Το καλαθοκατάστημα

 

Το καλαθοκατάστημα

 

Υπήρχε κάποτε στην Πατησίων ένα καλαθοκατάστημα... ένα κατάστημα που είχε μόνο καλάθια...

 

Μικρά καλάθια, μεγάλα καλάθια, στρογγυλά καλάθια, οβάλ καλάθια, καλάθια άδεια, καλάθια γεμάτα... Σε μπεζ ή σε καφέ χρώμα... πιο ανοιχτά ή πιο σκούρα... Διαφορετικά μεγέθη! Διαφορετικά σχήματα! Διαφορετικά χρώματα! Καλάθια για να είναι στο πάτωμα ή καλάθια για να κρέμονται από το ταβάνι. Καλάθια για τις άκρες ή καλάθια για το κέντρο ενός χώρου. Καλάθια για τα δωμάτια ή καλάθια για τα μπαλκόνια. Καλάθια για τα τραπέζια ή καλάθια για τα χέρια. Καλάθια, καλάθια, καλάθια...

 

Αυτό το καλαθοκατάστημα το ανακάλυψα τυχαία όταν ήμουν μικρή και για κάποιο περίεργο λόγο τρελάθηκα από τη χαρά μου! Με τα λίγα χρήματά μου άρχισα να αγοράζω σε όλους καλάθια! Καλάθι για τον μπαμπά. Καλάθι για την μαμά. Καλάθι για τον μεγαλύτερο αδερφό. Καλάθι για τον μικρότερο αδερφό. Καλάθι για την μεγαλύτερη αδερφή. Καλάθι για την μικρότερη αδερφή. Καλάθι για τον φίλο, την φίλη, για την παρέα, για τον γνωστό, για την γνωστή, για τον άγνωστο, για την άγνωστη, για τους μεγάλους, για τους μικρούς, για όλους, καλάθια! Και διάλεγα κάθε φορά με προσοχή το κάθε καλάθι. Ποιος είναι ο Άνθρωπος και ποιο θα είναι το καλάθι του!!!

 

Το καλαθοκατάστημα το είχε ένας κυριούλης ο οποίος, πού και πού, μου μιλούσε για το κάθε καλάθι! Αλλά, τις περισσότερες φορές, με άφηνε μόνη μου να τα κοιτάζω και να τα διαλέγω και μέναμε στη σιωπή εγώ χαζεύοντας κι εκείνος κάνοντας τις διάφορες δουλειές του ανάμεσα στα καλάθια! Γιατί τα καλάθια θέλουν φροντίδα, προσοχή και αγάπη!!! Ήμουν, λοιπόν, εκεί, πότε έξω από το μαγαζί του, πότε μέσα στο μαγαζί του, πάντοτε παρατηρώντας τα καλάθια... Και... όπως είπα... ανάλογα με την προσωπικότητα του Ανθρώπου έπρεπε να είναι και η προσωπικότητα του καλαθιού...

 

Ποιος ξέρει γιατί τρελάθηκα τότε με τα καλάθια! Μου είχαν φανεί τόσο πρωτότυπο δώρο! Πολλές φορές, δεν είχα χρήματα για να γεμίσω με κάτι το καλάθι και έτσι τα έκανα δώρο άδεια! Άλλες φορές, όταν είχα κάποια χρήματα τα γέμιζα με διάφορες εκπλήξεις!

 

Κάθε καλάθι διαφορετικό! Κάθε Άνθρωπος διαφορετικός!

 

Ένα καλάθι μπορείς να το γεμίσεις με φρούτα ή με γλυκά!

Ένα καλάθι μπορείς να το γεμίσεις με λουλούδια ή με αρώματα!

Ένα καλάθι μπορείς να το γεμίσεις με μηνύματα, με κάρτες, με γράμματα, με αρκουδάκια, με μολύβια, με παιχνίδια, με το οτιδήποτε!

 

Υπήρχε κάποτε στην Πατησίων ένα καλαθοκατάστημα... αναρωτιέμαι... είχε μόνο καλάθια;

 

Ή εμένα μου έκαναν εντύπωση και το παιδικό μυαλό μου έμεινε μόνο σε αυτά; Στα καλάθια...

 

Τώρα πια δεν υπάρχει...

Ούτε το κατάστημα...

Ούτε τα καλάθια...

Και, φαντάζομαι, μπορεί, το πιθανότερο, να μην υπάρχει πια...

Ούτε ο κυριούλης...

 

Μα αυτό που έχει μείνει...

είναι... το συναίσθημά μου.

 

Ο ενθουσιασμός της ανακάλυψης.

Η χαρά των δώρων!

Τα καλάθια της Αγάπης.

 

Με θυμάμαι μικρή να τρέχω, κυριολεκτικά όχι μεταφορικά, να τρέχω με όλη μου τη δύναμη όλη την Πατησίων, με ένα άδειο καλάθι στο χέρι προσπαθώντας απεγνωσμένα να το γεμίσω με Αγάπη και ζωή...

 

Δεν είχε σημασία αν άκουγα για πολλά ή για λίγα ή ακόμα και για καθόλου κεράσια.

Δεν είχε σημασία αν έχασα ή αν δεν έχασα ή αν δεν υπήρχαν καν αυγά.

Πάντα θα κράταγα ένα καλάθι για κάποιον.

 

Κι ήμουν ντυμένη συχνά με κόκκινα ρούχα. Και το κόκκινο σκουφάκι μου, το ίδιο κόκκινο σκουφάκι που φόραγα τότε, το έχω μέχρι και σήμερα! Κι όλοι μου λένε πόσο όμορφο σκουφάκι είναι, λίγοι γνωρίζουν πως το έχω σχεδόν από πάντα.

 

Ίσως η πόλη να ήταν το δάσος μου και οι φόβοι να ήταν ο λύκος μου.

Μα δεν υπήρχε κανένας κυνηγός για να με σώσει.

 

Κι έκανα τα καλάθια-κυνηγούς.

 

Ξόρκισαν φόβους, έφτιαξαν δρόμους, έχτισαν γέφυρες, έφεραν ομορφιά, έδωσαν χαρά, σκόρπισαν Αγάπη.

 

Ακόμα περπατάω την Πατησίων.

 

Όποιος με γνωρίζει, το γνωρίζει.

 

Ακόμα τρέχω στην Πατησίων!

 

Μα δεν κρατάω κανένα καλάθι πια.

 

Και δεν είναι γιατί δεν φοβάμαι.

 

Και δεν είναι γιατί δεν έχω φόβους να ξορκίσω.

 

Και δεν είναι γιατί δεν Αγαπώ.

 

Και δεν είναι γιατί δεν έχω συναισθήματα να σκορπίσω.

 

Απλά...

 

έκανα καλάθι την καρδιά μου.

 

Αδειάζει. Γεμίζει. Προσφέρει. Δίνει. Δέχεται.

 

Αγαπάει και Αγαπιέται.

 

Αυτό το καλάθι, που, περιέργως, δεν αγόρασα ποτέ για εμένα, το δημιούργησα μέσα μου.

 

Αυτό είναι το καλάθι μου.

 

Η καρδιά μου.

Σημειώσεις Τετραδίων 01 (Voucher Αυτοματισμών)

 

Σημειώσεις Τετραδίων 01

(Voucher Αυτοματισμών)

 

Στο κόκκινο τετράδιο μου (διάλεξα κόκκινο επειδή πάντα το αισθάνομαι χρώμα «Μαριλού», κόλλησα αυτοκολλητάκια του κυρίου Δυνατού (για να μου δώσουν δύναμη και να καταφέρω να μείνω σε ένα πρόγραμμα που μου φαινόταν εντελώς άσχετο με αυτά που κάνω και, κυρίως, με αυτό που είμαι...). Το αυτοκόλλητο που πρώτα βλέπει κανείς πριν καν ανοίξει το τετράδιο, στη θέση που εκεί κανονικά θα είχε ετικέτα με το όνομα, αντί για την ετικέτα με το όνομά μου, είναι ο κύριος δυνατός που λέει «Σήμερα είναι μια ΔΥΝΑΤΗ μέρα». Ήθελα να βλέπω κάθε μέρα πως είναι μια ΔΥΝΑΤΗ μέρα και πως, ίσως, είναι ΔΥΝΑΤΟ το να μείνω σε ένα πρόγραμμα που δεν καταλαβαίνω... λέξη.

 

Κέρδισα, όμως, κάτι... Τους Ανθρώπους που γνώρισα και... τις λέξεις που έγραψα...

Ευτυχώς, τις καταλάβαινα... τις δικές μου λέξεις!

 

04.02.2022 Παρασκευή

Παρασκευή Πρώτη Μέρα

 

Η άρνηση, της άρνησης, την άρνηση, Ω! Άρνηση...

 

Δεν είχα καμία όρεξη να πάω (το αρνητικό)

αλλά πήγα (το θετικό).

Δεν κάναμε τίποτα (θετικό ή αρνητικό;)

και θα πάω και αύριο (το θετικό)

κι ας μην έχω όρεξη (το αρνητικό).

Μπορεί να κάνουμε κάτι (αρνητικό ή θετικό).

 

Ω! Ἀρνηση, την άρνηση, της άρνησης, η άρνηση.

Σκέψη. Στιγμή.

(Και κάτι που έγραψα πριν πολλά πολλά χρόνια...
και το ανακάλυψα μόλις τώρα...)

03.01.2001 Τετάρτη

Μια Σκέψη γλιστρά μέσα στο χρόνο

και αν δεν πασχίσεις να την κρατήσεις

αυτή εξαφανίζεται

και χάνεται

ίσως για λίγο

ίσως για πάντα

Μα αν την χάσεις 

είναι πιο δύσκολο να την ανακαλέσεις

ενώ αν σταθείς σε αυτήν

την ακαλιάσεις και τη ζήσεις

αυτή αμέσως γίνεται Στιγμή

μεταμορφώνεται

Και αν μια Σκέψη 

κατορθώσει να γίνει Στιγμή

τότε υπάρχει μέσα σου βαθιά 

και δεν χάνεται

ούτε για πάντα

ούτε για λίγο

ούτε για ελάχιστο

Απλά υπάρχει στη μνήμη αιώνια

και αν την χρειαστείς

αρκεί απλά να τη φωνάξεις

με το όνομά της

και εκείνη εμφανίζεται

το ίδιο ζωντανή όπως πρώτα...

Τα γράμματα της Μαριλούς (00) (00)

(Γράμμα 00 00) 

17.04.2022 Κυριακή

 

Αγαπημένε Φίλε-Αγαπημένη Φίλη,

 

Δεν σε γνωρίζω και, ακόμα, δεν με γνωρίζεις ούτε εσύ. Θα γνωριστούμε, όμως! Μέσα στις επόμενες μέρες, μέσα στους επόμενους μήνες! Ξεκινάω την πρακτική μου εδώ! Ναι, ναι! Εδώ! Εδώ που βρίσκεσαι και εσύ! Στον παιδικό σταθμό «Μελωδία»! Θα περάσουμε μαζί κάποιο χρονικό διάστημα... Εύχομαι να έχουμε μια ωραία κοινή διαδρομή! Θα αναρωτιέσαι τώρα... γιατί σου γράφω! Σου γράφω για να μοιραστώ μαζί σου... κείμενα, εικόνες, στιγμές, σκέψεις, συναισθήματα... Νομίζω τότε αξίζει ακόμα περισσότερο η ζωή! Όταν καταφέρνουμε να μοιραστούμε τα όμορφα. Όταν δεν αφήνουμε τον χρόνο απλά να περνάει... Είναι εύκολο να ξεχαστούμε. Να αφήσουμε απλά τις ώρες να κυλούν. Αλλά τι θα συνέβαινε αν δίναμε αξία σε κάθε στιγμή μας κι αν δεν αφήναμε απλά να προσπεράσει η ζωή; Δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θα κάνω εδώ. Η πορεία θα δείξει. Ξέρω, όμως, πως μπορώ να σου προσφέρω κάτι. Ένα κομμάτι από αυτό που είμαι. Στους μαθητές μου στο Θέατρο δίνω συχνά κάποια κείμενα... τους προτείνω βιβλία... τους προτείνω ταινίες... κι άλλα... και μπορώ αυτό να το κάνω και για εσένα... Αυτήν την τόσο δύσκολη εποχή... όπου όλα μοιάζουν τόσο αρνητικά και αγχωτικά και αβέβαια... θέλω να προσπαθήσω να φτιάξω ένα αντίβαρο Ανθρωπιάς και Αγάπης! Θέλω να δημιουργήσω ελπίδα. Να κρατηθούμε από αυτήν. Θέλω να προστατεύσω όνειρα. Να ταξιδέψουμε σε αυτά. Χρειάζεται η ελπίδα. Χρειάζονται τα όνειρα. Το βλέπουμε στα μάτια των παιδιών. Το βλέπουμε στα μάτια των μεγάλων. Υπάρχουν τόσο πολλά που χρειαζόμαστε... η γνώση, τα βιβλία, η τέχνη, τα παιχνίδια, η πραγματικότητα, τα παραμύθια... κι άλλα... κι άλλα...

Τώρα σκέφτομαι... τι να επιλέξω να μοιραστώ μαζί σου σήμερα... Βρέχει, αυτήν τη στιγμή, οπότε θα μπορούσα να μοιραστώ κάτι σε σχέση με τη βροχή... Δεν είναι τυχαίο πως η βροχή έχει σταθεί αφορμή για αμέτρητες δημιουργίες! Έχει εμπνεύσει ζωγράφους και ποιητές και συγγραφείς και χορευτές και σκηνοθέτες και τόσους καλλιτέχνες! Να είναι ο ήχος της; Να είναι η μυρωδιά της; Να είναι η αίσθησή της; Να είναι όλα μαζί τα στοιχεία της; Ό,τι κι αν είναι... η βροχή δημιουργεί έντονα συναισθήματα και ιδιαίτερες σκέψεις... αρκεί να σταθείς και να την ακούσεις... να σταματήσεις και να την κοιτάξεις... να μην την προσπεράσεις... Συνηθίζουμε να προσπερνάμε... φυσικά φαινόμενα... και καταστάσεις... και Ανθρώπους... Κι αν κάτι δεν θέλω είναι να σε προσπεράσω! Περί βροχής, λοιπόν, σήμερα! Τώρα που το σκέφτομαι... υπάρχει ένα μικρό βιβλίο που λέγεται «Περί βροχής»... μου είχε κάνει τόση εντύπωση όταν το είχα διαβάσει... Μιλάει μόνο για τη βροχή! Θα ψάξω να το βρω στη βιβλιοθήκη μου να σου γράψω κάποιο μικρό απόσπασμα μέσα από αυτό... Για την ώρα... σου γράφω... σκόρπιες φράσεις... σε σχέση με τη βροχή... Γυρίζεις το χαρτί και απλά διαβάζεις...

Εύχομαι να έχουμε ένα όμορφο ταξίδι...

Με Αγάπη (χωρίς ίχνος βροχερού συναισθήματος)

Μαριλού.

---

Τρεις παροιμίες:

Όλα τα σύννεφα δε φέρνουνε βροχή.

Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Για βροχή που πέρασε, μην κρατάς ομπρέλα.

-

 

Λατρεύω μερικές φορές τη γαλήνη μια συνηθισμένης Κυριακής. Είναι σαν να στέκεσαι μέσα σ’ ένα φρεσκοφυτεμένο κήπο μετά από μια ζεστή βροχή. Μπορείς να νοιώσεις τη σιωπηλή και αόρατη ζωή.

Μέριλιν Ρόµπινσον

 

Η βροχή είναι ευλογία. Η βροχή είναι ο ουρανός που κατεβαίνει στη γη. Χωρίς τη βροχή δεν θα υπήρχε ζωή.

Τζων Απντάικ

 

Η ζωή δεν είναι πώς θα επιβιώνεις στην καταιγίδα, αλλά πώς θα χορεύεις στη βροχή.

Σέριλιν Κένιον

 

Κάποιοι άνθρωποι περπατάνε στη βροχή ενώ κάποιοι άλλοι απλώς βρέχονται.

Ρότζερ Μίλερ

 

Βρέχει. Έχω την παρόρμηση να γράψω ένα ποίημα. Αλλά θυμάμαι κάτι σε ένα απορριπτικό σημείωμα: μετά από μια καταρρακτώδη βροχή, ποιήματα με τίτλο «βροχή» καταφτάνουν από κάθε γωνιά της χώρας.

Σύλβια Πλαθ

 

Μη θυμώνετε με τη βροχή. Απλά δεν ξέρει πώς να πέφτει προς τα πάνω.

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

 

Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω.

Τσάρλι Τσάπλιν

 

Ούτε η γη ανθίζει χωρίς βροχή, ούτε η ψυχή χωρίς δάκρυα.

Ανώνυμος

Τα γράμματα της Μαριλούς (36)

 

(Γράμμα Τριακοστό Έκτο)

14.05.2022 Σάββατο

 

Αγαπημένε μου Φίλε,

 

Είσαι καλά; Δεν σε ρωτάω τυπικά! Σε ρωτάω κοιτάζοντάς σε στα μάτια, Αληθινά! Ελπίζω να είσαι καλά! Μου έλειψες πολύ! Χαίρομαι που θα σε δω σήμερα (για να δούμε ποιοι και πόσοι θα μαζευτούμε!)! Θέλω να ξέρεις πως σε σκέφτομαι και πάντα εύχομαι τα καλύτερα για εσένα! Όπως σου έγραψα και στο Προσωποβιβλίο, εύχομαι να έχεις υπομονή με τον εαυτό σου και πολλή δύναμη σε όποιο σημείο της ζωής κι αν βρίσκεσαι (είτε είσαι είτε δεν είσαι στην πρακτική, στέλνω δύναμη για ό,τι κι αν κάνεις!)!

 

Είναι να σου δώσω και ένα χειρόγραφο γραμματάκι... μα... την επόμενη φορά... Για αυτήν την φορά... πάμε να μοιραστούμε διάφορους θησαυρούς...

 

Καιρό δεν έχω να σου προτείνω ταινία;

 

Είναι μία ταινία αισιόδοξη και συγκινητική... Πιστεύω πως θα σε γεμίσει με μια γλυκιά αίσθηση... Λέγεται «A Beautiful Day in the Neighborhood» (νομίζω εδώ κυκλοφόρησε με τίτλο «Ένας υπέροχος γείτονας»). Βασίζεται σε πραγματική ιστορία, σε έναν παρουσιαστή παιδικών εκπομπών που ήταν πολύ αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους και τον υποδύεται ένας ηθοποιός που είναι, επίσης, πολύ αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους. Τα θέματα της ταινίας, οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, τα χρώματα (εντυπωσιάστηκα με τα χρώματα!), τα συναισθήματα (εντυπωσιάστηκα και με τα συναισθήματα!)! Καλοσύνη... Αγάπη... Συγχώρεση... Την ταινία την είδα πριν κάποιο καιρό στην μικρή οθόνη (δυστυχώς, όχι στη μεγάλη) και πραγματικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη! Την πρότεινα σε πολλούς Ανθρώπους γύρω μου, οικογένεια, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, μαθητές και σε όλους είχε κάτι να πει... Για να δούμε αν θα μιλήσει και σε εσένα... Αχ, και τώρα που σου έγραψα για αυτήν θέλω να την ξαναδώ... Έχει μια αθωότητα, μια παιδικότητα, μια καθαρότητα... και, ταυτόχρονα, μια πραγματικότητα.
Ένα πραγματικό παραμύθι ή μια παραμυθένια πραγματικότητα. Θα σε κάνει να χαμογελάσεις... αλλά μπορεί να σε κάνει και να δακρύσεις ή ακόμα και να κλάψεις... Δεν θα σου πω άλλα, ήδη σου έγραψα παραπάνω από όσα θα ήθελα! Θέλω να βιώσεις την ταινία με τον δικό σου, ξεχωριστό, τρόπο!

 

Μια μικρή υπενθύμιση...

 

Να θυμάσαι να κάνεις την πραγματικότητά σου 

να μοιάζει με το παραμύθι που θα ήθελες να ζεις...

Και μιας και μιλήσαμε για υπενθυμίσεις... 

Σου έχω κι άλλο δωράκι-θησαυρό...

-

Προσωπικές υπενθυμίσεις

 

Έρχονται φορές στη ζωή που εκεί που έχεις σταθεί ξανά στα πόδια σου, έχεις δημιουργήσει νέες ισορροπίες, έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις μπόρες, έρχεται πάλι κάτι να σου τα ανατρέψει και να σου θυμίσει ότι η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος στον οποίο εσύ καλείσαι σε κάθε άνοιγμα και κλείσιμό του να μάθεις κάτι και να συνεχίσεις. Το κλείσιμο είναι πολλές φορές σκληρό και το νέο άνοιγμα δύσκολο, αποπνικτικό και οδυνηρό. Και είναι και φορές που λες "δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα". Και έχεις κάθε δικαίωμα και να το πεις και να το νιώσεις.

Αυτό που δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις, απέναντι στον εαυτό σου πάντα, είναι να παραιτηθείς διά παντός. Μπορείς να δώσεις όσο καιρό θέλεις και πιστεύεις ότι χρειάζεσαι, αλλά κάποια στιγμή οφείλεις να πάρεις ξανά την πορεία της ανόδου. Όχι ως αυτομαστίγωμα, αλλά ως αυτοσκοπό. Γιατί σε αυτήν τη ζωή μόνο εσύ ξέρεις πραγματικά τον εαυτό σου, μόνο εσύ μπορείς και συνομιλείς με το ενδότερο "εγώ" και γνωρίζεις τι σου κάνει καλό και τι όχι.

Κι όταν το χάνεις αυτό, ο μόνος ικανός να σου το ξαναθυμίσει 100% αυτό είναι και πάλι ο ίδιος σου εαυτός. Το πώς δεν έχει σημασία. Θα βρει τον τρόπο. Εκείνο που έχει σημασία είναι να τον ακούσεις. Να σηκώσεις αρχικά το κεφάλι να δεις ότι ο ουρανός είναι ακόμη εκεί και σε περιμένει και μετά βήμα βήμα να ξανακατακτήσεις ό,τι εσύ θες. Από ένα μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο μέχρι τον κόσμο ολόκληρο.

 

Σταύρος Παντέρμαλης

-

Πριν δύο-τρεις μέρες έπεσα τυχαία, στον ηλεκτρονικό κόσμο, πάνω σε αυτό το κείμενο ενός Φίλου... και ήθελα να το μοιραστώ μαζί με τους Ανθρώπους μου... Αμέσως έστειλα μήνυμα στον συγγραφέα και του ζήτησα την άδεια για να μπορώ να σου το φέρω σε χαρτί σήμερα να το διαβάσεις κι εσύ... Μου απάντησε αμέσως... Μου έγραψε πως τον συγκίνησα... Μου έδωσε την άδεια να το μοιραστώ... και έτσι απλά το κείμενο βρίσκεται τώρα και στα χέρια τα δικά σου... Να είσαι πάντα καλά, Φίλε μου... Και να θυμάσαι... Ο ουρανός είναι πάντα εκεί...

 

Με Αγάπη 

(που πηγαίνει βήμα-βήμα κάθε στιγμή της ζωής)...

Μαριλού

Τα γράμματα της Μαριλούς (35)

 

(Γράμμα Τριακοστό Πέμπτο) 

05.04.2022 Τρίτη

 

Αγαπημένε μου Φίλε!!!

 

Από την τελευταία φορά που σου έγραψα μέχρι σήμερα δεν έχω πάρει ανάσα! Δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ καθόλου, έχω τρελό τρέξιμο με πρόβες και παραστάσεις, δεν διάβασα για το σήμερά μας (αφού τελειώσω το γράμμα μου σε εσένα σκέφτομαι να κοιτάξω, έστω για λίγο, τις ερωτήσεις μας!), δεν κατάλαβα πώς πέρασαν οι μέρες αλλά είμαστε εδώ και δίνουμε, σε δύο διαφορετικά γκρουπ, εξετάσεις πιστοποίησης αυτοματισμού! Καλή μας επιτυχία!

 

Χθες μόλις έκλεισε η πρακτική μου! Η τελευταία των αυτοματιστών (αλά ο τελευταίος των Μοϊκανών!) Πέρασα για να υπογράψω τα χαρτιά και για να κάνω την δεύτερη συμβουλευτική κι έλαβα ένα γράμμα συγκινητικό! Ευχαριστώ! Το διάβασα πριν την πολύωρη πρόβα μου και ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν! Πήρα δύναμη και Αγάπη μέσα από αυτό! Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το συναίσθημα...

 

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω ένα χειρόγραφο γράμμα στον καθέναν! Αυτή θα ήταν η έκπληξή μου! Είναι το μόνο γράμμα μου που δεν θα είναι ίδιο σε όλη την Ομάδα μα διαφορετικό. Το μόνο γράμμα που θα είναι φτιαγμένο γράφοντας σε χαρτί όχι πατώντας πλήκτρα στον υπολογιστή! Μου αρέσουν τα χειρόγραφα γράμματα, αυτό δεν πρόλαβα να το μοιραστώ μαζί σου στα γράμματά μου... μου αρέσει και το γράφω γράμματα και το να λαμβάνω... Είναι τόσο σπάνια πια... τα χειρόγραφα γράμματα! Και κοίτα να δεις που με πρόλαβες εσύ και μου έκανες δώρο ένα χειρόγραφο γράμμα! Σε κάθε περίπτωση, τα γράμματα, έχουν γραφτεί όλα ήδη στο μυαλό μου, ένα για τον καθέναν για όλη την τάξη μας, απλά δεν έχουν προλάβει να γραφτούν και κανονικά! Όμως θα βρω τρόπο όταν γραφτεί το γράμμα σου, να σε βρω για να σου το δώσω! Με το που θα περάσουν οι παραστάσεις, θα έρθει η στιγμή που θα λάβεις το γράμμα σου! Με περιστέρι; Με κουκουβάγια; Με μαγικό χαλί; Με φτερωτό γράμμα; Θα δούμε...

 

Τι θα μοιραστώ μαζί σου σήμερα; Ένα απόσπασμα από ένα κείμενό μου που έγραψα πριν από πάνω από δέκα χρόνια και το είχα μοιραστεί ηλεκτρονικά... Ένα κομμάτι από το κείμενο «Χαμογελάω»... Εύχομαι να σε κάνει να χαμογελάσεις...

 

Πάντα με Αγάπη

Σου χαμογελώ

Μαριλού

---

Χαμογελάω

Πώς μπορώ να ξέρω τι θα σε κάνει να χαμογελάσεις; Πώς μπορώ να σε κάνω να γελάσεις; Τι είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις; Τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη να σου πω; Τι είναι αυτό που θα μπορούσα να σου δώσω; Αν όμως με καταλαβαίνεις, αν με διαβάζεις, ίσως να θέλεις να ακούσεις αυτό που θα ήθελα να ακούσω εγώ... Βέβαια, ξέρω το «λάθος» αυτής της σκέψης μου... Tο ότι με καταλαβαίνεις δεν σημαίνει ότι μας κάνει ίδιους ή όμοιους, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι θα χαμογελούσαμε ή θα γελούσαμε με τα ίδια πράγματα... Αλλά, αυτήν την στιγμή, είναι το μόνο που μπορώ να κάνω... δεν έχω εσένα, έχω εμένα, και αξίζει να προσπαθήσω μέσα από εμένα να σε κάνω να χαμογελάσεις... Αναρωτιέμαι... Τι είναι αυτό που θα με έκανε να χαμογελάσω; Τι είναι αυτό που θα με έκανε να γελάσω; Θα γελούσα σίγουρα με ένα καλό αστείο... με ένα πετυχημένο ανέκδοτο... Αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω ένα πετυχημένο ανέκδοτο γραπτά... Εννοώ... τα πετυχημένα μου ανέκδοτα, τα δικά μου πετυχημένα ανέκδοτα, θέλουν εκφράσεις και τις αλλαγές της φωνής μου, και δεν μπορώ να στα προσφέρω αυτά σε γραπτή μορφή... Εξάλλου, ένα ανέκδοτο θα ήταν μια εύκολη λύση για να προκαλέσεις γέλιο... Τι άλλο θα μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις; Τι θα μπορούσε να με κάνει να γελάσω; Ίσως είναι πιο εύκολο να προσπαθήσω να σε κάνω να χαμογελάσεις... Ίσως αν σου έγραφα ό,τι θα με έκανε εμένα να χαμογελάσω... Χμ... Ο ήλιος με κάνει να χαμογελάω πάντα και ο αέρας... Τα παιδιά με κάνουν να χαμογελάω... Μια όμορφη μουσική με κάνει να χαμογελάω... Μια γλυκιά στιγμή, μια ζεστή αγκαλιά, μια λαχταριστή σοκολάτα, ένα μικρό ή μεγάλο αρκουδάκι, μια ωραία ιδέα, μια χαλαρή συζήτηση, μια έξυπνη φράση, μια χρωματιστή ζωγραφιά... Το να διαβάσω ένα καλό βιβλίο ή το να δω μια ταινία αριστούργημα, το να οργανώσω ένα πάρτυ ή το να με καλέσουν σε ένα πάρτυ, το να πω κάτι αληθινό ή το να μου πουν κάτι αληθινό, το να βοηθήσω ή το να με βοηθήσουν, το να περπατάω... όλα αυτά με κάνουν να χαμογελάω... Χμ... Τι άλλο; Το να στέκομαι στα χέρια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το ουράνιο τόξο, η βροχή, το κύμα, η άμμος, το βουνό, ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα πουλιά και κυρίως εκείνη την απογευματινή ώρα που πετάνε σε ομάδες... Το πρωινό ξύπνημα... Ναι, ναι, λατρεύω το πρωινό ξύπνημα. Με κάνει να χαμογελάω γιατί έχω όλη την μέρα μπροστά μου! Το να χορεύω... μου δίνει ελευθερία και με κάνει να χαμογελάω και να γελάω... Το να αγαπάω... Πολύ και τα πάντα... Το να δίνω. Το να μαθαίνω. Το να γνωρίζω. Το να μεταδίδω. Το να λύνω κάποιο πρόβλημα. Το να καταφέρνω το ακατόρθωτο. Το να νικάω τα ανίκητα. Το να βγάζω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες. Το να μου κάνουν ένα πρωτότυπο δώρο! Το να κοιμάμαι ξεκούραστα! Με κάνει να χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου... Το να παίζω με κάνει πάντα να χαμογελάω! Να παίζω οτιδήποτε! Το να γράφω... Να, όπως τώρα, που γράφω σε εσένα! Δεν σε βλέπω, όμως, ακόμα να χαμογελάς... Δεν χαμογελάς... Χρειάζεσαι κι άλλα... Χμ... Περίμενε, μην φεύγεις, περίμενε... Έχω κι άλλα να σου πω... Η γατούλα μας! Η γατούλα στην πολυκατοικία μας με κάνει να χαμογελάω! Γέννησε χθες... και... δεν ξέρω ακόμα πόσα γατάκια έχει κάνει! Είναι σε μια κούτα και τα έχει τυλίξει με το σώμα της έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να δει πόσα είναι... Μια γατούλα και έφερε τόση αναταραχή στην πολυκατοικία... και η άλλη μας γατούλα με κάνει να χαμογελάω... είναι έγκυος και θα γεννήσει σε λίγες μέρες κι αυτή... Φαντάσου, το τι θα γίνει με τόσα γατάκια!!!! Ο μικρός μας με κάνει να χαμογελάω... Ένα τόσο δα μωράκι που σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Ένα πλασματάκι που ρουφάει τώρα τις λέξεις... Όταν φωνάζει το όνομά μου, που δεν μπορεί ακόμα να το πει, με κάνει να χαμογελάω και όταν με ρωτάει συνέχεια για τα πάντα και όταν κάνει περίεργους ήχους που δεν μοιάζουν ανθρώπινοι και όταν λέει λέξεις που δεν καταλαβαίνω σαν να έχει την δική του γλώσσα και όταν χαμογελάει... με κάνει να χαμογελάω! Υπάρχουν τόσα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω. Το να ξέρω πως με διαβάζεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως υπάρχεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως έχεις στιγμές, τις δικές σου στιγμές, που χαμογελάς κι εσύ, με κάνει να χαμογελάω. Θέλω να χαμογελάς γιατί ακόμα κι αν δεν σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε βλέπω, το χαμόγελό σου αλλάζει τον κόσμο μου. Θα με ρωτήσεις «Πώς;». Θα γελάσεις μαζί μου και θα με ξαναρωτήσεις «Πώς αλλάζει τον κόσμο σου;». Αλλάζει τον κόσμο των γύρω σου και τους κάνει να χαμογελούν και αυτοί αλλάζουν τον κόσμο των γύρω τους και χαμογελάν και αυτοί και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται μέχρι που το χαμογελό σου μέσα από τους άλλους φτάνει σε εμένα, καθόλου αλλοιωμένο. Το ίδιο καθαρό, το ίδιο αληθινό, το ίδιο, το δικό σου χαμόγελο, το χαμογελό σου. Φτάνει σε εμένα και με κάνει να χαμογελάω. Για να γίνει η ίδια διαδικασία και να φτάσει και το δικό μου χαμόγελο σε εσένα. Όλα ανακυκλώνονται. Και δεν είναι καλύτερα να ανακυκλώνουμε χαμόγελα από δάκρυα; Τα δάκρυα γεννάνε δάκρυα... Είναι πολύ δύσκολο να ανακυκλώσεις δάκρυα και να γεννήσεις χαμόγελα... Γίνεται κι αυτό αλλά είναι πιο δύσκολο... Τα χαμόγελα γεννάνε χαμόγελα... Το χαμόγελο μου εξαρτάται από το δικό σου και το αντίστροφο... Χαμογελάω... Γιατί το χαμόγελο μου γεννάει χαμόγελα...

 

Χαμογελάω.

Χαμογελάω γιατί μόνο τότε έχουν κάποιο νόημα τα πάντα.

Χαμογελάω γιατί έτσι είναι πιο όμορφη η ζωή.

Χαμογελάω, για εμένα και για όλο τον κόσμο.

Χαμογελάω για εσένα...

Χαμογελάω σε εσένα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω για να Χαμογελάσεις.

-

Και κοίτα τι μου είχε γράψει μία Άγνωστη Αναγνώστριά μου...

«Σε διάβασα πρώτη φορά και χαμογελάω χαρούμενη γιατί εκπλήρωσα την προσδοκία σου....να με κάνεις να χαμογελάσω! Σου εύχομαι ολόψυχα πολλά χαμόγελα απο καρδιάς και εκπλήρωση πολλών τόσο ευγενικών προσδοκιών....»

Την ίδια ευχή θα σου την προσφερω κι εγώ, Φίλε μου... Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι να χαμογελάς πολύ, να χαμογελάς συχνά! Να χαμογελάς... Αυθεντικά και Αληθινά!

Σου χαμογελάω, ξανά και ξανά...

Μαριλού

Τα γράμματα της Μαριλούς (34)

 

(Γράμμα Τριακοστό Τέταρτο)

Από Τρίτη (22/3) προς Τετάρτη (23/3)

 

Αγαπητέ και Αγαπημένε μου Φίλε,

 

Θυμάσαι που πριν αρκετά γράμματα είχα γράψει λάθος ημερομηνία, από Φεβρουάριο μας πήγα Μάρτιο, και μας έφτασα στο τέλος του προγράμματός μας; Ε, τώρα είναι η σωστή ημερομηνία!

 

23. 03. 2022

 

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο

 

για να σου πω

 

Σε Αγαπώ.

 

 

Ήθελα να σου το γράψω από την πρώτη κιόλας ημέρα αλλά γνώριζα πως μπορεί να σου ήταν δύσκολο να το πιστέψεις. Πως μπορεί να αναρωτιόσουν «Πώς γίνεται να με αγαπάς αφού δεν με γνωρίζεις;». Πως μπορεί να πίστευες πως το γράφω έτσι απλά για να το γράψω. Πώς μπορεί να το διάβαζες και να το προσπερνούσες, να νόμιζες πως δεν το εννοώ, να θεωρούσες πως δεν είναι αλήθεια. Να σκεφτόσουν πως το γράφω ἐτσι γενικά και αόριστα σε όλους. Καθόλου γενικά και αόριστα δεν το γράφω. Κανένα από τα γράμματά μου δεν ήταν γενικό και αόριστο. Ίσα ίσα. Κάθε γράμμα ήταν ειδικό και συγκεκριμένο. Πήγαινε ειδικά σε εσένα. Σε εσένα που με διαβάζεις. Κι ας έγραφα σε όλους, έγραφα σε κάθε έναν χωριστά. Έγραφα σε εσένα, Φίλε μου. Σε εσένα.

 

Τώρα, ίσως, μέσα από τα γράμματά μου να κατάλαβες κι εσύ κάποια πράγματα για εμένα. Ίσως, να ένιωσες πως, ναι, μπορώ να το εννοώ. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με την Αγάπη. Δεν περιμένω να φτάσω σε αυτήν, ξεκινάω από αυτήν. Η Αγάπη είναι η βάση, δεν την ονειρεύομαι σαν μια κορυφή. Η Αγάπη είναι εδώ, δεν την τοποθετώ στο εκεί. Αγαπώ από την αρχή, δεν περιμένω να φτάσω στο τέλος. Έχω την ικανότητα να Αγαπήσω τους Ανθρώπους από την αρχή. Και θα σου πω κάτι μαγικό που συμβαίνει όταν Αγαπάς τους Ανθρώπους από την αρχή, συνήθως, βλέπεις τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους και νιώθεις την Αλήθεια τους. Βιώνεις ολόκληρο τον κόσμο διαφορετικά...

 

Συχνά, όταν με γνωρίζουν οι Άνθρωποι νομίζουν πως είχα μία εύκολη ζωή και για αυτό είμαι αυτό που είμαι, για αυτό χαμογελάω, για αυτό μου αρέσει η ευγένεια, για αυτό συμπαθώ την καλοσύνη, για αυτό πιστεύω στα όνειρα, για αυτό εκπέμπω χρώματα, για αυτό φτιάχνω τον δικό μου κόσμο και χάνομαι-βρίσκομαι μέσα σε αυτόν, για αυτό... για αυτό... για αυτό... Καθόλου εύκολη ζωή δεν είχα, από την αρχή της, η ζωή μου, ήταν δύσκολη. Δεν μπόρεσα να ζήσω το να είμαι παιδί κι έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Τα παιδιά που δεν υπήρξαν παιδιά, όπως είναι λογικό, δεν ζουν την εφηβεία σαν έφηβοι ούτε την ενήλικη ζωή τους σαν ενήλικες. Όλα είναι πιο μπερδεμένα και πιο μπουρδουκλωμένα. Τα απλά ή αυτά που φαίνονται αυτονόητα σε άλλους, δεν είναι καθόλου απλά και καθόλου αυτονόητα στα παιδιά που δεν υπήρξαν παιδιά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το ότι χαμογελάω δεν είναι αποτέλεσμα μιας «εύκολης» ζωής και το ότι Αγαπάω δεν είναι αποτέλεσμα μιας «εύκολης» αγάπης. Είναι επιλογή. Και αυτή η επιλογή διαμορφώθηκε μέσα από ένα σωρό σκοτάδια. Ίσως το ότι έφτασα τόσο κοντά στο σκοτάδι μου να με έκανε να νιώθω ακόμα περισσότερο την ανάγκη για φως. Τα όνειρά μου τα έχτισα μέσα από την πραγματικότητά μου. Τον ρομαντισμό μου τον έφτιαξα μέσα από τον ρεαλισμό μου. Και την Αγάπη; Την δημιούργησα από την αρχή... έπρεπε πρώτα να τη δημιουργήσω, να τη νιώσω, να τη ζήσω... για να μπορέσω να τη μοιράσω και να τη σκορπίσω... για να μπορέσω να φτάσω στο σημερινό σημείο της ζωής μου όπου μπορώ να σου την προσφέρω...

 

Ίσως, λοιπόν, τώρα, να μπορείς να το πιστέψεις, ίσως, τώρα, να μπορείς να το νιώσεις...

 

Είναι μια Αγάπη που δεν έχει να κάνει με το αν θα ξανασυναντηθούμε ή όχι. Είναι μια Αγάπη που μπορείς να την κουβαλήσεις για πάντα μαζί σου. Είναι μια Αγάπη που ήταν, είναι και θα Είναι Εδώ από εμένα για εσένα. Κι αν κάτι θέλω να κρατήσεις πιο πολύ από όλα τα γράμματά μου, ίσως, τελικά, να είναι αυτό... που σου έγραψα τώρα στο τέλος μας...

 

Φίλε μου...

 

Σ΄ Αγαπώ.

 

Μαριλού.

 

 

(Αυτό μπορεί να είναι το τέλος του προγράμματος αλλά μπορεί να μην είναι και των γραμμάτων μου... Ίσως, να λάβεις ένα ακόμα τελευταίο γράμμα... μετά από μέρες... Μέχρι τότε... να Αγαπάς και, κυρίως, να σε Αγαπάς.)...

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο

 

για να σου πω

 

ποια είμαι

 

Είμαι η Μαριλού.

Δεν είμαι τίποτα.

Δεν είμαι (μόνο) Δασκάλα. Δεν είμαι (μόνο) Ηθοποιός. Δεν είμαι (μόνο) Σκηνοθέτης.

Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες.

Είμαι πολλά και όλα μαζί.

Είμαστε πολύπλευροι και πολύπλοκοι.

Όταν μας ορίζουμε μας περιορίζουμε.

Όταν μας ορίζουν μας περιορίζουν.

Δεν διδάσκω... μοιράζομαι.

Δεν σκηνοθετώ... συνεργάζομαι.

Πάνω από όλα νιώθω Άνθρωπος.

Δεν ανήκω πουθενά.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα.

Δεν ανήκω σε καμία θρησκεία.

Δεν έβαλα ποτέ μέσον για να πετύχω κάτι, οτιδήποτε.

Δεν έδωσα ποτέ φακελάκι για να πετύχω κάτι, οτιδήποτε.

Πιστεύω σε μία ξεχασμένη λέξη, στην αξιοκρατία.

Πιστεύω σε μία ξεχασμένη έννοια, στην αξιοπρέπεια.

Πιστεύω στην Αξία, στην Αλήθεια, στην Αγάπη.

Πιστεύω σε μία ξεχασμένη λέξη και έννοια, στον Άνθρωπο.

Στον Άνθρωπο με το Α κεφαλαίο.

 

Αν με χρειαστείς...

 

marilouvaleonti@gmail.com

(μπορείς να μου γράψεις ό,τι θέλεις, όποτε θέλεις)

6980479986

(μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου, όποτε θέλεις)

 

Είμαι Εδώ.

Μαριλού.

Τα γράμματα της Μαριλούς (33)

 

(Γράμμα Τριακοστό Τρίτο) 

Από Δευτέρα (21/3) προς Τρίτη (22/3)

 

Φίλε μου,

 

Νόμιζα πως δεν θα ξέρω τι θα θέλω να μοιραστώ σε αυτό το γράμμα μου... αλλά κάπως μαγικά σαν να είμαι σίγουρη για αυτό που θέλω να σου γράψω. «Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο.». Αυτό θέλω να σου πω. Στην τελευταία μου παράσταση υπήρχε και ένα κείμενό μου που λέγεται «Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο». Δεν θα μοιραστώ μαζί σου όλο το κείμενο γιατί είναι αρκετά μεγάλο... θα μοιραστώ μαζί σου μόνο το τέλος του... Μπορεί να χάνει από την μαγεία του με το να μοιραστώ μόνο ένα κομμάτι... αλλά, ίσως, κι αυτό το μικρό κομματάκι κάτι να έχει να σου πει...

 

(…)

 

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο.

 

(...)

 

Ένας κάδος σκουπιδιών, πάντως, είναι, σίγουρα, το σωστό σημείο για όλους. Εκεί μπορούμε να πετάξουμε ανασφάλειες, ψέματα, φόβους μαζί με τα σκουπίδια μας. Εκεί μπορούμε να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε λερώνει τον δρόμο της αλήθειας. Και η αλήθεια είναι εδώ και τώρα και κάθε εδώ και κάθε τώρα.

 

Εδώ είναι το σωστό μου σημείο...

για να τα πετάξω όλα και να ξαναγεννηθώ από την αρχή.

 

Για να πετάξω την γκρίνια, την μιζέρια, την απογοήτευση, την θλίψη... Και αυτό κάνω, κάθε μέρα, πετάω και από κάτι. Και έτσι δεν γεμίζω τους δρόμους των άλλων με τα δικά μου προβλήματα. Οι άνθρωποι δεν σκοντάφτουν ούτε στα πραγματικά ούτε στα φανταστικά μου σκουπίδια. Εγώ πάλι σκοντάφτω... Και κάθε φορά που σκοντάφτω πάνω σε ένα κουτάκι αναψυκτικού ή σε ένα κύπελλο του καφέ σκέφτομαι πως σκόνταψα πάνω στον εκνευρισμό ή στον θυμό ή στην αδιαφορία ή στην κακία κάποιου. Μέχρι σήμερα έχω σκοντάψει πάνω σε γονείς που δέρνουν παιδιά, δασκάλους που υποτιμούν μαθητές, διευθυντές που εκμεταλλεύονται υπαλλήλους, φίλους που συμπεριφέρονται σαν εχθροί, ανθρώπους που ενώ είναι αληθινοί δεν έχουν ιδέα τι θα πει αλήθεια... Ναι, έχω σκοντάψει σε ένα σωρό προβληματικές καταστάσεις. Και αν κοιτάξετε τα σκουπίδια... αν τα κοιτάξετε πραγματικά... θα δείτε όλες αυτές τις ιστορίες. Και είναι οι δικές μας ιστορίες, οι δικές σας ιστορίες...

 

Εδώ είναι το σωστό σας σημείο...

για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Αν θέλετε να ξεκινήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να σταματήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να διεκδικήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να παρατήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να ξαναξεκινήσετε κάτι που παρατήσατε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς τον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να πείτε «Συγνώμη» σε κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να πείτε «Σ΄αγαπώ» σε κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να πείτε «Συγνώμη» ή «Σ’ αγαπώ» στον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν έχετε κάποιο φόβο που θέλετε να ξεπεράσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν έχετε κάποιο πόνο που θέλετε να ξεριζώσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

 

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να χωρίσετε από μια σχέση που δεν σας εκφράζει, για να διεκδικήσετε μια σχέση που να σας ταιριάζει, για να αλλάξετε δουλειά αν σας πιέζει, για να αλλάξετε χώρα αν σας καταπιέζει, για να πάτε ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι, για να γυρίσετε τον κόσμο, για να μάθετε ζωγραφική, για να φτιάξετε ένα μουσικό συγκρότημα, για να γράψετε την αυτοβιογραφία σας, για να ξαναμιλήσετε στους γονείς σας (αν είναι στην ζωή), για να προσπαθήσετε να καταλάβετε τα παιδιά σας (αν είναι στην ζωή), για να ξαναπροσεγγίσετε τα πάντα από διαφορετική οπτική γωνία, για να ελευθερωθείτε από ό, τι νομίζετε ότι σας περιορίζει, για να αλλάξετε ό, τι νομίζετε ότι σας ορίζει, για να τα πετάξετε όλα και για να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

 

Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Εδώ είναι το σωστό σας σημείο! Και δεν υπάρχει καμία επόμενη λέξη μετά από αυτό. Μόνο η τελεία. (.)

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο. Τελεία.

(…)

(Όπως κατάλαβες, Φίλε μου, αυτό που θέλω να σου πω είναι πως Εδώ Είναι το Σωστό Σου Σημείο.)

Με Αγάπη. 

Μαριλού.