Ξέρεις αυτό το αίσθημα... ; (20.08.2018 Δευτέρα)

Ξέρεις αυτό το αίσθημα... ;

Ξέρεις αυτό το αίσθημα... που θέλεις να γράψεις κάτι... αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να γράψεις... για την ακρίβεια... δεν έχεις ιδέα τι θέλεις να γράψεις και μετά απλά ξεκινάς να γράφεις και γράφεται ό,τι είναι να γραφτεί από μόνο του; Ε, λοιπόν... είναι μία από αυτές τις ημέρες που δεν έχω ιδέα τι θέλω να γράψω αλλά το χέρι μου με σπρώχνει να γράψω κάτι χωρίς να ξέρω τι και γιατί... Είναι από εκείνες τις ημέρες που μέσα μου υπάρχει τόση υπερένταση, τόση, πώς να την πω, "ανησυχία", που δεν ξέρω πού και πώς να την διοχετεύσω... Την στέλνω προς διάφορες κατευθύνσεις... μα εκείνη επιστρέφει... Τη ηρεμώ με διάφορους τρόπους... με εκείνη επανέρχεται... Σαν κάτι να θέλει να μου πει... χωρίς να ακούω το τι... Σαν κάτι να θέλει να μου δείξει... χωρίς να βλέπω τίποτα... Βέβαια, ευθύνομαι κι εγώ... Ναι, ναι... ευθύνομαι... Γιατί αυτές τις ημέρες αντί να δω κάτι ήρεμο και χαλαρό... με γέμισα με προβληματισμούς και με καλλιτεχνικά ερεθίσματα άλλου τύπου... Το καταχάρηκα βέβαια... Αλλά μου έπεσε βαρύς όλος αυτός ο προβληματισμός για τον κόσμο... Από την μία με μελαγχόλησε από την άλλη με έκανε να θέλω να ελπίσω σε κάτι καλύτερο... από την μία με απογοήτευσε και από την άλλη ένιωσα την ανάγκη να με σπρώξω προς την αισιοδοξία... Θα εξηγήσω, ίσως, μέσα στις επόμενες ημέρες ή στις επόμενες από τις επόμενες ημέρες... τι εννοώ... Απλά... Να... πώς να το πω... Γέμισα με ταινίες και με βιβλία... και δεν το παθαίνετε κι εσείς; Να χάνεστε σε μία ταινία ή να γίνεστε ένα βιβλίο; Και χάρηκα απέραντα πολύ που ήρθαν ξανά τα βιβλία στην ζωή μου... γιατί μόνο τώρα μπορώ να διαβάσω με ηρεμία... και χάρηκα που βλέπω και ό,τι θέλω να δω... Απλά νιώθω πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να εκραγεί από τα καινούρια δεδομένα και η καρδιά μου είναι έτοιμη να σπάσει από όλα όσα λαχταράει να γίνει και να γίνουν... Δεν ξέρω... Νιώθω ξανά την ανάγκη ενός καλύτερου κόσμου... Και ακόμα περισσότερο την ανάγκη ενός καλύτερου εαυτού (γιατί ξέρω πως μέσα από τον καλύτερο εαυτό μας θα έρθει και ο καλύτερος κόσμος μας)... Νιώθω πως θέλω, τουλάχιστον, να ξέρω πως το δικό μου κόμματι... αυτό που μου αναλογεί... το φρόντισα... το έφτιαξα όσο καλύτερα θα μπορούσα να το φτιάξω... Δεν ξέρω... Νιώθω πως έρχεται... είναι κοντά... η στιγμή της έκφρασής μου... Δεν έχω ιδέα ποια μορφή θα έχει... Μα νιώθω πως ήρθε η στιγμή της φωνής μου... Στα όνειρά μου περνάει όλη μου η ζωή... Στην πραγματικότητα μου όλη μου η ζωή βρίσκεται στο τώρα... κι ας συνδέεται με το πριν και το μετά... Και σε αυτό το τώρα... μένω άφωνη με όσα είναι να γίνουν... που δεν ξέρεις από πού να τα πιάσεις (από οπουδήποτε είναι η απάντηση) και πώς να τα κατευθύνεις (με αγάπη είναι η απάντηση). Μερικές φορές τις ξέρω τις απαντήσεις αλλά και πάλι αυτό δεν βοηθάει. Μένω άναυδη απέναντι στο μέγεθος όσων έχω να αντιμετωπίσω. Όταν δεν εθελοτυφλείς, όταν δεν κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου, όταν γνωρίζεις τις παγίδες του μυαλού σου, όταν παρατηρείς τις καταστάσεις γύρω σου, όταν ενδιαφέρεσαι για τον κόσμο και για τα πλάσματα αυτού του κόσμου... δεν είναι εύκολη η ζωή. Μα η ζωή ποτέ δεν είπε πως είναι εύκολη. Όπως ποτέ δεν είπε και πως είναι δύσκολη. Η ζωή ποτέ δεν είπε τίποτα, γιατί η ζωή είναι απλά η ζωή, και έχει την φωνή που της δίνουμε. Ήρθε η ώρα να δώσω φωνή στην ζωή μου και ζωή στην φωνή μου. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως ήδη κάθε στιγμή έχει η ζωή μου φωνή και η φωνή μου ζωή (πάντα μου άρεσε να ζω την ζωή μου με αλήθεια κι έτσι κατέληγα να της δώσω χωρίς δισταγμό την αυθεντική φωνή μου). Αλλά... κάτι αλλάζει. Έχω την αίσθηση πως εγώ είμαι αυτή που αλλάζει και, κατά συνέπεια, αλλάζει κι η φωνή και, κατά συνέπεια, αλλάζει κι η ζωή... Ακόμα αγαπάω την αλήθεια και την αυθεντικότητα. Αυτά δεν αλλάζουν. Άλλα αλλάζουν. Και είμαι περίεργη να δω... τι θα συμβεί μέσα από αυτήν την αλλαγή. Μπορεί να μην συμβεί τίποτα... αλλά... μπορεί να συμβεί και... κάτι. Όχι καλύτερο ή χειρότερο... μα σίγουρα διαφορετικό... Ξέρεις αυτό το αίσθημα... που θέλεις να γράψεις κάτι... αλλά δεν ξέρεις τι ακριβώς θέλεις να γράψεις... για την ακρίβεια... δεν έχεις ιδέα τι θέλεις να γράψεις και μετά απλά ξεκινάς να γράφεις και γράφεται ό,τι είναι να γραφτεί από μόνο του; E, αυτό είναι αυτό που γράφτηκε από μόνο του...

«Earthlings»

“Earthlings”

Πριν λίγες μέρες είδα το ντοκιμαντέρ “Earthlings”. Ήθελα εδώ και καιρό να το δω αλλά σκεφτόμουν πως δεν θα το αντέξω. Γενικά, φοβόμουν να δω ντοκιμαντέρ με θέμα την εκμετάλλευση των ζώων από τον άνθρωπο. Γνώριζα πόσο και πώς θα με επηρεάσει. Εδώ μία φορά είδα ταινία με αυτό το θέμα με φανταστική υπόθεση και φανταστικούς χαραχτήρες κι έκλαιγα και με στοίχειωσε για μέρες. Ήξερα, λοιπόν, πως η αλήθεια θα με επηρεάσει ακόμα πιο πολύ κι ακόμα πιο βαθιά.
Πήρα, λοιπόν, ανάσα κι αποφάσισα να αντιμετωπίσω τον φόβο μου.
Ξεκίνησα να το βλέπω κι ήδη από την αρχή τα μάτια μου είχαν δάκρυα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και κρυβόμουν πίσω από τα χέρια μου, κοιτάζοντας μέσα από τα μισάνοιχτα δάχτυλά μου. Το στομάχι μου σφίχτηκε και η καρδιά μου θρηνούσε. Κάπου στην μέση, στα σαράντα λεπτά, το σταμάτησα για λίγο, δεν άντεξα να το δω όλο μαζί. Έκανα ένα μικρό διάλειμμα. Δεν άντεχα και να μην το δω μέχρι το τέλος. Κι έτσι συνέχισα για να δω και τα επόμενα σαράντα λεπτά και κατάφερα να το δω όλο. Ήταν πολλές οι στιγμές που ήθελα να στρέψω το βλέμμα μου αλλού κι ελάχιστες αυτές που δεν άντεξα και το έστριψα τελικά.
Νομίζω αν δει κάποιος το “Earthlings” δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν γίνεται να μην τον επηρεάσει, να μην τον προβληματίσει, να μην τον στιγματίσει, να μην τον σοκάρει.
Όλος αυτός ο πόνος...
για τροφή, για ρούχα, για διασκέδαση...
Νομίζω είναι ένα από τα χειρότερα θρίλερ που παρακολούθησα ποτέ ακριβώς επειδή είναι πραγματικότητα κι όχι φαντασία. Λέω ένα από τα χειρότερα γιατί υπάρχουν κι άλλα που βρίσκονται για εμένα στην ίδια θέση με αυτό, πάλι πραγματικά, είτε που είδα, είτε που διάβασα, είτε που έζησα. Νομίζω καμία ταινία δεν μπορεί να σε πονέσει τόσο πολύ όσο η σκληρή πραγματικότητα.
Αφού το είδα, βγήκα να περπατήσω και με το που βγήκα από το σπίτι μου, τέσσερα τετράγωνα πιο πέρα, είχαν γράψει σε έναν τοίχο
“Is it ok to eat animals?”
Ήταν γραμμένο από πριν αυτό και τώρα το παρατήρησα; Ή γράφτηκε πρόσφατα; Τι περίεργο! Να περνάω τόσο συχνά από εδώ και ποτέ πριν να μην το έχω προσέξει.
Από καιρό αισθανόμουν την ανάγκη να αλλάξει η διατροφή μου υπέρ των πλασμάτων αυτού του κόσμου.
Πριν δύο μήνες πήρα την απόφαση και σκέφτηκα πως δεν μπορώ να φοβάμαι ή να αγχώνομαι να γίνω αυτό που ήδη αισθάνομαι πως είμαι. Σκέφτηκα να το δοκιμάσω κι απλά ξεκίνησα την αλλαγή. Σταμάτησα να τρώω κρέας. Κι έχω πολλά να γράψω για τις διαδικασίες που έγιναν μέσα μου και πριν και μετά. Αλλά όχι ακόμα. Όλο γράφω κι όλο σβήνω. Κι όλο δεν τα μοιράζομαι κι όλο ξαναγράφω και ξανασβήνω.
Γιατί δεν έχω λόγια...
Για την ώρα απλά συνεχίζω...
Και θα δούμε τι θα γίνει στην συνέχεια...

Υ.Γ. Κανένας δεν μου είχε πει για το “Earthlings”. Εκτός αν μου είπε κάποιος, κάποτε, κι εγώ δεν τον άκουσα ή δεν το θυμάμαι. Καθυστέρησε να έρθει στον δρόμο μου... ή μπορεί και να μην καθυστέρησε και να ήρθε στο σημείο στο οποίο θα άντεχα να το δω.
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω μια κοπελίτσα που τυχαία είδα ένα βίντεό της.
Εκείνη μίλαγε για το “Earthlings” με τέτοιο τρόπο που να με κάνει να αισθανθώ αυτό που ήδη αισθανόμουν, να μου υπενθυμίσει αυτό που ήδη σκεφτόμουν, πως κάθε προσπάθεια μετράει.
Και η δική μου... Και η δική σου...
Και βρίσκομαι στον δρόμο της δικής μου προσπάθειας...
του να γίνω αυτό που ήδη είμαι κι αυτό που θέλω να είμαι.
Για εμένα.
Για τον κόσμο.
Για τα πλάσματα αυτού του κόσμου.

Δεν νομίζω να μπορέσω να δω ξανά ποτέ το “Earthlings”. Μία φορά νομίζω ήταν υπέραρκετή.

Παρακάτω... μοιράζομαι μαζί σας... κάτι από την αρχή του “Earthlings”…



Earth-ling: Noun. One who inhabits the earth.
Γήινος: Ουσιαστικό. Αυτός που κατοικεί τη γη.

Από την στιγμή που όλοι μας κατοικούμε τη γη, όλοι θεωρούμαστε γήινοι. Δεν υπάρχει σεξισμός, ρατσισμός ή σπησισισμός, στον όρο γήινος. Αυτό περιλαμβάνει κάθε έναν από εμάς: θερμόαιμο ή ψυχρόαιμο, θηλαστικό, σπονδυλωτό ή ασπόνδυλο, πουλί, ερπετό, αμφίβιο, ψάρι και ανθρωποειδές. Οι άνθρωποι, επομένως, μη όντας το μοναδικό είδος στον πλανήτη μοιράζονται αυτόν τον κόσμο με εκατομμύρια άλλα ζωντανά όντα καθώς όλοι εξελισσόμαστε εδώ μαζί. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος είναι αυτός που έχει την τάση να κυριαρχήσει στη γη συχνά μεταχειρίζοντας τα άλλα γήινα όντα ως απλά αντικείμενα. Αυτό εννοούμε με τον όσο σπησισισμός. Αναλογικά με τον ρατσισμό και τον σεξισμό, ο όρος σπησισισμός είναι η προκατάληψη ή η νοοτροπία μεροληψίας υπέρ των ενδιαφερόντων των μελών του ίδιου είδους κάποιου και εναντίον των ενδιαφερόντων των μελών των άλλων ειδών. Εάν ένα πλάσμα υποφέρει, δεν μπορεί να υπάρχει ηθική δικαιολογία για την άρνηση να ληφθούν υπ’ όψιν τα δεινά του. Ασχέτως της φύσης του πλάσματος, η αρχή της ισότητας, απαιτεί ότι τα δεινά κάποιου είναι ίσα με παρόμοια δεινά οποιουδήποτε άλλου όντος…

Στην Αρχή μιας Αλλαγής (Πριν Μέρες)

Στην Αρχή μιας Αλλαγής
(Πριν Μέρες)

Βρίσκομαι στην αρχή μιας αλλαγής.
Πέρασα από το λίγο στο καθόλου.
Σταμάτησα να τρώω κρέας.
Και αισθάνομαι καλά για αυτό.
Ήταν κάτι που το ήθελα καιρό αλλά νόμιζα πως δεν μπορώ να το κάνω. Αγχωνόμουν στο πώς να το κάνω.
Αλλά δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο πως δεν μπορείς να γίνεις αυτό που θα ήθελες να είσαι.
Και έτσι είπα να το δοκιμάσω.
Κι ας μην τα καταφέρω.
Είμαι ακόμα στην αρχή της προσπάθειας.
Και οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νόμιζα πως θα ήταν.
Ίσα ίσα. Το αισθάνομαι ταιριαστό με αυτό που είμαι. Το νιώθω φυσική συνέχειά μου. Δεν ξέρω αν θα τα «καταφέρω» ή για πόσο καιρό θα τα «καταφέρω». Για την ώρα δεν νιώθω πως καταφέρνω ή δεν καταφέρνω κάτι. Νιώθω απλά πως η πράξη μου ταιριάζει πιο πολύ στην θεωρία μου.
Δεν με κάλυπταν πολλές φορές αυτά που έλεγαν όσοι τρώνε κρέας. Δεν με κάλυπταν πολλές φορές αυτά που έλεγαν όσοι δεν τρώνε κρέας. Δεν ένιωθα να ανήκω ούτε στους μεν ούτε στους δε. Κυρίως, δεν με κάλυπτε ο τρόπος με τον οποίο γίνονταν οι διάλογοι. Αυτές οι αδιέξοδες συζητήσεις ή οι ασταμάτητες συγκρούσεις.
Και μετά σκέφτηκα... γιατί με ψάχνω στα λόγια των άλλων; Γιατί αναζητάω μια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα να με εκφράζει;
Ας γίνω εγώ αυτό που με εκφράζει. Κι αν δεν με καλύπτει ο λόγος και ο τρόπος των άλλων ας γίνω εγώ ο λόγος μου και ο τρόπος μου.
Κάθε βηματάκι προς μία κατεύθυνση είναι σημαντικό.
Είμαστε όλοι άνθρωποι και έχει σημασία να μπορούμε να συζητήσουμε.
Γνωρίζω πόσο δύσκολα αλλάζουν οι συνήθειες. Αναγνωρίζω τις προσπάθειες.
Η δική μου προσπάθεια είναι να πάω προς μία κατεύθυνση που δεν θα κάνει κακό στα ζώα και στον κόσμο.
Κάνω την αλλαγή μου σωστά και αργά.
Χωρίς πίεση. Χωρίς άγχος.
Γίνομαι αυτό που είμαι.
Εγώ τώρα πήγα στο καθόλου.
Γνωρίζω όμως πως το καθόλου μπορεί να είναι ή μπορεί να γίνει δύσκολο.
Ακόμα κι αν κάποιος δεν μπορεί το καθόλου... το να πάει στο λιγότερο ή στο λίγο... κάνει διαφορά.
Αν αντί για κάθε μέρα πάει στο μερικές μέρες ή στο μία φορά την εβδομάδα ή στο μία φορά τον μήνα ή... κάνει διαφορά.
Εγώ τώρα, για παράδειγμα, συνεχίζω να πίνω γάλα και να τρώω γαλακτοκομικά. Αυτήν την αλλαγή γνωρίζω πως, για την ώρα τουλάχιστον, δεν αισθάνομαι να μπορώ να την κάνω.
Αυτό δεν κάνει άτοπη την υπόλοιπη προσπάθειά μου. Πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε κάθε προσπάθεια για αυτό που είναι.
Και κάθε βηματάκι μας κάνει διαφορά.
Για αυτό χειροκροτάω όσους προσπαθούν για έναν καλύτερο κόσμο.
Και μάλιστα χωρίς να κρίνουν και χωρίς να μιλάνε άσχημα για τους άλλους ανθρώπους.
Κοιτάζω τον δρόμο μου πριν να κοιτάξω τον δρόμο των άλλων.

Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια.
Πάντως, νιώθω καλύτερα με αυτήν την επιλογή μου και με αυτήν την απόφασή μου.

Είμαι ακόμα στην αρχή.
Κι εύχομαι καλή δύναμη για τα βηματάκια που κάνει ο καθένας μας...