9/24/12

Σε είδα...



Σε είδα στον ύπνο μου... Δεν είναι περίεργο... Σε σκεφτόμουν... Και αφού δεν μπορώ να σε δω στην αλήθεια σε είδα στα ψέμματα... Είχα έρθει να σε δω και να σε ακούσω... Σε έναν περίεργο χώρο... Έναν μεγάλο χώρο με μαύρους, πέτρινους, τοίχους... Στον έναν τοίχο... Είχε ένα άνοιγμα... Σαν μια μικρή στοά... Χωρούσαν να κάτσουν μέσα πέντε, έξι, άτομα... Μίλαγα με έναν φίλο σου... που καθόταν μέσα σε αυτήν την στοά... Εγώ ήμουν όρθια έξω από αυτήν... Και ήταν εκεί και μια κοπέλα... που καθόταν στο άνοιγμα της στοάς... Ανάμεσα σε εμένα και στον φίλο σου... Κάποια φίλη του φίλου σου... Η οποία δεν με συμπαθούσε και ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση... Κάποια στιγμή μιλούσαμε για τις σπουδές μου στην σκηνοθεσία... Και μίλαγα για την σημασία του μοντάζ... Έλεγα πως ένα καλό μοντάζ μπορεί να κάνει ένα όχι και τόσο καλό αρχικό υλικό να φαίνεται ωραίο και το αντίθετο ένα κακό μοντάζ μπορεί να κάνει ένα υπέροχο αρχικό υλικό να φαίνεται άσχημο... Ο φίλος σου με άκουγε με προσοχή... Και ίσως και με θαυμασμό... Πού και πού έστριβα το κεφάλι μου και προσπαθούσα να σε βρω... Σε αναζητούσα με το βλέμμα μου... Αλλά δεν ήσουν πουθενά... Μετά επέστρεφα αφηρημένη στην συζήτηση... Και είχαμε μια ωραία συζήτηση... Η κοπέλα, όμως, ήθελε να με μειώσει και ήθελε να αποδείξει πως δεν έχω γνώσεις... Με ρώτησε, λοιπόν, κάτι... σε σχέση με το χρώμα της οθόνης... Γιατί είναι μαύρο και όχι άσπρο... Υποτίθεται πως όταν έκανες μοντάζ εμφανιζόταν μια μαύρη εικόνα με χιονάκια όπως έκαναν κάποτε οι παλιές τηλεοράσεις... Και με ρωτούσε γιατί ήταν μαύρη και όχι άσπρη αυτή η εικόνα... γιατί συμβαίνει αυτό... Εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω... Είχα έρθει εσωτερικά αντιμέτωπη με τις ελλείψεις μου και σκεφτόμουν πως οι σπουδές μου δεν ήταν όπως τις ήθελα και πως υπάρχουν τόσα που δεν έμαθα και τόσα που δεν γνωρίζω... Δεν είχα ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό... Δεν θυμόμουν ποτέ να μου το είπε κανείς... ούτε να διάβασα ποτέ κάτι για αυτό... Και εκείνη είχε ένα ειρωνικό χαμόγελο όταν απάντησα την αλήθεια... «Δεν ξέρω» ... Προτίμησα να απαντήσω ότι δεν ξέρω παρά να αρχίσω να λέω πράγματα που δεν έχουν καμία βάση... Είχα έρθει σε δύσκολη θέση... Έτσι κι αλλιώς, ο μόνος λόγος για τον οποίο βρισκόμουν εκεί... Ήσουν εσύ... Θα ξεκινούσατε σε λίγο... Ο φίλος σου έφυγε... Κι εγώ... Έψαξα να βρω που θα καθίσω... Υπήρχαν τόσες καρέκλες... Και είχα έρθει μόνη μου... Κάθισα σε μία καρέκλα κάπου μπροστά... Στα αριστερά από ένα μεγάλο τραπέζι... Δίπλα σε κάποιους άλλους... Αλλά δεν μου άρεσε εκεί... Άρχισα να αλλάζω θέσεις... Αλλά καμία θέση δεν μου άρεσε... Είχατε ήδη ξεκινήσει κι εγώ άλλαζα καρέκλες... Όλοι με κοιτούσαν περίεργα... Τότε πήγα σε ένα άλλο τραπέζι... Ήταν μια άλλη μεγάλη παρέα... Αλλά και πάλι ένιωθα ανεπιθύμητη εκεί... Με στραβοκοιτούσαν όλοι... Και εσύ με κοίταζες... υποτιμητικά... Είχες εκνευριστεί που είχα έρθει... Δεν με ήθελες εκεί... Και εγώ ένιωθα άβολα... Ήθελα απλά να φύγω... Αναρωτιόμουν γιατί είχα αποφασίσει να έρθω... Ήξερα τι σήμαινε για εσένα το να είμαι εκεί... Θα το ερμήνευες λάθος... Θα με υποτιμούσες για μια ακόμα φορά και ακόμα πιο πολύ... Εγώ ήθελα απλά να σε δω... Ένιωθα άβολα, άβολα, άβολα... Θεώρησα την ιδέα μου γελοία... Δεν έπρεπε να έχω έρθει... Δεν έπρεπε να έχω έρθει... Δεν έπρεπε να έχω έρθει...

Και τότε ξύπνησα...

Και σκέφτηκα πως αυτός που δεν έπρεπε να έχει έρθει... ήσουν εσύ.

Δεν έπρεπε να έχεις έρθει στην ζωή μου...

(Αλλά εγώ σε άφησα να έρθεις κι εγώ θα πρέπει να σε αφήσω και να φύγεις...)

9/23/12

"Ειλικρινά, περίμενα να γίνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έγινες" ...



"Ειλικρινά, περίμενα να γίνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έγινες" ...

Έτσι μου είπε ένας παλιός δάσκαλος μου στον ύπνο μου... Και όταν ξύπνησα ήταν σαν να μου έχουν στρίψει ένα μαχαίρι στην καρδιά... Και όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ήταν εφιαλτικό το πρόσωπό μου... Κουρασμένη και Θλιμμένη... Εξαντλημένη... Από ένα όνειρο... Και από μια πραγματικότητα...

Είδα, λοιπόν, στο όνειρό μου πως πήγα να κάνω ένα σεμινάριο με έναν παλιό δάσκαλο μου... Και πήγα εκεί δειλά και διστακτικά... γιατί είχα ανάγκη να παρακολουθήσω αυτό το σεμινάριο με αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο... Και ήταν εκεί τέσσερα - πέντε ακόμα άτομα... Ένα μικρό γκρουπ ανθρώπων που θα παρακολουθούσε το ίδιο σεμινάριο, μια μικρή ομάδα... Και κάθονταν όλοι σε ένα μικρό δωμάτιο, γύρω γύρω σε ένα ορθογώνιο τραπέζι... Νομίζω όλες οι μαθήτριες ήταν κοπέλες... Νομίζω... Δεν θυμάμαι... Και κάθισα απέναντι από τον δάσκαλό μου... Και αυτός με κοίταξε και με ρώτησε... «Τι κάνεις εσύ εδώ;» και είδα πραγματική έκπληξη στο βλέμμα του... και απογοήτευση μαζί... Και πριν προλάβω να απαντήσω... Μου είπε την φράση που με έκανε σκόνη... Στο όνειρο και στην πραγματικότητα...

"Ειλικρινά, περίμενα να γίνεις κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που έγινες" ...

Δεν του έφτανε ούτε η λέξη «Περισσότερο»... Έπρεπε να δηλώσει «Πολύ περισσότερο».
Και αυτός ο περιττός πλεονασμός με πόνεσε τόσο πολύ...

Και ένιωσα... Δεν μπορώ να περιγράψω το πώς ένιωσα... Τον κοίταζα και δεν είχα τίποτα να πω... Γιατί σκεφτόμουν... Πως έχει δίκιο... Αυτό ήταν το χειρότερο... Πώς ήξερα πως έχει δίκιο... Κι εγώ το ίδιο περίμενα... Νόμιζα κάποτε πως η αξία έχει αξία... Είναι αυτές οι άτιμες οι προσδοκίες... Παρόλα αυτά, ήμουν αποφασισμένη να μην επηρεαστώ και να μείνω στο μάθημα... Ήθελα να μείνω στο μάθημα... Έπρεπε να μείνω στο μάθημα... Ό, τι κι αν συνέβαινε... Και έμεινα... Έγινε, λοιπόν, το μάθημα... Από το οποίο δεν θυμάμαι τίποτα... Μα τίποτα... Ούτε μια λέξη... Μόνο ότι ήταν μια πρώτη συνάντηση γνωριμίας... Και δεν ήταν κανονικό μάθημα... Και όταν τελείωσε... Έφυγαν όλοι... Και έμεινα εγώ τελευταία... μαζί με μια κοπέλα που είχε τα κλειδιά του χώρου στον οποίο γινόταν το σεμινάριο... Η οποία με κυνηγούσε από πίσω... Με περιόριζε... Με άγχωνε... Μου έλεγε πως πρέπει να κλείσει τον χώρο και πώς βιάζεται... Πρέπει να κλειδώσει... να κλειδώσει... Και να μαζέψω γρήγορα τα πράγματά μου... Κι εγώ πανικοβλημένη άνοιγα ντουλάπια και συρτάρια και προσπαθούσα να μαζέψω όσο πιο γρήγορα μπορώ... όσο πιο πολλά πράγματα... Και είχα πολλά πράγματα δικά μου στον συγκεκριμένο χώρο... Δεν ξέρω πώς είχε γίνει... Στο όνειρο είχε λογική... τώρα δεν έχει... Αλλά είχα πράγματα εκεί δικά μου, του σπιτιού μου, ρούχα και αντικείμενα και παιχνίδια επιτραπέζια και βιβλία... Και ένιωθα σαν να προσπαθώ να μαζέψω τα δικά μου πράγματα... Και ήξερα πως δεν θα προλάβω... δεν θα προλάβω... Και αναρωτήθηκα... αν... αν αφήσω τα πράγματά μου εκεί, κάποια από τα πράγματά μου, αν θα μπορέσω άραγε να τα πάρω την επόμενη ημέρα... Ή αν κινδυνεύουν εκεί που είναι... Και κινδυνεύω κι εγώ να μην τα ξαναδώ... Και νομίζω... Αυτό το κομμάτι δεν το θυμάμαι καλά... Νομίζω πως ρώτησα την κοπέλα που δεν έλεγε να με αφήσει σε ησυχία, που ήταν με τα κλειδιά στο χέρι και τα κουνούσε δημιουργώντας εκείνο τον αγχωτικό ήχο των κλειδιών για να μου δείξει ότι πρέπει να κλειδώσει και δεν μπορεί να περιμένει, νομίζω την ρώτησα... Αν μπορώ να αφήσω μερικά από τα πράγματά μου... Μέχρι αύριο... Μόνο μέχρι αύριο... Γιατί ένιωθα πως δεν μπορώ να τα κουβαλήσω όλα... Και δεν προλαβαίνω να τα μαζέψω... Ή να τα χωρέσω στην τσάντα μου... Και εκείνη δεν μου απάντησε τίποτα... Πριν έρθει η απάντησή της... Ξύπνησα...

Και...

Είχα μια απέραντη στενοχώρια... Και έναν ατελείωτο πόνο... Και απόρησα... Γιατί το υποσυνείδητό μου «παίζει» τέτοια «κακόγουστα» παιχνίδια μαζί μου... Γιατί με στήνει στον τοίχο και γιατί με αναστατώνει... Γιατί είναι τόσο αυστηρό... Σε μία φάση της ζωής μου που όχι μόνο προσπαθώ να προχωρήσω... όχι μόνο κάνω κάποια βήματα... Αλλά πραγματικά έχω καταφέρει να νικήσω την αδράνεια και να πάω στην δράση... Και έχω καταφέρει να ξαναβρώ κάπου μέσα στο συνολικό χάος την δική μου ελπίδα... Έστω και αχνή... Έστω και δειλή... Έστω και φοβισμένη... Γιατί... Αναρωτήθηκα... Γιατί υποσυνείδητό μου... Επιλέγεις αυτήν την στιγμή και όχι άλλη... Για να μου θυμίσεις... Τις προσδοκίες που δεν οδήγησαν εκεί που επιθυμούσα... Αυτές τις άτιμες τις προσδοκίες... Και η αλήθεια είναι... Πως απλά αποφάσισα... Πως δεν έχει καμία σημασία... Γιατί επέλεξε το υποσυνείδητο μου να με στενοχωρήσει έτσι... Ούτε γιατί επέλεξε το συνειδητό να επηρεαστεί... Η αλήθεια είναι πως... ξέφυγα από τον τοίχο που με είχε στήσει το υπόσυνείδητό μου, έκανα μια στροφή χωρίς να το περιμένει, έπιασα το υποσυνείδητό μου και, αντιστρέφοντας τους ρόλους, το έστησα με την σειρά μου εγώ στον τοίχο και μαζί με αυτό στρίμωξα και το όνειρό μου και του είπα...

Δεν με ενδιαφέρει γιατί εμφανίστηκες τώρα... Ήθελες να μου δώσεις ένα μήνυμα... Το διάβασα το μήνυμά σου... Το ήξερα το μήνυμά σου... Και ακόμα χειρότερα... Το βίωσα το μήνυμά σου... Ήμουν κι εγώ εκεί θυμάσαι; Έζησα ό, τι έζησες... Και είμαι από τους ανθρώπους που δεν ξεχνούν αλλά θυμούνται... Αλλά τώρα... Έχω μια ζωή να ζήσω... μια ζωή να συνεχίσω... Δεν με ενδιαφέρει τι ήθελα να γίνω και τι έγινα... Με ενδιαφέρει το τι είμαι τώρα... Και το πού θέλω να φτάσω... Και εσύ ξέρεις, πιο πολύ από όλους ξέρεις, πόσο δύσκολο ήταν να φτάσω στο σημερινό σημείο... Και εσύ ξέρεις, πιο πολύ από όλους ξέρεις, πόσο δύσκολο είναι το να έχω πάλι ένα σημείο που θέλω να φτάσω... Ήσουν κι εσύ εκεί, θυμάσαι; Εσύ, ξέρεις... Μόνο εσύ ξέρεις... Πόσο δύσκολη ήταν η διαδρομή μέχρι το σήμερα... Για αυτό... Θα σταματήσεις να μου στέκεσαι εμπόδιο και θα βρεις τρόπο να με υποστηρίξεις... Ή αν δεν μπορείς να με υποστηρίξεις... Θα σωπάσεις... Για λίγο θα σωπάσεις... Θα αφήσω την φωνή σου να επιστρέψει όταν θα είμαι αρκετά ισχυρή για να την χειριστώ... Για την ώρα... Αν δεν έχεις να πεις κάτι που με βοηθάει... Κάτι που με προχωράει... να μην πεις τίποτα.

Είμαι αυτό που είμαι... Και θα φτάσω εκεί που θα φτάσω...

Και κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει αυτό που είμαι...
Και το εκεί που θα φτάσω κανείς δεν μπορεί να το ξέρει...

Ούτε εσύ υποσυνείδητό μου... Ούτε εσύ συνειδητό μου... Ούτε εσύ όνειρό μου... Ούτε εσύ πραγματικότητα... Ούτε εσείς συνθήκες... Ούτε εσείς εμπόδια... Ούτε εσείς στόχοι... Ούτε εγώ... Ούτε οι άλλοι... Ούτε ο κόσμος... Ούτε κανείς...

Και, όπου κι αν φτάσω, θα είναι κάπου... Σε ένα άλλο σημείο... Κάπου άλλου από το σήμερα...

Και θέλω και κάτι άλλο... να προσθέσω... Κάτι ακόμα να σου πω...

Μπορεί εσύ να περίμενες να γίνω κάτι περισσότερο... Αλλά εγώ φοβόμουν πως θα γίνω κάτι λιγότερο... Άρα δεν μπορεί... Βρήκαμε μια καλή ισορροπία... Συναντηθήκαμε κάπου στην μέση και με φτιάξαμε... Καλά τα καταφέραμε... Καλά τα καταφέραμε... Μέχρι εδώ...

Και, ειλικρινά, δεν περίμενα να τα καταφέρω να φτάσω μέχρι εδώ...

«Ειλικρινά, δεν το περίμενα να γίνω αυτό που έγινα.»

Είμαι περήφανη για την μέχρι εδώ πορεία...

Πάμε τώρα για την συνέχεια...


9/20/12

Αγαπητό Βlog…



Αγαπητό μου Blog, είχα καιρό να σου γράψω. Δεν είχα καιρό να γράψω γενικά, είχα καιρό να γράψω σε εσένα. Από την μάχη να γράψω εδώ ή εκεί, κέρδισε το εκεί. Υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να τα μοιραστώ μόνο με εμένα. Επεξεργασίες που δεν γίνονταν να δημοσιευτούν εδώ. Σκέψεις που έπρεπε να γραφτούν σε κανονικό χαρτί και όχι με το πληκτρολόγιο. Είχα ανάγκη να γυρίσω στην βάση μου. Και αυτό έκανα. Βέβαια, το έκανα με τον δύσκολο τρόπο αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Έπρεπε να με υποχρεώσω να αλλάξω κάτι, να με ταρακουνήσω από τις συνήθειες, να με «ξεκολλήσω» από ευκολίες που είχαν γεννηθεί από τον φόβο. Συμπεριφέρθηκα απότομα, άτσαλα και άγαρμπα στον εαυτό μου αλλά ήταν η μόνη λύση. Καμιά φορά δεν γίνονται σιγά σιγά οι αλλαγές, πρέπει να το πάρεις απόφαση και απλά να το κάνεις, να πηδήξεις στο κενό, να συγκρουστείς με το τέλος του αδιεξόδου και αν βρίσκεσαι σε έναν λαβύρινθο, ίσως, η καλύτερη λύση είναι να σταματήσεις να τρέχεις γύρω γύρω και να αρχίσεις να σκαρφαλώνεις. Το κλειδί είναι πάντα το να δοκιμάζεις διαφορετικούς τρόπους. Τους δοκίμασα, λοιπόν, τους διαφορετικούς μου τρόπους. Σαν να μου έκανα μικρά και μεγάλα ηλεκτροσοκ, το ένα μετά το άλλο. Και τα κατάφερα... με «ξεβόλεψα». Βέβαια, γύρισα στο ίδιο σημείο, όχι, ακριβώς στο ίδιο σημείο, ποτέ ένα σημείο δεν είναι ακριβώς ίδιο με ένα άλλο, αλλά , περίπου, σχεδόν, στο ίδιο σημείο. Είναι ίδιο και δεν είναι. Και αυτό είναι το περίεργο. Όλα είναι ίδια και κάτι έχει αλλάξει...

Εγώ.

Νιώθω αλλαγμένη και ας μην έχει πάρει ακόμα μορφή η αλλαγή μου. Νιώθω δυνατή και ας μην έχει πάρει υπόσταση η δύναμή μου. Και αυτό είναι το κέρδος. Ήρθε ξανά η πίστη στον εαυτό μου, ήρθε ξανά η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Παρά τις συνθήκες... Παρά το τι συμβαίνει... Γύρισα και νιώθω έτοιμη. Για αυτό που έρχεται, για αυτό που θα έρθει. Και χωρίς να σημαίνει πως δεν φοβάμαι πια, απλά τώρα δεν είναι ο φόβος που υπερισχύει. Όταν βγεις εξάλλου από τον δικό σου μικρόκοσμο ανακαλύπτεις τους μικρόκοσμους των άλλων και βλέπεις ότι δεν διαφέρουν και πολύ από τον δικό σου.

Υ.Γ. Αγαπητό μου blog, θα σου ζήταγα συγνώμη που έχω τόσο καιρό να σου γράψω... αλλά δεν θα το κάνω για δύο λόγους: 1) Τελείωσα με τα ενοχικά σύνδρομα 2) Αυτό το «εκεί» που σε κέρδισε... Ήταν το ημερολόγιό μου...



9/15/12

Συμμαχία Συμφωνία



Θέλεις να γίνεις ο σύμμαχός μου;
Έχω μια μάχη για να κερδίσω και σε χρειάζομαι...
Και έχεις κι εσύ μια μάχη να κερδίσεις κι ίσως κι εσύ να με χρειάζεσαι...
Θέλεις να γίνω ο σύμμαχός σου;

Πρώτα θα χτίσουμε μια βάση. Θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα αρχίσουμε από την αγάπη. Θα κάνουμε το αντίθετο από όλους τους άλλους. Δεν θα περιμένουμε να μας οδηγήσει η πορεία στην αγάπη. Θα αφήσουμε την αγάπη να μας οδηγήσει στην πορεία. Δεν θα αναζητήσουμε το πώς θα φτάσουμε στην αγάπη. Θα χάσουμε πολύ χρόνο χωρίς κανένα λόγο και αιτία. Ξέρω πως μπορείς να το κάνεις. Και ξέρω πως μπορώ να το κάνω κι εγώ. Ξέρω τις δυνάμεις μας. Θέλω να ξεκινήσουμε από την αγάπη. Θέλω να έχω την ασφάλεια του ότι με αγαπάς. Και θέλω να έχεις την ασφάλεια του ότι σε αγαπώ. Αλλιώς καμία μάχη δεν μπορεί να νικηθεί. Αλλιώς η μάχη θα ξεκινήσει με εμάς ήδη ηττημένους. Χωρίς να σε γνωρίζω και χωρίς να με γνωρίζεις, γνωρίζοντας ελάχιστα ο ένας (για) τον άλλον, θα ξεκαθαρίσουμε μεταξύ μας πως η κοινή γερή μας βάση είναι η αγάπη. Έτσι όπως την εννοούμε εμείς, όχι έτσι όπως την βιώνουν οι άλλοι, ούτε όπως την βιώσαμε εμείς στο παρελθόν με άλλους. Θα δημιουργήσουμε την αγάπη, εδώ, τώρα, μεταξύ μας. Και θα είμαστε σίγουροι πως ό, τι κι αν συμβεί στην συνέχεια, τουλάχιστον, κάναμε την καλύτερη αρχή που θα μπορούσε να κάνει ποτέ άνθρωπος. Δεν ξοδέψαμε χρόνο για να φτάσουμε στην αγάπη, ξεκινήσαμε από αυτήν.

Αφού σιγουρευτούμε ότι υπάρχει αγάπη, θα γεννηθεί αμέσως, αυτόματα, η εμπιστοσύνη. Πολύ γερό όπλο όταν πηγαίνεις σε μια μάχη άοπλος.Δεν γίνεται χωρίς εμπιστοσύνη. Θα είμαστε δύο πραγματικοί σύμμαχοι. Θα σου έχω εμπιστοσύνη και θα μου έχεις εμπιστοσύνη. Ό, τι κι αν συμβεί, θέλω να θεωρείς δεδομένη την απόλυτη πίστη μου σε εσένα. Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω σε εσένα. Η πίστη μου σε εσένα θα μείνει σταθερή. Πριν, κατά την διάρκεια και μετά την μάχη. Όποια κι αν είναι η διαδρομή, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η πίστη μου δεν θα κλονιστεί. Εκτός αν εσύ επιλέξεις να με δώσεις στα χέρια του εχθρού. Αν έρθει η προδοσία, θα φύγει η εμπιστοσύνη. Αν έρθει το μίσος, θα φύγει η αγάπη. Αλλά έχω εμπιστοσύνη σε εμάς. Εμείς δεν θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί. Η μάχη μας είναι κοινή. Η δύναμή μας ισχυρή όσο είμαστε μαζί. Δεν θα αφήσουμε τίποτα και κανέναν να μπει ανάμεσά μας. Δεν θα επιτρέψουμε σε καμία συνθήκη να μας συνθλίψει. Μου έχω εμπιστοσύνη. Σου έχω εμπιστοσύνη. Μας έχω εμπιστοσύνη. Και θέλω να έχουμε εμπιστοσύνη όχι μόνο προς τον άλλον αλλά και προς τον έαυτό μας, προς τις δικές μας δυνάμεις. Και, επίσης, προς την κοινή μας αποστολή. Δεν ξέρω αν όλα θα πάνε καλά, αλλά εμείς θα ξέρουμε πως δώσαμε τον καλύτερο έαυτό μας χωρίς να χωριστούμε και αυτό θα σημαίνει πως δεν νικηθήκαμε.

Με την αγάπη και την εμπιστοσύνη θα γεννηθεί και η συνεργασία. Οι κοινοί μας στόχοι, οι κοινές μας σκέψεις και ιδέες, τα κοινά μας συναισθήματα είναι που θα μας κάνουν να βρούμε κοινούς τρόπους δράσης. Θα σχεδιάσουμε την τάκτική μας, θα οργανώσουμε τα βήματά μας, με προσοχή και ενδιαφέρον και θα φροντίσουμε ο καθένας να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά να κάνει. Θα μοιράσουμε αυτά που πρέπει να γίνουν ανάλογα με τις ιδιότητές μας και τις γνώσεις μας. Ο καθένας θα παίζει με τα δυνατά χαρτιά του. Και θα είμαστε πάντα σε ετοιμότητα ώστε όταν συμβαίνουν τα απρόσμενα να μπορούμε να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον και να προστατεύσουμε ο ένας τον άλλον από τον όποιο πιθανό κίνδυνο. Θα ξεκινήσουμε με ένα βασικό σχέδιο αλλά θα είμαστε ευέλικτοι για να προσαρμοστούμε σε ό, τι μπορεί να παρουσιαστεί. Θα με κοιτάζεις και θα σε κοιτάζω,θα με ακούς και θα σε ακούω. Όταν δεν μπορείς να με κοιτάξεις (γιατί είναι εμπόδια μπροστά μας), όταν δεν μπορείς να με ακούσεις (γιατί γύρω μας υπάρχει θόρυβος), θα με νιώθεις και θα σε νιώθω, θα έχουμε την αίσθηση ο ένας του άλλου, οι κεραίες μας θα είναι τεντωμένες έτσι ώστε οι κινήσεις μας να είναι συντονισμένες. Και αυτό θα σημαίνει πως έχουμε βρει τον κοινό μας κώδικα επικοινωνίας.

Αλλά δεν θα είναι αυτός ο μόνος κώδικάς μας. Θα έχουμε κι άλλους κώδικες. Κώδικες άγραφους που υπογράψαμε σιωπηλά με τις ψυχές μας.

Έναν κώδικα Τιμής.

Έναν κώδικα Ηθικής.

Έναν κώδικα Αξιοπρέπειας.

Και αυτούς τους κώδικες θα τους σεβόμαστε, θα τους υπηρετούμε και θα τους υπερασπιστούμε ακόμα και με το τίμημα της ζωής μας.

Σαν τους παλιούς ιππότες αλλά χωρίς ασπίδες, σπαθιά ή πανοπλίες.

Θα έχουμε, λοιπόν, Αγάπη, Εμπιστοσύνη, Συνεργασία, Επικοινωνία οι οποίες θα στηρίζονται πάνω στην Ανθρώπινους κώδικες Ανθρωπιάς μας.

Και επειδή έχουμε μια δύσκολη μάχη να δώσουμε... Πρέπει να φροντίσουμε να λύσουμε και ένα άλλο ζήτημα, λεπτό κι ευαίσθητο. Πρέπει να δούμε ένα βήμα πριν τον εχθρό. Πρέπει να πάρουμε εμείς πρώτα αυτό που αυτός αποζητάει. Πρέπει να τον προλάβουμε. Και τι θέλει ο εχθρός πιο πολύ από όλα; Τι έχει ανάγκη για να οδηγηθεί στην νίκη; Γνώση... Να ξέρει τις αδυναμίες μας. Για αυτό... Δεν γίνεται να γνωρίζω μόνο τα δυνατά χαρτιά σου... Θα πρέπει να μου δείξεις και τα σκισμένα φύλλα που κρατάς, αυτά που θεωρείς άχρηστα, αυτά που δεν θέλεις, αυτά που δεν αντέχεις, που δεν θα ήθελες να βρίσκονται στο χέρι σου. Θα πρέπει να έχεις την δύναμη να μου δείξεις όλο τον έαυτό σου. Αυτά τα μικρά σημεία που σε πονάνε. Αυτά τα τεράστια σημεία που σε απειλούν. Θα μου παρουσιάσεις τον έαυτό σου σε όλο το μεγαλείο του. Με τα προτερήματα και με τα ελαττώματά σου. Με κάθε ειλικρίνεια. Αυτά είναι αυτά που θα χτυπήσει πρώτα ο εχθρός. Σε αυτά θα στοχεύσει για να σε ρίξει κάτω. Πρέπει να τα γνωρίζω πριν από αυτόν. Γνωρίζοντας εσένα, γνωρίζω τα όπλα του εχθρού. Γνωρίζω πώς θα προσπαθήσει να σε χειριστεί, τι κόλπα θα προσπαθήσει να κάνει για να σε διαλύσει. Σου υπόσχομαι, και για εμάς οι υποσχέσεις είναι υποσχέσεις με νόημα και βαρύτητα, πως δεν θα τα χρησιμοποιήσω εναντίον σου. Θα τα χρησιμοποιήσω υπέρ μας. Θα κάνω τις αδυναμίες σου, δύναμή μας. Πώς; Γνωρίζοντάς τες. Το ίδιο φυσικά θα κάνω και εγώ, θα σου πω όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις, όλα όσα επιβάλλεται να μάθεις, θα σου δώσω ό, τι γνωρίζω για εμένα... Κι αν πιαστώ αιχμάλωτη... εσύ θα είσαι ο μόνος που θα μπορεί να με ελευθερώσει. Καλύτερα από κάθε άλλον. Εσύ θα μπορείς να βρεις τον δρόμο και τον τρόπο. Αυτό, λοιπόν, θα κάνουμε. Θα γνωριστούμε ουσιαστικά και όπου κι αν βρεθούμε θα τα καταφέρουμε να σωθούμε. Δεν θα σε αφήσω αβοήθητο ούτε μία στιγμή, δεν θα βάλω τον έαυτό μου πάνω από εσένα. Σε αυτήν την μάχη το ξέρουμε και οι δύο δεν χωράνε εγωισμοί. Δεν θα εκμεταλλευτώ την αλήθεια σου ούτε εσύ την δική μου. Γιατί αυτό είναι αυτό που θα κερδίσουμε μέσα από την διαδικασία του παραδεχόμαστε ο ένας στον άλλον ποιοι πραγματικά είμαστε. Η Αλήθεια. Η δική σου. Η δική μου. Η δική μας. Έτσι θα φύγουν τα σύννεφα, θα καθαρίσει το τοπίο και θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ποιος πραγματικά είναι ο εχθρός μας. Γνώση χωρίς φραγμούς και Αλήθεια χωρίς όρια, λοιπόν... Θα είναι τα επόμενα βήματά μας...

Όσο για το τι θα έχουμε, τι θα κουβαλήσουμε, μαζί μας... Θα πάρουμε λίγες αποσκευές. Σχεδόν τίποτα. Τα απαραίτητα. Ούτε ασπίδες, ούτε όπλα, ούτε πανοπλίες, ούτε άλογα... Μόνο ό, τι χρειάζεται. Εμάς. Τα ένστικτά μας. Την διαίσθησή μας. Την σωματική δύναμή μας. Την συναισθηματική διάθεσή μας. Την σκέψη μας. Αυτό που είμαστε θα φέρουμε μαζί μας. Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό. Δεν χρειαζόμαστε περιττά στοιχεία. Θα μας βαρύνουν. Θα δυσκολέψουν το βήμα μας. Θα μας καθυστερήσουν. Θα μας προσθέσουν ένα φορτίο που θα μας κουράσει πριν καν προλάβουμε να δώσουμε την μάχη. Πρέπει να φτάσουμε απέναντι στον εχθρό ξεκούραστοι, όσο γίνεται. Ούτε σακίδια, ούτε πράγματα, ούτε τίποτα. Μόνο εμάς. Λίγο νερό και λίγο φαγητό μόνο για την αρχή. Στην πορεία θα πρέπει να τραφούμε με φρούτα και καρπούς και από ό, τι άλλο συναντήσουμε και να ξεδιψάσουμε από τις πηγές που θα βρούμε... Θα προσέξουμε την υγεία μας όσο γίνεται και όσο μπορούμε... ωστέ στο κρίσιμο σημείο να έχουμε με το μέρος μας το μέγιστο των δυνάμεών μας. Θα κοιμόμαστε τα βράδυα νωρίς και θα ξυπνάμε τα πρωινά νωρίς και ο ύπνος μας θα μας γεμίζει με ενέργεια και δύναμη.

Αν τα έχουμε όλα αυτά, αν κατέχουμε όλα τα παραπάνω, είμαι σίγουρη πως όλα τα άλλα θα είναι εύκολο να βρεθούν. Τα πρακτικά ζητήματά μας πολύ γρήγορα θα μπουν σε μια σωστή σειρά. Το ποιος οδηγεί και το πότε δεν θα είναι μια τόσο δύσκολη απόφαση για εμάς. Θα ξέρουμε πως όταν οδηγεί ο ένας ο άλλος θα ακολουθεί και θα είναι σε επιφυλακή, έτοιμος να ορμήξει σε ότι επιτεθεί από πίσω μας. Θα ξέρω πως όταν κοιτάω μπροστά εσύ είσαι τα μάτια μου για πίσω. Και όταν είμαι αριστερά εσύ καλύπτεις το δεξιά. Τα σχέδια των διαδρομών μας, οι θέσεις μας, το πού και πώς θα τοποθετηθούμε... όλα θα είναι εύκολα για εμάς. Άρχοντες των διαδρομών μας θα είμαστε εμείς και μόνο εμείς. Κυρίαρχοι των κατευθύνσεων.

Σε περίπτωση τραυματισμού... Η ζωή είναι πάνω από όλα. Όλα σταματάνε. Και πρέπει να βρούμε τρόπο να φροντίσουμε τον τραυματισμένο, να τον κουβαλήσουμε, να τον προστατεύσουμε, να του δέσουμε τα τραύματα, να τον αφήσουμε να ξεκουραστεί. Με κάθε τρόπο πρέπει να σώσουμε την ζωή. Κι εγώ αυτό θα κάνω αν τραυματιστείς. Θα κάνω ό, τι χρειαστεί για να σε σώσω. Θα σου δώσω όσες βοήθειες χρειαστείς, πρώτες και δεύτερες και τρίτες και τέταρτες... Μέχρι να είμαι σίγουρη πως η πληγή σου σταμάτησε να αιμορραγεί και πως η αναπνοή σου απέκτησε τον κανονικό της ρυθμό. Μέχρι να είμαι σίγουρη πως η καρδιά σου συνεχίζει να χτυπάει κανονικά τους παλμούς της. Μέχρι να είμαι σίγουρη πως είσαι ζωντανός.

Σε περίπτωση θανάτου... Η ζωή είναι πάνω από όλα. Τίποτα δεν σταματάει. Δεν με ενδιαφέρει να με σώσεις αν σταματήσω να αναπνέω... Αν η καρδιά μου σταματήσει να χτυπάει, αν δεν νιώθεις σφυγμό, αν το μυαλό μου σταματήσει να λειτουργεί, αν σιγουρευτείς πως αυτό ήταν, τελείωσε, τελείωσα, σε παρακαλώ μην με σώσεις. Δεν θα υπάρχω για να με σώσεις. Να με αφήσεις πίσω. Να συνεχίσεις. Να κερδίσεις εσύ την κοινή μάχη μας. Δεν θέλω να κινδυνέψεις να χαθείς κι εσύ στην προσπάθειά σου να σώσεις κάτι νεκρό. Σου το λέω για να το καταγράψεις μέσα σου όσο πιο απλά και πιο ξεκάθαρα γίνεται. Αν δεν είμαι πια στην ζωή... δεν θα υπάρχει ζωή για να σώσεις. Να μην με σώσεις. Εκεί, σε παρακαλώ, να φανείς εγωιστής. Εκεί, σε παρακαλώ, να μην με σκεφτείς, να μην με κουβαλήσεις, να μην με προστατεύσεις. Να με αφήσεις πίσω. Δεν υπάρχει χρόνος για άσκοπες καθυστερήσεις. Και ο εχθρός... σε εκείνο το σημείο... γνωρίζει πως εσύ θα βρίσκεσαι στην πιο ευάλλωτη στιγμή... Η αδυναμία σου... θα είμαι εγώ. Θα σε κυριεύσουν η εκδικήση και ο θυμός... Και δεν θα βλέπεις καθαρά... Και δεν μπορεί να νικηθεί μια μάχη... αν θολώσει το μυαλό σου, αν σκοτεινιάσει η ψυχή σου... Να φανείς δυνατός. Να συνεχίσεις. Να με αφήσεις πίσω. Θα με τιμήσεις αργότερα. Αφού τελειώσεις την μάχη. Αφού νικήσεις. Τότε να με τιμήσεις. Με το μυαλό και την ψυχή σου. Αλλά σε παρακαλώ, έχω ανάγκη να ξέρω, πως αν δεν είμαι ζωντανή θα με αφήσεις πίσω και θα προχωρήσεις μπροστά. Θα σε σώσεις. Αυτό είναι το μόνο που θα μετράει τότε. Μόνο αυτό. Να επιβιώσεις. Να σωθείς. Να συνεχίσεις.

Νομίζω αυτά είναι αρκετά. Αυτά είναι τα πολύτιμα όπλα μας.

Πριν ξεκινήσουμε... Θέλω να συζητήσουμε και για κάτι άλλο... για την φύση μας. Βλέπεις, εσύ είσαι Άντρας κι εγώ είμαι Γυναίκα. Θέλω να συζητήσουμε για την δική σου φύση και για την δική μου. Πρέπει να με κάνεις να σε καταλάβω και να σε κάνω να με καταλάβεις. Αλλά δεν θα κρίνουμε ο ένας τον άλλον σε σχέση με τους Άντρες και τις Γυναίκες που έχουμε γνωρίζει μέχρι τώρα. Θα ξεχάσουμε ό, τι έχουμε γνωρίσει. Εδώ, είμαι Εγώ και Εσύ, κανένας άλλος. Θέλω να μου μιλήσεις για την φύση σου κι εγώ να σου μιλήσω για την δική μου. Και θέλω να μου μιλήσεις για την αρσενική και για την θηλυκή πλευρά σου, κι εγώ θα σου μιλήσω για την θηλυκή και την αρσενική πλευρά μου. Ο εχθρός μας... το ξέρουμε καλά... είναι και αρσενικός και θηλυκός... Γνωρίζοντας εμάς, γνωρίζουμε κι εκείνον. Θέλω να ξέρουμε όλες τις πλευρές του εχθρού μας. Αρσενικές και Θηλυκές. Όλους τους εχθρούς μας. Αρσενικούς και Θηλυκούς.

Νομίζω αυτά είναι μια καλή ετοιμασία, μια υπέροχη προετοιμασία... Ναι, αν τα κάνουμε όλα αυτά... έχουμε ελπίδα να τα καταφέρουμε... Τώρα το μόνο που μένει... Να μην νιώσουμε ανασφάλεια απέναντι στην ανασφάλεια ή φόβο απέναντι στο φόβο. Ή ανασφάλεια απέναντι στο φόβο και φόβο απέναντι στην ανασφάλεια.

Θα σου πω όμως ακόμα ένα μυστικό για να θυμάσαι... Αν... Αν κάτι γίνει... και δεν φανώ αρκετά δυνατή... Αν κάτι γίνει και δεν φανείς εσύ αρκετά δυνατός... Θα πολεμήσεις εσύ τον εχθρό μου κι εγώ τον εχθρό σου... Ξέρουμε πως ο εχθρός μας είναι κοινός... Μα πως χωρίζεται στον δικό μου εχθρό και στον δικό σου... Είναι ενωμένος και χωρισμένος... Αν επιλέξει να χωριστεί... Αν έρθει το δικό μου μερίδιο του εχθρού και δεν καταφέρω να το νικήσω... Έλα να το πολεμήσεις εσύ. Κι εγώ θα πάω στο δικό σου μερίδιο του εχθρού που μου φαίνεται πολύ πιο προσιτό. Αυτό θα γίνει μόνο αν δεν καταφέρουμε να κάνει ο καθένας αυτό που του αναλογεί, αν για κάποιο λόγο ο εχθρός είναι πιο ισχυρός για εμάς, χρησιμοποιήσει κάποια αδυναμία που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ή κάποιο όπλο που δεν είχαμε υπολογίσει. Ύπουλος ο εχθρός, ύπουλα και τα όπλα του... Ή μαζί και οι δύο και τους δύο εχθρούς, τον δικό μου και τον δικό σου... Αλλά αν δεν υπάρχει ο χρόνος, αν μας έχουν περικυκλώσει, αν δεν υπάρχει ο τρόπος... Θα κάνουμε κάτι που δεν περιμένει ο εχθρός... Θα ανταλλάξουμε θέσεις... Θα πολεμήσεις εσύ για εμένα κι εγώ για εσένα. Θα νικήσεις την μάχη μου και θα νικήσω την δική σου. Η νίκη θα είναι και των δυό μας. Αφού πια είναι σαν να είμαστε ένα.

Τώρα το μόνο που μένει είναι να ονομάσουμε τον εχθρό.

Οι φόβοι αποτελούν τον Φόβο.

Οι ανασφάλειες αποτελούν την Ανασφάλεια.

Ο Φόβος και η Ανασφάλεια.

Έχουμε τέσσερις εχθρούς. Τον Φόβο σου και την Ανασφάλεια σου. Τον Φόβο μου και την Ανασφάλεια μου. Αρσενικές και Θηλυκές πλευρές ενώνονται και μπερδεύονται. Ή χωρίζονται και ανεξαρτητοποιούνται. Κάθε ένας από τους τέσσερις μπορεί να επιλέξει να κοπεί. Όλοι μπορεί να διαλυθούν και σε ακόμα περισσότερους φόβους και ανασφάλειες. Οι φόβοι σου και οι ανασφάλειές μου. Οι φόβοι μου και οι ανασφάλειες σου. Μπορούν να επιλέξουν να είναι πολλοί ή ένας, πολλές ή μία. Είναι πιο πολλοί από εμάς. Θα έλεγε κανείς πως υπερτερούν. Μα και εσύ και εγώ γνωρίζουμε... πως... πως... εμείς τους δημιουργήσαμε. Για κάποιο λόγο. Γνωστό ή άγνωστο. Και μόνο εμείς μπορούμε να τους καταστρέψουμε. Για αυτό σε χρειάζομαι. Γιατί για κάποιο λόγο, γνωστό ή άγνωστο, δεν μπορώ να δώσω αυτήν την μάχη μόνη μου. Σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη. Θέλω έναν σύμμαχο. Να με βοηθήσει να δώσω την μάχη μου. Και βλέπω στα μάτια σου πως κι εσύ χρειάζεσαι έναν σύμμαχο για την δική σου μάχη.

Εγώ Θέλω να γίνω ο Σύμμαχός σου.
Και σε ρωτάω ξανά:
Θέλεις να γίνεις ο σύμμαχός μου;

Αν θέλεις, τότε έλα μαζί μου...
Πρέπει για αρχή να κάνουμε το πιο δύσκολο από όλα...
Να ξεκινήσουμε από την Αγάπη.

Με Αγάπη

Ο Σύμμαχός σου.