7/30/16

Παραστάσεις και σχόλια...




Οι παραστάσεις μου, πολλές φορές, αν όχι όλες τις φορές, προκαλούν αντιδράσεις. Είναι εκείνοι οι θεατές που θα κλάψουν, θα γελάσουν, θα νιώσουν... Κι είναι κι εκείνοι οι θεατές που θα έρθουν για να κριτικάρουν και για να σχολιάσουν αρνητικά. Όχι με την έννοια του να σε βοηθήσουν να γίνεις καλύτερος. Με την έννοια του να σε κάνουν να νιώσεις χειρότερος. Αυτό που με στενοχωρεί είναι πως όταν μένω κάτω από την σκηνή, τα «πυρά», που, αρκετές φορές, προέρχονται για εμένα, εκτοξεύονται άδικα προς τους Ανθρώπους μου που βρίσκονται πάνω στην σκηνή... οι οποίοι έχουν λιγότερη εμπειρία στο να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις μικρότητες, στο να καταφέρουν να μην τους αγγίξουν όλες οι υποτιμητικές ανθρώπινες αδυναμίες... Τα περισσότερα σχόλια αφορούν αυτόν που τα λέει και όχι αυτόν που τα ακούει. Σε κάθε περίπτωση... θεωρώ πολύ «μικρό» μετά από μια πρεμιέρα (και μετά από μια οποιαδήποτε παράσταση απλά η πρεμιέρα υπογραμμίζει ακόμα περισσότερο το γεγονός) να εκτοξεύει κανείς άσχημα λόγια στους ηθοποιούς για τον σκηνοθέτη ή στον σκηνοθέτη για τους ηθοποιούς ή στον έναν ηθοποιό για τον άλλον ηθοποιό ή στον κάθε ηθοποιό για τον εαυτό του... Θα έπρεπε κάποτε οι θεατές (οι άνθρωποι γενικότερα) να μάθουν την αξία της σιωπής. Είναι σημαντικό. Να μένεις σιωπηλός. Να κουβαλήσεις μια παράσταση μέσα σου... και αν θέλεις να πεις κάτι να το πεις... αλλά αφού έχεις επεξεργαστεί μέσα σου και την παράσταση και αυτό που ένιωσες... Και μετά, φυσικά, είναι και το πώς θα το πεις... Η ευκολία με την οποία θεωρούμε πως έχουμε το δικαίωμα να επηρεάσουμε την ψυχολογία ενός άλλου ανθρώπου αρνητικά, με ανατριχιάζει. Μπορώ να πω πως γρήγορα κατάλαβα πόσο δεν με αφορούν όλα αυτά αλλά δεν μου αρέσει να βλέπω τους ηθοποιούς μου (που είναι άνθρωποι που συμπαθώ, εκτιμώ και αγαπώ) να επηρεάζονται... Και το μόνο που κάπως με ηρεμεί... είναι το αίσθημα της εμπιστοσύνης (πολύ σημαντικό σε μια Ομάδα) που έχω προς τους Ανθρώπους που κάθε φορά συνεργάζομαι. Πιστεύω και ελπίζω πως μπορούν να προστατεύονται από ό,τι δεν έχει κανένα νόημα να κρατήσουν... Εξάλλου, μέχρι εκείνο το σημείο, συνήθως, έχω προσπαθήσει να τους μεταφέρω την σημασία του να μην κρίνουν, να μην συγκρίνουν, να μην αφήνουν να τους κρίνουν, να μην αφήνουν να τους συγκρίνουν, να μην δίνουν αξία σε ό,τι δεν αξίζει, να μην ακούν ό,τι δεν είναι καλοπροαίρετο, να μην επηρεάζονται από ό,τι δεν είναι αληθινό και να εστιάζουν στην δική τους προσπάθεια και στην δική τους αξία... Γιατί μόνο εκείνοι γνωρίζουν την διαδρομή τους... και μόνο εκείνοι πηγαίνουν προς τον προορισμό τους... και δεν πρέπει να επιτρέψουν σε κανέναν να τους στερήσει την διαδικασία του κάθε βήματός τους... Με την χαρά, τον ενθουσιασμό, την απογοήτευση, την επιμονή, με την αίσθηση του όποιου «λάθους» θα περάσουν και θα ξεπεράσουν, με την αίσθηση του όποιου «σωστού» θα περάσουν και θα ξεπεράσουν... Αλλά να είναι η δική τους αίσθηση... Όχι μια εύκολη ψεύτικη εντύπωση που τους φόρτωσαν οι άλλοι... μα μια αληθινή, σύνθετη, πολύπλευρη, πλούσια, μοναδική, ξεχωριστή, αίσθηση που έζησαν οι ίδιοι...


7/28/16

Δεν θέλω πια...



Δεν θέλω πια να χάνομαι στα βάθη του μυαλού μου,
Να νιώθω τα κομμάτια μου, του άδειου εαυτού μου,
Δεν θέλω πια να βρίσκομαι στις σκοτεινές τις σκέψεις,
Που μέσα τους αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να αντέξεις,
Δεν θέλω πια να επιθυμώ έρωτες δίχως σώμα,
Δεν θέλω πια να αναζητώ όνειρα που ακόμα
είναι αόρατα, θολά, χλωμά και χωρίς τέλος...
Σε αυτά τα άπιαστα δεν θέλω, τώρα πια, να είμαι μέλος.
Δεν θέλω να στέκομαι εδώ απέναντί σου,
Να εύχομαι να έρθει το κάπως το φιλί σου,
Να ζητιανεύω αισθήματα, να ακούω υποσχέσεις,
Να είμαι ακόμα και εγώ σε μια από αυτές τις σχέσεις,
Στα δήθεν, τα περίπου, τα ίσως, τα ερωτηματικά,
Στα μήπως, τα δεν ξέρω, τα κάτι και τα γενικά.
Δεν θέλω να σε πείσω για να με κοιτάξεις,
Δεν θέλω να σε ζήσω για να με αλλάξεις,
Δεν θέλω να γονατίσω για να με αναζητήσεις,
Δεν θέλω να λυγίσω για να με εκτιμήσεις.
Δεν θέλω να σε γοητεύσω για να με φιλήσεις.
Δεν θέλω να σε ικετεύσω για να με αγαπήσεις.
Δεν θέλω να χρειάζεται να σε ψάξω.
Δεν θέλω να χρειάζεται για εσένα να αλλάξω.
Δεν θέλω πια να παρακαλάω για λίγη ευτυχία
Δεν είναι αυτό το νόημα στην όποια ιστορία.
Να σέρνεσαι, να αδειάζεις, να μην χαμογελάς,
Να νιώθεις πια χαμένος, να μην ξέρεις πού πας.

Δεν είναι αυτό ο έρωτας, δεν είναι αυτή η ζωή,
Δεν είναι αυτή η αγάπη, και αυτό δεν μου αρκεί.

Δεν θέλω πια να χάνομαι σε όσα δεν αξίζουν,
Δεν θέλω πια να βρίσκομαι σε όσα με φοβίζουν.

Θέλω απλά να είμαι εγώ, να κάνω αυτά που αγαπώ,
Θέλω απλά να είμαι εγώ, μόνο για αυτό να προσπαθώ.

Να βρω τον δρόμο τον δικό μου.
Να ζω τον ίδιο τον εαυτό μου.
Να βρω τον ίδιο τον εαυτό μου.
Να ζω τον δρόμο τον δικό μου.





7/22/16

Ευτυχία;



(Και όπως τακτοποιώ, βρίσκω χαρτιά εκεί και εδώ. Σκόρπιες σκέψεις. Με κάποιες συμφωνώ, με κάποιες διαφωνώ, μα όλες είναι εγώ.)


Ευτυχία;


«Τι σημαίνει, για εμένα, ευτυχία;»
Έγραψα, λοιπόν, την ερώτηση στο λευκό άγραφο χαρτί μου.
Δεν με ρώτησα εγώ.
Ένας συγγραφέας με ρώτησε.
Και ήθελα να του απαντήσω.
Κοίταξα τους τοίχους. Κοίταξα το ταβάνι. Κοίταξα το τραπέζι.
Έξω από το παράθυρο, μέσα από το παράθυρο.
Στον έξω κόσμο, στον μέσα κόσμο.
Σηκώθηκα. Κάθισα.
Σηκώθηκα ξανά. Περπάτησα.
Κοίταξα. Μέσα στον καθρέφτη, έξω από τον καθρέφτη. Κοίταξα.
Περπάτησα ξανά. Κάθισα.
Μουτζούρωσα το χαρτί μου. Τσαλάκωσα το χαρτί μου.
Τίποτα. Κενό. Απόλυτο. Τώρα.
Δεν έχω ιδέα. Κυριολεκτικά.
Τι μου συνέβη;
Τι μου συμβαίνει;
Ξέρω γιατί με ρώτησε... Για να μου συμβεί αυτό που μου συμβαίνει.
Για να συνειδητοποιήσω τι μου έχει συμβεί. Αλλά...
Τι μου έχει συμβεί;
Γιατί δεν μπορώ να απαντήσω;
Μόνο η ερώτηση μπροστά μου...
Μόνο το ερωτηματικό γύρω μου...
Να αιωρείται... η ερώτηση...
Να αιωρείται... το ερωτηματικό...
Άφησα την ερώτηση γραμμένη και τσαλακωμένη πίσω μου...
Και αναρωτήθηκα αν θα βρω ποτέ μια απάντηση μη γραμμένη και μη τσαλακωμένη μπροστά μου...
μια απάντηση δική μου που να με ικανοποιεί...

-


(Αυτό το κειμενάκι το βρήκα σε ένα χαρτί που ήταν διπλωμένο μαζί με ένα άλλο χαρτί στο οποίο έγραφα «Ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο για την ευτυχία. Πριν μου απαντήσει ο συγγραφέας θέλω να μου απαντήσω εγώ... Τι σημαίνει ευτυχία για εμένα;». Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα... ποιο είναι το βιβλίο που διάβαζα... Ποιος ξέρει μπορεί να το ανακαλύψω μαζί με την ευτυχία κάποια στιγμή...)





Πώς γίνεται να βαρεθείς έναν άνθρωπο;



(Και όπως τακτοποιώ, βρίσκω χαρτιά εκεί και εδώ. Σκόρπιες σκέψεις. Με κάποιες συμφωνώ, με κάποιες διαφωνώ, μα όλες είναι εγώ.)



Πώς γίνεται να βαρεθείς έναν άνθρωπο;



Πάντοτε πίστευα ότι είναι αδύνατον να βαρεθείς έναν άνθρωπο. Δεν εννοώ ότι είναι αδύνατον να βαρεθείς. Μπορείς να βαρεθείς. Αλλά αν βαρεθείς σημαίνει, το πιθανότερο, πως κάτι δεν πάει καλά στην σχέση και στην επικοινωνία. Αυτό που θέλω να πω, και το ομολογώ δεν καταφέρνω να το εκφράσω ακριβώς όπως το νιώθω, είναι πως θεωρώ κάθε άνθρωπο πάνω στην Γη ανεξάντλητη πηγή σκέψεων και συναισθημάτων που είναι άξια ενδιαφέροντος. Ένας άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος και ένας κόσμος είναι ένας ολόκληρος άνθρωπος. Πώς γίνεται να βαρεθείς έναν ολόκληρο κόσμο; Με τα βουνά, τα ποτάμια, τις λίμνες, τα λουλούδια, τα ζώα, τον ουρανό, τις βροχές, τον ήλιο, τον αέρα, τα σπίτια, τους δρόμους ή ό,τι άλλο; Και είναι ένας κόσμος που αλλάζει όχι που μένει σταθερός. Πόσο ενδιαφέρον είναι να είσαι με κάποιον και να τον βλέπεις να αλλάζει μέσα στον χωροχρόνο; Και πόσο ακόμα πιο ενδιαφέρον η σύνδεση δύο ανθρώπων-κόσμων; Αμέτρητοι συνδυασμοί! Απεριόριστες δυνατότητες! Συμφωνίες-Διαφωνίες, Συνδέσεις-Αποσυνδέσεις, κοινά και μη κοινά σημεία... όλα υπέροχα... όλα μοναδικά...

Κι αν βαριόμαστε
Είναι γιατί αφηνόμαστε στο να βαρεθούμε
Και σταματάμε να προσπαθούμε να δούμε και να ακούσουμε
Αυτόν που έχουμε απέναντί μας.




Δικαιολογημένα Αδικαιολόγητο



Μετρούσα. Τις ατελείωτες μέρες. Τις απροσπέραστες ώρες. 18 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Τις απουσίες. Τις μετρούσα. Προσπαθούσα να τις μετρήσω. Για να μην χάσω τον υπολογισμό.

Σημείωνα. Τις αβάσταχτες ημερομηνίες. Τους ατελείωτους αριθμούς. Τους απροσπέραστους μήνες. Μέχρι 13/1. Και άλλη μια αδικαιολόγητη απουσία. 19 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Μέχρι 19/1. Και άλλες τέσσερις αδικαιολόγητες απουσίες. 23 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Μέχρι 21/1.

Πού και πού... ξεχνούσα να μετρήσω την απουσία. Πού και πού... ξεχνούσα να σημειώσω την ημερομηνία.

25 αδικαιολόγητες. 26 δικαιολογημένες. Έπειτα πεταγόταν μια ημερομηνία στην προσπάθειά μου να κρατήσω μια συνέχεια και μια συνέπεια. 27/1. Και μουτζούρες. Λίγες μουτζούρες. Και γραμμές. Πολλές γραμμές. 6 απουσίες. Δικαιολογημένες. Αδικαιολόγητες. Και βελάκια. Διάφορα βελάκια. Δικαιολογημένα. Αδικαιολόγητα. 27 αδικαιολόγητες. 34 αδικαιολόγητες. 32 δικαιολογημένες. Ανέβαιναν οι αριθμοί. Σταμάτησαν εντελώς οι ημερομηνίες. 35 αδικαιολόγητες. 37 αδικαιολόγητες. 38 αδικαιολόγητες. 32 δικαιολογημένες. 33 δικαιολογημένες. 38 δικαιολογημένες.

39 αδικαιολόγητες. 38 δικαιολογημένες. 77 απουσίες.

Και συνέχιζαν... συνέχεια συνέχιζαν...

Δευτέρα; Ποια Δευτέρα; 4/5. Ακόμα δύο αδικαιολόγητες απουσίες.
38 δικαιολογημένες. 41 αδικαιολόγητες. 79 απουσίες.
Τετάρτη; Ποια Τετάρτη; Δεν υπάρχουν μέρες για εμένα. Α! 6/5. Αυτήν την Τετάρτη. Ακόμα μία απουσία.
38 δικαιολογημένες. 43 αδικαιολόγητες.
Τετάρτη; Ποια Τετάρτη; Δεν υπάρχουν ημερομηνίες για εμένα. Α! 10/5. Αυτήν την Τετάρτη. Ακόμα μία απουσία.
38 δικαιολογημένες. 44 αδικαιολόγητες.
Παρασκευή; Ποια Παρασκευή; Δεν υπάρχει χρόνος για εμένα. Α! 15/5. Αυτήν την Παρασκευή. Ακόμα μία απουσία.
38 δικαιολογημένες. 45 αδικαιολόγητες. 83 απουσίες.

18/5. Ακόμα μία απουσία. 38 δικαιολογημένες. 46 αδικαιολόγητες. 84 απουσίες.

Και ποια μέρα άραγε;
Και ποια ημερομηνία άραγε;
Δεν έχει καταγραφεί. Δεν έχει σημειωθεί.
Και άλλη απουσία και άλλη και άλλη.
Ποιες μέρες; Ποιες ημερομηνίες;
Δεν έχουν καταγραφεί. Δεν έχουν σημειωθεί.
44 δικαιολογημένες. 46 αδικαιολόγητες.
90 απουσίες.
Αυτό, το τέλος, γραμμένο με κόκκινο.
Πάντα το τέλος, δικαιολογημένο ή αδικαιολόγητο, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, είναι γραμμένο με κόκκινο.
Όλα τα άλλα γραμμένα με μπλε, με μαύρο, με στυλό, με μολύβι...
Αλλά αυτό το τελευταίο... το τέλος... με κόκκινο.

Εκεί βρίσκεται ένας παρελθοντικός Εαυτός μου. Στην τελευταία του χρονιά στο σχολείο. Προσπαθούσε να επιβιώσει. Εκείνη την χρονιά... που όλοι ασχολούνταν και ασχολούνται... με τις πανελλήνιες... με τις εξετάσεις... με τα μαθήματα... με τα διαβάσματα... Εγώ προσπαθούσα «απλά» να επιβιώσω ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο... και όλα τα άλλα φαίνονταν μικρά... όλα τα άλλα ήταν μικρά...

Ανάμεσα στο δικαιολογημένο και στο αδικαιολόγητο... ακροβατούσα.

Οι απουσίες... χωρίζονται πάντα σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες... Τι γελοίος διαχωρισμός! Όλες οι απουσίες μπορούν να ερμηνευτούν σαν δικαιολογημένες και όλες μπορούν να μεταφραστούν σαν αδικαιολόγητες. Εξαρτάται πόσο και πώς θα τις κοιτάξεις. Από ποια μεριά θα τις προσεγγίσεις. Πόσο θα ενδιαφερθείς.

Ενδιαφέρον; Ποιο ενδιαφέρον;

Οι παρουσίες... Τι γίνεται άραγε με αυτές; Αυτές γιατί δεν τις χωρίζουμε σε δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες; Για εκείνες γιατί δεν ισχύει αυτός ο γελοίος διαχωρισμός; Αν χωρίσουμε τα μαθήματα σε δικαιολογημένα και αδικαιολόγητα αμέσως και οι παρουσίες αποκτούν άλλη θέση και άλλη διάσταση... Εξαρτάται πόσο και πώς θα τις αισθανθείς. Από ποια μεριά θα τις παρατηρήσεις. Πόσο θα ενδιαφερθείς.

Ενδιαφέρον; Ποιο ενδιαφέρον;

Γράφουμε αδικαιολόγητες μα κάνεις δεν αναζητάει να βρει το δικαιολογημένο πίσω από το αδικαιολόγητο.

Ἔξάλλου...

Σε ένα αδικαιολόγητο σύστημα εκπαιδευσης όλες οι απουσίες είναι δικαιολογημένες.

Και σίγουρα δεν είναι «δικαιολογημένες» αυτές που γνωρίζουν οι γονείς σου και «αδικαιολόγητες» αυτές που δεν γνωρίζουν οι γονείς σου. Είναι λίγο πιο πολύπλοκο και πολύπλευρο από αυτό. Ούτε η μόνη απόδειξη για το αν θα είναι δικαιολογημένη η απουσία σου είναι ένα χαρτί γιατρού. Δεν αρκεί αυτό. Υπήρχαν δικαιολογημένες απουσίες που μπορεί να μην τις γνωρίζουν οι δικοί σου και μπορεί να μην είναι γραμμένες σε κανένα χαρτί γιατρού.

1998.

Σε θαυμάζω Εαυτέ μου, που επιβίωσες από αυτήν την χρονιά.

Την τελευταία μου χρονιά στο σχολείο την βίωσα πολύ διαφορετικά από αρκετούς ανθρώπους της ηλικίας μου.

Εξαιτίας των συνθηκών... η πραγματικότητά μου ήταν άλλη από αυτήν του σχολείου και ο κόσμος μου άλλος από αυτόν των πανελληνίων.

Η ελευθερία που ένιωσα όταν το σχολείο τελείωσε... δεν γράφεται και δεν περιγράφεται.

Όλοι, σχεδόν όλοι, έλεγαν πως αργότερα θα λέμε πως αυτά ήταν-είναι τα καλύτερα μας χρόνια (τα σχολικά χρόνια όχι η χρονιά των πανελληνιών, η χρονιά των πανελληνίων είναι βάρβαρη για αρκετούς μαθητές και για άλλους λόγους για τον καθέναν) και εγώ γνώριζα πως τα καλύτερα μου χρόνια ακόμα δεν είχαν έρθει (αν ήταν να έρθουν ποτέ).

Βρίσκομαι σε αυτό το «αργότερα». Το αρκετά «αργότερα». Δεν ήταν-είναι τα καλύτερα μου χρόνια αυτά. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς, και αυτή η σύγκριση είναι αδικαιολόγητη (εξάλλου, δεν υπάρχει δικαιολογημένη σύγκριση). Δεν υπάρχουν καλύτερα και χειρότερα χρόνια. Υπάρχουν χρόνια. Όλα δικά σου. Όλα της ζωής σου. Άλλες φορές επιλέγεις τις παρουσίες (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες) και άλλες τις απουσίες (δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες).

Η ζωή είναι σχολείο. Μαθαίνεις σε αυτήν όσα δεν σε μαθαίνουν.

Η ζωή δεν είναι σχολείο. Όταν απουσιάζεις από αυτήν δεν κινδυνεύεις να μείνεις στην ίδια τάξη. Κινδυνεύεις να μην ζήσεις.

Η ζωή είναι η ζωή. Δεν χωρίζεται σε δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη. Όπως κι εσύ. Δεν χωρίζεσαι σε δικαιολογημένο και αδικαιολόγητο. Είσαι δικαιολογημένα αδικαιολόγητος και αδικαιολόγητα δικαιολογημένος, όπως και η ζωή είναι δικαιολογημένα αδικαιολόγητη και αδικαιολόγητα δικαιολογημένη.

Ξέχασε αυτό που μόλις σου έγραψα. Δεν συμφωνώ με τον εαυτό μου. Δεν υπάρχουν επίθετα που να προσδιορίζουν την ζωή και δεν υπάρχουν επίθετα που να περιγράφουν εσένα. Η ζωή είναι η ζωή και εσύ είσαι εσύ. Αυτό. Τίποτα άλλο.

Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Αδικαιολογήτα ή δικαιολογημένα.

Αυτό.

Η ζωή δεν σημειώνεται και εσύ δεν μετριέσαι.



7/10/16

Σκέψεις Σε Σκέψεις 07



«Αυτό είναι ένα βιβλίο που απευθύνεται στον ηθοποιό. Περιέχει, ελπίζω, κάποια σπέρματα κοινής λογικής και μερικές βασικές αρχές.»
Ντ. Μάμετ



Κοινή λογική και βασικές αρχές.
Βασικές αρχές και κοινή λογική.
Κοινή βάση και λογικές αρχές.
Λογικές αρχές και κοινή βάση.

Αυτό, για την ώρα, δεν είναι ένα βιβλίο και, για την ώρα, δεν απευθύνεται στους ηθοποιούς.
Δεν είναι τίποτα και δεν απευθύνεται σε κανέναν.
Ή είναι κάτι και απευθύνεται σε εμένα.
Και με το που το έγραψα αυτό... με έπιασε αμέσως η ανάγκη να το μοιραστώ.
Μπορεί. Μπορεί και όχι.
Δεν έχει ανάγκη αυτό που γράφω να έχει το κοινό του, αλλά, παρόλα αυτά, μπορεί το κοινό του (ένα μικρό, μικρούτσικο, συγκεκριμένο κοινό) να έχει ανάγκη αυτό που γράφω.
Μπορεί. Μπορεί και όχι.


Σκέψεις Σε Σκέψεις 06



«Όλα τα άλλα είναι απλώς εξάσκηση. Και πιστεύω πως τα χρόνια στην σχολή, η αποφοίτηση, τα εργαστήρια, όσο γοητευτικά και ευχάριστα κι αν είναι, απέχουν από την πραγματικότητα (και από την δουλειά) όσο η αεροβική γυμναστική από την πυγμαχία.»
Ντ. Μάμετ



Όσο για τις σχολές και τα εργαστήρια... είμαι από τους πρώτους που θα πουν πόσο μη ευχαριστημένη είμαι από την συνολική εκπαίδευσή μου.

Το ότι απέχουν από την πραγματικότητα (που ειλικρινά απέχουν) ίσως είναι το λιγότερό μου πρόβλημα. Δεν θα το αναλύσω τώρα αυτό. Θα πω, όμως, πως τα σπάνια καλά μαθήματα, οι σπάνιοι καλοί δάσκαλοι, όχι, αυτά και αυτοί, επίσης, το γράφω με σιγουριά, δεν ήταν καθόλου χάσιμο χρόνου. Μου έδωσαν πολλά διαφορετικά πράγματα, κάποια στοιχεία για επεξεργασία και κάποια εργαλεία για ανάπτυξη, και κάποιες παρουσιάσεις μου τις κουβαλάω μέσα μου, χωρίς ίχνος υπερβολής, σαν παραστάσεις. Ήταν χρήσιμα όλα για την πορεία και για την συνέχειά μου.

Δεν θα μπορούσα, λοιπόν, να πω πως κι αυτά... δεν είναι θέατρο...

Είναι... Θέατρο.

Και δεν το εννοώ μόνο με την έννοια της απλής εξάσκησης. Το εννοώ με την έννοια της σύνθετης διαδικασίας. Τα μαθήματα έχουν την δυνατότητα να γίνουν κάτι γελοίο, κάτι χυδαίο, κάτι αδιάφορο, κάτι βαρετό, κάτι εποικοδομητικό, κάτι δημιουργικό... Εξαρτάται από το ποιος τα κάνει και σε ποιον τα κάνει... Και υπάρχουν μαθήματα που δεν είναι γελοία, χυδαία, αδιάφορα ή βαρετά... που είναι εποικοδομητικά και δημιουργικά και που η ποιότητά τους είναι τόσο υψηλή που μπορεί να αγγίξει το μεγαλείο της τέχνης ακόμα και με την έννοια της ατμόσφαιρας της παράστασης. Και δεν έχει σημασία αν απέχουν ή όχι από την πραγματικότητα και πόσο απέχουν από την πραγματικότητα... Ο ρόλος της Τέχνης δεν είναι απαραίτητα να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι και να δημιουργήσει μια καινούρια πραγματικότητα... Και, ίσως, να υπάρχουν μαθήματα που απέχουν από την πραγματικότητα (αλλά τα οποία, ταυτόχρονα, σου δείχνουν και καθαρά την εικόνα της πραγματικότητας χωρίς να σου κρύβουν την αλήθεια) τα οποία θα μπορέσουν να σου δώσουν στοιχεία που αν τα επεξεργαστείς σωστά θα σε βοηθήσουν να δημιουργήσεις την δική σου πραγματικότητα.

Πάντως, θέλω να μείνω λίγο στα δύο επίθετα «γοητευτικά» και «ευχάριστα»... γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που δεν θεώρησαν τα χρόνια στην σχολή γοητευτικά και ευχάριστα... Κάθε άλλο... Και δεν μιλάω για εμένα αυτήν την στιγμή που η πορεία μου ήταν λίγο πιο ανορθόδοξη, ανήσυχη, ανάποδη και αναζητούσα κάπως διαφορετικά την γνώση αλλά για ανθρώπους που μπήκαν και βγήκαν από μία σχολή και δεν ήταν καθόλου μα καθόλου ικανοποιημένοι... Αφιέρωσαν χρόνο και χρήμα σε ένα παράλογο και, πολλές φορές, απάνθρωπο σύστημα...

Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία...


7/8/16

Σκέψεις Σε Σκέψεις 05



«Αυτό σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Να παίζεις για το κοινό.»
Ντ. Μάμετ



Ε, λοιπόν... σε αυτό διαφωνώ. Θέλω να πω... Στόχος, φαντάζομαι, είναι να παίξεις-να παίζεις για το κοινό. Αλλά υπάρχει Θέατρο και χωρίς κοινό.
Το κοινό δεν το γνωρίζει.
Πολλοί ηθοποιοί δεν το γνωρίζουν.
Αλλά εγώ πιστεύω-νομίζω πως το γνωρίζω.

Αν χορεύει ένας άνθρωπος σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν τον βλέπει κανείς, υπάρχει χορός;
Αν παίζει κάποιος μουσική σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν τον ακούει κανείς, υπάρχει μουσική;
Αν ζωγραφίζει κάποιος έναν πίνακα σε ένα άδειο δωμάτιο και δεν τον βλέπει κανείς, υπάρχει ζωγραφική;
Ναι. Υπάρχει χορός, μουσική, ζωγραφική ανεξάρτητα από το αν βλέπει, ακούει, νιώθει και κάποιος άλλος εκτός από τον δημιουργό. Ανεξάρτητα από το κοινό. Υπάρχει και θέατρο.
Αν είμαι μόνη μου σε ένα δωμάτιο και παίζω έναν ρόλο κι ας μην με βλέπει κανείς, υπάρχει θέατρο.

Και οφείλω να πω, να καταθέσω, να εξομολογηθώ, πως τις στιγμές μεγάλης ανακάλυψης, κάποιου σημείου κάποιου (μικρού ή μεγάλου) ρόλου που έζησα σε ένα (άδειο ή γεμάτο) δωμάτιο στο σπίτι μου ή στην αίθουσα κάποιας (άδειας ή γεμάτης) σχολής ή στο γκρεμισμένο (άδειο ή γεμάτο) καταφύγιο της πολυκατοικίας μου και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς, δεν θα τις άλλαζα για τίποτα, με τίποτα. Ήταν δικές μου. Μόνο δικές μου. Και το κοινό μου δεν ήταν άλλο παρά ο ίδιος μου ο εαυτός.

Ήταν εξίσσου σημαντικές με τις στιγμές των παραστάσεών μου. Διαφορετικής ποιότητας, χροιάς, απόχρωσης... Αλλά ήταν σίγουρα κι αυτές στιγμές Θεάτρου. Έντονες. Ισχυρές. Δυνατές. Δημιουργικές.

Για εμένα αν δεν υπήρχε το Θέατρο μου χωρίς το κοινό μου δεν θα μπορούσε να υπάρξει και το Θέατρο μου με το κοινό μου...


7/7/16

Σκέψεις Σε Σκέψεις 04




«Ως δάσκαλος, σκηνοθέτης και δραματουργός εργάστηκα, όπως και οι δικοί μου δάσκαλοι, για να μεταδώσω τη δική μου ματιά στον ηθοποιό.»
Ντ. Μάμετ



«Για να μεταδώσω την δική μου ματιά στον ηθοποιό.»
...
Δεν έχω κάτι να πω.
Απλά το σημείωσα αυτό. Το υπογράμμισα.
Για να θυμάμαι, για να μην ξεχνάω.
Αν συνεχίσω να μοιράζομαι τις όποιες γνώσεις μου, να συνεχίσω να μοιράζομαι πάντα και την ματιά μου πάνω σε αυτές. Πολλές φορές, η ματιά πάνω στην γνώση είναι πιο σημαντική από την ίδια την γνώση. Παρόλα αυτά, απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει ματιά πάνω στην γνώση είναι να υπάρξει γνώση.

Αυτήν την γνώση κυνηγούσα και κυνηγάω. Νομίζω δεν την έχω δει και δεν την έχω βρει ποτέ. Απλά τρέχω πίσω από το αόρατο φάντασμά της.

Η πραγματική, ουσιαστική, γνώση είναι σαν να έχει πεθάνει στην εποχή μας. Χανόμαστε στο χάος των σκόρπιων πληροφοριών και η γνώση αργοπεθαίνει κάπου, σε κάποια ξεχασμένη γωνία.

Αλλά κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία...



Σκέψεις Σε Σκέψεις 03



«Σπούδασα υποκριτική σε διάφορες σχολές, αλλά λίγα μπορούσα να καταλάβω από όσα λέγονταν εκεί.»
Ντ. Μάμετ



Σπούδασα υποκριτική.
Σε διάφορες σχολές, με διάφορους δασκάλους.
Σε διάφορα σεμινάρια, σε διάφορα μαθήματα.
Πουθενά δεν βρήκα αυτό που αναζητούσα.
Γνώση, Σεβασμό, Αγάπη, Αξιοπρέπεια, Αξιοκρατία, Ενδιαφέρον, Υγεία. Μερικά από τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό. Έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά και πάλι υπήρχαν εξαιρέσεις. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τους Δασκάλους που συνάντησα, όπου κι αν τους συνάντησα.

Αλλά κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία και δεν ανήκει εδώ.


Σκέψεις Σε Σκέψεις 02



«Θέλησα να γίνω ηθοποιός, αλλά φαίνεται ότι δεν ήταν αυτή η κλίση μου.»
Ντ. Μάμετ



Θέλησα να γίνω ηθοποιός.
Ήταν αυτή η κλίση μου.
Έγινα ηθοποιός.
Έγινα καλή ηθοποιός.
Δεν το πιστεύω ότι τώρα πια το παραδέχομαι (και το αποδέχομαι).
Για χρόνια δεν μπορούσα να το αρθρώσω.
Αυτό, βέβαια, το τι έγινα, δεν έχει καμία σημασία γιατί δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είμαι τώρα.
Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα ήθελα.
Τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα προσπαθούσα.
Συμβαίνουν αυτά.
Όχι επειδή ευθύνεται η ζωή.
Αλλά επειδή ευθύνονται οι άνθρωποι.

Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία και δεν ανήκει εδώ.


Σκέψεις Σε Σκέψεις 01



«Οι καλύτεροι μου φίλοι, οι πιο κοντινοί μου συνεργάτες, ήταν πάντα ηθοποιοί.»
Ντ. Μάμετ



Οι καλύτεροι μου φίλοι δεν ήταν ηθοποιοί. Προσωπικά, με κάποιες λιγοστές και θαυμαστές εξαιρέσεις, προτιμούσα να βρίσκομαι με ανθρώπους μη ηθοποιούς. Ακριβώς, επειδή ήθελα να βρίσκομαι μέσα στο θέατρο είχα ανάγκη για να ισορροπώ ανθρώπους που να βρίσκονται έξω από αυτό με άλλη λογική και ατμόσφαιρα.

Σε γενικές γραμμές, και χωρίς φυσικά να μπορώ να βάλω όλους τους ηθοποιούς στην ίδια κατηγορία, δεν μου άρεσε αυτή η μόνιμη ζήλια, αυτός ο μόνιμος ανταγωνισμός, αυτά τα δήθεν λόγια και αυτές οι δήθεν πράξεις. Για να αντέξω την χυδαιότητα του καλλιτεχνικού χώρου έπρεπε να συναναστρέφομαι ανθρώπους με καθαρό μυαλό που ήταν έξω από όλη αυτήν την τρέλα και που δεν είχαν καμία σχέση με το θέατρο. Όλοι αυτοί οι εγωισμοί... Όλα αυτά τα τεράστια «Εγώ»...

Φυσικά, υπήρχαν και εξαιρέσεις.
Το γράφω και το τονίζω.
Τις θαύμασα αυτές τις εξαιρέσεις.
Και τις αγάπησα.

Με μια αγάπη διαχρονική και αιώνια.




Σκέψεις Σε Σκέψεις



Τακτοποιώντας τα χαοτικά τετράδια μιας ολόκληρης χρονιάς... ανακάλυψα ένα κόκκινο τετράδιο χωρίς καμία ετικέτα... χωρίς καμία ημερομηνία... χωρίς κανένα σημάδι που να μου δηλώνει τι ακριβώς είναι το περιεχόμενό του... Δεν έμοιαζε να είναι ένα από τα τετράδιά μου σε σχέση με την καλλιτεχνική χρονιά μου, δεν έμοιαζε να είναι ένα από τα τετράδιά μου σε σχέση με την προσωπική χρονιά μου... Το άνοιξα γεμάτη περιέργεια και στην πρώτη σελίδα, πάνω πάνω, έγραφα...

Σκέψεις πάνω σε Σκέψεις

Είναι ο τίτλος ενός άλλου ιστολογίου που θέλω να φτιάξω εδώ και καιρό... Δεν θα αναλύσω εδώ τι ακριβώς θα είναι αυτό το ιστολόγιο, αν τελικά ποτέ φτιαχτεί... Ο τίτλος, έτσι κι αλλιώς, νομίζω, σχεδόν, το δηλώνει από μόνος του... Στο συγκεκριμένο τετράδιο... σημείωσα, πάνω πάνω, αυτόν τον τίτλο... απλά για να θυμάμαι πως αυτά που θα γράψω, το πιθανότερο, είναι ταιριαστά σε αυτό το ιστολόγιο... (Αν και δεν είναι τα πρώτα που θα γράψω εκεί... κάπου υπάρχει ένα άλλο τετράδιο το οποίο έχει τις αρχικές σκέψεις οι οποίες έφεραν την ιδέα του καινούριου ιστολογίου... που μπορεί να γίνει πραγματικότητα ή μπορεί και να μην γίνει...).

Στην συνέχεια έγραφα...

«Ο ηθοποιός είναι ένας μάγος που παίζει τον ηθοποιό»

Είναι μια παραλλαγή μου μιας φράσης του Jean Eugene Robert-Houdin

«Ο μάγος είναι ένας ηθοποιός που παίζει τον μάγο»

Μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις και με τις φράσεις... Και, πολλές φορές, αλλάζω μια φράση, συχνά αντιστρέφοντάς την, ή και με άλλους τρόπους, κάνοντάς την να έχει ένα ιδιαίτερο νόημα για εμένα...

Και τότε θυμήθηκα τι ήταν αυτό το τετράδιο... είχα διαβάσει ένα βιβλίο... και πάνω στο βιβλίο που είχα διαβάσει έγραφα κάποιες σκέψεις... Δεν είχα προλάβει να γράψω πολλά μα λίγα... Συνέχισα, λοιπόν, να διαβάζω τις επόμενες σελίδες... Σκέψεις μου... Σκέψεις μου... Σκέψεις μου... πάνω σε σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... κάποιου άλλου... και το φοβερό ήταν... πως δεν μπορούσα να θυμηθώ... ποιο βιβλίο ήταν αυτό που είχα διαβάσει... και δεν το είχα σημειώσει πουθενά...

Κοίταξα τα βιβλία μου στην βιβλιοθήκη μου... και το βλέμμα μου γρήγορα το ξεχώρισε ανάμεσα στα άλλα... Δεν θυμόμουν τον τίτλο... μέχρι να το βγάλω από την βιβλιοθήκη, να το κρατήσω στα χέρια μου και να το διαβάσω...

Προς τον Ηθοποιό. Ντεϊβιντ Μάμετ.

Ω! Ναι. Θυμήθηκα. Μου το είχε προτείνει ένας άνθρωπος που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν για λίγο. Και ο τρόπος που μου μίλησε για αυτό το βιβλίο μου κίνησε το ενδιαφέρον. Χαίρομαι που τον γνώρισα, χαίρομαι που σε εκείνο το στάδιο της ζωής του διάβαζε αυτό το βιβλίο, χαίρομαι για τον τρόπο με τον οποίο μου μίλησε για αυτό και χαίρομαι που το διάβασα...

Το βιβλίο στην αρχή του είχε αυτήν την φράση του Jean Eugene Robert-Houdin
Ο μάγος είναι ένας ηθοποιός που παίζει τον μάγο...
Και η πρώτη μου σκέψη (χωρίς καν να χρειαστεί να την σκεφτώ) πάνω σε σκέψη κάποιου άλλου ήταν αυτή η αλλαγμένη φράση με την οποία ξεκινούσα το τετράδιό μου...
Ο ηθοποιός είναι ένας μάγος που παίζει τον ηθοποιό...

Μου αρέσουν οι μάγοι. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί.
Οι μάγοι είναι ηθοποιοί και οι ηθοποιοί είναι μάγοι.

Τα υπόλοιπα κειμενάκια που θα ακολουθήσουν δεν είναι παρά σκέψεις πάνω σε σκέψεις... που βρέθηκαν μέσα σε ένα ξεχασμένο κόκκινο τετράδιο...


7/6/16

Και τώρα... τι;



Έχω ακινητοποιηθεί.
Η σκέψη μου έχει βρεθεί στο κενό.
Είναι πολλές σκέψεις μαζί και καμία.
Δεν μπορώ να με αισθανθώ.
Είναι η κούραση η μαζεμένη...
Και το ασταμάτητο τρέξιμο...
Όταν μετά μένεις σε ένα σημείο...
είσαι υποχρεωμένος να έρθεις αντιμέτωπος με τον εαυτό σου...
και με την ζωή σου...
Κάνω ένα βήμα...
Και δεν έχω ιδέα ποιο θα είναι το επόμενο...
Μπήκε ο πήχης ψηλά, για άλλη μια φορά...
Και τώρα; Και τώρα τι;
Δεν ξέρω...
Για την ώρα, θέλω να βρω τρόπο για λίγο να αδειάσει το μυαλό μου...
Ίσως να χρειάζομαι θάλασσα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι αέρα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι έρωτα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι παρέα...
Ίσως και όχι.
Ίσως να χρειάζομαι να μείνω μόνη μου...
Να ακούσω μουσική, να διαβάσω βιβλία,
να γράψω και να περπατήσω...
Ω! Πόσο μου έχει λείψει ο εαυτός μου!
Πόσο μου έχω λείψει εγώ!
Το να κάνω πρόβα σε μια άδεια αίθουσα...
Το να τραγουδάω σε ένα γεμάτο δωμάτιο...
Το να χορεύω σε ένα μικρό σημείο...
Τώρα δεν ξέρω γιατί δεν τραγουδάω πια...
Σαν η φωνή μου να μην μπορεί να τραγουδήσει...
Τώρα δεν ξέρω γιατί δεν χορεύω πια...
Σαν το σώμα μου να μην μπορεί να κινηθεί...
Τώρα δεν ξέρω γιατί δεν κάνω πρόβα...
Σαν να είμαι μόνιμα σε μια παράσταση σε μια σκηνή που δεν με χωράει...
Κάτι προσπαθεί να εκφραστεί,
μα δεν βρίσκει τον τρόπο...
Κάτι προσπαθεί να γραφτεί,
μα δεν βρίσκει την κατεύθυνση...
Κάτι προσπαθεί να γεννηθεί,
μα δεν βρίσκει την δύναμη...
Κάτι προσπαθεί να γίνει,
μα δεν βρίσκει την αντοχή ούτε την υπομονή...
Μας βλέπω έναν-έναν να χανόμαστε...
Όσοι αναζητούσαμε κάτι διαφορετικό...
Προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στην πραγματικότητα θυσιάζοντας την φαντασία.
Μα εγώ τα έχω ανάγκη τα όνειρα...
Δεν μπορώ να αναπνεύσω χωρίς αυτά...
Τις όμορφες εικόνες... Τις καινούριες λέξεις...
Και είναι και εκείνες οι σχέσεις που με έχουν μπερδέψει... με μπέρδεψαν... και συνεχίζουν να με μπερδεύουν... οι τελευταίες μου σχέσεις... με μπέρδεψαν αντί να με ξεμπερδέψουν... Μεγαλώνεις... και έχεις ανάγκη τα πράγματα να είναι όλο και πιο απλά μα εκείνα όλο βρίσκουν τρόπους να γίνονται πιο σύνθετα, χωρίς κανένα λόγο και αιτία... Από παλιά το πίστευα. Ο έρωτας είναι απλός. Ακόμα το πιστεύω. Τι κρίμα να τον χαραμίζουμε σε μονοπάτια που είναι καταδικασμένος. Τι άδικο να τον σπαταλάμε σε δρόμους γκρεμισμένους... Προσπάθησα να χτίσω γέφυρες... μα τα θεμέλια δεν ήταν αρκετά ισχυρά... Ίσως να ευθύνεται και το αρχικό σχέδιο του αρχιτέκτονα, δηλαδή το δικό μου... Εγώ είμαι ο αρχιτέκτονας... Ίσως να ευθύντεται η εφαρμογή, η πράξη... από το χαρτί στην πραγματοποίηση... Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν... ή ο τρόπος που τοποθετήθηκαν... Μπορεί να ευθύνεται ο εργάτης, δηλαδή και πάλι εγώ... Εγώ είμαι ο εργάτης... Δεν ξέρω... Μπορεί να φταίνε και οι συνθήκες, να μην ευθύνομαι εγώ... Πάντως, διαλύθηκε το σύμπαν... Και ακόμα και αστροναύτης να ήμουν δεν θα μπορούσα να υπάρξω για πολύ σε διαλυμένο σύμπαν... Είναι γεγονός... αιωρούνται τα γρεμισμένα κομμάτια των δρόμων μου και ανάμεσά τους, σκορπισμένος και ο έρωτας... Αιωρούμαι και εγώ...
Ποτέ δεν με ενοχλούσε η μοναξιά.
Το αντίθετο θα έλεγα.
Ποτέ δεν με ενοχλούσε η μοναχικότητα.
Τα διαχωρίζουν αυτά τα δύο...
Ε, λοιπόν, εγώ μπορούσα να με βρω και στην μοναξιά και στην μοναχικότητα. Και δεν θεωρώ ούτε το ένα ούτε το άλλο αρνητικό... Μα μπορούσα να με βρω και στην συντροφιά και στην συντροφικότητα... απλά... δεν μπορούσα να με δω και να με βρω... σε αυτό που με ήθελαν να είμαι... όχι σε αυτό που ήμουν... σε αυτό που μου ζητούσαν να γίνω... Εκεί δεν μπορούσα να υπάρξω... Υπήρχα σε αυτά που ήθελα εγώ για εμένα ... όχι σε αυτά που ήθελαν οι άλλοι να θέλω...

Είναι «εύκολο» για μια γυναίκα να δείχνει πιο λίγη.
Για να γίνει πιο «αποδεκτή».
Να κρύψει την εξυπνάδα της.
Να μειώσει την δύναμή της.
Να περιορίσει αυτό που είναι.

Μπορώ να παίξω αυτόν τον ρόλο...
αλλά δεν με ενδιαφέρει να τον παίξω...
γιατί είναι σαν να υπογράφεις συμβόλαιο πως την ζωή σου δεν θα την ζεις εσύ μα μια μικρή μειωμένη εικόνα του εαυτού σου...
Και πώς είναι δυνατόν να είναι-να γίνει κανείς ευτυχισμένος έτσι;
Αυτή η μάχη με το άλλο φύλο!
Λες και δεν έχουμε αρκετές μάχες σε αυτόν τον κόσμο...
Να πρέπει πάντα να σου αποδείξει ο άλλος πως είναι πιο πάνω από εσένα...
Πιο έξυπνος!
Πιο δυνατός!
Πιο κάτι!
Γιατί να πρέπει να είναι πιο πάνω ή πιο κάτω από εμένα;
Εγώ δεν ζήτησα να είμαι ποτέ πιο πάνω ή πιο κάτω από κανέναν.
Γιατί να πρέπει να είναι μάχη;
Εγώ δεν θέλησα να είμαι ποτέ μέρος καμίας σύγκρουσης, καμίας μάχης.
Πόσο κουραστικό!
Μόνο στα δικά μου μάτια άραγε ο έρωτας δεν είναι αγώνας ανταγωνιστικός;
Πώς γίνεται πάντα να μην έχουν ιδιαίτερη σημασία αυτά που κάνω εγώ;
Όταν πάντα η ζωή του άλλου είναι πάνω από την δική σου... κάτι δεν πάει καλά.
Δεν έχω καμία ανάγκη να συγκριθώ.
Καμία ανάγκη να αποδείξω κάτι.
Θα ήθελα ο έρωτας να ήταν δύναμη και όχι αδυναμία, γενναιότητα και όχι δειλία, καθαρότητα και όχι μετριότητα...
Θα ήθελα το φιλί να χτίζει και όχι να γκρεμίζει, να βρίσκει και όχι να χάνεται, να αναζητάει και όχι να επαναπαύεται, να δημιουργεί και όχι απλά να επιβιώνει...
Θα ήθελα ο έρωτας να ζει και όχι να πεθαίνει...
Να γιορτάζει και όχι να θρηνεί...

Θέλω να ερωτευτώ.
Να γίνω ερωτευμένη.
Να μείνω ερωτευμένη.
Να είμαι ερωτευμένη.
Μα ο έρωτας δεν έρχεται επειδή τον θες να έρθει... έρχεται επειδή απλά συμβαίνει...

Θέλω να έρθει...
Θέλω να συμβεί...

Μα να είναι εδώ...
Και να είναι αληθινό...

Και να εκφράζεται...
Όχι να φοβάται να εκφραστεί...

Δεν έχω ιδέα πώς έφτασα στον έρωτα...
Ξεκίνησα από το αίσθημα της ακινητοποίησης και κατέληξα στην ρευστότητα του έρωτα...
Δεν ξέρω πώς... Δεν ξέρω γιατί...
Φαντάζομαι απλά... γιατί έτσι...
Γιατί ο έρωτας πάντα βρίσκει τρόπους ώστε να καταλήγουμε σε αυτόν...

Ίσως κατέληξα στον έρωτα... επειδή αυτό ακόμα δεν το έχω χάσει... πολλά έχασα στην πορεία... αλλά όχι αυτό... το χάρισμα όχι απλά του να ερωτεύεσαι μα του να ερωτεύεσαι με όλο σου το είναι...
Και ίσως κατέληξα στον έρωτα επειδή πάντα με κινητοποιεί... Ίσως και όχι.
Ίσως χρειάζομαι απλά... να μείνω στο κενό... μέχρι να βρω τι θέλω να δημιουργήσω μέσα από αυτό...


7/4/16

30.06.2016 Παρασκευή




Ξύπνησα το πρωί... Άνοιξα τα email μου... και είχα ένα καινούριο μήνυμα... Ένας αγαπημένος μου άνθρωπος που έχουμε καιρό να επικοινωνήσουμε, μια γυναίκα που δεν είναι πλασμένη για αυτόν τον κόσμο, μου έστειλε ένα «Σ’αγαπώ». Με συγκίνησε. Γέμισα Αγάπη. Το μήνυμά της δεν χρειαζόταν να γράφει τίποτα άλλο πέρα από αυτό... Είναι φοβερό ότι υπάρχουν Άνθρωποι στον κόσμο με τους οποίους συνδέεσαι, είτε τους βλέπεις είτε όχι... Την είδα από κοντά, μετά από καιρό, πριν λίγες εβδομάδες... Ήρθε να δει την παράστασή μας. Και στο τέλος ήρθε απλά να με αγκαλιάσει χωρίς να χρειαστεί να κάνει ή να πει τίποτα άλλο πέρα από αυτό... Με κοίταξε και στο βλέμμα της είδα και ένιωσα όλη την αγάπη... Ωραία η σιωπή... και αν και η ίδια έχει υπάρξει στην σκηνή... ούτε ίχνος σύγκρισης, ανταγωνισμού, γελοίων σχολίων... Καμία ανάγκη για μικρότητες...

Μόνο μια αγκαλιά.
Μόνο ένα βλέμμα.
Και μόνο πολλή αγάπη.

Αυτά ήταν αρκετά για να αισθανθώ πως ήρθαν και κάποιοι άνθρωποι με τις καλύτερες προθέσεις να δουν την παράστασή μας και απλά να την αισθανθούν... Τόσο σπάνια... Αυτή η καθαρότητα...

Με συγκίνησε.
Η αγκαλιά της και η σιωπή της ανάμεσα στον τόσο θόρυβο και στις τόσες δυσκολίες.

Και το «Σ’ αγαπώ» της, τόσες μέρες μετά... δηλώνοντας πως είναι εδώ και πως με αγαπάει.

Μια σιωπή και ένα «Σ’ αγαπώ» είναι αρκετά για να σε κάνουν να συνεχίζεις στον αγώνα της ζωής... για να με κάνουν να συνεχίζω στην διαδρομή μου της Τέχνης...