Δεν μπορώ

(Και έγραψα πριν κάποιο καιρό...)

Δεν μπορώ

«Δεν μπορώ να γράψω. Άλλο και τούτο! Ούτε μια λέξη!» μου είπε. «Έχω αδειάσει. Καταλαβαίνεις; Εντελώς! Δεν έχω τίποτα. Είμαι κενός. Είμαι ένας άδειος, κενός, άνθρωπος και πρέπει απλά να το πάρω απόφαση. Δεν θα ξαναδημιουργήσω τίποτα και ποτέ. Αυτό ήταν. Ό,τι έκανα, έκανα. Ό,τι έγραψα, έγραψα. Πρέπει να το αποδεχτώ. Απλά θα γίνω όπως και όλοι οι άλλοι... Ένας δυστυχισμένος, εγκλωβισμένος, συνηθισμένος, συμβιβασμένος, άνθρωπος χωρίς σκοπό, χωρίς όνειρα, χωρίς σχέδια και χωρίς στόχους. Θα βρω μια δουλειά που δεν μου αρέσει και θα είμαι σε μια σχέση που δεν μου αρέσει και δεν θα έχω την δύναμη να φύγω ούτε από την δουλειά ούτε από την σχέση. Θα δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ, θα πληρώνομαι ελάχιστα, δεν θα προσφέρω, δεν θα κάνω κάτι που να νιώθω έστω και λίγο καλά μέσα σε αυτό... Η μία ημέρα θα ακολουθεί την άλλη... Η μία νύχτα θα ακολουθεί την άλλη... Και εγώ θα ακολουθώ τον εαυτό μου σαν ζωντανός νεκρός... Θα κάνω κινήσεις απεγνωσμένα μη ανθρώπινες και θα λέω λέξεις ασχημάτιστα μη ζωντανές... Δεν θα με αναγνωρίζεις τότε... Ούτε κι εσύ... Θα με κοιτάζεις και θα αναρωτιέσαι... πώς άλλαξα κι εγώ όπως και όλοι οι άλλοι γύρω μας... Πώς έγινα σαν ένας ξένος... και δεν θα με θέλεις πια για φίλο σου... και θα έχεις δίκιο που δεν θα με θέλεις... ακόμα κι εγώ δεν θα αντέχω τον εαυτό μου... Θα γκρινιάζω... Μόνο θα γκρινιάζω... Αυτό θα κάνω... Και μετά θα κλείνομαι όλο και πιο πολύ σε εμένα... Δεν θα μπορεί να βρει έκφραση το συναίσθημα... Και δεν θα ξαναζήσω ποτέ τον έρωτα... Μιλάω για έρωτα... Νομίζω μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις πώς εννοώ τον έρωτα... και δεν θα ξαναβιώσω ποτέ την αγάπη... Μιλάω για αγάπη... μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις πώς εννοώ την αγάπη... Θα βουλιάζω σε μια μόνιμη αυτολύπηση... Θα με καταπίνει μια αδίστακτη κατάθλιψη... Θα φοβάμαι... πολύ... και... θα θρηνώ... ακόμα πιο πολύ... για όλα αυτά που δεν έχω... μα και που δεν θα αποκτήσω... Θα μου γλιστράνε οι στιγμές... Θα μου φεύγουν τα σημαντικά... για να μένουν μόνο οι φούσκες... που αιωρούνται και που σκάνε εύκολα... Μόνο που δεν θα σκάνε... Αυτές οι ψεύτικες φούσκες θα γίνουν η ζωή μου... Όλο και πιο πολλές και όλο και πιο πολλές... θα μου αφήνουν όλο και πιο λίγο χώρο... θα γίνομαι όλο και πιο μικρός... όλο και πιο μικρός... και εσύ... θα είσαι ο μόνος άνθρωπος που θα γνωρίζει... πόσο απέτυχα... πόσο μακρυά βρίσκομαι από αυτό που ήθελα να γίνω... και από αυτό που θα μπορούσα να γίνω... Εσένα... Εσένα δεν θα μπορώ να σε αντικρύσω... ακόμα κι αν εσύ δεν απομακρυνθείς από εμένα θα απομακρυνθώ εγώ από εσένα... για να σε ελευθερώσω από την υποχρέωση... του να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας σε μια βασανιστική κατάσταση... Ακόμα ένας άνθρωπος... που τα... να τολμήσω να το πω;... τα παράτησε... Γιατί; Γιατί δεν άντεχε άλλο... Και μπορείς να με κατηγορήσεις; Μπορείς να μου πεις πως οφείλω να αντέξω κι άλλο; Γιατί; Από τι να κρατηθώ; Έτσι όπως είναι τα πράγματα... από πού να αντλήσω δύναμη; Σε τι να στηριχτώ; Σε τι να βασιστώ; Δεν υπάρχει πια τίποτα να βασιστεί κανείς! Καμία ασφάλεια... Καμία εμπιστοσύνη... Ξέρω... Εσύ συνεχίζεις να πιστεύεις... έχεις μια πίστη στους ανθρώπους... Εγώ δεν έχω πια... Και πες μου, αλήθεια, μπορείς να με κατηγορήσεις; Μετά από όλα όσα έζησα; Δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστεύω στους ανθρώπους... Δεν νομίζω πως υπάρχει καλό μέσα τους... Ή αν υπάρχει εγώ δεν μπορώ να το δω πια... Και πώς μπορεί κανείς να ζήσει... αν δεν μπορεί ούτε να ονειρευτεί μια καλύτερη προέκταση; Μια πιθανή προοπτική; Κάτι... οτιδήποτε... Έστω και λίγο καλύτερο... Αλλά όλα χάλια είναι... Πρέπει να το αποδεχτούμε και να το παραδεχτούμε... και δεν δείχνουν να έχουν καμία ελπίδα να γίνουν κάπως λίγο λιγότερο χάλια από το χάλια... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω αν αντέχω να συνεχίζω να προσπαθώ... Εσύ πού βρίσκεις την δύναμη και συνεχίζεις; Πώς τα κάνεις τα πράγματα; Σε βλέπω και δεν το καταλαβαίνω... Πώς... πώς συνεχίζεις; Αλλά ξέρω... Ξέρω πως δεν είναι εύκολα ούτε και για εσένα... Δεν είναι δίκαιο να σε αντιμετωπίζω σαν να είναι όλα απλά για εσένα... Εσύ κι αν έχεις αντιμετωπίσει... Εννοώ... Ξέρω... Ήμουν κι εγώ εκεί... και ήταν και για εσένα όλα τόσο δύσκολα... κι όμως ακόμα... νιώθω πως είσαι στον αγώνα... και πάντα προσπαθείς για το καλύτερο... Και γίνεται συνέχεια γύρω σου το χάος... Και εσύ εκεί... να συνεχίζεις να δίνεις την ανθρώπινη μάχη σου... για το δίκαιο και για το σωστό... για μια υγεία... που σχεδόν κανείς άλλος νιώθεις πως δεν προσπαθεί... Όχι... Δεν είναι δίκαιο να θεωρώ πως για εσένα είναι εύκολα τα πράγματα... γιατί γνωρίζω πως δεν είναι... αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πώς τα καταφέρνεις... Θα ήθελα να έχω λίγο... λίγο από την δύναμη σου... Θα ήθελα... Τέλος πάντων... Πρώτη φορά... δεν μιλάς... Συνήθως όλο και κάτι έχεις να πεις... Κάτι βοηθητικό... Κάτι αληθινό...»...

Και ειλικρινά ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχα τίποτα να πω. «Μια από τα ίδια.» σκέφτηκα. Για εμένα. Όχι για εκείνον. Μια από τα ίδια ισχύουν και για εμένα. Αυτό βρήκε να κάνει εκείνη την στιγμή το μυαλό μου. Μια από τα ίδια; Άκου «Μια από τα ίδια.»! Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Ποτέ δεν είναι «Μια από τα ίδια»... Μπορεί να είναι «Μια από τα διαφορετικά» αλλά «Μια από τα ίδια» είναι αδύνατον να είναι... Κούνησα το κεφάλι. Ήταν γεγονός. Δεν είχα τίποτα να πω. Είχα, όμως, κάτι να κάνω. Και ήξερα ότι το σημείο στο οποίο βρισκόταν ο φίλος μου, έτσι όπως τον έβλεπα τώρα απέναντί μου, ήταν το πιο κατάλληλο σημείο για αυτήν μου την πράξη.

Του έδωσα απλά ένα λευκό χαρτί και ένα μαρκαδοράκι... Ευτυχώς, πάντα έχω μαζί μου...

«Έχεις μισή ώρα να γράψεις κάτι οτιδήποτε.» του είπα. «Θα είμαι πίσω σε 30 λεπτά, ακριβώς.».

Και έφυγα με τον φίλο μου να με κοιτάζει απεγνωσμένα και παραξενεμένα.

Εγώ έκανα μια από τις πιο περίεργες βόλτες που έκανα ποτέ.
Εκείνος είχε μια από τις πιο περίεργες ιδέες που είχε ποτέ.

Εγώ έζησα μία από τις πιο όμορφες ιστορίες που έζησα ποτέ.
Εκείνος έγραψε μία από τις πιο όμορφες ιστορίες που έγραψε ποτέ.

Ήταν 30 λεπτά, γεμάτα, που δεν θα ξεχάσουμε ούτε εγώ ούτε εκείνος για διαφορετικούς λόγους.

Γύρισα, με αγκάλιασε, με ευχαρίστησε, έφυγε.

Κι εγώ έμεινα με το δικό μου λευκό χαρτί απέναντί μου να μην έχω ιδέα τι να το κάνω...
Ωραία θα ήταν αν έπιαναν οι δικοί μου μέθοδοι και στον εαυτό μου...

«Δεν μπορώ να γράψω. Άλλο και τούτο! Ούτε μια λέξη!» είπα σε εμένα... Και γέλασα... Ήμουν άραγε κι εγώ στο σημείο του φίλου μου; Όχι. Δεν ήταν αλήθεια. Μπορούσα να γράψω. Μία λέξη. Απλά αυτή η μία λέξη ήταν τόσο δυνατή που φοβόμουν να την γράψω. Γιατί υπάρχουν λέξεις που δεν χρειάζονται να γίνουν ιστορίες για να έχουν δύναμη.

«Αρκετά.».

Έγραψα.

Και ήταν το σημείο που σηκώθηκα εκείνο το σημείο της αλλαγής που χρειαζόμουν. Έμειναν πίσω όλα όσα έπρεπε να μείνουν πίσω και έμειναν μαζί μου όλα όσα είχαν νόημα να μείνουν.

Αρκεί.