7/24/10

Μου λείπει...


Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην γράψω τίποτα στο Blog μου σε σχέση με το θέατρο. Έχω σκοπό να φτιάξω ένα Blog σε σχέση με το θέατρο και για αυτό ό,τι «καλλιτεχνικά» κείμενα γράφω τα βάζω σε μια άκρη λέγοντας στον εαυτό μου «Αυτά ανήκουν στο Blog μου για τις τέχνες». Όμως, μάλλον, δεν μπορείς να ξεφύγεις (δεν είναι εύκολο να ξεφύγεις) από το να μιλήσεις (από το να γράψεις) για αυτό για το οποίο νιώθεις πως είσαι φτιαγμένος (για αυτό για το οποίο ξέρεις πως είσαι γεννημένος). Δεν μπορείς να ξεφύγεις (δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσεις) από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και αυτήν την στιγμή η αλήθεια μου (μία από τις τωρινές αλήθειες μου) είναι αυτή:

Μου λείπει το θέατρο.

Βέβαια, ξέρω. Αυτή η φράση με καταδικάζει αυτόματα στα μάτια σας. Ένα σωρό κόσμος λέει «Μου λείπει το θέατρο». Ένα σωρό κόσμος λέει «Μου λείπει το ένα» ή «Μου λείπει το άλλο». Η φράση αυτή με τοποθετεί αμέσως στην κατηγορία ανθρώπων «Μου λείπει». Πώς μπορώ να σας πείσω και γιατί να μπω στην διαδικασία να σας πείσω πως το δικό μου «Μου λείπει» διαφέρει από την πλειοψηφία των περισσότερων «Μου λείπει» που κυκλοφορούν εκεί έξω; Ακόμα κι αν μπω στην διαδικασία αυτήν θα με αντιμετώπισετε σαν να προσπαθώ να δηλώσω ότι είμαι καλύτερη από τους υπόλοιπους. Σαν να προσπαθώ να σας πείσω ότι το δικό μου «Μου λείπει» αξίζει περισσότερο από το «Μου λείπει» των άλλων.

Ποτέ δεν είπα πως είμαι καλύτερη. Ποτέ δεν ένιωσα καλύτερη. Πάντα ένιωθα διαφορετική. Διαφορετική όχι καλύτερη. Πάντα πίστευα πως το να είσαι διαφορετικός δεν σε κάνει καλύτερο ή χειρότερο, σε κάνει διαφορετικό. Μόνο διαφορετικό. Ήμουν διαφορετική στη ζωή μου. Είμαι διαφορετική στη ζωή μου. Είχα μια διαφορετική ζωή και αυτό με έκανε διαφορετική και, κατά συνέπεια, έκανε και την αντίληψη μου για τον κόσμο, τους ανθρώπους και την ζωή διαφορετική. Ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως γεννήθηκα διαφορετική. Δεν έχω ιδέα αν η διαφορετικότητα μου (ή αν ένα μέρος της διαφορετικότητάς μου) γεννήθηκε μαζί μου. Είμαι σίγουρη όμως πως όσα έζησα αφού γεννήθηκα έπαιξαν τον ρόλο τους στο να γίνω διαφορετική. Ήταν σαν να υπέγραψα ένα συμβόλαιο διαφορετικότητας από πολύ νωρίς. Δεν το διεκδίκησα. Απλά έγινε. Και ήταν πολύ δύσκολο να υπερασπίζομαι αυτήν την διαφορετικότητα κάθε στιγμή.

Όλα αυτά με έκαναν φυσικά να αντιμετωπίζω διαφορετικά και το θέατρο. Απασχόλησα πολλούς ανθρώπους με διάφορους τρόπους. Κανείς φυσικά δεν έκανε το επόμενο βήμα. Δεν είχε το θάρρος να κάνει μια ουσιαστική κίνηση υποστήριξης. Δεν μιλάω για σκόρπιες, κατά καιρούς, βοηθητικές κινήσεις που μπορεί να έγιναν (και που οι περισσότερες είχαν σαν αντάλλαγμα το ξεζούμισμα της ψυχής μου). Μιλάω για θαραλλέα, ουσιαστική, υποστήριξη.

Κάποια στιγμή μπορεί να ανοίξω το στόμα μου και να μιλήσω ανοιχτά για τον κόσμο που βρίσκεται πίσω από την αυλαία. Γιατί όταν κλείνει η αυλαία γίνονται όλα αυτά που, ευτυχώς, οι θεατές δεν βλέπουν. Όταν κλείνει η αυλαία ανοίγει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Για την ώρα κρατάω την αυλαία μου κλειστή χωρίς να μπορώ να μιλήσω για όσα κρύβονται πίσω από αυτήν.

Με πονάνε πολύ τα πάντα. Με πονάει το να μιλήσω, με πονάει το να μη μιλήσω. Με πονάει το να δω θέατρο, με πονάει το να μην δω θέατρο. Με πονάει το να παίξω θέατρο, με πονάει το να μην παίξω θέατρο. Με πονάνε τα πάντα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, βγαίνω χαμένη.

Έχουν γίνει όλα τόσο δύσκολα. Και είναι τόσο εύκολο να θεωρούν οι άλλοι πως εγώ τα κάνω δύσκολα και πως εγώ θα έπρεπε να τα κάνω εύκολα. Εγώ σκέφτομαι πολύ, εγώ ψάχνω το ιδανικό, εγώ έχω παραπάνω απαιτήσεις, εγώ, εγώ, εγώ... Ναι, οι περισσότεροι θεωρούν πως εγώ ευθύνομαι. Ο κάθε «Εγώ». Φταίει αυτός που δεν άντεξε το ένα ή αυτή που δεν ανέχτηκε το άλλο. Τι ευκόλο!!! Απλά να αποστασιοποιήσαι από τον άλλον ερμηνεύοντας τα πάντα (συμπεριφορές και καταστάσεις που δεν ξέρεις και δεν σου ανήκουν) έτσι όπως σε βολεύει, επιβεβαιώνοντας τον εαυτό σου και νιώθοντας καλά.

Κανείς δεν ξέρει τι συνέβαινε πίσω από κάθε κίνησή μου. Κανείς δεν έχει καμία ιδέα για το τι κρυβόταν πίσω από κάθε μου απόφαση και πόσο δύσκολα ήταν τα «Ναι» και τα «Όχι» και πόσο δύσκολες ήταν όλες οι ενδιάμεσες διαδικασίες. Δεν λέω... Υπάρχουν «Ναι» και «Όχι» που ξέρεις 100% από την αρχή. Και εκεί δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης. Αλλά υπάρχουν και ένα σωρό άλλα ενδιάμεσα βηματάκια που πρέπει να ζυγίζεις καλά τα συν και τα πλήν και να πάρεις την πιο σωστή απόφαση για εσένα.

Και σε κάθε βήμα, σε κάθε βήμα, παραμoνεύει ο κίνδυνος του να σε ξεσκίσουν. Και δεν μιλάω για το απλά να σου συμπεριφερθούν άσχημα. Όχι. Αυτά έχω μάθει να τα αντιμετωπίζω από πολύ νωρίς. Το «άσχημα» δεν είναι τίποτα μπροστά στο μέγεθος της παράνοιας και της χυδαιότητας.

Αν πιστεύετε πως το μεγαλύτερο πρόβλημα στον καλλιτεχνικό χώρο είναι το αν θα σου την πέσει κάποιος ή αν θα θελήσει να σε ρίξει στο κρεβάτι κάνετε μεγάλο λάθος. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε. Θα βρούμε τρόπο να το χειριστούμε. Θα μείνεις και θα βάλεις τα όρια σου ή θα φύγεις. Και δεν είμαι υπέρ αυτών των καταστάσεων. Σε καμία, μα καμία, περίπτωση δεν τις θεωρώ φυσιολογικές και, φυσικά, δεν τις θεωρώ απαραίτητες! Αλλά ποιος μπορεί να διανοηθεί πως αυτό είναι το λιγότερο που μπορούν να σου κάνουν;

Το θέατρο μου δεν είναι ιδανικό.

Το θέατρο μου είναι ανθρώπινο.

Από πότε το ανθρώπινο ισοδυναμεί με το ιδανικό;

Από πότε η ανθρωπιά θεωρείται πολυτέλεια;

Από πότε ο σεβασμός και η αισθητική δεν βρίσκονται μέσα στην λίστα των αυτονόητων αλλά αυτονόητα κατατάσσονται μέσα στην λίστα των ιδανικών;

Από πότε το να θέλω να νιώθω άνθρωπος θεωρείται έγκλημα;

Δηλαδή πρέπει να κάθομαι να με χουφτώνουν, να μην με πληρώνουν, να μην μου βάζουν ένσημα, να κάνω γυμνό, να με υποβιβάζουν, να μου λένε να ξυρίζω τα μαλλιά μου (και δεν μιλάμε για πρωταγωνιστικό ρόλο που θα σου αλλάξει δήθεν την ζωή), να αδυνατίσω ή να πάρω κιλά (για να παίξεις τελευταίος κομπάρσος σε μια ταινία της πλάκας ή για να κάνεις την κολώνα σε μια θεατρική παράσταση του κλάματος), να κάνω πρόβα (να κάνουμε πρόβα όλοι οι ηθοποιοί) και από κάτω να κοιμούνται, να χασμουριούνται, να καπνίζουν, να τρώνε σουβλάκια, να τραγουδάω 10ωρα χωρίς φωνητικό ζέσταμα (μην απορείτε που σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί έχουν κάλους στις φωνητικές χορδές) και να κάνω επαγγελματικές χορογραφίες χωρίς σωματικό ζέσταμα (μην απορείται που ηθοποιοί έχουν πρόβλημα στα γόνατά τους λες και μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές), να με σέρνουν στα βουνά και στα λαγκάδια χωρίς καν να υπάρχει θέατρο εκεί για να παίξεις (για να μην πω για τις ανύπαρκτες τουαλέτες), να πηγαίνω σε οντισιόν στημένες ή μη στημένες και να ανέχομαι τον οποιονδήποτε... «Κάνε την πατημένη κότα και το γουρούνι που πνίγεται! Πώς έρχεται σε οργασμό η φοράδα και πώς θα ήταν σκηνικά ένα σπερματοζωάριο!». Τι ενδιαφέρον! Και να βλέπεις 50, 100, 200 άτομα στην σκηνή να κάνουν τις πατημένες κότες. Δεν ξέρω αν κάνουν καλά τις πατημένες κότες πάντως το θέαμα που βλέπεις είναι πατημένες αξιοπρέπειες (αυθεντικές, όχι ό,τι κι ό,τι)!

Αλλά όχι, εγώ θέλω το ιδανικό!

Γνωστοί και άγνωστοι που φέρουν τίτλους που δεν πάσχισαν για αυτούς. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί που βλέπετε στις τηλεοράσεις και τα θέατρα. Που θαυμάζετε και που λατρεύετε και που μιλάτε για αυτούς. Αυτοί οι ίδιοι. Αυτοί είναι. Και φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις. Δεν θα πω πως δεν υπάρχουν. Αλλά αφήστε με λίγο να μιλήσω για τον κανόνα! Για αυτούς που θα έπρεπε να ντρέπονται που περιφέρονται από θέατρο σε θέατρο (γιατί δεν τους φτάνει ένα θέατρο την φορά πρέπει να τα κάνουν όλα μαζί ταυτόχρονα, και κανένα πρόβλημα αν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν και να κάνουν και δέκα καλές παραστάσεις μαζί αλλά γιατί κοροιδεύουν κόσμο και κοσμάκη κάνοντας «ξεπέτες;»). Ακόμα και η λέξη «ντροπή» είναι λίγη. Το να πεις πως θα έπρεπε να ντρέπονται όλοι αυτοί είναι «φτωχό».

Αλλά όχι, ΕΓΩ θέλω το ιδανικό!

Κάνουν τα πάντα σαν τα μούτρα τους και δεν είναι καθόλου ωραία τα μούτρα τους. Και το χειρότερο, κάνουν τα πάντα σαν αυτό που κουβαλάνε μέσα τους και δεν είναι καθόλου αξιοθαύμαστος ο εσωτερικός τους κόσμος. Γιατί όταν τίποτα είσαι, τίποτα θα δώσεις...

Συμφέροντα, παιχνίδια εξουσίας, πισωμαχαιρώματα. Ακρωτηριάζουν το πνεύμα, ξεσκίζουν τη διαφορετικότητα, απορρίπτουν το ταλέντο. Ποιοι; Αυτοί οι άνθρωποι του «πνεύματος». Ποιοι; Αυτοί οι άνθρωποι που και καλά κουβάλανε το βάρος ενός Σοφοκλή, ενός Ευριπίδη, ενός Αισχύλου. Και έγινε η Eπίδαυρος κέντρο επιθεώρησης. Αλλά τι λέω; Εδώ κατάφεραν να καταστρέψουν ακόμα και την επιθεώρηση! Γιατί και η επιθεώρηση έχει τρόπους και τρόπους να γίνει. Μπορεί να έχει αυθεντικό χιούμορ, έξυπνες ατάκες... αλλά τι λέω; Αυτά πια είναι ανύπαρκτα. Τα έκαναν όλα ένα. Φαντάζομαι πως θα έπρεπε να είμαι περήφανη για αυτήν την γενικότερη ατμόσφαιρα ενότητας. Όλα είναι ένα... Ηθοποιοί,μη ηθοποιοί, τραγουδιστές, μη τραγουδιστές, μοντέλα, μη μοντέλα, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, της πίστας, του θεάτρου, όλοι μπορούν να συνεργαστούν με όλους και να κάνουν το οτιδήποτε! Τα ισοπέδωσαν όλα.

Αλλά όχι, ΕΓΩ θέλω το ΙΔΑΝΙΚΟ!

Και μην βιαστείτε να με ονομάσετε «κουλτουριάρα». Άλλο κι αυτό! Σου βάζουν την ταμπέλα του συντηρητικού όταν δεν ανέχεσαι το αυτονόητα χυδαίο, σου βάζουν την ταμπέλα του «κουλτουριάρη» όταν απλά δεν αντέχεις το αυτονόητα ξεφτιλισμένο.

Και μην ακούσω για το κοινό που αυτό ευθύνεται γιατί αυτά ζητάει. Για να δικαιολογεί ο καθένας τις επιλογές του και τις κινήσεις του ρίχνει την ευθύνη στο κοινό! Εγώ ξέρω πολύ καλά πως ο κόσμος αν του προσφέρεις κάτι καλό και θα το δει και θα το αναγνωρίσει και θα του αρέσει. Αλλά αν δεν του το προσφέρεις πού θα το βρει; Του στερείς την δυνατότητα να το γνωρίσει. Το κοινό βλέπει ό,τι υπάρχει. Αυτό υπάρχει. Αυτό θα δει. Όχι, δεν φταίει το κοινό αν εσύ επιλέγεις να κάνεις τέτοιες παραγωγές. Ο μόνος υπεύθυνος είσαι εσύ, κανένας άλλος. Απλά είσαι τέτοιος άνθρωπος που ούτε αυτήν την ευθύνη δεν μπορείς να αναλάβεις. Ούτε αυτό δεν μπορείς να παραδεχτείς με περηφάνια. Πούλησες την ψυχή σου στο διάβολο και διέλυσες το καλλιτεχνικό σύμπαν. Μην γκρινιάζεις τώρα, μην παραπονιέσαι, μην αναρωτιέσαι. Και μην ρίχνεις την ευθύνη στους άλλους! Ούτε στο κοινό, ούτε σε εμάς. Γιατί εσύ δεν έχεις δικαίωμα σε αυτό. Άσε εμάς παρέα με τα ερωτηματικά μας μπας και βρούμε καμία άκρη και μπορέσουμε να υπάρξουμε μέσα σε αυτό το μη δημιουργικό χάος και μπας και καταφέρει να επιβιώσει καμία φρεσκάδα και καμία δημιουργική ομορφιά μέσα σε αυτό το τόσο άγονο έδαφος.

Ξέρω πως δεν μας θέλεις για παρέα. Και συγχαρητήρια. Έχεις διώξει αρκετούς από εμάς.

Μάντεψε! Όχι γιατί θέλαμε το ιδανικό! Αλλά πέρα του ότι θέλαμε την υγεία μας (γιατί-ξανά μάντεψε- δεν είναι απαραίτητο να υποφέρεις για να κάνεις τέχνη!) θέλαμε και την ουσία και την μαγεία του θεάτρου. Κάτι που εσύ και οι δικοί σου δεν γνώρισες ίσως ποτέ. Και ας είστε αυτοί που, θεωρητικά, έχετε τα περισσότερα. Και ας είστε αυτοί που, θεωρητικά, γνωρίζει ο κόσμος και πετύχατε. Δεν έχετε κερδίσει. Γιατί αν είχατε κερδίσει... Δεν μπορεί... Κάτι παραπάνω θα θέλατε να προσφέρατε. Κάτι θα θέλατε να δώσετε. Κάτι παραπάνω από τις βλακείες που προσφέρετε έτσι απλόχερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν μπορεί... θα νιώθατε κάποια ανάγκη για ουσιαστική δημιουργία. Έστω λίγο... έστω για κάτι μικρό... δεν μπορεί... θα θέλατε να μοιραστείτε κάτι παραπάνω από την βαρεμάρα και την κούρασή σας ή τον επιτηδευμένο και ακραίο, και καλά, πειραματισμό σας. Δεν μπορεί! Θα θέλατε να δώσετε κάτι παραπάνω! Ακόμα και η απληστία σας θα σταματούσε για κανένα δευτερόλεπτο και θα άφηνε ένα, έστω μικρό, παραθυράκι ελπίδας για κάτι καλύτερο! Αλλά τι λέω; Πόσο αφελής μπορεί να είμαι! Για να πιστεύω ακόμα και στις δικές σας δυνατότητες! Για να πιστεύω σε εσάς! Που επιλέξατε να ξεφτιλίσετε τα πάντα! Να, ένας ακόμα λόγος που φύγαμε από μόνοι μας. Λέγεται Αξιοπρέπεια. Άγνωστη λέξη για εσάς. Μπορείτε να ανοίξετε κανένα λεξικό για να μάθετε τι σημαίνει. Αλλά ακόμα και τότε δεν θα καταλάβετε.

Ναι... Φταίω ΕΓΩ γιατί ΘΕΛΩ το ΙΔΑΝΙΚΟ...

Εγώ, λοιπόν, που, και καλά, ψάχνω το ιδανικό, δεν έχω ιδέα πώς να προχωρήσω από εδώ και πέρα. Δεν μπορώ να βρω κάποιο επόμενο βήμα με νόημα...

Εσείς, λοιπόν, που δεν ψάχνετε τίποτα, ρουφήξατε το νόημα μου και το νόημα πολλών άλλων και το βάλατε στην κατάψυξη γιατί δεν είχατε ιδέα πώς να το αξιοποιήσετε.

Αλλά στην κατάψυξη διατηρούμαι μέχρι να βρω τρόπο να με ξεπαγώσω και να ξαναεμφανιστώ. Με άλλους όρους πια.

Αν ξαναεμφανιστώ...

Υπάρχει και η περίπτωση να μείνω για πάντα στην κατάψυξη! Καθόλου ευχάριστη για εμένα. Πολύ ευχάριστη για εσάς.

Και πάλι θα σας πω τότε συγχαρητήρια.

Γιατί αν καταφέρατε εμένα (εμένα!) να μην αγωνιστώ για κάτι παρά πέρα... σημαίνει πως είστε πολύ μάστορες σε αυτό που κάνετε. Σκοτώνετε την τέχνη καλλιτεχνικά, με μαεστρία! Όχι ό,τι κι ό,τι!! Πρέπει να σας παραδεχτώ.

Στέκεστε στο θρόνο σας, στοχεύετε τα ταλέντα, πυροβολείτε για το κέφι σας, ξεφτιλίζετε ανθρώπους και αξίες, διασκεδάζετε, γελάτε, υποτιμάτε, χαχανίζετε, τρώτε και τα λεφτάκια του κοσμάκη, και μια χαρά, χαμογελαστοί και χαρούμενοι με το γενικότερο αποτέλεσμα. Ικανοποιημένοι χειροκροτάτε τους εαυτούς σας ή τους εαυτούς των «φίλων» σας. Ανταλλάζετε τα «μπράβο» σας και αγκαλιάζεστε με το φτυάρι στο ένα χέρι και με το πιστόλι στο άλλο.

Στα ερείπια της τέχνης το γέλιο σας αντηχεί εφιαλτικό.

Και εγώ κάθομαι σε μια σπασμένη πέτρα και κοιτάζω γύρω μου το χάος.

Κάνω την σπασμένη μου πέτρα σκηνή, στέκομαι επάνω της και αρχίζω να μιλάω στον κόσμο για μια ακόμα φορά. Αλλά η φωνή μου δεν βγαίνει και μάλλον θα αργήσει να βγει... και ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται... γιατί ο κόσμος βαριέται να περιμένει...

Μου λείπει η φωνή μου. Μου λείπει η σκηνή μου.
Μου λείπει το θέατρο.

Αλλά δεν μου λείπει το δήθεν θέατρο.
Δεν μου λείπει η φωνή σας. Δεν μου λείπει η σκηνή σας.

Δεν μου λείπει το εφιαλτικό γέλιο σας.
Δεν μου λείπει η συμπεριφορά σας και οι τρόποι σας.
Δεν μου λείπει καθόλου το υστερικό αντικαλλιτεχνικό κλίμα σας.
Δεν μου λείπετε εσείς και ο απάνθρωπος κόσμος σας.
Δεν μου λείπει η ανύπαρκτη τέχνη σας.

Μου λείπει η τέχνη.
Μου λείπει η τέχνη μου.

Ένα Ακρωτηριασμένο Πνεύμα.

7/21/10

Το μετά τον Ιούνιο


«Φαίνεσαι χλωμή και αδύναμη. Είσαι καλά;» Με ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον.

«Έπαθα μια γαστρεντερίτιδα τον τελευταίο μήνα. Βγήκα νοκ άουτ. Κυριολεκτικά νοκ άουτ! Αλλά τώρα είμαι καλύτερα. Κάθε μέρα και καλύτερα...» Είπα χαμογελώντας.

«Αδυνάτισες». Με διέκοψε και κάτι στον τόνο της φωνής της και στον τρόπο εκφοράς του λόγου με έκανε να σταματήσω να χαμογελάω. Το βλέμμα της πήγαινε από πάνω μέχρι κάτω λες και μου έκανε ακτινογραφία. Προφανώς δεν είχε ακούσει τίποτα από όσα της είπα.

«Έπαθα γαστρεντερίτιδα.» Ξαναείπα «Που σημαίνει ότι δεν μπορούσα να φάω κανονικά...» συμπλήρωσα ενώ παρακολουθούσα το βλέμμα της να ξαναπηγαίνει από πάνω μέχρι κάτω στο σώμα μου σε τέτοιο βαθμό που άρχισα να νιώθω αμήχανα.

«Αχ, να παθαίναμε κι εμείς μία!» Ήταν η αμέσως επόμενη φράση... Και έχω την εντύπωση πως την είπε περισσότερο στον έαυτό της παρά σε εμένα...

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο γούρλωσα τα μάτια μου, κοίταξα την κυρία που είχα απέναντί μου και έμεινα με ανοιχτό το στόμα.

«Μην το λέτε αυτό. Σας παρακαλώ, μην το λέτε αυτό!» Ήταν το μόνο που αυθόρμητα κατάφερα να πω κι αυτό τόσο σιγά που, στην αρχή, αναρωτήθηκα αν θα το άκουσε. Είχα μείνει άναυδη. Ξέρω πως, το πιθανότερο, να το έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου αλλά δεν με ενδιέφερε.

Με κοίταξε παραξενεμένη... προφανώς με είχε ακούσει... και τώρα είχε μείνει εκείνη με ανοιχτό το στόμα.

Είχα πάρει μια έκφραση που δεν μπορούσε να ερμηνεύσει και ο διάλογος, ευτυχώς, σταμάτησε εκεί. Για εκείνην ήταν φυσικό και φυσιολογικό το να διατυπώνει τέτοιες ευχές μέσα της ή μπροστά σε άλλους.Για εμένα ήταν εντελώς παράλογο.

Πώς γίνεται να εύχεσαι να αρρωστήσεις απλά και μόνο για να χάσεις κάποια κιλά; Μου φάνηκε τόσο τραγικό. Ούτε καν κωμικοτραγικό. Ολοκληρωτικά, απλά, ξεκάθαρα, τραγικό. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά για χάρη της (δήθεν;)εξωτερικής εμφάνισης και ενός (δήθεν;) ιδανικού πρότυπου που έχουν στο μυαλό τους δεν θα τους πείραζε να βάλουν σε κίνδυνο την υγεία τους και μπορούν έτσι απροκάλυπτα να διατυπώνουν τέτοιου είδους ευχές...

«Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί.» Ήταν μια φράση που τριγυρνούσε συχνά τις επόμενες μέρες στο μυαλό μου ανάμεσα σε άλλες σκέψεις για την παράνοια των ανθρώπων σε σχέση με τα κιλά και το σώμα τους...

Και, πριν προλάβω να απομακρυνθώ από το προηγούμενο γεγονός, ήρθε το επόμενο... Ένας άλλος κύριος μου είπε γελώντας πως μετά την αρρώστια ομόρφυνα και πως η γαστρεντερίτιδα μου πάει. Ανατρίχιασα ξανά. Γύρισα και τον κοίταξα. Και, κουνώντας το κεφάλι, επανέλαβα, σχεδόν, μηχανικά «Ναι, ναι, η γαστρεντερίτιδα μου ταιριάζει». Λες και η αρρώστια είναι κανένα φόρεμα που το φοράς και σου πηγαίνει ή δεν σου πηγαίνει.

Οι μέρες και η εβδομάδα συνεχίστηκε έτσι. Τα σχόλια που άκουσα ήταν τέτοιου τύπου με ελάχιστες εξαιρέσεις. Ευτυχώς! Υπήρχαν και εξαιρέσεις! Αλλά σε γενικές γραμμές... όσο ήρεμη κι αν ήθελα να μείνω άρχισα να εκνευρίζομαι...

Εγώ ήμουν σε ένα σημείο που ακόμα, καλά καλά, δεν έτρωγα κανονικά, που είχα στιγμές μέσα στην μέρα που ζαλιζόμουν και ανακατευόμουν... Ήμουν αδύναμη... Ανυπομονούσα να γίνω εντελώς καλά και ήμουν χαρούμενη και τυχερή κάθε στιγμή που απλά ένιωθα έστω και λίγο φυσιολογικά... Η μόνη μου ευχή ήταν να έχω την υγεία μου (ακόμα το εύχομαι γιατί η ανάρρωση μου γίνεται με τον ρυθμό χελώνας!).

Και υπήρχε κόσμος γύρω μου που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν πόσα κιλά ακριβώς έχασα και αν θα βγω τώρα πιο γκόμενα στις παραλίες (γιατί το άκουσα κι αυτό!).

Ε, λοιπόν, δεν με ενδιαφέρει πόσα κιλά έχασα και δεν με ενδιαφέρει το αν θα είμαι πιο γκόμενα στις παραλίες. Με ενδιαφέρει να είμαι καλά! Και αν με ρωτήσετε τώρα δεν θέλω να χάσω κι άλλα κιλά ούτε θέλω να πάρω τα κιλά που έχασα. Δεν θέλω τίποτα. Δεν με απασχολεί ούτε το ένα ούτε το άλλο. Δεν με ενδιαφέρει. Το μόνο που με ενδιαφέρει, το μόνο που με απασχολεί, είναι να είμαι καλά.

Αυτό το πράγμα με τους ανθρώπους και τα κιλά... ποτέ μου δεν το κατάλαβα!

Έχασες κιλά; Καλό. Πήρες κιλά; Κακό.

Κανέναν δεν τον ενδιαφέρει το γιατί έχασες ή γιατί πήρες κάποια κιλά.

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, τι έπαθες, πόσα κιλά ήσουν, πόσα κιλά έγινες, το μόνο που έχει σημασία είναι ότι έχασες ή πήρες κιλά. Τώρα το αν ο οργανισμός σου είναι υπό κατάρρευση δεν έχει καμία σημασία! Το αν έχεις ένα πρόβλημα υγείας σωματικό ή ψυχολογικό (όπως και το τι συμβαίνει γενικά στην ζωή σου) δεν υπάρχει καθόλου στην εξίσωση!!!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση:

Ναι, έχασα κιλά. Αλλά όχι γιατί έκανα δίαιτα. Ούτε επειδή ήθελα να κάνω δίαιτα. Έχασα κιλά επειδή αρρώστησα. Και υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν κιλά από πολύ πιο σοβαρές αρρώστιες. Πρέπει να χαιρόμαστε και να χοροπηδάμε από ενθουσιασμό;

Γιατί κανείς ποτέ δεν μιλάει για την υγεία; Και για την σημασία της; Και την αξία της προστασίας της;

Από πάντα, ή σχεδόν από πάντα, υποστήριζα το ότι ο καθένας έχει το σώμα του και την ομορφιά του, ότι πάνω από όλα είναι η υγεία και ότι είναι μια γενική υστερία όλη αυτή η κατάσταση με τα κιλά. Ήμουν και είμαι κατά των περισσότερων τρόπων δίαιτας που έχω ακούσει... (και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ την όποια αρρώστια τρόπο δίαιτας!). Οι περισσότερες από αυτές δεν γίνονται με σωστό τρόπο και το κυριότερο δεν είναι λογικές! Δημιουργούν κομπλεξικούς και ενοχικούς ανθρώπους. Με αποτέλεσμα και να μην αδυνατίζουν οι άνθρωποι και να αδυνατίζει η ποιότητά τους.

Και, παρένθεση, το ότι είμαι κατά της όποιας υστερικής δίαιτας δεν με κάνει να είμαι κατά της σωστής διατροφής ούτε κατά της υγιεινής ζωής!

Έχω συναντήσει ελάχιστους ανθρώπους που έχουν φυσιολογική σχέση με το φαγητό, με την διατροφή, με την γυμναστική, με την υγεία. Όλα αντιμετωπίζονται επιπόλαια και με λάθος τρόπο. Όταν λέω όλα, το εννοώ! Τα πάντα γύρω από αυτό το θέμα είναι υπερβολικά.

Πολλές φορές μου απαντάνε σε αυτά μου τα πιστεύω πώς φυσικά είναι εύκολο για εμένα να υποστηρίζω το «να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και με το σώμα σου» αφού εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα και έχω μια χαρά σώμα. Αυτό με εξοργίζει. Γιατί είναι τόσο επιπόλαιο να το λες αυτό στον άλλον όταν δεν έχεις ιδέα ποιος είναι και τι ζωή έχει περάσει. Έχω περάσει διάφορες ακραίες καταστάσεις σε σχέση με το φαγητό. Και δεν μιλάμε για φυσιολογικές καταστάσεις. Μιλάμε για ακραίες. Πριν πολλά πολλά πολλά χρόνια. Πέρασα φάσεις που είχα παραπάνω ή λιγότερα κιλά, πολλά παραπάνω ή πολύ λιγότερα από τώρα... Φάσεις πολύ δύσκολες. Και ακόμα και τότε τα ίδια υποστήριζα. Απλά χρειαζόταν ο διπλάσιος και ο τριπλάσιος κόπος να τα υποστηρίζω. Τώρα τα υποστηρίζω πιο εύκολα και πιο απλά.

Μου πήρε τόσο χρόνο να καταλάβω πως όλα αυτά είναι βλακείες!

Και μου πήρε τόσο χρόνο γιατί δεν είχα καμία βοήθεια από πουθενά για να βρω αυτήν την πολύτιμη ισορροπία. Την βρήκα μόνη μου. Την γέννησα από μόνη μου. Γιατί; Γιατί πουθενά γύρω μου δεν υπήρχε ένας σωστός τρόπος σκέψης γύρω από αυτά!

Οι άνθρωποι γύρω απλά χαίρονται όταν χάνεις κιλά και απλά σε κάνουν να νιώθεις άσχημα όταν παίρνεις κιλά.

Επίσης, σχολιάζουν άσχημα κάποιον που έχει υπερβολικά πολλά κιλά και εκθειάζουν κάθετι αδύνατο εκτός αν παραγίνει αδύνατο οπότε και πάλι το σχολιάζουν άσχημα! Έχουν ένα ιδανικό βάρος στο μυαλό τους και αν εσύ στέκεσαι ακριβώς σε αυτό το σημείο του ιδανικού βάρους σε «παραδέχονται» και σε «αποδέχονται». Αλλά αν σταθείς λίγο πιο δεξιά ή λίγο πιο αριστερά έχεις πρόβλημα. Και αν σταθείς πολύ πιο δεξία ή πολύ πιο αριστερά έχεις ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Όμως τίποτα από αυτά δεν βοηθάει εσένα. Τιπότα από αυτά στην ουσία δεν σε αφορά.

Δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο (ούτε έναν!) που είχε κάποιο πρόβλημα με τα κιλά του (πιο σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό) να τον βοήθησε η συμπεριφόρα των γύρω του ανθρώπων.

Γιατί είναι υποχρεωμένος ο καθένας να εξηγεί τι περνάει ή τι δεν περνάει για να κατάλαβει ο κόσμος πως μερικές φορές η σιωπή είναι καλύτερη; Δεν χρειάζεται να έχεις πάντα άποψη για τα πάντα ούτε έχεις δικαίωμα να έχεις πάντα άποψη για τα πάντα και, κυρίως, αν θέλεις να έχεις άποψη, ας έχεις, αλλά το να τρίβεις με άσχημο τρόπο την άγαρμπη άποψή σου πάνω στον άλλον είναι απαράδεκτο. Η άποψη σου είναι ακόμα άγουρη, έχει γεννηθεί το πιθανότερο επειδή δεν νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. Που σημαίνει ότι έχεις ακόμα πολύ δρόμο πριν αρχίσεις να πετάς δεξία και αριστερά τις φράσεις-μαχαίρια σου στον άλλον. Και δεν με ενδιαφέρει αν γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα, καλοπροαίτερα ή κακοπροαίρετα. Δεν έχει σημασία. Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να δεχτεί την προβολή (και την προσβολή μερικές φορές) της δικής σου ανασφάλειας όταν έχει τα δικά του θέματα να αντιμετωπίσει. Και καμιά φορά –μάντεψε- τα δικά του θέματα μπορεί να είναι πιο σημαντικά από εσένα την συγκεκριμένη στιγμή!

Και για να ξεκαθαρίσω... δεν μου φταίει σε τίποτα ούτε η κυρία, ούτε ο κύριος, ούτε ο άλλος κύριος, ούτε η άλλη κυρία και οι φράσεις τους. Δεν τους κρατάω καμία κακία. Αυτοί ήταν απλά η αφορμή για να γράψω όλα τα παραπάνω. Αυτό που μου φταίει είναι μια συνολικότερη λογική γύρω από τα πράγματα. Η οποία δυστυχώς δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη. Και σίγουρα δεν αλλάζει όσο οι περισσότεροι από εμάς διαιωνίζουν τέτοιες υστερικές καταστάσεις στα παιδιά τους, στους φίλους τους, στις οικογένειές τους, στους γύρω τους ανθρώπους...

Αγαπάω την γυμναστική για την γυμναστική και την διατροφή για την διατροφή και την υγεία για την υγεία. Όχι την γυμναστική ως τρόπο αδυνατίσματος, την διατροφή ως τρόπο αδυνατίσματος, και την υγεία ως τρόπο αδυνατίσματος. Και αγαπάω την ζωή για την ζωή. Δεν αγαπάω την ζωή ως τρόπο αδυνατίσματος.

Και την όποια αρρώστια την αντιμετωπίζω σαν αρρώστια. Δεν μπορώ να την δω με αυτήν την ματιά και να την ζήσω ως τρόπο αδυνατίσματος...

Γιατί όταν τα κάνεις, τα ζεις, όλα σαν «τρόπο αδυνατίσματος» μην απορήσεις που μαζί με εσένα θα αδυνατίσουν και τα συναισθήματα σου και οι σκέψεις σου. Μην ενοχληθείς όταν αδυνατίσεις όλος μαζί, σε όλα. Όταν συρρικνωθείς μπορεί να χωράς παντού αλλά ο εαυτός σου δεν θα χωράει μέσα σε εσένα...

7/20/10

Αρκεί να μην σου γλιστρίσει


Μπορεί να αφήσεις να σου ξεφύγει μια στιγμή.
Μην ανησυχήσεις, μην στενοχωρεθείς, μην κλάψεις.
Η στιγμή υπάρχει για να έρχεται και να φεύγει.
Την στιγμή μπορεί να την κρατήσεις ή μπορεί να σου φύγει πριν καλά καλά την αντιληφθείς.

Μπορείς να αφήσεις να σου ξεφύγει μια στιγμή.
Δεν πειράζει.
Αρκεί να μην σου γλιστρίσει. Αρκεί να μην σου γλιστρίσει η ζωή.

Μπορεί να αφήσεις να σου ξεφύγουν πολλές στιγμές.
Μην πανικοβληθείς, μην αγχωθείς, μην θρηνήσεις.
Οι στιγμές υπάρχουν για να έρχονται και να φεύγουν.
Κάποιες θα καταφέρεις να τις κρατήσεις, κάποιες θα σου φύγουν πριν καλά καλά τις αντιληφθείς.

Μπορείς να αφήσεις να σου ξεφύγουν πολλές στιγμές.
Δεν πειράζει.
Αρκεί να μην σου γλιστρίσει. Αρκεί να μην σου γλιστρίσει η ζωή.

Μπορεί να αφήσεις να σου ξεφύγει ένας άνθρωπος.
Μην διαλυθείς, μην σκορπιστείς, μην απογοητευθείς.
Ένας άνθρωπος έρχεται και φεύγει.
Μπορεί να μην είναι στο χέρι σου το αν θα τον κρατήσεις ή όχι. Μπορεί να είναι και στο χέρι σου και για κάποιο λόγο τα δάχτυλα σου σε μια κρίσιμη στιγμή αντί να τον γραπώσουν να τον έσπρωξαν μάκρυά σου. Μπορεί να μην ήσουν έτοιμος ακόμα αλλά αυτό είναι το μάθημά σου για την επόμενη φορά που τα δάχτυλα σου θα πρέπει να κάνουν μια γρήγορη επιλογή. Φρόντισε να είναι εκείνη η επιλογή που έχει επαφή με εσένα και όχι με τους φόβους σου.

Μπορείς να αφήσεις να σου ξεφύγει ένας άνθρωπος.
Δεν πειράζει.
Αρκεί να μην σου γλιστρίσει. Αρκεί να μην σου γλιστρίσει η ζωή.

Μπορεί να αφήσεις να σου ξεφύγουν πολλοί άνθρωποι.
Μην χαθείς, μην ουρλιάξεις, μην γεράσεις.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν.
Δεν είσαι θεός. Είσαι άνθρωπος. Και κάνεις λάθη. Λάθη που μπορούν να σου κοστίσουν. Τα λάθη σου δεν είναι δικαιολογίες για την συμπεριφορά σου στο μέλλον, είναι αφορμή για να πλησιάσεις στο να γίνεις αυτό που θέλεις να γίνεις. Τα λάθη σου θα σου δείξουν το δρόμο για το σωστό.

Μπορείς να αφήσεις να σου ξεφύγουν πολλοί άνθρωποι.
Δεν πειράζει.
Αρκεί να μην σου γλιστρίσει. Αρκεί να μην σου γλιστρίσει η ζωή.

Δεν μπορείς να αφήσεις όλες τις στιγμές να σου ξεφύγουν.
Δεν μπορείς να αφήσεις όλους τους ανθρώπους να σου ξεφύγουν.

Δεν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου να τρέχει χωρίς να τον κυνηγήσεις.
Δεν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου να πονάει χωρίς να τον πλησιάσεις.

Δεν μπορείς να αφήσεις να βλέπεις την ζωή σου από μακρυά... Ούτε το απο κοντά δεν αρκεί! Πρέπει να δεις και να ζεις την ζωή σου από μέσα. Μέσα σε αυτήν. Όχι έξω από αυτήν.

Δεν μπορείς να αφήσεις την ζωή να κυλάει χωρίς να την αγγίξεις.
Αυτό πειράζει.
Να τα αφήσεις όλα, μα όλα, να σου γλιστρίσουν.

Γιατί τότε... θα ανησυχήσεις, θα στενοχωρηθείς, θα κλάψεις, θα πανικοβληθείς, θα αγχωθείς, θα θρηνήσεις, θα διαλυθείς, θα σκορπιστείς, θα απογοητευθείς, θα χαθείς, θα ουρλιάξεις, θα γεράσεις... και δεν θα έχεις τίποτα στα χέρια σου.

Δεν θα έχει μείνει τίποτα.
Θα σου έχει γλιστρίσει.
Θα σου έχει γλιστρίσει η ζωή.

7/13/10

Λίγη ησυχία;


Και εκεί που είμαι όμορφα όμορφα στο σπιτάκι μου, κάθομαι ήσυχα ήσυχα στο δωματιάκι μου και είμαι έτοιμη να γράψω, απλά να γράψω, ήρεμα ήρεμα στο τραπεζάκι μου (είναι και άδειο το σπίτι, έφυγαν όλοι, και είναι πολύτιμες αυτές οι στιγμές όταν συγκατοικείς με άλλους ανθρώπους, αυτές οι στιγμές που πραγματικά μπορείς να κάτσεις σε ένα σημείο και να μην ακούγεται τίποτα, απολύτως τίποτα, και που δεν σε ενοχλεί τίποτα και κανένας), πάνω, λοιπόν, που είμαι έτοιμη να γράψω για τα πάντα ή για τίποτα (δεν με ενδιαφέρει το τι θα γράψω, δεν έχω ιδέα για το τι θα γράψω, την συγκεκριμένη στιγμή απλά έχω την ανάγκη να γράψω!), μέσα σε αυτό το κλίμα της απέραντης γαλήνης, αποφασίζει ο απέναντι, να βάλει στο τέρμα την μουσική...

Και δεν λέω, φυσικά, τίποτα.Εξάλλου δεν έχω δικαίωμα να πω. Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας. Και μόνο τότε μπορείς να «παραπονεθείς». Βλέπετε, δεν έχεις δικαίωμα να «παραπονεθείς» για την ώρα ατομικής ησυχίας. Δεν μπορείς να βγεις και να δηλώσεις, σήμερα έχω πονοκέφαλο και έχω ανάγκη από λίγη ησυχία, ή σήμερα θέλω να γράψω και έχω ανάγκη από πολύ ησυχία ή είμαι κουρασμένος ή θέλω να κοιμηθώ ή οτιδήποτε και έχω ανάγκη από απόλυτη ησυχία... Πώς να πείσεις τον άλλον για το πόσο πολύτιμο είναι ένα ήσυχο μισάωρο; Όχι κανένας δεν ενδιαφέρεται για την ατομική σου ησυχία. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Θα μου πεις, εδώ δεν ενδιαφέρονται αυτοί που είναι μέσα στο σπίτι, που σε ξέρουν, για την ατομική σου ησυχία, θα ενδιαφέρονται οι απ’ έξω;

Τέλος πάντων, το πιθανότερο, έτσι κι αλλιώς, είναι να σε επαίρναν για τρελό αν έβγαινες στο μπαλκόνι και φώναζες «Είναι ώρα ΑΤΟΜΙΚΗΣ ησυχίαααααας!». Για αυτό προτίμησα να μην πω τίποτα... Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα κι αν ήταν ώρα κοινής ησυχίας και πάλι δεν θα έλεγα τίποτα... Και φυσικά δεν θα έκανα κανένα παράπονο. Γενικά, δεν μου αρέσει να κάνω παράπονα σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί μπορεί και ο άλλος να γιορτάζει για κάτι ή να κάνει πάρτυ ή απλά να περνάει καλά... Δεν μπορώ να του χαλάσω την στιγμή... Θα μου πείτε γιατί να μου χαλάσει εκείνος την στιγμή μου; Και θα σας πω... Το πρόβλημα της ζωής μου! Δεν έχω ιδέα! Πιστεύω, εξάλλου, ότι δεν το κάνει κακοπροαίτερα. Δεν έχει ιδέα ότι μου χαλάει την στιγμή. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι καλοπροαίρετοι. Εξάλλου, σκέφτομαι με την σειρά μου πως, πολλές φορές, έχω βάλει κι εγώ τέρμα την μουσική είτε για να χορέψω είτε για να χοροπηδήσω είτε για να κάνω δουλειές στο σπίτι είτε για να συγκεντρωθώ είτε για να μου φτιάξει η διάθεση είτε για οτιδήποτε... Και είναι τόσο ωραίο να μην σου κάνουν παράπονα και τόσο άσχημο όταν σου γκρινιάξουν, σου φωνάξουν ή σε βρίσουν... Γιατί να το κάνει κανείς με καλό τρόπο δεν γίνεται... Οι καλοί τρόποι είναι είδος προς εξαφάνιση! Τώρα μην με ρωτήσετε πως μπορώ να πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι, σε γενικές γραμμές, καλοπροαίρετοι αλλά επίσης, σε γενικές γραμμές, δεν έχουν καλούς τρόπους! Δεν ξέρω! Σε ειδικές γραμμές μπορείς να συναντήσεις και κάποιους ανθρώπους με καλούς τρόπους... Αλλά αυτές τις ειδικές γραμμές τις ψάχνεις με το κυάλι!

Τέλος πάντων, καλοπροαίρετοι, κακοπροαίρετοι με καλούς ή κακούς τρόπους οι άνθρωποι, δεν έχει καμία σημασία... Συνεχίζω, λοιπόν... είμαστε στο σημείο που από το απέναντι μπαλκόνι ο απέναντι βάζει τέρμα την μουσική. Και όχι ό,τι κι ό,τι. Παραδοσιακά, του στυλ ντιριντάχτα κι έτσι, και δεν έχω πρόβλημα με το ντιριντάχτα, έχω πρόβλημα με την συγκεκριμένη μουσική την συγκεκριμένη στιγμή. Μου ήταν το λιγότερο ενοχλητική. Και σκέφτομαι, δεν πειράζει, θα βρω τρόπο να συγκεντρωθώ και έτσι αρχίζω να κάνω τις ζεν αναπνοές μου, συγκεντρώνομαι σε κάποιο από όλα τα τσάκρα μου, μην με ρωτήσετε σε ποιο, δεν γνωρίζω, και εστιάζω στον στόχο μου: Να χαλαρώσω και να γράψω. Προς μεγάλη μου έκπληξη... έπιασαν οι προσπάθειες του αυτοσχέδιου διαλογισμού... και σιγά σιγά, κατάφερα να έχω την μουσική σε δεύτερο επίπεδο, σαν ένα μακρινό μουσικό χαλί, για να μην πω σαν ένα μακρινό μουσικό χαλάκι, που ίσα ίσα που το ακούω... Συνήθισα, λοιπόν, στα, δεν ξέρω κι εγώ πόσα, ντεσιμπέλ και τα άφησα να υπάρχουν στο βάθος της εικόνας μου αλλά χωρίς να μου χαλάνε το τοπίο...

Κάπου εκεί, σε αυτό το υπέροχο σημείο του «μόλις κατάφερα να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες και να βρω ξανά την εσωτερική ηρεμία μου», στο σημείο που έγραψα την πρώτη μου λέξη (σε περίπτωση που αναρωτιέστε η πρώτη μου λέξη ήταν «Δευτέρα», ήθελα να γράψω απλά την ημερομηνία!) αποφασίζει ο απέναντι του απέναντι (ο οποίος προφανώς δεν είχε καταφέρει να κάνει μουσικό χαλάκι, για να μην πω μουσικό χαλί, το ντιριντάχτα, το αντίθετο μάλιστα, το ντιριντάχτα είχε γίνει πρωταγωνιστής στο γαλήνιο τοπίο του και προφανώς ήταν τρελά εκνευρισμένος) να του κάνει «σπάσιμο»! Όχι να του μιλήσει ευγενικά, όχι να τον παρακαλέσει να χαμηλώσει την μουσική, ότι να του κάνει παρατήρηση, ούτε να του μιλήσει άσχημα ούτε να τον βρίσει. Αυτό που σκέφτηκε ο αγαπητός απέναντι του απέναντι ήταν να περάσει στην αντίποινα... Έβαλε, λοιπόν, κι αυτός τέρμα την μουσική του... Αυτός, βέβαια, είχε διαφορετικό μουσικό στυλ...και αποφάσισε πως όλη η γειτονιά έχει όρεξη να ακούσει ραπ. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ραπ... γενικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανένα είδος μουσικής... αλλά το να τα ακούω όλα μαζί, ταυτόχρονα, δεν είναι και η καλύτερη μου... Αρχίζει, λοιπόν, η μουσική «κόντρα». Τέρμα ο ένας, τέρμα ο άλλος, ντιριντάχτα ο ένας, ντουπου ντουπου ο άλλος, ντιριντάχτα ντουπου ντουπου ντιριντάχτα ντουπου ντουπου... τα νεύρα μου εμένα έγιναν ντανγκ ντουνγκ!

Ξανασυγκεντρώνομαι. Προσπαθώ να εφαρμόσω ότι έχω μάθει και δεν έχω μάθει. Να απομωνώσω όλο μου το περιβάλλον και όλους τους ήχους και να εστιάσω σε εμένα-ντριντάχταχτα-και σε αυτό που θέλω να κάνω-ντουπου ντουπου - αλλά δεν μπορώ να πω ότι-ντιρινταχτα ντουπου ντουπου - τα καταφέρνω – ντουπου ντουπου ντιριντάχτα -. ΝΤΑΝΓΚ ΝΤΟΥΝΓΚ (τα νεύρα μου σε περίπτωση που ξεχάσατε τι είναι αυτός ο ήχος)!

Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ξεκαθαρίζω πως δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής δωματίου. Γιατί αν υπήρχε θα το είχα κάνει, φυσικά, από την πρώτη στιγμή... Όχι ήμουν υποχρεωμένη να ακούω αυτήν την καταπληκτική μουσική συρραφή από την αρχή μέχρι το τέλος με κάθε λεπτομέρεια...

Παρόλα αυτά, όσο κι αν εκπλήσσεστε, μετά από κάποια ώρα, καταφέρνω να απομονώσω όλο το θόρυβο (ίσως να με βοηθάει γενικά ότι έχω μεγαλώσει σε σπίτι με υπεροβολικά πολύ, ανθρώπινο και μη ανθρώπινο, θόρυβο!), να ξαναβρώ το γαλήνιο τοπίο μου και να ξαναεστιάσω στις τόσο αγαπημένες μου λέξεις... Γράφω, λοιπόν, κάτι φοβερά εμπνευσμένο (12-7-2010) και εκεί, ακριβώς στο σημείο του τελευταίου μηδέν του 2010, ξαφνικά ακούω όπερα!!! Όπερα! Από ένα τρίτο σπίτι, τον απέναντι του απέναντι του απέναντι, ο οποίος προφανώς, θα είναι και ο «κουλτουριάρης» της υπόθεσης και ο οποίος θα θέλησε να ακουστεί και η δική του μουσική άποψη πάνω σε όλη αυτή την υπέροχη μουσική παραφωνία! Παραφωνία οι άλλοι; Συμφωνία αυτός! Γιατί, φυσικά, μετά την όπερα ήρθε και η κλασική μουσική για να δέσει το γλυκό! Ποιο γλυκό δηλαδή που μόνο γλυκό δεν ήταν το αποτέλεσμα! Ντιριντάχτα ντουπου ντουπου οοοοοοοοο ααααααααα μπλέκονται όλα μαζί και το κεφάλι μου πάει να σπάσει!!!!

Ωραίος τρόπος επικοινωνίας, σκέφτομαι εγώ... Ωριμότητα και Συζήτηση, πάνω από όλα!

Κανένας δεν βγήκε στο μπαλκόνι, φυσικά, όλοι απρόσωποι και ανώνυμοι, όλοι πίσω από τις κουρτίνες τους με τέρμα την μουσική... και όλη η γειτονιά στο πόδι (για να μην πω στο κεφάλι γιατί εκεί σε χτυπούσε σε απευθείας μετάδοση η μουσική), θύμα αυτών των ανθρώπων!

Είχα εξαντλήσει πια μεθόδους Yoga και Tai chi, εικόνες θάλασσας και βουνού, και προσπαθούσα να ανατρέξω σε μια άλλη μέθοδο που είχα στο μυαλό μου αλλά αυτήν την φορά πριν καν προλάβω να την εφαρμόσω, και φυσικά, πριν να γράψω ούτε ένα γράμμα... πριν καν προλάβω να κάνω την μουσική, μουσικό χαλάκι, χαλί, ή έστω μοκέτα ή οτιδήποτε... μπήκε και ο τέταρτος, ο απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι... ο οποίος πιθανότατα να ήθελε να σπάσει πλάκα και άρχισε να κάνει τον DJ! Ανά 1 λεπτό άλλαζε τραγούδι και είδος μουσικής, έτσι στην μουσική βάση ντιριντάχτα ντουπου ντουπου οοοοοο αααααααα, προστέθηκαν από πάνω τώρα από ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς μέχρι μπλουζ και τζαζ ήχους και ό,τι μπορεί μουσικά να βάλει ο ανθρώπινος νους. Ντιριντάχτα ντουπου ντουπου ααααααα οοοοοο πς πς (πιατέλες από ντραμς) ντουν ντουν (οι κιθάρες) γκλιν γκλιν (τα μπαγλαμαδάκια γιατί έβαλε κι από αυτά) μμμμμμμ (τα μπλουζ). Και σαν να μην έλειπαν όλα τα παραπάνω... ο απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι αποφασίζει να προσθέσει λίγη πρόζα σε αυτό το μουσικό χάος και, να, ξαφνικά, τέρμα και η τηλεόραση, σε ζάπινγκ, φυσικά, παρακαλώ, από καρτούν μέχρι βραζιλιάνικο ήταν η ηχητική παρέμβαση!

Τα νεύρα μου πια κάνουν όλους τους ήχους του κόσμου, ντανγκ ντουνγκ ντινγκ ντονγκ ντενγκ, το κεφάλι μου δεν πάει απλά να σπάσει έχει ήδη σπάσει, μπαμ μπεμ μπιμ μπομ μπουμ ,και αρχίζει να φαντάζει πολύ ωραία η ιδέα του να πάω να ουρλιάξω στο μπαλκόνι μου το «Είναι ώρα ατομικής ησυχίααααααας» και να προσθέσω «Σταματήστε να συμπεριφέρεστε σαν κακομαθημένα παιδιά!!!!». Μετά σκέφτηκα ότι δεν μου φταίνε σε τίποτα ακόμα και τα κακομαθημένα παιδιά για να τα συγκρίνω με αυτούς τους κανίβαλους εκεί έξω που είχαν ξεσηκώσει όλη τη γειτονιά! Κανένας δεν σκέφτηκε καν να κλείσει το δικό του μαραφέτι, αυτό θα θεωρούνταν βήμα πίσω προφανώς σε αυτόν τον αγώνα ντέρμπι που μέχρι αυτό το σημείο ήταν 0-0-0-0-0 (πόσους απέναντι είπαμε ότι έχουμε;). Τέλος πάντων, μηδέν!

Δελεάζομαι να πάω να βάλω στο τέρμα οτιδήποτε αλλά δεν μπορώ. Δελεάζομαι να βγω στο μπαλκόνι και να κάνω παρατήρηση με καλό ή κακό τρόπο αλλά δεν μπορώ.

Όταν, όμως, ξαφνικά, βάζει ο απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι του απέναντι εμβατήρια και εθνικούς ύμνους στο τέρμα ενώ, ταυτόχρονα, κάποιος (και μην με ρωτήσετε ποιος απέναντι ήταν αυτός, έχασα το λογαριασμό, ο απέναντι του τελευταίου απέναντι) που σκέφτηκε να προσθέσει λίγο live στην υπόθεση βγαίνει και αρχίζει να ξεστομίζει όλο το υβρεολόγιο που γνώριζε (εγώ δεν ήξερα καν πως υπάρχουν τέτοιες λέξεις! Και δεν εννοώ για αυτές που ακούτε καθημερινά... Μιλάμε για εμπνευσμένες εκφράσεις και πλούσιο λεξιλόγιο!) με το volume φυσικά και αυτός στο τέρμα... ε, τότε, ξέρω πως έχει φτάσει και το δικό μου "τέρμα"!

Έχω φτάσει πια στο απροχώρητο και απότομα σηκώνομαι σπρώχνοντας την καρέκλα μου προς τα πίσω. Φεύγω από το δωμάτιο, πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο, ψάχνω στην βιβλιοθήκη, δεν είναι εκεί, ψάχνω στο γραφείο, δεν είναι εκεί, ψάχνω στην τσάντα μου, και ,ναι, το χέρι μου βρίσκει ακριβώς αυτό που χρειάζομαι! (Και,όχι, δεν είναι πιστόλι! Αν και, αν είχα, φοβάμαι ότι αύριο στις ειδήσεις θα διαβάζατε για εμένα!)

Πηγαίνω ξανά στο αρχικό δωμάτιο, κλείνω παράθυρα και πόρτες, και ας ξέρω πως θα σκάσω από την ζέστη (το προτιμάω από το να σκάσω από αυτήν την σύνθεση μουσικών ακουσμάτων) στέκομαι μπροστά από τον υπολογιστή μου, κάθομαι στην καρέκλα μου, κοιτάζω μπροστά μου και διαβάζω ξανά την ημερομηνία, συνδέω αυτό που κρατάω στα χέρια μου με τον υπολογιστή μου, βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου, και ακούω μουσική... Στο τέρμα, έτσι ώστε να απομονώσω όλα τα υπόλοιπα. Έθνικ, κέλτικες άρπες, πολυφωνικά, ατμοσφαιρικές μουσικές... Σκέφτηκα ,τουλάχιστον, να ακούσω κάτι που να μην είχα ακούσει στο προηγούμενο ρεπερτόριο (γιατί πέρασαν όλα τα μουσικά είδη που σας έγραψα και άλλα τόσα που δεν σας έγραψα!)!

Ακούω, λοιπόν, την μουσική μου... Συγκεντρώνομαι και αρχίζω να γράφω:

«Και εκεί που είμαι όμορφα όμορφα στο σπιτάκι μου, κάθομαι ήσυχα ήσυχα στο δωματιάκι μου και είμαι έτοιμη να γράψω, απλά να γράψω, ήρεμα ήρεμα στο τραπεζάκι μου...»

Και έτσι αυτό το συνηθισμένο κείμενο, χωρίς ίσως καμία ιδιαίτερη αξία, με πρωταγωνιστές όλους τους απέναντι και τους απέναντι των απέναντι, φτάνει σε εσάς.
Και αν αναρωτιέστε ποια το γράφει;

Μα, φυσικά, η απέναντι...

Α! Και θέλω να σας ζητήσω μια χάρη... Αν ποτέ χρειάζεστε την ατομική σας ησυχία και έχω την μουσική στο τέρμα, μην διστάσετε! Βγείτε στο μπαλκόνι και πείτε μου ευγενικά «Είναι ώρα ατομικής ησυχίας...». Δεν χρειάζεται να μου πείτε τίποτα άλλο... Εγώ θα καταλάβω και θα χαμηλώσω απλά την μουσική...

7/8/10

«Αξίζεις να λέγεσαι Άνθρωπος;»


Βλέπεις έναν ηλικιωμένο να σκοντάφτει και να σωριάζεται στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο χωρίς τις αισθήσεις του. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις έναν άντρα στην καφετέρια που έχει αφήσει την τσάντα του ανοιχτή. Του κλέβουν το πορτοφόλι. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις μια γυναίκα μέσα στο λεωφορείο και κάποιος στέκεται υπερβολικά κοντά της. Την παρενοχλεί σεξουαλικά. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις μια κοπέλα στο δρόμο που την έχουν περικυκλώσει τρεις. Ο ένας κρατάει μαχαίρι. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις έναν έφηβο να τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο φεύγει. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις κάποιον να φωνάζει και να χτυπάει στην μέση της πλατείας ένα μικρό παιδί. Το δικό του ή κάποιου άλλου. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Βλέπεις γύρω σου τόσα και τόσα και τόσα. Και άλλα τόσα. Αλλά εσύ δεν ανακατεύεσαι. Γιατί; Γιατί δεν τα μπορείς αυτά.

Όταν σκοντάψεις, πέσεις, χάσεις τις αισθήσεις σου... Όταν σε κλέψουν, σε χουφτώσουν, σε στριμώξουν... Όταν φωνάξουν και χτυπήσουν το δικό σου παιδί... Όταν βρεθείς εσύ σε εκείνο το σημείο του να χρειάζεσαι άλλους ανθρώπους, του να έχεις ανάγκη την βοήθειά τους... Δεν θα είναι εκεί κανένας για εσένα. Κανένας δεν θα γυρίσει καν το κεφάλι του να σε κοιτάξει.Κανένας δεν θα σε βοηθήσει. Κανένας δεν θα ακούσει την κραυγή σου όσο και να χτυπιέσαι, όσο και να φωνάζεις. Κι όχι από αντίδραση, επειδή δεν τους βοήθησες εσύ. Όχι από δίψα για εκδίκηση. Όχι από ανάγκη για αποκατάσταση δικαιοσύνης. Ούτε καν από άποψη, από συνειδητοποιημένη επιλογή. Θέλεις να μάθεις το γιατί; Γιατί δεν θα σε βοηθήσουν; Γιατί δεν τα μπορούν αυτά... Γιατί, δυστυχώς, ανήκουν και οι αυτοί στο είδος το δικό σου. Το ανθρώπινα απάνθρωπο.

Όταν κλείνεις το παράθυρο σου για να μην ακούς τις κραυγές βοήθειας εκείνες δεν σταματούν, συνεχίζουν. Και όσο συνεχίζεις και εσύ, και καλά, ανενόχλητος τη ζωή σου, τίποτα δεν αλλάζει. Συνέχισε να κλείνεις τα παράθυρα και όταν οι ίδιες καταστάσεις σου χτυπήσουν την πόρτα, μην απορήσεις. Όταν το σπίτι σου θα καίγεται από την φωτιά του διπλανού σου, επειδή δεν πήγες να τον βοηθήσεις να την σβήσει όταν άρχισε, ίσως καταλάβεις πως δεν είναι θέμα επιλογής και πως η φράση «Δεν τα μπορώ αυτά» δεν υπάρχει όταν ένας άνθρωπος δίπλα σου κινδυνεύει ή απλά σε έχει ανάγκη. Τα μπορείς. Οφείλεις να τα μπορείς. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν υπάρχουν υπεκφυγές. Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό για την συμπεριφορά σου. Βρες τρόπο να τα μπορέσεις. Και δεν εννοώ πώς η παρέμβασή σου απαραίτητα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο όποιο σκηνικό (μπορεί να παίξει, μπορεί και να μην παίξει). Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να μην προσπαθήσεις. Οφείλεις να προσπαθήσεις. Οφείλεις να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Και το «ό,τι καλύτερο μπορείς» σε καμία περίπτωση δεν είναι το τίποτα. Γιατί αν επιλέγεις το τίποτα δεν έχεις δικαίωμα να χρησιμοποιείς την λέξη «Άνθρωπος» για εσένα.

Είναι δική σου ευθύνη το να αξίζεις να λέγεσαι Άνθρωπος.

7/7/10

Τυχαία συνάντηση


Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και δεν σου μίλησα. Μου είχαν τελειώσει οι λέξεις. Ναι, ξέρω πως το λεξιλόγιο μας έχει πολλές λέξεις αλλά καμία δεν μου φάνηκε αρκετά καλή για να την αρθρώσω μπροστά σου. Είναι σαν να τα έχουμε ήδη πει όλα ξανά και ξανά πριν τόσο καιρό.

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και σχεδόν δεν κατάφερα να σε κοιτάξω. Ήταν μόνο εκείνη η πρώτη ματιά ίσα ίσα για να επιβεβαιώσω ότι είσαι πραγματικά εσύ και όχι κάποιος άλλος. Είχα οραματιστεί τόσες φορές αυτήν την συνάντηση. Την φανταζόμουν αλλιώς... Νόμιζα πως θα ξέρω ακριβώς τι να πω και τι να κάνω. Νόμιζα πως, αμέσως μόλις σε δω, θα καταλάβω ακριβώς τι νιώθω, ακριβώς τι έκανε ο χρόνος στα συναισθήματά μου για εσένα. Και ξέρεις τι έκανε ο χρόνος; Τίποτα απολύτως. Ό,τι αλλαγή έγινε δεν την έκανε ο χρόνος αλλά εγώ...

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και δεν μου μίλησες και σχεδόν δεν με κοίταξες, και δεν κατάλαβα αν με αναγνώρισες γιατί επέλεξα να σε προσπεράσω και γιατί μπορεί και εσύ να επέλεξες το ίδιο. Εκτός βέβαια αν απλά δεν με αντιλήφθηκες αλλά αυτό θα μου φαινόταν ακόμα πιο τραγικό...

Για αυτό δεν μου αρέσουν οι τυχαίες συναντήσεις. Δεν τις επιλέγεις σε επιλέγουν. Και τις περισσότερες φορές είναι περισσότερο άβολες παρά ευχάριστες. Με κάνουν να σκέφτομαι σκέψεις που δεν έχουν νόημα, με κάνουν να επεξεργάζομαι καταστάσεις που έχουν τελειώσει κανονικά πριν καιρό. Τότε που εξάντλησα κάθε ανθρώπινο όριο στην προσπάθεια μου να είμαι μαζί σου. Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι...

Τι κρίμα. Τι άδικο να γίνουμε και εμείς όπως όλοι οι άλλοι. Πώς καταφέραμε να έχουμε τόσο διαφορετική σχέση και, παρόλα αυτά, να έχουμε ακριβώς το ίδιο τέλος με όλους τους υπόλοιπους; Αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα... μια διαφορετική σχέση που καταλήγει να έχει το ίδιο τέλος με όλες τις άλλες... Πού έγινε το καταραμένο λάθος; Ή μήπως δεν έγινε κανένα λάθος αλλά φταίει αυτό που είμαι και αυτό που είσαι; Ίσως, ναι, να μην έγινε κανένα λάθος... ή ίσως και να έγιναν πολλά στη σειρά...

Θα μπορούσαμε να έχουμε καλό ή κακό τέλος... αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα ένα μέτριο, άχρωμο, σιωπηλό, αδιάφορο τέλος που σε παγώνει με την κυνικότητά του.

Αφού ήθελες τόσο να δημιουργείς όλες αυτές τις κινηματογραφικές στιγμές που με δυσκόλευσαν τόσο στην επικοινωνία μας γιατί τουλάχιστον δεν κατάφερες να μου δημιουργήσεις και ένα κινηματογραφικό τέλος αντάξιο της σχέσης μας; Τι έγινε τώρα; Σταμάτησε να έχει πλάκα το παιχνιδάκι μας; Δεν είναι τόσο ωραία ούτε η άλλη πλευρά; Αυτή του «νικητή»; Τι έγινε τώρα η ανάγκη του να δημιουργείς συνεχόμενες αδικαιολόγητες καταστάσεις απλά και μόνο για να γεννηθεί ένα παραπάνω σασπένς; Πόσο ιντριγκαρισμένος νιώθεις τώρα; Πόσο ικανοποιημένος;

Πώς μπορείς απλά να με προσπερνάς; Και το ίδιο ρωτάω και τον εαυτό μου. Πώς μπορώ απλά να σε προσπερνάω; Πώς μπορεί η αγάπη, μέσα από ποιες ασύλληπτες διαδικασίες, να φτάνει σε αυτό το σημείο; Σε αυτό το σημείο που δεν μπορεί να φτάσει κανένας άλλος παρά μόνο οι προδότες της αγάπης.

Και οι προδότες της αγάπης δεν είναι αυτοί που διαλύουν μια σχέση που, ίσως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Μπορείς να χωρίσεις με κάποιον και να μην προδόσεις την αγάπη. Οι προδότες της αγάπης είναι αυτοί που δεν βρίσκουν τρόπο να διαλύσουν μια τέτοια σχέση προστατεύοντας την αγάπη.

Όλα τα μυστικά του κόσμου βρίσκονται στην λέξη «τρόπος». Ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα έχει σημασία. Ο τρόπος που αγαπάς, ο τρόπος που χωρίζεις, ο τρόπος που κινείσαι, που μιλάς, που ζεις, που υπάρχεις, που βιώνεις τα πάντα γύρω σου. Ο τρόπος, ο τρόπος, ο τρόπος...

Φοβάμαι πως αυτό είναι ένα βάρος που θα κουβαλάω για πάντα, ανάμεσα σε διάφορα άλλα. Είχα κάποιες απόψεις για τις σχέσεις. Περί ελευθερίας, περί επικοινωνίας, περί αλήθειας... Και δεν μπορώ να καταλάβω πως ο δρόμος των δικών μου αξιών και των δικών μου πιστεύω με οδήγησε (ούτε καν σε λάθος δρόμο αλλά) σε αδιέξοδο. Ο τρόπος μου, ο δικός μου μοναδικός τρόπος, με οδήγησε σε αδιέξοδο και μάλιστα αυτό έγινε με τον χειρότερο τρόπο! Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή; Να γίνω όπως οι πολλοί; Να γίνω όπως όλοι οι άλλοι απλά και μόνο γιατί... έτσι;

Είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που διέλυσαν τα πιστεύω μου τότε που είχα ανάγκη να έχω κάποια πιστεύω. Τώρα δεν πιστεύω σε τίποτα. Ή μαλλον δεν έχω ιδέα σε τι πιστεύω. Νομίζω πως δεν μπορώ να πιστεύσω σε τίποτα. Νομίζω πως όλα είναι εύθραυστα και μπορούν να γκρεμιστούν από την μια στιγμή στην άλλη. Πριν γεννηθεί κάτι νομίζω πως θα πεθάνει.

Σε συνάντησα τυχαία στο δρόμο και θυμήθηκα. Με χτύπησαν όλες οι στιγμές μας σε όλα τα σημεία του σωματός μου. Αλλά κυρίως ξέρεις που με χτύπησες... Εδώ. Σε αυτό το σημείο που το κρατάω πάντα αυθόρμητα χωρίς να το σκεφτώ όταν μιλάω για εσένα. Στο μέρος της καρδιάς.

Στο μέρος που ακόμα σου ανήκει.

7/6/10

Αγαπητέ μου φίλε...


Αγαπητέ μου φίλε, δεν ξέρω ποιος είσαι, το πιθανότερο είσαι ένας άγνωστος για εμένα, και εγώ είμαι άγνωστη για εσένα και ίσως είναι καλύτερα έτσι...

Το μόνο που μας ενώνει είναι η επιλογή σου.

Η επιλογή σου να αρχίσεις και μετά να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Οι γραμμές μου, λοιπόν, γράφονται για εσένα.

Γράφω για εσένα που με διαβάζεις.

Γράφω για εσένα που με ακούς χωρίς να χρειάζεται να μιλήσω.

Νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω γράφοντας.

Κι αν με ρωτήσεις «γιατί;» δεν θα έχω καμία ικανοποιητική απάντηση να σου δώσω.

Ξέρω πως δεν νιώθεις καλά.

Το νιώθω. Σε νιώθω.

Είναι λογικό.

Είμαστε όλοι τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι και είσαι και εσύ, αγαπητέ μου φίλε. Φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο. Αγχώνεσαι γιατί αναπνές ανασφάλεια. Τρελαίνεσαι γιατί σε περιτριγυρίζει ένας ανθρώπινος πανικός που εξαπλώνεται, μια υστερία μεταδοτική, μια κατάθλιψη ελαφρίας ή βαριάς μορφής ενός ολόκληρου λαού.

Αγαπητέ μου φίλε, θα σου πω μια φράση που θα σε κάνει ίσως να αντιδράσεις. Είναι πιθανό να με βρίσεις μέσα σου, να με κατηγορήσεις για επιπολαιότητα. Θα καταλάβω. Ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν σκεφτείς, θα καταλάβω.

Είναι μια φράση που λέω σε όλους όσους αγαπώ.

Την ίδια φράση έλεγα στην μητέρα μου όταν ήμουν παιδί και εκείνη έκλαιγε. Την ίδια φράση έλεγα στα αδέρφια μου όταν στενοχωριόντουσαν για κάτι, οτιδήποτε. Την ίδια φράση έλεγα στους φίλους μου όταν ήταν απογοητευμένοι για κάτι μικρό ή μεγάλο. Την ίδια φράση έλεγα στους άντρες που βρέθηκαν σε μια δύσκολη στιγμή και έτυχε να είναι δίπλα μου. Την ίδια φράση έλεγα σε ανθρώπους κοντινούς μου ή σε ανθρώπους περαστικούς που ήρθαν και έφυγαν. Την ίδια φράση έλεγα και στον εαυτό μου όταν δεν είχα κανέναν άλλον να μου την πει. Μετά στάματησα να την λέω. Τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούσα να την αρθρώσω πια. Δεν την πίστευα πια. Και μου είναι πάντα δύσκολο να υποστηρίζω πράγματα που δεν πιστεύω.

Αυτήν την ίδια φράση θα σου πω, αγαπητέ μου φίλε:

Όλα θα πάνε καλά.

Και αν με ρωτήσεις πώς το ξέρω θα σου απαντήσω:

Όλα θα πάνε καλά γιατί εσύ θα τα κάνεις να πάνε καλά.

Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, αγαπητέ μου φίλε.

Σε εμπιστεύομαι.

Πιστεύω σε εσένα και στις δυνάμεις σου και έχεις πολύ περισσότερες από όσες νομίζεις ότι έχεις ή από όσες ελπίζεις να αποχτήσεις.

Πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις.

Θα τα βγάλεις πέρα.

Και θα πας ακόμα πιο πέρα από το πέρα.

Ακόμα πιο ψηλά.

Αγαπητέ μου φίλε, πώς να πιστέψεις πως «Σε αγαπάω» χωρίς να σε γνωρίζω; Πώς να αποδεχτείς πως «Σε ευχαριστώ» με όλο μου το «είναι» για αυτό που είσαι; Πώς να σου δώσω να καταλάβεις πως δεν με ενδιαφέρει τίποτα παραπάνω στον κόσμο από το να είσαι καλά; Αν είσαι καλά, όλα και όλοι θα είναι καλύτερα. Κατά συνέπεια, κι εγώ θα είμαι καλύτερα. Θα είμαι ακόμα πιο καλά αν είσαι και εσύ καλά. Πώς μπορώ άραγε να σε πείσω;

Αγαπητέ μου φίλε, όλα θα πάνε καλά.

Μπορεί να μην έχεις κάποιον να στο πει. Αν έχεις, ακόμα καλύτερα. Θα είμαι άλλος ένας που θα στο θυμίσει. Αν όμως δεν έχεις κανέναν γύρω σου που να σε κάνει να νιώθεις πως όλα θα γίνουν, αν δεν έχεις κανέναν να σου υπενθυμίζει καθημερινά την αξία σου, αν δεν έχεις κανέναν να σε αγκαλιάζει ή να σε αγαπάει, αν δεν έχεις κανέναν...

Θέλω να ξέρεις πως υπάρχω εγώ.

Μια ηλεκτρονικής μορφής παρουσία.

Μια ανθρώπινη κωμικοτραγική φιγούρα με μπόλικες αναζητήσεις αλλά και με μπόλικο περίσσευμα αγάπης.

Χωράς και εσύ.

Στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.

Χωράς και εσύ.

Δεν είμαι το ίδιο με έναν αληθινό άνθρωπο δίπλα σου.

Δεν είμαι το ίδιο «ζωντανή».

Αλλά είμαι πιο ζωντανή από όσο πιστεύεις. Δίνω ζωή στις λέξεις μου και τις αφήνω να φτάσουν σε εσένα.

Αγαπητέ μου φίλε, κράτησε τις λέξεις μου μέσα σου για όσο θέλεις και για όποτε τις χρειαστείς:

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.

Με αγάπη,
Μαριλού.

7/5/10

«Ξεκινώντας από την ντουλάπα.»

«Ξεκινώντας από την ντουλάπα.»

Μόλις βρήκα την λύση για τα προβλήματά σου. Για όλα τα προβλήματά σου. Αν δεν νιώθεις καλά, αν είσαι στενοχωρημένος, αν είσαι απογοητευμένος, αν είσαι θυμωμένος, αγχωμένος, κουρασμένος, εξαντλημένος, αν πιστεύεις πως έχεις δοκιμάσει τα πάντα και πως δεν υπάρχει σωτηρία για σένα, αν νιώθεις στρεσαρισμένος και πιεσμένος, αν δεν έχεις ιδέα προς τα ποια κατεύθυνση να πας, αν δεν έχεις ιδέα ποιος είναι ο δρόμος σου, αν δεν έχεις όρεξη για τίποτα, αν δεν θέλεις να δεις κανέναν, αν δεν ξέρεις πώς να ανταπεξέλθεις σε ένα πολύ σημαντικό θέμα, αντικειμενικά σημαντικό όπως π.χ. ένα θέμα υγείας ή υποκειμενικά σημαντικό κάτι που εσύ έχεις τοποθετήσει πάνω από όλα και το θεωρείς το σημαντικότερο όλων και πιστεύεις ότι αυτό σου «κλέβει» την ενέργεια, αν οτιδήποτε από όλα τα παραπάνω ή οτιδήποτε παραπάνω από όλα αυτά σου συμβαίνουν... Δεν θεωρώ ότι έχεις κατάθλιψη, δεν πιστεύω ότι πρέπει να χαπακωθείς, δεν υποστηρίζω ότι είσαι τρελός ή οτιδήποτε άλλο... Θεωρώ, πιστεύω, υποστηρίζω ότι έχεις ένα πολύ πρακτικό πρόβλημα. Και επειδή κάθε πρόβλημα έχει την λύση του... Μόλις βρήκα την λύση σου. Μην βιαστείς να την υποτιμήσεις. Μην γελάσεις με αυτήν. Μην την κοροιδέψεις. Μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα. Μην βγάλεις συμπεράσματα. Απλά άκουσε την. Άκουσε με. Σε διαβεβαιώνω πως δεν ξέρω περισσότερα από εσένα, δεν είμαι κανένας ειδικός που να γνωρίζει μαγικές τεχνικές που θα σε βοηθήσουν, δεν έχω μαγικές συνταγές στο τσεπάκι μου. Όμως έχω μια πρακτική λύση, που είτε το πιστεύεις είτε όχι, μπορεί να σε βοηθήσει. Αν σε βοηθήσει καλώς, αν δεν σε βοηθήσει απλά δεν σε βοήθησε! Δεν πειράζει...Η λύση που σου προτείνω είναι η εξής:

«Ξεκινώντας από την ντουλάπα!»

Να πας στην ντουλάπα σου και για αρχή απλά να την κοιτάξεις...

Η ντουλάπα σου συμβολίζει την ζωή σου. Αν η ντουλάπα σου είναι άνω-κάτω θα είναι και η ζωή σου άνω-κάτω. Θέλεις η ζωή σου να είναι άνω-κάτω; Δεν το νομίζω.

Θέλεις να αλλάξεις την ζωή σου; Θέλεις να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις κατάματα τον εαυτό σου; Θέλεις να δεις την αλήθεια;

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις την ντουλάπα σου. Απλά να την ανοίξεις... και μετά να την κοιτάξεις... να την κοιτάξεις έτσι όπως δεν την κοίταξες ποτέ...

«Ξεκινώντας από την ντουλάπα!»

Αν ανοίξεις την ντουλάπα σου και πέσουν ένα σωρό ανακατεμένα ρούχα έχεις πολύ δουλειά μπροστά σου. Πάρα πολύ... Ακόμα όμως κι αν δεν γίνει κατολίσθηση ρούχων αλλά απλά μέσα στην ντουλάπα σου γίνεται το χάος σαν να έχει γίνει σεισμός και πάλι έχεις πολύ δουλειά (ίσως λίγο λιγότερη αλλά και πάλι αρκετή...). Ακόμα κι αν δεν γίνεται ολικό χάος αλλά γίνεται μερικό χάος, ακόμα κι αν ο σεισμός είναι λίγα ρίχτερ, και πάλι έχεις πολύ δουλειά (ίσως λίγο λιγότερη αλλά και πάλι αρκετά αρκετή). Ακόμα κι αν γίνεται ένα μικρό μικρούτσικο χάος, μην πανηγυρίσεις! Απλά πάρε το απόφαση: Έχεις πολύ πολύ δουλειά!!!!

Το νόημα έχει ως εξής. Η ντουλάπα σου είναι η ζωή σου. Και αυτά που έχει μέσα η ντουλάπα σου είναι αυτά που έχεις ζήσει και ζεις.

Ανοίγοντας την ντουλάπα σου βρίκεται μπροστά σου ανακατεμένη όλη σου η ζωή...

Ρούχα που φόρεσες σε πρώτα ραντεβού και σε επαγγελματικές συνεντεύξεις, ρούχα που σου έκαναν δώρο (τα επέλεξαν άλλοι για εσένα) ή που τα αγόρασες εσύ (τα επέλεξες εσύ) και από αυτά άλλα που τελικά τα φόρεσες (ήταν σωστές επιλογές, σου ταίριαζαν, τα αγάπησες, τα χρησιμοποιήσες) και άλλα που δεν τα φόρεσες ποτέ (ήταν «λάθος» επιλογές ή τουλάχιστον νομίζεις πως ήταν «λάθος» επιλογές, δεν σου άρεσαν καθόλου, τα παράτησες σε μια γωνιά, δεν ξανασχολήθηκες ποτέ μαζί τους). Ρούχα που τα έχεις ξεχάσει (δεν είχες ιδέα ότι υπήρχαν στην ντουλάπα σου και μένεις και εσύ έκπληκτος μπροστά τους, δεν θυμάσαι καν πώς βρέθηκαν εκεί ή άλλα που θυμάσαι από που προήλθαν αλλά και πάλι για κάποιο λόγο σε συνέφερε να τα ξεχάσεις). Ρούχα που φόρεσες παλιότερα, έχουν φθαρεί αλλά τα κρατάς πιο πολύ για συναισθηματικούς λόγους. Ρούχα που δεν σου χωράνε πια (γιατί άλλαξε το σώμα σου, γιατί άλλαξες εξωτερικά) ή που δεν σου ταιριάζουν πια (γιατί άλλαξε η ψυχή σου, άλλαξες εσωτερικά). Ρούχα που είναι πρακτικά, ρούχα που είναι για τον ύπνο, ρούχα που είναι για έξω ή μέσα στο σπίτι, για επίσημες ή ανεπίσημες περιστάσεις, για το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, το βράδυ. Για το κρύο ή για την ζέστη. Εσώρουχα, κάλτσες, φούστες, μπλούζες, παντελόνια, πουκάμισα, πουλόβερ, φορέματα, όλα βρίσκονται εκεί τσαλακωμένα ή ατσαλάκωτα, περιποιημένα ή απεριποιήτα, παλιά ή καινούρια, χρησιμοποιημένα ή αχρησιμοποίητα, φορεμένα ή αφόρετα, αγαπημένα ή μη αγαπημένα, συνδεδεμένα με συγκεκριμένες αναμνήσεις, συγκεκριμένα πρόσωπα, ή εντελώς ανεξάρτητα από το παρελθόν, όλα βρίσκονται εκεί μπροστά σου και σε κοιτάνε και ζητάνε από εσένα επιτέλους να τα βάλεις σε μια σειρά, να τα οργανώσεις, να τα ξεχωρίσεις, να τα φροντίσεις, να τα παρατηρήσεις... Άλλα ζητούν να τα δώσεις, άλλα απαιτούν να τα κρατήσεις, άλλα θέλουν να τα πετάξεις και να τα ελευθερώσεις αφήνοντας τα επιτέλους να ζήσουν το τέλος που τόσο καιρό τους στερούσες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα αυτά τα ρούχα χρειάζονται χρόνο από τον χρόνο σου και έχουν ένα σίγουρο κοινό σημείο: Εσένα. Και αν θέλεις να νιώσεις καλά με εσένα πρέπει πρώτα να κάνεις τα ρούχα σου να νιώσουν καλά και η ντουλάπα σου θα σε ευγνωμονεί για αυτό. Έτσι θα γίνει και με την ζωή σου. Η ζωή σου θα σε ευγνωμονεί αν την αξιοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δίνοντας χώρο σε αυτά που έχεις ανάγκη, που αγαπάς, που χρειάζεσαι και αφήνοντας στην άκρη οτιδήποτε δεν σε αντιπροσωπεύει... Και πώς θα φτάσεις σε αυτό το επιθυμητό σημείο;

«Ξεκινώντας από την ντουλάπα!»

Αφού ανοίξεις την ντουλάπα σου και την κοιτάξεις για αρκετά αρκετή ώρα... Πάρε μια βαθιά ανάσα και πριν ξεκινήσεις την όποια διαδικασία πήγαινε και βάλε μουσική. Κάνε την διαδικασία ευχάριστη. Ναι, μπορεί να σου φαίνεται ότι έχεις ένα βουνό μπροστά σου να αντιμετωπίσεις. Δεν σου φαίνεται. Δεν είναι ιδέα σου. Είναι γεγονός. Έχεις απέναντι σου το Έβερεστ ή κάτι αντίστοιχο. Αλλά δεν πειράζει... Πήγαινε βάλε μουσική! Τα πάντα γίνονται πιο εύκολα και πιο όμορφα όταν για παρέα σου έχεις την μουσική. Βάλε μουσική, λοιπόν, την μουσική που σου αρέσει να ακούς και μετά ξαναπήγαινε στην ντουλάπα σου και ξανακοίταξέ την...

Και μετά άρχισε να την αδειάζεις... για να την ξαναγεμίσεις όπως εσύ θέλεις.

Χώρισε τα ρούχα σε κατηγορίες. Οι κατηγορίες είναι ανάλογες με εσένα και τα ρούχα σου. Δεν υπάρχουν σωστες και λάθος κατηγορίες. Μόνο εσύ ξέρεις τις κατηγορίες που θα σε βολέψουν για να ξεκινήσεις την διαδικασία της οργάνωσης. Εγώ μπορώ να σου πω παραδείγματα κατηγοριών αλλά δεν μπορώ να σου προσφέρω σε καμία περίπτωση τις κατηγορίες σου. Αυτές θα πρέπει να τις δημιουργήσεις μόνος σου. Μην περιοριστείς στα παραδείγματα που θα σου δώσω. Μην εγκλωβιστείς σε αυτά. Είναι πολύ σημαντικός ο διαχωρισμός που θα κάνεις.

Ένας πρώτος διαχωρισμός θα μπορούσε π.χ. να είναι το να χωρίσεις τα ρούχα σου
σε «Θέλω» και «Δεν θέλω».

Τα «Δεν θέλω»

Δεν έχει νόημα να ασχοληθείς με τα ρούχα που δεν θέλεις πια να βρίσκονται μέσα στην ντουλάπα σου. Θα έχεις παραπάνω δουλειά χωρίς λόγο. Τα ρούχα που είσαι σίγουρος ότι δεν τα θέλεις πια άφησε τα κάπου όλα μαζί. Προσωπικά, πιστεύω πως είναι καλύτερα να πετάξεις από το να μην πετάξεις. Αν πετάξεις τα ρούχα σου μπορεί να σου φύγει ένα τεράστιο βάρος. Μπορεί να γίνεις πιο ελαφρύς και να πετάξεις κι εσύ. Αν πετάξεις μπορεί να πετάξεις. Όσο πετάς δημιουργείς χώρο. Τα ρούχα που δεν θες να κρατήσεις αλλά παρόλα αυτά συνεχίζεις πεισματικά να τα κρατάς περιορίζουν και πιέζουν τα ρούχα που θέλεις πραγματικά να κρατήσεις. Περιορίζουν και πιέζουν εσένα. Να έχεις θάρρος. Να βρεις ό,τι δεν σε ενδιαφέρει πια και να το πετάξεις.

Επίσης, από αυτά, αν υπάρχουν κάποια ρούχα που είναι σε καλή κατάσταση μπορείς να τα δώσεις. Είναι σαν την ανακύκλωση. Και βοηθάς τον κόσμο, και βοηθάς τον εαυτό σου και τους άλλους, και χαίρεσαι με την αίσθηση ότι προσφέρεις κάτι σε κάποιον. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που έχουν ανάγκη από ένα ή περισσότερα ρούχα. Μπορείς είτε να το δώσεις σε κάποιο γνωστό ή άγνωστο σου που το χρειάζεται ή που απλά θα του δώσει χαρά.

Αυτή είναι η συμβουλή μου: Πέταξε και Πρόσφερε. Πρόσφερε και Πέταξε. Πέταξε το παρελθόν ή πρόσφερέ το. Πέταξε ή Πρόσφερε το Παρελθόν. Το να Πετάς το Παρελθόν μπορεί να σε κάνει να Πετάξεις. Αν Πετάξεις το Παρελθόν θα Πετάξεις.

Και πώς θα το πετύχεις αυτό; «Ξεκινώντας από την ντουλάπα»!!!

Τα «Θέλω»

Τα ρούχα που θέλεις πρέπει πάλι να τα χωρίσεις σε κατηγορίες. Αναμνηστικά, πρακτικά, επίσημα, πρόχειρα, αθλητικά... Θα μπορούσες να τα χωρίσεις σε σχέση με το χρώμα ή με το σχήμα ή με τα σχέδια ή με το είδος ή με οτιδήποτε... Οι κατηγορίες της ντουλάπας σου, σου ανήκουν. Οι κατηγορίες της ζωής σου, σου ανήκουν.

Παρατήρησε τα. Πού επαναλαμβάνεσαι; Τι θέλεις; Τι σου αρέσει; Ποια είναι αυτά που επιλέγεις να κρατήσεις; Γιατί επιλέγεις να τα κρατήσεις; Κάνε συνειδητές επιλογές, κράτησε μόνο ό, τι σε αντιπροσωπεύει. Οτιδήποτε περισσότερο είναι περιττό. Οτιδήποτε λιγότερο σε μειώνει. Κράτησε μόνο τα ρούχα που είναι εσύ.

Παρόλα αυτά μην βιαστείς να περιορίσεις τον εαυτό σου. Μια ντουλάπα είναι καλό να έχει από όλα. Μην βιαστείς να την κάνεις ασπρόμαυρη, εκτός αν είσαι σίγουρος πως δεν θέλεις καθόλου το χρώμα. Τόλμησε να γίνεις ο εαυτός σου, δοκιμάζοντας όλες τις πτυχές σου. Δοκίμασε το διαφορετικό. Κάτι που δεν σου άρεσε μπορεί τώρα να σου αρέσει και το αντίστροφο. Να είσαι ανοιχτός στις αλλαγές που μπορεί να σου έχουν συμβεί. Έχεις δικαίωμα να έχεις αλλάξει. Η ντουλάπα σου έχει δικαίωμα να αλλάξει.

Επίσης, η ντουλάπα σου μπορεί να φιλοξενεί πολλά διαφορετικά στυλ. Έχεις πολλές διαφορετικές πλευρές που πρέπει να τις φροντίσεις και να τις προστατεύσεις. Η ντουλάπα σου θα φιλοξενήσει με αγάπη όλες τις διαφορετικές πλευρές σου.

Είσαι τα πάντα. Γίνε τα πάντα.

Αυτή είναι η συμβουλή μου: Παρατήρησε και Πειραματίσου. Πειραματίσου και Παρατήρησε. Παρατήρησε το Παρόν και Πειραματίσου με αυτό και ποιος ξέρει; Μπορεί να το
Πλησιάσεις. Μπορεί να σε Πλησιάσεις.

Και πώς θα το πετύχεις αυτό; «Ξεκινώντας από την ντουλάπα»!!!

Ξέρω καλά πως μπορεί όλα τα παραπάνω να σου φαίνονται κάπως περίεργα... Μπορεί και να είναι.

Μπορεί να έχουν αξία όσα γράφω. Μπορεί και να μην έχουν. Μπορεί να σε βοηθήσουν. Μπορεί και να μην σε βοηθήσουν.

Όσα γράφω μπορείς να τα πετάξεις, να τα προσφέρεις, να τα παρατηρήσεις, να πειραματιστείς με αυτά. Μπορείς να τα πλησιάσεις ή να τα παρατήσεις. Μπορείς απλά να προβληματιστείς για λίγο ή για πολύ... Μπορείς και να μην προβληματιστείς καθόλου!

Μπορείς απλά να ξεκινήσεις από την ντουλάπα.

Μπορείς απλά να μην ξεκινήσεις από την ντουλάπα.

Μπορείς να ξεκινήσεις από το ντουλάπι της κουζίνας, τα ντουλαπάκια του μπάνιου, ή τα ξεχασμένα παραντούλαπα στο μικρό δωματιάκι! Μπορείς να ξεκινήσεις από μία άλλη ντουλάπα! Την ντουλάπα με τα εργαλεία! Ή μπορείς να βγάλεις εντελώς την λέξη «ντουλάπα» και τα παράγωγά της από το μυαλό σου και να ξεκινήσεις από το ψυγείο, την αποθήκη, την βιβλιοθήκη, το γραφείο, το κρεβάτι, το μπαούλο, τα ράφια πάνω από τον καναπέ, τα κουτιά στο πατάρι, τα αρχεία του υπολογιστή σου, τα χαρτιά στο πάτωμα ή απλά μπορείς να ξεκινήσεις από την τσάντα σου! Μπορείς να ξεκινήσεις από οπουδήποτε επιλέξεις εσύ! Αρκεί να ξεκινήσεις... Ξεκινώντας από... κάπου!

Πρέπει να φύγω τώρα. Έχω να κάνω μια επίσκεψη. Σε ένα παλιό καλό μου φίλο. Στην ντουλάπα μου... Στην δική μου ντουλάπα!

Υ.Γ. Αν η ντουλάπα σου είναι εντελώς τακτοποιημένη ή είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στη γη ή αν δεν είσαι ευτυχισμένος χρειάζεσαι λίγο χάος για να ισορροπήσεις... Σου επιτρέπω να με επισκεφτείς, είμαι πρόθυμη να σου δώσω λίγο από το δικό μου χάος! Επίσης, υπάρχει πάντα η λύση του να τα ανακατέψεις όλα και να τα δεις με μια καινούρια ματιά από την αρχή! Να θυμάσαι: Μια ντουλάπα είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ντουλάπα... Μια ντουλάπα αξίζει πάντα την προσοχή σου... Μια ντουλάπα έχει δικαίωμα να την κοιτάξεις με έναν καινούριο διαφορετικό τρόπο... Μια ντουλάπα έχει ανάγκη να την κοιτάξεις έτσι όπως δεν την κοίταξες ποτέ... Όπως ακριβώς και μια ζωή. Και όχι μια τυχαία ζωή. Αλλά η δική ζωή! Η ζωή σου!

7/4/10

Μου αρέσεις... (Β)


Μου αρέσεις!
Μου αρέσεις πολύ!
Μου αρέσεις πάρα πολύ!
Μου αρέσεις πάρα πάρα πολύ!
Δεν μου αρέσεις έτσι κι έτσι.
Δεν μου αρέσεις λίγο.
Δεν μου αρέσεις ελάχιστα.
Μου αρέσεις πάρα πάρα πάρα πολύ!!!

Σε μια άλλη φάση της ζωής μου θα έλεγα με σιγουριά πως είμαι ερωτευμένη αλλά τώρα δεν μπορώ να το πω ή δεν θέλω να το πω. Δεν θέλω να κάνω «βαρύγδουπες» δηλώσεις, δεν θέλω να βιαστώ να «ταμπελοποιήσω» αυτό που νιώθω, δεν θέλω τίποτα άλλο από το απλά να σε βλέπω. Γεμίζεις την ζωή μου με έναν τρόπο διαφορετικό. Είσαι μοναδικός και είχα καιρό να νιώσω πως κάποιος είναι μοναδικός για εμένα. Μου αρέσει ο τρόπος σκέψης σου και το πως κινείσαι. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάς και που μου μιλάς. Μου αρέσει ο τρόπος σου σε όλα. Μου αρέσεις εσύ. Μου αρέσει η λογική σου. Μου αρέσουν τα πάντα πάνω σου και γύρω σου.

Αν μου έλεγαν πώς θα ήθελα να είναι ο άνθρωπος μου θα περιέγραφα εσένα. Σε ονειρεύομαι τα βράδυα, σε σκέφτομαι τα πρωινά και κάθε φορά ανυπομονώ να σε δω από κοντά. Μου αρέσεις τόσο πολύ που δεν το πιστεύω... Μου αρέσεις.

Μου αρέσεις όπως είσαι. Ακριβώς όπως είσαι. Δεν θέλω να αλλάξεις τίποτα. Αν προσπαθήσεις να γίνεις κάτι άλλο για να μου αρέσεις δεν θα μου αρέσεις πια. Αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι έξω από εσένα μόνο και μόνο γιατί πιστεύεις ότι αυτό θα αρέσει σε εμένα, δεν θα μου αρέσεις πια. Δεν θέλω να κάνεις τίποτα για εμένα. Δεν θέλω να αλλάξεις τίποτα. Μου αρέσει αυτό που είσαι. Μου αρέσεις όπως είσαι.

Μου αρέσουν οι λέξεις που επιλέγεις, μου αρέσουν οι φράσεις που επαναλαμβάνεις και οι εκφράσεις που χρησιμοποιείς. Μου αρέσει η απλότητα στον λόγο σου σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα της σκέψης σου. Μου αρέσει η φωνή σου, η χροιά της φωνής σου. Μου αρέσει το πώς τονίζεις τις λέξεις και το πώς τοποθετείς ερωτηματικά παντού. Μέχρι τώρα γνώριζα μόνο έναν άνθρωπο που τοποθετούσε ερωτηματικά ακόμα και στην πιο αυτονόητη και δεδομένη κατάσταση. Τον εαυτό μου. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που αναρωτιέται όσο κι εγώ, όχι όπως κι εγώ, ευτυχώς όχι όπως κι εγώ, αλλά όσο κι εγώ.

Μου αρέσει το χιούμορ σου και η αυτοσάτυρά σου. Μου αρέσει που με κάνεις να γελάω ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμάς τις καταστάσεις. Μου αρέσει που δίνεις στα γεγονότα την αξία που τους αξίζει. Που αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα τα σοβαρά και με χαλαρότητα τα γελοία.

Μου αρέσει που ακόμα κι αν δεν είσαι εγώ, μπορείς να καταλάβεις ό,τι κι αν σου πω. Δεν χρειάζεται να έχουμε ίδια ενδιαφέροντα για να συζητάμε. Δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να είμαστε μαζί. Μου αρέσει που είμαστε τόσο διαφορετικοί αλλά τόσο ανοιχτοί ο ένας προς τον άλλον. Μου αρέσει να μου εξηγείς τον κόσμο σου και μου αρέσει να σου εξηγώ τον δικό μου κόσμο. Μου αρέσουν όλα όσα μαθαίνω μέσα από εσένα και μου αρέσουν όλα όσα με αφήνεις να σου μάθω.

Μου αρέσει που δεν είσαι όπως οι περισσότεροι. Μου αρέσει που δεν είσαι συμβιβασμένος. Μου αρέσει που διεκδικείς τα δικαιώματά σου, που υπερασπίζεσαι το δίκαιο και το σωστό, που βοηθάς τους αδύναμους, που κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να γίνει έστω και λίγο καλύτερος αυτός ο κόσμος. Και μου αρέσει το ότι πιστεύεις σε έναν καλύτερο κόσμο. Μου αρέσει η αισιοδοξία σου σε συνδιασμό με τις γερές ρεαλιστικές σου βάσεις.

Μου αρέσουν οι θεωρίες σου.

Μου αρέσουν οι πράξεις σου.

Και κυρίως μου αρέσει η σύνδεσή τους. Οι θεωρίες σου γίνονται πράξεις για να γεννηθούν οι επόμενες θεωρίες που θα γίνουν κι αυτές πράξεις. Υπάρχει συνέπεια σε αυτά που λες και σε αυτά που κάνεις. Και αυτό μου αρέσει. Γιατί με κάνει να νιώθω πως απέναντί μου έχω έναν ακέραιο άνθρωπο.

Σου αρέσω!
Σου αρέσω πολύ!
Σου αρέσω πάρα πολύ!
Σου αρέσω πάρα πάρα πολύ!
Δεν σου αρέσω έτσι κι έτσι.
Δεν σου αρέσω λίγο.
Δεν σου αρέσω ελάχιστα.
Σου αρέσω πάρα πάρα πάρα πολύ!!!

Μου αρέσει που σου αρέσω. Μου αρέσει που σου αρέσω όπως είμαι. Μου αρέσει που δεν μου ζητάς να αλλάξω. Μου αρέσει που δεν απαιτείς από εμένα αυτά που δεν θα μπορούσα να σου δώσω. Μου αρέσει που με αποδέχεσαι όπως είμαι. Μου αρέσει που με αφήνεις να είμαι αυτό που είμαι χωρίς να με περιορίζεις. Μου αρέσει που μαζί σου μπορώ να είμαι εγώ.

Μου αρέσει που σου αρέσω. Μου αρέσει που μου αρέσεις. Μου αρέσει που σου αρέσω και που μου αρέσεις. Μου αρέσει που υπάρχει αμοιβαιότητα και συγχρονισμός. Μου αρέσει που έχουμε καταργήσει κάθε κανόνα και έχουμε γίνει η εξαίρεση. Μου αρέσει που δεν έχουμε τα συνηθισμένα προβλήματα των σχέσεων. Μου αρέσει που δεν ασχολούμαστε με προσωπικές ανασφάλειες και με ανούσια προβλήματα που εμφανίζονται χωρίς λόγο από το πουθενά. Μου αρέσει που δεν νιώθουμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεωρούμε τον άλλον δεδομένο. Μου αρέσει που έχουμε την σιγουριά και την ασφάλεια χωρίς να έχουμε την κούραση ή την επανάληψη της συνήθειας. Μου αρέσει που δεν υπάρχει ίχνος μετριότητας. Μου αρέσει η δύναμη που εκπέμπουμε μαζί η οποία νικάει και κάθε αδυναμία μας.

Μου αρέσουν τα πάντα! Μου αρέσεις εσύ!

Μου αρέσει που σε θαυμάζω. Μου αρέσει που σε αγαπάω.
Μου αρέσει που με θαυμάζεις. Μου αρέσει που με αγαπάς.

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δεν μου αρέσει σε εσένα...

Tο ότι δεν είσαι αληθινός... Το ότι υπάρχεις μόνο μέσα στο μυαλό μου...

Και για όσο δεν σε βρίσκω δεν μπορώ να αποδείξω στους ανθρώπους, ούτε καν στον εαυτό μου, ότι είναι δυνατό να υπάρξει και να λειτουργήσει ένα άλλο είδος σχέσης από αυτό που συνήθως κυκλοφορεί εκεί έξω... Οι άλλοι θα θεωρούν ότι ψάχνω το ιδανικό και εγώ θα θεωρώ ότι ψάχνω το αυτονόητο. Αν όμως σε βρω θα ξέρω ότι γίνεται, θα ξέρω ότι είναι εφικτό, θα ξέρω ότι είναι αληθινό. Θα ξέρω ότι είσαι αληθινός. Και αυτό το στοιχείο σου θα είναι αυτό που θα αγαπήσω πιο πολύ σε εσένα. Την αλήθεια σου. Την αληθινότητά σου.

Θα μου αρέσει που θα είσαι αληθινός...

Απλά, θα μου αρέσεις...

Μου αρέσεις... (Α)


Μου αρέσεις!
Μου αρέσεις πολύ!
Μου αρέσεις πάρα πολύ!
Μου αρέσεις πάρα πάρα πολύ!
Δεν μου αρέσεις έτσι κι έτσι.
Δεν μου αρέσεις λίγο.
Δεν μου αρέσεις ελάχιστα.
Μου αρέσεις πάρα πάρα πάρα πολύ!!!

Σε μια άλλη φάση της ζωής μου θα έλεγα με σιγουριά πως είμαι ερωτευμένη αλλά τώρα δεν μπορώ να το πω ή δεν θέλω να το πω. Δεν θέλω να κάνω «βαρύγδουπες» δηλώσεις, δεν θέλω να βιαστώ να «ταμπελοποιήσω» αυτό που νιώθω, δεν θέλω τίποτα άλλο από το απλά να σε βλέπω. Γεμίζεις την ζωή μου με έναν τρόπο διαφορετικό. Είσαι μοναδικός και είχα καιρό να νιώσω πως κάποιος είναι μοναδικός για εμένα. Μου αρέσει ο τρόπος σκέψης σου και το πως κινείσαι. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάς και που μου μιλάς. Μου αρέσει ο τρόπος σου σε όλα. Μου αρέσεις εσύ. Μου αρέσει η λογική σου. Μου αρέσουν τα πάντα πάνω σου και γύρω σου.

Αν μου έλεγαν πώς θα ήθελα να είναι ο άνθρωπος μου θα περιέγραφα εσένα. Σε ονειρεύομαι τα βράδυα, σε σκέφτομαι τα πρωινά και κάθε φορά ανυπομονώ να σε δω από κοντά. Μου αρέσεις τόσο πολύ που δεν το πιστεύω... Μου αρέσεις.

Μου αρέσεις όπως είσαι. Ακριβώς όπως είσαι. Δεν θέλω να αλλάξεις τίποτα. Αν προσπαθήσεις να γίνεις κάτι άλλο για να μου αρέσεις δεν θα μου αρέσεις πια. Αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι έξω από εσένα μόνο και μόνο γιατί πιστεύεις ότι αυτό θα αρέσει σε εμένα, δεν θα μου αρέσεις πια. Δεν θέλω να κάνεις τίποτα για εμένα. Δεν θέλω να αλλάξεις τίποτα. Μου αρέσει αυτό που είσαι. Μου αρέσεις όπως είσαι.

Μου αρέσουν οι λέξεις που επιλέγεις, μου αρέσουν οι φράσεις που επαναλαμβάνεις και οι εκφράσεις που χρησιμοποιείς. Μου αρέσει η απλότητα στον λόγο σου σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα της σκέψης σου. Μου αρέσει η φωνή σου, η χροιά της φωνής σου. Μου αρέσει το πώς τονίζεις τις λέξεις και το πώς τοποθετείς ερωτηματικά παντού. Μέχρι τώρα γνώριζα μόνο έναν άνθρωπο που τοποθετούσε ερωτηματικά ακόμα και στην πιο αυτονόητη και δεδομένη κατάσταση. Τον εαυτό μου. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που αναρωτιέται όσο κι εγώ, όχι όπως κι εγώ, ευτυχώς όχι όπως κι εγώ, αλλά όσο κι εγώ.

Μου αρέσει το χιούμορ σου και η αυτοσάτυρά σου. Μου αρέσει που με κάνεις να γελάω ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμάς τις καταστάσεις. Μου αρέσει που δίνεις στα γεγονότα την αξία που τους αξίζει. Που αντιμετωπίζεις με σοβαρότητα τα σοβαρά και με χαλαρότητα τα γελοία.

Μου αρέσει που ακόμα κι αν δεν είσαι εγώ, μπορείς να καταλάβεις ό,τι κι αν σου πω. Δεν χρειάζεται να έχουμε ίδια ενδιαφέροντα για να συζητάμε. Δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να είμαστε μαζί. Μου αρέσει που είμαστε τόσο διαφορετικοί αλλά τόσο ανοιχτοί ο ένας προς τον άλλον. Μου αρέσει να μου εξηγείς τον κόσμο σου και μου αρέσει να σου εξηγώ τον δικό μου κόσμο. Μου αρέσουν όλα όσα μαθαίνω μέσα από εσένα και μου αρέσουν όλα όσα με αφήνεις να σου μάθω.

Μου αρέσει που δεν είσαι όπως οι περισσότεροι. Μου αρέσει που δεν είσαι συμβιβασμένος. Μου αρέσει που διεκδικείς τα δικαιώματά σου, που υπερασπίζεσαι το δίκαιο και το σωστό, που βοηθάς τους αδύναμους, που κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να γίνει έστω και λίγο καλύτερος αυτός ο κόσμος. Και μου αρέσει το ότι πιστεύεις σε έναν καλύτερο κόσμο. Μου αρέσει η αισιοδοξία σου σε συνδιασμό με τις γερές ρεαλιστικές σου βάσεις.

Μου αρέσουν οι θεωρίες σου.

Μου αρέσουν οι πράξεις σου.

Και κυρίως μου αρέσει η σύνδεσή τους. Οι θεωρίες σου γίνονται πράξεις για να γεννηθούν οι επόμενες θεωρίες που θα γίνουν κι αυτές πράξεις. Υπάρχει συνέπεια σε αυτά που λες και σε αυτά που κάνεις. Και αυτό μου αρέσει. Γιατί με κάνει να νιώθω πως απέναντί μου έχω έναν ακέραιο άνθρωπο.

Σου αρέσω!
Σου αρέσω πολύ!
Σου αρέσω πάρα πολύ!
Σου αρέσω πάρα πάρα πολύ!
Δεν σου αρέσω έτσι κι έτσι.
Δεν σου αρέσω λίγο.
Δεν σου αρέσω ελάχιστα.
Σου αρέσω πάρα πάρα πάρα πολύ!!!

Μου αρέσει που σου αρέσω. Μου αρέσει που σου αρέσω όπως είμαι. Μου αρέσει που δεν μου ζητάς να αλλάξω. Μου αρέσει που δεν απαιτείς από εμένα αυτά που δεν θα μπορούσα να σου δώσω. Μου αρέσει που με αποδέχεσαι όπως είμαι. Μου αρέσει που με αφήνεις να είμαι αυτό που είμαι χωρίς να με περιορίζεις. Μου αρέσει που μαζί σου μπορώ να είμαι εγώ.

Μου αρέσει που σου αρέσω. Μου αρέσει που μου αρέσεις. Μου αρέσει που σου αρέσω και που μου αρέσεις. Μου αρέσει που υπάρχει αμοιβαιότητα και συγχρονισμός. Μου αρέσει που έχουμε καταργήσει κάθε κανόνα και έχουμε γίνει η εξαίρεση. Μου αρέσει που δεν έχουμε τα συνηθισμένα προβλήματα των σχέσεων. Μου αρέσει που δεν ασχολούμαστε με προσωπικές ανασφάλειες και με ανούσια προβλήματα που εμφανίζονται χωρίς λόγο από το πουθενά. Μου αρέσει που δεν νιώθουμε την ανάγκη της επιβεβαίωσης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεωρούμε τον άλλον δεδομένο. Μου αρέσει που έχουμε την σιγουριά και την ασφάλεια χωρίς να έχουμε την κούραση ή την επανάληψη της συνήθειας. Μου αρέσει που δεν υπάρχει ίχνος μετριότητας. Μου αρέσει η δύναμη που εκπέμπουμε μαζί η οποία νικάει και κάθε αδυναμία μας.

Μου αρέσουν τα πάντα! Μου αρέσεις εσύ!

Μου αρέσει που σε θαυμάζω. Μου αρέσει που σε αγαπάω.
Μου αρέσει που με θαυμάζεις. Μου αρέσει που με αγαπάς.

Μου αρέσει που είναι αληθινό...

Μου αρέσει που είσαι αληθινός...

Απλά, μου αρέσεις...

7/2/10

Ιούνιος


Αυτός ο μήνας νιώθω πως γλίστρισε μέσα από τα χέρια μου...

Από την προπροπροηγούμενη Τετάρτη ξεκίνησαν οι ζαλάδες και η ναυτία. Και μετά πέρασα την χειρότερη γαστρεντερίτιδα της ζωής μου. Όχι της ζωής γενικά! Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν και χειρότερες! Αλλά στην δική μου ζωή ήταν σίγουρα, με διαφορά, η χειρότερη... Δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να σηκωθώ και να περπατήσω... Πιάστηκε το σώμα μου και ένιωθα τέτοια εξάντληση που νόμιζα πως θα χρειάζομαι έναν ολόκληρο χρόνο για να ξαναβρω τις δυνάμεις μου! Το μόνο που ήθελα, το μόνο που ευχόμουν, ήταν να γίνω καλά. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.

Και είναι η πρώτη φορά που δεν μου συνέβηκε αυτό που μου συμβαίνει συνήθως όταν αρρωσταίνω.

Βλέπετε, όταν αρρωσταίνω έχω αυτήν την «κακή» συνήθεια του να παθαίνω «υπαρξιακά» και να αναθεωρώ την ζωή μου σε όλους τους τομείς. Σκοτεινές σκέψεις ταλαιπωρούν το μυαλό μου με όλους τους δυνατούς τρόπους. Με επισκέφτονται πρώην και νυν, φίλοι παλιοί και καινούριοι, ιδέες, σκέψεις, όνειρα, όλα μπλέκονται, όλα ανακατεύονται και καταλήγω να έχω ένα νοσταλγικό ή ένα απαισιόδοξο συναίσθημα που σε καμία περίπτωση δεν βοηθάει να γίνεις πιο γρήγορα καλά. Ταυτόχρονα, μην με ρωτήσετε πώς γίνεται αυτό, έχω και μια νότα αισιοδοξίας. Εκτιμάω και την πιο μικρή απόλαυση και επαναπροσδιορίζω τις προτεραιότητές μου. Όλα μπαίνουν σε μια τάξη και σε μια σειρά.

Όμως αυτές τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες... δεν έπαθα υπαρξιακά! Ούτε με την θετική ούτε με την αρνητική τους χροιά. Ήμουν τόσο χάλια που δεν είχα περιθώριο να σκεφτώ. Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο το κενό, μόνο το σκοτάδι. Και στο κενό δεν χωράνε ούτε οι υπαρξιακές σκέψεις ούτε φιλοσοφικές αναζητήσεις. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, στο κενό χωράνε όλα τα παραπάνω... αλλά, τέλος πάντων, στο συγκεκριμένο κενό που είχα αυτές τις μέρες δεν χωρούσε τίποτα!!!

Μου έλειψαν όλα τα όμορφα μικρά πράγματα της καθημερινότητάς μου. Αλλά δεν επανεκτίμησα τίποτα. Γιατί; Γιατί τα εκτιμούσα ήδη. Ήξερα ήδη τι ήταν πολύτιμο για εμένα και αυτά που ήδη είχα τοποθετήσει ψηλά, αυτά που ήδη εκτιμούσα, αυτά που ήδη αγαπάω και γεμίζουν τη ζωή μου είναι και αυτά που μου έλειψαν. Ένιωσα, λοιπόν, πως είχα μια σωστή επαφή με τον εαυτό μου και με την πραγματικότητα.

Δεν είχα καμία ανάγκη την αρρώστια για να καταλάβω τι έχει αξία για εμένα και τι όχι. Δεν ένιωσα καμία ανάγκη να «χρησιμοποιήσω» την αρρώστια για να νιώσω ότι έγινα πιο δυνατή. Δεν έγινα πιο δυνατή. Αντιμετώπισα την αρρώστια σαν κάτι που απλά μου συνέβηκε και που έπρεπε να κάνω υπομονή για να περάσει. Έπρεπε να έχω ηρεμία και ψυχραιμία. Ήμουν ρεαλίστρια και ήξερα ότι θα χρειαστούν μέρες για να περάσει η μπόρα.

Και χρειάστηκαν μέρες...

Η μπόρα ακόμα δεν έχει περάσει. Ή μάλλον... η μπόρα έχει περάσει αλλά βρέχει ακόμα... Έχω μέρες βροχής μπροστά μου που πρέπει να προσέχω την διατροφή μου και να αποδεχτώ την αδυναμία που νιώθω. Και για την διατροφή είναι πιο εύκολο να κάνω υπομονή... δεν με πειράζει καθόλου... αλλά αυτή η εξάντληση... με απογοητεύει... Τότε μου υπενθυμίζω πως δεν υπάρχει χώρος για την κυρία απογοήτευση και της λέω να φύγει όπως ακριβώς ήρθε... Εκείνη, παραδόξως, με ακούει και με αφήνει στην ησυχία μου μέχρι να ξαναέρθει...

Κάνω υπομονή και αρπάζομαι από τις τωρινές μικρές χαρές της ζωής. Και ανυπομονώ να γυρίσω στην πολύτιμη καθημερινότητά μου. Μια καθημερινότητα με τα θετικά της και τα αρνητικά της. Μια καθημερινότητα που λατρεύω... παρά τα προβλήματα, τις αγωνίες, τα άγχη της. Μια καθημερινότητα που έφτιαξα με κόπο και αγάπη. Μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει τις αγαπημένες μου στιγμές τις μέρας και τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Μια καθημερινότητα δική μου... Μια δική μου καθημερινότητα... στην οποία ελπίζω να επιστρέψω σύντομα...

Εξάλλου, όπως είπε και ο Ρομπέν των Γιατρών (ένας από τους ελάχιστους γιατρούς που συμπαθώ και που, κυρίως, εμπιστεύομαι και τον έχω ονομάσει έτσι γιατί είναι απίστευτα καλός): «Φάγαμε τον γάιδαρο και μένει η ουρά!» Βέβαια, η ουρά θα κρατήσει 2-3 εβδομάδες (ελπίζω όχι περισσότερο!) αλλά ποιος νοιάζεται; Αν είναι να γίνω καλά τρώω την ουρά με χαμόγελο και φωνάζω και πάλι: Η ζωή είναι ωραία!!!!

Γιατί η ζωή είναι ωραία και συνεχίζει να είναι ωραία παρά τα όσα μας συμβαίνουν...

Και δεν έχει καμία σημασία το αν (αναπόφευκτα;) γλιστράνε κάποιες μέρες μέσα από τα δάχτυλα μας... Σημασία έχει να μην αφήνουμε να μας γλιστρίσει η ίδια η ζωή...