7/14/17

Δεν είναι...



Δεν είναι τα ανέκφραστα συναισθήματα ούτε οι ανείπωτες σκέψεις αυτά που θα με πνίξουν. Ό,τι θέλω να πω το λέω χωρίς φόβο κι ό,τι είναι να αισθανθώ το αισθάνομαι με όλο μου το "είναι". Ούτε η πορεία του έρωτα, όσο δύσκολη κι αν ήταν, είναι αυτό που θα με πονάει στο τέλος. Ούτε καν το ασταμάτητο κυνήγι της αγάπης και η προσπάθεια να την δημιουργήσω από το πουθενά και να την διατηρήσω παντού και πάντα. Όχι, ούτε καν η αγάπη που τόσο αγαπώ και προσπαθώ με τόσο κόπο να την σώσω και να την εξαπλώσω, ούτε η αποτυχία μου σε αυτό δεν είναι αυτή που θα με καταστρέψει. Θα ξέρω πως προσπάθησα τίμια και αυθεντικά κι αυτό θα είναι αρκετό. Άλλο είναι αυτό που θα με καίει μέσα μου αιώνια. Τα απραγματοποιητα όνειρα και οι ανολοκλήρωτες ιδέες... αυτά είναι αυτά... από τα οποία θα καώ... Αυτά που ήθελα να γίνω... αυτά που ήθελα να είμαι... αυτά που δεν έγινα... αυτά θα με κάνουν στάχτη... Αυτά που δεν με άφησαν να γίνω... Και βάζω πολύ συνειδητά το κομμάτι των άλλων σε αυτό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους όταν δεν τους ανήκει. Αλλά, καλώς ή κακώς, ζούμε σε αυτόν τον κόσμο. Και για κάποιους από εμάς δεν υπάρχει χώρος γιατί δεν μας αφήνουν χώρο για να υπάρξουμε. Αυτό που αιώνια θα θρηνώ... είναι όλο αυτό το ταλέντο που χάνεται στον κόσμο επειδή επίτηδες το αφήνουν να χαθεί... Τα τελευταία δάκρυά μου θα είναι για τους ταλαντούχους ανθρώπους...