Γεγονός 06

Γεγονός 06

Δεν ξέρω ποιο (πρέπει ή θέλει) να είναι το γεγονός νούμερο έξι. Όχι γιατί δεν υπάρχουν γεγονότα για να γράψω. Το αντίθετο γιατί παραυπάρχουν γεγονότα για να γράψω και δεν ξέρω ποιο να επιλέξω. Επιλογές και αποφάσεις ακόμα και για τα πιο μικρά. Για να γράψεις κάτι, για να πεις κάτι, για να κάνεις κάτι. Για να είσαι ή για να γίνεις κάτι. Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω για αυτό, αμέσως μετά ήθελα να πάω στο άλλο. Ίσως, λοιπόν, το γεγονός νούμερο έξι είναι το ότι είναι δύσκολο και άδικο να αριθμούμε τα γεγονότα και να τα βάζουμε σε σειρά. Γιατί να είναι αυτό το γεγονός νούμερο τάδε κι όχι το άλλο; Με ποια λογική; Με ποια κριτήρια; Χωρίζουμε την ζωή σε γεγονότα... και λέμε συνέβηκε αυτό ή έγινε το άλλο... αλλά τίποτα δεν συμβαίνει μόνο του, τίποτα δεν γίνεται χωριστά από όλα τα άλλα. Όλα ενώνονται με έναν μοναδικό τρόπο. Για εμάς είναι τα παιχνίδια του μυαλού. Για εμάς... οι χωρισμοί, οι κατηγορίες, οι αριθμοί... Για να διασκεδάσουμε λιγάκι με τον εαυτό μας, να μπορέσουμε να εξηγήσουμε λίγο καλύτερα τις καταστάσεις, να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους... Να γελάσουμε ή να κλάψουμε με τις ιστορίες μας, να αισθανθούμε, να μοιραστούμε... Έτσι λέξεις, φράσεις, εκφράσεις, εξηγήσεις και παρεξηγήσεις... Το μυαλό κάνει τα δικά του... Τρέχει... από την μία σκέψη στην άλλη... πριν προλάβεις καν να σκεφτείς πως πήγε από την μία σκέψη στην άλλη... Όταν αντιλαμβάνομαι πόσο γρήγορα πηγαίνει το μυαλό μου από το ένα στο άλλο, με πόση ευκολία... σχεδόν τρομάζω... Δεν προλαβαίνω να τα παρατηρήσω όλα... να τα ακούσω... να τα καταλάβω... Απλά τρέχει το μυαλό και τρέχεις κι εσύ μαζί του χωρίς να γίνεται να το προλάβεις... Γεγονός νούμερο έξι είναι πως στην ουσία δεν υπάρχει γεγονός νούμερο έξι. Ο μόνος λόγος που ένα γεγονός της ζωής μου έχει έναν αριθμό είναι επειδή εγώ επέλεξα να του βάλω έναν αριθμό. Θα μπορούσε να έχει έναν άλλον αριθμό. Θα μπορούσε να μην έχει και κανένα αριθμό. Και να μείνει απλά αυτό που πραγματικά είναι. Ένα απλό καθημερινό γεγονός. Ή ένα σύνθετο μη καθημερινό γεγονός. Ό,τι είναι, τέλος πάντων, το κάθε γεγονός. Γνωρίζω πως όλο αυτό με τα γεγονότα είναι κάτι που το κάνω για να παίξω και για να γράψω. Για να δημιουργήσω. Παιχνίδι, γραφή, δημιουργία. Πάντα μου άρεσαν και τα τρία. Τα γεγονότα και οι αριθμοί γίνονται μέρος αυτού του παιχνιδιού, αυτής της γραφής, αυτής της δημιουργίας... Αλλά πάνω και πέρα από όλα τι είναι; Τι βρίσκεται; Όλα αυτά που είναι βουτηγμένα; Στο ζωντανό μας πλαίσιο... Αυτό που φαντάζομαι πως θέλω να πω είναι... δεν είναι η ζωή χωρισμένη σε γεγονότα, τα γεγονότα είναι ενωμένα με ζωή...

Γεγονός 05

Γεγονός 05: Δεν ήταν, όμως, μόνο τα μενταγιόν και τα μπρελόκ, τα σπασμένα κλειδιά και τα πιασμένα φορέματα... Όχι... Ήταν και τα παπούτσια... Κάτι τα έπιασε κι αυτά κι άρχισαν να χαλάνε... Ίσως από τον χρόνο, ίσως από την ζέστη, ίσως από την ταλαιπωρία, ίσως από το περπάτημα... Ποιος ξέρει; Και έτσι απλά εκεί που περπατούσα... άρχισαν να σπάνε οι αγκράφες, να φεύγουν τα φιογκάκια ή να ξεβάφουν τα λουλουδάκια... Ίσως να είναι οι δρόμοι που περπατήθηκαν... με τα πετραδάκια, τις λακούβες, τα νερά και τα σκουπίδια... με τα λοφάκια, τις ανηφόρες, τις κατηφόρες και τις στροφές... με τα αδιέξοδα, τα τούνελ, τα στενάκια και τις στοές... με τους τοίχους, τις κολώνες, τα φανάρια, τις διαβάσεις, τους πεζούς... Ίσως πάλι... να είναι το αντίθετο... να μην είναι οι δρόμοι που περπατήθηκαν εκείνοι που χάλασαν τα παπούτσια... μα οι δρόμοι που δεν περπατήθηκαν... εκείνες οι στροφές που ποτέ δεν πήρες... εκείνες οι στοές που ποτέ δεν ακολούθησες... Ίσως πάλι δεν είναι ο χρόνος μα ο πόνος που ξέβαψε τα παπούτσια... Όχι η διαδρομή που περπάτησες, μα η διαδρομή που δεν περπάτησες, όχι η ζωή που έζησες, μα η ζωή που δεν έζησες... Ποιος ξέρει; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε και τα παπούτσια... Το γεγονός είναι πως άρχισαν να χαλάνε... και υπήρχε μία θλίψη... να ξέρεις... πως δεν έχει άλλο... πως όσο περπάτησαν, περπάτησαν... αυτό ήταν... όσο περπατήσατε μαζί, περπατήσατε μαζί... Αχ, αυτἀ τα παπούτσια! Πόσες ιστορίες κουβαλάνε κι αυτά... Πόσα λένε για τον άνθρωπο που τα φοράει... Είναι άνετα; Είναι κομψά; Είναι άσπρα, μαύρα, χρωματιστά; Καλοκαιρινά; Φθινοπωρινά; Έχουν περπατήσει; Έχουν φορεθεί; Πόσους και ποιους δρόμους συνάντησαν; Πόσους και ποιους δρόμους περπάτησαν; Αλλά... και πάλι... Ένα παπούτσι είναι απλά ένα παπούτσι. Τα σκισμένα παπούτσια δεν ορίζουν ποιους δρόμους τελικά θα περπατήσεις. Μπορείς να συνεχίσεις... ακόμα και χωρίς παπούτσια... Αυτό που φαντάζομαι θέλω να πω είναι... δεν ανήκουν οι δρόμοι στα παπούτσια, τα παπούτσια ανήκουν στους δρόμους...

Γεγονός 04

Γεγονός 04: Δεν ήταν, όμως, μόνο τα μπρελόκ. Ήταν και τα κλειδιά. Α! Αυτά τα κλειδιά! Πόσες ιστορίες λένε για τις πόρτες! Μικρά, μεγάλα, χρυσά, χάλκινα, απλά, στολισμένα, στριφογυριστά... Κλειδιά για σπίτια, για αυτοκίνητα, για κουτιά, για μπαούλα, για ημερολόγια, για ντουλάπες... Και τώρα που είπα ντουλάπες... Έκλεισα το ένα φύλλο της ντουλάπας και πιάστηκε ένα φόρεμα. Ποιο φόρεμα; Ακόμα δεν ξέρω... Δεν μπορώ να δω... Πάω να τραβήξω το φόρεμα... δεν γίνεται τίποτα. Πάω να γυρίσω το κλειδί... δεν γίνεται τίποτα. Μου έχει ξανασυμβεί. Άλλη μια φορά. Το αποτέλεσμα ήταν πως όταν κατάφερα να γυρίσω το κλειδί και να τραβήξω το ύφασμα έκανα μια ωραιότατη τρύπα σε ένα από τα αγαπημένα μου φορέματα. Ένα φόρεμα που μου είχε πάρει δώρο ένα συγγενικό πρόσωπο όταν ήμουν 16-17 χρονών. Και άντεχε μέχρι τώρα... Φαινόταν σχεδόν σαν καινούριο... Αυτό κατάφερα τότε να σκίσω... Τώρα, λοιπόν, τα παθήματα μαθήματα και τα μαθήματα παθήματα, προσπάθησα να είμαι ακόμα πιο προσεχτική. Και τότε ήμουν προσεχτική αλλά, καμιά φορά, δεν αρκεί το να είσαι προσεχτικός για να κυλήσουν τα πράγματα ήρεμα και χωρίς προβλήματα. Πάω να γυρίσω το κλειδί... και... σπάει. Αλήθεια, δεν το έκανα και με τόση δύναμη ώστε να σπάσει! Τώρα, λοιπόν, έχει μείνει πιασμένο το φόρεμα μαζί με το σπασμένο κλειδί... Γιατί το σπασμένο κομματάκι κλειδιού έχει μείνει εκεί που είναι το πιασμένο κομματάκι του φορέματος... Ωραία... Πολύ ωραία... Εξαιρετικά. Καταπληκτικά. Κι άλλα τέτοια επιρρήματα. Το άφησα εκεί αν και ξέρω πως δεν θα λυθεί το πρόβλημα μόνο του. Θα ασχοληθώ μετά μαζί του. Τι γίνεται αυτές τις ημέρες; Δεν ξέρω τι παθαίνουν τα πράγματα... Το ένα μετά το άλλο. Πρώτα το φόρεμα. Μετά το κλειδί. Φυσικά, δεν είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Το να σκιστεί ένα φόρεμα ή το να σπάσει ένα κλειδί. Το να μην ανοίγει μια πόρτα. Όπως και στην ζωή, δεν είναι το χειρότερο το να μην ανοίγει μια πόρτα... το να μην έχεις το κλειδί για αυτήν ή το να μην ταιριάζει το δικό σου κλειδί σε αυτήν ή το να σπάσει το κλειδί σου μέσα σε αυτήν... Όχι, πολλές φορές, υπάρχουν πόρτες που ανοίγουν διαφορετικά... ή μπορεί ακόμα και να είναι ήδη ανοιχτές και να μην χρειαζόσουν καν κλειδί για να τις ανοίξεις. Επίσης, πολλές φορές, υπάρχουν πόρτες που μένουν κλειστές και που δεν ανοίγουν, δεν μπορούν να ανοίξουν, για εσένα. Με τίποτα; Με τίποτα. Δεν πειράζει. Καμιά φορά, οι πόρτες περιορίζουν τις εκδοχές σου, δεν τις ανοίγουν μα τις στενεύουν. Δεν ξέρω ακόμα τι θα γίνει; Θα σκιστεί το φόρεμα; Θα βγει το σπασμένο κλειδί; Θα ανοίξει η πόρτα; Όλες οι εκδοχές μπροστά μου. Μπορεί. Μπορεί. Μπορεί. Μπορεί και όχι. Όλα πιθανά. Αλλά... και πάλι... αλλού κρύβεται η ουσία... Ένα κλειδί είναι απλά ένα κλειδί. Ό,τι κι αν ανοίγει. Ένα φόρεμα είναι απλά ένα φόρεμα. Ό,τι κι αν εκφράζει. Τα σπασμένα κλειδιά δεν ορίζουν ποιες πόρτες τελικά θα ανοιχτούν και τα σκισμένα φορέματα δεν ορίζουν ποια σώματα τελικά θα χορέψουν. Αυτό που φαντάζομαι θέλω να πω είναι... δεν ανήκουν τα σώματα στα φορέματα, τα φορέματα ανήκουν στα σώματα...

Γεγονός 03

Γεγονός 03: Δεν ήταν, όμως, μόνο τα μενταγιόν. Ήταν και τα μπρελόκ. Α! Αυτά τα μπρελόκ στα κλειδιά! Πόσες ιστορίες λένε για τους ανθρώπους! Σε κάθε στάδιο της ζωής μου τα κλειδιά μου είναι διαφορετικά. Έχουν υπάρξει με πολλά ή με λίγα μπρελόκ. Σπάνια με καθόλου. Τον τελευταίο καιρό τα κλειδιά μου είχαν πάνω τους μόνο δύο μπρελόκ. Συνήθως έχω περισσότερα, πολλά περισσότερα. Τώρα; Δύο. Το ένα δώρο του μεγάλου μου αδερφού. Το άλλο δώρο της μικρής μου αδερφής. Μου τα έκαναν δώρο και τα δύο αυτήν την χρονιά. Και έτυχε να έχουν τα ίδια ακριβώς χρώματα. Κόκκινο, κίτρινο, μαύρο. Έτσι φόρεσα και στα ίδια τα κλειδιά μου "καπελάκια", δεν έχω ιδέα πώς ονομάζονται αυτά που τυλίγουν το πάνω μέρος των κλειδιών. Ένα κόκκινο και ένα κίτρινο. Και αυτά ήταν τα φετινά χρωματιστά κλειδιά μου. Και κάπως αισθανόμουν πως κουβαλάω και τους δύο αδερφούς μου και τις δύο αδερφές μου μαζί με αυτά. Και τον πατέρα μου. Τα φετινά κλειδιά δήλωναν οικογένεια. Όμως... τι έγινε πάλι τις τελευταίες εβδομάδες; Δεν ξέρω τι έπαθαν ούτε αυτά. Το ένα μετά το άλλο. Πρώτα βγήκε η μπιλίτσα. Μετά έφυγε το κρικάκι. Πάει και το ένα μπρελόκ... μετά από λίγες ημέρες... πάει και το άλλο... Πρώτα του αδερφού μου, μετά της αδερφής μου. Δεν τα έχασα. Πάλι, δεν τα έχασα. Τα κατάλαβα κι αυτά ακριβώς την στιγμή που έφυγαν. Έμειναν τα κλειδιά μόνα τους. Με τα κοκκινοκίτρινα "καπελάκια" τους. Βέβαια, φτιάχνονται... δεν είναι δύσκολο να φτιαχτούν... αν και φοβάμαι μην τώρα είναι πιο εύκολο να φύγουν... να χαθούν... Αμέσως... ο φόβος της απώλειας... ακόμα και για τα μικρά... Από την άλλη... ισχύει με τα μπρελόκ ότι και με τα μενταγιόν... τίποτα δεν χάθηκε και όλα είναι ακόμα εδώ... αυτά... μη διασκορπισμένα μα χαλασμένα... στο ίδιο ράφι της βιβλιοθήκης του δωματίου... Ένας bubble bobble και μία χαμογελαστή φατσούλα περιμένουν να φτιαχτούν... Θα τα φτιάξω... αλλά μπορεί να τα κρεμάσω κάπου μέσα στο δωμάτιο... μάλλον θα μπουν άλλα μπρελόκ στα κλειδιά μου... Και πάλι... αλλού κρύβεται η ουσία... όπως είπα... ισχύει με τα μπρελόκ ότι και με τα μενταγιόν... Αυτό που φαντάζομαι θέλω να πω είναι... δεν ανήκουν οι άνθρωποι στα κλειδιά, τα κλειδιά ανήκουν στους ανθρώπους...

Γεγονός 02

Γεγονός 02: Τις τελευταίες εβδομάδες ανάμεσα στα διάφορα τρεξίματά μου είδα τα μενταγιόν μου να χαλάνε ένα ένα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι έπαθαν. Το ένα μετά το άλλο. Έσπασαν τα κρικάκια, χάλασαν τα σκοινάκια. Δεν έχασα κανένα γιατί όλα τα καταλάβαινα την στιγμή ακριβώς που χάλαγαν. Έπεφτε η πεταλούδα, έφευγε η καρδούλα... Το κάθε μενταγιόν μου έχει και μια ιστορία. Κάποιος μου το έδωσε, κάποιος μου το χάρισε, κάτι συνέβηκε, κάτι ειπώθηκε. Κάτι υπάρχει πίσω από τα διάφορα μικρά απλά κοσμηματάκια μου... Κάποια κατάσταση ή κάποιος άνθρωπος... Κάποια σχέση ή κάποιος αγώνας... Κάποιο αίσθημα ή κάποιο συναίσθημα... Μπορεί να είναι ακόμα και κάτι που πήρα εγώ για εμένα... Για να θυμάμαι ή για να μην φοβάμαι... Για να συνεχίζω ή για να μην σταματάω... Διάφοροι λόγοι... που κρέμονται στο λαιμό μου... και κανένας δεν γνωρίζει πόσο κουβαλάω όλη μου την ζωή όλη την ώρα... Αυτήν την ζωή είδα να πέφτει και να χαλάει... μαζί με τις γαλάζιες πεταλούδες και τις ασημένιες καρδούλες που εκτοξεύονταν... Από την άλλη... τίποτα δεν χάθηκε και όλα είναι ακόμα εδώ... διασκορπισμένα και χαλασμένα... στα διάφορα ράφια της βιβλιοθήκης του δωματίου... αλλά ακόμα κι αν χανόντουσαν... οι πεταλούδες και οι καρδούλες... όσο κι αν θα στενοχωριόμουνα... γνωρίζω πως η ζωή μου δεν θα χανόταν μαζί τους... Γιατί τα δικά μας κομμάτια όσο κι αν υπάρχουν μέσα στα αντικείμενα υπάρχουν κι έξω από αυτά... Αυτό φαντάζομαι που θέλω να πω είναι... Δεν ανήκουν οι στιγμές στα αντικείμενα, τα αντικείμενα ανήκουν στις στιγμές...

Γεγονός 01

Γεγονός 01: Κοιμήθηκα δύο ημέρες συνεχόμενα 8 ώρες και αισθάνομαι ακόμα κουρασμένη (σχεδόν ποτέ δεν χρειάζομαι 8 ώρες ύπνου, είμαι από τους ανθρώπους που με 6-7 ώρες είμαι πολύ καλά, ξεκούραστη και δυνατή). Παρόλα αυτά, νομίζω θα χρειαστώ 8ωρα ύπνου για μία εβδομάδα ακόμα, τουλάχιστον. Μάλλον βγαίνει η κούραση όχι μόνο όλης της εβδομάδας που ήταν με λιγοστό ύπνο αλλά και όλης της χρονιάς που ήταν γεμάτη ένταση από όλες τις απόψεις... Κάποτε θεωρούσα... ναι, ναι, αν είναι δυνατόν... πως ο ύπνος είναι... χάσιμο χρόνου... Θεωρούσα πως έπρεπε να τρέχω ασταμάτητα 24ώρες το 24ώρο για να προλάβω... Τι να προλάβω; Να κάνω όλα όσα θέλω να κάνω. Να προλάβω να ζήσω... Τώρα τον συμπαθώ τον ύπνο. Δεν μπορώ χωρίς αυτόν. Τον χρειάζομαι. Μόνο αν κοιμάμαι σωστά και αν τρώω σωστά αισθάνομαι πως έχω τις δυνάμεις που θέλω να έχω για να κάνω όσα θέλω και όσα πρέπει να κάνω... Υπάρχουν κάποιες ημέρες στην διάρκεια μία χρονιάς που υποχρεωτικά θα κοιμηθώ λιγότερο... αλλά δεν επιτρέπω να συμβαίνει για πολύ. Γιατί; Γιατί ο ύπνος ξεκουράζει και το σώμα και την διάθεση. Μόνο αν είσαι ξεκούραστος μπορείς να λειτουργήσεις με καθαρό μυαλό και ανοιχτό συναίσθημα... Αυτό φαντάζομαι που θέλω να πω είναι... να τον αγαπάτε τον ύπνο και, ίσως, θα σας αγαπήσει και αυτός...