1/24/16

Εκείνοι




Εκείνος της είπε πως δεν είναι δημιουργικός.
Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει.
Για αυτό και δεν ζητάει κάτι παραπάνω για την ζωή του. Σε ένα γραφείο; Σε ένα γραφείο, ναι... Μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή σε αυτό το γραφείο. Δεν του αρέσουν οι άνθρωποι. Δεν του αρέσουν οι συνθήκες. Αλλά το γραφείο; Το συνήθισε. Έχει γίνει ο ίδιος γραφείο. Και δεν μπορεί τίποτα παραπάνω να ζητήσει από αυτό που ήδη έχει. Του αρκεί; Του αρκεί, ναι...

Εκείνη δεν είπε τίποτα. Έφυγε. Πήρε μια σκάλα. Ανέβηκε στο πατάρι. Έψαξε σε δέκα κούτες. Ήταν στην τελευταία. Κατέβηκε από το πατάρι. Έβαλε την σκάλα στην θέση της. Πήγε και τον βρήκε και του το έδωσε. Εκείνη, σε Εκείνον, έδωσε Εκείνο. Εκείνο το χαρτί που είχε γράψει Εκείνος μικρός.
«Ποτέ δεν ήσουν δημιουργικός;» τον ρώτησε.
Ενώ έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του, Εκείνος ψιθύρισε «Το είχα ξεχάσει...» και Εκείνη, απάντησε «Εγώ πάλι, όχι.» και συνέχισε «Μπορείς να μου πεις ό,τι θες. Μπορείς να μου πεις πως είσαι ικανοποιημένος με το γραφείο σου. Έχεις δικαίωμα να νιώθεις όπως θέλεις. Μα δεν είναι σωστό να μου λες εμένα, εμένα!, πως εσύ, εσύ!, δεν ήσουν ποτέ δημιουργικός και πως ποτέ δεν θα γίνεις... Αυτή είναι μια μικρή απόδειξη που έτυχε να κρατήσω, υπήρχαν τότε τόσες δικές σου δημιουργίες... που χάθηκαν, πετάχτηκαν, σκίστηκαν, σβήστηκαν... Κάποτε ήθελες να γίνεις αυτό. Κάποτε έβλεπες τον κόσμο έτσι.» είπε και έφυγε... «Α! Και το χαρτάκι το θέλω! Σου το αφήνω για λίγο... Είναι ένα δώρο που μου έδωσε κάποτε, παλιά, ένας δημιουργικός μου φίλος...» του φώναξε από μακρυά...

Εκείνος έμεινε να κοιτάζει το χαρτί...
Στην μια μεριά του χαρτιού, οι λέξεις.
Στην άλλη μεριά του χαρτιού, οι εικόνες.
Κάποτε ήθελε να γίνει σκηνοθέτης.
Κάποτε έβλεπε τον κόσμο μέσα από πλάνα.
Τώρα ποιο ήταν άραγε το πλάνο της ζωής του;
Είχε γίνει ένα μικρό ανθρωπάκι κι αυτός μέσα σε ένα μικρό τετραγωνάκι σαν κι αυτά που ζωγράφιζε για να δηλώσει πώς θα γυριστούν οι σκηνές της ταινίας που ήθελε κάποτε να γυρίσει...
Μα η ζωή του δεν ήταν ταινία...
Δεν ήταν ευχαριστημένος στο γραφειο...
Δεν του αρκούσε αυτή η ζωή...
Ήθελε κάτι παραπάνω...
Ήθελε πολλά παραπάνω...
Σε ένα γραφείο; Σε ένα γραφείο, όχι...
Δεν μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή σε ένα γραφείο.
Του αρκεί; Δεν του αρκεί, όχι...
Ήταν δημιουργικός.
Είναι δημιουργικός.
Και άρχισε να φτιάχνει καινούρια τετράγωνα με καινούρια ανθρωπάκια... Και άρχισε να γράφει καινούριους διαλόγους με καινούριες λέξεις...
Και έβγαλε το γραφείο από την ζωή του... και το έβαλε στα ζωγραφισμένα τετραγωνάκια του, αιχμαλωτίζοντας το για πάντα σε ένα πλάνο μιας ταινίας και σβήνοντάς το από το πλάνο μιας ζωής...

Εκείνη δεν την ξαναείδε. Ευθυνόταν Εκείνος. Της είπε πως δεν θέλει να την ξαναδεί. Είχε θυμώσει μαζί της επειδή του ξύπνησε όσα δεν ήθελε να ξυπνήσουν. Της είχε δώσει πίσω το χαρτί... και της είχε πει να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ στην ζωή του. Ποτέ; ΠΟΤΕ. Είχε δυσκολευτεί τόσο για να περάσει από την ζωή του γραφείου στην ζωή του κινηματογραφείου... Ω! Είχε δυσκολευτεί τόσο μα τόσο πολύ! Και δεν μπορούσε να της το συγχωρέσει... Αλλά τώρα μετά από τόσα χρόνια, ήθελε, τόσο, μα τόσο πολύ, να την ξαναδεί. Δεν ευθυνόταν Εκείνη για όσα Εκείνος είχε μέσα του δει, για όσα υπήρχαν μέσα του ήδη... Της είχε μιλήσει άσχημα... Πολύ... Γνώριζε τα σημεία που την πονάνε... και τα χρησιμοποίησε όλα για να την πληγώσει. Αλλά το είχε μετανιώσει... Τώρα ήταν ένας διάσημος σκηνοθέτης... και όλα οφείλονταν σε Εκείνο το χαρτάκι του που Εκείνη είχε κρατήσει... Νόμιζε πως Εκείνη τώρα θα ερχόταν σε αυτόν... Τώρα που είχε φήμη, δόξα... Πως θα ξαναεμφανιζόταν... αλλά όχι... Εκείνη τήρησε αυτό που Εκείνος της είπε... «Δεν θέλω να σε ξαναδω ποτέ.» Ποτέ; ΠΟΤΕ. Μετά από πολλά πολλά πολλά χρόνια... Την είδε να κάθεται... Σε ένα γραφείο; Σε ένα γραφείο, όχι... Εκείνη ποτέ δεν θα καθόταν σε ένα γραφείο... Σε ένα παγκάκι. Καθόταν και περίμενε. Κάποιον; Κάτι; Κάθισε κι εκείνος μαζί της. «Συγνώμη.» της είπε κι Εκείνη απλά τον κοίταξε. Κι έτσι με μια απλή λέξη και με ένα απλό βλέμμα, μπήκε ξανά στα πλάνα της ζωής του...

Για Εκείνον γνωρίζουμε πως έγινε διάσημος σκηνοθέτης, και είναι ευχαριστημένος με την ζωή του... Στο σπίτι του υπάρχει το εξής χαραχτηριστικό... Δεν υπάρχει ούτε ένα γραφείο...

Για Εκείνην δεν γνωρίζουμε τίποτα. Πέρα από ένα χαρτάκι που έγραψε Εκείνη μικρή και που υπάρχει κι Εκείνο σε μία από τις δέκα κούτες στο πατάρι... Μα δεν μπορούμε να σας πούμε ακόμα τίποτα για Εκείνο το χαρτάκι... πριν να μάθουμε προς τα πού θα πάει η δική της η ζωή... Γιατί για Εκείνο το δικό της χαρτάκι γνωρίζει μόνο Εκείνη κι Εμείς... κανένας άλλος... Και μας έχει ζητήσει να το διαβάσουμε σε 20 χρόνια από σήμερα... Ναι, ναι, σε 20 χρόνια...

Για Εκείνους γνωρίζουμε... πως ακόμα είναι ο ένας στην ζωή του άλλου... Τους αρκεί; Τους αρκεί...

No comments:

Post a Comment