5/28/13

Πρόβλημα Υγείας.



Πριν κάποια χρόνια μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα υγείας. Όπως όλα τα προβλήματα υγείας με ενόχλησε, με στενοχώρησε, με εκνεύρισε, με τρόμαξε, με άγχωσε, με προβλημάτισε, με υποχρέωσε να ζήσω μαζί του.

Τον πρώτο μήνα θυμάμαι να λέω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελειώσει η θεραπεία σε ένα μήνα από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.».

Πέρασε ο μήνας, έκανα την θεραπεία, το πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν ξεκίνησε η ζωή μου.

Τον επόμενο μήνα, μετά τον ένα μήνα, θυμάμαι να λέω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελείωσει η θεραπεία σε τρεις μήνες από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.»

Πέρασαν τρεις μήνες, έκανα την θεραπεία, το πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν ξεκίνησε η ζωή μου.

Τον επόμενο μήνα, μετά τους τρεις μήνες, θυμάμαι να λέω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελειώσει η θεραπεία σε έξι μήνες από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.»

Πέρασαν έξι μήνες, έκανα την θεραπεία, το πρόβλημα δεν λύθηκε και δεν ξεκίνησε η ζωή μου.

Και κάπου εκεί μετά τον ένα, τους τρεις, τους έξι, τους οχτώ μήνες... τον ένα χρόνο...

Αποφάσισα πως δεν μπορώ να περιμένω για να ξεκινήσει η ζωή μου...

Τα φάρμακα δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στον οργανισμό μου...
Οι γιατροί δεν είχαν καμία λύση για το πρόβλημά μου...
Και εγώ έπρεπε να βρω τρόπο να ζήσω με αυτό...

Και πρέπει να παραδεχτώ πως ακόμα... υπάρχω μαζί του...

Έρχεται ένα σημείο... που καταλαβαίνεις πως δεν γίνεται... αυτή είναι η τωρινή σου κατάσταση και πρέπει να την αποδεχτείς... και η ζωή σου συμβαίνει στο τώρα... και δεν γίνεται να την αφήνεις απλά να περνάει από δίπλα επειδή έχεις εστιάσει σε ένα ενοχλητικό, εκνευριστικό, μελαγχολικό σημείο της. Υπάρχουν κι άλλα σημεία... Λιγότερο ενοχλητικά, λιγότερο εκνευριστικά, λιγότερο μελαγχολικά... Και υπάρχουν και σημεία... που είναι όμορφα, ήρεμα και λαμπερά... Απλά εσύ δεν μπορείς συνήθως να τα δεις όταν υπάρχει μια μικρή ή μεγάλη συννεφιά πάνω από το κεφάλι σου ή μέσα στο κεφάλι σου.

Αποδέχτηκα κι εγώ, λοιπόν το πρόβλημά μου... Και άρχισα να ζω με αυτό...

Πριν κάποιους μήνες μου παρουσιάστηκε ένα καινούριο πρόβλημα υγείας. Όπως όλα τα προβλήματα υγείας με ενόχλησε, με στενοχώρησε, με εκνεύρισε, με τρόμαξε, με άγχωσε, με προβλημάτισε, με υποχρέωσε να ζήσω μαζί του.

Κάπου μέσα μου χωρίς να το καταλάβω είχα ορίσει (ανθρώπινο λάθος που προκύπτει από την ανθρώπινη ελπίδα) πως αφού έχω ήδη ένα πρόβλημα υγείας με το οποίο ήδη είμαι υποχρεωμένη να ζω, δεν «κινδυνεύω» από το να έχω ένα ακόμα διαφορετικού τύπου καινούριο πρόβλημα υγείας με το οποίο, επίσης, πρέπει να συνυπάρξω. Δεν έγινε συνειδητά αυτή η σκέψη... Δεν ήταν καν σκέψη... Ήταν περισσότερο αίσθηση... Κάπου μέσα μου είχα ορίσει ότι αφού υπάρχει αυτό... δεν θα υπάρξει άλλο... Λες και γίνεται να γίνει καμία τέτοιου είδους συμφωνία με την ζωή... Λες και το ένα πρόβλημα αποτελεί εγγύηση ότι δεν θα σου συμβεί και κάτι άλλο...

Έπιασα, λοιπόν, τον έαυτό μου να ενοχλείται, να στενοχωριέται, να εκνευρίζεται, να τρομάζει, να αγχώνεται, να προβληματίζεται, ακόμα περισσότερο και ακόμα περισσότερο επειδή του συνέβηκε κάτι παραπάνω.

Έπιασα, τον έαυτό μου, να θυμώνει με την ζωή.

Και μετά γέλασα με τον έαυτό μου. Και μετά γέλασα και με την ζωή.

Δεν είναι δυνατόν πραγματικά να περίμενα ότι αφού συμβαίνει το ένα δεν μπορεί να συμβεί και το άλλο! Μα αυτή είναι η ζωή!!! Μπορεί να συμβεί και το ένα και το άλλο και το τρίτο! Μπορούν να συμβούν όλα μαζί! Σε εσένα. Μερικές φορές μπορούν να έρθουν όλα τα θετικά μαζί. Μερικές φορές μπορούν να έρθουν όλα τα αρνητικά μαζί. Άλλες φορές έρχονται ανακατεμένα, σε δόσεις ή όλα μαζί!

Χαμογέλασα, λοιπόν, και πήγα να πω στον έαυτό μου

«Θα κάνεις την θεραπεία και μετά όταν τελειώσει η θεραπεία σε ένα μήνα από σήμερα...»

Και σταμάτησα εκεί. Έκοψα την φράση μου... Δεν πρόλαβα να την ολοκληρώσω... Κατάλαβα τι πήγαινα να κάνω. Πόσο επικίνδυνο ήταν το σημείο που στεκόμουν. Ήταν το σημείο που είχα την ευκαιρία μου να μην επαναληφθώ. Ήταν το σημείο που μπορούσα να αποδείξω ότι έμαθα το μάθημά μου. Ήταν το σημείο που είχα την δυνατότητα να αλλάξω τον τρόπο σκέψης μου.

Πώς μπορούσα να ξέρω τι θα μπορούσε να συμβεί σε ένα μήνα; Πώς μπορούσα να είμαι σίγουρη αν θα πάω καλύτερα ή δεν θα πάω καλύτερα; Μπορεί να πήγαινα καλύτερα, μπορεί και να μην πήγαινα... Και γιατί έπρεπε με βάση αυτό το γεγονός να βάλω τον έαυτό μου σε μια διαδικασία αναμονής; Γιατί έπρεπε να πω στην ζωή μου για μια ακόμα φορά να περιμένει; Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει μέσα στον επόμενο μήνα...! Κανένας δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει την επόμενη ημέρα...! Κανένας δεν ξέρει...

«... θα ξεκινήσει η ζωή σου... ;».

Τι υποτίθεται πώς σημαίνει αυτό;

«... ΘΑ ξεκινήσει η ζωή σου... ;»

Η ζωή σου έχει ξεκινήσει. Από όταν γεννήθηκες έχει ξεκινήσει.

Αντί «Μετά θα ξεκινήσει η ζωή σου...» «Τώρα θα συνεχίσει η ζωή σου...» Αυτό θα έπρεπε να λέω στον έαυτό μου...

«Τώρα συνεχίζει η ζωή σου...»

Γιατί όσο ζεις η ζωή συνεχίζει... ο μόνος τρόπος να μην συνεχίζει είναι να μην ζεις...

Δεν είναι όλα τα προβλήματα υγείας ίδια. Δεν μπορούμε να βάλουμε όλα τα προβλήματα υγείας μαζί. Υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο σημαντικά. Αλλα είναι πιο σοβαρά και άλλα δεν είναι και τόσο σοβαρά... Και είναι πολύ πιο δύσκολες οι διαδικασίες που πρέπει να γίνουν στην πρώτη περίπτωση. Και το κάθε πρόβλημα έχει τον δικό του χαραχτήρα και τον δικό του τρόπο για να αντιμετωπιστεί. Και ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο να ζήσει με το δικό του πρόβλημα μέχρι αυτό να λυθεί ή να μην λυθεί.

Αλλά έχω την αίσθηση πως σε όλα τα προβλήματα υγείας, από το πιο μεγάλο μέχρι το πιο μικρό, ισχύει πως το νόημα είναι το να καταφέρεις να συνεχίσεις να ζεις.

Και τώρα που το σκέφτομαι... Δεν μιλάω καν μόνο για τα προβλήματα υγείας... Αν κάνω τις προεκτάσεις... Θα μπορούσε αυτό να ισχύει και για άλλου τύπου προβλήματα...

Αλήθεια...

Πόσες φορές έβαλα τον έαυτό μου σε μια διαδικασία άδικης αναμονής;

Πολλές.

Και η απάντηση δεν θα έπρεπε να είναι ούτε καν αρκετές ούτε καν λίγες.

Πόσες φορές ένιωσα πως τα πάντα σταματάνε επειδή συνέβηκε κάτι;

Έχω την αίσθηση πως αυτή η αίσθηση της μη συνέχειας δεν πρέπει να συνεχίσει...

Το νόημα είναι...

Συνέχεια να συνεχίζεις την συνέχεια με μόνη εξαίρεση τις ασυνέχειες που εσύ επιλέγεις συνειδητά...

Αλήθεια...

Πόσες φορές έβαλες τον έαυτό σου σε μια διαδικασία άδικης αναμονής;

Πόσες φορές ένιωσες πως τα πάντα σταματάνε επειδή συνέβηκε κάτι;

Πόσες φορές είπες στον έαυτό σου

«Θα κάνεις αυτό και μετά όταν τελειώσει αυτό σε ένα χρονικό διάστημα από σήμερα θα ξεκινήσει η ζωή σου.» ;

Ε, λοιπόν, αυτό το αυτό, όποιο κι αν είναι αυτό, δεν έχει κανένα δικαίωμα να σε καθυστερεί από το να ζήσεις την ζωή σου.

Τα προβλήματα θα έρχονται πάντα θα έρχονται... Θα σε ενοχλούν, θα σε εκνευρίζουν, θα σε τρομάζουν, θα σε αγχώνουν, θα σε προβληματίζουν, θα σε υποχρεώνουν να ζήσεις μαζί τους...

Μα όσο ζωντανά κι αν τα νιώθεις μην τους επιτρέπεις να ζουν και να σε εμποδίζουν από το να ζεις... Μην τους επιτρέπεις να ζουν αντί για εσένα...


5/27/13

Επαγγελματισμός


Μπροστά σε ένα ολόκληρο τμήμα μαθητών, επειδή έτυχε να κάθομαι στην πρώτη θέση (ή στην τελευταία, ανάλογα με το από πού αποφασίζει να μετρήσει κανείς) του ημικυκλικού σχήματος από καρέκλες, με ρωτάει πώς με λένε. Απαντάω απλά, δυνατά και καθαρά «Είμαι η Μαριλού.». Τότε εκείνη με ρωτάει σχεδόν γλυκά «Θέλεις να γίνεις ηθοποιός;» κι εγώ απαντάω ειλικρινά και χωρίς καμία διάθεση υπερβολής «Έχω γίνει ηθοποιός». Εκείνη ξαφνικά αλλάζει ύφος και σαν να εκνευρίζεται μαζί μου. Σαν να της έχω «χαλάσει» την πορεία με την οποία ήθελε να εξελιχθεί ο διάλογος. Θα της ήταν πολύ πιο εύκολο να είμαι μια κοπελίτσα που απλά θέλει να γίνει ηθοποιός. Με αφορμή την δική μου απάντηση, ξεκινώντας από εμένα, αρχίζει να απευθύνεται σε όλους. «Μαριλού; Τι θα πει «Μαριλού»; Τι σημαίνει «Μαριλού»; Σκέτο «Μαριλού»; «Μαριλού»! Απλά «Μαριλού»! Να ξέρετε. Όταν σας ρωτάνε το όνομά σας πρέπει να λέτε το όνομα και το επώνυμό σας. ΚΑΙ το όνομα ΚΑΙ το επώνυμο! Άκου «Μαριλού»! Επιτέλους, δηλαδή! Εσείς οι νέοι ηθοποιοί πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσετε τι σημαίνει σεβασμός και να αποχτήσετε, έστω και λίγο, αν αυτό είναι δυνατόν, επαγγελματισμό!». Εγώ χωρίς να το θέλω γέλασα (ειρωνικά ή νευρικά, δεν ξέρω!). Ήταν πολύ κωμικοτραγικό, για εμένα και την ζωή μου, το να μιλάει κάποιος σε εμένα (ΕΜΕΝΑ!) για επαγγελματισμό! Γελώντας ακόμα, είπα σιγά «Επαγγελματισμός... Λίγο δύσκολο!» και εκείνη σαν να εκνευρίστηκε ακόμα περισσότερο από την συμπεριφορά μου είπε «Δύσκολο! Καθόλου δύσκολο! Νομίζεις πως είναι δύσκολο! «Μαριλού»! Δηλαδη αν θέλει να σε βρει κάποιος στο facebook πώς θα σε ψάξει; «Μαριλού»; Πώς θα σε βρει; «Μαριλού»;». Και εγώ, ενώ αναρωτιόμουν ποιος «επαγγελματίας» με σωστή αίσθηση «επαγγελματισμού» θα έψαχνε να με βρει στο προσωποβιβλίο, άρχισα να νιώθω ένα δειλό, μικρό, σφίξιμο στο στομάχι. Εστίασα στο σφίξιμο, το περιόρισα, δεν το άφησα να μεγαλώσει, το χαλάρωσα, και χαμογέλασα. Εκείνη με κοίταξε με σοβαρό, αυστηρό, ύφος και μου είπε «Πες μας, τώρα, λοιπόν, πάλι, ποια είσαι». Εγώ αφού είπα ΚΑΙ το όνομα ΚΑΙ το επώνυμό μου συμπλήρωσα «Και είμαι ηθοποιός.» ακούγοντας την φωνή μου απλή, δυνατή και καθαρή. Και αυτή η φωνητική σταθερότητα ήταν σημάδι ότι τα κατάφερα να μην επηρεαστώ, τουλάχιστον όχι παραπάνω από όσο χρειάζεται, από όλο αυτό το σκηνικό. Αυτή συνέχισε στον επόμενο ο οποίος αφού είπε ΚΑΙ το όνομα ΚΑΙ το επώνυμό του δήλωσε πως είναι ερασιτέχνης ηθοποιός. Τότε εκείνη άρχισε να μιλάει για το ότι δεν υπάρχουν ερασιτέχνες και επαγγελματίες ηθοποιοί. Όλοι είναι ηθοποιοί. (Υπάρχει μία δόση αλήθειας σε αυτό. Εξάλλου, υπάρχουν ερασιτέχνες πιο επαγγελματίες από τους επαγγελματίες και επαγγελματίες πιο ερασιτέχνες από τους ερασιτέχνες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία και δεν θα αναλύσω εδώ την ολοκληρωμένη άποψή μου...). Αυτός, λοιπόν, «διόρθωσε» την φράση του και είπε, αφαιρώντας την λέξη ερασιτέχνης, «Και είμαι ηθοποιός.». Και με αυτήν την στραβή αρχή, φοβάμαι πως ευθύνομαι κι εγώ για αυτό, άρχισαν όλοι, αφού πρώτα έλεγαν ΚΑΙ το όνομά ΚΑΙ το επώνυμό τους, να δηλώνουν «Και είμαι ηθοποιός.». Και αυτοί που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί. Και αυτοί που σπούδαζαν ηθοποιοί. Και αυτοί που είχαν σπουδάσει ηθοποιοί. Και αυτοί που δούλευαν ηθοποιοί. Και αυτοί που δεν ήθελαν, δεν σπούδαζαν, δεν είχαν σπουδάσει, δεν δούλευαν ηθοποιοί. Και όλοι ηθοποιοί. Εκτός από έναν, μόνο έναν, που δήλωσε «Και δεν είμαι ηθοποιός.» γιατί δεν ήθελε το βάρος μιας τέτοιας πρότασης, της πρότασης «Είμαι ηθοποιός.»... Και ακόμα και αυτός υποχρεώθηκε να κάνει την δήλωσή του γύρω από αυτήν την φράση...!

Αντί, λοιπόν, ο καθένας να μιλήσει για το πραγματικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται, όλοι δήλωσαν πως είναι ηθοποιοί (ή πως δεν είναι) χωρίς στην ουσία να μάθουμε τίποτα για κανέναν. Και όλα αυτά ξεκινώντας από το δικό μου «Έχω γίνει ηθοποιός.». Μία δήλωση που ήρθε επειδή με ρώτησαν αν θέλω να γίνω ηθοποιός και θα ήταν ψέμματα να πω πως θέλω να γίνω ηθοποιός αφού αυτό το όνειρο άνηκε σε έναν παρελθοντικό έαυτό μου, και είχε γίνει πια (έστω κι αν δεν έγινε έτσι ακριβώς όπως το φανταζόμουν), εδώ και χρόνια, πραγματικότητα. Αλλά όταν ήθελα να γίνω ηθοποιός δεν δήλωνα «Είμαι ηθοποιός» δήλωνα «Θέλω να γίνω ηθοποιός». Και όταν σπούδαζα ηθοποιός δεν δήλωνα «Είμαι ηθοποιός» δήλωνα «Σπουδάζω ηθοποιός». Και όταν τελείωσα τις σπουδές μου, και πάλι δεν δήλωνα «Είμαι ηθοποιός». Ακόμα και όταν έπαιξα στις πρώτες μου παραστάσεις δεν τολμούσα να δηλώσω «Είμαι ηθοποιός» όχι από μετριοπάθεια αλλά από αίσθηση ιερότητας για την λέξη «ηθοποιός». Δεν ένιωθα έτοιμη να το πω και δεν το έλεγα. Δήλωνα απλά την αλήθεια μου κάθε στιγμής. Μου πήρε χρόνια για να μπορέσω να πω «Είμαι ηθοποιός» και είναι μια φράση που ακόμα και τώρα όταν την λέω, ανατριχιάζω, και γύρω της βάζω πολλά ερωτηματικά. Γιατί κάθε μέρα με ρωτάω αν θεωρώ ότι μπορώ να χρησιμοποιώ αυτόν τον «τίτλο», αν τον αξίζω. «Είμαι ακόμα ηθοποιός;», με ρωτάω. Κάθε μέρα «Γίνομαι ηθοποιός». Αυτό είναι κάτι που υποστήριζα από πάντα. Αλλά το ότι πιστεύω ότι κάθε μέρα γίνομαι ηθοποιός δεν πρέπει να είναι εμπόδιο στο να μπορώ να δηλώσω στο ότι στο σήμερα, τώρα, εδώ, είμαι ηθοποιός. Μπορώ να είμαι και, ταυτόχρονα, να γίνομαι ηθοποιός. Και δεν είναι σωστό να με αντιμετωπίζουν «κάπως» επειδή δηλώνω αυτό που ισχύει, να με κάνουν να νιώθω άσχημα για αυτό που είμαι. Ούτε θεωρώ πως είναι δίκαιο να βρεθούμε όλοι στο ίδιο σημείο. Γιατί δεν είμαστε όλοι στο ίδιο σημείο. Αυτός που ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός πρέπει να έχει την ελευθερία να μοιραστεί το όνειρό του λέγοντας «Θα ήθελα να γίνω ηθοποιός». Αυτός που σπουδάζει ηθοποιός πρέπει να μπορεί να μοιραστεί το πολύπλοκο στάδιο των σπουδών του λέγοντας «Σπουδάζω ηθοποιός». Αυτός που είναι σε μια ερασιτεχνική ομάδα να μπορεί να πει «Είμαι σε μια ερασιτεχνική ομάδα.». Αυτός που είναι σε μια επαγγελματική ομάδα να μπορεί να πει «Είμαι σε μια επαγγελματική ομάδα». Αυτός που δουλεύει ως ηθοποιός να μπορεί να πει «Δουλεύω ως ηθοποιός». Και αυτός που για πρώτη φορά αποχτάει επαφή με ένα τέτοιο αντικείμενο να μπορεί να δηλώσει με περηφάνια «Είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε ένα τέτοιο μάθημα ή σε ένα τέτοιο σεμινάριο.». Έχει σημασία να μοιραστούμε το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο καθένας και όχι το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο διπλανός μας. Όχι γιατί ο διπλανός μας είναι καλύτερος ή χειρότερος. Αλλά γιατί ο διπλανός μας είναι ο διπλανός μας. Είναι κάτι άλλο από αυτό που είμαστε εμείς, από αυτό που είναι ο κάθε ένας από εμάς. Όλοι χάνουμε αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για το σκαλί στο οποίο στεκόμαστε. Όλοι βλέπουμε την ίδια σκάλα. Όλοι μπορούμε να μιλήσουμε για αυτήν. Αυτός που είναι πιο πάνω δεν είναι ανώτερος και αυτός που είναι πιο κάτω δεν είναι κατώτερος. Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να πεις στέκομαι στο σκαλί 7 αν στέκεσαι στο σκαλί 1 ή στέκομαι στο σκαλί 1 αν στέκεσαι στο σκαλί 7. Δεν είναι σωστό ούτε δίκαιο για κανέναν. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν μπορεί να φτάσει πιο γρήγορα στο σκαλί 7. Επίσης, δεν σημαίνει ότι κάποιος δεν μπορεί να θέλει να μείνει λίγο παραπάνω στο σκαλί 1. Επίσης, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να θελήσεις από το σκαλί 7 να κατέβεις στο 6 για να τα καταφέρεις μετά να ανέβεις στο 8. Μπορείς να ανεβοκατέβεις την σκάλα. Αλλά αν έχεις φτάσει στο 7 είναι ένα γεγονός. Ακόμα κι αν ανεβοκατέβεις, κάποια στιγμή είχες βρεθεί στο 7. Και αυτό δεν μπορείς να το αναιρέσεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αυτό που ισχύει, ισχύει. Και θα ήταν πολύ πιο όμορφο να μπορεί ο καθένας να μιλήσει άφοβα για το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Πόσο πολλά έχει να πάρει αυτός που στέκεται στο 7 από αυτόν που στέκεται στο 1! Και πόσο πολλά αυτός που στέκεται στο 1 από αυτόν που στέκεται στο 7! Τι υπέροχη ανταλλαγή γνώσεων θα ήταν αυτή! Αλλά όταν τα κάνουμε όλα ίδια... Απλά μοιάζουν να γίνονται όλα ίδια χωρίς να είναι πραγματικά.

Παρακολουθούσα όλα αυτά τα άτομα, όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους υπέροχους για εμένα ανθρώπους, να δηλώνουν πως είναι ηθοποιοί. Να πιέζονται για να το δηλώσουν. Να αγχώνονται για να το δηλώσουν. Να γίνονται αμήχανοι για να το δηλώσουν. Να κάνουν αστεία για να το δηλώσουν. Και αναρωτιόμουν ποια είναι η πραγματική τους ιστορία... Ποια είναι τα όνειρά τους, ποιες οι σκέψεις τους... Ποιος είναι αυτός που τώρα ξεκινάει; Ποιος είναι αυτός που ήδη έχει αφιερώσει την ζωή του; Ποιος είναι αυτός που θέλει απλά να γεμίσει με έναν διαφορετικό τρόπο τον ελεύθερο του χρόνο; Τι σημαίνει «ηθοποιός» για κάθε έναν από αυτούς; Ποιος είναι ηθοποιός; Ποιος δεν είναι ηθοποιός; Ποιος θα γίνει ηθοποιός; Ποιος δεν θα γίνει ηθοποιός; Και πως όλη αυτή η πανέμορφη διαφορετικότητα μας χάθηκε πίσω από μία κενή ίδια φράση που επιλέξαμε να επαναλάβουμε όλοι «Και είμαι ηθοποιός.»

Ίδου! Ο επαγγελματισμός! Το μάθημα που σε υποχρεώνει να δηλώσεις πως είσαι κάτι που δεν είσαι. Η παράνοια του συστήματος. Η στραβή αρχή που φέρνει την στραβή συνέχεια.

Καταφέραμε να μιλήσουμε για εμάς, χωρίς να μιλήσουμε για εμάς.
Να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία, χωρίς να κάνουμε μια πρώτη γνωριμία.
Να πούμε όλη την ίδια φράση γιατί δεν μπορέσαμε(;), δεν αντέξαμε(;), δεν μας άφησαν(;), να πούμε διαφορετική.

Σε ένα μάθημα που το ζητούμενο είναι να ακούς πραγματικά και να μιλάς πραγματικά, καταφέραμε να μην ακούσουμε πραγματικά και να μην μιλήσουμε πραγματικά.

Βγαίνοντας από το μάθημα (μετά από διάφορες ασκήσεις και αρκετά θέματα άξια για συζήτηση) είχα μια περίεργη αίσθηση.

Σκεφτόμουν τον επαγγελματισμό... Τι με έκανε να μην μιλήσω; Γιατί η αλήθεια είναι πως πάνω σε αυτό το θέμα θα είχα πολλά να πω. Πάρα πολλά. Αλλά, καμιά φορά, απλά δεν λες τίποτα... Επιλέγεις να μην πεις τίποτα...

Δεν θα αναλύσω εδώ, τώρα, την σχέση μου με τον επαγγελματισμό. Θα έπρεπε πρώτα να ξεκαθαρίζουμε τι ορίζουμε ως επαγγελματισμό, ύστερα να συζητήσουμε για το αν η εφαρμογή του, σε γενικές γραμμές, έχει καμία σχέση με την θεωρία του και μετά να εξηγήσω το ποια είναι η σχέση μου μαζί του. Μάλλον θα χρειαστεί να αφιερώσω κάποια άλλη στιγμή χρόνο και λέξεις πάνω σε αυτό. Για την ώρα, το μόνο που θα πω είναι...

Είμαι η Μαριλού και θεωρώ πως δεν με κάνει περισσότερο ή λιγότερο επαγγελματία το να πω KAI το όνομα KAI το επίθετό μου, σε μια πρώτη γνωριμία σε ένα τυχαίο σεμινάριο. Μόνο εγώ γνωρίζω την σχέση μου με την τέχνη μου και κανένας δεν μπορεί να ασκήσει κριτική πάνω σε εμένα ή πάνω στην τέχνη μου. Επίσης, λατρεύω την αλήθεια και πιστεύω πως θα έπρεπε κάθε στιγμή ο καθένας να έχει την ελευθερία να δηλώσει την αλήθεια του, όποια κι αν είναι αυτή. Μου αρέσει να συζητάω με τους ανθρώπους για το σημείο στο οποίο εκείνοι βρίσκονται. Τα διαφορετικά τους σημεία μου θυμίζουν πόσο απλώνεται η ζωή και η τέχνη... Μέσα από όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους βλέπω όλη την σκάλα. Και είναι πανέμορφη αυτή η σκάλα. Την αγαπάω. Και την ανεβοκατεβαίνω... Το αγαπημένο μου σκαλί είναι εκείνο στο οποίο επιλέγω να βρίσκομαι κάθε στιγμή. Είμαι ευέλικτη. Μπορώ να βρεθώ στο σκαλί 1, μπορώ να σταθώ στο σκαλί 7, μπορώ να ονειρευτώ το σκαλί 15. Μπορώ να τρέξω άφοβα πάνω και κάτω στην σκάλα. Μπορώ να συζητήσω για τα διάφορα σκαλιά. Δεν χρειάζεται να βρίσκομαι στο ίδιο σκαλί με τον άλλον για να συζητήσω μαζί του, για να τον καταλάβω, για να τον αισθανθώ. Μπορώ να μιλήσω για εμένα χωρίς να νιώσω την ανάγκη να γίνω ο άλλος, ο κάποιος άλλος, ο όποιος άλλος. Μπορώ να ακούσω τους άλλους χωρίς να νιώσω την ανάγκη να γίνουν εγώ.

Μπορώ να είμαι εγώ.

Είμαι εγώ και είμαι πολλά παραπάνω από το «Είμαι ηθοποιός.».
Είμαι εγώ και είμαι πολλά παραπάνω από όλα τα παραπάνω.

Είμαι η Μαριλού...

Και αν θεωρείται αντιεπαγγελματικό το να είμαι η Μαριλού δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω...

5/26/13

Η πλατεία



Αυτή η κούνια που είναι άδεια, δεν θα έπρεπε να είναι κενή. Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσα παιδιά γύρω της και κανένα να μην θέλει να ανέβει σε αυτήν... Αυτή η έρημη τσουλήθρα, δεν θα έπρεπε να στέκεται τόσο μοναχική... Πώς είναι δυνατόν να μην τρέχουν γελώντας γύρω της για το ποιος θα ανέβει την σκάλα, ποιος θα βρεθεί ψηλά και ποιος θα γλιστρίσει με ταχύτητα επάνω της... Αυτή η τραμπάλα θα έπρεπε ήδη να κουνιέται, αυτός ο γύρος θα έπρεπε ήδη να γυρνά... Πώς γίνεται κανείς να μην παίζει;... Αυτή η μπάλα στην άκρη, θα έπρεπε ήδη να έχει κλωτσηθεί... Και αυτό το σκοινάκι στην γωνία, θα έπρεπε ήδη να έχει κουνηθεί... Πώς είναι δυνατόν κανείς να μην τρέχει;... Κάτι δεν πάει καλά με την πλατεία μας... Και φοβάμαι πως δεν φταίνε οι μικροί μα οι μεγάλοι... Φοβάμαι πως με το που έφυγε η όρεξη για παιχνίδι από τους μεγάλους εξαφανίστηκε και από τα παιδιά...


Μόνο τα παγκάκια πια είναι γεμάτα... Με μια κενότητα που σε τρομάζει... Γιατί κάθονται όλοι και κοιτάζουν όλα αυτά στο κέντρο της πλατείας αλλά κανείς δεν τολμάει να πάει προς αυτά...

Ολοι φοβούνται... Εκτός από αυτούς που κρυώνουν...

Όλοι καθόνται... Εκτός από αυτούς που ξαπλώνουν...

Αυτοί έχουν ξεπεράσει το στάδιο του καθιστού φόβου...


Αυτή η κούνια που είναι άδεια, δεν θα έπρεπε να είναι κενή... Αυτή η έρημη τσουλήθρα, δεν θα έπρεπε να στέκεται τόσο μοναχική... Αυτή η τραμπάλα θα έπρεπε ήδη να κουνιέται, αυτός ο γύρος θα έπρεπε ήδη να γυρνά... Αυτή η μπάλα στην άκρη, θα έπρεπε ήδη να έχει κλωτσηθεί... Και αυτό το σκοινάκι στην γωνία, θα έπρεπε ήδη να έχει κουνηθεί... Κάτι δεν πάει καλά με την πλατεία μας... Και φοβάμαι πως δεν φταίνε οι μικροί μα οι μεγάλοι... Φοβάμαι πως με το που έφυγε η όρεξη για παιχνίδι από τους μεγάλους, εξαφανίστηκε και από τα παιδιά...


5/23/13

Τόοοοοοσοοοοοο Ποοοοοολύ!


(Και όπως ξεκαθάριζα τα αρχεία μου... Ανακάλυψα αυτό το κείμενο...)



Τόοοοοοσοοοοοο Ποοοοοολύ!


Κάθε φορά που βλέπω τον μικρό μας του λέω ότι τον αγαπάω. Μετά τον ρωτάω «Ξέρεις πόσο;» και εκείνος με κοιτάει καχύποπτα και πονηρά. Τότε τεντώνω τα χέρια μου όσο πιο πολύ μπορώ, το ένα διαγώνια και πάνω αριστερά και το άλλο διαγώνια και πάνω δεξιά, και το σώμα μου γίνεται σε σχήμα ενός τεράστιου Χ. «Τόοοοοοσοοοοοο ποοοοοολύυυυυυ!» του φωνάζω και εκείνος κυριολεκτικά λάμπει από χαρά. Πολλές φορές, η στιγμή συνοδεύεται από ένα σωρό φράσεις που αρχίζω να λέω γρήγορα και ασταμάτητα... Ό, τι μου κατέβει στο μυαλό... Ένα απίστευτο κατεβατό λέξεων βγαίνει από τα χείλια μου πριν καλά καλά προλάβω να το σκεφτώ... «Ως την πλατεία, Ως τα δέντρα, Ως τα πουλιά που πετάνε, Ως το φεγγάρι, Ως τα αστέρια, Ως τα σύννεφα, Ως τον ουρανό και ακόμα παρά πέρα και πιο πέρα και πιο πάνω και ακόμα πιο πάνω και πιο ψηλά και ακόμα πιο ψηλά...» και τότε εκείνος σκάει στα γέλια. Και αυτό μου αρκεί.

Έχει σημασία και για εμένα και για εκείνον το να του λέω πόσο τον αγαπάααααω. Για αυτό και του το λέω όσο πιο πολύ και όσο πιο συχνά μπορώ.

Από πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει μέτρο στην αγάπη. Η αγάπη είναι απλά αγάπη. Και δεν μπορεί να μετρηθεί. Δεν υπάρχει λίγο. Δεν υπάρχει πολύ. Δεν υπάρχει πολύ λίγο. Δεν υπάρχει υπερβολικά πολύ. Δεν υπάρχει «αρκετό». Δεν υπάρχει σωστή δόση αγάπης. Δεν υπάρχει ένα όριο που αν το ξεπεράσεις θα συμβεί μετά κάτι αρνητικό. Θεωρώ ότι είναι μύθος ότι η «υπερβολική» αγάπη μπορεί να «καταστρέψει» ένα παιδί με τον όποιο τρόπο. Η έλλειψη της αγάπης, ναι, μπορεί να του δημιουργήσει διάφορα «προβλήματα» στην πορεία. Αλλά η αγάπη δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να προκαλέσει το όποιο κακό. Θεωρώ ότι η αγάπη είναι η πιο γερή βάση για να πατήσει ένα παιδί και να μεγαλώσει πάνω σε αυτήν. Του δίνει ασφάλεια, ηρεμία, χαρά... Η αγάπη του δίνει αγάπη.

Πριν λίγες μέρες μιλήσαμε στο τηλέφωνο... Δεν μου αρέσουν τα τηλέφωνα... Είναι από τους λίγους άνθρωπους με τους οποίους μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο... Ήταν ένα πολύ αστείο τηλεφώνημα... Πάντα είναι αστεία τα τηλεφωνήματά μας, όπως και όλοι εξάλλου οι διάλογοί μας. Του μιλάω για τα πάντα, ώριμα και σοβαρά, σαν να μιλάω σε κάποιον μεγάλο και μετά τον ρωτάω να μου πει τα νέα του, κι ας είναι τόσο μικρός, κι ας πιστεύει ότι δεν έχει νέα να μου πει...

Αφού είχαμε τελειώσει, λοιπόν, τις διάφορες απίστευτες συζητήσεις μας... μου λέει «Σε αγαπάω τόοοοοοσοοοοοο ποοοοοολύυυυυυ!» και άκουγα από το ακουστικό ότι άνοιγε τα χεράκια του για να μου δείξει πόσο πολύ με αγαπάει... Μετά άρχισε να με ρωτάει με ενθουσιασμό «Με βλέπεις; Με βλέπεις; Με βλέπεις;». Κι εγώ του εξήγησα γελώντας πως μέσα από το τηλέφωνο δεν μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλον, μπορούμε να ακούσουμε κάποιον αλλά δεν μπορούμε να τον δούμε, και πως δεν μπορώ να τον δω αλλά δεν έχει σημασία γιατί ξέρω πώς κάνει την μαγική κίνηση μας... και μετά του είπα «Κι εγώ Σε αγαπάω τόοοοοοσοοοοοο ποοοοοολύυυυυυ!» κρατώντας το ακουστικό ανάμεσα στο κεφάλι και στον ώμο μου και ανοίγοντας τα χέρια μου όσο πιο πολύ μπορώ ακόμα κι αν ξέρω πως δεν μπορεί να με δει. Κάπου εκεί αναρωτήθηκα γιατί κάνω την κίνηση αφού δεν μπορεί να με δει, αλλά είχε να κάνει με την αλήθεια της στιγμής, φαντάζομαι!. Μετά πρόσθεσα «Ξέρω πως δεν μπορείς να με δεις αλλά τώρα ανοίγω τα χέρια μου και...» και πάω να του περιγράψω τι κάνω αλλά εκείνος με σταματάει με ενθουσιασμό φωνάζοντας και επαναλαμβάνοντας πολλές φορές «Σε βλέπω! Σε βλέπω! Σε βλέπω!». Και εγώ άρχισα να γελάω...

Γιατί ξαφνικά όλα μου φάνηκαν περιττά.

Με «χτύπησε» η πραγματικότητα, όχι η πραγματικότητα πραγματικότητα, όχι η συνολική πραγματικότητα, όχι η δική μου πραγματικότητα, με χτύπησε η δική του πραγματικότητα και ίσως και η πραγματικότητα όλων των παιδιών.

Όλες οι προηγούμενες εξηγήσεις και επεξηγήσεις ήταν περιττές.

Εκείνος μπορούσε να με δει μέσα από το τηλέφωνο. Με έβλεπε καθαρά, σαν να στέκομαι μπροστά του, σαν να βρίσκομαι δίπλα του, σαν να είμαι εκεί. Δεν είχε καμία απολύτως σημασία το ότι βρισκόμουν τόσο μακρυά από αυτόν ούτε το ότι μιλούσαμε μέσα από ένα περίεργο κατασκεύασμα που κάνει παράσιτα, που κόβει τον ήχο όποτε του κατέβει, που πατάς κουμπάκια για να ακούσεις τον άλλον ή για να σταματήσεις να τον ακούς. Τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία. Με έβλεπε, όπως τις λίγες φορές που συναντιόμαστε από κοντά, να ανοίγω τα χέρια μου και να του λέω πως τον αγαπάω.

Με προσγείωσε (για την ακρίβεια με απογείωσε!) στην πραγματικότητά του. Με τον τρόπο του μου υπενθύμισε πως ο δικός του κόσμος έχει τους δικούς του κανόνες.

Τα παιδιά μπορούν να δουν μέσα από το τηλέφωνο, οι μεγάλοι δεν μπορούν.

Υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που βλέπουμε, υπάρχει κάτι πέρα από αυτό που ακούμε. Υπάρχει αυτό που νιώθουμε. Και αυτό είναι αυτό που μικραίνει τις αποστάσεις και που διαλύει όσα μας χωρίζουν.

Και όταν κλείσαμε το τηλέφωνο...

Ένιωσα πως αυτό που νιώθω, είναι πέρα από αυτό που βλέπω και από αυτό που ακούω, χωρίς να σημαίνει ότι την καταργεί, ξεπερνάει την όποια πραγματικότητα.

Γιατί;

Γιατί...

Είναι...

Τόοοοοοσοοοοοο ποοοοοοολύυυυυυυ...



5/20/13

Δεν μπορεί αυτό να είναι όλο.


Δεν μπορεί αυτό να είναι όλο.
Δεν γίνεται.
Το καταλαβαίνεις, έτσι;
Πες μου, ότι το νιώθεις κι εσύ.
Δεν υπάρχει περίπτωση αυτό που συμβαίνει να είναι όλο.
Πρέπει να υπάρχει και κάτι ακόμα, κάτι περισσότερο, κάτι παραπάνω από αυτό που βιώνουμε.
Κάτι άλλο...
Το πιστεύω.
Το αισθάνομαι.
Το γνωρίζω.
Δεν είναι αυτό μόνο.
Σου το λέω με σιγουριά.
Δεν μπορεί να είναι μόνο ο πόνος.
Δεν γίνεται να είναι μόνο η ανασφάλεια.
Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο ο φόβος και μόνο η αδυναμία.
Δεν μπορεί αυτό να είναι μόνο.
Υπάρχει κάπου μια ζωή άλλης μορφής.
Υπάρχει κάπου μια μορφή άλλης ζωής.
Μια ηθική που τα σκεπάζει όλα. Μια αισθητική που τα αγκαλιάζει όλα.
Μια ομορφιά που τα ξεπερνάει όλα. Μια ανθρωπιά που τα αγαπάει όλα.
Υπάρχει κάπου μια δύναμη που μας κάνει ανίκητους.
Υπάρχει κάπου μια κατανόηση που μας κάνει άφταστους, μια γενναιότητα που μας κάνει άφθαρτους.
Υπάρχει κάπου ένα θάρρος που μας κάνει αγνώριστους.
Υπάρχει κάπου κάτι άλλο πέρα από αυτό.
Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό.
Δεν γεννηθήκαμε για αυτό.
Δεν μεγαλώσαμε για αυτό.
Δεν υπάρχουμε μόνο για αυτό.

Δεν μπορεί αυτό να είναι όλο.
Δεν μπορεί αυτό να είναι μόνο.


5/14/13

Και αν είμαι εγώ;


(Με αφορμή κάτι που διάβασα κάπου έγραψα κάποτε αυτό το κείμενο. Υπάρχουν σημεία που διαφωνώ με τον έαυτό μου (μου συμβαίνει συχνά αυτό!), σημεία που συμφωνώ με τον έαυτό μου (ευτυχώς, μου συμβαίνει συχνά και αυτό!), σημεία που θα ήθελαν περισσότερη ανάλυση, σημεία που θα ήθελαν λιγότερη ανάλυση, σημεία που νιώθω πως τα έχω επεξεργαστεί καλύτερα και σημεία που τα έχω επεξεργαστεί χειρότερα. Αλλά κάποιες φορές, για πολλούς διαφορετικούς λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ, απλά θέλεις να αφήσεις το κείμενο σου και να μην το αλλάξεις πάλι και να μην το διορθώσεις ξανά... Και όταν το νιώθεις αυτό... Απλά αφήνεις το κείμενο όπως είναι... Και συνεχίζεις... με κάποιο άλλο κείμενο...)



Και αν είμαι εγώ;



Να μην είσαι δίπλα σε ανθρώπους που σου «κλέβουν» την ενέργεια.
Να μην βρίσκεσαι κοντά σε αυτούς που επηρεάζουν αρνητικά την διάθεσή σου.
Να μην έχεις φίλους γκρινιάρηδες, μίζερους, απαισιόδοξους, θλιβερούς.

Και αν είμαι εγώ; Αν είμαι εγώ αυτή που «κλέβει» την ενέργεια των άλλων; Αν είμαι εγώ αυτή που επηρεάζει αρνητικά την διάθεσή τους; Αν είμαι εγώ γκρινιάρα, μίζερη, απαισιόδοξη και θλιβερή; Αν δεν είναι οι άλλοι... αλλά... αν είμαι εγώ;

Τότε αυτού του τύπου οι συμβουλές στην ουσία λένε στους ανθρώπους γύρω μου να απομακρύνονται από εμένα. Να μην είναι δίπλα μου. Να μην είναι κοντά μου. Να μην με έχουν φίλη. Να μην έχουν καμία σχέση με εμένα.

Να μην είσαι εσύ. Θα μου πει κάποιος. Να μην είσαι εσύ αυτός που «κλέβει» την ενέργεια των άλλων. Να μην είσαι εσύ αυτός που επηρεάζει αρνητικά την διάθεσή τους. Να μην είσαι εσύ γκρινιάρης, μίζερος, απαισιόδοξος και θλιβερός.

Να μην είσαι εσύ έτσι, να θέλεις να είσαι αλλιώς.
Να μην είσαι εσύ έτσι, να μάθεις να είσαι αλλιώς.
Να μην είσαι εσύ τέτοιος άνθρωπος, για να αξίζεις να έχεις ανθρώπους γύρω σου.

Κι εγώ θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι...

Κι αν είμαι εγώ; Αυτή που δεν θέλει να είναι έτσι, αλλά θέλει να είναι, να μάθει να είναι, αλλιώς;

Ακόμα και τότε... η αλλαγή δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη... Και σε αυτό το στάδιο της όποιας πιθανής προσπάθειας για αλλαγή το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεσαι ανθρώπους γύρω σου. Να σε στηρίξουν. Να σε υποστηρίξουν. Είναι πιο εύκολο με ανθρώπους παρά χωρίς αυτούς. (Καλά υπάρχουν και περιπτώσεις που είναι πιο εύκολο χωρίς αυτούς! Αλλά σε γενικές γραμμές είναι πιο εύκολο να έχεις γύρω σου κάποιους ανθρώπους...)

Φαντάζομαι πως... απλά αναρωτιέμαι... Τι θα συνέβαινε... Αν απομακρυνόμασταν από όλους τους θλιβερούς ανθρώπους... Θα ήταν σαν να σταματούσαμε να πιστεύουμε σε αυτούς... Κι εγώ πιστεύω σε όλους τους ανθρώπους. Δεν πιστεύω σε μερικούς ανθρώπους. Δεν πιστεύω σε λίγους ανθρώπους. Πιστεύω σε όλους τους ανθρώπους. Ή αν όχι σε όλους, στους περισσότερους από αυτούς. Αν επέλεγα κάθε φορά την απομάκρυνση αυτό δεν θα σήμαινε πως σταματάω να πιστεύω σε κάποιον; Πως δεν πιστεύω ότι μπορεί, κάποια στιγμή, η θλίψη του να γίνει χαρά; Η γκρίνια του να γίνει δράση, η μιζέρια του να γίνει δημιουργία και η απαισιοδοξία του να γίνει ελπίδα;

Καμιά φορά... Είναι πιο εύκολο να προσπερνάς από το να παραμένεις.

Και, φυσικά, αν κάποιος σου κάνει κακό με τον όποιο τρόπο επιβάλεται να φύγεις από αυτόν. Δεν πρέπει να επιτρέψεις σε κανέναν να ξεπεράσει τα όρια που εσύ θέτεις. Δεν χωράει συζήτηση πως ό, τι σε ρουφάει, σε καταπίνει, σε καταπατάει, δεν είναι καλό για εσένα και δεν έχει χώρο κανονικά στην ζωή σου.

Όμως υπάρχει ολόκληρη κλίμακα καταστάσεων και συμπεριφορών. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες προθέσεις.

Μπορεί η λύση στο πρόβλημα «Υπάρχουν «σκοτεινοί» άνθρωποι» να είναι «Οι «φωτεινοί» άνθρωποι απομακρυνθείτε από αυτούς»;

Γιατί σας «κλέβουν» το φως σας, γιατί σας σταματάνε το γέλιο, γιατί σας στερούν το χαμόγελο...

Μπορεί η λύση στο πρόβλημα να είναι «Μην κάνετε παρέα με τους «σκοτεινούς» ανθρώπους»;

Και αν είμαι εγώ; Ο «σκοτεινός» άνθρωπος; Θα ήθελα να μην με κάνουν παρέα; Κι αυτό θα με βοηθούσε να γίνω «φωτεινή»;

Η αλήθεια είναι πως, έτσι κι αλλιώς, δεν νιώθω «σκοτεινή» και δεν νιώθω «φωτεινή». Έχω υπάρξει και τα δύο... Και αυτός ακριβώς ο λόγος είναι που με έκανε να προβληματιστώ. Δεν θεωρώ πως άξιζα περισσότερο ανθρώπους γύρω μου όταν ήμουν «φωτεινή» από όταν ήμουν «σκοτεινή». Και σίγουρα όταν ήμουν «σκοτεινή» είχα περισσότερη ανάγκη για ανθρώπους γύρω μου από όση νόμιζα. Γιατί όταν είσαι «φωτεινός» είσαι «φωτεινός». Έχεις από μόνος σου ένα τεράστιο φως που φτάνει και για εσένα και για τους γύρω σου... Όταν είσαι «σκοτεινός» όμως... έχεις ένα τεράστιο σκοτάδι... που φτάνει επίσης και για εσένα και για τους γύρω σου... το οποίο πρέπει κάπως να φωτίσεις... και μπορεί να σε βοηθήσουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι να βρεις τρόπο να φωτίσεις εσύ ο ίδιος μέσα στο σκοτάδι σου...

Είναι πολύ εύκολο η ζωή να μας οδηγήσει να γίνουμε κάτι σε κάποιο στάδιο της ζωής μας το οποίο μπορεί να μην έχει καμία σχέση (ή να έχει ελάχιστη σχέση) με αυτό που πραγματικά είμαστε. Και, ταυτόχρονα, αυτό που είμαστε (εκείνη την στιγμή) εμπεριέχει μία αλήθεια για εμάς πολύ χρήσιμη για το μέλλον. Σε εκείνο το μεταβατικό στάδιο θα ήθελα οι άνθρωποι γύρω μου να με αντέξουν. Για να μπορέσω να περάσω την αλλαγή μου χωρίς να φοβάμαι πως αυτό σημαίνει απαραίτητη και υποχρεωτική μοναξιά.

Ξέρω πως δεν έχω την δύναμη να μένω πάντα δίπλα σε όλους τους ανθρώπους. Τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που θα ήθελα. Πολλές φορές δεν είναι και σωστό να μένω γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να είναι σε τέτοιο βαθμό σοβαρές που θα μπορούσα να κάνω και κακό με το να επιλέξω να τις χειριστώ.

Υπάρχουν περιπτώσεις... που χρειάζονται (και) την βοήθεια κάποιου ειδικού...

(Και εδώ ακόμα χωράει πολύ συζήτηση για το ποιος είναι αυτός που χρειάζεται την βοήθεια κάποιου ειδικού και ποιος όχι και, επίσης, για το ποιος είναι αυτός ο ειδικός, αν γνωρίζει το αντικείμενο του, αν μπορεί πραγματικά να βοηθήσει, αν είναι άξιος εμπιστοσύνης...)

Υπάρχουν περιπτώσεις... που δεν χρειάζονται (και) την βοήθεια κάποιου ειδικού...

Και στις δύο περιπτώσεις η ουσία είναι η ίδια. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια...

Οι άνθρωποι που «κλέβουν» την ενέργεια των άλλων πρώτα από όλα κλέβουν την δική τους ενέργεια. Οι άνθρωποι που επηρεάζουν αρνητικά την διάθεσή των άλλων πρώτα από όλα επηρρεάζουν αρνητικά την διάθεση την δική τους. Οι άνθρωποι που είναι γκρινιάρηδες, μίζεροι, απαισιόδοξοι, θλιβεροί είναι αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να ζουν με την γκρίνια, την μιζέρια, την απαισιοδοξία, την θλίψη τους. Είναι αυτοί που ζουν παρέα με την δυστυχία τους.

Και αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται την βοήθεια όλου του κόσμου. Την δική μου και την δική σου βοήθεια.

Δεν πρέπει να τους αφήσεις να κλέψουν την δική σου ενέργεια, πρέπει να σε προστατεύσεις. Αλλά θα ήταν υπέροχο να μην τους αφήσεις να κλέψουν ούτε την δική τους ενέργεια, να τους βοηθήσεις να προστατευτούν.

Βέβαια, για να το κάνεις αυτό πρέπει να γνωρίζεις καλά τις δυνάμεις σου... και να είσαι σούπερ φωτεινός... Ένας σούπερ ήρωας αισιοδοξίας (με σούπερ ονειρικές δυνάμεις ελπίδας)... Δεν είναι εύκολο... Κανείς δεν είπε πως είναι εύκολο... Και δεν είσαι υποχρεωμένος να μπορείς να αντέξεις την όποια κατάσταση... Δεν είσαι υποχρεωμένος, έτσι κι αλλιώς, να κάνεις τίποτα... Αλλά δεν θα ήταν όμορφα; Να ήσουν σούπερ Φωτεινός και να μπορούσες να βοηθήσεις τους ανθρώπους όταν τους απορροφάει η σκοτεινή πλευρά τους;

Να είσαι αυτός που μένει.

Να είσαι δίπλα σε ανθρώπους χωρίς να τους αφήνεις να σου «κλέβουν» την ενέργεια.
Να βρίσκεσαι κοντά στους ανθρώπους χωρίς να τους αφήνεις να επηρεάζουν αρνητικά την διάθεσή σου.
Να έχεις φίλους και αν γίνονται γκρινιάρηδες, μίζεροι, απαισιόδοξοι, θλιβεροί, να είσαι κοντά τους, να είσαι δίπλα τους, να είσαι εκεί.

Γιατί η γκρίνια, η μιζέρια, η απαισιοδοξία, η θλίψη είναι ένα στάδιο της ζωής τους... Είναι ένα κομμάτι τους... Ένα κομμάτι που βρίσκεται μέσα σε κάθε έναν από εμάς... Και που εκφράζεται άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο, κατά καιρούς, σε όλους τους ανθρώπους.

Και αρκεί να καταλάβουμε πως στην ουσία δεν υπάρχουν φωτεινοί και σκοτεινοί άνθρωποι, υπάρχουν σκοτεινές και φωτεινές πλευρές των ανθρώπων, για να νιώσουμε πως το νόημα είναι να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να μοιραζόμαστε αυτό που έχουμε την κάθε συγκεκριμένη στιγμή, είτε αυτό είναι το φως είτε αυτό είναι το σκοτάδι.

Να είμαστε δίπλα...
Να είμαστε κοντά...
Να έχουμε φίλους...

Και να είμαστε δίπλα και κοντά τους.

Να στηρίζουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται στην σκοτεινή τους φάση αντί να τους βάζουμε στην άκρη.

Και να μην ξεχνάμε πως μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να βρεθήκαμε, να βρισκόμαστε ή να βρεθούμε, κάποια στιγμή, και εμείς...


5/9/13

Ανάποδη ημέρα



Βρήκα αυτό το τραπεζάκι, γωνία γωνία, μακρυά από τους ανθρώπους, όσο γίνεται και όσο μπορώ, και κάθισα αφήνοντας μπροστά μου την μεγάλη κούπα με την ζεστή σοκολάτα που είχε μέσα της λίγο μπέιλις. Προσπάθησα να διαβάσω. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να γράψω. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να ηρεμήσω. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Δεν τα κατάφερα. Ωραία! Είχα φύγει από το σπίτι για να βρω λίγη ησυχία αλλά η υπερέντασή μου με είχε ακολουθήσει και εκτός σπιτιού. Κάθισα με σταυρωμένα τα χέρια και σταυροπόδι, εκνευρισμένη. Η ημέρα είχε ξεκινήσει ανάποδα, είχε συνεχίσει ακόμα πιο ανάποδα, για να καταλήξει ακόμα πιο αναποδογυρισμένη από ό, τι ήδη ήταν! Δεν ήμουν καθόλου ευχαριστημένη από εμένα. Αναστέναξα. Τίποτα δεν μπορούσε να με παρηγορήσει σήμερα. Ούτε καν το να παρατηρήσω τους ανθρώπους και να φτιάξω ιστορίες για αυτούς. Ούτε καν το να κοιτάζω τα αυτοκίνητα που περνάνε και να προσπαθήσω να μαντέψω πώς είναι ο όδηγός τους. Ούτε καν το να ασχοληθεί το μυαλό μου με κάποιο από τα πολλά παιχνίδια που έχω επινοήσει για να παίζω σε τέτοιες ώρες ανάγκης για να μου φτιάχνουν αμέσως, γρήγορα και εύκολα, την διάθεση. Έβγαλα τα χαρτιά μου. Τα άφησα στο τραπέζι. Έκανα δύο μουτζούρες. Τα ξαναέβαλα μέσα στην τσάντα μου. Το βλέμμα μου αφηρημένα και απεγνωσμένα έπεσε στον τοίχο δίπλα μου. Με μικρά γράμματα ήταν γραμμένο κάτι. Πλησίασα λίγο πιο κοντά και διάβασα.

«Είμαι στενοχωρημένος. Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν βρίσκω κανένα λόγο να συνεχίσω. Όποιος διαβάσει το μήνυμά μου εύχομαι να βρίσκεται σε καλύτερη θέση από εμένα.» Και μετά ένα αρχικό. Πιθανότατα, το αρχικό του ονόματός του.

Πήρα το μαρκαδοράκι μου και έκανα κάτι που είχα να κάνω χρόνια. Έγραψα στον τοίχο.

«Είμαι στενοχωρημένη. Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Βρίσκω πολλούς λόγους να συνεχίσω. Εγώ διαβάζω το μήνυμά σου και δεν ξέρω αν βρίσκομαι σε καλύτερη θέση από εσένα.» Και μετά ένα αρχικό. Σιγουρότατα, το αρχικό του ονόματός μου.

Μετά κοίταξα τον ουρανό.
Συγκεντρώθηκα. Ηρεμήσα. Έγραψα. Διάβασα.
Ήπια δύο γουλιές ζεστής σοκολάτας.
Ευχήθηκα ο άνθρωπος που έγραψε το μήνυμα να είναι καλά.
Σηκώθηκα... και έφυγα.

Ήταν μια ανάποδη ημέρα...
Αλλά τώρα κάτι άρχισε να ισιώνει...
Η νύχτα θα ήταν καλύτερη...
Και η επόμενη ημέρα ακόμα καλύτερη...

Σκέφτηκα περπατώντας προς το σπίτι, αφήνοντας πίσω μου έναν παλιωμένο τοίχο με δύο μηνύματα δύο αγνώστων και έχοντας μέσα μου έναν ολοκαίνουριο τοίχο, προς όλους τους γνωστούς και τους αγνώστους, που είχε δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες και δεν είχα ιδέα πώς θα τον διαλύσω...