4/24/16

Εξαρτήσεις...



Δεν καπνίζω.
Δεν πίνω.
Δεν κάνω ναρκωτικά.

Δεν μου αρέσουν οι εξαρτήσεις.
Δεν μου αρέσουν οι εθισμοί.
Δεν μου αρέσουν οι αλυσίδες.

Και τι συμβαίνει με τις σχέσεις;
Και τι συμβαίνει με τους ανθρώπους;
Και τι συμβαίνει με τον έρωτα;

Ούτε εκεί μου αρέσουν... οι άνθρωποι εθισμοί, οι σχέσεις-εξαρτήσεις και ο έρωτας-φυλακή. Απλά εκεί μου πήρε λίγο παραπάνω χρόνο για να το μάθω, να το αισθανθώ, να το καταλάβω και να το χειριστώ. Χρειάστηκε να κάνω κατάχρηση μέχρι να μάθω να κάνω σωστή χρήση των συναισθημάτων μου. Τώρα πια...

Δεν μπαίνω σε σχέσεις-εξαρτήσεις.
Δεν συνδέομαι με ανθρώπους-εθισμούς.
Δεν ζω μέσα σε έρωτες-φυλακές.

Τώρα πια ο έρωτας μου πάντα είναι ελεύθερος... και εγώ είμαι ελεύθερη μέσα σε αυτόν...

Και τι συμβαίνει με όσα επιθυμείς να έχεις;
Και τι συμβαίνει με όσα ποθείς να γίνεις;
Και τι συμβαίνει με όσα αγαπάς να κάνεις;

Τώρα η επιθυμία δεν είναι εξάρτηση.
Τώρα ο πόθος δεν είναι εθισμός.
Τώρα η αγάπη δεν έχει περιορισμούς.

Τώρα υπάρχουν γλυκές συνήθειες,
Μα δεν υπάρχουν εγκλωβισμένες επιλογές.
Τώρα υπάρχουν ζεστές στιγμές,
Μα δεν υπάρχουν εξαναγκασμένες αποφάσεις.

Τώρα πια η αγάπη μου πάντα είναι απεριόριστη... και εγώ είμαι απεριόριστη μέσα σε αυτήν...

Δεν καπνίζω.
Ζω.
Δεν πίνω.
Δίνω.
Δεν κάνω ναρκωτικά.
Κάνω χορευτικά.
Δεν έχω εξαρτήσεις.
Έχω ερωτήσεις.
Δεν μπλέκω με ανθρώπους.
Είμαι με ανθρώπους.
Δεν μπλέκω στις σχέσεις.
Είμαι στις σχέσεις.

Δεν γίνομαι προσπαθώντας να είμαι.
Είμαι προσπαθώντας να γίνομαι.

Περπατάω ανάμεσα στα τσιγάρα, τριγυρνάω ανάμεσα στα ποτά, και... φτιάχνω ζωγραφιές στον καπνό των τσιγάρων... παίζω μουσικές στα χείλια των ποτηριών...

Υπάρχει ένας άλλος δρόμος... για την ζωή και την υγεία...

και ονομάζεται ανθρώπινη δημιουργία...



4/20/16

Α. Αυτός. Β. Αυτή.




Α. Είσαι πριγκίπισσα;
Β. Όχι. Εσύ είσαι πρίγκιπας;
Α. Όχι.
Β. Επομένως, είναι σίγουρο. Δεν ανήκουμε στα παραμύθια. Ανήκουμε στην πραγματικότητα.
Α. Νομίζω πως δεν ανήκουμε πουθενά.
Β. Μπορεί να ανήκουμε κάπου. Μπορεί να ανήκουμε παντού.
Α. Αν ανήκουμε παντού είναι σαν να μην ανήκουμε πουθενά.
Β. Μπορεί.
Α. Πώς γίνεται να είσαι τόσο όμορφη αφού δεν είσαι πριγκίπισσα;
Β. Πώς γίνεται να είσαι τόσο γοητευτικός αφού δεν είσαι πρίγκιπας;
Α. Όταν σε κοιτάζω γίνομαι γοητευτικός.
Β. Όταν σε ακούω γίνομαι όμορφη.
Α. Μα δεν γίνεται να γίνει κάποιος όμορφος επειδή ακούει κάποιον άλλον.
Β. Τότε ούτε γίνεται να γίνει κάποιος γοητευτικός επειδή κοιτάζει κάποιον άλλον.
Α. Μπορεί.
Β. Έχεις άλογο;
Α. Όχι. Εσύ έχεις παλάτι;
Β. Όχι.
Α. Επομένως, είναι σίγουρο. Δεν είμαστε παραμύθι. Είμαστε πραγματικότητα.
Β. Νομίζω πως δεν είμαστε τίποτα.
Α. Μπορεί και να είμαστε κάτι. Μπορεί και να είμαστε τα πάντα.
Β. Αν είμαστε τα πάντα είναι σαν να μην είμαστε τίποτα.
Α. Μπορεί.
Β. Πιστεύεις στα παραμύθια;
Α. Πιστεύεις στην πραγματικότητα;
Β. Όχι.
Α. Κι εγώ, όχι.
Β. Για τα παραμύθια ή για την πραγματικότητα;
Α. Και για τα δύο.
Β. Κι εγώ.
Α. Κι εσύ τι;
Β. Κι εγώ και για τα δύο.
Α. Σου αρέσει ο ήλιος;
Β. Σου αρέσει το φεγγάρι;
Α. Μου αρέσουν τα αστέρια.
Β. Και εμένα μου αρέσουν τα αστέρια.
Α. Η ιστορία σου έχει αρχή;
Β. Η ιστορία σου έχει τέλος;
Α. Η ιστορία μου έχει μέση.
Β. Και εμένα η ιστορία μου έχει μέση.
Α. Έχει και αρχή η ιστορία μου.
Β. Και εμένα έχει και αρχή η ιστορία μου.
Α. Τέλος δεν έχει.
Β. Τέλος δεν έχει.
Α. Αγαπάς;
Β. Μ' αγαπάς;
Α. Ρώτησα αν "Αγαπάς";
Β. Κι εγώ ρώτησα αν "Μ' αγαπάς;"
Α. Δεν ξέρω.
Β. Ούτε εγώ.
Α. Αν "Μ' αγαπάς";
Β. Όχι, αν "Αγαπώ".
Α. Κάτι νιώθω για εσένα.
Β. Δεν είναι αρκετό.
Α. Μπορεί και να είναι.
Β. Μπορεί και να είναι.
Α. Ποιος είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο;
Β. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Α. Να μείνω πραγματικότητα.
Β. Να γίνω παραμύθι.
Α. Αυτός είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Β. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο.
Α. Ποιο μονοπάτι είναι αυτό;
Β. Αυτό που στεκόμαστε;
Α. Κι αυτό που περπατάμε.
Β. Μα τώρα δεν περπατάμε.
Α. Μπορεί, όμως, να περπατήσουμε.
Β. Ας περπατήσουμε.
Α. Αν είχες παλάτι θα πηγαίναμε προς αυτό.
Β. Αν είχες άλογο θα ανεβαίναμε σε αυτό. Θα με αγαπούσες αν είχα παλάτι;
Α. Θα με αγαπούσες αν είχα άλογο;
Β. Εγώ, έτσι κι αλλιώς, "Σ' αγαπώ."
Α. Μα είπες πως δεν ξέρεις αν "μ' αγαπάς".
Β. Όχι, είπα πως δεν ξέρω αν "αγαπώ".
Α. Αν ξέρεις πως "μ'αγαπάς" τότε σίγουρα "αγαπάς".
Β. Μπορεί.
Α. Κι εγώ "Σ' αγαπώ".
Β. Μα είπες πως δεν ξέρεις αν "αγαπάς".
Α. Όχι, είπα πως δεν ξέρω αν "σ' αγαπώ". Αλλά το είπα ψέμματα.
Β. Αν είπες ψέμματα σίγουρα δεν βρισκόμαστε σε παραμύθι.
Α. Και στα παραμύθια λέγονται ψέμματα.
Β. Πιο σπάνια.
Α. Αλλά λέγονται.
Β. Στην πραγματικότητα, πιο συχνά.
Α. Μπορεί.
Β. Αν "Μ' αγαπάς" κι αν "Σ' αγαπώ"... αυτό σημαίνει πως μπορούμε να γίνουμε παραμύθι;
Α. Μπορεί.
Β. Πολλά μπορεί...
Α. Και λίγα ξέρει...
Β. Ο άνθρωπος;
Α. Ο άνθρωπος.
Β. Πολλά μπορώ.
Α. Και λίγα ξέρω.
Β. Θέλεις να γίνουμε παραμύθι;
Α. Κι αν δεν γίνεται να γίνουμε παραμύθι;
Β. Θα γίνουμε πραγματικότητα.
Α. Κι αν δεν γίνεται να γίνουμε πραγματικότητα;
Β. Θα γίνουμε κάτι που θα το ονομάσουμε όπως θέλουμε εμείς.
Α. Ωραίο ακούγεται.
Β. Ωραίο φαίνεται.
Α. Αν γίνεται...
Β. Γίνεται.
Α. Είσαι πριγκίπισσα;
Β. Όχι. Δεν είμαι, αλλά ούτε θα ήθελα να γίνω. Εσύ είσαι πρίγκιπας;
Α. Όχι, αλλά ούτε θα ήθελα να γίνω.
Β. Ούτε παλάτι θα ήθελα να έχω.
Α. Ούτε άλογο θα ήθελα να έχω.
Β. Μου αρκεί που είμαι εγώ.
Α. Μου αρκεί που είμαι εγώ. Μου αρκεί που "Σ' αγαπώ".
Β. Μου αρκεί που "Σ' αγαπώ".





4/6/16

Υπουργείο Πολιτισμού, Δραματικές Σχολές (Εξετάσεις και Εγώ)



(Για όσους δεν γνωρίζουν το σύστημα των εξετάσεων σε σχέση με τους ηθοποιούς, θα υπάρξει κάποια άλλη στιγμή, κάποιο άλλο αναλυτικό κείμενο, όταν βρεθεί ο χωροχρόνος για να το γράψω... Για όσους, όμως, το γνωρίζουν... αποφάσισα να μοιραστώ κάτι... μικρό...)...

Ήμουν από τους ανθρώπους που έδωσαν ξανά και ξανά και ξανά αυτές τις περιβόητες εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού για τις Δραματικές Σχολές και θεωρώ πως, μάλλον, θα ήταν καλύτερα να βρεθεί ένας άνθρωπος και να μου πει να σταματήσω να τις δίνω. Αλλά τότε πίστευα ακόμα πως υπάρχει λίγο περιθώριο στο σύστημα για την αξία. Ήθελα να σπουδάσω θέατρο σωστά... ποιος μπορεί άραγε να σε κατηγορήσει για το ότι θέλεις να σπουδάσεις σωστά αυτό που αγαπάς;

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Δεν γίνεται να εθελοτυφλήσω.

Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως άξιζα να περάσω σε αυτές τις εξετάσεις και όμως δεν πέρασα. Μπορεί και να μην με πιστέψεις. Και πάλι δεν θα αλλάξει η πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι μία. Οι άνθρωποι που με είδαν στην σκηνή το γνωρίζουν. Και δεν μιλάω μόνο για τους κριτές και τους εξεταστές. Μιλάω και για τους ανθρώπους που έδιναν πριν ή μετά από εμένα. Μιλάω και για τους σκηνοθέτες που με έβλεπαν στις οντισιόν και με ξεχώριζαν ανάμεσα στα τόσα άτομα. Ο ίδιος άνθρωπος ήμουν. Η σκηνή άλλαζε. Το πλαίσιο άλλαζε. Μα εγώ ήμουν εγώ. Και αυτό που συνέβαινε στην σκηνή ήταν αυτό που συνέβαινε στην σκηνή.

Κόπηκα. Κόπηκα. Κόπηκα.

Σε αυτές τις εξετάσεις... που να υπενθυμίσω... υποτίθεται πως σε κρίνουν για το αν είσαι κατάλληλος για να σπουδάσεις για ηθοποιός... Δηλαδή πηγαίνεις και δίνεις εξετάσεις πριν να πας σε σχολή, για να σε «κρίνουν» για το αν είσαι «ικανός» για να πας σε σχόλη, για το αν είσαι αρκετά «ταλαντούχος» για να σπουδάσεις (!) ηθοποιός. Το παράλογο του συστήματος σκοπεύω να το αναλύσω, κάποια άλλη στιγμή... Και συνεχίζω...

Σημασία έχει... πως εγώ τότε ήθελα να έχω αναγνωρισμένο χαρτί ηθοποιού... και ο μόνος τρόπος να το αποχτήσω... ήταν αυτές οι εξετάσεις...

Συνέχιζα, λοιπόν, να τις δίνω. Και συνέχιζα να κόβομαι. Ενώ φυσικά στο ενδιάμεσο... πήγαινα σε σεμινάρια, έκανα μαθήματα, πήγαινα σε οντισιόν, έκανα πρόβες και παραστάσεις... γιατί δεν ήθελα ο χρόνος αυτός να πάει... χαμένος... περιμένοντας...

Κάποια στιγμή, πήγα και βρήκα κάποιον της κριτικής επιτροπής... Να τον ρωτήσω... Βλέπεις, εκείνος, δίδασκε σε σχολές και προετοίμαζε αυτούς που ο ίδιος αργότερα θα περνούσε ή θα έκοβε στις εξετάσεις... Εδώ, να σημειώσω, πως, φυσικά, υπάρχουν και οικονομικά συμφέροντα μέσα σε αυτό το γελοίο σύστημα προετοιμασίας... Πήγαιναν, λοιπόν, στο μάθημά του, τα παιδάκια και είχαν την ελπίδα πως αν πάνε στην δική του προετοιμασία... θα περάσουν. Θα έχουν το «μέσο». Σε δύο επιτροπές αυτός. Και εδώ και εκεί και αλλού.
`
Πήγα, λοιπόν, κάποια στιγμή, να τον βρω στο τέλος ενός μαθήματός του και τον ρώτησα... κοιτάζοντας τον στα μάτια...

«Θέλω να μάθω ποια είναι τα κριτήρια της επιτροπής των εξετάσεων του Υπουργείου Πολιτισμού.»

Εκείνος για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή, πάγωσε, όπως και πάγωσαν και τα παιδάκια- μαθητές του που κάθονταν πιο πέρα... και τα οποία δεν τολμούσαν να πουν τίποτα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους... έσκυβαν το κεφάλι με την ελπίδα του να φέρουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν, να περάσουν στις εξετάσεις, να μπουν στις σχολές ως «αναγνωρισμένοι» μαθητές και να γίνουν «αναγνωρισμένοι» ηθοποιοί...

Έπειτα σαν να ξαναβρήκε τον εαυτό του, γύρισε και μου είπε με ύφος

«Θέλεις να μάθεις τα κριτήρια της επιτροπής;»

«Ναι.» απάντησα σοβαρά. «Κόβομαι ξανά και ξανά και θέλω να μάθω ποια είναι τα κριτήρια της επιτροπής.»

Και εκείνος μου απάντησε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ...

«Το αν είσαι ξανθιά, το αν έχεις μεγάλη περιφέρεια και το αν έχει φάει ή όχι η επιτροπή πιο πριν.»

Και γέλασε γύρω όλο το τμήμα. Ξέρεις, αυτά τα παιδάκια, τα γεμάτα όνειρα... που νομίζουν ότι είναι σοφό να γελάς στα σημεία εκείνου που θα είναι το «μέσο» σου για να περάσεις σε κάτι γελοίες εξετάσεις... Αυτά τα ίδια, γέλασαν... και είναι και τα ίδια που αργότερα, έκλαψαν... όταν τα έκοψε αυτός ο ίδιος δάσκαλος που τα «προετοίμαζε» για τις εξετάσεις...

Όπως καταλαβαίνεις...

Δεν γέλασα καθόλου καθώς τίποτα δεν μου φάνηκε αστείο.

«Σοβαρά ρωτάω.» του είπα.

«Κι εγώ σοβαρά απαντάω.» μου είπε.

Συνέχισα να τον κοιτάζω... και δεν το πίστευα... Ήταν σαν να μου αποκαλύφτηκε ένα μεγάλο μέρος του θεάτρου σε αυτό το βλέμμα...

Είχαμε δύο-τρεις στιγμές ακόμα... που δεν θα τις γράψω εδώ... Δεν έχουν, εξάλλου, τόση σημασία...

Και, έπειτα, έφυγα... Μα υποσχέθηκα να θυμάμαι...

Ξέρεις γιατί;

Για αυτό ακριβώς το σημείο.

Το τωρινό.

Για να μπορώ να πω σε εσένα που δίνεις αυτές τις εξετάσεις, εσένα που κόβεσαι, εσένα που στενοχωριέσαι, εσένα που νομίζεις πως κρίνεσαι από αυτό, εσένα που σε σχολιάζουν όταν ανεβαίνεις στην σκηνή, που σου φωνάζουν, που σε διακόπτουν, που δεν σε σέβονται, που πίνουν τον καφέ τους, που μιλάνε, που κάνουν θόρυβο, που γελάνε, αυτοί οι άνθρωποι του θεάτρου που δεν είναι καλοί θεατές μα που σε κρίνουν για το αν αξίζεις να γίνεις καλός ηθοποιός και να σπουδάσεις θέατρο, που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει σεβασμός πάνω ή κάτω από την σκηνή...

Για να μπορέσω να σου πω... πως αυτοί που είναι στην επιτροπή... σε κόβουν...
Για το χρώμα των μαλλιών σου...
Για το σχήμα του σώματός σου...
Και για το αν οι ίδιοι είναι «χορτάτοι» ή όχι...

Μα, φυσικά, δεν είναι ούτε κι αυτή ακριβώς η αλήθεια... Δεν θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να μου πει για τα πολιτικά ή τα άλλου τύπου «μέσα». Για αυτά, δεν μπορούσε να με κοιτάξει στα μάτια και να μου μιλήσει. Σχεδόν, μπορεί και, έστω λίγο, ελάχιστα, να τον εκτιμούσα αν ξεκάθαρα μου έλεγε πως παίζουν άλλα πράγματα από πίσω. Αλλά όχι, αυτό δεν μπορούσε να το πει. Αυτά σου τα λέω εγώ, που τα έμαθα και τα κατάλαβα, εκ των υστέρων...

Μπορεί απλά να κόβεσαι γιατί δεν είσαι ο γιος του τάδε ή η κόρη του δείνα... γιατί δεν ψήφισες αυτόν ή γιατί ψήφισες τον άλλον...

Στην πορεία μου, δεν μπορείς να φανταστείς τι είδα και τι άκουσα.

Υπήρξε άτομο που πέρασε τις εξετάσεις χωρίς καν να τις δώσει... Το πιστεύεις;! Δε πήγε καν... αλλά κι όμως πέρασε... Άλλη ιστορία αυτή... Να σου την πω να γελάς μέχρι αύριο... Ή να κλαις... Όπως το πάρει κανείς...

Εγώ δεν είμαι ξανθιά.
Εγώ, δεν ξέρω αν έχω μεγάλη περιφέρεια, πάντως σίγουρα δεν ήμουν και δεν είμαι μοντέλο.
Εγώ δεν είμαι χορτάτη.
Εγώ δεν ψήφισα ποτέ κανέναν για καμία θέση στον μη ήλιο.
Εγώ δεν μπήκα ποτέ σε κανένα κόμμα.
Εγώ δεν είμαι γιος του τάδε ή κόρη του δείνα.

Εγώ είμαι απλά ένας άνθρωπος που ονειρευόταν να σπουδάσει θέατρο.

Και έβλεπα ανθρώπους να κόβονται σε αυτές τις εξετάσεις και να λένε... ήταν το άγχος... ήταν τα λόγια... ήταν που δεν ήμουν καλός... ήταν που δεν ένιωθα καλά... Κανένας δεν κοίταζε το πλαίσιο...

Συνηθίζουν να λένε κάποιοι πως σαν λαός... δεν παίρνουμε τις ευθύνες μας και κατηγορούμε συνέχεια τους άλλους για ό,τι μας συμβαίνει...

Εγώ οφείλω να ομολογήσω πως είδα αρκετές φορές να συμβαίνει και το αντίθετο... Τι είναι αυτό το ενοχικό μας σύνδρομο; Πόσο πρέπει να έχουμε κακοποιηθεί ως λαός για να πιστεύουμε πως ό,τι «κακό» μας συμβαίνει το αξίζουμε; Πως ευθυνόμαστε για όλα εμείς ακόμα κι όταν δεν ευθυνόμαστε;

Και στο κάτω κάτω... ακόμα κι αν είχες άγχος, δεν είπες τα λόγια σου, δεν ήσουν «καλός»... ακόμα και τότε... αυτές οι εξετάσεις δεν σε κρίνουν για το να είσαι ΕΤΟΙΜΟΣ ηθοποιός... σε κρίνουν για το αν είσαι ικανός να πας να σπουδάσεις για ηθοποιός!

Είχα γνωστό που έδωσε επτά φορές! Επτά! Και μόνο για την θέληση και την επιμονή του θα έπρεπε να τον περάσουν...

Εγώ οφείλω να ομολογήσω πως σταμάτησα πριν τις επτά... Αρχίζουν να αφήνουν σημάδια και να πονάνε τα άτιμα τα κοψίματα... όσο δυνατός και να είσαι και όσο και να προσπαθείς να προστατεύσεις τον εαυτό σου... και καταλαβαίνεις πως αφού δεν σταματάνε να σε κόβουν πρέπει να σταματήσεις να κόβεσαι...

Εγώ δεν ξέχασα τα λόγια μου. Εγώ δεν μπέρδεψα την γλώσσα μου. Εγώ δεν ένιωσα πως το άγχος μου επηρέασε την απόδοσή μου. Εγώ δεν ένιωσα πως η συμπεριφορά τους επηρέασε την απόδοσή μου. Εγώ τα πήγα καλά. Το ήξερα. Το ένιωθα. Εγώ έφευγα από τις εξετάσεις και είχα την ενέργεια της παράστασης... Εγώ χαιρόμουν απλά να βρίσκομαι στην σκηνή...

Σου το λέω, λοιπόν, εγώ κι ας μην με πιστεύεις. Μην αφήσεις να νομίσεις πως έφταιγαν τα λόγια που ξέχασες ή οι λέξεις που μπέρδεψες για το ότι κόπηκες.

Δε ήταν τα ξεχασμένα ή τα μπερδεμένα λόγια.

Μην αφήσεις να νομίσεις πως ευθυνόταν κάτι στον λόγο ή στην κίνησή σου.

Δεν ήταν ο λόγος ή η κινήση σου.

Δεν ήταν η παρουσίασή σου.

Δεν ήταν το παίξιμό σου.

Δεν ήσουν εσύ.

Μπορεί εξάλλου να μην σε είδαν καν.

Αλλά ακόμα κι αν σε είδαν. Μπορεί να μην είχε σημασία το ότι σε είδαν.

Δεν σε έκοψαν (ή δεν σε πέρασαν) σε αυτές τις εξετάσεις επειδή κάτι είδαν ή δεν είδαν σε εσένα.

Μην αφήσεις να σου στερήσουν το όνειρο.

Μην αφήσεις να σε κάνουν να πιστέψεις πως μπορεί και καλά να μην είσαι αρκετά ικανός ή αρκετά ταλαντούχος.

Μην αφήσεις να σε απορρίψουν.

Αυτό που απορρίπτουν δεν είσαι εσύ.
Είναι το ό,τι αξιοκρατικό μπορεί να υπάρχει.

Μην αφήσεις να σου στερήσουν την αγάπη.

Αν σε έκοψαν ή αν σε κόψουν, μάλλον, θα πρέπει να προβληματιστείς και από την ανάποδη.

Ας το κάνουμε με ανάποδο τρόπο. Ας το κάνουμε διαφορετικά.

Αν θέλεις μπορούμε να πέσουμε κι εμείς στην παγίδα του...

Κάτι είχες και θα σε έκοψαν.
Και Κάτι δεν είχες και θα σε έκοψαν.

Θα σου πω εγώ τι είχες και τι δεν είχες.

Δεν είχες το «μέσο». Ούτε τις «άκρες».
Είχες, όμως, «κάτι». Και αυτό το «κάτι» είναι χωρίς άκρες και χωρίς μέσο γιατί είναι απεριόριστο. Και μάντεψε! Είναι δικό σου.

Προστάτευσε αυτό το «κάτι».

Η ζωή θα είναι δύσκολη για εσένα.

Και... Αυτή είναι μόνο η αρχή.

Μα, πίστεψέ με, αυτό το «κάτι» είναι κάτι που εκείνοι δεν θα αποχτήσουν ποτέ.

Πολλοί είναι αυτοί που κάθονται στις καρέκλες τους και φοβούνται να τις αφήσουν.
Πολλοί και αυτοί που σχολιάζουν και κρίνουν, δείχνοντας, φωνάζοντας και βρίζοντας.
Λίγοι αυτοί που όχι μόνο δεν έχουν αλλά και δεν θέλουν καρέκλες για να κάτσουν.
Λίγοι αυτοί που επιλέγουν να μην σχολιάζουν, να μην κρίνουν, να μην δείχνουν, να μην φωνάζουν, να μην βρίζουν.

Πολλοί αυτοί που ανεβαίνουν στην ζωή, με όλη την ασφάλεια της θέσης τους, παίρνουν και παίζουν ρόλους μη ανθρώπινους και γίνονται ακόμα και κριτές.

Λίγοι αυτοί που ανεβαίνουν στην σκηνή, με όλη την ανασφάλεια της θέσης τους, κοιτάζουν τους κριτές και αποφασίζουν να μην δώσουν παράσταση για αυτούς.

Δεν είναι για αυτούς η παράσταση...

Και από όλα όσα σου έγραψα αυτό μονάχα σου ζητάω να πιστέψεις, αυτό και να θυμάσαι:

Σου το ξαναλέω για να είμαι σίγουρη πως θα το καταλαβείς και ελπίζω και να το αισθανθείς...

Δεν είναι για αυτούς η παράσταση...

Σου εύχομαι να λάμψεις στον δικό σου δρόμο...

Είθε να συναντηθούμε σε εκείνα τα αληθινά σημεία των δικών μας παραστάσεών...

4/4/16

Ά, ρε, μπαμπά... 01.


Ά, ρε, μπαμπά...
01.

Α, ρε, μπαμπά... με έμαθες την ηθική σου και την καλοσύνη σου, μα δεν είναι ο κόσμος για τους ηθικούς, μπαμπά, ούτε για τους καλούς... Δεν ξέρω για ποιους ακριβώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος... Δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους άνθρωποι είναι τελικά αυτοί που επιβιώνουν, αυτοί που προχωράνε, αυτοί που τα «καταφέρνουν»... Μα σίγουρα δεν είναι φτιαγμένος ο κόσμος για τους ηθικούς και τους καλούς... Ποιος ενδιαφέρεται για την ηθική, μπαμπά; Ποιος ασχολείται με την καλοσύνη; Το ήθος μου πια δεν με βοηθάει να σταθώ... αντίθετα με κάνει και γονατίζω... και το καλό που προσπαθώ να εξαπλώσω με κάνει να καταρρέω... Αυτό που θα μπορούσε να είναι δύναμη γίνεται αδυναμία... Αυτό που θα μπορούσε να είναι σταθερό γίνεται άστατο... Αυτό που θεωρείται προτέρημα το κάνουν να μοιάζει ελάττωμα... Αυτό που είναι διαφορετικό το κάνουν να γίνει ίδιο... Δεν ξέρω πώς να χειριστώ το πλαίσιο στο οποίο, δυστυχώς, είμαστε όλοι τοποθετημένοι... Είναι δύσκολο να ξεφύγω από την τωρινή πραγματικότητα... Αντιστέκομαι, ακόμα... Προσπαθώ να αντιστέκομαι... Μα είναι εύκολο να παρασυρθείς... και ακόμα πιο εύκολο να συρθείς... Πώς να προστατεύσω την ηθική, μπαμπά; Πώς να υπερασπιστώ την καλοσύνη; Ποιο είναι το κόστος αυτού του καθημερινού αγώνα; Πρέπει να είσαι υπεράνθρωπος για να αγωνίζεσαι υπέρ του Ανθρώπου... Και εγώ δεν είμαι υπεράνθρωπος... Εγώ είμαι απλά ένας άνθρωπος, μπαμπά... όπως ήσουν και είσαι κι εσύ... και οι δυνάμεις μου είναι ανθρώπινες... τα όριά μου είναι ανθρώπινα... Αλλά δεν το μου επιτρέπουν ούτε αυτό... το να μείνω ανθρώπινη... μου ζητάνε να το αφήσω κι αυτό... το ανθρώπινο στοιχείο μου... Και πώς να συνεχίσω χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο μου; Πώς υποτίθεται πως πρέπει να αποδεχτώ πως πρέπει να αφήσω ό,τι με κάνει άνθρωπο πίσω, και καλά για να προχωρήσω μπροστά; Δεν θέλω να προχωρήσω μπροστά αν είναι να αφήσω αυτό που είμαι πίσω... Δεν μπορώ να αφήσω την καλοσύνη και την ηθική μου... Δεν μπορώ να αφήσω την καλοσύνη και την ηθική σου... Δεν μπορώ να αφήσω την καλοσύνη και την ηθική μας... ούτε την καλοσύνη και την ηθική τους... όσων ακόμα ανθρώπων συνεχίζουν να αγωνίζονται... Δεν μπορώ να προδώσω την καλοσύνη και την ηθική... Απλά φοβάμαι για το τίμημα, μπαμπά... Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω την δύναμη να αντέξω το τίμημα που χρειάζεται να πληρώνει κανείς, κάθε μέρα, απλά και μόνο για να είναι αυτό που είναι... Όμως ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες... γνωρίζω και αναγνωρίζω... πόσο πολύτιμο ήταν το να ζω μαζί με το δικό σου ήθος, μαζί με την δική σου καλοσύνη...

Α,ρε, μπαμπά, με έμαθες την ηθική σου και την καλοσύνη σου, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να μου τα μάθεις... Απλά και μόνο βλέποντάς σε... Κι ακόμα κι αν δεν είναι ο κόσμος για τους ηθικούς, μπαμπά, ούτε για τους καλούς... Κι ακόμα κι αν δεν γνωρίζω αν θα τα βγάλω πέρα σε αυτόν εδώ τον κόσμο... Σε ευχαριστώ για αυτό το μάθημα ζωής...

Για όσο ακόμα αναπνέω... θα προσπαθώ να εκφράζω... το καλό και το ηθικό...

Όχι, μόνο για εμένα ή για εσένα, μα για τον κόσμο και για τους ανθρώπους...

Ή έστω... για ένα κομμάτι του κόσμου... και για ένα μέρος των ανθρώπων...

4/3/16

Ο Θάνατος...



Ο Θάνατος...

Ένιωθα πάντα εξοικειωμένη μαζί του...
Ίσως επειδή ήταν τόσο κοντά μου από την πρώτη στιγμή της γέννησής μου...
Κινδύνεψα να πεθάνω...
Έτσι η ζωή μου...
από την αρχή...
ήταν κάτι παραπάνω από δώρο...
Έπειτα έζησα τον θάνατο κοντά μου... και μέσα μου...
Νόμιζα πως ο μόνιμος θρήνος δεν θα φύγει ποτέ...πως ο ήχος του πόνου θα με ακολουθεί για πάντα...
Έπειτα... δεν ξεπερνάς... μα συνηθίζεις...
Να ζεις με αυτό...
Όταν πεθαίνει κάποιος δικός σου...
Χάνεται κάτι από εσένα...
Ένα κομμάτι σου...
θάβεται μαζί του...
Κάτω από το χώμα...
βρίσκεσαι κι εσύ...
Μα ένα άλλο κομμάτι σου...
στέκεται πάνω από το χώμα,
στο έδαφος.
Είναι μια πραγματικότητα
πως είσαι ακόμα με τους ζωντανούς...
Και οφείλεις να βρεις τρόπο να συνεχίσεις...
Μα αυτό το αίσθημα της αόρατης απώλειας...
Τα βήματά σου να αιωρούνται μέχρι να αρχίσεις να περπατάς ξανά στον πραγματικό κόσμο, μέχρι να επανέλθεις σε αυτό που οι άλλοι ονομάζουν ζωή...
Είναι ένα βίωμα που δεν μπορεί να ξεχαστεί ή να σβηστεί...
Το πιο δύσκολο...
για εμένα...
ήταν το να βρω τρόπο να συνεχίσω να αναπνέω...
Κάθε εισπνοή και κάθε εκπνοή...
χρειάζονταν προσπάθεια...
Δεν βρίσκεις λόγο να συνεχίσεις...
Δεν βρίσκεις τρόπο να συνεχίσεις...
Σε αυτό το μονοπάτι ήσουν και είσαι μόνος σου...
Κανένας δεν μπορεί να σου κλέψει την θλίψη...
Κανένας δεν μπορεί να σου δώσει την θέληση...
Χωρίς σκοπό,
περιπλανιέσαι...
Χωρίς λόγο,
γεννιέσαι...
Έτσι νιώθεις...
Μέχρι να βρεις ξανά έναν λόγο ύπαρξης και έναν σκοπό ζωής.
Τότε αποχαιρετάς αυτόν που χάθηκε μαζί με το κομμάτι σου που χάθηκε για πάντα μαζί του.
Και περπατάς στον πραγματικό κόσμο ανάμεσα στους ζωντανούς...
Κι ας νιώθεις πως βρίσκεσαι, καμιά φορά, μαζί με τους πεθαμένους...
Μα πια...
Δεν σε φοβίζει ο θάνατος...
Γιατί πέρασες δίπλα του... σε κοίταξε στα μάτια... τον κοίταξες στα μάτια... σου μίλησε... του μίλησες... σχεδόν σε άγγιξε... σχεδόν τον άγγιξες... και, για την ώρα, σου επέτρεψε να ζήσεις...

-

Κι αν η ζωή ξεκίνησε με την προοπτική ενός (άδειου) θανάτου...
Ο θάνατος είθε να εκφράζει την οπτική μιας (γεμάτης) ζωής...

-


4/2/16

Ιδέες... πριν της ώρας τους...



Όπως περπατούσαμε με την φίλη μου της είπα πως έχω μια εξαιρετική ιδέα για παράσταση από Σεπτέμβριο αλλά πως θα είναι πολύ δύσκολη... Της την εξήγησα... και της άρεσε... Άρχισα αμέσως την αυτοκριτική μου... Εδώ γίνεται το χάος αυτήν την χρονιά κι εγώ σκεφτόμουν κάτι σε σχέση με τον Σεπτέμβριο... το οποίο ήταν και πολύ δύσκολο να γίνει... αν αποφασίσω να το κάνω... πρέπει να επικοινωνήσω με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους... και θα θέλει πρόβες ενός ολόκληρου χρόνου και όχι μόνο μερικών μηνών... Επίσης, θα χρειαστώ βοηθούς... κάτι που μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ... αλλά θα χρειαστώ βοηθούς που θα τρέχουν μαζί μου για πολλά πράγματα... και αυτό που με αγχώνει πάντα με τους βοηθούς είναι ότι πρέπει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εσένα... στην ίδια ατμόσφαιρα... να έχετε τέλεια επικοινωνία... να μπορέσουν να ενώσουν τους ηθοποιούς σου και όχι να τους χωρίσουν... να εμπνεύσουν και όχι να απογοητεύσουν... να στηρίξουν και όχι να αρχίσουν να κάνουν διακρίσεις... Φεύγει η κατάσταση λίγο από τον έλεγχο σου... γιατί οι βοηθοί, όπως είναι λογικό, έχουν την δική τους άποψη και ένα σχόλιο να γίνει με λάθος τρόπο... είναι αρκετό για να καταρρεύσει το ομαδικό αίσθημα... Ω! Η επιλογή των βοηθών πρέπει να γίνει πολύ προσεχτικά... Πρέπει να είναι Άνθρωποι με το Α κεφαλαίο... Να εμπνεύουν σεβασμό και αγάπη... Τέλος πάντων... Είπα να την μοιραστώ την ιδέα μου με την φίλη μου κι ας μην γίνει το πιθανότερο ποτέ... αφού όπως ήδη έχω γράψει... είναι και το θέμα της ταινίας... που τριγυρνάει στο μυαλό μου... και δεν νομίζω να τα κάνω όλα μαζί... Έβαλα και τίτλο στην παράσταση... «Η φωνή μας» ή «Οι φωνές μας» ή κάτι τέτοιο... Συνήθως, ο τίτλος έρχεται πολύ μετά... Όμως, αυτήν την φορά, ήρθε πολύ νωρίς... αβίαστα και απλά... Επειδή τώρα δεν μπορώ να μοιραστώ την ιδέα μου εδώ... δεν μπορεί να φανεί το δεύτερο επίπεδο του τίτλου... Είναι πετυχημένο... γιατί κρύβει έναν συγκεκριμένο σχολιασμό... Αν ανέβει ποτέ αυτή η παράσταση... θα φανεί το τι θέλω να πω... Ούτε τον τίτλο θα μοιραζόμουν... αλλά έχει σημασία για να γράψω αυτό που θέλω να γράψω στην συνέχεια... Το λέω, λοιπόν, στην φίλη μου... Ενθουσιάζεται κι εκείνη με την ιδέα... γνωρίζει ότι θα χρειάζομαι σίγουρα και την βοήθειά της στην μουσική... και πως θα είναι και μία πολύ δύσκολη μουσικοθεατρική αποστολή... Μετά, όμως, αλλάζει έκφραση και μου λέει... «Θέλω, όμως, πριν από αυτό να κάνεις μια παράσταση που θα ανέβεις στην σκηνή. Μου είχες πει πως θα το κάνεις πριν να αναλάβεις τις ομάδες και δεν το έκανες. Πρέπει να γίνει. Σε παρακαλώ. Πρέπει να ανέβεις στην σκηνή.». Κούνησα το κεφάλι. Να ανέβω στην σκηνή... «Μιλάς για τις Φωνές μας. Πού είναι η δική σου Φωνή;». Κάπως έτσι τα είπε η φίλη μου... Για την ακρίβεια, πολύ καλύτερα... προσπαθώντας να τα μεταφέρω χάνουν την δυναμή τους απλά και μόνο γιατί χρησιμοποιώ άλλες λέξεις... Η δική μου Φωνή... είναι αυτή. Που υπάρχει τώρα μέσα από τους Ανθρώπους μου. Η δική μου Φωνή αυτήν την στιγμή προσπαθεί να υποστηρίξει τις Φωνές άλλων Ανθρώπων... Και όταν έρθει η στιγμή... θα ανέβει κι αυτή στην σκηνή... Αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα της... Παρόλα αυτά... Με συγκίνησε που η φίλη μου ενδιαφέρθηκε για την δική μου φωνή... Ίσως επειδή με ακούει τα τελευταία χρόνια... στο πόσο προσπαθώ να υποστηρίξω τους ανθρώπους γύρω μου για να βρουν και για να έχουν την φωνή τους... Για να μιλάνε, για να εκφράζονται, για να επικοινωνούν, για να δημιουργούν... Ίσως για αυτό... θεώρησε σωστό να μου υπενθυμίσει και την ύπαρξη της δικής μου φωνής... Δεν την είχα ξεχάσει βέβαια... Εδώ είναι ακόμα η φωνή μου... Αλλά είναι πάντα όμορφο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την δύναμη της φωνής σου...

Για την ώρα... η δική μου φωνή... ενώνεται με τις φωνές άλλων ανθρώπων... και φτιάχνουν μια κοινή ομαδική φωνή...

Πολύ σημαντικές αυτές οι ομαδικές φωνές και, ίσως, πολύ πιο δύσκολο να αρθρωθούν από τις ατομικές...

Μα πόσο όμορφες είναι... όταν καταφέρνουν... τελικά να ακουστούν... και πόση δύναμη έχουν!

Μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο...

Και αν όχι τώρα... αργότερα...

Το μισάωρο της σκέψης (Το μισάωρο της λέξης)...



«Το ξυπνητήρι ορίστηκε σε 44 λεπτά από τώρα.» έγραφε το κινητό μου...

Κι ένιωσα σαν να μου χαρίστηκε ο κόσμος όλος...

44 λεπτά! Νόμιζα πως θα είχα λιγότερο χρόνο ανάσας! 10, το πολύ 20 λεπτά! Αλλά 44;! 44 ολόκληρα λεπτά! Ήταν υπεραρκετά για να αφήσω το κεφάλι μου κάτω, για να κλείσω τα μάτια μου, για να ξαπλώσω, για να χαλαρώσω και, κυρίως, για να αδειάσω το μυαλό μου! Τι άγχος ήταν αυτό τις τελευταίες ημέρες! Τι τρέξιμο! 44 λεπτά φάνταζαν ολόκληρος Παράδεισος! Βέβαια, μέχρι να τα σκεφτώ όλα αυτά, θα είχαν πια πάει 43, για να μην πω 42 λεπτά, μπορεί και 41, ή ακόμα και 40! Έκλεισα τα μάτια μου. 40 λεπτά... και οι σκέψεις μου δεν μπορούσαν να μείνουν σε ησυχία... Μείνε για λίγο σε ένα σημείο... Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου... Άνοιξα τα μάτια μου... Είναι να γίνει κι αυτό... Είναι να γίνει και το άλλο... Είναι και αυτός ο άνθρωπός μου... Είναι και ο άλλος άνθρωπός μου... Είναι και αυτή η ιδέα μου... Είναι και η άλλη ιδέα μου... Μην ξεχάσω, όμως, να κάνω κι αυτό... Α! Και μην ξεχάσω να πω και το άλλο! Με αυτά και με άλλα... να δεις που θα έχουμε πάει στα 35 λεπτά! Δεν είναι πολύς χρόνος για να επιλέγει κανείς να τον ξοδεύει έτσι! Έκλεισα τα μάτια μου... Καμία εικόνα θάλασσας δεν με ηρεμεί εμένα... Κανένα τοπίο... Με έπεισα να μείνω ακίνητη... Καμία εικόνα... Στο κενό... Μα το κεφάλι μου, λίγο το ένιωσα να ηρεμεί και το σώμα ελάχιστα να ξεκουράζεται... Θα είχαμε πάει πια στα 30 λεπτά. Μισή ώρα. Ολόκληρη μισή ώρα.
«Η ζωή μου χωρισμένη σε μισάωρα.» είχε πει – κάπως έτσι – στο περίπου μια γνωστή μου πριν πολλά πολλά χρόνια...
Και εμένα... Τώρα που το σκέφτομαι... Το ίδιο ισχύει... Η ζωή μου χωρισμένη σε μισάωρα...
Το μισάωρο του ύπνου.
Το μισάωρο του φαγητού.
Το μισάωρο του γραψίματος.
Το μισάωρο του ξυπνήματος.
Το μισάωρο της γυμναστικής.
Το μισάωρο της αναπνοής.
Το μισάωρο της φύσης.
Το μισάωρο της μουσικής.
Το μισάωρο της συνάντησης.
Το μισάωρο των συναντήσεων.
Το μισάωρο του άλλου.
Το μισάωρο των άλλων.
Το μισάωρο του ανθρώπου.
Το μισάωρο των ανθρώπων.
Το μισάωρο του βήματος.
Το μισάωρο του περπατήματος.
Το μισάωρο του άγχους.
Τα μισάωρα του άγχους.
Το μισάωρο του φόβου.
Τα μισάωρα των φόβων.
Το μισάωρο του σπιτιού.
Το μισάωρο του δρόμου.
Το μισάωρο του μέσα.
Το μισάωρο του έξω.
Το μισάωρο της τάξης.
Το μισάωρο του χάους.
Το μισάωρο των χαρτιών.
Το μισάωρο των αρχείων.
Το μισάωρο της γραφής.
Το μισάωρο της αντιγραφής.
Το μισάωρο της ιδέας.
Το μισάωρο της παρέας.
Το μισάωρο της μοναξιάς.
Το μισάωρο της συντροφιάς.
Το μισάωρο του έρωτα, που, πού και πού, έρχεται.
Το μισάωρο του έρωτα που, πού και πού, φεύγει.
Το μισάωρο των Θέλω.
Το μισάωρο των Πρέπει.
Το μισάωρο του Είμαι.
Το μισάωρο του Δείχνω.
Το μισάωρο του κάνω.
Το μισάωρο του χάνω.
Το μισάωρο της σκηνής.
Το μισάωρο της ζωής.
Το μισάωρο της πρόβας.
Το μισάωρο της γόβας.
Το μισάωρο του παιδιού.
Το μισάωρο του παιχνιδιού.
Το μισάωρο του θηλυκού.
Το μισάωρο του αρσενικού.
Το μισάωρο του μισού,
Του δικού μου εαυτού.
Το μισάωρο του αστείου.
Το μισάωρο του γελοίου.
Το μισάωρο του σοβαρού.
Το μισάωρο του φοβερού.
Το μισάωρο του θεού (που δεν υπάρχει).
Το μισάωρο του θνητού (που δεν αντέχει).
Το μισάωρο του μισού,
Του δικού μου εαυτού.

Η ζωή μου είναι χωρισμένη σε μισάωρα...

30 λεπτά που θα έγιναν 20 γράφοντας για τα μισάωρα της ζωής.
Πότε άνοιξα τα μάτια;
Πότε πήρα το χαρτί;
Πότε άρχισα να γράφω;
Δεν κατάλαβα.
Το μισάωρο του αέρα...

20 λεπτά έμειναν.Μόνο 20. Κλείνω ξανά τα μάτια.

20 λεπτά ησυχίας.

Παύση.
Σκοτάδι.
Κενό.

10 λεπτά.
5 λεπτά.
1 λεπτό.

Μηδέν.

Πάμε για το τώρα...

Το μισάωρο της δράσης.
Το μισάωρο του σήμερα.
Το μισάωρο της πράξης.
Το μισάωρο του αύριο.

Τα δικά μου μισάωρα.
Τα μισάωρά μου.