1/13/16

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν αυτός κι ήμουν κι εγώ...


Είχα διαλέξει το έργο.
Είχα διαλέξει την σκηνή.
Και το μόνο που μου έλειπε ήταν ο παρτενέρ.
Το μόνο που ήθελα ήταν να συνεργαστώ με έναν καλό άνθρωπο έτσι ώστε να μην με δυσκολέψει και να κάνουμε όμορφες και δημιουργικές πρόβες.
Κοίταξα τους συμμαθητές μου.
Τα αγόρια, όπως πάντα, ήταν λίγα και περιζήτητα.
Δεν είχα κάνει, αν θυμάμαι καλά, ποτέ μέχρι τότε σκηνή με αγόρι. Αλλά τώρα είχα βρει αυτό το υπέροχο σπάνιο έργο και ήθελα να κάνω μια σκηνή μέσα από αυτό.
Επίσης, ήθελα να γίνω μια καλή ηθοποιός. Αυτός ήταν τότε ο ένας και μοναδικός στόχος στην ζωή μου... και γνώριζα πως για να το πετύχω πρέπει (θέλω) να κάνω (να παίξω) πολλά διαφορετικά πράγματα. Να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ. Να πειραματιστώ. Είχα κάνει μονόλογους. Είχα κάνει σκηνή με κορίτσι. Τώρα ήθελα να κάνω μια σκηνή με αγόρι. Και το μόνο μου κριτήριο ήταν μια αίσθηση του να είναι καλός άνθρωπος αυτός που έχω απέναντί μου. Επέλεξα, λοιπόν, εκείνο τον συμμαθητή μου που δεν τον είχα δει ποτέ στην σκηνή, που ήταν σχετικά σιωπηλός, και που μου φαινόταν να είναι απέραντα ήρεμος και καλός. Και το ένστικτό μου, εκείνη η πρώτη αίσθηση μου, επιβεβαιώθηκε στην πορεία. Δειλά του είπα πως θέλω να κάνουμε μια σκηνή και εκείνος αμέσως δέχτηκε. Ω! Τι χαρά ήταν αυτή! Επιτέλους! Θα έκανα αυτήν την σκηνή από αυτό το υπέροχο έργο! Με θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι του και να κάνουμε πρόβες. Πολύτιμες όχι πολύωρες. Από αυτές τις πρόβες τις σπάνιες, τις εποικοδομητικές. Δεν είχαμε ούτε μία σύγκρουση, ούτε μία διαφωνία... και όχι μόνο αυτό... αλλά εγώ πήγαινα με τις γνωστές ένα σωρό σκηνοθετικές ιδέες μου και εκείνος είχε την ικανότητα να προσθέτει πάνω σε αυτές, να προτείνει κι άλλες ιδέες κι έπειτα εγώ πρότεινα πάνω σε αυτά που πρότεινε... και ήταν από εκείνες τις φορές που νιώθαμε πως χτίζουμε κάτι μαζί και μάλιστα κάτι καλό! Είχα τόσο ιδιαίτερες ιδέες πάνω σε αυτήν την σκηνή και εκείνος ενθουσιαζόταν με αυτές... και έπειτα δοκιμάζαμε... και έπειτα επιλέγαμε...

Ήρθε η στιγμή που θα το παρουσιάζαμε στο μάθημα... Άλλο άγχος κι αυτό... Μουσικές, ήχοι, σκηνικά, ρούχα... τα ετοιμάσαμε όλα μόνοι μας... Και μετά από τόσες ώρες προβών παρουσίασαμε τελικά την σκηνή μας μπροστά σε όλους... Και ο δάσκαλός μας δεν είχε τι να πει... Δεν το περίμενε... Έμεινε να μας κοιτάζει... Μας είπε κάτι σαν ότι δεν έχει ή δεν ξέρει τι να πει... και πως αυτό που είδε μάλλον θα έπρεπε να είναι στο μάθημα της σκηνοθεσίας και όχι της υποκριτικής... Δεν περίμενε μια τέτοια παρουσίαση... Μάλιστα ήταν ένα έργο που, αν και δεν ήταν τόσο γνωστό, εκείνος το γνώριζε και ποτέ δεν θα μπορούσε να το φανταστεί έτσι όπως το παρουσιάσαμε... Μας είπε κάποια σκόρπια σχόλια αλλά δεν ήταν από αυτά τα σχόλια που μπορέσαμε να τα κάνουμε κάτι για να πάμε παραπέρα...

Μέχρι σήμερα αυτήν την σκηνή την σκέφτομαι πάντα με χαμόγελο.

Ήταν και είναι πολύ αγαπημένη... Ήταν τόσο όμορφη και συνεργατική και η διαδικασία και η παρουσίαση... Χαίρομαι που έφτασε να παιχτεί μερικές φορές και σε θέατρο. Μπροστά σε κόσμο, μέσα σε μια αγαπημένη παράσταση...

Μέχρι σήμερα αυτόν τον άνθρωπο τον σκέφτομαι πάντα με αγάπη.

Μου έδωσε την δυνατότητα να ζωντανέψω την σκηνή ενός αγαπημένου έργου, με το να γίνει όχι μόνο ένας απλός μα και ένας δημιουργικός παρτενέρ.

Και έγινε και η απόδειξη... για μια ακόμα φορά... πως ένας καλός άνθρωπος... είναι το μόνο ουσιαστικό ζητούμενο... Δεν θα γινόταν να μην είναι και καλός ηθοποιός...

Δεν χρειαζόταν να τον έχω δει πάνω στην σκηνή για να γνωρίζω πως αυτός είναι ο κατάλληλος θεατρικός παρτενέρ για εμένα.

Και αυτή η επιλογή της ζωής ενός σιωπηλού καλού ανθρώπου, έγινε επιλογή της σκηνής ενός δυναμικού καλού ηθοποιού.

Και όλο το μυστικό της συνεργασίας μας κρυβόταν σε μόνο μία λέξη:

(Ούτε και εμείς, ίσως, δεν το γνωρίζαμε, γιατί δεν γίνονταν όλα τότε τόσο συνειδητά).

Εμπιστοσύνη.

Στον άλλον.
Στις δυνάμεις του.
Στις ιδέες του.
Στην δημιουργικότητά του.

Ωραίο αυτό το συναίσθημα...
Της Απόλυτης Συνεργασίας...

Τι όμορφα...

Να τον έχω γνωρίζει στην ζωή και να τον έχω ζήσει στην σκηνή...

Και να νιώθω σαν...

Να τον έχω ζήσει στην ζωή και να τον έχω γνωρίσει στην σκηνή...

No comments:

Post a Comment