12/30/12

Θέλω να μείνω...




Θέλω να μείνω, να μείνω λίγο ακόμα... Και όχι μόνο μερικές μερούλες... Αν γίνεται μήνες... Ίσως ακόμα και έναν ολόκληρο χρόνο... Σε παρακαλώ... Θέλω να μείνω λίγο ακόμα... Λίγο, λίγο ακόμα... Δεν γίνεται να φύγω... Θέλω να μείνω... Και για να μείνω... Πρέπει να μην έρθεις εσύ... Δεν γίνεται να έρθεις... Δεν θέλω να έρθεις... Θέλω να μην έρθεις... Για να μείνω εγώ... Αν έρθεις θα με υποχρεώσεις να φύγω... Δεν θέλω να φύγω... Σε παρακαλώ... Άσε με να μείνω... Λίγο... Λίγο ακόμα...

Νιώθω... Πως τίποτα δεν ήταν αρκετό... Ο χρόνος μου δεν ήταν αρκετός... Ήθελα να γίνουν πολλά περισσότερα πράγματα... Ήθελα... Να προλάβω να βιώσω σημαντικές αλλαγές... Σε παρακαλώ... Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμα... Δεν γίνεται να μείνει μέταξύ μας; Και να μην το μάθει κανείς; Μόνο εγώ και εσύ θα το ξέρουμε... Μόνο εγώ και εσύ... Έλα λίγο αργότερα... Λίγο, λίγο αργότερα... Κανείς δεν θα το καταλάβει... Δώσε μου λίγο παραπάνω χρόνο... Να προλάβω να αλλάξω όσα θέλω να αλλάξω... Να κάνω τα πράγματα λίγο καλύτερα... Όσο μπορώ καλύτερα... Δεν χρειάζεται να έρθεις στην ώρα σου για να πάρεις την θέση μου... Μπορείς να με αντικαταστήσεις και πιο μετά... Βλέπεις... Ξέρω πόσο ανυπομονείς... Για να έρθεις εδώ... Γιατί πιστεύεις πως εσύ θα τα καταφέρεις... Θα φέρεις την αλλαγή... Και όλοι θα σε αγαπήσουν... Θα σε θαυμάσουν... Και εγώ το ίδιο σκεφτόμουν... Αλλά όλα είναι τόσο διαφορετικά όταν είσαι εδώ... Τόσο πολύ διαφορετικά... Όλα είναι πιο δύσκολα... Θα προσπαθείς... Θα προσπαθείς... Θα προσπαθείς... Μα όλα θα μένουν, σχεδόν, ίδια... Μερικά θα πηγαίνουν προς το χειρότερο... Και δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα για να τα σταματήσεις από το να συνεχίζουν να κυλάνε προς το χειρότερο... Θα θέλεις το καλύτερο... Μα το χειρότερο θα είναι αυτό που επικρατεί... Χρειάζομαι λίγο παραπάνω χρόνο... Για να νιώσω πως έφερα κάτι καλύτερο... Πως τα κατάφερα... Πως έστω και κάτι μικρό έγινε καλύτερο... Γιατί δεν πρόλαβα... Δεν πρόλαβα... Να κάνω τίποτα καλύτερο... Ίσως και να το νιώθω αυτό επειδή έρχεται το τέλος... Δεν ξέρω... Ίσως να έγιναν και κάποια καλύτερα πράγματα αλλά εγώ να μην μπορώ να τα αναγνωρίσω τώρα... Ίσως... Ίσως... Δεν ξέρω... Μπορεί... Πάντως, η γεύση του χειρότερου... έχει επικρατήσει... Μην με αφήσεις να φύγω με αυτήν την πικρή γεύση... Άσε με να καταφέρω να κάνω την αίσθηση λίγο πιο γλυκιά... Άσε με να καταφέρω να δείξω ποιες είναι οι ικανότητές μου, τι μπορώ να κάνω, τι έχω να προσφέρω... Άφησέ με... Να προσπαθήσω λίγο ακόμα... Δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός... Από την μία στιγμή στην άλλη... Έφτασε το σήμερα... Ήρθε η ώρα μου να φύγω... Δεν θέλω να φύγω... Δεν γίνεται να φύγω...

Θέλω να μείνω, να μείνω λίγο ακόμα... Και όχι μόνο μερικές μερούλες... Αν γίνεται μήνες... Ίσως ακόμα και έναν ολόκληρο χρόνο... Σε παρακαλώ... Θέλω να μείνω λίγο ακόμα... Λίγο, λίγο ακόμα... Δεν γίνεται να φύγω... Θέλω να μείνω... Και για να μείνω... Πρέπει να μην έρθεις εσύ... Δεν γίνεται να έρθεις... Δεν θέλω να έρθεις... Θέλω να μην έρθεις... Για να μείνω εγώ... Αν έρθεις θα με υποχρεώσεις να φύγω... Δεν θέλω να φύγω... Σε παρακαλώ... Άσε με να μείνω... Λίγο... Λίγο ακόμα...

Και είπε το... 2012 στο 2013...


Από ένα λάθος...



Από ένα λάθος... Το έχασα από ένα λάθος... Και ήμουν σε ένα σημείο τόσο ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα... Σχεδόν είχε τελειώσει... Ήταν έτοιμο... Ήταν ολοκληρωμένο... Και από ένα λάθος... Απλά το έχασα... Από την μία στιγμή στην άλλη... Την μία στιγμή το κοίταζα ενθουσιασμένη και την άλλη... είχε απλά χαθεί... Θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα... Θα μπορούσε; Θα μπορούσε... Γιατί θα μπορούσε να χαθεί κόπος χρόνων... Ενώ αυτό... Είχε φτιαχτεί μέσα σε τόσο λίγο χρόνο... Είχε απλά γεννηθεί... Τόσο γρήγορα και τόσο απλά... Τόσο αυθόρμητα... Και ήμουν τόσο χαρούμενη... Που απλά εξέφρασα αυτό ακριβώς που ένιωθα... Τόσο συντονισμένη με το «τώρα» μου... Όχι, δεν είναι δίκαιο να συγκρίνω πως θα ένιωθα αν έχανα κάτι άλλο... Κάτι που θα είχα αφιερώσει περισσότερο χρόνο ή περισσότερο κόπο... Γιατί καμιά φορά δεν είναι ο χρόνος που δηλώνει την ποιότητα ούτε ο κόπος που δηλώνει την αξία... Καμιά φορά είναι ανεξάρτητα... Μπορεί κάποιος να δημιουργήσει κάτι σε μια στιγμή και αυτό να είναι πολύτιμο, τόσο πολύτιμο που είναι κρίμα, είναι άδικο, απλά να χαθεί... Βέβαια, έχω ευθύνη κι εγώ... Γιατί δεν έχω το μυαλό στο κεφάλι μου... Το μυαλό μου βρίσκεται οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα στο κεφάλι μου... Είμαι συγκεντρωμένη και δεν είμαι... Είμαι χαμένη και δεν είμαι... Και πολλές φορές όταν ενθουσιάζομαι αφήνομαι να χαθώ μέσα στον ενθουσιασμό... Και ξεχνάω να κάνω ακόμα και τα πιο απλά... Τα πιο συνηθισμένα... Τα λογικά... Δεν προσέχω... Δεν συγκεντρώνομαι στο να προσέξω... Και έτσι τόσες λέξεις χάθηκαν από μπροστά μου... Και δεν γινόταν τίποτα να κάνω για να τις φέρω πίσω... Αλήθεια, προσπάθησα, τα πάντα... Ό, τι μπορούσα να κάνω... Και ό, τι ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου... Το προσπάθησα... Αλλά καμία λέξη δεν επέστρεφε από το κενό... Από ένα λάθος... Χάθηκαν όλα όσα έγραψα... Εξαφανιστήκαν... Και εγώ τα έψαχνα και τα έψαχνα αλλά δεν ήταν πουθενά... Και μετά προσπάθησα να τα επαναφέρω από το βάθος του μυαλού μου... Προσπάθησα, μάταια προσπάθησα, να θυμηθώ τις λέξεις που είχα γράψει πριν λίγο... Αλλά τίποτα δεν ερχόταν... Δεν μπορούσε να ξαναγεννηθεί αυτό που είχε ήδη γεννηθεί την αμέσως προηγούμενη στιγμή... Δεν ήταν το ίδιο... Δεν γινόταν να είναι το ίδιο... Δεν γινόταν να γίνει το ίδιο... Έμοιαζε κάτι άλλο... Κάτι διαφορετικό... Και εγώ δεν ήθελα κάτι διαφορετικό... Ήθελα... Αυτό... Το ίδιο... Ήμουν ικανοποιημένη με αυτό... Και οτιδήποτε άλλο έμοιαζε... Ξένο... Σαν να μην είναι δικό μου... Σαν να το γράφει κάποιος άλλος... Κάποιος που προσπαθεί να γράψει αυτό που έγραψα εγώ... Και ήμουν η ίδια, ήμουν εγώ, αλλά δεν μπορούσα να γράψω ό, τι είχα ήδη γράψει... Το ίδιο κείμενο δεν μπορούσε να ξαναγραφτεί... Ήμουν τόσο στενοχωρημένη... Γιατί ήξερα... Πως ό, τι κι αν γίνει... Το συγκεκριμένο κείμενο χάθηκε για πάντα... Ακόμα κι αν προσπαθούσα κάποια άλλη στιγμή με καθαρό μυαλό πάλι δεν θα γινόταν να το δημιουργήσω... Αφού δεν κατάφερα να το ξαναζωντανέψω την αμέσως επόμενη στιγμή που ήταν ακόμα φρέσκο μέσα μου, το ένιωθα να ζει και να προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, αφού δεν μπόρεσα τότε να το βοηθήσω να βγει ξανά προς το έξω και να δουν οι λέξεις του το φως... Ήξερα πως αυτό ήταν... Δεν θα ξαναζωντανέψει ποτέ... Δεν θα ξαναγραφτεί ποτέ... Όχι έτσι... Ήξερα πως αυτό μου το λάθος... Κόστισε την ζωή ενός κειμένου... Ενός συγκεκριμένου κειμένου... Το είδα να εξαφανίζεται, το είδα να χάνεται... Το ένιωσα να σπαρτατάει, το ένιωσα να ξεψυχάει, το ένιωσα να μην καταφέρνει να αναπνεύσει... Και άφησα αυτήν την αίσθηση να με γεμίσει... Ένιωσα κι εγώ να σπαρταράω, να ξεψυχάω, να μην μπορώ να αναπνεύσω... Ένιωσα να σβήνομαι, όπως σβήστηκε κι αυτό... Να εξαφανίζομαι, να χάνομαι... Να προσπαθώ να με φέρω στην ζωή και να μην μπορώ... Να προσπαθώ να το επαναφέρω στην ζωή και να μην μπορώ... Είχα δώσει την ψυχή μου σε αυτό το κείμενο... και φοβήθηκα, για μια στιγμή, φοβήθηκα, πως μαζί με αυτό χάθηκε, από την μια στιγμή στην άλλη, και η ψυχή μου... Από ένα λάθος το έχασα... Και μετά ήρθε η λογική να παρηγορήσει το συναίσθημα... Λάθη συμβαίνουν... Ό, τι και να κάνεις δεν μπορείς να τα αποφύγεις... Λάθη συμβαίνουν... Σε όλους μας κάποια στιγμή... Λάθη συμβαίνουν... Άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα... Άλλοτε πιο σημαντικά και άλλοτε πιο ασήμαντα... Και έχει σημασία... να μην αφήνεις τα λάθη να σε καταπιούν... Και ένιωσα πως δεν πειράζει... Θα προσπαθήσω από αυτό το λάθος να γεννήσω το σωστό... Και ας μην είναι το συγκεκριμένο κείμενο... Θα γεννηθεί κάτι άλλο... Μπορεί να μην καταφέρω να γράψω αυτές τις λέξεις αλλά θα γράψω άλλες... Και κάτι καινούριο θα έρθει... Εξάλλου εγώ είμαι εγώ... Οι ιδέες μου είναι οι ιδεές μου... Αυτές δεν χάνονται όσα κείμενα μου κι αν χάνω... Οι σκέψεις μου είναι οι σκέψεις μου... Αυτές κανείς δεν μπορεί να μου τις κλέψει... Όλες τις κουβαλάω... Σκέψεις και ιδέες υπάρχουν μέσα μου... Και ό, τι κι αν γίνει, ό, τι κι αν χάνεται, από λάθος δικός μου ή από λάθη άλλων... Από απροσεξία δική μου ή από κάτι άλλο κάποιου άλλου... Οι ιδέες μου και οι σκέψεις μου δεν χάνονται... Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να χαθούν... Να χαθώ κι εγώ... Αλλά μέχρι τότε... Θα έχω προλάβει να τις αποτυπώσω κάπου... Για να φτάσουν σε κάποιον άλλον... Κάποιον που θα τις καταλάβει... Κάποιον που θα τις κρατήσει... Κάποιον που θα τις θυμάται... Από ένα λάθος... Έχασα ένα κείμενο... Αλλά δεν άφησα να χάσω και τον έαυτό μου...

Από ένα λάθος παρά λίγο να με χάσω... αλλά δεν με άφησα να χαθώ. Μπορεί να έχασα τις λέξεις μου αλλά δεν έχασα την φωνή μου... Μπορεί να χάσω ακόμα και την φωνή μου αλλά δεν θα με αφήσω να χάσω την ψυχή μου... Μέχρι να χαθώ ολοκληρωτικά θα προσπαθώ να μην χαθώ.

Και αυτό έχει σημασία...
Όσα κι αν χάνεις... Όσο κι αν χάνεις...
Να μην σε αφήνεις να χαθείς...
Να μην χάνεσαι...

Από ένα λάθος... Έχασα ένα κείμενο... Αλλά δεν άφησα να χάσω και τον έαυτό μου...




12/25/12

«Το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες... Είσαι Εσύ ...»



Ανήμερα Χριστούγεννα. Να περπατάω στον διάδρομο του σπιτιού μου μαζί του. Εκείνος να με κοιτάζει και να περπατάει μπροστά μου έχοντας την πλάτη γυρισμένη προς τα εκεί που περπατάμε, χωρίς να τον ενδιαφέρει μην χτυπήσει ή μην τρακάρει πουθενά. Να μου χαμογελάει με ένα από τα καλύτερα χαμόγελα του κόσμου. Τα μάτια του να λάμπουν από ενθουσιασμό. Και μετά να μου λέει φωναχτά, δυνατά και καθαρά... «Το καλύτερο δώρο που μου έδωσες...» Κι εγώ να αναρωτιέμαι ποια θα είναι η συνέχεια... «... Είσαι Εσύ ...».

Όχι, δεν ήταν οι δεινόσαυροι.
Όχι, δεν ήταν τα αυτοκινητάκια.
Όχι, δεν ήταν τα playmobil ή τα lego.
Το καλύτερο δώρο που του έδωσα... Είμαι Eγώ ...

Ούτε πέντε χρονών ακόμα...
Και να γεμίζει την ζωή μου...
Με σοφία και αγάπη.
Με αγάπη σοφίας και με σοφία αγάπης.

Και να προσπαθώ να σκεφτώ... Αν μου είπε ποτέ κανένας άλλος αυτήν την φράση... Όχι, όχι, δεν μου την είπε... Ποτέ... Κανένας...

Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα. Δεν υπάρχουν λόγια να μιλήσουν την στιγμή. Τα μεικτά συναισθήματα, τις πολύπλοκες σκέψεις...

Κάτι τέτοιες στιγμές...
Κάτι τέτοιες στιγμές...
Νιώθεις πως αξίζει η ζωή...

Την ίδια μέρα που μου είπε
Πως με αγαπάει όσο το διάστημα...
(Όχι, μόνο ως. Όχι, μόνο ως το διάστημα. Όσο. Όσο είναι το διάστημα.).
Την ίδια μέρα που του είπα
Πως τον αγαπάω όσο το σύμπαν...
(Όχι, μόνο ως. Όχι, μόνο ως το σύμπαν. Όσο. Όσο είναι το σύμπαν.)

Την ίδια μέρα... Να μου προσφέρει την πολυτιμότερη φράση... Το πολυτιμότερο δώρο...

Αμοιβαία τα πολυτιμότερα δώρα...

Δεν χρειάζεται να αλλάξω ούτε μία λέξη...

«Το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες... Είσαι Εσύ...»

Ω! Ναι! Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν ανταλλάζαμε τέτοιας ποιότητας φράσεις μέταξύ μας.

Ανυπομονώ να σε δω να μεγαλώνεις και να κάνεις τον κόσμο καλύτερο...
Για την ώρα... Σε ευχαριστώ που κάνεις τον κόσμο μου καλύτερο.

«Το πιο πολύτιμο δώρο που μου έδωσες... Είσαι Εσύ ...»

Και είπε ο... μικρός μας σήμερα... σε εμένα... Και με συγκίνησε...

Είναι κάτι στιγμές... κάτι στιγμές της ζωής που απλά... Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πεις...


12/10/12

Το καράβι μου... Το δικό μου καράβι...



Όταν βούλιαξε το καράβι μου... Ανέβηκα σε μία σανίδα... Και γύρω μου δεν υπήρχε κανείς... Δεν είχα ιδέα αν όλοι πνίγηκαν ή αν κατάφεραν να σωθούν ο καθένας πάνω στην δική του σανίδα προς διαφορετική κατεύθυνση... Ήμουν τρομοκρατημένη... Φώναζα ονόματα... Φώναζα ανθρώπους... Αλλά ήμουν μόνη μου... Και η σανίδα μου πήγαινε όπου την πήγαιναν τα κύματα... Έβλεπα δίπλα μου αντικείμενα να βουλιάζουν... και μπροστά μου κομμάτια του διαλυμένου πλοίου να επιπλέουν... Τι έφερε την καταστροφή; Τι την ξεκίνησε; Κάτι μικρό... Κάτι γελοίο... Κάτι ασήμαντο που συνέβηκε ξαφνικά... Κάτι που δεν περίμενε κανείς να προκαλέσει όλο αυτό το χάος... Θυμάμαι ανθρώπους να τρέχουν να σωθούν... Αυτή είναι η τελευταία εικόνα που θυμάμαι... Ποδοβολητά... πάνω στο ξύλινο κατάστρωμα... Αυτός είναι ο τελευταίος ήχος που θυμάμαι...Και τώρα να’ μαι εδώ. Πάνω σε μια σανίδα... να έχω σωθεί χωρίς να ξέρω για πόσο ακόμα θα ζήσω... Να είμαι ζωντανή για λίγο ή για πολύ... Να ακούω την αναπνοή μου και να μην πιστεύω πως είμαι εγώ που αναπνέω... Να θρηνώ... Για όσους έχασα... Να πονάω... Για ό, τι έχασα... Να μην υπάρχει επιστροφή... Να μην μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω... Να μην μπορώ να διορθώσω το ασήμαντο που κατέληξε σημαντικό... Σε μια σανίδα... Μόνη μου με τον έαυτό μου... Να κλαίω βλέποντας τα κομμάτια του καραβιού μου να βυθίζονται ή να επιπλέουν... Μα αυτό ήταν το δικό μου καράβι... Πώς το άφησα να βουλιάξει... Γιατί το άφησα να φτάσει σε αυτό το σημείο; Τι δεν είδα; Τι δεν έλαβα υπόψιν μου; Και γιατί δεν θυμάμαι να είμαι εγώ η τελευταία που έφυγε; Γιατί δεν βούλιαξα με το καράβι μου; Αυτό δεν υποτίθεται πώς θα έπρεπε να συμβεί; Πρώτα να φύγουν όλοι οι άλλοι και μετά εγώ; Τι έφταιξε; Ποιος ευθύνεται για αυτό το χάος; Εγώ; Ευθύνομαι και εγώ... Είμαι σίγουρη... Το νιώθω... Το ξέρω... Ευθύνομαι και εγώ... Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ... γιατί ευθύνομαι κι εγώ... Και είμαι σίγουρη πως δεν ευθύνομαι μόνο εγώ... Αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ... ποιος άλλος ή τι άλλο ευθύνεται... Ίσως δεν θέλω να θυμηθώ... Ίσως να έχω τρομάξει τόσο πολύ που να μην μπορώ να αντέξω την αλήθεια... Είναι πιο εύκολο να κλείσω τα μάτια μου... Και να φανταστώ... Πως δεν είμαι σε μια σανίδα... Είμαι στο καράβι μου... Πως δεν είμαι μόνη μου... Έχω ακόμα τους ανθρώπους μου... Πως όλα είναι καλά... Πως δεν κρυώνω... Πως δεν φοβάμαι... Αλλά ακόμα κι αν φανταστώ πως είμαι μέσα στο καράβι μου η αλήθεια είναι ακόμα εκεί... Η πραγματικότητα ισχύει είτε το θέλω είτε όχι... Είμαι πάνω σε μια σανίδα... Με φυσάει κρύος αέρας και με πιτσιλάει παγωμένο νερό... Με σκεπάζουν τα κύματα και μετά με ξεσκεπάζουν... Κρυώνω... Φοβάμαι... Δεν είναι όλα καλά... Τίποτα δεν είναι καλά... Αυτή είναι η αλήθεια... Και είμαι μόνη μου... Στην μέση του πουθενά... Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ κανείς να με βρει... Δεν ξέρω αν πρόλαβε να ζητήσει κανένας βοήθεια... Να στείλει κάποιος σήμα... Για να έρθουν να με πάρουν... Να μας πάρουν... Αν υπάρχουν κι άλλοι... Πού είναι οι άνθρωποί μου; Τους έχασα; Για πάντα; Είναι νεκροί ή ζωντανοί; Να φοβούνται; Να κρυώνουν; Κι αυτοί όπως κι εγώ; Πόσο πονάει η απώλεια; Η προοπτική της απώλειας; Σας έχασα για πάντα; Σε μια σανίδα... Να σας σκέφτομαι... και να εύχομαι να αναπνέετε ακόμα κι εσείς όπως κι εγώ... Τι έγινε; Τι συνέβηκε; Πώς φτάσαμε ως εδώ; Αναγνωρίζω κάποια αντικείμενα γύρω μου... Δικά μου... Αγγίζω ένα από αυτά... Ανατριχιάζω... Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος; Πώς καταστράφηκε; Πώς ξεκίνησαν οι ρωγμές; Κάτι αρχίζω να θυμάμαι... Αχνά... Πάνω στην σανίδα μου κάτι αρχίζω να θυμάμαι για το καράβι μου... Ξέρω τι έγινε... Το τιμόνι... Το τιμόνι του καραβιού μου... Δεν ήταν στα δικά μου χέρια... Άφησα άλλον να οδηγεί το καράβι μου... Μα γιατί; Ποιος φόβος με οδήγησε σε αυτήν την τόση ανώριμη απόφαση; Γιατί να αφήσω άλλον να οδηγήσει το δικό μου καράβι; Τι πίστευα; Ότι εκείνος ξέρει καλύτερα από εμένα; Αφού γνωρίζω το καράβι μου καλύτερα από κάθε άλλον... Κάθε γωνία του... Κάθε ιδιοτροπία του... Γιατί να επιλέξω να αφήσω το τιμόνι μου, το δικό μου τιμόνι, στα χέρια κάποιου άλλου; ... Αυτό δεν είναι κάτι μικρό... Αυτό δεν είναι κάτι γελοίο... Αυτό δεν είναι κάτι ασήμαντο κι ας συνέβηκε ξαφνικά... Εγώ θα έπρεπε να περιμένω αυτό που δεν περίμενε κανείς, πως αυτή η πράξη μου θα προκαλέσει όλο αυτό το χάος... Μα, γιατί, γιατί, γιατί, έδωσα το τιμόνι μου; Α, ναι... Μου είπαν πως δεν θα τα καταφέρω... Μα πώς ήξεραν ότι δεν θα τα καταφέρω; Πώς ήταν τόσο σίγουροι; Και εγώ γιατί τους άφησα να μου εμφυτεύσουν την αμφιβολία; Ότι δεν είμαι αρκετά ικανή, ότι δεν είμαι αρκετά ισχυρή; Τι είναι αυτά τα κομμάτια γύρω μου; Του καραβιού μου ή του έαυτού μου; Αυτή είναι η καταστροφή του δικού μου καραβιού... Εγώ την άφησα να γίνει... Και την άφησα να γίνει χωρίς καν να κρατάω το τιμόνι... Τουλάχιστον, αν κρατούσα εγώ το τιμόνι... Θα ήξερα πως έκανα ό, τι καλύτερο μπορούσα... για να σώσω το δικό μου καράβι με τους δικούς μου ανθρώπους... Θα ήξερα... πως τα δικά μου χέρια έκαναν το καλύτερο δυνατό... Τώρα; Να κατηγορήσω τα χέρια του άλλου; Τα δικά μου χέρια του έδωσαν το τιμόνι... Πάλι, τα δικά μου χέρια... Δεν έπρεπε να δώσω το καράβι μου σε κάποιον άλλον... Δεν ήμουν ο καπετάνιος... Δεν ήμουν ο καπετάνιος... Είναι δυνατόν, να μην ήμουν εγώ ο καπετάνιος; Στο δικό μου καράβι; Είμαι πάνω στην σανίδα μου... Και νιώθω περισσότερο καπετάνιος από όσο ένιωσα ποτέ στην ζωή μου... Αυτό το μικρό ξύλινο στέρεο κομμάτι είναι δικό μου... Μπορώ να ξεκινήσω από εδώ... Μπορώ να γίνω ο καπετάνιος αυτής της σανίδας... Αν ζήσω... Θα κάνω αυτήν την σανίδα βάρκα... Θα κάνω αυτήν την βάρκα καράβι... Αν ζήσω... Θα γίνω ο καπετάνιος του καραβιού μου... Η θάλασσα σιγά σιγά ηρεμεί... Ο ήλιος σιγά σιγά βγαίνει... Κανείς δεν έρχεται... Κανέναν δεν βλέπω... Στην θάλασσα ή στον ουρανό... Κανένας δεν έρχεται για εμένα... Είμαι μόνη μου... Πάνω στην σανίδα μου... Από εδώ θα ξεκινήσω... Αν ζήσω... Από αυτήν την σανίδα... Αν ζήσω... Θα γίνω καπετάνιος... Θα ζήσω... Θα γίνω καπετάνιος... Ζω... Είμαι ο καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος... Αυτής της σανίδας... Αρχίζω να κολυμπάω με τα χέρια μου και να την οδηγώ και να την κατευθύνω... Χωρίς κουπί... Τα χέρια μου είναι τα κουπιά μου... Χωρίς τιμόνι... Εγώ είμαι το τιμόνι μου... Χωρίς προορισμό... Η θάλασσα είναι ο πρόορισμός μου... Είμαι καπετάνιος... Χωρίς καράβι... Χωρίς κατεύθυνση... Χωρίς πορεία... Χωρίς πυξίδα... Είμαι ο καπετάνιος αυτής της σανίδας... Και πλέω... μέσα στην ζωή μου... ανάμεσα στα συντρίμμια πιο ζωντανή από ποτέ... Είμαι καπετάνιος... Είμαι καπετάνιος... Είμαι καπετάνιος... Ό, τι κι αν γίνει... Έγινα καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος... Είμαι ο καπετάνιος...

Όταν βούλιαξε το καράβι μου... Ανέβηκα σε μία σανίδα... Και αποφάσισα να γίνω καπετάνιος...



12/8/12

Να βελτιώνεσαι...



Να βελτιώνεσαι...
Και να πιστεύεις πως και οι άλλοι μπορούν να βελτιωθούν...
Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις πως και οι άλλοι μπορούν να εξελιχθούν...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτού του κόσμου...

Να αφιερώνεσαι... Να αφιερώνεις...
Να βελτιώνεσαι... Να βελτιώνεις...
Να αφιερώνεσαι... Να αφιερώνεις...
Να βελτιώνεσαι... Να μην βαλτώνεις...

Να βελτιώνεσαι...
Και να πιστεύεις πως και αυτός μπορεί να βελτιωθεί...
Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις πως και αυτή μπορεί να εξελιχθεί...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτού του ανθρώπου...
του κάθε ανθρώπου...

Να βελτιώνεσαι...
Και να πιστεύεις πως κι εσύ μπορείς να βελτιωθείς... κι άλλο... κι άλλο... κι άλλο...
Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις πως κι εσύ μπορείς να εξελιχθείς... κι άλλο... κι άλλο... κι άλλο...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτού του εαυτού...
Του κάθε εαυτού...

Και, ό,τι κι αν γίνεται, να συνεχίζεις να προσπαθείς να βελτιωθείς...
Και, ό, τι κι αν γίνεται, να συνεχίζεις να προσπαθείς να εξελιχθείς...

Να βελτιώνεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση...
Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην εξέλιξη...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση και στην εξέλιξη.... της βελτίωσης και της εξέλιξης...
Της κάθε βελτίωσης... Της κάθε εξέλιξης...

Να βελτιώνεσαι...
Και να πιστεύεις πως και αυτό μπορεί να βελτιωθεί...
Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις πως και το άλλο μπορεί να εξελιχθεί...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτής της κατάστασης... της κάθε κατάστασης... αυτού του γεγονότος... του κάθε γεγονότος... αυτής της πράξης της κάθε πράξης... αυτού του συμβάντος του κάθε συμβάντος... αυτού του σύμπαντος... του κάθε σύμπαντος...

Να βελτιώνεσαι...
Και να πιστεύεις πως όλοι μπορούν να βελτιωθούν...
Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις πως όλα μπορούν να εξελιχθούν...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Και να πιστεύεις στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτού του κόσμου...
Του κάθε κόσμου...

Να βελτιώνομαι...
Και να πιστεύω...
πως και οι άλλοι μπορούν να βελτιωθούν...
πως και αυτός μπορεί να βελτιωθεί...
πως κι εγώ μπορώ να βελτιωθώ... κι άλλο... κι άλλο... κι άλλο...
Και να πιστεύω στην βελτίωση...

Να εξελίσσομαι...
Και να πιστεύω...
πως και οι άλλοι μπορούν να εξελιχθούν...
πως και αυτή μπορεί να εξελιχθεί...
πως κι εσύ μπορείς να εξελιχθείς... κι άλλο... κι άλλο... κι άλλο...
Και να πιστεύω στην εξέλιξη...

Να βελτιώνομαι... Να εξελίσσομαι...
Και να πιστεύω στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτού του κόσμου...

Να αφιερώνομαι... Να αφιερώνω...
Να βελτιώνομαι... Να βελτιώνω...
Να αφιερώνομαι... Να αφιερώνω...
Να βελτιώνομαι... Να μην βαλτώνω...

Να βελτιώνομαι... Να εξελίσσομαι...
Και να πιστεύω...
Σε κάθε βελτίωση... Σε κάθε εξέλιξη...
Ενός ανθρώπου... Ενός κόσμου...
Μιας στιγμής... Μιας ζωής...
Σε κάθε βελτίωση... Σε κάθε εξέλιξη...
Και να πιστεύεις...
Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...

Να μην βαλτώνεις... Να βελτιώνεις...
Να μην βαλτώνω... Να βελτιώνω...

Και να πιστεύω...
Στην βελτίωση της εξέλιξης...
Στην εξέλιξη της βελτίωσης...
Και να πιστεύεις...

Και να πιστεύω...
Στην εξέλιξη και στην βελτίωσή μου...
Στην εξέλιξη και στην βελτίωσή σου...
Και να πιστεύεις...

Να βελτιώνεις...
Να μην βαλτώνεις...
Να βελτιώνεις την εξέλιξή μου...
Να βελτιώνω την εξέλιξή σου...
Να εξελίσσεις την βελτίωσή μου...
Να εξελίσσω την βελτίωσή σου...
Να μην βαλτώνω...
Να βελτιώνω...

Να βελτιώνομαι... Να εξελίσσομαι...
Μέσα από εσένα...
Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Μέσα από εμένα...

Και να πιστεύουμε...
στην βελτίωση και στην εξέλιξη αυτού του κόσμου...

Να βελτιώνομαι... Να εξελίσσομαι...
Με ή χωρίς εσένα...
Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Με ή χωρίς εμένα...

Να βελτιώνεσαι... Να εξελίσσεσαι...
Να βελτιώνομαι... Να εξελίσσομαι...

Και, ό,τι κι αν γίνεται, να συνεχίζουμε να προσπαθούμε να βελτιωθούμε...
Και, ό, τι κι αν γίνεται, να συνεχίζουμε να προσπαθούμε να εξελιχθούμε...

Να βελτιωνόμαστε... Να εξελισσόμαστε...

Να βελτιώνουμε... Να εξελίσσουμε...

Και να πιστεύουμε...

στην Εξέλιξη και στην Βελτίωση... αυτού του Κόσμου...