5/14/18

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.




(Ιανουάριος 2018)



06.01.2018 Σάββατο


Ήθελα να ρωτήσω πώς είναι η μουσική σου,
κι αν είναι μείζονα ή ελάσσονα η κλίμακα η δική σου...

-

Ήθελα να ρωτήσω τι κάνει η μελωδία σου,
κι αν συμβαδίζει με την όποια ιστορία σου...



07.01.2018 Κυριακή


Ήθελα να ρωτήσω τι γεύση έχει ζωή σου,
γλυκιά, πικρή, αλμυρή, ξινή ή ουμάμι, η στιγμή σου;

-

Ήθελα να ρωτήσω πώς είν΄ το ρόφημά σου,
κι αν είν’ γεμάτη ζάχαρη η όμορφη καρδιά σου.

-

Ήθελα να ρωτήσω πώς είναι οι Κυριακές,
κι αν αυτό που νιώθεις σου είναι επαρκές...



Και σκέφτηκε η... Μαριλού.




(Ιανουάριος 2018)


01.01.2018 Δευτέρα


Ακόμα δεν κοιμήθηκα και θέλω να ξυπνήσω...

-

Ξεκινάει πάλι αυτό το υπέροχο στάδιο όπου σε όλα τα τετράδιά μου θα μπερδεύομαι και θα γράφω 2017 ενώ είναι 2018 και μετά θα θυμάμαι πως είναι 2018 και θα μουτζουρώνω το 2017 και μετά θα ξαναγράφω 2017 και θα ξαναδιορθώνω 2018 και κάπου εκεί θα χάνεται ο χρόνος μεταξύ γραψίματος, σβησίματος, μουτζουρώματος, λαθών, προσπάθειας για το σωστό... Και μεταξύ του 7 και του 8 εγώ θα προσπαθώ να θυμηθώ σε ποιο σημείο της ζωής μου βρίσκομαι... τι μέρα, ώρα, μήνας, χρόνος είναι... ποια είμαι, πού πάω, τι κάνω, τι θέλω σε αυτήν την ζωή... και αυτή η ζωή άραγε τι να ζητάει από εμένα...



02.01.2018 Τρίτη


Ήθελα να ρωτήσω πώς είναι η αρχή σου,
κι αν νιώθεις πως ξεκίνησε όμορφα η αλλαγή σου...



03.01.2018 Τετάρτη


Ήθελα να ρωτήσω πώς νιώθεις το πρωί,
και αν ξυπνάς καλά, γεμάτος με ζωή...

-

Ήθελα να ρωτήσω πώς ζεις την κάθε μέρα
και αν τα καταφέρνεις και αν τα βγάζεις πέρα...



04.01.2018 Πέμπτη


Ήθελα να ρωτήσω πώς είναι η βροχή σου,
κι αλήθεια πώς αισθάνονται οι βροχεροί εαυτοί σου...

-

Ήθελα να ρωτήσω πώς είναι οι βροχές σου,
κι αν σέβεσαι ισότιμα όλες τις εκδοχές σου...



05.01.2018 Παρασκευή


Ήθελα να ρωτήσω τι κάνει ο εαυτός σου-παιδί,
κι αν νιώθεις και αισθάνεσαι πως είσαι ακόμα εσύ...

-

Ήθελα να ρωτήσω ποιος είναι ο καιρός σου,
σε ποια εποχή να βρίσκεται ο τώρα εαυτός σου...



5/12/18

Σπασμένο


(Γράφτηκε σε ένα χθεσινό σήμερα...)

Σπασμένο

Σἠμερα ένιωσα την ανάγκη να μου μιλήσει ο παρελθοντικός εαυτός μου. Κάτι ήθελα να βρω χωρίς να ξέρω τι. Άνοιξα, λοιπόν, ένα τετράδιο. Ένα μικρό τετράδιο. Και διάβασα κάτι σε ένα σημείο...

Έγραφα για μία στιγμή όπου μαζί με μια φίλη μου δείξαμε στο μάθημα μία σκηνή από ένα θεατρικό έργο. Ήμασταν και οι δύο πάνω στην σκηνή και συνέβηκε κάτι. Έσπασε ένα ποτήρι. Δεν θυμάμαι ποιος είχε το ποτήρι. Νομίζω πως η συμμαθήτρια-φίλη μου είχε το ποτήρι και το πετούσε προς τα εμένα. Δεν είμαι σίγουρη, όμως. Μπορεί να το είχα κι εγώ. Όχι να το πετάω προς εκείνη αλλά κάτι να κάνω με αυτό... Γενικά, δεν θυμάμαι ποιος κράταγε το ποτήρι και γιατί... Αυτό που έχω σημειώσει είναι απλά πως έσπασε το ποτήρι. Γράφω, λοιπόν...

«Έσπασε το ποτήρι και ήταν ενδιαφέρον το ότι όταν έσπασε, δεν ξέρω, μου έδωσε μια κινητήρια δύναμη για να μιλήσω. Όλοι φοβήθηκαν. Η φίλη μου νόμισε πως φοβήθηκα. Αλλά εγώ δεν φοβήθηκα... ενώ σαν ρόλος φοβήθηκα, σαν Μαριλού διασκέδαζα... γιατί έγινε κάτι απρόοπτο, κάτι ξαφνικό. Και αμέσως προσαρμοστήκαμε σε αυτό.».

Χαμογέλασα όταν το διάβασα. Ό,τι κι αν κάνω στην σκηνή ή ό,τι κι αν συμβαίνει στην σκηνή... πάντα υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού μου που γελάει και που χαίρεται, που παίζει με αυτό που συμβαίνει, που δεν αγχώνεται και που δεν φοβάται. Αυτό είναι και ένα από τα κομμάτια της χαράς της τέχνης.

Μου έχει συμβεί κι άλλη φορά... να πείσω τους άλλους για κάτι που συμβαίνει πάνω στην σκηνή... να νομίζουν πως πραγματικά μου συμβαίνει... ενώ εγώ απλά παίζω με αυτό που συμβαίνει. Και χαίρομαι. Χαίρομαι που χρησιμοποιώ τα απρόσμενα υπέρ μου. Έχουν έρθει να με ρωτήσουν μετά συγκλονισμένοι «Είσαι καλά;» κι όταν τους απαντάω πως είμαι μια χαρά με κοιτάζουν με απορία ή δεν πιστεύουν πως αυτό είναι αλήθεια.

Μα η χαρά μου είναι αυτή ακριβώς! Να παίζω την στιγμή και όταν συμβαίνουν τα απρόοπτα να υποστηρίζω την ερμηνεία μου ακόμα περισσότερο με αυτά κι όχι να ξεχνάω την ερμηνεία μου ή να αγχώνομαι για το τι να κάνω...

Είμαι σίγουρη πως ο παρελθοντικός μου εαυτός δεν φοβήθηκε για ένα σπασμένο ποτήρι σκηνής.
Θυμάμαι καλά τους παρελθοντικούς μου φόβους ζωής.

Άλλοι ήταν. Άλλοι είναι και τώρα.

Είμαι σίγουρη, όμως, πως ο παρελθοντικός εαυτός μου δεν θα άφηνε ένα ποτήρι στην σκηνή να σπάσει ανεκμετάλλευτο. Θα το χρησιμοποιούσε για να δημιουργήσει φόβο στον «αδύναμο» χαραχτήρα του συγκεκριμένου ρόλου που έπαιζε και να μεταφέρει αυτό το συναίσθημα του σπασμένου ποτηριού και στο κοινό του. Όπως και έγινε. Όλοι φοβήθηκαν κι όλοι νόμισαν πως φοβήθηκα. Αλλά εγώ δεν φοβήθηκα, διασκέδαζα με τον φόβο.

Ωραία θα ήταν έτσι να διασκεδάζω και με τους φόβους μου στην ζωή...


Αγαπητέ Φίλε


Αγαπητέ Φίλε,

έχω καιρό να σου γράψω. Έτρεχα βλέπεις (ή μάλλον δεν βλέπεις αλλά διαβάζεις) πολύ και με πολλά.
Χθες όπως έγραφα κάτι... μου ήρθε μια ιδέα...
Να σου γράψω να μου γράψεις.
Αυτό ακριβώς.
Αν με διαβάζεις... γράψε μου κάτι οτιδήποτε.
Κάτι για εσένα.
Κάτι για την ζωή σου.
Ό,τι θέλεις να μοιραστείς μαζί μου.
Μπορεί να είναι κάτι μικρό.
Δεν χρειάζεται να είναι λέξεις πολλές... Ούτε σύνθετες. Λίγες και απλές...
Ή μπορεί να είναι και κάτι μεγάλο.
Γέμισε ολόκληρες σελίδες.
Όπως νιώθεις... Ό,τι νιώθεις...
Αλλά γράψε μου...
Έχω ανάγκη να σε διαβάσω.
Να διαβάσω κάτι αληθινό.
Κάτι ουσιαστικό.
Κάτι με νόημα.
Και, κυρίως, κάτι ανθρώπινο.
Κάτι δικό σου.
Γράψε μου, μια λέξη, μια φράση ή μια παράγραφο.
Όσο θες... Όπως θες...
Αλλά γράψε μου αλήθειες...
Μην μου γράψεις ψέματα.
Μην με υποτιμήσεις έτσι.
Θέλω να διαβάσω την αλήθεια σου.
Θέλω να σε διαβάσω.
Εύχομαι να είσαι καλά.
Όπου κι αν είσαι, όπως κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν συμβαίνει,
σε παρακαλώ,
να μην χάνεις το θάρρος σου, να πιστεύεις στις δυνάμεις σου.
Και να χαμογελάς...

Με Αγάπη,
Μαριλού.

Υ.Γ. Μην ξεχάσεις να μου γράψεις. Σε προσωπικό μήνυμα... στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση... Εδώ ή αλλού... Όπου... Θα περιμένω να σε διαβάσω...


5/3/18

Δεν θα με πείραζε...



(το έγραψα πριν κάποιο καιρό... απλά το ξανασυνάντησα τώρα...)


Δεν θα με πείραζε...


Δεν θα με πείραζε καθόλου ο πρώτος άνθρωπος που ερωτεύτηκα να ήταν και ο τελευταίος.
Δεν θα με ενοχλούσε το να έμενα με έναν άνθρωπο όλη μου την ζωή (αν, φυσικά, το συναίσθημα ήταν αμοιβαίο και η πορεία κοινή), το αντίθετο, θα με ηρεμούσε.
Δεν θα είχα καμία ανάγκη για καινούριες εμπειρίες ή για καινούρια πρόσωπα στον τομέα της συντροφικότητας.
Δεν θα χρειαζόμουν κι άλλους άνθρωπους για να με γεμίσουν.
Ένας ήταν και είναι υπεράρκετος.
Ένας άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος.
Είναι «ύβρις» για εμένα το να μην με γεμίζει ένας ολόκληρος κόσμος.
Είναι υποτιμητικό για τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, που επιλέγω να έχω δίπλα μου.

Όμως αν κάτι μας μαθαίνει η ζωή, αν κάτι μας διδάσκει ξανά και ξανά, είναι πως δεν έρχονται τα πράγματα όπως τα θέλουμε και όπως τα επιθυμούμε.
Και, κάπως έτσι, άνθρωποι που θα ήθελαν να έχουν μία αληθινή σχέση στην ζωή τους καταλήγουν στο τέλος να μην έχουν καμία.
Γιατί συνάντησαν «λάθος» ανθρώπους;
Γιατί συνέβησαν «λάθος» συμπεριφορές;
Γιατί απλά έτσι.
Γιατί οι άλλοι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι με άλλες ανάγκες, άλλες σκέψεις, άλλα συναισθήματα και άλλες συμπεριφορές.
Κι όλα αυτά τα πάνω κάτω, τα πέρα δώθε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται και φεύγουν, όλες αυτές οι ταραγμένες συμπεριφορές, όλες αυτές οι ταλαιπωρημένες σχέσεις, για τους ανθρώπους που καμία ανάγκη δεν έχουν για πάνω κάτω, πέρα δώθε, για τους ανθρώπους που συνδέονται ουσιαστικά, κυριολεκτικά, αληθινά... είναι πραγματικά... καταστροφή.
Γιατί όσο ήρεμος κι αν είσαι, όσο ισορροπημένος, όσο λογικός, όσο ψύχραιμος, όσο υπομονετικός, όσο, όσο, όσο... όσο και να καταφέρεις να χειριστείς όσο καλύτερα μπορείς τις καταστάσεις και να καταλάβεις όσο καλύτερα μπορείς τις συμπεριφορές... αυτό που μένει... όσο κι αν καταφέρεις να προστατεύσεις τα καλά... είναι το συναίσθημα του κενού.
Και κάθε φορά μετά από κάθε σχέση το κενό μεγαλώνει και ισχυροποιείται.
Και δεν γίνεται να μην σε μελαγχολήσει.
Ειδικά αν είσαι άνθρωπος που πιστεύεις στην αγάπη, στον έρωτα, στην επικοινωνία, στην συμπόρευση, στην συντροφικότητα.
Μένεις πιο κενός και πιο μόνος από πριν.
Γιατί η καρδιά, όσο δυνατή κι αν είναι, δεν αντέχει να ξεριζώνεται ξανά και ξανά και ο χτύπος της δεν επιστρέφει ποτέ στον κανονικό του ρυθμό. Αρρυθμίες και ανισορροπίες. Κάθε φορά, η ήττα είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Οι άνθρωποι που μένουν μόνοι δεν μένουν μόνοι (απαραίτητα) επειδή θέλουν να μείνουν μόνοι.
Μένουν μόνοι γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή για αυτούς.
Δεν είχαν άλλη εναλλακτική.
Είναι άδικο να θεωρούμε πως εκείνοι ευθύνονται γιατί, το πιθανότερο, δεν ευθύνονται εκείνοι. Ή, τουλάχιστον, δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι. Ή, τουλάχιστον, δεν ευθύνονται πάντα εκείνοι.
Προσπάθησαν.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Και θα ξαναπροσπαθήσουν.
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως θα είναι επιτυχημένες οι προσπάθειές τους.

Θέλει και τύχη ο έρωτας.
Θέλει να συναντήσεις εκείνον τον άνθρωπο που δεν θα σε φοβηθεί και που θα σε αγαπήσει.
Και δεν είναι εύκολο.
Ούτε το Χωρίς Φόβο,
Ούτε το Με Αγάπη.
Για αυτό δεν λέγονται τόσα «Σ’ αγαπώ» γιατί φοβούνται να βγουν στην επιφάνεια.
Για αυτό δεν εκφράζονται τόσοι φόβοι γιατί δεν τους αποδεχόμαστε και δεν τους αγαπάμε.

Ένας Άνθρωπος
Χωρίς Φόβο
και
Με Αγάπη
θα μου ήταν υπεραρκετός.


5/2/18

Ρουτίνα



Ρουτίνα

Γράφει το λεξικό:

Ρουτίνα: η συνήθεια της καθημερινής, μηχανικής και τυποποιημένης επανάληψης των ίδιων δραστηριοτήτων και η δυσάρεστη έλλειψη εναλλαγής, πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας κτλ.

Κι εγώ σκέφτομαι πως είναι κρίμα να έχουμε συνδυάσει την ρουτίνα με την αίσθηση του δυσάρεστου. Οι καθημερινές συνήθειες μου όχι μόνο μου αρέσουν αλλά κυριολεκτικά με έχουν σώσει. Κάνουν καλό και στο μυαλό και στο σώμα μου. Η «ρουτίνα» με βοηθάει να είμαι δημιουργική. Αν δεν είχα τις στιγμές της ρουτίνας μου δεν θα είχα και τις στιγμές πρωτοτυπίας μου. Οι σταθερές μου δίνουν τις βάσεις για τις μη σταθερές και μόνο έτσι, ίσως, να φτάσω και στις κορυφές. Οι ίδιες δραστηριότητες μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικές σκέψεις και πράξεις. Μέσα από το ίδιο μπορεί ακόμα και να γεννηθεί το διαφορετικό. Η ρουτίνα μπορεί να προσφέρει μια σταθερότητα. Και όταν είσαι άνθρωπος ευαίσθητος στην αστάθεια, η σταθερότητα είναι όχι μόνο πολύτιμη μα και απαραίτητη. Μέσα σε αυτό το διάστημα, κατάλαβα και αισθάνθηκα ακόμα περισσότερο την αξία της συνήθειας και την δύναμη της ρουτίνας. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τις δικές μου καθημερινές μοναχικές και μοναδικές στιγμές. Εγκαθιστούν μέσα μου μια ουσιαστική ισορροπία. Ακριβώς, επειδή η δημιουργική, άναρχη, χαοτική, αυθόρμητη, ευαίσθητη, διαρκώς μεταβαλλόμενη, πλευρά μου είναι τόσο έντονη... χρειάζομαι και το αντίβαρο της σταθερότητας. Δεν αντέχεται το χάος 24ώρες το 24ωρό. Καμία φορά, η αλλαγή δεν έρχεται μέσα από την εναλλαγή. Καμιά φορά, η αλλαγή έρχεται μέσα από την απαλλαγή. Απαλλαγή από τα εύκολα συμπεράσματα και τις επιπόλαιες απολυτότητες. Ποιος έβαλε μέσα στο κεφάλι μας πως ρουτίνα σημαίνει μη εξέλιξη; Καμιά φορά, η αλλαγή έχει ανάγκη από πειθαρχία, υπομονή, επιμονή. Αυτό το ίδιο, αυτό το καθημερινό, που γίνεται εβδομαδιαίο, που προχωράει στους μήνες και στα χρόνια, που εξελίσσεται σε τρόπο ζωής... αυτό... μπορεί να κάνει την διαφορά. Αυτό μπορεί να μας πάει προς την Υγεία, προς την Τέχνη, προς την Ζωή. Αυτού του τύπου η ρουτίνα, δεν σε αδειάζει μα σε γεμίζει. Δεν σε αποδυναμώνει, σε δυναμώνει. Δεν σε περιορίζει, σε ελευθερώνει. Σε κάνει να αισθάνεσαι ακριβώς ποιος είσαι και τι θέλεις να κάνεις. Αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι προς τα πού θέλεις και προς τα πού μπορείς να πας. Και, κυρίως, προς τα που οφείλεις να πας. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Σε κάνει να πηγαίνεις προς αυτά που επιθυμείς να πας. Δεν μένεις στο μυαλό σου, θέτει τις ιδέες σε εφαρμογή. Οι στόχοι φαίνονται προσιτοί, τα σχέδια γίνονται πραγματικά. Δεν είναι καθόλου εύκολη αυτού του τύπου η ρουτίνα, αλλά όταν την ανακαλύψεις δεν θέλεις να την αφήσεις. Κάνει τις δυνατότητές σου απεριόριστες... Σε φέρνει αντιμέτωπο με εσένα.

Δεν είναι η ρουτίνα από μόνη της αρνητική. Οι άνθρωποι την κάνουν αρνητική. Οι άνθρωποι μπορούν να την κάνουν και θετική. Η ρουτίνα από μόνη της είναι απλά ρουτίνα. Δεν έχει πρόσημο. Μια γραμμή χρειάζεται για να κάνεις το πλην συν. Μια αλλαγή οπτικής και συμπεριφοράς, για να δεις την άλλη μορφή της ρουτίνας.

Η δική μου ρουτίνα με γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη. Και την ευχαριστώ για αυτό. Γιατί μεταμορφώνει την κούραση σε ενέργεια, την απογοήτευση σε ελπίδα, την απόγνωση σε προοπτική, την μελαγχολία σε κατανόηση. Δημιουργεί ενθουσιασμό από το πουθενά, δημιουργεί ηρεμία από το οτιδήποτε. Τα αδιέξοδα τα κάνει δρόμους και τους λαβύρινθους πλατείες. Καθαρίζει τα θολά τοπία. Διώχνει τις σκοτεινές συννεφιές. Η δική μου ρουτίνα με ισορροπεί, με εξελίσσει, με ωριμάζει και με κάνει ακόμα πιο δημιουργική από ό,τι είμαι.

Κι είναι καλοδεχούμενο ό,τι με κάνει να αισθάνομαι πιο δυνατή, πιο δυναμική, πιο δημιουργική...

Η δική μου ρουτίνα γίνεται κουρτίνα.
Την κλείνω για να με προστατεύσει ή την ανοίγω για να με ημερεύσει.
Εγώ την χειρίζομαι, εγώ την ορίζω.

Ρουτίνα ζωής. Κουρτίνα σκηνής. Ρουτίνα σκηνής. Κουρτίνα ζωής.

Κυλάω από το ένα στο άλλο και, μέσα από αυτήν την διαδικασία, μέσα από αυτές τις ρουτίνες-κουρτίνες που αφήνουν το φως να περάσει όταν «πρέπει» και να μην περάσει όταν δεν «πρέπει», συμβαίνει η ανάπτυξη του εαυτού μου... Και κάπως έτσι ανθίζει η ζωή μου... Με ρουτίνες που ανεβοκατεβαίνουν και με κουρτίνες που ανοιγοκλείνουν... Με επιλογές που συμβαίνουν και που αποφασίζουν να μείνουν... Και κάπως έτσι ανθίζω και εγώ...