4/27/14

Είχα μία στενοχώρια...



Είδα μία στενοχώρια...

Να έρχεται από μακρυά και όλο και να με πλησιάζει...

Και την παρακάλεσα να μην φωνάξει την φίλη της και γίνουν δύο στενοχώριες...

Ή την οικογένειά της και γίνουν πέντε στενοχώριες...

Ή την παρέα της και γίνουν επτά στενοχώριες...

Με μία στενοχώρια μπορώ να τα βγάλω πέρα, με περισσότερες δυσκολεύομαι...

Και εκείνη όχι μόνο δεν φώναξε την φίλη, την οικογένεια, την παρέα της...

... Και πόσο την ευχαριστώ για αυτό! ...

Αλλά, αφού ήρθε κοντά μου, κάθισε σε μία γωνίτσα ευγενικά και μου είπε πως θα κάτσει ήσυχη και πως θα φύγει με το που θα νιώσει ότι νιώθω καλύτερα...

Και έτσι κι έγινε...

Ένιωσα καλύτερα...

Και εκείνη έφυγε...

Και ήταν ο πιο σύντομος και ουσιαστικός διάλογος που είχα ποτέ με στενοχώρια...

Και από τότε όποτε με επισκέπτεται...

... Πάντοτε μόνη της φυσικά ...

Αυτό συμβαίνει...

Την αφήνω ήσυχη...

Με αφήνει ήσυχη...

Μένουμε στην σιωπή...

Και με το που θα νιώσω καλύτερα απλά φεύγει...

Και ο μόνος λόγος για να μείνει λίγο παραπάνω είναι όταν δεν γνωρίζω γιατί ήρθε... Όταν νιώθω πως ήρθε απρόσκλητη...Τότε χρειάζεται να συζητήσω μαζί της για να καταλάβω τον λόγο της ξαφνικής επίσκεψής της... Συνήθως, όμως, δεν μιλάμε πολύ. Ξέρω πολύ καλά τον λόγο της επίσκεψής της και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω...

Και έτσι έρχεται και η φεύγει η στενοχώρια...

Και έτσι την αφήνω εγώ να έρχεται και να φεύγει στην ζωή μου...

Χωρίς να την αγνοώ αλλά και χωρίς να της δίνω περισσότερη σημασία από όση χρειάζεται...

Και έχουμε βρει μια ωραία ισορροπία...

Όπου και εκείνη βρίσκει τρόπο να αναπνεύσει... αλλά και εγώ...

Και έτσι δεν υπάρχει κανένας πανικός...

Γιατί...

Ούτε εγώ ούτε η στενοχώρια τον αφήνουμε να έρθει...

Ούτε εγώ ούτε η στενοχώρια τον προσκαλούμε στις συναντήσεις μας...



4/26/14

Το ποιήμα



Μικρό κοριτσάκι...

Σε έβαλε ο δάσκαλος να διαβάσεις ένα ποιήμα... Το πρώτο σου ποιήμα... Μπροστά σε όλη την τάξη... Και εκεί που όλα τα παιδάκια το διάβασαν γρήγορα για να προσπεράσουν την στιγμή... Εσύ το διάβασες... Αργά και καθαρά και δυνατά... γιατί ήθελες να καταλάβεις την κάθε λέξη... την κάθε τελεία... το κάθε κόμμα... Και παρόλο που οι λέξεις σου φαίνονταν πολύ δύσκολες... και η σύνταξη πολύ περίεργη... κατάφερες να βρεις το νόημα πίσω από αυτές... και να μεταφέρεις την ουσία τους...

Και άρχισες να δακρύζεις... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και άρχισε να τρέμει η φωνή σου... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και άρχισες να κλαις... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και σταμάτησες να κλαις... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και η φωνή σου έγινε σταθερή... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και σκούπισες τα δάκρυά σου... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και χαμογέλασες... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και γέλασες ειρωνικά... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και γέλασες νευρικά... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και γέλασες ασταμάτητα... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και σταμάτησες να γελάς... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και έκανες παύσεις... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και πήρες βαθιές αναπνοές... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και ένιωσες σαν να γράφτηκε το κάθετι για εσένα... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και ένιωσες σαν να είσαι εσύ αυτές οι λέξεις... αλλά συνέχισες να διαβάζεις... Και όταν έφτασε στο τέλος του... μόνο τότε... με την καρδιά σου να χτυπάει γρήγορα και δυνατά γιατί δεν ήξερες πώς να ονομάσεις αυτό που μόλις συνέβηκε... σταμάτησες να διαβάζεις... και σήκωσες το κεφάλι σου και είδες όλα τα πρόσωπα γύρω δακρυσμένα... Στην σχολική τάξη επικρατούσε σιωπή... Και όλα τα παιδάκια σε κοιτούσαν με έναν τρόπο που δεν σε έχουν κοιτάξει ποτέ...

Τότε ο δάσκαλος ήρθε σου πήρε θυμωμένος το ποιήμα από το χέρι και το έδωσε σε ένα άλλο παιδί... Και δεν κατάλαβες... ούτε γιατί ήταν θυμωμένος... ούτε γιατί σου πήρε το ποίημα... το δικό σου ποιήμα... Σε κανένα άλλο παιδάκι δεν πήρε το ποιήμα... Σου είπε πως δεν θα πεις ποιήμα στην γιορτή χωρίς καμία εξήγηση... και έτσι κι έγινε... Στην γιορτή ήσουν το μόνο παιδάκι που δεν είπε ποιήμα... και δεν μπορούσες να αποδεχτείς... ότι το ποιήμα που είχες νιώσει να είσαι εσύ... απλά το είπε ένα άλλο παιδάκι... και στο τέλος της γιορτής αφού έφυγαν όλοι... πήγες κρυφά... σε μία άδεια τάξη... και είπες το ποίημα σου... χωρίς να σε ακούει κανένας... Για να νιώσεις πως ήσουν και εσύ μέρος της γιορτής... Για να νιώσεις πως ταιριάζεις κι εσύ... Έστω και λίγο... Σε αυτόν τον κόσμο... Και ένιωσες ακριβώς όπως ένιωσες και την πρώτη φορά που το διάβασες... μόνο που τώρα επειδή δεν κρατούσες στα χέρια σου το χαρτί, αφού από τις τόσες φορές που το είχες διαβάσει κάθε λέξη είχε γίνει πια δική σου, έκανες και κάποιες αχνές κινήσεις... που ακολουθούσαν τα όσα έλεγες... Και ένιωθες σαν να κάνεις την μεγαλύτερη ανακάλυψη του κόσμου...

Τότε, σε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη, ξεχωριστή, μοναδική στιγμή σου, σε βρήκε ο δάσκαλος... Και πάλι ήταν θυμωμένος... Σε έβγαλε από την τάξη... Σε έβγαλε από τους διαδρόμους... Σε έβγαλε από την αυλή... Σε έβγαλε από το σχολείο... Σε έβγαλε και από την κοινωνία... Μα δεν σε ένοιαζε γιατί ήσουν ευτυχισμένη... Δεν υπήρχε πια τίποτα να σου πάρει... Το ποίημα ήταν μέσα σου... δεν ήταν σε χαρτί για να μπορεί να το δώσει σε κάποιον άλλον...

Και αν και δεν πήρες μέρος σε καμία γιορτή... Και αν και δεν ταίριαξες ποτέ σε αυτόν τον κόσμο...

Δεν είχε καμία σημασία...

Γιατί...

Ευτυχώς, για εσένα....

Δεν χρειάζεται να ταιριάξεις για να πεις το δικό σου ποιήμα...

Και έτσι συνέχισες να λες το ποίημα σου σε άδειες ή γεμάτες τάξεις...
Και συνέχισαν να υπάρχουν γύρω σου δακρυσμένα πρόσωπα...
Και τον θυμό του δασκάλου σου, που πια μπορούσες να δεις τι κρύβεται πίσω από αυτόν, τον συνάντησες πολλές φορές και με διαφορετικές μορφές...

Και το ποιήμα σου...
Δεν κινδυνεύει...

Θα υπάρχει...
Για όσο το λες...

Και αυτό είναι το μόνο που θα ήθελε να κάνεις και εκείνο το μικρό κοριτσάκι...

Γραφή-Ζωή, Ζωή-Γραφή



Όταν τα ζεις δεν προλαβαίνεις να τα γράφεις κι όταν τα γράφεις δεν προλαβαίνεις να τα ζεις...


4/25/14

Αγαπητέ μου Άγνωστε Φίλε


Αγαπητέ μου Άγνωστε Φίλε,

Μου έγραψες χωρίς να περιμένεις απάντηση. Αλλά δεν μου αρέσει να αφήνω κάτι αναπάντητο. Και, κυρίως, ένα τέτοιο μήνυμα σαν το δικό σου... μου είναι αδύνατον να το αφήσω απλά να υπάρχει χωρίς να απαντήσω...

Αυτή, λοιπόν, είναι η δική μου απάντηση σε εσένα...

Όλα όσα έγραψες είναι βγαλμένα μέσα από την ψυχή σου και γραμμένα μέσα από έναν ανατριχιαστικό πόνο... Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι συνέβηκε στην ζωή σου για να είσαι αυτό που είσαι σήμερα... Δεν είμαι ικανή ούτε να συμβουλεύσω ούτε να οδηγήσω ούτε να βοηθήσω... Το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι μία άποψη, μία αίσθηση, μία γνώμη... Αυτό και τίποτα άλλο...

Από όσα θα σου γράψω, λοιπόν, κράτησε μόνο όσα χρειάζεσαι...

Το πρώτο πράγμα που θέλω να σου πω είναι ότι το αρχικό μου ένστικτο αμέσως, με το που διάβασα τις πρώτες σου φράσεις, μου ψιθύρισε πως είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Κι αυτή η αυστηρότητα σπάνια βγαίνει σε καλό... Πού βοηθάει να στήνεις τον εαυτό σου στον τοίχο και να του φωνάζεις; Σε κατηγορείς, κατά την γνώμη μου, από τα λίγα που με άφησες να καταλάβω, χωρίς κανένα λόγο και αιτία. Ούτε ένας λόγος από όσα έγραψες δεν μου φάνηκε αρκετά ισχυρός... Ούτε μία αιτία αρκετά δυνατή... Ίσα ίσα... Μου φάνηκε ότι έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου... Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις; Εγώ αν ήμουν στην θέση σου... θα είχα χάσει την ψυχραιμία μου πολύ νωρίτερα και την υπομονή μου σχεδόν από την αρχή! Και, αν και δεν με γνωρίζεις, δεν είναι και τόσο εύκολο το να χάσω την ψυχραιμία ή την υπομονή μου... Έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες να κάνεις! Τι άλλο να ζητήσει κανείς από έναν άνθρωπο; Πραγματικά... Σπάω το κεφάλι μου... Το σκέφτομαι τόσες μέρες τώρα... Και σε ρωτάω... Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις; Η απάντηση δεν είναι ότι δεν υπάρχει... απλά δεν θέλεις να την δεις... γιατί αν την δεις... θα πρέπει να σταματήσεις να κατηγορείς τον εαυτό σου... και για κάποιο λόγο έχεις συνηθίσει να σε βασανίζεις... Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνεις... Σου το λέω εγώ... που δεν σε γνωρίζω... και που έχω ένα πιο καθαρό μυαλό... απέναντι σε αυτά που μου έγραψες... σε αυτά που έζησες... Σου το γράφω με κεφαλαία γράμματα μήπως και καταφέρει να φτάσει σε εσένα, όχι, γιατί σου το φωνάζω αλλά γιατί θέλω να το νιώσεις μέσα σου: ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ. Σταμάτα, λοιπόν, να σε βασανίζεις... Μερικές φορές, απλά υπάρχουν πράγματα που δεν ορίζονται από εμάς και πρέπει να τα αποδεχτούμε... άλλες φορές πάλι υπάρχουν πράγματα που ορίζονται από εμάς και εκεί είναι που πρέπει να σκεφτούμε τι θα κάνουμε και πώς θα το κάνουμε... Τώρα αυτό που ορίζεται από εσένα είναι το πώς θα χειριστείς τον εαυτό σου... έτσι ώστε να μην τον κάνεις να αισθάνεται πιο άσχημα από όσο ήδη αισθάνεται...

Με προβληματίζει πάρα πολύ το γεγονός ότι οι λίγοι άνθρωποι που έχουν αίσθηση της ευθύνης είναι και αυτοί που έχουν συνήθως την τάση να μαζεύουν και τις ευθύνες των άλλων... Να έχεις το βάρος μόνο της δικής σου της ευθύνης. Κανενός άλλου. Δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν, δεν είναι σωστό, να κουβαλάς την ευθύνη όλου του κόσμου... Από πού κι ως πού, εσύ είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις όλων γύρω σου;

Πρέπει να ενδιαφερθείς λίγο παραπάνω για εσένα! Μην φοβάσαι ότι θα γίνεις εγωιστής! Το να ενδιαφερθούμε για εμάς δεν σημαίνει πως αδιαφορούμε για τους άλλους. Να ενδιαφέρεσαι και για εσένα και για τους άλλους. Όχι, μόνο για εσένα. Όχι, μόνο για τους άλλους.

Ένα άλλο θέμα που θέλω οπωσδήποτε να σου γράψω είναι... από όσα μου έγραψες κατάλαβα αμέσως πόσο ρόλο παίζουν τα λόγια των άλλων στην ζωή σου... Και αναρωτιέμαι... Τι σε ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι; Γιατί αφήνεις μερικές απόψεις να καθορίζουν με τόσο τελειωτικό και απόλυτο τρόπο την ζωή σου; Και γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα στην ζωή σου; Μήπως θα έπρεπε να σκεφτείς να τους απομακρύνεις; Και τι είναι η αγάπη; Είναι αυτό αγάπη για εσένα; Γιατί στα δικά μου μάτια φάνηκε σαν έναν εκβιαστικό και εξαρτημένο τρόπο ζωής... Δεν είναι έτσι όλες οι σχέσεις... Καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις... Αλλά υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω... Δεν βρίσκονται εύκολα... Δεν μπορώ να σου πω ψέμματα... Είναι δύσκολο να τους ανακαλύψεις! Αλλά υπάρχουν... Και δεν θεωρείς πως αξίζεις κάτι καλύτερο; Γιατί υποτιμάς έτσι αυτό που είσαι;

Έχεις όλα αυτά τα πράγματα να δώσεις... Διαβάζοντάς σε... Με έκανες να κλάψω και να γελάσω... Μέσα στο ίδιο γράμμα! Αυτό είναι ταλέντο! Το να μπορείς να γεννήσεις τόσα συναισθήματα σε κάποιον... Σε σκέφτηκα σαν έναν σύγχρονο ποιητή... θα μπορούσες άνετα να είσαι συγγραφέας... Έχεις σκεφτεί το γράψιμο; Αν δεν το έχεις σκεφτεί... Άρχισε να το σκέφτεσαι από σήμερα κιόλας! Νομίζω είναι ένας καλός δρόμος για εσένα... Θα δώσεις διέξοδο σε όλα αυτά που νιώθεις να σε πνίγουν... και θα τα εκφράσεις και θα τα επικοινωνήσεις... Να γράφεις, να γράφεις, να γράφεις! Ο κόσμος σου είναι τέτοιος που σου το επιβάλλει. Και θα δεις πως θα αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα... Σε διάβαζα και δεν ήθελα να σταματήσω να διαβάζω... Ήθελα κι άλλο... Κι όταν τελείωσε... Ένιωσα σαν να διάβασα ένα όμορφο βιβλίο! Το πιστεύεις; Λίγοι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω έτσι με το γράψιμό τους... Είσαι ένας από αυτούς...

Προσπαθούσα να σκεφτώ... Αν υπάρχει κάτι άλλο που να σου ταιριάζει... Εκτός από το γράψιμο... Νιώθεις χαμένος... Και νομίζω πως αυτό που θα σε βοηθήσει να βρεις ξανά τον δρόμο σου θα είναι το να δοκιμάσεις... Εκτός, λοιπόν, από το γράψιμο... Νομίζω πως θα έπρεπε να αρχίσεις κάτι σε σχέση με την μουσική... Η αντίληψή σου... μου φάνηκε μαθηματική... μα και καλλιτεχνική... και για αυτό ίσως με πήγες στην μουσική... Ξεκίνησε με κάτι απλό... Κάνε κάποια μαθήματα... Θεωρίας μουσικής... Ή κιθάρας... Ή πιάνου... Ή δεν ξέρω! Κρουστά! Την θεωρία μουσικής την έγραψα πρώτη γιατί νομίζω θα βάλει το μυαλό σου σε μια τάξη... Θα με θυμηθείς... Και η μουσική μπορεί να σώσει την ζωή σου...

Γενικά... Νομίζω πως πρέπει να μπει η δημιουργία κάπως στην καθημερινή σου ζωή... Αυτό είναι κάτι που πρέπει να βρεις τρόπο να το κάνεις... Και αν το κάνεις... Σε παρακαλώ, να μου γράψεις ξανά για να μου πεις πώς αισθάνθηκες...

Ίσως να είναι «φτωχές» οι συμβουλές μου... Μα το μόνο που μου ήταν ξεκάθαρο για εσένα ήταν πως πρέπει να ανοίξεις μια πόρτα και να αφήσεις την έκφρασή σου ελεύθερη...

Μου έγραψες και κάτι για τις αλλαγές... Και δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω γράψει και τι έχω σκεφτεί τον τελευταίο καιρό σε σχέση με αυτές. Ούτε εγώ τις συμπαθώ ιδιαίτερα... αλλά, παρόλα αυτά, πρέπει να σου πω πως δεν γίνονται πάντα για κακό... Και, ειδικά, στην περιπτωσή σου... Και να φανταστεί κανείς πως δεν είμαι από αυτούς που θα υποστηρίξω ότι όλα γίνονται για καλό (δεν γίνονται!) ούτε ότι όλες οι αλλαγές είναι καλές (δεν είναι!)! Γιατί όταν κάτι κυλάει όμορφα να το αλλάξεις; Γιατί να χαλάσεις μία συνήθεια που σε κάνει να νιώθεις ωραία; Γιατί να σταματήσεις κάτι που νιώθεις ότι σε στηρίζει, σε ηρεμεί, σε γεμίζει συναισθήματα ή οτιδήποτε άλλο όμορφο; Όσα αγαπώ δεν θέλω να τα αλλάζω... Αλλά θέλω να σε ρωτήσω... Αυτά που μου έγραψες εσύ ότι άλλαξαν... σκέψου τα λίγο από απόσταση... βοηθούσαν την ζωή σου να πάει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Γιατί από όσα μου έγραψες, δεν βρήκα μέσα στις λέξεις σου, την υγεία, την αγάπη, την ευχαρίστηση, την ευτυχία... Μήπως, λοιπόν, αυτές οι αλλαγές υπάρχει περίπτωση να σε οδηγήσουν σε έναν καλύτερο δρόμο; Είναι νωρίς για να το δεις και ακόμα πιο νωρίς για να το νιώσεις... αλλά μήπως αυτές οι αλλαγές θα σε οδηγήσουν στην δική σου ολοκληρωτική αλλαγή; Και την χρειάζεσαι μια τέτοια αλλαγή... Την έχεις ανάγκη...

Και τι να πω για όλο αυτό το μαύρο της ψυχής σου; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το καταλαβαίνω και, ταυτόχρονα, πόσο με στενοχωρεί που το νιώθεις... Το μόνο που μπορώ να σου πω σε σχέση με αυτό είναι... υπάρχει τρόπος να βγεις από αυτό. Σου το λέει ένας άνθρωπος που τα κατάφερε και βγήκε. Δεν έχεις ιδέα πόσο άγγιξα το μαύρο... για χρόνια ζούσα εκεί... για αυτό όσα μου γράφεις δεν μου φάνηκαν καθόλου ξένα... Όλα οικεία... Είναι τρομαχτικό το πόσο οικεία τα ένιωσα... Δεν μπορώ να σου πω τον τρόπο για να βγεις από αυτό... Αλλά σίγουρα θέλει χρόνο... Δώσε χρόνο στον εαυτό σου για να αρχίσει να μαθαίνει τι σημαίνει είμαι καλά...

Και σε αυτό θα επιμείνω. Πρέπει να βρεις τρόπο να είσαι καλά. Ξεκίνα από μερικές στιγμές... Μετά κάνε τις στιγμές ώρες και μετά τις ώρες μέρες... Σιγά σιγά... Βήμα βήμα... Πήγαινε προς αυτό το «Είμαι καλά». Χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να το αρνείσαι.

Δεν έχω να γράψω τίποτα άλλο σημαντικό... Μόνο αυτό:

Έχεις πολλά να πεις. Και υπάρχει,τουλάχιστον, ένας άνθρωπος στον κόσμο που ενδιαφέρεται και να τα ακούσει και να τα διαβάσει και να τα συζητήσει... Εγώ.

Είμαι εδώ για εσένα.

Για όσο με θέλεις. Για όσο με χρειάζεσαι.

Μέχρι να μην με χρειάζεσαι πια και να σταθείς στα πόδια σου, μόνος σου...

Είμαι Εδώ για Εσένα.

Η Φίλη σου.

Εγώ.



4/19/14

(...)



Και εδώ στου δρόμου τα μισά καλά είναι να καταλάβεις ότι άλλα είναι εκείνα που αγαπάς κι αλλού για αλλού ξεκίνησες... Εκεί στου δρόμου τα ολόκληρα μην το καταλάβεις γιατί δεν θα υπάρχει γυρισμός...


4/17/14

Χωρίς Τίτλο... (1)



Είμαι από τους ανθρώπους που αγαπάν την πράξη,
τότε μόνο νιώθω πως όλα είναι εντάξει.
Βέβαια κι η θεωρία τα βάζει σε μια τάξη,
και άμα την γνωρίζεις η σκέψη σου θα αλλάξει.

Θέλω να σας μιλήσω για το αντικείμενό μου,
ας πω κι εγώ λιγάκι κάτι για τον εαυτό μου.

Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός,
και οι μισοί μου λέγαν πως είναι μόνο φως,
και οι άλλοι μισοί μου λέγαν πως είναι μόνο σκοτάδι,
σαν κι αυτό που βρίσκεται εκεί κάτω στον Άδη.

Μπορεί, ίσως, να ακούγομαι λίγο υπερβολική,
μα δεν μπορεί, πραγματικά, κανείς να φανταστεί,
τι ακούει από τους μεγάλους ένα μικρό παιδί,
όταν τους λέει τι θέλει να κάνει στην ζωή.
Και όλοι σε ρωτάνε για όταν μεγαλώσεις,
όμως, δεν ενδιαφέρονται για αυτό που θες να δώσεις,
και όταν εξηγείς εσύ τι θες να κάνεις,
σου λένε τότε «Περίμενε, τώρα το παρακάνεις!».
Και θέλουνε τα πλαίσια στα μέτρα τα δικά τους,
λες και τα όνειρά σου είναι τα όνειρά τους!
Και θέλουν να χωρέσουν σε ένα στενό κουτί,
ό,τι υπάρχει μέσα σε ένα μικρό παιδί!
Και εκεί περιορίζεται όλη η φαντασία,
Και ξέρουμε, τι θα συμβεί, μετά στην δημιουργία!!!

Αλλά άλλο ήθελα να πω, σε αυτό ας επιστρέψω,
έχω μια ικανότητα το θέμα να το στρέψω.

Εγώ, λοιπόν, δεν πίστευα πως είναι τίποτα από τα δυό.
Το μόνο που ζητούσα ήταν να εκφραστώ.
Ούτε όμορφα και λαμπερά όλα τα φανταζόμουν,
Ούτε άραχνα και σκοτεινά ποτέ τα ονειρευόμουν.
Και προσπαθούσα να κρατήσω μια ισορροπία,
χωρίς να έχω, φυσικά, καμία εμπειρία.
Σε όσα μου έλεγαν απλά κουνούσα το κεφάλι,
μα δεν με ενδιέφερε ποτέ τι λέγαν όλοι οι άλλοι.
Κι ας έλεγαν «Είσαι μικρή, πρώτα να ωριμάσεις!»
Κι ας έλεγαν «Διάλεξε κάτι άλλο, θα πεινάσεις!»
Εγώ άφηνα τις λέξεις γύρω μου να περνάνε,
και ονειρευόμουν θέατρα και γλάρους που πετάνε...

(συνεχίζεται...)


Τα δικά σου σημεία



Είσαι ιδιαίτερος. Δεν συμβαδίζει το μυαλό με την ηλικία σου και αυτό σε ταλαιπωρεί. Προσπαθείς να υπάρξεις μέσα στο σώμα σου μα η σκέψη σου σε ξεπερνάει. Έχεις διαβάσει τόσα βιβλία. Έχεις ακούσει τόσους ανθρώπους. Έχεις σχηματίσει μια εικόνα για τον εαυτό σου και έχεις φυλακίσει τα συναισθήματά σου σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο που φτιάχτηκε είτε από τους άλλους είτε από εσένα. Πιστεύεις πως δεν νιώθεις. Πως δεν μπορείς να νιώσεις. Πως δεν γελάς. Πως δεν κλαις. Κρύβεις την αλήθεια σου γιατί φοβάσαι πως αν βγει στην επιφάνεια δεν θα την αντέξεις. Ανέχεσαι να μην είσαι εσύ γιατί γνωρίζεις πως με αυτόν τον τρόπο (υποτίθεται πως) επικοινωνείς πιο εύκολα. Κρατάς τις σχέσεις στην επιφάνεια γιατί στο βάθος ξέρεις πως είναι πιο εύκολο να βουλιάξουν. Το βλέμμα σου όμως ό,τι κι αν κάνεις αναζητάει αυτά που εσύ απεγνωσμένα βάζεις στην άκρη. Με κοιτάζεις και είναι σαν να ζητάς από εμένα να σου πω αυτά που ήδη γνωρίζεις. Ο μόνος τρόπος για να σε βρεις είναι να πάρεις άλλον δρόμο από αυτόν που ήδη έχεις πάρει. Πρέπει να βρεις το θάρρος να απομακρυνθείς από αυτό που νόμιζες πως είσαι. Πρέπει να βγεις από το κάδρο που σε τοποθέτησες. Ωραίο το κάδρο. Αλλά σε ακινητοποιεί. Σε κάνει φωτογραφία. Μία παρελθοντική στιγμή. Μια παγωμένη εικόνα. Πρέπει να σπάσεις την κορνίζα αν θέλεις να βγεις από αυτήν. Για να ξεπαγώσεις τα συναισθήματά σου πρέπει να τολμήσεις να τα βγάλεις στον έξω κόσμο. Είναι εκεί. Υπάρχουν. Και ας λες εσύ πως δεν υπάρχουν. Είναι εκεί. Το ξέρω. Και εσύ το ξέρεις. Κάτι σε εγκλώβισε. Κάτι σε τρόμαξε. Κάτι σε πόνεσε. Συνήθως, έτσι κάτι συμβαίνει. Νομίζεις πως είσαι μία γραμμένη σελίδα κι εγώ σου λέω πως είσαι ένα άγραφο βιβλίο. Νομίζεις πως είσαι ένα ειπωμένο τραγούδι κι εγώ σου λέω πως είσαι μία μελωδία που τώρα που γράφεται. Περιορίζεις τον εαυτό σου λέγοντας «Αυτός είμαι και τίποτα άλλο.» και εγώ σου λέω «Αυτός μπορεί να είσαι, μπορεί και να μην είσαι, μα σίγουρα εισαι και πολλά άλλα.». Περπατάς και φοβάσαι να κάνεις το επόμενο βήμα... κι εγώ σου λέω να τρέξεις. Αχγώνεσαι και τρέμεις να πεις την επόμενη φράση... κι εγώ σου λέω να φωνάξεις. Να μην ζεις τον έρωτα έτσι όπως σε έμαθαν να τον ζεις. Να μην βιώνεις τις σχέσεις έτσι όπως σε έμαθαν να τις βιώνεις. Αξίζεις να ζήσεις την ζωή κι αν δεν το καταλάβεις θα φύγει η ζωή και μαζί της θα χαθεί και η αξία σου. Σε κοιτάζω και νιώθω τόσο περήφανη για αυτό που είσαι. Τόση ομορφιά εξωτερική και εσωτερική! Και, παρόλα αυτά, δεν ξέρω πώς να γίνω ο καθρέφτης σου! Πώς να σου δείξω αυτό που είσαι! Πώς να σε κάνω όχι μόνο να το δεις μα να το νιώσεις! Πώς να σε κάνω να πιστέψεις πόσο χωρίς όρια είναι ο κόσμος σου! Και εσύ αφήνεσαι να μένεις μικρός γιατί φοβάσαι να μεγαλώσεις. Και όλο αυτό το πλούσιο υλικό σου αντί να το αφήσεις ελεύθερο να εκφραστεί, το καταπίνεις και το αφήνεις να σε πνίξει. Κάνε το δημιουργία! Σήμερα ή αύριο! Βρες τρόπο να το κάνεις! Μην το αφήσεις να γίνει η καταστροφή σου. Και την αγάπη! Μην την απορρίπτεις! Από τώρα; Είναι πολύ νωρίς! Και την ελπίδα! Μην την διαγράφεις! Από τώρα; Είναι πολύ νωρίς! Μην σε απορρίπτεις! Μην σε διαγράφεις! Είναι πολύ νωρίς για εσένα! Και βλέπω να σε πιέζουν τα πάντα. Ο χρόνος... Οι άλλοι... Και όλη αυτή η πίεση ταράζει την ψυχή και το μυαλό σου... Και εγώ αναρωτιέμαι... αν αξίζει ο χρόνος... αν αξίζουν οι άλλοι... τόσο... ώστε να αξίζει να πληρώνεις αυτό το τίμημα... Ψάχνω να σε βρω μέσα στην ζωή σου και συναντάω όλα τα άλλα εκτός από εσένα... Και τι νόημα έχει όλο αυτό το άγχος και όλη αυτή η κούραση... αν δεν βρίσκεις τρόπους... να χαρείς... να ενθουσιαστείς... Με κάτι; Οτιδήποτε; Πώς είναι δυνατόν να δηλώνεις παραίτηση πριν καν προσπαθήσεις; Ίσως να σου ζητάω το πιο δύσκολο πράγμα από όλα... μα είναι ταυτόχρονα και το πιο απλό... Αν σταματήσεις τις φωνές των άλλων... θα βρεις την δική σου. Προβληματίζομαι για το πώς σε έφτασαν ως εδώ. Μα αυτό το «εδώ» δεν είναι δικό σου. Και αν κάτι έχω και θέλω να σου πω είναι πως δεν αξίζει να βρισκόμαστε σε σημεία που δεν είναι δικά μας. Φτιάξε τα δικά σου σημεία και περπάτησε πάνω σε αυτά. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος και ο μόνος δρόμος. Ανακάλυψε αυτά που δεν σου είπαν. Αναζήτησε αυτά που δεν σου έδωσαν. Όρισε τα πάντα από την αρχή. Και αυτή θα ειναι μόνο η αρχή σου... και την συνέχεια;... Δεν ξέρω... και δεν μπορώ να σου την πω... Θα την βρεις εσύ... Και ίσως στο μέλλον αν ξανασυναντηθούμε... τότε... να έρθεις να μου την πεις εσύ... Θα εύχομαι για εσένα... με όλη την δύναμη της ψυχής μου και με όλη μου την αγάπη... να φτάσεις εκεί που οφείλεις να φτάσεις... Εκεί που σου αξίζει... Εκεί που είναι το δικό σου «Εδώ»...