Μερικές ακόμα Σκέψεις...

(26.08.2019 Δευτέρα)


Κι εκεί που δεν το περιμένεις...
γιατί προχωράς οδυνηρά αργά...
γίνεται μια προσωπική έκρηξη...
κι αρχίζει να κατρακυλάει η εξέλιξή σου,
όλο και πιο γρήγορα κι όλο και πιο γρήγορα,
ανώδυνα και φυσικά...
και βρίσκεσαι από το βάθος του πηγαδιού στο χείλος του...
(και για πρώτη φορά... βλέπεις φως...).

-

Άλλαξε ο άνθρωπος
και άλλαξε τον κόσμο...
Άλλαξε ο κόσμος
και άλλαξε τον άνθρωπο...

Άγνωστο

Αγνώριστο το Άγνωστο όταν γίνει γνώριμο γνωστό...

Μερικές Σκέψεις

(26.08.2019 Δευτέρα)

Αν πιστεύεις πως ο ρυθμός που προχωράς είναι αργός... σκέψου πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να κατέβουμε από τα δέντρα, να προχωρήσουμε στα δυό μας πόδια, να περπατήσουμε, να σταθούμε όρθιοι και να αποκτήσουμε πιο «προικισμένο» και πιο «εξοπλισμένο» εγκέφαλο.

Δεν πειράζει αν, καμιά φορά, αισθάνεσαι πως χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο. Δεν γίνονται όλες οι αλλαγές ούτε στον ίδιο χρόνο ούτε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό δεν τις κάνει λιγότερο σημαντικές.

Σκέψου και πόσα χρόνια χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί ο κόσμος μας.

Χρόνια χρειάστηκαν για τον κόσμο.
Χρόνια χρειάστηκαν για τον Άνθρωπο.

Χρόνο χρειάζεσαι κι εσύ.
Για εσένα. Και για την εξέλιξή σου.
Για τον κόσμο. Και για την εξέλιξή του.
Για τους ανθρώπους. Και για την εξἐλιξή τους.

Μην απαιτείς από την εξέλιξη αυτό που ούτε εκείνη δεν απαιτεί από εσένα.
Το αδύνατο.
Να συμβεί όταν θες, όπως θες.

Εκείνη σε αφήνει να αλλάζεις στους χρόνους σου.
Το ίδιο οφείλεις να κάνεις κι εσύ.
Άφησέ την να συμβεί στους χρόνους της.

Σε μια γωνίτσα...

Θέλω να κάτσω σε μια γωνίτσα και να κρυφτώ,
κάπου στο βάθος του εαυτού μου να αφεθώ,

θέλω να φύγω στη φαντασία και να χαθώ,
με συναισθήματα και εικόνες να με μεθώ,
από ατελείωτη ευτυχία να εξαντληθώ,
στην αναζήτηση να μη δεινοπαθώ,
κι εκεί που χάνομαι, εκεί και να βρεθώ,
σ΄ όσα μου αρέσουν και επιθυμώ,
σε όσα πηγαίνω και ακολουθώ,
απ’ τη ζωή μου μακάρι να μη διωχθώ,
θέλω να ζω αλλά όχι να πενθώ,
να προσπαθώ μα όχι να μοχθώ,
το «συμπαθώ» νικάει το «αντιπαθώ»,
το «προωθώ» νικάει το «απωθώ»,
ό,τι ερωτεύομαι, ό,τι ποθώ,
αφού το νιώσω ας το διηγηθώ,
κι αν τους ανθρώπους βοηθώ,
είναι γιατί εξακολουθώ,
και να διανθίζω και να διανθώ,
θέλω απλά να με αισθανθώ...

Θέλω να κάτσω σε μια γωνίτσα και να σκεφτώ,
κάπου στο βάθος του εαυτού μου να αφεθώ...

Όταν ήμουν μικρή...

Όταν ήμουν μικρή... συχνά... έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν... Έναν καλύτερο κόσμο και μια καλύτερη πραγματικότητα... Όποτε έβρισκα μία στιγμή μόνη μου... ταξίδευα στον κόσμο και στην πραγματικότητα του μυαλού μου... Και η φαντασία με έκανε να αντέχω την όποια δυσάρεστη αλήθεια... "Θα τα καταφέρω" μου έλεγα... "Δεν μπορεί... θα τα καταφέρω..."... "Δεν θα είμαι για πάντα παιδί... θα μεγαλώσω... κι όταν μεγαλώσω η ζωή μου θα αλλάξει... θα την κάνω εγώ να αλλάξει..." σκεφτόμουν... "Προστάτευσε την Αγάπη... και τη θέληση... Θα σου χρειαστούν..." μου υπενθύμιζα... Κι είχα δίκιο... Μου χρειάστηκαν και ευχαριστώ τον παιδικό μου εαυτό για όσα κατάφερε να σώσει μες στα χαλάσματα... Αν δεν τα είχα σώσει τότε... δεν θα ήμουν αυτό που είμαι τώρα... Αν τα είχα αφήσει όλα να γκρεμιστούν... θα ήμουν κι εγώ ολότελα γκρεμισμένη... Αλλά θυμάμαι πόση δύναμη χρειάστηκε για να κατορθώσω το αδύνατο... Σε αυτό το κλείσιμο των ματιών οφείλω το άνοιγμα της καρδιάς μου... Τον καλύτερο κόσμο δεν τον κατάφερα... αλλά την καλύτερη πραγματικότητα; Θα έλεγα πως άρχισα να την αγγίζω όταν μεγάλωσα...

Φεύγει και ο Ιούλιος...

Φεύγει και ο Ιούλιος...

Φεύγει και ο Ιούλιος είναι τριάντα μία,
πότε έφτασε άραγε κι αυτή η ημερομηνία,
στη θάλασσα δεν πήγαμε, μπάνιο κανένα ακόμα,
και δεν απογοητευόμαστε που νιώθουμε ένα πτώμα!
Πήγαμε και στους γιατρούς γιατί όπου καλοκαίρι,
πάντα κάτι συμβαίνει προς της υγείας τα μέρη!
Το ηθικό, όμως, ακμαιότατο και η ψυχολογία,
δεν μας αφήνει να πέσουμε στην όποια υστερία!
Αύριο θα είναι, λοιπόν, η πρώτη του Αυγούστου,
ο μήνας κάποιων διακοπών, ο μήνας κάθε γούστου,
εύχομαι να μη φύγει γρήγορα χωρίς να τον βιώσω,
είναι σημαντικό τον χρόνο να προλάβω να τον νιώσω...
Δεν θέλω τίποτα άλλο πέρα από ησυχία,
λίγη γαλήνη, διάβασμα και λίγη ηρεμία...
Κι αν δεν έχετε χρήματα να πάτε σε νησί,
μη στενοχωριέστε, τρόπος θα βρεθεί,
να χαλαρώσετε και να ξεκουραστείτε,
μέσα στα τρεξίματα να ξεπιεστείτε...
Κάντε κάτι για εσάς, μια βόλτα, ένα ποτό,
καλά εγώ δεν πίνω, θα φάω ένα γλυκό,
βγείτε με τους φίλους σας, κάντε κι ένα ξενύχτι,
καλά εγώ δεν ξενυχτάω, θα ρίξω ένα δίχτυ,
να πιάσω αστέρια απ’ τον ουρανό και να σας τα προσφέρω,
και μέσα στα σκοτάδια μας το φως τους να μας φέρω...
Αχ, τι καλά, να κολυμπάς μες στης καρδιάς τα μέρη!
Ήρθε ο ήλιος στη ζωή, μύρισε καλοκαίρι!
Έλα, Αύγουστε, εδώ, έλα, να μας χορέψεις,
όλα όσα δεν αντέχουμε, εσύ να τα αντέξεις!
Να μας γεμίσεις δύναμη, να μας γεμίσεις θάρρος,
να γίνεις στα ταξίδια μας ένας μεγάλος φάρος,
να φύγει από μέσα μου όλο αυτό το βάρος...
να νιώσω πάλι ελεύθερη, να γίνω ένας γλάρος...

Οι 10 στενοχώριες

1. Το τι σημαίνει "απόρριψη" είναι σχετικό. Όλα αυτά που αισθανόμαστε σαν "απορρίψεις" είναι απλά σημεία της γραμμής. Μπορεί να μην απορρίφθηκες, μπορεί να εγκρίθηκες. Εγκρίθηκες να πας στο επόμενο στάδιο, όποιο κι αν είναι αυτό.

2. Το να "θυμάσαι" είναι σημαντικό. Όλα αυτά που θυμόμαστε μελαγχολικά είναι απλά στιγμές της ζωής. Μπορεί να μην είναι για να μελαγχολείς, μπορεί να είναι για να χαμογελάς. Να χαμογελάς που είσαι ακόμα εδώ, όπου κι αν είναι το "εδώ".

3. Ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή. Ζούμε και με αυτόν ή κοντά σε αυτόν ή δίπλα σε αυτόν... αλλά ακόμα... ζούμε. Ζούμε για όσο ζούμε.

4. Η μοναξιά μπορεί να είναι ΚΑΙ δημιουργική. Σε μοναχικές καταστάσεις μπορούμε να έχουμε έντονες εμπνεύσεις.

5. Η φαντασία υπάρχει ΚΑΙ για να μας προκαλεί συγκίνηση. Σε "ψεύτικους" κόσμους μπορούμε να έχουμε αληθινά συναισθήματα.

6. Ο έρωτας, κάποιες φορές, πονάει. Άλλες φορές, καταφέρνει να αγαπάει. Αν η καρδιά σου έσπασε, ζεις με το σπάσιμο και, κάποια στιγμή, μπορεί και να ξαναερωτευτείς, μπορεί και να ξαναγαπήσεις. Καμιά φορά, οι σπασμένοι άνθρωποι συνυπάρχουν και οι σπασμένες καρδιές συναρμολογούνται...

7. Η απώλεια έχει πολλές μορφές και μας πληγώνουν όλες. Προσπερνάμε την απώλεια κοιτάζοντάς την κατάματα. Με Αποδοχή και Αγάπη.

8. Όταν οι άλλοι σε απογοητεύουν, καμιά φορά, μπορεί να σε έχει απογοητεύσει ο εαυτός σου.

9. Όταν εσύ σε απογοητεύεις, καμιά φορά, μπορεί να σε έχουν απογοητεύσει οι άλλοι.

Σε κάθε περίπτωση η απογόητευση σπάνια βοηθάει... Αν σε απογοητεύουν οι άλλοι ή εσύ... μπορείς να κοιταχτείς, για λίγο ή για πολύ, για όσο έχεις ανάγκη, στον καθρέφτη... και στο βλέμμα σου δες, αν μπορείς να δεις, το βλέμμα όλων των ανθρώπων... Εκεί είναι οι άλλοι. Εκεί είσαι κι εσύ. Εκεί είναι όλοι. Κανείς δεν είναι τέλειος ή όλοι είμαστε τέλειοι. Η τελειότητα είναι δικό μας δημιούργημα.

Υπάρχουν αυτές... Υπάρχουν κι άλλες... στιγμές στενοχώριας...

Αν είσαι στενοχωρημένος οφείλεις να βρεις τρόπο να αποδεχτείς το ότι τώρα είσαι στενοχωρημένος. Αυτό δεν σημαίνει πως θα είσαι για πάντα στενοχωρημένος. Αυτό σημαίνει πως είσαι τώρα στενοχωρημένος. Αν χρειάζεσαι βοήθεια, να ζητήσεις βοήθεια. Αν χρειάζεσαι μια αγκαλιά, να ζητήσεις μια αγκαλιά. Αν χρειάζεσαι ένα φίλο, να ζητήσεις ένα φίλο. Αν χρειάζεσαι κάποιος να σε ακούσει, να ζητήσεις από κάποιον να σε ακούσει. Άνθρωποι υπάρχουν. Τρόποι υπάρχουν.

10. Η στενοχώρια είναι μέρος της εικόνας. Δεν έχει νόημα να θυμώνεις με ένα κομμάτι του παζλ. Πάρε το στα χέρια σου, κοίταξε το καλά, ποια είναι τα χρώματα, οι γραμμές του, οι λεπτομέρειες του, και βρες πού είναι η θέση του... από τη στιγμή που θα βάλεις το κομμάτι στη θέση του και φεύγει από εσένα και σε βοηθάει να φτιάξεις και να δεις όλη την εικόνα.

Και, Φίλε μου, αξίζει όλη η εικόνα. Πάντα αξίζει. Δείχνει το πρόσωπό σου...

Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες;... Που γέλασες πολύ... μέχρι τα γέλια σου να γίνουν δάκρυα... Πότε ήταν η πρώτη φορά που γέλασες;... Που γέλασες ασταμάτητα... και ο ήχος του γέλιου σου γκρέμισε ή έχτισε τον κόσμο; Με ποιον ήσουν μαζί; Και τι συνέβηκε; Για τι συζητούσατε; Ποιο ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το γέλιο; Ήταν κάποια λέξη; Ήταν κάποια φράση; Ήταν μια στιγμή; Ή ήταν μια δράση; Ένα γεγονός; Μια κατάσταση; Πώς ήταν αυτή η αίσθηση του γέλιου... στο σώμα; Πώς ένιωθες; Τι σκεφτόσουν; Αν σκεφτόσουν... Ήταν ένας άνθρωπος που σε έκανε να γελάσεις ή κάτι μη ανθρώπινο; Μήπως ήταν ένα δημιουργικό έργο; Μια μουσική ή μια ταινία ή ένα βιβλίο ή ένα τραγούδι; Αισθάνθηκες λύτρωση; Αισθάνθηκες γαλήνη; Ή ένιωσες αδρεναλίνη και γέμισες από ενέργεια; Και αυτό το γέλιο εξαπλώθηκε και στις επόμενες ημέρες; Ο απόηχος του; Η κράτησε για ελάχιστο; Ο απόηχος του γέλιου της στιγμής βρίσκεται και στα χαμόγελα της ζωής... Θυμάσαι; Πώς ήταν το γέλιο σου όταν ήσουν παιδί και πώς είναι τώρα; Έχεις ξεχάσει; Πώς είναι να γελάς; Χωρίς αύριο. Έχεις αλλάξει; Το γέλιο σου έχει αλλάξει μέσα στο χρόνο; Γελάς συχνά ή σπάνια; Για λίγο ή για πολύ; Με ποια αιτία και ποια αφορμή; Πόσες φορές γέλασες μέσα στον τελευταίο μήνα; Και πόσες μέσα στον τελευταίο χρόνο; Μετριούνται; Γιατί αν μετριούνται δεν είναι ισχυρά αρκετές. Ξεχνιούνται; Γιατί αν ξεχνιούνται δεν είναι αρκετά ισχυρές. Φίλε μου, Φίλε μου, Φίλε μου. Να γελάς... Όχι για τους άλλους... για εσένα... Να γελάς... ακόμα κι όταν αισθάνεσαι πως το γέλιο σου σε έχει εγκαταλείψει... Κι αν δεν μπορείς να γελάσεις... ξεκίνα έστω και φτιαχτά... ψεύτικα... πώς να το πω... σαν παιχνίδι... Ξεκίνα να γελάς παιχνιδιάρικα... έτσι χωρίς λόγο... και, σιγά σιγά, θα δεις πώς από το ψεύτικο θα γεννηθεί το αληθινό και από το παιχνίδι θα έρθει η πραγματικότητα... Το γέλιο θα φέρει γέλιο... όπως και το χαμόγελο φέρνει χαμόγελα... ο ενικός είναι η βάση για τον πληθυντικό... κι έτσι από το "εγὠ" πηγαίνουμε στο "εμείς"... το γέλιο... γέλια... Γελάει ένας... Γελάει η Γη... και το έχει ανάγκη το γέλιο σου... η Γη μας.

Ήθελα να έχω χρόνο...

Ήθελα να έχω χρόνο...
(28.07.2019 Κυριακή)


Ήθελα να έχω χρόνο να κάνω όσα θέλω,
πιάνο, άρπα, κρουστά και, αν προλάβω, τσέλο,
Ήθελα να έχω χρόνο να μάθω μουσική,
και οι νότες στο μυαλό μου τώρα πια σε χαρτί,
Ήθελα να έχω χρόνο να αρχίσω και χορό,
όσα πιέζονται μέσα μου να τα αποσυμφορώ,
Ήθελα να έχω χρόνο και για φωνητική,
μου έλειψε να νιώθω την κάθε αναπνοή,
Ήθελα να έχω χρόνο να πω ένα τραγούδι,
για μία Μαριλού που ήταν "Μαριλουλούδι",
Ήθελα να έχω χρόνο να ψάξω να με βρω,
και όλα όσα μου κρύβονται αμέσως να τα δω...
Ήθελα να έχω χρόνο και για ψυχολογία,
να κάνω συζητήσεις, βαθιά φιλοσοφία,
να γράφω και να χάνομαι σε όμορφα βιβλία,
να περπατώ στους δρόμους, αυτό είναι ευτυχία!
Να πίνω ένα ρόφημα, να τρώω ένα γλυκό,
κι αν είναι καλοκαίρι... να ψάχνω παγωτό...
και αν είναι φθινόπωρο... να νιώθω τη βροχή...
και κατά την άνοιξη... να πάω μια εκδρομή...
κι αν είναι χειμώνας... να παίζω μες στο χιόνι,
και μέσα στις χιονόμπαλες να είναι η ζωή ακόμη!
Ήθελα να έχω χρόνο και για φωτογραφίες,
που δείχνουν συναισθήματα, που γράφουν ιστορίες...
Ήθελα να έχω χρόνο για αμέτρητες ταινίες,
για θέατρα και ιδιαίτερες, άγνωστες, συναυλίες...
Ήθελα να έχω χρόνο για να εξελιχθώ,
να μη μας τρώει συνέχεια το ρήμα το "μοχθώ"...
Ήθελα να έχω χρόνο να μείνω λίγο μόνη,
να πιάσω της ζωής μου το άπιαστο τιμόνι...
Μα ο χρόνος πάντα έρχεται, ο χρόνος πάντα φεύγει,
και αν τον αποφεύγουμε αυτός δεν αποφεύγει...
Αυτός, ό,τι κι αν γίνεται, πλησιάζει και πλησιάζει,
εμείς συχνά τον σπρώχνουμε κι αυτός μας αγκαλιάζει...
Κι αυτά που μας αγχώνουν, όπως οι ηλικίες...
για τον χρόνο είναι μικρές, ανθρώπινες, φοβίες...
Ήθελα να έχω χρόνο τον χρόνο να γνωρίσω,
και όσα αναρωτιέμαι απλά να τα ρωτήσω...
Δεν ξέρω αν θα μιλήσει, δεν ξέρω αν θα απαντήσει,
θα του ζητήσω αν θέλει κι αυτός να με γνωρίσει...
Μα ούτε ο χρόνος δεν έχει χρόνο για τέτοιες συναντήσεις,
Ήθελα να έχεις χρόνο, χρόνε, για να με αγαπήσεις...

Ήθελα να έχω χρήματα...

Ήθελα να έχω χρήματα...

(27.07.2019 Σάββατο)


Ήθελα να έχω χρήματα... ξανά για να σπουδάσω,
κι ένα μικρό ή μεγάλο θέατρο εδώ να αγοράσω,
μια κάμερα θα έπαιρνα επαγγελματική,
να κάνω μια ταινία πολύ προσωπική...
Ήθελα να έχω χρήματα... να βγάλω ένα βιβλίο,
στα οικονομικά πρόβληματα να δώσω ένα "αντίο",
Ήθελα να έχω χρήματα... να φύγει το φορτίο,
να χαλαρώσει η διάθεση, να ανοίξει το τοπίο...
Ήθελα να έχω χρήματα... ανθρώπους να στηρίζω,
κι όσα μας τελειώνουν, εγώ να τα αρχίζω,
αυτά που φαίνονται βούνα, να μοιάζουν τόσο λίγα,
κι εκεί που δεν πηγαίνουμε να λέμε "Τώρα πήγα"!
Ήθελα να έχω χρήματα... να κάνω ένα ταξίδι,
να μοιάζει η ζωή σαν μόνιμο παιχνίδι,
να παίζω στην αλήθεια, να παίζω στο σανίδι,
για όλα τα καλά να φτιάξω αντικλείδι...
Δεν λέω πως τα χρήματα μας φέρνουν ευτυχία...
μα σίγουρα δίνουν άνεση και κάποια ηρεμία...
Και όλα αυτά που νιώθουμε αβάσταχτα να μας πνίγουν,
με τα χρήματα αντί να κλείνουν αρχίζουν να ανοίγουν...
Αυτό το βάρος στην καρδιά, το άγχος μες στο σώμα,
για όσα έρχονται κι όσα θα 'ρθουν ακόμα,
θα αρχίζε να αναπνέει, να παίρνει μια ανάσα,
θα βάζαμε τα προβλήματα λεφτών σε μια ωραία κάσα!
Ήθελα να έχω χρήματα... για να δημιουργώ,
χωρίς να ψάχνω απεγνωσμένα για ένα μικρό Ευρώ...
Άδειο το πορτοφόλι μου, βλέπω τον κουμπαρά μου,
μετράω τα κέρματά μου, αυτά είναι τα λεφτά μου...
Μιλάω με ένα φίλο μου που έχει δυσκολευτεί,
του δίνω τα χρήματά μου και με ευγνωμονεί...
Την μέρα που θα χάσουμε εμείς την ανθρωπιά μας,
θα ζούμε τη ζωή όπως τη ζει η σκιά μας...
Ήθελα να έχω χρήματα... να μην ανησυχώ...
για τα έξοδα που τρέχουν με έναν τρελό ρυθμό...
Ήθελα να έχω χρήματα... να φτιάξω μια σχολή...
κι εκεί που ήταν δύση να γίνει ανατολή,
να φτιάξω τα υλικά μου χωρίς αναβολή,
για λόγους οικονομικούς καμία αναστολή,
σε ό,τι δεν μας αρέσει, στροφή, μεταβολή,
ακολουθούμε της καρδιάς τη σοφή αποστολή...
Ήθελα να έχω χρήματα... απλά να σε βοηθήσω...
αντί να λες πεθαίνω να λες "εγώ θα ζήσω"...
Μα δεν πειράζει, Άνθρωπέ μου, ακόμα είμαστε εδώ,
δεν έχουμε χρήματα, μα λέμε "Σ' αγαπώ"...
Για αυτό δεν μας χρεώνουν και δεν υπάρχουν φόροι,
δίνουμε ακόμα αγκαλιές κι ας είναι λίγοι οι πόροι,
αυτό να μη χάσεις και λύση θα βρεθεί...
σε ό,τι σε πιέζει, σε ό,τι έχει τεθεί...
Ήθελα να έχω χρήματα... δεν έχω... δεν πειράζει...
μου αρκεί που βρίσκομαι εδώ, που νιώθω πως με νοιάζει...
ο κόσμος, τα ζώα, ο άνθρωποι, η φύση,
μπορεί, κάποτε, η τύχη, κάπως και να γυρίσει...
Μα μέχρι τότε ξέρεις τι; Εμείς τα δυνατά μας!
Και αν μας κόψαν τα φτερά... μας μένει η καρδιά μας...