(05.09.2019, Σάββατο)
Κι ο θησαυρός που βρίσκεται μες στις φωτογραφίες,
κρύβεται μέσα σε μία λέξη μόνο: «Ιστορίες»,
οι άνθρωποι όλοι μοιάζουμε να είμαστε πειρατές,
και στο καράβι της ζωής δεν έχει ακροατές,
είσαι εσύ, ο εαυτός σου, ό,τι θα σου συμβεί,
τα κύματα που έρχονται μαζί με ό,τι θα ’ρθει,
οι άνεμοι που παίρνουν τα πάντα στο πέρασμά τους,
που κατεβάζουν πλοία με το κατέβασμά τους,
και εμείς να επιμένουμε, κρατώντας το κατάρτι,
τι δείχνουν τα βελάκια, κοιτάζοντας τον χάρτη,
πού είναι τα νομίσματα και τα κοσμήματά μας,
στα αμύθητα τα πλούτη πώς παν τα βήματά μας,
πού είναι αυτό το Χι που το σημείο δηλώνει,
που όταν φτάσουμε εκεί δεν θα νιώθουμε μόνοι,
φοράμε το καπέλο μας, κρατάμε το σπαθί,
χωρίς ποτέ να πούμε ό,τι θέλει να ειπωθεί,
πηγαίνουμε στην μάχη, το χρήμα οδηγεί,
ξεχνάμε στην πορεία, τα «θέλω», τα «γιατί»,
αφήνουμε κλεισμένο κάπου κάτω στο κελάρι,
τον ίδιο τον εαυτό μας, λες και του κάνουμε χάρη,
Αφού σε έχουμε μαζί, μην επαναστατήσεις,
τίποτα παραπάνω ποτέ σου μη ζητήσεις...
Είμαστε δήθεν ελεύθεροι μα τόσο κουρασμένοι,
καθώς η αλήθεια μας είναι γερά αλυσοδεμένη...
Να έχεις συναισθήματα δούλους και να τραβάν κουπιά,
και στο κατάστρωμά σου καμία ανθρωπιά,
κι οι σκέψεις στο μπαούλο να είναι φυλακισμένες,
άβολα στριμωχτές και κλειδαμπαρωμένες...
Να μαστιγώνεις τις ελπίδες, να ματώνεις τα όνειρά σου,
να πιάνεις το στέρνο σου να δεις... χτυπάει η καρδιά σου;
Και αντί να ψάχνεις το κλειδί να βρεις για την ουσία,
εσύ ακόμα ψάχνεσαι για την αθανασία,
λες και το νόημα είναι να ζήσεις πολύ αντί να ζήσεις λίγο,
να μη λες ποτέ «έρχομαι» να λες πάντα «θα φύγω»...
να πας προς κάποιους θησαυρούς που είναι μόνο χρυσάφι,
μπορεί να σε σκοτώσουν, μυρίζουνε θειάφι...
Ό, τι αγάπησες είναι εδώ, μαζί σου στο καράβι,
Ό,τι έσβησε, έσβησε και, μάλλον, δεν ανάβει...
Μην αναζητάς στο πουθενά να βρεις την ευτυχία,
Χωρίς το πρόσωπό σου, δεν έχει ισορροπία,
να πας να ξεκλειδώσεις τον ίδιο τον εαυτό σου,
αυτά που κάποτε ήθελες και ό,τι είναι δικό σου,
μετά θα συζητήσουμε ποιος είναι ο θησαυρός,
κι αν είναι τα νομίσματα ή είναι απλά αυτός,
ο άνθρωπος, τα μάτια σου, το σώμα σου και η ελευθερία,
ο κόσμος μας, τα όνειρα, οι στόχοι σου, η κάποια ευτυχία...
Ξέρεις, οι πειρατές, αλήθεια, δεν κλέβουνε μόνο,
πάνω τους κουβαλάνε και μη κλεμμένο πόνο...
είναι γενναίοι στην καρδιά, αυστηροί με τον κωδικά τους,
μα αυτό που τρέμουν πιο πολύ η ίδια η σκιά τους...
Πάρε, λοιπόν, τα όπλα σου, πάρε και το σπαθί σου,
στάσου απέναντι απ’ τους φόβους σου και από την ενοχή σου.
Νίκησε αυτά που σε τραβάνε και δεν σε αφήνουνε να πας,
σε αυτά που αγάπησες και αγαπάς, σε αυτά που αναζητάς...
Σκίσε το χάρτη με το Χι, πέταξε τα βελάκια,
δεν υπάρχει κάτι να οδηγεί σε μαγικά σκαλάκια,
εσύ θα βρεις τον δρόμο σου, χωρίς κλεψιές και κτήσεις,
με αίσθηση, με ανθρωπιά, με άλλου τύπου λύσεις...
Δεν είναι στην ποσότητα μα στην ποιότητα το θέμα,
αιθάνεσαι μέσα σου ζωή να καίει μες στο αίμα;
Χωρίς δούλους, χωρίς μαστιγώματα, χωρίς φυλακές,
μόνος σου στο τιμόνι, πας προς αυτά που θες,
Καράβια υπάρχουνε πολλά και έχουν πολλές χρήσεις...
Εσύ, όμως, το τιμόνι σου προς τα πού θα γυρίσεις;
Πονάνε τα βυθίσματα, πονάνε και οι πτήσεις...
Μα μία είναι η ερώτηση... πόσο ποθείς να ζήσεις...
