5/25/10

Ήταν μαζί μου


Ήταν μαζί μου
Πάνω και κάτω από την σκηνή
Μπροστά σε κάθε σκηνοθέτη, μπροστά σε κάθε θεατή
Ήταν μαζί μου.

Ήταν μαζί μου. Πάνω και κάτω από την σκηνή. Ήταν μαζί μου. Σε κάθε απόρριψη ή σε κάθε επιβεβαίωση. Ήταν μαζί μου. Στο γεμάτο από πράγματα δωμάτιο που έκανα πρόβες ή στο κρύο σκοτεινό υπόγειο του σπιτιού μου. Ήταν μαζί μου. Όταν χειροκροτήθηκα από το κοινό. Ήταν μαζί μου. Όταν δάκρυσα στα καμαρίνια. Ήταν μαζί μου. Όταν οι σκηνοθέτες με αντιμετώπιζαν έτσι ή αλλιώς. Ήταν μαζί μου. Όταν οι θεατές μου έδιναν το χέρι τους συγκινημένοι. Ήταν μαζί μου. Όταν ονειρεύτηκα να γίνω ηθοποιός. Ήταν μαζί μου. Όταν έγινα ηθοποιός. Ήταν μαζί μου. Όταν έτρεχα σαν τρελή στις οντισιόν. Ήταν μαζί μου. Όταν τα πόδια μου έλιωσαν από το τρέξιμο και όταν τα χέρια μου μάτωσαν από τα χτυπήματα στις πόρτες. Ήταν μαζί μου. Όταν με πήραν τηλέφωνο, όταν δεν με πήραν τηλέφωνο, όταν επιλέχτηκα, όταν δεν επιλέχτηκα, όταν δέχτηκα, όταν δεν δέχτηκα, όταν έμεινα μέχρι τέλους, όταν δεν άντεξα να μείνω μέχρι τέλους, όταν στάθηκα δυνατή, όταν δεν στάθηκα δυνατή... Σε κάθε «Ναι», σε κάθε «Όχι», ήταν μαζί μου. Μαζί χορέψαμε, μαζί τραγουδήσαμε, μαζί κριθήκαμε. Μαζί μας κοίταξαν σαν να είμαστε κάτι σπάνιο και διαφορετικό. Μαζί περάσαμε το να μας τρίβουν την σπανιότητά μας στο πάτωμα. Μαζί περπατήσαμε με σκυμμένο το κεφάλι, μαζί καθίσαμε στα σκαλοπάτια, μαζί κοιτάξαμε στον ουρανό, μαζί ελπίσαμε για κάτι καλύτερο. Μαζί σκουντουφλήσαμε, μαζί πέσαμε, μαζί γονατίσαμε, μαζί σηκωθήκαμε...

Ναι, δεν επέλεξα τυχαία το τραγούδι «Τσάρλι Τσάπλιν» για να το τραγουδάω στην σκηνή, στις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Βορείου Ελλάδος, των ιδιωτικών σχολών, στις οντισιόν, στις τελικές μου εξετάσεις, σε μια παράσταση μου με επιλεγμένα σημεία από την πορεία μου στο θέατρο...

Το τραγούδησα ξανά και ξανά και ξανά μπροστά σε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, θεατές. Και έγινε το τραγούδι μου, έγινε ένα με εμένα, έγινε όλη η σχέση μου με το θέατρο, έγινε το θέατρο...

Ήθελα έναν σύμμαχο μαζί μου. Όλοι χρειάζονται έναν σύμμαχο στην ζωή, εγώ χρειαζόμουν έναν σύμμαχο και πάνω στην σκηνή. Ήθελα ο σύμμαχος μου να είναι τίμιος, ηθικός, ταλαντούχος και να μην φοβάται την σκληρή δουλειά... Και διάλεξα τον Τσάρλι Τσάπλιν να με συνοδεύει... τον δικό μου Τσάρλι Τσάπλιν... και ήταν ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που συνεργάστηκα ποτέ... Ο συνοδός μου, ο σύμμαχός μου, σε όλες τις καλλιτεχνικές μου στιγμές...

Οι δάσκαλοι έρχονται και φεύγουν.... οι συνεργάτες έρχονται και φεύγουν... οι πρόβες και οι παραστάσεις έρχονται και φεύγουν... αλλά ο Τσάρλι Τσάπλιν δεν έφυγε.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν ήταν μαζί μου.
Και είναι μαζί μου.

Κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω στην σκηνή... Επιστρέφει.

5/19/10

Το παράθυρο


Στο πίσω μέρος του σπιτιού μου, στο πίσω δωμάτιο, υπάρχει ένα παράθυρο. Αυτό το παράθυρο βλέπει σε έναν κλειστό κήπο που γύρω γύρω έχει μόνο πολυκατοικίες, βλέπει, δηλαδή, σε όλα τα πίσω μπαλκόνια κάποιων πολυκατοικιών. Από αυτο το παράθυρο έχω δει διάφορες ιστορίες...

Ανθρώπους που τσακώνονται και φωνάζουν, ανθρώπους που χορεύουν και τραγουδάνε με την μουσική στο τέρμα, ανθρώπους που φιλιούνται, ανθρώπους που τινάζουν τα χαλιά τους τα πρωινά, σκυλάκια που γαβγίζουν σαν τρελά γιατί τα έκλεισαν στο μπαλκόνι, γατάκια που νιαουρίζουν γιατί πεινάνε, μωρά που κλαίνε, παιδιά που γελάνε, και ενήλικες που, κάπου μεταξύ γέλιου και κλάματος, μεταξύ σοβαρού και αστείου, απλά ζούνε την ζωή τους.

Στιγμές καθημερινότητας ή κινηματογραφικές σκηνές, όλες βρίσκονται κρυμμένες σε εκείνο τον κήπο και στα μπαλκόνια που τον περικυκλώνουν.

Ναι, έχω δει πολλές ιστορίες από αυτό το παράθυρο... Μα η πιο σημαντική ιστορία που είδα ήταν... η δική μου...

Πώς γίνεται; Πώς γίνεται να παρακολούθησα από το δικό μου παράθυρο την δική μου ιστορία;

Κι όμως γίνεται...

Πίσω από εκείνο εκεί το μικρό, μικροσκοπικό, μπαλκονάκι, που βρίσκεται στα αριστερά όπως κοιτάζουμε τον κήπο, κρύβεται η όχι και τόσο μικροσκοπική ιστορία μου...

Πίσω από εκείνο εκεί το μικρό, μικροσκοπικό, μπαλκονάκι υπάρχει ένα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που γνώριζα κάθε λεπτομέρεια του. Ακόμα και τα διάφορα σημάδια του τοίχου έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου...

Σε εκείνο το δωμάτιο γνώρισα ένα φίλο.

Σε εκείνο το δωμάτιο ένιωσα κάποιου άλλου το δωμάτιο σαν δικό μου.

Σε εκείνο το δωμάτιο... χοροπήδηξα πάνω στο κρεβάτι, γέλασα μέχρι δακρύων, ζωγράφισα πέτρες πάνω στο γραφείο, δανείστηκα βιβλία από την βιβλιοθήκη, ξάπλωσα στο πάτωμα...

Σε εκείνο το δωμάτιο, ερωτεύτηκα, αγάπησα, έκλαψα και διαλύθηκα.

Σε εκείνο το δωμάτιο νόμισα πως βρήκα τον άνθρωπο μου και σε εκείνο το ίδιο δωμάτιο τον έχασα.

Σε εκείνο το δωμάτιο που βρίσκεται πίσω από εκείνη την μπαλκονόπορτα που έχει μείνει κλειστή από όταν έφυγε εκείνος.

Τίποτα δεν κινείται σε εκείνο το μπαλκόνι. Καμία φωνή, κανένας ήχος, κανένα τραγούδι, καμία μουσική, καμία σκιά... τίποτα. Μόνο οι αναμνήσεις υπάρχουν. Αυτές και κινούνται και ακούγονται κάθε φορά που απλά θα στρέψω τυχαία το βλέμμα μου προς τα εκεί. Αυτές ζωντανεύουν το μέρος που τώρα πια δεν κατοικείται. Αυτές δίνουν ζωή σε εκείνο το δωμάτιο. Αυτές έδιναν ζωή, τουλάχιστον, μέχρι σήμερα.

Γιατί σήμερα κάτι άλλαξε... κοιτάζοντας από το παραθυρό μου είδα μισάνοιχτη την μπαλκονόπορτα και φως υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο... Το σπίτι νοικιάστηκε και το δωμάτιο, εκείνο το δωμάτιο, ανήκει πια σε άλλους...

Τώρα πια κοιταζωντας από το παράθυρο μου η θέα έχει αλλάξει. Βλέπω παντού ιστορίες των άλλων μα πουθενά την δική μου.

Η δική μου ιστορία βρίσκεται μόνο μέσα μου και ευτυχώς για εμένα θα υπάρχει πάντα ένα παράθυρο από το οποίο θα μπορώ να την κοιτάξω.

Το μυαλό μου.

Αυτό είναι το παράθυρο μου σε σχέση με το παρελθόν μου.

Οι καταστάσεις δεν είναι όπως έγιναν είναι όπως τις θυμάμαι. Οι αναμνήσεις δεν είναι όπως έγιναν είναι όπως τις ένιωσα.

Το μυαλό μου είναι ένα παράθυρο και προς τον έξω κόσμο αλλά και προς τον μέσα κόσμο, προς τον εαυτό μου. Ή μάλλον είναι ένα σπίτι με πολλά παράθυρα. Αυτά τα παράθυρα με συνδέουν με παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εγώ επιλέγω ποια παράθυρα θα αφήσω ανοιχτά και ποια κλειστά. Εγώ επιλέγω ποια παράθυρα θέλω να ξανανοίξω και ποια να ξανακλείσω. Εγώ επιλέγω αν δεν θα αφήσω κανέναν να νοικιάσει ή, ακόμα χειρότερα, να αγοράσει το μυαλό μου.

Αγαπάω το μυαλό μου γιατί με συνδέει με αυτό που ήμουν και με κάνει να είμαι τώρα αυτό που είμαι. Αγαπάω το μυαλό μου γιατί κουβαλάει όλες μου τις ιστορίες. Αγαπάω το μυαλό μου γιατί είναι ένα σπίτι όχι μόνο με πολλά παράθυρα αλλά και με υπερβολικά πολλά δωμάτια. Τόσο πολλά που δεν μπορώ να τα μετρήσω. Αγαπάω το μυαλό μου γιατί ανάμεσα σε όλα αυτά τα αμέτρητα δωμάτια υπάρχει και εκείνο το δωμάτιο, με τα ίδια έπιπλα, με τις ίδιες αφίσες και φωτογραφίες στους τοίχους, με τον ίδιο άνθρωπο... Υπάρχει εκείνο το δωμάτιο αναλλοίωτο στον χρόνο. Και εκείνο το δωμάτιο φιλοξενεί και προστατεύει τις συγκεκριμένες αναμνήσεις μου με προσοχή και σεβασμό. Σε εκείνο το δωμάτιο ο παρελθοντικός εαυτός μου χοροπηδάει στο κρεβάτι και είναι ευτυχισμένος.

Όσο για τον παροντικό εαυτό μου... κοιτάζει από το πραγματικό παράθυρο και οραματίζεται...

Κάπου εκεί έξω... υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος, ένα άλλο δωμάτιο, μια άλλη ιστορία... και ανυπομονώ να την ζήσω...

5/2/10

Υπάρχεις...


Υπάρχουν όρια
Που δεν αφήνουν περιθώρια.

Υπάρχουν πράξεις
Που δεν μπορείς να τις αλλάξεις.
Υπάρχουν λέξεις
Που δεν μπορείς να τις αντέξεις.

Υπάρχουν καταστάσεις
Που δεν θα ξεπεράσεις.

Υπάρχουν διόδια
Που δεν θα περάσεις
Υπάρχουν εμπόδια
Που δεν θα προσπεράσεις

Υπάρχουν στόχοι
Που δεν θα φτάσεις.
Υπάρχουν μάχες
Που σίγουρα θα χάσεις

Υπάρχουν βήματα
Που γίνονται διλήμματα

Υπάρχουν ρωγμές
Που θα σε γκρεμίσουν
Υπάρχουν στιγμές
Που θα σε στιγματίσουν

Υπάρχουν ψαλίδια
Που θα σε κόψουν
Υπάρχουν χέρια
Που θα σε σπρώξουν

Υπάρχει μια ολόκληρη πορεία
Που γίνεται ανθρώπινη αλλαζονεία

Υπάρχουν γεγονότα
Που δεν θα σβηστούν.
Υπάρχουν πράγματα
Που δεν θα επιστραφούν.

Υπάρχουν χτυπήματα
Που δεν θα γιατρευτούν.
Υπάρχουν συναισθήματα
Που θα αιμορραγούν.

Υπάρχουν νοήματα
Που δεν θα εξηγηθούν.
Υπάρχουν οράματα
Που θα καταστραφούν.

Υπάρχουν δυνάμεις
Που θα εξαντληθούν.
Υπάρχουν ενέργειες
Που θα εξατμιστούν.

Υπάρχουν σχέσεις
Που δεν θα λυτρωθούν.
Υπάρχουν φιλίες
Που θα διαλυθούν.
Υπάρχουν έρωτες
Που δεν θα ολοκληρωθούν.
Υπάρχουν ιδέες,
Που θα κρεμαστούν.

Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία
Που μας θυμίζει την ανθρώπινη αδυναμία

Υπάρχουν κάποιοι
Που θα σε κλέψουν
Υπάρχουν κάποιοι
Που θα σε σημαδέψουν.

Υπάρχει μια ολόκληρη ανθρωπότητα
Που μας θυμίζει την ανθρώπινη αγριότητα

Υπάρχουν «γιατί;»
Που δεν θα απαντήσεις

Υπάρχουν «γιατί;»
Που δεν θα ρωτήσεις

Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία
Που μας θυμίζει την ανθρώπινη δειλία

Υπάρχει πάντα η επιλογή
Που λέγεται υποταγή

Υπάρχει πάντα η επιλογή
Που αγωνίζεται, που προσπαθεί.

Υπάρχεις εσύ,
που επιλέγεις, όσα μπορείς να επιλέξεις
Υπάρχεις εσύ,
Που παλλεύεις, όσο μπορείς να παλλέψεις.

Υπάρχεις εσύ,
Που ίσως πέσεις, ίσως νικήσεις.
Υπάρχεις εσύ,
Που ό,τι κι αν γίνει θα συνεχίσεις.

Υπάρχεις εσύ
Που, χωρίς καμία στον κόσμο προστασία, δημιουργείς ελευθερία.
Υπάρχεις εσύ
Που, χωρίς καμία στον κόσμο προστασία, ελευθερώνεις δημιουργία.

Υπάρχει η δική σου ιστορία,
Που κάνει όλα τα άλλα να μην έχουν σημασία.

Υπάρχει η ζωή
Που δεν θα ζήσεις.
Υπάρχει η ζωή
Που θα ζήσεις.

Υπάρχει ο κόσμος
Που θα γυρίσεις
Υπάρχουν οι άνθρωποι
Που θα αγαπήσεις.

Υπάρχει η ζωή
Που θέλεις να ζήσεις.

Υπάρχεις εσύ,
Και όσα θα ζήσεις.

5/1/10

"Άσχημες και Όμορφες μέρες"


Ήταν μια άσχημη μέρα σήμερα...

Είναι μια άσχημη μέρα σήμερα (αφού δεν τελείωσε ακόμα)!

Η καλή μέρα δεν ξέρω αν φαίνεται από το πρωί. Μου έχει τύχει να ξυπνήσω καλά και η μέρα να συνεχιστεί απαίσια και, το αντίστροφο, να ξυπνήσω χάλια και μετά να περάσω την υπόλοιπη μέρα καταπληκτικά. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει μια μέρα και είναι άδικο να θεωρούμε πως αν μια μέρα δεν ξεκινήσει καλά είναι καταδικασμένη να είναι χάλια.

Η αρχή της μέρας δεν καθορίζει την συνέχειά της.

Σήμερα όμως ήταν μια πραγματικά άσχημη μέρα. Με άσχημη αρχή, με άσχημη συνέχεια και είμαι σίγουρη και με άσχημο τέλος (αλλά αυτό θα μπορώ να σας το πω αύριο με σιγουριά!).

Αναρωτιέμαι.

Τι είναι αυτό που κάνει τις άσχημες μέρες, άσχημες;

Είναι οι ίδιες οι μέρες ή το πώς βλέπουμε εμείς τις μέρες;

Πέρα από τις μέρες που συμβαίνουν συγκεκριμένα τραγικά ή συγκεκριμένα λαμπερά γεγονότα, οι οποίες είναι καθαρά «κακές» ή «καλές» μέρες, αντίστοιχα, όλες οι υπόλοιπες μέρες με τις απλές, καθημερινές, στιγμές τους, γιατί άλλοτε μας φαίνονται «καλές» και άλλοτε «κακές»; Τι είναι αυτό που αλλάζει; Το είδος της μέρας; Η οπτική μας γωνία; Τι είναι αυτό που ανεβοκατεβάζει την διάθεση μας; Φυσικά, είναι ένα σύνολο από πράγματα. Ναι, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ. Αν μελετήσω την σημερινή μέρα θα δω πως ήταν ένα σύνολο από στιγμές που με έκαναν να νιώσω χάλια. Βέβαια, ξύπνησα χάλια και αυτό όσο να είναι ήταν μια κακή αφετερία. Γιατί ξύπνησα χάλια; Γιατί έτσι. Ίσως επειδή απλά δεν κοιμήθηκα καλά, είχα πρόβλημα με τον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ (πριν κοιμηθώ δεν κατάφερα να αδειάσω το κεφάλι μου από κάθε σκέψη και αφού κοιμήθηκα είδα παράξενα και περίεργα όνειρα)... Ίσως πάλι επειδή οι προηγούμενες μέρες ήταν τόσο καλές και μετά από μια λιακάδα ημερών είναι πιο πιθανό να ξεσπάσει μια μπόρα ή μια καταιγίδα , όσο να΄ ναι, είναι πιο δύσκολο να έρθει κάτι καλύτερο από το ήδη καλό... Ίσως επειδή απλά έτσι...

Το νόημα είναι πως ξύπνησα σήμερα μίζερη και μουτρωμένη. Και η μέρα συνεχίστηκε έτσι...

Διάβασα και έγραψα και ήμουν χαμένη.

Πήγα γυμναστήριο και ήμουν χαμένη.

Πήγα για πρόβα και ήμουν χαμένη.

Και σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία ήμουν απογοητευμένη.

Πέρασα από το μαγαζί ενός φίλου μου, τσακωθήκαμε και πέρασα χάλια.

Είδα μια μικρή μου φίλη και μου είπε ότι είναι θυμωμένη μαζί μου γιατί τραγούδησε χθες στην πλατεία και δεν πήγα να την δω. Μία άλλη μικρή μου φίλη (που θεωρεί τον εαυτό της μεγάλο) πρόσθεσε ότι και εκείνη έπαιξε σε θεατρικό χθες και δεν πήγα να την δω ούτε αυτήν.
«Τα μικρά τραγουδήσαν, εμείς παίξαμε θεατρικό.»
«Τι θεατρικό;» Ρώτησα.
«Να μη σε ενδιαφέρει...» απάντησε.

Είναι αδύνατο να μην σου χαλάσουν την διάθεση οι μουτρωμένοι μικροί σου φίλοι.

Στο δρόμο βοήθησα μια κυρία να μαζέψει κάτι χαρτάκια που της έπεσαν. Ήταν πολλά και διασκορπισμένα και είχαν πέσει μπροστά από ένα αμάξι που ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Αυθόρμητα της μάζεψα τα χαρτάκια, εκείνη με κοίταξε σαν να είμαι ο πιο αγενής άνθρωπος στην γη. «Σου ζήτησα εγώ την βοήθεια σου; Με θεωρείς αρκετά γριά για να μην μπορώ να σηκώσω δέκα χαρτάκια;» συνέχιζε να φωνάζει από μακρυά μέχρι να φύγω...

Η πιο απλή πράξη αποκτάει βάρος στα μάτια ενός ανθρώπου που (νιώθει ή θέλει να πιστεύει ή απλά που πραγματικά) δεν έχει ανάγκη. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όποια κι αν είναι (ή δεν είναι) η ανάγκη. Όποια κι αν είναι η πράξη...

Και κατέληξα πάλι να γράφω εδώ. Χαμένη και Χαστουκισμένη.

Ναι, η σημερινή άσχημη μου μέρα φάνηκε από το πρωί...

Και θα ήταν άσχημα αν είχα απλά παραπάνω τέτοιες μέρες και ακόμα χειρότερες. Πιο τραγικές, πιο σκοτεινές, πιο απαισιόδοξες...



Ήταν μια όμορφη μέρα σήμερα...

Είναι μια όμορφη μέρα σήμερα (αφού δεν τελείωσε ακόμα)!

Η καλή μέρα δεν ξέρω αν φαίνεται από το πρωί. Μου έχει τύχει να ξυπνήσω καλά και η μέρα να συνεχιστεί απαίσια και, το αντίστροφο, να ξυπνήσω χάλια και μετά να περάσω την υπόλοιπη μέρα καταπληκτικά. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλλάσει μια μέρα και είναι άδικο να θεωρούμε πως αν μια μέρα δεν ξεκινήσει καλά είναι καταδικασμένη να είναι χάλια.

Η αρχή της μέρας δεν καθορίζει την συνέχειά της.

Σήμερα όμως ήταν μια πραγματικά όμορφη μέρα. Με ωραία αρχή, με ωραία συνέχεια και
είμαι σίγουρη και με ωραίο τέλος (αλλά αυτό θα μπορώ να σας το πω αύριο με σιγουριά!).

Αναρωτιέμαι.

Τι είναι αυτό που κάνεις τις όμορφες μέρες, όμορφες;

Είναι οι ίδιες οι μέρες ή το πώς βλέπουμε εμείς τις μέρες;

Πέρα από τις μέρες που συμβαίνουν συγκεκριμένα τραγικά ή συγκεκριμένα λαμπερά γεγονότα, οι οποίες είναι καθαρά «κακές» ή «καλές» μέρες, αντίστοιχα, όλες οι υπόλοιπες μέρες με τις απλές, καθημερινές, στιγμές τους, γιατί άλλοτε μας φαίνονται «καλές» και άλλοτε «κακές»; Τι είναι αυτό που αλλάζει; Το είδος της μέρας; Η οπτική μας γωνία; Τι είναι αυτό που ανεβοκατεβάζει την διάθεση μας; Φυσικά, είναι ένα σύνολο από πράγματα. Ναι, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ. Αν μελετήσω την σημερινή μέρα θα δω πως ήταν ένα σύνολο από στιγμές που με έκαναν να νιώσω καλά. Βέβαια, ξύπνησα καλά και αυτό όσο να είναι ήταν μια καλή αφετερία. Γιατί ξύπνησα καλά; Γιατί έτσι. Ίσως επειδή απλά κοιμήθηκα καλά, δεν είχα πρόβλημα με τον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ (πριν κοιμηθώ κατάφερα να αδειάσω το κεφάλι μου από κάθε σκέψη και αφού κοιμήθηκα δεν είδα κανένα παράξενο ή περίεργο όνειρο)... Ίσως πάλι επειδή οι προηγούμενες μέρες δεν ήταν και τόσο καλές και μετά από μία μπόρα ή μια καταιγίδα είναι πιο εύκολο, όσο να΄ ναι, να έρθει κάτι καλύτερο... Ίσως επειδή απλά έτσι...

Το νόημα είναι πως ξύπνησα σήμερα κεφάτη και χαμογελαστή. Και η μέρα συνεχίστηκε έτσι...

Διάβασα και έγραψα και ήμουν συγκεντρωμένη.

Πήγα γυμναστήριο και ήμουν συγκεντρωμένη.

Πήγα για πρόβα και ήμουν συγκεντρωμένη.

Και σε όλα τα ενδιάμεσα σημεία ήμουν ενθουσιασμένη.

Πέρασα από το μαγαζί ενός φίλου μου, γελάσαμε και πέρασα καλά.

Είδα μια μικρή μου φίλη και μου είπε ότι αύριο το πρωί θα τραγουδήσει στην πλατεία και αν θέλω να πάω να την δω. Μία άλλη μικρή μου φίλη (που θεωρεί τον εαυτό της μεγάλο) πρόσθεσε ότι εκείνη θα παίξει σε θεατρικό και αν θέλω να πάω να την δω κι αυτήν.
«Τα μικρά θα τραγουδήσουν, εμείς θα παίξουμε θεατρικό.»
«Τι θεατρικό;» Ρώτησα.
«Κάτι με τον Διόνυσο...» απάντησε.

Είναι αδύνατο να μην σου φτιάξουν την διάθεση οι χαμογελαστοί μικροί σου φίλοι.

Στο δρόμο βοήθησα μια κυρία να μαζέψει κάτι χαρτάκια που της έπεσαν. Ήταν πολλά και διασκορπισμένα και είχαν πέσει μπροστά από ένα αμάξι που ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Αυθόρμητα της μάζεψα τα χαρτάκια, εκείνη με κοίταξε σαν να είμαι ο πιο ευγενικός άνθρωπος στην γη. «Σε ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ. Να είσαι καλά, κοπέλα μου...» συνέχιζε να φωνάζει από μακρυά μέχρι να φύγω...


Η πιο απλή πράξη αποκτάει αξία στα μάτια ενός ανθρώπου που έχει ανάγκη. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, όποια κι αν είναι η ανάγκη. Αλλά όχι όποια κι αν είναι η πράξη...

Και κατέληξα πάλι να γράφω εδώ. Συγκεντρωμένη και Συνεπαρμένη.

Ναι, η σημερινή καλή μου μέρα φάνηκε από το πρωί...

Και θα ήταν όμορφα αν είχα απλά παραπάνω τέτοιες μέρες και ακόμα καλύτερες. Πιο λαμπερές, πιο φωτεινές, πιο αισιόδοξες...