Καραντίνα. Μέρα 04.

 (Μάρτιος 2021 και δεύτερη καραντίνα. Μέσα στην δεύτερη καραντίνα χρειάστηκε να κάνουμε πιο αυστηρή καραντίνα. Καραντίνα μέσα σε καραντίνα. Η καραντίνα, της καραντίνας, την καραντίνα, ω!, καραντίνα.). Κλειστήκαμε 14 μέρες στο σπίτι. Προσπάθησα να γράφω ημερολόγιο... Εδώ μία μέρα από τις δεκατέσσερις...). 

Καραντίνα. 

Μέρα 04

Ταράτσα για πρωινό.

Ταράτσα για μεσημεριανό.

Ταράτσα για απογευματινό.

Ταράτσα και για βραδινό.

Ταράτσα! Ταράτσα!! Ταράτσα!!!

Η καλύτερή μας Φίλη.

Με ήλιο;

Είναι εκεί.

Με βροχή;

Είναι εκεί.

Πάντα εκεί.

Πάντα εδώ για εμάς.

Της μιλάμε.

Μας απαντάει.

Διάλογος με τις κεραίες.

Μονόλογος με τους θερμοσίφωνες.

Δορυφορικά πιάτα. 

Ταρατσιακά πιάτα.

Ταράτσα για δεκατιανό.

Ταράτσα για επιδόρπιο.

Ταράτσα! Ταράτσα!! Ταράτσα!!!

Χορτάσαμε.

(Και χορταστήκαμε).

Κουράσαμε.

Και κουραστήκαμε.

Γνωρίζουμε τους γείτονες από μακριά.

Δύο μικρά κορίτσια παίζουν.

Το παρελθόν μας.

Δύο ηλικιωμένες γυναίκες ταΐζουν...

Το μέλλον μας;

Χαιρετάμε. 

Τους πάντες.

Εκτός από τον εαυτό μας;

Θα τα θυμόμαστε 

και θα γελάμε

ή θα τα θυμόμαστε 

και θα κλαίμε;

Ιδού η απορία.

Πάντα... Πόσο!

 

Πάντα φανερή μες στην αφάνειά μου,

Πάντα ασταθής στην σταθερότητά μου,

Πάντοτε παιδί στην ωριμότητά μου,

κι όλο κωμική στην τραγικότητά μου.

Πόσο θλιβερή μέσα στην ευτυχία!

Πόσο χαοτική μέσα στην ηρεμία!

Πόσο ελπιδοφόρα στην μελαγχολία!

Πόσο στριφογύρισμα στην ακινησία!

Πόσο ανάμεσα σε δύο άκρα... 

να κινούμαι!

Πόσο ανάμεσα σε δύο κόσμους...

Δεν το αρνούμαι!!!

Πόσοι εαυτοί μέσα σε έναν!

Από τον καθέναν στον κανέναν!

Πόσες σκέψεις μέσα σε μία!

Πότε είμαι σ’ όλες πότε σε καμία!

Πόση αντίφαση.

Πόση αντίδραση.

Πόση αντίρρηση.

Πόση αντίθεση.

Πόση οργάνωση μέσα στην αταξία!

Πόση πτώση μες στην δημιουργία!

Πάντα στη ζωή μου να παραπατώ!

Πάντα προσπαθώντας... να ισορροπώ! 

Σ

 

Σ

 

Ήμουν ψευδή και, μάλλον, είμαι ακόμα,

το «σίγμα» μου δεν σβήνεται με γόμα,

προσπάθησα πολύ να το διορθώσω,

το «μοιάζει κάπως θήτα» να μειώσω,

το σίγμα το «σωστό» να εμφυχώσω,

και όλα, κάπως όμορφα, να τα μεταμορφώσω!

 

Ήμουν παιδί, στα δόντια είχα κενό,

κι αυτό έκανε το «σίγμα» μου στενό,

συνήθισε να λέγεται αλλιώς,

προσπάθησα, δεν το άλλαξε ο καιρός,

έκανα τις ασκήσεις μου, καθημερινά,

μα πρόοδο δεν έβλεπα, αλήθεια, ειλικρινά!

 

Ήμουν μικρή, δεν καταλάβαινα το «λάθος»,

μα όλες τις «σίγμα» εργασίες τις έκανα με πάθος!

Εμένα μου ακουγόταν το «σίγμα» μου σωστό,

και πώς να αλλάξω θέση για ένα χιλιοστό;

Κοίταζα τον καθρέφτη, μίλαγα δυνατά,

κι έλεγα τις λέξεις μου με κάποια διαφορά...

 

Το «Σίγμα» της ζωής μου, που είναι συχνά ψευδό,

κάπως πιο «θολωμένο», κάπως μη καθαρό,

άλλοι το βρήκαν άσχημο, άλλοι ενοχλητικό,

άλλοι το βρήκαν όμορφο και γοητευτικό,

εγώ το ένιωθα απλά, όπως μιλάω εγώ,

το ένιωθα δικό μου, το ένιωθα «σωστό».

 

Τώρα δεν είμαι πια μικρή, τώρα δεν είμαι πια παιδί,

Τώρα δεν είμαι σίγουρη αν είμαι πια ψευδή...

Το Σίγμα-Θήτα μου ζητάει να εκφραστεί...

Το αφήνω να υπάρχει σε κάθε του στιγμή...

Πότε είναι Σίγμα σταθερό, πότε είναι Θήτα πιο θολό,

Πότε είναι κάτι ενδιάμεσο, δεν είναι καθαρό...

 

Στα όσα χρόνια έζησα, στα όσα χρόνια ζω,

Άνθρωποι που Αγάπησα, Άνθρωποι που Αγαπώ,

Μου είπαν δεν ακούνε το «σίγμα» το θολό...

Κι εγώ αναρωτήθηκα τι να σημαίνει αυτό...

Ίσως, λοιπόν, σημαίνει πως αν σε Αγαπήσουν...

Κι αυτά που σε δυσκόλεψαν στο τέλος θα κυλήσουν...

 

Δεν είναι πως το «σίγμα» μου έχει «διορθωθεί»...

Το αντίθετο, συχνά, αλλιώς θα ειπωθεί...

Μα όσοι με Αγάπησαν και όσοι με Αγαπάνε,

απλά δεν το προσέχουν, απλά το προσπερνάνε...

Η Αγάπη έχει μια απλότητα σε όλα της τα σημεία...

Κι αυτά που μοιάζανε «στραβά» τα δείχνει σαν ευθεία...

Κάθε μέρα και από... Κάτι.

Κάτι καινούργιο, σημερινό,

κάτι παλιό και χθεσινό,

κάτι που έγραψα, κάτι που είπα,

κάτι που έζησα, κάτι που είδα,

κάτι που ένιωσα, κάτι που βρήκα,

κάτι που έχασα, κάπου που βγήκα,

κάπου που χάθηκα,

κάπου που στάθηκα,

κάτι σημειώσα,

μισοτελειώσα,

κάτι τσαλάκωσα,

το ψυχοπλάκωσα,

μία ζωή,

σε ένα χαρτί,

μία γραφή, 

να εκφραστεί,

πότε φωνή,

πότε σιωπή,

κάτι που γράφτηκε,

κάτι που θάφτηκε,

κάτι κουράστηκε,

κάτι ξεχάστηκε.

Κάτι.

Δεν ξέρω ακόμα τι.

Κάτι. 

Που γράφει η στιγμή.

Κοίτα να δεις...

Κοίτα να δεις που ψάχνωντας εικόνες ήρθε αυτή απέναντί μου και με συνάντησε και με συγκίνησε...

Κοίτα να δεις που γνωριστήκαμε... Κοίτα να δεις που αναγνωριστήκαμε... Κοίτα να δεις που Αγαπηθήκαμε...

Όχι δεν είναι τα μάτια της που είναι σαν τα δικά μου...

Όχι δεν είναι τα μαλλιά της που είναι σαν τα δικά μου...

Όχι δεν είναι οι κινήσεις της που δεν είναι σαν τις δικές μου...

Ποτέ δεν χόρευα τόσο «σωστά»... Ποτέ δεν χόρευα τόσο κομψά...

Δεν είναι οι άκρες των χεριών της... Δεν είναι οι μύτες των ποδιών της...

Δεν είναι αυτά που μου μοιάζουν... ούτε αυτά που δεν μου μοιάζουν...

Δεν είναι που αισθάνομαι πως είμαι και δεν είμαι εγώ...

Δεν είναι αυτό...

Είναι που μεγαλώσαμε μαζί. Ναι, ναι... Βέβαια εκείνη είναι ακόμα παιδί... εγώ όχι... Ίσως να είναι καλύτερα να πω πως μεγάλωσα εγώ μαζί της κι όχι πως μεγάλωσε κι εκείνη με εμένα... 

Κοίτα να δεις που έμεινε παιδί...

Κοίτα να δεις που έμεινα παιδί... και προσπαθώ να ξεγελάσω τον κόσμο πως μεγάλωσα... ή μήπως προσπαθώ να ξεγελάσω τον εαυτό μου πως δεν μεγάλωσα... ή μήπως δεν ξεγελάω κανέναν ούτε τους άλλους ούτε τον εαυτό μου... μήπως απλά είμαι και δεν είμαι παιδί... 

Κοίτα να δεις που ένας καθρέφτης δείχνει μία εικόνα... την δική σου. 

Αλλά...

Κοίτα να δεις που και μια εικόνα μπορεί να γίνει ένας καθρέφτης... ο δικός σου...

Μέσα σε αυτήν την εικόνα με είδα... Με είδα παιδί...

Κι όχι γιατί είμαι το ζωγραφισμένο κορίτσι! Όχι δεν με είδα ζωγραφισμένη! Δεν με είδα μέσα στον πίνακα με είδα έξω από αυτόν! Ζωντανή! Να αναπνέω! Να περπατάω! Να είμαι στους δρόμους! Παιδί! Να κρατάω κάποια χρήματα στα χέρια μου! Να τρέχω! Τα μάζευα! Λίγα λίγα... πεντακόσιες δραχμές μου είχαν πει! Πολλά χρήματα!!! Πολύς χρόνος χρειάστηκε!!! Κι όταν πια κατάφερα να τα μαζέψω... Να πηγαίνω στο μαγαζί! Και να αγοράζω ένα μπεζ ανοιχτό μικρό ξύλινο καδράκι... που μέσα είχε αυτήν την εικόνα. Αυτήν… που είχα χρόνια να την δω! Που την συνάντησα τώρα με την απόσταση και την μη απόσταση της τεχνολογίας! Που έσπασε τον χρόνο! Που έφερε την μνήμη! Την αναγνώρισα αμέσως! Με αναγνώρισε αμέσως! Την είχα στο δωμάτιό μου. Τόσα χρόνια... Πόσα χρόνια... Τόσα πολλά που έμοιαζαν ατελείωτα χρόνια. Δίπλα στην άλλη μπαλαρίνα μου που δεν ήταν παιδί! Έχει κι εκείνη την δική της ιστορία... αλλά είναι για άλλη φορά... Την κράτησα στα χέρια μου. Την κρέμασα, μόνη μου, στον τοίχο! Ή μήπως ζήτησα την βοήθεια του μπαμπά; Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι κανέναν να με βοηθάει να την κρεμάω. Αλλά μπορεί να ευθύνεται και ο ενθουσιασμός μου! Θυμάμαι να την κοιτάζω. Ήταν μαζί μου. Κοίτα να δεις που με θυμήθηκε όπως κι εγώ την θυμήθηκα. Κοίτα να δεις που μιλήσαμε και με ρώτησε πού βρίσκομαι και τι κάνω και πώς είμαι κι αν τα κατάφερα... γιατί εκείνη γνωρίζει... γνωρίζει ποια ήμουν πριν φτάσω στο ποια είμαι τώρα. Κι αυτά τα «M» του ονόματος της δημιουργού πάντα τα αισθανόμουν... ακόμα κι αυτά είναι ταιριαστά με τα δικά μου «Μ». Την ρώτησα κι εγώ... πώς είναι... Ακόμα χορεύει... μου είπε πως είναι καταδικασμένη να μείνει για πάντα παιδί... θα ήθελε να μεγαλώσει... της είπα πως είμαι καταδικασμένη να μεγαλώνω... θα ήθελα να μείνω για πάντα παιδί... και τότε αισθανθήκαμε πως δεν χρειάζεται η μία να μείνει παιδί και η άλλη να μεγαλώσει... Σπάσαμε το χρόνο και γίναμε ένα... Είμαστε και τα δύο και οι δύο!

Κοίτα να δεις που τα δάχτυλά μου πρώτη φορά παίρνουν την σωστή θέση... Κοιτά να δεις που τα μαλλιά της αρχίζουν να γκριζάρουν... Κοίτα να δεις που τα δάκρυά μας είναι κοινά όπως κοινή είναι και η ζωή μας... Κοίτα να δεις που έζησα μέσα σε έναν πίνακα δίνοντάς της ζωή... Κοίτα να δεις που γεννήθηκε μέσα από εμένα... Την έκανα ζωντανή... Με έκανε ζωντανή... Της έφτιαξα τη ζωή... Μου έσωσε τη ζωή... 

Κοίτα να δεις... τα όσα δεν βλέπονται και δεν ακούγονται. 

Αν πας κοντά στον πίνακα θα ακούσεις την καρδιά της να χτυπάει. Είναι ζωντανή. 

Και θα δεις την κίνησή της! Την βλέπεις να χορεύει; Μπορείς να την δεις;

Κοίτα να δεις... αν μπορείς να την δεις...

Κοίτα να δεις... αν μπορείς να με δεις...

Μπορείς να με δεις; Μπορείς να ακούσεις την καρδιά μου να χτυπάει; Είμαι ζωντανή.

Κι αυτό το οφείλω και σε εκείνην... το οφείλω και σε εμένα... το οφείλω σε εμάς... 

Κοίτα να δεις μία εικόνα πόσα μπορεί να σου φέρει στο μυαλό... 

Μία στιγμή μπορεί να φέρει τη ζωή. 

Με τα πρώτα χρήματα της ζωής μου... έφερα στα χέρια μου αυτήν την εικόνα... Αυτό το κορίτσι... Μαζί χορέψαμε στην καθημερινότητα της ζωής... Μαζί είδαμε τον κόσμο... Μαζί ζήσαμε τον κόσμο... 

Κοίτα να δεις...

Κοίτα να ζεις... 

Ακούς τα μάτια;

Κλείνω τα μάτια.

Τα ανοίγω.

Και σου ζητάω 

να κοιτάξεις μέσα σε αυτά

και να διαβάσεις την ιστορία μου.

Μπορείς άραγε να ακούσεις το βλέμμα μου;

Πάντοτε πίστευα πως τα μάτια των Ανθρώπων είχαν και έχουν φωνή, για αυτούς που έχουν ανοιχτή καρδιά να την ακούσουν. 

Λέμε «Άκου την καρδιά σου...».

Ωραίο θα ήταν και το... «Ακολούθησε το βλέμμα σου...».

Στα βλέμματα των άλλων είδα τον εαυτό μου.

Στο βλέμμα το δικό μου ένιωσα τους άλλους.

Τα μάτια δεν είναι μόνο καθρέφτης της ψυχής.

Είναι καθρέφτης της ζωής.

Σου ζητάω 

να κλείσεις τα μάτια σου,

να τα ανοίξεις,

να κοιτάξω μέσα σε αυτά,

και να διαβάσω την ιστορία σου.

Μπορώ άραγε να ακούσω το βλέμμα σου;

(Θα με αφήσεις;)

Νομίζω έχω ανοιχτή καρδιά.

Μπορώ να ακούσω τη φωνή σου;

Μπορώ να νιώσω τη ζωή σου;

Λέμε «Ακολούθησε την καρδιά σου...».

Ωραίο θα ήταν και το «Άκουσε τα μάτια σου...». 

Όταν ακούς τα δικά σου μάτια...

Ακούς και τα μάτια των άλλων... 

Όταν ακολουθείς το δικό σου βλέμμα...

Συναντάς και τα βλέμματα άλλων... 

Κι εκεί που συναντήθηκαν αλήθινα βλέμματα... γεννήθηκε η ουσία. 

Αν ακούς 

τη φωνή των ματιών...

Μιλάς και

τη γλώσσα των καρδιών...

Ποιήματα του κάποτε...

 

 

(Ποιήματα που έγραφα όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών...)

 

29/05/1998

 

Νιώσε τη γεύση του νερού στο πρόσωπό σου,

άγγιξε την πρωινή δροσιά,

χαιρέτα ανοίγοντας τα χέρια τον ήλιο,

περπάτα στο χορτάρι αργά.

 

Άκουσε τους διάφορους ήχους,

κλείσε τα μάτια σφιχτά,

γράψε αόρατους στίχους,

φύγε πετώντας μακριά.

 

Χόρεψε δίχως δισταγμούς,

ούρλιαξε για ν' ακουστείς,

άσε πίσω αναστεναγμούς,

τρέξε κι ας φοβηθείς.

 

Γέλα υστερικά,

κλάψε όσο επιθυμείς,

υπόμεινε καρτερικά,

ζήσε για όσο ζεις.

Ανθρώπινοι Αγώνες

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που οργανώνουν κάποιους «ανθρώπινους» αγώνες. 

Είναι οι διοργανωτές.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρουσιάζουν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.

Είναι οι παρουσιαστές.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.

Είναι τα «άλογα».

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.

Είναι οι θεατές. 

Για να γίνουν αυτοί οι «ανθρώπινοι» αγώνες... χρειάζονται...

Και οι διοργανωτές

Και οι παρουσιαστές

Και οι συμμετέχοντες

Και οι θεατές.

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.

Μία ταινία που αξίζει να δει κανείς.

Αυτοί που εκμεταλλεύονται την πείνα των ανθρώπων.

Αυτοί που χειροκροτάνε την πείνα των ανθρώπων.

Και οι Άνθρωποι που πεινάνε, που κυριολεκτικά πεινάνε, και που χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως για το ποιος θα επιβιώσει σε έναν απάνθρωπο διαγωνισμό καταδικασμένοι όλοι να χάσουν και κανένας να μην «κερδίσει».

Ένα θέμα μιας σχετικά παλιάς ταινίας.

Σας θυμίζει κάτι;

Ένα θέμα μιας σχετικά καινούργιας πραγματικότητας;

Άνθρωποι-Αριθμοί.

Στοιχήματα-Ψηφοφορίες.

Ποιος θα μείνει.

Ποιος θα αντέξει.

Ποιος θα επιβιώσει.

Η μόνη διαφορά;

Αυτό δεν είναι ταινία είναι πραγματικότητα.

Και έχει όνομα. 

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που οργανώνουν κάποιους «ανθρώπινους» αγώνες. 

Είναι οι διοργανωτές.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρουσιάζουν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.

Είναι οι παρουσιαστές.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.

Είναι τα «άλογα».

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παρακολουθούν αυτούς τους «ανθρώπινους» αγώνες.

Είναι οι θεατές. 

Για να γίνουν αυτοί οι «ανθρώπινοι» αγώνες... χρειάζονται...

Και οι διοργανωτές

Και οι παρουσιαστές

Και οι συμμετέχοντες

Και οι θεατές.

Πληγώνουν τους Ανθρώπους πριν να γεράσουν.

Μία πραγματικότητα που δεν αξίζει να ζει κανείς.

Αυτοί που εκμεταλλεύονται.

Αυτοί που χειροκροτάνε.

Και οι Άνθρωποι που πεινάνε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Ανθρώπινος εξευτελισμός.

Ανθρώπινος υποβιβασμός.

Και συνηθίζουμε. 

Στον υποβιβασμό.

Στον εξευτελισμό.

Και συνεχίζουμε.

Αυτόπτες μάρτυρες σε έναν εγκληματικό «χορό» εκμετάλλευσης μέχρι τελικής πτώσεως. 

Ένα θέαμα μη καθημερινής καθημερινότητας.

Ένα θέαμα μιας παρανοϊκής, παράλογης, «πραγματικότητας».

Και έχει όνομα: «ριάλιτι». 

(Ένα θέαμα μιας σχετικά παλιάς ταινίας.

Ένα θέαμα μιας σχετικά καινούργιας πραγματικότητας.)



Δεν αξίζει σε κανένα άλογο...

Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο...

Ανθρώπινη Αμνησία

 A

(Η «Ανθρώπινη Αμνησία» είναι φτιαγμένη με λέξεις που Αρχίζουν από Άλφα. Γράφτηκε, πριν πολλά πολλά χρόνια, για να γίνει το τραγούδι μιας παράστασης που, τελικά, δεν παρουσιάστηκε. Με θυμάμαι να είμαι ενθουσιασμένη και όταν μου ήρθε η ιδέα και όταν την έγραψα και όταν άρχισα να βρίσκω μελωδίες και τρόπους μουσικούς με τους οποίους θα ήθελα να την υποστηρίξω και να την παρουσιάσω. Με θυμάμαι να τραγουδάω σημεία της περπατώντας σε δρόμους. Με θυμάμαι να περνάω σημεία της τριγυρνώντας σε σκέψεις. Την Αγάπησα. Είχα καιρό να την δω και να την διαβάσω (χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπόρεσα ποτέ να την ξεχάσω!). Φτιάχνοντας τα χαρτιά μου, ήρθε ξανά μπροστά μου. Τι ωραία συνάντηση!!! Η μορφή της δεν είναι έτσι ακριβώς όπως είναι κανονικά. Κάποια πράγματα που επαναλαμβάνονται λέγονται ταυτόχρονα έχοντας διαφορετικά μουσικά μοτίβα. Δεν βιάζομαι να πω πως θα γίνει ή πως δεν θα γίνει κάτι μαζί της, πως θα την ανεβάσω ή δεν θα την ανεβάσω στην σκηνή, πως θα την ηχογραφήσω ή πως δεν θα την ηχογραφήσω ή πως θα γίνει οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να γίνει με αυτήν... Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει, η πορεία θα δείξει. Αυτό που μπορώ να κάνω σίγουρα, όμως, είναι να την τιμήσω, με το να την μοιραστώ εδώ. Ας είναι αυτή η πρώτη μου Ανάρτηση για την καινούργια χρονιά. Ας είναι μία Ανάρτηση Ανθρώπινης Αμνησίας...) 

 

Ανθρώπινη Αμνησία

Απορώ.

Ανήκω στους ανθρώπους;

Άρχισαν οι αμφιβολίες.

Πού είναι άραγε οι αξίες;

Ποια είναι η αλήθινη αμαρτία;

Η ανθρώπινη αμνησία.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Το αποτέλεσμα (ήρθε) από την αιτία

Το αίτημα από την αδικία

Η αμφιβολία από την αδιαλλαξία

Η αδράνεια από την αδιαφορία

Το άγχος από την αβεβαιότητα

Κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους... η ανθρωπότητα.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Η ανάγκη για αλλαγή

δεν αντέχει άλλη αναβολή

μα αν αυτή είναι η ανθρωπότητα

δεν αρκεί μια αιωνιότητα

Απανθρωπιά και αναισθησία

μας αιχμαλώτισε η ακυβερνησία.

Το αποτέλεσμα από την αιτία

Το αίτημα από την αδικία

Η αναρχία από την ανομία

Η άγνοια από την απαιδευσία

Η αγανάκτηση από την ανισότητα

Κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους, κι απ’ τους ανθρώπους... η ανθρωπότητα.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Η ανάγκη για αλλαγή

δεν αντέχει άλλη αναβολή

μα αν αυτή είναι η ανθρωπότητα

δεν αρκεί μια αιωνιότητα.

Απανθρωπιά και αναισθησία

μας αιχμαλώτισε η ακυβερνησία.

Η Αξιοπρέπεια και η Ακεραιότητά μου...

Αναζητούν την Ανθρωπότητά μου...

Η ατροφία από την αφαγία

Η αχρωμία από την αφορία

Η αφθονία από την αυτονομία

Η αχρηστία από την αχρησία

Η αντιδικία από την ατιμία

Η ατομοκρατία από την αχαριστία

Η αταξία από την αυτοδυναμία

Η αφοβία από την αταραξία

Η αυτοπροστασία από την αφυλαξία

Η αυτοπειθαρχία από την αυτογνωσία

Η αυτοκτονία από την ασφυξία

Η αυθαρσία από την αθανασία

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Άνθρωποι αιχμάλωτοι ανθρώπων.

Η ανάγκη για αλλαγή

δεν αντέχει άλλη αναβολή

μα αν αυτή είναι η ανθρωπότητα

δεν αρκεί μια αιωνιότητα

Απανθρωπιά και αναισθησία

μας αιχμαλώτισε η ακυβερνησία.

Η Αξιοπρέπεια και η Ακεραιότητά μου...

Αναζητούν την Ανθρωπότητά μου...

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν... 

την ανθρωπότητά μου...

Ανησυχώ για την αδράνειά μας.

Αλίμονο... Άθελά μας...

Ασυνείδητα αυτοκτονούμε.

Απλά δεν αντιδρούμε.

Απόρω.

Ανήκω στους ανθρώπους;