10/29/14

Κιθάρα


(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως και αυτό...)

Κιθάρα

Και πήρες την κιθάρα σου... Και ήρθες μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου... Και άρχισες να τραγουδάς... Ένα από εκείνα τα αυτοσχέδια τραγούδια σου... Με την κλασική κιθάρα σου και με την μη κλασική φωνή σου να με ταξιδεύεις... Να μου δημιουργείς εικόνες ατελείωτων δρόμων... Και αυτοκινήτου που τρέχει... Και εγώ να κάνω αυτοσχέδιες διφωνίες ακολουθώντας τα κύματα της χροιάς σου... «Πάρε με, μαζί σου» να σου λέω με το βλέμμα μου αλλά να μην το καταλαβαίνεις... Χαμένος μέσα στην μουσική σου... να μην παρατηρείς πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου... Χαμένη μέσα στην μουσική σου... να γίνομαι ένα με εσένα... Να φεύγεις και να έρχεσαι ξανά και ξανά στην ζωή μου... Απρόσκλητος... Ή προσκεκλημένος... Ανάλογα με την εποχή ή με την διάθεση την δική μου ή την δική σου... Να εμφανίζεσαι και να εξαφανίζεσαι... Πόσο μου άρεσε αυτός ο τρόπος της ζωής σου... Να γυρίζεις τον κόσμο... και να φωτογραφίζεις... Ανθρώπους... Χέρια... Βλέμματα... Τοπία... Ανατολές... Και Δύσεις... «Πάρε με, μαζί σου.» σου φώναζα μα δεν με άκουγες... Έστω μία φορά... Μόνο μία φορά... Σε ένα μόνο ταξίδι... Μα εσύ να με αφήνεις πάντα πίσω... Το χαμόγελό μου ήταν πάντα εκεί για να σε περιμένει... Και όταν ερχόσουν γινόταν γέλιο και όταν έφευγες αχνό... Μα ήρθε η στιγμή... που δεν μου αρκεί το τραγούδι σου για να είμαι ευτυχισμένη... Θέλω εσένα και όχι την μουσική σου... Και δεν μου αρκεί το να κάνω τις δεύτερες φωνές σου...

Και πήρες την κιθάρα σου... Και ήρθες μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου... Και άρχισες να τραγουδάς... Μα να μην βλέπω πια τις εικόνες... Να μην νιώθω τα κύματα... Να μην τραγουδάω... Να μην σου λέω τίποτα με το βλέμμα μου, να μην σου φωνάζω τίποτα με την ψυχή μου... «Έλα, μαζί μου.» να μου λες τρομαγμένος... Και εγώ να μην θέλω να έρθω πια...

Για όλες εκείνες τις φορές που δεν ήρθα μαζί σου... να μην ακούω πια αυτήν την φορά που μου το ζητάς... Να κρατάω την βαλίτζα μου στο χέρι... Ήρθε η ώρα για το δικό μου ταξίδι... για την δική μου μουσική... Και, ναι, δεν ξέρω να παίζω κιθάρα... Μα έχω την φωνή μου...

Θα μου λείψει η μουσική σου...
Θα μου λείψεις εσύ...

Μα έχω το δικό μου ταξίδι μπροστά μου... και το δικό μου τραγούδι μέσα μου...

Και ήρθε η δική μου στιγμή για να ζήσω... αυτό που δεν με άφηνες, για πολύ καιρό, να ζήσω...

Τον έρωτα.

Απλά δεν θα τον ζήσω μαζί σου.



10/27/14

Αλλά... δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση...



(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (πολύ ή λίγο) καιρό... όπως και αυτό...)


Αλλά... δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση...


Με σταματάει μια κυρία σήμερα για να μου πει πόσο όμορφη της φαίνομαι...

Μου λέει "Δεν εννοώ εξωτερικά. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που κοιτάζω την εξωτερική εμφάνιση.".

Στην αρχή της συζήτησης μου λέει "Σιχαίνομαι τους χοντρούς". Ναι, αυτό το ρήμα χρησιμοποίησε "σιχαίνομαι" και αυτό το επίθετο «χοντρούς» (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

Στην πορεία της συζήτησης, κοιτάζοντάς με από πάνω μέχρι κάτω, μου λέει"Και εσύ πώς τα καταφέρνεις και είσαι έτσι;" (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

Στο τέλος της συζήτησης, κοιτάζοντας με από κάτω μέχρι πάνω, μου λέει "Και κοίταξε μην σε δω να πάρεις κιλά." (αλλά δεν κοιτάζει την εξωτερική εμφάνιση).

(Καταλαβαίνω από τα όσα συζητήσαμε πως είχε μια δύσκολη ζωή αλλά... Επιτέλους! Η δύσκολη ζωή δεν είναι δικαιολογία για να κρίνουμε τους άλλους (εξωτερικά ή εσωτερικά ή εξωτερικά και εσωτερικά!) ! Μάλλον είναι ευκαιρία για να τους καταλάβουμε... )

Αγαπητή κυρία (που δεν κοιτάζεις την εξωτερική εμφάνιση)... Έχω υπάρξει με πολλά παραπάνω κιλά από τα σημερινά και με πολύ λιγότερα... Και μπορώ να πω κάτι με σιγουριά: Αυτή η εξωτερική εμφάνιση (που εσύ δεν κοιτάζεις) δεν έχει να κάνει (τουλάχιστον, όχι μόνο) με το πόσα κιλά είσαι αλλά (κυρίως) με το ΠΩΣ είσαι. Είμαι όμορφη όταν έχω θέληση για ζωή. Προσοχή: Όχι μόνο όταν είμαι ευτυχισμένη μα και όταν θέλω να γίνω ευτυχισμένη. Όχι μόνο όταν έχω αυτό που θέλω μα και όταν προσπαθώ για αυτό που θέλω. Όχι μόνο όταν ζω τον έρωτα μα και όταν συνεχίζω να πιστεύω σε αυτόν παρά τα όσα έχω βιώσει. Όχι, μόνο όταν πραγματοποιούνται τα όνειρα μα κι όταν συνεχίζω να πιστεύω σε αυτά πάρα τα όσα έχω νιώσει.

Είμαι όμορφη όταν ζω. Και δεν είμαι όμορφη όταν δεν ζω. Και έχω δικαίωμα και όταν ζω και όταν δεν ζω να έχω όσα κιλά δείχνει η ζυγαριά.

Και αν εσύ θέλεις να με κρίνεις για αυτό, ας με κρίνεις. Αλλά εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη ούτε να ακούσω ούτε να δεχτώ την κριτική που κάνεις σε εμένα ή σε όποιον άλλον...

Θα ήταν πολύ πολύ καλύτερα αν αντί να ενδιαφερόμασταν για τον αριθμό της ζυγαριάς ενδιαφερόμασταν για τον άνθρωπο της ζωής. Αν ισορροπούσε ο άνθρωπος θα ισορροπούσε και ο αριθμός. Ο αριθμός είναι απλά ένας αριθμός. Ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ απλά ένας άνθρωπος. Έχει ιστορίες, εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, βιώματα... Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τον άνθρωπο σαν αριθμό ούτε τον αριθμό σαν άνθρωπο...

Εκεί καταλήξαμε να βάζουμε τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους και να τους μηδενίζουμε… (κάνοντάς τους αριθμούς)...

Εκεί καταλήξαμε να βάζουμε την ζωή στην ζυγαριά και να την μετράμε σε κιλά... αντί σε ευτυχισμένες στιγμές ή σε δημιουργικές σκέψεις...

Αλλά ξέρω... Κι εγώ δεν πρέπει να σε κρίνω, αγαπητή μου κυρία... Μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου... αλλά δεν είναι σωστό να σε κατακρίνω... κάτι σε οδήγησε εκεί... και λυπάμαι... στενοχωριέμαι που η ζωή ή ο εαυτός σου ή οι άλλοι ή οτιδήποτε άλλο σε έφεραν σε αυτό το σημείο...

Δεν θα σε κρίνω.

Όμως...

Δεν θα δεχτώ την κριτική σου για τους άλλους. Δεν δεχτώ ούτε το σχόλιο σου για εμένα.

Γιατί ακόμα κι αυτό που υποτίθεται πως είναι θετικό δεν μπορεί να επιβιώσει σε ένα τόσο αρνητικό πλαίσιο...

Και, εξάλλου, από την μια στιγμή στην άλλη, αύριο μπορεί να βρεθώ σε αυτούς που «σιχαίνεσαι» και όχι σε αυτούς που θεωρείς «όμορφους»...

Τότε δεν θα θέλεις να με σταματήσεις, δεν θα θέλεις να μου μιλήσεις, δεν θα θέλεις να συζητήσεις μαζί μου...

Ο μόνος λόγος που έγινε ο σημερινός διάλογός μας είναι γιατί ταίριαξα στα σημερινά σου κουτάκια... αύριο μπορεί να μην ανήκω σε αυτά...

Αλλά δεν πειράζει...

Εγώ δεν έχω κουτάκια. Ούτε σημερινά ούτε αυριανά.

Αν σε συναντήσω... Όταν εσύ θα θες να με προσπεράσεις...

Θα σε σταματήσω... Θα σε χαιρετήσω...

Και θα σου πω...

Πως...

Κάθε φορά που σε συναντάω...

Θα σε σταματάω... Θα σε χαιρετάω...

...ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ...

(εξωτερικά και εσωτερικά... όπως κι αν είσαι... συνολικά...)


10/19/14

Και σε περίπτωση που δεν το θυμάσαι...



Και σε περίπτωση που δεν το θυμάσαι... επειδή έφαγες ένα δηλητηριασμένο μήλο δεν σημαίνει πως όλα τα μήλα είναι δηλητηριασμένα... επειδή ένας άνθρωπος ήθελε να σου στερήσει την ζωή δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι θέλουν ή μπορούν να σου στερήσουν την ζωή... επειδή ένας άνθρωπος σου έσωσε την ζωή δεν σημαίνει πως όλοι άνθρωποι θέλουν ή μπορούν να σου σώσουν την ζωή... επειδή κάποιος κάποτε σε μίσησε δεν σημαίνει πως όλοι σε μισούν και επειδή κάποιος κάποτε σε αγάπησε δεν σημαίνει πως όλοι σε αγαπούν... επειδή κάποτε κάποιοι σε συμπάθησαν δεν σημαίνει πως όλοι σε συμπαθούν και επειδή κάποτε κάποιοι σε αντιπάθησαν δεν σημαίνει πως όλοι σε αντιπαθούν... Επίσης, επειδή το παραμύθι δεν είναι σαν ζωή δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να έχει κακό τέλος και επειδή η ζωή δεν είναι σαν παραμύθι δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να έχει καλό τέλος... Για αυτό... συνέχισε να συμπαθείς παρόλο που μπορεί να σε αντιπαθήσουν, συνέχισε να αγαπάς παρόλο που μπορεί να σε μισήσουν, συνέχισε να σώζεις παρόλο που μπορεί να σου στερήσουν, συνέχισε να δοκιμάζεις παρόλο που μπορεί να σε δηλητηριάσουν... Συνέχισε να ζεις παρόλο που μπορεί να μην είναι καλό το τέλος... Συνέχισε να υπάρχεις παρόλο που μπορεί να μην είναι πάντα καλή η διαδρομή... Συνέχιζε να γράφεις το παραμύθι σου παρόλο που μπορεί να μην είναι πάντα καλή η ιστορία...


10/18/14

Χανόμαστε...



Χανόμαστε μέσα στους άλλους... μήπως και βρούμε τον εαυτό μας...

Χανόμαστε μέσα στον εαυτό μας... μήπως και βρούμε τους άλλους...


10/13/14

Μόλις


(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (πολύ ή λίγο) καιρό... όπως αυτό...)


Μόλις


Μόλις βρήκα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου...

Είχα μία στιγμή σπάνια... Έκανα κάτι... και έτσι ξαφνικά... με χτύπησε βαθιά μέσα μου η πραγματικότητά μου...

Ξέρω τι πρέπει να κάνω! Ξέρω τι έχω να κάνω!

Αυτό είναι αυτό που μου έλειπε τόσο καιρό... Το να ξέρω! Τώρα το ξέρω!

Είναι αυτό που φοβόμουν να κάνω... Δεν το πλησίαζα... Δεν πήγαινα κοντά του... Μα σήμερα... είπα απλά να το δοκιμάσω... και με το που πήρα μια γεύση... ήμουν σίγουρη... Γνωρίζω ποιο είναι το επόμενο βήμα μου... Ξαφνικά δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός... Καμία αναποφασιστικότητα... Καμία αμφιταλάντευση... Και γνωρίζω πως από αυτό το σημείο έχουν να γίνουν πολλά μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω... αλλά δεν έχει καμία σημασία... Μου είχε λείψει τόσο πολύ! Αυτό το αίσθημα! Του να νιώθω ότι είμαι σίγουρη πως θέλω να κάνω κάτι! Του να νιώθω ότι αυτό είναι αυτό που θέλω να κάνω! Τι ωραία! Να ξέρεις τι θέλεις! Τι ωραία! Να βρίσκεσαι ξανά σε γνώριμα μονοπάτια... αυτά που από πάντα αγαπούσες... αυτά που από πάντα περπατούσες... πριν σε βγάλουν οι άλλοι... πριν σε σπρώξουν οι άλλοι... Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει και που έχω να κάνω! Αλλά ξέρω το επόμενο μικρό βηματάκι μου... και αυτό είναι τόσο μα τόσο σημαντικό... Πόσο θα ήθελα σε αυτό το κρίσιμο σημείο να τα φέρει και λίγο η ζωή προς το μέρος μου... Έχει σημασία... Σε αυτά τα κρίσιμα σημεία πάντα έχει σημασία... να παίξει λίγο ρόλο και η τύχη...

Φίλε μου, φίλε μου, φίλε μου... ακόμα δεν βρήκα καλά καλά αυτό το αίσθημα της δύναμης και της αισιοδοξίας και θέλω να προλάβω να το μοιραστώ μαζί σου πριν χαθεί... Αλήθεια! Σου το στέλνω τώρα όσο το έχω για να προλάβεις να το νιώσεις κι εσύ... Να πάρεις μια μικρή γεύση του… Είναι μια παγίδα όλο αυτό που συμβαίνει... γύρω μας και μέσα μας... το καταλαβαίνεις έτσι; Σε στιγμές διαύγειας εγώ πάντα το βλέπω, το νιώθω και το καταλαβαίνω... Μην απογοητεύεσαι! Σε παρακαλώ! Ακόμα δεν έχω βρει την δύναμή μου για να σε στηρίξω... αλλά μην στενοχωριέσαι! Κρατήσου λίγο ακόμα... Θα την βρω την άκρη... και θα σε βοηθήσω να την βρεις κι εσύ! Το μόνο που χρειάζεται είναι να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά... και μπορώ να σε κάνω να τα δεις... απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο ακόμα... για να βρω τον τρόπο... Είναι οι συνθήκες τέτοιες που μας εμποδίζουν συνέχεια... Αλλά θα βρω τρόπο να φτάσω σε εσένα... Δώσε μου λίγο παραπάνω χρόνο... Το μόνο που σου ζητάω είναι να αντέξεις. Να μην αφήνεις τα όσα συμβαίνουν να σε ρίχνουν προς τα κάτω, ψυχολογικά ή σωματικά...

Ξέρω τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Και αυτή είναι μια γερή αφετηρία.

Σου υπόσχομαι να έρθω να σε βρω... Με το που θα σταθώ στα πόδια μου, το πρώτο πράγμα που θα κάνω, δεν είναι να με χειροκροτήσω... όχι... θα χρησιμοποιήσω τα δύο μου χέρια για να σε σηκώσω... Κάνε λίγη ακόμα υπομονή... Λίγη ακόμα...

Φίλε μου, φίλε μου, φίλε μου... μέχρι να ξανασυναντηθούμε... έχεις υποχρέωση να αντέξεις. Αυτό μόνο. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε μαζί...

Φεύγω τώρα... Έχω τόσα να κάνω... Μα θα ξαναέρθω... Σου το υπόσχομαι... Θα γυρίσω για εσένα... Αυτή είναι η δική μου υποχρέωση... Να επιστρέψω... εκεί που όλοι οι άλλοι επιλέγουν να φύγουν...

Μόλις βρήκα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου...

Θα επιστρέψω ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ...


10/11/14

Αυτό το να μην κοιμάσαι...



(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως και αυτό...)


Αυτό το να μην κοιμάσαι...


Αυτό το να μην κοιμάσαι κοιτάζοντας το ρολόι και ο χρόνος να κυλάει αργά...

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν σε παίρνει τηλέφωνο, επειδή δεν ακούς την φωνή του.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν γνωρίζεις αν σε σκέφτεται, αν ενδιαφέρεται για εσένα.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή αναρωτιέσαι πού είναι και τι κάνει, επειδή δεν είναι εκεί μαζί σου.

-

Αυτό το να μην κοιμάσαι μη κοιτάζοντας το ρολόι και ο χρόνος να κυλάει γρήγορα...

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή σε παίρνει τηλέφωνο, επειδή ακούς την φωνή του.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή γνωρίζεις ότι σε σκέφτεται, ότι ενδιαφέρεται για εσένα.

Αυτό το να μην κοιμάσαι επειδή δεν αναρωτιέσαι πού είναι και τι κάνει, επειδή είναι εκεί μαζί σου.

-

Αυτό το να μην κοιμάσαι όχι επειδή σκέφτεσαι αλλά επειδή δεν σκέφτεσαι, όχι επειδή δεν συμβαίνει αλλά επειδή συμβαίνει...

Αυτό το να μην κοιμάσαι όχι επειδή σκέφτεσαι αλλά επειδή συμβαίνει.

-

Μας έχουν μάθει πως για να υπάρχει πάθος πρέπει να υπάρχει ανασφάλεια, για να υπάρχει έρωτας πρέπει να υπάρχει ρίσκο. Και δεν μιλάει κανείς για εκείνες τις φορές που δεν έχουν ανασφάλεια και δεν έχουν ρίσκο αλλά κι όμως έχουν πάθος και ονομάζονται έρωτας.

Πάντα αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τον έρωτα, σε όποια μορφή κι αν έχει έρθει μέχρι τώρα στην ζωή μου... Αλλά για εκείνους τους ανθρώπους που με έμαθαν την σιγουριά του έρωτα χωρίς αυτό να σημαίνει πως φτάσαμε στην συνήθεια της και καλά αγάπης... Νιώθω... Δεν ξέρω... Πως για αυτούς τους ανθρώπους... πραγματικά αξίζει να μην κοιμάσαι...

Γιατί αυτές οι σχέσεις με δίδαξαν πως και ο έρωτας είναι αιώνιος και διαχρονικός... πως δεν εξαντλείται η δύναμή του, πως δεν εξασθενίζει η έντασή του, πως δεν φοβάται τον χρόνο, πως δεν νιώθει καμία ανάγκη να γίνει κάτι άλλο εκτός από αυτό που είναι. Έρωτας.

Και μπορεί να αγαπάω την αγάπη... αλλά αγαπάω και τον έρωτα... και δεν θέλω να τον υποτιμάω θεωρώντας δεδομένο πως η μόνη του ελπίδα να αντέξει στον χρόνο είναι να μεταμορφωθεί σε αγάπη. Για εκείνους τους έρωτες που ήταν έρωτες και που έμειναν έρωτες ενώ περνούσαν μέρες, μήνες, χρόνια... Για εκείνους τους έρωτες που για όσο έμεινα μέσα σε αυτούς ήμουν το ίδιο ερωτευμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή... Για εκείνους τους έρωτες που ενώ υπήρχε, φυσικά, και η αγάπη (για εμένα είναι αδύνατο να απουσιάζει) δεν της επέτρεψα να μου στερήσει ούτε ένα μέρος του μεγαλείου του έρωτα... Δεν έχω τίποτα να πω... Απλά νιώθω πολύ τυχερή που υπήρξαν στην ζωή μου... Και απλά εύχομαι να σταθώ ακόμα πιο τυχερή και να μου φέρει η ζωή καταστάσεις στις οποίες ο έρωτας να μένει έρωτας... η αγάπη να μένει αγάπη... Και να μπορώ να ζω έτσι όπως θέλω... και με Έρωτα και με Αγάπη…

Και ο χαμένος μου ύπνος να είναι επειδή είναι κάποιος εκεί και όχι επειδή δεν είναι...

Και αυτός ο κάποιος να μου «επιτρέπει» και να είμαι ερωτευμένη μαζί του και να τον αγαπώ... χωρίς να τον τρομάζει ο έρωτας... χωρίς να τον αγχώνει η αγάπη...


10/5/14

Χαλασμένα


Δεν το κατάλαβα...

Πότε σταμάτησα να φτιάχνω τα πράγματα...

Ξεκίνησε με την τηλεόραση... Βέβαια, την τηλεόραση δεν την χρειαζόμουν... και μετά συνέχισε με το κινητό... ούτε το κινητό το χρειαζόμουν... και το ομολογώ η ζωή μου ήταν καλύτερα χωρίς και το ένα και το άλλο... Χάλασε η τηλεόραση και αποφάσισα να μην την φτιάξω... Χάλασε το τηλέφωνο και αποφάσισα να μην το φτιάξω... Έπειτα χάλασε και ο προβολέας... αυτός μου άρεσε να υπάρχει στην ζωή μου... αλλά παρόλα αυτά δεν τον έφτιαξα... Κι ας μου άρεσε να βλέπω ταινίες σε μια μεγάλη οθόνη τοίχου και να χάνομαι μέσα σε αυτές... Σαν όλη η τεχνολογία να επαναστάτησε μαζί... και εγώ να έχω μια άρνηση να φτιάξω το οτιδήποτε... Έπειτα άρχισαν να χαλάνε κι άλλα πράγματα... Χάλασε το πλυντήριο πιάτων... μετά των ρούχων... μετά το ψυγείο... μετά ο φούρνος... και εγώ αποφάσισα να μην φτιάξω τίποτα... Και επαναστατούσαν όλες οι συσκευές... αλλά μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτές... έτσι έλεγα στον εαυτό μου... Και μετά άρχισαν να χαλάνε κι άλλα... Τραπέζια και καρέκλες... Έπιπλα και ντουλάπες... Πόρτες και παράθυρα... και εγώ δεν έφτιαχνα τίποτα... Χάλαγε όλο το σπίτι... και δεν με ενδιέφερε... Και έπειτα άρχισαν να χαλάνε πράγματα που δεν είναι τόσο μακρυά μου... πράγματα που έχω πάνω μου... Έσπασαν τα γυαλιά μου... και αποφάσισα να μην τα φτιάξω ούτε αυτά... αυτά όμως τα χρειαζόμουν... αλλά ήθελα να με πείσω πως δεν τα χρειάζομαι... και τα ρούχα μου... άρχιζαν να χαλάνε κι αυτά... και τα παπούτσια μου... αλλά... εγώ επέμενα... πως μπορώ να ζω και χωρίς αυτά... κι άρχισαν να χαλάνε πράγματα που δεν είναι και τόσο έξω από εμένα... όπως τα μαλλιά μου... ή τα χέρια μου... ή το δέρμα μου... και μετά πράγματα που είναι μέσα σε εμένα... όπως η καρδιά μου... ή το στομάχι μου... και μετά πράγματα που είναι ακόμα πιο μέσα... όπως τα συναισθήματά μου... ή οι σκέψεις μου... και δεν το κατάλαβα πώς από την μία στιγμή στην άλλη, δεν ήταν καθόλου από την μία στιγμή στην άλλη αλλά έτσι το βίωσα, είχαν βρεθεί να είναι όλα χαλασμένα... μέσα μου και έξω μου... και μετά... ήθελα να τα διορθώσω... μα δεν μπορούσα... δεν ήξερα από πού να πρωτοαρχίσω... δεν είχα ιδέα τι να πρωτοφτιάξω... και, κυρίως, δεν ήξερα πώς να το φτιάξω... Να ξεκινήσω από την αρχή προς το τέλος ή από το τέλος προς την αρχή; Και στην αρχή δεν έφτιαχνα τα πράγματα γιατί δεν είχα χρήματα ή δεν είχα χρόνο... αλλά σιγά σιγά... δεν ήταν ούτε τα χρήματα ούτε ο χρόνος... ήταν και αυτά αλλά δεν ήταν μόνο αυτά... ήταν ένα σωρό άλλα πράγματα που με έκαναν να μην θέλω να φτιάξω τίποτα... Αλλά δεν μου άρεσε ο κόσμος μου χαλασμένος... και όσο δύσκολο κι αν μου ήταν... γνώριζα πως δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι... χαλασμένα... κι έτσι... σκέφτηκα χωρίς να ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω... απλά να προσπαθήσω... να κάνω κάτι... οτιδήποτε... και σκέφτηκα να δοκιμάσω να ξεκινήσω αντίστροφα... από το τελευταίο που μου χάλασε... και έτσι... σιγά σιγά... φρόντισα τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου... μετά προχώρησα στο σώμα μου... μετά στα ρούχα μου... μετά στα γυαλιά μου... μετά στις συσκευές... μετά σε όλη την υπόλοιπη τεχνολογία... Ήξερα πολύ καλά... τι έχει περισσότερη αξία και τι λιγότερη... Ήξερα, επίσης, πως όλα πια μπορώ να τα χρησιμοποιώ όπως θέλω εγώ χωρίς να αφήνω εκείνα να με χρησιμοποιούν... Άνοιξα την τηλεόραση που ήταν το τελευταίο πράγμα που έφτιαξα αφού ήταν το πρώτο που είχε χαλάσει... ακόμα δεν μου άρεσε τίποτα... και την ξαναέκλεισα... Ο κόσμος μου ήταν πια φτιαγμένος... Σε αυτόν τον φτιαγμένο κόσμο μπορούσα να επιλέξω τι θελώ να κρατήσω και τι όχι... αλλά αυτά που θέλω να κρατήσω... δεν θα έπρεπε να τα αφήσω να χαλάσουν... θα έπρεπε να τα προσέχω και θα έπρεπε να τα αγαπώ... θα έπρεπε να με προσέχω και θα έπρεπε να με αγαπώ... Την τηλεόραση δεν την ξανάνοιξα ποτέ... αλλά όλα τα υπόλοιπα τα έχω πια στην ζωή μου... και όταν κάτι χαλάει... απλά το φτιάχνω... αμέσως. Είναι το πιο γρήγορο και το πιο εύκολο... Γιατί όταν περνάει ο καιρός όλα φαίνονται πιο δύσκολο να φτιαχτούν... Φαίνονται... δεν είναι απαραίτητα... Και είναι ωραία... να φτιάχνεις ό,τι χαλάει... την στιγμή που οφείλει να φτιαχτεί... Και είναι φτιαγμένος τώρα ο κόσμος μου... Μου πήρε καιρό... αλλά φτιάχτηκε... Και είναι ωραία... να είναι φτιαγμένος ο κόσμος σου...

Δεν το κατάλαβα...

Πότε συνέχισα να φτιάχνω τα πράγματα...

(γιατί τα πράγματα δεν σταμάτησαν να χαλάνε... εγώ σταμάτησα να μην τα φτιάχνω...)


10/4/14

Η Θεωρία της Ψυχής του Καφέ



(Και οργανώνοντας την ζωή μου... ανακαλύπτω διάφορα κείμενα που γράφτηκαν πριν (λίγο ή πολύ) καιρό... όπως αυτό...)

Αυτές τις ημέρες μου μίλησαν για το σώμα και την οξύτητα του καφέ. Είχα καιρό να ακούσω αυτές τις λέξεις και θυμήθηκα μία συζήτηση που είχα πριν χρόνια με έναν φίλο μου. Ήταν ο πρώτος που μου μίλησε για το σώμα του καφέ και προσπαθούσε να μου εξηγήσει τι σημαίνει. Πώς τον νιώθεις... Και αν είναι βαρύς ή ελαφρύς... Αφού, λοιπόν, είχε κάνει μια λεπτομερειακή ανάλυση πάνω στο θέμα, μου είπε σοβαρά « Ο καφές έχει σώμα...»... Και εγώ το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν «Και η ψυχή του;...» και ο φίλος μου άρχισε να γελάει. «Με κοροϊδεύεις;» με ρώτησε «Καθόλου.» του είπα. Και τότε μου είπε πως είμαι ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να αναρωτηθεί για την ψυχή του καφέ... Φυσικά, την ψυχή την εννοούσα με έναν δικό μου μοναδικό τρόπο... Με το που άκουσα «σώμα» το μυαλό μου πήγε στην «ψυχή» χωρίς να το σκεφτώ, αυθόρμητα. «Ό,τι έχει σώμα, έχει και ψυχή.» είπα στον φίλο μου και άρχισα να του εξηγώ την Θεωρία της Ψυχής του Καφέ.

«Ο καφές, λοιπόν, έχει ψυχή... ανάλογα με αυτόν που σου τον φτιάχνει. Αν αυτός που σου τον φτιάχνει είναι δυναμικός άνθρωπος τότε και ο καφές είναι δυναμικός και δυνατός. Αν είναι ευαίσθητος τότε και ο καφές είναι ευαίσθητος και ελαφρύς. Αν είναι ένας άνθρωπος που έχει πονέσει ο καφές βγάζει μια πίκρα και αν είναι ένας άνθρωπος ικανοποιημένος από την ζωή τότε ο καφές έχει μια πιο γλυκιά γεύση. Αν είναι ένας άνθρωπος αγχωμένος ο καφές είναι ταραγμένος και ανήσυχος και αν είναι ένας άνθρωπος ευτυχισμένος τότε ο καφές είναι γεμάτος και σταθερός... Ο καφές έχει την γεύση του ανθρώπου που τον φτιάχνει...» είπα και ζήτησα από τον φίλο μου να παρατηρήσει την επόμενη φορά την γεύση του καφέ του ανάλογα με αυτόν που του τον έφτιαξε... Απαραίτητη προϋπόθεση να ζητήσει από τους άλλους να του φτιάξουν ό,τι καφέ θέλουν και όπως θέλουν, να του φτιάξουν όχι τον αγαπημένο του καφέ μα τον αγαπημένο τους καφέ...

Ο φίλος μου την επόμενη φορά ήρθε και μου είπε πως του κατέστρεψα την χαλάρωση που του δημιουργούσε το να πίνει καφέ επειδή τον έβαλα όχι μόνο να μην πίνει τον ίδιο καφέ, κάθε μέρα, αλλά και να παρατηρεί τους ανθρώπους... Τον ρώτησα πως του φάνηκε η θεωρία μου και κούνησε το κεφάλι... Συμφωνούσε... Είχε πιει επτά διαφορετικούς καφέδες μέσα στην εβδομάδα από επτά διαφορετικούς ανθρώπους... και θεωρούσε πως είχα δίκιο... η γεύση του καφέ είχε την γεύση του ανθρώπου...

Τότε του είπα πως αυτά είναι παιχνίδια που μου αρέσει να κάνω με το μυαλό μου... και πως έχει ενδιαφέρον όταν βάζω και τους φίλους μου μέσα σε αυτά!

Όποιο κι αν είναι το αντικείμενο κάποιου νομίζω πως έχει την ψυχή του κάποιου...

Του είπα, επίσης, πως αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν έφτιαχνα καλό καφέ... Η ψυχή μου ήταν ταραγμένη... και εκείνος γέλασε...

Ναι... Την πρώτη φορά που μου μίλησαν για το σώμα του καφέ αμέσως το μυαλό μου ρώτησε για την ψυχή του... (αλλά αναρωτήθηκε και για την δική μου ψυχή...)


10/3/14

30.000 άνθρωποι και εγώ...


30.000 ενήλικες λέει πως έμαθαν (ξένες γλώσσες) μαζί τους... και λέει πως είναι η σειρά μου... για την ακρίβεια... «Σειρά μου!»... Με θαυμαστικό... Για να το νιώσω καλύτερα... Πώς έλεγε ο κακός ο λύκος στην κοκκινοσκουφίτσα; «Για να σε βλέπω καλύτερα...» «Για να σε ακούω καλύτερα...»... κλπκλπκλπ... Ε, αυτό το θαυμαστικό είναι «Για να το νιώσω καλύτερα...»... πως είναι πια η σειρά μου να μάθω μια ξένη γλώσσα... Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά και Ιταλικά... Όλα μπροστά μου... Να επιλέξω ό,τι επιθυμώ... ό,τι πιστεύω πως αυτό είναι η «Σειρά μου!» να αρχίσω...

Πάνω πάνω, βέβαια, οι ακινητοποιημένοι χαμογελαστοί άνθρωποι... που ποτέ δεν λείπουν από πουθενά... που έγιναν ευτυχισμένοι... επειδή «κάτι»... στην συγκεκριμένη περίπτωση επειδή έμαθαν μια ξένη γλώσσα... αυτό θέλουν να με πείσουν... πως το χαμόγελό τους είναι αληθινό... πως η ευτυχία τους είναι αληθινή... πως όλα λύθηκαν γιατί;... επειδή έμαθαν μια ξένη γλώσσα... (Βέβαια, δεν λέω... το προτιμάω από αυτούς που υποτίθεται πως έγιναν σούπερ ευτυχισμένοι επειδή έφαγαν ένα τάδε γιαούρτι ή ξεκίνησαν την ημέρα τους με ένα δείνα δημητριακό ή πήγαν στην δουλειά τους με ένα τάδε αυτοκίνητο ή ήπιαν ένα δείνα ποτό ή πήραν ένα δάνειο από την τάδε τράπεζα... Τουλάχιστον, με την ξένη γλώσσα κάτι μαθαίνεις...)

Και μετά είναι και αυτή η κοπέλα που δείχνει όλο ενθουσιασμό ένα τεράστιο «-50%», γιατί τι άλλο εξάλλου θα μπορούσε να δείχνει κανείς με ενθουσιασμό στην εποχή μας; Βέβαια, υπάρχει και η υποσημείωση με τα μικρά γράμματα... πάντα υπάρχει κι αυτή... «έως»... Είναι έως -50%... Δεν είναι πάντα -50%... Δεν είναι συνέχεια -50%... Δεν είναι συνήθως -50%... Δεν ξέρεις καν αν είναι τις περισσότερες φορές -50%... Δε ξέρεις πόσο είναι... Μπορεί να είναι -45%... Μπορεί να είναι -30%... Μπορεί να είναι -20%... Μπορεί να είναι και -5%... Βλέπεις, η τιμή βρίσκεται σε αυτό το «έως» που είναι τόσο μικρό ειδικά για να χάνεται και για να ξεπερνιέται και που κανείς δεν του δίνει σημασία... αλλά και εσύ που του έδωσες σημασία... Δεν έχεις ιδέα τι ακριβώς σημαίνει το έως -50% και πώς πρέπει να το διαβάσεις... φαντάζομαι για να μάθεις πώς διαβάζεται θα πρέπει να πας να ρωτήσεις από κοντά πληροφορίες...

2η γλώσσα δωρεάν! Λέει... Ακόμα δεν μάθαμε την πρώτη... αλλά η δεύτερη θα είναι δωρεάν... Γιατί το «Δωρεάν» πουλάει... Ακούς «Δωρεάν» και τρέχεις... ακόμα κι αν δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις για την πρώτη γλώσσα… αφού η δεύτερη γλώσσα θα είναι δώρεαν, θα βρεις τρόπο να την πληρώσεις... Είναι τόσο ισχύρη η ανάγκη σου για το «δωρεάν» που είσαι ικανός να πληρώσεις για να το αποχτήσεις... (Άσε που δεν υπάρχει ο χρόνος για δεύτερη γλώσσα... αυτοί το ξέρουν... εσύ το ξέρεις... αλλά το δωρεάν , παρόλα αυτά, γράφεται... γιατί αυτοί θέλουν να σε πείσουν να πληρώσεις την πρώτη γλώσσα... και εσύ θέλεις να πειστείς ότι θα έχεις δωρεάν την δεύτερη...)... Βέβαια και πάλι υπάρχει υποσημείωση... με μικρά γραμματάκια... η προσφορά ισχύει μόνο αν το πρόγραμμα της πρώτης γλώσσας είναι πάνω από έναν συγκεκριμένο αριθμό μηνών... Μικρό αριθμό... αλλά και πάλι σε κάνει να προβληματίζεσαι και να αναρωτιέσαι... α) Γιατί η προσφορά δεν ισχύει για όλα τα προγράμματα; και β) Δηλαδή... υπάρχει περίπτωση να μάθεις μία γλώσσα σε λιγότερο από τόσους μήνες; Αλλά βέβαια... δεν έχει σημασία τι μαθαίνεις ούτε πώς το μαθαίνεις... Ζούμε στην εποχή του «εύκολου» και του «γρήγορου»... Σε 12 μήνες! Σε 10 μήνες! Σε 7 μήνες! Σε 3 μήνες! Σε 1 μήνα! Σε 3 εβδομάδες! Ή ακόμα και σε 2 μέρες ή σε μερικές ώρες...

Βομβαρδίζεσαι με φυλλάδια και με διαφημίσεις... και εσύ να μην μπορείς να σε βρεις πουθενά... ούτε στους χαμογελαστούς ανθρώπους, ούτε στην ενθουσιασμένη κοπέλα, ούτε στο, και καλά, -50%, ούτε στο δήθεν δωρεάν, ούτε στις εκπτώσεις, ούτε στις προσφορές... ούτε στο «εύκολο» και στο «γρήγορο» που καταλήγει να γίνει πάντα «δύσκολο» και «αργό»... ούτε στις εγγραφές... ούτε στις σχολές... ούτε στις εξετάσεις... ούτε στα αποτελέσματα... ούτε στα χαρτιά... ούτε στα διπλώματα... ούτε στα πτυχία... ούτε και στην συνέχεια των πτυχίων... ούτε στις δουλειές... ούτε στις πληρωμές... ούτε στα συμφέροντα... ούτε στους ανταγωνισμούς... Καμιά φορά νιώθεις πως πραγματικά πίσω από όλα αυτά είναι ο κακός ο λύκος... για να σε βλέπει καλύτερα, για να σε ακούει καλύτερα, για να σε φάει καλύτερα... Να δώσεις... Να πληρώσεις... Να αγοράσεις... ενώ εσύ απλά θες... Να μάθεις... Να ανταλλάξεις... Να προσφέρεις...

Με θαυμαστικό ή χωρίς... δεν είναι η σειρά μου... ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι... Δεν είναι όλα μπροστά μου... Δεν υπάρχει το να επιλέξεις ό,τι επιθυμείς... Δεν υπάρχει «επιλέξεις» αν δεν υπάρχουν επιλογές... Δεν υπάρχει «επιθυμείς» αν δεν υπάρχουν επιθυμίες... Και, είναι γεγονός, οι μη επιλογές σου μειώνουν τις επιθυμίες... Και οι μη επιθυμίες σου μειώνουν τις επιλογές...

30.000 άνθρωποι... 40.000 άνθρωποι... 50.000 άνθρωποι...
Ή ακόμα και 300... ή 400... ή 500... αν θέλουμε να βγάλουμε το στοιχείο της υπερβολής...
Και εγώ να μην είμαι ένας από αυτούς... να μην μπορώ να γίνω ένας από αυτούς...

Αλλά εκείνοι τα βγάζουν πέρα... γιατί απλά αποδέχονται πως έτσι είναι και έτσι θα είναι... και, στην τελική, καταφέρνουν να μάθουν «κάτι»... έστω και μία ξένη γλώσσα...

Και εγώ δεν τα βγάζω πέρα επειδή πολύ απλά... δεν έχω ανακαλύψει ακόμα τον άλλον δρόμο...

Αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει ο άτιμος... υπάρχει...

Και με αυτήν την σκέψη δίπλωσα το φυλλάδιο στο χέρι μου... έφτιαξα ένα μικρό καραβάκι... και το έδωσα στον πρώτο περαστικό... ο οποίος κράτησε το χάρτινο καραβάκι σαν να του έκανε κάποιος το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου και μου χαμογέλασε... και αυτό το χαμόγελο ήταν αληθινό... ήταν δωρεάν... ήταν ανθρώπινο...

Ναι... Υπάρχει άλλος δρόμος... και δεν βρίσκεται σε κανένα φυλλάδιο...