03.07.2019 Τετάρτη
Θα περίμενε κανείς λίγο πριν τα 40 κάτι να έχει βρεθεί. Αντιθέτως, μοιάζουν όλα να είναι χαμένα. Παραδόξως και περιέργως, ίσως, πιο πολύ από τα 18, τα 25 ή ακόμα, ναι, ναι, και τα 30.
Δεν θα περίμενε, φυσικά, κανείς να τα έχει βρει όλα. Όχι, όχι, αυτό θα ήταν παράλογο και εξωπραγματικό, σχεδόν εξωφρενικό, να τολμήσει να το ζητήσει, αυτό!, από τη ζωή.
Θα περίμενε, όμως, κανείς να έχει βρει, να έχει βρεθεί, κάτι απ’ όλα. Σε έναν από όλους τους δρόμους. Έστω κάτι μικρό. Έστω αν όχι ένας δρόμος, ένα δρομάκι δρόμου. Ἀν όχι ένα δέντρο, ένα κλαδάκι δέντρου. Κι αυτό, ίσως, θα ήταν αρκετό για να τον κρατήσει στη ζωή, «ζωντανό» κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ίσως πάλι και όχι. Ίσως χρειάζονται παραπάνω δρομάκια, παραπάνω κλαδάκια, όχι μόνο για να δημιουργηθεί μα, κυρίως, για να διατηρηθεί και ακόμα πιο κυρίως για να μη διαταραχτεί η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα η πολυειπωμένη, η πολυχρησιμοποιημένη, η πολυπονεμένη... μα και η πολυπόθητη...
Θα περίμενε κανείς, σωστά ή λάθος, σε αυτό το σημείο της ζωής να υπάρχει κάπου, κάτι, έστω και λίγο πιο σταθερό, έστω και λίγο πιο σίγουρο.
Αλλά όχι...
Καμία σταθερότητα. Καμία σιγουριά.
Καμία ασφάλεια.
Σταθερότητα; Σιγουριά;
Ασφάλεια;
Και μόνο που ρωτάς... γελάς.
Δεν προλαβαίνουν καν να δημιουργηθούν οι ερωτήσεις. Το γέλιο σου αντηχεί μέσα στο μυαλό σου σβήνοντας κάθε τύπου ερωτηματικό.
Μα πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι – και να είσαι κι εσύ ανάμεσα σε αυτούς – που πιστεύουν πως η ζωή μπορεί να τους δώσει κάτι από αυτά;
Τίποτα δεν είναι σταθερό. Τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Τίποτα δεν είναι ασφαλές στη ζωή. Ούτε η ίδια η ζωή.
Πολλά μπορεί να μας προσφέρει η ζωή αλλά όχι κάτι από αυτά.
Ανάγκη Ανθρώπινη.
Αυτή η τάση μας.
Να υπάρξει κάτι ακλόνητο, αγέραστο, ανίκητο.
Κάτι αιώνιο.
Μια βάση για να πατήσουμε πάνω σε αυτήν.
Ή, έστω, μια κορυφή για να κρεμαστούμε κάτω από αυτήν.
Κάτι για να κρατήσουμε.
Κάτι για να κρατηθούμε.
Κινούμενη άμμος.
Ακόμα κι αυτά που μοιάζουν κάπως πιο σταθερά συμπεριφέρονται σαν υγρά.
Και όπου κι αν πατήσεις...
βυθίζεσαι... βουλιάζεις...
Και εκεί που περπατάς... ακινητοποιείσαι...
Και εκεί που προσπαθείς... αδρανοποιείσαι...
Θα περιμενε κανείς να μη σε αγγίζει πια η αδράνεια... να μη σε φοβίζει πια η ακινησία... και η απογοήτευση απλά να προσπερνάει... Η θλίψη να μην επικρατεί και ο θυμός να μην ξεσπάει θέλοντας να εκτονωθεί. Προς ποιον; Προς όποιον. Προς πού; Προς όπου. Προς όλα τα πρόσωπα και προς όλες τις καταστάσεις. Κυρίως, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Πώς να μαζέψεις τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη σου με τα γυμνά χέρια σου χωρίς να ματώσεις;
Πώς να συγκρατήσεις τα χαμένα στοιχεία του εαυτού σου με τη μικρή καρδιά σου χωρίς να πληγωθείς;
Θα περίμενε κανείς λίγο πριν τα 40,
όχι να έχεις γίνει αυτό που θα ήθελες να είσαι
ούτε να είσαι αυτό που θα ήθελες να γίνεις,
μα να έχεις γίνει, τουλάχιστον, κάτι.
Κάτι, οτιδήποτε.
Το να βρίσκεσαι στο πουθενά...
Το να αιωρείσαι στο τίποτα...
Πονάει.
Και κουράζει.
Χτυπάει.
Και ουρλιάζει.
Πόση ατελείωτη εξάντληση!
Σωματική και Συναισθηματική.
Από πού να αντλήσεις δύναμη;
Από ποιον να ζητήσεις βοήθεια;
Πώς να συνεχίσεις και προς τα πού;
Θα περίμενε κανείς λίγο πριν τα 40
να έχεις μια ιδέα για το ποιος είσαι, για το πού θα πας.
Αλλά δεν ξέρω πια ποια είμαι και δεν ξέρω πια πού πάω.
Δεν έχω ιδέα αν θα υπάρξει τελικά ένα σημείο της ζωής που θα αισθανθώ σε όλο του το μεγαλείο τον εαυτό μου.
Χωρίς φόβο. Χωρίς άγχος. Χωρίς πόνο.
Μόνο εγώ...
σε επαφή με αυτό που είμαι
και με αυτό που γίνομαι.
Χάνομαι
Και δεν έχω ιδέα πώς να βρεθώ.
Βρίσκομαι
Και δεν έχω ιδέα πώς να χαθώ.
Μια ζωή γεμάτη αντιστροφές και αντιθέσεις και αντιστάσεις και αντιδράσεις και αντικατοπτρισμούς.
Να νομίζω ότι είμαι εγώ και να μην είμαι...
Αυτό το είδωλο σε κοντινή απόσταση που βλέπω σαν παρατηρητής από μακριά...
να είναι το δικό μου και να μην είναι...
Οπτικά φαινόμενα...
Αισθητηριακές παραπλανήσεις...
Στην εσωτερική μου έρημο...
σκόρπιες, δειλές, οάσεις...
Μα όσο δελεαστικό κι αν είναι,
όσο καθαρά κι αν το βλέπεις,
όσο κοντά κι αν το αισθάνεσαι,
όσο κι αν το έχεις ανάγκη,
όσο κι αν νιώθεις πως θα πεθάνεις χωρίς αυτό...
δεν πίνεται το ψεύτικο νερό...
Και η ψεύτικη σκιά δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τον αληθινό, αλύπητο, ήλιο...
Πόση προσπάθεια αντί για ποίηση...
Πόση ποίηση αντί για προσπάθεια...
Μια ζωή γεμάτη «αντί»...
Αντίποινα
Και
Αντικαταστάσεις...
Να αντικαταστήσεις τι με τι;
Το χειρότερο με το ακόμα χειρότερο;
Και αντίποινα για τί;
Τι νόημα έχει;
Βία απέναντι στη βία;
Κακία απέναντι στην κακία;
Αδιαφορία απέναντι στην αδιαφορία;
Δεν νομίζω πως προχωράει έτσι προς το καλύτερο...
Ούτε ο κόσμος...
Ούτε ο Άνθρωπος...
Να αντιμετωπίσεις... Να αντιμετωπίζεις...
τον εαυτό σου κατάματα.
Αντιμετωπίζω.
Ακόμα ένα «αντί» της ζωής.
Αντιμετώπιση.
Να βρίσκεσαι κατά μέτωπο... απέναντι στις καταστάσεις...
Να αντιμετωπίζεις τα «αντί»... τα «αντί» σου.
