Έτρεχα σε έναν δρόμο...
Χωρίς να με κυνηγάνε...
Χωρίς να αισθάνομαι άγχος ή φόβο...
Έτρεχα με σταθερό ρυθμό σε έναν άδειο δρόμο...
Χωρίς αυτοκίνητα, μηχανές... ούτε καν ποδήλατα...
Χωρίς πεζοδρόμια δεξιά και αριστερά...
Χωρίς ανθρώπους... ούτε καν πεζούς...
Χωρίς διαβάσεις... Χωρίς φανάρια...
Χωρίς κόκκινο, πράσινο, πορτοκαλί...
Χωρίς σήματα... Χωρίς «στοπ»...
Χωρίς «απαγορεύεται» να στρίψεις ή να συνεχίσεις...
Χωρίς στροφές... Χωρίς σταυροδρόμια...
Χωρίς διασταυρώσεις... Χωρίς άλλους δρόμους...
Μόνο αυτός... ο ένας δρόμος που τρέχω... τώρα...
Μόνο εγώ... Μόνο εδώ...
Χωρίς τέλος... Χωρίς ούτε καν την ελπίδα ή την προοπτική του τέλους...
Έτρεχα... ήρεμα... χωρίς να κουράζομαι... χωρίς να εξαντλούμαι...
Χωρίς να ακούω τίποτα...
Κανένας ήχος... Κανένας θόρυβος... ανθρώπινος ή μη...
ούτε καν εμένα... την ανάσα μου... την αναπνοή μου...
Κάτι οτιδήποτε...
Ίσως τα βήματά μου να ακουγόντουσαν μόνο...
Ίσως ούτε κι αυτά...
Μια απέραντη πορεία
μέσα σε μια απέραντη σιωπή.
Κι αυτό το έβλεπα,
ξανά και ξανά και ξανά,
κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια
πριν κοιμηθώ...
Για ένα μικρό διάστημα της ζωής μου...
Δεν ξέρω ποια ανάγκη είχε δημιουργήσει
αυτήν την εικόνα κι αυτό το συναίσθημα...
αλλά με το που με έβλεπα να τρέχω γαλήνια
αμέσως κοιμόμουν... πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο...
κοιμόμουν καλά... κοιμόμουν ήρεμα...
Αυτό το φανταστικό τρέξιμο με βοηθούσε να ανταπεξέλθω στο πραγματικό τρέξιμο...
Στους δρόμους που έχουν αυτοκίνητα, μηχανές, ποδήλατα, πεζοδρόμια, ανθρώπους, διαβάσεις, φανάρια, σήματα, στροφές, σταυροδρόμια, διασταυρώσεις, ήχους, θορύβους...
Στους δρόμους που έχουν άγχος και φόβο...
Στους δρόμους που κουράζομαι και εξαντλούμαι...
Που ακούω την ανάσα μου, την αναπνοή μου...
Που ακούω τα βήματά μου...
Που έχουν τέλος...
Που με οδηγούν σε άλλους δρόμους...
κι άλλους κι άλλους...
Αυτός ο ένας και μοναδικός δρόμος του μυαλού μου ήταν το αντίβαρο για όλους τους άλλους δρόμους της ζωής...
Κι ο σταθερός αυτός ρυθμός μου αντιστάθμιζε όλη την αστάθεια της πραγματικότητας.
Τώρα κλείνω τα μάτια και δεν τρέχω πια
αλλά, κι όμως, κοιμάμαι γαλήνια.
Καμία ανάγκη πια για αυτήν την εικόνα...
και για αυτό το βίωμα του τρεξίματος...
πριν κοιμηθώ...
Τώρα κλείνω τα μάτια
κοιμάμαι
και ονειρεύομαι...
Από το «πριν κοιμηθώ» στο «αφού ξυπνήσω»
απλώνεται
μια απέραντη
ησυχία και ηρεμία...
