24.12

24.12.2004 Παρασκευή
Αγαπητό ημερολόγιο,
είναι Παραμονή Χριστουγέννων και πάλι κλαίω...


24.12.2017 Κυριακή
Αγαπητό ημερολόγιο,
είναι Παραμονή Χριστουγέννων και πάλι δεν κλαίω...


Από το 2004 στο 2017 ένα «δεν» διαφορά.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Δεκέμβριος)


11.12.2017 Δευτέρα

Άλλοι γεμίζουν τον εαυτό τους...
Άλλοι γκρεμίζουν τον διπλανό τους...


12.12.2017 Τρίτη

Το ότι δεν είναι νωρίς δεν σημαίνει πως είναι αργά...


13.12.2017 Τετάρτη

Το πρόβλημα είναι πως εμείς παίζουμε κυνηγητό με την ευτυχία κι εκείνη παίζει κρυφτό με εμάς. Κυνηγάμε την ευτυχία κι εκείνη κρύβεται. Δηλαδή... Κυνηγάμε την ευτυχία (που ούτε καν την βλέπουμε) κι εκείνη κρύβεται (αλλά δεν έχουμε ιδέα πού). Και δεν μπορείς να κερδίσεις (ή να χάσεις) όταν δεν παίζεις στο ίδιο παιχνίδι με τον άλλον. Δεν γίνεται να παίζεις κυνηγητό μόνος σου. Ποιον ακριβώς κυνηγάς και από ποιον κυνηγιέσαι; Ούτε γίνεται η ευτυχία να παίζει κρυφτό μόνη της. Ποιον ακριβώς ψάχνει και από ποιον κρύβεται; Εσύ χρειάζεσαι την ευτυχία και η ευτυχία χρειάζεται εσένα. Δεν υπάρχει παιχνίδι χωρίς παίκτες. Σταμάτα να τρέχεις και θα σου φανερωθεί. Σταμάτα να κυνηγάς και θα σταματήσει να κρύβεται. Τόσο σύνθετα και τόσο απλά. Κι ίσως να αισθανθείς... πως το παιχνίδι δεν είναι στο να κυνηγάς την ευτυχία αλλά στο να την ζεις... κι είναι ένα όμορφο συνεργατικό παιχνίδι που δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Εσύ και η ευτυχία είστε μία ομάδα όχι δύο. Είστε ένα άτομο όχι δύο. Είστε ενωμένοι όχι χωρισμένοι. Απλά όπως σε όλες τις τόσο κοντινές σχέσεις οφείλεις να της δώσεις χώρο για να εμφανιστεί. Η Ευτυχία είναι μέσα στον Εαυτό και ο Εαυτός είναι μέσα στην Ευτυχία. Νομίζουμε πως είναι κάτι άπιαστο και άφταστο και η Ευτυχία και ο Εαυτός. Αλλά αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας για να βρούμε και τον Εαυτό μας και την Ευτυχία. Κανένα κυνηγητό, κανένα κρυφτό, μόνο ένα κοίταγμα είναι αρκετό. Χωρίς ταχύτητα, χωρίς αγωνία, μόνο με αλήθεια και αυτογνωσία...

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Δεκέμβριος)


9.12.2017 Σάββατο

Το χαρτί απλά δεν είναι χρήμα. Μα το χρήμα είναι απλά χαρτί.


10.12.2017 Κυριακή

Σε δεκαπέντε ημέρες Χριστούγεννα. Σε δεκατέσσερις ημέρες Παραμονή Χριστουγέννων. Σε δεκατρείς ημέρες στόλισμα δέντρου. Σε δώδεκα ημέρες καθάρισμα σπιτιού. Σε έντεκα ημέρες αεροδρόμιο, αγάπη, αγκαλιές. Σε δέκα ημέρες αγορά όσων δώρων δεν έχουν ετοιμαστεί ή βρεθεί. Σε εννιά ημέρες πιθανότατα τελευταίο μάθημα πριν τις γιορτές με τα Καταπληκτικά Καλικατζαράκια. Σε οκτώ μέρες προετοιμασία τελευταίου μαθήματος. Σε επτά μέρες έκτακτη πρόβα-αντικατάσταση μαθήματος με τα Καλόκαρδα Κορίτσια. Σε έξι ημέρες φτιάξιμο μάζεμα σε μία γωνίτσα όλα τα υλικά που χρειάζονται για την τωρινή ιδέα στολίσματος δέντρου. Σε πέντε ημέρες συνάντηση με Αγαπημένους Ανθρώπους. Σε τέσσερις ημέρες μηνύματα σε κάποιους ανθρώπους που μου έχουν λείψει αλλά θέλω να τους θυμίσω-υπενθυμίσω πως Είμαι και θα Είμαι Εδώ. Σε τρεις ημέρες ξεκαθάρισμα πραγματικού χάους. Σε δύο ημέρες οργάνωση ηλεκτρονικού χάους. Σε μία ημέρα φροντίδα εσωτερικού χάους.

Δεν είναι η αντίστροφη μέτρηση που φτιάχνει την ζωή... είναι η μη αντίστροφη αγάπη.


(Επίσης, το πραγματικό μου πρόγραμμα είναι λιγάκι διαφορετικό από όπως το έγραψα παραπάνω αλλά δεν έχει σημασία... Για χάρη της δημιουργίας αλλάζουμε λίγο την πραγματικότητα...)...

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Δεκέμβριος)


6.12.2017 Τετάρτη

Στην ζωή υπάρχει θάνατος, στον θάνατο δεν υπάρχει ζωή.

-

Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι επειδή μπορώ να είμαι αυτό δεν μπορώ να είμαι το άλλο ή επειδή είμαι το άλλο δεν μπορώ να είμαι αυτό. Το πιο ωραίο είναι πως μπορώ να είμαι και αυτό και το άλλο, ταυτόχρονα, και πως αυτό δεν είναι αντιφατικό μα ανθρώπινο. Γιατί έχω πολλές πλευρές, όλες είναι αληθινές και όλες είναι δικές μου.


7.12.2017 Πέμπτη

Αν δεν ξέρεις τι να κάνεις με την ζωή σου, άσε την ζωή σου να κάνει κάτι με εσένα. Ξέρει αυτή...


8.12.2017 Παρασκευή

Αν αγαπήσεις αυτό που είσαι, αυτό που είσαι θα σε αγαπήσει...

Γράψιμο...

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ να γράψω το δικό μου βιβλίο. Είναι πολύ πιθανό να χαθώ στον χώρο και στον χρόνο ή να βουτήξω στον εαυτό μου (να πνιγώ σε εμένα) και να μην καταφέρω να το κάνω. Θέλω, όμως, να δηλώσω, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ... πως το γράψιμο έστω εδώ, έστω σε χαρτιά, έστω σε σκορπισμένα τετράδια και σε σκονισμένες σημειώσεις, έστω χαοτικά, έστω χωρίς να βγάζει πάντα νόημα, έστω χωρίς να είναι ολοκληρωμένο, χωρίς να έχει πάντα νόημα, χωρίς να γνωρίζω τι θα γίνει στην συνέχεια, έστω έτσι, όπως το κάνω τώρα, όπου το κάνω τώρα, με βοηθάει απίστευτα πολύ... δεν είναι μόνο τρόπος έκφρασης... δεν είναι μόνο τρόπος δημιουργίας... είναι ανάγκη... δεν θα μπορούσα να υπάρξω χωρίς αυτό... Δεν είναι οργανωμένο... Δεν είναι πειθαρχημένο... Δεν είναι όπως θα το ήθελα να είναι... και υπάρχουν πολλές από τις σκέψεις μου που χάνονται στην πορεία επειδή δεν είμαι οργανωμένη και πειθαρχημένη και όπως θα ήθελα να είμαι... Οι ιδέες μου είναι χαμένες σε ένα σωρό μουτζουρωμένα μικρά χαρτάκια... Από την άλλη... το γράψιμο μου θα ήταν άλλο αν εγώ ήμουν αλλιώς... Μπορεί να μην ήταν αυτό που είναι τώρα... Οπότε δεν θεωρώ πως πρέπει πια να αγωνίζομαι συνέχεια να με αλλάξω... Υπάρχουν, εξάλλου, φορές που οι αλλαγές γίνονται από μόνες τους... χωρίς να τις πιέσουμε εμείς να γίνουν... Αυτό που θέλω να πω είναι... πως τίποτα δεν είναι δεδομένο... Το γράψιμο για εμένα ήταν πάντα δεδομένο, πάντα αυτονόητο, πάντα εδώ, πάντα μέρος της ζωής μου... αλλά θα μπορούσε κάτι να συμβεί και να μην είναι πια τόσο αυτονόητο... Για την ώρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου... Ακόμα κι όταν δεν γράφω... γράφω... Γράφω νοητά... γράφω στο μυαλό μου... Ευτυχώς, που υπάρχουν και για εμάς... και για όλους εμάς... τρόποι να αντέξουμε την ζωή... κι όχι μόνο να την αντέξουμε αλλά να την κάνουμε καλύτερη... Ευτυχώς, που υπάρχει για κάθε έναν από εμάς και από κάτι... και το μόνο που έχει να κάνει είναι να το βρει... Και μπορεί να είναι και πάνω από ένα «κάτι»... μπορούν να είναι πολλά τα «κάτι» που μας γεμίζουν... Εύχομαι η ζωή... να με οδηγήσει να βρω τον δρόμο μου... Εύχομαι εγώ να οδηγήσω την ζωή, αν εκείνη δεν καταφέρει να με οδηγήσει... Ξέρεις αισθάνομαι πως τα περιθώρια στενεύουν... τα όρια αρχίζουν να με στριμώχνουν... κι είναι στιγμές που ξεχνάω πως... οποιαδήποτε στιγμή στην ζωή σου έχεις δικαίωμα να ζήσεις. Δεν είναι σωστό να παραιτηθείς. Όχι για τους άλλους, για εσένα. Δεν είναι ωραίο, να σταματήσεις. Δεν θα μάθεις ποτέ τι θα συνέβαινε αν συνέχιζες. Αισθάνομαι, για άλλη μια φορά στην ζωή μου, απέραντα μόνη μου. Είναι λογικό. Γνωρίζω ακριβώς γιατί αισθάνομαι έτσι. Ξέρω τους λόγους και το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε αυτό το συναίσθημα. Αλλά πια δεν κάνω το λάθος που έκανα παλιά. Δεν θα με αφήσω να πέσω στην αυτολύπηση. Δεν θα ριχτώ στα πατώματα. Δεν θα κοιτάζω τα ταβάνια. Δεν ξέρω τι θα κάνω αλλά αυτά δεν θα τα κάνω. Δεν μπορώ να σώσω όλους τους ανθρώπους γύρω μου. Πολλές φορές, αισθάνομαι πως αυτή είναι η αποστολή μου σε αυτήν την ζωή, να βοηθάω τους άλλους. Και θα τους βοηθάω όπως, όσο και όταν μπορώ, με τις δικές μου δυνάμεις. Έχω, όμως, κι άλλες αποστολές. Σημαντικές κι αυτές. Μία από αυτές είναι πως... ήρθε η στιγμή να γίνω αυτό που είμαι. Καμία ανάγκη για να κρυφτώ. Καμία ανάγκη για να φανερωθώ. Μόνη ανάγκη να υπάρξω, όπως είμαι, όπως κι αν είμαι. Καμία ανάγκη να ψιθυρίσω, καμία ανάγκη να φωνάξω, μόνη ανάγκη να μιλήσω ή να σιωπήσω. Ανάλογα με την κατάσταση. Μόνη ανάγκη... η φωνή ή η σιωπή. Αλλά η δική μου φωνή και η δική μου σιωπή. Είμαι εδώ. Έτοιμη για όλα. Ξανά. Από την αρχή. Μηδέν. Τίποτα. Κενό. Για να υπάρξει Κάτι. Ένα. Ή περισσότερα. Αυτά νομίζω είναι αρκετά. Για τώρα. Για εδώ. Σε ευχαριστώ γράψιμο που υπάρχεις στην ζωή μου. Σε ευχαριστώ ζωή που υπάρχεις στο γράψιμο μου. Ευχαριστώ.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Δεκέμβριος)


1.12.2017 Παρασκευή

Είδα τόσους εφιάλτες που ξύπνησα και η πραγματικότητα μου φάνηκε σχεδόν ονειρική.


2.12.2017 Σάββατο

Ξέχασα να απαντήσω σε κάτι που ήθελα να ρωτήσω...


3.12.2017 Κυριακή

Ξέχασα να ρωτήσω σε κάτι που ήθελα να απαντήσω...

-

Είναι και κάτι Κυριακές που εύχονται να ήταν Δευτέρες... Ο κόσμος τις θεωρεί τρελές μα εκείνες θεωρούν τρελό τον κόσμο...


4.12.2017 Δευτέρα

Είναι και κάτι Δευτέρες που εύχονται να ήταν Κυριακές. Ο κόσμος τις θεωρεί λογικές μα εκείνες θεωρούν παράλογο τον κόσμο.


5.12.2017 Τρίτη

Είναι και κάτι Τρίτες που δεν τους αρέσει που είναι τρίτες. Θα ήθελαν να είναι πρώτες ή, τουλάχιστον, δεύτερες. Η τρίτη θέση δεν τις ικανονοποιεί και δεν καταλάβαινουν πόσο δεν έχει σημασία η θέση ή το όνομα... Θα ήθελαν να ήταν άλλες, να ήταν αλλιώς... κι έτσι στερούν από τον εαυτό τους το ότι είναι αυτές που είναι και το ότι είναι έτσι όπως είναι. Δεν είναι ευχαριστημένες γιατί σκέφτονται συνέχεια το τι θα μπορούσαν να είναι. Μα το τι θα μπορούσαν να είναι δεν πάει μόνο προς τα πάνω πάει και προς τα κάτω. Δεν πάει μόνο προς το καλύτερο, πάει και προς το χειρότερο. Κι αντί να δουν τα καλά, εστιάζουν στα κακά κι αντί να χαρούν με τα θετικά, θρηνούν με τα αρνητικά. Κι έτσι μένουν διαρκώς στα ενδιάμεσα και στα ουδέτερα. Στο να τις προσπερνάνε οι άλλοι και στο να προσπερνάν οι ίδιες τον εαυτό τους. Γιατί; Επειδή είναι τρίτες κι επειδή λέγονται Τρίτες.

-

Υπάρχει μια μελαγχολία στην ατμόσφαιρα ή υπάρχει μια ατμόσφαιρα στην μελαγχολία;

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


29.11.2017 Τετάρτη

Οι άνθρωποι που μιλάνε συνέχεια άσχημα για τους άλλους συνήθως δεν έχουν να πουν τίποτα όμορφο για τον εαυτό τους.


30.11.2017 Πέμπτη

Είμαστε σε εκείνο το σημείο μεταξύ τέλους κι αρχής. Τέλος Νοεμβρίου. Αρχή Δεκεμβρίου. Κι εμείς; Κάπου στην μέση μεταξύ Φθινοπώρου και Χειμώνα να ζούμε την δική μας Άνοιξη έχοντας μέσα μας το Καλοκαίρι...

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


28.11.2017 Τρίτη

Ένιωθα φίλους μου τους συγγραφείς... που έγραψαν εκείνα τα βιβλία που σημάδεψαν την ζωή μου... Ένιωθα φίλους μου τους μουσικούς... που έγραψαν εκείνες τις μουσικές που συνόδεψαν την ζωή μου... Ένιωθα φίλους μου τους ηθοποιούς... που έπαιξαν παραστάσεις με τέτοιο τρόπο που με σημάδεψαν... Ένιωθα φίλους μου τους σκηνοθέτες... που έφτιαξαν ταινίες με τέτοιο τρόπο που με συνόδεψαν... Ένιωθα φίλους μου τους ζωγράφους και τους φωτογράφους που με τους πίνακες και τις φωτογραφίες τους με σημάδεψαν και με συνόδεψαν... Ναι, όλα αυτά (και πολλά άλλα ακόμα) και όλοι αυτοί (και πολλοί άλλοι ακόμα) με συνόδεψαν και με σημάδεψαν... Άργησα να γνωρίσω και κάποιους άλλους φίλους. Αυτούς τους ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια. Τους σκιτσογράφους... που είναι και ζωγράφοι και συγγραφείς... και φωτογράφοι και σκηνοθέτες θα έλεγε κανείς... και που με τις μικρές ιστορίες τους με κάνουν να αισθάνομαι καλύτερα την μεγάλη ιστορία. Είναι αυτοί που τυχαίνει να σημαδεύουν και να συνοδεύουν ιδιαίτερα το τώρα μου. Μαζί, φυσικά, και με κάποιους άλλους... Τους πραγματικούς μου φίλους. Τους Φίλους μου. Αυτούς που είναι Εδώ.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


24.11.2017 Παρασκευή

Σαν Σήμερα... Αν είχα μαγαζί... θα έβγαζα όλα τα προϊόντα από την βιτρίνα μου και θα έβαζα ένα τεράστιο σιελ χαρτόνι το οποίο θα κάλυπτε όλη την βιτρίνα και θα έγραφα στην μία επάνω γωνίτσα του (μόνο στην μία γωνίτσα για να επικρατεί το γαλάζιο), μαζί με ένα βέλος που δείχνει προς τα επάνω, "Blue Friday". Δωρεάν ουρανός. Και σήμερα και κάθε μέρα. Έτσι. Για απλή υπενθύμιση. (Βέβαια, αυτός είναι μάλλον κι ένας από τους λόγους που αν είχα μαγαζί θα έκλεινε πριν καλά καλά ανοίξει. Το μυαλό μου είναι επινοητικό μα όχι επιχειρηματικό.).


25.11.2017 Σάββατο

Ο μόνος τρόπος να μην περιμένεις την ευτυχία είναι να την ζεις.


26.11.2017 Κυριακή

Στο τίποτα, γεννιέται κάτι, που σε οδηγεί κάπου, που φτάνεις κάπως, και αισθάνεσαι κάποιος, και γίνεσαι κανείς, και βρίσκεσαι στο τίποτα (που γεννιέται κάτι, που σε οδηγεί κάπου, που...)...


27.11.2017 Δευτέρα

Ξεπλένει η βροχή το παρελθόν κι εμφανίζει το παρόν...

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


18.11.2017 Σάββατο

Μην βιάζεσαι να υποτιμήσεις κάτι που μπορεί αργότερα να σε οδηγήσει κάπου που θα βρεις κάτι που θα θες να τιμήσεις.


19.11.2017 Κυριακή

Αντί να παίρνεις και να δίνεις, να προσφέρεις και να αποδέχεσαι.


20.11.2017 Δευτέρα

Αν σου στερήσουν τα δικαιώματά σου όταν είσαι παιδί είναι πιο δύσκολο να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου όταν θα είσαι μεγάλος.


21.11.2017 Τρίτη

Μην αφήνεις την κούραση να σου στερεί την δημιουργία.


22.11.2017 Τετάρτη

Μην αφήνεις την ενοχή να σου στερεί την εξέλιξη.


23.11.2017 Πέμπτη

Κάθισα σε ένα τραπέζι και σκέφτηκα πως η ζωή μου δεν είναι όπως θα την ήθελα να είναι. Τελείωσα τον καφέ μου κι έτσι όπως άφησα το φλυτζάνι κάτω ήξερα πως η διαδικασία είχε ξεκινήσει. Σηκώθηκα και η ζωή μου είχε ήδη αλλάξει.

-

Υπάρχουν αλλαγές που χρειάζονται χρόνους κι αλλαγές που χρειάζονται τρόπους.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


13.11.2017 Δευτέρα

Εμείς έχουμε χάσει την επαφή με τα συναισθήματά μας και τα συναισθήματά μας έχουν χάσει την επαφή μας με εμάς.


14.11.2017 Τρίτη

Και τελικά τι συμβαίνει; Οι άνθρωποι δεν θέλουν τα συναισθήματα ή μήπως τα συναισθήματα δεν θέλουν τους ανθρώπους;


15.11.2017 Τετάρτη

Πάρε τον χρόνο. Κοίτα τον χρόνο.
Βγάλε τον τόνο. Βάλε τον τόνο.
Αφαίρεσε το «ν», άλλαξε θέση στο «ρ».
Κάνε, εύκολα και γρήγορα, τον χρόνο... χορό.


16.11.2017 Πέμπτη

Βυθίζομαι στο σκοτάδι κι επιπλέω στο φως. Κολυμπάω και στα δύο. Απλά χρειάζομαι μάσκα, στολή, οξυγόνο για να τα βγάλω πέρα με το σκοτάδι. Ενώ στο φως είμαι μόνο εγώ.


17.11.2017 Παρασκευή

Θλίψη και Βροχή... Αγώνες και Σταγόνες...

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


8.11.2017 Τέταρτη

Κάποτε ένιωθα ένα μικρό μικρούτσικο μηδενικό. Έπειτα αγάπησα αυτό που είμαι κι έγινα ένα μεγάλο τεράστιο μηδέν. Κι ενώ ο κόσμος θεωρεί πως το να είσαι ένα μηδενικό δεν είναι κάτι εγώ γνωρίζω πως το να είσαι το μηδέν είναι αρχή των πάντων.


9.11.2017 Πέμπτη

Το πλην για να γίνει συν χρειάζεται να προσθέσεις κάτι. Μία γραμμή. Το συν για να γίνει πλην χρειάζεται να αφαιρέσεις κάτι. Μία γραμμή. Από το πλην στο συν και από το συν στο πλην... μία γραμμή διαφορά. Από την αφαίρεση στην πρόσθεση και από την πρόσθεση στην αφαίρεση... μία στιγμή διαφορά. Στην ζωή χρειάζονται και οι προσθέσεις και αφαιρέσεις, όλες οι γραμμές και όλες οι στιγμές. Όλα τα σύμβολα χωράνε σε έναν σύμβουλο που λέγεται ζωή.


10.11.2017 Παρασκευή

Καμιά φορά... όταν βρίσκω τις στιγμές χάνω τις μέρες...
(Δεν θυμάμαι ούτε τι μέρα ούτε τι ώρα είναι όταν ζω τα δευτερόλεπτα).


11.11.2017 Σάββατο
Δεν υπάρχει κανένα αρκετά καλό ζέσταμα για να σε προστατεύσει από τους τραυματισμούς της ζωής.


12.11.2017 Κυριακή

Όταν τρέχουμε όλοι μαζί, το απλό τρέξιμο γίνεται κοινός αγώνας.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


6.11.2017 Δευτέρα

Δεν είναι τέλειο που έχω μανία με την τελειομανία.


7.11.2017 Τρίτη

Από τα πολλά τα λίγα κι από τα λίγα τα πολλά,
Από τα απλά τα σύνθετα κι από τα σύνθετα τα απλά,
απλώνουμε, μαζεύουμε, κόβουμε την ζωή,
κι αυτά που επιλέγουμε, φέρνουμε στην σκηνή.
Δημιουργούμε Τέχνη από όπου γεννηθεί,
κι από τις συγκινήσεις φτιάχνουμε μουσική.
Τις αναμνήσεις μετατρέπουμε σε όμορφο χορό,
κι όλα τα διάφορα «εκεί» μεταμορφώνουμε σε «εδώ».
Από το «πριν» κι απ’ το «μετά», σε αυτήν την ανηφόρα,
να μας γεμίσει τα κενά, έρχεται αυτό το «τώρα».
Όλα τα δύσκολα εύκολα, αρκεί να τα αλλάξεις,
και λίγο διαφορετικά με τρόπο να κοιτάξεις.
Δεν είσαι κάπου αλλού εσύ, αυτή είναι η στιγμή σου,
Δεν είναι ανάγκη να σ’ το πει άλλος για την ζωή σου.
Πάμε να δημιουργήσουμε όνειρα στον αέρα,
Πάμε να ζήσουμε πολύ, να πάμε πάρα πέρα!

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


5.11.2017 Κυριακή


«Συγνώμη που δεν έχω τίποτα να σε κεράσω.» Μου είπε.

Τότε εγώ απλώσα το χέρι μου και πήρα κάτι από ένα άδειο μπολ.

Με κοίταξε ερωτηματικά.

«Όταν δεν έχω τίποτα να κεράσω κάποιον, τον κοιτάω στα μάτια, του δείχνω ένα από τα όμορφα άδεια μπολ μου και του λέω «Να σε κεράσω λίγη αγάπη;». Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος να έχει αρνηθεί αυτό το κέρασμά μου. Με το που είδα το μπολ σου μου φάνηκε γεμάτο. Μάλιστα δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Αισθανόμουν το χέρι μου να θέλει να πάει ασυγκράτητα προς τα εκεί. Ελπίζω να μην σε πειράζει να το πάρω μαζί μου και να το δοκιμάσω στο σπίτι...» (Κούνησε αρνητικά το κεφάλι). Έκανα μια μικρή παύση, κοιτάζοντας το χέρι μου, κι έπειτα ρώτησα «Αλήθεια τι με κέρασες;».

«Ελπίδα». Μου είπε κοιτάζοντάς με σαν να μην είμαι ανθρώπινη.

«Είναι ακριβώς ό, τι χρειαζόμουν! Σε ευχαριστώ για το κέρασμα». Είπα κι έφυγα.

Τα πιο ωραία κεράσματα είναι αυτά που φαίνονται μόνο στα μάτια τα δικά μας και μόνο εμείς γνωρίζουμε ποια είναι η γεύση τους.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


4.11.2017 Σάββατο

Δεν είμαι τα δευτερόλεπτα ή τα λεπτά ή οι ώρες ή οι μέρες ή οι εβδομάδες ή οι μήνες ή τα χρόνια ή οι αιώνες... Δεν είμαι τα πρωινά ή τα μεσημέρια ή τα απογεύματα ή οι νύχτες... Δεν είμαι οι εποχές... Είμαι αυτά που συμβαίνουν στα δευτερόλεπτα, αυτά που γίνονται στα λεπτά, αυτά που σκέφτομαι με τις ώρες, αυτά που αισθάνομαι για μέρες, αυτά που εξελίσσονται για εβδομάδες, αυτά που αναπτύσσονται για μήνες, αυτά που γίνομαι για χρόνια και αυτά που συνεχίζουν για αιώνες. Είμαι το ξύπνημα τα πρωινά, οι βόλτες τα μεσημέρια, οι συζητήσεις τα απογεύματα, οι αγκαλιές τις νύχτες. Είμαι τα φύλλα των δέντρων, το χρώμα των λουλουδιών, η ζέστη του ήλιου και το κρύο του χιονιού. Δεν είμαι αυτό που λέει ο χρόνος. Είμαι αυτό που λέω εγώ στον χρόνο. Είμαι αυτά που κάνω και αυτά που νιώθω. Είμαι αυτά που σκέφτομαι και αυτά που γίνομαι. Τα ρολόγια δείχνουν τον χρόνο αλλά δεν δείχνουν την ζωή. Τα ημερολόγια δείχνουν τις ημερομηνίες αλλά δεν δείχνουν τα γεγονότα. Κανένα ρολόι και κανένα ημερολόγιο δεν χωράει την ζωή σου. Τα βιογραφικά δείχνουν κάποια γελοία σημεία αλλά δεν δείχνουν την πορεία. Κανένα βιογραφικό δεν σε χωράει. Δεν είμαι αυτά που λέω εγώ για εμένα. Δεν είμαι αυτά που λένε οι άλλοι για εμένα. Είμαι αυτά που κάνω καθημερινά. Δεν βρίσκομαι στα λόγια, βρίσκομαι στις πράξεις. Με συναντάς στις λέξεις μα με γνωρίζεις στις επιλογές. Και με αγαπάς; Στο σύνολο. Είμαι και γράμματα, είμαι και πράγματα. Είμαι και στα λόγια, είμαι και στα γραπτά. Είμαι και στις δράσεις, είμαι και στις αποδράσεις, είμαι και στις αντιδράσεις. Είμαι σίγουρα και στις επαναστάσεις. Είμαι στους πόνους, είμαι στους δρόμους. Είμαι και στους υπονόμους. Είμαι στα χαμηλά, είμαι στα ψηλά, είμαι και στα ενδιάμεσα. Είμαι σε όλα, είμαι παντού, είμαι σε τίποτα, είμαι και πουθενά. Στα μάτια μου θα τα δεις όλα και στα χέρια μου δεν θα νιώσεις τίποτα.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


4.11.2017 Σάββατο

Καμιά φορά αισθάνομαι πως ζω μέσα σε ένα ρολόι. Δεν είμαι ούτε ο μικρός ούτε ο μεγάλος δείκτης. Δεν είμαι ούτε και κανένας αριθμός. Είμαι το κέντρο του ρολογιού. Αυτό το ταλαιπωρημένο κέντρο που του έχουν καρφιτσώσει τους δείκτες επάνω του. Που το έχουν υποχρεώσει να είναι εκεί, τρυπημένο, ακινητοποιημένο, αδρανοποιημένο και να μετράει τον χρόνο χωρίς να τον μετράει. Τουλάχιστον, οι δείκτες κινούνται. Εκείνο δεν κινείται. Τουλάχιστον, οι αριθμοί έχουν κάποιο νόημα. Εκείνο δεν έχει κάποιο νόημα. Κι έτσι στέκομαι εκεί σαν μέρος ενός όλου που δεν με εκφράζει. Γιατί εγώ δεν θέλω να μετράω τον χρόνο, θέλω να τον ζω. Γιατί εγώ δεν θέλω να μετράω, θέλω να αγαπάω. Κι αυτό το τικ τακ της ζωής μου μου θυμίζει το ζιγκ ζαγκ που θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να περπατάω, να τρέχω, να κάνω ελιγμούς, να πηδάω ψηλά, να κυλιέμαι χαμηλά... κι αντί για αυτά... βρίσκομαι σε ένα σημείο τρύπιου χρόνου και περιορισμένου χώρου. Οι δυνατότητές μου είναι κάτω από εμένα. Οι ικανότητές μου είναι κάτω από εμένα. Κι έτσι ζω με εμένα, ικανοποιημένη με τα ελάχιστα και μην τολμώντας να ζητήσω τα παραπάνω... καταστρέφοντας τους δείκτες και σπάζοντας το ρολόι. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτή. Είναι μόνο μια εκδοχή μου. Αυτό που θα μπορούσα να γίνω κάπου υπάρχει. Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω να το δω ή να το ζω.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Νοέμβριος)


1.11.2017 Τετάρτη

Όταν δεν βρίσκω τίποτα να πω, ζωγραφίζω κάτι.


2.11.2017 Πέμπτη

Δοκίμασε να δοκιμάσεις...


3.11.2017 Παρασκευή

Καμιά φορά αισθάνομαι πως ζω μέσα σε μια κλεψύδρα και μένω μόνιμα σε εκείνο το στενό σημείο-πέρασμα. Έχω εγκλωβιστεί εκεί κι αν καταφέρω να απεγκλωβιστώ δεν ξέρω αν θα είναι για καλό γιατί θα πέσω προς τα κάτω και η πορεία μου θα είναι μη ανοδική. Ο μόνος τρόπος να πάω προς τα πάνω είναι να σκαρφαλώσω μα τα τοιχώματα της κλεψύδρας γλιστράνε. Δεν έχεις από πουθενά να πιαστείς και πουθενά να πας. Κι ακόμα κι αν κατάφερνες, με κάποιο μαγικό τρόπο, να σκαρφαλώσεις κι εκεί θα έβλεπες την ματαιότητα των πραγμάτων αφού δεν θα μπορούσες να πας κάπου ακόμα πιο ψηλά. Και θα ανακάλυπτες πως θα συναντούσες τοιχώματα και προς πάνω και προς τα κάτω. Ο μόνος τρόπος να ελευθερωθείς είναι να σπάσεις την κλεψύδρα σκορπίζοντας τον χώρο και τον χρόνο. Και μετά να περπατήσεις στο κενό έξω από αυτόν. Να αιωρηθείς στην ζωή.

-

Ένιωθα πάντα κόκκος άμμου. Μα όχι ελεύθερος κόκκος σε κάποια παραλία. Εγλωβισμένος κόκκος σε κάποια κλεψύδρα.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Οκτώβριος)


28.10.2017 Σάββατο

Όταν δεν ξέρεις τι να γράψεις γράψε για το ότι δεν ξέρεις τι να γράψεις.


29.10.2017 Κυριακή

(Αλλαγή Ώρας).
Εσείς αλλάξατε την Ώρα σε Τώρα;


30.10.2017 Δευτέρα

Όσα δεν φέρνει η ζωή και δεν τα έχει η μέρα,
άμα τα έχεις μέσα σου τα φέρνεις στον αέρα,
δημιουργείς από το τίποτα όσα επιθυμείς,
κι εκείνα που δεν βρίσκονται εσύ θα μας τα βρεις.
Γιατί υπάρχουν Άνθρωποι που φέρνουν αλλαγές,
και είναι γεννημένοι για αποστολές πολλές,
ενώνονται όλες βέβαια σε μία διαδρομή,
να κάνουνε καλύτερη ετούτη την ζωή.


31.10.2017 Τρίτη

Από το να με κεράσεις ή να με φοβίσεις,
προτιμάω το να με αγκαλιάσεις ή να με αγαπήσεις.

Και σκέφτηκε η... Μαριλού.

(Οκτώβριος)


25.10.2017 Τετάρτη

Καμιά φορά για τα συναισθήματα δεν υπάρχουν λόγια και για τα λόγια δεν υπάρχουν συναισθήματα.


26.10.2017 Πέμπτη

Καφές. Κανέλα. Κέικ. Η Καθημερινότητα της Κάθε Καρδιάς Κουβαλάει τα Κ της. ...


27.10.2017 Παρασκευή

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας υπέροχος καφές. Ένας καφές μοσχομυριστός, ζεστός και φρέσκος. Και γνώρισε την όμορφη κανέλα. Κι εκείνη μοσχομύριζε κι ας είχε εντελώς διαφορετική μυρωδιά από την δική του. Με το ωραίο της άρωμα τον έφερε κοντά της. Με το ωραίο του άρωμα την έφερε κοντά του. Και με το πρώτο άγγιγμα ερωτεύτηκαν. Και με την πρώτη αίσθηση ενώθηκαν. Και τότε το άρωμά τους έγινε πιο έντονο από ποτέ και η γεύση τους πιο ωραία από ποτέ. Από τότε έγιναν αχώριστοι. Λένε... πως οι άνθρωποι που πίνουν καφέ με κανέλα, οι άνθρωποι που πίνουν κανέλα με καφέ, είναι άνθρωποι των έντονων γεύσεων και των μοσχομυριστών αισθήσεων. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Αλλά από όταν γνώρισα τον καφέ με την κανέλα, μαζί... δεν μπόρεσα ποτέ να τους ξαναφανταστώ χώρια. Τι ωραίο! Να μπορούν να υπάρξουν χωριστά και να εντυπώσιαζουν τον κόσμο. Να μπορούν να υπάρξουν και μαζί και να ενθουσιάζουν τον κόσμο. Υπάρχουν οι άνθρωποι του καφέ. Υπάρχουν οι άνθρωποι της κανέλας. Και υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι... του καφέ και της κανέλας, της κανέλας και του καφέ...