η Ευτυχία είναι μέσα στον Εαυτό και ο Εαυτός είναι μέσα στην Ευτυχία. Νομίζουμε πως είναι κάτι άπιαστο και άφταστο και η Ευτυχία και ο Εαυτός. Αλλά αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας για να βρούμε και τον Εαυτό μας και την Ευτυχία. Κανένα κυνηγητό, κανένα κρυφτό, μόνο ένα κοίταγμα είναι αρκετό. Χωρίς ταχύτητα, χωρίς αγωνία, μόνο με αλήθεια και αυτογνωσία...



12/10/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Δεκέμβριος)


9.12.2017 Σάββατο

Το χαρτί απλά δεν είναι χρήμα. Μα το χρήμα είναι απλά χαρτί.


10.12.2017 Κυριακή

Σε δεκαπέντε ημέρες Χριστούγεννα. Σε δεκατέσσερις ημέρες Παραμονή Χριστουγέννων. Σε δεκατρείς ημέρες στόλισμα δέντρου. Σε δώδεκα ημέρες καθάρισμα σπιτιού. Σε έντεκα ημέρες αεροδρόμιο, αγάπη, αγκαλιές. Σε δέκα ημέρες αγορά όσων δώρων δεν έχουν ετοιμαστεί ή βρεθεί. Σε εννιά ημέρες πιθανότατα τελευταίο μάθημα πριν τις γιορτές με τα Καταπληκτικά Καλικατζαράκια. Σε οκτώ μέρες προετοιμασία τελευταίου μαθήματος. Σε επτά μέρες έκτακτη πρόβα-αντικατάσταση μαθήματος με τα Καλόκαρδα Κορίτσια. Σε έξι ημέρες φτιάξιμο μάζεμα σε μία γωνίτσα όλα τα υλικά που χρειάζονται για την τωρινή ιδέα στολίσματος δέντρου. Σε πέντε ημέρες συνάντηση με Αγαπημένους Ανθρώπους. Σε τέσσερις ημέρες μηνύματα σε κάποιους ανθρώπους που μου έχουν λείψει αλλά θέλω να τους θυμίσω-υπενθυμίσω πως Είμαι και θα Είμαι Εδώ. Σε τρεις ημέρες ξεκαθάρισμα πραγματικού χάους. Σε δύο ημέρες οργάνωση ηλεκτρονικού χάους. Σε μία ημέρα φροντίδα εσωτερικού χάους.

Δεν είναι η αντίστροφη μέτρηση που φτιάχνει την ζωή... είναι η μη αντίστροφη αγάπη.


(Επίσης, το πραγματικό μου πρόγραμμα είναι λιγάκι διαφορετικό από όπως το έγραψα παραπάνω αλλά δεν έχει σημασία... Για χάρη της δημιουργίας αλλάζουμε λίγο την πραγματικότητα...)...



12/9/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Δεκέμβριος)


6.12.2017 Τετάρτη

Στην ζωή υπάρχει θάνατος, στον θάνατο δεν υπάρχει ζωή.

-

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι επειδή μπορώ να είμαι αυτό δεν μπορώ να είμαι το άλλο ή επειδή είμαι το άλλο δεν μπορώ να είμαι αυτό. Το πιο ωραίο είναι πως μπορώ να είμαι και αυτό και το άλλο, ταυτόχρονα, και πως αυτό δεν είναι αντιφατικό μα ανθρώπινο. Γιατί έχω πολλές πλευρές, όλες είναι αληθινές και όλες είναι δικές μου.


7.12.2017 Πέμπτη

Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις με την ζωή σου, άσε την ζωή σου να κάνει κάτι με εσένα. Ξέρει αυτή...


8.12.2017 Παρασκευή

Αν αγαπήσεις αυτό που είσαι, αυτό που είσαι θα σε αγαπήσει...



12/6/17

Γράψιμο...




Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ να γράψω το δικό μου βιβλίο. Είναι πολύ πιθανό να χαθώ στον χώρο και στον χρόνο ή να βουτήξω στον εαυτό μου (να πνιγώ σε εμένα) και να μην καταφέρω να το κάνω. Θέλω, όμως, να δηλώσω, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ... πως το γράψιμο έστω εδώ, έστω σε χαρτιά, έστω σε σκορπισμένα τετράδια και σε σκονισμένες σημειώσεις, έστω χαοτικά, έστω χωρίς να βγάζει πάντα νόημα, έστω χωρίς να είναι ολοκληρωμένο, χωρίς να έχει πάντα νόημα, χωρίς να γνωρίζω τι θα γίνει στην συνέχεια, έστω έτσι, όπως το κάνω τώρα, όπου το κάνω τώρα, με βοηθάει απίστευτα πολύ... δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης... δεν είναι μόνο τρόπος δημιουργίας... είναι ανάγκη... δεν θα μπορούσα να υπάρξω χωρίς αυτό... Δεν είναι οργανωμένο... Δεν είναι πειθαρχημένο... Δεν είναι όπως θα το ήθελα να είναι... και υπάρχουν πολλές από τις σκέψεις μου που χάνονται στην πορεία επειδή δεν είμαι οργανωμένη και πειθαρχημένη και όπως θα ήθελα να είμαι... Οι ιδέες μου είναι χαμένες σε ένα σωρό μουτζουρωμένα μικρά χαρτάκια... Από την άλλη... το γράψιμο μου θα ήταν άλλο αν εγώ ήμουν αλλιώς... Μπορεί να μην ήταν αυτό που είναι τώρα... Οπότε δεν θεωρώ πως πρέπει πια να αγωνίζομαι συνέχεια να με αλλάξω... Υπάρχουν, εξάλλου, φορές που οι αλλαγές γίνονται από μόνες τους... χωρίς να τις πιέσουμε εμείς να γίνουν... Αυτό που θέλω να πω είναι... πως τίποτα δεν είναι δεδομένο... Το γράψιμο για εμένα ήταν πάντα δεδομένο, πάντα αυτονόητο, πάντα εδώ, πάντα μέρος της ζωής μου... αλλά θα μπορούσε κάτι να συμβεί και να μην είναι πια τόσο αυτονόητο... Για την ώρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου... Ακόμα κι όταν δεν γράφω... γράφω... Γράφω νοητά... γράφω στο μυαλό μου... Ευτυχώς, που υπάρχουν και για εμάς... και για όλους εμάς... τρόποι να αντέξουμε την ζωή... κι όχι μόνο να την αντέξουμε αλλά να την κάνουμε καλύτερη... Ευτυχώς, που υπάρχει για κάθε έναν από εμάς και από κάτι... και το μόνο που έχει να κάνει είναι να το βρει... Και μπορεί να είναι και πάνω από ένα «κάτι»... μπορούν να είναι πολλά τα «κάτι» που μας γεμίζουν... Εύχομαι η ζωή... να με οδηγήσει να βρω τον δρόμο μου... Εύχομαι εγώ να οδηγήσω την ζωή, αν εκείνη δεν καταφέρει να με οδηγήσει... Ξέρεις αισθάνομαι πως τα περιθώρια στενεύουν... τα όρια αρχίζουν να με στριμώχνουν... κι είναι στιγμές που ξεχνάω πως... οποιαδήποτε στιγμή στην ζωή σου έχεις δικαίωμα να ζήσεις. Δεν είναι σωστό να παραιτηθείς. Όχι για τους άλλους, για εσένα. Δεν είναι ωραίο, να σταματήσεις. Δεν θα μάθεις ποτέ τι θα συνέβαινε αν συνέχιζες. Αισθάνομαι, για άλλη μια φορά στην ζωή μου, απέραντα μόνη μου. Είναι λογικό. Γνωρίζω ακριβώς γιατί αισθάνομαι έτσι. Ξέρω τους λόγους και το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε αυτό το συναίσθημα. Αλλά πια δεν κάνω το λάθος που έκανα παλιά. Δεν θα με αφήσω να πέσω στην αυτολύπηση. Δεν θα ριχτώ στα πατώματα. Δεν θα κοιτάζω τα ταβάνια. Δεν ξέρω τι θα κάνω αλλά αυτά δεν θα τα κάνω. Δεν μπορώ να σώσω όλους τους ανθρώπους γύρω μου. Πολλές φορές, αισθάνομαι πως αυτή είναι η αποστολή μου σε αυτήν την ζωή, να βοηθάω τους άλλους. Και θα τους βοηθάω όπως, όσο και όταν μπορώ, με τις δικές μου δυνάμεις. Έχω, όμως, κι άλλες αποστολές. Σημαντικές κι αυτές. Μία από αυτές είναι πως... ήρθε η στιγμή να γίνω αυτό που είμαι. Καμία ανάγκη για να κρυφτώ. Καμία ανάγκη για να φανερωθώ. Μόνη ανάγκη να υπάρξω, όπως είμαι, όπως κι αν είμαι. Καμία ανάγκη να ψιθυρίσω, καμία ανάγκη να φωνάξω, μόνη ανάγκη να μιλήσω ή να σιωπήσω. Ανάλογα με την κατάσταση. Μόνη ανάγκη... η φωνή ή η σιωπή. Αλλά η δική μου φωνή και η δική μου σιωπή. Είμαι εδώ. Έτοιμη για όλα. Ξανά. Από την αρχή. Μηδέν. Τίποτα. Κενό. Για να υπάρξει Κάτι. Ένα. Ή περισσότερα. Αυτά νομίζω είναι αρκετά. Για τώρα. Για εδώ. Σε ευχαριστώ γράψιμο που υπάρχεις στην ζωή μου. Σε ευχαριστώ ζωή που υπάρχεις στο γράψιμο μου. Ευχαριστώ.


12/5/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.




(Δεκέμβριος)


1.12.2017 Παρασκευή

Είδα τόσους εφιάλτες που ξύπνησα και η πραγματικότητα μου φάνηκε σχεδόν ονειρική.


2.12.2017 Σάββατο

Ξέχασα να απαντήσω σε κάτι που ήθελα να ρωτήσω...


3.12.2017 Κυριακή

Ξέχασα να ρωτήσω σε κάτι που ήθελα να απαντήσω...

-

Είναι και κάτι Κυριακές που εύχονται να ήταν Δευτέρες... Ο κόσμος τις θεωρεί τρελές μα εκείνες θεωρούν τρελό τον κόσμο...


4.12.2017 Δευτέρα

Είναι και κάτι Δευτέρες που εύχονται να ήταν Κυριακές. Ο κόσμος τις θεωρεί λογικές μα εκείνες θεωρούν παράλογο τον κόσμο.


5.12.2017 Τρίτη

Είναι και κάτι Τρίτες που δεν τους αρέσει που είναι τρίτες. Θα ήθελαν να είναι πρώτες ή, τουλάχιστον, δεύτερες. Η τρίτη θέση δεν τις ικανονοποιεί και δεν καταλάβαινουν πόσο δεν έχει σημασία η θέση ή το όνομα... Θα ήθελαν να ήταν άλλες, να ήταν αλλιώς... κι έτσι στερούν από τον εαυτό τους το ότι είναι αυτές που είναι και το ότι είναι έτσι όπως είναι. Δεν είναι ευχαριστημένες γιατί σκέφτονται συνέχεια το τι θα μπορούσαν να είναι. Μα το τι θα μπορούσαν να είναι δεν πάει μόνο προς τα πάνω πάει και προς τα κάτω. Δεν πάει μόνο προς το καλύτερο, πάει και προς το χειρότερο. Κι αντί να δουν τα καλά, εστιάζουν στα κακά κι αντί να χαρούν με τα θετικά, θρηνούν με τα αρνητικά. Κι έτσι μένουν διαρκώς στα ενδιάμεσα και στα ουδέτερα. Στο να τις προσπερνάνε οι άλλοι και στο να προσπερνάν οι ίδιες τον εαυτό τους. Γιατί; Επειδή είναι τρίτες κι επειδή λέγονται Τρίτες.

-

Υπάρχει μια μελαγχολία στην ατμόσφαιρα ή υπάρχει μια ατμόσφαιρα στην μελαγχολία;




Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


29.11.2017 Τετάρτη

Οι άνθρωποι που μιλάνε συνέχεια άσχημα για τους άλλους συνήθως δεν έχουν να πουν τίποτα όμορφο για τον εαυτό τους.


30.11.2017 Πέμπτη

Είμαστε σε εκείνο το σημείο μεταξύ τέλους κι αρχής. Τέλος Νοεμβρίου. Αρχή Δεκεμβρίου. Κι εμείς; Κάπου στην μέση μεταξύ Φθινοπώρου και Χειμώνα να ζούμε την δική μας Άνοιξη έχοντας μέσα μας το Καλοκαίρι...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


28.11.2017 Τρίτη

Ένιωθα φίλους μου τους συγγραφείς... που έγραψαν εκείνα τα βιβλία που σημάδεψαν την ζωή μου... Ένιωθα φίλους μου τους μουσικούς... που έγραψαν εκείνες τις μουσικές που συνόδεψαν την ζωή μου... Ένιωθα φίλους μου τους ηθοποιούς... που έπαιξαν παραστάσεις με τέτοιο τρόπο που με σημάδεψαν... Ένιωθα φίλους μου τους σκηνοθέτες... που έφτιαξαν ταινίες με τέτοιο τρόπο που με συνόδεψαν... Ένιωθα φίλους μου τους ζωγράφους και τους φωτογράφους που με τους πίνακες και τις φωτογραφίες τους με σημάδεψαν και με συνόδεψαν... Ναι, όλα αυτά (και πολλά άλλα ακόμα) και όλοι αυτοί (και πολλοί άλλοι ακόμα) με συνόδεψαν και με σημάδεψαν... Άργησα να γνωρίσω και κάποιους άλλους φίλους. Αυτούς τους ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια. Τους σκιτσογράφους... που είναι και ζωγράφοι και συγγραφείς... και φωτογράφοι και σκηνοθέτες θα έλεγε κανείς... και που με τις μικρές ιστορίες τους με κάνουν να αισθάνομαι καλύτερα την μεγάλη ιστορία. Είναι αυτοί που τυχαίνει να σημαδεύουν και να συνοδεύουν ιδιαίτερα το τώρα μου. Μαζί, φυσικά, και με κάποιους άλλους... Τους πραγματικούς μου φίλους. Τους Φίλους μου. Αυτούς που είναι Εδώ.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


24.11.2017 Παρασκευή

Σαν Σήμερα... Αν είχα μαγαζί... θα έβγαζα όλα τα προϊόντα από την βιτρίνα μου και θα έβαζα ένα τεράστιο σιελ χαρτόνι το οποίο θα κάλυπτε όλη την βιτρίνα και θα έγραφα στην μία επάνω γωνίτσα του (μόνο στην μία γωνίτσα για να επικρατεί το γαλάζιο), μαζί με ένα βέλος που δείχνει προς τα επάνω, "Blue Friday". Δωρεάν ουρανός. Και σήμερα και κάθε μέρα. Έτσι. Για απλή υπενθύμιση. (Βέβαια, αυτός είναι μάλλον κι ένας από τους λόγους που αν είχα μαγαζί θα έκλεινε πριν καλά καλά ανοίξει. Το μυαλό μου είναι επινοητικό μα όχι επιχειρηματικό.).


25.11.2017 Σάββατο

Ο μόνος τρόπος να μην περιμένεις την ευτυχία είναι να την ζεις.


26.11.2017 Κυριακή

Στο τίποτα, γεννιέται κάτι, που σε οδηγεί κάπου, που φτάνεις κάπως, και αισθάνεσαι κάποιος, και γίνεσαι κανείς, και βρίσκεσαι στο τίποτα (που γεννιέται κάτι, που σε οδηγεί κάπου, που...)...


27.11.2017 Δευτέρα

Ξεπλένει η βροχή το παρελθόν κι εμφανίζει το παρόν...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


18.11.2017 Σάββατο

Μην βιάζεσαι να υποτιμήσεις κάτι που μπορεί αργότερα να σε οδηγήσει κάπου που θα βρεις κάτι που θα θες να τιμήσεις.


19.11.2017 Κυριακή

Αντί να παίρνεις και να δίνεις, να προσφέρεις και να αποδέχεσαι.


20.11.2017 Δευτέρα

Αν σου στερήσουν τα δικαιώματά σου όταν είσαι παιδί είναι πιο δύσκολο να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου όταν θα είσαι μεγάλος.


21.11.2017 Τρίτη

Μην αφήνεις την κούραση να σου στερεί την δημιουργία.


22.11.2017 Τετάρτη

Μην αφήνεις την ενοχή να σου στερεί την εξέλιξη.


23.11.2017 Πέμπτη

Κάθισα σε ένα τραπέζι και σκέφτηκα πως η ζωή μου δεν είναι όπως θα την ήθελα να είναι. Τελείωσα τον καφέ μου κι έτσι όπως άφησα το φλυτζάνι κάτω ήξερα πως η διαδικασία είχε ξεκινήσει. Σηκώθηκα και η ζωή μου είχε ήδη αλλάξει.

-

Υπάρχουν αλλαγές που χρειάζονται χρόνους κι αλλαγές που χρειάζονται τρόπους.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


13.11.2017 Δευτέρα

Εμείς έχουμε χάσει την επαφή με τα συναισθήματά μας και τα συναισθήματά μας έχουν χάσει την επαφή μας με εμάς.


14.11.2017 Τρίτη

Και τελικά τι συμβαίνει; Οι άνθρωποι δεν θέλουν τα συναισθήματα ή μήπως τα συναισθήματα δεν θέλουν τους ανθρώπους;


15.11.2017 Τετάρτη

Πάρε τον χρόνο. Κοίτα τον χρόνο.
Βγάλε τον τόνο. Βάλε τον τόνο.
Αφαίρεσε το «ν», άλλαξε θέση στο «ρ».
Κάνε, εύκολα και γρήγορα, τον χρόνο... χορό.


16.11.2017 Πέμπτη

Βυθίζομαι στο σκοτάδι κι επιπλέω στο φως. Κολυμπάω και στα δύο. Απλά χρειάζομαι μάσκα, στολή, οξυγόνο για να τα βγάλω πέρα με το σκοτάδι. Ενώ στο φως είμαι μόνο εγώ.


17.11.2017 Παρασκευή

Θλίψη και Βροχή... Αγώνες και Σταγόνες...





12/4/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


8.11.2017 Τέταρτη

Κάποτε ένιωθα ένα μικρό μικρούτσικο μηδενικό. Έπειτα αγάπησα αυτό που είμαι κι έγινα ένα μεγάλο τεράστιο μηδέν. Κι ενώ ο κόσμος θεωρεί πως το να είσαι ένα μηδενικό δεν είναι κάτι εγώ γνωρίζω πως το να είσαι το μηδέν είναι αρχή των πάντων.


9.11.2017 Πέμπτη

Το πλην για να γίνει συν χρειάζεται να προσθέσεις κάτι. Μία γραμμή. Το συν για να γίνει πλην χρειάζεται να αφαιρέσεις κάτι. Μία γραμμή. Από το πλην στο συν και από το συν στο πλην... μία γραμμή διαφορά. Από την αφαίρεση στην πρόσθεση και από την πρόσθεση στην αφαίρεση... μία στιγμή διαφορά. Στην ζωή χρειάζονται και οι προσθέσεις και αφαιρέσεις, όλες οι γραμμές και όλες οι στιγμές. Όλα τα σύμβολα χωράνε σε έναν σύμβουλο που λέγεται ζωή.


10.11.2017 Παρασκευή

Καμιά φορά... όταν βρίσκω τις στιγμές χάνω τις μέρες...
(Δεν θυμάμαι ούτε τι μέρα ούτε τι ώρα είναι όταν ζω τα δευτερόλεπτα).


11.11.2017 Σάββατο
Δεν υπάρχει κανένα αρκετά καλό ζέσταμα για να σε προστατεύσει από τους τραυματισμούς της ζωής.


12.11.2017 Κυριακή

Όταν τρέχουμε όλοι μαζί, το απλό τρέξιμο γίνεται κοινός αγώνας.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


6.11.2017 Δευτέρα

Δεν είναι τέλειο που έχω μανία με την τελειομανία.


7.11.2017 Τρίτη

Από τα πολλά τα λίγα κι από τα λίγα τα πολλά,
Από τα απλά τα σύνθετα κι από τα σύνθετα τα απλά,
απλώνουμε, μαζεύουμε, κόβουμε την ζωή,
κι αυτά που επιλέγουμε, φέρνουμε στην σκηνή.
Δημιουργούμε Τέχνη από όπου γεννηθεί,
κι από τις συγκινήσεις φτιάχνουμε μουσική.
Τις αναμνήσεις μετατρέπουμε σε όμορφο χορό,
κι όλα τα διάφορα «εκεί» μεταμορφώνουμε σε «εδώ».
Από το «πριν» κι απ’ το «μετά», σε αυτήν την ανηφόρα,
να μας γεμίσει τα κενά, έρχεται αυτό το «τώρα».
Όλα τα δύσκολα εύκολα, αρκεί να τα αλλάξεις,
και λίγο διαφορετικά με τρόπο να κοιτάξεις.
Δεν είσαι κάπου αλλού εσύ, αυτή είναι η στιγμή σου,
Δεν είναι ανάγκη να σ’ το πει άλλος για την ζωή σου.
Πάμε να δημιουργήσουμε όνειρα στον αέρα,
Πάμε να ζήσουμε πολύ, να πάμε πάρα πέρα!



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


5.11.2017 Κυριακή


«Συγνώμη που δεν έχω τίποτα να σε κεράσω.» Μου είπε.

Τότε εγώ απλώσα το χέρι μου και πήρα κάτι από ένα άδειο μπολ.

Με κοίταξε ερωτηματικά.

«Όταν δεν έχω τίποτα να κεράσω κάποιον, τον κοιτάω στα μάτια, του δείχνω ένα από τα όμορφα άδεια μπολ μου και του λέω «Να σε κεράσω λίγη αγάπη;». Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος να έχει αρνηθεί αυτό το κέρασμά μου. Με το που είδα το μπολ σου μου φάνηκε γεμάτο. Μάλιστα δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Αισθανόμουν το χέρι μου να θέλει να πάει ασυγκράτητα προς τα εκεί. Ελπίζω να μην σε πειράζει να το πάρω μαζί μου και να το δοκιμάσω στο σπίτι...» (Κούνησε αρνητικά το κεφάλι). Έκανα μια μικρή παύση, κοιτάζοντας το χέρι μου, κι έπειτα ρώτησα «Αλήθεια τι με κέρασες;».

«Ελπίδα». Μου είπε κοιτάζοντάς με σαν να μην είμαι ανθρώπινη.

«Είναι ακριβώς ό, τι χρειαζόμουν! Σε ευχαριστώ για το κέρασμα». Είπα κι έφυγα.

Τα πιο ωραία κεράσματα είναι αυτά που φαίνονται μόνο στα μάτια τα δικά μας και μόνο εμείς γνωρίζουμε ποια είναι η γεύση τους.



12/3/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


4.11.2017 Σάββατο

Δεν είμαι τα δευτερόλεπτα ή τα λεπτά ή οι ώρες ή οι μέρες ή οι εβδομάδες ή οι μήνες ή τα χρόνια ή οι αιώνες... Δεν είμαι τα πρωινά ή τα μεσημέρια ή τα απογεύματα ή οι νύχτες... Δεν είμαι οι εποχές... Είμαι αυτά που συμβαίνουν στα δευτερόλεπτα, αυτά που γίνονται στα λεπτά, αυτά που σκέφτομαι με τις ώρες, αυτά που αισθάνομαι για μέρες, αυτά που εξελίσσονται για εβδομάδες, αυτά που αναπτύσσονται για μήνες, αυτά που γίνομαι για χρόνια και αυτά που συνεχίζουν για αιώνες. Είμαι το ξύπνημα τα πρωινά, οι βόλτες τα μεσημέρια, οι συζητήσεις τα απογεύματα, οι αγκαλιές τις νύχτες. Είμαι τα φύλλα των δέντρων, το χρώμα των λουλουδιών, η ζέστη του ήλιου και το κρύο του χιονιού. Δεν είμαι αυτό που λέει ο χρόνος. Είμαι αυτό που λέω εγώ στον χρόνο. Είμαι αυτά που κάνω και αυτά που νιώθω. Είμαι αυτά που σκέφτομαι και αυτά που γίνομαι. Τα ρολόγια δείχνουν τον χρόνο αλλά δεν δείχνουν την ζωή. Τα ημερολόγια δείχνουν τις ημερομηνίες αλλά δεν δείχνουν τα γεγονότα. Κανένα ρολόι και κανένα ημερολόγιο δεν χωράει την ζωή σου. Τα βιογραφικά δείχνουν κάποια γελοία σημεία αλλά δεν δείχνουν την πορεία. Κανένα βιογραφικό δεν σε χωράει. Δεν είμαι αυτά που λέω εγώ για εμένα. Δεν είμαι αυτά που λένε οι άλλοι για εμένα. Είμαι αυτά που κάνω καθημερινά. Δεν βρίσκομαι στα λόγια, βρίσκομαι στις πράξεις. Με συναντάς στις λέξεις μα με γνωρίζεις στις επιλογές. Και με αγαπάς; Στο σύνολο. Είμαι και γράμματα, είμαι και πράγματα. Είμαι και στα λόγια, είμαι και στα γραπτά. Είμαι και στις δράσεις, είμαι και στις αποδράσεις, είμαι και στις αντιδράσεις. Είμαι σίγουρα και στις επαναστάσεις. Είμαι στους πόνους, είμαι στους δρόμους. Είμαι και στους υπονόμους. Είμαι στα χαμηλά, είμαι στα ψηλά, είμαι και στα ενδιάμεσα. Είμαι σε όλα, είμαι παντού, είμαι σε τίποτα, είμαι και πουθενά. Στα μάτια μου θα τα δεις όλα και στα χέρια μου δεν θα νιώσεις τίποτα.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


4.11.2017 Σάββατο

Καμιά φορά αισθάνομαι πως ζω μέσα σε ένα ρολόι. Δεν είμαι ούτε ο μικρός ούτε ο μεγάλος δείκτης. Δεν είμαι ούτε και κανένας αριθμός. Είμαι το κέντρο του ρολογιού. Αυτό το ταλαιπωρημένο κέντρο που του έχουν καρφιτσώσει τους δείκτες επάνω του. Που το έχουν υποχρεώσει να είναι εκεί, τρυπημένο, ακινητοποιημένο, αδρανοποιημένο και να μετράει τον χρόνο χωρίς να τον μετράει. Τουλάχιστον, οι δείκτες κινούνται. Εκείνο δεν κινείται. Τουλάχιστον, οι αριθμοί έχουν κάποιο νόημα. Εκείνο δεν έχει κάποιο νόημα. Κι έτσι στέκομαι εκεί σαν μέρος ενός όλου που δεν με εκφράζει. Γιατί εγώ δεν θέλω να μετράω τον χρόνο, θέλω να τον ζω. Γιατί εγώ δεν θέλω να μετράω, θέλω να αγαπάω. Κι αυτό το τικ τακ της ζωής μου μου θυμίζει το ζιγκ ζαγκ που θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να περπατάω, να τρέχω, να κάνω ελιγμούς, να πηδάω ψηλά, να κυλιέμαι χαμηλά... κι αντί για αυτά... βρίσκομαι σε ένα σημείο τρύπιου χρόνου και περιορισμένου χώρου. Οι δυνατότητές μου είναι κάτω από εμένα. Οι ικανότητές μου είναι κάτω από εμένα. Κι έτσι ζω με εμένα, ικανοποιημένη με τα ελάχιστα και μην τολμώντας να ζητήσω τα παραπάνω... καταστρέφοντας τους δείκτες και σπάζοντας το ρολόι. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτή. Είναι μόνο μια εκδοχή μου. Αυτό που θα μπορούσα να γίνω κάπου υπάρχει. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω να το δω ή να το ζω.


12/2/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Νοέμβριος)


1.11.2017 Τετάρτη

Όταν δεν βρίσκω τίποτα να πω, ζωγραφίζω κάτι.


2.11.2017 Πέμπτη

Δοκίμασε να δοκιμάσεις...


3.11.2017 Παρασκευή

Καμιά φορά αισθάνομαι πως ζω μέσα σε μια κλεψύδρα και μένω μόνιμα σε εκείνο το στενό σημείο-πέρασμα. Έχω εγκλωβιστεί εκεί κι αν καταφέρω να απεγκλωβιστώ δεν ξέρω αν θα είναι για καλό γιατί θα πέσω προς τα κάτω και η πορεία μου θα είναι μη ανοδική. Ο μόνος τρόπος να πάω προς τα πάνω είναι να σκαρφαλώσω μα τα τοιχώματα της κλεψύδρας γλιστράνε. Δεν έχεις από πουθενά να πιαστείς και πουθενά να πας. Κι ακόμα κι αν κατάφερνες, με κάποιο μαγικό τρόπο, να σκαρφαλώσεις κι εκεί θα έβλεπες την ματαιότητα των πραγμάτων αφού δεν θα μπορούσες να πας κάπου ακόμα πιο ψηλά. Και θα ανακάλυπτες πως θα συναντούσες τοιχώματα και προς πάνω και προς τα κάτω. Ο μόνος τρόπος να ελευθερωθείς είναι να σπάσεις την κλεψύδρα σκορπίζοντας τον χώρο και τον χρόνο. Και μετά να περπατήσεις στο κενό έξω από αυτόν. Να αιωρηθείς στην ζωή.

-

Ένιωθα πάντα κόκκος άμμου. Μα όχι ελεύθερος κόκκος σε κάποια παραλία. Εγλωβισμένος κόκκος σε κάποια κλεψύδρα.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


28.10.2017 Σάββατο

Όταν δεν ξέρεις τι να γράψεις γράψε για το ότι δεν ξέρεις τι να γράψεις.


29.10.2017 Κυριακή

(Αλλαγή Ώρας).
Εσείς αλλάξατε την Ώρα σε Τώρα;


30.10.2017 Δευτέρα

Όσα δεν φέρνει η ζωή και δεν τα έχει η μέρα,
άμα τα έχεις μέσα σου τα φέρνεις στον αέρα,
δημιουργείς από το τίποτα όσα επιθυμείς,
κι εκείνα που δεν βρίσκονται εσύ θα μας τα βρεις.
Γιατί υπάρχουν Άνθρωποι που φέρνουν αλλαγές,
και είναι γεννημένοι για αποστολές πολλές,
ενώνονται όλες βέβαια σε μία διαδρομή,
να κάνουνε καλύτερη ετούτη την ζωή.


31.10.2017 Τρίτη

Από το να με κεράσεις ή να με φοβίσεις,
προτιμάω το να με αγκαλιάσεις ή να με αγαπήσεις.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


25.10.2017 Τετάρτη

Καμιά φορά για τα συναισθήματα δεν υπάρχουν λόγια και για τα λόγια δεν υπάρχουν συναισθήματα.


26.10.2017 Πέμπτη

Καφές. Κανέλα. Κέικ. Η Καθημερινότητα της Κάθε Καρδιάς Κουβαλάει τα Κ της. ...


27.10.2017 Παρασκευή

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας υπέροχος καφές. Ένας καφές μοσχομυριστός, ζεστός και φρέσκος. Και γνώρισε την όμορφη κανέλα. Κι εκείνη μοσχομύριζε κι ας είχε εντελώς διαφορετική μυρωδιά από την δική του. Με το ωραίο της άρωμα τον έφερε κοντά της. Με το ωραίο του άρωμα την έφερε κοντά του. Και με το πρώτο άγγιγμα ερωτεύτηκαν. Και με την πρώτη αίσθηση ενώθηκαν. Και τότε το άρωμά τους έγινε πιο έντονο από ποτέ και η γεύση τους πιο ωραία από ποτέ. Από τότε έγιναν αχώριστοι. Λένε... πως οι άνθρωποι που πίνουν καφέ με κανέλα, οι άνθρωποι που πίνουν κανέλα με καφέ, είναι άνθρωποι των έντονων γεύσεων και των μοσχομυριστών αισθήσεων. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Αλλά από όταν γνώρισα τον καφέ με την κανέλα, μαζί... δεν μπόρεσα ποτέ να τους ξαναφανταστώ χώρια. Τι ωραίο! Να μπορούν να υπάρξουν χωριστά και να εντυπώσιαζουν τον κόσμο. Να μπορούν να υπάρξουν και μαζί και να ενθουσιάζουν τον κόσμο. Υπάρχουν οι άνθρωποι του καφέ. Υπάρχουν οι άνθρωποι της κανέλας. Και υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι... του καφέ και της κανέλας, της κανέλας και του καφέ...


11/19/17

Καμιά φορά, αισθάνομαι σαν...



Μερικές φορές, αισθάνομαι σαν πορσελάνη. Γεννήθηκα στον φλοιό της γης σαν μια φυσική ουσία κι έπειτα έγινα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ανθρώπους. Με πήραν, με επεξεργάστηκαν, με διαμόρφωσαν, με χρησιμοποιήσαν. Έχω την σύσταση του χώματος, έχω το λευκό του χρώματος. Με έφτιαξαν έτσι ώστε να είμαι πιο όμορφη στα μάτια τους. Κι έπειτα με τοποθέτησαν σε ράφια και ντουλάπια και τραπέζια... να με βλέπουν... να με θαυμάζουν... να με κοιτάζουν... και να φοβούνται να με αγγίξουν μην με σπάσουν... Υπάρχω σε διάφορα σχέδια και σχήματα... Μπορεί να είμαι φλυτζάνι... μπορεί να είμαι βάζο... Μπορεί να είμαι το οτιδήποτε... Μπορώ να είμαι οτιδήποτε... Ό, τι με έκαναν να είμαι... αλλά όχι ό,τι θέλησα εγώ να είμαι... όχι ό,τι ζήτησα να γίνω... Κι από την μία είναι γερό το υλικό μου... Αδιαπέραστο... Ικανό να αντισταθεί στις δυσκολίες... Κι από την άλλη είναι τόσο εύθραυστο... Αδιάπλαστο... Έτοιμο να σπάσει στις απογοητεύσεις... Καμιά φορά, με χρησιμοποιούν μόνο σε σημαντικές καταστάσεις, σε κάποια γιορτή ή σε κάποια σημαντική στιγμή της ζωής τους. Κι έτσι όλο τον υπόλοιπο χρόνο είμαι σε ένα σημείο και στέκομαι και περιμένω... γιατί δεν έχω πόδια για να φύγω από εκεί που βρίσκομαι... γιατί δεν έχω χέρια για να δραπετεύσω από εκεί που είμαι... Έτσι κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά ή από χαμηλά, ανάλογα με το πού με τοποθέτησαν, από μακρυά ή από κοντά, ανάλογα με το πού με άφησαν, σκεπασμένη, προστατευμένη, ή ξεσκέπαστη και απροστάτευτη, ανάλογα με τον ιδιοκτήτη μου. Άλλοι θέλουν να με έχουν κλεισμένη και άλλη μη κλεισμένη. Κι έτσι πότε φαίνομαι και με θαυμάζουν, πότε δεν φαίνομαι και με τρομάζουν. Πότε βρίσκομαι στο φως και πότε στο σκοτάδι. Κάμια φορά, έχω σχέδια πάνω μου. Λουλούδια, φύλλα, ή άλλα σχέδια πιο αφαιρετικά όχι τόσο συγκεκριμένα. Αυτά όλα ανάλογα με τον σχεδιαστή μου. Εκείνον που με πήρε για να με ζωγραφίσει. Πέρασα πολλά μέχρι να φτάσω στο τελικό μου σχήμα και σχέδιο. Αν και τίποτα δεν είναι τελικό, έτσι δεν είναι; Αν πέσω και σπάσω τώρα, το σχήμα μου και το σχέδιο μου θα είναι άλλο. Κουράστηκα στις αποθήκες, κουράστηκα στις θερμοκρασίες, κουράστηκα στις επεξεργασίες. Φοβήθηκα στην διαδρομή μου. Εγώ ήθελα μόνο να μείνω στον φλοίο της γης. Εγώ με θεωρούσα όμορφη στην αρχική μορφή μου. Δεν είχα ανάγκη να γίνω ή να είμαι κάτι άλλο. Μου λείπει η αφετηρία μου, η αρχή μου, η επαφή με το «εγώ» μου. Πότε δεν τα ζήτησα όλα αυτά. Ποτέ δεν τα θέλησα. Απλά έτυχε να με δουν και να με βρουν και να θελήσουν να με κατέχουν. Μα εγώ το μόνο που θέλησα είναι να είμαι στην Γη. Για αυτό προσπαθώ να κουνηθώ από εκεί που είμαι, να πέσω και να με σπάσω, μόνη μου. Αλλά τίποτα δεν συμβαίνει. Τίποτα δεν κουνιέται. Έτσι κάθομαι. Και κάθομαι. Και κάθομαι. Και η μόνη μου ευχαρίστηση αν συναντήσω κανέναν καλό άνθρωπο κι αν η συνάντησή μας είναι όμορφη κι ευγενική. Αν με κρατήσει με σεβασμό. Αν με αγγίξει με αγάπη. Αν με προσέξει. Μόνο αυτό μου έμεινε. Το ενδιαφέρον και η αγάπη. Μόνο αυτά πια μπορώ να τολμήσω να ονειρευτώ και να επιθυμήσω. Καμιά φορά, αισθάνομαι σαν μια δυνατή κι ευαίσθητη πορσελάνη που το μόνο που θέλει είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μα τίποτα δεν συμβαίνει. Πέρα από το άνθρωποι να έρχονται, να φεύγουν, να με κοιτάζουν, να με θαυμάζουν, να με αγγίζουν, να με φθείρουν, να με προσπερνούν. Ο χρόνος περνάει. Εγώ περνάω. Κανείς δεν θα με θυμάται. Κανείς δεν θα με σκέφτεται. Θα ξεχαστώ. Όταν πεθάνουν οι ιδιοκτήτες μου. Θα πεταχτώ. Ακόμα κι αν δεν σπάσω... θα προσπεραστώ. Ο χρόνος θα με σπάσει. Η μνήμη θα με ξεχάσει. Κι αυτή θα ήταν όλη κι όλη η ζωή μου. Μια ζωή με χημικές αντιδράσεις και με ανθρώπινες δράσεις. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Μέχρι και τα ψεύτικα λουλούδια μου αρχίζουν να μαραίνονται. Μέχρι και τα ψεύτικα φύλλα μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Μέχρι και τα σχέδια μου αρχίζουν να θολώνουν. Ακόμα και η ψεύτικη εικόνα μου αρχίζει να χαλάει. Γιατί αυτό που αντέχει στον χρόνο είναι το αληθινό. Μα δεν μπορείς να ξαναεπιστρέψεις στην αρχή σου αν σου την στερήσαν. Έχω ξεχάσει το αληθινό μέσα σε τόσα χρόνια ψεύτικου. Μέσα στην υποκρισία του κόσμου ξέχασα ποια είμαι. Ξέχασα τον φλοιό της Γης και από πού πραγματικά προέρχομαι. Το μόνο που θυμάμαι... είναι... μια αίσθηση... μια μακρινή αίσθηση... και έχω μόνο το συναίσθημα της θλίψης και της απογοήτευσης... για όσα χάθηκαν και για όσα δεν είχαν την ευκαιρία ποτέ να βρεθούν... Κι αυτά τα «κρατς» που ακούγονται δεν είναι της ζωής μα ούτε του θανάτου. Είμαι εγώ που μέσα από την διάλυση αποχαιρετάω ό,τι ήμουν κι ό,τι είμαι. Και το μόνο που μένει; Είναι τα κομμάτια μου. Κι ούτε κι αυτά... γιατί κι αυτά... θα διασκορπιστούν... θα γίνουν θρύψαλλα... Καμιά φορά αισθάνομαι σαν πορσελάνη... Γεννήθηκα στον φλοιό της γης σαν μια φυσική ουσία κι έπειτα έγινα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ανθρώπους. Κι αυτό ήταν όλη η ζωή μου...


11/2/17

37



Βρίσκομαι πια στην φυσιολογική μου θερμοκρασία. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν δεκαετίες-δέκατα. Όλα τα επόμενα θα είναι πυρετός. Αλλά τώρα; Τώρα βρίσκομαι επιτέλους στο σωστό σημείο και, για πρώτη φορά, η ζωή μου έχει φυσιολογική θερμοκρασία: 37. Δεν έχω υποθερμία. Δεν παθαίνω θερμοπληξία. Δεν υπάρχουν υγροί και ψυχροί άνεμοι. Δεν υπάρχουν στεγνοί και θερμοί άνεμοι. Καμία παγωνιά. Κανένας καύσωνας. Τίποτα για να προκαλέσει το επικίνδυνο πιο κάτω ή πιο πάνω της θερμοκρασίας. Δεν είναι τα νερά στα οποία βρίσκομαι ούτε καυτά ούτε παγωμένα. Είναι όλα... έτσι όπως θα έπρεπε να είναι... έτσι όπως είναι... Είμαι στους 37 βαθμούς Κελσίου και σε αυτούς θα βρίσκομαι κανονικά μόνο για δώδεκα μήνες... Δώδεκα μήνες φυσιολογικής θερμοκρασίας... Θα το τιμήσω αυτό το 37. Θα το τιμήσω με το να ζήσω.


10/31/17

Σχόλια



Μερικές φορές θέλω να σχολιάσω για κάτι που σχολιάζεται και που θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να σχολιάζεται ή, τουλάχιστον, πως δεν θα έπρεπε να σχολιάζεται με τον τρόπο που σχολιάζεται. Μετά μπερδεύομαι γιατί αν σχολιάσω ακόμα και με τον δικό μου τρόπο αυτό που αισθάνομαι πως δεν θα έπρεπε να σχολιάζεται γίνομαι κι εγώ μέρος αυτού του σχολιασμού χωρίς να το θέλω. Όπως κι αν σχολιάσω πάνω στα σχόλια γίνομαι μέρος των σχολίων. Έτσι αποφασίζω να μην σχολιάσω κι ας παρακολουθώ για μέρες σχόλια και σχόλια επί σχολίων πάνω σε άλλα σχόλια επί σχολίων για θέματα που για εμένα δεν έχουν νόημα να σχολιαστούν. Απογοητεύομαι από την ευκολία που ο κόσμος σχολιάζει, με τον ασχολίαστο τρόπο που σχολιάζει, πάνω σε θέματα και πάνω σε σχόλια που σχολιάζουν αυτά τα θέματα και, καμιά φορά, μένω κυριολεκτικά χωρίς σχόλια. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν το σωστό είναι να σχολιάζεις ή να μην σχολιάζεις κάτι το οποίο δεν θεωρείς πως είναι άξιο σχολιασμού αλλά, παρόλα αυτά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλοι, ή σχεδόν όλοι, το σχολιάζουν. Οπότε από την στιγμή που το σχολιάζουν όλοι, αισθάνεσαι την ανάγκη να το σχολιάσεις κι εσύ για να πάρεις θέση σε κάτι που σχολιάζεται με ασχολίαστους τρόπους. Σαν μια επιδημία σχολίων που εξαπλώνεται, αισθάνεσαι κι εσύ πως μόνο με το σχόλιο σου μπορείς να σχολιάσεις τα σχόλια των άλλων κι ίσως να φέρεις μια μικρή αλλαγή, λίγο πιο ανθρώπινη, σε αυτά τα ασχολίαστα σχόλια. Αλλά είναι αρκετές οι φορές που τελικά δεν σχολιάζω τα ασχολίαστα. Μπορεί να είναι που αισθάνομαι πως τα ανθρώπινα δεν μπορούν να νικήσουν τα ασχολίαστα, τουλάχιστον όχι έτσι με σχόλια επί σχολίων πάνω σε σχόλια. Να είναι αδυναμία; Να είναι δύναμη; Να μην είναι τίποτα από τα δύο; Δεν ξέρω. Δεν έχει και σημασία. Εξάλλου, αυτό καλύτερα ας το αφήσουμε ασχολίαστο. Γιατί αν το σχολιάσουμε θα κάνουμε σχόλιο πάνω στο αν έχει νόημα να σχολιάζω ή να μην σχολιάζω σε κάτι και αν είναι κάτι να σχολιάσω πάνω σε αυτό είναι πως σίγουρα δεν έχει νόημα να σχολιάσουμε πάνω σε αυτό. Δεν είναι εκεί η ουσία και δεν χρειάζεται να γίνει κανένας σχολιασμός. Αυτά είχα να σχολιάσω σε σχέση με τα ασχολίαστα σχόλια.


10/27/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


24.10.2017 Τρίτη

Σήμερα, λοιπόν, είναι τα γενέθλιά μου,
θέλω να σας μιλήσω μέσα από την καρδιά μου,
δεν θα προλάβω και πολύ τώρα να τα γιορτάσω,
γιατί θα τρέχω απ’ το πρωί πράγματα να προφτάσω,
θα έχω, όμως, για παρέα σε αυτό το τρέξιμό μου,
πέρα από τον γνωστό, τον κλασικό, χαοτικό εαυτό μου,
και τις δικές σας τις ευχές που γράφετε εδώ,
και, εκ των προτέρων, για αυτές πολύ Ευχαριστώ.
Θα τις διαβάσω όλες και σε όλες θα απαντήσω,
ακόμα και αν χρειαστεί να το καθυστερήσω.
Μες τις επόμενες τις μέρες θα σβήσω τα κεράκια,
θα φάω και κάνα γλυκό, θα λάβω και δωράκια,
κάπου ανάμεσα σε αυτά θα βγω να περπατήσω,
και μέσα απ’ το περπάτημα θα νιώσω και θα ζἠσω.
Δεν έχω πια απ’ την ζωή τίποτα να ζητήσω,
Ό,τι έχω ανάγκη θα ήθελα να το δημιουργήσω.
Δεν το περίμενα ποτέ να φτάσω ως εδώ,
μέχρι αυτό το 37 το τόσο ισχύρο.
Πότε δεν πήρα δεδομένη την ζωή,
Δύσκολα δίνεται μα εύκολα μπορεί να χαθεί.
Το πιο όμορφο, λοιπόν, με αυτό το «μεγαλώνω»,
είναι πως είμαι ζωντανή και υπάρχω και βιώνω.
Για αυτό και κάθε αναπνοή μου πρέπει να την τιμήσω,
Για αυτό κι οφείλω την ζωή μου γενναία να την ζήσω.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


19.10.2017 Πέμπτη

Υπάρχουν τα λάθη. Υπάρχουν τα σωστά. Αναγνωρίζεις τα λάθη. Αναγεννάς τα σωστά. Αναδιαμορφώνεις τα λάθη κάνοντάς τα σωστά.


20.10.2017 Παρασκευή

Γεμίζω στο άδειο και αδειάζω στο γεμάτο.


21.10.2017 Σάββατο

Η σκιά που σε ακολουθεί πάει παρέα με τον ήλιο που σε φωτίζει.


22.10.2017 Κυριακή

Κάνε τους ήχους... στίχους.


23.10.2017 Δευτέρα

Κάνε τα βήματα... δημιουργήματα.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


14.10.2017 Σάββατο

Δεν χρειάζονται πολλά για να αισθανθείς τα λίγα.
Δεν έχεις ανάγκη τα σύνθετα για να καταλάβεις τα απλά.


15.10.2017 Κυριακή

Μου αρέσουν οι όμορφες εικόνες γιατί δημιουργούν μέσα μου όμορφες μουσικές. Μου αρέσουν οι όμορφες μουσικές γιατί δημιουργούν μέσα μου όμορφες εικόνες.


16.10.2017 Δευτέρα

Η κάθε μέρα έχει το νόημα που της δίνεις. Και το κάθε νόημα έχει την μέρα που του δίνεις. Φρόντισε να μην αφήνεις μέρα χωρίς νόημα και νόημα χωρίς μέρα.


17.10.2017 Τρίτη

Δεν μπορείς να φτιάξεις ό,τι χαλάει. Για αυτό φρόντισε, τουλάχιστον, να μην χαλάς ό,τι φτιάχνεις.


18.10.2017 Τετάρτη

Κοιμήθηκα πολύ αργά, ξύπνησα πολύ νωρίς... και στο ενδιάμεσο; Έζησα πολύ.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


13.10.2017 Παρασκευή

Δεν υπάρχει κανένα ρολόι ικανό να μου δείξει τον δικό μου χρόνο. Όπως δεν υπάρχει κανένα βιβλίο ικανό να μου δείξει τον δικό μου τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον χρόνο του και τον τρόπο του. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να φτιάξει το δικό του ρολόι και να γράψει το δικό του βιβλίο. Δείκτες και σελίδες, σελίδες και δείκτες. Αυτό είναι όλο. Οι δείκτες δείχνουν προς τα πού να πας και οι σελίδες τι κάνεις και πώς το κάνεις. Ακολουθείς τους δείκτες και ζεις τις σελίδες. Οι δείκτες δείχνουν σελίδες και οι σελίδες έχουν δείκτες. Δύσκολο να μπερδευτεί κανείς αν είναι σε επαφή με τον εαυτό του. Τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται όταν δεν είναι σε επαφή με τον εαυτό του κι αρχίζει να ακολουθεί τους δείκτες άλλων και να ζει τις σελίδες άλλων. Και πώς να ταιριάξει ένας δείκτης άλλου στον δικό σου τον δρόμο; Πώς να ταιριάξει μια σελίδα άλλου στην δική σου ζωή; Μπερδεύονται εκεί και οι δείκτες και οι σελίδες, χάνεις τον δρόμο και τον τρόπο, και μπερδεύεσαι κι εσύ. Αλλά τα πράγματα είναι, καμιά φορά, πιο απλά από όσο τα αισθάνεσαι. Οι δείκτες της ψυχής σου θα σε οδηγήσουν στις σελίδες της ζωής σου. Οι δείκτες της ζωής σου θα σε οδηγήσουν στις σελίδες της ψυχής σου. Το μυστικό βρίσκεται στο «σου». Αν το κάνεις «του» ή «της» ή «τους»... θα χάσεις το «μου». Θα ακολουθήσεις τους δείκτες του, τους δείκτες της, τους δείκτες τους... Θα βρεθείς στις σελίδες του, στις σελίδες της, στις σελίδες τους... αλλά δεν θα δεις ποτέ τους δείκτες σου και δεν θα υπάρξεις ποτέ στις σελίδες σου. Τόσο απλά. Και είναι ωραίο το ρολόι σου. Χτυπάει τις ώρες διαφορετικά. Μετράει αλλιώς τα δευτερόλεπτα. Και είναι ωραίο το βιβλίο σου. Βιώνει τα γεγονότα διαφορετικά. Φυλλομετράει αλλιώς τις στιγμές. Δεν είναι κρίμα; Να μην δεις τι συμβαίνει αν ακολουθήσεις τον δικό σου χρόνο και τρόπο κι όχι των άλλων; Είναι άδικο. Να μην δεις τι θα συμβεί αν το ρολόι σου φτιαχτεί κι αν το βιβλίο σου γραφτεί. Δεν έχεις περιέργεια να μάθεις, δεν έχεις ενδιαφέρον να δεις, όχι μόνο ποιος είσαι, όχι μόνο γιατί ήρθες σε αυτόν τον κόσμο, μα και τι έχεις ανάγκη να προσφέρεις, ποιος επιθυμείς να γίνεις.


10/26/17

26.10


26.10.1997 Κυριακή
Σήμερα θα ευχηθώ το αύριο να με βρει πιο χαρούμενη από τώρα.

26.10.2017 Πέμπτη
Αγαπητέ Εαυτέ, άργησε εκείνο το αύριο μα είμαι πιο χαρούμενη από τότε.


10/25/17

Σαν Σήμερα... 25.10



Ήθελα να γράψω ένα Σαν Σημερα... κι έψαξα τα τετράδιά μου για να βρω κάτι που γράφτηκε πριν πολλά πολλά χρόνια... την ίδια ημερομηνία με την σημερινή...

25.10.1997. Σαν σήμερα. Η Μαριλού έγραφε σε ένα από τα τετράδιά της...

"Είναι περίεργο που νιώθω συνέχεια την ανάγκη να γράφω. [...] Αισθάνομαι να είμαι γεμάτη από συναισθήματα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Έχω αρχίσει να μην καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Δεν είναι ανατριχιαστικό; Το πιο σημαντικό είναι τουλάχιστον εσύ να γνωρίσεις τον εαυτό σου. [...] "

Τόσα χρόνια μετά... ακόμα νιώθω συνέχεια την ανάγκη να γράφω. Τόσα χρόνια μετά... ακόμα αισθάνομαι γεμάτη συναισθήματα. Τοσα χρόνια μετά... δεν είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνω πάντα τον εαυτό μου. Το πιο σημαντικό είναι όμως πως τουλάχιστον (αισθάνομαι πως) γνωρίζω τον εαυτό μου. Και γράφω "γνωρίζω" εννοώντας πως αφήνομαι στο να τον γνωρίζω κάθε μέρα. Γιατί η διαδικασία αυτής της γνωριμίας δεν είναι κάτι που αρχίζει και τελειώνει αλλά κάτι που συνεχίζει όλη μας την ζωή.


10/19/17

Κιτρινοπράσινο-Πρασινοκίτρινο



Φόρεσα κιτρινοπράσινα ή πρασινοκίτρινα σήμερα. Βγήκα να περπατήσω. Συνάντησα μία από τους καινούριους μικρούς μου Φίλους. (Γράφω καινούριους μικρούς φίλους γιατί οι παλιοί μικροί Φίλοι μου, θυμάστε που σας έγραφα για αυτούς πριν κάποια χρόνια; Ε, έχουν πια μεγαλώσει. Έχουν ψηλώσει, έχουν ωριμάσει, κάποιοι είναι γυμνάσιο (ναι, γυμνάσιο!), κάποιοι λύκειο (ναι, λύκειο!), κάποιοι έχουν δώσει πανελλήνιες (ναι, πανελλήνιες!), κάποιοι δουλεύουν (ναι, δουλεύουν!), τους περισσότερους δεν τους βλέπω πια γιατί έχουν αλλάξει και γειτονιά αλλά όταν τους πετυχαίνω στον δρόμο πάντα χαιρετιόμαστε και λέμε τα νέα μας και πάντα με θυμούνται σαν έναν άνθρωπο που συζητούσαμε ή παίζαμε όμορφα όταν ήταν παιδιά. Ένα κοριτσάκι, που πια δεν είναι κοριτσάκι, κάποια στιγμή, όταν την συνάντησα, μου είπε για το πως την βοηθούσε το ότι συζητούσαμε. Γενικά, αυτοί οι Φίλοι μου με έχουν πάντα σαν την "Κυρία Μαριλού" παρόλο που ποτέ δεν ήμουν δασκάλα τους. Κι εγώ τους έχω πάντα σαν... πραγματικούς μου Φίλους. Κλείνει αυτή η μεγαάαααλη παρένθεση και συνεχίζω). Έχω, λοιπόν, τώρα κάποιους καινούριους μικρούς Φίλους (γιατί όπως φεύγουν άνθρωποι από την γειτονιά έτσι κι έρχονται άνθρωποι στην γειτονιά!). Συνάντησα σήμερα μία μικρή σχετικά καινούρια Φίλη μου που ήταν παρέα με ακόμα δύο Φίλες της (σας μπέρδεψα; Μπορεί. Έχω την τάση να είμαι πάντα χαοτική). Η μικρή μου Φίλη ενθουσιάστηκε με το ντύσιμό μου. Για την ακρίβεια... με τα χρώματα του ντυσίματός μου. Α! Κίτρινο (είπε δείχνοντας το κολάν), πράσινο (είπε δείχνοντας την φούστα), κίτρινο (είπε δείχνοντας την μπλούζα), πράσινο (είπε δείχνοντας την μπλούζα πάνω από την μπλούζα)... και κίτρινα παπούτσια! (Αυτό το είπε σούπερενθουσιασμένα, με τόσο ενθουσιασμό όσο είχα κι εγώ όταν τα αγόραζα!)... και κίτρινο λαστιχάκι μαλλιών (είπε δείχνοντας το δεξί μου χέρι, γιατί είχα περάσει στον καρπό του χεριού μου το λαστιχάκι). Μετά κοίταξε τα μαλλιά μου και είπε φωναχτά "Και κίτρινα τσιμπιδάκια μαλλιών! Όχι, πράσινα τσιμπιδάκια μαλλιών. Όχι, κίτρινα τσιμπιδάκια μαλλιών. Όχι, πράσινα τσιμπιδάκια μαλλιών." χωρίς να μπορεί να αποφασίσει αν τα τσιμπιδάκια μου είναι κίτρινα ή πράσινα. Κι είχε δίκιο που δεν μπορούσε να αποφασίσει... Τα συγκεκριμένα τσιμπιδάκια έχουν ένα χρώμα που είναι ανάμεσα στο κίτρινο και στο πράσινο. Και της το είπα αυτό. Πως έχει δίκιο που μπερδεύεται. Έπειτα μου είπε πως είμαι όλη κίτρινη και πράσινη κι εγώ της είπα εκτός από την τσάντα μου που είναι σιελ. Τι ήθελα να δείξω την τσάντα... που ξετρελάθηκε με τις κουκουβάγιες και ήθελε να μάθει από πού την πήρα και από πού θα μπορούσε να πάρει κι αυτή (συζήτηση που την είχαμε κάνει και την προηγούμενη φορά για την συγκεκριμένη τσάντα!). Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά... Εκεί που μιλούσαμε για το κίτρινο και το πράσινο, μιλάει ένα από τα δύο άλλα κοριτσάκια και μου λέει "Ήλιος και Φύση" και έπειτα κοίταξε την τσάντα μου προσπαθώντας να σκεφτεί κάτι για το γαλάζιο κι αμέσως της είπα "Ουρανός". Και κάπως ένιωσα πως τα παιδάκια αυτά ίσως να γνώριζαν καλύτερα κι από εμένα γιατί φοράω πάντα χρώματα. Ναι, σήμερα από το πρωί είχα ντυθεί κιτρινοπράσινη ή πρασινοκίτρινη. Κι αυτό το κίτρινο και το πράσινο με έκανε να χαμογελάω. Όμως, δεν το είχα σκεφτεί τόσο απλά... Ήλιος και Φύση... και Ουρανός... Μαζί με αυτά περπάτησα σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Πάντα μου άρεσε αυτό με τους μικρούς μου Φίλους. Πως με διδάσκουν. Πως με μαθαίνουν. Πως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Κι είτε είναι παλιοί ή καινούριοι, είτε είναι εδώ ή αλλού, τους κουβαλάω μαζί μου. Είπαμε κι άλλα πολλά με τα τρία κορίτσια... αλλά αυτά ανήκουν σε άλλα θέματα κι είναι αφορμή για άλλες ιστορίες... Για σήμερα... κρατάω τον Ήλιο, την Φύση και τον Ουρανό... Τρείς λέξεις για τρία κορίτσια με τρία χαμόγελα. Και σας τα στέλνω. Τις λέξεις και τα χαμόγελα. Και σας στέλνω και λίγο χρώμα κιτρινοπράσινο ή πρασινοκίτρινο για να βάψετε το σήμερά σας... Μόνο αν το θέλετε. Μόνο αν το έχετε ανάγκη...


10/18/17

Φταίει.



Φταίει το ότι είναι Δευτέρα νωρίς το απόγευμα. Φταίει το ότι είναι Κυριακή, νωρίς ή αργά, μεσημέρι. Φταίει το ότι είναι Τετάρτη αργά το βράδυ. Φταίει η ημερομηνία. Ήταν κοντά σε καποια γιορτή ή σε κάποια αργία. Ήταν στις διακοπές. Δεν ήταν στις διακοπές. Φταίει που ήταν Δεκέμβριος. Φταίει που ήταν Ιούνιος. Φταίει που ήταν Σεπτέμβριος. Φταίει ο μήνας. Φταίει η μέρα. Φταίει η ώρα. Φταίει ο χρόνος. Φταίει το πότε. Φταίει το πού. Φταίει το ότι κάποιος πρέπει να περπατήσει. Φταίει το ότι κάποιος πρέπει να πάρει το λεωφορείο. Φταίει το τρένο. Φταίει το μετρό. Φταίει η πρόσβαση. Φταίει το πώς. Φταίει το πού. Φταίει ο χώρος που είναι λίγο πιο μακρυά από τον σταθμό κι ας είναι κεντρικός ο σταθμός. Φταίει ο χώρος που είναι κοντά σε κάποιο σταθμό αλλά σε μη κεντρικό σταθμό. Φταίει το ότι είναι σε κακή περιοχή. Φταίει το ότι είναι σε καλή περιοχή. Φταίει που είναι μεγάλος ο χώρος. Φταίει που είναι μικρός χώρος. Φταίει το ότι είναι μπαρ. Φταίει το ότι είναι μουσική σκηνή. Φταίει το ότι δεν είναι θεατρικός χώρος. Φταίει το ότι είναι θεατρικός χώρος. Φταίει το ότι είναι ανοιχτός ή κλειστός χώρος. Φταίει το ότι δεν έκανες καλή διαφήμιση. Φταίει το ότι έκανες κακή διαφήμιση. Φταίει το ότι δεν έκανες καθόλου διαφήμιση, ούτε καλή ούτε κακή. Φταίει ότι δεν σε γράφει το τάδε ή το δείνα περιοδικό, η τάδε ή η δείνα εφημερίδα. Φταίει ότι σε γράφει το τάδε ή το δείνα περιοδικό, η τάδε ή η δείνα εφημερίδα, αλλά δεν σε γράφει σωστά. Γράφει την μέρα λάθος ή την ώρα λάθος ή το μέρος λάθος ή ακόμα και το όνομά σου λάθος. Φταίει το θέμα επειδή δεν είναι εύκολο. Λάθος, επειδή δεν είναι αστείο. Λάθος, επειδή δεν είναι κωμικό. Λάθος, επειδή δεν είναι γελοίο. Λάθος, επειδή δεν είναι ακριβώς... θέατρο. Φταίει το ότι έπαιξες μόνο μία μέρα. Φταίει το ότι έπαιξες μόνο δύο μέρες. Φταίει ότι έπαιξες μόνο ένα Σαββατοκύριακο. Δεν πρόλαβαν να έρθουν να σε δουν όσοι θα ήθελαν να σε δουν. Φταίει ότι έπαιξες πολλά Σαββατοκύριακα. Χωρίστηκε ο κόσμος που θα ερχόταν όλος μαζί αν έπαιζες μόνο ένα Σαββατοκύριακο. Φταίει που δεν είσαι γνωστός. Φταίει που είσαι άγνωστος. Φταίει που δεν έχεις παίξει στην τηλεόραση. Φταίει που κάνεις μόνο θέατρο. Φταίει αυτό που είσαι. Φταίει ο χαραχτήρας σου. Φταίει που δεν βάζεις νερό στο κρασί σου. Φταίει που δεν συμβιβάζεσαι. Φταίει που δεν μπαίνεις στο σύστημα. Φταίει που μπαίνεις στο σύστημα. Φταίει που δεν είσαι ικανός να μείνεις με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω από το σύστημα. Φταίει το γράψιμό σου. Φταίει το παίξιμό σου. Φταίει το ότι τα κάνεις όλα μόνος σου. Φταίει το ότι δεν τα κάνεις όλα μόνος σου. Φταίει το ότι είσαι σε ομάδα. Φταίει το ότι δεν είσαι σε ομάδα. Φταίει το ότι θα έπρεπε να τα παρατήσεις. Φταίει το ότι δεν θα έπρεπε να τα παρατήσεις.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, σε εκείνο το παρελθοντικό στάδιο που κατάφερνα να ανεβάζω μία παράσταση τον χρόνο (χωρίς χρήματα, χωρίς παραγωγή, μόνο με αγάπη, πάθος και τρελό τρέξιμο) πρέπει να ομολογήσω πως άκουσα πάρα πολλά σε σχέση με το τι μπορεί να φταίει για το ότι δεν έχω κόσμο στις παραστάσεις μου.

Οι θεατές (γνωστοί και άγνωστοι) ερχόντουσαν να μου πουν για το πόσο διαφορετικές ήταν οι παραστάσεις μου. Συγκινημένοι και με δάκρυα στα μάτια μου έλεγαν πως δεν έχουν ξαναδεί κάτι τέτοιο και πως πρέπει να προσέξω να μην χαλάσει η καθαρότητά μου στον χώρο και να μην χαθεί αυτό που είμαι.

Κάποιοι θεατές (συνήθως, γνωστοί) ήθελαν να μου πουν την συμβουλή τους σε σχέση με το γιατί δεν έχω κόσμο.

Επειδή δοκίμασα πολλούς διαφορετικούς τρόπους... θεωρώ άδικο αυτός που προσπαθεί να «βομβαρδίζεται» από ένα σωρό «Φταίει» από τους άλλους. Πραγματικά τις περισσότερες φορές αυτό το «Φταίει» ικανοποιεί μόνο την ανάγκη του άλλου να εξηγήσει το ότι δεν μπορεί να πιστέψει το ότι δεν έχεις κόσμο.

(Εκείνος δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό που εσύ έχεις αποδεχτεί. Μπορεί να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και απλά να μην έχεις κόσμο.)

Γιατί μας έχουν πείσει, και καλά, πως όταν κάτι είναι καλό θα έχει κόσμο.
Γιατί μας έχουν πείσει, και καλά, πως όταν προσπαθείς θα πετύχεις.
Γιατί μας έχουν πείσει, και καλά, πως αν είσαι καλός θα τα καταφέρεις.

Αλλά αυτό δεν ισχύει. Δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Όπως συμβαίνει με όλα στην ζωή...
Αν είσαι καλός... μπορεί να τα καταφέρεις μπορεί και να μην τα καταφέρεις.
Αν προσπαθείς... μπορεί να πετύχεις μπορεί και να μην πετύχεις.

Ο στόχος, φυσικά, είναι να προσπαθείς γιατί δεν έχει νόημα να βιώσεις την ζωή σου χωρίς, τουλάχιστον, να μπορείς να πεις πως προσπάθησες. Με όλες σου τις δυνάμεις. Αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο από το αποτέλεσμα.

Εγώ, βέβαια, είμαι από αυτούς που θα σου πουν... πως, κατά την γνώμη μου, φταίει το πώς λειτουργεί το σύστημα και το πώς είναι φτιαγμένη η κοινωνία. Τους έξυπνους και τους ταλαντούχους ανθρώπους όχι μόνο δεν τους βοηθάει αλλά τους εμποδίζει κιόλας. (Και το ομολογώ. Μπορεί και το δικό μου το «φταίει» να είναι μια παγίδα. Σε κάθε περίπτωση, δεν επαναπαύομαι σε αυτό.). Προσπαθούν με ένα σωρό τρόπους κι αυτοί... τι να κάνουν... και μέσα σε όλα αυτά είναι υποχρεωμένοι να ακούν κι όλες αυτές τις γνώμες των άλλων... από ανθρώπους που δεν ξέρουν το πώς λειτουργεί ο χώρος τους και το ποιο είναι το αντικείμενό τους γιατί εκείνοι είναι σε άλλο χώρο και ασχολούνται με άλλο αντικείμενο. Ή που νομίζουν πως ξέρουν το πώς λειτουργεί ο χώρος τους και ποιο είναι το αντικείμενό τους γιατί εκείνοι είναι στον ίδιο χώρο και ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο.

Δηλαδή μετά από όλες τις προσπάθειές σου να ακούς κι όλα αυτά τα «Φταίει» πάνω στο γιατί δεν «πετυχαίνουν» οι προσπάθειές σου. Όλοι έχουν άποψη για τα πάντα, όπως πάντα.

Θα σου πω τι φταίει. Το ξερό μας το κεφάλι φταίει. Το μη ανθρώπινο. Αντί να κάνεις την κριτική σου στον άλλον, μείνε στην σιωπή. Επεξεργάσου. Σκέψου. Αν πραγματικά θέλεις να τον βοηθήσεις, στήριξέ τον.

Αν σου αρέσει να τον στηρίξεις, αν δεν σου αρέσει να μην τον στηρίξεις.

Ίσως να «φταίει» το ότι δεν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Τόσο απλά.

Ίσως να «φταίει» όλη αυτή η ανάγκη για «φταίει».

Να θέλουν όλοι να πουν στους άλλους τι έκαναν λάθος. Αν ξέρεις τον δρόμο για το σωστό, δείξε τον δρόμο για το σωστό... με πράξεις.

Κι αυτό σκοπεύω και θέλω να κάνω. Να δείξω τον δρόμο προς το σωστό. Και ξέρεις ποιο είναι το δικό μου σωστό; Το ανθρώπινο.


10/13/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


11.10.2017 Τετάρτη

Συνήθως η συνήθεια σε συνηθίζει στα συνήθως.


12.10.2017 Πέμπτη

Κάτι έχει σπάσει μέσα μου, κάτι που δεν κολλάει,
και κάπως εξαπλώνεται κι όλα γύρω τα σπάει,
ξεκίνησε από την καρδιά και πήγε προς το στήθος,
μαύρισε την αγάπη και πλήγωσε το ήθος,
το ένιωσα να πηγαίνει μέχρι τα δάχτυλά μου,
να αλλάζει όσα αισθάνομαι μα και το άγγιγμά μου,
προσπάθησε να επεκταθεί, το κέντρο να τυλίξει,
το χάος να επικρατεί, το σώμα για να ρίξει.
Προσπάθησε τα άκρα μου κάπως να τα λυγίσει,
και τίποτα άλλο μέσα μου να μην υπολογίσει.
Κι αυτά που ήταν όμορφα, να τα εξαθλιώσει,
Κι αυτά που κάποτε άρχιζαν, τώρα να τα τελειώσει.
Είναι φορές που αισθάνεσαι πραγματικά χαμένος.
Είναι φορές που νιώθεις ξαναματαειπωμένος.
Είναι φορές που η επανάληψη χαλάει την ουσία.
Είναι φορές που η ζωή φέρνει μελαγχολία.
Μα κι όμως, εκεί που είσαι στο σημείο το τελειωμένο,
και δεν μπορείς να ονειρευτείς ό,τι νιώθεις χαμένο,
κάτι συμβαίνει ξαφνικά και βλέπεις λίγο φως,
κι ας ήσουνα τόσο καιρό σαν να ήσουνα τυφλός.
Αρχίζει τότε πια δειλά μια νέα ιστορία,
κι είναι μια κάπως φωτεινή μικρή ιδεολογία,
κι απ’ τις ιδέες ξεκινούν οι ρίζες και οι βάσεις,
πάνω εκεί που θα χτιστούν αυτά που δεν θα χάσεις.
Δεν κινδυνεύουν τα ισχυρά, τα αιώνια δεν σβήνουν,
Δεν λιώνουν τα αληθινά, τα ανθρώπινα θα μείνουν.
Για αυτό χρειάζεσαι πολλή, μπόλικη, ψυχραιμία,
Στους εσωτερικούς θορύβους σου θα έρθει ηρεμία.
Υπομονή και δύναμη, αγαπή κι ησυχία.
Και να θυμάσαι πως κι εσύ αξίζεις ευτυχία.
Κι αυτά τα κομμάτια σου που αισθάνεσαι σπασμένα,
Το πιο φοβερό είναι, πως ακόμα είναι ενωμένα.
Κι αυτό που εξαπλώνεται μπορεί να μειωθεί,
αν το περιορίσεις όπου έχει γεννηθεί.
Γιατί ό,τι βρεις απ’ την αρχή μπορείς να το ορίσεις,
το μαύρο που εξαπλώνεται μπορείς να σταματήσεις.
Άρκει να βρεις τους τρόπους, απ’ αυτούς να κρατηθείς,
Αρκεί να βρεις ανθρώπους, μαζί τους για να ζεις.
Θα είσαι μόνος σε αρκετά, αυτό είναι γεγονός,
Είσαι κι εσύ εξάλλου, ένας άνθρωπος απλός.
Θα είσαι μαζί σε άλλα, σε όσα χρειαστεί,
να μοιραστεί η ουσία και να απλωθεί η ζωή.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


09.10.2017 Δευτέρα

Καμιά φορά... αισθάνομαι σαν μια αποτυχημένη άσκηση αντιστοιχίας. Στην μία στήλη είναι οι λέξεις και στην άλλη στήλη είναι οι σκέψεις. Κι εγώ ενώνω τις γραμμές όλες λάθος κι έτσι καμία λέξη δεν αντιστοιχεί στην σωστή σκέψη και καμία σκέψη δεν αντιστοιχεί στην σωστή λέξη.


10.10.2017 Τρίτη

Καμιά φορά αισθάνομαι σαν μια αποτυχημένη άσκηση ακροστιχίδας. Κοιτάω τις ερωτήσεις, σκέφτομαι τις απαντήσεις. Γράφω όλες τις λέξεις, την μία κάτω από την άλλη, μα τα αρχικά τους δεν βγάζουν καμία λέξη, δεν βγάζουν κανένα νόημα. Και έπειτα σκέφτομαι πως οι απαντήσεις είναι λάθος. Και έπειτα σκέφτομαι πως οι ερωτήσεις είναι λάθος. Και έπειτα δεν μπορώ να βρω πού είναι το λάθος. Μα το σίγουρο είναι πως τα αρχικά των λέξεων ή των φράσεων δεν δείχνουν τίποτα που να έχει νόημα. Και έπειτα σκέφτομαι πως το νόημα ίσως είναι άλλο, ίσως είναι αλλού. Δεν ξέρω ποιο και πού, αλλά ίσως δεν είναι αυτό, εδώ. Και έπειτα σβήνω όλες τις λέξεις, τις απαντήσεις και τις ερωτήσεις, και ξαναρχίζω από την αρχή. Σαν μια καινούρια ακροστιχίδα. Ψάχνωντας ένα καινούριο νόημα. Είναι εκείνα τα αρχικά των στιγμών μας που δημιουργούν την λέξη του νοήματος της ζωής. Το μυστικό βρίσκεται στο πώς θα τοποθετήσεις και θα ενώσεις τα κομμάτια σου έτσι ώστε να καταλάβεις και να αισθανθείς την ουσία.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


07.10.2017 Σάββατο

Έχει κουραστεί τόσο πολύ το μυαλό που δεν κινείται το σώμα.
Έχει κουραστεί τόσο πολύ το σώμα που δεν κινείται το μυαλό.


08.10.2017 Κυριακή


Όταν δεν φοβάμαι να γίνω ατάλαντος γίνομαι ταλαντούχος.

-

Όταν φοβάμαι να γίνω ταλαντούχος γίνομαι ατάλαντος.

-

Όλοι έχουμε άποψη για τα πάντα. Τα πάντα δεν έχουν άποψη για εμάς.

-

Όλοι ξέρουν να σου πουν γιατί ήταν λάθος. Κανείς δεν ξέρει να σου πει πώς να γίνει σωστό.

-


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


05.10.2017 Πέμπτη

Η ελευθερία της επιλογής. Η επιλογή της ελευθερίας. Τι όμορφο να έχεις την δύναμη να επιλέγεις κάτι σήμερα κι αυτό να μην σε εγκλωβίζει από το αν θέλεις να επιλέξεις κάτι άλλο αύριο. Αν επιλέγεις το ίδιο δεν σημαίνει απαραίτητα συνήθεια μπορεί να σημαίνει σταθερότητα. Κι αν δεν επιλέγεις το ίδιο δεν σημαίνει απαραίτητα αστάθεια μπορεί να σημαίνει αλλαγή. Έχεις δικαίωμα και να μένεις σταθερός και να αλλάζεις. Δεν είσαι βαρετός όταν μένεις σταθερός, δεν είσαι ανισόρροπος όταν θέλεις να αλλάζεις. Το σημαντικό είναι να επιλέγεις κάθε μέρα αυτό που είσαι. Όσο είσαι τίμιος απέναντι στον εαυτό σου, τίμιες θα είναι και οι επιλογές σου.


06.10.2017 Παρασκευή

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να υπάρχει πιο τελευταία στιγμή και από την τελευταία στιγμή...

-

Όταν είναι μπλεγμένες οι σκέψεις,
είναι πιο δύσκολες οι λέξεις.
Όταν είναι μπλεγμένες οι λέξεις,
είναι πιο δύσκολες οι σκέψεις.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


04.10.2017 Τετάρτη

Σε είκοσι μέρες γίνομαι τριάντα επτά,
δεν είναι λίγα χρόνια μα δεν είναι πολλά,
Εξάλλου, όλα αυτά είναι κάπως σχετικά,
οι ηλικίες, οι αριθμοί και όλα τα λοιπά,
ποτέ δεν είχα θέμα να πω το πόσο είμαι,
να δω τα χρόνια που έφυγαν, να πω στον χρόνο «μείνε».
Καμία ανάγκη κάτι για να το ξαναζήσω,
Καμία ανάγκη πίσω τον χρόνο να γυρίσω.
Αν φτάσω βέβαια κάπου μέχρι τα εκατό,
και αισθάνομαι την κούραση να είναι πια εδώ,
αν φτάσω κάπως, κάποτε να μην μπορώ να κινηθώ,
Δεν ξέρω τότε, ίσως, να θέλω πίσω να ξαναβρεθώ.
Μα για την ώρα κάθε χρόνος που ήρθε στην ζωή μου,
Ήταν αυτό που ήταν, ήταν στιγμή δική μου,
Κάθε κερί που υπάρχει επάνω στο γλυκό,
Εμπεριέχει μέσα του ό,τι καλό κι ό,τι κακό.
Κι όταν σβήνω τα κεριά δεν κάνω πια ευχή,
που περιμένω μόνη της να πραγματοποιηθεί.
Ούτε περιμένω από την ζωή κάτι να μου προσφέρει
Να το κοιτάξω για να πω «Κοίτα τι μου έχει φέρει!».
Δεν μου οφείλει η ζωή να είναι καλή μαζί μου,
ήτανε δύσκολη εξάλλου από την πρώτη αρχή μου.
Τώρα είναι όλα διαφορετικά, τώρα είναι όλα αλλιώς,
Τώρα τα άλλαξε όλα ετούτος ο καιρός.
Ο άνεμος που φύσηξε πάνω στο παρελθόν
Και έδιωξε όλα αυτά που πνίγαν το παρόν.
Ένα γλυκό δίνει γεύση, ένα κερί δίνει φως,
Και ο χρόνος που περνάει ψάχνει όλα τα «πώς».
Γιατί είναι αυτό νομίζω που έχει σημασία,
Να αναζητάμε τρόπους που δίνουν ευτυχία.
Τώρα είμαι καλά με τα απλά, με αυτά τα λίγα, τα γνωστά,
Ένα φιλί, μια αγκαλιά, κι ό,τι μου δίνει ζεστασιά.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη μες στο δωματιό μου,
Μπορώ να είμαι καλά μόνο με τον εαυτό μου.
Νομίζω δεν ζητάω πολλά, μόνο δημιουργία,
Και στο μυαλό να υπάρχει απέραντη ησυχία.
Αγάπη, έρωτα, υγεία, αυτή είναι η λίστα μου η μικρή,
Μα ακόμα πια κι αυτά δεν τα ζητάω απ΄ την ζωή.
Και την ημέρα γενεθλίων πάντα την γιορτάζω,
έτσι όπως μόνο θέλω εγώ κι αυτό δεν το αλλάζω.
Βλέπεις μαθαίνεις με τον χρόνο να σέβεσαι ό, τι θες,
κι αν έχεις κάτι ανάγκη, έτσι απλά το λες.
Τριαντά επτά χρόνια πάνω σε αυτήν την γη,
Κι αλήθεια είναι, αισθάνομαι ακόμα πια παιδί.
Κάποια σκέψεις έχουν αλλάξει, μα κάποια όνειρα κοινά,
Κι αυτά που με κάνουν Άνθρωπο είναι τα παιδικά.
Όσα επιβίωσαν από ένα μεγάλωμα σε έναν κόσμο τρελό,
Όσα κατάφεραν να προστατεύσουν ό, τι ήμουν εγώ.
Και χρειάστηκε απέραντη προσπάθεια για αυτήν την προστασία
Να βρεις τρόπο να σωθείς απ΄ την υποκρισία.
Μα τώρα είμαι πια εδώ και είμαι μεγαλωμένη
Χωρίς να έχω φτάσει ακόμα να είμαι γερασμένη.
Υπάρχει χρόνος για να ζήσω όσα επιθυμὠ,
αρκεί να μην μου βάλω εμπόδια στον δρόμο που θα δω.
Σε αυτόν τον δρόμο που σχεδίασα όλα αυτά τα χρόνια,
Όπου οι αξίες και τα όνειρα μένουν για πάντα αιώνια.
Κι εκεί σε αυτόν τον δρόμο δεν υπάρχουν ηλικίες,
Μα μόνο ζωντανές, απλές, επιθυμίες.
Ό,τι αγαπάω είναι εδώ, σε ετούτο το σημείο,
που δεν υπάρχει ζέστη, που δεν υπάρχει κρύο.
Δεν περιμένω την στροφή, αν είμαι στην ευθεία,
Δεν περιμένω να φανεί μια κάποια επιτυχία.
Τι περιμένω; Τίποτα. Όχι από άλλους, όχι από αλλού.
Δεν περιμένω πουθενά, δεν περιμένω ούτε παντού.
Κι αν τα κεριά φωτίζουν, τα άναψες εσύ,
Δεν σου τα άναψε άλλος, ούτε καν η ίδια η ζωή.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Οκτώβριος)


01.10.2017 Κυριακή

Και μέσα στο «κάπως» υπάρχει ένα «πώς».
Και μέσα στο «γιατί» υπάρχει ένα «τι».
Για αυτό όταν λες «κάπως» να προσπαθείς να ορίσεις το «πώς» για να βρεις το «τι» που θα απαντήσει στο «γιατί».


02.10.2017 Δευτέρα

Δεν μου αρέσει η πίεση του χρόνου και ο χρόνος της πίεσης.


03.10.2017 Τρίτη

Δεν έγραψα την σημερινή φράση μου κι έτσι το σήμερα έμεινε χωρίς φράση κι η φράση έμεινε χωρίς σήμερα.



10/10/17

Μη σωστές συμπεριφορές



Δεν μου αρέσει καθόλου όταν ένας άνθρωπος που είναι σε «ανώτερη» θέση δεν συμπεριφέρεται καλά σε έναν άνθρωπο που είναι σε «κατώτερη» θέση. Ακριβώς, επειδή δεν πιστεύω και πως υπάρχουν ουσιαστικές «ανώτερες» και «κατώτερες» θέσεις αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν σε καμία περίπτωση δεν θα δικαιολογούνταν το να μην συμπεριφέρεται σωστά κάποιος σε κάποιον.

Δεν μου αρέσει καθόλου όταν ένας προϊστάμενος ή ένας διευθυντής δεν συμπεριφέρεται καλά σε κάποιο υπάλληλό του.

Ας σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Πηγαίνω σε έναν φούρνο. Έναν απλό φούρνο της γειτονιάς. Μου αρέσει να τρώω πρωινό από εκεί γιατί έχει κάτι νόστιμο που δεν το βρίσκω πουθενά αλλού. Και είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι εγώ για πρωινό. Όμως, κάποια στιγμή έτυχε και δούλεψε ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος εκεί που του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Όταν μου είπε για τις συνθήκες που επικρατούν πίσω από αυτό που βλέπουν οι πελάτες, στενοχωρέθηκα, εκνευρίστηκα και θύμωσα. Δεν μου αρέσει η ιδέα του «φοράμε το ψεύτικο χαμόγελό μας και είμαστε δήθεν ευγενικοί σε όλους τους πελάτες αλλά από πίσω δεν συμπεριφερόμαστε καλά και με σεβασμό στους υπαλλήλους». Δεν ξαναπήγα ποτέ από εκεί. Αυτή ήταν η δική μου επανάσταση. Δεν ήθελα να στηρίξω τον συγκεκριμένο άνθρωπο που ήταν σε θέση και καλά «εξουσίας» και εκμεταλλεύτηκε αυτήν την θέση για να συμπεριφερθεί με υποτίμηση στους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Δεν είμαι σίγουρη πως αυτός ο τρόπος αντίδρασης είναι και ο σωστός. Γιατί στο, κάτω κάτω, αν δεν πηγαίνει καλά αυτό το κατάστημα δεν κάνεις κακό μόνο σε αυτόν που είναι δικό του το κατάστημα αλλά και στους υπαλλήλους που μπορεί να χάσουν την δουλειά τους. Όμως, για κάποιο λόγο, η απόφασή μου ήταν πάνω από εμένα. Πραγματικά, δεν μπορούσα να ξαναπάω.

Κάποια άλλη στιγμή, σε έναν άλλον φούρνο είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Ο «ανώτερος» να μιλάει άσχημα, μπροστά στους πελάτες, στον «κατώτερο». Πάλι δεν ήθελα να ξαναπάω.

Έπειτα αναρωτήθηκα... ακόμα και στα μέρη που πηγαίνω δεν γνωρίζω αν συμπεριφέρονται σωστά στους υπαλλήλους. Δεν γνωρίζεις πάντα τις συνθήκες από πίσω. Άρα μήπως ακόμα κι αυτή η μικρή μου επανάσταση δεν έχει νόημα αφού δεν γνωρίζω ποια είναι τα μέρη στα οποία συμπεριφέρονται με σεβασμό στους υπαλλήλους ώστε να πηγαίνω μόνο σε αυτά; Από την άλλη... είναι διαφορετικό... να συνεχίσεις να πηγαίνεις κάπου όπου γνωρίζεις πως σίγουρα δεν είναι σωστές οι συμπεριφορές από το να πηγαίνεις κάπου όπου δεν γνωρίζεις ακόμα ποιες είναι οι συνθήκες από πίσω.

Για την ώρα, προσπαθώ να μην πηγαίνω εκεί που δεν συμπεριφέρονται με σεβασμό σε όλους. Και στους πελάτες και στους υπαλλήλους.

Καμιά φορά, μοιάζει μάταιο. Γιατί μπορεί πουθενά να μην συμπεριφέρονται καλά. Αλλά δεν το γνωρίζουμε με σιγουριά αυτό. Μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις. Συνήθως υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Δεν θέλω να στηρίζω πάντως αυτούς που γνωρίζω πως σίγουρα δεν συμπεριφέρονται σωστά.

Κι όταν συμβαίνει μπροστά μου μιλάω, με τρόπο και με σεβασμό, υποστηρίζοντας τον όποιο υπάλληλο.

Ούτε και οι πελάτες έχουν δικαίωμα να μιλάνε άσχημα στους υπάλληλους. Δεν με ενδιαφέρει αυτό το και καλά οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο. Τι να κάνουμε. Δεν έχουν πάντα οι πελάτες δίκιο. Όπως δεν θα ήθελα να μιλάνε άσχημα οι υπάλληλοι στους πελάτες, δεν μου αρέσει καθόλου και οι πελάτες να μιλάνε με αγένεια και με ασέβεια προς τους υπαλλήλους.

Είμαστε όλοι άνθρωποι και πρέπει να συμπεριφερόμαστε με σεβασμό ο ένας στον άλλον. Κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

Καμία θέση δεν δικαιολογεί την μη σωστή συμπεριφορά.

Και όσο μπορώ, στα πλαίσια τα δικά μου, με τις δυνάμεις τις δικές μου, θα προσπαθώ για τις σωστές συνθήκες και θα προστατεύω και θα υπερασπίζομαι τις σωστές συμπεριφορές.



9/30/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


29.09.2017 Παρασκευή

Ήθελα να είμαι μια σπάνια λέξη ή ένα μη συνηθισμένο συναίσθημα. Ήθελα να είμαι μια πολύτιμη στιγμή ή ένα μη ξεχασμένο όνειρο. Από την άλλη μεριά... υπάρχει κάτι ωραίο στο να είσαι απλά Άνθρωπος. Μπορείς να πεις μια σπάνια λέξη, μπορείς να δημιουργήσεις ένα μη συνηθισμένο συναίσθημα, μπορείς να ζήσεις μια πολύτιμη στιγμή ή να διατηρήσεις ένα μη ξεχασμένο όνειρο. Τώρα που το σκέφτομαι μόνο αυτό ήθελα να είμαι και μόνο αυτό πάντα ήθελα να γίνω: Άνθρωπος.


30.09.2017 Σάββατο

Βρισκόμαστε στο τέλος αυτού εδώ του μήνα,
Σκέφτομαστε, λοιπόν, τον τάδε και τον δείνα.
Αυτός γιατί μας είπε αυτό, γιατί έκανε το άλλο,
Κι εμείς γιατί σκεφτόμαστε εκείνο το παράλλο;
Τι έγινε στις εξετάσεις, με τα μαθήματά μας,
Τι έγινε με τα χρήματα, στην άδικη δουλειά μας;
Πότε άραγε οι σπουδές έγιναν αγγαρεία,
Και η δουλειά πότε έγινε ατέλειωτη δουλεία;
Πόσα μαθήματα περάσαμε, πότε θα πληρωθούμε,
Και αν ερωτευτήκαμε, πότε θα πληγωθούμε.
Αυτός γιατί μας έσπρωξε, αυτός γιατί φωνάζει,
Αυτός γιατί τσακώνεται και με οργή κοιτάζει.
Γιατί, λοιπόν, τόσος θυμός, γιατί τόση κακία;
Γιατί τόση παράνοια και τόση αδικία;
Τι υστερία, τι τρέλα είναι αυτή που επικρατεί,
Ποιος έχει το τιμόνι; Ποιος είναι αυτός που οδηγεί;
Σε αυτούς εδώ τους δρόμους, γιατί τα σήματα είν’ όλα σπασμένα;
Και τα φανάρια γιατί αναβοσβήνουν, γιατί είναι χαλασμένα;
Και τι συμβαίνει άραγε με αυτά τα βήματά μας,
Που δεν τα νιώθουμε ποτέ να είναι πια δικά μας;
Και αυτά που αισθανόμαστε γιατί δεν τα ακούμε
Και αυτά που λέμε ή κάνουμε, γιατί απλά δεν ζούμε;
Σε κάθε τέλος πάντοτε κοιτάζω την πορεία
Να δω απλά πώς κύλησε η κάθε ιστορία.
Οι μήνες ξεκινάνε, περνάνε, σταματάνε,
Εμείς τους κοιτάζουμε κι εκείνοι μας κοιτάνε.
Δεν ξέρω τι είναι τέλος, δεν ξέρω τι είναι αρχή,
ξέρω πως μέρα μέρα συμβαίνει η ζωή.
Ο κάθε μήνας που περνά έχει δική του αξία,
Μα ό,τι κι αν συμβαίνει, μην δίνεις σημασία.
Κι αν πέρασες ένα μάθημα αντί όσα επιθυμούσες,
Θα έρθει άλλη εξεταστική, θα’ ρθουν όσα ζητούσες.
Άλλες ευκαιρίες, άλλα όνειρα και άλλες προεκτάσεις
Άλλες θα φαίνονται οι κορφές και άλλες θα είναι οι βάσεις.
Και ό,τι κι αν δεν πάει καλά, που, φυσικά, θα είναι πολλά,
προσωπικά ή στην δουλειά, να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Γύρω σου να κοιτάζεις, μέσα σου να αλλάζεις,
Και όλα όσα βιώνεις να τα επανεξετάζεις.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει, γιατί, λοιπόν, να απογοητευτείς,
Υπάρχει ελπίδα, όσο η ζωή συνεχίζει, όσο ακόμα ζεις.



9/28/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


28.09.2017 Πέμπτη

Έχεις μια άνω τελεία και μια κάτω τελεία. Και έχεις και μια παρένθεση που ανοίγει ή που κλείνει. Κι αν κλείνει η παρένθεση η φατσούλα είναι χαρούμενη. Κι αν ανοίγει η παρένθεση η φατσούλα είναι στενοχωρημένη. Πόσο άδικο είναι όλες οι παρενθέσεις που ανοίγουν να δηλώνουν στενοχωρημένες φατσούλες κι όλες οι παρενθέσεις που κλείνουν να δηλώνουν χαρούμενες φατσούλες. Στην πραγματικότητα είναι διαφορετικά. Η ζωή έχει τελείες, άνω και κάτω. Η ζωή έχει παρενθέσεις, που ανοίγουν και που κλείνουν. Δεν είναι πάντα καλές όλες οι παρενθέσεις που κλείνουν, δεν είναι πάντα κακές όλες οι παρενθέσεις που ανοίγουν. Δεν μας κάνουν χαρούμενους όλα όσα τελειώνουν. Δεν μας κάνουν στενοχωρημένους όλα όσα αρχίζουν. Ούτε, φυσικά, το αντίστροφο. Δεν μας κάνουν χαρούμενους όλα όσα αρχίζουν. Δεν μας κάνουν στενοχωρημένους όλα όσα τελειώνουν. Τα πρόσωπά δεν έχουν τελείες. Τα πρόσωπα δεν είναι παρενθέσεις. Και η χαρά και η λύπη έχουν τόσα σημεία στίξης όσα δεν έχουν ακόμα ανακαλυφτεί.


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


26.09.2017 Τρίτη

Την επόμενη ημέρα της βροχής όλοι κρατάνε ομπρέλα... γιατί κάνουν το λάθος με βάση το χθες να κρίνουν το σήμερα, με βάση το τι συνέβηκε να αγχώνονται για το τι θα συμβεί. Προσπαθούμε να προστατευτούμε από το χθες αντί να κοιτάζουμε το σήμερα... και η ζωή κυλάει με χθεσινούς φόβους αντί με σημερινούς στόχους. Και κάπως έτσι όταν βρέχει, με ομπρέλα ή χωρίς, δεν αισθανόμαστε την βροχή κι όταν δεν βρέχει, με ομπρέλα ή χωρίς, αγχωνόμαστε για την βροχή. Και κάπως έτσι χάνουμε και τις βροχές και τους ήλιους της ζωής μας... Γιατί κρατάμε ομπρέλα βροχής όταν έχει ήλιο και φοράμε γυαλιά ηλίου όταν έχει βροχή. Λες και γίνεται να προλάβεις; Τι; Το οτιδήποτε. Λες και γίνεται να προστατευτείς. Από τι; Από οτιδήποτε. Για αυτό κυκλοφορώ χωρίς ομπρέλα και χωρίς καπέλο, χωρίς γαλότσες και χωρίς γυαλιά ηλίου. Ακούω, πού και πού, το δελτίου καιρού. Ως ένα βαθμό μπορεί κάποια στιγμή από κάτι να επηρεαστώ. Ιδιαίτερα αν ακουστεί σοβαρό ή σημαντικό. Ναι, μπορεί να πάρω κάποια στιγμή ομπρέλα ή καπέλο μαζί μου. Αλλά δεν αφήνω την ομπρέλα να μου κρύψει τον ήλιο και το καπέλο να μου στερήσει την βροχή.


27.09.2017 Τετάρτη

Όταν η μέρα ξεκινάει στραβά υπάρχει πάντα η ελπίδα μέχρι την νύχτα κάτι να ισιώσει.



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


24.09.2017 Κυριακή

Τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό έτσι; Πως θα περάσει ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι να ξαναέχεις Κυριακή Σεπτεμβρίου... Κι είναι μακρυά, αυτό το ένα χρόνο μετά... Κανείς δεν ξέρει πού θα βρίσκεται... Κανείς δεν ξέρει τι θα κάνει... ακὀμα κι όσοι νομίζουν πως γνωρίζουν πού θα βρίσκονται και τι θα κάνουν... Τίποτα δεν είναι δεδομένο... Τίποτα δεν είναι σίγουρο... Κι αυτό το ένα χρόνο μετά, είναι μακρυά... Τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου... να το χαρείτε αυτό το σημερινό αεράκι... Φυσάει αλλαγές...


25.09.2017 Δευτἐρα

Κρύα διάθεση; Ζεστό ρόφημα.
Κρύα έκφραση; Ζεστό συναίσθημα.
Κρύο σώμα; Ζεστή αγκαλιά.
Κρύα σκέψη; Ζεστή συζήτηση.
Κρύα μοναξιά; Ζεστή επικοινωνία.
Υπάρχει πάντα κάτι ζεστό για να ζεστάνεις το κρύο που κρυώνει.
Όπως υπάρχει πάντα κάτι κρύο για να κρυώσεις το ζεστό που ζεσταίνεται.

Υ.Γ. Δεν είναι το κρύο κακό. Δεν είναι η ζέστη καλή. Όσοι έχουν κρύα χέρια δεν έχουν πάντα ζεστή καρδιά και όσοι έχουν ζεστή καρδιά δεν έχουν πάντα κρύα χέρια. Υπάρχουν κρύα χέρια, κρύες καρδιές, ζεστά χέρια, ζεστές καρδιές... σε όλους τους ανθρώπους, με όλους τους συνδυασμούς... κατά καιρούς όλοι μπορούμε να γίνουμε ή να είμαστε αυτό ή το άλλο... κρύοι ή ζεστοί ή ακόμα και χλιαροί... Κι ακόμα και οι χλιαροί δεν σημαίνει πως είναι αδιάφοροι... Μπορεί, επίσης, να έχουμε σημεία-στάδια που θα φτάσουμε στα άκρα και θα γίνουμε καυτοί ή παγωμένοι. Όλα μέσα στο πρόγραμμα του δικού μας προσωπικού καιρού είναι... Δεν υπάρχουν αδιάφορες θερμοκρασίες... Όπως δεν υπάρχουν και αδιάφοροι άνθρωποι...


9/27/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


22.09.2017 Παρασκευή

Στην σκηνοθεσία μου αρέσει η σύνθεση των εικόνων και στην σύνθεση μου αρέσει η σκηνοθεσία των νοτών.


23.09.2017 Σάββατο

Κλείνουν τα βλέφαρα των ματιών από την κούραση μα ανοίγουν τα βλέφαρα των ματιών από την υπερένταση...
Κλείνει ο διακόπτης του μυαλού από την επεξεργασία μα ανοίγει ο διακόπτης του μυαλού από την δημιουργία...
Πάνω που πάω να κοιμηθώ, ξυπνάω.
Πάνω που πάω να αισθανθώ, πονάω.
Πάνω που πάω να κινηθώ, φοβάμαι.
Πάνω που πάω να αρνηθώ, θυμάμαι.
Κι αυτό που είμαι όταν ξυπνάω, κι αυτό που είμαι όταν πονάω...
Κι αυτό που είμαι όταν κινούμαι, κι αυτό που είμαι όταν αρνούμαι...
Όλα τα δέχομαι. Όλα τα αποδέχομαι.
Και μόνο τότε τον ύπνο υποδέχομαι.
Κλείνουν τα μάτια και το μυαλό πετάει...
Και η σκέψη απλά δεν σταματάει...


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


20.09.2017 Τετάρτη


Μέσα από την γνώση πολεμάς την απόγνωση.



21.09.2017 Πέμπτη


Αυτοκριτική 01. Κριτική του εαυτού μας που μας βοηθάει να μας βελτιώσουμε.

Αυτοκριτική 02. Κριτική του εαυτού μας που μας βοηθάει να βαλτώσουμε.

Φρόντισε η κριτική που ασκείς στον εαυτό σου να ανήκει στην πρώτη κατηγορία και όχι στην δεύτερη. Δεν είναι όλες οι αυτοκριτικές καλές με τον τρόπο που γίνονται. Πρόσεξε ο τρόπος της αυτοκριτικής σου να σέβεται τον κόπο της ζωής σου. Από το «βελτιώνω» στο «βαλτώνω» μερικά γράμματα-βήματα διαφορά...




Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


19.09.2017 Τρίτη

Τα εύκολα μπορούν να γίνουν δύσκολα και τα δύσκολα μπορούν να γίνουν εύκολα. Χρειάζεται μια διαφορετική οπτική και μια άλλη κατεύθυνση. Ένα «τσικ» του μυαλού. Ένα «κλικ» του βλέμματος. Αυτό είναι. Τόσο απλό και τόσο σύνθετο. Ένα «τσικ» κι ένα «κλικ». Μια μικρή μετακίνηση στο σώμα του φωτογράφου μπορεί να αλλάξει το πλάνο της φωτογραφίας. Έτσι και στην ζωή. Ένα μικρό βήμα λίγο πιο εκεί ή λίγο πιο εδώ μπορεί να κάνει την διαφορά. Μια μικρή απόφαση μπορεί να αλλάξει την μεγάλη πορεία. Μια μικρή σκέψη μπορεί να αλλάξει την μεγάλη συζήτηση. Μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να αλλάξει την μεγάλη εικόνα. Μια ελάχιστη μετακίνηση στην σκέψη του ανθρώπου μπορεί να αλλάξει το πλάνο της ζωής. Για αυτό να τα προσέχεις τα «τσικ» του μυαλού και να τα φροντίζεις τα «κλικ» του βλέμματος... Αυτά διαμορφώνουν την αισθητική, την ομορφιά... Αυτά δημιουργούν την ανθρωπιά, την αγάπη... Αυτά είναι υπεύθυνα... για το πώς βλέπουμε τον κόσμο... και για το πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος... Αυτά σχεδιάζουν τα όνειρα... δείχνοντάς μας εικόνες και δίνοντάς μας προεκτάσεις... Αυτά πραγματοποιούν τα όνειρα... δείχνοντάς μας τον δρόμο και δίνοντάς μας την δύναμη...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


17.09.2017 Κυριακή

Αν έρθεις κάποια στιγμή αντιμέτωπος με τον θάνατο, λένε, πως εκείνη την στιγμή, λίγο πριν, περνάει ολόκληρη η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Εμένα η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όχι κάποια στιγμή, μα κάθε στιγμή, και όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τον θάνατο αλλά όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την ζωή. Κάτι συμβαίνει... και εκείνη την στιγμή, λίγο πριν να αγγίξω την υπάρξη κι όχι την ανυπαρξία, περνάει όλο το παρελθόν μέχρι το παρόν για να δημιουργηθεί το μέλλον. Κι είναι εκείνες οι στιγμές που ενώνονται όλα τα κομμάτια μου όταν έρχομαι αντιμέτωπη με την ζωή... που πιστεύω ότι θα περάσουν μπροστά από τα μάτια μου κι όταν έρθω αντιμέτωπη με τον θάνατο.


18.09.2017 Δευτέρα

Η σκέψη τρέχει. Αγώνα δρόμου. Ταχύτητας. Με εμπόδια.

Και έχει τις εξής επιλογές:

-Να συνεχίσει να τρέχει προσπερνώντας τα όποια εμπόδια βρίσκονται μπροστά της και να τερματίσει.
-Να συνεχίσει να τρέχει περνώντας κάποια εμπόδια με επιτυχία και κάποια άλλα, μην καταφέρνωντας να τα περάσει χωρίς να τα ακουμπήσει, να τα ρίξει κάτω ακουμπώντας τα, ακόμα κι αν είναι να βγει λίγο χτυπημένη η ίδια, και να τερματίσει με τις όποιες πληγές της, αφήνοντας όμως πια πίσω της όλα τα εμπόδια, άλλα ριγμένα κι άλλα μη ριγμένα.
-Στο πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο δεύτερο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο τρίτο εμπόδιο που θα συναντήσει, να μην συνεχίσει.
-Στο όποιο εμπόδιο, να μην συνεχίσει.
-Στο όποιο μη εμπόδιο, να μην συνεχίσει.
-Οποιαδήποτε στιγμή, δηλαδή, μπορεί να σταματήσει, να μην συνεχίσει και να μην τερματίσει.
-Μπορεί, επίσης, να μην ξεκινήσει καν να τρέχει τον αγώνα. Να σταματήσει στο ζέσταμα, στην προθέρμανση. Με το που θα πάρει θέση εκκίνησης, να το μετανιώσει και απλά να μην τρέξει. Γιατί δεν νιώθει έτοιμη για αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν θέλει να πάρει μέρος σε αυτόν τον αγώνα, γιατί δεν αισθάνεται αρκετά γυμνασμένη ή αρκετά προετοιμασμένη για αυτόν τον αγώνα.

Μερικές σκέψεις πάνω στα παραπάνω:

Οι ιδέες που δεν τις αφήνεις να τρέξουν στον αγώνα εξαιτίας των εμποδίων που βάζεις στον εαυτό σου δεν θα μάθεις ποτέ τι μορφή θα έπαιρναν αν τις άφηνες να τερματίσουν.

Δεν είναι δίκαιο να μην ξεκινήσουν να τρέχουν τον αγώνα, δεν είναι δίκαιο, αν τρέξουν στον αγώνα, να τις αφήσεις να σταματήσουν, σε κάποιο εμπόδιο ή μη εμπόδιο, κάπου στην πορεία.

Μόνο αφού τερματίσουν, μπορείς να δεις αν κάποια ιδέα της σκέψης σου «αξίζει» να τρέξει ή όχι σε άλλον αγώνα ή αν πρέπει απλά να αλλάξει άθλημα, να αλλάξει κατεύθυνση.

Όλες οι ιδέες αξίζουν να προσπαθήσουν να τρέξουν στον αγώνα ανεξάρτητα από το αν τελικά θα τα καταφέρουν να τερματίσουν ή όχι.

Ακόμα και οι ιδέες που σταματάνε στην πορεία, δεν είναι αποτυχημένες ιδέες είναι απλά ιδέες που δεν βρήκαν τον τρόπο να συνεχίσουν.

Αν καταφέρεις να μην βάζεις εμπόδια στις σκέψεις σου κι εκείνες θα τα καταφέρουν να τερματίσουν.

Η σκέψη τρέχει. Αγώνα δρόμου. Ταχύτητας. Με εμπόδια. Αλλά θα μπορούσε και με χωρίς.

Όταν αντιληφθείς τι σημαίνει αυτό το «χωρίς εμπόδια» θα αντιληφθείς το μέγεθος της δύναμης της σκέψης σου. Και τότε αγώνας δεν θα είναι μόνο ταχύτητας μα και αντοχής...


9/21/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


16.09.2017 Σἀββατο

Και θα σας πω τι μου αρέσει στους σταθμούς στων τρένων... Άνθρωποι έρχονται και Άνθρωποι φεύγουν... Άλλος πηγαίνει στην δουλειά του, άλλος πηγαίνει στην σχολή του, άλλος πηγαίνει να συναντήσει κάποιον που συμπαθεί ή κάποιον που δεν συμπαθεί, άλλος είναι ερωτευμένος, άλλος είναι πληγωμένος, άλλος είναι συγκεντρωμένος και άλλος χαμένος... Συναντάς όλα τα πρόσωπα και όλες τις εκφράσεις, όλες τις λέξεις κι όλες τις φράσεις... Άλλος κουβαλάει μια κούραση, άλλος σηκώνει ένα βάρος, άλλος αφήνει μια διάθεση και άλλος παρατάει μια συνήθεια... σκέψεις και αποφάσεις τρέχουν στις ράγες του μετρό... πόρτες, τρένου και ζωής, ανοιγοκλείνουν... Κι εκεί που νομίζεις πως υπερισχύουν τα δάκρυα ξαφνικά βλέπεις ένα χαμόγελο... Κι εκεί που αισθάνεσαι πως η απογοήτευση νίκησε ξαφνικά υπάρχει μια στιγμή ελπίδας... Εκείνα τα δύο χέρια που κρατάνε το ένα το άλλο... Εκείνο το βλέμμα που κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο ονειρεύεται κάτι... κι ας μην ξέρεις εσύ τι... Αυτό που μου αρέσει σε αυτά τα βαγόνια είναι το πόσες ιστορίες κυλάνε, ταυτόχρονα, όλες μαζί... κι όμως εσύ γνωρίζεις μόνο την δική σου... όσο κι αν παρατηρείς ή αν προσπαθείς να φανταστείς και των άλλων... Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όλες αυτές οι ιστορίες, συναντιούνται σε ένα μόνο βαγόνι ενός τρένου... Όλες αυτές οι διαφορετικές ζωές ενώνονται σε έναν κοινό σταθμό μια ίδιας περιοχής... Αυτό που αγαπάω στους σταθμούς των τρένων είναι... τους ανθρώπους. Και τις ιστορίες τους. Κι ας μην τις γνωρίζω κι ας μην τις γνωρίσω ποτέ...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


14.09.2017 Πέμπτη

Όταν γράφεις κάτι για κάθε μέρα, η κάθε μέρα γράφει κάτι για εσένα.


15.09.2017 Παρασκευή

Και είμαστε ακριβώς στην μέση του μήνα. Σε αυτό το 15 από τα 30. Ξέρεις γιατί έχεις αυτήν την ανησυχία έτσι; Γιατί βρίσκεσαι στην εφηβεία του μήνα... Και όλες οι εφηβείες είναι έντονες και γεμάτες αλλαγές... Όλα τώρα ορίζονται, όλα τώρα διαμορφώνονται. Η εφηβεία του Σεπτεμβρίου είναι από τις πιο δύσκολες γιατί ορίζει και διαμορφώνει όχι μόνο όλο τον υπόλοιπο μήνα μα και όλη την υπόλοιπη χρονιά... Μην αγχώνεσαι. Θα περάσει. Όλα περνάνε. Όπως η εφηβεία του ανθρώπου καθορίζει την συνέχειά του έτσι και η εφηβεία του μήνα καθορίζει την πορεία του... μα όταν φτάσεις στην ενηλικίωση... όσο κι αν σε όρισε η εφηβεία... όσο κι αν έπαιξε το δικό της σημαντικότατο ρόλο... είναι γεγονός... δεν υπάρχει πια αυτό το άμορφο στάδιο που προσπαθεί απεγνωσμένα να πάρει σχήμα και μορφή για να υπάρξει. Για αυτό... όσο βρίσκεσαι ακόμα στην εφηβεία του μήνα... να την χαρείς και να την ευχαριστηθείς... Το πρόγραμμα θα έρθει όταν είναι να έρθει... και οι μέρες θα πάρουν μορφή και θα αρχίσουν να κυλάνε με ρυθμό... για την ώρα... να αφεθείς στο να γευτείς το χωρίς ρυθμό... να ζήσεις το ακατέργαστο... Σαν το άγαλμα του γλύπτη, θα έρθει η στιγμή που θα αποκτήσεις μορφή... Και το πιο όμορφο είναι... πως εσύ είσαι το άγαλμα... εσύ και ο γλύπτης... και όταν πια θα έχεις σχήμα θα έχει φτιαχτεί από το χέρι το δικό σου κι όχι κάποιου άλλου...


9/20/17

«Είμαι η Μαριλού και αυτή είναι η Τέχνη μου»


Μαριλού Βαλεοντή

Παρουσίαση-Ομιλία

«Είμαι η Μαριλού και αυτή είναι η Τέχνη μου»

Πρόσκληση προς όλους τους Ανθρώπους που Αγαπάνε το Θέατρο

Θέατρο Εμπρός, Σάββατο, 7 Οκτωβρίου, μεσημέρι: 13.00-16.00.
Ελεύθερη Είσοδος

Σας προσκαλώ όλους, το Σάββατο 7 Οκτωβρίου, να έρθετε στο Θέατρο Εμπρός. Θα κάνω μια παρουσίαση σε σχέση με το «Ποια Είμαι» και το «Τι κάνω». Θα μιλήσω για Το Θέατρο Ως Τρόπο Ζωής, για την Αξία του Ανθρώπου, για την σημασία της συνέπειας και του σεβασμού, για την επικοινωνία και την συνεργασία, για την Αλήθεια και την Αγάπη. Θα παρουσιάσω τα σχέδια και τα όνειρά μου, τα «πιστεύω» μου, τις ιδέες μου, τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου πάνω στην Τέχνη και στην Ζωή. Αυτή η παρουσίαση είναι ένας πρώτος τρόπος γνωριμίας με το κοινό μου, με ανθρώπους που θα ήθελαν να με υποστηρίξουν, με ανθρώπους που θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί μου, με ανθρώπους που απλά Αγαπάνε το Θέατρο. Με Ανθρώπους, δηλαδή, που θα ήθελαν να γίνουν, με όποιο τρόπο, μέρος αυτών των ονείρων με στόχο να κάνουμε καλύτερη την πραγματικότητα.

Απευθύνομαι σε:
-Ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μπουν σε Θεατρικές Ομάδες. Τα καινούρια τμήματά μου ξεκινάνε τον Οκτώβριο και είναι ανοιχτά σε καινούριους ανθρώπους μετά από προσωπική συνάντηση μαζί μου με καθέναν χωριστά.
-Φοιτητές Ερασιτέχνες Ηθοποιούς και Πανεπιστημιακές Θεατρικές Ομάδες. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι με φοιτητικές θεατρικές ομάδες και ενδιαφέρομαι να συνεχίσω να συνεργάζομαι με φοιτητές (είτε αυτοί ανήκουν σε κάποια ομάδα είτε όχι).
-Θεατρικές Ομάδες (Επαγγελματικές ή Ερασιτεχνικές).
-Ανεξάρτητους Καλλιτέχνες. Ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, μουσικούς... (σπουδαστές ή απόφοιτους, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) ανθρώπους που θα ήθελαν να συνεργαστούν στο μέλλον μαζί μου.
-Οπερατέρ, μοντέρ, φωτιστές, ηχολήπτες, τεχνικούς... (σπουδαστές ή απόφοιτους, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες) ανθρώπους που θα ήθελαν να συνεργαστούν στο μέλλον μαζί μου.
-Δασκάλους φωνητικής, τραγουδιού, κινησιολογίας, χορού, αυτοσχεδιασμού, σωματικού θεάτρου... (με προϋπηρεσία ή χωρίς) που δεν είναι ευχαριστημένοι από το πώς λειτουργεί ο καλλιτεχνικός χώρος εδώ και που θα ήθελαν να πάρουν μέρος σε κάτι καινούριο, σε περίπτωση που θα καταφέρω να δημιουργήσω μετά από κάποια χρόνια μια άλλου τύπου σχολή η οποία, πάνω από όλα, θα βασίζεται στον σεβασμό του Ανθρώπου.
-Υπεύθυνους χώρων και θεάτρων που θα ήθελαν να με βοηθήσουν σε σχέση με την λύση της αναζήτησης χώρου είτε για μαθήματα, είτε για πρόβες, είτε για παραστάσεις, είτε για σεμινάρια.
-Ανθρώπους που απλά έχουν την περιέργεια να με γνωρίσουν από κοντά και που θα ήθελαν να τους γνωρίσω από κοντά.
-Ανθρώπους που θέλουν να με στηρίξουν- υποστηρίξουν με διάφορους τρόπους.
-Ανθρώπους που απλά αγαπάνε το Θέατρο, τον Κινηματογράφο, τον Χορό, την Μουσική, την όποια μορφή Τέχνης.
-Και αν δεν ανήκεις σε καμία από τις παραπάνω «κατηγορίες» αλλά, παρόλα αυτά, θέλεις να έρθεις... συμπλήρωσε νοητά μόνος σου εδώ την δική σου κατηγορία και έλα να με βρεις. Ενδιαφέρομαι για εσένα, που θέλεις να έρθεις και που έχεις ανάγκη από κάτι διαφορετικό...

Μπορείτε να με γνωρίσετε καλύτερα μέσα από...
το κανάλι μου στο youtube (marilou valeonti),
την σελίδα μου στο fb (https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE…/),
το ιστολόγιό μου
www.veltiodoxia.blogspot.gr .

Μα θα χαρώ πολύ να έρθετε να με γνωρίσετε και από κοντά.

Να είστε πάντα καλά.

Μαριλού.


9/14/17

Πρόσκληση


Έλα να σε γνωρίσω από κοντά!

Ο Σεπτέμβριος ξεκινάει δυναμικά και δημιουργικά!

Καλώ ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μπουν σε θεατρική ομάδα να έρθουν σε επικοινωνία μαζί μου. Κάνω μία πρώτη συνάντηση με καθέναν χωριστά για να συζητήσουμε γύρω από το τι θέλει αυτός που ενδιαφέρεται να μπει στην ομάδα και γύρω από το τι κάνω εγώ και ποια είναι η δική μου προσέγγιση σε σχέση με το θέατρο και την ζωή. Αυτή η πρώτη συνάντηση είναι συνάντηση γνωριμίας, είναι δωρεάν, γίνεται κάπου κεντρικά στην Αθήνα και κρατάει μισή με μία ώρα ανάλογα με αυτόν που έχω απέναντί μου. Ελάτε να με γνωρίσετε και να σας γνωρίσω! Τα τμήματα μου ξεκινάνε τον Οκτώβριο... είναι μία φορά την εβδομάδα για δύο ώρες. Το Θέατρο για Εμένα είναι πάνω από όλα Τρόπος Ζωής και όσοι έχουν συνεργαστεί μαζί μου γνωρίζουν πως η δουλειά μου στηρίζεται πάνω στους Ανθρώπους που έχω απέναντί μου και προσαρμόζεται ανάλογα με την κάθε ομάδα. Σεβασμός, συνέπεια, πρόθεση για εξέλιξη, διάθεση για επικοινωνία, ελπίδα, αισιοδοξία και αγάπη είναι αυτά που θα συναντήσετε στην δική μου ατμόσφαιρα μαθημάτων. Α! Θα συναντήσετε και κάτι ακόμα... Την ανάγκη μου για έναν καλύτερο κόσμο. Αφήστε τους άλλους να μας λένε ρομαντικούς και ιδεαλιστές κι ελάτε να δημιουργήσουμε χωρίς φόβο και με πάθος το δικό μας κομμάτι καλύτερου κόσμου, γνωρίζοντας και βελτιώνοντας πρώτα τον εαυτό μας και μετά την σχέση μας με τους άλλους...

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μου στείλει email στο marilouvaleonti@gmail.com.

Μπορείτε να με γνωρίσετε καλύτερα μέσα από...
το κανάλι μου στο youtube (marilou valeonti),
την σελίδα μου στο fb (https://www.facebook.com/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%8D-Marilou-193559660776455/),
το ιστολόγιό μου
www.veltiodoxia.blogspot.gr .

Αν χρειάζεστε κάποια παραπάνω πληροφορία για εμένα ή για την δουλειά μου, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου.

Να είστε πάντα καλά.

Μαριλού Βαλεοντή.


9/13/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


12.09.2017 Τρίτη

Κάποτε αισθανόμουν πως μόνο μέσα από παράσταση μπορώ να κάνω επανάσταση...
Τώρα αισθάνομαι πως μόνο μέσα από επανάσταση μπορώ να κάνω παράσταση...


13.09.2017 Τετάρτη

Αν ήταν Τρίτη σήμερα, αυτό το δεκατρία,
θα θεωρούνταν άτυχο, πως φέρνει δυστυχία,
και κάποιοι άνθρωποι, ελπίζω όχι πολλοί,
θα νόμιζαν πως έρχεται κάποια καταστροφή,
Αν έπεφτες, αν σκόνταφτες, αν γλίστραγες εσύ,
Αν κάτι σου συνέβαινε, σε μια κακιά στιγμή,
Θα σου έλεγαν πως φταίει αυτή η ημερομηνία,
Αυτή εδώ η Τρίτη, με αυτό το δεκατρία...
Μα ας το σκεφτούμε λογικά, πως είναι δυνατό;
Να έρχεται η γουσουζιά από έναν αριθμό;
Από μικρή σκεφτόμουν, αυτό είναι γελοίο...
Κι όμως συμβαίνει σοβαρά και δεν είναι αστείο...
Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως έρχεται κακό
από το χρώμα μίας γάτας, αν είναι σκοτεινό!
Κάποιοι άνθρωποι νομίζουν πως κάτι θα συμβεί,
αν περάσεις κάτω από μία σκάλα, σε μια τυχαία στιγμή!
Οι καθρέφτες είναι για να δείχνουν τον εαυτό μας,
Κι αν σπάσουν καταστρέφουν μόνο το ειδωλό μας,
Οι ομπρέλες είναι για να φέρνουν προστασία,
Και όπου κι αν ανοίξουν, δεν φέρνουν ατυχία.
Δεν φταίνε τα αντικείμενα για δεισιδαιμονίες
Δεν φταίνε οι αριθμοί για ανόητες ερμηνείες
Ευθύνεται ο άνθρωπος για ανθρώπινες προλήψεις,
Για τέτοιου τύπου της ζωής γελοίες απορρίψεις.
Γιατί δεν είναι απόρριψη για έναν αριθμό
Να τον θεωρούνε δήθεν πως φέρνει το κακό;
Γιατί δεν είναι απόρριψη για μία γάτα σε ένα δρόμο
Να την θεωρούν δήθεν πως μπορεί να φέρει πόνο;
Αυτά είναι παράλογα, αυτά είναι αστεία,
Αυτά είναι γελοία κι όχι στην θεωρία...
Το δύο χιλιάδες δέκα επτά είναι σχεδόν τρομαχτικό
να θεωρούμε ακόμα άτυχο αυτόν τον αριθμό.
Μακάρι να είχε φωνή αυτό το δεκατρία
για να μας πει πώς νιώθει για αυτήν την ιστορία.
Μακάρι να είχαν φωνή αυτές οι Τρίτες
για να μας πουν πως νιώθουν για αυτές τις ήττες.
Αλλά σήμερα δεν είναι Τρίτη, δεν έχει σημασία,
κανείς δεν ασχολείται με την δήθεν ατυχία.
Επειδή είναι Τετάρτη, αυτό το δεκατρία,
Θεωρείται μια απλή, καλή, ημερομηνία...
Ναι, ναι, δεν είναι λογικό...
Μα πια είμαι εγώ για να το πω...
Νομίζω αυτό είναι αρκετό...
Ας σταματήσω ως εδώ...



9/11/17

Διαλύθηκε το σύμπαν (μου)




Διαλύθηκε το σύμπαν μετά από αυτήν την παράσταση. Ένας από τους λόγους... ήμουν ευτυχισμένη. Και την ευτυχία, καμιά φορά, δεν σου την συγχωρούν οι γύρω σου... Γνώριζα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, προσπαθούσα μόνο για αυτό, είχα φτιάξει μια παράσταση που ήταν ακριβώς όπως την ήθελα να είναι, αισθανόμουν αισιόδοξη και δυνατή (αν και η παράσταση ήταν απέραντα σκοτεινή), ένιωθα έτοιμη για όλα και αποφασισμένη... να τα καταφέρω... να προσπαθήσω, τουλάχιστον, με όλες μου τις δυνάμεις για να τα καταφέρω (παρόλο που ήδη είχα ασχοληθεί αρκετά χρόνια με το θέατρο και είχα ήδη προλάβει να απογοητευτώ από το πώς είναι τα πράγματα εδώ)... Πίστευα πως υπάρχει τρόπος και δρόμος και για εμένα... και ήμουν αποφασισμένη να τον βρω. Και μετά; Τι έγινε; Όπως έγραψα... διαλύθηκε το σύμπαν (μου). Άλλαξαν οι συμπεριφορές γύρω μου (όπως συνηθίζεται να συμβαίνει όταν αισθάνεσαι αισιόδοξος και δυνατός και πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις τα πράγματα να πάνε προς το καλύτερο). Φιλία, συνεργασία, έρωτας, σχέσεις, επαγγελματικά, προσωπικά... Μπουμ. Έχασα αγαπημένα άτομα όχι με την έννοια του θανάτου αλλά με την έννοια της ζωής. Και πονάει διαφορετικά το να χάνεις από την ζωή σου... ζωντανούς ανθρώπους... κοντινούς σου ανθρώπους επειδή αλλάζουν οι συμπεριφορές τους... Έχω την αίσθηση πως ποτέ δεν ενώθηκε εκείνο το τότε μου με το τώρα μου... Έτσι συνήθιζα να λέω και να σκέφτομαι. Από εκείνο το σημείο της ζωής μου κάτι γκρεμίστηκε μέσα μου. Καθώς κλονίστηκε μέσα μου η Εμπιστοσύνη και η Αγάπη. Το να γίνεται κομμάτια από διαφορετικά άτομα από την μία η έννοια της φιλίας και της συνεργασίας και από την άλλη η έννοια του έρωτα και της αγάπης. Ω! Ναι. Μου πήρε χρόνια να συνέλθω. Παρόλο που κυκλοφορούσα ανάμεσα στους ανθρώπους... δεν ζούσα ανάμεσα σε αυτούς. Ένιωσα μόνη μου. Πάντα ένιωθα μόνη μου. Αλλά εκείνη η χρονιά με αποτελείωσε. Αγαπημένο 2005 που σκότωσες μέσα σε λίγους μόνο μήνες σχεδόν τα πάντα...

Μετά την συνέχεια την ξέρετε. Το πιθανότερο την έχετε βιώσει κι εσείς. Σηκώθηκα. Συνέχισα. Χωρίς να ξέρω πώς. Αλλά... προσπαθήσα να συνεχίσω. Και τώρα κάπως σκέφτομαι... πως όλα είναι ενωμένα. Εννοώ... πάντοτε ένιωθα πως κόπηκε η κλωστή με εκείνον τον εαυτό μου. Αλλά η κλωστή με τον εαυτό μας δεν κόβεται ποτέ. Ποτέ; Ναι, ποτέ, όχι, όσο συνεχίζουμε να ζούμε. Η κλωστή με τους άλλους; Μπορεί. Με εμάς; Με τον εαυτό μας; Όχι. Για αυτό όσο κι αν ανησυχήσατε πως κάπου, κάπως, χάσατε κάτι... σας βεβαιώνω... κάπου, κάπως μέσα σας βρίσκεται ακόμα αυτό το κάτι που νομίσατε πως χάσατε. Απλά, ίσως, να έχει λίγο αλλαγμένη μορφή και για αυτό δεν το αναγνωρίζετε και για αυτό είναι τόσο δύσκολο να το βρείτε...


Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


10.09.2017 Κυριακή

Υπάρχουν οι άνθρωποι που ξυπνάνε νωρίς και οι άνθρωποι που ξυπνάνε αργά.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που κοιμούνται νωρίς και οι άνθρωποι που κοιμούνται αργά.
Συνήθως, αυτοί που κοιμούνται νωρίς, ξυπνάνε νωρίς και αυτοί που κοιμούνται αργά, ξυπνάνε αργά.
Ανήκω σε αυτούς που κοιμούνται αργά και που ξυπνάνε νωρίς. Έτσι μεγαλώνει και η ημέρα και η νύχτα. Έτσι αισθάνομαι πως καταφέρνω να ζήσω παραπάνω χρόνο από όσο κανονικά μου αναλογεί. Είναι μια μικρή ψευδαίσθηση σε μια μεγάλη πραγματικότητα ή μια μεγάλη ψευδαίσθηση σε μια μικρή πραγματικότητα. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου... πως νικάω τον χρόνο απλώνοντας την ζωή σε περισσότερες ώρες... Δεν θα άλλαζα με τίποτα τα ήσυχα πρωινά ούτε και τα ήρεμα βράδια. Οι ημέρες είναι για την επεξεργασία και οι νύχτες για την δημιουργία. Καμιά φορά, ισχύει και το αντίστροφο. Την ημέρα περπατάω και την νύχτα γράφω. Καμιά φορά, ισχύει και το αντίστροφο. Χωρίς τις ανατολές και τις δύσεις, το μυαλό μου και το σώμα μου θα ήταν κουρασμένα κι αδειασμένα. Όλα όσα είμαι... τα οφείλω στο πολύ πρωί και στο πολύ βράδυ. Το «λίγο» έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μου αρκούσε. Όλα όσα γίνομαι... τα οφείλω σε εκείνα τα άκρα που κάποτε έφτασα ή που κάποτε θα φτάσω. Βέβαια... αυτό δεν σημαίνει... πως δεν χρειάζεται όλη η υπόλοιπη ημέρα για να υπάρξεις... πως δεν χρειάζεται να περπατήσεις όλη εκείνη την διαδρομή που βρίσκεται στην μέση των άκρων... Εκεί είναι όλη η προετοιμασία... Στην διάρκεια του ενδιάμεσου... Αλλά και πάλι... γεννιέμαι και πεθαίνω στην αρχή και στο τέλος... της κάθε μέρας...


11.09.2017 Δευτέρα

Ο φόβος σταματάει την προσπάθεια και η προσπάθεια σταματάει τον φόβο.



9/9/17

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.



(Σεπτέμβριος)


01.09.2017 Παρασκευή

Οι ποιητές προτιμούν να γράφουν για τον ήλιο και για την βροχή... Τους αρέσουν οι ακτίνες και οι σταγόνες... Μα για τον αέρα; Για αυτό το αρχικό αεράκι του Φθινοπώρου... πόσα ποιήματα υπάρχουν άραγε; Ίσως να είναι που δεν είμαι ποιητής... Ίσως για αυτό με συγκινεί περισσότερο από όλα...


02.09.2017 Σάββατο

"Πουλάει το να μην ξέρουν ποιος είσαι." Αυτή ήταν η συμβουλή του ενός νεαρού προς τον άλλον κι εγώ συνειδητοποιήσα, για μια ακόμα φορά, ακούγοντας τυχαία την συζήτησή τους στο μετρό, πόσο απομακρύνομαι από τον κόσμο και τους ανθρώπους.


03.09.2017 Κυριακή

Η ησυχία της Κυριακής είναι απαραίτητη για να αντέξεις την φασαρία της Δευτέρας...


04.09.2017 Δευτέρα

Αν οι ημέρες είχαν φωνή η Δευτέρα θα σου έλεγε πως δεν ευθύνεται εκείνη που σε αγχώνει αλλά εσύ που την αντιμετωπίζεις με τρόπο αγχωτικό.


05.09.2017 Τρίτη

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για εποχές... ας μιλήσουμε... μην περιμένεις όμως να θρηνήσω το Καλοκαίρι που έφυγε ούτε να γκρινιάξω για το Φθινόπωρο που έρχεται σιγά σιγά... Δεν θα μπορούσα ποτέ να κατηγορήσω μια εποχή για αυτό που είναι, όπως ακριβώς, δεν θα μπορούσα ποτέ να κατηγορήσω έναν άνθρωπο για αυτό που είναι. Κάθε εποχή έχει την ομορφιά της, κάθε άνθρωπος έχει την ομορφιά του... Κάθε εποχή έχει μέσα της πολλούς ανθρώπους και κάθε άνθρωπος έχει μέσα του πολλές εποχές. Επομένως; Επομένως... Δεν θρηνώ και δεν γκρινιάζω. Μόνο γιορτάζω. Τι; Την κάθε εποχή και τον κάθε άνθρωπο όταν έρχονται στην ζωή μου...


06.09.2017 Τετάρτη

Η Τετάρτη... η τετάρτη δεν είναι ούτε στην αρχή ούτε στο τέλος... κανένας δεν πανηγυρίζει που έρχεται, κανέναν δεν τον ενδιαφέρει το ότι φεύγει... Συνήθως... απλά... την προσπερνάνε... επειδή στέκεται κάπου στην μέση της εβδομάδας... Δεν θα ακούσεις κανέναν να πει "Όχι, πάλι! Ήρθε η Τετάρτη!" ούτε και κανένας όμως θα πει "Επιτέλους! Είναι Τετάρτη!"... Απλά δεν θα πουν τίποτα... απολύτως τίποτα για εκείνην... Πόσες Τετάρτες πρωινά πήγαν χαμένα; Αμέτρητα... Πόσες Τετάρτες απογεύματα περάσαν αδιάφορα; Αναρίθμητα... Στον ρυθμό και στον βωμό της δουλειάς, αδικαιολόγητα από τους ανθρώπους, θυσιάστηκαν πολλές Τετάρτες... Υπάρχουν, όμως, κάποια γενναία φιλιά που δόθηκαν Τετάρτες... κι ακριβώς επειδή βρήκαν χρόνο και τρόπο ανάμεσα στο άγχος, στα τρεξίματα, στην κούραση, στην αδιαφορία... άντεξαν μέσα στον χρόνο... Υπάρχουν κάποιες Τεταρτιάτικες γνωριμίες, κάποια Τεταρτιάτικα βλέμματα, κάποιες Τεταρτιάτικες αγκαλιές... που κάνουν τις Τετάρτες να μην ξεχνούν την αξία τους ακόμα κι αν, σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι δεν τους συμπεριφέρονται καλά... Γιατί οι Τετάρτες γνωρίζουν πως η αξία μας δεν εξαρτάται από το πώς επιλέγουν να μας συμπεριφερθούν. Και χαίρονται απλά που υπάρχουν κάποιοι, κάπου, κάπως, κατά καιρούς, που όχι μόνο τις εκτιμάνε... μα που τις σέβονται και που τις αγαπάνε... που επιλέγουν να τις ζουν... Και για αυτούς τους λίγους... οι Τετάρτες συνεχίσουν να υπάρχουν...


07.09.2017 Πέμπτη

Αυτό που με ξεκουράζει όταν κοιμάμαι είναι ένας καλός, χωρίς εφιάλτες, ύπνος. Αυτό που με ξεκουράζει όταν ξυπνάω είναι μια καλή, με όνειρα, ζωή...


08.09.2017 Παρασκευή

Οι περισσότεροι αγαπάνε την Παρασκευή γιατί είναι η τελευταία ημέρα της δουλειάς τους, γιατί ήρθε το Σαββατοκύριακο. Εγώ αγαπάω την Παρασκευή γιατί είναι η πρώτη ημέρα της ζωής μου, γιατί ήρθα στον κόσμο. Μια παρελθοντική Παρασκευή... γεννήθηκα.


09.09.2017 Σάββατο

Δεν είμαι από αυτούς που λένε "Εγώ φταίω για όλα". Δεν είμαι από αυτούς που λένε "Εσύ φταίς για όλα". Δεν είμαι από αυτούς που λένε "Εμείς φταίμε για όλα" αλλά ούτε κι από αυτούς που λένε "Αυτοί φταίνε για όλα". Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο καθένας είναι καλό να βλέπει, να καταλαβαίνει, να αισθάνεται και να επεξεργάζεται το δικό του μερίδιο της ευθύνης, εκείνο που του αναλογεί, κάθε φορά, ανάλογα με την κάθε συγκεκριμένη κατάσταση και με τις κάθε συγκεκριμένες συνθήκες. Κι επειδή η κάθε κατάσταση είναι διαφορετική, η κάθε συνθήκη είναι διαφορετική και ο κάθε άνθρωπος διαφορετικός... έτσι συμβαίνει και με το μερίδιο της ευθύνης, δεν είναι σε όλες τις καταστάσεις ίδιο για όλους. Άλλος μπορεί να έχει περισσότερο, άλλος λιγότερο, άλλος καθόλου. Για αυτό δεν είναι δίκαιο να λες "εμείς" όταν εννοείς "εγώ" ή "εσείς" όταν εννοείς "εσύ" ούτε είναι, όμως, σωστό να λες "εγώ" όταν εννοείς "αυτός", "αυτή" ή "αυτοί". Να έχεις το βάρος της δικής σου ευθύνης. Μόνο της δικής σου. Δεν μπορείς να σηκώσεις το βάρος όλου του κόσμου αλλά μην αφήσεις και τον κόσμο να σηκώσει το βάρος το δικό σου.