Καμιά φορά, αισθάνομαι σαν...

Μερικές φορές, αισθάνομαι σαν πορσελάνη. Γεννήθηκα στον φλοιό της γης σαν μια φυσική ουσία κι έπειτα έγινα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ανθρώπους. Με πήραν, με επεξεργάστηκαν, με διαμόρφωσαν, με χρησιμοποιήσαν. Έχω την σύσταση του χώματος, έχω το λευκό του χρώματος. Με έφτιαξαν έτσι ώστε να είμαι πιο όμορφη στα μάτια τους. Κι έπειτα με τοποθέτησαν σε ράφια και ντουλάπια και τραπέζια... να με βλέπουν... να με θαυμάζουν... να με κοιτάζουν... και να φοβούνται να με αγγίξουν μην με σπάσουν... Υπάρχω σε διάφορα σχέδια και σχήματα... Μπορεί να είμαι φλυτζάνι... μπορεί να είμαι βάζο... Μπορεί να είμαι το οτιδήποτε... Μπορώ να είμαι οτιδήποτε... Ό, τι με έκαναν να είμαι... αλλά όχι ό,τι θέλησα εγώ να είμαι... όχι ό,τι ζήτησα να γίνω... Κι από την μία είναι γερό το υλικό μου... Αδιαπέραστο... Ικανό να αντισταθεί στις δυσκολίες... Κι από την άλλη είναι τόσο εύθραυστο... Αδιάπλαστο... Έτοιμο να σπάσει στις απογοητεύσεις... Καμιά φορά, με χρησιμοποιούν μόνο σε σημαντικές καταστάσεις, σε κάποια γιορτή ή σε κάποια σημαντική στιγμή της ζωής τους. Κι έτσι όλο τον υπόλοιπο χρόνο είμαι σε ένα σημείο και στέκομαι και περιμένω... γιατί δεν έχω πόδια για να φύγω από εκεί που βρίσκομαι... γιατί δεν έχω χέρια για να δραπετεύσω από εκεί που είμαι... Έτσι κοιτάζω τον κόσμο από ψηλά ή από χαμηλά, ανάλογα με το πού με τοποθέτησαν, από μακρυά ή από κοντά, ανάλογα με το πού με άφησαν, σκεπασμένη, προστατευμένη, ή ξεσκέπαστη και απροστάτευτη, ανάλογα με τον ιδιοκτήτη μου. Άλλοι θέλουν να με έχουν κλεισμένη και άλλη μη κλεισμένη. Κι έτσι πότε φαίνομαι και με θαυμάζουν, πότε δεν φαίνομαι και με τρομάζουν. Πότε βρίσκομαι στο φως και πότε στο σκοτάδι. Κάμια φορά, έχω σχέδια πάνω μου. Λουλούδια, φύλλα, ή άλλα σχέδια πιο αφαιρετικά όχι τόσο συγκεκριμένα. Αυτά όλα ανάλογα με τον σχεδιαστή μου. Εκείνον που με πήρε για να με ζωγραφίσει. Πέρασα πολλά μέχρι να φτάσω στο τελικό μου σχήμα και σχέδιο. Αν και τίποτα δεν είναι τελικό, έτσι δεν είναι; Αν πέσω και σπάσω τώρα, το σχήμα μου και το σχέδιο μου θα είναι άλλο. Κουράστηκα στις αποθήκες, κουράστηκα στις θερμοκρασίες, κουράστηκα στις επεξεργασίες. Φοβήθηκα στην διαδρομή μου. Εγώ ήθελα μόνο να μείνω στον φλοίο της γης. Εγώ με θεωρούσα όμορφη στην αρχική μορφή μου. Δεν είχα ανάγκη να γίνω ή να είμαι κάτι άλλο. Μου λείπει η αφετηρία μου, η αρχή μου, η επαφή με το «εγώ» μου. Πότε δεν τα ζήτησα όλα αυτά. Ποτέ δεν τα θέλησα. Απλά έτυχε να με δουν και να με βρουν και να θελήσουν να με κατέχουν. Μα εγώ το μόνο που θέλησα είναι να είμαι στην Γη. Για αυτό προσπαθώ να κουνηθώ από εκεί που είμαι, να πέσω και να με σπάσω, μόνη μου. Αλλά τίποτα δεν συμβαίνει. Τίποτα δεν κουνιέται. Έτσι κάθομαι. Και κάθομαι. Και κάθομαι. Και η μόνη μου ευχαρίστηση αν συναντήσω κανέναν καλό άνθρωπο κι αν η συνάντησή μας είναι όμορφη κι ευγενική. Αν με κρατήσει με σεβασμό. Αν με αγγίξει με αγάπη. Αν με προσέξει. Μόνο αυτό μου έμεινε. Το ενδιαφέρον και η αγάπη. Μόνο αυτά πια μπορώ να τολμήσω να ονειρευτώ και να επιθυμήσω. Καμιά φορά, αισθάνομαι σαν μια δυνατή κι ευαίσθητη πορσελάνη που το μόνο που θέλει είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μα τίποτα δεν συμβαίνει. Πέρα από το άνθρωποι να έρχονται, να φεύγουν, να με κοιτάζουν, να με θαυμάζουν, να με αγγίζουν, να με φθείρουν, να με προσπερνούν. Ο χρόνος περνάει. Εγώ περνάω. Κανείς δεν θα με θυμάται. Κανείς δεν θα με σκέφτεται. Θα ξεχαστώ. Όταν πεθάνουν οι ιδιοκτήτες μου. Θα πεταχτώ. Ακόμα κι αν δεν σπάσω... θα προσπεραστώ. Ο χρόνος θα με σπάσει. Η μνήμη θα με ξεχάσει. Κι αυτή θα ήταν όλη κι όλη η ζωή μου. Μια ζωή με χημικές αντιδράσεις και με ανθρώπινες δράσεις. Αυτό ήταν όλο κι όλο. Μέχρι και τα ψεύτικα λουλούδια μου αρχίζουν να μαραίνονται. Μέχρι και τα ψεύτικα φύλλα μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Μέχρι και τα σχέδια μου αρχίζουν να θολώνουν. Ακόμα και η ψεύτικη εικόνα μου αρχίζει να χαλάει. Γιατί αυτό που αντέχει στον χρόνο είναι το αληθινό. Μα δεν μπορείς να ξαναεπιστρέψεις στην αρχή σου αν σου την στερήσαν. Έχω ξεχάσει το αληθινό μέσα σε τόσα χρόνια ψεύτικου. Μέσα στην υποκρισία του κόσμου ξέχασα ποια είμαι. Ξέχασα τον φλοιό της Γης και από πού πραγματικά προέρχομαι. Το μόνο που θυμάμαι... είναι... μια αίσθηση... μια μακρινή αίσθηση... και έχω μόνο το συναίσθημα της θλίψης και της απογοήτευσης... για όσα χάθηκαν και για όσα δεν είχαν την ευκαιρία ποτέ να βρεθούν... Κι αυτά τα «κρατς» που ακούγονται δεν είναι της ζωής μα ούτε του θανάτου. Είμαι εγώ που μέσα από την διάλυση αποχαιρετάω ό,τι ήμουν κι ό,τι είμαι. Και το μόνο που μένει; Είναι τα κομμάτια μου. Κι ούτε κι αυτά... γιατί κι αυτά... θα διασκορπιστούν... θα γίνουν θρύψαλλα... Καμιά φορά αισθάνομαι σαν πορσελάνη... Γεννήθηκα στον φλοιό της γης σαν μια φυσική ουσία κι έπειτα έγινα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ανθρώπους. Κι αυτό ήταν όλη η ζωή μου...

37

Βρίσκομαι πια στην φυσιολογική μου θερμοκρασία. Όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν δεκαετίες-δέκατα. Όλα τα επόμενα θα είναι πυρετός. Αλλά τώρα; Τώρα βρίσκομαι επιτέλους στο σωστό σημείο και, για πρώτη φορά, η ζωή μου έχει φυσιολογική θερμοκρασία: 37. Δεν έχω υποθερμία. Δεν παθαίνω θερμοπληξία. Δεν υπάρχουν υγροί και ψυχροί άνεμοι. Δεν υπάρχουν στεγνοί και θερμοί άνεμοι. Καμία παγωνιά. Κανένας καύσωνας. Τίποτα για να προκαλέσει το επικίνδυνο πιο κάτω ή πιο πάνω της θερμοκρασίας. Δεν είναι τα νερά στα οποία βρίσκομαι ούτε καυτά ούτε παγωμένα. Είναι όλα... έτσι όπως θα έπρεπε να είναι... έτσι όπως είναι... Είμαι στους 37 βαθμούς Κελσίου και σε αυτούς θα βρίσκομαι κανονικά μόνο για δώδεκα μήνες... Δώδεκα μήνες φυσιολογικής θερμοκρασίας... Θα το τιμήσω αυτό το 37. Θα το τιμήσω με το να ζήσω.