Απάντηση...

Τα μάτια μου κλείνουν...
Και όμως...
Παρά την όποια κούραση...
Νιώθω την ανάγκη...
Να σου γράψω...
Βλέπεις... βρήκα το μήνυμά σου… ανάμεσα σε καθημερινά τρεξίματα...
Διάβασα τα δικά σου αδιέξοδά ανάμεσα στις δικές μου χαοτικές σκέψεις...
Το ξέρω...
Μπορεί να μην μπορώ να σου απαντήσω όσο και όπως θα ήθελα... Αλλά οφείλω να σου αφιερώσω λίγο χρόνο... ως αντάλλαγμα σε αυτό το υπέροχο δώρο που μου έκανες να με εμπιστευτείς...
Ο χρόνος αλλάζει αύριο...
Δεν φεύγει. Δεν τελειώνει.
Αλλάζει.
Δεν έχει έρθει κανένα τέλος.
Δεν έχει έρθει καμία αρχή.
Τίποτα άλλο δεν συμβαίνει πέρα από μια αλλαγή.
Αντί για 5 θα γράφουμε 6 στο χαρτί...
Δεν είναι και τόσο τρομαχτικό ε;
Το να αλλάζεις έναν αριθμό;
Αυτό σε αγχώνει;
Δεν το νομίζω...
Άλλα είναι αυτά που σε πανικοβάλλουν...
Το νιώθω. Το καταλαβαίνω.
Σε νιώθω. Σε καταλαβαίνω.
Όμως αυτός ο πανικός είναι ανεξάρτητος από την αυριανή αλλαγή...
Είναι ένας πανικός... χωρίς χρόνο...
Αυτό που θέλω να σου πω... είναι πως... αυτά που σε τρομάζουν... δεν έχουν να κάνουν με το αύριο. Έχουν να κάνουν με το σήμερα και με το κάθε σήμερα.
Δίνεις τον αγώνα σου σε αυτήν την ζωή, μόνος σου. Λυπάμαι για αυτό. Με πονάει. Θα ήθελα να μην είχες τόση μοναξιά στην ζωή σου... Γνωρίζω κάθε σου λέξη τι εννοεί. Μα πρέπει να σου πω... πως πρέπει να βρεις τρόπο να μετατρέψεις την μοναξιά σου υπέρ σου και όχι κατά σου. Από τα λίγα που διάβασα για εσένα θεωρώ πως έχεις ικανότητες που, μάλλον, ακόμα δεν έχεις ανακαλύψει εσύ για τον εαυτό σου. Και είναι άδικο... να μην τις εξελίξεις...
Έχεις ένα χάρισμα στην επιλογή λέξεων.
Λίγες και καλές.
Συγκεκριμένες. Συνοπτικές.
Λες ακριβώς αυτό που θέλεις να πεις.
Ακριβολόγος. Λογικός.
Ω, ναι. Ιδιαίτερο χάρισμα αυτό.
Φαίνεσαι πολύ οργανωτικός.
Κι αυτό είναι κάτι σε σχέση με το οποίο θα μπορούσες να σκεφτείς...
Σε ομάδες. Κάποια οργανωτική θέση. Αλλά σε κάτι δημιουργικό.
Χρειάζεσαι οπωσδήποτε λίγη δημιουργία στην ζωή σου.
Διψάς για αυτήν.
Ο οργανισμός σου την ζητάει.
Επίσης, έχεις μια ικανότητα να περιγράφεις εικόνες. Κυριολεκτικά μεταφέρθηκα. Ένιωσα να μεταφέρομαι σε άλλους τόπους.
Κι αυτό όμορφο χάρισμα... το να έχει κανείς μια ιδιαίτερη σχέση με τις εικόνες...
Ίσως η φωτογραφία να ήταν ένα όμορφο μονοπάτι για να περπατήσεις, για λίγο ή για πολύ, μέσα σε αυτό...
Για κάποιο λόγο σε φαντάστηκα, από την πρώτη σου λέξη, σαν έναν διευθυντή φωτογραφίας... σε μια ατμοσφαιρική ταινία... Ξέρεις, ε; Ο διευθυντής φωτογραφίας είναι πολύ σημαντικός! Όλοι μιλάνε για τον σκηνοθέτη αλλά ο διευθυντής φωτογραφίας έχει, επίσης, πολύ σημαντική, μοναδική, ξεχωριστή, ιδιαίτερη θέση... Φτιάχνει τα πλάνα και τις ατμόσφαιρες... Αλλά δεν έχει σημασία τι σε φαντάστηκα εγώ... Το θέμα είναι εσύ προς τα πού θέλεις να πας...
Και, φυσικά, τα αυτονόητα... Να συνεχίσεις να γράφεις...
Εκεί νομίζω πως το γνωρίζεις...
Πως έχεις κλίση...
Η άποψή μου είναι να μην βιαστείς να σε περιορίσεις μόνο στο γράψιμο...
Αλλά αν ήταν να μιλήσω μόνο για την γραφή σου... Δύο λέξεις μου ήρθαν στο μυαλό:
«Σκοτεινή» και «Αξέχαστη».
Σου μένει στην ψυχή.
Σου χαράσσεται στην σκέψη.
Αυτά τα λίγα είχα να μοιραστώ μαζί σου...
Ελπίζω κάτι να σου έδωσαν για να μπορέσεις να πας παρακάτω στον δικό σου δρόμο.
Αν με ξαναχρειαστείς, είμαι εδώ.
Πολύ θα χαρώ να μάθω για την συνέχειά σου...

Επίσης, μην ξεχάσω... είσαι ακόμα μικρός... μην ξεχνάς να χαίρεσαι την ζωή. Έχεις δικαίωμα κι εσύ σε λίγη χαλάρωση και σε πολλή αγάπη. Μην αποκλείεις αυτούς τους δρόμους εξαιτίας της ώριμης σκέψης σου. Σου μιλάει ένας άνθρωπος που αγαπάει τα βιβλία, την μοναχικότητα και την σκέψη αλλά αγαπάει και τους ανθρώπους, τον έρωτα, την δράση. Η ζωή βρίσκεται και εδώ και εκεί. Μην βιαστείς να πεις πως ανήκεις σε μια κατηγορία ανθρώπων. Μην αρκεστείς στην μία πλευρά σου όταν δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τις υπόλοιπες... Άλλο αργότερα αν φτάσεις να επιλέξεις έναν δρόμο επειδή σε εκφράζει... Μην τον επιλέξεις, όμως, από τώρα, από συνήθεια, από ανασφάλεια ή από φόβο... Δεν σου αξίζει σίγουρα αυτό το παγωμένο μονοπάτι... της απόλυτης συνήθειας, της αδίστακτης ανασφάλειας και του ατελείωτου φόβου... Να δοκιμάσεις πριν να καταλήξεις... Να μιλήσεις πριν να σωπάσεις... Δεν πειράζει να υπάρχει ανησυχία πριν να έρθει ισορροπία...

Νομίζω αυτά είναι αρκετά... Δεν θέλω να σε κουράσω...

Σε ευχαριστώ για όσα μου έγραψες... όχι μόνο για εσένα αλλά και για εμένα... είναι όμορφο να γνωρίζεις τι νιώθει κανείς όταν σε διαβάζει... όπως όμορφο είναι να νιώθεις εσύ όταν διαβάζεις κάποιον... Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες να νιώσω με τις σκέψεις σου.

Κι ας μην σε γνωρίζω... Πιστεύω σε εσένα.

Να συνεχίσεις...

Μαριλού.