3/31/16

Ερωτήσεις και Απαντήσεις



Ένας από τους ανθρώπους μου της Τετάρτης (είμαι σε τρεις ομάδες... και στο μυαλό μου τους έχω σαν πολύτιμους Ανθρώπους της Δευτέρας, πολύτιμους Ανθρώπους της Τετάρτης και πολύτιμους Ανθρώπους της Παρασκευής...)... με ρώτησε αν παίζω-θα παίξω σε καμία παράσταση... αν θα ανέβω στην σκηνή... Απάντησα αμέσως χωρίς να το σκεφτώ... πως μέχρι τον Ιούλιο αποκλείεται να ανέβω... Έχω τους Ανθρώπους μου... αυτοί είναι πάνω και πέρα από εμένα... Και μετά τον Ιούλιο...; Μετά τον Ιούλιο... Θα δούμε... Η αλήθεια είναι πως μετά θα ήθελα να γυρίσω, επιτέλους, την πρώτη μου ταινία... Είναι όνειρο ζωής... και όλο λέω να το κάνω κι όλο δεν το κάνω... Αλλά αν ασχοληθώ με αυτό... με βλέπω να μην ανεβαίνω στην σκηνή για αρκετούς μήνες... Οι ταινίες θέλουν άλλου τύπου τρεξίματος από τις παραστάσεις... εκεί κι αν δεν θα προλαβαίνω να πάρω ανάσα... Θα είναι τόσα να οργανωθούν... Αλλά... Το μετά τον Ιούλιο... φαντάζει μακρυά... Ας είμαστε καλά... Ας ζούμε... Ας υπάρχουμε... Ας στεκόμαστε στα πόδια μας... Ας είμαι ακόμα εδώ... Ας είμαι ακόμα εγώ... και βλέπουμε... Μου φαίνεται μακρυά το μέλλον... Μόνο στο τώρα περπατάω... πολύ σιγά σιγά... Αν φτάσω μέχρι τον Αύγουστο... Θα θέλω πριν την ταινία μου... να φτιάξω το σπίτι... Αυτό κι αν θα θέλει πολύ δουλειά... Χρήματα που δεν έχω... Χρόνο που δεν μου περισσεύει... Αλλά θα ήθελα τόσο να φτιάξω ό,τι είναι χαλασμένο... Να τρίψω ό,τι είναι σκουριασμένο... στην θέση του παλιού να βάλω το καινούριο... στην θέση του βρώμικου το καθαρό... Να βάλω χρώμα εκεί που δεν υπάρχει... Να βάλω φως εκεί που δεν χωράει... Να πετάξω, να ανταλλάξω, να πουλήσω, να χαρίσω... Να αδειάσω... Να γεμίσω... Αλλά αν το κάνω αυτό... Θα φύγει το καλοκαιρί με εργασίες... Το είχα κάνει άλλον έναν Αύγουστο αυτό... Απότυχημένη επιλογή το να βάφω το σπίτι με καύσωνα... Βέβαια, τίποτα δεν πάει χαμένο... Έμαθα τι πρέπει να κάνω χωρίς να χρειάζομαι εργάτες... Τριψίματα, στοκαρίσματα, βαψίματα... Τι καλοκαίρι ήταν κι αυτό! Τρέμω στην ιδέα να το ξαναπεράσω... Αλλά νομίζω ήρθε η ώρα να φτιαχτούν όσα δεν φτιάχτηκαν τότε και έμειναν να εκκρεμούν... Τώρα πώς πήγα από το αν θα ανέβω στην σκηνή... στο ότι θέλω να γυρίσω την πρώτη μου ταινία και μετά... στο ότι πρέπει να φτιάξω το σπίτι... δεν το κατάλαβα... Από την σκηνή στο σπίτι... και από το σπίτι στην σκηνή... Βέβαια... Ίσως δεν είναι και τόσο τυχαίο το ότι πήγε η σκέψη μου εκεί... Η σκηνή είναι το σπίτι μου. Το έχω ξαναπεί, το έχω ξαναγράψει και το εννοώ. Και, ίσως, για αυτό πέρασα από το ένα σπίτι μου στο άλλο... Είναι μακρυά ο Άυγουστος και το φτιάξιμο του σπιτιού... Είναι μακρυά ο Σεπτέμβριος και το γύρισμα της ταινίας... Το μόνο που είναι κοντά είναι το σήμερα και οι Άνθρωποι μου της Δευτέρας που θα τους δω το απόγευμα κι ας είναι Πέμπτη...

Υπάρχουν Άνθρωποι που ομορφαίνουν τις ημέρες μου...
Και
Υπάρχουν ημέρες που ομορφαίνουν τους Ανθρώπους μου...

3/30/16

Εφιάλτες



Πέρασα ένα πολύ άσχημο βράδυ... με άσχημα όνειρα... Καιρό είχαν να με επισκεφτούν οι εφιάλτες... Όλο το βράδυ... Ατυχήματα... Αυτοκίνητα... Τρακαρίσματα... Ταχύτητες... Να είμαι κάπου μακρυά... Να είμαι κάπου αλλού... Μόνιμο άγχος... Έντονος φόβος... Ήχοι... Θόρυβοι... Το να νιώθεις αβοήθητος... Το να είσαι αβοήθητος... Το να προσπαθείς να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς... Κοιμήθηκα πονοκεφαλιασμένη... Ξύπνησα πονοκεφαλιασμένη... Είναι εκείνος ο ύπνος που αντί να σε ξεκουράζει, σε κουράζει... που αντί να σε ξεαγχώνει, σε αγχώνει... Καιρό είχα να το πάθω αυτό... Χρόνια... από τότε που δεν κοιμόμουν καθόλου καλά... από τότε που ο ύπνος ήταν από μόνος του αγχωτική διαδικασία... αλλά αυτό ήταν πριν πολλά πολλά χρόνια... Δεν ξέρω τι συνέβηκε χθες... Ίσως ήταν που κοιμήθηκα αγχωμένη... Δεν ξέρω... Ίσως το άγχος έκανε το υποσυνείδητο να φτιάξει ιστορίες ακόμα πιο αγχωτικές... Ίσως ο φόβος να είναι ακόμα πιο τεράστιος στο υποσυνείδητο από ότι στο συνειδητό... Δεν ξέρω τι συνέβηκε... αλλά ξύπνησα στην πραγματικότητα... εξαντλημένη... μα και σχεδόν χαρούμενη που όλα ήταν ένα απλό όνειρο... «Απλό»; Τίποτα δεν είναι απλό... «Όνειρο»; Όνειρο... Φοβάμαι τόσο πολύ. Και δεν μου αρέσω καθόλου όταν φοβάμαι. Ο φόβος... σχεδόν με εκνευρίζει... Δεν βρίσκω νόημα... Στο να αγχώνεται κανείς... Δεν βρίσκω νόημα... Στο να φοβάται... Αλλά αυτά που καταλαβαίνει το μυαλό δεν σημαίνει πως μπορεί να τα ακολουθήσει το σώμα... Αυτά που μπορεί λογικά κανείς να τα εξηγεί δεν σημαίνει πως μπορεί απαραίτητα να τα εφαρμόσει και συναισθηματικά... Καμιά φορά... Υπάρχουν φόβοι πάνω και πέρα από εμάς... Υπάρχουν άγχη που μας καταπίνουν... Μα δεν πειράζει... Φαντάζομαι... είναι όλα ανθρώπινα... και το να αγχώνεσαι... και το να φοβάσαι... και το στενοχωριέσαι... Είναι και η θλίψη πάντα εκεί... Πάντα μέσα σε όλα... να τα αγκαλιάζει... και να τα ενώνει... Και αυτή με στενοχωρεί... Με θλίβει η ύπαρξη της θλίψης, όπως με θυμώνει η υπάρξη του θυμού και όπως με αγχώνει η ύπαρξη του άγχους... Σαν να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει... από τα όνειρα... μα και από την πραγματικότητα... από τους πλασματικούς ή από τους πραγματικούς εφιάλτες... Ανοίγω τα μάτια... και δεν υπάρχουν σκιές... δεν υπάρχουν φωνές... Μόνο η δική μου σκιά... Μόνο η δική μου φωνή... που προσπαθεί να υπάρξει... που προσπαθεί να ακουστεί...

3/29/16

Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη...



01.

Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, κουτουλούσα στα δέντρα. Δεν το λέω μεταφορικά. Δεν το λέω ποιητικά. Δεν το λέω ρομαντικά. Το λέω κυριολεκτικά. Περπατούσα μαζί του... και κουτουλούσα στα δέντρα... Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο εκτός από Αυτόν. Ο κόσμος όλος ήταν Αυτός και Αυτός ήταν όλος ο κόσμος. Δεν ήταν όλος ο κόσμος ΜΟΥ. Ήταν όλος ο κόσμος. Δεν έβλεπα μπροστά μου τίποτα άλλο πέρα από το πρόσωπό του... Δεν υπήρχαν δέντρα... δεν υπήρχαν κολώνες... δεν υπήρχαν δρόμοι... δεν υπήρχαν φανάρια... δεν υπήρχαν αυτοκίνητα... δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι... Δεν υπήρχα ούτε καν εγώ! Κακώς, βέβαια, δεν υπήρχα εγώ... αλλά ήταν μια πραγματικότητα. Δεν υπήρχα. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Μόνο Αυτός. Να αιωρείται στο πουθενά. Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που με άφησα να διασκορπίζομαι στο πουθενά γύρω από Αυτόν. Τίποτα άλλο δεν με ενδιέφερε. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Τίποτα άλλο δεν είχε νόημα. Μόνο ο έρωτας. Μόνο με Αυτόν. Μόνο αυτό. Δεν υπήρχαν αντικείμενα, δεν υπήρχε τίποτα το υλικό... Δεν υπήρχαν λέξεις, δεν υπήρχε τίποτα γραπτό... Δεν υπήρχαν σκέψεις, δεν υπήρχε τίποτα το χειροπιαστό... Τίποτα για να καταλάβω, τίποτα για να κρατηθώ. Το μόνο που υπήρχε ήταν Αυτός. Περπατούσα μαζί του... και δεν το πίστευα... ότι είναι υπαρκτός... Πολλές φορές, ήθελα απλά να τον αγγίξω για να δω ότι είναι πραγματικότητα και όχι όνειρο... για να νιώσω ότι δεν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας μου... Και ήταν. Πραγματικότητα και όχι όνειρο. Και ήταν. Πλάσμα υπαρκτό. Και ακριβώς επειδή υπήρξε, εξαφάνισε όλα τα άλλα που υπάρχουν σε αυτήν την Γη. Και ακριβώς επειδή εξαφάνισε όλη την γύρω πραγματικότητά μου, όταν περπατούσα μαζί του, κουτουλούσα στα δέντρα. Τόσο απλά. Έγινα άγαρμπη, έγινα άτσαλη, έγινα άχαρη. Μπουρδουκλωνόντουσαν οι κινήσεις μου και σκουντουφλούσαν οι προτάσεις μου... Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που δεν είχα σώμα ή φωνή. Που δεν ήμουν υπαρκτή. Που δεν ήμουν εδώ ή εκεί. Που δεν είχα ψυχή. Ήμουν... αέρας. Ήμουν... σκόνη. Ήμουν... έρωτας. Ήμουν... ηδονή. Ήμουν ζωή κι ας μην ήμουν ζωντανή. Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, κουτουλούσα σε ανασφάλειες και φόβους... Δεν το λέω μεταφορικά. Δεν το λέω ποιητικά. Δεν το λέω ρομαντικά. Το λέω κυριολεκτικά. Περπατούσα μαζί του... και κουτουλούσα σε ανασφάλειες και φόβους... Και δεν με ενδιέφερε καθόλου... Έπεφτα κάτω... Σηκωνόμουν... και τα προσπέρναγα όλα... τις ανασφάλειες λακούβες και τους φόβους δέντρα... Το μόνο που είχε σημασία ήταν να συνεχίσω να βλέπω το πρόσωπό του... να συνεχίσω να περπατάω μαζί του... Δεν υπήρχαν εμπόδια φυσικά ή πνευματικά... που να τα άφηνα να σταματήσουν την πορεία μου... που να τους επέτρεπα να με ακινητοποιήσουν... Ήμουν ικανη να ρίξω τα πάντα γύρω μου αλλά ένα ήταν το μόνο σίγουρο, θα συνέχιζα να περπατάω μαζί του... Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, περπατούσα ΜΟΝΟ μαζί του... Δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί. Καμία περίεργη σκέψη. Κανένα πίσω κείμενο. Κανένα δήθεν συναίσθημα. Καμία παράλογη κατάσταση. Μόνο εγώ και Αυτός. Μόνο Αυτός και εγώ. Ούτε καν εγώ. ΜΟΝΟ Αυτός... Έχω υπάρξει τόσο ερωτευμένη που όταν περπατούσα στον δρόμο μαζί του, Αυτός ήταν ο δρόμος... και ο δρόμος ήταν Αυτός...


3/28/16

Χώρα... Ώρα...



Μπορεί να μην αλλάζουμε χώρα αλλά αλλάζουμε ώρα...


Διάλογος


(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)

Διάλογος

Διάλογος. Αυτήν την στιγμή δίπλα μου. Από παρέα τεσσάρων νεαρών κοριτσιών.

Α-Την Κική την Δημουλά, την ξέρεις;
Β-Όχι.
Γ-Αυτήν που είναι λεσβία; (δεν πρόκειται να περιγράψω το ύφος που ρωτήθηκε αυτό.).
Α-Είπε «Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι. Με εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα.».
Β-Γιατί; (εννοώντας γιατί το είπε αυτό ή γιατί το έγραψε αυτό και με έναν μορφασμό προσώπου που δήλωνε απορία για το για ποιο λόγο να γράψει κάποιος κάτι τέτοιο.).
Α-Δεν την αντέχω την Δημουλά, πολύ κλάψα.
Δ-Μήπως λες την Δημουλίδου;

Ελπίζω να μην χρειάζεται να σχολιάσω τίποτα παραπάνω. Και δεν είναι μόνο το τι ειπώθηκε αλλά και το πώς ειπώθηκε... Και για να ξεκαθαρίσω. Δεν κρίνω τα συγκεκριμένα κορίτσια, την συγκεκριμένη παρέα, τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Δεν γίνεται, όμως, να μην σκεφτώ σε σχέση με το πώς μεγαλώνουμε. Το λέω και το ξαναλέω, το γράφω και το ξαναγράφω, το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι, το νιώθω και το ξανανιώθω. Χρειάζεται επειγόντως μία σχολή εκπαίδευσης ανθρώπων. Εγώ πρώτη από άλλους θα πάω μαθήτρια εκεί... για να διδαχτώ (και έπειτα, ίσως, κάποια στιγμή και να διδάξω) σεβασμό, ανθρωπιά, αγάπη, κατανόηση, επικοινωνία και άλλα τέτοια ανθρώπινα μαθήματα...

Και τελειώνω με δύο φράσεις και πάλι της συγκεκριμένης παρέας...

-(Γελώντας, με ύφος κοροϊδευτικό, υποτιμητικό, δείχνοντας μια κοπέλα) H άλλη ήρθε εδώ για να διαβάσει... Τι διαβάζει;
-(Αδιάφορα, ασπρόμαυρα, σηκώνοντας τους ώμους) Πολλοί έρχονται εδώ για να διαβάσουν.

Αχ, Άνθρωποι! Βιβλία που μας χρειάζονται μπας και γίνουμε άνθρωποι κάποια στιγμή...

Αλλά απορώ κι εγώ γιατί αναρωτιέμαι...

«Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι. Με εμένα. Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα.».

Και παρόλα αυτά... συνεχίζω να απορώ...

3/27/16

Σκληρή ζωή σε σκληρό δίσκο...




Δεν ξέρω. Δεν νιώθω εγώ. Δεν είμαι εγώ. Νιώθω σαν η ζωή μου να χρειάζεται ένα reset για να μην πω ένα format. Δεν αρκεί το shut down, καταλαβαίνεις; Ούτε το restart. Χρειάζεται ένα συνολικό delete. Και δεν είμαι σίγουρη ότι έχει νόημα να κρατήσω back up. Μερικές φορές, υπάρχουν files που πρέπει να τα ρίξεις στο recycle bin για πάντα...

3/26/16

Σελιδοδείχτης



Μου έκαναν δώρο έναν σελιδοδείχτη.
Ιταλικό σελιδοδείχτη.
Δείχνει τέσσερα ράφια...
Με βιβλία, βιβλία, βιβλία και... βιβλία.
Στο πρώτο ράφι, το πάνω πάνω, το πιο ψηλό, τα βιβλία είναι μεγάλα, χοντρά, ψηλά και φαίνονται βαριά. (Χμ... Ίσως κανονικά να έπρεπε αυτά τα βιβλία να είναι στο κάτω κάτω ράφι για λόγους ασφάλειας...). Είναι ταχτοποιημένα, όρθια και το ένα δίπλα στο άλλο...
Στο δεύτερο ράφι, τα βιβλία είναι πιο λεπτά, πιο μικρά και πιο ανάκατα. Πιο ριγμένα, πιο χαλαρά, πιο αραιά... Ένα βιβλίο είναι εντελώς ξαπλωμένο ενώ έχει και όρθια βιβλία επάνω του να γέρνουν προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση...
Στο τρίτο ράφι, τα περισσότερα είναι ξαπλωμένα και μόνο ένα δύο όρθια και έχει και παρτιτούρες πεταμένες πάνω από τα βιβλία...
Στο τέταρτο ράφι, το κάτω κάτω, είναι λίγα τα βιβλία... Λιγότερα από κάθε άλλο ράφι, όλα ξαπλωμένα, κανένα όρθιο, προς διάφορες κατευθύνσεις... έχει και κεριά... και ένα μελανοδοχείο με μέσα ένα φτερό...
Έχει και ένα m...
Από την λέξη «museo» μάλλον...
Μου αρέσει να σκέφτομαι
πως είναι από το «marilou»…
Και ας μην είναι η αλήθεια...

Μου τον έκανε δώρο ένας άνθρωπος που συμπαθώ χωρίς να γνωρίζω. Και με συγκίνησε αυτή η γλυκιά, μικρή, κίνησή του...

Ένα όμορφο, αυθόρμητο, δώρο...
Από
Έναν όμορφο, αυθόρμητο, άνθρωπο...

Και τι πιο όμορφο! Από έναν σελιδοδείχτη με βιβλία για να σημαδεύεις τις σελίδες του βιβλίου της ζωής...


Στην ώρα σου;



Ήταν το πρώτο μας ραντεβού. Είχαμε πει να συναντηθούμε την τάδε ώρα στην δείνα γωνία. Πήγα στην δείνα γωνία, την τάδε ώρα, ακριβώς. Τον βρήκα να πίνει καφέ. Για μια στιγμή, μπερδεύτηκα. Νόμιζα πως θα πηγαίναμε για καφέ... και τον έβρισκα να πίνει ήδη καφέ... σε ένα χάρτινο κυπελάκι...
«Πώς το έκανες αυτό;» με ρώτησε γελώντας με αυθεντική απορία.
«Ποιο;» τον ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω.
«Αυτό το να έρθεις στην ώρα σου!» μου είπε.
«Και εσύ στην ώρα σου ήρθες...» είπα κι εγώ με την σειρά μου.
«Αυτό είναι άλλο... Μέχρι και καφέ πήρα γιατί ήμουν προετοιμασμένος να αργήσεις, είκοσι λεπτά, μισή ώρα... Οι γυναίκες, συνήθως, αργούν. Και πήρα και καφέ! Τόσο σίγουρος ήμουν ότι θα αργήσεις!»
Γέλασα. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πως είναι αξιοπρόσεχτο γεγονός το ότι απλά πηγαίνω στην ώρα μου.
«Δεν ξέρω... Πάντα έρχομαι, ακριβώς, στην ώρα μου. Θεωρώ τον χρόνο και των άλλων και τον δικό μου πολύτιμο. Δεν μου αρέσει να αφήνω κανέναν να περιμένει. Και δεν μου αρέσει να περιμένω. Οπότε, απλά έρχομαι στην ώρα μου. Βέβαια, συνήθως, καταλήγω να περιμένω γιατί κανένας άλλος δεν έρχεται στην ώρα του...» είπα απλά την αλήθεια.
Γέλασε.
«Μάλλον θα τον πετάξω τον καφέ μου...» μου είπε.
«Κρίμα είναι να τον πετάξεις... Πάμε μια βόλτα, πάμε να περπατήσουμε και καθόμαστε μετά κάπου...» του είπα.
Και περπατήσαμε και καθίσαμε και μιλήσαμε... και η συνέχεια της ιστορίας ανήκει σε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο...

Αυτός ο άνθρωπος αποδείχτηκε πως ήταν πάντα στην ώρα του. Σπανίζει αυτό. Στους ανθρώπους και στην εποχή μας. Ίσως για αυτό του έκανε τόση εντύπωση αυτό το στοιχείο που υπήρχε και σε εμένα. Ήμουν και είμαι... Πάντα στην ώρα μου.

Φαίνεται τόσο περίεργο σε όλο τον κόσμο...
Το να είσαι στην ώρα σου.
Το να ξεκινάς το μάθημα στην ώρα σου.
Το να αρχίζεις την συζήτηση στην ώρα σου.
Το να πηγαίνεις σε ένα ραντεβού στην ώρα σου.
Το να λες «ξεκινάμε αυτήν την ώρα» και «τελειώνουμε αυτήν την ώρα»... και πραγματικά να εννοείς «ξεκινάμε αυτήν την ώρα» και «τελειώνουμε αυτήν την ώρα».
Το να κάνεις διάλειμμα δέκα λεπτά και πραγματικά να είναι διάλειμμα δέκα λεπτά.
Το να λες την τάδε ώρα θα συναντηθούμε σε εκείνο το σημείο. Και πραγματικά να είσαι σε εκείνο το σημείο την τάδε ώρα.

Το να είσαι εκεί.
Στην ώρα σου.
Πάντα.

Ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος...

Ίσως είναι που έχω περιμένει πολύ στην ζωή μου...
κι ίσως για αυτό γνωρίζω-αναγνωρίζω την αξία του.

Είναι τόσο κρίμα να χάνονται έστω και πέντε λεπτά, περιμένοντας...

Μου αρέσει τόσο η συνέπεια.
Το να είσαι εκεί στην ώρα σου.
Μου αρέσει τόσο ο σεβασμός.
Το να σέβεσαι τον χρόνο και του άλλου μα και τον δικό σου.

Μου αρέσει τόσο να μην αφήνω να χάνονται τα δευτερόλεπτα.

Βέβαια, όπως ήδη έγραψα, ακόμα κι όταν εγώ είμαι στην ώρα μου, τις περισσότερες φορές, δεν έρχονται οι άλλοι στην ώρα τους... Πάλι περιμένω. Όμως βρήκα μία λύση, ένα μυστικό... και πάλι δεν αφήνω τον χρόνο να μου γλιστράει... Αυτά τα λεπτά της αναμονής... τα κάνω κάτι άλλο... Και πάλι δεν θεωρώ σωστό το ότι με αφήνουν να περιμένω αλλά, τουλάχιστον, νιώθω πως αξιοποιώ τον χρόνο...

Κάτι θα πω...
Κάτι θα κάνω...
Κάτι θα δω...
Κάτι θα νιώσω...

Σε αυτόν τον άχρονο ενδιάμεσο χρόνο...

Κάτι θα ζήσω...

Πάντα, όμως, τώρα πια, κι εμένα, με εκπλήσσουν ευχάριστα οι άνθρωποι που δεν με αφήνουν να περιμένω. Οι άνθρωποι που έρχονται στην ώρα τους...

Κάτι θα πούμε...
Κάτι θα κάνουμε...
Κάτι θα δούμε...
Κάτι θα νιώσουμε...

Σε αυτόν τον μη άχρονο και μη ενδιάμεσο χρόνο...

Κάτι θα ζήσουμε...

Στην θέση του χρόνου αναμονής...
Έχω τον χρόνο του «Εμείς»...

Κι αυτό είναι ανεκτίμητο...


Από αύριο...


(Και έγραψα κάπου, κάπως, κάποτε...)

Από αύριο...

Από αύριο θα είμαι σε αυτήν την μάχη της ζωής μόνη μου.
Για μια ακόμα φορά.
Αλλά ποιον κοροϊδεύω;
Μήπως μόνη μου δεν είμαι και τώρα;
Έχω ανάγκη να με ελευθερώσω από όλα αυτά.
Νιώθω βαθιά εγκλωβισμένη.
Δεν θέλω άλλες προσαρμογές.
Βαρέθηκα και κουράστηκα.
Δεν έχω άλλες δυνάμεις.
Και πώς θα ανταπεξέλθω;
Πρέπει να βρω κάπου στήριγμα, κάποια βοήθεια.
Και δεν ξέρω από πού και πώς να την βρω.
Αναρωτιέμαι...
Είναι το αίσθημα της εγκατάλειψης;
Μα εγώ ήμουν πάντα υπέρ της εξέλιξης των ανθρώπων.
Και, επίσης, δεν ένιωθα ποτέ αίσθημα εγκατάλειψης. Και ούτε και τώρα το νιώθω. Ένιωθα από πάντα μόνη μου και μόνη μου νιώθω και τώρα. Δεν νιώθω, όμως, να με εγκαταλείπουν... Όχι, δεν είναι αυτό...
Είναι το ότι διαφωνώ με τις επιλογές άλλων;
Μα εγώ ήμουν πάντα υπέρ της ελευθερίας επιλογών.
Αλλά τι γίνεται όταν βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να επιλέγουν καταστροφικά ή καταπιεστικά ή κακοποιητικά μονοπάτια; Πονάει να το βλέπεις και να το ζεις.
Αλλά ποια είμαι εγώ για να το κρίνω; Εγώ είμαι απλά εγώ. Με στενοχωρεί, βέβαια, το ότι οι άνθρωποι όχι μόνο δεν κάνουν τις επιλογές που τους αξίζουν αλλά παίρνουν αποφάσεις που είναι κατά του ίδιου τους του εαυτού. Αλλά αυτό ίσως, τελικά, να είναι δικό μου θέμα. Ίσως εγώ να έχω περισσότερες απαιτήσεις από τους ανθρώπους. Ίσως εγώ θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι λιγότερο. Αλλά δεν γίνεται. Να ενδιαφέρομαι λιγότερο. Ίσως εγώ θα έπρεπε να βρω καλύτερα την ισορροπία του και να ενδιαφέρομαι μα και να μπορώ να κρατάω αποστάσεις... Δεν ξέρω πια, ποια είναι η θέση αυτού που βλέπει πράγματα με τα οποία δεν συμφωνεί. Πρέπει να μείνεις αυτόπτης μάρτυρας και απλά να μην μιλάς; Ούτε αυτό μπορώ να το κάνω. Το να μην μιλάω. Αλλά κι όταν μιλάω... μερικές φορές... δεν βρίσκω νόημα... Δεν ξέρω...
Γιατί θυμώνω μέσα μου τόσο πολύ;
Δεν αντέχω άλλο!
Καμιά φορά τα όρια του από δίπλα είναι λιγότερα.
Εγώ είμαι ο από δίπλα με τα όρια τα λιγότερα.
Με έχει πιάσει και ένας φόβος.
Φοβάμαι.
Μην συμβεί κάτι.

Κάτι αλλάζει μέσα μου.
Κάτι σπάει.
Και δεν είμαι σε σημείο
για να μπορέσω να το διαχειριστώ.


3/25/16

Άκου να δεις...



Άκου να δεις τι έκανα σήμερα...
Έκλεισα τον υπολογιστή.
Βγήκα έξω...
Περπάτησα στην βροχή...
Άκουσα μουσική...
Κάθισα για ένα ζεστό τσάι...
Έγραψα στο τετράδιό μου...
Άκουσα ξανά μουσική...
Παρατήρησα τους ανθρώπους...
Αισθάνθηκα λίγο τον χρόνο...
Αισθάνθηκα πολύ την ζωή...
Αυτό ήταν όλο.
Μόνο αυτό.
Τίποτα άλλο.
Έκλειναν τα μάτια μου από την κούραση
μα προσπαθούσα να τα κρατήσω ανοιχτά...


Μουσική και Θέατρο



Έχω μια καλή Φίλη...

Αγαπάει την μουσική...
Την έχει πονέσει η μουσική...
Όπως κι εγώ...
Αγαπάω το θέατρο...
Με έχει πονέσει το θέατρο...

Της είπα ότι το μόνο που με ηρεμεί, αυτές τις ημέρες, είναι η μουσική.
Γέλασε.
Μου είπε ότι το μόνο που την ηρεμεί, αυτές τις ημέρες, είναι το θέατρο.
Γέλασα.

Της είπα να συνεχίσει να πηγαίνει θέατρο...
Μου είπε να συνεχίσω να ακούω μουσική...

Δεν είναι φοβερό;

Ότι η μία και μοναδική τόσο καλή μου Φίλη, που είναι μουσικός και συνθέτης, βρίσκει, αυτές τις ημέρες, καταφύγιο στο θέατρο... όπως κι εγώ, που είμαι ηθοποιός και σκηνοθέτης, βρίσκω, αυτές τις ημέρες, καταφύγιο στην μουσική...

-
(Ζητάω συγνώμη για τις ταμπέλες «μουσικός-συνθέτης» (η Φίλη μου είναι πολλά παραπάνω από αυτό), «ηθοποιός-σκηνοθέτης» (εγώ είμαι πολλά παραπάνω από αυτό)... απλά για να δώσω το νόημα που ήθελα να δώσω στο παραπάνω κείμενο υποχρεώθηκα να τις χρησιμοποιήσω, γνωρίζοντας πως δεν είναι, σε καμία περίπτωση, αρκετές για εμάς... )
-

3/24/16

Συνεντεύξεις



Θυμάμαι που διάβασα κάποτε την συνέντευξη μιας γνωστής ηθοποιού (η οποία είχε και μια σημαντική θέση κάπου για τους ανθρώπους του θεάτρου). Η τελευταία ερώτηση που της έγινε ήταν:

«Τι θα λέγατε σε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να γίνει ηθοποιός;»

Και η απάντησή της ήταν

«Να μην γίνει ηθοποιός».

‘Ετσι τελείωνε η συνέντευξη...

«Να μην γίνει ηθοποιός.» !!!

Για άλλη μια φορά, κούνησα το κεφάλι. Όχι μόνο ο χώρος ήταν έτσι όπως ήταν, όχι μόνο οι άνθρωποι ήταν έτσι όπως ήταν, όχι μόνο οι καταστάσεις ήταν έτσι όπως ήταν, όχι μόνο οι θέσεις ήταν έτσι όπως ήταν... αλλά τι συμβούλευαν κάποιοι άνθρωποι που ήταν σε αυτές τις θέσεις τους νέους ανθρώπους να κάνουν;

Να ΜΗΝ γίνουν ηθοποιοί!!!!

Εκνευρίστηκα.

Αυτό το ότι υπήρχαν άνθρωποι που ήταν σε τέτοιες θέσεις... και προωθούσαν μηνύματα όπως το να μην γίνουν ηθοποιοί οι νέοι άνθρωποι... Απογοήτευαν κάποιον πριν καν ξεκινήσει να ασχολείται με το θέατρο... Μα τότε γιατί είσαι σε αυτήν την θέση; Να μην είσαι σε αυτήν την θέση! Αν θεωρείς πως δεν αξίζει το θέατρο για να ασχοληθεί κανείς γιατί συνεχίζεις να είσαι στην θέση που είσαι; Ή γιατί από την θέση που είσαι δεν προσπαθείς για κάτι καλύτερο; Δηλαδή και είσαι μέρος του συστήματος και δεν καταπολεμάς όλα όσα ισχύουν στον καλλιτεχνικό χώρο και θέλεις να απογοητεύσεις άλλους ανθρώπους, που το πιθανότερο δεν είναι μέρος του συστήματος, από το να ασχοληθούν με το θέατρο...

Κάποια στιγμή, έτυχε και μου πήραν μία συνέντευξη από ένα περιοδικό και το ανέφερα... Χωρίς να πω το όνομα της ηθοποιού... Δεν ήθελα να εκθέσω κάποιον χωρίς καν να τον γνωρίζω... Δεν ήταν και δεν είναι αυτό το νόημα μου... Ήθελα, όμως, να σχολιάσω μια συνολικότερη κατάσταση που ισχύει στον καλλιτεχνικό χώρο... Πώς είναι δυνατόν να είσαι σε μια τέτοια θέση και να συμβουλεύεις τους ηθοποιούς να μην γίνουν ηθοποιοί; Δεν το χωρούσε το μυαλό μου... Φυσικά, αυτό το κομμάτι δεν το δημοσίευσαν... Μάλιστα αυτός που μου πήρε την συνέντευξη... πήγε να το δικαιολογήσει... Δεν το εννοούσε η ηθοποιός έτσι... Το εννοούσε, αλλιώς... Όπως και να το εννοούσε... Όταν θα διάβαζε κάποιος την συνέντευξη... θα διάβαζε και την συμβουλή «Να μην γίνεις ηθοποιός»... αυτό ήταν το μήνυμα που θα του μείνει... Και δεν υπήρχε καμία συνέχεια στην φράση... Μόνο αυτό... «Να μην γίνεις ηθοποιός». Τελεία. Τίποτα άλλο...

Κοίτα να δεις ειρωνία...

Εσύ να ζεις την διαφθορά, χωρίς να γίνεσαι μέρος της...
Εσύ να ζεις την αδικία, χωρίς να γίνεσαι μέρος της...

Να βλέπεις γύρω σου ταλέντα να σβήνουν και να χάνονται...
Ανθρώπους όχι μόνο να μην αξιοποιούνται αλλά και να καταστρέφονται... ψυχολογικά και σωματικά...

Και, παρόλα αυτά, να συμβουλεύεις τους γύρω σου, τους νέους ανθρώπους...
Αν θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, να γίνουν...

Να μην τους λες ψέμματα...
Να τους προετοιμάζεις για το τι μπορεί να αντιμετωπίσουν...
Αλλά και πάλι να γνωρίζεις πως ο δικός τους δρόμος είναι ο δικός τους δρόμος...
Μπορεί να είναι άλλα τα προβλήματα που εκείνοι θα αντιμετωπίσουν... όχι όμοια με τα δικά σου...
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τους στερήσει το να θέλουν να γίνουν κάτι... και το να γίνουν κάτι...

Κι εσύ να λες...

«Να γίνεις ηθοποιός»...

Αν το θέλεις, να γίνεις...

Να σε προστατεύσεις από τα όσα συμβαίνουν, να γνωρίζεις τα όριά σου, να μην κάνεις ποτέ κάτι που δεν θέλεις να κάνεις, να έχεις άποψη, να μην αφήσεις κανέναν να σου μειώσει την αγάπη σου για το θέατρο, να μην επιτρέψεις σε τίποτα και κανέναν να σε υποτιμήσει...

Τέτοια να λες... και πάντα να καταλήγεις...

«Να γίνεις ηθοποιός» !

Εσύ! Από όλους τους ανθρώπους... που ο χώρος σε πόνεσε όσο σε πόνεσε και σου συμπεριφέρθηκε όπως σου συμπεριφέρθηκε... Κι, όμως, ακόμα να πιστεύεις... πως μόνο μέσα από τους ανθρώπους θα έρθει-μπορεί να έρθει κάποια αλλαγή...

«Να γίνεις ηθοποιός» !

Να λες και να ξαναλές...

Και εγώ θα είμαι εδώ...
Να δω την πορεία σου...
Να σε θαυμάσω...
Και να σε αγαπήσω ακόμα περισσότερο επειδή προσπαθείς να κάνεις κάτι που αγαπάς...

«Να γίνεις ηθοποιός»...

Και να προσπαθήσεις να φέρεις έστω και λίγη από την ηθική σου στο θέατρο... Έστω και λίγη από την αγάπη σου στην σκηνή... Έστω και λίγη από την ανθρωπιά σου στην τέχνη...

Το θέατρο σε χρειάζεται, καταλαβαίνεις; Κι ας τους να λένε πως δεν σε χρειάζεται το θέατρο... πως το θέατρο υπάρχει και χωρίς εσένα... Το θέατρο χρειάζεται ανθρώπους σαν κι εσένα... Το θέατρο σε έχει ανάγκη...

«Να γίνεις ηθοποιός»...


3/23/16

Ο κόρφος του φίλου σου...



Σε αυτό το τμήμα σκηνοθεσίας, που έτυχε να βρεθώ κι εγώ, υπήρχαν πολλοί και ιδιαίτεροι άνθρωποι... Τους κουβαλάω μέσα μου με έναν ξεχωριστό τρόπο κι ας μην το γνωρίζουν... Υπάρχουν στιγμές που μου έρχεται μια λέξη ή μια φράση κάποιου...

Σήμερα θα γράψω κάτι για κάποιον από αυτούς... αλλά θα είχα να γράψω αρκετά «κάτι» για αρκετούς από αυτούς... Τυχαίνει να γράψω για αυτόν... με αφορμή κάτι που έγινε;, κάτι που ένιωσα; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία...

Ήταν ένα μάθημα που δεν μπορώ να θυμηθώ πώς το έλεγαν... κάτι σε σχέση με την διαφήμιση; Ή μήπως ήταν το μάθημα της παραγωγής; Πάντως, ήταν ένα μάθημα... όχι τόσο δημιουργικό... κυρίως πρακτικό... Νομίζω σε σχέση με τα οικονομικά... πώς τα υπολογίζεις, πώς τα χειρίζεσαι... Νομίζω ήταν σε αυτό το μάθημα... στο μάθημα της παραγωγής... Μπορεί, όμως, να ήταν και σε άλλο...

Και κάπως αρχίσαμε να συζητάμε ιδέες για διαφημίσεις...

Και ήταν αυτός ο συμμαθητής μου που, αν και δεν ταιριάζαμε σε τίποτα άλλο, είχαμε κάποια περίεργα κοινά σημεία «σκοτεινά» στον τρόπο που βλέπαμε τα πράγματα. Στην καλλιτεχνική ματιά μας. Κάποια σημεία, μόνο. Αλλά ήταν αρκετά για να μου κάνει εντύπωση. Δεν συναντούσα συχνά ανθρώπους που να καταλαβαίνουν την «σκοτεινή» πλευρά μου.

Εκείνη την φορά... ακούστηκαν διάφορες ιδέες... εγώ δεν μίλησα καθόλου και μόνο άκουγα... Για κάποιο λόγο, αν και οι ιδέες δεν είναι κάτι που ένιωθα να μου λείπει, αποφάσισα εκείνη την φορά να μην μιλήσω... Στο τέλος... μετά από όλες αυτές τις ιδέες... θυμάμαι... να ακούγεται και η δική του... και να με χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά...

(Ελπίζω να μην το διαβάσει αυτό το κείμενο εκείνος και μετά με κυνηγάει για τα πνευματικά δικαιώματα της ιδέας!)

Έχω χρόνια να τον δω, χρόνια να τον ακούσω.

Μα η ιδέα του όλα αυτά τα χρόνια με ακολουθεί, πού και πού, κι, ίσως, είναι ένας από τους λόγους που θέλω να την μοιραστώ...

«Ο κόρφος του φίλου σου»!

Έτσι λεγόταν...

Η ιδέα του.

«Ο κόρφος του φίλου σου»...

Δεν μπορώ να την εξηγήσω τόσο καλά όσο εκείνος. Δεν μου ανήκει εξάλλου αυτή η ιδέα για να μπορώ να την υποστηρίξω με τον τρόπο που θα το έκανε εκείνος.

Η λογική ήταν... πως θα μπορούσε κάποιος να πληρώσει για να έχει τον κόρφο ενός φίλου...

Π.χ.
Νιώθεις πως θέλεις να κλάψεις για κάτι; «Ο κόρφος του φίλου σου!»
Νιώθεις πως χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου; «Ο κόρφος του φίλου σου!»
Νιώθεις μόνος σου; «Ο κόρφος του φίλου σου!» είναι εδώ για εσένα!!!

Το περιγράφω τώρα με δικά μου λόγια και με δικά μου πρόχειρα παραδείγματα...

Το νόημα ήταν...
πως αυτό που (θα) πουλούσε
η διαφήμιση
(θα) ήταν
ο κόρφος ενός φίλου...

Σε μια εποχή,
που όλα πουλιούνται και αγοράζονται,
από τα υλικά πράγματα
μέχρι τον έρωτα,
ο συμμαθητής μου σκέφτηκε
να «πουλήσει»...
τον «φίλο»,
την «φιλία»,
την παρουσία,
την υποστήριξη.

Θα μπορούσες να πληρώσεις...
μισή ώρα για τον κόρφο ενός φίλου...
μία ώρα...
μία μέρα...
Ποιος ξέρει;

Η ιδέα του με ανατρίχιασε και με συγκλόνισε...

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μου...
κωμικές ή τραγικές...
που μου έρχεται αυτό το σλόγκαν στο μυαλό...

«Ο κόρφος του φίλου σου!»

Όταν είμαι μόνη μου,
Όταν κλαίω πολύ,
Όταν νιώθω την ανάγκη μιας αγκαλιάς,
Όταν νιώθω την ανάγκη ενός ανθρώπου,
Όταν χρειάζομαι κάποιον,
Όταν χρειάζομαι βοήθεια,
Όταν φοβάμαι,
Όταν πονάω...

Καμιά φορά, σκέφτομαι...

«Ο κόρφος του φίλου σου!»

Και γνωρίζω πως η διαφήμιση του φίλου μου έχει πετύχει χωρίς καν να υπάρξει, από την στιγμή που τριγυρνάει, έστω και στιγμιαία, πού και πού, στο μυαλό μου...

Θα έφτανε άραγε κάποιος να πληρώσει για να έχει έναν ώμο να κλάψει, έναν κόρφο να ακουμπήσει;

Για να έχει... έναν «φίλο» που θα ήταν ένας πληρωμένος φίλος;

Ω!
Νομίζω ήταν μια εξαιρετική ιδέα... Ούτε και ο συμμαθητής μου δεν γνωρίζει πόσο εξαιρετική ιδέα ήταν...

Κωμικοτραγική; Ναι.
Ανατριχιαστική; Ναι.
Μας πονάει να νιώσουμε ότι και αυτό ακόμα θα έφτανε να πουληθεί; Ναι.

Δεν θα ήθελα να πληρώσω για έναν φίλο.
Δεν θα ήθελα να πληρώσω για τον κόρφο ενός φίλου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχω νιώσει την ανάγκη να ήταν κάποιος εκεί για εμένα...

Και δεν μιλάω ερωτικά.
Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Μιλάω... για εκείνες τις στιγμές...
που φτάνεις τόσο χαμηλά...
που σκέφτεσαι...
πως...
«Ο κόρφος του φίλου σου!»
δεν είναι και τόσο κακή ιδέα...

Και για να ξεκαθαρίσω...
Όχι.
Δεν θα μου άρεσε να το πουλούσαμε κι αυτό.
Την παρουσία του φίλου... εκμεταλλευόμενοι... την ανάγκη της φιλίας...
Ούτε και ο έρωτας μου αρέσει που πουλιέται και αγοράζεται...
Όχι, όχι, όχι...
Έχω κουραστεί...
Αυτό το ατελείωτο και αδίστακτο «πουλάω» και «αγοράζω»...
Αυτή η μόνιμη διαφήμιση της ζωής μας...

Είναι τόσο γελοία όλα... Σχεδόν, δεν το πιστεύεις ότι είναι αληθινά...

Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να πουλιέται η φιλία! Η φιλία!!!!!!!

Και είναι φοβερό το ότι θεωρούμε δεδομένο ότι ο έρωτας πουλιέται!

Για μια στιγμή σκέφτηκα, μία σκηνή, σε ένα παράλληλο ανύπαρκτο σύμπαν, σε έναν παράλληλο ανύπαρκτο κόσμο, όπου δεν θα υπήρχε πληρωμένος έρωτας. Εγώ πάλι θα ήμουν σε ένα τμήμα σκηνοθεσίας και ένας συμμαθητής μου θα έλεγε τότε την ιδέα του να πουλιέται ο έρωτας... και εμάς θα μας φαινόταν ανατριχιαστικό... «Κοίτα τι σκέφτηκε!» θα σκεφτόμουν... «Να πουλιέται ο έρωτας!!! Τι ανατριχιαστική ιδέα!!!!!!!»... Αυτό άραγε πόσο πιο ανατριχιαστικό είναι... το ότι τώρα πουλιούνται αυτά που δεν αγοράζονται;

Κανείς δεν θα έπρεπε να πουλάει το σώμα του... Κανένας δεν θα έπρεπε να πουλάει την ψυχή του... Κανένας δεν θα έπρεπε να πουλάει τον έρωτα... Κανένας δεν θα έπρεπε να πουλάει την φιλία...

Δεν θα πλήρωνα για τον κόρφο ενός φίλου...

Ακόμα και σε εκείνα τα σημεία που έφτασα... τα χαμηλά και τα μη ανθρώπινα...
Ακόμα και τότε δεν θα πλήρωνα...

Αλλά αυτό δεν σημαίνει...

πως

«Ο κόρφος του φίλου σου!»

δεν θα μπορούσε άνετα στον κόσμο μας να μην ήταν μια ιδέα ενός ανθρώπου αλλά να ήταν μια πραγματικότητα πολλών ανθρώπων...

Ίσως το πιο ανατριχιαστικό με αυτήν την ιδέα... είναι το πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι...

Καμία εντύπωση δεν θα μου έκανε... το να άρχιζαν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις να εκπέμπουν:

« «Ο κόρφος του φίλου σου!»! Σε τιμές προσιτές, σε τιμές χαμηλές! Για εσένα που νιώθεις μόνος σου! Για εσένα που χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου! Για εσένα που έχεις ανάγκη να στηριχτείς κάπου! «Ο κόρφος του φίλου σου!» είναι εδώ για εσένα! Τώρα και στο σπίτι σας!»

Και θα υπήρχαν άνθρωποι... που θα πλήρωναν για αυτό... απλά και μόνο γιατί δεν θα είχαν άλλους ανθρώπους γύρω τους...

Μελαγχόλησα λίγο με όσα μόλις έγραψα... Με μελαγχόλησα... και πώς να μην με μελαγχολήσω...

Αν έχουμε φίλους... είμαστε τυχεροί που τους έχουμε... και είναι τυχεροί που μας έχουν...

Δεν κινδυνεύουμε από καμία διαφήμιση...

Και όσα

«Ο κόρφος του φίλου σου!»

και να ακουστούν

Εμείς γνωρίζουμε...

πως δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται...

η αξία των φίλων μας...

-

Δεν υπάρχει τιμή στην φιλία...
Δεν υπάρχουν εκπτώσεις στις σχέσεις...
Δεν υπάρχουν ποσοστά στα συναισθήματα...
Δεν υπάρχουν προσφορές στην επικοινωνία...
Δεν υπάρχουν βιτρίνες στις αλήθειες...


3/22/16

Πετάει, Πονάει...


Πονάει η πραγματικότητα; Πονάει...

Θυμάστε ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά;

Πετάει ο αετός; Πετάει.
Πετάει το γεράκι; Πετάει.
Πετάει ο χαρταετός; Πετάει.
«Πετάει, πετάει» το έλεγαν...
Ε... αλλάξτε το «Πετάει» σε «Πονάει» και αναρωτηθείτε...
Πονάει η αλήθεια; Πονάει.
Πονάει η αγάπη; Πονάει.
Πονάει ο έρωτας; Πονάει.
Αυτό το παιχνίδι το λέω «Πονάει, πονάει». Κι έτσι ανακαλύπτεις τι σε πονάει σε αυτήν την ζωή.

Πονάει η ζωή; Πονάει...

Αλλά αξίζει...

Για εκείνες τις στιγμές που Πετάει...


3/20/16

Τελικές Εξετάσεις...



Μετά από χρόνια, μαθήματα, θεατρικά εργαστήρια, σχολές, σεμινάρια, ακροάσεις, παραστάσεις... ώρες προβών και ώρες ονείρων... έφτασε η στιγμή που ήταν να δώσω τις τελικές μου εξετάσεις... Και αυτές παραλίγο να μην τις δώσω... για πολλούς λόγους... Ένας από αυτούς... το ότι δεν έβρισκα νόημα... στο πώς είχαν έρθει τα πράγματα στην πορεία... εννοώ... δεν είχα μία απλή πορεία... τρία χρόνια σχολής και εξετάσεις... αλλά όλα είχαν γίνει παράλογα και παράδοξα... και ήταν πολλά παραπάνω τα χρόνια που ασχολήθηκα και προσπάθησα και σπούδασα... αναζητώντας... την σωστή εκπαίδευση... αλλάζοντας σχολές και δασκάλους... Αποφάσισα, όμως, να τις δώσω... αφού είχα φτάσει στο σημείο που είχα φτάσει...

Αυτές οι εξετάσεις... δεν ήταν απλά μια παρουσίαση, δεν ήταν απλά μια παράσταση, αλλά ήταν μια προσωπική κατάθεση ψυχής και, νομίζω, όσοι ήταν εκεί το αισθάνθηκαν. Ίσως δεν αισθάνθηκαν αυτό ακριβώς που αισθάνθηκα εγώ... αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως αισθάνθηκαν πως ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια εξέταση...

Για εμένα... Ήταν όλη μου η πορεία στο θέατρο... από τα 16-17 μέχρι τα 24-25... και ήταν όλη μου η ζωή από όταν γεννήθηκα μέχρι εκείνο το σημείο...

Στο τέλος της παράστασης... ήμουν κυριολεκτικά εξαντλημένη... Έκλεινε ένας κύκλος... κι ας ήταν στραβά ζωγραφισμένος... Τελείωνε ένα μεγάλο κεφάλαιο... κι ας ήταν ανορθόγραφα γραμμένο... και δεν είχα ιδέα τι θα γινόταν μετά από αυτό...

Μου μίλησαν πολλοί άνθρωποι εκείνη την ημέρα... Και μου μίλησαν πολλοί άνθρωποι και μετά από εκείνη την ημέρα... Ακόμα και τώρα, κατά καιρούς, συναντάω ανθρώπους που μπορεί να μου πουν κάτι σε σχέση με τις τελικές μου εξετάσεις... Μπορεί να μου μιλήσουν για το ότι δεν υπήρχε αυτό που έκανα επί σκηνής, μπορεί να μου μιλήσουν για την συγκίνησή τους, για το πώς έφυγαν εκείνη την ημέρα, πόσο επηρεάστηκαν από αυτό που είδαν και ένιωσαν... Μπορεί να μου πουν ότι έκλαψαν... Μπορεί να μου πουν ότι γέλασαν... Μπορεί να με ρωτήσουν γιατί δεν έχω πάει στο εξωτερικό... γιατί έχω μείνει εδώ... Μπορεί να μου πουν πως πρέπει να φύγω... πως δεν πρέπει να βρίσκομαι εδώ... Πολλά μπορεί... Και δεν ήταν τόσο πολλοί αυτοί που παρακολούθησαν αυτές τις εξετάσεις... μετρημένοι...

Στενοχωριέμαι που δεν τις έχω τις εξετάσεις μου βιντεοσκοπημένες... κανείς δεν σκέφτηκε τότε να μου πει... να πάρω μια κάμερα... και να τις τραβήξω σε βίντεο... Όχι ότι θα φαινόταν η δυναμική μέσα από το βίντεο... όχι ότι θα μεταφερόταν η ατμόσφαιρα... αλλά απλά θα είχα κάτι...

Μα κάτι άλλο θέλω να πω... κάτι άλλο να γράψω...

Εκείνη την ημέρα μετά τις εξετάσεις μου... Μου μίλησαν διάφοροι δάσκαλοι... διάφοροι άνθρωποι, ηθοποιοί ή σκηνοθέτες... ή σπουδαστές... ή άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με το θέατρο... Θυμάμαι μέσα σε όλο αυτό το χάος ένας δάσκαλος να έρχεται και να μου ζητάει να μιλήσουμε και να πηγαίνουμε να καθόμαστε στις κερκίδες... ενώ ο περισσότερος κόσμος έφευγε... Καθόμουν δίπλα του... Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε:
«Τι κάνεις;»
Τον κοίταξα ερωτηματικά γιατί δεν καταλάβαινα τι ακριβώς με ρωτάει...
«Τι ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις;»
Με κοίταζε βαθιά στα μάτια και μου μίλαγε πολύ σοβαρά. Ήταν ένας θεατρικός ηθοποιός... γνωστός στον χώρο... ίσως όχι τόσο γνωστός στον κόσμο του μη θεάτρου.
Συνέχιζα να μην καταλαβαίνω τι με ρωτάει... Ήμουν πολύ κουρασμένη και ζαλισμένη... και ένιωθα και περίεργα συναισθηματικά... και προσπαθούσα απλά να καταλάβω...
«Δεν θα βρεις δουλειά στο θέατρο. Αν θέλεις να βρεις δουλειά ως ηθοποιός στο θέατρο στην Ελλάδα θα πρέπει να ρίξεις το επίπεδό σου. Κανένας δεν θα σε πάρει. Αν θέλεις να κάνεις one woman show, αυτό είναι άλλο. Αν θέλεις να κάνεις παραστάσεις μόνη σου, είναι άλλο. Αλλά αν θέλεις να δουλέψεις ως ηθοποιός... δεν θα βρεις δουλειά έτσι.»
Τον κοίταζα και δεν πίστευα αυτά που ακούω... Τι εννοούσε; Εγώ έχω μεγαλώσει με την λογική του ότι αν αξίζω, θα τα καταφέρω... αν προσπαθώ, θα τα καταφέρω... αν επιμένω, θα τα καταφέρω... αν είμαι καλή στο αντικείμενό μου, θα τα καταφέρω... Για αυτό και η παράστασή μου ήταν τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη... Δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα ταλέντου... ήταν ΚΑΙ ταλέντου... αλλά ήταν αποτέλεσμα ολόκληρης προσπάθειας... ολόκληρης πορείας... ολόκληρης ζωής...

Δημίουργησα αυτήν την παράσταση... που κάποιοι από όσους την είδαν μου είπαν ότι ποτέ δεν είχαν δει κάτι τέτοιο... δεν πίστευαν ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο... σε τέτοιες συνθήκες... στα πλαίσια μιας σχολής... κάτι τόσο δυνατό... Μια παράσταση... που, φυσικά, ούτε κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να επαναλάβω κάτι παρόμοιο... Μια παράσταση ζωής... Και το σχόλιο που άκουγα από αυτόν τον άνθρωπο που καθόταν απέναντί μου... ήταν πως θα πρέπει να ρίξω το επίπεδό μου για να βρω δουλειά στο θέατρο...

Η αλήθεια είναι πως, δυστυχώς, τον σκέφτηκα αυτόν τον διάλογο αρκετές φορές στην ζωή μου...

Δεν ήθελα να έχει δίκιο... και ακόμα δεν το θέλω να έχει δίκιο...

Είχα θυμώσει και στενοχωρηθεί με αυτό που μου είπε τότε...
Κι ακόμα με θυμώνει και με στενοχωρεί η σκέψη... του ότι μπορεί να σε θέλουν να μην είσαι τόσο καλός...

Εμένα ο αγώνας μου τότε ήταν στο πώς θα τα καταφέρω να γίνω καλή ηθοποιός... δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως αυτό μπορεί να είναι «πρόβλημα»...

Μετά από χρόνια έκανα μια συζήτηση με έναν άλλον δάσκαλο μου... ο οποίος μάλιστα ήταν, κυρίως, στον χώρο του κινηματογράφου και όχι του θεάτρου... Ενώ η συζήτησή μας ήταν για άλλα πράγματα κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε...

«Το κακό με εσένα είναι πως δεν θα σε πάρουν για δεύτερους, τρίτους ρόλους. Δεν θα σε πάρουν για μικρούς ρόλους. Τραβάς την προσοχή στον κινηματογράφο, τραβάς το βλέμμα του θεατή στο πλάνο και κανείς δεν θέλει κάποιον που τραβάει την προσοχή από τον πρωταγωνιστή.»

Όλοι γνωρίζουμε πως συνήθως στους ρόλους του πρωταγωνιστή είναι ο γνωστός του γνωστού... Σπάνια γίνεται, αν όχι ποτέ, αξιοκρατική οντισιόν ή casting για πρώτους ρόλους... Εκεί είναι τα ονόματα ή διάσημοι...

Σε εκείνη την συζήτηση μου είπε κάτι παρόμοιο με τον άλλο δάσκαλο... Κανείς δεν θα με έπαιρνε για δουλειά... Και μιλούσαμε για κινηματογράφο αυτήν την φορά...

Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου το πώς λειτουργεί αυτό το παράλογο σύστημα... Ήδη είχα πολλά θέματα με το πώς λειτουργούσαν τα πράγματα... αλλά το να ακούω πως δεν θα με πάρει κανείς γιατί είμαι καλή ή πως δεν θα με πάρει κανείς γιατί θα τραβάω την προσοχή από τον πρωταγωνιστή, μου δημιουργούσε θυμό και θλίψη...

Και πάλι δεν ήθελα να έχει δίκιο... και δεν θέλω να έχει δίκιο... ούτε αυτός ο δάσκαλός μου...

Σιγά σιγά... με αυτά και με άλλα... γεγονότα... άρχισα να καταλαβαίνω...

(κάτι που ήδη είχα αρχίσει να καταλαβαίνω πριν καν δώσω τις τελικές μου εξετάσεις)

Πόσο φούσκα ήταν όλα...

Να είσαι καλός; Δεν είχε καμία σημασία με το αν θα σε έπαιρναν στην δουλειά...

Αγωνιζόμουν για το να είμαι και για το να γίνω μια καλή ηθοποιός... και τελικά όλο αυτό απλά δεν είχε καμία σημασία σε σχέση με την συνέχειά μου...

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της τέχνης...
Όπως...
Και...
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της ζωής...

Το μόνο που μπορώ να πω... Το μόνο που μπορώ να γράψω... Το μόνο που θέλω πραγματικά να μοιραστώ...

Είναι πως δεν θα αντάλλαζα με τίποτα όσα έζησα πάνω στην σκηνή...

Αυτήν την στιγμή, δεν μπορώ να γνωρίζω αν είμαι «καλή ηθοποιός». Το «καλός ηθοποιός» δεν είναι ένας τίτλος αιώνιος. Πρέπει, διαρκώς, να δοκιμάζεσαι... και μόνο όταν ξανανεβαίνεις στην σκηνή γνωρίζεις πού βρίσκεσαι σε σχέση με την τέχνη σου...

Αλλά το σημείο που έφτασα... Υπήρξε.

Ό,τι κι αν έγινε στην πορεία μου, αυτό ήταν κάτι που το κέρδισα μόνη μου, το έζησα μόνη μου, το έφτιαξα μόνη μου...

Κι είναι κάτι που κανένας δεν κατάφερε να μου το στερήσει...

Ναι, άκουσα πολλά και διάφορα... Ναι, είδα πολλά και διάφορα... Ναι, πόνεσα και στενοχωρέθηκα... Δεν είχε καμία σχέση ο καλλιτεχνικός χώρος... με ηθική, ανθρωπιά και αγάπη...

Η καθημερινή υποτίμηση και η ασταμάτητη αδικία... είναι δεδομένα στον καλλιτεχνικό χώρο.

Αλλά υπάρχει ένα κομματάκι μου που κανένας δεν κατάφερε ούτε να μου κλέψει ούτε να μου σπάσει... (αν και πρέπει να παραδεχτώ πως κινδύνεψε να γίνει «ζημιά» ακόμα και σε αυτό το ισχυρό κομματάκι μου).

Είναι η δική μου σχέση με το θέατρο.

Ακόμα δακρύζω όταν μιλάω για αυτό...

Πιστεύω πως υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να μας στερήσουν...

Τα όνειρά μας...
Τις προσπάθειές μας...
Την δημιουργία μας...
Τις στιγμές μας...
Τα σημεία μας...

Χειροκροτάω ακόμα εκείνο τον εαυτό μου για εκείνες τις τελικές εξετάσεις... Ακόμα κουβαλάω εκείνη την παράσταση σαν μία μοναδική, ξεχωριστή, προσωπική κατάθεση ψυχής...

Κι αν και δεν έχω ούτε μία φωτογραφία... ούτε ένα βίντεο...

Μπορώ να με δω καθαρά... Μπορώ να με ακούσω καθαρά...
Μπορώ να δω και το κοινό... και να το ακούσω...
Μπορώ να με αισθανθώ...
Μπορώ να με χειροκροτήσω...

Για μια ατελείωτη ολοζώντανη αληθινή προσπάθεια... η οποία συνεχίζει μέχρι σήμερα...

Μπορώ να μου πω...

«Μπορεί να μην τα κατάφερες έτσι όπως θα ήθελες να τα καταφέρεις... αλλά συνεχίζεις και προσπαθείς... Βρίσκεσαι πάνω στην σκηνή... και ακόμα κι αν ξεχνάς τα λόγια σου... συνεχίζεις... κι ακόμα κι αν σβήνουν τα φώτα πριν της ώρας τους... συνεχίζεις... κι ακόμα κι αν το κοινό κοιμάται, χασμουριέται, μιλάει, δεν σε ακούει, κοροϊδεύει, σηκώνεται να φύγει... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν πέφτει ο προβολέας... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν σταματάει η μουσική εκεί που δεν θα έπρεπε να σταματήσει... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν γλιστράς και πέφτεις επί σκηνής... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν έρχεται σκοτάδι στο μυαλό σου και δεν θυμάσαι τι να πεις και τι να κάνεις... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν σκίζεται το κουστούμι σου... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν σβήνει το μακιγιάζ σου... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν διαλύεται το σκηνικό... συνεχίζεις... Κι ακόμα κι αν καταρρέει η σκηνή... συνεχίζεις... Κι όταν θα πέσει η αυλαία... θα ξέρεις... πως συνέχισες... μέχρι το τέλος... Κι ήταν μια παράσταση που ανεξάρτητα από το χειροκρότημα... άξιζε τον κόπο... η άτιμη... άξιζε τον κόπο...»


3/18/16

Συναντήσεις...



Είναι ένας θεατρικός σκηνοθέτης. Γνωστός. Σημαντικός. Η σχέση μας πολύπλευρη και πολύπλοκη και πολύχρονη... Εννοώ... Δεν μπορώ και δεν θέλω να την εξηγήσω εδώ. Δεν γίνεται. Συμβολίζει... την ζωή ενός άλλου μου εαυτού... Μια ατελείωτη προσπάθεια... Έναν δυναμικό αγώνα... Την δική μου προσπάθεια. Τον δικό μου αγώνα. Τον είδα μετά από χρόνια (έχω απομακρυνθεί από το θέατρο... από εκείνο το κομμάτι μου του θεάτρου...), τυχαία, στον δρόμο, χθες...
Μου χαμογέλασε. Με χαιρέτησε.
Είπε το όνομά μου.
Του χαμογέλασα. Τον χαιρέτησα.
Πότε πέρασαν τόσα χρόνια!
Αυτός ο άνθρωπος, χωρίς ίσως να το γνωρίζει, είδε πάνω στην σκηνή πτυχές μου που άλλοι άνθρωποι κάτω από την σκηνή δεν θα δουν ποτέ...
Ένιωσα μια μικρή μελαγχολία...
Δεν ξέρω γιατί...
Δεν ξέρω για ποιον...
Για τον χρόνο... Για τον μη καλλιτεχνικό χρόνο... Για το θέατρο... Για την τέχνη... Για τον παρελθοντικό εαυτό μου... Για το παροντικό εαυτό μου... Ακόμα και για τον μελλοντικό εαυτό μου... Για την σκηνή... Για την ζωή... Για τον χώρο... Για τον καλλιτεχνικό χώρο...
Ένιωσα μια μικρή μελαγχολία...
Δεν ξέρω για ποιον...
Δεν ξέρω γιατί...
Και απλά συνέχισα να περπατάω...

1.000.000 πράγματα



Κάνω 1.000.000 πράγματα παράλληλα.
Τα κάνω καλά;
Δεν ξέρω.
Δεν νομίζω.
Τα κάνω τόσο καλά όσο θα ήθελα;
Όχι.
Σίγουρα όχι.
Αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Άκου τι με έμαθε η ζωή.
Δεν θα σου πω τίποτα φοβερό...
Αλλά να ξέρεις πως σου μιλάει, το πιθανότερο, ένας από τους πιο τελειομανείς ανθρώπους πάνω στην Γη.
Τα τελευταία χρόνια έβαλα την τελειομανία στην άκρη.
Ήταν ο μόνος τρόπος να προχωρήσω.
Και είδα... πως δεν πειράζει...
Καμιά φορά, ο αγώνας δεν βρίσκεται στο να αγγίξεις το τέλειο μα στο να κάνεις το καλύτερο που μπορείς σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Πρόσεξέ με...
Το καλύτερο που μπορείς.
Στις δυνάμεις σου.
Όχι το καλύτερο που θέλεις.
Στις υποτιθέμενες δυνάμεις σου.
Και ένα άλλο μυστικό... είναι... το ξέρεις;... το γνωστό...
Βήμα βήμα. Μέρα μέρα. Στιγμή στιγμή.
Έτσι βιώνω την ζωή.

3/17/16

Ψάχνοντας ένα κείμενο...



Ψάχνοντας ένα κείμενο που έγραψα παλιά,
ανοίγω τα τετράδια, μεγάλα και μικρά,
και συναντάω άλλα κείμενα, μη καθαρογραμμένα,
όλα γράφτηκαν κάπου, κάπως, κάποτε, όχι από κάποιον μα από εμένα,
άλλα είναι έτσι, άλλα είναι αλλιώς,
άλλα τα άλλαξε ο καιρός,
άλλα να μην διαβάζονται, άλλα να συγκινούν,
άλλα να μην μοιράζονται, άλλα να προσπαθούν,
άλλα να έχουν σβηστεί,
άλλα να έχουν προσπεραστεί,
άλλα να έχουν βιωθεί,
και άλλα να τα έχω φανταστεί...
Κάποια είναι μισοτελειωμένα, κάποια είναι ολοκληρωμένα,
Κάποια είναι μπερδεμένα, όλα παντού διασκορπισμένα.
Κι εγώ να ψάχνω εκείνο το κείμενο, το ένα, το συγκεκριμένο,
Μα είμαι τόσο σίγουρη, πως κάπου είναι γραμμένο,
Δεν είναι εδώ, δεν είναι εκεί, δεν είναι παρά πέρα,
Δεν είναι γραμμένο στο χαρτί μα ούτε στον αέρα,
Δεν είναι στο τετράδιο μου,
Δεν είναι ούτε στο μυαλό μου...
Μα κάπου το είχα ξεκινήσει,
Νόμιζα πως το είχα αρχίσει...
Κι ανάμεσα στις τόσες σελίδες να συναντάω τον εαυτό μου...
Κι ανάμεσα στις τόσες λέξεις να συναντάω το πρόσωπό μου...
Να’ μαι κι εδώ, να’ μαι κι εκεί, να’ μαι και πάρα πέρα,
Να είμαι εγώ και στο χαρτί, εγώ και στον αέρα.
Ψάχνοντας ένα κείμενο, να μην μπορώ να βρω,
τι είναι αυτό που έγραφα, και ποια είμαι εγώ.
Και τι να κάνω άραγε, να αρχίσω από την αρχή;
Να γράφω αυτό που κάποτε νομίζω είχε γραφτεί;
Να φτιάξω μια περίεργη, καινούρια εκδοχή,
για εκείνη την ιδιαίτερη και σπάνια στιγμή;
Ουφ. Ήθελα να συνεχίσω αυτό που ήδη είχα γράψει,
Τώρα είναι σαν να ξανανάβω αυτό που ήδη έχει ανάψει...
Φταίει το λέω και η ατελείωτη η ανοργανωσιά μου,
Τα χίλια τα τετράδια και τα πολλά χαρτιά μου...
Όχι, δεν γίνεται, για μια φορά, να έχω μία τάξη,
να είναι όλα όμορφα, να είναι όλα εντάξει!
Πρέπει παντού τριγύρω μου χάος να επικρατεί,
από το χαρτί στο τετράδιο και από το τετράδιο στο χαρτί...
Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα τσαλακωμένα,
Άλλα άδεια, άλλα γεμάτα, άλλα πολύ σκισμένα...
Άλλα από το παρελθόν,
Άλλα από το παρόν,
Άλλα πρωτότυπα, άλλα συνηθισμένα,
Άλλα, τα λες, και μέτρια και άλλα εμπνευσμένα...
Ψάχνοντας ένα κείμενο να ψάχνω την γραμμή,
που ενώνει τα σημεία μου με αυτό που είσαι κι εσύ...
Με αυτό που είμαστε όλοι μας, με αυτό που ο κόσμος είναι,
Με αυτό που νιώθεις να είσαι, με αυτό που νιώθω να είμαι...
Ψάχνοντας ένα κείμενο να ψάχνω την ζωή,
που ενώνει τα σημεία μας στην ίδια την στιγμή,
που ζούμε όλοι μας, που ο κόσμος ζει,
που ζω εγώ και ζεις κι εσύ...
Ψάχνοντας ένα κείμενο να συναντάω άλλα,
Ψάχνοντας μέσα στα μικρά να νιώθω τα μεγάλα...
Μα ίσως να ψάχνω αυτό που δεν μπορεί να βρεθεί,
Ίσως να αναζητάω αυτό που δεν μπορεί να αναζητηθεί...
Ίσως να ρωτάω αυτό που δεν μπορεί να ρωτηθεί...
Ίσως να απαντάω αυτό που δεν μπορεί να απαντηθεί...
Ίσως να μην υπάρχει αυτό που έγραψα παιδί...
Ίσως να μην υπάρχει αυτό που ψάχνω στην ζωή...
Ψάχνοντας ένα κείμενο να μην μπορώ να βρω,
Εκείνο εκεί το κίνητρο, εκείνο το σκοπό...
Εκείνο εκεί το πάθος που με έκανε να ζω,
Εκείνο εκεί το αίσθημα που ακόμα αγαπώ...
Μα ξέρεις, φυσικά, και εσύ για ποιο μιλάω,
Και εσύ ψάχνεις μαζί μου κι ας μην σου το ζητάω...
Κι εσύ μέσα στα τετράδια, και εσύ μέσα στα χαρτιά,
Κι εσύ μέσα στης ζωής τα άγραφα μυστικά...
Ψάχνοντας ένα κείμενο να ψάχνω να σε βρω...
Ψάχνοντας ένα κείμενο να ψάχνω να με βρω...
Ψάχνοντας για ένα κείμενο να βρίσκω τον άνθρωπό μου...
Ψάχνοντας για ένα κείμενο να βρίσκω τον εαυτό μου...




Έκλεινα τα μάτια μου...



Έκλεινα τα μάτια μου... και φανταζόμουν... πως ένα χέρι μου ξεριζώνει την καρδιά... την βγάζει έξω από το σώμα μου, την κρατάει μπροστά μου μέσα στην παλάμη του κι έπειτα κλείνει τα δάχτυλά του διαλύοντάς την... Αυτό... ξανά και ξανά και ξανά... Μπορεί να ευθύνονταν και τα διάφορα καλλιτεχνικά ερεθίσματα που είχα τότε... Κάτι περίεργες παραστάσεις... Κάτι ιδιαίτερες ταινίες... Κάτι με σκοτεινή μαγεία σειρές... Σίγουρα ήμουν επηρεασμένη και από αυτά... Γνωρίζω, όμως, πως ο κύριος λόγος που το μυαλό μου δημιουργούσε αυτές τις εικόνες ήταν ο πόνος του χωρισμού. Τίποτα άλλο δεν μου φαινόταν ταιριαστό στο συναίσθημά μου. Καμία άλλη εικόνα πέρα από αυτήν. Ένιωθα σαν να κυκλοφορώ χωρίς να χτυπάει η καρδιά μου... και το σώμα μου κινούνταν άδειο και αδιάφορο... Νομίζει κανείς πως τα συναισθήματα πεθαίνουν... αλλά αυτά, ευτυχώς, βρίσκουν τρόπο να ξαναγεννηθούν... Κάποια στιγμή, η καρδιά μου μπήκε στην θέση της από την οποία, στην ουσία, ποτέ δεν είχε βγει.
Κι αυτό το ξερίζωμα άρχισα να μην το αισθάνομαι τόσο βαθιά και τόσο απόλυτα... Και αυτά που διαλύονταν άρχισαν να ενώνονται... αφήνοντας κενά ανάμεσα... ραγίσματα... χαραματιές... Τότε μπόρεσα μόνο να δω το πραγματικό κόστος που πριν δεν ήταν και τόσο καθαρό... Είχε κοστίσει αυτή η αγάπη την καρδιά μου... μα ο χτύπος της ακόμα συνέχιζε... Ήμουν ακόμα ζωντανή... και αυτό ήταν αρκετό σημάδι... για να με κάνει να θέλω να ζήσω... Σιγά σιγά, σταμάτησε να έρχεται εκείνο το χέρι... και άρχισα πάλι να αγαπάω... την ίδια την ζωή...

Και η καρδιά, έτσι απλά, συνεχίζει να χτυπάει...
Και ο άνθρωπος, έτσι απλά, συνεχίζει να αγαπάει...

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...



Ήμουν πολύ μικρή τότε... γύρω στα 17...

Όταν μια κοπέλα που σπουδάζαμε μαζί θέατρο γύρισε και είπε πρώτα σε εμένα
«Είσαι πολύ ώριμη για την ηλικία σου.»
Και μετά στην δασκάλα μας
«Η Μαριλού είναι πολύ ώριμη για την ηλικία της, δεν είναι;»

Και η δασκάλα μας απάντησε σοβαρά

«Σε βαθμό ανεπίτρεπτο, θα έλεγα.»

Αυτό το «Σε βαθμό ανεπίτρεπτο» νιώθω να με ακολουθεί όλη μου την ζωή.

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...
ήμουν ώριμη όταν ήμουν παιδί,
ήμουν συνειδητοποιημένη όταν ήμουν έφηβη,
ήμουν εστιασμένη όταν ήμουν ενήλικη.

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...
Ερωτεύτηκα, αγάπησα, έπαιξα ρόλους πάνω και κάτω από την σκηνή, έκλαψα, πόνεσα, γέλασα, ένιωσα.

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...
ήθελα πάντα να ζήσω.

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...
ήθελα και να πεθάνω.

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...
Σκέφτηκα και αισθάνθηκα τους άλλους και τον εαυτό μου.

Αυτός ο βαθμός ο ανεπίτρεπτος είναι ένα από τα βασικά χαραχτηριστικά μου.

Σε βαθμό ανεπίτρεπτο...
Ζω και Υπάρχω στο Σήμερα.


3/15/16

14.03.2016 Δευτέρα



Σήμερα το πρωί... είδα μια νεαρή γυναίκα... που έκλαιγε... έκλαιγε πολύ και οι λυγμοί της ακουγόντουσαν στην καρδιά μου... Χωρίς δεύτερη σκέψη... χωρίς ούτε πρώτη σκέψη... κυριολεκτικά χωρίς σκέψη... πήγα κοντά της... και την αγκάλιασα...
Εκείνη με ευχαρίστησε... Λες και η αγκαλιά μου ήταν κάτι σημαντικό...
Της είπα «Θα περάσει.»
Κι ας μην ξέρω τι είναι αυτό που «Θα περάσει».
Της είπα «Να μην στενοχωριέται.»
Κι ας μην γνωρίζω τι είναι αυτό για το οποίο στενοχωριέται.
Μου έβγαιναν φράσεις αυθόρμητα, χωρίς να τις σκεφτώ... Για αυτό ήταν και φράσεις που, κάτω από άλλες συνθήκες, μπορεί και να μην τις έλεγα... Τι πάει να πει «Να μην στενοχωριέσαι;»... Όταν στενοχωριέται κάποιος, στενοχωριέται... Δεν μπορεί να γυρίσει ένας διακόπτης και, ξαφνικά, έτσι απλά, να μην στενοχωριέται... Οι φράσεις μου δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, οι μεγαλύτερες σοφίες του κόσμου... αλλά ήταν οι λέξεις που γεννήθηκαν απλά εκείνη την στιγμή από εμένα προς αυτήν... Της είπα πως χωρίς να την γνωρίζω πιστεύω σε αυτήν... πως είναι δυνατή... πως θα τα βγάλει πέρα...
Με ευχαρίστησε ξανά...
Μου ζήτησε και συγνώμη... επειδή την είδα έτσι... σε αυτήν την κατάσταση... Συγνώμη... Συγνώμη! Γιατί; Επειδή την είδα να κλαίει;...

Ήταν μια γυναίκα εντυπωσιακή. Όποιος την έβλεπε θα καταλάβαινε ακριβώς τι εννοώ. Είχε ένα βλέμμα βαθιά ανθρώπινο. Σπανίζουν τέτοια βλέμματα.

Πριν να φύγω... με χαιρέτησε και με ευχαρίστησε ξανά και ξανά και ξανά...

Μα δεν υπήρχε τίποτα για να ευχαριστήσει... τίποτα για να ζητήσει συγνώμη...

Το μόνο που ήθελα ήταν να της δώσω αυτό που ένιωσα να χρειάζεται... και ευχόμουν να μην είναι το αίσθημά μου «λάθος»... γιατί δεν μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για το τι χρειάζεται κάποιος... Θα μπορούσε να θέλει να μείνει μόνη της, θα μπορούσε να θέλει την ησυχία και την απομόνωση...

Αλλά όταν πήγα κοντά της... γνώριζα... πως... δεν έχει σημασία...

Αυτή ήταν αυτή...
Εγώ ήμουν εγώ...
Και ήταν μια στιγμή από άνθρωπο προς άνθρωπο.
Δεν χωράνε συγνώμες. Δεν χωράνε ευχαριστίες... σε αυτές τις στιγμές.
Το μόνο που χωράει είναι η ανθρωπιά και η αγάπη.

Όπου και να βρίσκεσαι άγνωστη γυναίκα... Εύχομαι απλά να χαμογελάς και να είσαι καλά. Για λίγο διασταυρώθηκε το βλέμμα μας και αυτό είναι αρκετό για να σε κουβαλάω μέσα μου, μαζί μου, όπως κουβαλάω τους ανθρώπους που αγαπώ.

Είθε αυτή να ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες και στενοχωρήθηκες τόσο πολύ.

Είθε οι λυγμοί σου να σταματήσουν.

Μα αν δεν σταματήσουν να ξέρεις πως όταναν έρχονται η καρδιά μου θα τους ακούει πάντα. Ακόμα και από μακρυά.

Είναι από τις λίγες φορές που δεν θα γράψω Είμαι Εδώ. Θα γράψω... Είσαι Εδώ. Είσαι Εδώ για Εσένα. Πιστεύω σε εσένα ότι θα καταφέρεις να σε στηρίξεις.

Και εύχομαι με όλη μου την καρδιά που ακούει όλους σου τους λυγμούς να έρθει η στιγμή που θα σταματήσεις να κλαις...

Να είσαι καλά...

Σε νιώθω.

Ελεύθερη Βούληση;



(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)

Ελεύθερη Βούληση;

Ε, λοιπόν... Το ομολογώ... Αυτό με την ελεύθερη βούληση... με έχει μπερδέψει... Όχι αυτό το να υπάρχει ελεύθερη βούληση αλλά το αντίθετο. Αυτό το να μην υπάρχει ελεύθερη βούληση. Βάζω ξανά και ξανά ένα αγαπημένο κοντινό μου άτομο να μου το εξηγήσει για να το καταλάβω. Και αλήθεια. Προσπαθώ να το καταλάβω. Αλλά δεν σταματάει να με μπερδεύει. Είναι όλα ακόμα, τουλάχιστον, ρευστά. Στον κόσμο της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Στον κόσμο των νευροεπιστημών. Σαν αντίβαρο τώρα σε όλη αυτήν την τάση για την ελεύθερη βούληση... είναι οι απόψεις για την μη ελεύθερη βούληση... Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν τελικά δεν υπήρχε-δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση; Αν δεν μπορώ να πείσω εγώ για κάτι το μυαλό μου... Αν εκείνο κάνει απλά τα δικά του... Αν το υποσυνείδητο απλά μόνο του έπαιρνε τις «αποφάσεις» και αυτό που νομίζεις ότι είναι συνειδητή απόφαση δεν είναι... Τι γίνεται άραγε σε αυτόν τον κόσμο του μυαλού μας;

Ζούμε με αυτό μα δεν το γνωρίζουμε και μας ορίζει δεν το ορίζουμε...


3/14/16

Ένα μήνυμα



(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)


Ένα μήνυμα


Ταξίδευα... και πριν να ταξιδέψω... τι επέλεξα να κάνω; Να ανέβω στην σκηνή... Είχα αποφασίσει να κάνω τότε δύο ταξίδια... Το ένα στην ζωή και το άλλο στην σκηνή... Δύο σημαντικά ταξίδια με διαφορά δύο ημερών... Έφυγα, λοιπόν, στα μακρινά τα μέρη χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα γυρίσω... Μακρυά από αυτό το σημείο, αυτό το σπίτι, αυτήν την πόλη, αυτήν την χώρα... Και ήμουν εκεί... Και με το που έφτασα σε άλλο σημείο, σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα... μου ήρθε ένα μήνυμα... από έναν θεατή... Ήμουν στην άλλη άκρη του κόσμου... και διάβαζα κάτι... από κάποιον... που έτυχε να παρακολούθησει μία από τις δύο παραστάσεις που έκανα πριν φύγω, λίγες μέρες πριν... Ήταν λίγοι οι θεατές που έτυχε να δουν αυτήν την παράσταση... Εκείνος ήταν ένας από αυτούς... Είχε ρωτήσει για εμένα, είχε μάθει ότι είχα φύγει... Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω τι με έκαναν να νιώσω οι λέξεις αυτού του ανθρώπου τότε... Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου... Με συγκίνησε τόσο μα τόσο πολύ... Δεν είχα διαβάσει ξανά το μήνυμά του μέχρι σήμερα... Και τώρα μόλις το διάβασα ξανά... χωρίς να τολμάω να διαβάσω την δική μου απάντηση σε αυτό... Δεν είμαι σίγουρη αν είμαι έτοιμη... να διαβάσω τον εαυτό μου του τότε... που δεν είναι, εξάλλου, και τόσο μακρυά από τον εαυτό μου του τώρα... Αυτό το μήνυμα... παρόλο που ήταν ένα μήνυμα... γεμάτο πόνο και θλίψη και απογοήτευση... γεμάτο από τα ίδια συναισθήματα τα δικά μου που είχε και κάποιος άλλος άνθρωπος... μου έδωσε μια δύναμη... Και αυτή η δύναμη... ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν... εκεί... στην άλλη άκρη του κόσμου... Και ήταν αυτό το μήνυμα... που με έκανε να κλάψω μα και να χαμογελάσω... Και ήταν αυτό το μήνυμα... που με έκανε να αισθανθώ... πόσο μόνη μου δεν είμαι σε αυτόν τον κόσμο... Και ήταν αυτό το μήνυμα... που ένωσε παρόμοιες βασανισμένες σκέψεις και συνέδεσε διαφορετικές καταστάσεις... Και ήταν αυτό το μήνυμα... ενός άγνωστου θεατή... που με έκανε να νιώσω ζωντανή...



3/13/16

«Αγάπη μου»




Αν θες αλήθεια την γνώμη μου, θα σου την πω... Λες «Αγάπη μου» και «Μωρό μου» παραπάνω φορές από όσες, ίσως, θα έπρεπε... Σκέψου το... Με όσες κοπέλες κι αν ήσουν, και το ξέρω γιατί έζησα όλες τις ιστορίες σου από δίπλα, ποτέ δεν έλεγες το όνομά τους... Καταλαβαίνω... Αυτό δείχνει μια αποστασιοποίηση... και επίσης... σε προστατεύει... από το να κάνεις «λάθη»... Ήθελες πάντα να έχεις την και καλά ελευθερία σου, για εμένα παρένθεση αυτό δεν είναι ελευθερία, αλλά για τον καθέναν ελευθερία είναι κάτι διαφορετικό, και ήθελες να νιώθεις πως μπορείς να έχεις και δύο και τρεις σχέσεις παράλληλες... να νιώθεις πως μπορείς να είσαι και με αυτόν τον άνθρωπο και με τον άλλο... Και έχει μια ευκολία... Λες «Αγάπη μου» κι όλοι οι άνθρωποι ενώνονται... σε δύο μόνο λέξεις... Έχω παρατηρήσει πως... τις περισσότερες φορές... (όχι όλες, μα τις περισσότερες)... οι άνθρωποι που λένε «Αγάπη μου» και ακόμα περισσότερο «Μωρό μου» και άλλα τέτοια... δεν συνδέονται... πώς να το πω... ουσιαστικά... Έχει κάτι επιφανειακό... κάτι... απόμακρο... Σκέψου το... Πόσες φορές είπες το όνομά της; Το δικό της όνομα; Μου μιλάς για αυτήν χωρίς να μου μιλάς για αυτήν... Λες και φοβάσαι να αρθρώσεις κάτι παραπάνω... ακόμα και κάτι τόσο απλό... όπως είναι ένα όνομα... Πολλά πράγματα αλλάζουν μέσα στον χρόνο... Κι ίσως αυτό που δεν σε ικανοποιεί πια... είναι... το ότι έχεις ανάγκη κάτι άλλο... δεν είσαι όπως ήσουν πριν χρόνια... Είναι λογικό... Μήπως ήρθε η ώρα... να αρχίσεις να ρίχνεις τους τοίχους; Εννοώ... Ξέρω πως δεν είναι εύκολο... αλλά αυτή η ασπίδα προστασίας πού σε οδηγεί πια; Τι συμβαίνει μέσα σου; Τι νιώθεις; Τι μπορεί να συμβεί αν πεις το όνομά της; Και αν κάνουμε αυτήν την συζήτηση είναι γιατί κάτι καινούριο έχει γεννηθεί μέσα σου που δεν μπορείς να το χειριστείς. Χαίρομαι που έφτασες σε αυτό το σημείο. Άλλοι άνθρωποι δεν φτάνουν ποτέ. Ξέρω πως είχες μια δύσκολη ζωή. Δεν θέλω να σου πω πως όλοι έχουν μια δύσκολη ζωή αλλά θέλω να σου πω πως αρκετοί άνθρωποι είχαν ή έχουν μια δύσκολη ζωή. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Αλλά μαθαίνεις και να μην το αφήνεις να σου στερεί αυτά που δικαιούσαι. Έχεις δικαίωμα στην σύνδεση... στην επικοινωνία... στην ένωση... αλλά στην ουσιαστική ένωση με μια γυναίκα... Έχεις δικαίωμα στον έρωτα... και έχεις δικαίωμα και στην αγάπη... και ξέρω πως αυτή είναι μια «απαγορευμένη» λέξη για εσένα... Γελάς όταν θα πω την λέξη «αγάπη»... Κοροϊδεύοντας κάτι που πιστεύουν και καλά όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι εκτός από εσένα... Αλλά υπάρχει λόγος που υπάρχει η αγάπη. Υπάρχει και λόγος που πιστεύουν οι άνθρωποι σε αυτήν. Είναι σημαντικό να την ζήσεις. Κι ας ξέρουμε κι εγώ κι εσύ... πόσες σχέσεις έκανες στην ζωή σου... ξέρουμε κι εγώ κι εσύ... πως δεν συνδέθηκες ούτε μία φορά... Ούτε μία... Για αυτό συμπεριφέρεσαι έτσι τώρα... Γιατί σου συμβαίνουν πράγματα για πρώτη φορα... Και εσύ τα αρνείσαι! Αντί να τα ζεις... Πώς γίνεται να δυσφορείς με αυτό το μόνιμο το χτυποκάρδι; Αυτό σε κάνει να νιώθεις ζωντανός... Πώς γίνεται να στενοχωριέσαι με αυτήν την ανάγκη σου να είσαι με κάποιον; Ίσως ήρθε η ώρα... να σταματήσεις να λες «Αγάπη μου»... Ίσως ήρθε η ώρα να πεις το όνομά της... Και δεν μιλάω για να το πεις σε εμένα... Μιλάω για να το πεις σε αυτήν... Και δεν σου ζητάω να της πεις τίποτα παραπάνω από αυτό... Τα «Σ’ αγαπώ» είναι μακρυά... Όπως και τα «Είμαι ερωτευμένος»... αλλά... το όνομά της; Πόσο δύσκολο είναι να ειπωθεί; Από εκεί θα ξεκινήσεις... Αν δεν μπορείς να κάνεις δέκα βήματα μαζί... κάνε μισό... είναι κι αυτό αρκετό... Ένα μισό βήμα... είναι ένα ολόκληρο μισό βήμα... Γνωρίζω πόσο νιώθεις πως είσαι έξω από εσένα... Είσαι ένας άντρας... που σε έκαναν να νιώθεις πως δεν πρέπει να νιώθεις... και, κυρίως, πως ακόμα κι αν νιώθεις δεν πρέπει να δείχνεις αυτό που νιώθεις... Αλλά έχεις μια μοναδική ευκαιρία... με έναν μοναδικό άνθρωπο... να ζήσεις κάτι μοναδικό... κάτι που θα σε κάνει να πας παραπέρα και παρακάτω και παραπάνω... Θεωρώ πως ήρθε η στιγμή σου να ζήσεις τον έρωτα έτσι όπως δεν τον έχεις ξαναζήσει... Είναι κρίμα να βάζεις τον εαυτό σου εμπόδιο σε αυτό... Τι μπορεί να συμβεί αν σε αγαπήσει κάποιος; Τι φοβάσαι ότι θα γίνει αν αγαπηθείς; Και τι φοβάσαι ότι θα γίνει αν αγαπήσεις; Όλο αυτό το σκοτάδι... και όλο αυτό το μαύρο... που θέλεις να το κλειδώνεις μέσα σου... και δεν αφήνεις κανέναν να το αγγίξει και να το δει... τι θα γίνει αν το αφήσεις να βγει προς τα έξω; Είναι και αυτό κομμάτι σου... Και έχω την αίσθηση πως αυτή η συγκεκριμένη γυναίκα... δεν θα τρομάξει από αυτό που είσαι... Εκείνη ήδη σε αγαπάει... Θα σε αγαπάει... ακόμα κι όταν δει το σκοτάδι σου... Θα το δεις... Νιώθεις έντονα συναισθήματα για αυτήν και δεν γνωρίζεις τι να τα κάνεις... Αλλά τα συναισθήματα αυτά δεν τα νιώθεις γενικώς και αορίστως... Τα νιώθεις για αυτήν. Και αυτή... έχει όνομα... Και αυτή... έχει πρόσωπο... Και αυτή... είναι ένας ολόκληρος ζωντανός άνθρωπος... που δεν είναι μέσα στο μυαλό σου... είναι εκεί... απέναντί σου... και σε περιμένει... Πες το όνομά της... Και πες το ξανά και ξανά και ξανά... Δες το πρόσωπό της... Και δες το ξανά και ξανά και ξανά... Είναι ένας αληθινός άνθρωπος... Και θέλει να είναι μαζί σου... Όχι με κάποιον άλλον... Το λιγότερο που αξίζει είναι να ακούσει το όνομά της από εσένα... Δεν μπορεί να γίνει άλλη μια γυναίκα... που θα λες απλά απρόσωπα και άχρωμα «αγάπη μου»... Δεν θέλει να είναι η «αγάπη σου»... θέλει να ζήσετε την αγάπη σας. Θέλει να την αφήσεις να ζήσει την αγάπη μαζί σου. Και το πιο φοβερό είναι ότι το θέλεις κι εσύ... Και ο μόνος λόγος που αντιστέκεσαι είναι γιατί δεν γνωρίζεις πώς να το κάνεις... Αλλά μπορείς να μάθεις να αγαπάς... Σιγά σιγά... μαθαίνει κανείς να αγαπάει... ακόμα κι αυτός που νομίζει πως δεν μπορεί... Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις πως ένας άνθρωπος σαν κι εσένα, δεν μπορεί να αγαπήσει; Μπορείς να αγαπήσεις. Μπορείς να αγαπηθείς. Μπορείς να ζήσεις την αγάπη. Και το αξίζεις. Και το αξίζει εκείνη. Εκείνη που για την ώρα δεν έχει όνομα... επειδή δεν τολμάς να το πεις. Δεν είναι μία φορά όπως όλες οι άλλες. Πρέπει να το παραδεχτείς για να μην το σκοτώσεις. Αυτό που συμβαίνει. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν γίνεται αυτήν την φορά να συμπεριφερθεις όπως όλες τις υπόλοιπες. Σε παρακαλώ... Πες το όνομά της... Είναι απλά ένα όνομα...


Αντίβαρο


(Και έγραψα κάποια στιγμή... τα παρακάτω... Και αν διαφωνώ σε κάτι με εμένα, δεν θα αλλάξω τις λέξεις... θα το αναλύσω άλλη φορά... )

Μου συνέβηκε ένα ατύχημα στην Αθήνα. Δεν έχω μιλήσει και δεν έχω γράψει ακόμα για αυτό. Και δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα. Αυτοκινητιστικό. Ήταν πολύ σημαντικές στιγμές αυτές για εμένα και για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Αλλά όπως ήδη έγραψα... δεν μπορώ και δεν θέλω να το μοιραστώ ακόμα αυτό το γεγονός... Εκείνες τις ημέρες έπρεπε και να ταξιδέψω. Εκτός Αθηνών. Για δουλειά. Για λίγες μέρες. Έφυγα. Επέστρεψα. Κι όταν γύρισα ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να πάω να δω τον φίλο μου. Ήμουν στο τρένο στην διαδρομή προς το σπίτι του και στο ίδιο βαγόνι έτυχε να ήταν κι αυτός. Ο φίλος μου. Τον είδα να έρχεται από την μία μεριά του βαγονιού προς τα εμένα ανάμεσα στους ανθρώπους ενώ κι εγώ, ταυτόχρονα, περπατούσα από την άλλη μεριά του βαγονιού προς αυτόν. Συναντηθήκαμε κάπου στην μέση. Με αγκάλιασε και με φίλησε. Και σε αυτό το φιλί ένιωσα κάτι που δεν περίμενα να νιώσω. Ένιωσα... Ασφάλεια... Σε έναν ανασφαλή κόσμο... Σε μια ανασφαλή εποχή... Σε μια ανασφαλή στιγμή της ζωής μου... Εκεί που ένιωθα πως όλα καταρρέουν... Μέσα σε ένα φιλί ένιωσα... ησυχία και ηρεμία... Στιγμιαία σώπασαν όλα γύρω μου και μέσα μου... Φυσικά, δεν γινόταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω, δεν γινόταν να μην έχει συμβεί αυτό που είχε συμβεί... Ο φόβος ήταν ακόμα εκεί και οι μέρες του πριν και του μετά φάνταζαν δύσκολες... Απλά... στιγμιαία... σταμάτησε το μυαλό μου... σταμάτησαν όλα... Τώρα που είμαι μόνη μου... γνωρίζω πως το τίμημα... ένα από τα τιμήματα είναι και αυτό... Δεν μπορώ να έχω τέτοιες στιγμές (ακόμα και ψευδαισθητικής;) ασφάλειας... Νιώθω ανασφαλής... Και μόνο ένα φιλί θα μπορούσε να με κάνει να μην φοβάμαι έστω και για λίγο... Είναι γεγονός... Είναι τρομαχτικός ο κόσμος που ζούμε... και η εποχή μας είναι σκληρή... αλλά ο έρωτας... είναι σαν να μας προστατεύει από τα άσχημα... και η αγάπη... είναι σαν να μας δημιουργεί όλα τα όμορφα...

3/12/16

Όνειρο και Πραγματικότητα



Είδα στο όνειρό μου, πριν κάποιες ημέρες, ότι ήμουν σπουδάστρια... σε ένα μάθημα αυτοσχεδιασμού... με έναν δάσκαλο... που είχα κάποτε και στην πραγματικότητα... και με ένα τμήμα που δεν είχα ποτέ στην πραγματικότητα... Ανέβηκε ένας άντρας στην σκηνή... ένα νεαρό αγόρι... και είχε ένα ιδιαίτερο χιούμορ... αν και το θέμα του ήταν σοβαρό... εκφραζόταν με τέτοιο τρόπο που μας έκανε να γελάσουμε... Το θέμα του ήταν ο μηνίσκος... η ρήξη μηνίσκου... μίλαγε για το πρόβλημα με τα γόνατά του... (προφανώς, το υποσυνείδητο μου επηρεάστηκε από το δικό μου θέμα με τα γόνατα μου... που δεν έχει καμία σχέση με ρήξη μηνίσκου αλλά ακούω συχνά ότι το παθαίνουν και οι ποδοσφαιριστές... κι ίσως για αυτό είδα έναν άντρα να μιλάει για αυτό...)... Είχε μια αμεσότητα... και μου άρεσε να τον ακούω... αλλά αυτό που μου άρεσε είναι το πώς έκανε το θλιβερό του θέμα... να έχει χιούμορ... χωρίς να το κάνει γελοίο... και χωρίς να «μικραίνει» την σοβαρότητα του θέματος... Σαν ένα σοβαρό αστείο... που σε κάνει αχνά να χαμογελάς... μα ταυτόχρονα αισθάνεσαι τον πόνο του άλλου... Σπανίζει το καλό χιούμορ στην εποχή μας... Είναι λίγοι οι άνθρωποι που το έχουν κι ακόμα πιο λίγοι αυτοί που καταφέρνουν να το ανεβάσουν στην σκηνή... Με είχε συγκινήσει, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος πάνω στην σκηνή (ο οποίος είναι άνθρωπος που δεν τον γνωρίζω στην πραγματικότητα κι ας είδα καθαρά τα χαραχτηριστικά του προσώπου του...)... Και μετά άρχισαν να μπαίνουν αργοπορημένοι μαθητές... Μπήκε πρώτα ένας... Μετά ένας άλλος... Μετά ένας άλλος... Μπήκε μετά μια μαθήτρια στο τέλος... Η οποία πέρασε μέσα από την σκηνή... για να καθίσει μαζί μας... κρατούσε ένα μπουκάλι νερού... και την ώρα που προσπέρασε τον άνθρωπο που μας μιλούσε πάνω στην σκηνή... πέρασε το μπουκάλι πάνω από το κεφάλι του... και του έκανε ένα αστείο... Με αυτά και με άλλα... χάθηκε η μαγεία... διακόπηκε και ο ειρμός του νεαρού άντρα που βρισκόταν στην σκηνή... και σήκωσα το χέρι μου... Ο δάσκαλος με ανέβασε στην σκηνή... και άρχισα να μιλάω... σε σχέση με το ότι δεν είναι όμορφο να αργεί κάποιος και ακόμα περισσότερο όχι μόνο να αργεί... αλλά να περνάει μέσα από την σκηνή... γελώντας με αυτόν που είναι πάνω στην σκηνή... Ακούγοντας τον άντρα που ήταν στην σκηνή ένιωσα κάτι... Και για εμένα ήταν σημαντικό αυτό το συναίσθημα... και δεν ήθελα να διακοπεί απότομα... ή με τέτοιον τρόπο... Δεν είναι καθόλου ωραίο και για εκείνον και για εμάς... και για τον «ηθοποιό» και για τους «θεατές»... το να γίνει μια τέτοιου τύπου βάρβαρη και άσχημη διακοπή... Μίλησα για σεβασμό και συνέπεια... Αυτά τα έλεγα στους συμμαθητές-σπουδαστές... Έπειτα γύρισα στον δάσκαλό μου και του είπα «Δεν λέω πως ευθύνεστε εσείς για αυτό. Δεν ευθύνεστε εσείς.».

Εκεί τελείωσε το όνειρο... Που πήρα την ευθύνη από τον δάσκαλο... Έχει ενδιαφέρον αυτό... γιατί στην πραγματικότητα πιστεύω πως ευθύνεται ο «δάσκαλος» όταν επικρατεί μια χαοτική κατάσταση... ή τουλάχιστον... ΚΑΙ ο «δάσκαλος». Δεν μπορώ να του πάρω την ευθύνη. Μάλλον... το όνειρο ήθελε να μου πει πως... ευθύνονται και οι «μαθητές», ούτε από αυτούς είναι σωστό να πάρω την ευθύνη... Νομίζω, πως αυτό το όνειρο σήμαινε (χωρίς να είμαι κανένας μεγάλο ψυχολόγος ή μεγάλος ψυχίατρος) πως σαν «δάσκαλος» δεν είναι σωστό να αναλαμβάνω την ευθύνη για όλα... Αν κάτι προσπαθώ, εξάλλου, να διδάξω... είναι... ανάμεσα στα διάφορα... πως ο καθένας έχει την ευθύνη του εαυτού του...

Ο «δάσκαλος» φυσικά έχει περισσότερη ευθύνη από τους μαθητές. Δεν είναι ίδια η θέση, ούτε ίδιος ο ρόλος του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και οι μαθητές δεν έχουν στην δική τους διαφορετική θέση, την δική τους διαφορετική ευθύνη.

Κανένα από τα πρόσωπα στο όνειρο δεν ήταν πραγματικά... πέρα από εμένα και τον δάσκαλο... τον δάσκαλο και εμένα... Με είδα ως «σπουδάστρια», με ζω ως «εμψυχώτρια» και νομίζω πως κάτι προσπαθεί να ενωθεί και να συνδεθεί στην πορεία... Και η αλήθεια είναι πως και ως σπουδάστρια... τα ίδια αναζητούσα... (αυτά και που τώρα προσπαθώ να δημιουργήσω)... είναι φοβερό... πόση χαλαρότητα επικρατεί στο θέατρο όπως και στην ζωή... Δεν μιλάω για χαλάρωση... Η ουσιαστική χαλάρωση είναι σημαντική για την τέχνη και την ζωή... Μιλάω για μια γενική, συνολική, χαλαρότητα... η οποία υπερκαλύπτει τα πάντα... τις σχέσεις μας... την ζωή μας... την τέχνη μας...

Σεβασμός... δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να γελάς με κάτι που συμβαίνει στην σκηνή... Μπορείς να γελάς... αλλά με αυτό που είναι για να γελάσεις... Σεβασμός... δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να περάσεις καλά... μπορείς να περάσεις καλά... Όταν όλα τα τυλίξεις με το πλαίσιο του σεβασμού... αποκτάνε άλλη διάσταση... και απλά δεν μπορεί να σου ξεφύγει κανένα συναίσθημα... κανένας άνθρωπος δεν γίνεται να αισθανθεί άσχημα, πάνω ή κάτω από την σκηνή, όταν υπάρχει σεβασμός... Στο πλαίσιο του σεβασμού δεν γίνεται να μιλάει κάποιος για ρήξη μηνίσκου στην σκηνή και απλά επειδή αργοπόρησες να περάσεις μέσα από την σκηνή και να επιλέξεις να περάσεις ένα μπουκάλι πάνω από το κεφάλι αυτού που μιλάει, σε μια ατμόσφαιρα «χαχα, χουχου»... Σημαίνει πως μπήκες και δεν είχες καμία αίσθηση για την ατμόσφαιρα και του ανθρώπου στην σκηνή και των ανθρώπων γύρω... Δεν υπήρχε τίποτα που να επέτρεπε σε ένα «χαχα, χουχου» εκείνη την στιγμή να εκφραστεί... Δεν ήσουν σε επαφή με το τι συμβαίνει γύρω σου...

Όσο μεγαλώνω... Τόσο καταλαβαίνω... Πως το πιο δύσκολο να διδαχτεί... είναι κάτι ενάντια σε όλη μας την συνήθεια... Ο σεβασμός. Η συνέπεια. Η αγάπη. Η επικοινωνία. Η κατανόηση. Η ενσυναίσθηση. Το να ακούμε τους άλλους. Το να κοιτάζουμε τους άλλους. Το να αισθανόμαστε τους άλλους. Και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτά δεν διδάσκονται... Ίσα ίσα... πιστεύω πως διδάσκονται. Απλά καθυστερούμε πολύ να τα διδαχτούμε και να τα διδάξουμε...

Χωρίς αυτά... κατά την γνώμη μου... δεν μπορεί να υπάρξει τέχνη...


Δηλαδή... μπορεί να υπάρξει «τέχνη»... αλλά δεν είναι αυτή η τέχνη που θα ήθελα να κάνω...


3/8/16

Σου ζητάω συγνώμη που σου γράφω



(Μια φορά κι έναν καιρό... (σου) έγραψα...)

Σου ζητάω συγνώμη που σου γράφω

Σου ζητάω συγνώμη, εκ των προτέρων, που σου γράφω. Δεν θα έπρεπε να σου γράψω. Θεωρώ πως αυτή είναι μια «ψευδαισθητική» ανάγκη δική μου, επειδή έχω πιεστεί. Περνάω δύσκολα. Αλλά και πάλι... Πότε δεν φαίνονται όλα δύσκολα;
Με φοβίζει ο εαυτός μου. Με τρομάζει. Με αγχώνει. Υπάρχουν πλευρές του εαυτού μου που δεν μου αρέσουν, πτυχές του μυαλού μου που με ενοχλούν.
Τόσος δρόμος για την αυτογνωσία...
Τόσος κόπος για την υπέρβαση...
Δεν θα έπρεπε να γράψω σε εσένα... Νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο... Και αισθάνομαι, για μια ακόμα φορά, απέραντη μοναξιά.
Και το πιο φοβερό είναι πως ακόμα κι αν ήσουν εδώ ... θα ένιωθα την ίδια απέραντη μοναξιά...
Δεν έχουν νόημα όσα δεν έχουν νόημα. Και εμείς μαζί δεν υπήρχε τρόπος να υπάρξουμε...
Πάντα κοίταζα τους ανθρώπους... και αισθανόμουν... ότι... αφού κι αυτός είναι μόνος του... αφού κι αυτή είναι μόνη της... γιατί απλά να μην είναι μαζί; Αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι.
Αναρωτιέμαι για όσα με διαμόρφωσαν...
Από πόσα ερεθίσματα και τι ποιότητας ερεθίσματα βομβαρδίστηκα για να έχω το μυαλό που έχω... Τις σκέψεις που κάνω... Τα συναισθήματα που νιώθω...
Θα είμαι για πάντα δυστυχισμένη...
Κι ας έχω στιγμές-έκλαμψης ευτυχίας.
Αυτό είναι η ζωή μου.
Ένα αόρατο κυνήγι ενός άπιαστου ονείρου.
Μόνο η τέχνη με βοήθησε να υπάρξω.
Όλα τα άλλα... Αέρας... Από παιδί μίλαγα για την αγάπη... Υποστηρίζοντας την όπου και όπως και όποτε μπορούσα... Ύστερα ήταν η πάλη για την φιλία, η μάχη για τον έρωτα, ο αγώνας για την ελευθερία και η μόνιμη προσπάθεια για το δίκαιο και το σωστό...
Άσε τους να λένε... πως διορθώνονται τα πράγματα στην πορεία... Υπάρχουν σπασίματα που δεν σβήνουν με τίποτα... Όσο κι αν προσπαθήσεις... Δεν είναι αδυναμία. Λέγεται ζωή.
Εσύ είσαι ο μόνος που γνωρίζεις το σκοτάδι κι ας μην μου μίλησες ποτέ για αυτό.
Εσύ είσαι ο μόνος...
Και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να σου μιλήσω για το ποια είμαι.
Αλλά είναι όλα μάταια.
Δεν το νιώθεις;
Δεν το ένιωθες από πάντα;
Αέρας...
Κάποτε ήμουν παιδί χωρίς να είμαι... και έτσι εξελίχθηκα σε έναν ενήλικο που δεν είναι ενήλικος και δεν θα γίνει ποτέ...
Είναι το άχρονο... που κυριαρχεί μέσα μου.
Είναι το αιώνιο... που εκπέμπεται έξω μου.
Είμαι εγώ χωρίς να είμαι.
Δεν υπάρχει σύνδεση με το πριν.
Ούτε θα υπάρχει σύνδεση με το μετά.
Κάπως διακόπηκε η πορεία μου σε αυτήν την γη... και από εκεί που νόμισα πως άρχισα να πλησιάζω το ποια είμαι... βρέθηκα στο να κυνηγάω έναν απλησίαστο εαυτό...
Κι αν δεν μπόρεσες να με ερωτευτείς είναι γιατί τα ραγίσματά σου είναι όπως και τα δικά μου. Πολλά και διασκορπισμένα...
Κι αν δεν μπόρεσα να σε ερωτευτώ είναι γιατί τα σπασίματά μου είναι όπως και τα δικά σου. Αμέτρητα και εξαπλωμένα...
Και δεν μπορεί να περάσει ελεύθερα ο έρωτας από τις χαραμάδες του πόνου.
Και δεν μπορεί να χωρέσει απλώχερα η αγάπη μέσα στις χειροπέδες του φόβου.
Δεν σου ανήκει αυτός ο πόνος.
Δεν μου ανήκει αυτός ο φόβος.
Δεν μας αξίζει αυτός ο δήθεν έρωτας.
Διαστρέβλωσαν τα συναισθήματά μας.
Διαμόρφωσαν τις λέξεις μας.
Δεν μας αξίζει αυτή η κάπως επικοινωνία.
Οι ψευδαισθητικές ανάγκες και οι πλασματικές πιέσεις είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπνέουμε...
και δεν τολμάμε να πάμε πέρα και έξω από αυτό.
Στην πλάτη μας... μας κουρδίζουν...
για να κινηθούμε.
Μας παίζουν... μας κερδίζουν...
το μόνο που θέλουν... να κοιμηθούμε.
Και όλα όσα χάνονται στην πορεία...
εξατμίζονται...
Δύσκολο να ξαναϋπάρξουν.
Αδύνατο σχεδόν να ξαναγεννηθούν.
Νιώθω, όμως, τυχερή
που είδα και έζησα το χαμόγελό σου,
έστω και στιγμιαία,
ανάμεσα στις διάφορες χαραματιές της θλίψης.
Αυτό το ένα και μοναδικό χαμόγελό σου,
που πρόλαβα να αγγίξω και να με αγγίξει,
μου δίνει δύναμη και συνεχίζω.
Δεν τα καταφέρνω.
Για αυτό σου ζητάω συγνώμη πάνω από όλα.
Δεν τα καταφέρνω.
Όχι όπως θα ήθελα εγώ για εμένα.
Όχι όπως θα ήθελες εσύ για εμένα.
Αλλά προχωράω.
Κι ίσως αυτό... να είναι κατόρθωμα... από μόνο του...
Σου ζητάω συγνώμη που σου γράφω για να σου πω... πως δεν τα καταφέρνω...
αλλά...
αλήθεια...
συνεχίζω να προσπαθώ...
και...
προσπαθώ να συνεχίζω...

3/6/16

Για μια θέση στον ήλιο...




Σε εκείνη την ακρόαση περίμενα από το πρωί μέχρι το βράδυ... Μαζί με άλλους ανθρώπους... Μου δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσω άντρες-γυναίκες ηθοποιούς όλων των ηλικιών... Όλοι βρίσκονταν εκεί για τον ίδιο λόγο... για μια «θέση» στον «ήλιο»... για έναν «ρόλο» στο έργο...

Θυμάμαι... στο τέλος της ημέρας... και ενώ υποτίθεται πως υπήρχε λίστα ονομάτων με ανθρώπους-αριθμούς... να βγαίνει κάποιος υπεύθυνος, όχι ο ίδιος ο σκηνοθέτης αλλά κάποιος βοηθός, και να αρχίζει να δείχνει ποιοι να μείνουν και ποιοι να φύγουν... Για την ακρίβεια, ποιοι να φύγουν... Αυτούς έδειχνε... Κοίταζε τις γυναίκες... εξωτερικά... και άρχισε να διώχνει... Π.χ. μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες δεν θα τις έβλεπε... ή... γυναίκες που, ίσως, δεν θεωρούσε τόσο όμορφες ή τόσο ελκυστικές... ποιος ξέρει ποια υποτίθεται πως ήταν άραγε τα κριτήρια;...

Με θυμάμαι να σκέφτομαι, αν και ήμουν από τους ανθρώπους που τελικά είδαν (παρένθεση: η κανονική μου σειρά είχε προσπεραστεί ξανά και ξανά και ξανά από γνωστούς γνωστών γνωστού αλλά έπρεπε υποτίθεται να είμαι ευχαριστημένη απλά και μόνο που θα με δουν, φυσικά, δεν ένιωθα ευχαριστημένη), αν και ήμουν, λοιπόν, τελικά, από αυτούς που ανέβηκαν στην σκηνή... Με θυμάμαι να σκέφτομαι... «Άφησες όλους αυτούς τους ανθρώπους να περιμένουν... όχι μία ή δύο ή τρεις ώρες... τους άφησες να περιμένουν από το πρωί μέχρι το βράδυ... και δεν μπορούσες να βγεις και να πεις τι ηλικίες ηθοποιούς θέλεις; Ή τι εμφάνιση (αφού σε ενδιέφερε τόσο πολύ η εμφάνιση;); Ή τι κάτι (αφού θεωρούσες πως αυτό το «κάτι» είναι σημαντικό;); Έπρεπε να περιμένουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, για να σε δουν, να βγαίνεις από μία πόρτα, και να επιλέγεις με έναν γελοίο τρόπο ποιους θα κρατήσεις και ποιους θα αφήσεις, και να τους δείχνεις με τον δείχτη του χεριού σου και να τους λες να φύγουν; Τους έδιωξες... χωρίς να τους ακούσεις καν; Και να δεχτώ, πως θέλεις κάτι ιδιαίτερο... Ήταν τόσο δύσκολο να το γράψεις στην ανακοίνωση σου; Θέλω 18 χρονών ηθοποιούς ή θέλω ξανθούς, γαλανομάτηδες ή θέλω το ένα ή το άλλο; Αλλά όχι... Έπρεπε να έρθουν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι... Να περιμένουν... Να σε περιμένουν... Με τις ώρες... Για να τους διώξεις...»

Αν και γνώριζα πως δεν έκανε καμία διαφορά ακόμα κι αν τους-μας άκουγαν... Ήταν από εκείνες τις ακροάσεις για τα μάτια του κόσμου... οι ψυχές των ηθοποιών...

«Εσύ, εσύ, εσύ... Εσύ, εσύ, εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ...» τον άκουγα να λέει ενώ τον έβλεπα να δείχνει... «Δεν χρειάζεται να μείνετε.»

Έπρεπε να σκοτεινιάσει ο ουρανός για να τους διώξεις... Δεν μπορούσαν να φύγουν με το φως του ήλιου...

Μου φάνηκε σκληρό και απάνθρωπο.

Κάπου μέσα μου σκέφτηκα...

«Δεν θέλω να φτάσω στα 40 μου και να το ζήσω αυτό.»

Αυτό το είχα σκεφτεί και κάποια άλλη φορά (ή μήπως ήταν η ίδια;) που κοίταζα έναν άντρα γύρω στα 40 να περιμένει μαζί μου σε μια ακρόαση... και σκέφτηκα πως στα 18 και στα 20 είχα τις αντοχές και τις δυνάμεις να το κάνω... Εξάλλου το αντιμετώπιζα σαν παιχνίδι... ‘Εβγαζα το απαράδεκτο πλαίσιο και ήταν σαν να δίνω κάθε, μα κάθε, φορά μια μικρή παράσταση... και αυτό το ξέρουν όσοι με είδαν στις ακροάσεις... για αυτό ξεχώριζα ανάμεσα στους πολλούς... άλλο το τι γινόταν από εκεί και πέρα... αυτό είναι μια άλλη ιστορία... μεγάλη και οδυνηρή... Όμως... θυμάμαι να βλέπω αυτόν τον άντρα και να σκέφτομαι «Όχι. Δεν θέλω στα 40 μου να περιμένω, από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να με δει ένας σκηνοθέτης, το πιθανότερο, σε μια ήδη στημένη οντισιόν, για να μου μιλήσει υποτιμητικά ή για να με κάνει να νιώσω άσχημα με τον εαυτό μου. Δεν είναι αυτό το όνειρό μου. Δεν είναι αυτή η προέκτασή μου. Δεν είναι αυτό εγώ. Δεν είμαι αυτό εγώ.».

Όταν διασταυρώθηκε το βλέμμα μου με το βλέμμα αυτού του άντρα... πόνεσα μέσα μου. Κυριολεκτικά. Είναι σαν να μου είπε όλα όσα είχε να μου πει. Σαν να με έκανε να νιώσω όλα όσα ήθελε να νιώσω. Και σαν να έλαβα το μήνυμα που μου έστειλε. Δεν ήταν αυτή ζωή για εμένα. Ούτε για εκείνον...

Εκείνη την ημέρα... έδειξαν και έδιωξαν ηθοποιούς... Γιατί; Γιατί έτσι. Είδα ηθοποιούς που ούτε καν ανέβηκαν στην σκηνή να διώχνονται μετά από μία ολόκληρη ημέρα αναμονής... εξαιτίας της εμφάνισής τους ή της ηλικίας τους ή κι εγώ δεν ξέρω ποιο άλλο ήταν το κριτήριο...

Ήμουν από αυτούς που έτυχε να με δουν.

Έδωσα, όπως πάντα, τον καλύτερο εαυτό μου.
Και, όπως πάντα, δεν είχε καμία σημασία. Δεν έκανε καμία διαφορά.

Αυτό που είχε σημασία... Αυτό που έκανε την διαφορά... Ήταν πως γνώριζα... πως αυτή... δεν ήθελα να είναι η ζωή μου... Μια ζωή μέσα στην υποτίμηση; Δεν μου αξίζει. Σε κανέναν δεν αξίζει. Και οι ηθοποιοί... είναι σαν να έχουν συνηθίσει να τους υποτιμούν... Κάτι δεν πήγαινε καλά στο σύστημα... Κάτι δεν λειτουργούσε λογικά... Και όταν είσαι μικρός... όλοι σε θέλουν να σωπάσεις... Μα υπάρχουν φωνές που είναι σημαντικό να ακουστούν... Και ο μικρός μου εαυτός του τότε... είχε δίκιο... Και ας του έλεγαν όλοι πως έτσι είναι τα πράγματα και πρέπει να τα αποδεχτεί... να προσαρμοστεί... να συμβιβαστεί... Δεν νομίζω πως οι αλλαγές έρχονται από τους ανθρώπους που συμβιβάζονται με την υποτίμηση... ούτε από αυτούς που προσαρμόζονται στην αδικία...

Πολλά πράγματα δεν έγινα...
που ήθελα και ονειρευόμουν να γίνω.
Αλλά, ευτυχώς, δεν έγινα
και πράγματα που δεν ήθελα με τίποτα να γίνω.

Δεν έγινα ένας αδιάφορος άνθρωπος. Δεν έγινα ένας σκληρός άνθρωπος. Δεν έγινα ένας άδικος άνθρωπος. Δεν έγινα, ευτυχώς, και άνθρωπος που συμβιβάζεται με την αδιαφορία, την σκληρότητα, την αδικία γύρω του...

Τώρα είμαι 35. Και γνωρίζω πως στα 40 μου, αν ζω τότε γιατί δεν είναι σωστό να θεωρούμε δεδομένη την ζωή, αλλά αν ζω, δεν θα περιμένω σε καμία ακρόαση... από το πρωί μέχρι το βράδυ... για να με δείξει και να με διώξει... κάποιος... και να μου πει πως δεν θέλει να με δουν...

Βγήκα από την εικόνα τους.
Καταλαβαίνεις;
Το τρέφουμε κι εμείς το σύστημά άθελά μας με το να γινόμαστε μέρος του...
Είναι τα όνειρά μας... Είναι οι προσδοκίες μας...
που μας κρατούσαν μέσα σε αυτό...
Μα ας είμαστε ειλικρινείς...
Όσοι ήμασταν εκεί γρήγορα καταλάβαμε...
Πως δεν υπήρχε ούτε ένα όνειρο που να του επέτρεψαν να μείνει ζωντανό...
Ούτε μία προσδοκία που να της επέτρεψαν να γίνει πραγματική...
Κι εμείς... για μια «θέση» στον «ήλιο»;
Δεν αναπνέαμε... Ούτε μία ανάσα...
Κρατούσαμε την αναπνοή μας... μπας και βρεθεί κάτι αληθινό στο ψεύτικο...
Ψάχναμε την μη υποκρισία στην υποκριτική...
Γιατί εμείς αυτό αγαπήσαμε... την τέχνη της υποκριτικής... που δεν είχε καμία μα καμία σχέση... με την «επιστήμη» της υποκρισίας...

Δεν περιμένω πια.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Μαζί με άλλους ή χωρίς άλλους ανθρώπους.
Δεν περιμένω πια.
Και ελπίζω να μην περιμένεις ούτε εσύ.

Ο ήλιος δεν ανήκει σε κανέναν.
Οι θέσεις είναι αμέτρητες.
Και αυτή η «θέση» στον «ήλιο» που αναζητούσες;
Είναι εκεί. Για εσένα.
Για να σταθείς και να εκφραστείς.
Η θέση που σου στέρησαν,
Και ο ήλιος που σου έκλεψαν,
Ανήκει σε άλλο σύστημα.
Δεν είναι το ηλιακό μας σύστημα. Καταλαβαίνεις;
Πλασματικό είναι.
Πλαστικό.
Τα αστέρια δεν λάμπουν.
Τα αστέρια είναι χάρτινα.
Όπως και οι ρόλοι στα έργα.
Μα οι άνθρωποι στις ακροάσεις δεν ήταν χάρτινοι...
Τα ονόματά τους; Ναι. Ήταν γραμμένα στα χαρτιά μαζί με αριθμούς.
Τα προσωπά τους; Ένα κομμάτι τους, ναι. Ήταν στις φωτογραφίες.
Οι ιστορίες τους; Ένα κομμάτι τους, ναι. Ήταν στα βιογραφικά.
Χάρτινοι αριθμοί. Χάρτινα χαμόγελα. Χάρτινες πορείες.
Μα πες μου...
Εσύ που ήσουν εκεί μαζί μου...
Εσύ μόνο τους είδες.
Και γνωρίζεις, όπως κι εγώ,
πως ήταν άνθρωποι, δεν ήταν αριθμοί,
ήταν γραμμένοι στο χαρτί μα δεν ήταν φτιαγμένοι από χαρτί.
Τα συναισθήματά τους ήταν αληθινά, όπως και οι σκέψεις και τα όνειρά τους...
Είδες πώς τους συμπεριφέρθηκαν... Θυμάσαι;
Πώς τους μίλησαν, Πώς τους άκουσαν...
Χάρτινες συμπεριφορές. Χάρτινες αντιδράσεις.
Είδες πώς τους έσκισαν τα όνειρα...

Δεν ήταν ζωή αυτή για εμένα.
Ούτε για εσένα.

Ελπίζω να μην περιμένεις πια.

Και εκείνος ο κύριος... που ήταν τότε γύρω στα 40, αν ζει τώρα γιατί δεν είναι σωστό να θεωρούμε δεδομένη την ζωή, αλλά αν ζει, τώρα θα είναι γύρω στα 60... Εκείνος που διασταυρώθηκε το βλέμμα μας... Ω! Πόσο εύχομαι να κάνει την ζωή του... και να μην περιμένει...

Και εκείνοι που τους έδειξαν και τους έδιωξαν... και εκείνοι ελπίζω να μην περιμένουν πια...

«Εσύ, εσύ, εσύ... Εσύ, εσύ, εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ... Κι εσύ...»

Εύχομαι να μην περιμένετε πια...

Τα παράθυρα...


Πρέπει να ομολογήσω πως είμαι άνθρωπος που του αρέσουν τα παράθυρα... Μου αρέσει να βλέπω τον ήλιο και το φως... ή να κοιτάζω τις νύχτες τα αστέρια... Επίσης, μου αρέσει ο αέρας... και μου αρέσει και να ακούω την βροχή... Με ανοιχτά ή κλειστά παράθυρα στο σπίτι... μου αρέσει να βλέπω και να νιώθω την ζωή... Αυτά τα παράθυρα, όμως, που ανοίγουν από το πουθενά... και δεν μπορείς να βρεις πώς θα τα κλείσεις... κάπως με ενοχλούν... Ξέρεις ποια λέω... Αυτά που θέλεις να διαβάσεις ένα κείμενο... που θέλεις να δεις μια εικόνα... που είσαι στην μέση ενός συναισθήματος ή μιας σκέψης... και σε ενοχλούν με το άνοιγμά τους... και δεν μπορείς να βρεις... πού είναι εκείνο το x για να τα κλείσεις... Αυτά τα παράθυρα... που άλλοι θέλουν να τα βάλουν στην ζωή σου... Δεν είναι παράθυρα που επέλεξες εσύ... και ανοίγονται-πετάγονται μπροστά σου... γεμίζοντάς σε, με γελοιότητα και μικρότητα... Αυτά τα παράθυρα που σε κάνουν να μην βλέπεις και να μην νιώθεις την ζωή... Και μέχρι να βρεις να πατήσεις το x για να κλείσουν, ήδη έχουν προλάβει να μπουν στο μυαλό σου... Διαφημιστικά κείμενα και καταναλωτικές εικόνες... Διαφημιστικές λέξεις και καταναλωτικά συναισθήματα... Δεν είναι εκεί η ζωή. Το ξέρεις και το ξέρω. Υπάρχουν παράθυρα και παράθυρα, πόρτες και πόρτες... Φρόντισε να ανοιγοκλείνεις εκείνα τα παράθυρα που αφήνουν ζωντανούς τους ήχους και κρατάν ζωντανές τις αισθήσεις... Φρόντισε να επιλέγεις εκείνες τις πόρτες που σε οδηγούν στην ζωή... Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε... Στην δική σου ζωή ε;

3/5/16

Για όσο θα κλείνει η φωνή...


Για όσο θα κλείνει η φωνή, θα αγχώνεται το σώμα,
για όσα πρέπει να συμβούν και να λεχθούν ακόμα,
Είτε είναι από αρρώστια, είτε είναι από κόπο,
ένα είναι το σίγουρο, πρέπει να βρεις τον τρόπο!
Πώς να μιλήσεις, να ακουστείς, να επικοινωνήσεις,
Πώς να ζητήσεις να εκφραστείς και πώς να συζητήσεις!
Κι αν είναι η κούραση αυτή που κάπως σε παιδεύει,
Κι αν είναι ένα συναίσθημα που κάπως σε μπερδεύει,
Κι αν είναι μια σκέψη ταπεινή που κάπως σε κουράζει,
ένα είναι το σίγουρο: Η αλήθεια δεν αλλάζει.
Αν είσαι κουρασμένος, οφείλεις να ξεκουραστείς...
Αν είσαι φοβισμένος, οφείλεις να ξεφοβηθείς...
θα βρει τον δρόμο η ζωή και θα σε συναντήσει,
θα βρει τον δρόμο η φωνή και θα ξαναμιλήσει...