1/24/14

Σαν χθες...


(συνέχεια από το «Σαν σήμερα...»)


Και όπως τέντωσα τα χέρια μου ένιωσα κάτι και πετάχτηκα επάνω! Και τον είδα και πάλι απέναντί μου και τον χτύπησα στο κεφάλι με το χέρι μου... «Με χτύπησες!» μου γκρίνιαξε. «Με κοψοχόλιασες!» του φώναξα. «Τι κάνεις εσύ πάλι εδώ; Είναι 8 το πρωί και ήδη θα έπρεπε να είσαι στον δρόμο!» «Ήρθα να δω ότι είσαι καλά... Δεν άνοιγες το τηλέφωνο και...» τον διέκοψα απότομα «Αρκετά! Είμαι ΚΑΛΑ! Και νομίζω δεν έχεις καταλάβει το νόημα του κλειδιού! Το κλειδί υπάρχει ΜΟΝΟ για όταν εγώ ξεχνάω τα κλειδιά μου! Δεν χρησιμοποιείται για ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο λόγο! Δώσε μου, το κλειδί...» «Μα...» «Δώσε μου, το κλειδί...» «Μα...» «ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ!» «Καλά καλά μην φωνάζεις, θα σου το δώσω... απλά ήρθα να δω ότι είσαι καλά...» «Είμαι μια χαρά! Πήγαινε τώρα στην δουλειά σου... Μήπως καταφέρω κι εγώ επιτέλους να κοιμηθώ!» και ξαναξάπλωσα, του γύρισα και την πλάτη, κουκουλώθηκα και μέχρι πάνω και έκανα ψέμματα πως ροχαλίζω. Εκείνος άρχισε να γελάει... και μετά σοβάρεψε απότομα. «Δεν ήρθα για εσένα.». Κι εγώ ακινητοποιήθηκα για λίγο. Μετά ξεκουκουλώθηκα... άνοιξα τα μάτια και κοίταζα τον τοίχο ενώ εκείνος συνέχισε «Καλύτερα μην γυρίσεις να με κοιτάξεις γιατί δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πω όσα θέλω να πω. Δεν είμαι καλά. Δεν είμαι καθόλου καλά. Δεν νιώθω καλά. Πέρασα πολύ δύσκολο βράδυ χθες. Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω ποτέ. Νομίζω αυτή είναι η απάντηση: Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Δεν ξέρω τι με έπιασε χθες. Δεν μπορούσα με τίποτα να μαζέψω τον έαυτό μου. Καταλαβαίνεις; Τα κομμάτια μου... τα ένιωθα... Δεν ξέρω πως τα ένιωθα... Δεν μπορώ να το περιγράψω... Νομίζω μόνο με εσένα μπορώ να το μοιραστώ. Εσύ ξέρεις πώς είναι... Ήταν και εκείνη χάλια χθες... Έπρεπε να μας δεις και τους δυό μας. Και σκεφτόμασταν πως εσύ είσαι στην πιο δύσκολη θέση από όλους. Και αναρωτιόμασταν πώς το χειρίζεσαι όλο αυτό, πώς το αντέχεις. Σκεφτόμασταν πως πρέπει κι εσύ να είχες πολύ δύσκολο βράδυ χθες και πως δεν θα κατάφερες να κοιμηθείς όπως και εμείς. Φοβάμαι και για την σχέση μας. Καταλαβαίνεις; Είναι και εκείνη περίεργα... Είμαι κι εγώ... Εννοώ... Είμαστε και οι δυό μας χάλια... Και ο ένας δεν μπορεί να στηρίξει τον άλλον... Και... Και... Και... Δεν ξέρω τι άλλο να πω... Απλά... Φοβάμαι...» «Μπορώ να γυρίσω τώρα;» είπα σιγά και εκείνος μου απάντησε «Ναι.» ακόμα πιο σιγά... «Ένα ένα... Πρώτα από όλα... Σε περίπτωση που σε παρηγορεί αυτό... Εγώ κοιμήθηκα μια χαρά χθες...» και εκείνος με κοίταξε σαν να μην το πιστεύει... «Αν εξαιρέσεις ότι έβλεπα κάτι φωτιές στον ύπνο μου, και για αυτό ευθύνομαι εγώ (από μέσα μου σκεφτόμουν τα άσβηστα κεριά που σκεφτόμουν λίγο πριν κοιμηθώ αλλά δεν του το είπα για να μην τον στενοχωρήσω παραπάνω), κοιμήθηκα μια χαρά...» Εκείνος γέλασε με τις φωτιές χωρίς να πολυκαταλαβαίνει... και είχε και μια δόση ανακούφισης το βλέμμα του επειδή έμαθε ότι δεν έμεινα κι εγώ ξύπνια όλο το βράδυ... «Πραγματικά, είμαι μια χαρά! Ξεκινάμε, λοιπόν, από το ότι εγώ είμαι καλά και θα είμαι καλά. Και πηγαίνουμε στο επόμενο κεφάλαιο: Εσείς. Αν δεν νιώθατε καλά έπρεπε να μου το πείτε. Και εσύ και η νεράιδα. Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν να μπαίνετε σε διαδικασία σύγκρισής του πόνου! Αν εγώ πονάω παραπάνω, αν εσείς πονάτε λιγότερο! Λες και ο πόνος μετριέται! Θέλω, λοιπόν, να σου πω σταμάτα να νιώθεις ενοχές επειδή πονάς. Δεν πονάς λιγότερο από εμένα. Πονάς διαφορετικά από εμένα. Και έχεις κάθε δικαίωμα να πονάς. Ήταν ένα πολύ κοντινό σου άτομο. Όσο για την σχέση... Δεν σας φοβάμαι. Σας έχω εμπιστοσύνη. Εσύ είσαι ιππότης και εκείνη νεράιδα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην λειτουργήσει η σχέση. Απλά περνάτε μια δοκιμασία και εσύ πρέπει να βγάλεις το σπαθί σου και εκείνη το ραβδί της. Αλλά πρέπει να μιλήσετε για την δοκιμασία που περνάτε... για να ξέρετε τι ακριβώς είναι αυτό που πολεμάτε μαζί και να ενώσετε τις δυνάμεις σας. Δεν μπορείς να το μοιραστείς μόνο μαζί μου αυτό. Μπορείς να το μοιραστείς και με εκείνην. Πρέπει να το μοιραστείς με εκείνην και εκείνη πρέπει να το μοιραστεί με εσένα. Ξέρω πως εγώ αποφεύγω να μιλήσω για αυτό... Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Αλλά εσένα σε νιώθω να θέλεις να μιλήσεις... και εκείνην την νιώθω να θέλει να μιλήσει... Μιλήστε... Θα είναι καλύτερα... Και σε εμένα μπορείτε να μιλήσετε... Μπορεί να μην μπορώ να μιλήσω... αλλά μπορώ να ακούσω... Μπορείτε να μου πείτε ό,τι θέλετε... Κι εσύ... Μπορείς να μου πεις ό,τι θέλεις... Δεν είναι σωστό να σε εμποδίζει το ότι πιστεύεις ότι πονάω περισσότερο από εσένα... Δεν πονάω περισσότερο από εσένα... Είναι γελοιό και να το συζητάμε... Ποιος πονάει πιο πολύ... Λες και αυτό έχει σημασία... Δεν έχει... Καμία... Και πρέπει να είσαι λίγο πιο ελαστικός με τον εαυτό σου... Μπορείς να έχεις τα πάνω σου και τα κάτω σου... Αυτές οι διακυμάνσεις δεν πειράζει να υπάρχουν... Είναι νωρίς ακόμα... Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι αποσυντονισμένος... Να μην είσαι, λοιπόν, τόσο αυστηρός με εσένα... Εγώ αυτό κάνω... Αφήνω να έρχονται και να φεύγουν τα κύματα... Τα αφήνω να υπάρχουν... και δεν τους δίνω και πολύ σημασία...» «Θα φύγει ο πόνος;» ρώτησε... «Δεν ξέρω... Εγώ αυτό που έχω μάθει είναι πως ο πόνος δεν φεύγει με τον χρόνο, αλλάζει... Δεν ξέρω αν θα φύγει. Ξέρω, όμως, να σου πω με σιγουριά πως δεν θα είναι έτσι όπως τον νιώθεις τώρα. Τόσο έντονος. Τόσο οξύς. Άκουσέ με. Σου έχω εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρεις. Βιώνεις τώρα τον πόνο γιατί έναν χρόνο πριν δεν τον βίωσες... Θυμάσαι που εγώ ήμουν στα πατώματα και εσύ ήσουν ακέραιος σαν βράχος; Ήρθε η δική σου ώρα να αφεθείς στον πόνο... Πέρασε τα στάδιά του, όλα τα στάδια του, και μετά θα είσαι καλύτερα... Θα το δεις. Εγώ είμαι εδώ και για εσένα και για εκείνην. Και μπορείτε να μου μιλάτε όποτε θέλετε... κάνω κι εγώ τις διαδικασίες μου... και σιγά σιγά είμαι και γίνομαι πιο έτοιμη για να συζητήσουμε... Αλλά αν δεν κοιμηθήκατε ένα βράδυ... Το χθεσινό... Μην σε τρομάζει αυτό... Είναι λογικό... Είναι φυσιολογικό... Δεν ήταν ένα οποιοδήποτε βράδυ... Ήταν μια σημαντική νύχτα... Μια πολύτιμη μέρα για όλους μας... Δεν πρέπει να μας ανησυχεί αυτός ο θρήνος... Δείχνει υγεία...» «Μα πώς γίνεται να είσαι τόσο... τόσο... δυνατή;... Αισιόδοξη;...» Γέλασα δειλα «Δεν είναι δύναμη, ούτε αισιοδοξία... Θυμάσαι πώς ήμουν; Εγώ θυμάμαι... Σιγά σιγά μαθαίνεις να τα χειρίζεσαι όλα... Ίσως όχι όλα... Αλλά τα περισσότερα...» «Σε ευχαριστώ.» μου είπε... κι εγώ του απάντησα «Αυτήν την φορά, δεν θα σηκωθώ να σε πάω μέχρι την πόρτα... Θέλω να κοιμηθώ... Πήγαινε να βγεις στον έξω κόσμο και πάρε και το σπαθί σου μαζί... » και εκείνος σηκώθηκε χαμογελώντας, άκουσα τα βήματά του ανάλαφρα πάνω στο ξύλινο πάτωμα, και λίγο πριν βγει του φώναξα να μου αφήσει το κλειδί αλλά δεν με άκουσε... και λίγο πριν κλείσουν τα μάτια μου σκεφτόμουν να δεις και που αύριο... πάλι θα με ξυπνήσει...

Και είχα τόση ανάγκη για μερικές μέρες να κοιμηθώ μέχρι τις 8 και να μην ξυπνήσω από τις 6... και ξέχασα να του το πω... Να με αφήσει να κοιμηθώ μερικές μέρες μέχρι τις 8... χωρίς να ανησυχεί για εμένα... Ξέχασα να του το πω... Κάτι ήθελα να του πω... Κάτι... αλλά τι... και οι σκέψεις μου άρχιζαν να θολώνουν και γίνονται όνειρο... «Και η ζωή συνεχίζει... Για εμάς τους υπόλοιπους... που είμαστε ακόμα εδώ...»... Ζωή... Εμάς... Εδώ...

Σκέφτηκα μέσα στην ομίχλη του μυαλού μου...

Και άκουσα την πόρτα να κλείνει...


1/21/14

Βρες τρόπο να με βρεις



Και το ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους ταλαντούχους ανθρώπους το ονομάζουμε «Δεν έχουμε ταλέντα.». Και το ότι δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τους έξυπνους ανθρώπους το ονομάζουμε «Είναι όλοι τεμπέληδες.». Και το ότι δεν ξέρουμε τι σημαίνει αισθητική το ονομάζουμε «Αυτά ζητάει ο κόσμος». Και το ότι δεν αφήνουμε τους διαφορετικούς ανθρώπους να αναπνεύσουν το ονομάζουμε «Φταίει ο χαραχτήρας τους.».

Έχω μία λίστα με ονόματα από έξυπνους, ταλαντούχους, μη τεμπέληδες και που δεν φταίει ο χαραχτήρας τους, ανθρώπους. Όποιος ενδιαφέρεται... του δίνω στοιχεία της ζωντανής απόδειξής μου ότι υπάρχει ελπίδα... (άλλο θέμα αν θα την αφήσουμε να επιβιώσει)...

Και σε περίπτωση που κάποιος μου πει πως είναι η εξαίρεση και δεν είναι ο κανόνας... Είναι η εξαίρεση (όλοι είμαστε) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι μαζί δεν μπορούν να κάνουν έναν κανόνα. Δεν είναι λίγοι, δεν είναι ελάχιστοι, εγώ θα έλεγα πως είναι πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι. Οι λίγοι έφτιαξαν τους κάνονες και εξόρισαν τους πολλούς. Απλά οι πολλοί α) είναι διασκορπισμένοι και είναι πιο δύσκολο να ενωθούν και β) είναι διαλυμένοι (ψυχολογικοσωματικά από όλα αυτά που τους έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια) και είναι πιο δύσκολο να συγκροτηθούν. Και πώς να συνειδητοποιήσουν ενώ νιώθουν πως τους πήραν κάθε ελπίδα και πως τους έκλεψαν κάθε όνειρο πως αυτοί οι ίδιοι είναι η κάθε ελπίδα και σε αυτούς μπορεί να στηριχτεί κάθε όνειρο;

Είμαι ένας έξυπνος, ταλαντούχος, μη τεμπέλης, και που δεν φταίει ο χαραχτήρας του άνθρωπος. (Είμαι διασκορπισμένη. Είμαι και διαλυμένη). Και αυτό που έχω να σου πω είναι...

Κράτησε το μυαλό σου, Φίλε μου.
Φύλαξε την ψυχή σου, Φίλε μου.

Εσύ είσαι η ελπίδα. Εσύ είσαι το όνειρο.

Βρες τρόπο να με βρεις. Βρες τρόπο να μας βρεις.

Μήπως καταφέρουμε και ενωθούμε και συγκροτηθούμε...

Γιατί πέρα από κόμματα και θρησκείες... πέρα από όλη αυτήν την πολιτική και την κοινωνική τρέλα... υπάρχουν οι ηθικοί άνθρωποι.

Κράτησε το σκοπό σου, Φίλε μου.
Φύλαξε την ηθική σου, Φίλε μου.

Βρες τρόπο να με βρεις. Βρες τρόπο να μας βρεις.



1/20/14

Στο διπλανό τραπέζι...



Το πόσο μου έκανε εντύπωση που δίπλα μου καθόταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι, που φαινόταν πραγματικά ερωτευμένο, δεν λέγεται!

Είχα να δω τέτοια βλέμματα... ούτε που ξέρω από πότε!

Και δεν ήταν μόνο τα βλέμματα...
Ήταν και τα χαμόγελα...
Και τα αγγίγματα...
Και ο τρόπος της γενικότερης συμπεριφοράς...
Και η συνολική στάση του σώματος...
Και η ατμόσφαιρα που είχαν γύρω τους και η ενέργεια που εξέπεμπαν...

Ήταν το πώς φρόντιζαν ο ένας τον άλλον...
Το πως φαίνονταν να ενδιαφέρονται με έναν βαθύ ειλικρινή τρόπο...

Και ήταν τόσο νεαροί! Φαίνονταν τόσο μικροί σε ηλικία για να έχει τέτοια ποιότητα η σχέση τους!

Μα κι όμως... κι όμως...

Προσπαθούσα να μην τους κοιτάζω...
Είτε από καλλιτεχνικό είτε από προσωπικό ενδιαφέρον...
Και δεν τα κατάφερνα... το βλέμμα μου στρεφόταν εκεί...

Μα πόση ομορφιά υπάρχει στον έρωτα!
Και πόσο αναγνωρίσιμος είναι!
Πόσο ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλες αυτές τις συμβιβασμένες σχέσεις και ανάμεσα σε όλους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους!

Και ήταν και πώς μιλούσαν στους γύρω τους...

Και ήταν και πώς μιλήσαν σε εμένα...

Σε αυτόν τον μικρό μας διάλογο, βίωσα τόση υγεία!

Πόσο πολύτιμη ήταν αυτή η στιγμή για εμένα!
Πόσο με έκανε να πιστέψω ξανά!
Πως δεν μπορεί!
Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι...
Όχι μόνο υπάρχει μέλλον
Μα επαναπροσδιορίζεται και το παρελθόν!

Σαν να μην έχει νόημα να θρηνείς για ό,τι έχασες!
Σαν να μην έχει νόημα να αγχώνεσαι για ό,τι θα βρεις!

Πόσα γέλια! Πόσο παιχνίδι! Πόση συζήτηση!

Και πόσο τυχερή εγώ να βρίσκομαι δίπλα σε μια ζωντανή τριπλή έμπνευση.
Αυτός. Αυτή. Και η σχέση τους.

Και πάνω που νομίζεις πως δεν υπάρχει ελπίδα πάλι αυτή βρίσκει τρόπο να ξαναγεννηθεί!

Μέσα από εσένα ή μέσα από άλλους.

Πόση ευγνωμοσύνη νιώθω για αυτούς τους δύο ανθρώπους στο διπλανό τραπέζι!

Και έτσι σηκώθηκα από το τραπέζι μου...
Και βγήκα στους δρόμους για να συναντήσω τον δικό μου έρωτα...

Και τον συνάντησα...

Και πια η έμνευσή μου δεν είναι στο διπλανό τραπέζι μα στο δικό μου...
Και πια η πηγή της ζωής δεν είναι ο διπλανός έρωτας μα ο δικός μου...

Και τι ωραία!

Να ερωτεύεσαι...


1/17/14

Η Οφηλία μου



Ήμουν 19-20 χρονών. Αν δεν κάνω λάθος, αν θυμάμαι καλά, και αν η μνήμη μου δεν με απατάει... Και ήταν μία από τις πρώτες μου οντισιόν. Μπορεί να ήταν και η πρώτη πρώτη οντισιόν. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Όταν προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη μου οντισιόν δεν μπορώ να θυμηθώ. Κάποτε θυμόμουν. Τώρα όχι. Πάντως, ακόμα κι αν δεν ήταν η πρώτη, ήταν σίγουρα μία από τις πρώτες. Σκεφτόμουν με ενθουσιασμό τι θα πάω να παίξω πάνω στην σκηνή μου (γιατί για εμένα κάθε οντισιόν που βίωσα στην ζωή μου ήταν σαν δίνω μια μικρή παράσταση) και είχα αποφασίσει από τις διάφορες επιλογές μου (και είχα τότε μια σειρά από μονολόγους έτοιμους να ζωντανέψω πάνω στην σκηνή) να παίξω «Οφηλία». Και κάτι άλλο, κάτι ακόμα... Δεν μπορώ να θυμηθώ τι. Και είχα φυσικά και ένα τραγούδι...

Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα... και είδα στον ύπνο μου τον μονόλογο της Οφηλίας που είχα ετοιμάσει να παίξω την επόμενη ημέρα, να τον παίζω εντελώς διαφορετικά και σκηνοθετημένα σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από αυτήν που είχα δουλέψει... Και όταν ξύπνησα βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Να παίξω το κομμάτι μου έτσι όπως το είχα κάνει τόσες πρόβες, τόσο καιρό πριν (και πάλι μόνη μου το είχα δουλέψει απλά το είχα δείξει, κάποια στιγμή, στο μάθημα κάποιου δασκάλου μου) ή να παίξω το κομμάτι έτσι όπως το είδα στο όνειρό μου που ήταν έτσι όπως το βίωσα ανατριχιαστικά συγκλονιστικό αλλά που δεν το είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ έτσι... Το πρώτο ένιωθα πως το κατέχω, το δεύτερο όχι. Το πρώτο το γνώριζα, το δεύτερο όχι. Το πρώτο το είχα βιώσει στην σκηνή, το δεύτερο όχι. Το πρώτο ήταν εγώ, το δεύτερο... δεν ξέρω τι ήταν. Ήταν πάλι εγώ. Αλλά το υποσυνείδητο εγώ μου; Που είχε επιλέξει να βγει στην επιφάνεια; Δεν ξέρω...

Δεν υπήρχε χρόνος για να σκεφτώ και πολύ την επιλογή μου. Ούτε χρόνος για πολλές πρόβες. Δοκίμασα λιγάκι αυτό που είχε συμβεί στο όνειρό μου... Για να δω πώς και αν μπορεί να λειτουργήσει... Και αποφάσισα να κάνω κάτι τρελό. Αποφάσισα να πάω με την δεύτερη εκδοχή της Οφηλίας μου. Με αυτήν που δεν είχε ξαναδεί ποτέ κανείς. Με αυτήν που ούτε εγώ καν δεν γνώριζα. Αλλά για κάποιο λόγο ένιωθα πως αυτή ήταν η σημερινή «Οφηλία» μου που διψούσε να ανέβει πάνω στην σκηνή... Και αποφάσισα αυτήν να ζωντανέψω...

Πήγα, λοιπόν, στην οντισιόν... Και μετά από ώρες αναμονής μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους που περίμεναν κι αυτοί μαζί μου... Ήρθε η σειρά μου...

Και δεν μπορώ να θυμηθώ την συγκεκριμένη αναμονή... Ίσως επειδή ήρθαν τόσες πολλές αναμονές μετά... Και δεν μπορώ να θυμηθώ τους συγκεκριμένους ανθρώπους που ήμουν μαζί τους... Ίσως επειδή ήρθαν τόσοι πολλοί μετά... Το μόνο που θυμάμαι είναι το μετά την αναμονή...

Θυμάμαι αχνά να παίζω στην σκηνή και να την γεμίζω... Και με την Οφηλία αλλά και με το άλλο κομμάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο ήταν, για κάποιο λόγο η μνήμη μου αρνείται να το επαναφέρει... Και με το τραγούδι και τον χορό... Και με την φωνή και με το σώμα μου... Και θυμάμαι να μην με διακόπτουν... Είχα συνηθίσει να με διακόπτουν... Από τις τόσες φορές που είχα δώσει εξετάσεις... κι εδώ κι εκεί και αλλού...

Θυμάμαι να με ακούει. Γιατί ήταν μόνο αυτός κι εγώ. Κανένας άλλος. Και οι άνθρωποι που περίμεναν... Αλλά οι άλλοι δεν ήταν μαζί μας... Ήταν έξω... Εδώ ήμασταν μόνο εγώ και αυτός, ο πολύ διάσημος και γνωστός σκηνοθέτης, που καθόταν, πίσω πίσω, στα σκοτάδια... στην τελευταία κερκίδα... στο κέντρο... Και δεν μπορούσα να τον δω καλά... Μόνο να τον ακούσω...

Και αφού με άκουσε... Με άφησε να παίξω... Και αφού με είδε... Και αφού με ένιωσε... Κάτι με ρώτησε... Για το πώς ήταν τα κομμάτια, κατά την γνώμη μου... Και εγώ όπως, καμιά φορά, συνήθιζα να κάνω με τους δασκάλους μου άρχισα να του λέω τι θεωρώ πως δεν λειτούργησε... Ένιωθα πως ό, τι έκανα ήταν αληθινό βγαλμένο από την ψυχή μου... αλλά θεώρησα πως για να με ρωτάει ήθελε να του μιλήσω για αυτά που δεν λειτούργησαν και όχι για αυτά που λειτούργησαν... Και όπως άρχισα να μιλάω και να μιλάω με την γνωστή δόση τελειομανίας που με διακατέχει και που από τότε είχα... Με διέκοψε για να μου πει... Πόσο καλά ήταν όλα όσα είδε... Πόσο απίστευτα καλά... Ήταν ενθουσιασμένος... Και μίλαγε και μίλαγε για το πόσο «δυνατά» ήταν... πόσο γεμάτα ενέργεια... πόσο αληθινά... πόσο αυθεντικά...

Και με κοίταξε με απορία όταν του απάντησα στην ερώτησή του για τις εξετάσεις (που δίνουν οι ηθοποιοί για να θεωρηθούν ότι είναι ικανοί για να πάνε να σπουδάσουν ηθοποιοί) πως δεν τις έχω περάσει και πως τις έχω δώσει ξανά και ξανά και πως μάλλον δεν σκοπεύω να τις ξαναδώσω (αυτήν την τελευταία σκέψη δεν θυμάμαι αν την μοιράστηκα μαζί του ή αν την κράτησα για τον εαυτό μου)...

Εκείνος να επιμένει πως αποκλείεται εγώ να μην πέρασα εκείνες τις εξετάσεις... Και εγώ να απαντάω την αλήθεια χωρίς να υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω... Εκείνος να επιμένει να πάω να τις δώσω ξανά... Με τα κομμάτια που του έδειξα... Και εγώ να απαντάω... πως μερικά κομμάτια ήταν ίδια... (την Οφηλία δεν μπορούσα να την θεωρήσω ίδια αφού την είχα αλλάξει τελευταία στιγμή, ανεξάρτητα αν και η άλλη εκδοχή μου ήξερα ότι ήταν αυθεντική και είχε μια δική της δύναμη, αλλά τα υπόλοιπα... τα είχα δώσει κάποια στιγμή, σε μία από τις πολλές φορές...)... ακριβώς ίδια... Έτσι όπως του τα έδειξα... Και πως με αυτά που του παρουσίασα κόπηκα από την επιτροπή... Εκείνος να επιμένει πως αποκλείεται (Πόσες φορές είδα αυτήν την έκπληξη μετά! Και πώς πονάει οι άνθρωποι του ίδιου συστήματος που σε απορρίπτει οι ίδιοι να μην πιστεύουν πόσο κλειστό είναι το κύκλωμα που φτάνει να απορρίψει ξανά και ξανά έναν άνθρωπο, εσένα) και εγώ να επιμένω πως δεν αποκλείεται... Αφού αυτή ήταν η πραγματικότητά μου... Μια οδυνηρή πραγματικότητα που είχα βιώσει ξανά και ξανά εκείνα τα τελευταία χρόνια...

Και αφού πέρασε εκείνος την δική του κρίση και επέμενε να ξαναδώσω και να ξαναδώσω... και πώς δεν μπορεί και πως δεν το ένα και πως δεν το άλλο... (και εγώ προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ γιατί δεν μου έκανε καλό που οι άνθρωποι με έσπρωχναν να δίνω ξανά και ξανά αυτές τις εξετάσεις και κατέληγα να βιώνω ξανά και ξανά την απόρριψη ενώ ήξερα πως στην σκηνή μου είχα ένα προσωπικό, δικό μου, φως... κάθε μα κάθε φορά... ακόμα και σε εκείνες τις εξετάσεις... ξανά και ξανά... και βίωνα τους ανθρώπους που έδιναν μαζί μου εξετάσεις όταν κατέβαινα από την σκηνή... να μου λένε πως πέρασα σίγουρα και να φοβούνται να ανέβουν μετά από εμένα... γιατί και καλά εγώ ήμουν τόσο καλή... και μου είχε πάρει τόσο χρόνο να καταλάβω τα πολιτικά μέσα και τα κάθε άλλου τύπου μέσα...)... Αφού, λοιπόν, πέρασε την κρίση του και συνέχισε να μου λέει για το πόσο καλά ήταν τα κομμάτια μου... Μετά από μια γερή παύση... Κατέβηκε από τις κερκίδες... Τον θυμάμαι να κατεβαίνει όλα αυτά τα σκαλιά... Ένα ένα... Από ψηλά προς χαμηλά... Να έρχεται μπροστά μου... Σε απόσταση αναπνοής... (Και εγώ να τον κοιτάζω με μάτια τεράστια από την έκπληξη και από την περιέργεια και να αναρωτιέμαι τι θα μου πει γιατί τον είδα να προετοιμάζεται να μου πει κάτι σοβαρό)... Και να μου λέει:

«Έχεις, όμως, ένα πρόβλημα στο σώμα σου, το ξέρεις αυτό έτσι;»

Και με θυμάμαι με όλη την ανασφάλεια των 19 μου και των 20 μου χρόνων... Με όλες τις ανασφάλειες που είχα τότε και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης... Να κοιτάζω με απορία και να περνάω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στο μυαλό μου πολύ γρήγορα κομμάτι κομμάτι το σώμα μου... Για να καταλάβω τι εννοεί... Να είναι τα χέρια μου, να είναι το στήθος μου, να είναι η μέση μου, να είναι τα πόδια μου... Και εκείνη την ώρα να διακόπτει εκείνος το εσωτερικό μου μαρτύριο που εκείνος είχε προκαλέσει και να μου λέει

«Εδώ.»

Και να πιάνει το δικό του σώμα (ευτυχώς, το δικό του γιατί αν έπιανε το δικό μου η εξέλιξη θα ήταν διαφορετική και το πιθανότερο ο σκηνοθέτης θα βρισκόταν με μαυρισμένο μάτι) με τα δύο του χέρια, δεξιά και αριστερά, στο μέρος που είναι στα πλάγια της λέκανης, στους γοφούς...

Και μετά να συνεχίζει

«Αλλά μην ανησυχείς καθόλου! Έχεις χρόνο να το φτιάξεις... Λοιπόν, θα δώσεις τις εξετάσεις, θα τις περάσεις, θα πας τρία χρόνια σε μια σχολή... Είσαι μικρή ακόμα και θα διορθωθεί...»

Θα διορθωθεί! Θα διορθωθεί!!! Θα διορθωθεί...

Και έτσι απλά από την μία στιγμή στην άλλη από την ιερή μαγεία της σκηνής... πέρασα στην πεζή πραγματικότητα της ζωής... Και έτσι απλά και απότομα από την Οφηλία γύρισα στον εαυτό μου... Βγήκα σαν ζαλισμένη... Όχι κλαίγοντας όπως, καμιά φορά, γίνεται στις οντισιόν... Όχι από οντισιόν, δεν νομίζω να έχω βγει ποτέ κλαίγοντας... Θυμωμένη, όμως, έχω βγει... Εκνευρισμένη, ναι... Στενοχωρημένη, ναι... Απογοητευμένη, ναι... Κλαμμένη, όμως, όχι... Δεν το επέτρεψα αυτό να συμβεί... (Όπως δεν επέτρεψα και πολλά άλλα...) Αλλά έχω δει πολλούς ανθρώπους να βγαίνουν κλαμμένους... (Και έχω δει και πολλούς ανθρώπους να επιτρέπουν και πολλά άλλα...)

Και θυμάμαι να περπατάω στον δρόμο... και να σκέφτομαι...

Αυτός ο άνθρωπος είδε κάτι που δεν έχει δει κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο. Και που το πιθανότερο δεν θα δει κανείς ποτέ ξανά. Είδε την δική μου Οφηλία έτσι όπως την ονειρεύτηκα. Την ονειρεμένη μου Οφηλία. Την Οφηλία μου. Είχα το θάρρος να του την παρουσιάσω μπροστά του... Ζωντανή. Ολοζώντανη. Και αφού μου είπε όλα όσα μου είπε... Η τελευταία γεύση που είχα από αυτόν, αυτό που επέλεξε να μου πει... ήταν για ένα σημείο στο σώμα μου... και για το ότι αυτό μπορεί να «φτιαχτεί»... Είναι κάτι που «φτιάχνεται», που «διορθώνεται»...

Θυμάμαι να μου λέει μια φίλη μου πως αυτό δεν είναι σχόλιο που κάνει ο σκηνοθέτης αλλά σχόλιο που κάνει ο σύντροφος... Και με θυμάμαι να σκέφτομαι... Ε, όχι, λοιπόν... Ούτε ο σύντροφος δεν το κάνει... Δεν νομίζω να υπάρχει σύντροφος που θα έρθει να σου πει πως έχεις αυτό το «πρόβλημα» στο σώμα σου αλλά δεν πειράζει γιατί είναι κάτι που «διορθώνεται». Ή αν υπάρχει μάλλον δεν αξίζει να είναι ο σύντροφός σου.

Στα 19 – 20 χρόνια μου, πολύ πριν από αυτό το σκηνικό είχαν ήδη βρει τρόπους και τρόπους να μου απομυθοποιήσουν κάθε ίχνος μαγείας... και μετά από αυτό το «σκηνικό» ακολούθησαν και άλλα που δεν υπάρχουν λέξεις για να τα περιγράψουν... Και αυτό το μικρό «σκηνικό» δεν είναι τίποτα μπροστά στην συνέχεια... Το μέγεθος της χυδαιότητας, κατά την γνώμη μου (και όχι μόνο κατά την δική μου γνώμη), στον καλλιτεχνικό χώρο (και όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο), δεν μπορεί να μεταφερθεί μέσα από την γραφή μου ούτε καν μέσα από τον προφορικό μου λόγο...

Θα έρθει η στιγμή που θα μιλήσω και για αυτά... Ή το πιθανότερο θα γράψω...

Με αφορμή ένα σκηνικό που μου συνέβηκε πρόσφατα και που ειπώθηκε ένα παρόμοιο σχόλιο για το σώμα μου... Θυμήθηκα αυτήν την ιστορία...

Θυμήθηκα τον έαυτό μου στο τότε... και βίωσα τον έαυτό μου στο τώρα...

Τα σκηνικά ήταν διαφορετικά. Οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. Οι ιστορίες ήταν διαφορετικές. Εγώ θα μπορούσα να ήμουν το κοινό σημείο των δύο διαφορετικών ιστοριών. Αλλά ακόμα κι εγώ ήμουν διαφορετική... αφού έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τότε! Το σώμα μου είναι διαφορετικό. Και η ψυχολογία μου είναι διαφορετική.

Τι ήταν κοινό; Τα σχόλια ήταν περίπου ίδια... και η αντιμετώπιση περίπου ίδια... Αφού και σε αυτήν την ιστορία θεωρήθηκε πως έχω ένα «θέμα» στο σώμα μου το οποίο διοθώνεται... Ένα «πρόβλημα»... Τι γίνεται όμως αν εγώ δεν το θεωρώ «θέμα»; Τι γίνεται αν εγώ δεν πιστεύω ότι είναι κάτι που θέλει «διόρθωση»; Τι γίνεται αν εγώ δεν το θεωρώ «πρόβλημα»; Αυτό που ήταν το κοινό σημείο στις δύο διαφορετικές ιστορίες... Ήταν ένα ανθρώπινο στοιχείο συμπεριφοράς... Ένα βλέμμα... Μία οπτική... Το πώς με κοίταξαν... Ή το πώς μου μίλησαν...

Τώρα πια έχω μάθει να τα βλέπω όλα από απόσταση... Απομακρύνομαι και βλέπω την κατάσταση από ψηλά... Και αυτό που παρατηρώ είναι ανθρώπους δυστυχισμένους... που θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις άσχημα με τον εαυτό σου... Παρατηρώ μία παράνοια... Από πάντα την έβλεπα και την ένιωθα... Απλά τώρα μου είναι ακόμα πιο καθαρή...

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς και γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να μιλήσουν έτσι ή αλλιώς... να φερθούν έτσι ή αλλιώς... Νομίζω πάντως πως αυτό που βγαίνει προέρχεται από αυτούς και όχι από εσένα...

Τότε είχα νιώσει άβολα... Είχα νιώσει πως αυτό το σχόλιο ήταν ασέβεια προς αυτό που ήμουν και πάνω στην σκηνή και κάτω από την σκηνή... (Και ήταν.).

Τώρα δεν ένιωσα άβολα...

Έχω μάθει να με προστατεύω πια... από όλα αυτά τα «καλοπροαίτερα» και «για το καλό σου» σχόλια... Τα οποία, δυστυχώς, τα συναντάμε γύρω μας, σχεδόν, παντού... Άλλοι τα λένε συνειδητά, άλλοι ασυνείδητα... Άλλοι είναι σκηνοθέτες, άλλοι είναι σύντροφοι... Άλλοι είναι φίλοι, άλλοι είναι γονείς... Λόγια, λόγια, λόγια... Για εμάς... Σχόλια, σχόλια, σχόλια... Για την ζωή μας... Για την εξωτερική μας εμφάνιση ή για τον εσωτερικό μας κόσμο... Για την συμπεριφορά μας ή για την στάση μας... Για τις απόψεις μας ή για τα «πιστεύω» μας... Για κάτι από όλα ή για όλα μαζί...

Λόγια και σχόλια. Σχόλια και λόγια.

Περπατώντας στον δρόμο στο σήμερα για μια στιγμή ένιωσα στο τώρα να είναι μαζί μου και εκείνος ο εαυτός μου τότε... Σαν να του λέω να μην φοβάται πια... Δεν κινδυνεύει από τα σχόλια και από τα λόγια... Δεν κινδυνεύει από τις καταστάσεις και από τις πράξεις των άλλων... Θα τα καταφέρει... Να μείνει ανέγγιχτος από όλα όσα θα συμβούν στο μέλλον... Δεν θα είναι καθόλου εύκολο... Μα θα τα καταφέρει... Θα σταθεί δυνατός... και θα προστατευτεί από όλα αυτά που θα συμβούν... Και, όχι, μόνο αυτό... Αλλά θα προσπαθήσει να προστατεύσει και τους γύρω του από την παράνοια... να υποστηρίξει και τους διπλανούς του μέσα στην τρέλα... Σαν να του λέω... πως... θα τα καταφέρει να κρατήσει το μυαλό του και την ψυχή του μακρυά από όλη αυτήν την παράνοια και την τρέλα.

Και ένα περίεργο πράγμα που συνέβηκε μετά...

Το βράδυ... Μετά από τόσα χρόνια... Ονειρεύτηκα την Οφηλία... Παιγμένη με έναν τρίτο διαφορετικό τρόπο... Και όταν ξύπνησα σκέφτηκα...

Κατάφερα όσο γίνεται να μείνω λογική... μα όλη αυτή η τρέλα και η παράνοια χαράχτηκε μέσα μου... και αυτή θα ήταν η σκηνική έκφραση και η θεατρική μορφή της τρέλας και της παράνοιας που έζησα στον καλλιτεχνικό χώρο (και όχι μόνο στον καλλιτεχνικό) όλα αυτά τα χρόνια...

Προφανώς, αν ανέβαινα στην σκηνή... Αυτή θα ήταν η σημερινή μου Οφηλία...

Η Οφηλία μου.

Και αυτήν την Οφηλία δεν νιώθω πια καμία ανάγκη να την δείξω σε κανένα σκηνοθέτη... Ή θα την κρατήσω για τον εαυτό μου ή θα την δείξω στο κοινό μου...

Σε εκείνο το κοινό... που δεν λέει για να πει... δεν σχολιάζει για να σχολιάσει... δεν κρίνει για να κατακρίνει...

Σε εκείνο το κοινό... που ανοίγει και δέχεται σκέψεις και συναισθήματα και που πάνω από όλα... αγαπάει... την Οφηλία μου... όπως είναι... και... κυρίως... με αγαπάει... όπως είμαι...



1/16/14

Σε θυμάμαι! Σε γνωρίζω! Σε αγαπώ!



-Σε θυμάμαι...
-Από πότε;
-Από πάντα.

-Σε γνωρίζω...
-Από πού;
-Από παντού.

-Σε αγαπάω...
-Από πότε και από πού;
Από πάντα και από παντού. Από εδώ και από τώρα.

-Μα πώς και γιατί;
-Χωρίς πώς, χωρίς γιατί.

-Μα πώς γίνεται να με θυμάσαι, να με γνωρίζεις και να με αγαπάς χωρίς να σε θυμάμαι, χωρίς να σε γνωρίζω και χωρίς να θυμάμαι και χωρίς να γνωρίζω αν σε αγαπώ;
-Γίνεται. Το "θυμάμαι" δεν έχει να κάνει μόνο με τον χρόνο. Το "γνωρίζω" δεν έχει να κάνει μόνο με τον χώρο. Και το "αγαπώ" δεν το χωράει κανένας χώρος και δεν το μετράει κανένας χρόνος.

-Δηλαδή... Με θυμάσαι, με γνωρίζεις και με αγαπάς... χωρίς πώς και χωρίς γιατί... χωρίς χρόνο και χωρίς χώρο...
-Ακριβώς... Με κατάλαβες.
-Σε κατάλαβα... και... Σε θυμάμαι! Σε γνωρίζω! Σε αγαπώ!



1/9/14

Ένατος



Και λένε για τον ένατο... «Μας κορόϊδεψε! Αυτός άλλο δείχνει ότι είναι κι άλλο είναι!» «Έμοιαζε με 6 και τελικά ήταν 9!» «Έμοιαζε με πλανήτης και τελικά ήταν κάτι άλλο!»

Μα εκείνος δεν έδειξε τίποτα... Και δεν κορόϊδεψε ποτέ κανέναν... Ήταν αυτό που ήταν...

Δεν φταίει αυτός αν οι άλλοι ήθελα να δώσουν διάφορες ερμηνείες στην μορφή του... και του καρφίτσωσαν ανάποδα το νούμερο... (εκείνος, έτσι κι αλλιώς, δεν ένιωθε κανένα νούμερο...) και τον τοποθέτησαν στο σύμπαν με λάθος ονομασία... (εκείνος, έτσι κι αλλιώς, δεν είχε ανάγκη καμία ονομασία...)

Και έτυχε τώρα και βγήκε ένατος στον αγώνα...

Και κάθεται μόνος του στο άδειο γήπεδο και αναρωτιέται ποιος είναι και πού πάει... και κρατάει τον αριθμό στο χέρι του και τον γυρνάει γύρω γύρω και μια τον βλέπει 6, μια τον βλέπει 9 και, όταν τον γυρνάει στο πλάι, μια τον βλέπει σαν κέλυφος σαλιγκαριού και μια σαν σαλιγκάρι που δεν προχωράει...

Έτσι νιώθει κι αυτός πως έτρεξε αργά... πως δεν ήταν αρκετά καλός... πως δεν προχωράει...

«Μία στροφή αρκεί για να σε φέρει από το ένα σημείο στο άλλο! Κάποτε ήμουν το 6... Για λίγο ήμουν το 6... Πόσο κοντά ήμουν στην νίκη... Πόσο πιο κοντά... Τώρα μεγάλωσα... Τώρα κουράστηκα... Τώρα οι δυνάμεις μου λιγοστεύουν... Δεν έχω πια την αντοχή που είχα κάποτε... Δεν μπορώ να φτάσω εκείνη την ταχύτητα που έφτασα κάποτε... Τώρα δεν υπάρχει συνέχεια για εμένα... Δεν μου έχουν μείνει πολλοί αγώνες... Ό, τι ήταν να κάνω το έκανα... Ό,τι ήταν να τρέξω το έτρεξα... Κάποτε, για λίγο, πίστεψα πως ήμουν ένας ολόκληρος πλανήτης...» σκέφτεται...

Πετάει τον αριθμό του κάτω.

Δεν ήθελε να είναι ούτε το 6 ούτε το 9. Ήθελε να είναι το 1. Μόνο το 1. Αυτό του έλεγαν πάντα να ζητάει. Να είναι το 1.Και αυτό δεν το έφτασε ποτέ! Δεν ήθελε να είναι το σαλιγκάρι! Ήθελε να είναι ο λαγός! Ξεχνάει πως το 1 είναι σχετικό... Ξεχνάει ποιος νίκησε σε αυτήν την ιστορία τον αγώνα...

Και σηκώνεται στην μέση του άδειου γηπέδου να χορέψει τον πόνο του... ζειμπέκικο... εκεί στην μέση του άδειου γηπέδου... χωρίς να τον βλέπει κανείς... και ξεχνάει πως αυτός ο χόρος μετριέται σε όγδοα... και αυτά τα όγδοα είναι εννιά...

Τι κι αν νιώθει πως δεν μπορεί να τρέξει! Μπορεί πάντα να χορέψει!

Και αυτός ο μοναχικός χορός γίνεται ένας ύμνος... μέσα σε αυτόν τον χορό χωράει όλη την μουσική, την ιστορία, την αστρονομία, όλη την ποίηση της ζωής, επική και λυρική, όλη την ύπαρξη με την τραγωδία της και την κωμωδία της... Όλες οι μούσες βρίσκονται εκεί... και οι εννιά... τον περιτριγυρίζουν και τον χειροκρατάνε...

Και εκεί που ήταν έτοιμος να μιλήσει άσχημα για την ζωή του... θυμάται... πως δεν θα υπήρχε ζωή χωρίς αυτόν... οι μούσες του το θυμίζουν... οι μούσες του το υπενθυμίζουν... οι μούσες του το ψιθυρίζουν...

Και ο μήνας έχει 9 και το 9 μήνες...

Χωρίς τους 9 μήνες...
Χωρίς εκείνο τον ένατο μήνα...

Δεν θα γεννιόταν καμία ανθρώπινη ζωή...

Για αυτό στην όποια ένατη σου θέση... να θυμάσαι... εκείνο το τραπέζι που πάνω έχει 9 μπάλες... και που έχει σημασία μόνο η μπάλα του 9... Ο νικητής του παιχνιδιού ορίζεται μόνο από εκείνη την ένατη μπάλα... Χωρίς αυτήν... Το παιχνίδι δεν θα ήταν το ίδιο... Και η ζωή θα ήταν διαφορετική... Εσύ είσαι η ένατη μπάλα, της κίνησης. Εσύ είσαι ο ένατος μήνας, της κύησης. Εσύ είσαι το παιχνίδι. Εσύ είσαι η ζωή.


1/8/14

Όγδοος



Και λένε για τον όγδοο «Αυτός ο κακόμοιρος! Στο «τσακ» κατάφερε να βγει στην οκτάδα!»... ξεχνάνε και οι άνθρωποι πως δεν θα υπήρχε οκτάδα χωρίς αυτόν... Δεν είναι η οκτάδα που φτιάχνει τον όγδοο μα ο όγδοος που φτιάχνει την οκτάδα... Ούτε οκτάδα θα υπήρχε... Ούτε οκτάβα θα υπήρχε... χωρίς τον όγδοο... και ο όγδοος το γνωρίζει. Και ξέρει την αξία του και στην γυμναστική και στην μουσική... και στην ζωή μα και στην τέχνη... Οι άλλοι άνθρωποι κοιτάνε να τον ορίσουν, να τον περιορίσουν... Μα εκείνος ούτε ορίζεται ούτε περιορίζεται... Οι άλλοι άνθρωποι κοιτάνε να τον μειώσουν, να τον γειώσουν... Μα εκείνος ούτε μειώνεται, ούτε γειώνεται... Και όλος ο κόσμος μιλάει για το κουαρτέτο... μα ο όγδοος γνωρίζει πως υπάρχει και το οκτέτο... Και όλος ο κόσμος μιλάει για το δεκαδικό σύστημα αρίθμησης... μα ο όγδοος γνωρίζει πως υπάρχει και το οκταδικό σύστημα αρίθμησης... Και ενώ στο σύστημα του 8 είναι η βάση, στο σχήμα του κύβου είναι η κορυφή... Γνωρίζει, λοιπόν, πως είναι και βάση και κορυφή και όλο αυτό που υπάρχει ανάμεσα. Ένας ολόκληρος κόσμος, ένας πλανήτης... Σε αυτόν τον πλανητή χορεύουν τα χορευτικά, παίζουν την μουσική, ποδηλατούν στους δρόμους, χαράζουν με τα πατίνια τους τον πάγο... σε οχτάρια... Σε αυτόν τον πλανήτη οι χορευτές, οι μουσικοί, οι ποδηλάτες, οι πατινέρ και τόσοι άλλοι... όλοι τους έχουν κάτι κοινό... που λέγεται 8!

Για αυτό όταν βρεθείς απεγνωσμένος στην όγδοη σου θέση... το μόνο που έχεις να κάνεις για να νιώσεις ξανά ο εαυτός σου... είναι να χορέψεις τον χορό των 8 πλανητών...


1/7/14

Έβδομος



Και είναι και αυτός ο έβδομος... που τρέχει στον αγώνα... και όταν γυρνάει σπίτι του, κοιτάζει το ταβάνι απογοητευμένος... και σκέφτεται... «Δεν ήμουν πρώτος, δεν ήμουν δεύτερος, δεν ήμουν καν τρίτος! Δεν ήμουν τέταρτος ή πέμπτος ή, έστω, έκτος! Βγήκα έβδομος! ΕΒΔΟΜΟΣ! Μετά από τόσες ώρες προπονήσεις! Μετά από τόση κούραση και τόση προσπάθεια! ΕΒΔΟΜΟΣ! Μετά από τόσους πόνους και τόσους κόπους! ΕΒΔΟΜΟΣ!»... Και σε εκείνη την δύσκολη στιγμή του... Ξεχνάει... Ξεχνάει πως είναι ένας σοφός. Ξεχνάει πως είναι ένα θαύμα. Ξεχνάει πως είναι ένα τραγούδι από αυτά που θα ειπωθούν για να ειπωθεί ένα «Σε αγαπώ». Απλά ξεχνάει... πως... χωρίς την έβδομη νότα δεν θα ήταν ίδια η μουσική... χωρίς την έβδομη ημέρα δεν θα ήταν ίδια η εβδομάδα... Ξεχνάει πως ακόμα και στην ομάδα των έξι υπάρχει ένας έβδομος... αυτός που ονομάζεται προπονητής... Ξεχνάει... Απλά ξεχνάει... Τότε η ματιά του πέφτει στην κιθάρα του... οι περισσότερες κιθάρες έχουν έξι χορδές... Μα όχι και η δική του... Εκείνη ανήκει στις λίγο πιο σπάνιες... με τις επτά χορδές... Και θυμάται... Απλά θυμάται... πως ακόμα κι εκεί που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει χώρος για εσένα πάντα υπάρχει μια ξεχωριστή θέση... η δική σου, μόνο η δική σου, φτιαγμένη ειδικά για εσένα, μόνο για εσένα... Και παίζοντας την κιθάρα του με τις 7 χορδές θυμάται... και την σοφία του ανθρώπου και το θαύμα της ζωής... και τις μελωδίες που δεν θα ήταν ίδιες χωρίς αυτόν... και τον χρόνο που θα ορίζονταν διαφορετικά... Θυμάται... την αξία της έβδομής του θέσης... και τραγουδάει το τραγούδι του για να ειπωθούν όχι ένα... μα πολλά «Σε αγαπώ». Γιατί ακούγοντας αυτό το τραγούδι, το δικό του μοναδικό τραγούδι, όλος ο κόσμος τον αγαπάει...

Για αυτό αν βρεθείς ποτέ χαμένος στην έβδομη σου θέση... το μόνο που έχεις να κάνεις για να νιώσεις ξανά ο εαυτός σου... είναι να τραγουδήσεις το τραγούδι των επτά χορδών...


1/6/14

Έκτος



Και είναι κι αυτός ο έκτος... Το ξέρω πως σου είπα πως ήμουν τέταρτη μια ολόκληρη ζωή... Μα οπότε μετρούσα και τους δύο ανθρώπους που με έφεραν στην ζωή η θέση μου άλλαζε και από τέταρτη γινόταν έκτη... Ήμουν εκείνο το έκτο εισητήριο στο σινεμά... εκείνο το έκτο παγωτό στο περίπτερο... εκείνο το έκτο δώρο σε κάθε γιορτή... εκείνο το έκτο κάθε τι που δήλωνε πως υπάρχουν πέντε άνθρωποι πριν από εμένα και ένας μετά από εμένα... και ξαφνικά καμία εικόνα δεν μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτό το 6... Τότε κατάλαβα... Πως έχει και το 6 την θέση του... Μπορείς να φανταστείς αγώνα βόλεϊ χωρίς τον έκτο παίχτη; Μπορεί να παιχτεί το παιχνίδι και από πέντε παίχτες... αλλά πάντα νιώθεις πως λείπει κάτι... στην άμυνα ή στην επίθεση... κάτι σου λείπει... και αυτό που λείπει... μάντεψε ποιος είναι! Ο έκτος παίχτης... Γιατί... Χρειάζεται και αυτός ο έκτος παίχτης για να συμπληρωθεί η ομάδα... για να καταφέρει να παίξει η ομάδα και για να χάσει ή να κερδίσει... χρειάζεται κι αυτός ο έκτος παίκτης... Μπορείς να φανταστείς στην ρυθμική να μην υπάρχει αυτός ο έκτος παίκτης που περιμένει στον πάγκο; Όχι γιατί είναι σε αδράνεια αλλά γιατί είναι σε ετοιμότητα. Όλοι τον κοιτάζουν και θεωρούν πως αυτός είναι ο αδικημένος που δεν θα πάρει μέρος στον αγώνα... (Λένε «Κοίτα! Αυτοί οι πέντε της ομάδας παίρνουν μέρος στον αγώνα! Εκείνος εκεί ο έκτος στον πάγκο, τι κάνει; Κάθεται και δεν θα πάρει μέρος στον αγώνα! Είναι αυτός που επιλέχτηκε να μείνει απ’έξω... Τι κρίμα!Τι κρίμα»)... μα εκείνος γνωρίζει... πως ο λόγος που βρίσκεται εκεί... δεν είναι γιατί είναι ασήμαντος αλλά γιατί είναι σημαντικός... σε περίπτωση τραυματισμού... αυτός θα τρέξει να αντικαταστήσει τον τραυματισμένο... αυτός θα βοηθήσει την ομάδα να πάρει μέρος στον αγώνα και να μην αποκλιστεί... Γνωρίζει όλο το πρόγραμμα από την αρχή ως το τέλος... Ανεξάρτητα από το αν θα σηκωθεί από τον πάγκο ή όχι... Είναι αυτός ο έκτος παίκτης που σώζει την ομάδα... από την δύσκολη θέση... και όταν αυτή τον χρειαστεί είναι εκεί... Για αυτό και ο έκτος παίκτης κάθεται στον πάγκο του και παρακολουθεί χωρίς να φοβάται, χωρίς να αγχώνεται, χωρίς να αναρωτιέται για το αν αξίζει ή όχι, χωρίς να ακούει αυτά που λένε για αυτόν, χωρίς να δίνει σημασία στα χειροκροτήματα, χωρίς να δίνει σημασία στα γιουχαρίσματα... απλά παρακολουθεί την ομάδα του... και όταν έρθει εκείνη η ώρα που όλοι τον χρειάζονται... χωρίς να διστάζει... βγαίνει στον αγώνα... και παίζει με όλες του τις δυνάμεις την έκτη θέση του...

Εξάλλου, σε αυτό το 6 του ρολογιού είναι που βγαίνει ο ήλιος... Όχι στο 5 ή στο 4 ή στο 7 ή στο 8... Για αυτό όταν βρίσκεσαι στην έκτη θέση... να θυμάσαι πως ίσως ήρθε η ώρα της δικής σου ανατολής... και είτε το βλέπουν οι άλλοι είτε όχι... Εσύ να ζεις το φως σου...

1/5/14

Πέμπτος



Όσο για τον πέμπτο... τι να πει κανείς... αυτός κι αν νιώθει εξόριστος... Υπάρχουν παιχνίδια για δύο, για τέσσερις, για έξι, για δέκα, ακόμα και για δώδεκα... Αλλά όχι για πέντε... Σχεδόν ποτέ για πέντε... Μα υπάρχουν όμως και παιχνίδια που χωρίς τον πέμπτο παίχτη δεν θα ήταν αυτό που είναι. Το 5Χ5 λέγεται 5Χ5. Όχι 4Χ4. Ούτε 3Χ3. Ούτε 6Χ6. Ούτε 7Χ7. Και λέγεται 5Χ5 γιατί υπάρχει αυτός ο πέμπτος παίχτης στην ομάδα... Χωρίς αυτόν... Ούτε η μία ομάδα ούτε η άλλη ομάδα θα ήταν ίδια και, φυσικά, ούτε και το παιχνίδι θα ήταν ίδιο... Καμιά φορά, εκείνος ο παίχτης ο οποίος νιώθει και ο λιγότερο σημαντικός είναι και αυτός από τον οποίο ονομάζεται το παιχνίδι... Για αυτό πριν βιαστείς να στενοχωρηθείς για την όποια πέμπτη θέση σου... σκέψου την σημασία αυτής της όποιας πέμπτης θέσης... Και, επίσης, συνειδητοποιείς ότι όταν είσαι το 5, στα 20 κόβεσαι... στα 10 περνάς... στα 20 θεωρείσαι σχεδόν πάτος... στα 10 είσαι η βάση... Καταλαβαίνεις; Θέλουν να σε πείσουν πως η αξία σου εξαρτάται από το πλαίσιο! Αν είναι ποτέ δυνατόν!!! Κι εγώ σου λέω, λοιπόν... Αφού είναι έτσι... κάνε το πλαίσιο «στα 5» για να είσαι αριστούχος και στην κορυφή σε όλη σου την ζωή. Και ας τους να λένε... ας τους να πιστεύουν... πως βρίσκεσαι χαμηλά ή στην μέση... εσύ θα στέκεσαι ψηλά με περηφάνια στην πέμπτη σου θέση... Και, τέλος, σε περίπτωση που είτε δεν το γνωρίζεις, είτε δεν το θυμάσαι, μετά την Άνοιξη, το Καλοκαίρι, το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα... υπάρχει και μια πέμπτη εποχή... Η δική σου.


1/4/14

Τέταρτος



Και ας μιλήσουμε και για τον τέταρτο... Όλοι μιλάνε για το Α για το Β για το Γ μα κανένας δεν ενδιαφέρεται για το κοκκινισμένο Δ που δεν κατάφερε να περάσει τις εξετάσεις... Όλοι μιλάνε για τον πρώτο, για τον δεύτερο και για τον τρίτο μα κανένας δεν ενδιαφέρεται για εκείνον τον τέταρτο που δεν κατάφερε να είναι στους πρώτους τρεις, που δεν πήρε κανένα μετάλλιο, που δεν ανέβηκε σε κανένα βάθρο, που δεν σηκώθηκε η δική του σημαία... Κανένας δεν θυμάται το όνομα του τέταρτου... (Κι ας έτρεξε κι εκείνος στον ίδιο αγώνα με όλες του τις δυνάμεις...)... Έχοντας υπάρξει τέταρτη μια ζωή, αφού είμαι το τέταρτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας, έχω να σου πω τα εξής: Τι όμορφο να ξέρω πως είμαι τέταρτη αφού αυτό σημαίνει πως υπάρχουν τρεις υπέροχοι άνθρωποι πριν από εμένα και ένας υπέροχος άνθρωπος μετά από εμένα! Αν είχε υπάρξει μόνο ο πρώτος, δεν θα είχα γεννηθεί. Αν είχε υπάρξει μόνο (και) ο δεύτερος, δεν θα είχα γεννηθεί. Αν είχε υπάρξει μόνο (και) ο τρίτος, δεν θα είχα γεννηθεί. Και αν δεν είχε υπάρξει (και) ο πέμπτος, θα είχα γεννηθεί, αλλά η θέση μου θα ήταν η τελευταία και θα υπερίσχυε του «τέταρτος». (Γιατί και η τελευταία θέση έχει αυτό το παράδοξο. Όλοι την θυμούνται, αφού είναι και αυτή πρώτη αλλά από το τέλος). Τώρα δεν είμαι πρώτη μα ούτε και τελευταία. Δεν είμαι δεύτερη για να είμαι λίγο μετά τον πρώτο... μα ούτε και τρίτη για να μπορώ να είμαι ακριβώς στην μέση! Είμαι τέταρτη! Και το ότι είμαι τέταρτη δηλώνει ότι μεγάλωσα και έζησα με άλλους τέσσερις υπέροχους μοναδικούς ανθρώπους. Και δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτήν την τέταρτη μου θέση. Και ας περνάω ή ας μην περνάω τις εξετάσεις... και ας ανεβαίνω ή ας μην ανεβαίνω σε κανένα βάθρο... και ας θυμούνται ή ας μην θυμούνται το όνομά μου... Είμαι περήφανη που είμαι αυτό το Δ! Και ας είναι ή ας μην είναι κοκκινισμένο... Ναι, δεν θα άλλαζα με τίποτα την τέταρτη μου θέση! Σε αυτήν εξάλλου οφείλω την ζωή μου...

Φαντάζομαι αυτό που θέλω να σου πω είναι... Αν κάποια στιγμή στην ζωή σου... είσαι το Δ... μην περιοριστείς στο να βιώνεις το ότι κόβεσαι στις εξετάσεις... (Ποιος έφτιαξε, εξάλλου, τις εξετάσεις; Ποιος έφτιαξε τα κριτήρια των εξετάσεων; Ποιος είπε ότι το Δ είναι χειρότερο από το Α ή το Β ή το Γ; Ο άνθρωπος... Πάλι ο άνθρωπος... Τα ίδια τα γράμματα τι γνώμη θα είχαν για αυτό; Θα γέλαγαν... Εκείνα γνωρίζουν πως το καθένα έχει την δική του αξία...) πολλές υπέροχες λέξεις αρχίζουν από εσένα... λέξεις που δεν αρχίζουν από κανένα άλλο γράμμα... αλλά μόνο από εσένα... όπως δέντρο, δαντέλα, δαχτυλίδι... όπως διαδρομή, διάθεση, διαίσθηση... όπως διήγημα, δύση, δώρο, δοκιμή, διάστημα... όπως δύναμη και δυναμισμός... όπως δίκαιο και δικαιοσύνη... όπως διάλογος και δημοκρατία... Όπως διαλογισμός... Όπως διαχρονικός... Όπως Διδασκαλία... Όπως Δημιουργία... Όπως Δρόμος... Το μόνο, λοιπόν, που έχεις να κάνεις για να βρεις τον δικό σου δρόμο είναι να συνειδητοποιήσεις πως αρχίζει από εσένα... Εσύ είσαι η αρχή του... κι ας νιώθεις ή ας είσαι τέταρτος... )


1/3/14

Τρίτος



A! Και σε σχέση με το να είσαι τρίτος... Ποιος είπε ότι ο χαλκός είναι χειρότερος από τον χρυσό ή από το ασήμι; Ποιος εξάλλου τοπόθετησε τα υλικά σε αυτήν την σειρά; Ο άνθρωπος... Τα ίδια τα υλικά δεν πιστεύω ότι έχουν καμία ανάγκη να συγκριθούν, να ανταγωνιστούν και να τοποθετηθούν σε πιο ψηλές ή πιο χαμηλές θέσεις... ... Ο χρυσός είναι χρυσός και ο χαλκός χαλκός... Και το ασήμι ασήμι... Βρέθηκα σε μάχες που η χρυσή ασπίδα μου αποδείχτηκε άχρηστη και το ασημένιο σπαθί μου δεν στάθηκε αρκετό και εκείνο που όχι μόνο με έσωσε μα και με βοήθησε να νικήσω ήταν η χάλκινη πανοπλία μου... Για αυτό αν είσαι χαλκός μην βιαστείς να ευχηθείς να ήσουν χρυσός και μην βιαστείς να ζηλέψεις το ασήμι... δες και βρες τις ιδιότητές σου... και θα καταλάβεις... πως υπάρχουν μάχες προορισμένες μόνο για εσένα... και που στο κρίσιμο σημείο μόνο η δική σου βοήθεια είναι απαραίτητη και αποτελεσματική... Ναι, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός... Ακριβώς... Μπορεί να είναι και χαλκός... Που σημαίνει... Μπορείς να είσαι χαλκός και να λάμπεις...


1/2/14

Δεύτερος





Και για να ξέρεις το να είσαι δεύτερος δεν σημαίνει πως είσαι λιγότερο σημαντικός... Η δεύτερη μέρα του χρόνου είναι δεύτερη απλά επειδή είναι δεύτερη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχει λιγότερη αξία από την πρώτη μέρα του χρόνου. Μέρα του χρόνου και η μία. Μέρα του χρόνου και η άλλη. (Αυτό να θυμάσαι και στους αγώνες που τρέχεις. Αθλητής και ο ένας. Αθλητής και ο άλλος. Αυτό να θυμάσαι και στους αγώνες που ζεις. Άνθρωπος και ο ένας. Άνθρωπος και ο άλλος.)


1/1/14

Πρώτος




Για όλα υπάρχει η πρώτη χρονιά...

(Να είσαι πρώτος... Να είσαι πρώτος;... Πρώτος;... Πρώτος...)