9/15/16

Μου πήρες...



Μου πήρες το τετράδιο μου μέσα από την τσάντα μου και μου το ομολόγησες χρόνια αργότερα σε εκείνο το λεωφορείο μέσα στο οποίο έτυχε να συναντηθούμε...
Ήταν σημαντικό για εμένα... εκείνο το τετράδιο... το έψαξα τότε παντού... πάνω και κάτω από τα θρανία... σε αίθουσες και τάξεις... στο σχολείο και στο σπίτι... σε δωμάτια και σημεία... Ήμουν σίγουρη... Τόσο σίγουρη... πως το είχα επιστρέψει μέσα στην τσάντα μου... Και έπειτα από τόσα χρόνια, πόσα αλήθεια;, πολλά... πάρα πολλά..., να ακούω την εξομολόγησή σου... πως μου το πήρες εσύ! Εσύ... από όλους τους ανθρώπους... Μα γιατί; Ήταν μόνο για εμένα σημαντικό... Λέξεις δικές μου... Προσπάθειες να υπάρξω κάπου στριμωγμένη, έστω και γραπτά... Δεν θα με ενδιέφερε τόσο να «χάσω» ένα άλλο τετράδιο... Των μαθηματικών... Της χημείας... Της φυσικής... Τετράδια των πρακτικών ασκήσεων... Και πάλι θα στενοχωριόμουν αλλά όχι τόσο... Ή να έχανα το τετράδιο... των γαλλικών ή των αρχαίων... Μα όχι αυτό! Που είχε σκέψεις δικές μου... που ήταν μια απεγνωσμένη κατάθεση της τότε τρομοκρατημένης ψυχής μου... που προσπαθούσε μάταια να εκφραστεί και να υπάρξει ακόμα και σε αυτά τα ψυχρά και γελοία πλαίσια του σχολείου...
Σε κοίταξα και δεν το πίστευα... Δεν σε πίστεψα... Ήταν σαν να ένιωθες πως ήταν ένα κατόρθωμα το ότι είχες το δικό μου τετράδιο στα δικά σου χέρια... Σαν να ένιωθες περήφανος για αυτό... Για εμένα απλά για λίγο σταμάτησε ο χρόνος... Όλη εκείνη η αναζήτηση ενός πράγματος που αγάπησα και που έχασα... επειδή μου το πήρες εσύ! Εσύ...
Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα.
Δεν μπορούσα να πω ούτε μία λέξη.
Για λίγο ένιωσα ξανά στριμωγμένη σε ένα λυπηρό παρελθόν.
Δεν ένιωσα να σου κρατάω κακία. Καμία. Καμία κακία. Βλέπεις κι εσύ, ήσουν παιδί. Και ήθελες απλά να υπάρξεις. Απεγνωσμένα έψαχνες κάτι να κρατηθείς... και κάπως έτσι βρήκες το δικό μου τετράδιο... και θέλησες να το κάνεις σανίδα σωτηρίας...
Τι να σου κάνει κι αυτό; Ήταν απλά ένα τετράδιο... Φτιαγμένο από χαρτί... πώς να νικήσει το νερό; Πώς να σε βοηθήσει να μην πνιγείς;
Δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να στηρίξει εμένα, πώς θα ήταν αρκετά ισχυρό για να στηρίξει εσένα;
Βρέθηκες στον κόσμο των ναρκωτικών...
Λυπάμαι για αυτό.
Δεν φαντάζεσαι πόσο με πόνεσε αυτή σου η συνέχεια...
Στο σχολείο όλοι σε θεωρούσαν από τα «χαμένα» παιδιά, αυτά που δεν θα βρουν τον δρόμο τους ποτέ... που δημιουργούν προβλήματα... που μπλέκονται και μπλέκουν και τους άλλους σε άσχημες καταστάσεις... «Χαμένη υπόθεση»... σε θεωρούσαν... Λες και γίνεται ένας αληθινός άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά σου να είναι καταδικασμένα χαμένος... και μια ζωή πραγματική να αντιμετωπίζεται σαν θεωρητική υπόθεση...

Μα εγώ πάντα σε συμπαθούσα... Ακόμα κι αν δεν κάναμε πολύ παρέα... Ακόμα κι αν δεν μιλούσαμε σχεδόν ποτέ μαζί...

Μια φορά... μόνο... χορέψαμε... μαζί... Θυμάσαι;... Τότε στο δημοτικό... Ήσουν από τους λίγους, από τους ελάχιστους, που μου ζήτησαν να χορέψουμε μαζί... Όχι, μόνο τότε... αλλά σε όλη μου την ζωή... Βέβαια, ήσουν αγοράκι... κι εγώ κοριτσάκι... αλλά ήταν ολόκληρο γεγονός... το ότι χορέψαμε μαζί...
Ήμουν ντυμένη κόκκινη μπαλαρίνα τότε... και σε ντρεπόμουν πολύ... πάρα πολύ... Είχα θεωρήσει λάθος αυτήν την επιλογή του κουστουμιού... Ένιωθα άβολα και περίεργα... Ήταν μια στολή που αγαπούσα... αλλά την φόραγα αρκετά χρόνια... και ξαφνικά ένιωσα «μεγἀλη» για αυτήν... «Έχω μεγαλώσει»... Έτσι ένιωσα... Όταν χόρεψα μαζί σου, στον έναν από τους λίγους, τους ελάχιστους, χορούς που χόρεψα ποτέ, για λίγο, ξέχασα το άβολο κουστούμι μου, ξέχασα και τον άβολα φτιαγμένο τότε εαυτό μου, την άβολη αόρατη μάσκα μου, για λίγο έγινα εγώ, εκεί, μόνο μαζί σου...
Θυμάμαι τότε, λίγα κορίτσια ήρθαν στο πάρτυ σου... για την ακρίβεια... μπορεί και κανένα... Νομίζω ήμουν το μόνο... Το μοναδικό κορίτσι... και λίγα παιδιά... λίγοι φίλοι σου... Αυτοί ήμασταν όλοι και όλοι... Τα αγόρια κι εγώ... Ένιωθα να μην ταιριάζω στην γωνίτσα μου... καθισμένη στον καναπέ... περιμένοντας κάτι... χωρίς να ξέρω τι... μα όταν χορέψαμε... ένιωσα για λίγο ταιριαστή... μέσα στους αταίριαστους...
Πώς πήγε η μνήμη μου σε αυτά τα μονοπάτια; Δεν ξέρω... Δεν ξαναμιλήσαμε από εκείνο τον χορό... Όχι πολύ... Σε παρακολουθούσα σιωπηλά και από απόσταση να κυλάς στον δικό σου κατήφορο... λίγο λίγο... Γυμνάσιο... Λύκειο... Αλήθεια, πόσα χρόνια συμμαθητές;! Κυλούσα κι εγώ στον δικό μου κατήφορο τότε... Δεν είχε σταματημό αυτό το κουτρουβάλιασμα... κουβαλάω χτυπήματα ακόμα από τότε... Και κάπου μέσα σε όλα αυτά μου πήρες το τετράδιό μου... χωρίς ποτέ να το μάθω... ποτέ... μέχρι... μετά από χρόνια... μετά από χρόνια χρόνων... που μου εξομολογήθηκες ότι το πήρες... ανάμεσα σε αγνώστους... που βρίσκονταν δεξία και αριστερά μας... και που μας έσπρωχναν... πού και πού... όχι επίτηδες μα όχι και κατά λάθος... και που μας ποδοπατούσαν... γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση του χώρου... ούτε των ορίων... Για μια ακόμα φορά... κι εγώ κι εσύ... αταίριαστοι και στριμωγμένοι... σε έναν κόσμο... που δεν ήταν φτιαγμένος για εμάς... ή ίσως εμείς δεν ήμασταν φτιαγμένοι για τον κόσμο...

Κι εγώ το μόνο που ήθελα να σε ρωτήσω... τώρα πια... είναι αν το έχεις ακόμα... κι αν ναι, αν γίνεται, να μου το επιστρέψεις...

Δεν τα κατάφερε εκείνο το τετράδιο να σώσει ούτε εμένα και από ό,τι φαίνεται ούτε εσένα...

Νομίζω είναι δίκαιο να επιστρέψει πια στα χέρια του πραγματικού του κατόχου...

(Ω! Μακάρι να το έχεις! Μα ξέρω... πως το πιθανότερο... τώρα πια... θα έχει πεταχτεί... ή σκιστεί... ή χαθεί στο βάθος του χωροχρόνου... )

Το θέλω το τετράδιο μου.
Τις χρειάζομαι τις λέξεις μου.
Πάντα τις είχα ανάγκη.

Αν το έχεις, σε παρακαλώ, φέρε μου το πίσω...

Είχες κι εσύ ανάγκη για προσοχή.
Είχες κι εσύ ανάγκη για αγάπη.

Στενοχωρέθηκα όταν σε είδα, όταν σε βρήκα, βουτηγμένο στα ναρκωτικά.
Χάρηκα όταν σε είδα, όταν σε βρήκα, στην προσπάθειά σου να αποτοξινωθείς.

Εύχομαι να κατάφερες να απομακρυνθείς από το δικό σου σκοτάδι...

Ήσουν παιδί.
Ήσουν ένα μικρό αγόρι.
Και κανείς δεν ασχολήθηκε με εσένα.
Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά.
Γιατί κάνεις όσα κάνεις.
Γιατί συμπεριφέρεσαι όπως συμπεριφέρεσαι.
Τώρα που μεγάλωσα τα βλέπω τα πράγματα διαφορετικά.
Κάποιος θα έπρεπε να έχει ενδιαφερθεί.
Για εσένα.
Και...
Για εμένα.
Εγώ κατάφερα να γλιτώσω από το σκοτάδι μου... Τουλάχιστον, από εκείνο το σκοτάδι του τότε...
Ελπίζω τώρα πια κι εσύ...
Αξίζεις να έχεις μια άλλη ζωή...
Έξω από τα ναρκωτικά...
Άκουσέ με... Χρειάζονται πολλά παρά πάνω από ένα τετράδιο για να επιπλεύσουμε...
Συγνώμη αν οι λέξεις μου δεν ήταν αρκετά ισχυρές για να σε στηρίξουν...
Δεν φτιάχτηκαν για εσένα, μα για εμένα.
Δεν γράφτηκαν από εσένα, μα από εμένα.
Αλλά και πάλι... Συγνώμη... που δεν ήταν οι λέξεις μου... αρκετές...
Το τετράδιό μου δεν ήταν σανίδα σωτηρίας...
ήταν απεγνωσμένη κραυγή θυμού...
απομονωμένη έκφραση πόνου...
Αν το έχεις, σε παρακαλώ, σε εκλιπαρώ, δώσε μου το.
Φέρε το πίσω. Στην αρχή του. Σε εμένα.
Μόνο εγώ γνωρίζω τι σημαίνουν εκείνες οι λέξεις... Μόνο εγώ μπορώ να τις διαβάσω με το πραγματικό νόημά τους...
Εύχομαι τόσο να κατάφερες να βγεις ουσιαστικά από το σκοτάδι σου...
Πάντα ήθελα το καλύτερο για εσένα...
Να έχεις μια όμορφη πορεία.
Να έχεις μια ζωή αντίθετη από αυτήν που όλοι οι άλλοι πίστευαν ότι θα έχεις.
Να είσαι και να γίνεις...
αν όχι ευτυχισμένος...
λίγο πιο ήρεμος... λίγο πιο χαλαρός... λίγο πιο ευχαριστημένος...
Αλλά όχι με την βοήθεια των ουσιών...
Με την βοήθεια την ουσία της ίδιας της ζωής...
Η ουσία δεν χρειάζεται ουσίες...
Καταλαβαίνεις;
Καταλαβαίνεις...
Φέρε μου το τετράδιο, αν το έχεις ακόμα, αν το βρεις...
Και θα σου φέρω την ουσία, όταν κι αν την βρω...
Το υπόσχομαι...
Μικρέ μου Φίλε που πια μεγάλωσες...
Αν βρω την ουσία...
Την ουσιαστική ουσία...
Θα σου την φέρω...
Θα σου την προσφέρω...
Όχι γραμμένη σε τετράδιο...
Δεν θα είναι γραμμένη σε κανένα τετράδιο...
Βιωμένη σε στιγμή...
Απλωμένη σε ζωή...
Και δεν έχει καμία σχέση με τις ουσίες στις οποίες συνήθισες και οι οποίες σε έκαναν εξαρτημένο...
Οι ουσίες σε έμαθαν την εξάρτηση...
Μα η ουσία θα σε μάθει την ανεξαρτησία...
Η ουσία της ζωής σε θέλει ανεξάρτητο όχι εξαρτημένο...

Πώς να σου κρατήσω κακία που υπήρξες παιδί;
Πώς να σου κρατήσω κακία που δεν υπήρξες παιδί;
Υπήρξες παιδί χωρίς να υπήρξες... όπως κι εγώ... και γνωρίζω τι σημαίνει το βάρος αυτής της πραγματικότητας...

Φέρε μου το τετράδιο μου...
Είναι κομμάτι του εαυτού μου...
Το χρειάζομαι...
Για να βρω την ουσία...
Και να την μοιραστώ μαζί σου...

Για να ενωθώ ξανά με το παιδί μέσα μου...

Για να μπορέσω να μοιραστώ μαζί σου... έναν ακόμα χορό...

Τον χορό της ζωής.


9/8/16

Το άρθρο μου.




Το άρθρο μου.

(πριν πολλά πολλά χρόνια)


(Το παρακάτω είναι ένα άρθρο που δοκίμασα κάποτε να γράψω για ένα περιοδικό στο οποίο υπήρξε, για λίγο, η περίπτωση να έχω την δική μου στήλη. Μου ζήτησαν να το αλλάξω (δεν αναφέρομαι σε ορθογραφικοσυντακτικογραμματικές αλλαγές αλλά σε άλλου τύπου αλλαγές.). Το άλλαξα. Μετά μου ζήτησαν να το ξαναάλλαξω. Το ξαναάλλαξα. Μετά μου ζήτησαν να το ξανααλλάξω. Και κάτι δεν μου άρεσε στην όλη διαδικασία... από την στιγμή που δεν θα μοιραζόμουν αυτό που ήθελα ακριβώς να μοιραστώ. Ήταν ο τρόπος, ήταν η συμπεριφορά, ήταν πολλά... Ανάμεσα στα διάφορα, μου είπαν πως όλοι, στην αρχή, δέχονται να αλλάξουν τα κείμενά τους. Προφανώς, για μια ακόμα φορά, δεν άνηκα σε αυτούς τους «όλους». Έτσι έχασα την «ευκαιρία» (που για εμένα ήταν μέρος ενός μεγάλου συνολικού ονείρου) του να γράφω σε ένα σημαντικό (για εμένα) περιοδικό και του να έχω ένα δικό μου κομμάτι μέσα σε αυτό. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν θα πληρωνόμουν για αυτό και δεν με ενδιέφερε, τότε, που δεν θα πληρωνόμουν. Είχα ενθουσιαστεί με την ιδέα... του να έχω το δικό μου γραπτό θεατρικό χώρο... μέσα από τον οποίο είχα στόχο να γίνουν γνωστά τα ουσιαστικά και τα πραγματικά προβλήματα του θέατρου. Οι αρχικοί στίχοι ήταν από την τότε παράσταση μου «Το Μπαρ Των Ευχών». Επειδή η στήλη μου θα είχε θέμα τους ίδιους τους καλλιτέχνες... θεώρησα αυτούς τους στίχους ταιριαστούς... και ήθελα να ξεκινάει με αυτούς το τότε άρθρο μου... Το άρθρο που μοιράζομαι εδώ... είναι το αρχικό μου άρθρο... χωρίς τις αλλαγές...)

-


Οι βρυκόλακες της νύχτας ξενυχτούν
είναι καταδικασμένοι να πενθούν
που γεννήθηκαν σε λάθος εποχή
στην ανθρώπινη αδικία έχουν αντοχή
μόνο όταν αφήνονται στη δημιουργία
με δειλό οδηγό τη δική τους φαντασία
γράφουν, τραγουδούν, συνθέτουν
τη ζωή τους καταθέτουν...


Aν είσαι από αυτούς που ξενύχτησαν κάποτε γιατί...

• Ονειρεύτηκες για πρώτη φορά το «Είμαι ηθοποιός». Ονειρεύτηκες τη μαγεία, τη σκηνή, την αυλαία, τα φώτα, τα σκηνικά, τα κουστούμια, τους θεατές, όλα, με κάθε λεπτομέρεια και χάθηκες τόσο πολύ μέσα στα χρώματα που ήταν αδύνατο να αποκοιμηθείς.
• ξαφνικά το ίδιο όνειρο έγινε πιο καθαρό από ποτέ, έγινε λέξεις, έγινε φράση, έγινε μια συγκεκριμένη ευχή «Θέλω να γίνω ηθοποιός». Δεν ήξερες ποια θα είναι η συνέχεια από εκεί και πέρα με αποτέλεσμα να μείνεις ξάγρυπνος όλη την νύχτα.
• αποφάσισες να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα και τη θεωρία πράξη. Αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός και δεν ήξερες πώς να το ανακοινώσεις στους δικούς σου.
• πολύ απλά παρασύρθηκες να διαβάζεις Καβάφη (ή Καρυωτάκη ή Δημουλά ή ό,τι άλλο προτιμάς) μέχρι το πρωί.
• περίμενες με αγωνία τα αποτελέσματα των εξετάσεων του Υπουργείου Πολιτισμού που θα έβγαιναν την επόμενη μέρα.
• δούλευες σε μια καφετέρια για να πληρώνεις τα δίδακτρα της δραματικής σχολής.
• προετοίμαζες ένα ρόλο – ένα μονόλογο – μια σκηνή για μια παρουσίαση σε κάποιο μάθημα στη σχολή σου.
• είχες άγχος για μια αυριανή οντισιόν.
• έκλαιγες (με τις ώρες) από χαρά γιατί μετά από 20 οντισιόν επιτέλους σε πήραν σε μία.
• έκλαιγες (με τις ώρες) από απογοήτευση γιατί τελικά η οντισιόν που σε επέλεξαν ήταν για κάτι που δεν σε εξέφραζε. Για την ακρίβεια, στις πρόβες δεν υπήρχε σεβασμός ούτε προς εσένα ούτε προς το όνειρό σου. Έβλεπες να διαλύεται κομμάτι-κομμάτι εκείνη η αρχική εικόνα με το θίασο, τα φώτα, την αυλαία και τους θεατές.
• είχες υπερένταση πριν από μια πρεμιέρα.
• είχες υπερένταση μετά από μια πρεμιέρα.
• σε παρενόχλησαν σεξουαλικά κατά την διάρκεια μιας πρόβας (ή ακόμα χειρότερα μιας παράστασης) και δεν ήξερες πώς να το χειριστείς. Ένιωσες ανθρώπινο εξευτελισμό και δεν μπόρεσες να σε υπερασπιστείς. Ξενύχτησες γιατί ένιωσες ήττα, πρόδωσες τις αρχές σου και τις αξίες σου.
• Σου ζήτησαν να κόψεις τα μαλλιά σου ή να κάνεις δίαιτα για ένα ρόλο και πέρασες όλο το βράδυ ανάμεσα στο ΝΑΙ και στο ΟΧΙ.
• Σου ζήτησαν να κάνεις γυμνό για μια ταινία ή μια παράσταση και πέρασες όλο το βράδυ ανάμεσα στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ.
• Σου ζήτησαν να μην πληρωθείς καθόλου (φυσικά ούτε λόγος για ένσημα) και απάντησες αμέσως ΝΑΙ (είχες ήδη πει στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις ΟΧΙ και σου φάνηκε ακραίο να πεις τρίτο ΟΧΙ στη σειρά). Ξενύχτησες γιατί αναρωτιόσουν ποιος θα πληρώσει τους λογαριασμούς (πάλι θα ζητήσεις χρήματα από τους γονείς σου;) και πόσο θα σου κοστίσει αυτό το ΝΑΙ.
• αναγκάστηκες να κάνεις δύο δουλειές ταυτόχρονα - παράλληλα είτε σχετικές και οι δύο με το αντικείμενο σου (τηλεόραση και κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση, κινηματογράφο και θέατρο και όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί) είτε η μια από τις δύο εντελώς άσχετη με το αντικείμενο σου ( π.χ. τηλεφωνήτρια το πρωί και θέατρο το βράδυ, θέατρο το πρωί και σερβιτόρος το βράδυ κ.ά.). Τη μοναδική μέρα που είχες ρεπό δεν κοιμήθηκες γιατί δεν μπορούσες να κοιμηθείς. Σε περίπτωση που δεν το θυμάσαι, αυτό το συναίσθημα λέγεται υπερκόπωση.
• Είχες κατάθλιψη και τον τελευταίο μήνα δεν θυμόσουν ούτε τη λέξη ύπνος. Ο λόγος; Από εκεί που την προηγούμενη χρονιά είχες παραστάσεις – πρόβες – γυρίσματα, όλα μαζί, ξαφνικά βρέθηκες χωρίς καμία δουλειά, χωρίς τίποτα. Ένιωσες πως δεν αξίζεις. Λες και την αξία στην δίνει μόνο η ασφάλεια. Αλήθεια σου μίλησε κανείς ποτέ για σταθερότητα στο συγκεκριμένο επάγγελμα;
• αναρωτιόσουν όλο το βράδυ «Γιατί συνεχίζω ακόμα;» και δεν μπορούσες να βρεις απάντηση.
• Σκέφτηκες να παρατήσεις το θέατρο (για 100η φορά;). Τελικά, όπως φαίνεται, δεν το παράτησες.
Και όμως είσαι ακόμα εδώ...


Και η λίστα μου θα μπορούσε να συνεχίζεται αιώνια...

Αν είσαι από αυτούς που είναι ακόμα εδώ...
Αν ανήκεις σε κάποια από τις παραπάνω περιπτώσεις (ή σε όλες μαζί) ή αν είσαι από αυτούς που ξενύχτησαν για κάποιον άλλο παρόμοιο λόγο που δεν γράφτηκε εδώ (ακόμα), τότε ίσως – μπορεί και – να σε αφορούν τα όσα θα γράφω.

Αν πάλι δεν ξενύχτησες ποτέ τότε μάλλον είσαι πολύ τυχερός και γιατί σημαίνει ότι έχεις μια ισορροπημένη σχέση με το θέατρο και με τον εαυτό σου αλλά και γιατί – κυρίως – τα βράδια ξεκουράζεσαι και κοιμάσαι (αντί να αναλώνεσαι σε μια σειρά συναισθημάτων, σκέψεων και ατελείωτων γιατί)!!!!

Είμαι η Μαριλού.
Βρίσκομαι εδώ για να γράψω για το θέατρο. Το θέατρο από την αρχή μέχρι το τέλος. Και επειδή το τέλος δεν το έχω ζήσει ακόμα θα εστιάσω στην αρχή και στην διαδρομή (από το «Θέλω να γίνω ηθοποιός», στο «Σπουδάζω ηθοποιός», στο «Δουλεύω ως ηθοποιός» μέχρι και το «Είμαι ηθοποιός»).
Θα σας μιλήσω απλά και αληθινά, έτσι όπως τα βίωσα τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου και έτσι όπως συνεχίζω να τα ζω.
Είμαι εδώ για να σας μιλήσω για τα δικά μου ξενύχτια και ξέρω πως τα ξενύχτια μου δεν είναι ακριβώς ίδια με τα δικά σας. Γιατί ο δρόμος του καθενός είναι προσωπικός και πολύ μοναχικός. Και είμαι σίγουρη πως δεν χρειάζεστε εμένα για να σας το πω. Το βιώσατε. Κάποιοι από εσάς το βιώνουν ακόμα. Κάποιοι θα το βιώσουν στο μέλλον.
Θα προσπαθήσω να μεταφέρω (μέσα και από παραδείγματα από αληθινές, προσωπικές ιστορίες, δικές μου ή γνωστών μου) μια – όσο το δυνατόν – πιο καθαρή εικόνα για τα όσα συμβαίνουν σε σχέση με το θέατρο στην Ελλάδα και ίσως να χρειαστώ και τη βοήθειά σας (θα σας εξηγήσω στο επόμενο άρθρο πώς μπορεί να γίνει αυτό).
Δεν θα μιλήσω με συγκεκριμένα ονόματα.
Στόχος μου δεν είναι να εκθέσω. Στόχος μου είναι να σχολιάσω.
Δεν είμαι τέλεια και το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ με σιγουριά είναι ότι τα άρθρα μου ΔΕΝ θα είναι τέλεια.
Στόχος μου δεν είναι κάτι τέλειο. Στόχος μου είναι κάτι αληθινό.

Και να ποια είναι η αλήθεια μου:

Το θέατρο είναι τρόπος ζωής. Είναι πώς τρως, πώς κοιμάσαι, πώς περπατάς, πώς αναπνέεις, πώς σκέφτεσαι, πώς αντιμετωπίζεις τους άλλους γύρω σου... είναι τι πιστεύεις, τι θέλεις, τι κάνεις, τι είσαι...

Από την στιγμή που αποφάσισες – εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο – να γίνεις ή να είσαι ηθοποιός – το θέατρο (το δικό σου θέατρο) είσαι ΕΣΥ και κανένας άλλος.
Μη φοβάσαι. Δεν πρόκειται να σε ρωτήσω «Γιατί θέλεις να γίνεις ηθοποιός;» ή «Γιατί έγινες ηθοποιός;».
Ξέρω ήδη την απάντηση. Δεν υπάρχει θέμα επιλογής. Δεν μπορείς να γίνεις κάτι άλλο. Το να είσαι ηθοποιός ή το να θέλεις να γίνεις ηθοποιός είναι μια βαθύτερη ανάγκη από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Γιατί αν μπορούσες θα το είχες ήδη κάνει.
Πραγματικά, κανένας δεν μπορεί να φανταστεί πόσο δύσκολος είναι ο καλλιτεχνικός χώρος. Κανένας, εκτός από εμένα και από εσένα. Κανένας, εκτός από εμάς. Από τη στιγμή που ξεκινάς για να σπουδάσεις μέχρι και τη στιγμή που γίνεσαι επαγγελματίας ηθοποιός ζεις ένα διαρκή αγώνα για να προστατεύσεις τον εαυτό σου (την καθαρότητα, την αμεσότητα, την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και τα συναισθήματά σου) και να προστατεύσεις και την έννοια της τέχνης έτσι όπως την έχεις μέσα σου.

Ναι, το θέατρο είναι ένας προσωπικός και πολύ μοναχικός δρόμος με πολλά εμπόδια που πρέπει να προσπεράσεις αλλά και με πολλές συγκινήσεις και συναισθήματα.

Κατά την γνώμη μου ΑΞΙΖΕΙ να το προσπαθήσεις.


Είμαι εδώ για να σου πω κάτι.
Είτε το πιστεύεις είτε όχι, το όνειρο σου βρίσκεται ΚΑΙ στα δικά σου χέρια. Ίσως να βρίσκεται ΜΟΝΟ στα δικά σου χέρια. Ναι, ξέρω θα με θεωρήσεις ρομαντική. Αλλά ο ρομαντισμός μου γεννήθηκε μέσα από τον απόλυτο ρεαλισμό. Πατάω γερά στη γη και ξέρω καλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις κάθε μέρα. Και όμως είμαι εδώ για να σου πω (αν και ξέρω πως η γνώμη μου μπορεί να έχει πολύ λίγη σημασία για εσένα) πως μπορείς (και οφείλεις) να προστατεύσεις το όνειρο σου γιατί πολύ απλά κανείς άλλος δεν θα το κάνει για εσένα.

Το όνειρό σου είναι η ταυτότητα σου.

Το θέατρο είναι ένας διαρκής δρόμος προς την αυτογνωσία και μια διαρκής πάλη να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Μαθαίνεις τον εαυτό σου και στη συνέχεια τον εκθέτεις μπροστά σε άλλους με στόχο να τους κάνεις να ζήσουν ό,τι ζεις, να νιώσουν ό,τι νιώθεις, να είναι αυτό που είσαι. Και όταν βγουν από την αίθουσα να κουβαλάνε έναν προβληματισμό που αν τον επεξεργαστούν θα γίνουν καλύτεροι.

Το θέατρο δεν είναι στρωμένο με ροδοπέταλα.
Μεγαλώνοντας και γνωρίζοντάς το, η αγάπη μου δεν έφυγε. Άλλαξε, μεταμορφώθηκε.
Οι δυσκολίες με έκαναν πιο δυνατή.
Το όνειρό έγινε πιο καθαρό.
Ναι· το θέατρο δεν είναι σε καμία περίπτωση στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά υπάρχουν πεταλουδοστιγμές που έρχονται και φεύγουν κι αυτές σου δίνουν την ελπίδα και μένεις και συνεχίζεις και προσπαθείς...

Είμαι εδώ για να σου πω:

Σε θαυμάζω – εσένα που με διαβάζεις τώρα – γιατί συνεχίζεις και προσπαθείς.

Σε καταλαβαίνω – πέρα για πέρα – γιατί κι εγώ συνεχίζω και προσπαθώ.

Μα πάνω από όλα

Σε ευχαριστώ γιατί μου δίνει δύναμη να ξέρω πως υπάρχεις κι εσύ.

Είμαι εδώ για να σου πω ότι ΑΞΙΖΕΙΣ και εσύ και τα όνειρά σου και είμαι εδώ για να φτιάξουμε μαζί τη δική μας ΦΩΝΗ.

Να μιλήσουμε για όσα μας συμβαίνουν.

Τα υπόλοιπα την επόμενη φορά...

Μέχρι τότε καλή δύναμη σε όλους για όσα κάνετε

Μαριλού