Συζήτηση

Πήγα, λοιπόν, σε ένα ντοκιμαντέρ.
Δεν γινόταν να μην πάω.
Άκουσα τις λἐξεις: Παρατήρηση. Θέατρο. Ψυχολογία.
Είδα πως η προβολή ήταν και κοντά στο σπίτι μου.
Είδα πως έχει και χαμηλό εισιτήριο.
Και απλά... πήγα.

Δεν μου άρεσε το ντοκιμαντέρ. Καθόλου; Καθόλου. Σχεδόν καθόλου. Πέρα από κάποιες στιγμές και από κάποιες σκόρπιες ιδέες... δεν μου άρεσε. Έμεινα μέχρι το τέλος και γιατί ήθελα να μείνω μέχρι το τέλος αλλά και γιατί, κυρίως, ήθελα να ακούσω την συζήτηση που θα γινόταν με τον σκηνοθέτη μετά.

Συζήτηση.

Έχει σημασία η λέξη. Έχει σημασία η έννοια.

Χαίρομαι που πήγα. Κι ας μην μου άρεσε.
Χαίρομαι που έμεινα μέχρι το τέλος κι αν μην μου άρεσε ούτε η «συζήτηση».

Και θα σας πω έναν από τους λόγους που δεν μου άρεσε η «συζήτηση»:
ΔΕΝ ήταν συζήτηση.

Ο σκηνοθέτης αφού είπε κάποια πράγματα ρώτησε το κοινό αν υπάρχουν ερωτήσεις.

Προσέξτε... Δεν είπε στο κοινό να αναλύσει ο καθένας την ιστορία της ζωής του ούτε είπε στο κοινό να αναλύσουν την ταινία του. Είπε, καθαρότατα, αν υπάρχουν ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ.

Είμαστε, όμως, τόσο πιεσμένοι... τόσο τραγικά και ασύλληπτα πιεσμένοι... που έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει ερώτηση. Θέλουμε να αρπάξουμε απεγνωσμένα οποιαδήποτε ευκαιρία για να ελευθερώσουμε το τεράστιο «εγώ» μας.

Ερώτηση, λοιπόν...

Δεν σημαίνει μονόλογος.
Δεν σημαίνει παίρνω όλο τον χρόνο ΜΟΝΟ για εμένα.

Επίσης, το ότι σου δίνεται κάποιος χρόνος για να ρωτήσεις τον δημιουργό ΔΕΝ σου δίνει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις αυτόν τον χρόνο μονοπωλιακά και προσβλητικά για τον άλλον.

Θεώρησα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ κάποια από τα σχόλια των θεατών σε βαθμό που σκέφτηκα να πάρω το μικρόφωνο απλά και μόνο για να υπερασπιστώ τον δημιουργό του οποίου δεν μου άρεσε το ντοκιμαντέρ.

Αλλά δεν ήθελα να γίνω κι εγώ μέρος της παράνοιας, της εγωιστικής συμπεριφοράς και της ανάγκης να πάρουμε αξία στα μάτια των άλλων κατεβάζοντας ή αμφισβητώντας την αξία κάποιου άλλου.

Είπα στον εαυτό μου: «Όχι. Αν πάρεις το μικρόφωνο θα είναι για να πεις ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ. Με αρχή, μέση, τέλος. Και το πιο σημαντικό... με ερωτηματικό. Μια απλή ευθεία ερώτηση στον δημιουργό. Που θα σε ενδιαφέρει να ακούσεις την απάντησή της.»

Τελικά δεν το πήρα το μικρόφωνο. Γιατί ο χρόνος «χάθηκε», κυρίως, σε έναν άνθρωπο του κοινού (σε ΕΝΑΝ!) που – για εμένα – φάνηκε πως ο στὀχος δεν ήταν να ρωτήσει κάτι, οτιδήποτε, μα να κάνει κριτική παρόλο που ο ίδιος είπε πως δεν κάνει κριτική.

Το έχω δει ξανά και ξανά αυτό το σκηνικό να συμβαίνει. Σε καλλιτεχνικές συζητήσεις και σε επιστημονικά συνέδρια (ναι, ναι, κι εκεί!). Πάντα πηγαίνω στις ανοιχτές συζητήσεις, όταν βρίσκω χρόνο, γιατί θεωρώ πως θα έχουν ενδιαφέρον... και, συνήθως, απογοητεύομαι αφού βλέπω ανθρώπους που δεν ρωτάνε με σκοπό να ρωτήσουν, να μάθουν, να πάρουν απάντηση, να γίνει διάλογος, να γίνει συζήτηση... περισσότερο δηλώνουν με σκοπό να γίνει μονόλογος σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές ο ομιλητής, δικαιολογημένα, δεν έχει καταλάβει ποια ήταν η ερώτηση και μετά από το λεκτικό «κατεβατό» του όποιου θεατή-ακροατή ρωτάει ευγενικά «Ε... και ποια ακριβώς ήταν η ερώτηση;»... Και η αλήθεια είναι πως, συνήθως, και το υπόλοιπο κοινό απορεί... Ποια είναι η ερωτήση;

Έχουμε ξεχάσει...

1. Τι σημαίνει ερώτηση
2. Τι σημαίνει απάντηση
3. Τι σημαίνει διάλογος
4. Τι σημαίνει μονόλογος
5. Ποια είναι η διαφορά της ερώτησης από την κατάφαση
6. Ποια είναι η διαφορά του διαλόγου από τον μονόλογο
7. Ποια είναι η διαφορά της άποψης από την κριτική
8. Τι σημαίνει ΑΚΟΥΩ πραγματικά, ΜΙΛΑΩ πραγματικά, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ πραγματικά

Έφυγα κι είχα ένα περίεργο αίσθημα κενού...

Παρόλα αυτά... σημείωσα αρκετά στο τετράδιό μου... έτσι για να μου υπενθυμίζω τι να ΜΗΝ κάνω, πως να ΜΗΝ συμπεριφέρομαι... ή γιατί ήθελα να καταγράψω κάτι που μπορεί να μου χρειαστεί κάπου, κάπως, κάποτε, στο μέλλον...

Λένε πως τίποτα δεν πάει χαμένο...
Εγώ, πάλι, τα νιώθω όλα να χανόνται...

Αλλά δεν με πειράζει...
Ας χάνεται, ό,τι χάνεται...
Αρκεί, αν γίνεται, να μην με χάνω...
Να μην χάνομαι εγώ...

Γιατί όσο δεν χάνεσαι όλο και κάτι μπορεί να βρεθεί...

Κι είναι πολύ δύσκολο να μην χάνεσαι... σε έναν κόσμο που συνηθίζει να λειτουργεί με τρόπους εντελώς έξω από εσένα...

Είναι πολύ δύσκολο... θα κρατήσω το μυαλό μου καθαρό... θα κρατήσω την ψυχή μου καθαρή... και όταν μου δοθεί ο χρόνος, η ευκαίρια, το μικρόφωνο... θα την χρησιμοποιήσω όχι για να προβάλλω το «εγώ» μα για να ρωτήσω για το «εσύ» και για να αναρωτηθώ για το «εμείς»...

(Εντάξει... Δεν ισχύει... Προσπαθώ να με πείσω πως δεν πειράζει αλλά με πειράζει... Δεν είναι καθόλου μα καθόλου «ας χάνεται, ό,τι χάνεται...». Πονάνε όσα χάνονται... και, κυρίως, για όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια και ανοιχτή την καρδιά τους και τα βλέπουν να χάνονται...)

38 & 1

38 & 1
(25.10.2018 Πέμπτη)

Καλημέρα από τον Κόσμο των 38,
σε όλες τις Ευχές σας θα πω "Ευχαριστώ",
κι αν αργήσει να έρθει κάποια απάντησή μου,
θα είναι γιατί σκέφτεται πώς να διατυπωθεί η Ευχή μου,
καμία απάντηση δεν θέλω να είναι πρόχειρη ή βιαστική,
και τι καλύτερο να απαντήσεις σε κάθε Ευχή με μια Ευχή,
ας είναι απλή, ας είναι μικρή, να είναι αλήθινη,
και μέσα από την καρδιά μου να έρθει να σας δοθεί,
μα ακόμα κι αν κάτι μου ξεφύγει και δεν σας απαντήσω,
μέσα από τα όμορφα που γράψατε εγώ θα περπατήσω,
θα πάρω το φως σας, τον κόσμο θα γυρίσω,
και με αυτό τα βλέμματα των άλλων θα φωτίσω...
Να είστε καλά για τις εικόνες και για τις μουσικές,
τα μπαλόνια, τα χρώματα και τις ζωγραφιές,
τα βίντεο, τα δώρα και όλες τις Ευχές!
Γεμίσατε με ουσία το όμορφο το χθες...
Κι ας είναι κάποια πράγματα εφήμερα,
μας δίνουν δύναμη για κάθε μας "σήμερα"...

38

38
(24.10.2018 Τετάρτη)

Μιας κι είν' τα γενέθλιά μου, θα θελα να σας πω,
τι υπάρχει στο μυαλό μου, τι σκέφτομαι εγώ,
δεν το κατάλαβα πώς κύλησε η ζωή κι έφτασα ως εδώ,
κι απ' τα 18 πώς πέρασα πια στα 38,
μία ανάσα η γἐννηση και μία η ζωή,
για αυτό έχει σημασία να ζούμε την στιγμή,
τα όνειρά είναι μέσα μου διάφορα και πολλά,
δεν έχω καταλάβει, όμως, αν είναι εφικτά,
οι δρόμοι μου πηγαίνουν προς άλλες κατευθύνσεις,
κι απ' τις ωραίες ιδέες μου δεν έχω τις διευθύνσεις...
Πού να είναι το σπίτι που κατοικεί η ψυχή μου;
Δεν έχω κάτι σταθερό. Ποια είναι η διεύθυνσή μου;
Ποιο είναι το κουδούνι μου; Ποιο είναι το όνομἀ μου;
Ποιος είναι ο όροφός μου; Ποιο το διαμέρισμά μου;
Ποια πόρτα άραγε να πρέπει να χτυπήσω;
Πού είναι ένα μέρος μέσα να κατοικήσω;
Πού είναι τα ρούχα μου; Πού είναι τα πράγματά μου;
Πού είναι οι τοίχοι, τα ταβάνια, πού τα παράθυρά μου;
Πού είναι το απολυτήριό μου; Πού είναι η ταυτότητά μου;
Πού είναι τα βιβλία μου και πού είναι τα χαρτιά μου;
Πάντοτε αισθανόμουν πως ζω μες στο κενό,
κι ο μόνος τρόπος να γεμίσει να με εμπιστευτώ...
Πού πήγε η αγάπη; Πού είναι οι έρωτές μου;
Και πόσες άραγε ήταν οι εναλλακτικές ζωές μου;
Πόσο πόνο άραγε έχω για να μετρήσω,
και πόσο φόβο έχω για να τον ηρεμήσω...
Πόσες στιγμές όμορφες; Πόσες ευτυχισμένες;
Και πόσες γλίστρισαν κι έγιναν από υπαρκτές... χαμένες;
Για χρόνια νόμιζα πως ήμουν ένα μεγάλο λάθος,
με έβγαλε απ' το σκοτάδι το ισχυρό μου πάθος,
"Θέλω να ζήσω!" είπα απλά στον εαυτό μου,
και τότε ξεκίνησε ό,τι ήτανε δικό μου.
Κι αν βρίσκομαι στο τώρα κι αν βρίσκομαι εδώ,
είναι γιατί "δίδαξα" το όμορφο "Αγαπώ",
δεν νιώθω πια να αναζητάω κανένα μονοπάτι,
αφού όλα φεύγουν κι οδηγούν στην ίδια την Αγάπη.
Κι εκεί δεν έχουμε όνομα, δεν έχουμε χαρτιά,
δεν έχουμε ούτε σώμα, δεν έχουμε σκιά,
δεν έχουμε ταβάνι, δεν φτάνουμε ψηλά,
δεν έχουμε πατώματα, δεν πάμε χαμηλά,
δεν υπάρχει κάπου μέσα να κατοικήσεις,
δεν υπάρχουν κλίμακες ούτε και διαβαθμίσεις,
δεν υπάρχουν ανισότητες και διαφοροποιήσεις,
δεν υπάρχουν βαρβαρότητες ούτε όποιας μορφής κρίσεις.
Εκεί υπάρχει το κενό, αυτό που πάντα έψαχνα να γεμίσω,
μα δεν είχα καταλάβει πως είναι αρκετό για να υπάρξω και να ζήσω...
Τίποτα άλλο δεν ζητάω πέρα απ' την ζωή,
κι από όσα μπορώ να δημιουργώ μέσα σε αυτή...
Αυτά νομίζω τα λίγα... Αυτά είναι αρκετά...
Του χρόνου θα σας γράψω για τα 39...

Δευτέρα Πρωί

Την Δευτέρα το πρωί, δύο μέρες πριν να μπω στον Κόσμο των 38, έκανα μια επέμβαση. Δεν ήθελα να το μοιραστώ εδώ πριν να γίνει αλλά τώρα που πέρασε έχω την αίσθηση πως, ίσως, μερικά από τα επόμενα κείμενά μου να ασχοληθούν με αυτό. Πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα... Το πρώτο πράγμα που θέλω να μοιραστώ είναι το παρακάτω. Έπρεπε να ξυπνήσω πολύ νωρίς αφού η επέμβαση θα γινόταν 7.30 και αρκετά μακρυά από το σπίτι μου. Έπρεπε να μην φάω και να μην πιω τίποτα, ούτε νερό. Είχα αποφασίσει πως θα πάω με ταξί και είχα πάρει τηλέφωνο από την προηγούμενη ημέρα για να έρθει να με πάρει από το σπίτι μου και για να με πάει στον προορισμό μου. Επειδή, ως γνωστόν ή άγνωστον, ανακατεύομαι στα αυτοκίνητα, όχι όλες μα τις περισσότερες φορές, είχα μια ανησυχία ακόμα και για αυτήν την αρχική διαδρομή πριν να φτάσουμε στην κλινική. Ακόμα περισσότερο επειδή θα έμπαινα με άδειο στομάχι γιατί για να μην ανακατευτώ συνήθως πρέπει να έχω φάει καποια ώρα πριν κάτι μικρό, όπως φρυγανιά. Σκεφτόμουν, βέβαια, πως επειδή θα ήμουν, το πιθανότερο, κουρασμένη και αγχωμένη μπορεί να περνούσε η αυτοκινητάδα χωρίς να το καταλάβω. Είχα πει να έρθουν να με πάρουν 7 παρά 15 το πρωί, μου είχαν πει από την εταιρεία πως το ταξί θα έρθει μεταξύ 7 παρά 20 και 7 παρά 10. Τελικά το ταξί ήρθε στις 6.30. Με πήραν τηλέφωνο στο σταθερό. Ήμουν ήδη έτοιμη, αφού είχα ξυπνήσει από τις 6 παρά 10. Κατέβηκα αμέσως και με το που μπήκα στο ταξί ρώτησα τον οδηγό αν τον πειράζει να ανοίξω λίγο το πίσω παράθυρο και μου είπε πως τώρα δεν τον πειράζει αλλά αργότερα μπορεί να τον πειράξει επειδή θα τον χτυπάει ο αέρας από πίσω. Του είπα πως απλά ζαλίζομαι στο αυτοκίνητο και τώρα που μπαίνω και χωρίς να έχω φάει είναι ακόμα περισσότερες οι πιθανότητες να ζαλιστώ, πως θα ανοίξω λίγο το παράθυρο και πως αν τον ενοχλήσει μετά να μου το πει και θα το κλείσω. Του είπα πως επειδή τέτοια ώρα δεν νομίζω να έχει κίνηση, πιστεύω πως μπορεί να μην έχουμε κανένα πρόβλημα και να μην προλάβω να ζαλιστώ κι εκείνος μου είπε πως, ίσα ίσα, αυτήν την ώρα κάποιοι δρόμοι έχουν πολλή κίνηση, επειδή είναι τα φορτηγά και οι άνθρωποι που πάνε στις δουλειές τους κι εγώ του είπα πως νόμιζα πως πιο μετά είναι κυρίως η ώρα των δουλειών... Με ρώτησε πού πάω. Νόμιζα πως θα του είχε πει η εταιρεία και για αυτό δεν είχα πει τίποτα. Μου είπε γελώντας πως δεν τους το λέει η εταιρεία και έτσι του είπα την κλινική στην οποία έπρεπε να πάμε. Ξεκινήσαμε την πορεία μας. Με πήγε από μία άλλη διαδρομή όχι από Πατησίων αλλά από άλλα δρομάκια για να πάμε πιο γρήγορα και έτσι πραγματικά η διαδρομή μας δεν είχε κίνηση... Ήμουν σιωπήλη... ενώ οι σκέψεις ήταν πολλές και διαφορετικές στο μυαλό μου... Από την μία ένιωθα πως το μυαλό μου είναι γεμάτο και από την άλλη άδειο... Δεν μπορώ να πω πως ένιωθα άγχος... Περισσότερο, μάλλον, θα έλεγα πως είχα την «ζεν» ατμόσφαιρα μου που δημιουργώ όταν είναι να ανταπεξέλθω σε κάτι σχετικά δύσκολο... Παρόλα αυτά, παρά την αυτοκινητάδα και την όποια ψυχολογική κατάσταση, δεν ένιωθα να ζαλίζομαι... είχα και τον λίγο αέρα που έμπαινε από το παράθυρό μου που πάντα με βοηθάει... Πού και πού, έκλεινα τα μάτια κι ένιωθα τον αέρα... Ο οδηγός επειδή γνώριζε πως με πάει στην κλινική με ρώτησε αν πάω για εξετάσεις και του είπα πως πάω για επέμβαση. Δεν το περίμενε, φάνηκε στο βλέμμα του, και με ρώτησε για τι επέμβαση πάω ενώ του απάντησα μονολεκτικά χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες κι εκείνος κούνησε το κεφάλι... Από εκείνο το σημείο και μετά που έμαθε ότι πάω για επέμβαση με κοίταζε διαφορετικά και μου μίλαγε διαφορετικά... Μου είπε πως θα μπορούσε να είμαι κόρη του και η αλήθεια είναι πως αυτό αισθάνθηκα... να με κοιτάζει σαν να είμαι κόρη του... Ξαφνικά το βλέμμα του ήταν γεμάτο κατανόηση... Μου είπε πως όλα θα πάνε καλά... κι αν και αυτά τα λένε οι άνθρωποι χωρίς, φυσικά, να μπορούν να γνωρίζουν αν όλα θα πάνε καλά... ήταν τόσο γλυκό κι ανθρώπινο... αυτό το να προσπαθεί να κάνει λίγο πιο ζεστή την στιγμή... Και έπειτα δεν ξέρω γιατί... αλλά μου ανοίχτηκε εκείνος... αφού πρώτα με ρώτησε... για το ανακάτεμα στα αυτοκίνητα, αν το έχω «ψάξει», αν ξέρω γιατί συμβαίνει, αν είναι ψυχολογικό, αν είναι σωματικό, αν... Του είπα πως δεν το έχω ψάξει ιδιαίτερα, το έχω από μικρή, ότι παίζουν πολλά πράγματα ρόλο... Σίγουρα και η ψυχολογία (παρένθεση: Ακόμα θυμάμαι μια φορά που ταξίδεψα με ένα ζευγάρι φίλων κι άρχισαν να τσακώνονται οι δυό τους μέσα στο αμάξι για πολλή ώρα, από εκείνους τους αδιέξοδους καβγάδες χωρίς νόημα και ουσία όχι τις, ίσως, εποικοδομητικές διαφωνίες που μπορεί να οδηγήσουν κάπου... Από την μία ήταν οι στροφές το δρόμου κι από την άλλη οι στροφές του μυαλού μου και τους είπα πως είχα ζαλιστεί και τότε, έτσι απλά, σταμάτησε ο τσακωμός και σταματήσαμε όλοι να κατεβούμε στον αέρα... Δεν άντεχα να ακούω άλλες φωνές... κι ήξερα πως έπαιξαν κι αυτές ρόλο στο να ανακατευτώ...). Γνώριζα πως αρκετές φορές έπαιζε ρόλο και η ψυχολογία... Αλλά και άλλα... Για παράδειγμα, μου κάνει διαφορά το αέρας και το μη αέρας... Για αυτό δεν αντέχω τα πούλμαν με τα κλειστά παράθυρα... Μου κάνει διαφορά το σταμάτα-ξεκίνα... Για αυτό δεν αντέχω την πολλή κίνηση... Μου κάνουν διαφορά οι στροφές... Για αυτό δεν είμαι καθόλου κατάλληλη παρέα σε διαδρομές που πάνε γύρω γύρω για να φτάσεις σε κάποια κορφή ή σε κάποια στάση... Παρόλα αυτά, έχω συνηθίσει να ζω με αυτό και έχω βρει τους τρόπους μου να το βιώνω και να επιβιώνω... Άρχισε να μου μιλάει για εκείνον... Μου είπε πόσο ταλαιπωρήθηκε όταν ήταν νέος... όταν ήταν σχεδόν έφηβος... που δεν μπορούσε να μπει σε κλειστούς χώρους... Ήταν κάτι μεταξύ κλειστοφοβίας και αγοραφοβίας... και το έψαχνε με ψυχιάτρους και ψυχολόγους... Κι έκανε διάφορα μήπως και μπορέσει να το ξεπεράσει γιατί είχε σοβαρά συμπτώματα... Λιποθυμίες... Κρίσεις... Κι έτσι ξαφνικά από το όποιο παροντικό δικό μου άγχος (όχι για το αυτοκίνητο και για την ζαλάδα μα για το νοσοκομείο και την επέμβαση) πέρασα σε ένα άλλου τύπου παρελθοντικό άγχος ενός άλλου ανθρώπου. Άκουσα την ιστορία του με ενδιαφέρον και αγάπη. Με συγκίνησε, χωρίς να το γνωρίζει. Με ρώτησε κι εμένα για τους κλειστούς χώρους ή για τους ανθρώπους... αλλά δεν έχω τέτοια θέματα (τουλάχιστον όχι ακόμα! Όχι ότι τρελαίνομαι να είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον ή να βρίσκομαι σε χώρο χωρίς αέρα αλλά δεν παθαίνω τίποτα... απλά νιώθω πως είναι πιο ωραία η ζωή όταν δεν στριμωχνόμαστε!)... Έχω θέμα με το αυτοκίνητο όμως... και πάλι όχι με λιποθυμίες και κρίσεις αλλά με ανακατέματα... Ακούγοντας την δική του ιστορία... φτάσαμε στον προορισμό μας... Κι αυτός ο άνθρωπος με κοίταξε με ζεστασιά και μου ευχήθηκε ξανά να πάνε όλα καλά... Βγήκα από το ταξί... Τον ευχαρίστησα με χαμόγελο... Με χαιρέτησε με χαμόγελο... κι ένιωθα πως θέλει να με κάνει να νιώσω καλά λίγο πριν φύγω... Αν και δεν του φαινόταν, ήταν 60 τόσο χρονών, πλησίαζε προς 70... Δεν έμαθα το όνομά του... αλλά τον Ευχαριστώ... Όντως κάναμε μια διαδρομή χωρίς να ζαλιστώ (μόνο μια μικρή αστάθεια μπορεί να ένιωσα κάπως στο στομάχι)... Και είναι σπάνιο το να μπαίνω σε αυτοκίνητο κάποιου και να μην νιώσω ανακατεμένη... Αλλά πέρα από αυτό... ένιωσα πως η συζήτησή μας... στις 6.30 το πρωί... ήταν ουσιαστική και γεμάτη αλήθειες... Έκλεισα την πόρτα του ταξί... και 7 παρά 15 ήμουν εκεί... Στην κλινική... Για μια στιγμή στάθηκα, κοίταξα την πόρτα και αναρωτήθηκα για την συνέχεια... και μετά περπάτησα μπροστά... χωρίς να κοιτάξω πίσω... ακούγοντας τον ήχο του ταξί... να φεύγει...

Αγχώθηκα...

Αγχώθηκα και στενοχωρέθηκα όταν μου το είπε ο γιατρός... αλλά τι τα θες; Φαντάζομαι για όλους τους ανθρώπους... το ίδιο είναι... αγχώνονται και στενοχωριούνται όταν ακούνε κάτι που δεν θα ήθελαν ακούσουν... Το πιο φοβερό είναι... πως αυτό που είναι, είναι. Είτε αγχώνεσαι και στενοχωριέσαι... Είτε δεν αγχώνεσαι και δεν στενοχωριέσαι... Η πραγματικότητα δεν αλλάζει... και τα γεγονότα και τα δεδομένα είναι αυτά που είναι... Ό, τι είναι να γίνει, θα γίνει... Ξέρεις... Είμαι από τους ανθρώπους... που πάντα θέλω να ξέρω... Θέλω να μου εξηγήσεις... τις λεπτομέρειες και το τι έχω ακριβώς... Προτιμάω να ξέρω από το να μην ξέρω... Αυτό δεν σημαίνει πως δεν φοβάμαι... απλά βοηθάει το μυαλό μου να καταλάβει... το να γνωρίζω... Ούτε στιγμή δεν προλαβαίνεις να χαρείς και η ζωή σου δίνει αμέτρητα στοιχεία για να στενοχωρηθείς... Το κέρδος για εμένα θα είναι να συνεχίσω τον ρυθμό μου, όσο γίνεται, ανεξάρτητα... από το ό,τι μπορεί να συμβαίνει στο σώμα μου... Και χθες το ίδιο συνέβαινε απλά δεν είχα πάει στον γιατρό για να το ξέρω... Θα δούμε... Δεν θα απογοητευτώ και δεν θα τρομάξω... μέχρι να έρθει το σημείο, αν έρθει, όπου είναι πραγματικότητα ο τρόμος. Για την ώρα, οφείλω να πάω βήμα βήμα και σε αυτό όπως σε όλα τα άλλα. Δεν θα πάω δέκα βήματα μπροστά. Τα δέκα βήματα μπροστά σε τρομοκρατούν... Σκέφτεσαι όλες τις πιθανότητες... όλες τις προεκτάσεις... Απλά είναι κάτι ακόμα στο μυαλό μου... Κάτι που δεν μπορώ να το αμελήσω... κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσω... κοιτάζοντάς το στα μάτια... Μερικές φορές, δεν υπάρχει η επιλογή του να το βάλεις στα πόδια... Από τι να κρυφτείς; Από αυτό που σου συμβαίνει; Όπως συνηθίζω να λέω... Η πορεία θα δείξει για την συνέχεια... και... η συνέχεια θα δείξει για την πορεία...

Ομιλία

Πήγα, λοιπόν, σε μια παρουσίαση βιβλίου. Δεν ξέρω πώς το αποφάσισα και πήγα... Είχα διάθεση να περπατήσω και ήθελα και να πάω κάπου έτσι να δω και να ακούσω ανθρώπους... Πήγα και κάθησα σε μια γωνίτσα... έβγαλα και τετράδιο και στυλό... (εγώ και άλλος ένας στο κοινό είχαμε τετράδιο και στυλό... ξεχωρίζουν από μακρυά οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να σημειώσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας). Κι άρχισα να γράφω και να σημειώνω... αυτά που έλεγε ο ομιλητής ή σκέψεις δικές μου πάνω σε αυτά που έλεγε ο ομιλητής... Οι σερβιτόροι πηγαινορχόντουσαν μπροστά μου και μου χαμογελούσαν... Είχα διαλέξει την πιο πίσω πίσω θέση... Μόνο πίσω από το μπαρ δεν είχα πάει... Τους ρώτησα αν ενοχλώ... Μου είπαν πως δεν ενοχλώ...

Κάποια στιγμή, ο ομιλητής μίλησε για τον Ιδανικό Εαυτό (που δεν σημαίνει ότι είναι τέλειος). Και, ανάμεσα στα άλλα, έθεσε την ερώτηση «Ποιο είναι το όνομα του Ιδανικού Εαυτού σου;»). Σου ζητούσε, δηλαδή, να δώσεις ένα όνομα στον εαυτό που θα ήθελες να γίνεις... Οι άνθρωποι που παρακολουθούν τα σεμινάρια του συγκεκριμένου ανθρώπου, και που διαβάζουν τα βιβλία του, δίνουν διάφορες ονομασίες στον Ιδανικό τους Εαυτό. Ο καθένας την δική του. Μας είπε μερικές... Είχαν ενδιαφέρον... Ήταν λέξεις όχι ονόματα... Για παράδειγμα... Θα μπορούσε κανείς να ονομάσει τον εαυτό του κάποιο επίθετο ή κάποιο ουσιαστικό... «Δυνατός», «Γενναία», «Ήλιος», «Αστραπή», «Ευτυχισμένος»... Κι άλλα κι άλλα κι άλλα... Αυτό που θα ήθελες να γίνεις... Αυτό που θα ήθελες να είσαι...

Κι εγώ σημειώσα στο τετράδιό μου το όνομα του Ιδανικού μου Εαυτού. «Μαριλού». Γέλασα εσωτερικά. Έχω τόση φαντασία και δεν είχα καμία ανάγκη να βάλω άλλο όνομα στον Ιδανικό μου Εαυτό. Δεν θα ήθελα ο Ιδανικός μου Εαυτός να είχε άλλο όνομα από το δικό μου. Δεν ήθελα κανένα άλλο όνομα. Κούνησα το κεφάλι. Δεν νομίζω να λειτουργούν σε εμένα και πολύ αυτά τα «μαθήματα αυτοβελτίωσης». Σε κάποιους ανθρώπους λειτουργούν. Σε κάποιους όχι. Δεν πειράζει...

Σε κάποιο άλλο σημείο τους ρώτησε για το θυμό. Και συνειδητοποίησα πόσο σπάνια θυμώνω. Δεν ξέρω... με τον θυμό είχα πάντα μια σχέση ιδιαίτερη... δεν μου είναι τόσο δύσκολο να τον χειριστώ τις σπάνιες στιγμές που μου συμβαίνει...

Σε κάποιο άλλο σημείο τους ρώτησε για την συγχώρεση. Και συνειδητοποίησα πόσο συχνά συγχωρώ. Δεν ξέρω... και με την συγχώρεση είχα πάντα μια σχέση ιδιαίτερη... δεν μου είναι τόσο δύσκολο να την φέρω στην επιφάνεια όταναν χρειαστεί...

Απλά συνειδητοποίησα πως εκεί που όλοι οι άλλοι φαινόνταν να συμφωνούν εγώ βρισκόμουν σε ένα άλλο σημείο. Δεν είμαι στο σημείο του να με μάθουν πώς να διαχειρίζομαι τον θυμό... Δεν έχω ιδέα πώς έμαθα να το κάνω, αλλά έμαθα να το κάνω. Δεν είμαι στο σημείο του να με μάθουν πώς να μάθω να συγχωρώ και πως η συγχώρεση δίνει γαλήνη... Επίσης, δεν έχω ιδέα πώς έμαθα να το κάνω, αλλά έμαθα να το κάνω. Νομίζω δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από το να νιώθεις τους ανθρώπους. Και ο θυμός εξαφανίζεται και η συγχώρεση εμφανίζεται.

Σε κάποιο άλλο σημείο τους ρώτησε αν έχουν νιώσει ποτέ το να φτάνουν έναν στόχο και μετά να απογοητεύονται και να λένε «Αυτό ήταν;»... «Αυτό ήταν όλο;»... Κι εκεί πάλι... σκεφτόμουν πως ποτέ δεν το είχα νιώσει αυτό... όχι με αυτόν τον τρόπο... πρώτα από όλα... πολλοί στόχοι μου δεν είχαν φτάσει να εκπληρωθούν... Δεύτερον, έχω πολύ καλή επαφή με την πραγματικότητα κι ας αγαπάω υπερβολικά πολύ την φαντασία. Βλέπω όλη την πορεία... όταν φτάνω να εκπληρώσω έναν στόχο δεν είναι εύκολο να έρθω εξ απροόπτου και να πω «Αυτό ήταν;». Αφού το είχα δει πως αυτό είναι... Το είχα δει από πριν...

Ρωτούσε για τον σκοπό της ζωής... Υποστηρίζοντας πως αν δεν γνωρίζεις τον σκοπό της ζωής όχι μόνο δεν μπορείς να «κερδίσεις» αλλά δεν μπορείς να χαρείς και το παιχνίδι...

Κι εγώ σκέφτηκα... πως έχω υπάρξει γνωρίζοντας τον σκοπό της ζωής μου κι έχω υπάρξει και μη γνωρίζοντας τον σκοπό της ζωής μου... (και μάλιστα πήγε και λίγο αντίστροφα η πορεία, ξεκίνησα με το να τον γνωρίζω και στην πορεία τον έχασα)... και πώς παλιότερα υποστήριζα πως χωρίς σκοπό δεν γίνεται... κι όμως... η ζωή με έμαθε... πως όχι μόνο γίνεται χωρίς σκοπό... αλλά μπορείς και να προχωρήσεις και να χαρείς χωρίς σκοπό... και να βρεις πράγματα για εσένα... και μέσα από το χωρίς σκοπό να βρεις τον σκοπό...

Είπε, επίσης, ο ομιλητής ότι είναι «μπούρδες» το να γράφει ο συγγραφέας για τον εαυτό του... Κι εγώ σκέφτηκα πως όχι... δεν είναι μπούρδες... καθόλου μπούρδες δεν είναι... έχω νιώσει να γράφω για τους άλλους... έχω νιώσει να γράφω για εμένα... έχω νιώσει να γράφω και για τον συνδυασμό μας... Διαφορετική ανάγκη το καθένα... Διαφορετική ομορφιά... Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα «μπούρδες» το να γράφει κανείς για τον εαυτό του... Μέσα από αυτό το γράψιμο γεννιούνται τόσο πολλά και σημαντικά...

Δεν είμαι για εδώ. Τότε γιατί είμαι εδώ;

Για αυτό που συμβαίνει τώρα... Γιατί όλα αυτά... με φέρνουν αντιμέτωπη με το ποια είμαι και με το τι θέλω να γίνω.

Με φέρνουν αντιμέτωπη με τον Ιδανικό Εαυτό μου.

Με την Μαριλού.

Σηκώθηκα κι έφυγα... και περπάτησα και περπάτησα και περπάτησα...

Σας το λέω... Το αισθάνομαι... Κάτι αλλάζει... Φέτος, όλα θα είναι διαφορετικά ακόμα κι αυτά που φαίνονται ίδια...

Υ.Γ. 1 Άσχετες Σχετικές Σκέψεις: Όταν είχα διαβάσει πρώτη φορά για το «Life Coaching» είχα ενθουσιαστεί... Ήταν πριν χρόνια και πριν να γίνει γνωστό εδώ... Πήγα μετά και το έψαξα και είδα πως συνέβαινε το εξής παράδοξο... Ενώ θεωρητικά κάποια πράγματα μου άρεσαν... και θεωρητικά μπορεί και να μου ταίριαζαν... πρακτικά είχε όλο αυτό το... πώς να το πω... όλο αυτό το managmentιλίκι... το μανατζάρισμα... που δεν μου άρεσε καθόλου... Τα ψεύτικα χαμόγελα... και τις εύκολες λύσεις που πιάνουν στους ανθρώπους που τις ακούν... Γενικά, μου συμβαίνει αυτό... για παράδειγμα αγαπάω την ψυχολογία... αλλά πολλά παρακλάδια της... με «ενοχλούν»... σχεδόν με εκνευρίζουν... ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται κανείς την ψυχολογία... Έχει να κάνει με ανθρώπους. Και ό,τι έχει να κάνει με ανθρώπους χρειάζεται φροντίδα και προσοχή... και αγάπη. Πολλή αγάπη.

Υ.Γ.2 Δεν μιλάω για τον συγκεκριμένο ομιλητή, ούτε για την συγκεκριμένη ομιλία, ούτε για το συγκεκριμένο βιβλίο. Ο συγκεκριμένος ομιλητής ήταν καλός σε αυτό που κάνει. Πιο πολύ γράφω δικές μου σκέψεις πάνω στις διαδικασίες. Δεν αφορούν εκείνον. Χάρηκα που βρέθηκα εκεί και που τον είδα και που τον άκουσα από κοντά. Αφορούν εμένα.

Θυμάσαι, μαμά;

Θυμάσαι, μαμά;

Κάποτε μου έλεγες ένα τραγούδι, μαμά...
Κάθε φορά όταν έβρεχε...

Ήταν ένα τραγούδι που το είχες φτιάξει εσύ... Δικοί σου οι στίχοι, δική σου και η μελωδία... Και το είχες φτιάξει για εμένα...

Και μου το τραγούδαγες όταν άρχιζαν να πέφτουν οι σταγόνες από τον ουρανό... όταν τις ακούγαμε να χτυπάνε στο παράθυρο...

Θυμάμαι μόνο τον πρώτο στίχο, μαμά...
Θυμάμαι μόνο τις πρώτες νότες, μάμα...

Τίποτα άλλο...
Δεν ξέρω γιατί η μνήμη μου δεν τα κατάφερε να συγκρατήσει την συνέχεια...
Και γνωρίζω πως αυτό το τραγούδι δεν μπορώ να το βρω πουθενά... σε κανένα τετράδιο γραμμένο... πουθενά δεν είναι ειπωμένο... Μόνο εγώ κι εσύ, το γνωρίζαμε... Μόνο εσύ κι εγώ...
Χάθηκε κάπου μέσα στον χρόνο και στον πόνο...
Μπερδεύτηκαν οι νότες-στιγμές στο πεντάγραμμο της ζωής κι έγιναν ένα ωραιότατο κουβάρι... Μια ατελείωτη μουτζούρα... και το μόνο που διαβάζεται ξεκάθαρα είναι ένας στίχος, μια μελωδία... Αυτό μόνο επιβίωσε μέσα στο χάος...

Θλίψη και μελαγχολία όταν το θυμάμαι... όταν σε θυμάμαι...

Σε θυμάμαι να το τραγουδάς...
Και σε θυμάμαι να μην το τραγουδάς...

Ένας στίχος έζησε μέσα από τους πεθαμένους...

«Σπλιτς, σπλατς, άκου την βροχή...»

Αυτό μόνο... πέντε λέξεις... μία για κάθε παιδί σου...

Κι εγώ να νιώθω ένα άρθρο, ένα μικρό αρθράκι στην φράση...

Ήθελα να σου πω, μαμά, κάτι που δεν θα το μάθεις ποτέ...

Την ακούω την βροχή, μαμά...
Αυτό το «σπλιτς» και αυτό το «σπλατς»... το ακούω...

Την ακούω την βροχή, μαμά...
Όχι όπως την άκουγα τότε...
Την ακούω... τώρα πια... έτσι όπως την άκουγες εσύ...

Και πολύ λυπάμαι που δεν θυμάμαι την συνέχεια... για τις σταγόνες που πέφτουν κάτω... ένα αχνό νόημα θυμάμαι... κι ούτε καλά καλά κι αυτό...

Αν την θυμόμουν... την συνέχεια... έχω την αίσθηση... πως τώρα θα την αισθανόμουν... διαφορετικά...

Θυμάσαι, μαμά;

Κάποτε έφτιαξες ένα τραγούδι...

Ήθελα να σου πω... πως ακόμα κι αν δεν το θυμάμαι... το ακούω τώρα...

Ακόμα κι αν δεν σε θυμάμαι... σε ακούω τώρα...

Το χρυσό ρολόι

Το σκέφτομαι αυτό το χρυσό ρολόι... που το έδινες στον φίλο σου να το πουλήσει... για να σώσεις το θέατρό σου... για να πληρώσεις κάποιο χρέος... για να μπαλώσεις κάποιο κενό... Έφευγε εκείνος... Έπειτα ερχόταν... και σου έδινε τα χρήματα... Και μετά από μέρες το ρολόι βρισκόταν με έναν μαγικό τρόπο πάλι στην τσέπη σου... Κι αυτό συνέβηκε ξανά και ξανά... Να φεύγει το ρολόι στο χέρι του φίλου, να έρχονται τα χρήματα, να επιστρέφει το ρολόι από το χέρι του φίλου... και το θέατρο να επιβιώνει μέσα και από τέτοιες κινήσεις... Φίλων... Πέθανε ο φίλος... Πέθανες κι εσύ... Το θέατρο σου, όμως, ακόμα υπάρχει και ζει... Το σκέφτομαι αυτό το χρυσό ρολόι... που ποτέ δεν το είδα και που ποτέ δεν θα το δω... που βοήθησε στο να συνεχίζει να υπάρχει το θέατρο σου μέχρι σήμερα...

Μήνας Γενεθλίων 01

Δεν περιγράφω ολόκληρες τις ημέρες. Μένω σε μια στιγμή της κάθε μέρας.


Πρώτη Μέρα

Πήγα σε μια ομιλία βιβλίου. Θέλω η ζωή να γεμίσει και από ομιλίες και από βιβλία. Από λέξεις προφορικές ή γραπτές. Άκουγα και σημειώνα. Σημείωνα και άκουγα. Και σκέψεις... πολλές σκέψεις... και μετά περπάτημα... πολύ περπάτημα...

Τα 38 θέλω να είναι γεμάτα από όλα τα παραπάνω. Από καινούριες εκδηλώσεις και από καινούρια συναισθήματα που γεννιούνται από αυτές τις εκδηλώσεις. Θέλω να βρίσκω χρόνο ακόμα κι όταν δεν έχω χρόνο για να πηγαίνω... σε αυτά που κάνουν άλλοι... είτε μουσικά, είτε θεατρικά, είτε κινηματογραφικά, είτε φωτογραφικά, είτε καλλιτεχνικά, είτε μη καλλιτεχνικά... Θέλω να γεμίσω με καινούρια ή να επεξεργαστώ διαφορετικά τα παλιά... Θέλω να ακούσω τις φωνές των άλλων... ακούγοντας, φυσικά, και την δική μου...


Δεύτερη Μέρα

Ήταν να κάνω κάτι που δεν το έκανα. Κι έτσι έμεινα σπίτι. Αλλά η ημέρα δεν πήγε «χαμένη». Καμία ημέρα δεν πάει ποτέ «χαμένη»... Έχω βρει έναν ρυθμό... μια πορεία... Κάνω πράγματα ακόμα κι όταν δεν είναι όλα όσα θα ήθελα να κάνω... Αυτό που κρατάω από το σήμερα είναι το σπίτι. Είναι ότι θέλω η ζωή να είναι γεμάτη με ήρεμες σπιτικές στιγμές... Δικές μου. Χαλαρωτικές... Χωρίς άγχος... Χωρίς κούραση... Χωρίς ενοχές... Χωρίς σκέψεις... Χωρίς βάρος...

Τα 38 θέλω να είναι γεμάτα από στιγμές που γνωρίζω και αναγνωρίζω πότε έχω ανάγκη να μείνω σπίτι... και πότε έχω ανάγκη να βγω στον έξω κόσμο...


Τρίτη Μέρα

Πήγα στον γιατρό, στον οποίο έπρεπε να πάω. Μου είπε κάτι που με άγχωσε και με στενοχώρησε. Όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Πάντα μπορούν να είναι και χειρότερα. Γνωρίζω πως μετά το σήμερα... θα μπω σε μια διαδικασία... αναζήτησης άλλου γιατρού... διασταύρωσης γνώμης... και απόφασης σε σχέση με το τι θα γίνει...

Αυτό που θα σημείωνα για την σημερινή ημέρα είναι πως τα 38 θέλω να έχουν υγεία... Αυτό, βέβαια, όσο κι αν το θέλουμε δεν εξαρτάται μόνο από εμάς... Σημειώνω, όμως, πως από την δική μου μεριά θα προσπαθώ να κάνω, ό,τι κάνω πάντα. Ό, τι μπορώ. Τώρα τα άλλα... θα τα κάνει η ζωή...

Χορός και Τραγούδι...

(Πριν αμέτρητες μέρες στα αμέτρητα όνειρά μου)


Χορός...


Είδα πως χόρευα με τον θάνατο...

Για μια οντισιόν; Σε μια ακρόαση; Κάτι τέτοιο...

Ήμουν εγώ επάνω στην σκηνή... κι άλλος ένας με ανθρώπινη μορφή που υποτίθεται πως ήταν ο θάνατος... (ήταν άραγε άνθρωπος ντυμένος θάνατος; Εγώ στο όνειρο αισθανόμουν πως ήταν ο ίδιος ο θάνατος απλά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται να έχουμε πάει μαζί σε ακρόαση και πώς γίνεται να μοιάζει τόσο ανθρώπινος...). Δεν με φόβιζε, δεν με άγχωνε. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του. Ήταν επιβλητικός στο μαύρο ντύσιμό του.

Και χορεύαμε μαζί. Χορό σύγχρονο...

Και ήταν στενοχωρητικά, μελαγχολικά... αλλά και έντονα εκφραστικά...

Και ήρεμα και όμορφα... Όλα μαζί...

Και μετά... έπεσα από την σκηνή. Και... δεν θυμάμαι αν έπεσε κι εκείνος... Εκείνος νομίζω έμεινε πάνω στην σκηνή να με κοιτάζει αλλά ήρθε προς τα εμένα για να δει αν είμαι καλά, αν χτύπησα και άπλωσε το χέρι του προς εμένα. Ήρθε κοντά μου με ενδιαφέρον και αγάπη, ανησυχώντας που έπεσα, όπως έπεσα. Μου έδωσε το χέρι του; Τώρα που το ξανασκέφτομαι... δεν είμαι σίγουρη... Πήγε να με σηκώσει; Δεν θυμάμαι... Αυτό που θυμάμαι είναι πως πριν να γίνει το οτιδήποτε με το που έπεσα από την σκηνή άρχισα να γελάω και να γελάω και να γελάω... Και δεν με ενδιέφερε πια που ήμουν σε οντισιόν... Δεν με ενδιέφερε τίποτα... Απλά γέλαγα... Δεν με ένοιαζε η ακρόαση. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Είχα απολαύσει τον χορό μας κι ας έπεσα στο τέλος από την σκηνή. Δεν χτύπησα. Δεν πόνεσα. Μόνο γέλαγα σαν να μου έχει φανεί πολύ αστείο όλο το σκηνικό. Και νομίζω στο τέλος άρχισε να γελάει κι εκείνος μαζί μου.

Και με αυτό το γέλιο το τόσο χαλαρωτικό, απολαυστικό, απελευθερωτικό, λυτρωτικό... ξύπνησα!

Και, δεν ξέρω πώς και γιατί... αλλά δεν ένιωθα καθόλου άσχημα... ένιωθα... ήρεμα... Ξύπνησα με την αίσθηση του γέλιου μου που δεν μπορούσε να σταματήσει...


Τραγούδι...


Είδα πως δεν μπορούσα να τραγουδήσω με τίποτα τις σωστές νότες ενός τραγουδιού.

Καταλάβαινα ποιες είναι οι σωστές νότες. Τις άκουγα μέσα στο μυαλό μου. Τις ήξερα. Μα κι όμως δεν μπορούσα να τις πω. Όταν προσπαθούσα να τις πω έβγαιναν άλλες νότες από αυτές που νόμιζα πως θα έλεγα. Φάλτσες νότες! Κι ένιωσα πως το έχασα κι αυτό... Το τραγούδι... Το να μπορώ να τραγουδήσω... Ένιωθα πως χάνονται ένα ένα τα ταλέντα μου καθώς απομακρύνομαι από αυτά... Πως μεγαλώνω... Πως χάνομαι... Πολλή στενοχώρια! Πολλή μελαγχολία! Πολύς πόνος! Κι εγώ συνέχιζα να προσπαθώ να πω τις σωστές νότες και συνέχιζα να με ακούω να μην μπορώ να τις πω και να βγαίνουν οι «λάθος» νότες... Άλλο να ακούω στο μυαλό μου, άλλο να λέω έξω από το μυαλό μου... Απόγνωση. Πάει κι αυτό... Χάθηκε κι η μουσική από την ζωή...

Και με αυτό το συναίσθημα της απογοήτευσης... ξύπνησα...

...


Όλο περίεργα όνειρα κι όλο παραπονεμένες πραγματικότητες...

Δεν με χωράει ο χώρος και ο χρόνος... Δεν με χωράει ο τόπος και ο τρόπος...

Θα φύγει η ζωή...

Θα φύγει η ζωή...

Κι εμείς δεν θα έχουμε προλάβει να κάνουμε ούτε το ένα εκατοστό από όσα θέλουμε και από όσα ονειρευόμαστε...

Θα φύγει...

Κι εμείς ίσα που καταφέραμε δειλά να ανακαλύψουμε το λίγο χρώμα πίσω από όλη αυτήν την μουντίλα. Εκεί ήταν παντά κι εμείς αρνούμασταν να το δούμε...

Θα φύγει...

Χωρίς να έχουμε πει όσα θα θέλαμε να πούμε...
Χωρίς να έχουμε εκφράσει όσα θα θέλαμε να εκφράσουμε...

Θα φύγει το σώμα και μαζί του θα φύγουν όλα όσα έχουμε μέσα μας... Όλη η γνώση, η όποια γνώση... Όλες οι εμπειρίες, οι όποιες εμπειρίες... Όλη η σκέψη μας... Όλα τα συναισθήματά μας... Όλες οι ιστορίες μας... Θα φύγουν... Με μια αναπνοή θα έχουν χαθεί... Τόσο γρήγορα και τόσο απλά... Από την μία στιγμή στην άλλη...

Για αυτό κάθομαι και κοιτάζω τα χρώματα τώρα όποτε τα συναντάω... γιατί ξέρω πως δεν θα μείνουν για πολύ... Όταν φύγω, θα φύγουν κι αυτά... Αλλά όσο είμαι εδώ δίνουν νόημα σε εμένα και στην υπαρξή μου... Είναι εκείνο το όμορφο κομμάτι της ζωής για το οποίο αξίζει να ζει κανείς...

Θα φύγει η ζωή...

Αργά ή γρήγορα... Τώρα ή αύριο... Για όλους...

Μα αξίζει για όσα φεύγουν και για όσα μένουν... Για όσα αφήνουμε πίσω μας μα και για όσα παίρνουμε μαζί μας...

Πάντα αγαπούσα την ζωή... για αυτό που είναι όχι για κάτι που περίμενα πως θα γίνει...

Πάντα αγαπούσα τους ανθρώπους... για αυτό που βλέπω τώρα όχι για κάτι που προσδοκούσα να δω στο αύριο...

Πάντα αγαπούσα αυτήν την αίσθηση του να είμαι ακόμα ζωντανή... που δηλώνει πως ακόμα είμαι εδώ και δεν έχω φύγει μέχρι να φύγω κι εγώ...

Μα για όσους φεύγουν... δεν έχω τίποτα να πω... πέρα από το να τους αποχαιρετάω... με τιμή και με χαμόγελο... με κατανόηση και με θαυμασμό... με αποδοχή και αγάπη...

Θα φύγει η ζωή... Θα φύγουν όλα...

Κι αυτό που θα έχει μείνει... είναι το αν θα προσφέραμε ή όχι ένα κομμάτι μας στον κόσμο... και πώς επιλέξαμε να είναι αυτό το κομμάτι... Ποια μορφή είχε... Και πώς ήταν η γεύση του... Αν φτιάχτηκε με αλήθεια και αν δόθηκε χωρίς δισταγμό...

Εύχομαι το κομμάτι μας να έχει λίγο από εμάς... μα κι αν δεν έχει... δεν πειράζει...

Αξίζει για αυτό που έχει γίνει από μόνο του... Ανεξάρτητο και Αυτόνομο...

Στοιχείο του Κόσμου... Ματωμένο και ενσωματωμένο...

Θα φύγει η ζωή... και τα ματωμένα κομμάτια που αφήσαμε πίσω μας ίσως να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο... Ίσως κι όχι... Ίσως κι όχι...

Θα ήθελα κάποιος...

Θα ήθελα κάποιος να μου πει και κάποιος να μου γράψει,
πως έτσι είναι η ζωή κι όλα θα είναι εντάξει,
θα ήθελα κάποιος να μου πει πως «Δεν είναι αργά»,
γι’ αυτά τα όνειρα που ακόμα είν’ αληθινά...
Θα ήθελα κάποιος να με δει, απλά να με κοιτάξει,
στο βλέμμα μου να δει φτερά, να φύγει, να πετάξει,
κι εκεί που βρίσκεται ψηλά, δειλά να μου φωνάξει,
να μην ανησυχώ, αυτά που δεν συμβαίνουν, θα έρθει να τ’ αλλάξει...
Θα ήθελα κάποιος απ’ τα ταξίδια του να φέρει την ελπίδα,
εκείνα που δεν έζησα και εκείνα που δεν είδα...
Θα ήθελα κάποιος να μου δώσει την αισιοδοξία,
χωρίς αυτήν δεν γίνεται να έρθει η ευτυχία...
Θα ήθελα κάποιος στην καθημερινότητα να έρθει, να βρεθεί,
μες στην απόγνωση και στην αδιαφορία αυτός να ενδιαφερθεί,
εκεί που οι άλλοι προσπερνούν, εκείνος θα σταθεί,
εκεί που άλλοι σκοτώνονται, θα αφήσει το σπαθί,
Θα ήθελα κάποιος να μου πει «Υπάρχει άλλος τρόπος»!
Από αυτό το πρόχειρο, ασταμάτητο, αδίστακτο, «όπως όπως»...
Θα ήθελα κάποιος απλά να μου επιβεβαιώσει,
πως δεν είναι τρελό, όπως κι αν έχω νιώσει,
Κι αν είμαι αταίριαστη, κι αν είμαι αλλού,
πως αξίζει απλά να συνεχίζω να είμαι η Μαριλού.
Μα δεν υπάρχει κανείς πέρα από τον εαυτό σου,
για να σου δείξει πώς να πας στον δρόμο τον δικό σου...
Και δεν υπάρχει αυτός ο κάποιος να έρθει να με βρει,
όσα έχω ανάγκη να ακούσω απλά να μου τα πει...