1/14/16

Σε αυτό το μάθημα...


Σε αυτό το μάθημα, αν και μου άρεσε πολύ, (μάλιστα ήταν από τα αγαπημένα μου), είχα κάνει (σπάνιο για εμένα), πολλές απουσίες. Κάτι γινόταν σε σχέση με το στάδιο που βρισκόμουν σε σχέση με το θέατρο και με το πώς ένιωθα συνολικά. Ήμουν μικρή, είχα πονέσει ήδη πολύ από το θέατρο και είχα αρχίσει να νιώθω περίεργα συνολικά... Περνούσαν τα μαθήματα κι εγώ ακόμα δεν είχα παρουσιάσει... Κάποια στιγμή, το πήρα απόφαση και κάθισα και έκανα τα γνωστά, τα δικά μου... Δούλεψα πάρα πολύ πάνω σε αυτό που θα παρουσίαζα, αποφασισμένη την επόμενη φορά να παρουσιάσω. Έτσι όταν ήρθε εκείνο το μάθημα, χωρίς δεύτερη σκέψη, σηκώθηκα στην σκηνή. Και άρχισα απλά να κάνω αυτό που είχα προετοιμάσει. Για εμένα ήταν κάτι «απλό» δεν ένιωθα πως κάνω κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο. Έκανα αυτό που είχα οργανώσει, σχεδιάσει, προετοιμάσει. Και ήμουν απλά μέσα σε αυτό. Ο δάσκαλος μου, πριν τελειώσω, σηκώθηκε και βγήκε από την τάξη κλαίγοντας και έμεινα εγώ αμήχανη πάνω στην σκηνή να κοιτάζω ένα ακινητοποιημένο, παγωμένο, τμήμα. Δεν είχα καταλάβει τι έχει συμβεί... και τα πρόσωπα των συμμαθητών μου δεν με βοηθούσαν να καταλάβω. Τους κοίταζα γεμάτη απορία... Ένιωθα την απέραντη σιωπή... και όταν παρουσίαζα και μετά... αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει... Προσπάθησα να εστιάσω σε εμένα... Δεν ήξερα να μείνω πάνω στην σκηνή ή να κατέβω... Αποφάσισα να μείνω και να περιμένω... Όλα έγιναν τόσο γρήγορα... Ο δάσκαλος μου ξαναεπέστρεψε... σε ένα όσο να’ ναι αποσυντονισμένο τμήμα... κι εγώ απλά συνέχισα από εκεί που είχα σταματήσει...

Την επόμενη μέρα (ή μερικές μέρες μετά) ένας άλλος δάσκαλος μου (που έχω την αίσθηση πως ήταν πιο συνηθισμένος στις δικές μου παρουσιάσεις) με ρώτησε τι έκανα πάλι πάνω στην σκηνή και βγήκε από το μάθημα ο δάσκαλος κλαίγοντας και πήγε στο γραφείο. Εγώ απάντησα «Τίποτα...» ή «Δεν ξέρω...» ή κάτι τέτοιο... Ο δεύτερος δάσκαλος μου νομίζω ότι με αντιμετώπισε σαν να άρχισαν πάλι τα «μετριοπαθικά» μου ή σαν να μην ήθελα να πω τι είχε συμβεί... Όμως, ήταν η αλήθεια... Στην συγκεκριμένη περίπτωση... Δεν είχα καταλάβει... Ήταν από εκείνες τις φορές που κάνεις κάτι που σου αρέσει πάνω στην σκηνή, το έχεις προετοιμάσει, έχεις κάνει πρόβες, νιώθεις την δύναμή του αλλά... αυτό δεν σημαίνει πως περιμένεις πως μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο που σε παρακολουθεί να φύγει δακρυσμένος ή κλαίγοντας...

Και νομίζω... σε αυτό το σημείο γεννιέται και ένα μέρος της μαγείας του θεάτρου...

Στο σημείο που ο ηθοποιός προκαλεί στον θεατή κάτι τόσο έντονο που ούτε ο ίδιος δεν το περιμένει...

«Ούτε ο ίδιος»; «Ούτε ο ίδιος».
Είτε ο ηθοποιός. Είτε ο θεατής. Είτε και ο ηθοποιός και ο θεατής...

No comments:

Post a Comment