Ακαπέλα

Μια φορά είπα στο λύκειο ένα τραγούδι ακαπέλα. Έτσι απλά... στάθηκα μπροστά σε όλο το σχολείο... σε ένα γεμάτο τεράστιο αμφιθέατρο... χωρίς μουσική... χωρίς πιάνο ή κιθάρα ή κάτι... χωρίς καθοδήγηση αφού δεν είχαμε δάσκαλο μουσικής... χωρίς να χρειαστεί να πάρω τόνο από κάπου... χωρίς κάποιον άλλον δίπλα μου για να το τραγουδήσουμε μαζί... χωρίς να έχω ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις... χωρίς να γνωρίζω πώς να τραγουδήσω... Με μόνη ανάγκη να εκφραστώ... να πω τα συναισθήματά μου μέσα από τις λέξεις ενός τραγουδιού... Στο σχολείο μου δεν είχε ξαναγίνει... Το να βγει κάποιος και να τραγουδήσει σόλο... έτσι, μόνος του... Είχαμε μια χορωδία που ήταν, λίγο εώς πολύ, ταλαιπωρημένη και παραπεταμένη... γιατί δεν είχαμε κάποιον καθηγητή να μας οδηγεί, να μας συντονίζει, να μας οργανώνει... Από εκείνο το σημείο και μετά... στις επόμενες γιορτές άρχισαν να τραγουδάνε κι άλλοι σόλο... εγώ πάλι δεν ξανατραγουδήσα πέρα από εκείνην την μία φορά... Θυμάμαι ακόμα την σιωπή που απλώθηκε... Θυμάμαι ακόμα την τρεμάμενη φωνή μου να γεμίζει τον χώρο... Το να κάνει κανείς λυκειόπαιδα να σταματήσουν να μιλάνε ή να κοροϊδεύουν ή να βαριούνται σε σχολική γιορτή φάνταζε αδύνατο... Κι όμως... Με το που ξεκίνησα, όλα σταμάτησαν... Οι ήχοι... Οι φωνές... Ο χρόνος... Δεν κατάλαβα πότε ξεκίνησα και πότε σταμάτησα το τραγούδι... Το μόνο που κατάλαβα ήταν το ότι τραγούδησα μέσα από την καρδιά μου... από τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μου βγήκαν οι νότες και οι λέξεις... Δεν κοίταζα τους ανθρώπους... Κοίταζα αλλού... σε ένα δικό μου σημείο εσωτερικό... σε έναν δικό μου κόσμο εξωτερικό... Όταν πια τελείωσε το τραγούδι μου... είδα πρόσωπα δακρυσμένα... Και μετά την γιορτή ερχόντουσαν να μου μιλήσουν... για αυτό που ένιωσαν... Ανέβηκα αρκετές φορές στην σκηνή μετά από αυτό... Δεν εννοώ στο σχολείο... Εννοώ μετά... Αλλά εκείνη η μία φορά που τραγούδησα αυτό το ένα τραγούδι... ήταν η μοναδική φορά που με είδε η μητέρα μου στην σκηνή... Δεν με είδε ποτέ να «παίζω». Με είδε, όμως, να τραγουδάω... Αυτό το ένα τραγούδι που είπα... αυτό το ένα τραγούδι που άκουσαν εκείνη την ημέρα όλοι όσοι ήταν σε αυτό το αμφιθέατρο... ήταν ένα τραγούδι που μέχρι σήμερα με συγκινεί... Ο αρχηγός. Ίσως να είναι τα καπέλα από χαρτί, ίσως να είναι τα ξύλινα τουφέκια, ίσως να είναι που ο «πόλεμος» ήταν γιορτή, τότε, κάποτε, στα παλιά μας στέκια. Ίσως να είναι που αργότερα ένιωσα τα καπέλα να μην είναι χάρτινα πια, ίσως να είναι που αργότερα ένιωσα τα όπλα να γίνονται πραγματικά, ίσως να είναι που ο πόλεμος δεν ήταν ψεύτικος και ήρθε κοντά μου... ίσως να είναι που ο θάνατος έφτασε και διαπέρασε την καρδιά μου... Πολλά, ίσως... Μα ένα σίγουρο... Υπάρχουν κάτι ημέρες και κάτι ημερομηνίες... όπως... η, κάθε χρόνο, 17 Νοεμβρίου... που τις «γιορτάζω» ακόμα με αυτές τις νότες στο μυαλό μου αυτού του τραγουδιού... και με αυτές τις λέξεις... με αυτούς τους στίχους...

Και με στιγμάτισε... σαν κορίτσι, σαν έφηβη, σαν κοπέλα...
Αυτό το «Φτιάχναμε καπέλα» που ειπώθηκε ακαπέλα...

H ζωή... αξίζει;

«Η ζωή αξίζει να την ζεις όταν έχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις»

(Από την ταινία μικρού μήκους «Ο Θανατοποινίτης» που προβλήθηκε στην ημερίδα με θέμα «Ο πολιτισμός ως μέσο επανένταξης των κρατουμένων» και που γυρίστηκε από επαγγελματίες του κινηματογραφικού χώρου και από ανθρώπους που ήταν ή συνεχίζουν να είναι μέσα στις φυλακές του Κορυδαλλού).

(Μία-δύο ερωτήσεις εμπεριέχουν κάποια πράγματα για την ταινία που είναι κρίμα να τα διαβάσει κάποιος πριν να δει την ταινία...)

Αξίζει η ζωή;
Αξίζει η ζωή σου;
Αξίζει να ζεις την ζωή σου;
Αξίζεις να ζεις την ζωή σου;
Ἐχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις;
Αξίζει να πεθάνεις;
Αξίζεις να πεθάνεις;
Ποια είναι η σχέση ζωής και θανάτου;
Ποια είναι η σχέση θανάτου και ζωής;
Ποια είναι η σχέση αξίας ζωής και αξίας θανάτου;
Τι σημαίνει «αξία»;
Τι σημαίνει «αξίζει»;
Τι σημαίνει «ζω»;
Τι σημαίνει «πεθαίνω»;
Τι σημαίνει «ζωή»;
Τι σημαίνει «θάνατος»;
Τι σημαίνει «ελεύθερία»;
Τι σημαίνει «φυλακή»;
Ποια είναι η φυλακή σου;
Ποιες είναι οι φυλακές σου;
Ποιο είναι το κελί σου;
Πώς είναι τα κάγκελα;
Πόσα είναι τα κάγκελα;
Από πού μπορεί να μπει λίγο φως;
Πώς μπορούν να γκρεμιστούν οι τοίχοι του κελιού σου;
Τι ζητάς από την ζωή σου;
Τι ζητάς από τον θάνατό σου;
Τι σημαίνει σύνδεση για εσένα;
Τι σημαίνει λύτρωση για εσένα;
Πώς θα ελευθερωθείς;
Από τι θα ελευθερωθείς;
Πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου;
Πώς είναι η ζωή σου;
Ποιος θα ήθελες να είναι ο θάνατός σου;
Πώς θα ήθελες να είναι ο θάνατός σου;
Έχω κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνω;
Έχω κάτι για το οποίο αξίζει να ζω;
Και τελικά αυτό το κάτι που αξίζει να ζω είναι το ίδιο κάτι για το οποίο αξίζει και να πεθάνω ή είναι κάτι διαφορετικό;
Αν σε έκλειναν σε ένα κελί για μέρες, μήνες, χρόνια... και σου έδιναν μία κιμωλία, μόνο μία κιμωλία... εσύ τι θα έκανες;
Θα έγραφες στους τοίχους σου; Ή δεν θα έγραφες στους τοίχους σου;
Κι αν έγραφες τι θα έγραφες;
Ποια θα ήταν η δική σου ανάγκη;
Τι θα ήθελες να βγει από μέσα σου;
Ποιο είναι το μήνυμά που άραγε θα γεννιόταν και δεν θα άντεχε να μην εκφραστεί;
Τι θα σε έπνιγε αν δεν γραφόταν;
Τι θα σε σκότωνε αν δεν γινόταν;

Ποιος είσαι;
Ποιος θα ήθελες να είσαι;
Ποιος γίνεσαι;

Πριν σε σκοτώσουν τι θα ήθελες να ζήσεις;

Πριν σκοτωθείς τι θα ήθελες να ζήσεις;
Πριν ζήσεις τι θα ήθελες να σκοτώσεις;

Οι τοίχοι γκρεμίζονται...
Οι κιμωλίες τελειώνουν...
Οι ζωές χάνονται...

Μα τα μηνύματα; Οι σκέψεις; Τα συναισθήματα;

Είναι Εδώ.
Πάντα.
Σε Εμάς.

Τρίτη πρωί (28.10.2018)

(Μία εβδομάδα πριν)

Περιμένω, λοιπόν, κάτι ιατρικά αποτελέσματα... από δύο διαφορετικούς γιατρούς...

Στον έναν γιατρό μου είχαν πει πως τα αποτελέσματα θα βγουν μετά από δέκα ημέρες... Κάπου στις δώδεκα ημέρες... παίρνω τηλέφωνο και μου λέει η γραμματεία πως θα με πάρει ο γιατρός όταν είναι... Περνάνε άλλες δέκα ημέρες... κανένα νέο... Περνάνε κι άλλες μέρες... Τίποτα...

Σήμερα με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός αλλά, επειδή το είχα στο αθόρυβο εκείνη την ώρα, δεν το άκουσα. Λαμβάνω, λοιπόν, γραπτό μήνυμα πως είναι ο γιατρός και μετά μία ερώτηση «Τα αποτελέσματα είναι καλά;;»... με δύο ερωτηματικά στο τέλος... Εεεεεε... αναρωτιέμαι... εγώ πού να ξέρω αν είναι καλά... εγώ περίμενα να με πάρει ο γιατρός να μου πει αν είναι καλά... Του απαντάω κι εγώ "Δεν ξέρω! Σας πήρα πριν μέρες και μου είπαν πως θα με πάρετε εσείς να μου πείτε όταν βγουν...". Ένα άγχος αρχίζει να με γεμίζει... Ποτέ δεν μου έχει στείλει γιατρός γραπτό μήνυμα... πόσο μάλλον να με ρωτάει κιόλας για τα αποτελέσματα που περιμένω... "Επειδή τρέχω σήμερα... να σας τηλεφωνήσω αύριο;"... και μετά μου έρχεται απάντηση πως έχουν βγει τα αποτέλεσματα και να περάσω από εκεί να τα πάρω.

Άγχος εγώ. Έχουν βγει τα αποτελέσματα; Και γιατί δεν μου λέει αν είναι καλά; Και γιατί πιο πριν με ρώτησε αν είναι καλά;

Τον παίρνω τηλέφωνο αμέσως τον ρωτάω «Είναι καλά τα αποτελέσματα;»
«Ναι» μου λέει «Αφού σου το έγραψα!».

Και ο υπόλοιπος διάλογος πηγαίνει κάπως έτσι...

«Δεν μου το γράψατε...»
«Δεν διάβασες το πρώτο μήνυμά μου;»
«Το διάβασα. Με ρωτούσατε αν είναι καλά τα αποτελέσματα.»
«Δεν σε ρωτούσα.»
«Μα είχατε ερωτηματικό...»
«Α... έβαλα ερωτηματικό αντί για τελεία;» (ήταν κι εκείνος μπερδεμένος) «Τέλος πάντων, είναι καλά τα αποτελέσματα. Να έρθεις να τα πάρεις όποτε θέλεις.»

Κλείνουμε το τηλέφωνο... Εντάξει η καρδιά μου πήγε κι ήρθε αλλά τα αποτελέσματα είναι καλά. Αυτό είναι αυτό που έχει σημασία. Αυτό είναι αυτό που μετράει.

Χτυπάει το κινητό μου. Ξανά. Με παίρνει αμέσως τηλέφωνο πάλι ο γιατρός.

«Πάντως» μου λέει «για την ιστορία... πήγα να κοιτάξω το μήνυμα... δεν έβαλα ερωτηματικό έβαλα φατσούλα...»
«Κι εγώ» του λέω (πήγα να το δω γιατί σκέφτηκα για μια στιγμή μήπως είδα την τελεία σαν ερωτηματικό στο άγχος μου) «πήγα να το κοιτάξω... μου έχει έρθει το μήνυμα με δύο ερωτηματικά στο τέλος. Μάλλον η φατσούλα του δικού σας κινητού έγινε ερωτηματικά στο δικό μου...»

Γελάσαμε αμήχανα και οι δύο...

Γιατί η ζωή μου, είναι γεγονός, είναι φορές που μοιάζει με ένα μεγάλο ανέκδοτο.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και σκεφτόμουν... Αυτός είναι ένας από τους λόγους που... δεν πρέπει να δίνει κανείς τόσο βάρος στα γραπτά μηνύματα... στα σημεία στίξης... ποτέ δεν ξέρεις τι έχει συμβεί στην πορεία μέχρι να φτάσει το μήνυμα σε εσένα...

Είμαι σίγουρη πως ο γιατρός ήθελε να με ξεαγχώσει και για αυτό μου έστειλε αμέσως, με το που είχε τα αποτελέσματα και αφού δεν με βρήκε στο τηλέφωνο, γραπτό μήνυμα και μάλιστα με φατσούλα! Πού να ξέρει κι αυτός τι θα κάνει η φατσούλα κάπου στην διαδρομή...

Πάνε αυτά τα αποτελέσματα... Πάμε για τα άλλα... Σε κανένα δεκαήμερο, λογικά, θα έρθουν κι αυτά... Είχαν πει σε είκοσι ημέρες... πέρασαν κάποιες... θα περάσουν κι άλλες...

Ας έχουν κι αυτά χαμογελαστή φατσούλα... κι ας την νομίσω για ερωτηματικό... για θαυμαστικό... για οτιδήποτε... δεν με πειράζει...