12/1/20

Αγαπητοί Ηθοποιοί...

 


Αγαπητοί μου Φίλοι Ηθοποιοί,

των μικρών και των μεγάλων Θεάτρων,

όλων των ειδών και όλων των σκηνών,

όλων των πτυχίων και όλων των σπουδών,

αναγνωρισμένοι, μη αναγνωρισμένοι,

με πτυχίο, χωρίς πτυχίο, του υπουργείου, του μη υπουργείου,

με ένσημα, με μη ένσημα, με δουλειά, χωρίς δουλειά, με λεφτά, χωρίς λεφτά,

με προϋπηρεσία, με μη προϋπηρεσία, 

με λίγα ή με πολλά χρόνια πορεία,

που τώρα ξεκινάτε, που τώρα σταματάτε,

που τώρα συνεχίζετε και κάπου περπατάτε,

με βιογραφικό, χωρίς βιογραφικό, 

στο εσωτερικό, στο εξωτερικό,

της τηλεόρασης, του κινηματογράφου,

της κάμερας, της μη κάμερας,

σε ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους,

σε στιγμιαίους ή εξακολουθητικούς χρόνους,

με κλασική ή σύγχρονη παιδεία,

με απλή ή σύνθετη ιστορία,

με μικρό ή μεγάλο ρεπερτόριο, 

με μικρούς ή μεγάλους ρόλους,

ερασιτέχνες ή επαγγελματίες,

άσημοι ή διάσημοι,

δάσκαλοι και μαθητές,

σπουδαγμένοι, σπουδαστές,

που περάσατε από εξετάσεις, ακροάσεις, συνεντεύξεις,

ή που μπορεί και να μην έχετε περάσει ακόμα από όλα αυτά,

που περιμένατε με τις ώρες για μία απάντηση που δεν ήρθε ποτέ,

ή που μπορεί ακόμα να μην έχει χρειαστεί να περιμένετε,

που σας πήραν στην δουλειά, που δεν σας πήραν στην δουλειά,

που σας διάλεξαν, που δεν σας διάλεξαν,

που σας επέλεξαν, που σας απόρριψαν,

που ξυπνήσατε αργά, που ξυπνήσατε νωρίς,

από το άγχος και την αγωνία,

που κοιμηθήκατε αργά, που κοιμηθήκατε νωρίς,

από την θλίψη και την ανησυχία, 

που θέλατε να θυμάστε, που θέλατε να ξεχάσετε,

που απογοητευτήκατε και που πονέσατε, 

ξέρω πως δεν βοηθάει, ξέρω πως δεν είναι αρκετό,

αλλά σας νιώθω, σας σκέφτομαι, σας καταλαβαίνω,

σε αυτές τις συνθήκες, στις τωρινές καταστάσεις,

σε αυτήν την αβεβαιότητα, σε αυτήν την πραγματικότητα, 

εύχομαι να σταθείτε γενναίοι και δυνατοί,

αισιόδοξοι και υπομονετικοί,

εύχομαι να στηριχτείτε και να υποστηριχτείτε από όπου και από όποιον γίνεται,

εύχομαι να βρεθεί τρόπος 

για να μην κλείσει το Θέατρό σας,

για να μην σβήσει η φωνή σας, 

για να μην σταματήσει η έκφρασή σας,

για να μην κατεδαφιστεί η σκηνή σας,

για να μην καταρρεύσει η ψυχή σας,

εύχομαι να τα καταφέρετε...

εύχομαι να τα καταφέρουμε...

να συνεχίσετε...

να συνεχίσουμε...


Κι αυτή η δημιουργία που τόσο μας λείπει...

Κι αυτή η μη επαφή που τόσο μας λυπεί... 


Αυτό το «λύπει» που φέρνει λύπη...


να έρθει, κάποια στιγμή, που μέσα από τη δημιουργία...


θα λυτρωθεί...


Μαριλού.


11/28/20

Νιώθω

 

Νιώθω χαμένη μες στο σήμερά μου,

Νιώθω πως κάπου στην πορεία έχασα τα φτερά μου,

Νιώθω πως το αύριο όνομα δεν έχει,

και πως το μέλλον θέλει να απέχει...


Νιώθω βαριά, νιώθω το χθες,

Νιώθω πολλά, νιώθω ενοχές,

Νιώθω μικρή, νιώθω εμμονές,

Νιώθω φτηνή, νιώθω εσοχές,

Νιώθω εγώ, νιώθω βροχές,

Νιώθω εδώ, νιώθω εκδοχές,

Νιώθω στενή, νιώθω εισβολές,

Νιωθώ κενή, αποβολές...


Νιώθω χαμένη μες στο σήμερά μου,

Νιώθω πως κάπου στην πορεία έχασα τα όνειρά μου,

Νιώθω το μέλλον όνομα δεν έχει,

και πως το αύριο θέλει να απέχει...



11/27/20

Χωρίς



Είναι αργά, είναι νωρίς,

μένω εκτός, μένω χωρίς,

χωρίς επίδομα, χωρίς ελπίδα,

χωρίς βοήθεια, χωρίς σανίδα,

και δεν υπάρχω πουθενά,

σαν φάντασμα χωρίς χαρτιά,

δεν είμαι στις «κατηγορίες»,

μα μέσα στις ανησυχίες,

δεν έχω όλα τα «προσόντα»

κι αν ζήσω θα ’ναι από «σπόντα»,

δεν είμαι στις ανακοινώσεις,

δεν θα έρθει τίποτα με δόσεις,

θα είμαι μες στην ανεργία,

αόρατη στην εξουσία,

και καλλιτέχνης και ζητιάνος,

δεν έγινα ποτέ ρουφιάνος,

καμία, κάποια, χορηγία,

σε αυτήν τη μαύρη πανδημία,

σ’ αυτούς τους άτιμους καιρούς,

αφήνουν «έξω» αρκετούς... 

Σπάει η καρδιά, κλείνει η φωνή μου,

νιώθω γκρεμίζεται η σκηνή μου...

Φοράω μάσκα, παντού τα μέτρα,

νιώθω να γίνομαι μια πέτρα,

πάντα ακομματοποιημένη,

και πάντα μη συμβιβασμένη,

χειροκροτήστε το «κατόρθωμά» μου,

όσα ήταν πίσω μου τώρα μπροστά μου...


Μα εγώ δεν έμαθα να προσποιούμαι,

ούτε μπορώ να παραιτούμαι,

θα φτάσω κάτω χαμηλά,

έχω υπάρξει εκεί ξανά,

και θα ελπίζω να σηκωθώ,

και σε όσα χάνω να βρεθώ...


Χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά,

χωρίς ιδέα για το μετά,

χωρίς Πυξίδα, χωρίς Εαυτό,

σε ένα «χωρίς» θα βυθιστώ,

και κάπου κάτω στο βυθό,

μέσα από το «με» θα λυτρωθώ... 


Με κάτι θα προσδιοριστώ,

Κάτι θα βρω για να χτιστώ... 

Με κάτι θα αναστηθώ...

Με κάτι θα αναγεννηθώ... 


Αυτή θα είναι η απάντησή μου...

Και θα υπάρξω στη σκηνή μου... 



(Κι αυτό είναι το ρεζουμέ...

Πώς στο «χωρίς» θα βρεις το «με»...)






9/1/20

Στο ράφι.

<font size=2>



Μία μητέρα κυνηγάει από πίσω το κοριτσάκι της στο κατάστημα. Το κοριτσάκι έχει πάρει δύο παιχνίδια στα χέρια του και χαρούμενο τρέχει γύρω γύρω. Είναι μικρό σε ηλικία. Μοιάζει σαν να έκανε πρόσφατα τα πρώτα του βήματα και τώρα να είναι ενθουσιασμένο που μπορεί να περπατάει χωρίς να πέφτει. Έχει μπουκλωτά καστανόξανθα μαλλιά. Γυρνάει γύρω μου.

Χαμογελάω. Μου θυμίζει τον εαυτό μου. Μου χαμογελάει μέσα από την μάσκα του. Του χαμογελάω μέσα από την δική μου. Κι ας μην φαίνονται τα χαμογελά μας τα αισθανόμαστε και οι δυό μας. Χαμογελάνε τα μάτια μας.

Έχει και έναν αδερφό, μικρούλης κι αυτός αλλά πιο μεγάλος από εκείνην, στέκεται λίγο πιο πέρα.

Ακούω την μητέρα της να την φωνάζει «Πού πας; Πού πας;» εκείνη έχει σταματήσει να τρέχει κι έχει μείνει να όρθια κάπου κοντά μου. Σαν να αισθάνεται οικεία όπως κι εγώ. Κοιτάζω τι κρατάει στα χέρια της. Σαν να νικήθηκε ο χρόνος. Κι εγώ μικρή τέτοια παιχνιδάκια είχα στα χέρια μου. Ακούω την φωνή της μητέρας της να συμπληρώνει «Πού πας με τα αυτοκινητάκια στο χέρι; Δεν είσαι κορίτσι εσύ;». Της τραβάει τα αυτοκινητάκια από το χέρι, τα αφήνει στο ράφι. Εκείνη γουρλώνει τα ματάκια της και είμαι σίγουρη πως κάτω από την μάσκα της το χαμόγελό της έχει χαθεί.

Ο αδερφός της παρακολουθεί από μακριά κι εκείνος προβληματισμένος. Τα θλιμμένα μάτια του τα λένε όλα. Να δεις που το αντίστοιχο μάθημα για εκείνον είναι «Πού πας με τις κούκλες; Δεν είσαι αγόρι εσύ;».

Την πιάνει από το χέρι και φεύγουν μακριά μου. Και οι τρεις. Η μητέρα, το αγόρι, το κορίτσι.

«Δεν είσαι κορίτσι εσύ;» επαναλαμβάνει το μυαλό μου. Παίρνω δύο αυτοκινητάκια στα δύο μου χέρια. Το κοριτσάκι σαν να αισθάνθηκε την κίνησή μου στρίβει το κεφάλι της και με κοιτάζει. Αρχίζω και κάνω κινήσεις με τα αυτοκινητάκια στα χέρια μου. Κι εκείνη χαμογελάει. Σαν να καταλαβαίνει. Είμαι κορίτσι της λέω από μακριά. Ήμουν και είμαι κορίτσι. Και ξέρεις κάτι; Πάντα μου άρεσαν τα αυτοκινητάκια... Και είναι τέλειο το να σου αρέσουν τα αυτοκινητάκια!

Γύριζει και ο αδερφός το κεφάλι του... και μοιάζει, σαν πιο μεγάλος, εκείνος να καταλαβαίνει ίσως περισσότερα... είναι η πρώτη φορά που βλέπω τα δικά του μάτια να χαμογελάνε... αχνά... για μια στιγμή στέκεται... τα χέρια του στρίβουν προς εμένα κλείνει όλα τα δάχτυλά του και οι αντίχειρές του μένουν ανοιχτοί δείχνοντάς μου το σήμα του «Μπράβο»!

Έπειτα τα παιδικά κεφάλια στρίβουν και απομακρύνονται και οι τρεις...

Μένω με τα αυτοκινητάκια στο χέρι. Εκείνα τα αυτοκινητάκια που για εμένα ήταν γεμάτα με φωνές στο μυαλό μου... «Δεν είσαι κορίτσι εσύ;»... Τα αφήνω κι εγώ στο ράφι...

Φεύγοντας στο μυαλό μου οι ήχοι όλων των παιχνιδιών με αυτοκίνητα που έπαιξα μικρή. Δεν θα τα αντάλλαζα με τίποτα. Ούτε και τα παιχνίδια μου με τις κούκλες. Κομμάτι μου τα αυτοκίνητα. Κομμάτι μου και οι κούκλες. Θυμήθηκα που έκανα τις ντουλάπες από τις κούκλες μου αυτοκίνητα! Και γέλασα μόνη μου! Προφανώς ήταν η προσπἀθεια μου να τα συνδυάσω!

Παιδιά. Φαντασία. Ιστορίες. Παιχνίδια. Τι κρίμα να τα περιορίζουν οι μεγάλοι. Αυτά που δεν περιορίζονται...

Μια ζωή να μας παίρνουν από τα χέρια όσα μας αρέσουν και να μας τα αφήνουν στο ράφι. Μια ζωή όσα αγαπάμε στο ράφι. Κομμάτια του εαυτού μας στο ράφι. Μέχρι να μεγαλώσουμε και αν τα καταφέρουμε να αποφασίσουμε να γκρεμίσουμε τα ράφια μπας κι ελευθερωθούμε από τις φωνές των άλλων.

Τι ωραία να είσαι μεγάλος! Και να μην είσαι υποχρεωμένος να αφήσεις τίποτα στο ράφι επειδή γεννήθηκες κορίτσι ή αγόρι. Τι ωραία να είσαι μεγάλος! Και να αισθάνεσαι απλά Άνθρωπος. Ελεύθερος. Να είσαι αυτό που είσαι.

Βγαίνω από το κατάστημα στους δρόμους και αναρωτιέμαι πόσα από τα θλιμμένα βλέμματα που συναντάω οφείλονται σε αυτά τα παιχνίδια που έμειναν στα ράφια... 


</font>

8/19/20

Γαλάζιος ύμνος




Aθήνα. Τετάρτη 18.08.2020. 21.30.


Πριν λίγα λεπτά τράβηξα από την βιβλιοθήκη μου τυχαία ένα μικρό, μικρούτσικο, τετραδιάκι.


Βρήκα αυτό. Το έγραψα γύρω στα 18-19.


(Και να φανταστεί κανείς πως τα τετράδια του παρελθόντος δεν βρίσκονται κανονικά στη βιβλιοθήκη... αλλά τα έχουμε ξαναπεί... το γνωστό μου Χάος).


Σήμερα θα άλλαζα αρκετά και θα έσβηνα και θα ξαναέγραφα για να ξανασβήσω αλλά...  το αφήνω όπως είναι...


Η Μαριλού, λοιπόν, είκοσι χρόνια πριν.




Γαλάζιος ύμνος




Φουρτουνιασμένη θάλασσα, όταν σε κοιτάω,

νιώθω περίεργα μέσα μου, σαν να φοράω

κύμματα μες στο σώμα μου και πάνω στα μαλλιά μου

σαν να υπάρχει άνεμος, όπως στα όνειρά μου.

Με βλέπω δίχως πρόσωπο, το χρώμα μου είναι μπλε,

όχι άσπρο, μαύρο, κόκκινο μα ούτε και καφέ.

Και κολυμπάνε στην καρδιά μου, όμορφοι οργανισμοί,

της θάλασσας οι κάτοικοι, μεγάλοι και μικροί.

Όλος σου ο παράδεισος ζει και κατοικεί,

γεννιέται και πεθαίνει στο δικό μου το κορμί,

και αυτό ποτέ δεν σταματά και ζω την ευτυχία,

εκτός αν ονομάζεται παράνοια ή αμαρτία,

να βλέπω μία θάλασσα, να γίνομαι αυτή,

και μέσα στη φουρτούνα της να νιώθω τη ζωή.

Το ξέρω, το νιώθω, μπορώ, τ' ομολογώ,

πώς όποιος σας δεν έζησε το αίσθημα αυτό,

γλιτώνει από τον κίνδυνο να ονομαστεί τρελός,

όμως ποτέ δεν γίνεται να γίνει οδηγός,

σ' αυτό που ονομάζεται πραγματική ζωή,

απλούστατα προτίμησε την άδικη φυγή,

όχι στο φόβο, ναι στο άγγιγμα της φύσης,

όχι στην απάθεια, ναι στον δρόμο της λύσης,

και είναι λύση, φανερά, αυτό που ονομάζω εγώ

να νιώθω, να αισθάνομαι, να ζω, να Αγαπώ.



8/9/20

Για να μην...



(Τέλος της καλλιτεχνικής χρονιάς κι εγώ φτιάχνω τα χαρτιά μου μετά από μαθήματα, ομάδες, πρόβες και παραστάσεις! Και ανακαλύπτω αυτό... να το έχω γράψει... έτσι... μόνο του... χωρίς ημερομηνία... σκόρπιο ανάμεσα σε άλλα... )


Για να μην...


Για να μη χάσω ούτε ένα κόμμα σου, σιωπώ.
Για να μη μου ξεφύγει ούτε μία τελεία σου, ακούω. 
Για να μη μου γλιστρίσει ούτε ένα θαυμαστικό σου, προσέχω. 
Για να μη με προσπεράσει ούτε ένα σημείο στιξεώς σου, προσπαθώ. 
Να καταλάβω. Να αισθανθώ. 


Για να μη χάσω ούτε μία λέξη σου... 
Για να μη μου ξεφύγει ούτε μία σκέψη σου... 
Για να μη μου γλιστρίσει ούτε ένα νόημά σου... 
Για να μη με προσπεράσει ούτε ένα συναίσθημά σου... 
Αγαπώ. 


Για να μη σε χάσω. 
Για να μη μου ξεφύγεις. 
Για να μη μου γλιστρίσεις. 
Για να μη με προσπεράσεις. 
Σ’ Αγαπώ. 


Αλλά οι Άνθρωποι δεν είναι σημεία στίξεως. 


Όταν γλιστράνε οι άνω τελείες γίνονται κάτω. 
Κι αυτό που νόμιζες πως εκκρεμεί... τελειώνει. 
Έτσι απλά... 
Με ένα γλίστριμα. 


Και δεν είναι αρκετή η αγάπη. 


Με προσπερνάς... 
και τα χάνω όλα...  
κι όλα μου ξεφεύγουν... 
 κι όλα μου γλιστράνε... 

Kι όλα με προσπερνάνε... 

Λέξεις, σκέψεις, νοήματα, συναισθήματα... 
Κόμματα, τελείες, θαυμαστικά... 

Και μένουν μόνο τα ερωτηματικά... 
να αιωρούνται στο κενό μου... 
μαζί με εμένα...



8/1/20

«Λίγο πριν τα 40...» (02)




08.07.2019 Δευτέρα

Θα περίμενε κανείς
να μπορεί να σταθεί ικανός
να γράφει καθημερινά κάτι.
Έστω κάτι μικρό...
Αλλά όχι. Όχι εγώ.
Όποτε το αρχίζω... το σταματάω.
Όποτε το προσπαθώ... τα παρατάω.

Χρειάζεται πειθαρχία.
Δεν γίνεται χωρίς αυτήν.
Για εμένα.
Για άλλους μπορεί, ίσως, να γίνεται.
Αλλά για εμένα,
που το μυαλό μου βρίσκεται, ταυτόχρονα, σε δέκα χιλιάδες σημεία,
επιβάλλεται η οργάνωση, το να υπάρχει ένα κάποιο πρόγραμμα.

Δευτέρα... αυτό.
Τρίτη... το άλλο.
Τετάρτη... το παράλλο.
Πέμπτη... εκείνο.
Παρασκευή... το παραεκείνο.
Σάββατο... το άλλο του άλλου.
Κυριακή... όλα τα άλλα μαζί.
Ή τίποτα.
Το κενό.

8.00 με 9.00 αυτό.
9.00 με 10.00 το άλλο.
10.00 με 11.00. 11.00 με 12.00. 12.00 με 13.00.
Και τα λοιπά. Και τα λοιπά. Και τα λοιπά.
Βοηθάει να ορίσεις.
Και την ώρα και τη μέρα και αυτό που πρέπει να γίνει, που έχεις να κάνεις.

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο.
Τουλάχιστον αυτό... ίσως προλάβω να το κάνω στη ζωή μου... Ίσως και όχι...
Η πορεία θα δείξει...
Μα για να γίνει αυτό... για να γραφτεί ένα βιβλίο... χρειάζεται, πέρα από μια καλή ιδέα, και πολλή πειθαρχία.
Από τη μία... έχω την τάση να χάνομαι στις ιδέες, ακριβώς επειδή έχω την τάση να βρίσκομαι μόνο μέσα σε αυτές... Εκεί ζω... στον κόσμο των ιδεών μου... κι εκεί βέβαια πεθαίνω... Από τη μία, λοιπόν, μου είναι δύσκολο να επιλέξω ποιο θα είναι από όλα το θέμα που θα ασχοληθώ... ποια θα είναι από όλες η Ιδέα... Αυτή η μία Ιδέα!... Πώς να διαλέξει κανείς; Μα για να προχωρήσω και, κυρίως, για να ξεκινήσω δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει να πάρω την ευθύνη της επιλογής μου. Να κουβαλήσω την επιλογή της ευθύνης μου. Από την άλλη... ξέχασα ποια είναι η άλλη... η άλλη πλευρά του νομίσματος... το νόμισμα της άλλης πλευράς...

Πόσο μου αρέσουν οι στροφές...
Πόσο μου αρέσουν οι αντιστροφές;!
Αυτόν τον καιρό... όλο σκέφτομαι και γράφω... όλο γράφω και σκέφτομαι... αντιστροφές...
Στροφές των «αντί»...
Να τα πάλι! Τα αγαπημένα «αντί» μας...

Αντικοινωνικότητα.

Άλλη μια λέξη που, ίσως, με χαρακτηρίζει παραπάνω από όσο αντέχεται...

Ξέρεις...
Θα χρειαζόμουν έναν Άνθρωπο να με στηρίξει, να με υποστηρίξει...
και οι Άνθρωποι γύρω μου χρειάζονται στήριξη και υποστήριξη...
και γίνομαι, χωρίς δεύτερη σκέψη, αυθόρμητα, το στήριγμά τους, όσο και όπως μπορώ... ανθρώπινα δηλαδή... γιατί υπεράνθρωπος δεν είμαι... ούτε θα γίνω ποτέ...

Αλλά... χρειάζομαι κι εγώ... μια βάση να με σταθεροποιήσει... μια κορυφή να με κινητοποιήσει... έναν βατήρα να με προωθήσει... έναν Άνθρωπο να με ακούσει, να με καταλάβει, να με βοηθήσει...

Αλλά δεν έχω χρήματα...
να πάω σε ψυχολόγο...

Γιατί το έχω σκεφτεί...
γιατί να μην πάω σε έναν ειδικό;

Το πιο αστείο είναι πως θα ήθελα να του πω, κυρίως, δύο πράγματα.

Το ένα.
Θα ήθελα κάθε εβδομάδα να μου υπενθυμίζει πως δεν είναι αργά για εμένα. Χαχαχα. Άκου τώρα! Αυτό νιώθω πως έχω ανάγκη να το ακούσω ξανά και ξανά και ξανά. Το λέω κι εγώ στον εαυτό μου αλλά δεν το αισθάνομαι αρκετό. Χρειάζομαι και κάποιον άλλον να μου το πει. Κι όχι μία φορά, αλλά πολλές... Μέχρι να το... ψάχνω μία λέξη και δεν τη βρίσκω... εσωτερικεύσω;... αισθανθώ;... οικειοποιηθώ;... Ψάχνω μια συγκεκριμένη λέξη αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει... Τέλος πάντων... Οι λέξεις δεν είναι μόνο για να τις βρίσκουμε είναι και για να τις χάνουμε... Να τα πάλι κι αυτά! Το «βρίσκω» και το «χάνω».

Το δεύτερο;
Είναι να έλεγα σε κάθε συνάντησή μας το τι θέλω να κάνω αυτήν την εβδομάδα. Τους στόχους μου. Τους μικρούς στόχους. Τα μεγάλα οράματα να τα συζητάμε πού και πού.

Κι έτσι να έχω κάποιον στην πορεία μου να με βοηθάει στη διαδρομή μου.

Γιατί μόνη μου αναβάλλω...

Αυτή η αναβολή εξαντλεί...

Πρέπει να αρχίσω να αποβάλλω αντί να αναβάλλω...

Τι γίνεται με αυτά τα λάμδα;
Πότε βάζω δύο και πότε ένα;
Κάτι γίνεται με τους χρόνους... τους στιγμιαίους και τους εξακολουθητικούς... Κάτι γίνεται με τους πόνους... τους εξακολουθητικούς και τους στιγμιαίους...
Θα τα κοιτάξω όλα στο λεξικό.
Λεξικό.
Λάμδα κι αυτό...
Ένα εδώ.
Ένα και αρχικό.
Ένα και βασικό.

Και το όνομά μου... συχνά... το γράφουν μη σωστά... με δύο λάμδα αντί για ένα... Το όνομά μου... Αυτό το όνομα που το αισθάνομαι τόσο σωστό κι ας γράφεται τόσο λάθος...

Είδες πόσο εύκολα και πώς, με ποιο τρόπο, χάνομαι;

Κυλάει η σκέψη... γλιστράει...

Ίσως αφού δεν έχω χρήμα... αφού δεν έχω χρόνο... αφού δεν έχω Ανθρώπους... να πρέπει να γίνω εγώ ψυχολόγος του εαυτού μου...

Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν γίνεται να γίνεις ψυχολόγος του εαυτού σου... χρειάζεσαι βοήθεια και δεν πειράζει... κι όχι μόνο δεν πειράζει αλλά επιβάλλεται... το να πάει κανείς σε κάποιον... αρκετές φορές δεν γίνεται χωρίς τη βοήθεια κάποιου άλλου...

Αλλά για εμένα... για τώρα... για τις συνθήκες... νομίζω θα μπορούσα να το δοκιμάσω αυτό το να γίνω ψυχολόγος του εαυτού μου...

Αυτή είναι μια ιδιαίτερη, ίσως και καλή(;) ιδέα!

Να κλείνω ραντεβού με τον εαυτό μου
μία ώρα την εβδομάδα.
Να μου μιλάω.
Να με ρωτάω.
Να μου απαντάω.

Ίσως να γίνω εγώ ο Άνθρωπος που χρειάζομαι...

Αν μπω σε έναν ρόλο;
Αποστασιοποιήμενο από εμένα;
Και κάνω διάλογο... δηλαδή μονόλογο-διάλογο, αφού δικές μου θα είναι οι ερωτήσεις... δικές μου και οι απαντήσεις...

Μπορεί να γίνω εγώ ο ψυχολόγος-φίλος του εαυτού μου... για τώρα.
Μπορώ να γίνω εγώ ο ψυχολόγος-φίλος μου.

Να δούμε τι θα γίνει.
Πώς θα λειτουργήσει.

Για το μετά βλέπουμε...
Το μετά είναι... μετά.

Πάντα... βλέπουμε για το μετά...
Πάντα... ξέρουμε για το πριν...

Ποτέ δεν βλέπουμε,
ποτέ δεν ξέρουμε,
από πριν για το μετά...

Το μόνο που θα μπορούσε να έχει κανείς είναι το τώρα...
Κι αυτό το αφήνει να φύγει...

Κι αυτό το αφήνουμε να φύγει...

Κι αυτό το αφήνω να φύγει ή
Κι αυτό το κρατάω να μείνει.

Το Τώρα. Το Τώρα μου.



7/21/20

«Λίγο πριν τα 40...» (01)



03.07.2019 Τετάρτη

Θα περίμενε κανείς λίγο πριν τα 40 κάτι να έχει βρεθεί. Αντιθέτως, μοιάζουν όλα να είναι χαμένα. Παραδόξως και περιέργως, ίσως, πιο πολύ από τα 18, τα 25 ή ακόμα, ναι, ναι, και τα 30.

Δεν θα περίμενε, φυσικά, κανείς να τα έχει βρει όλα. Όχι, όχι, αυτό θα ήταν παράλογο και εξωπραγματικό, σχεδόν εξωφρενικό, να τολμήσει να το ζητήσει, αυτό!, από τη ζωή.

Θα περίμενε, όμως, κανείς να έχει βρει, να έχει βρεθεί, κάτι απ’ όλα. Σε έναν από όλους τους δρόμους. Έστω κάτι μικρό. Έστω αν όχι ένας δρόμος, ένα δρομάκι δρόμου. Ἀν όχι ένα δέντρο, ένα κλαδάκι δέντρου. Κι αυτό, ίσως, θα ήταν αρκετό για να τον κρατήσει στη ζωή, «ζωντανό» κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ίσως πάλι και όχι. Ίσως χρειάζονται παραπάνω δρομάκια, παραπάνω κλαδάκια, όχι μόνο για να δημιουργηθεί μα, κυρίως, για να διατηρηθεί και ακόμα πιο κυρίως για να μη διαταραχτεί η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα η πολυειπωμένη, η πολυχρησιμοποιημένη, η πολυπονεμένη... μα και η πολυπόθητη...

Θα περίμενε κανείς, σωστά ή λάθος, σε αυτό το σημείο της ζωής να υπάρχει κάπου, κάτι, έστω και λίγο πιο σταθερό, έστω και λίγο πιο σίγουρο.

Αλλά όχι...

Καμία σταθερότητα. Καμία σιγουριά.
Καμία ασφάλεια.

Σταθερότητα; Σιγουριά;
Ασφάλεια;

Και μόνο που ρωτάς... γελάς.

Δεν προλαβαίνουν καν να δημιουργηθούν οι ερωτήσεις. Το γέλιο σου αντηχεί μέσα στο μυαλό σου σβήνοντας κάθε τύπου ερωτηματικό.

Μα πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι – και να είσαι κι εσύ ανάμεσα σε αυτούς – που πιστεύουν πως η ζωή μπορεί να τους δώσει κάτι από αυτά;

Τίποτα δεν είναι σταθερό. Τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Τίποτα δεν είναι ασφαλές στη ζωή. Ούτε η ίδια η ζωή.

Πολλά μπορεί να μας προσφέρει η ζωή αλλά όχι κάτι από αυτά.

Ανάγκη Ανθρώπινη.
Αυτή η τάση μας.
Να υπάρξει κάτι ακλόνητο, αγέραστο, ανίκητο.
Κάτι αιώνιο.

Μια βάση για να πατήσουμε πάνω σε αυτήν.
Ή, έστω, μια κορυφή για να κρεμαστούμε κάτω από αυτήν.

Κάτι για να κρατήσουμε.
Κάτι για να κρατηθούμε.

Κινούμενη άμμος.

Ακόμα κι αυτά που μοιάζουν κάπως πιο σταθερά συμπεριφέρονται σαν υγρά.

Και όπου κι αν πατήσεις...
βυθίζεσαι... βουλιάζεις...

Και εκεί που περπατάς... ακινητοποιείσαι...
Και εκεί που προσπαθείς... αδρανοποιείσαι...

Θα περιμενε κανείς να μη σε αγγίζει πια η αδράνεια... να μη σε φοβίζει πια η ακινησία... και η απογοήτευση απλά να προσπερνάει... Η θλίψη να μην επικρατεί και ο θυμός να μην ξεσπάει θέλοντας να εκτονωθεί. Προς ποιον; Προς όποιον. Προς πού; Προς όπου. Προς όλα τα πρόσωπα και προς όλες τις καταστάσεις. Κυρίως, προς όλες τις κατευθύνσεις.

Πώς να μαζέψεις τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη σου με τα γυμνά χέρια σου χωρίς να ματώσεις;

Πώς να συγκρατήσεις τα χαμένα στοιχεία του εαυτού σου με τη μικρή καρδιά σου χωρίς να πληγωθείς;

Θα περίμενε κανείς λίγο πριν τα 40,
όχι να έχεις γίνει αυτό που θα ήθελες να είσαι
ούτε να είσαι αυτό που θα ήθελες να γίνεις,
μα να έχεις γίνει, τουλάχιστον, κάτι.
Κάτι, οτιδήποτε.

Το να βρίσκεσαι στο πουθενά...
Το να αιωρείσαι στο τίποτα...

Πονάει.
Και κουράζει.

Χτυπάει.
Και ουρλιάζει.

Πόση ατελείωτη εξάντληση!
Σωματική και Συναισθηματική.

Από πού να αντλήσεις δύναμη;
Από ποιον να ζητήσεις βοήθεια;

Πώς να συνεχίσεις και προς τα πού;

Θα περίμενε κανείς λίγο πριν τα 40
να έχεις μια ιδέα για το ποιος είσαι, για το πού θα πας.

Αλλά δεν ξέρω πια ποια είμαι και δεν ξέρω πια πού πάω.
Δεν έχω ιδέα αν θα υπάρξει τελικά ένα σημείο της ζωής που θα αισθανθώ σε όλο του το μεγαλείο τον εαυτό μου.

Χωρίς φόβο. Χωρίς άγχος. Χωρίς πόνο.

Μόνο εγώ...
σε επαφή με αυτό που είμαι
και με αυτό που γίνομαι.

Χάνομαι
Και δεν έχω ιδέα πώς να βρεθώ.

Βρίσκομαι
Και δεν έχω ιδέα πώς να χαθώ.

Μια ζωή γεμάτη αντιστροφές και αντιθέσεις και αντιστάσεις και αντιδράσεις και αντικατοπτρισμούς.

Να νομίζω ότι είμαι εγώ και να μην είμαι...
Αυτό το είδωλο σε κοντινή απόσταση που βλέπω σαν παρατηρητής από μακριά...
να είναι το δικό μου και να μην είναι...

Οπτικά φαινόμενα...
Αισθητηριακές παραπλανήσεις...

Στην εσωτερική μου έρημο...
σκόρπιες, δειλές, οάσεις...

Μα όσο δελεαστικό κι αν είναι,
όσο καθαρά κι αν το βλέπεις,
όσο κοντά κι αν το αισθάνεσαι,
όσο κι αν το έχεις ανάγκη,
όσο κι αν νιώθεις πως θα πεθάνεις χωρίς αυτό...
δεν πίνεται το ψεύτικο νερό...

Και η ψεύτικη σκιά δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τον αληθινό, αλύπητο, ήλιο...

Πόση προσπάθεια αντί για ποίηση...
Πόση ποίηση αντί για προσπάθεια...

Μια ζωή γεμάτη «αντί»...

Αντίποινα
Και
Αντικαταστάσεις...

Να αντικαταστήσεις τι με τι;
Το χειρότερο με το ακόμα χειρότερο;
Και αντίποινα για τί;
Τι νόημα έχει;
Βία απέναντι στη βία;
Κακία απέναντι στην κακία;
Αδιαφορία απέναντι στην αδιαφορία;

Δεν νομίζω πως προχωράει έτσι προς το καλύτερο...

Ούτε ο κόσμος...
Ούτε ο Άνθρωπος...

Να αντιμετωπίσεις... Να αντιμετωπίζεις...
τον εαυτό σου κατάματα.

Αντιμετωπίζω.
Ακόμα ένα «αντί» της ζωής.
Αντιμετώπιση.
Να βρίσκεσαι κατά μέτωπο... απέναντι στις καταστάσεις...

Να αντιμετωπίζεις τα «αντί»... τα «αντί» σου.



«Λίγο πριν τα 40...». Μικρή Εισαγωγή.




Μικρή εισαγωγή
(ποιος ξέρει;, μπορεί, ίσως, κάποτε, να μεγαλώσει κι αυτή...)



Το «Λίγο πριν τα 40...» το τριγυρνούσα, αρκετό καιρό, στο μυαλό μου. Ήθελα να το κάνω βιβλίο, μετά ήθελα να το κάνω παράσταση, μετά ήθελα να το κάνω ταινία... Έτσι κι αλλιώς, οι ιδέες μου ποτέ δεν είμαι σίγουρη τι από όλα θα γίνουν. Μπορεί να γίνουν κάτι. Μπορεί να μη γίνουν και τίποτα. Ξαφνικά, αποφάσισα απλά να αρχίσω να το γράφω χωρίς να σκέφτομαι πως θα το κάνω κάτι. Έτσι για εμένα. Το έγραψα, πριν ένα χρόνο, Ιούλιο του 2019, και όσες μέρες έγραψα το γράψιμο ήταν... χωρίς ανάσα, χωρίς παύσεις, χωρίς διορθώσεις. Αφιλτράριστο και Ανολοκλήρωτο. Αποφάσισα να μοιραστώ εδώ όσο υλικό εχώ. Δεν είναι πολύ. Είναι μια μικρή γεύση. Καμιά φορά, σε αυτές τις γραπτές γεύσεις βρίσκεται η ουσία της ζωής.

Δεν πιστεύω πως θα τα καταφέρει να γίνει βιβλίο ή παράσταση ή ταινία... γιατί προέχουν κάποιες άλλες ιδέες που ζητάνε απεγνωσμένα να πάρουν μορφή και θέλω να εστιάσω σε αυτές. Είναι κρίμα, όμως, να μην το μοιραστώ πουθενά, έστω και έτσι όπως είναι, σε αυτήν τη μορφή του. Ποτέ δεν λέω ποτέ. Κάποια στιγμή μπορεί να το κάνω κάτι. Κι αυτή η «κάποια στιγμή» μπορεί να έρθει πιο νωρίς από όσο νομίζω. Για την ώρα...

το «Λίγο πριν τα 40...» μου είναι ακόμα εδώ, τον Οκτώβριο θα γίνω σαρἀντα χρονών.

Και νομίζω...

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο για να το μοιραστώ.

Λίγο πριν τα 40 αποφάσισα να μοιραστώ το «Λίγο πριν τα 40...» μου.

Για τους Φίλους που θα τύχει να το διαβάσουν...

Καλή ανάγνωση.

Μαριλού.

Υ.Γ. Θα το μοιράζομαι έτσι όπως γράφτηκε. Όχι όλο μαζί. Αλλά μέρα-μέρα.


7/6/20

Μέρες και Νύχτες (02)


02.

Και το κυρίως θέμα δεν είναι στη ζωή όπως και στις εκθέσεις.

Μπορεί να μην έχει σαφήνεια.
Μπορεί να μην έχει οργάνωση.
Μπορεί το περιεχόμενό του να είναι άστατο.
Μπορεί τα νοήματά του να είναι χαοτικά.
Μπορεί το ύφος του να είναι ανορθόδοξο.
Μπορεί το πλαίσιό του να είναι ασυνήθιστο.

Και να έχει γραφτεί με γράμματα ορνιθοσκαλίσματα μα κι όμως να διαβάζεται.


Μέρες και Νύχτες (01)



01.

Δεν σημαίνει πως το πρωί επειδή είναι πρωί είναι πρόλογος.
Ούτε το βράδυ επειδή είναι βράδυ είναι επίλογος.
Δεν είναι όλες οι ημέρες εισαγωγές.
Δεν είναι όλες οι νύχτες κατακλείδες προτάσεις.

Δεν είναι όλες οι ιστορίες ίδιες μα ούτε όλες οι στιγμές διαφορετικές.


4/17/20

"Βελτιοδοξία 00". Ομιλία.



Τα τελευταία χρόνια πριν να ξεκινήσουν οι παραστάσεις μου πάντα μιλάω στο κοινό μου. Μιλάω για τους Ανθρώπους που θα δείτε επάνω στην σκηνή. Αυτήν την φορά, όμως, το παράδοξο είναι πως ο Άνθρωπος που θα δείτε επάνω στην σκηνή είναι ο ίδιος Άνθρωπος με αυτόν που στέκεται τώρα, εδώ, μπροστά σας, κάτω από την σκηνή. Πώς μπορεί να μιλήσει, λοιπόν, κάποιος για τον εαυτό του; Τι να επιλέξει να πει; Και τι να επιλέξει να μην πει; Υπάρχουν, δυστυχώς, πολλοί λόγοι οι οποίοι με κράτησαν, για αρκετά χρόνια, εκτός σκηνής. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την σκληρότητα και με την χυδαιότητα του καλλιτεχνικού χώρου. Υπάρχουν, όμως, ευτυχώς, και πολλοί λόγοι που με ανεβάζουν, τώρα, πάνω στην σκηνή. Κυρίως, έχουν να κάνουν με την Ανάγκη μου για έκφραση και με την Αγάπη μου για δημιουργία.

Κάποια στιγμή σκεφτόμουν... αν χανόμουν από αυτήν την ζωή τι δεν θα ήθελα να μείνει σε εκκρεμότητα; Τι θα ήθελα να έχω προλάβει να κάνω πριν χαθώ; Και η πρώτη μου απάντηση ήταν «Δεν έχω κάνει ταινία!». «Δεν έχω κάνει ταινία, δεν έχω κάνει ταινία, δεν έχω κάνει ταινία!!!». Και η δεύτερη μου απάντηση ήταν «Δεν έχω γράψει βιβλίο!». «Δεν έχω γράψει βιβλίο, δεν έχω γράψει βιβλίο, δεν έχω γράψει βιβλίο!!!». Και η τρίτη μου απάντηση ήταν... «Δεν έχω ανέβει ξανά πάνω στην σκηνή!». Δεν γίνεται να φύγω από αυτήν την ζωή και να μην έχω ανέβει εγώ ξανά επάνω στην σκηνή...

Την χρονιά 2019-2020 δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να κάνω ταινία, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γράψω βιβλίο, όμως, θα μπορώ να πω με σιγουριά πως ανέβηκα ξανά επάνω στην σκηνή, και, το πιθανότερο, θα ξαναανέβω και θα ξαναανέβω. Γιατί αυτή η παράσταση συμβολίζει την αρχή από μια σειρά παραστάσεων. Γιατί αυτή η παράσταση μού ανοίγει ξανά τον δρόμο μου προς την σκηνή.

Φτιάχτηκε σε λίγο χρόνο, αλλά βαρέθηκα να λέμε πως δεν έχουμε χρόνο για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.
Φτιάχτηκε με λίγα χρήματα αλλά κουράστηκα να λέμε πως δεν έχουμε χρήματα για να κάνουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε.
Βαρέθηκα και κουράστηκα να μην είμαι αυτό που ήμουν, είμαι και θα είμαι. Κάτι που δεν τόλμησα να το πω ούτε όσο σπούδαζα ούτε όσο δούλευα. Γιατί θεωρούσα πως πριν να πει κάποιος αυτήν την μαγική λέξη πρέπει να την έχει «κερδίσει».

Την λέξη... «Ηθοποιός».

Αυτή η παράσταση είναι η υποκριτική επιστροφή μου.

Θα σας ζητήσω να κλείσετε τα κινητά σας τηλέφωνα και να σεβαστείτε εμένα και την σκηνή μου.

Θα σας ζητήσω να κάνετε ησυχία.

Θα σας ζητήσω να μην με κρίνετε και να μην με συγκρίνετε. Και θα μου πείτε «Μα να συγκρίνουμε ποιον με ποιον, αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος επάνω στην σκηνή!». Και θα σας απαντήσω, για όσους με ξέρετε σκηνικά, για όσους με έχετε δει ξανά στην σκηνή, να μην συγκρίνετε εμένα με εμένα, να μην συγκρίνετε τον παροντικό εαυτό μου με τον παρελθοντικό εαυτό μου.

Αυτή ήταν και μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που συνάντησα σε αυτήν την δημιουργική διαδικασία, να μην συγκρίνω εμένα με εμένα.

Να πάω με αυτό που είμαι, τώρα. Με τις δικές μου δυνάμεις στο σώμα και στην ψυχή.

Εδώ είμαι, λοιπόν.

Χωρίς ιδιαίτερο κουστούμι, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς φτιαγμένα τα μαλλιά μου, με μόνο υλικό, αυτό που πραγματικά χρειάζεται ένας ηθοποιός, το σώμα μου, την φωνή μου, τον εαυτό μου, ανεβαίνω στην σκηνή.

Για να το κάνω αυτό χρειάστηκε η ανάγκη μου, η όποια ανάγκη μου, να ξεπεράσει τον φόβο και τον πόνο, τον όποιο φόβο μου και τον όποιο πόνο μου.

Αυτό είναι ένα από αυτά που προσπαθώ να διδάξω τους μαθητές μου...
Αυτό είναι ένα από αυτά που προσπαθώ να μοιραστώ και,τώρα, με εσάς...

Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, σημασία έχει να ξεπερνάμε τους φόβους και τους πόνους μας.

Έχουμε μία ζωή, μόνο μία.
Και αξίζει να την ζούμε με Αλήθεια χωρίς φόβο και με Αγάπη χωρίς όρια.

Έχω ένα κουτί εκεί έξω. Είναι το μαγικό κουτί μου. Μέσα από αυτό μπορείτε να με στηρίξετε και μέσα από εμένα στηρίζετε και τους Ανθρώπους των Ομάδων μου. Έχω τρεις διαφορετικές Ομάδες και θα ήθελα και τις τρεις να καταφέρω να τις πάω για παράσταση.

Μείνετε συντονισμένοι γιατί έρχονται πολλά και δημιουργικά.

Για την ώρα...

Ευχαριστώ τους Ανθρώπους που ήρθαν να βοηθήσουν, είναι σημαντικό να έχεις Ανθρώπους που εμπιστεύεσαι.

Ευχαριστώ όσους είστε σήμερα εδώ.

Επειδή είστε εδώ και γεμίσατε το Θέατρο από εκεί που θα έκανα μόνο μία παράσταση τώρα θα συνεχίσω, θα κάνω κι άλλη παράσταση και σας Ευχαριστώ για αυτό.

Εύχομαι να σας αγγίξει κάτι από όλα όσα θα δείτε.

Θα μου δώσετε ένα-δύο λεπτά να πάρω μία ανάσα και ξεκινάμε!!!


4/14/20

"Βελτιοδοξία 00". Πρόγραμμα.



Αγαπητό μου Ιστολόγιο,

Ήρθε η στιγμή να σε ανεβάσω στην σκηνή.

Έχουμε περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια μαζί. Ξεκίνησα να σε γράφω το 2009 και φτάσαμε στο 2019. Θα γίνεις παράσταση... το πιστεύεις; Πώς να το πιστέψεις! Ούτε εγώ δεν το πιστεύω! Την παράστασή μας την ονόμασα «Βελτιοδοξία 00». Γιατί «Βελτιοδοξία»; Γιατί αυτό ήταν, είναι και θα είναι το όνομά σου. Η φιλοσοφική θεωρία σύμφωνα με την οποία ο κόσμος, όσο κακός και αν είναι, μπορεί να βελτιωθεί. Γιατί «00»; Γιατί εύχομαι και ελπίζω αυτή να είναι η πρώτη από μία σειρά παραστάσεων. Κοινός μας στόχος είναι το να ξανανέβεις στην σκηνή και να υπάρξει και «Βελτιοδοξία 01» και «Βελτιοδοξία 02» και όσες «Βελτιοδοξίες» θα θέλαμε εμείς να υπάρξουν. Εξάλλου, έχεις τόσα πολλά κείμενα πια! Πώς να τα χωρέσω σε μία μόνο παράσταση; Για την πρώτη μας παράσταση διάλεξα κάποια από τα πρώτα μας κείμενα. Την Αγάπη και την Συγχώρεση, το Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο, το από το Α στο Ω. Πωπω! Πόσος καιρός πέρασε από όταν γεννήθηκαν αυτά τα κείμενα! Από όταν φτιάχτηκες εσύ! Ο χώρος έκφρασής μου! Έβαλα και τραγούδια στην παράστασή μας. Τραγούδια που γράφτηκαν πριν καν γεννηθείς εσύ. Την Βαλίτσα, το Θέλω, το Αγαπώ. Σε στίχους δικούς μου και μουσική της Ευδοξίας Υψηλάντη. Ξέρεις πόσο αγαπάω την μουσική της και πόσο με συγκινεί! Κάπως μου ταίριαξαν με την ατμόσφαιρά μας. Το Να αγαπάς - Να συγχωρείς είναι το μόνο τραγούδι που γεννήθηκε πρόσφατα, πολύ μετά από εσένα, δικοί μου στίχοι και μελωδία. Κείμενα που ενώνονται με τραγούδια, λοιπόν, αυτή είναι η μικρή παράστασή μας. Και είναι όλη δική μας!

Αυτήν την στιγμή, βρίσκομαι στον χώρο της Πυξίδας μετά την τελευταία πρόβα. Την Πυξίδα την αισθάνομαι σπίτι μου. Εδώ κάνω μαθήματα, εδώ πρόβες, εδώ και παραστάσεις. Ήρθε τυχαία στον δρόμο μου μαζί με τον Μπάμπη Τσιρίδη. Σπάνιο να βρεις υπεύθυνο χώρου που να μπορείς να επικοινωνήσεις. Επικοινωνία! Τι ωραία λέξη και τι ωραία αίσθηση! Εδώ, στην Πυξίδα, σε ανεβάζω στην σκηνή... Και μην μου πεις πως δεν είναι ταιριαστά τα ονόματά σας! Η καλύτερή σου φίλη, Βελτιοδοξία, θα μπορούσε να είναι η Πυξίδα. Η Πυξίδα που, ίσως, μας δείξει την κατεύθυνση για έναν καλύτερο κόσμο. Στις τελευταίες πρόβες ήταν και ο Γιώργος Δρακόπουλος. Αχ, ιστολόγιό μου, τι υπέροχη επιλογή ήταν ο Γιώργος στα φώτα!!! Πρακτικός, συνεπής, συγκεντρωμένος. Νιώθω απέραντη ασφάλεια! Όπως και με την Παρασκευή Φραγκίσκου στην κάμερα και με την Κωνσταντίνα Μπάτσαρη στον χώρο. Είναι ωραίο να έχεις ανθρώπους να εμπιστεύεσαι! Εμπιστοσύνη! Άλλη ωραία λέξη και αίσθηση!

Ακόμα δεν έχω φτιάξει πρόγραμμα για αύριο. Αφίσα φτιάξαμε χθες αργά το βράδυ ή νωρίς το απόγευμα. Θα μου πεις πώς γίνεται να ήταν και αργά το βράδυ και νωρίς το απόγευμα; Την έφτιαξα με την αδερφή-ψυχή μου, την Τάνια Βαλεοντή, που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου! Και έχουμε διαφορά ώρας... ο χρόνος, εξάλλου, είναι σχετικός. Ήμασταν γρήγορες και αποδοτικές. Η χαρά της ξεκούραστης και της όμορφης συνεργασίας!!!

Θα έρθει και ο μπαμπάς αύριο. Τι χαρά να είναι μαζί μας ο Κώστας Βαλεοντής που πάντα μας στηρίζει! Όσο για τα Βαλεοντάκια, η Νατάσα πάντα βρίσκει τρόπο να είναι εδώ (κι αυτή τη φορά θα έρθει και με τον Σπυράκο!) κι ο Τάκης κι ο Νίκος ξέρω πως είναι πάντα μαζί μου.

Με συγκίνησαν και οι μαθητές μου. Μου είπαν αμέσως «Θα είμαστε εκεί». Ζέστανε η καρδιά μου! Ξέρεις πόσο Αγαπάω τους Ανθρώπους των Ομάδων μου. Ήθελα να σου γράψω όλα τα ονόματά τους αλλά φοβάμαι μην ξεχάσω κάποιον! Απλώνονται μέσα στον χωροχρόνο, παρελθοντικοί και παροντικοί μαθητές...

Κάλεσα και Ανθρώπους από το καθημερινό μου στέκι! Ξέρεις, όταν σκέφτηκα ποιους Ανθρώπους θέλω να καλέσω, μου ήρθαν στο μυαλό οι Άνθρωποι που βλέπω κάθε μέρα και που μου φτιάχνουν την διάθεση. Νομίζω ένα μεγάλο μέρος της ζωής βρίσκεται στα βλέμματα των Ανθρώπων που βλέπουμε καθημερινά, γνωστών και αγνώστων...

Κάλεσα και τον Πολυμήχανο· είναι πολύ σημαντικός άνθρωπος για εμένα και ήθελα να είναι εδώ, για να μου δώσει δύναμη.

Αυτά για να πάρεις μια μικρή ανθρώπινη γεύση, μια ιδέα για τους Ανθρώπους που βοήθησαν και για τους Ανθρώπους που θα βρίσκονται στο κοινό μας!

Εντάξει, τώρα ξέρεις ποιοι θα αναφερθούν... τα αντιστρές πλασματάκια: Ζορό, Ζήνα και Λουσιλού. Αυτά για να πάρεις και μια μικρή γεύση μη ανθρώπινη.

Πριν λίγες ημέρες σημείωνα στο τετράδιό μου:

«Τώρα. Εδώ θα έρθουν όλα και εδώ θα φύγουν.
Πριν τις παραστάσεις θα γίνουν όλα και τίποτα.
Κι όταν ανοίξει η αυλαία ό,τι είναι να γίνει θα γίνει
πριν ξανααποφασίσει να κλείσει.»

Ό,τι και να γίνει, ιστολόγιό μου... ως εδώ... τα καταφέραμε παρέα!

Σε ευχαριστώ,
που μου έδωσες υλικό για την παράσταση και που αποφάσισες να ζωντανέψεις...



Μαριλού Βαλεοντή
veltiodoxia.blogspot.com