4/27/10

Με πονάει το δοντάκι μου!



Και ναι, τις τελευταίες δύο μέρες με πονούσε το δοντάκι μου (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά)!
Και ναι, δεν με είχε ξαναπονέσει τόσο πολύ το δοντάκι μου (κυριολεκτικά γιατί τα μεταφορικά δοντάκια μου με έχουν πονέσει πολλές φορές, τόσες φορές που τώρα πια απλά δεν τα νιώθω!)
Και ναι, πέρασα δύο νύχτες χωρίς να μπορώ να κλείσω μάτι και δύο μέρες χωρίς φαγητό...
Και ναι, βρήκα ακριβώς το σημείο που ευθυνόταν για αυτήν την αναταραχή του οργανισμού!
Και ναι, δεν έφταιγε το κυριολεκτικό δοντάκι! Πίσω από τον δεξί κάτω φρονιμήτη υπήρχε ο υπεύθυνος! Ένα μικρό κόκκινο, πρησμένο, σημείο...
Και ναι, ήξερα πως αυτό σήμαινε ότι αν συνεχίσει ο πόνος πρέπει να πάρω την μεγάλη απόφαση!
Και ναι, όταν ο πόνος άρχισε να επηρρεάζει όλη την δεξιά μεριά του λαιμού και του προσώπου μου... ήξερα πως αυτό σήμαινε ότι ο πόνος επιμένει... και κατάλαβα πως δεν χωρούσε άλλη αναβολή.

Δευτέρα πρωί πρωί, έπρεπε να κάνω το μεγάλο βήμα και να... πάω στον οδοντογιατρό!

Δευτέρα βράδυ βράδυ, λοιπόν, είμαι εδώ με ένα σφραγισμά σε ένα άσχετο δόντι (το πρώτο μου σφράγισμα!) και με κομμένο το υπεύθυνο σημείο (το οποίο ανακάλυψα εγώ και όχι η γιατρός) και αναρωτιέμαι αν τελικά η γιατρός έκανε απλά την δουλειά της (και κάπου ανάμεσα στην απαράδεκτη συμπεριφορά της, τουλάχιστον, μου έσωσε και ένα δόντι!) ή αν έχω δίκιο που δεν εμπιστεύομαι πια κανέναν γιατρό (με ελάχιστες εξαιρέσεις, δυο-τρεις γιατρούς σε συγκεκριμένες ειδικότητες στους οποίους στέλνω όλους μου τους γνωστούς όταν χρειάζονται κάτι ανάλογο και τους οποίους νιώθω τυχερή που τους γνώρισα!).

Ξέρω ότι μπορώ να φανώ υπερβολική ή υστερική και ξέρω πολύ καλά ότι το θέμα μπορεί να φαίνεται γελοίο... Δεν τολμάω να μπω καν σε διαδικασία να με υπερασπιστώ γιατί έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι γιατροί, τις περισσότερες φορές, σε αρρωσταίνουν και δεν σε γιατρεύουν. Και για το ότι το καλύτερο κίνητρο για να μένεις υγιής είναι το ότι δεν χρειάζεται να πας στον γιατρό!!!!

Και ναι, λοιπόν, μετά από 200 χρόνια (και ναι, είμαι 200 χρονών!) αποφάσισα να ξαναπάω στον οδοντογιατρό. Και μέχρι να πάω, μου πέρασαν διάφορες ευχάριστες αναμνήσεις από το μυαλό...

Eκείνη η φορά που η αδερφή μου είχε ένα πόνο στο δοντάκι Α αλλά ο οδοντογιατρός της σφράγισε το
δοντάκι Β και το αποτέλεσμα είναι να συνεχίσει να την ενοχλεί το δοντάκι Α αλλά να την ενοχλεί τώρα και το σφραγισμένο δοντάκι Β! Ω, ναι, ήταν εφιαλτικό να παρακολουθώ την διαδικασία όπου άλλο δόντι την πονούσε και άλλο σφραγιζόταν και η κακομοίρα προσπαθούσε να το εξήγησει! Εγώ τότε ήμουν πολύ μικρή και το μόνο που θυμάμαι να κάνω ήταν να παρακολουθώ και να αναρωτιέμαι. Στα δικά μου τα μάτια το δίκιο το είχε η αδερφή μου αλλά πώς μπορούσα να ξέρω με σιγουριά αν είχε άδικο ο γιατρός; Με όλα αυτά τα Α και τα Β μπερδεύτηκα και αποφάσισα πως η Αλφαβήτα που έμαθα στο σχολείο δεν έχει καμία σχέση με την Αλφαβήτα των γιατρών και πως μιλάμε μια εντελώς διαφορετική γλώσσα!

Ή εκείνη την άλλη φορά που ο γιατρός υποστήριζε πως θέλουν πάνω από τα μισά μου δόντια σφράγισμα και τελικά όταν πήγα σε άλλο γιατρό για να διασταυρώσω γνώμες ξαφνικά τα δόντια μου δεν χρειάζονταν τίποτα (φαντάζομαι πως τα δόντια μου μέσα σε λίγες μέρες τρομοκρατήθηκαν, και μόνο με την προοπτική τόσων σφραγισμάτων, και πρόλαβαν να μεταμορφωθούν σε υγιή και όμορφα δοντάκια!). Τότε κατάλαβα πως ούτε η Αλφαβήτα των γιατρών είναι ίδια... Όχι, κάθε γιατρός είχε το δικό του αλφάβητο και την δικιά του γλώσσα (το μόνο κοινό τους σημείο είναι ότι εγώ δεν καταλαβαίνω γρι!).

Ή εκείνη την τρίτη φορά που πήγα με τον αδερφό μου και πριν να μπούμε στο ιατρείο του είπα «Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο στον οδοντογιατρό είναι όταν χτυπάει το τηλέφωνο και εσύ είσαι στην καρέκλα (με το σωληνάκι στο στόμα!) και ο γιατρός θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να λύσει το Κυπριακό στο τηλέφωνο!». Περιττό βέβαια να πω ότι στην εξέταση του αδερφού μου δεν συνέβηκε απολύτως τίποτα... ενώ στην δική μου χτύπησαν τρία (ή τέσσερα;;;) τηλέφωνα και μία πόρτα!!!! Και μην θεωρήσετε αυτονόητο ότι οι διάλογοι ήταν σύντομοι!!! (Σε αυτό το σημείο οφείλω να παραδεχτώ ότι ξέχασα και τα Α και τα Β και την Αλφαβήτα και θυμήθηκα μόνο τον φίλο μας τον Μέρφυ και τον νόμο του!). Α, αυτήν την επίσκεψη την θυμάμαι καλά και για άλλους λόγους... Ανάμεσα στα πολλά που συνέβησαν (Μέρφυ είναι αυτός!) η γιατρός υποστήριζε με το ζόρι ότι καπνίζω και ότι ντρέπομαι να το πω επειδή είναι μπροστά ο αδερφός μου (πού να ήξερε ότι ακόμα κι αν κάπνιζα δεν θα είχα πρόβλημα να το πω μπροστά στον αδερφό μου!)! «Μα, ΔΕΝ καπνίζω» να επιμένω εγώ!

Α, ωραίες ευχάριστες αναμνήσεις... με βάση τους οδοντογιατρούς τα δόντια μου ήταν άσχημα, κίτρινα, και φυσικά έπρεπε να σφραγιστούν όλα! Δεν είναι ωραίες αυτές οι επισκέψεις που σου ανεβάζουν το ηθικό; Και για να μην αναφερθώ σε εκείνον τον γιατρό που ήθελε να φορέσω σε ηλικία 12-13 χρονών (ή να ήμουν πιο μικρή άραγε;) ένα περίεργο στήριγμα στο σαγόνι... Νάρθηκα νομίζω ήθελε να μου φορέσει!!!! Για 6 (ή μήπως 8;) μήνες, παρακαλώ!!!!! Τι πιο ωραίο για ένα κοριτσάκι στην εφηβεία να του φορέσεις ένα μαραφέτι στο σαγόνι... Είχα τρομοκρατηθεί και μόνο στην ιδέα!!! Ευτυχώς, οι γονείς μου ή αμέλησαν να το κάνουν ή συνειδητά αποφάσισαν να μην μπω σε αυτήν την διαδικασία ή δεν είχαν τα χρήματα (τα οποία πάντα είναι πολλά, γιατί φυσικά τα δόντια κοστίζουν! Τους πληρώνεις για να στα λένε αυτά, μην νομίζεις ότι θα σου συμπεριφερθούν έτσι, δωρεάν, για τα ωραία σου τα μάτια... ή να πω καλύτερα για τα ωραία σου τα δόντια;)!

Μεγαλώνοντας, λοιπόν, πήρα την πιο ώριμη απόφαση: Δεν θα πατήσω ποτέ το πόδι μου στον οδοντογιατρό! (Με κίνδυνο βέβαια να φορέσω μασέλα από τα 25 μου!!!!).

Και ναμαι τώρα εδώ... με ένα αφόρητο πόνο και να μην έχω άλλη επιλογή. Κάθομαι στην καρέκλα και ενώ προσπαθώ να εξηγήσω τι πονάει και πού πονάει, η γιατρός είναι στην γνωστή κοσμάρα της και πάσχει από την γνωστή ασθένεια των γιατρών (για να μην πω γενικά των ανθρώπων!): Δεν ακούει!!!!. Μιλάει μόνη της και τονίζει ξανά και ξανά για το σε πόσο καλή κατάσταση είναι τα δόντια μου (εγώ από μέσα μου φυσικά σκέφτομαι «Ε, και βέβαια, αφού δεν άφησα εσάς να μου τα καταστρέψετε!» ή «Ευτυχώς, πάλι καλά, φτηνά την γλίτωσα! Το τίμημα της τόσο ανώριμης απόφασής μου δεν είναι ότι μου χάλασαν όλα μου τα δόντια από τώρα!) Και θεωρεί, λοιπόν, η γιατρός (αχ, αυτές οι, άτιμες, φαϊνές ιδέες!) ότι βρήκε ήδη το πρόβλημα το οποίο αρχίζει να μου εξηγεί και μου κάνει μια ένεση σε ένα άσχετο σημείο... Κάπου εκεί εγώ παθαίνω πανικό με το σωληνάκι στο στόμα ... και της εξηγώ «Αουγακ λδιερπο» αλλά δεν βγαίνουν λογικές λέξεις από το στόμα μου και σκέφτομαι... «Όχιιιιιιιιιι, γιατί νιώθω την ένεση πάνω; Αφού εγώ κάτω πονάωωωωωωω!!!!» Και φοβάμαι μήπως η συγκεκριμένη γιατρός θεώρησε σωστό να με αφήσει χωρίς κανένα δοντάκι!!! Και αρχίζω να κάνω χειρονομίες για να της δηλώσω ότι πρέπει να της μιλήσω!!! Μου βγάζει το σωληνάκι και επαναλαμβάνω δυνατά την μισή σκέψη μου «Όχιιιιιιιιιι, κάτωωωωωωω πονάωωωωωωω. Εδώ!» Και της δείχνω ακριβώς το σημείο το οποίο ούτε το είχε δει πριν! Τότε εκείνη αρχίζει να μου λέει κάτι μπούρδες και κάτι δικαιολογίες για τον πόνο που αντανακλά (και φυσικά αποδείχτηκε ότι ήταν άσχετο το ένα με το άλλο!) και για το ότι θα φτιάξουμε το πάνω και θα πάμε και στο κάτω! Με όλα αυτά τα πάνω-κάτω, ζαλίστηκα κι εγώ και κατέληξα να βγω με το πρώτο μου σφράγισμα χωρίς να ξέρω αν το χρειαζόμουν ή όχι! Και χωρίς να μπορώ να το μάθω ποτέ! Γιατί (υποτίθεται) δεν είναι η δουλειά μου να το ξέρω! Θα έπρεπε (υποτίθεται) να έχω εμπιστοσύνη σε αυτόν που (υποτίθεται) είναι η δουλειά του να το ξέρει αλλά δεν έχω (φυσικά, και δεν έχω!) γιατί τις περισσότερες φορές νιώθω ότι αυτός που (υποτίθεται) θα έπρεπε να ξέρει, δεν ξέρει, και τις περισσότερες φορές δεν είναι ιδέα μου ότι δεν ξέρει αλλά πραγματικά αποδεικνύεται ότι ΔΕΝ ξέρει!

Και θα μου πείτε... έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι; Ένα σφραγισματάκι είναι! Σφραγισματάκι σήμερα (η διάγνωση για το δόντι), ραγισματάκι αύριο (η διάγνωση για το χέρι)!

Και ναι, νιώθω απογοητευμένη γιατί είναι δική μου δουλειά να προστατεύω τον οργανισμό μου είτε πρόκειται για ένα απλό σφραγισματάκι είτε πρόκειται για ένα πολύ σοβαρότερο θέμα υγείας. Έχω υποχρέωση να διασταυρώνω απόψεις πριν καταλήξω στο ότι έχω ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Έχω ανάγκη να γνωρίζω τα πάντα για το τι έχω και για το όποιο φάρμακο μου δίνουν και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρω τρόπο να ενημερώνομαι μόνη μου αφού κανείς άλλος δεν με ενημερώνει. Είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου πάνω από όλα. Γιατί είναι δική μου υποχρέωση να της πω: «Ήρθα για κάτι συγκεκριμένο, δεν θέλω να μου κάνεις τίποτα παραπάνω, χωρίς να με ενημερώσεις, χωρίς να μου εξηγήσεις και κυρίως, κυρία μου, χωρίς να με ρωτήσεις». Είναι δική μου υποχρέωση να την σταματήσω! Είναι δική μου υποχρέωση να της πω: «Δεν θα κάνεις κανένα σφράγισμα σήμερα»!!!!!

Δεν έχω ιδέα τι χρειαζόταν να γίνει και τι δεν χρειαζόταν να γίνει...

Τώρα, είμαι εδώ, έχοντας κάνει το πρώτο μου σφράγισμα και ελπίζω να είναι και το τελευταίο που γίνεται με αυτόν τον τρόπο!!!! Και το μόνο που μου μένει να κάνω είναι να εύχομαι να έκανε τουλάχιστον η γιατρός καλή δουλειά για να μην χρειαστεί να περάσω άλλες δύο μέρες χωρίς φαγητό κι άλλες δύο νύχτες χωρίς ύπνο... και να μην χρειαστεί να ξαναπάω σε δύο μέρες σε έναν άλλον οδοντογιατρό (γιατί ποιος ξέρει τι θα δουν πάλι τα ματάκια μου και τι θα τραβήξουν πάλι τα δοντάκια μου!)! Και γιατί αν δεν έκανε καλή δουλειά και θα θέλω να την σφάξω (μεταφορικά όχι κυριολεκτικά) και θα συνεχίσει να με πονάει το δοντάκι μου (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά)!

Είμαι εδώ και πονάω πάνω, πονάω κάτω, πονάω δίπλα...! Και παλλεύω με την δική μου Αλφαβήτα. Κατακρίνω τον Αντιεπαγγελματισμό της γιατρού και την δική μου Αδυναμία. Και κυρίως... πονάω στο σημείο Α (Αξιοπρέπεια).

Και ναι, νιώθω χάλια.
Και ναι, θα κάνω άλλα 200 χρόνια να πατήσω το πόδι μου στον οδοντογιατρό!
Και ναι, για να πω την αλήθεια, αυτήν την στιγμή δεν μου φαίνεται καθόλου ανώριμη αυτή η απόφαση:

Δεν θα πατήσω ποτέ το δόντι μου σε οδοντογιατρό!

4/26/10

"Ο δρόμος"


«Όλοι μας έχουμε γεννηθεί για κάποιο λόγο. Είμαστε τυχεροί αν βρούμε το λόγο μας νωρίς... Είμαστε τυχεροί αν, ακόμα κι αν δεν τον βρούμε νωρίς, τον ανακαλύψουμε στην πορεία... Και είμαστε άτυχοι αν περάσει όλη μας η ζωή και δεν ανακαλύψουμε ποτέ αυτόν τον λόγο...»

Πώς μπορείς να αφήσεις κάτι για το οποίο νιώθεις ότι γεννήθηκες;

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως είναι εγωιστικό να νομίζεις πως γεννήθηκες για έναν συγκεκριμένο λόγο. Όλοι μας γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Γιατί να θεωρείς πως γεννήθηκες ειδικά εσύ για έναν ειδικό λόγο διαφορετικό από τους υπόλοιπους; Δεν είναι, σχεδόν, ύβρις να νιώθεις πως γεννήθηκες για κάτι συγκεκριμένο; Ποια ανάγκη σε σπρώχνει να θέλεις να νιώσεις ξεχωριστός; Γιατί να πρέπει, σώνει και καλά, να έχεις γεννηθεί για κάποιο λόγο; Μπορεί να γεννήθηκες απλά και μόνο γιατί το αποφάσισαν (ή ακόμα χειρότερα γιατί δεν το αποφάσισαν) δύο άλλοι άνθρωποι. Μόνο για αυτό. Κατά μία έννοια απλά έτυχε να γεννηθείς. Δεν έχεις τίποτα το ιδιαίτερο, δεν γεννήθηκες για κανέναν ξεχωριστό λόγο... Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως αφού δεν γεννήθηκες για κανέναν ξεχωριστό λόγο στην ουσία δεν είσαι τίποτα.

Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι είναι πολύ περιοριστικό να νομίζεις πως γεννήθηκες για έναν συγκεκριμένο λόγο. Γιατί να έχεις γεννηθεί για έναν λόγο κι όχι για δύο ή για τρεις ή για δεκατρείς ή για εκατό; Που σταματάνε οι αριθμοί; Γιατί να μην έχεις γεννηθεί για πολλούς λόγους; Δεν περιορίζεις τον εαυτό σου με το να τον τοποθετείς σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο; Μπορεί κάποιος να έχει γεννηθεί για παραπάνω από έναν λόγους. Δεν είναι δίκαιο να περιορίσει κανείς τις δυνατότητές του σε μια κολλημένη ιδέα του μυαλού του. Είναι άδικο το ένα ταλέντο του να του στερήσει τα υπόλοιπα. Για αυτό το καλύτερο είναι να αφιερωθεί κανείς σε όσο περισσότερες πτυχές του εαυτού του μπορεί. Να εξελίσσεται πολύπλευρα (αλλά όχι απαραίτητα πολύπλοκα!). Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως ακριβώς επειδή δεν γεννήθηκες για κανέναν λόγο γεννήθηκες για όλους τους λόγους μαζί, στην ουσία είσαι τα πάντα ή μπορείς να γίνεις τα πάντα.

Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται κάπου ανάμεσα στις δύο παραπάνω κατηγορίες ή στον συνδυασμό των δύο θεωριών. Πιστεύουν ότι κινούμαστε κάπου ανάμεσα στο τίποτα και στα πάντα.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν γεννηθεί μόνο για έναν σκοπό...

Φυσικά, είναι εύκολο να αντικρούσουμε αυτήν την θεωρία. Είναι σαν τα αντεπιχειρήματα στην γνωστή θεωρία της αγάπης και του μοναδικού μας άλλου μισού.

«Αν υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος εκεί έξω για εσένα, κανονικά τι πιθανότητες έχεις να τον βρεις; Κι αν αυτός πέθαινε δηλαδή πριν καν τον γνωρίσεις εσύ θα είσαι καταδικασμένος στην αιώνια μοναξιά; Κι αν αυτός ζει στην άλλη άκρη της γης; Έχεις δηλαδή μόνο έναν άνθρωπο σε ολόκληρο τον κόσμο ο οποίος είναι το μοναδικό άλλο μισό σου, σε συμπληρώνει απόλυτα, υπάρχει για εσένα, είναι ο άνθρωπος σου και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον συναντήσεις;».

Είναι γελοίο. Αν γεννήθηκες για έναν μόνο σκοπό τι θα σου συμβεί αν δεν υπάρχει για κάποιους λόγους αυτός ο σκοπός πια για εσένα; Θα ζεις χωρίς κανένα σκοπό; Θα ζεις χωρίς κανέναν στόχο; Αν γεννήθηκες για μόνο έναν σκοπό, αν είσαι προορισμένος για μόνο ένα πράγμα, τι θα γινόταν αν σου «έκλεβαν» αυτό το ένα πράγμα; Θα ζούσες χωρίς ταυτότητα; Δεν θα μπορούσες να ορίσεις τον εαυτό σου επειδή σου λείπει ο προορισμός σου; Δεν θα γινόταν να βρεις κανέναν άλλο δρόμο που να σε ικανοποιεί απόλυτα;
Μα οι άνθρωποι αλλάζουν, τα πάντα αλλάζουν. Ακόμα και εσύ μπορεί να νομίζεις ότι θέλεις κάτι και να είσαι σίγουρος για αυτό 100% και μετά κάποια στιγμή στην ζωή σου να ανακαλύψεις ότι δεν σε καλύπτει πια. Τότε τι σημαίνει; Ότι δεν μπορείς να βρεις κάτι άλλο που να σε καλύπτει και πάλι 100% ;

Και εξάλλου, αναρωτιέμαι, μήπως και τα ταλέντα δεν είναι εν μέρει πλασματικά; Εξαρτώνται από ένα σωρό πράγματα που υπάρχουν έξω από εμάς. Την οικογένεια μας, την οικονομική κατάσταση μας, την χώρα που γεννηθήκαμε, τις συνθήκες ζωής μας, τα πρόσωπα που έχουμε γύρω μας, την παιδική μας ηλικία, τα ερεθίσματα που μας δίνονται, τους φίλους μας, το σχολείο, τους δασκάλους μας κλπκλπ. Άρα πως μπορούμε να λέμε πως γεννηθήκαμε για ένα σκοπό; Μπορεί να μας μεγάλωσαν για ένα σκοπό χωρίς καν να το καταλάβουν. Μπορεί να μας έκαναν πλύση εγκεφάλου. Ή μπορεί πάλι να είναι μια αντίδραση δική μας και πάλι στα ερεθίσματα που δεχτήκαμε, στην ίδια πλύση εγκεφάλου δηλαδή. Πώς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτός είναι ο δρόμος μας; Υπάρχει βέβαια η άποψη ότι όταν είσαι στον δρόμο σου το ξέρεις. Και τι σημαίνει πάλι αυτό; Ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος για εσένα; Αν χάσεις τον δρόμο; Αν βρεθείς σε έναν άλλο δρόμο; Αν νιώσεις και τον άλλο δρόμο δικό σου; Αν τον ξαναχάσεις; Δεν θα μπορούσε η ζωή να είναι και αλλαγή δρόμων;

Αλλά ας υποθέσουμε πως είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν. Ήξερες από πάντα τι ήθελες να κάνεις, δεν ήσουν αναποφάσιστος, δεν είχες ερωτηματικά και ενδοιασμούς σε σχέση με το αυτό, ένιωθες ότι έχεις γεννηθεί για κάτι συγκεκριμένο και ήσουν 100% (ούτε καν 99%) σίγουρος για αυτό.

Ας υποθέσουμε πως νιώθεις ότι είσαι πλασμένος για ένα και μοναδικό στόχο. Και ας υποθέσουμε πως έχεις απίστευτο ταλέντο σε αυτό που νιώθεις ότι θέλεις να κάνεις και αυτό σου επιβεβαιώνει πως, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ένας στόχος ή περισσότεροι, ένας δρόμος ή περισσότεροι, για εσένα, είσαι σίγουρος πως αυτός ο δρόμος είναι ένας από αυτούς. Γιατί εκεί γίνεται το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο: Είσαι ο εαυτός σου. Είσαι ένα με τον δρόμο σου.

Και ας υποθέσουμε πως όχι μόνο έχεις το ταλέντο αλλά έχεις και την εργατικότητα σου η οποία δεν αφήνει το ταλέντο σου να τεμπελιάσει. Το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Δεν αφήνεις το ταλέντο σου να σε αφήσει. Το έχεις μόνιμα για παρέα. Το προστατεύεις. Του δίνεις τρόφή για να διατηρείται και να εξελίσσεται.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έχουμε αντί για εσένα, έναν τέτοιον άνθρωπο.

Ποια θα θεωρούσαμε ότι μπορεί να είναι η συνέχεια της ιστορίας του; Γνωρίζω καλά πως η ζωή θα μπορούσε να φέρει τα πάντα. Αλλά η λογική συνέχεια δεν θα ήταν αυτός ο άνθρωπος να μπορέσει να συνεχίσει στον συγκεκριμένο δρόμο την πορεία του, ακολουθώντας τον συγκεκριμένο στόχο και, στην συνέχεια, κάνοντας πράγματα με το αντικείμενό του που θα είχαν να προσφέρουν κάτι εντελώς καινούριο;

Έχουμε έναν άνθρωπο ταλαντούχο και εργατικό. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
Βέβαια, ο «ήρωας» μας έχει ένα ελάττωμα. Για την ακρίβεια είναι γεμάτος από ελαττώματα. Είναι τίμιος. Μεγάλο ελάττωμα.

Ας υποθέσουμε πως στον ίδιο δρόμο αυτός ο άνθρωπος συναντάει άλλους ανθρώπους που τον υποχρεώνουν για να συνεχίσει τον δρόμο του να κάνει ατιμίες, απροκάλυπτες, απαράδεκτες, ατιμίες.

Έχει δύο επιλογές: Να κάνει τις ατιμίες ή να μην τις κάνει.

Στην πρώτη περίπτωση θα συνεχίσει τον δρόμο του (αλλά με τι κόστος;) και στην δεύτερη περίπτωση δεν θα συνεχίσει (αλλά και πάλι με τι κόστος;).

Στην δεύτερη περίπτωση, που δεν τον αφήνουν να περάσει αν δεν τους δώσει την τιμιότητά του,ή θα φύγει από αυτόν τον δρόμο ή θα κάτσει στον δρόμο και θα σπάσει το κεφάλι του μπας και βρεθεί κανένας άλλος τρόπος έτσι ώστε και να κρατήσει την τιμιότητά του αλλά και να καταφέρει να συνεχίσει να περπατάει στον δρόμο του.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος επιλέγει να συνεχίσει να περπατάει στον ίδιο δρόμο και μετά από δέκα ανθρώπους που του ζήτησαν να κάνει ατιμίες (μην με ρωτήσετε πώς αλλά κατόρθωσε το ακατόρθωτο, προσπέρασε 10 άτιμους ανθρώπους, που προσπαθούσαν να τον κάνουν να κάνει ατιμίες, διατηρώντας την τιμιότητά του) έχει στερέψει από ιδέες και από τρόπους για να συνεχίσει. Έχει ήδη καταφέρει να συνεχίσει τον δρόμο του τόσες φορές και είναι ακόμα τίμιος. Αυτό είναι θαύμα. Δεν το είχε καταφέρει κανείς μέχρι τότε.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο ήρωάς μας κάθεται σε μια γωνιά και απέναντί του έχει δέκα ανθρώπους όχι έναν που του ζητάνε να σκοτώσει την τιμιότητα του γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσει να συνεχίσει σε αυτόν τον δρόμο. Ο άνθρωπος σε καμία περίπτωση δεν θέλει να αφήσει την τιμιότητά του αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τα βάλει με δέκα ανθρώπους. Δεν γνωρίζει κανένα τρόπο που να μπορεί να τα καταφέρει. Παρόλα αυτά, κάθεται σε μια γωνιά και συνεχίζει να σπάει το κεφάλι του.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι εκεί που κάθεται έρχεται άλλος ένας άνθρωπος (όχι από τους δέκα) ένας άλλος, περαστικός. Ο ήρωάς μας έχει την ελπίδα πως ίσως αυτός ο άνθρωπος να μπορεί να τον βοηθήσει. Να έχει καμία καλύτερη ιδέα από αυτόν. Και αυτός ο άνθρωπος απλά έρχεται δίνει στον ήρωά μας μια μπουνιά (Γιατί; Γιατί έτσι) τον προσπερνάει επιδεικτικά και μετά πάει στους δέκα ανθρώπους και με χαμόγελο και ανακούφιση αφήνει την τιμιότητα πίσω του και συνεχίζει ανενόχλητος τον δρόμο του.

Έρχεται κι άλλος άνθρωπος, κι άλλος, κι άλλος, οι άνθρωποι που τον προσπερνάνε συμπεριφέρονται λίγο διαφορετικά αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τι σημασία έχει αν του χτυπάνε το κεφάλι, του δίνουν χαστούκι, ή του χώνουν κλοτσιές; Ο τίμιος ήρωας μας δεν προλαβαίνει καν να αντιδράσει. Γιατί; Γιατί κάθε φορά έχει την ελπίδα. Πως ο επόμενος που έρχεται, θα βοηθήσει δεν θα χτυπήσει. Νομίζει πως το χέρι που έρχεται κατά πάνω του έρχεται για να τον σηκώσει όχι για να τον ρίξει. Αλλά κάθε φορά ο ήρωας μας κάνει λάθος.

Φανταστείτε πόσο του κοστίζει αυτή η ρημάδα η ελπίδα. Πόσο του κοστίζει επίσης το να προστατεύει την τιμιότητα του. Αλλά δεν έχει επιλογή. Πάντα γνώριζε ότι είναι γεννημένος για έναν σκοπό και αυτόν τον σκοπό ήθελε να τον πετύχει με τίμια μέσα.

Φανταστείτε πόσο έχει κουραστεί. Πόσο έχει εξαντληθεί.

Φανταστείτε τώρα σε αυτό το σημείο να περάσει ένας άνθρωπος, ένας διαφορετικός άνθρωπος, ένας έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος μετά από τόσα χτυπήματα θα τον σηκώσει.

Φανταστείτε την χαρά του και τον ενθουσιασμό του όταν μαζί περπατάνε προς τους δέκα ανθρώπους που ακόμα στέκονται ακούραστοι φρουροί της ατιμίας.

Και φανταστείτε την απογοητευσή του όταν ο ένας, ο διαφορετικός άνθρωπος που συνάντησε, αυτός που τον βοήθησε, ο μοναδικός άνθρωπος που φάνηκε ανθρώπινος, δεν διστάζει ούτε ένα δευτερόλεπτο απέναντι στο αίτημα να παρατήσει την τιμιότητα του για να συνεχίσει τον δρόμο του.

«Γιατί;» Φωνάζει απεγνωσμένα ο ήρωας μας που ξεμένει πίσω χωρίς να μπορεί να προχωρήσει.

«Τι γιατί; Αφού έτσι είναι ο κόσμος μας φτιαγμένος. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Εγώ ενδιαφέρομαι για να προχωρήσω. Αν δεν αφήσω την τιμιότητα μου δεν θα προχωρήσω. Απλά μαθηματικά. Θέλω να προχωρήσω στον συγκεκριμένο δρόμο. Στον συγκεκριμένο δρόμο στέκονται δέκα πιο δυνατοί άνθρωποι με τους οποίους δεν μπορώ να τα βάλω. Μου ζητάνε να αφήσω την τιμιότητα μου για να περάσω. Θα αφήσω την τιμιότητα μου για να περάσω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η τιμιότητά μου είναι το εισητήριό μου για το ταξίδι που θέλω να κάνω. Και δεν είμαι διατεθειμένος να αφήσω δέκα άμυαλους μαντράχαλους να μου το χαλάσουν.».

Φαντάστειτε την απογοήτευση του ήρωά μας. Ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να περάσει αλλά δεν τον αφήνουν. Ξανακάθεται στον βράχο. Βλέπει ανθρώπους άτιμους οι οποίοι απλά περνάνε και ανθρώπους τίμιους οι οποίοι αφήνουν την τιμιότητά τους για να περάσουν. Αυτός κάθεται στον βράχο του και περιμένει και σκέφτεται τρόπους. Μα δεν υπάρχουν τρόποι που να μην έχει δοκιμάσει! Έχει εξαντληθεί από το ότι έχει εξαντλήσει κάθε τρόπο!

Φανταστείτε τώρα αυτόν τον άνθρωπο ένα χρόνο, δύο χρόνια, τρία χρόνια μετά. Ακόμα κι αν βρήκε τρόπο να προσπεράσει τους δέκα ανθρώπους-εμπόδιο του δρόμου του θα είναι στο επόμενο στάδιο, στον επόμενο καθισμένο βράχο να σπάει το κεφάλι του πώς στο καλό θα προσπεράσει τους 30 ανθρώπους-εμπόδιο που στέκονται κρατώντας και όπλα στα χέρια τους. Γιατί τα εμπόδια έχουν πάντα την τάση όσο προχωράς να γίνονται πιο δύσκολα και πιο δύσκολα.

Φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο να έχει καταφέρει να προστατεύσει την τιμιότητά του και το ταλέντο του αλλά απλά να μην έχει άλλες δυνάμεις.

Φανταστείτε τον, να σηκώνεται από τον βράχο, να κοιτάζει τα 30 άτομα που ετοιμάζονται να τον πυροβολήσουν γιατί νομίζουν πως θα κάνει κάποια κίνηση προς αυτούς, να τους κοιτάζει, να του φωνάζουν «Θα αφήσεις επιτέλους την τιμιότητά σου;», να κουνάει αρνητικά το κεφάλι, να γυρίζει την πλάτη του προς όλους αυτούς και να επιλέγει να φύγει.

Φανταστείτε το βάρος αυτής της επιλογής. Φανταστείτε τον να γυρνάει όλο τον δρόμο προς τα πίσω βήμα βήμα παρατηρώντας όλα όσα έχασε στην πορεία. Ναι, δεν έχασε την αξιοπρέπεια του έχασε όμως όλη του την ενέργεια σε μια μάχη χωρίς νόημα.

Φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο να βρίσκεται ξανά στην αρχή. Πώς μπορεί να επιλέξει τώρα κάποιο καινούριο δρόμο, με τι κριτήρια; Πως μπορεί να περπατήσει σε ένα άλλο μονοπάτι που απλά τον γεμίζει έτσι κι έτσι; Όταν έχει συνηθίσει να παλλεύει για αυτό για το οποίο νιώθει πως έχει γεννηθεί πώς μπορεί τώρα να αρχίσει να αγωνίζεται απλά για κάτι άλλο που δεν τον γεμίζει ολοκληρωτικά; Πώς μπορεί να κάνει την επιλογή να μείνει για πάντα μισός στην ζωή του; Όλοι οι άλλοι δρόμοι του φαίνονται εντελώς ίδιοι. Τον ενδιαφέρουν όλα και τίποτα. Γίνεται αναποφάσιστος. Γιατί για αυτόν όλες οι άλλες επιλογές εκτός από την μία και μοναδική βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο σημείο. Δεν θέλει τίποτα άλλο παραπάνω από τίποτα άλλο. Πώς μπορεί απλά να διαλέξει κάτι και με τι δυνάμεις θα αρχίσει να περπατάει έναν άλλον δρόμο που δεν νιώθει καν ότι του ανήκει; Και πριν βιαστείτε να πείτε πως θα έπρεπε να μείνει στον δικό του δρόμο θα σας ρωτήσω θα έπρεπε να μείνει στον δικό του δρόμο ακόμα και με το τίμημα να τον πυροβολήσουν; Ποιο είναι το τίμημα της τιμής; Θα έπρεπε να χάσει την ζωή του για αυτό; Που σταματάνε κατά την γνώμη σας τα όρια;

Αξίζει να πεθάνεις για κάτι για το οποίο νιώθεις ότι γεννήθηκες;

Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν πως γεννήθηκαν για κάποιο σκοπό...

Κάθομαι ακόμα σε εκείνο τον βράχο και ψάχνω να βρω απεγνωσμένα κάποιο τρόπο να περάσω παρατηρώντας απλά όλους τους άλλους να προχωράνε, χωρίς δεύτερη σκέψη, αφήνοντας πίσω τους αξιοπρέπειες και ανθρωπιές...

Δεν είμαι έτοιμη να σηκωθώ και να φύγω, δεν είμαι έτοιμη ακόμα να αφήσω τον δρόμο μου...

Η αλήθεια είναι πως μας έχουν μάθει πως τα προβλήματα υπάρχουν, κυρίως, μέχρι να βρεις τον στόχο σου. Από εκεί και πέρα, ό,τι και να γίνεται, όσα εμπόδια κι αν παρουσιαστούν, εσύ τα προσπερνάς γιατί έχεις ξεκάθαρο στόχο. Κατα συνέπεια, κανένα εμπόδιο δεν σου φαίνεται πραγματικό εμπόδιο. Κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετά ισχυρό για να σε διώξει από τον δρόμο σου.

Τι γίνεται όταν και αν τα εμπόδια σε ξεπεράσουν;

Τι γίνεται αν κάποιος γνωρίζει τον λόγο υπαρξής του και υποχρεωθεί να τον αφήσει;

Πώς μπορείς να αφήσεις κάτι για το οποίο νιώθεις ότι γεννήθηκες;

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν πως γεννήθηκαν για κάποιο σκοπό...

Όλοι μας έχουμε γεννηθεί για κάποιο λόγο. Είμαστε τυχεροί αν βρούμε το λόγο μας νωρίς... Είμαστε τυχεροί αν, ακόμα κι αν δεν τον βρούμε νωρίς, τον ανακαλύψουμε στην πορεία... Και είμαστε άτυχοι αν περάσει όλη μας η ζωή και δεν ανακαλύψουμε ποτέ αυτόν τον λόγο... Είμαστε ακόμα πιο άτυχοι, όμως, αν βρούμε τον λόγο μας και υποχρεωθούμε να τον αφήσουμε...

4/18/10

Έχω μια συλλογή



Έχω μια συλλογή.
Όχι, δεν είναι μια συλλογή που μπορείς να μαντέψεις...

Έχω μια σπάνια συλλογή.
Όχι... δεν είναι μια συλλογή από νομίσματα.
Όχι, όχι... δεν είναι μια συλλογή από γραμματόσημα.

Έχω μια σπάνια συγκλονιστική συλλογή.
Όχι... δεν είναι από κοχύλια ούτε από αστερίες...
Όχι, όχι... δεν είναι από δαχτυλίδια, βραχιόλια, σκουλαρίκια ή μενταγιόν...
Όχι, όχι, όχι... δεν είναι από πορσελάνινα σερβίτσια ή από χρυσά σκαλιστά κηροπήγια...

Έχω μια ωραία σπάνια συγκλονιστική συλλογή.
Όχι, δεν είναι από κούκλες, αυτοκινητάκια, τουβλάκια... όχι δεν είναι από παιχνίδια...
Όχι,όχι, δεν είναι από μολύβια, στυλό, γόμες, τετράδια... ούτε από βιβλία...
Όχι, όχι, όχι, δεν είναι από cd ή dvd ούτε από παλιές κασέτες ή συλλεκτικούς δίσκους... δεν έχει σχέση με την μουσική...
Όχι , όχι, όχι, όχι, δεν είναι από φορέματα, φούστες, παντελόνια, μπλουζάκια, ούτε από κορδέλες ή τσιμπιδάκια για τα μαλλιά... δεν φοριέται.
Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, δεν είναι από σοκολατάκια ή κουλουράκια, ούτε από καραμέλες ή τσίχλες... δεν τρώγεται...

Έχω μια απίστευτα ωραία σπάνια συγκλονιστική συλλογή.

Έχω μια μοναδική συλλογή.

Μια συλλογή από τελείες.
Όχι, δεν εννοώ τελείες στο χαρτί, χρωματιστές τελείες σε ένα μπλοκ ζωγραφικής ή ασπρόμαυρες τελείες γραμμένες σε ένα χαρτί.

Εννοώ ανθρώπινες τελείες.

Τελείες που έβαλαν τέλος στην οποιαδήποτε σχέση, προσωπική ή επαγγελματική.
Τελείες που έβαλα εγώ ή που έβαλαν οι άλλοι για να διακόψουν την σχέση μας.

Έχω μια ατελείωτη από τελείες συλλογή.

Έχω τίμιες και άτιμες τελείες.

Έχω κάποιες που αγαπάω περισσότερο. Αυτές είναι οι τίμιες τελείες. Είναι εκείνες που μπήκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τελείες που δεν σου αφήνουν περιθώρια να τις επεξεργαστείς έτσι ή αλλιώς. Τελείες που μπήκαν γιατί έπρεπε να μπουν και σε βοήθησαν να πας παρακάτω και να ξεκινήσεις μια καινούρια πρόταση. Τελείες που φέρνουν το τέλος με το πιο τέλειο τρόπο.

Έχω κάποιες που δεν συμπαθώ ιδιαίτερα. Αυτές είναι οι άτιμες τελείες. Τελείες που μπήκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Πάλι δεν σου άφηνουν περιθώριο επιλογής. Τελείες που μπήκαν με τόσο άσχημο τρόπο που δεν πρόλαβες καν να σκεφτείς αν έπρεπε ή όχι να μπουν. Τελείες που φέρνουν το τέλος με τον πιο ατελή τρόπο.

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι υποτιθέμενες τελείες. Ίσως να βρίσκονται κάπου ανάμεσα στις τίμιες και στις άτιμες... Δεν λένε να παραδεχτούν ότι είναι τελείες... Δεν είσαι σίγουρος αν τελείωσε κάτι, γιατί τελείωσε, πώς ακριβώς τελείωσε... Περιφέρεσαι με εκείνο το μόνιμο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου και με εκείνο το μόνιμο βάρος μέσα στην καρδιά σου. Είναι εκείνες οι τελείες που κάνουν ατελείωτο το τέλος... Καμιά φορά, μπαίνουν χωρίς να το ξέρεις και τις ανακαλύπτεις μετά από χρόνια. Εκεί που νομίζεις ότι είναι κόμματα ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι είναι τελείες... Στην αρχή άνω τελείες και μετά κανονικότατες κάτω τελείες. Αυτές είναι οι οποίες θα σε απασχολήσουν ξανά και ξανά μέχρι επιτέλους να το πάρεις απόφαση και να τις αντιμετωπίσεις σοβαρά σαν τελείες.

Έχω μια συλλογή από διάφορες, διαφορετικές, τελείες. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για τα είδη των διαφορετικών τελειών μου γιατί έχω μια ατελείωτη από τελείες συλλογή.

Αλλά ενώ κάθε μία ξεχωριστά είναι μοναδική και μου θυμίζει κάθε μοναδικό τέλος, όταν τις αντιμετωπίζω ανά ομάδες συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο.

Να, κοιτάξτε... Η συλλογή μου όταν οι τελείες μου είναι ξεχωριστά η μία από την άλλη είναι κάπως έτσι

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Και μετά όταν οι τελείες μου ενώνονται ανά ομάδες, ανάλογα με το ποιες έχουν κοινά στοιχεία και ποιες όχι, γίνεται κάπως έτσι

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Ξαφνικά κάθε τέλος μοιάζει να έχει συνέχεια. Οι τελείες μου (και οι ιστορίες που βρίσκονται πίσω από αυτές τις τελείες) ενώνονται ανά ομάδες και δημιουργούν μια σύνδεση, μια ενότητα, μια πορεία, και ένα νόημα κρυμμένο, μια ουσία που υπάρχει πίσω από όλα όσα έχουν συμβεί. Οι τελείες μου γίνονται αποσιοποιητικά...

Αν όμως τις ενώσω ακόμα πιο πολύ η συλλογή μου γίνεται κάπως έτσι

.....................................................................................................................................................

Σε αυτήν την περίπτωση νιώθω πως έχει χαθεί κάθε συνέχεια (ενώ φαινομενικά υπάρχει περισσότερη συνέχεια από την προηγούμενη περίπτωση) και πως επειδή αντιμετωπίζω ακόμα πιο αποστασιοποιημένα τις τελείες μου ακόμα και η (φαινομενική;) ουσία που είχα βρει (ή νόμιζα πως είχα βρει) στην προηγούμενη εικόνα μου, χάνεται. Καθώς όλα ενώνονται, όλα μοιάζουν, όλα γίνονται ένα και, ταυτόχρονα, όλα χάνουν την ταυτότητα τους. Και αυτό πιο πολύ μου δημιουργεί την αίσθηση τους χάους παρά του νοήματος. Με καθησυχάσει και με αγχώνει ταυτόχρονα. Με ενθουσιάζει και με απογοητεύει. Μου δημιουργεί όραμα αλλά με κάνει όμηρο του οράματός μου. Με κάνει να συνειδητοποιώ την ανθρώπινη υπόστασή μου αλλά ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω πως υπάρχει κάτι ανώτερο. Κάτι πέρα από εμένα. Κάτι πιο μεγάλο. Κάτι που κάνει ασήμαντη την τέλεια ή ατελή συλλογή μου από τελείες ή μη τελείες. Είτε αυτό το ονομάζεις ανθρωπό ή θεό, είτε το ονομάζεις φύση ή γη, είτε το ονομάσεις κόσμο ή σύμπαν ή οτιδήποτε άλλο θες, για μένα η εικόνα του είναι αυτή

.....................................................................................................................................................

Και αν με ρωτήσεις αν βρίσκομαι κι εγώ κάπου εκεί μέσα θα σου απαντήσω ότι βρίσκομαι.

Να΄μαι κι εγώ
.

Έχω μια συλλογή από τελείες.
Και είμαι μια τελεία σε μια άλλη αιώνια συλλογή από τελείες.
Αυτή η συλλογή υπήρξε πριν από εμένα και θα υπάρχει και μετά από εμένα.

Και αν κοιτάξεις όλες αυτές τις τελείες από μακρυά θα δεις πως μοιάζουν με γραμμή. Ή ίσως να γίνονται και γραμμή, ναι, ναι, ίσως αν... αν τοποθετήσουμε πιο κοντά και πιο κοντά και πιο κοντά όλες αυτές τις τελείες...να γίνονται γραμμή... Ίσως αυτή η γραμμή να είναι η γραμμή της ζωής πάνω στην οποία γεννιόμαστε και πεθαίνουμε όλοι. Ίσως αυτή είναι η γραμμή πάνω στην οποία περπατάμε όλοι. Ίσως σε αυτήν την ατελείωτη από τελείες γραμμή συναντιόμαστε όλοι... και αυτό κάνει την δική μου συλλογή από τελείες να μην είναι και τόσο συγκλονιστική... έτσι δεν είναι; Εννοώ αυτή είναι μια πραγματικά σπάνια συλλογή. Οι τελείες που είναι ανθρώπινες ζωές και όχι μόνο ανθρώπινες στιγμές. Οι τελείες του κόσμου. Και εσύ είσαι μία από αυτές.

Να’σαι κι εσύ
.

Μπορείς να σε βρεις μέσα στον κόσμο;
.....................................................................................................................................................

Σε ξεχωρίζεις;
Σε αναγνωρίζεις;
Δεν μπορείς να σε βρεις. Ούτε εγώ μπορώ να με βρω. Γιατί μοιάζουμε περισσότερο από όσο διαφέρουμε...

Είμαστε κάπως έτσι
..

Έχω, λοιπόν, μια ερώτηση για εσένα... Αφού είμαστε τελείες γιατί να βάζουμε τελείες στα πάντα; Στην επικοινωνία, στις σχέσεις, στην αλήθεια, στην αγάπη, στους ανθρώπους; Γιατί να συνεχίζουμε πεισματικά να βάζουμε τελείες; Ποια ανθρώπινη ανάγκη μας σπρώχνει στο να βάζουμε τελείες;

Έχω μια συλλογή από τελείες αλλά δεν θέλω να τις κρατάω πια. Θέλω να ελευθερωθώ από την ανάγκη του να δίνω ή του να δέχομαι τελείες. Δεν θέλω άλλες τελείες. Ίσως κάποιες τελείες να είναι αναπόφευκτες... αλλά τις περισσότερες φορές βάζουμε τελείες από φόβο, από εγωισμό, από δειλία, από χίλιους δύο «λάθος» λόγους. Αυτές τις τελείες ίσως να μπορούμε να τις αποφύγουμε.

Ναι, θέλω να ελευθερωθώ από τις τελείες και θέλω να ελευθερώσω τις τελείες.

Δεν έχω καμία συλλογή.
Δεν έχω τίποτα.

Έχω μόνο μία τελεία.
Τον εαυτό μου.

Και, γύρω μου, υπάρχουν ένα σωρό άλλες τελείες που έχουν κι αυτές τον εαυτό τους.
Και είναι τέλειο να συναναστρέφομαι αυτές τις τελείες χωρίς να βάζω τελείες!
Είμαι ανοιχτή στις τελείες! Είμαι ανοιχτή στον κόσμο!!!

.....................................................................................................................................................

4/15/10

Κάπου υπάρχει...


Αν κανένα κείμενο για σένα δεν έχει γραφτεί
Αν νιώθεις χωρίς ρόλο σε γεμάτη σκηνή
Αν νιώθεις στο κοινό τραγικά εκτεθειμένος
Αν τρέμουν τα χέρια σου, αν είσαι αγχωμένος
Αν προσπαθείς μα δεν βγαίνει φωνή
Δεν φταις εσύ, δεν φταις εσύ.
Φταίνε αυτά που κάνανε για μήνες κάποιοι άλλοι
Μετέτρεψαν το θέατρο σε ωραίο καρναβάλι.

Πόσο πιο πρόχειρη να ήταν η προετοιμασία
Πόσο πιο άδικη να ήταν όλη η διαδικασία
Πόσο ήταν αλήθεια συνολικά το κόστος για να ανέβεις στην σκηνή
Πόσα από τον εαυτό σου ξόδεψες για να βρεθείς εκεί;

Πόσα είδες, πόσα ένιωσες, πόσα άκουσες στα καμαρίνια
Πόση μίζερια μέτρησες, πόση ήταν άραγε η γκρίνια;
Πόσα κράτησες μέσα σου για να μένεις σιωπηλός;
Πόσο σου κόστισε να είσαι απέναντι σε όλους σωστός;
Πόση ανθρωπιά χρειάστηκε να σκοτώσεις στην πορεία;
Πόσο κλονίστηκε ό,τι μπορεί να σημαίνει η λέξη υγεία;

Πόσο εύκολο είναι για τους άλλους που σχολιάζουν
Που στέκονται στην ασφάλεια και υποτιμητικά κοιτάζουν
Να θεωρούν πως αναζητάς, και καλά, το ιδανικό
Όταν εσύ αποζητάς απλά το φυσιολογικό.

Μέσα από το παράλογο πάντα να προσπαθείς να βρεις το λογικό.
Μα το να κρατιέσαι από το τίποτα δεν είναι λίγο τραγικό;

Με πόσους τρόπους διέλυσαν την ακεραιότητα σου;
Με πόσους τρόπους έσκισαν την αξιοπρέπειά σου;

Και ας λένε πως η τέχνη θέλει αντοχή στην χυδαιότητα
Και ας λένε πως οι άνθρωποι δεν θέλουν την ποιότητα
Εγώ πιστεύω πως ό,τι είναι αληθινό όλους μας αγγίζει
Γιατί η αλήθεια έχει μια δύναμη που όλα τα γκρεμίζει
Μικροπρέπειες και μικρότητες εξαφανίζει
Κι όλου του κόσμου τις γελοιότητες τις αντιμετωπίζει
Γιατί η αλήθεια δεν πονάει και δεν φοβάται
Γιατί η αλήθεια ξαγρυπνάει και δεν κοιμάται
Τα πάντα γύρω της παρακολουθεί, για να διορθώσει, να διορθωθεί,
για να έχει άποψη και να μπορεί, απέναντι στο ψέμα με θάρρος να σταθεί.

Κάπου υπάρχει η αλήθεια σου κι αξίζει να ακουστεί
Κάπου υπάρχει η τέχνη που αγγίζει τη ζωή

Κάπου υπάρχει ένα κείμενο για εσένα
Κάπου υπάρχει ένας ρόλος για να πεις
Κάπου υπάρχει ένα κοινό για να σε ακούσει
Κάπου υπάρχει μια σκηνή για να ανεβείς
Κάπου υπάρχουν, φίλε μου, σπουδαίοι ηθοποιοί
Κάπου υπάρχεις, φίλε μου, κι εσύ.

4/13/10

Η κυρία Ελένη.


Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γεννηθεί για να δίνουν αγάπη. Είναι φτιαγμένοι για να προσφέρουν καλοσύνη χωρίς να ζητάνε τίποτα παραπάνω. Είναι από την φύση τους καλοί και ευγενικοί. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει συμφέρον ή εγωισμός. Δεν γνωρίζουν πώς χρησιμοποιείται η αγένεια. Δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ζήλια. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο καλοί που οι γύρω άνθρωποι δεν τους αντέχουν. Τόση καλοσύνη φέρνει σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Τους φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που είναι, τους προκαλεί αμηχανία, τους κάνει να αισθάνονται υπεύθυνοι για ένα μέρος της ασχήμιας του κόσμου. Νιώθουν χάλια και το καλύτερο που μπορούν να κάνουν είναι να συνεχίσουν να συμπεριφέρονται χάλια... και να αγνοούνε ή να περιφρονούνε τέτοιες ανθρώπινες υπάρξεις...

Υπάρχουν άνθρωποι που τα χέρια τους είναι φτιαγμένα για να αγκαλιάζουν, μόνο για να αγκαλιάζουν. Τους φαίνεται αδύνατο να μην αγκαλιάζουν. Τους φαίνεται απαράδεκτο να χτυπήσουν άλλον άνθρωπο. Δεν γνωρίζουν τι θα πει κακοποίηση ή κακομεταχείριση. Τα χέρια τους είναι όπως είναι και οι ίδιοι. Καλά και ευγενικά. Οι κινήσεις τους είναι ήρεμες και όμορφες. Με σεβασμό προς τους ανθρώπους και προς την ίδια την ζωή.
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να αγαπούν και να αγκαλιάζουν.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και η κυρία Ελένη.

Η κυρία Ελένη είχε ένα συγκεκριμένο ταλέντο: Ήξερε να αγκαλιάζει.

Αν δεν έχεις αγκαλιαστεί από την κυρία Ελένη είναι πολύ πιθανό να μην ξέρεις τι σημαίνει αγκαλιά.

Η κυρία Ελένη γεννήθηκε για να γίνει μητέρα και αφιέρωσε την ζωή της, όπως κάνουν και οι περισσότεροι άνθρωποι, στο να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα. Σπουδαία πράγματα. Σπούδασε, έμαθε να μιλάει 4 γλώσσες, δούλεψε. Ό,τι κατάφερε το κατάφερε μόνη της. Ήταν έξυπνη και μορφωμένη και έζησε μια γεμάτη ζωή. Αλλά η ζωή δεν της έδωσε το μόνο σίγουρο πράγμα που θα έπρεπε να της δώσει.

Θα μου πείτε... στην ζωή τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κι εγώ θα κουνήσω το κεφάλι και θα συμφωνήσω. Ναι, τίποτα δεν είναι σίγουρο στην ζωή. Παρόλα αυτά, αυτό δεν με παρηγορεί και δεν με σταματάει από το να στενοχωριέμαι όταν νιώθω πως κάποιος έκανε πάρα πάρα πάρα πολλά όμορφα πράγματα στην ζωή του εκτός από ένα πράγμα που ήταν αυτό που ήθελε πιο πολύ από όλα τα υπόλοιπα. Βέβαια, στενοχωριέμαι ακόμα περισσότερο αν κάποιος δεν καταφέρει καν να κάνει πάρα πάρα πολλά όμορφα και κάνει μόνο πάρα πολλά όμορφα ή απλά πολλά όμορφα ή απλά λίγα όμορφα ή, ακόμα χειρότερα, αν δεν κάνει τίποτα απολύτως ή, ακόμα χειρότερα και από το χειρότερα, αν κάνει άσχημα πράγματα ή αν κάνει πολλά άσχημα πράγματα κτλ κτλ.

Ναι, τουλάχιστον η κυρία Ελένη γέμισε την ζωή της με ένα σωρό όμορφα πράγματα, με πολύτιμες γνώσεις και με αναντικατάστατες εμπειρίες... Αλλά δεν έκανε ποτέ της οικογένεια και παιδιά. Και κανένας δεν ξέρει πως είναι να ζεις μόνος σου 75 ή 80 χρόνια. Κανένας δεν ξέρει πόσο πονάει μια σειρά από τόσες «αποτυχημένες» σχέσεις. Κανένας δεν ξέρει πόσες προσπάθειες έκανε η κυρία Ελένη όταν ήταν 20 ή 30 ή 40 χρονών. Κανένας δεν ξέρει τι ονειρευόταν όταν ακόμα ήταν η μικρή Ελενίτσα ή η ενήλικη Ελένη. Πόσες φορές ευχήθηκε να βρει κάποιον, να υπάρξει κάποιος για αυτήν. Κανένας δεν ξέρει πόση ανάγκη είχε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Και κανένας δεν ξέρει πότε ήρθε εκείνο το σημείο που η κυρία Ελένη κατάλαβε πως «Αυτό ήταν.». Πως δεν υπήρχε συνέχεια πια. Πότε σταμάτησε να ελπίζει για το ότι θα βρει τον άνθρωπο της, πότε κατάλαβε ότι θα ζήσει μόνη της και πόσο της κόστισε αυτή η μοναξιά. Κανένας δεν ξέρει. Μόνο εκείνη το ήξερε. Και εκείνη ακόμα κι αν ζούσε σήμερα δεν θα μπορούσε να το μοιραστεί μαζί μας. Γιατί αυτό είναι κάτι που κάποιος άνθρωπος το κουβαλάει χωρίς να είναι απαραίτητο να μπορεί να το περιγράψει ή να το μοιραστεί.

Ναι, η κυρία Ελένη γεννήθηκε και έζησε μόνη της.

Και είναι τόσο κρίμα... Η κυρία Ελένη ήταν γεννημένη για να γίνει μητέρα. Είχε τόση αγάπη μέσα της που περίσσευε για όλο τον κόσμο. Θα μου πείτε όλες οι γυναίκες είναι γεννημένες για να γίνουν μητέρες. Και θα σας απαντήσω πως κάνετε λάθος. Δεν έχουμε φτιαχτεί όλοι για τα ίδια πράγματα και δεν είναι απαραίτητο επειδή μια γυναίκα είναι απλά γυναίκα να είναι και γεννημένη για να γίνει μητέρα. Οργανικά ναι. Όλες οι γυναίκες για να ολοκληρωθούν πρέπει να γίνουν μητέρες. Αλλά η ζωή έχει αποδείξει πως υπάρχουν «καλές» μητέρες και «κακές» μητέρες. Είσαι τυχερός αν πέσεις στις πρώτες και άτυχος αν πέσεις στις δεύτερες. Η κυρία Ελένη έπρεπε να έχει παιδιά. Ήταν αδικία να μην έχει.

Θα μου πείτε... στην ζωή τίποτα δεν είναι δίκαιο. Κι εγώ θα κουνήσω το κεφάλι και θα συμφωνήσω. Ναι, τίποτα δεν είναι δίκαιο στην ζωή. Παρόλα αυτά, αυτό δεν με παρηγορεί και δεν με σταματάει από το να στενοχωριέμαι όταν βρίσκομαι απέναντι σε μια πολύ πολύ πολύ μεγάλη αδικία ή σε μια πολύ πολύ μεγάλη αδικία ή σε μια πολύ μεγάλη αδικία ή σε μια μεγάλη αδικία ή σε μια μικρή αδικία ή σε μια μικροσκοπική αδικία ή απλά απλά απλά σε μια αδικία...

Η κυρία Ελένη ήταν φτιαγμένη για να αγκαλιάζει. Δεν μιλάμε για κάποια πρόχειρη γρήγορη αγκαλιά. Δεν μιλάμε για μια αγκαλιά χωρίς συναίσθημα. Δεν μιλάμε για μια αγκαλιά υποχρεωτική. Ούτε για μια αγκαλιά παρηγοριάς. Μιλάμε για μια ουσιαστική, δυναμική, αγκαλιά. Που σε γεμίζει με ενέργεια. Και κυρίως, που σε γεμίζει αγάπη για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Γιατί βλέπετε... το να αγκαλιάζεις είναι τέχνη. Και όπως μου είπε και η ίδια η κυρία Ελένη κάποτε «Η αγκαλιά είναι ζήτημα χεριών».

Η κυρία Ελένη ήρθε στην γειτονιά αφού γεννήθηκα. Για την ακρίβεια, ήρθε αρκετά χρόνια μετά. Ή μουν κοριτσάκι όταν εκείνη μετακόμισε απέναντί μας. Την θυμάμαι σαν παιδί και σαν έφηβη. Σαν γυναίκα, δυστυχώς, δεν πρόλαβα να την γνωρίσω...

Η κυρία Ελένη μου πρόσφερε ένα πολύτιμο δώρο ζωής. Μου έδωσε αγάπη. Και εγώ μαζί με την αδερφή μου της πρόσφεραμε ένα άλλο εξίσσου πολύτιμο δώρο της ζωής. Της δώσαμε συντροφιά στην μοναξιά της. Εκείνη μας είχε σαν παιδιά της και εμείς την είχαμε σαν γιαγιά ή ίσως ακόμα και σαν μητέρα...

Η κυρία Ελένη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: Έγινε φίλη μας. Πώς γίνεται μια κυρία γύρω στα 75-80 να γίνεται πραγματική φίλη με δύο κοριτσάκια, το ένα γύρω στα 10 και το άλλο γύρω στα 4; Δεν ξέρω... αλλά πιστεύω πως το μυστικό κρύβεται στο ότι ήξερε να αγκαλιάζει με αγάπη. Και τα παιδιά λένε πάντα «Ναι» στην αγάπη.
Νομίζω ότι υπήρχε κάποια μαγική δύναμη στην αγκαλιά της κυρίας Ελένης που σε έκανε να ξεχνάς όλα τα προβλήματα. Έδιωχνε κάθε παιδική ανησυχία και μαλάκωνε κάθε πόνο. Και η αγκαλιά της παρέμενε ένα σταθερό και σίγουρο σημείο, ό,τι κι αν συνέβαινε. Ήταν εκεί για εμάς.

Εγώ άλλαζα.
Η κυρία Ελένη δεν άλλαζε.
Εγώ άλλαζα.
Η αγκαλιά της κυρίας Ελένης δεν άλλαζε.

Η κυρία Ελένη ήταν πάντα με το χαμόγελο. Και πώς να μην ήταν... Ήταν χαρούμενη γιατί επιτέλους είχε βρει μια οικογένεια. Την δική της οικογένεια. Γίναμε η οικογένεια της και έγινε η οικογένεια μας. Και είναι ωραίο να έχεις οικογένεια...

Η κυρία Ελένη έφυγε πριν πολλά πολλά χρόνια. Πριν φύγει, είδα την πιο απάνθρωπη συμπεριφορά γύρω της. Από άτομα που ήταν υποτίθεται η πραγματική της οικογένεια. Σαν τα κοράκια που τριγυρίζουν πετώντας σε κύκλους πάνω από έναν εξαντλημένο άνθρωπο που περπατάει στην έρημο έτοιμος να σωριαστεί, οι άνθρωποι τριγυρίζαν γύρω από το σπίτι της και «λιγουρεύονταν» τα λιγοστά πράγματά της. Αδειάσαν το σπίτι της ενώ εκείνη ήταν ακόμα στο νοσοκομείο πριν καν αφήσει την τελευταία της πνοή. Κατάλαβα τότε την διαφορά του να είσαι οικογένεια στα χαρτιά και οικογένεια στην καρδιά. Εγώ δεν είχα κανένα νομικό δικαίωμα να προστατεύσω τα αντικείμενα της κυρίας Ελένης. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να πάω στο σπίτι της αφού είχαν πάρει όλα τα αντικείμενα αξίας και να μαζέψω μέσα από τα ανακατεμένα πράγματά της (δεν είχαν καν την αξιοπρέπεια να συμπεριφερθούν με σεβασμό και τα είχαν ανακατέψει όλα) τα πεταμένα διπλώματα της (τα χαρτιά της δεν είχαν καμία αξία για τους συγγενείς), τα πεταμένα άπειρα βιβλία, και εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες...

Ναι, η κυρία Ελένη γεννήθηκε, έζησε και πέθανε μόνη της.

Δεν ήμουν εκεί. Ούτε εγώ ούτε η αδερφή μου. Στο νοσοκομείο πήγα ελάχιστες φορές. Και στην κηδεία της, μου στέρησαν την δυνατότητα να πάω. Μην με ρωτήσετε πώς και πού και γιατί. Δεν έχει νόημα. Φαντάζομαι πως η δικαιολογία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο «είσαι πολύ μικρή» και στο, και καλά, «σε προστατεύουμε από το να μην πληγωθείς». Στην κηδεία της ήταν όλοι εκείνοι που της έκαναν το σπίτι άνω κάτω... αλλά δεν ήμουν εγώ.

Βρίσκει πολλούς τρόπους καμιά φορά η ζωή να μας πονέσει.
Ο θάνατος ένος κοντινού προσώπου είναι ένας από αυτούς.

Αλλά όσο κι αν πόνεσε η συνέχεια της ιστορίας, όσο κι αν πόνεσε το να ζω χωρίς την κυρία Ελένη, χωρίς την αγκαλιά της, χωρίς την αγάπη της, ξέρω πως ο πόνος μου δεν έμοιασε ούτε στο ελάχιστο στον μόνιμο πόνο που είχε η ίδια η κυρία Ελένη επειδή δεν έγινε μητέρα... Έχει πολλές διαφορετικές μορφές αυτός ο άτιμος ο πόνος...

Είναι σκληρό να σου στερούν το ταλέντο σου. Η κυρία Ελένη δεν έγινε μητέρα.
Είναι σκληρό να σου στερούν έναν άνθρωπο. Η κυρία Ελένη δεν υπάρχει πια.

Τώρα η κυρία Ελένη έμεινε χωρίς.
Χωρίς τι;
Χωρίς ζωή...
Τώρα εμείς μείναμε χωρίς.
Χωρίς τι;
Χωρίς κυρία Ελένη...

4/10/10

Χορός Μεταμφιεσμένων


Σαν να φοράνε όλοι μάσκες, κρύβουν τα πρόσωπά τους.
Σαν να αντιδράνε στην ζωή και κόβουν τα φτερά τους.
Σαν να φοβούνται την αλήθεια, σκύβουν το κεφάλι,
Σαν να φοβούνται τον εαυτό τους, και λειτουργούν σαν άλλοι.

Η ζωή είναι σαν ένας χορός που είναι όλοι καλεσμένοι,
Άλλοι έρχονται ο εαυτός τους κι άλλοι μεταμφιεσμένοι.
Όλοι μαζί στην ίδια αίθουσα την ίδια μουσική χορεύουν,
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιοι είναι οι αληθινοί
Όλοι γύρω σου σε μεθάνε, σε ζαλίζουν, σε μπερδεύουν
Είναι δύσκολο να συγκρατήσεις ποιος είσαι εσύ.

Σαν να βαρέθηκες τις μάσκες, δείχνεις το πρόσωπό σου,
Σαν να γυρεύεις την ζωή, φροντίζεις το φτερό σου,
Σαν να γιατρεύεις το φτερό που σου έσπασαν οι άλλοι,
Σαν να επιδιώκεις την αλήθεια, σηκώνεις το κεφάλι.

Ποιοι είναι όλοι αυτοί που γύρω σου στριφογυρίζουν;
Γιατί φοβούνται; Γιατί κρύβονται; Γιατί πανηγυρίζουν;
Πώς βρέθηκες εσύ σε έναν χορό μεταμφιεσμένων;
Κάπου θα υπάρχει, δεν μπορεί, μια λίστα καλεσμένων.
Αποφασίζεις από εκεί να σβήσεις το όνομά σου.
Να φύγεις, να πετάξεις, να ανοίξεις τα φτερά σου.

Σαν να κοιτάς πέρα από τις μάσκες, βλέπεις τα πρόσωπά τους,
Σαν να κοιτάς πέρα από την ζωή, αγγίζεις τα φτερά τους,
Σαν να εκπλήσσεσαι που τόσο εύκολα διαλύεται το ψέμα
Σαν να τρομάζεις που είναι αρκετό ένα άγγιγμα ή ένα βλέμμα.

Πέφτουν οι μάσκες και ο χορός σταματάει.
Κανείς δεν κινείται, κανείς δεν μιλάει.

Ανάμεσα στους άλλους παραπατάς,
Τους χαιρετάς, τους προσπερνάς,
Δεν έχεις ιδέα τι κάνεις, που πας,
Μα δεν σε ενδιαφέρει απλά περπατάς...

Μέσα στην σιωπή γεννιέται μια καινούρια μελωδία.
Και ένας καινούριος χορός σπάει την ακινησία.

Αναρωτιέσαι, τι άλλαξε, τι;
Η αντίληψή σου για την ζωή...

Δεν έχεις ανάγκη κανένα ψέμα για να πιστέψεις,
Δεν έχεις ανάγκη καμία μάσκα για να χορέψεις...

Η ζωή είναι σαν ένας χορός που είναι όλοι καλεσμένοι,
Άλλοι έρχονται ο εαυτός τους κι άλλοι μεταμφιεσμένοι.
Όλοι μαζί στην ίδια αίθουσα την ίδια μουσική χορεύουν,
Μα εσύ θα ξεχωρίσεις ποιοι είναι οι αληθινοί
Όλοι γύρω σου σε μεθάνε, σε ζαλίζουν, σε μπερδεύουν
Μα εσύ θα συγκρατήσεις ποιος είσαι εσύ.

4/8/10

Η πορεία


Έχω ενδιαφέρον. Μου αρέσει. Θέλω να μάθω. Αποφασίζω να ξεκινήσω μαθήματα. Ξεκινάω μαθήματα. Έχω ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Μου αρέσει ακόμα πιο πολύ. Πηγαίνω στα μαθήματα. Είμαι καλή. Συνεχίζω να έχω ενδιαφέρον και να μου αρέσει. Ενθουσιάζομαι. Διαβάζω. Διαβάζω συνέχεια. Παρακολουθώ με προσοχή. Κάθε φορά γίνομαι καλύτερη. Βελτιώνομαι. Είμαι χαμογελαστή. Εξελίσσομαι. Είμαι χαρούμενη. Λατρεύω. Αγαπάω. Είμαι ευτυχισμένη. Ανυπομονώ για κάθε επόμενο βήμα. Συνεχίζω να διαβάζω. Συνεχίζω να παρακολουθώ. Συνεχίζω να βελτιώνομαι. Γίνομαι ένα με αυτό που μαθαίνω.Γίνομαι η καλύτερη. Πηγαίνω σε άλλο επίπεδο. Εκπλήσσομαι. Ικανοποιούμαι. Συνεχίζω να διαβάζω. Συνεχίζω να παρακολουθώ. Συνεχίζω να βελτιώνομαι. Φτάνω σε ένα σημείο. Και μετά; Δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει να συνεχίσω. Μένω στάσιμη. Ένας μήνας. Δύο μήνες. Τρεις μήνες. Δεκαπέντε μήνες. Η στασιμότητα αρχίζει να μετράει κατά μου. Στενοχωριέμαι. Προσπαθώ να διαβάσω μόνη μου. Αποτυχία. Απογοητεύομαι. Δεν μπορώ να βρω όσα θέλω να μάθω. Προσπαθώ να ζητήσω βοήθεια από τους άλλους. Αποτυχία. Απελπίζομαι. Συνεχίζω να πηγαίνω στα μαθήματα. Μέσα στην στασιμότητά μου αρχίζω να ξεχνάω κι αυτά που ξέρω. Μου τα μαθαίνουν λάθος. Συνεχίζω να πηγαίνω στα μαθήματα. Η στασιμότητα σταματάει. Τα μαθαίνω λάθος. Πανικοβάλλομαι. Αρχίζω να μην καταλαβαίνω. Ένας χρόνος. Δύο χρόνια. Αντι να πηγαίνω μπροστά αρχίζω να πηγαίνω προς τα πίσω, αντί να πηγαίνω προς τα πάνω αρχίζω να τραβιέμαι προς τα κάτω. Ψάχνω απεγνωσμένα κάποιον που να γνωρίζει περισσότερα από εμένα και που να είναι διατεθιμένος να με βοηθήσει. Τρία χρόνια. Τέσσερα χρόνια. Όσοι δεν γνωρίζουν, θέλουν και δεν μπορούν να βοηθήσουν. Όσοι γνωρίζουν, μπορούν και δεν θέλουν να βοηθήσουν. Χειροτερεύω. Από το καλό πηγαίνω στο μέτριο. Από το μέτριο στο κακό.Έχω σταματήσει να μετράω χρόνια. Είμαι κακή. Και το χειρότερο έχει ξεσκιστεί το αρχικό μου ενδιαφέρον. Γίνομαι η χειρότερη. Και το χειρότερο ενώ η αγάπη μου συνεχίζει να είναι ακόμα η ίδια δεν αντέχω να ξαναέρθω σε επαφή με το συγκεκριμένο αντικείμενο...

Για όλους αυτούς που σταμάτησαν να κοιτάνε τα αστέρια επειδή σπούδασαν στο πανεπιστήμιο, που σταμάτησαν να ακούν κλασική μουσική επειδή σπούδασαν στο ωδείο, που σταμάτησαν να παίζουν θέατρο επειδή σπούδασαν στη δραματική σχολή, που σταμάτησαν να χορεύουν επειδή σπούδασαν στη σχολή χορού, που σταμάτησαν να σκέφτονται και να γράφουν επειδή σπούδασαν στο σχολείο... Για όλους αυτούς που σταμάτησαν ενώ θα έπρεπε ακόμα να συνεχίζουν... Ή για όσους συνεχίζουν αλλά παρόλα αυτά νιώθουν σταματημένοι...

Σήμερα θα ανέβω στην ταράτσα του σπιτιού μου, θα κοιτάξω τα αστέρια, ακούγοντας κλασική μουσική, χορεύοντας τις νότες, διαβάζοντας θέατρο, θα τραγουδήσω όπως δεν τραγούδησα ποτέ, για εσάς, μόνο για εσάς, και θα γράψω στον αέρα τις σκέψεις σας, αυτές που δεν μπορέσατε να αρθρώσετε ποτέ, και θα γιορτάσω την αξία σας... Πώς;

Νοηματίζοντας. Νοηματίζοντας. Νοηματίζοντας...


Αφιερωμένο στην σχέση μου με την νοηματική γλώσσα... (και όχι μόνο...) ...

4/6/10

Zapping


Και όπως ήμουν σήμερα στο γυμναστήριο, πάνω στο διάδρομο, με το γουόκμαν στα αυτιά, ακούγοντας μουσική, παρακολουθούσα όλες αυτές τις τηλεοράσεις μπροστά μου, χωρίς ήχο. Παρακολουθούσα όλον αυτόν τον βομβαρδισμό εικόνων και μηνυμάτων... και δεν μπορούσα να με σταματήσω να σκέφτομαι...

Στο γυμναστήριο δεν χρειάζεσαι καν χειριστήριο για να κάνεις ζάπινγκ, το ζάπινγκ το κάνει η παραμικρή κίνηση του κεφαλιού σου. Η μία τηλεόραση στέκεται δίπλα στην άλλη, όλες οι τηλεοράσεις στέκονται μπροστά σου και κάθε μία ζητάει από εσένα να την κοιτάξεις. Αρκεί, λοιπόν, να στρίψεις ελάχιστα το κεφάλι σου και έχεις βρεθεί σε έναν άλλον καταιγισμό εικόνων και μηνυμάτων και μετά το ξαναστρίβεις και βρίσκεσαι απέναντι σε ένα άλλο κανάλι-καταιγίδα και ξανά και ξανά... και δεν πιστεύεις στα μάτια σου με όσα βλέπεις και ευτυχώς δεν ακούς γιατί αλλιώς δεν θα πίστευες ούτε στα αυτιά σου! Μια βραχυκυκλωμένη αίσθηση είναι αρκετή... δεν χρειάζεται να βραχυκυκλώσει και δεύτερη.

Και μιας και μιλήσαμε για αισθήσεις, όραση και ακοή, ας πάμε και λίγο στην γεύση... Να μια μικρή «γεύση» από την σημερινή δοκιμασία του εγκεφάλου μου...

Στο πρώτο κανάλι, είχανε μια από αυτές τις υπέροχες εκπομπές που «σέβονται» το ανθρώπινο σώμα και που «αγαπάνε» την ανθρώπινη ψυχή. Ήταν λοιπόν μία γυναίκα που ήθελε να φαίνεται νεότερη. Το γιατί ένας θεός το ξέρει και για την ακριβεια ούτε κι αυτός. Προφανώς, θεωρούσε τον εαυτό της άσχημο και γερασμένο... Πήγε λοιπόν στην εκπομπή για να την «φτιάξουν» λες και είναι κανένα σπασμένο πράγμα που θα το κολλήσουν και θα φαίνεται (και καλά) σαν καινούριο. Ο στόχος, αν δεν κάνω λάθος, ήταν να φαίνεται (και καλά) 10 χρόνια νεότερη. Στην αρχή αυτές οι εκπομπές ξεκινάνε με αυτά τα τραγικά μαθήματα αυτογνωσίας... Ερωτήσεις προς την γυναίκα-θύμα που έχει ανάγκη να γίνει «πιο»... «Πιο τι;». «Πιο οτιδήποτε». Πιο όμορφη, πιο αδύνατη, πιο γυμνασμένη, πιο νέα, πιο γυναίκα, (στην ουσία νομίζει ότι με όλα αυτά τα «πιο» θα γίνει ΠΙΟ ευτυχισμένη αλλά έλα μου ντε που δεν έρχεται έτσι το συγκεκριμένο «πιο»...). Ερωτήσεις, λοιπόν, του στυλ: « Τι δεν σου αρέσει επάνω σου; Γιατί ντύνεσαι έτσι; Πώς νιώθεις; Τι σκέφτεσαι; Τι νιώθεις; Γιατί ντρέπεσαι; Γιατί δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου; Γιατί κρύβεις το σώμα σου;»... Και μετά τα «Τι» και τα «Γιατί;»... Απαντήσεις του στυλ «Είμαι»και «Έχω». «Eίμαι πολύ αδύνατη, είμαι πολύ χοντρή, είμαι πολύ ψηλή, είμαι πολύ κοντή, είμαι πολύ λεπτή». ‘Η «Έχω μεγάλη μύτη, πεταχτά αυτιά, μέση κολιέ (κατά την μέση δαχτυλίδι) και σώμα καρπουζιού (κατά το σώμα αχλαδιού)». Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι φταίνε τα κακόμοιρα τα κοσμήματα ή τα φρουτάκια αλλά τέλος πάντων... «Είμαι και έχω», «Έχω και είμαι», μπερδεύονται. Και υπάρχουν και τα «θέλω»: «Θέλω το να, θέλω το άλλο, θέλω το τρίτο και το δέκατοπέμπτο, περισσότερο στήθος, λιγότερο λίπος ,να φύγουν η ρυτίδες, να μείνουν οι κοτσίδες!». Στην ουσία «Θέλω να... είμαι, έχω, γίνω, φαίνομαι, ΠΙΟ, ΠΙΟ, ΠΙΟ...»
Αφού λοιπόν ειπωθούν ένα σώρο φράσεις (αποτελέσμα χαμηλής αυτοεκτίμησης) βλέπεις τα βλέμματα των τηλεπαρουσιαστριών που υποτίθεται ότι θα βοηθήσουν την άμοιρη γυναίκα και τρομάζεις! Ζήλια, κομπλεξισμός,κακία, υποτίμηση και φυσικά απέραντη και ατελείωτη χαζομάρα. Μετά παρακολουθείς όλη την διαδικασία του πώς θα κάνουν το (και καλά) τέρας (και καλά) πεντάμορφη. Πώς θα της βγάλουν τα γυαλιά, πώς θα της κόψουν τα μαλλιά, πώς θα της κάνουν πλαστικές (σε ό,τι μέρη υπάρχουν και δεν υπάρχουν), πώς θα την ντύσουν (τρομάζεις με την σημερινή μόδα) πως θα την φτιάξουν (τρομάζεις με την σημερινή αισθητική) και στο τέλος της εκπομπής αντί η Ελένη η (και καλά) άσχημη να έχει γίνει Ελένη η(και καλά) όμορφη και να φαίνεται (και καλά) 10 χρόνια νεότερη... έχουν καταφέρει απλά η Ελένη να μην είναι πια Ελένη και από την Ελένη την (και καλά) άσχημη έχει φύγει κάθε ίχνος ομορφιάς! Συγχαρητήρια καταφέρατε να κάνετε την Ελένη την (και καλά) άσχημη, Άσχημη (και καλά) ελένη! Και πάλι τα θερμά μου συγχαρητήρια. Φίλοι και συγγενείς χειροκροτάνε την καινούρια (και καλά) Ελένη! Μπράβο, μπράβο σου, Ελένη που έκανες το τεράστιο βήμα, την μεγάλη αλλαγή! Τα κατάφερες, έκανες πλαστική στην αλήθεια και μακιγιάρισες κάθε πραγματικότητα! Μπράβο, Μπράβο! Τώρα είσαι και εσύ κομμάτι της παράνοιας που κυκλοφορεί εκεί έξω! Μπράβο, μπράβο! Τα καταφερες δεν είσαι πια η Ελένη! Η Ελένη κλαίει, ο σύζυγος είναι συγκλονισμένος , η αδερφή μένει με ανοιχτό το στόμα και στο γκάλοπ πια ο μέσος όρος ηλικίας της (κι όμως κι όμως, γίνονται τέτοια γκάλοπ!!!) δεν είναι 10 χρόνια νεότερη αλλά (μαντέψτε!) 11 ολόκληρα χρόνια (κερδίσαμε και έναν ολόκληρο χρόνο παραπάνω από τον αρχικό στόχο!)! Μετά από την πρώτη «Δεν πιστεύω στα μάτια μου» αντίδραση, αρχίζουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις του στυλ «Τώρα νιώθω ότι εκτιμάω τον εαυτό μου, έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση, τα μάτια μου μοιάζουν στην Νικόλ Κίντμαν και τα χείλια μου στην Αντζελίνα Τζολί! Τώρα είμαι αυτό που θέλω να είμαι και έχω αυτά θέλω να έχω. Τώρα είμαι πώς να το πω... ΠΙΟ... » και όλα αυτά με το δάκρυ μες στο μάτι, βεβαίως βεβαίως, για να μην ξεχνιόμαστε. Τώρα πώς γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη με το που κοιτάχτηκε στον καθρέφτη να υποτίθεται πως ανέβηκε η αυτοεκτίμηση μην με ρωτάτε. Λες και η αυτοεκτιμήση είναι σαν το χρηματιστήριο και ανεβοκατεβαίνει όπως να’ ναι! Είμαι σίγουρη πως αν συναντήσουμε την ίδια γυναίκα πέντε μέρες μετά (για να μην πω μία μέρα μετά και ακουστώ υπερβολική) θα την βρούμε μόνη της, στο σπίτι της, σε μία γωνία, με χαμηλωμένο το κεφάλι, δυστυχισμένη. Όπως πριν. Και η άποψή της για τον εαυτό της θα είναι η ίδια και πάλι. Η εικόνα της θα είναι ακόμα ΠΙΟ γερασμένη από πριν και αυτό την κάνει τώρα πια ακόμα ΠΙΟ τραγική φιγούρα. Γιατί; Γιατί πήγε να πιστέψει πως θα καλύψει το κενό που νιώθει μέσα της με επεμβάσεις εξωτερικές και να γιατρέψει την μοναξιά βάζοντας κάμερες γύρω γύρω. Όταν οι κάμερες δεν είναι πια γύρω γύρω, όταν η εικόνα της δεν της φαίνεται ξαφνικά και τόσο διαφορετική από πριν, όταν οι συγγενείς σταματήσουν να χειροκροτάνε, μένει και πάλι μόνη της με την σιωπή και η σιωπή πάντα σε αναγκάζει και να ακούσεις τις σκέψεις σου και να συνειδητοποιήσεις τα προβλήματά σου. Κάπου εκεί σκέφτομαι ότι το sound rack αυτής της τραγικής στιγμής... θα είναι το γνωστό παιδικό τραγουδάκι «η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουν οι φιλενάδες της»...

Ενδιάμεσα στην ιστορία της (και καλά) Ελένης γυρνάς λίγο το κεφαλάκι σου, πού και πού, στο διπλανό κανάλι. Εκεί το μόνο που βλέπεις είναι καταστάσεις που επιβεβαιώνουν την ιστορία της καλής μας Ελενίτσας... «Πώς θα χάσετε 30 κιλά σε μισή μέρα και θα κάνετε κοιλιακούς φέτες σε ένα απόγευμα!» Θεωρείτε ότι υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με τον χρόνο; Μα αφού το είπε και ο Αινστάιν! «Ο χρόνος είναι σχετικός!!!». Αυτή η τόσο πολυχρησιμοποιημένη (και πολυταλαιπωρημένη) φράση του... Μέχρι και τα κέντρα αδυνατίσματος την χρησιμοποιούν!!!! Τέλος πάντων, το νόημα είναι ότι στις διαφημίσεις αυτές υποτίθεται πως όλα είναι εύκολα και γρήγορα. ΠΙΟ εύκολα και ΠΙΟ γρήγορα. Από την μια μέρα στην άλλη μπορείς να γίνεις η γυμνασμένη αθλήτρια ή το καλοσχηματισμένο μοντέλο. Βέβαια το εύκολο και το γρήγορο ταιριάζει στην εποχή μας... αυτό δεν μας πασάρουν κι όλες αυτές οι εκπομπές που θα βγάλουν (και καλά!) μοντέλα σε 6 μήνες και (και καλά) τραγουδιστές σε 8 μήνες (φαντάζομαι πως αυτό σημαίνει ότι οι τραγουδιστές που κάνουν 10 χρόνια σπουδές στο αντικείμενο τους σπαταλάνε τον χρόνο τους!)! Όλοι πια μπορούν να γίνουν (και καλά) σταρ αρκεί αν περάσουν από μία τέτοια (και καλά) «δίνω ευκαιρίες» εκπομπή. Οκ! Κομμάτι της παράνοιας, της ψεύτικης πραγματικότητας, κι αυτό... Δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσθέσω (ή μάλλον έχω αλλά αν αρχίσω δεν θα σταματάω με τίποτα...).

Συνεχίζω, λοιπόν...

Ενδιάμεσα στην ιστορία της Ελενίτσας και στις μαγικές ζώνες που τις φοράς και γυμνάζεσαι κάνω Ζάπινγκ με το κεφαλάκι μου και στο πάρα πέρα κανάλι... και τι να δω! Ένα-κάτι σαν απόσπασμα- από μία-κάτι σαν-παράσταση το οποίο σου δημιουργεί τόση αποστροφή και αηδία... Κάτι σαν ηθοποιοί (και καλά ηθοποιοί) χτυπιόντουσαν κάνοντας κάτι σαν ερμηνεία (και καλά ερμηνεία)... και το σύνολο ήταν τόσο τρομαχτικά χυδαίο... Γυμνό, ουρλιαχτά και κόκκινη μπογιά (πώς λέμε αίμα, δάκρυα και ιδρώτας). Αγχώθηκα τόσο πολύ που είδα πάλι κάτι καλλιτεχνικό να με προσβάλλει τόσο πολύ και σαν καλλιτέχνη, αλλά , κυρίως, κυρίως, κυρίως (τρία κυρίως), σαν άνθρωπο. Μου ήρθε να ουρλιάξω κι εγώ αλλά όχι σε μια προσπάθεια μιας δήθεν ερμηνείας... απλά σαν ένδειξη διαμαρτυρίας που βομβαρδίζομαι από ό,τι να ναι, κυριολεκτικά ό,τι να ναι! «Σας παρακαλώωωωωω, σεβαστείτε μεεεε» φώναζα από μέσα μου. «Σας παρακαλώωωω! Έλεος πια!!! Έλεοοοοος!» Δεν το αντέχει η ψυχούλα μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου, δεν το αντέχω εγώ... «Έλεοοοοος!!!» Κάποιος να τους σταματήσει από το να χτυπιούνται σαν υστερικά... «Σας παρακαλώωωω! Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να με προστατεύσω από όλο αυτό το ταλαιπωρημένο είδος θεάτρου, μην το προσφέρετε έτσι απλόχερα... σκεφτείτε λίγο πριν το κάνετε... Επεξεργαστείτε λίγο, λιγάκι, λιγουλάκι, το γιατί κάνετε κάτι! Σας παρακαλώωωω». Και κάπου εκεί με ταρακούνησα και θυμήθηκα ότι είμαι σε δημόσιο χώρο, στο γυμναστήριο, και γύρω μου υπάρχει κόσμος που με κοιτάει σαν να είμαι τρελή γιατί έχω αρχίσω να τραβάω τα μαλλιά μου από τα νεύρα μου. Κρατήθηκα, λοιπόν, από το να εκφραστώ ελεύθερα δηλαδή να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο ή στα πατώματα...

«Ζάπινγκ!» είπα στον εαυτό μου και κούνησα το κεφάλι μου απεγνωσμένα.

Από την τρίτη τηλεόραση, γύρισα στην πρώτη τηλεόραση, μετά στην δεύτερη τηλεόραση και μετά στην τέταρτη...

Από την Δήθεν Τέχνη στην Δήθεν Ζωή μετά ξανά στην Δήθεν Ζωή και μετά ξανά στην Δήθεν Τέχνη.

Ναι, ναι, Δήθεν Τέχνη και στο τέταρτο κανάλι... Συνεντευξη ενός δήθεν διάσημου δήθεν ηθοποιού που για μια ακόμα φορά δεν έχει τα κότσια να τα πει έξω από τα δόντια. Ναι, ναι, μα πόσο θέλει να υποστηρίζει τους ταλαντούχους καλλιτέχνες... Ναι, ναι... μα πόσο ενδιαφέρεται για τους νέους ανθρώπους... Ναι, ναι...πόσο βοηθάει, πόσο προσπαθεί, πόσο καλός είναι, πόσο το ένα πόσο το άλλο... Θα με ρωτήσετε πώς άκουγα τι έλεγε; Α! Ευτυχώς, δεν άκουγα... Διάβαζα μόνο τις λεζάντες από κάτω και σε συνδιασμό με την γλώσσα του σώματος ήταν «όλα τα λεφτά»! Ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα το αληθινό. Τα χέρια του ήταν ψεύτικα, οι κινήσεις του ήταν ψεύτικες, το βλέμμα του ήταν ψεύτικο. Όλα ήταν ψεύτικα. Και το μόνο αληθινό πράγμα επάνω του ήταν η κίνηση που έκανε με το πόδαράκι... Ξέρετε η γνωστή κίνηση που κάνουμε όλοι όταν βαριόμαστε... και θέλουμε να φύγουμε από κάπου, ή να τελειώσει κάτι, προφανώς ο άνθρωπος βαριόταν όχι μόνο την εκπομπή αλλά και την ζωή του, σκότωνε τον χρόνο του δίνοντας απαντήσεις άχρωμα και βιαστικά για να τελειώνει μια ώρα νωρίτερα και να πάει να σκοτώσει λίγο ακόμα την τέχνη όσο πιο γρήγορα μπορεί... Γιατί είχε παράσταση μετά (όλοι αυτοί έχουν παράσταση μετά)! Ποιος ξέρει πόσο τον πληρώσαν για να σκοτώσει έτσι τον χρόνο του; Ποιος ξέρει πόσο τον έχουν πληρώσει για να σκοτώσει έτσι την τέχνη του;

«Ζάπινγκ!!!!» Φώναξα στον εαυτό μου...

Γύρισα το κεφαλάκι μου στο κανάλι νούμερο 5... η τράπεζα που θα σου δώσει το τέλειο δάνειο, η αντιπροσωπεία που θα σου χαρίσει το τέλειο αμάξι, η τέλεια οικογένεια (που θα την βρεις τρώγοντας το τέλειο γιαούρτι), η τέλεια γκόμενα(που θα την βρεις πίνοντας το τέλειο αναψυκτικό). Σε έναν κόσμο τόσο τέλειο είναι να απορείς που τίποτα δεν είναι τέλειο! Και μετά από αυτές τις τέλειες διαφημίσεις... έρχεται το τέλειο πρωινάδικο, με τους τέλειους παρουσιαστές και τα τέλεια χαμόγελά τους, και την τέλεια ζωούλα τους! Μέσα σε όλο αυτό το τέλειο περιβάλλον ακούγονται και τα ζώδια και κουνάνε όλοι τα κεφάλια λες και συζητάμε το πιο σοβαρό θέμα της ανθρωπότητας. Α! Ο υδροχόος πρέπει να προσέξει τα οικονομικά του ενώ ο Σκορπιός επιτέλους θα ξαναερωτευτεί! (Οι λεζάντες φταίνε πάλι...εγώ δεν άκουγα τίποτα...) Και αναρωτιόμουν κι εγώ τι θα γίνει στην μη τέλεια ζωή μου αυτήν την εβδομάδα! Θα ερωτευτώ ή όχι; Θα βρω δουλειά ή όχι; Θα έρθουν τα λεφτά επιτέλους ή όχι; Πάντως, ό,τι και να γίνει ξέρω πολύ καλά πως δεν θα γίνει επειδή είμαι σκορπιός αλλά επειδή ή σκίστηκα να το κερδίσω ή απλά έτυχε να συμβεί (και συνήθως δεν τυχαίνει ούτε πετυχαίνει)!

Και μετά από όλη αυτήν την τελειότητα, γυρνάω το κεφαλάκι μου, στην τηλεόραση νουμέρο 6, απεγνωσμένη... Πραγματικά ήθελα να δω κάτι αληθινό... Ειδήσεις! Αλλά όχι ειδήσεις ειδήσεις. Αλοίμονο! Τσίρκο ειδήσεις. Αλλά όχι τσίρκο τσίρκο. Προσωπικά το τσίρκο μου αρέσει. Οι ακροβάτες, οι κλόουν, τα λιοντάρια, τα μαγικά... Αλλά οι ειδήσεις τσίρκο προσβάλλουν και τις ειδήσεις και το τσίρκο! Ό,τι να ναι!!!! Είδα οτιδήποτε εκτός από ειδήσεις!!!! Ακόμα και τον καιρό τον έχουν καταντήσει ... τι να πω! Ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν έχω λόγια...

Ζάπινγκ και τηλεόραση 7.

Τελευταίο κανάλι... Εκεί έχω στρέψει τις ελπίδες μου. Μουσική. Βίντεο κλιπ κλπκλπ. Αλλά ατύχησα. Ελληνικό βίντεο κλιπ. Το γύρισμα ήταν λες και πήρα την προπέρσινη βιντεοκάμερα μου και το γύρισα στο φως της κουζίνας του σπιτιού μου... Μια ξεπέτα... Νομίζω θα το γύρισαν σε μίση ώρα! Ο τραγουδιστής στον γάμο του καραγκιόζη κι αυτός!(Συγνώμη, Καραγκιόζη! Δεν ήθελα να σε προσβάλλω... Μακάρι να έδειχνε εσένα η τηλεόραση, εσύ θα είχες κάτι να μας πεις...).

7 τηλεοράσεις και όλες δείχνουν καραγκιοζιλίκια...

Είμαι πάνω στο διάδρομο. Περπατάω χωρίς να περπατάω. Αναρωτιέμαι χωρίς να αναρωτιέμαι. Σκέφτομαι χωρίς να σκέφτομαι. Αποφασίζω να σταματήσω το Ζάπινγκ και επειδή δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω διάδρομο στα τυφλά, πιάνω το βιβλίο μπροστά μου (ναι, ναι, διαβάζω περπατώντας) και αποφασίζω να ξεστραβωθώ λιγάκι, να διαβάσω... να αναρωτηθώ τίποτα πιο πραγματικό, να σκεφτώ τίποτα πιο ουσιαστικό...

Τότε έρχεται κάποιος δίπλα μου, ο οποίος θέλει να μου κάνει καμάκι, και αρχίζει να με ρωτάει πώς μου φαίνεται η κοιλιά του... (τώρα γιατί θεώρησε έξυπνη αυτού του τύπου την προσέγγιση μην με ρωτήσετε...). Ξέρω τότε πως μετά την βραχυκυκλωμένη όραση μου ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί και η ακοή μου (μαζί με την υπομονη μου!).Δεν έχω άποψη για το συγκεκριμένο θέμα, αυτός προσβάλλεται που δεν επαίνεσα το γυμνασμένο σώμα του και σηκώνεται και φεύγει για να έρθει ο επόμενος, μια κυρία η οποία έχει όρεξη να συζητήσουμε για το τι δίαιτα ακολουθώ... Απογοητεύεται όταν της λέω την αλήθεια, πως δηλαδή δεν κάνω καμία δίαιτα, με κοιτάζει σαν τον κινέζο όταν στην ερώτησή της του... τότε γιατί πηγαίνω γυμναστήριο... της απαντάω με φυσικότητα πως απλά μου αρέσει η γυμναστική. Σηκώνεται και φεύγει και έρχεται ο επόμενος και μετά η επόμενη και μετά ο επόμενος και μετά η επόμενη... Όλοι πιάνουν συζήτηση μαζί μου και όλοι μετά τις φράσεις μου έχουν αυτήν την απογοήτευση στο βλέμμα. Δεν τους προσφέρω αυτό που θέλουν να ακούσουν... Αλλά δεν φταίω εγώ! Φταίει αυτό που είμαι! Εκνευρισμένη που δεν με αφήνουν να διαβάσω το βιβλίο μου ανενόχλητη και με έχουν βάλει σε διαδικασία Ζάπινγκ ανθρώπων και συζητήσεων (δεν διαφέρουν τα θέματα και πολύ από τις τηλεοράσεις και με αφήνουν παντελώς αδιάφορη), αποφασίζω να κλείσω το κουμπί του τηλεκοντρόλ της ζωής και να σταματήσω το ανθρώπινο ζάπινγκ διακόπτοντας τον επόμενο ο οποίος σχολίαζε κάτι για τις γάμπες μου, δεν άκουγα ακριβώς τι, λέγοντας του «Συγνώμη αλλά αυτήν την στιγμή θέλω να διαβάσω.». Τσαντίζεται αυτός και σηκώνεται και φεύγει.

Κλείνω μάτια και αυτιά, πατάω το κουμπί off, και συνεχίζω να διαβάζω ευτυχισμένη το βιβλίο μου. Ναι, γυμνάζομαι γιατί μου αρέσει η γυμναστική, ναι, διαβάζω γιατί μου αρέσει το διάβασμα... Όχι, δεν υπάρχει τίποτα πίσω από αυτό. Και ναι, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν είμαι η τρελή του γυμναστηρίου, της γειτονιάς, της πολυκατοικίας, της πλατείας...

Η ζωή μου είναι ένα Ζάπινγκ από μόνη της και δεν έχω ανάγκη από υποκατάστατα για να νιώσω την ένταση των εναλλαγών. Με προστατεύω από όλη αυτήν την παράνοια και όλοι γύρω μου με αντιμετωπίζουν σαν παρανοϊκή... αλλά δεν με νοιάζει.
Προτιμάω να έχω εγώ το τηλεκοντρόλ της ζωής μου και προτιμάω να κάνω Ζάπινγκ ευτυχίας και να μην μπορώ να διαλέξω αν θα περάσω το απόγευμα με μια όμορφη συζήτηση με την αδερφή μου ή βλέποντας μια ωραία ταινία και πάλι με την αδερφή μου! Προτιμάω να περπατάω τα πρωινά με μια φίλη μου ή να καταγράφω τις ιδέες μου για κάποιο μελλοντικό βιβλίο ή κάποια μελλοντική παράσταση. Προτιμάω να βγαίνω ραντεβού με κάποιον που μου αρέσει από το να μένω σε μια σχέση με κάποιον που δεν μου αρέσει. Προτιμάω να δοκιμάζω από το να μην δοκιμάζω. Προτιμάω να είμαι εγώ από το να είμαι κάποιος άλλος. Προτιμάω να βλέπω κινηματογράφο από το να βλέπω τηλεόραση. Εκεί τουλάχιστον έχω την ελπίδα να δω πιο αλήθινες καταστάσεις!

Προτιμάω να αγαπάω τον εαυτό μου όπως είναι, να μου αρέσει το σώμα μου, να κάνω τέχνη με τον τρόπο που θέλω εγω να κάνω τέχνη, προτιμάω αν είμαι δήθεν να μην γίνω διάσημη και αν γίνω διάσημη να μην είμαι δήθεν, προτιμάω την μη τέλεια ζωή μου από τις και καλά τέλειες ζωές των γιαουρτιών, προτιμάω την αληθινή ζωή από τις ψεύτικες ειδήσεις, προτιμάω τα βίντεο κλιπ που έχουν μια κάποια στοιχειώδη σκηνοθεσία και μια κάποια αισθητική! Προτιμάω την ζωή που έχει αισθητική και που την σκηνοθετώ όπως εγώ θέλω!

Προτιμάω τα 7 κανάλια της ζωής μου να παίζουν ένα ποιοτικό πρόγραμμα από το να παίζουν 7 διαφορετικά παράλληλα πρoγράμματα που είναι όλα για τα σκουπίδια.

Μία καλή σχέση δεν συγκρίνεται με 7 χάλια σχέσεις. Ένας καλός φίλος δεν συγκρίνεται με 7 φίλους-εχθρούς.

Αν καταφέρω να παίξω παράλληλα 2-3 προγράμματα ποιοτικά πανηγυρίζω και αν καταφέρω 7 ή παραπάνω θεωρώ ότι είναι άθλος!

Για την ώρα λέω στον εαυτό μου... Λίγα και καλά... Κάνω Ζάπινγκ ευτυχίας γνωρίζοντας όμως πως δεν χρειάζομαι το Ζάπινγκ για να είμαι ευτυχισμένη....

4/1/10

Απολυτότητα.

Τα πάντα με το τίποτα αντικαταστήσαμε.
Στο τώρα το ποτέ τοποθετήσαμε.
Κλείσαμε το στόμα στο γιατί.
Σβήσαμε το ερωτηματικό στο τι.
Το «ίσως» βγάλαμε από το λεξιλόγιό μας.
Το «εξαρτάται» εξοντώσαμε από το μυαλό μας.

Το «Δεν», το «Όχι» και το «Μη» συχνά μας τριγυρνάνε.
Απαγορεύσεις και Απολυτότητες μας κυβερνάνε.
Μα δεν υπάρχει καμία απολύτως ομοίοτητα
Ανάμεσα στην στενομυαλιά και στην σταθερότητα.

Αντί να είμαστε ανοιχτοί στην ανοιχτότητα
Και καθαροί να στέκουμε μέσα στην καθαρότητα
Κάτι συνέβηκε δεν ξέρω τι.
Δεν μου είναι επιτρεπτό να το ρωτήσω.
Κάτι συνέβηκε δεν ξέρω το γιατί.
Δεν ξέρω πια πώς να το εξηγήσω.
Και γέμισε η απλή καθημερινότητα
Με ανοιχτή, καθαρή, χυδαιότητα.

Το είσαι αφορά τον άνθρωπό μας.
Το είμαι αφορά τον εαυτό μας.
Μα όμως το είμαι και το είσαι δεν απέχουν και πολύ
Η απόστασή μεταξύ τους είναι σχεδόν μηδαμινή.
Το είμαι αφορά τον άνθρωπό μας.
Το είσαι αφορά τον εαυτό μας.

Το κόμμα με την τελεία αντικαταστήσαμε.
Στην αρχή το τέλος τοποθετήσαμε.
Κλείσαμε το στόμα στις εκφράσεις.
Σβήσαμε την αμφισβήτηση από τις φράσεις.
Το «ίσως» βγάλαμε από το λεξιλόγιό μας.
Το «εξαρτάται» εξοντώσαμε από το μυαλό μας.