Οι άνθρωποι που κλαίνε...

Τον τελευταίο καιρό συναντάω συνέχεια στον δρόμο μου ανθρώπους που κλαίνε...

Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός, οι άνθρωποι, ο δρόμος μου ή εγώ... μα κάτι έχει αλλάξει...

Και παλιότερα συναντούσα αλλά, ίσως, όχι τόσο συχνά...

Έτσι άρχισα να αναρωτιέμαι...

Και παλιότερα αναρωτιόμουν αλλά, ίσως, όχι τόσο πολύ...

Τι είναι αυτό που μας κάνει – που μπορεί να μας κάνει – να κλάψουμε δημόσια μα ιδιωτικά; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί μπροστά σε τόσους άλλους ανθρώπους να έχουμε μια τόσο προσωπική στιγμή; Είναι κάτι που μας ξεπερνάει; Είναι κάτι που είναι τόσο πέρα από εμάς που μας επιτρέπει να εκφράσουμε τον πόνο ελεύθερα; Που μας κάνει να μην μας ενδιαφέρει πού βρισκόμαστε και ποιοι είναι γύρω μας; Και πώς όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι μπροστά σε μια τέτοια στιγμή στρέφουν το βλέμμα, επιλέγουν να στρέψουν το βλέμμα, είτε από αδυναμία, είτε από αδιαφορία, είτε από φόβο, είτε από υπεροψία, είτε ακόμα και από διακριτικότητα ή από σεβασμό, είτε από οτιδήποτε άλλο; Συνήθως... η όποια έκφραση... του όποιου συναισθήματος... όλους τους κάνει - όλους μας κάνει - να αισθανόμαστε άβολα... περίεργα... «κάπως»... Ιδιαίτερα όταν αυτό συμβαίνει σε έναν χωρό και σε έναν χρόνο που δεν το περιμένουμε...

Παρατηρούσα τον εαυτό μου. Όπως συνηθίζω να κάνω... Τι μου συμβαίνει όταν βλέπω κάποιον στον δρόμο να κλαίει; Έναν άγνωστο άνθρωπο σε εμένα; Πώς είναι δυνατόν, να νιώθω το συναίσθημά του τόσο οικείο, τον όποιο θρήνο του τόσο κοντινό, την όποια θλίψη του τόσο δική μου; Πώς γίνεται απλά να μην μπορώ να στρέψω το βλέμμα;... Τι είναι αυτό που με πάει προς αυτούς τους ανθρώπους αντί να με κάνει να κρατήσω τους «τρόπους» ή τις «αποστάσεις», όπως κάνουν οι γύρω μου;... Ίσως να είναι που κουράστηκα από τα στραμμένα βλέμματα... Εξαντλήθηκα από αυτό το να κάνουμε πάντα σαν να μην συμβαίνει τίποτα... Δεν είναι «τίποτα» όταν ένας άνθρωπος κλαίει... Όποιος κι αν είναι... Όπου κι αν είναι... Έχω υπάρξει άνθρωπος που κλαίει κι εδώ κι εκεί και αλλού... Και ένα από αυτά τα «αλλού» ήταν και στους δρόμους... Τι είναι αυτό που ζητούσα τότε; Τι είναι αυτό που αποζητούσα; Ήταν ένα ξέσπασμα; Ήταν μια κραυγή βοήθειας; Ήταν ένας εσωτερικός λυγμός;

Νομίζω πως υπάρχει κάτι κοινό στους ανθρώπους που κλαίνε στον δρόμο... και αυτό το κοινό σημείο το νιώθω βαθιά μέσα μου...

Ίσως για αυτό σταμάτησα να στρέφω το βλέμμα... Ίσως για αυτό σταμάτησα να κρατάω αποστάσεις... Δεν το αποφάσισα. Δεν χρειάστηκε να το αποφασίσω. Δεν το επεξεργάστηκα. Δεν χρειάστηκε να το επεξεργαστώ. Απλά συνέβηκε. Δεν ένιωθα καμία ανάγκη να κάνω αυτό που κάνουν όλοι. Αυτό που θεωρείται «σωστό» και «λογικό». Και έτσι άρχισα να λειτουργώ απλά ανθρώπινα. Τι θα έκανα εγώ; Τι θα ήθελα να κάνω εγώ; Μπροστά σε μια τέτοια στιγμή του όποιου άλλου; Τι θα έκανα εγώ αν δεν φοβόμουν την αντίδραση του άλλου; Τι θα έκανα εγώ αν ήμουν ελεύθερη ουσιαστικά από κανόνες συμπεριφοράς που δεν με εκφράζουν ή που δεν με αφορούν; Και έτσι απλά άρχισα να κάνω αυτό που θα έκανα. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν να μην φιλτράρω την πρώτη ενστικτώδη αντίδραση μου. Και δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Πλησίασα, αγκάλιασα, άγγιξα, μίλησα, συζήτησα... με ανθρώπους που ήταν άγνωστοι μα τους ένιωθα γνωστούς... Επικοινώνησα ουσιαστικά... ανάλογα με τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου, ανάλογα με την συγκεκριμένη στιγμή, ανάλογα με τον συγκεκριμένο πόνο...

Οι άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να νιώθουν ακόμα πιο άβολα... γιατί αν μια έκφραση συναισθήματος μας φέρνει σε δύσκολη θέση... μια απάντηση σε μια έκφραση συναισθήματος μας φέρνει σε μια ακόμα πιο δύσκολη θέση... όμως υπήρξαν και στιγμές που κάποιοι άλλοι άνθρωποι γύρω μου επηρεάστηκαν από αυτό... και έγιναν έστω και για λίγο... πιο άνθρωποι...

Αλλά η αλήθεια είναι... πως δεν με ενδιέφεραν τόσο οι γύρω μου... όσο αυτός που είχα απέναντί μου... ήθελα να σταματήσει να κλαίει και ήθελα να νιώσει αυτό που, ίσως, όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε. Είμαι εδώ για εσένα. Σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Θα περάσει. Θα τα βγάλεις πέρα. Δεν είσαι μόνος σου. Συμβαίνουν αυτά. Συμβαίνουν κι άλλα. Είσαι δυνατός. Θα τα καταφέρεις. Σε αγαπάω.

Δεν μπορώ να σταματήσω τον πόνο των ανθρώπων όπως ακριβώς δεν μπορώ να κάνω την γη να σταματήσει να γυρίζει... αλλά για όσο η γη συνεχίζει να γυρίζει... μπορώ να συνεχίσω το έργο των ανθρώπων...

Την αγάπη.

Μπορώ αντί να προσπερνάω τον πόνο των ανθρώπων να τον μοιράζω, τουλάχιστον, στα δύο...

Μπορώ να συνεχίσω να προσπαθώ...


Τον τελευταίο καιρό συναντάω συνέχεια στον δρόμο μου ανθρώπους που κλαίνε...

Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός, οι άνθρωποι, ο δρόμος μου ή εγώ... μα κάτι έχει αλλάξει...

Και είναι σαν να κλαίω κι εγώ μαζί τους...

Και η θλίψη αντί να εξαπλώνεται... εξατμίζεται...

Σε αυτόν... τον ίδιο δρόμο... που είναι ικανός... να μετατρέψει... ένα συναίσθημα σε ένα άλλο...

Και, κάπως νιώθω, πως μέσα από το ανθρώπινο θα γεννηθεί το ακόμα πιο ανθρώπινο...

Και αντί να εξατμίζεται... θα εξαπλώνεται... η ανθρωπιά...

Όνειρο Μαγεμένο

Ήταν, λοιπόν, ένας μάγος... (όλα τα έχω δει στα όνειρά μου αυτόν τον καιρό... αλλά το ομολογώ, το παραδέχομαι... μάγο δεν είχα δει...!)... Και αυτός ο μεγάλος και ισχυρός μάγος αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο και ισχυρό μαγικό... να μεταμορφώσει κάποιες γυναίκες... σε διάφορα διαφορετικά ζώα... Και έτσι κι έγινε... Τις μεταμόρφωσε... Τις έκανε δηλαδή να είναι και άνθρωποι αλλά και ζώα... Δύο διαφορετικά ζώα η κάθε μία... Δεν ήταν μόνο το ένα ζώο ή μόνο το άλλο ζώο... Ήταν και τα δύο ζώα μαζί... και, ταυτόχρονα, ήταν και άνθρωποι... οι γυναίκες είχαν μία αρχήγο... και την αρχηγό ο μάγος την μεταμόρφωσε σε αλεπού και σε όρνεο... Ήταν δηλαδή σαν να είναι μισή αλεπού και μισό όρνεο... Και είχε τα χαραχτηριστικά της αλεπούς αλλά και του αρπαχτικού... Την πονηράδα αλλά και την αγριάδα... Την κίνηση και στην γη αλλά και στον αέρα... Και ήταν ακόμα και άνθρωπος... Ήταν όλα μαζί... Δεν φαινόταν να υπάρχει κάποιος τρόπος για να ξορκίσουν το μαγικό... Μάλλον... θα έμεναν για πάντα έτσι... Οι γυναίκες ήθελαν να πάρουν εκδίκηση από τον μάγο... Ενώθηκαν για να τον πολεμήσουν... Ξεκίνησε η μάχη... και έμοιαζε πως οι γυναίκες, το πιθανότερο, θα νικούσαν τον μάγο... Κι ας ήταν αυτός τόσο ισχυρός... εκείνες ενωμένες είχαν μεγάλη δύναμη... Μα η αρχηγός... δεν ήταν ικανοποιημένη... ήθελε να προκαλέσει τόσο πόνο όσο της προκάλεσαν... Επειδή η κάθε μεταμόρφωση προκαλούσε απέραντο πόνο... Το να είναι αλεπού... προκαλούσε πόνο... Το να είναι πουλί... προκαλούσε πόνο... Το να είναι μισή μισή... και αλεπού και πουλί... προκαλούσε πολύ πολύ πόνο... Δεν ένιωθε την νίκη αρκετή... Δεν ένιωθε την μάχη αρκετή... Δεν ένιωθε την εκδίκηση αρκετή... Ήθελε κι άλλο... κι άλλο... Ήθελε να πονέσει τον μάγο τόσο όσο την πόνεσε... Και με αυτήν την αίσθηση... του να προκαλέσει όσο πόνο της προκάλεσαν... Ξύπνησα.... Με αυτό το συναίσθημα που δεν νιώθω ποτέ στην πραγματική ζωή... Το συναίσθημα του να θέλεις να πάρεις εκδίκηση... και να μην σου αρκεί...

Χρήσιμο συναίσθημα, σκέφτηκα... για την σκηνή... και το έβαλα στο νοητικό μου βαλιτζάκι με τα διάφορα εργαλεία του ηθοποιού...

Μη χρήσιμο συναίσθημα, σκέφτηκα... για την ζωή... και το έβγαλα από το νοητικό μου βαλιτζάκι με τα διάφορα υλικά του ανθρώπου...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
άνοιξε ένα τετράδιο... και γράψε τις σκέψεις σου...
ή άνοιξε ένα βιβλίο... και διάβασε τις σκέψεις κάποιου άλλου...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
χάρισε ένα βλέμμα... σε αυτόν που κάθεται απέναντί σου...
ή χάρισε ένα άγγιγμα... σε αυτόν που κάθεται δίπλα σου...

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
κάνε μια βόλτα... στον κόσμο που βρίσκεται έξω από εσένα...
ή κάνε μια βουτιά... στον κόσμο που βρίσκεται μέσα σε εσένα...

Και πριν κοιτάξεις την οθόνη... κοίταξε την ζωή... και πριν πατήσεις τα πλήκτρα... πάτησε στην γη... και πριν επικοινωνήσεις με την γραφή... επικοινώνησε με την φωνή... και πριν χαθείς στην τεχνολογία... να χαθείς στην λογοτεχνία...

Και μετά... μπορείς... είσαι ικανός... να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή υπέρ του ανθρώπου και όχι κατά του...

Άνοιξε τον υπολογιστή...
και κάνε την ζωή... πιο ισχυρή...
και όχι πιο ανίσχυρη...
και κάνε τον άνθρωπο... πιο δυνατό...
και όχι πιο αδύναμο...

Και κάνε τον υπολογιστή...
σύμμαχο όχι εχθρό...
σε ένα δρόμο παράδοξα πιο ανθρώπινο και όχι παράλογα πιο ηλεκτρονικό...

Άλλαξε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τις καινούριες εξελίξεις... Μην μένεις πίσω... αλλά μην αφήνεις το μπροστά να γκρεμίσει το γύρω...

Προστάτευσε όσα (με τόσο κόπο) υπήρξαν.
Υποστήριξε όσα (με τόσο κόπο) υπάρχουν.
Συζήτησε όσα (με τόσο κόπο) θα υπάρξουν.

Και χρησιμοποίησε την όποια γνώση προς όφελος...
Όχι δικό σου... μα του συνόλου...

Και αν ένας Άνθρωπος μπορεί να ενώσει τους υπολογιστές με τους ανθρώπους με τρόπο...
υπολογισμένα ανθρωπιστικά και όχι ανθρώπινα υπολογιστικά...
αυτός είναι ο σημερινός...
Εσύ.
Ο κάθε σημερινός...
Ο κάθε Εσύ.

Και πριν ανοίξεις τον υπολογιστή...
να είσαι σίγουρος πως άνοιξες αυτόν που μπορεί να τον χειριστεί...
τον ανθρώπινο διακόπτη...

Συνεχίζω - Δεν Συνεχίζω

8.

Συνεχίζω - Δεν Συνεχίζω

Μερικές φορές συνεχίζω... άλλες φορές δεν συνεχίζω... και αυτή η μικρή διαφορά από το συνεχίζω στο δεν συνεχίζω... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως έχω μπερδευτεί...

Προσπαθώ - Δεν Προσπαθώ

7.

Προσπαθώ - Δεν Προσπαθώ

Μερικές φορές προσπαθώ... άλλες φορές δεν προσπαθώ... και αυτή η «μικρή» διαφορά από το προσπαθώ στο δεν προσπαθώ... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως έχω ηττηθεί...

Καταλαβαίνω - Δεν Καταλαβαίνω

6.

Καταλαβαίνω - Δεν Καταλαβαίνω

Μερικές φορές νιώθω πως καταλαβαίνω τους άλλους... άλλες φορές πάλι νιώθω πως δεν καταλαβαίνω τους άλλους... και αυτή η «μικρή» διαφορά από το καταλαβαίνω στο δεν καταλαβαίνω... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως οι άλλοι χάνουν τον εαυτό τους...

Ξέρω - Δεν Ξέρω

5.

Ξέρω - Δεν Ξέρω

Μερικές φορές νιώθω πως ξέρω τι θέλω... άλλες φορές πάλι νιώθω ότι δεν ξέρω τι θέλω... Και αυτή η «μικρή» διαφορά από το ξέρω τι θέλω στο δεν ξέρω τι θέλω... είναι που με κάνει να νιώθω, έστω και για λίγο, πως χάνω τον εαυτό μου...

Περπατούσα στον δρόμο και... (13)

Περπατούσα στον δρόμο και... δεν ήμουν μόνη μου... ήταν και εκείνος μαζί μου... Τον συνάντησα τυχαία... και έτσι περπατούσαμε μαζί... είχαμε περάσει περίπου μισό λεπτό μη αμήχανης σιωπής όταν μου είπε...

«Πες μου μια ιστορία... μια ιστορία από εκείνες τις δικές σου...»

Τον κοίταξα παράξενα... Εκείνος συνέχισε...

«Από εκείνες που μου έλεγες παλιά και μου έφτιαχναν την διάθεση... Από εκείνες που με έκαναν να χαμογελάω... και που με έκαναν και να προβληματίζομαι... Δεν ξέρω τι ιστορία... Από εκείνες που έφτιαχνες... έτσι... αυθόρμητα και απλά... »

Τώρα τον κοίταζα λίγο αγχωμένα... Εκείνος συνέχισε ερμηνεύοντας σωστά το δεύτερο βλέμμα μου...

«Ναι, το ξέρω... δεν έχουμε πολύ χρόνο... έχεις μέχρι εκείνη την γνωστή στροφή που θα χωριστούμε... για να φτιάξεις μια ιστορία... αλλά, είμαι σίγουρος, ακόμα και σε τόσο λίγο χρόνο εσύ μπορείς να φτιάξεις μια ιστορία... έχεις μερικά τετράγωνα πεζοδρομίου χρόνου... για να μου πεις την ιστορία σου...»

Αυτό ήταν πρόκληση... Και δεν έλεγα «όχι» στις προκλήσεις...

«Τι πρωταγωνιστή θέλεις;» τον ρώτησα προσπαθώντας να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου που ήδη άρχιζε να γεννιέται...

«Δεν ξέρω... Δική σου η ιστορία, δικοί σου οι κανόνες, δικοί σου και οι πρωταγωνιστές...» είπε εκείνος και στο ύφος του κατάλαβα πως ήξερε πως με είχε πείσει... Θα ακολουθούσε ιστορία...

«Ωραία, λοιπόν!!!» είπα και προσπάθησα να υπολογίσω πόσος είναι περίπου ο χρόνος που έχω... μέχρι εκείνη την γνωστή στροφή... Δεν ήταν λίγος μα δεν ήταν και πολύς... Έπρεπε, λοιπόν, η ιστορία μου να κυλήσει όσο πιο γρήγορα και απλά γίνεται...

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν...» ξεκίνησα...

«Ένας άντρας.» είπαμε μαζί...

Τον κοίταξα αυστηρά...

«Ήθελα πολύ ο πρωταγωνιστής να είναι ένας άντρας!» είπε απολογητικά...

«Ήμουν σίγουρη.» του είπα... «και για αυτό το επέλεξα κι εγώ... Δεν ήσουν ποτέ ενθουσιασμένος με τις ιστορίες μου που είχαν πρωταγωνίστριες νεράιδες ή πριγκήπισσες ή πολεμίστριες ή, γενικά, γυναικείους πρωταγωνιστικούς ρόλους... τώρα που το σκέφτομαι... ίσως θα έπρεπε να το σκεφτείς αυτό... Αλλά, τέλος πάντων, αν θέλεις να προλάβουμε να έχουμε ολοκληρωμένη ιστορία... απαγορεύονται οι διακοπές, οι διορθώσεις ή οι εντολές ή οτιδήποτε άλλο!»

Έγνευσε καταφατικά...

«Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν... Ήταν ένας άντρας. Ένας νεαρός. 17-18 χρονών. Και ήταν διαφορετικός...»

Εκείνος γέλασε «Πολύ πρωτότυπο για τις ιστορίες σου!... Το να είναι κάποιος... διαφορετικός...»

Τον κοίταξα, με ύφος ψιλοψευτικοεκνευρισμένο... «Θέλεις να σου πω την ιστορία μου ή δεν θέλεις;»

Εκείνος σταμάτησε να γελάει...

«Δική μου η ιστορία. Δικοί μου οι κανόνες. Ήταν διαφορετικός! Ένιωθε, δηλαδή, διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους. Οι φίλοι του ήθελαν να τον κάνουν να γίνει ίδιος... και με εκείνους και με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους... Επειδή, όμως, δεν μπορούσαν να τον πείσουν μέσα από τις διάφορες συζητήσεις τους... αποφάσισαν να κάνουν κάτι άλλο... Είχαν την ιδέα να του το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία μέσα από τα δώρα τους... Του πήραν δώρο τηλεόραση... ενώ εκείνος δεν είχε και δεν ήθελε τηλεόραση... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην ενημερώνεσαι από την τηλεόραση... Του πήραν δώρο ένα αυτοκίνητο... ενώ αυτός δεν ήξερε να οδηγάει και δεν ήθελε και να μάθει να οδηγάει... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην μετακινείσαι με το αυτοκίνητο... Του πήραν δώρο μία μεγάλη κορνίζα τοίχου... γράφοντας του πως είναι για το μελλοντικό πτυχίο του... ενώ αυτός δεν ήθελε να πάει σε κανένα πανεπιστημίο και δεν ήθελε να σπουδάσει κανένα αντικείμενο... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην έχεις ούτε ένα πτυχίο... Του πήραν δώρο ακόμα και μία μικρή κοπέλα δρόμου... γράφοντας του πως είναι για το μελλοντικό βιογραφικό του... λες και η κοπέλα είναι κάτι σαν την κορνίζα... κάτι που αγοράζεται... κάτι που πουλιέται... κάτι που χαρίζεται... και κάτι που κρεμιέται... αυτός δεν ήθελε τον πληρωμένο έρωτα... δεν ήθελε την πουλημένη σχέση... Οι φίλοι του, όμως, πίστευαν πως δεν γίνεται στον κόσμο του σήμερα να μην έχεις ούτε μία τέτοια εμπειρία... Και όταν είδε την κοπέλα έξω από το σπίτι του... ήξερε πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο... της είπε να φύγει... αλλά εκείνη του είπε να μείνει... αφού, έτσι κι αλλιώς, είχε πληρωθεί το βράδυ της. Να μείνει και απλά να συζητήσουν... Και έτσι κι έγινε... Έμεινε και συζήτησαν...»

Διέκοψα τον εαυτό μου για να τον ρωτήσω

«Πόσα τετράγωνα χρόνου έχω;»

«Έχεις... Έχεις! Συνέχισε!» μου είπε... και εγώ συνέχισα...

«Συζήτησαν για τα πάντα... Συζήτησαν για την ζωή, συζήτησαν για τους ανθρώπους, συζήτησαν για την επικοινωνία, συζήτησαν για την φιλία, συζήτησαν για τους στόχους, συζήτησαν για τα όνειρα, συζήτησαν ακόμα και για τον έρωτα... Συζήτησαν και για το να είναι κάποιος διαφορετικός και να μην τον καταλαβαίνουν... Και αυτή η συζήτηση... εκείνης της νύχτας... κάτι του άλλαξε... μέσα του... Βλέπεις, είχε απέναντι του... μια κοπέλα... που ένιωθε κι εκείνη διαφορετική... ήθελε να ξεφύγει από την ζωή της... αλλά γνώριζε πως δεν είναι εύκολο... Ήταν πολύ έξυπνη και μορφωμένη... και η συζήτηση μαζί της... ήταν ευχάριστη... και ζωντανή... ήταν όμως και πολύ πληγωμένη... και η συζήτηση τους είχε και θέματα «σκοτεινά»... βαθιά και ουσιαστικά... από εκείνα τα θέματα για τα οποία κανείς δεν μιλάει... αλλά εκείνη με την ζωή που είχε ζήσει δεν φοβόταν να μιλήσει για αυτά... Έτσι την επόμενη ημέρα... ξύπνησε αλλαγμένος... και παρόλο που είχε κοιμηθεί ελάχιστα... ένιωσε για πρώτη φορά στην ζωή του... ξεκούραστος... Σαν να ξέρει τι θέλει και τι πρέπει να κάνει στην ζωή του... Είναι από εκείνες τις αλλαγές που συμβαίνουν απότομα και όχι σιγά σιγά... Μέσα στις επόμενες ημέρες... Πούλησε την τηλεόραση... και πήρε έναν υπολογιστή... χαρτιά, τετράδια και στυλό... Πούλησε και το αυτοκίνητο και πήρε ένα ποδήλατο... και κάτι άλλα πραγματάκια που χρειαζόταν... και τα υπόλοιπα χρήματα τα έβαλε σε έναν φάκελο και τα έβαλε στην άκρη για να τα δώσει στην κοπέλα... γιατί γνώριζε πως όφειλε πολλά σε εκείνη την συζήτησή τους... και σε εκείνη την βραδιά... Μα τελικά ντράπηκε να της τα δώσει...»

«Πούλησε και την κορνίζα...» μου είπε εκείνος διακόπτοντας με στιγμιαία...

«Όχι, την κορνίζα δεν την πούλησε... Την κράτησε για να έχει κάτι από τους φίλους του... Γνώριζε πως τώρα που άρχισε να αλλάζει πολλοί από τους, μέχρι τότε, φίλους του δεν θα έμεναν δίπλα του εξαιτίας αυτής της αλλαγής... Και έτσι κι έγινε... Πολλοί φίλοι του, οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι, άρχισαν, σιγά σιγά, να απομακρύνονται... Αλλά ήξερε πως αυτό ήταν το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει... Το τίμημα της αλλαγής... Και, μετά, άρχισε να γράφει... να γράφει... και να γράφει... και να γράφει ακόμα περισσότερο... όλο και πιο πολύ... και όλο και πιο πολύ... Βλέπεις... Δεν χρειάζεται τηλεόραση για να γράψεις... Δεν χρειάζεται αυτοκίνητο για να γράψεις... Δεν χρειάζεται πτυχίο για να γράψεις... Γιατί το γράψιμο ανήκει σε όλους... όπως και οι ιδέες ανήκουν σε όλους... Το μόνο που χρειάζεται για να γράψεις είναι... η ζωή... η ίδια η ζωή... Και αν και μόνο 18 χρονών είχε μια γεμάτη ζωή... με πολλές δυσκολίες... και πολλές δυστυχίες... Και έτσι η ζωή του οδηγούσε το χέρι του... και γραφόταν... Και μετά από πολύ καιρό... γραψίματος... σβησίματος... διορθώματος... διαβάσματος... εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο... Το δικό του πρώτο βιβλίο... Το ονόμασε «Φίλοι» και έγραφε μέσα για το τι σημαίνει να είσαι φίλος... τι σημαίνει υποστηρίζω... τι σημαίνει βοηθάω... τι σημαίνει καταλαβαίνω... τι σημαίνει αποδέχομαι... Και έγινε διάσημος... πολύ πολύ διάσημος... Το βιβλίο του το συναντούσες παντού... Στα βιβλιοπωλεία, στις βιτρίνες, στα χέρια των ανθρώπων στα τρένα... Τον έμαθε όλος ο κόσμος... Εκείνον δεν τον ενδιέφερε να τον μάθει όλος ο κόσμος... αλλά ο κόσμος τον έμαθε... Και έβγαλε πολλά χρήματα... πολλά πολλά χρήματα... Και σε αυτήν την κορνίζα... την κορνίζα του πτυχίου... κρέμασε το εξώφυλλο του βιβλίου του... στην κορνίζα των φίλων κρέμασε την «Φιλία»...»

«Και η κοπέλα;» με ρώτησε... «Τι έγινε με την κοπέλα;» και ήταν η πρώτη φορά που με ρώτησε για γυναικείο χαραχτήρα...

«Η κοπέλα, φυσικά, τον ερωτεύτηκε... Η κοπέλα πάντα ερωτεύεται... Κράτησαν επαφή... Συναντιόντουσαν... Συζητούσαν... Σε όλη την πορεία του γραψίματος... Και αυτός την ερωτεύτηκε... Και δεν χρειάστηκε να πληρωθεί ο έρωτας για να υπάρξει... Ούτε χρειάστηκε να αγοραστεί για να ολοκληρωθεί... Και άρχισαν να γράφουν μαζί... Και το επόμενο βιβλίο ήταν και των δυό τους... Το δεύτερο του βιβλίο ήταν το πρώτο δικό τους βιβλίο... Και το ονόμασαν... «Διαφορετικότητα»... και έγινε και εκείνο μεγάλη επιτυχία... Και έτσι εκείνη ξέφυγε από την παλιά ζωή της... Και έτσι εκείνος έφυγε από την παλιά ζωή του... Και έτσι άρχισαν να ζουν μαζί την κοινή τους ζωή... Γράφοντας βιβλία... Είτε ο καθένας μόνος του... Είτε και οι δύο μαζί... Γράφοντας... Γράφοντας... Γράφοντας...»

«Ιστορίες» είπαμε μαζί.

«Ακριβώς» είπα χαμογελώντας... «Γράφοντας ιστορίες... Γιατί όπως σου έλεγα και παλιά...»

«Οι καλές ιστορίες μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο...» συμπλήρωσε εκείνος.

«Κάπως έτσι...» είπα και σταμάτησα στην στροφή... «Και εκείνο τον φάκελο με τα χρήματα... Εκείνο που δεν δόθηκε ποτέ από εκείνον σε εκείνην... Ξέρεις τι έγινε;»

Με κοίταξε ερωτηματικά...

«Έγραψε πάνω μια τυχαία διεύθυνση μαζί με μία φράση και το έστειλε κάπου... Έτσι σαν ένα δώρο από το πουθενά... σε έναν άγνωστο... Η φράση ήταν «Μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για να υποστηρίξουν όνειρα.» και η διεύθυνση που έτυχε το χέρι του να γράψει πάνω στον φάκελο... είναι η δική σου... ο άγνωστος που το έστειλε... είσαι εσύ...

Μου χαμογέλασε...

«Είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία;» με ρώτησε.

«Πάντα είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, κάτι είναι αληθινό...» απάντησα.

«Ποια είσαι εσύ μέσα στην ιστορία; Ο νεαρός; Η κοπέλα; Οι φίλοι;» με ρώτησε.

«Δεν μπορώ να είμαι όλοι μαζί ή να μην είμαι κανένας;» απάντησα ρωτώντας.

Και εκείνος χαμογέλασε.

«Κάπου εδώ πρέπει να φύγω» μου είπε... «Ήταν ωραία ιστορία...»

«Όχι, και τόσο ωραία... αλλά για τις συνθήκες... συμπαθητική...» είπα σιγά... και συμπλήρωσα... «Μην αγχώνεσαι» του είπα... και εκείνος με κοίταξε έκπληκτος. «Μην αγχώνεσαι.» επανέλαβα... «Η έμπνευση σου θα έρθει... Πάντα έρχεται... Δεν χρειάζεται και πολύ για να καταλάβω τι έχει συμβεί... Όποτε μου ζητούσες να σου πω ιστορία... Ήταν σχεδόν πάντα όταν ένιωθες πως έχασες το συγγραφικό σου ταλέντο... Είσαι συγγραφέας... Πάντα είσαι και πάντα θα είσαι... Ό,τι κι αν συμβαίνει στην ζωή σου... Τα βιβλία σου είναι πολύ πολύ καλά... Και αν αργήσει λίγο το επόμενο βιβλίο... δεν έγινε απολύτως τίποτα... Δώσε χώρο στο μυαλό σου... και χρόνο στον εαυτό σου... και όλα θα γίνουν... Είσαι ο διαφορετικός φίλος μου... και αν έχεις ένα βασικό χαραχτηριστικό είναι ότι πάντα, πάντα, πάντα... τα βγάζεις πέρα... και μετά συνεχίζεις να γράφεις...»

Με αγκάλιασε...

«Σε ευχαριστώ... Και για την ιστορία σου... αλλά και για τον επίλογο εκτός ιστορίας...»

Και έπειτα μου είπε...

«Πάντως, αν δεν ήσουν όλοι μέσα στην ιστορία... αν ήταν να διαλέξω μόνο κάτι για εσένα... ξέρω τι θα διάλεγα...»

Τον κοίταξα...

«Το δεύτερο βιβλίο...» μου είπε.

«Διαφορετικότητα.» είπαμε μαζί...

Και με αυτήν την λέξη... χωριστήκαμε...

Και έπειτα εγώ συνέχισα να περπατάω και αναρωτιόμουν... αν ήμουν βιβλίο... ποιος θα ήταν άραγε ο τίτλος μου... και, κάπως έτσι, έφυγα από την ιστορία που μόλις δημιούργησα για να μεταφερθώ στην ιστορία που κάθε μέρα δημιουργώ... την ιστορία της ζωής μου... και συνέχισα να περπατάω... στον δρόμο... που όταν περπατάω όλο και κάτι συμβαίνει... όλο και κάποια καινούρια ιστορία γράφεται...

Πολυτέλεια

(Και πριν λίγο καιρό (όχι πολύ, αυτήν την φορά) γράφτηκε αυτό...)


Πολυτέλεια


«Ο ηθοποιός είναι πολυτέλεια.» μου είπε και εγώ δεν είπα τίποτα... Εκείνη συνέχισε επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση με λίγο διαφορετικές λέξεις «Το να είσαι ηθοποιός είναι ένα πολυτελές επάγγελμα.»... Νόμισε πως δεν την είχα ακούσει και για αυτό δεν της απάντησα τίποτα... αλλά η αλήθεια είναι πως την είχα ακούσει και είχα επιλέξει την σιωπή ως απάντηση... Στο μυαλό μου, βέβαια, επικρατούσε ο γνωστός πανικός... Είχα δύο φωνούλες... Η μία με έσπρωχνε στο να κάνω διάλογο και η άλλη στο να μην κάνω... Την πρώτη φορά επικράτησε η φωνή της σιωπής ενώ την δεύτερη η φωνή της φωνής... Αναστέναξα... Γιατί για μια φορά δεν μπορούσα απλά να σωπάσω και να προσπεράσω κάτι; Η ζωή μου θα ήταν τόσο πιο εύκολη και απλή! «Τι εννοείς;» την ρώτησα ήρεμα... Αυτό είναι το μυστικό... Να ρωτάς πάντα αυτόν που έχεις απέναντί σου τι εννοεί... Για εκείνην το «πολυτελές» μπορεί να σήμαινε κάτι διαφορετικό από ό,τι για εμένα... Για εκείνην το «ηθοποιός» μπορεί να σήμαινε κάτι διαφορετικό από ό,τι για εμένα... Εκείνη με κοίταξε περίεργα... Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, με κοιτάνε περίεργα όταν ζητάω εξηγήσεις για μια φράση που μου έχουν πει... «Εννοώ... Ε... Εννοώ... Εννοώ ότι ο ηθοποιός κάνει μόνο δύο ώρες κάτι που είναι διασκέδαση και πληρώνεται και για αυτό! Δεν κουράζει καθόλου τον εγκέφαλό του... Άντε τι πρέπει να κάνει; Να μάθει μόνο τα λόγια του και ακόμα και αυτά δεν χρειάζεται να τα πει σωστά... Δεν έγινε τίποτα και να τα πει στο περίπου...» Ξανά αναστέναξα... Είχα πάει εκεί για να διαβάσω και για να γράψω... και δεν ήμουν σίγουρη ότι η φωνούλα που με έσπρωχνε προς τον διάλογο ήταν αυτή που έπρεπε να ακολουθήσω... αλλά η αλήθεια είναι πως με αυτά που άκουγα σχεδόν δεν είχα επιλογή... δεν γινόταν να μην μιλήσω... Την κοίταξα... Πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα να μιλάω... «Πρώτα από όλα... Η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι μόνο δύο ώρες... δεν είναι μόνο οι ώρες της παράστασης... Είναι πολλές ώρες προβών πριν ανέβει η παράσταση και, πολλές φορές, πολλές ώρες προβών ακόμα και αφού ανέβει η παράσταση. Είναι εβδομάδες και μήνες δουλειάς... και δεν είναι μόνο οι ώρες που αφιερώνεις στις πρόβες αλλά και οι ώρες που αφιερώνεις εκτός προβών... Δεύτερον... δεν είναι μόνο διασκέδαση... είναι και διασκέδαση αλλά δεν είναι μόνο διασκέδαση... Προσωπικά, πιστεύω ότι όλα τα επαγγέλματα θα έπρεπε να είναι και διασκέδαση... και δεν θεωρώ λογικό να θεωρούμε αυτονόητο ότι δουλειά και διασκέδαση είναι δύο έννοιες που δεν μπορούν να περπατήσουν μαζί στον ίδιο δρόμο... αλλά ακόμα κι αν υποτίθεται πως πρέπει να αποδεχτούμε πως η δουλειά δεν γίνεται να είναι διασκέδαση και η διασκέδαση δεν γίνεται να είναι δουλειά, το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι μόνο διασκέδαση... και, δυστυχώς, πολλές φορές, δεν είναι ούτε ελάχιστα διασκεδαστικό... Κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να είναι συνέχεια αλλά, στην πραγματικότητα, δεν είναι συνέχεια διασκεδαστικό... Τρίτον... Δεν πληρώνονται όλοι οι ηθοποιοί... Υπάρχουν ηθοποιοί που δεν πληρώνονται καθόλου, άλλοι που πληρώνονται ελάχιστα, άλλοι που πληρώνονται λίγα, άλλοι που πληρώνονται κανονικά, άλλοι που πληρώνονται αρκετά και υπάρχουν και κάποιοι που πληρώνονται πολλά. Σε καμία περίπτωση, η τελευταία και η προτελευταία κατηγορία δεν είναι η πλειοψηφία. Επίσης, υπάρχουν ηθοποιοί άνεργοι που, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, κάνουν άλλες δουλειές άσχετες σε σχέση με αυτό που σπούδασαν ή με αυτό που αγαπάν... Τέταρτον... Ένας ηθοποιός κουράζει και το σώμα και την φωνή και την ψυχή και το μυαλό του... Για την ακρίβεια, πολλές φορές δεν τα κουράζει αλλά τα εξαντλεί... Δεν είναι τα λόγια αυτά που εξαντλούν τον εγκέφαλό του... δεν είναι το να μάθει λέξεις το δυσκολότερο πράγμα που έχει να κάνει... αλλά ένα σωρό άλλες διαδικασίες που δεν περιορίζονται καν μόνο στις πρόβες και στις παραστάσεις... Πρέπει να βρίσκεται διαρκώς σε μία κατάσταση έρευνας και πειραματισμού, μάθησης και γνώσης... Να διαβάζει, να μελετάει, να ερμηνεύει... Αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν είναι όλα εύκολα και όμορφα απλά και μόνο επειδή κάποιος είναι ηθοποιός... Το να είσαι ηθοποιός είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό επάγγελμα...»

Εκείνη, ενώ έλεγα όλα αυτά, με κοίταζε επεξεργαστικά...

«Ναι... Είναι δύσκολο...» συμφώνησε, έμοιαζε σαν να με είχε ακούσει και να μην με είχε ακούσει ταυτόχρονα, και μετά συμπλήρωσε «αλλά είναι πολυτελές...»

Και εμένα σφίχτηκε το στομάχι μου... και πόνεσε και το κεφάλι μου...

«Θα μπορούσα, ίσως, να δεχτώ ότι η τέχνη είναι πολυτέλεια... αλλά με άλλη έννοια από αυτήν που εννοείς εσύ... Με την έννοια ότι αν κάποιος πεινάει δεν ξέρω αν έχει την δυνατότητα να κάνει τέχνη... Το ίδιο, όμως, ισχύει και για την επιστήμη, για την φιλοσοφία... Όλα είναι πολυτέλεια όταν δεν έχεις να φας... Ακόμα και το ότι είμαστε εδώ και ακόμα και η συζήτησή μας... θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολυτέλεια... Αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω ότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολυτέλεια επειδή...ο ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του...»

«Μα ο ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του!» είπε εκείνη επιμένοντας στην άποψή της. «Εγώ έχω να διαβάσω τόσα... Και όλα είναι τόσο δύσκολα... Εγώ διάβαζα τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο και τώρα θα πρέπει να διαβάζω ούτε που ξέρω ακόμα πόσα χρόνια και για το μεταπτυχιακό... και θέλει διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα... κι άλλο διάβασμα! Κανένας ηθοποιός, είμαι σίγουρη, δεν διαβάζει τόσο πολύ... Εγώ συνέχεια πρέπει να διαβάζω... να διαβάζω το ένα... να διαβάζω το άλλο... να διαβάζω το τρίτο... και όλα είναι τόσο δύσκολα... Εγώ κουράζομαι... Εγώ...»

ΕΓΩ, λοιπόν, από μέσα μου σκέφτηκα ότι μόλις περάσαμε στον επικίνδυνο χώρο του «Εγώ». «Εγώ» το ένα... «Εγώ» το άλλο... «Εγώ» το τρίτο... Όταν βρισκόμαστε σε αυτό το στάδιο είναι δύσκολο να ακούσουμε την άποψη του άλλου... πόσο, μάλλον, να την αποδεχτούμε... Συνήθως, δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση διαλόγου αλλά σε κατάσταση μικρού μονολόγου... Δεν ήμουν σίγουρη αν είχε νόημα να συνεχίσω... Παρόλα αυτά, οι λέξεις βγήκαν μόνες τους χωρίς να τις σκεφτώ και χωρίς να προλάβω να πάρω την απόφαση να συνεχίσω...

«Επειδή στέκεσαι σε ένα δύσκολο σημείο δεν σημαίνει πως και ο άλλος δεν μπορεί να στέκεται σε ένα άλλο σημείο που είναι εξίσσου δύσκολο. Δεν ξέρω ποια ανάγκη σπρώχνει τους ανθρώπους στην σύγκριση... Δεν είναι ανάγκη να είναι όλοι οι δρόμοι των άλλων εύκολοι για να νιώσει κανείς πως ο δικός του είναι δύσκολος... Δεν ξέρω... Ιδιαίτερα στην εποχή που ζούμε... Θεωρώ ότι όλοι οι δρόμοι είναι δύσκολοι... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που σπουδάζει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που δεν σπουδάζει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που δουλεύει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάει αυτός που δεν δουλεύει... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες του καλλιτέχνη... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες του επιστήμονα... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάς εσύ... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που περνάω εγώ... Μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες του νέου που του στερούν το μέλλον... Μπορώ να καταλάβω και τις δυσκολίες του ηλικιωμένου που του γελοιοποιούν το παρελθόν... Μπορώ να καταλάβω και τις δυσκολίες που έχει για όλους μας το παρόν... Δεν βρίσκω ενδιαφέρον στο να μην καταλαβαίνω... ή στο να μην προσπαθώ να καταλάβω... πως κάθε χώρος και κάθε αντικείμενο έχει τις δικές του δυσκολίες... Επίσης... Θα μου ήταν τρομαχτικά δύσκολο, για την ακρίβεια αδύνατο, να πω σε κάποιον πως το δικό του επάγγελμα είναι πολυτέλεια... Νιώθω πως είναι άδικο και άτοπο το να λέμε πως ένα ολόκληρο αντικείμενο είναι πολυτέλεια... Κι ίσως είναι πολυτέλεια το να λέμε ότι κάτι είναι πολυτέλεια...»

«Εγώ πάλι πιστεύω πως υπάρχουν κάποια επαγγέλματα που είναι πολυτέλεια. Και ο ηθοποιός είναι ένα από αυτά.» υποστήριξε την θέση της πεισματικά για τρίτη φορά...

Λίγο το ότι έβλεπα ότι η συζήτησή μας δεν πηγαίνει κάπου... λίγο το ότι δεν υπήρχαν επιχειρήματα από την άλλη πλευρά και είναι πολύ πιθανό να κατέληγα να μιλάω μόνη μου... λίγο το ότι το στομάχι μου το ένιωθα να γίνεται όλο και πιο πολύ κόμπος... λίγο το ότι ήθελα να διαβάσω... λίγο και το ότι ήθελα να γράψω... αποφάσισα απλά να μην συζητήσω άλλο... Ευχήθηκα μόνο να μην μου χρεωθεί στην συνέχεια της ημέρας σαν μια μικρή ήττα... το ότι επέλεξα να μην συζητήσω άλλο... και να μην προσπαθήσω παραπάνω για να κάνω έναν άνθρωπο να καταλάβει... Ήδη ένιωθα στενοχώρια... και κούραση... Καμιά φορά, νιώθω πως αυτό το να υποστηρίζω καθημερινά το θέατρο, και όχι μόνο το θέατρο αλλά και άλλα θέματα τα οποία θεωρώ πως είναι άξια υποστήριξης, με έχει εξαντλήσει... Κούνησα τους ώμους... Και γύρισα στο βιβλίο μου... αλλά μετά από μερικά λεπτά σιωπής... Εκείνη μου ξαναμίλησε...

«Ξέρεις αγγλικά;» με ρώτησε... «Θέλω να με βοηθήσεις σε κάτι...»

«Ξέρω αγγλικά...» απάντησα «αλλά σε λογικά πλαίσια... όχι πολύ καλά... ούτε πολύ κακά... Αν μπορώ να βοηθήσω... Να βοηθήσω...» ήμουν ακόμα στην προηγούμενη ατμόσφαιρα συζήτησης... αλλά ένας άνθρωπος ζητούσε την βοήθειά μου. Δε λέω ποτέ «όχι» σε αυτό.

Έβγαλε ένα βιβλίο. Γραμμένο στα αγγλικά. Έγραψε σε ένα χαρτάκι... δύο λέξεις...

«Θέλω να μου βρεις αυτές τις δύο λέξεις σε αυτό το βιβλίο... Τις χρειάζομαι για την εργασία μου... και θέλω να δω πού μιλάει μέσα στο βιβλίο σε σχέση με αυτές...»

Την κοίταξα λίγο περίεργα... Κοίταξα το βιβλίο... και ήταν κάτι σε σχέση με στατιστική...

«Για να καταλάβω... Θέλεις να κοιτάξω... όλο αυτό το βιβλίο... για να βρω αυτές τις δύο λέξεις;»

«Ναι.» μου είπε.

Ήξερα πως αυτό είναι κάτι που μπορεί να το κάνει και η ίδια... και ένιωθα και κάτι περίεργο στο ύφος της...

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό... Είναι μεγάλο αυτό το βιβλίο... Και θέλει χρόνο να το κοιτάξει κανείς όλο... και να βρει αυτές τις δύο λέξεις... Μπορούμε βέβαια να κοιτάξουμε τα περιεχόμενα... για να δούμε αν θα βρούμε κάτι κάπου... αλλά δεν μπορώ να κοιτάξω όλο το βιβλίο...» είπα, σχεδόν, γελώντας. Κοίταξα τα περιεχόμενα... Δεν βρήκα τις δύο λέξεις της...

Τότε εκείνη το πήρε μόνη της, το έψαχνε, το έψαχνε, το έψαχνε... κάπου βρήκε κάτι σε σχέση με την μία λέξη της και μου έδωσε το βιβλίο και μου ζήτησε να της μεταφράσω...

Κοίταξα όσα έγραφε... και της είπα πως δεν μπορώ να το κάνω... Είχε όρους στατιστικής... και δεν ήμουν σίγουρη αν θα το μεταφράσω σωστά... Είναι άλλο να ήταν ένα κείμενο άλλο... πιο ουδέτερο... και άλλο ένα κείμενο τόσο εξειδικευμένο... με τόσο συγκεκριμένους όρους... Και εκείνη τότε γύρισε και μου είπε...

«Είδες πόσο δύσκολο είναι το δικό μου αντικείμενο; Αυτή είναι η διαφορά μας... Ένας ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του.» μου είπε και με κοίταξε σαν να επιβεβαιώνεται η θεωρία της...

Τότε κατάλαβα... πως δεν μου ζήτησε βοήθεια για να ζητήσει την βοήθεια μου... Μου ζήτησε βοήθεια για να επιβεβαιώσει την άποψή της... Μάζεψα όλη την ψυχραιμία του κόσμου και της είπα αφού έκλεισα το βιβλίο και της το έδωσα πίσω.

«Αυτό δεν ήταν ευγενικό.»

Και εκείνη με κοίταξε σαν κανείς να μην το έχει πει ποτέ αυτό.

«Η συμπεριφορά σου δεν ήταν ευγενική. Μου ζήτησες την βοήθειά μου και εγώ θέλησα να σε βοηθήσω. Το ότι μου δίνεις ένα αγγλικό βιβλίο στατιστικής και δεν θέλω να σου το μεταφράσω, θα μπορούσα να προσπαθήσω να σου το μεταφράσω αλλά δεν θέλω γιατί δεν γνωρίζω και δεν καταλαβαίνω τους συγκεκριμένους όρους, δεν είναι σε καμία περίπτωση απόδειξη ότι ο ηθοποιός δεν κουράζει τον εγκέφαλό του. Ακόμα και να μην ήμουν ηθοποιός και πάλι το ίδιο θα σου έλεγα. Δεν έχω κάνει στατιστική ποτέ στην ζωή μου... Δεν είμαι υποχρεωμένη να γνωρίζω τα πάντα... Και αν ζήτησες την βοήθεια μου απλά και μόνο για να επιβεβαιώσεις την θεωρία σου... για να υποτιμήσεις όχι μόνο αυτό με το οποίο ασχολούμαι εγώ αλλά και αυτό με το οποίο ασχολείται και πολύς άλλος κόσμος... Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως δεν είναι ευγενικό... Είναι στενάχωρο το ότι δεν έχεις βρει άλλο τρόπο να καταφέρνεις να τα βγάζεις πέρα από το να υποτιμάς κάτι για να υπερτιμήσεις κάτι άλλο... Και, ίσως, να έπρεπε να επεξεργαστείς λίγο ποια ανάγκη σε σπρώχνει στο να θέλεις να νιώσεις πως οι άλλοι έχουν μια εύκολη ζωή ενώ εσύ έχεις μια δύσκολη ζωή... Και τώρα... Πάω να διαβάσω... Με αυτόν τον εγκέφαλο που δεν τον κουράζω ποτέ...» είπα με μια ελαφριά δόση αυτοσάτιρας, μάζεψα τα πράγματα μου και σηκώθηκα για να αλλάξω θέση...

Νόμιζα πως θα είχε παρεξηγηθεί από το πώς της μίλησα... αλλά δεν είχε...

Ήρθε και μου ξαναμίλησε λίγο πιο μετά... Δεν της είχε φανεί απότομος ο τρόπος μου... ούτε ακραία αυτά που της είπα...

Όμως κάτι είχε χρεωθεί μέσα μου... Κάτι που έπρεπε εγώ να επεξεργαστώ και να χειριστώ διαφορετικά... Δεν ήθελα να περάσω στην όχθη του δεν συμπαθώ κάποιον... Την συγκεκριμένη κυρία... δεν την συμπαθεί κανείς... Κι εγώ, όπως πάντα, δεν την έβλεπα με τα μάτια των άλλων... Για αυτό και ήμουν η μόνη με την οποία μιλούσε... Όταν οι άλλοι μου μίλαγαν άσχημα για αυτήν... την προστάτευα μέσα μου... Όπως κάνω με όλους τους ανθρώπους... Δεν αφήνω να με αγγίζουν τα λόγια των άλλων για κάποιον... Θέλω να έχω την δική μου άποψη για αυτόν που έχω απέναντί μου, από την δική μου σχέση μαζί του... Αλλά με ενόχλησε η συμπεριφορά της... Ήταν γεγονός... Επίσης, ήταν γεγονός πως επέλεξε να μιλήσει έτσι στον μόνο άνθρωπο που της μιλάει... Ένα πράγμα μόνο γνώριζε για εμένα... Το ότι ασχολούμαι με το θέατρο... Κι αυτό επέλεξε να το υποτιμήσει... Επέλεξε να με υποτιμήσει... Σαν να θέλει να με σπρώξει και εμένα μακρυά... Ευτυχώς, βρέθηκα για λίγο σε αυτό το σημείο... Τώρα γνώριζα τι έπρεπε να κάνω στην επόμενη συνάντησή μας... Όχι, δεν θα περνούσα τόσο εύκολα και γρήγορα στην πλευρά που βρίσκομαι σπάνια... αυτήν της μη συμπάθειας... Θα προσπαθούσα να επικοινωνήσω... Θα έδινα δεύτερη ευκαιρία στην επικοινωνία... Και τρίτη και τέταρτη... και μετά θα έβλεπα πού θα στεκόμουν... Αλλά για την ώρα θα στεκόμουν, εκεί που μου αρέσει να στέκομαι, όχι στην πλευρά της αντιπάθειας ούτε στην πλευρά της συμπάθειας... στην πλευρά της στάσης ζωής μου να θέλω να κατάλαβω τον άλλον, της προσπάθειας για επικοινωνία...

Και με απασχόλησε το συγκεκριμένο σκηνικό για κάποιες ημέρες... αλλά στην επόμενη συνάντησή μας... γνώριζα τι πρέπει να πω και τι πρέπει να κάνω...

Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία... που, ίσως, την διηγηθώ κάποια άλλη φορά... Ίσως και όχι...

Ίσως και το να διηγούμαστε ιστορίες θα μπορούσε να θεωρηθεί πολυτέλεια... Ίσως και όχι...

Γιατί το όμορφο με τις ιστορίες είναι... πως ό,τι κι αν συμβαίνει... τις κουβαλάς μαζί σου... Ακόμα και στις δυσκολότερες συνθήκες... Μπορείς να πεις μια αληθινή ή μια φανταστική ιστορία και να κρατηθείς από αυτήν... Να γεννήσεις σκέψεις ή συναισθήματα στον άλλον... Να συγκινήσεις ή να συγκινηθείς... Ω! Όχι... Δεν μπορώ να θεωρήσω τις ιστορίες πολυτέλεια... Οι ιστορίες είναι ανάγκη... Οι ιστορίες είναι ζωή... Ο κόσμος να γκρεμίζεται... Οι ιστορίες σου είσαι εσύ...

Και το να είσαι εσύ...

Σε καμία, μα καμία, περίπτωση,

Δεν είναι πολυτέλεια...