Αρρώστια...

Είναι εκείνες οι μέρες ξεκούρασης... που περιμένεις να έρθουν... έρχονται... και εκεί που θέλεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα... είναι σαν να βρίσκει χώρο και χρόνο η άρρωστια να εμφανιστεί... Μένεις, λοιπόν, στο κρεββάτι... Με πονοκέφαλο, πονόλαιμο, θερμοκρασία που ανεβοκατεβαίνει... ζεστά ροφήματα που πηγαινοέρχονται... και φαρμακευτικές καραμέλες που τελειώνουν... Πού και πού σηκώνεσαι... Λίγο για να περπατήσεις... Λίγο για να τεντωθείς... Λίγο κάτι για να διαβάσεις... Λίγο κάτι για να δεις... Έπειτα γράφεις... λίγο στον υπολογιστή... λίγο στο τετράδιο... όλα λίγο... αφού δεν αντέχεις τίποτα να κάνεις για πολύ... αφού οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν... Χάνεις τις ημέρες... Εκεί που ήταν Παρασκευή έφτασε Τρίτη... κι ας νιώθεις εσύ πως είναι ακόμα Σάββατο... Η εβδομάδα φαντάζει ή πιο μεγάλη ή πιο μικρή... αλλά σίγουρα τίποτα δεν φαίνεται στην σωστή του χρονική στιγμή... οι αποστάσεις διαφορετικές... Και όταν είσαι ξύπνιος οι σκέψεις είναι αγχωμένες και θολωμένες... και όταν είσαι κοιμισμένος τα όνειρα είναι περίεργα και παράξενα... Είδα, λοιπόν, σε ένα από τα όνειρά μου... πως έκανα μια ανάποδη τούμπα στον αέρα... Η ενόργανη είναι απίστευτο το πώς με ακολουθεί ακόμα... Στεκόμουν όρθια σε έναν μακρύ ατελείωτο διάδρομο σπιτιού και είδα πως έκανα βήματα πάνω σε έναν αόρατο τοίχο παίρνοντας φόρα και γύρισα το σώμα μου ανάποδα πηγαίνοντας υπερβολικά ψηλά... είδα να πέφτω και να πέφτω και να πέφτω και να προσγειώνομαι στα πόδια μου σταθερά... και να μην το πιστεύω... πως γύρισα, πως πήγα ψηλά και πως έπεσα σε σταθερή βάση χωρίς να χτυπήσω... Και το πιο φοβερό για εμένα ήταν η αίσθηση... ήταν τόσο αληθινή... τόσο πραγματική... όπως όταν βρισκόμουν στον αέρα... όταν ήμουν μικρούλα... και έκανα τούμπες πατώντας τα ποδαράκια μου στα πόδια του πατέρα μου και κρατώντας τον από τα χέρια... Πώς να το εξηγήσω... μου ήρθαν ταυτόχρονα δύο αισθήσεις... η μία αυτή η παιδική αίσθηση, αυτής της παιδικής τούμπας στον αέρα που λάτρευα να κάνω... και η άλλη μια αίσθηση που είχα μικρή ακόμα, μα κάπως πιο μεγάλη, σε εκείνα τα τρελά πράγματα που έκανα της ενόργανης... Αυτή η αίσθηση του επικίνδυνου, του ακροβατικού, του έξω από τα όρια, της αδρεναλίνης, του αέρα, του εδάφους, της συγκέντρωσης... Περίεργο ε; Να αρρωσταίνεις και το πρώτο όνειρό σου μέσα στην αρρώστια να είναι ένα μη ρεαλιστικό, σάλτο προς τα πίσω που σε τίναξε υπερβολικά ψηλά, βίωσες την πτώση με τέτοιο τρόπο που πίστευες πως το πιθανότερο είναι πως θα γκρεμοτσακιστείς και, παρόλα αυτά, προσγειώθηκες με τα δυό σου πόδια... σταθερά και γερά... γεμάτος έκπληξη που τα καταφέρες... Ω! Ναι... Αυτό ήταν το τελευταίο συναίσθημα του ονείρου... Έκπληξη... Νομίζω μάλιστα τα πόδια μου πατούσαν σε χώμα... Ενώ δηλαδή το έδαφος μου ξεκίνησε μαρμάρινο στην πορεία μέχρι να προσγειωθώ έγινε χώμα... και ενώ ξεκίνησα από διάδρομο σπιτιού στην πορεία όπως έπεφτα το τοπίο γίνοταν από κλειστός, ανοιχτός χώρος... Άνοιγαν γύρω μου οι τοίχοι μέχρι που δεν υπήρχαν πια... και γύρω... πράσινο; Δεν είμαι σίγουρη... Μα σίγουρα αέρας... και ορίζοντας... Ξύπνησα από το όνειρο με την αίσθηση της εκτίναξης, της πτήσης, της πτώσης, και της προσγείωσης... και ήταν σαν να το είχα ζήσει... Ήμουν εκεί, τυλιγμένη ανάμεσα στις τόσες κουβέρτες, χουχουλιασμένη ανάμεσα στα τόσα ρούχα, με γύρω μου όλα αυτά που υπάρχουν γύρω από έναν ελαφρά άρρωστο... και εγώ για λίγο, ξεχάσα όλα αυτά που πρέπει να γίνουν και όλα αυτά που θέλω να γίνω, επειδή ένιωθα... αυτήν την σωματική και ψυχολογική αίσθηση που μόνο τα πράγματα του αέρα με είχαν κάνει να αισθανθώ... Ένιωθα υπεράνθρωπα ευτυχισμένη...
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής... για να μην νομίσουν όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές τώρα... πως έτσι περνάω τις αρρώστιες... η ευτυχία αυτή κράτησε πολύ λίγο... ελάχιστα... Σύντομα το μυαλό άρχισε να κάνει όλα αυτά που δεν θα ήθελα και δεν θα έπρεπε να κάνει... και άρχισα πάλι τις αποτυχημένες προσπάθειες αυτοσχέδιου υποτιθέμενου διαλογισμού... Τι να προσπαθώ να σκέφτομαι χρώματα... Τι να προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην αναπνοή μου... Τι να θέλω να ονειρευτώ καμία όμορφη εικόνα... Τι να θέλω να ακούσω καμία ωραία μουσική... Τίποτα άλλο δεν λειτούργησε... Η πραγματικότητα χτυπούσε ανελέητα από όλες τις πλευρές... Μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο όνειρο... και μέχρι να γίνω καλά... για να βγω ξανά στον «έξω» κόσμο...
Βγήκα στον έξω κόσμο και ύστερα απότομα έκλεισε η φωνή μου... Μπορεί να έκλεισε η φωνή... Μα είναι ανοιχτή η ζωή... Και αυτό μου αρκεί... Ελπίζω σε ένα αύριο γεμάτο δυνάμεις... Σε όνειρα που σε εκπλήσσουν... Σε συναισθήματα που σε γεμίζουν... Σε τούμπες που προσγειώνονται... Σε φωνές που ακούγονται... Σε ιδέες που πραγματώνονται... Σε σκέψεις που πραγματοποιούνται... Ελπίζω σε μια υγεία, κυριολεκτική και μεταφορική...