Τα γράμματα της Μαριλούς (00) (00)

(Γράμμα 00 00) 

17.04.2022 Κυριακή

 

Αγαπημένε Φίλε-Αγαπημένη Φίλη,

 

Δεν σε γνωρίζω και, ακόμα, δεν με γνωρίζεις ούτε εσύ. Θα γνωριστούμε, όμως! Μέσα στις επόμενες μέρες, μέσα στους επόμενους μήνες! Ξεκινάω την πρακτική μου εδώ! Ναι, ναι! Εδώ! Εδώ που βρίσκεσαι και εσύ! Στον παιδικό σταθμό «Μελωδία»! Θα περάσουμε μαζί κάποιο χρονικό διάστημα... Εύχομαι να έχουμε μια ωραία κοινή διαδρομή! Θα αναρωτιέσαι τώρα... γιατί σου γράφω! Σου γράφω για να μοιραστώ μαζί σου... κείμενα, εικόνες, στιγμές, σκέψεις, συναισθήματα... Νομίζω τότε αξίζει ακόμα περισσότερο η ζωή! Όταν καταφέρνουμε να μοιραστούμε τα όμορφα. Όταν δεν αφήνουμε τον χρόνο απλά να περνάει... Είναι εύκολο να ξεχαστούμε. Να αφήσουμε απλά τις ώρες να κυλούν. Αλλά τι θα συνέβαινε αν δίναμε αξία σε κάθε στιγμή μας κι αν δεν αφήναμε απλά να προσπεράσει η ζωή; Δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θα κάνω εδώ. Η πορεία θα δείξει. Ξέρω, όμως, πως μπορώ να σου προσφέρω κάτι. Ένα κομμάτι από αυτό που είμαι. Στους μαθητές μου στο Θέατρο δίνω συχνά κάποια κείμενα... τους προτείνω βιβλία... τους προτείνω ταινίες... κι άλλα... και μπορώ αυτό να το κάνω και για εσένα... Αυτήν την τόσο δύσκολη εποχή... όπου όλα μοιάζουν τόσο αρνητικά και αγχωτικά και αβέβαια... θέλω να προσπαθήσω να φτιάξω ένα αντίβαρο Ανθρωπιάς και Αγάπης! Θέλω να δημιουργήσω ελπίδα. Να κρατηθούμε από αυτήν. Θέλω να προστατεύσω όνειρα. Να ταξιδέψουμε σε αυτά. Χρειάζεται η ελπίδα. Χρειάζονται τα όνειρα. Το βλέπουμε στα μάτια των παιδιών. Το βλέπουμε στα μάτια των μεγάλων. Υπάρχουν τόσο πολλά που χρειαζόμαστε... η γνώση, τα βιβλία, η τέχνη, τα παιχνίδια, η πραγματικότητα, τα παραμύθια... κι άλλα... κι άλλα...

Τώρα σκέφτομαι... τι να επιλέξω να μοιραστώ μαζί σου σήμερα... Βρέχει, αυτήν τη στιγμή, οπότε θα μπορούσα να μοιραστώ κάτι σε σχέση με τη βροχή... Δεν είναι τυχαίο πως η βροχή έχει σταθεί αφορμή για αμέτρητες δημιουργίες! Έχει εμπνεύσει ζωγράφους και ποιητές και συγγραφείς και χορευτές και σκηνοθέτες και τόσους καλλιτέχνες! Να είναι ο ήχος της; Να είναι η μυρωδιά της; Να είναι η αίσθησή της; Να είναι όλα μαζί τα στοιχεία της; Ό,τι κι αν είναι... η βροχή δημιουργεί έντονα συναισθήματα και ιδιαίτερες σκέψεις... αρκεί να σταθείς και να την ακούσεις... να σταματήσεις και να την κοιτάξεις... να μην την προσπεράσεις... Συνηθίζουμε να προσπερνάμε... φυσικά φαινόμενα... και καταστάσεις... και Ανθρώπους... Κι αν κάτι δεν θέλω είναι να σε προσπεράσω! Περί βροχής, λοιπόν, σήμερα! Τώρα που το σκέφτομαι... υπάρχει ένα μικρό βιβλίο που λέγεται «Περί βροχής»... μου είχε κάνει τόση εντύπωση όταν το είχα διαβάσει... Μιλάει μόνο για τη βροχή! Θα ψάξω να το βρω στη βιβλιοθήκη μου να σου γράψω κάποιο μικρό απόσπασμα μέσα από αυτό... Για την ώρα... σου γράφω... σκόρπιες φράσεις... σε σχέση με τη βροχή... Γυρίζεις το χαρτί και απλά διαβάζεις...

Εύχομαι να έχουμε ένα όμορφο ταξίδι...

Με Αγάπη (χωρίς ίχνος βροχερού συναισθήματος)

Μαριλού.

---

Τρεις παροιμίες:

Όλα τα σύννεφα δε φέρνουνε βροχή.

Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Για βροχή που πέρασε, μην κρατάς ομπρέλα.

-

 

Λατρεύω μερικές φορές τη γαλήνη μια συνηθισμένης Κυριακής. Είναι σαν να στέκεσαι μέσα σ’ ένα φρεσκοφυτεμένο κήπο μετά από μια ζεστή βροχή. Μπορείς να νοιώσεις τη σιωπηλή και αόρατη ζωή.

Μέριλιν Ρόµπινσον

 

Η βροχή είναι ευλογία. Η βροχή είναι ο ουρανός που κατεβαίνει στη γη. Χωρίς τη βροχή δεν θα υπήρχε ζωή.

Τζων Απντάικ

 

Η ζωή δεν είναι πώς θα επιβιώνεις στην καταιγίδα, αλλά πώς θα χορεύεις στη βροχή.

Σέριλιν Κένιον

 

Κάποιοι άνθρωποι περπατάνε στη βροχή ενώ κάποιοι άλλοι απλώς βρέχονται.

Ρότζερ Μίλερ

 

Βρέχει. Έχω την παρόρμηση να γράψω ένα ποίημα. Αλλά θυμάμαι κάτι σε ένα απορριπτικό σημείωμα: μετά από μια καταρρακτώδη βροχή, ποιήματα με τίτλο «βροχή» καταφτάνουν από κάθε γωνιά της χώρας.

Σύλβια Πλαθ

 

Μη θυμώνετε με τη βροχή. Απλά δεν ξέρει πώς να πέφτει προς τα πάνω.

Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

 

Πάντα μ’ αρέσει να περπατώ στη βροχή, έτσι κανένας δεν μπορεί να με δει που κλαίω.

Τσάρλι Τσάπλιν

 

Ούτε η γη ανθίζει χωρίς βροχή, ούτε η ψυχή χωρίς δάκρυα.

Ανώνυμος

Τα γράμματα της Μαριλούς (36)

 

(Γράμμα Τριακοστό Έκτο)

14.05.2022 Σάββατο

 

Αγαπημένε μου Φίλε,

 

Είσαι καλά; Δεν σε ρωτάω τυπικά! Σε ρωτάω κοιτάζοντάς σε στα μάτια, Αληθινά! Ελπίζω να είσαι καλά! Μου έλειψες πολύ! Χαίρομαι που θα σε δω σήμερα (για να δούμε ποιοι και πόσοι θα μαζευτούμε!)! Θέλω να ξέρεις πως σε σκέφτομαι και πάντα εύχομαι τα καλύτερα για εσένα! Όπως σου έγραψα και στο Προσωποβιβλίο, εύχομαι να έχεις υπομονή με τον εαυτό σου και πολλή δύναμη σε όποιο σημείο της ζωής κι αν βρίσκεσαι (είτε είσαι είτε δεν είσαι στην πρακτική, στέλνω δύναμη για ό,τι κι αν κάνεις!)!

 

Είναι να σου δώσω και ένα χειρόγραφο γραμματάκι... μα... την επόμενη φορά... Για αυτήν την φορά... πάμε να μοιραστούμε διάφορους θησαυρούς...

 

Καιρό δεν έχω να σου προτείνω ταινία;

 

Είναι μία ταινία αισιόδοξη και συγκινητική... Πιστεύω πως θα σε γεμίσει με μια γλυκιά αίσθηση... Λέγεται «A Beautiful Day in the Neighborhood» (νομίζω εδώ κυκλοφόρησε με τίτλο «Ένας υπέροχος γείτονας»). Βασίζεται σε πραγματική ιστορία, σε έναν παρουσιαστή παιδικών εκπομπών που ήταν πολύ αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους και τον υποδύεται ένας ηθοποιός που είναι, επίσης, πολύ αγαπητός σε μικρούς και μεγάλους. Τα θέματα της ταινίας, οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, τα χρώματα (εντυπωσιάστηκα με τα χρώματα!), τα συναισθήματα (εντυπωσιάστηκα και με τα συναισθήματα!)! Καλοσύνη... Αγάπη... Συγχώρεση... Την ταινία την είδα πριν κάποιο καιρό στην μικρή οθόνη (δυστυχώς, όχι στη μεγάλη) και πραγματικά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη! Την πρότεινα σε πολλούς Ανθρώπους γύρω μου, οικογένεια, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, μαθητές και σε όλους είχε κάτι να πει... Για να δούμε αν θα μιλήσει και σε εσένα... Αχ, και τώρα που σου έγραψα για αυτήν θέλω να την ξαναδώ... Έχει μια αθωότητα, μια παιδικότητα, μια καθαρότητα... και, ταυτόχρονα, μια πραγματικότητα.
Ένα πραγματικό παραμύθι ή μια παραμυθένια πραγματικότητα. Θα σε κάνει να χαμογελάσεις... αλλά μπορεί να σε κάνει και να δακρύσεις ή ακόμα και να κλάψεις... Δεν θα σου πω άλλα, ήδη σου έγραψα παραπάνω από όσα θα ήθελα! Θέλω να βιώσεις την ταινία με τον δικό σου, ξεχωριστό, τρόπο!

 

Μια μικρή υπενθύμιση...

 

Να θυμάσαι να κάνεις την πραγματικότητά σου 

να μοιάζει με το παραμύθι που θα ήθελες να ζεις...

Και μιας και μιλήσαμε για υπενθυμίσεις... 

Σου έχω κι άλλο δωράκι-θησαυρό...

-

Προσωπικές υπενθυμίσεις

 

Έρχονται φορές στη ζωή που εκεί που έχεις σταθεί ξανά στα πόδια σου, έχεις δημιουργήσει νέες ισορροπίες, έχεις καταφέρει να ξεπεράσεις μπόρες, έρχεται πάλι κάτι να σου τα ανατρέψει και να σου θυμίσει ότι η ζωή είναι ένας αέναος κύκλος στον οποίο εσύ καλείσαι σε κάθε άνοιγμα και κλείσιμό του να μάθεις κάτι και να συνεχίσεις. Το κλείσιμο είναι πολλές φορές σκληρό και το νέο άνοιγμα δύσκολο, αποπνικτικό και οδυνηρό. Και είναι και φορές που λες "δεν μπορώ άλλο, κουράστηκα". Και έχεις κάθε δικαίωμα και να το πεις και να το νιώσεις.

Αυτό που δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις, απέναντι στον εαυτό σου πάντα, είναι να παραιτηθείς διά παντός. Μπορείς να δώσεις όσο καιρό θέλεις και πιστεύεις ότι χρειάζεσαι, αλλά κάποια στιγμή οφείλεις να πάρεις ξανά την πορεία της ανόδου. Όχι ως αυτομαστίγωμα, αλλά ως αυτοσκοπό. Γιατί σε αυτήν τη ζωή μόνο εσύ ξέρεις πραγματικά τον εαυτό σου, μόνο εσύ μπορείς και συνομιλείς με το ενδότερο "εγώ" και γνωρίζεις τι σου κάνει καλό και τι όχι.

Κι όταν το χάνεις αυτό, ο μόνος ικανός να σου το ξαναθυμίσει 100% αυτό είναι και πάλι ο ίδιος σου εαυτός. Το πώς δεν έχει σημασία. Θα βρει τον τρόπο. Εκείνο που έχει σημασία είναι να τον ακούσεις. Να σηκώσεις αρχικά το κεφάλι να δεις ότι ο ουρανός είναι ακόμη εκεί και σε περιμένει και μετά βήμα βήμα να ξανακατακτήσεις ό,τι εσύ θες. Από ένα μικρό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο μέχρι τον κόσμο ολόκληρο.

 

Σταύρος Παντέρμαλης

-

Πριν δύο-τρεις μέρες έπεσα τυχαία, στον ηλεκτρονικό κόσμο, πάνω σε αυτό το κείμενο ενός Φίλου... και ήθελα να το μοιραστώ μαζί με τους Ανθρώπους μου... Αμέσως έστειλα μήνυμα στον συγγραφέα και του ζήτησα την άδεια για να μπορώ να σου το φέρω σε χαρτί σήμερα να το διαβάσεις κι εσύ... Μου απάντησε αμέσως... Μου έγραψε πως τον συγκίνησα... Μου έδωσε την άδεια να το μοιραστώ... και έτσι απλά το κείμενο βρίσκεται τώρα και στα χέρια τα δικά σου... Να είσαι πάντα καλά, Φίλε μου... Και να θυμάσαι... Ο ουρανός είναι πάντα εκεί...

 

Με Αγάπη 

(που πηγαίνει βήμα-βήμα κάθε στιγμή της ζωής)...

Μαριλού

Τα γράμματα της Μαριλούς (35)

 

(Γράμμα Τριακοστό Πέμπτο) 

05.04.2022 Τρίτη

 

Αγαπημένε μου Φίλε!!!

 

Από την τελευταία φορά που σου έγραψα μέχρι σήμερα δεν έχω πάρει ανάσα! Δεν πρόλαβα να ξεκουραστώ καθόλου, έχω τρελό τρέξιμο με πρόβες και παραστάσεις, δεν διάβασα για το σήμερά μας (αφού τελειώσω το γράμμα μου σε εσένα σκέφτομαι να κοιτάξω, έστω για λίγο, τις ερωτήσεις μας!), δεν κατάλαβα πώς πέρασαν οι μέρες αλλά είμαστε εδώ και δίνουμε, σε δύο διαφορετικά γκρουπ, εξετάσεις πιστοποίησης αυτοματισμού! Καλή μας επιτυχία!

 

Χθες μόλις έκλεισε η πρακτική μου! Η τελευταία των αυτοματιστών (αλά ο τελευταίος των Μοϊκανών!) Πέρασα για να υπογράψω τα χαρτιά και για να κάνω την δεύτερη συμβουλευτική κι έλαβα ένα γράμμα συγκινητικό! Ευχαριστώ! Το διάβασα πριν την πολύωρη πρόβα μου και ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν! Πήρα δύναμη και Αγάπη μέσα από αυτό! Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το συναίσθημα...

 

Σήμερα είχα σκοπό να γράψω ένα χειρόγραφο γράμμα στον καθέναν! Αυτή θα ήταν η έκπληξή μου! Είναι το μόνο γράμμα μου που δεν θα είναι ίδιο σε όλη την Ομάδα μα διαφορετικό. Το μόνο γράμμα που θα είναι φτιαγμένο γράφοντας σε χαρτί όχι πατώντας πλήκτρα στον υπολογιστή! Μου αρέσουν τα χειρόγραφα γράμματα, αυτό δεν πρόλαβα να το μοιραστώ μαζί σου στα γράμματά μου... μου αρέσει και το γράφω γράμματα και το να λαμβάνω... Είναι τόσο σπάνια πια... τα χειρόγραφα γράμματα! Και κοίτα να δεις που με πρόλαβες εσύ και μου έκανες δώρο ένα χειρόγραφο γράμμα! Σε κάθε περίπτωση, τα γράμματα, έχουν γραφτεί όλα ήδη στο μυαλό μου, ένα για τον καθέναν για όλη την τάξη μας, απλά δεν έχουν προλάβει να γραφτούν και κανονικά! Όμως θα βρω τρόπο όταν γραφτεί το γράμμα σου, να σε βρω για να σου το δώσω! Με το που θα περάσουν οι παραστάσεις, θα έρθει η στιγμή που θα λάβεις το γράμμα σου! Με περιστέρι; Με κουκουβάγια; Με μαγικό χαλί; Με φτερωτό γράμμα; Θα δούμε...

 

Τι θα μοιραστώ μαζί σου σήμερα; Ένα απόσπασμα από ένα κείμενό μου που έγραψα πριν από πάνω από δέκα χρόνια και το είχα μοιραστεί ηλεκτρονικά... Ένα κομμάτι από το κείμενο «Χαμογελάω»... Εύχομαι να σε κάνει να χαμογελάσεις...

 

Πάντα με Αγάπη

Σου χαμογελώ

Μαριλού

---

Χαμογελάω

Πώς μπορώ να ξέρω τι θα σε κάνει να χαμογελάσεις; Πώς μπορώ να σε κάνω να γελάσεις; Τι είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις; Τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη να σου πω; Τι είναι αυτό που θα μπορούσα να σου δώσω; Αν όμως με καταλαβαίνεις, αν με διαβάζεις, ίσως να θέλεις να ακούσεις αυτό που θα ήθελα να ακούσω εγώ... Βέβαια, ξέρω το «λάθος» αυτής της σκέψης μου... Tο ότι με καταλαβαίνεις δεν σημαίνει ότι μας κάνει ίδιους ή όμοιους, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι θα χαμογελούσαμε ή θα γελούσαμε με τα ίδια πράγματα... Αλλά, αυτήν την στιγμή, είναι το μόνο που μπορώ να κάνω... δεν έχω εσένα, έχω εμένα, και αξίζει να προσπαθήσω μέσα από εμένα να σε κάνω να χαμογελάσεις... Αναρωτιέμαι... Τι είναι αυτό που θα με έκανε να χαμογελάσω; Τι είναι αυτό που θα με έκανε να γελάσω; Θα γελούσα σίγουρα με ένα καλό αστείο... με ένα πετυχημένο ανέκδοτο... Αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω ένα πετυχημένο ανέκδοτο γραπτά... Εννοώ... τα πετυχημένα μου ανέκδοτα, τα δικά μου πετυχημένα ανέκδοτα, θέλουν εκφράσεις και τις αλλαγές της φωνής μου, και δεν μπορώ να στα προσφέρω αυτά σε γραπτή μορφή... Εξάλλου, ένα ανέκδοτο θα ήταν μια εύκολη λύση για να προκαλέσεις γέλιο... Τι άλλο θα μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις; Τι θα μπορούσε να με κάνει να γελάσω; Ίσως είναι πιο εύκολο να προσπαθήσω να σε κάνω να χαμογελάσεις... Ίσως αν σου έγραφα ό,τι θα με έκανε εμένα να χαμογελάσω... Χμ... Ο ήλιος με κάνει να χαμογελάω πάντα και ο αέρας... Τα παιδιά με κάνουν να χαμογελάω... Μια όμορφη μουσική με κάνει να χαμογελάω... Μια γλυκιά στιγμή, μια ζεστή αγκαλιά, μια λαχταριστή σοκολάτα, ένα μικρό ή μεγάλο αρκουδάκι, μια ωραία ιδέα, μια χαλαρή συζήτηση, μια έξυπνη φράση, μια χρωματιστή ζωγραφιά... Το να διαβάσω ένα καλό βιβλίο ή το να δω μια ταινία αριστούργημα, το να οργανώσω ένα πάρτυ ή το να με καλέσουν σε ένα πάρτυ, το να πω κάτι αληθινό ή το να μου πουν κάτι αληθινό, το να βοηθήσω ή το να με βοηθήσουν, το να περπατάω... όλα αυτά με κάνουν να χαμογελάω... Χμ... Τι άλλο; Το να στέκομαι στα χέρια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το ουράνιο τόξο, η βροχή, το κύμα, η άμμος, το βουνό, ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα πουλιά και κυρίως εκείνη την απογευματινή ώρα που πετάνε σε ομάδες... Το πρωινό ξύπνημα... Ναι, ναι, λατρεύω το πρωινό ξύπνημα. Με κάνει να χαμογελάω γιατί έχω όλη την μέρα μπροστά μου! Το να χορεύω... μου δίνει ελευθερία και με κάνει να χαμογελάω και να γελάω... Το να αγαπάω... Πολύ και τα πάντα... Το να δίνω. Το να μαθαίνω. Το να γνωρίζω. Το να μεταδίδω. Το να λύνω κάποιο πρόβλημα. Το να καταφέρνω το ακατόρθωτο. Το να νικάω τα ανίκητα. Το να βγάζω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες. Το να μου κάνουν ένα πρωτότυπο δώρο! Το να κοιμάμαι ξεκούραστα! Με κάνει να χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου... Το να παίζω με κάνει πάντα να χαμογελάω! Να παίζω οτιδήποτε! Το να γράφω... Να, όπως τώρα, που γράφω σε εσένα! Δεν σε βλέπω, όμως, ακόμα να χαμογελάς... Δεν χαμογελάς... Χρειάζεσαι κι άλλα... Χμ... Περίμενε, μην φεύγεις, περίμενε... Έχω κι άλλα να σου πω... Η γατούλα μας! Η γατούλα στην πολυκατοικία μας με κάνει να χαμογελάω! Γέννησε χθες... και... δεν ξέρω ακόμα πόσα γατάκια έχει κάνει! Είναι σε μια κούτα και τα έχει τυλίξει με το σώμα της έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να δει πόσα είναι... Μια γατούλα και έφερε τόση αναταραχή στην πολυκατοικία... και η άλλη μας γατούλα με κάνει να χαμογελάω... είναι έγκυος και θα γεννήσει σε λίγες μέρες κι αυτή... Φαντάσου, το τι θα γίνει με τόσα γατάκια!!!! Ο μικρός μας με κάνει να χαμογελάω... Ένα τόσο δα μωράκι που σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Ένα πλασματάκι που ρουφάει τώρα τις λέξεις... Όταν φωνάζει το όνομά μου, που δεν μπορεί ακόμα να το πει, με κάνει να χαμογελάω και όταν με ρωτάει συνέχεια για τα πάντα και όταν κάνει περίεργους ήχους που δεν μοιάζουν ανθρώπινοι και όταν λέει λέξεις που δεν καταλαβαίνω σαν να έχει την δική του γλώσσα και όταν χαμογελάει... με κάνει να χαμογελάω! Υπάρχουν τόσα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω. Το να ξέρω πως με διαβάζεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως υπάρχεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως έχεις στιγμές, τις δικές σου στιγμές, που χαμογελάς κι εσύ, με κάνει να χαμογελάω. Θέλω να χαμογελάς γιατί ακόμα κι αν δεν σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε βλέπω, το χαμόγελό σου αλλάζει τον κόσμο μου. Θα με ρωτήσεις «Πώς;». Θα γελάσεις μαζί μου και θα με ξαναρωτήσεις «Πώς αλλάζει τον κόσμο σου;». Αλλάζει τον κόσμο των γύρω σου και τους κάνει να χαμογελούν και αυτοί αλλάζουν τον κόσμο των γύρω τους και χαμογελάν και αυτοί και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται μέχρι που το χαμογελό σου μέσα από τους άλλους φτάνει σε εμένα, καθόλου αλλοιωμένο. Το ίδιο καθαρό, το ίδιο αληθινό, το ίδιο, το δικό σου χαμόγελο, το χαμογελό σου. Φτάνει σε εμένα και με κάνει να χαμογελάω. Για να γίνει η ίδια διαδικασία και να φτάσει και το δικό μου χαμόγελο σε εσένα. Όλα ανακυκλώνονται. Και δεν είναι καλύτερα να ανακυκλώνουμε χαμόγελα από δάκρυα; Τα δάκρυα γεννάνε δάκρυα... Είναι πολύ δύσκολο να ανακυκλώσεις δάκρυα και να γεννήσεις χαμόγελα... Γίνεται κι αυτό αλλά είναι πιο δύσκολο... Τα χαμόγελα γεννάνε χαμόγελα... Το χαμόγελο μου εξαρτάται από το δικό σου και το αντίστροφο... Χαμογελάω... Γιατί το χαμόγελο μου γεννάει χαμόγελα...

 

Χαμογελάω.

Χαμογελάω γιατί μόνο τότε έχουν κάποιο νόημα τα πάντα.

Χαμογελάω γιατί έτσι είναι πιο όμορφη η ζωή.

Χαμογελάω, για εμένα και για όλο τον κόσμο.

Χαμογελάω για εσένα...

Χαμογελάω σε εσένα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω για να Χαμογελάσεις.

-

Και κοίτα τι μου είχε γράψει μία Άγνωστη Αναγνώστριά μου...

«Σε διάβασα πρώτη φορά και χαμογελάω χαρούμενη γιατί εκπλήρωσα την προσδοκία σου....να με κάνεις να χαμογελάσω! Σου εύχομαι ολόψυχα πολλά χαμόγελα απο καρδιάς και εκπλήρωση πολλών τόσο ευγενικών προσδοκιών....»

Την ίδια ευχή θα σου την προσφερω κι εγώ, Φίλε μου... Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι να χαμογελάς πολύ, να χαμογελάς συχνά! Να χαμογελάς... Αυθεντικά και Αληθινά!

Σου χαμογελάω, ξανά και ξανά...

Μαριλού

Τα γράμματα της Μαριλούς (34)

 

(Γράμμα Τριακοστό Τέταρτο)

Από Τρίτη (22/3) προς Τετάρτη (23/3)

 

Αγαπητέ και Αγαπημένε μου Φίλε,

 

Θυμάσαι που πριν αρκετά γράμματα είχα γράψει λάθος ημερομηνία, από Φεβρουάριο μας πήγα Μάρτιο, και μας έφτασα στο τέλος του προγράμματός μας; Ε, τώρα είναι η σωστή ημερομηνία!

 

23. 03. 2022

 

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο

 

για να σου πω

 

Σε Αγαπώ.

 

 

Ήθελα να σου το γράψω από την πρώτη κιόλας ημέρα αλλά γνώριζα πως μπορεί να σου ήταν δύσκολο να το πιστέψεις. Πως μπορεί να αναρωτιόσουν «Πώς γίνεται να με αγαπάς αφού δεν με γνωρίζεις;». Πως μπορεί να πίστευες πως το γράφω έτσι απλά για να το γράψω. Πώς μπορεί να το διάβαζες και να το προσπερνούσες, να νόμιζες πως δεν το εννοώ, να θεωρούσες πως δεν είναι αλήθεια. Να σκεφτόσουν πως το γράφω ἐτσι γενικά και αόριστα σε όλους. Καθόλου γενικά και αόριστα δεν το γράφω. Κανένα από τα γράμματά μου δεν ήταν γενικό και αόριστο. Ίσα ίσα. Κάθε γράμμα ήταν ειδικό και συγκεκριμένο. Πήγαινε ειδικά σε εσένα. Σε εσένα που με διαβάζεις. Κι ας έγραφα σε όλους, έγραφα σε κάθε έναν χωριστά. Έγραφα σε εσένα, Φίλε μου. Σε εσένα.

 

Τώρα, ίσως, μέσα από τα γράμματά μου να κατάλαβες κι εσύ κάποια πράγματα για εμένα. Ίσως, να ένιωσες πως, ναι, μπορώ να το εννοώ. Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με την Αγάπη. Δεν περιμένω να φτάσω σε αυτήν, ξεκινάω από αυτήν. Η Αγάπη είναι η βάση, δεν την ονειρεύομαι σαν μια κορυφή. Η Αγάπη είναι εδώ, δεν την τοποθετώ στο εκεί. Αγαπώ από την αρχή, δεν περιμένω να φτάσω στο τέλος. Έχω την ικανότητα να Αγαπήσω τους Ανθρώπους από την αρχή. Και θα σου πω κάτι μαγικό που συμβαίνει όταν Αγαπάς τους Ανθρώπους από την αρχή, συνήθως, βλέπεις τον καλύτερο δυνατό εαυτό τους και νιώθεις την Αλήθεια τους. Βιώνεις ολόκληρο τον κόσμο διαφορετικά...

 

Συχνά, όταν με γνωρίζουν οι Άνθρωποι νομίζουν πως είχα μία εύκολη ζωή και για αυτό είμαι αυτό που είμαι, για αυτό χαμογελάω, για αυτό μου αρέσει η ευγένεια, για αυτό συμπαθώ την καλοσύνη, για αυτό πιστεύω στα όνειρα, για αυτό εκπέμπω χρώματα, για αυτό φτιάχνω τον δικό μου κόσμο και χάνομαι-βρίσκομαι μέσα σε αυτόν, για αυτό... για αυτό... για αυτό... Καθόλου εύκολη ζωή δεν είχα, από την αρχή της, η ζωή μου, ήταν δύσκολη. Δεν μπόρεσα να ζήσω το να είμαι παιδί κι έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του στο να γίνω αυτό που είμαι σήμερα. Τα παιδιά που δεν υπήρξαν παιδιά, όπως είναι λογικό, δεν ζουν την εφηβεία σαν έφηβοι ούτε την ενήλικη ζωή τους σαν ενήλικες. Όλα είναι πιο μπερδεμένα και πιο μπουρδουκλωμένα. Τα απλά ή αυτά που φαίνονται αυτονόητα σε άλλους, δεν είναι καθόλου απλά και καθόλου αυτονόητα στα παιδιά που δεν υπήρξαν παιδιά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το ότι χαμογελάω δεν είναι αποτέλεσμα μιας «εύκολης» ζωής και το ότι Αγαπάω δεν είναι αποτέλεσμα μιας «εύκολης» αγάπης. Είναι επιλογή. Και αυτή η επιλογή διαμορφώθηκε μέσα από ένα σωρό σκοτάδια. Ίσως το ότι έφτασα τόσο κοντά στο σκοτάδι μου να με έκανε να νιώθω ακόμα περισσότερο την ανάγκη για φως. Τα όνειρά μου τα έχτισα μέσα από την πραγματικότητά μου. Τον ρομαντισμό μου τον έφτιαξα μέσα από τον ρεαλισμό μου. Και την Αγάπη; Την δημιούργησα από την αρχή... έπρεπε πρώτα να τη δημιουργήσω, να τη νιώσω, να τη ζήσω... για να μπορέσω να τη μοιράσω και να τη σκορπίσω... για να μπορέσω να φτάσω στο σημερινό σημείο της ζωής μου όπου μπορώ να σου την προσφέρω...

 

Ίσως, λοιπόν, τώρα, να μπορείς να το πιστέψεις, ίσως, τώρα, να μπορείς να το νιώσεις...

 

Είναι μια Αγάπη που δεν έχει να κάνει με το αν θα ξανασυναντηθούμε ή όχι. Είναι μια Αγάπη που μπορείς να την κουβαλήσεις για πάντα μαζί σου. Είναι μια Αγάπη που ήταν, είναι και θα Είναι Εδώ από εμένα για εσένα. Κι αν κάτι θέλω να κρατήσεις πιο πολύ από όλα τα γράμματά μου, ίσως, τελικά, να είναι αυτό... που σου έγραψα τώρα στο τέλος μας...

 

Φίλε μου...

 

Σ΄ Αγαπώ.

 

Μαριλού.

 

 

(Αυτό μπορεί να είναι το τέλος του προγράμματος αλλά μπορεί να μην είναι και των γραμμάτων μου... Ίσως, να λάβεις ένα ακόμα τελευταίο γράμμα... μετά από μέρες... Μέχρι τότε... να Αγαπάς και, κυρίως, να σε Αγαπάς.)...

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο

 

για να σου πω

 

ποια είμαι

 

Είμαι η Μαριλού.

Δεν είμαι τίποτα.

Δεν είμαι (μόνο) Δασκάλα. Δεν είμαι (μόνο) Ηθοποιός. Δεν είμαι (μόνο) Σκηνοθέτης.

Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες.

Είμαι πολλά και όλα μαζί.

Είμαστε πολύπλευροι και πολύπλοκοι.

Όταν μας ορίζουμε μας περιορίζουμε.

Όταν μας ορίζουν μας περιορίζουν.

Δεν διδάσκω... μοιράζομαι.

Δεν σκηνοθετώ... συνεργάζομαι.

Πάνω από όλα νιώθω Άνθρωπος.

Δεν ανήκω πουθενά.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα.

Δεν ανήκω σε καμία θρησκεία.

Δεν έβαλα ποτέ μέσον για να πετύχω κάτι, οτιδήποτε.

Δεν έδωσα ποτέ φακελάκι για να πετύχω κάτι, οτιδήποτε.

Πιστεύω σε μία ξεχασμένη λέξη, στην αξιοκρατία.

Πιστεύω σε μία ξεχασμένη έννοια, στην αξιοπρέπεια.

Πιστεύω στην Αξία, στην Αλήθεια, στην Αγάπη.

Πιστεύω σε μία ξεχασμένη λέξη και έννοια, στον Άνθρωπο.

Στον Άνθρωπο με το Α κεφαλαίο.

 

Αν με χρειαστείς...

 

marilouvaleonti@gmail.com

(μπορείς να μου γράψεις ό,τι θέλεις, όποτε θέλεις)

6980479986

(μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου, όποτε θέλεις)

 

Είμαι Εδώ.

Μαριλού.

Τα γράμματα της Μαριλούς (33)

 

(Γράμμα Τριακοστό Τρίτο) 

Από Δευτέρα (21/3) προς Τρίτη (22/3)

 

Φίλε μου,

 

Νόμιζα πως δεν θα ξέρω τι θα θέλω να μοιραστώ σε αυτό το γράμμα μου... αλλά κάπως μαγικά σαν να είμαι σίγουρη για αυτό που θέλω να σου γράψω. «Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο.». Αυτό θέλω να σου πω. Στην τελευταία μου παράσταση υπήρχε και ένα κείμενό μου που λέγεται «Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο». Δεν θα μοιραστώ μαζί σου όλο το κείμενο γιατί είναι αρκετά μεγάλο... θα μοιραστώ μαζί σου μόνο το τέλος του... Μπορεί να χάνει από την μαγεία του με το να μοιραστώ μόνο ένα κομμάτι... αλλά, ίσως, κι αυτό το μικρό κομματάκι κάτι να έχει να σου πει...

 

(…)

 

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο.

 

(...)

 

Ένας κάδος σκουπιδιών, πάντως, είναι, σίγουρα, το σωστό σημείο για όλους. Εκεί μπορούμε να πετάξουμε ανασφάλειες, ψέματα, φόβους μαζί με τα σκουπίδια μας. Εκεί μπορούμε να ξεφορτωθούμε οτιδήποτε λερώνει τον δρόμο της αλήθειας. Και η αλήθεια είναι εδώ και τώρα και κάθε εδώ και κάθε τώρα.

 

Εδώ είναι το σωστό μου σημείο...

για να τα πετάξω όλα και να ξαναγεννηθώ από την αρχή.

 

Για να πετάξω την γκρίνια, την μιζέρια, την απογοήτευση, την θλίψη... Και αυτό κάνω, κάθε μέρα, πετάω και από κάτι. Και έτσι δεν γεμίζω τους δρόμους των άλλων με τα δικά μου προβλήματα. Οι άνθρωποι δεν σκοντάφτουν ούτε στα πραγματικά ούτε στα φανταστικά μου σκουπίδια. Εγώ πάλι σκοντάφτω... Και κάθε φορά που σκοντάφτω πάνω σε ένα κουτάκι αναψυκτικού ή σε ένα κύπελλο του καφέ σκέφτομαι πως σκόνταψα πάνω στον εκνευρισμό ή στον θυμό ή στην αδιαφορία ή στην κακία κάποιου. Μέχρι σήμερα έχω σκοντάψει πάνω σε γονείς που δέρνουν παιδιά, δασκάλους που υποτιμούν μαθητές, διευθυντές που εκμεταλλεύονται υπαλλήλους, φίλους που συμπεριφέρονται σαν εχθροί, ανθρώπους που ενώ είναι αληθινοί δεν έχουν ιδέα τι θα πει αλήθεια... Ναι, έχω σκοντάψει σε ένα σωρό προβληματικές καταστάσεις. Και αν κοιτάξετε τα σκουπίδια... αν τα κοιτάξετε πραγματικά... θα δείτε όλες αυτές τις ιστορίες. Και είναι οι δικές μας ιστορίες, οι δικές σας ιστορίες...

 

Εδώ είναι το σωστό σας σημείο...

για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

Αν θέλετε να ξεκινήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να σταματήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να διεκδικήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να παρατήσετε κάτι, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να ξαναξεκινήσετε κάτι που παρατήσατε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν περιμένετε να κάνετε κάποια κίνηση προς τον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να πείτε «Συγνώμη» σε κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν θέλετε να πείτε «Σ΄αγαπώ» σε κάποιον, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν θέλετε να πείτε «Συγνώμη» ή «Σ’ αγαπώ» στον εαυτό σας, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Αν έχετε κάποιο φόβο που θέλετε να ξεπεράσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

Αν έχετε κάποιο πόνο που θέλετε να ξεριζώσετε, εδώ είναι το σωστό σημείο.

 

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να τα πετάξετε όλα και να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

 

Εδώ είναι το σωστό σημείο για να χωρίσετε από μια σχέση που δεν σας εκφράζει, για να διεκδικήσετε μια σχέση που να σας ταιριάζει, για να αλλάξετε δουλειά αν σας πιέζει, για να αλλάξετε χώρα αν σας καταπιέζει, για να πάτε ένα μικρό ή μεγάλο ταξίδι, για να γυρίσετε τον κόσμο, για να μάθετε ζωγραφική, για να φτιάξετε ένα μουσικό συγκρότημα, για να γράψετε την αυτοβιογραφία σας, για να ξαναμιλήσετε στους γονείς σας (αν είναι στην ζωή), για να προσπαθήσετε να καταλάβετε τα παιδιά σας (αν είναι στην ζωή), για να ξαναπροσεγγίσετε τα πάντα από διαφορετική οπτική γωνία, για να ελευθερωθείτε από ό, τι νομίζετε ότι σας περιορίζει, για να αλλάξετε ό, τι νομίζετε ότι σας ορίζει, για να τα πετάξετε όλα και για να ξαναγεννηθείτε από την αρχή.

 

Βάλτε το καλά στο μυαλό σας: Εδώ είναι το σωστό σας σημείο! Και δεν υπάρχει καμία επόμενη λέξη μετά από αυτό. Μόνο η τελεία. (.)

Εδώ Είναι Το Σωστό Σημείο. Τελεία.

(…)

(Όπως κατάλαβες, Φίλε μου, αυτό που θέλω να σου πω είναι πως Εδώ Είναι το Σωστό Σου Σημείο.)

Με Αγάπη. 

Μαριλού.

Τα γράμματα της Μαριλούς (32)

 

(Γράμμα Τριακοστό δεύτερο) 

20.03.2022 Κυριακή

 

Αγαπημένε μου Φίλε!

 

Πρόβα χθες, πρόβα σήμερα... και αν, όλα πάνε καλά, αύριο κανονικά θα είμαι κι εγώ στο μάθημά μας, οπότε θα σου δώσω η ίδια το χαρτί μου...

 

Σήμερα μετά την πρόβα μαζευτήκαμε οικογενειακά και κόψαμε πίτα... (ναι, ναι, καλά διάβασες! Πίτα!). Τον τελευταίο καιρό που χάσαμε τις μέρες, τους μήνες, τις εποχές, τα χρόνια... εμείς αποφασίσαμε να κόβουμε τέσσερις πίτες τον χρόνο (κάπως μαγικά σαν να ένιωσα πως κέρδισα χρόνια αντί να έχασα!). Κάθε εποχή έχει την πίτα με το φλουρί της. Μπήκε, μέσα στο κρύο, η Άνοιξη επίσημα (εαρινή ισημερία) οπότε το γιορτάσαμε με σπιτική πίτα και... (δεν θα το πιστέψεις!) αυτοματισμούς (ναι, καλά διάβασες, ξανά!!!)! Για αστείο, σκέφτηκα να φέρω τις ερωτήσεις και να προσπάθησουν να τις απαντήσουν να δούμε αν έδιναν εξετάσεις πιστοποίησης αν θα πέρναγαν ή όχι. Τους διάβασα 32 ερωτήσεις και το θέμα ήταν αν θα καταφέρουν να βρουν τις 24, όπως κι εμείς! Τελικά κατέληξε να γίνει ένα ωραίο αστείο παιχνίδι και γελάσαμε πάρα πολύ!!! Μη σου πω πως όλο αυτό μπορεί και να με βοηθήσει να θυμάμαι κάποιες από τις ερωτήσεις αφού άκουγα επιστημονική συζήτηση πάνω σε κάθε ερώτηση... Μπορεί, όμως, και να με μπερδέψει αφού άκουγα τις σκέψεις όλων μέχρι να πουν την απάντησή τους... Πάντως, με έκανε να δω τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις με έναν άλλον τρόπο... Επίσης, άκουσα διορθώσεις και για τις ερωτήσεις και για τις απαντήσεις... Χαχαχα! Γέλασα πολύ! Να δω πώς θα τους πείσω να παίξουμε άλλο ένα παιχνίδι-πιστοποίηση μήπως μάθω και τις υπόλοιπες ερωτήσεις! Σε κάθε περίπτωση ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου... γιατί μου φάνηκε αστείο... το ότι έγιναν παιχνίδι οι αυτοματισμοί!

 

Κλείνουν τα μάτια μου... και αναρωτιέμαι τι να μοιραστώ μαζί σου σήμερα... πέρα από την οικογενειακή πίτα αυτοματισμών...

 

Θα μοιραστώ μαζί σου το κείμενο που έδωσα στην Ομάδα μου σήμερα... Αύριο έχουμε με τον δάσκαλο που κάναμε, κάποια στιγμή, αρκετά αρχή του προγράμματος, εκείνο το μάθημα που μας φάνηκε διαφορετικό, με τις ασκήσεις γνωριμίας και με το πώς να φτιάχνουμε βιογραφικό! Θυμήθηκα πως κάτι είχα πει σε εκείνο το μάθημα σε σχέση με το πόση σημασία έχει το να ακούς στο Θέατρο. Το να ακούς, πραγματικά. Το να μιλάς, πραγματικά. Και ότι στη ζωή, πολλές φορές, δεν ακούμε τον άλλον, σκεφτόμαστε το εμείς τι θα πούμε, ψάχνουμε τρόπο για να πούμε τα δικά μας χωρίς να έχουμε ακούσει πραγματικά το τι μας λέει ο άλλος. Κοίτα να δεις, που όλα έδεσαν! Γιατί το κείμενο που έδωσα σήμερα στους Ανθρώπους μου είναι γύρω από αυτό... Το να ακούμε πραγματικά...

Αυτά τα λίγα είχα να σου πω για σήμερα...

Με Αγάπη (που Ακούει μέσα από την καρδιά)... 

Μαριλού


---

Βήμα Πέμπτο

Ακοή

 

Αυτογνωσία. Ελευθερία. Αγάπη. Γέλιο. Και ποιο είναι το πέμπτο μας βήμα; Το να ακούμε...

Για να δούμε, τι γράφει το βιβλίο μας...

 

Να ακούς καλύτερα

 

Το επόμενο βήμα προς την προσωπική μας εξέλιξη μπορούμε να το ονομάσουμε, απλούστατα, «μαθαίνω να ακούω», κάτι που δεν ακούγεται και τόσο δύσκολο.

 

(...)

Έχουμε δύο αυτιά κι ένα μόνο στόμα

για να θυμόμαστε ότι πρέπει να ακούμε τα διπλά

και να λέμε τα μισά.

(...)

 

Έχουμε ανάγκη να «αρχίσουμε» να ακούμε.

 

Ακούω, σημαίνει ΑΚΟΥΩ.

Όχι απλώς κάνω μια παύση η οποία, ενώ εγώ παίρνω μια ανάσα, δίνει στον άλλον την πολυτέλεια να αρθρώσει κάποιες λέξεις.

 

Ακούω, σημαίνει ΑΚΟΥΩ.

Και όχι απλώς επικεντρώνομαι στην ομιλία του άλλου, προκειμένου να επιλέξω τα λόγια που μου χρειάζονται για να δέσω «έντεχνα» το δικό μου επιχείρημα. Λες και η συζήτηση είναι μια συζήτηση με ένα φίλο που θα μου δώσει έτοιμες ιδέες για να μπορέσω εγώ να εκφράσω τη σκέψη μου.

 

Ακούω, σημαίνει ΑΚΟΥΩ.

Και είναι διαφορετικό από την ανταλλαγή ρητορικών σχημάτων με κάποιον που επίσης δεν ακούει.

 

(...)

Αναφέρομαι σε μια δραστήρια και προσεχτική ακρόαση.

(...)

Γιατί άραγε δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε ειλικρινώς και ανοιχτά; Γιατί αντιστεκόμαστε τόσο στο να ανοίξουμε τα αυτιά μας και την καρδιά μας σε αυτό που πολλοί, και μερικές φορές όλοι, μας λένε; Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως αν κάποιες φορές αρνούμαστε να ακούσουμε, από πίσω κρύβεται κάποια προσωπική μας ατυχία.

 

Θέλοντας να στηρίξουμε πάση θυσία τις απόψεις μας, περιχαρακωνόμαστε και πείθουμε τον εαυτό μας πως δεν είναι «απλώς» οι απόψεις μας, αλλά θεμελιώδη και αδιαμφισβήτητα αξιώματα.

Ή... υπερτιμούμε αυτό που ξέρουμε και υποτιμούμε αυτό που αγνοούμε.

Ή... βρίσκουμε καταφύγιο σε όσα στρεβλά μάθαμε μικροί και ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε μπροστά στους άλλους και στον εαυτό μας ότι κάναμε λάθος.

Ή... αρνούμαστε να δεχτούμε κάποιες άβολες αλήθειες ή γεγονότα που μας πονάνε.

Ή... μας ενδιαφέρει περισσότερο να δείξουμε ανωτερότητα παρά να μάθουμε κάτι που δεν ξέρουμε.

Ή... μπορεί να αθροίζουμε όλα τα παραπάνω σε κάθε μας συνάντηση...

 

(...)

Για να καταπολεμήσουμε τις αρνητικές μας πλευρές πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι για τη διαιώνισή τους. Αν θέλουμε να τα καταφέρουμε, είναι απαραίτητο να μάθουμε να ακούμε.

(...)

Πολλές φορές μάλιστα είναι ο μοναδικός τρόπος τον οποίο διαθέτουμε προκειμένου να μπορέσουμε να κάνουμε ορατές τις αόρατες πλευρές του εαυτού μας που κρύβονται στις «νεκρές γωνίες του καθρέφτη» εκεί όπου δεν πέφτει το βλέμμα.

(...)

Αν είναι βέβαιο πως το μέλλον είναι κάτι που διαμορφώνεται, τότε είναι εξίσσου βέβαιο πως μπορούμε να το βελτιώσουμε ανακαλύπτοντας στο παρόν τα θετικά που μας περιβάλλουν: γεγονότα ελπιδοφόρα, προστατευτικά και αισιόδοξα, τα οποία θα μπορέσουμε να τα εντοπίσουμε μόνο αν μάθουμε να ακούμε.

(...)

Μόνο κάνοντας αυτό το βήμα θα μπορέσουμε να πλαγιάζουμε λίγο πιο ήρεμοι το βράδυ και να ξυπνάμε λίγο πιο σοφοί το πρωί.

-

Αυτά, λοιπόν, έγραφε το βιβλίο μας... και ας γράψω κι εγώ κάτι μικρό... (Πάλι, Δεν με χωράει το χαρτί... Μα με χωράει η στιγμή)! Να ακούτε! Να ακούτε και τους άλλους και τον εαυτό σας... Το να ακούμε, το να ακούμε πραγματικά, πηγαίνει την επικοινωνία προς μια βαθιά, ουσιαστική, κατεύθυνση... Στο Θέατρο υπάρχουν ασκήσεις γύρω από το να μάθεις να ακούς αυτόν που βρίσκεται μαζί σου πάνω στην σκηνή... Το να ακούμε είναι σημαντικό στοιχείο και της ζωής και της τέχνης...).

Είμαι Εδώ και Σας Ακούω.

Μαριλού.

Τα γράμματα της Μαριλούς (31)

(Γράμμα Τριακοστό Πρώτο) 

Από Παρασκευή (4/3) σε Παρασκευή (18/3)

 

Αγαπημένε μου Φίλε,

 

το πρόγραμμα «Τεχνικός Συντηρητής Αυτοματισμού» φτάνει, σιγά σιγά, στο τέλος του (κι εγώ ακόμα ούτε τον τίτλο δεν μπορώ να πω!). Παρασκευή ξεκίνησα το πρόγραμμα και Παρασκευή θα ήθελα να το τελειώσω... Ένας λόγος που κράταγα τις απουσίες μου για το τέλος ήταν πως ήθελα να έχω την δυνατότητα αν το θελήσω να μην έρθω την άλλη εβδομάδα... Εσύ μπορεί και να ξεκίνησες το πρόγραμμα Πέμπτη, εγώ έλειπα την πρώτη ημέρα. Δεν ήθελα να λείπω, έτυχε να λείπω. Νόμιζα πως το πρόγραμμα θα ξεκινήσει πιο μετά και είχα κανονίσει συνάντηση με γιατρό. Ειδικά την πρώτη μέρα γνωριμίας ήθελα να είμαι εκεί. Βέβαια, και την δεύτερη ημέρα, επειδή είχαμε διαφορετικό δάσκαλο, ήταν συνάντηση γνωριμίας. Αλλά εγώ ήθελα να ακούσω αυτά τα πρώτα πρώτα πράγματα που μπορεί να είπες για τον εαυτό σου, που είμαι σίγουρη πως ήταν, έστω και λίγο διαφορετικά, από την δεύτερη ημέρα. Ήθελα να βιώσω το πώς επέλεξες να μας παρουσιάσεις εσένα στην αρχή μας...

Την πρώτη μέρα που μπήκα στην τάξη, με το που είδα την αίθουσα, ήξερα ακριβώς πού θα καθίσω, δίπλα στο παράθυρο. (Σε αφήνω να γελάσεις ελεύθερα αφού σε όλη την πορεία μας θα με είδες να ανοίγω, ξανά και ξανά, το παράθυρο...). Χάρηκα τόσο πολύ που η τάξη είχε παράθυρο! Η αλήθεια είναι πως σαν «Μαριλού» δεν θα διάλεγα να μείνω στην ίδια θέση σε όλα τα μαθήματα. Κάθε μέρα θα άλλαζα και θέση για να αλλάζω οπτική. Είναι διαφορετικό να κάθεσαι πίσω πίσω και διαφορετικό να κάθεσαι μπροστά μπροστά. Είναι διαφορετικό να είσαι κάπου στην μέση της αίθουσας. Βλέπεις τον δάσκαλο, τους συμμαθητές, την αίθουσα, όλα αλλιώς. Επίσης, αλλάζοντας θέση θα είχες δίπλα σου διαφορετικούς Ανθρώπους κάθε φορά. Έμεινα στην ίδια θέση γιατί, λόγω των συνολικών συνθηκών, ήθελα να είμαι δίπλα στο παράθυρο. Στους μαθητές μου ζητάω συχνά να αλλάζουν θέση. Να μην έχουν πάντα την ίδια θέση όταν καθόμαστε στις καρέκλες του κοινού ή στην σκηνή όταν κάνουμε τις διάφορες ασκήσεις. Τους ζητάω, επίσης, να αλλάζουν σειρά που σηκώνονται στις ασκήσεις. Να μην σηκώνεται πάντα πρώτος ο ίδιος Άνθρωπος και πάντα τελευταίος ο ίδιος Άνθρωπος. Έχει σημασία να βιώσεις το να είσαι ο πρώτος που σηκώθηκε σε μία άσκηση. Έχει σημασία να βιώσεις το να είσαι ο τελευταίος που σηκώθηκε σε μία άσκηση. Και όλες οι ενδιάμεσες θέσεις. Είναι διαφορετικές οι διαδικασίες μας. Στο μάθημα των υπολογιστών, για παράδειγμα, ήταν η μοναδική φορά που έτυχε να κάτσω, πίσω πίσω, στο τελευταίο θρανίο. Εκεί ήταν το παράθυρο (σε αφήνω να γελάσεις και πάλι!). Ήταν εντελώς διαφορετικό το πώς βίωσα το μάθημά μας στην πίσω γωνίτσα εκείνης της αίθουσας. Ήταν διαφορετικό το πως είδα τον δάσκαλο και εμάς...

Την πρώτη μέρα, λοιπόν, βρήκα αμέσως την θέση μου, κάθισα, χωρίς να σκεφτώ πως πρώτο θρανίο σημαίνει πως θα είσαι και ο πρώτος που θα μιλήσεις. Ήρθα με τη λογική να κάτσω, ήσυχα ήσυχα, στην γωνίτσα μου. Να παρατηρήσω και να αισθανθώ... Και τότε, Φίλε μου, είναι που κοίταξα γύρω μου... Και ανάμεσα στα διάφορα πρόσωπα είδα και το δικό σου... Και αυτή ήταν η πρώτη στιγμή γνωριμίας μας... Κι ας μην μιλήσαμε...

Τώρα που βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμαστε ήρθε η ώρα να σου πω ένα ακόμα μυστικό μου. Τις πρώτες μέρες του προγράμματος νόμιζα πως θα τα παρατήσω. Πίστευα πως δεν θα τα καταφέρω να φτάσω ως το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι πολλοί οι λόγοι που με έκαναν να πιστεύω πως είναι πιθανό να φύγω και να μην μείνω. Προσπάθησα να δω την διαδρομή βήμα-βήμα, μέρα μέρα. Αυτό με βοήθησε στο να μείνω. Και άλλα με βοήθησαν να μείνω αλλά δεν τα χωράει το γράμμα μου. Ξέρεις, κάτι ακόμα που με βοήθησε να μείνω; Εσύ. Εσύ, Φίλε μου... Το δικό σου βλέμμα. Τα δικά σου μάτια. Η δική σου ιστορία. Η δική σου Αλήθεια. Αυτά που μοιράστηκες και αυτά που δεν μοιράστηκες. Αυτά που είπες και αυτά που δεν είπες. Αυτά που κατάλαβα για εσένα που μπορεί να έχω πέσει μέσα αλλά κι αυτά που κατάλαβα για εσένα που μπορεί να έχω πέσει έξω. Κυρίως, αυτά που ένιωσα για εσένα, τα συναισθήματα σπάνια κάνουν λάθος. Αυτό που είσαι. Από κάθε Άνθρωπό μας, έμαθα κάτι. Από κάθε Άνθρωπό μας, κάτι θα κρατήσω και κάτι θα κουβαλήσω μαζί μου. Μπορεί να είναι μια λέξη, μπορεί να είναι μια φράση, μπορεί να είναι μια κίνηση, ένα χαμόγελο, μια συζήτηση... Προσωπικά, πιστεύω πως είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από όλα αυτά μαζί. Θα φύγω από εδώ, διαφορετική και αλλαγμένη. Κι ένα μέρος αυτής της διαφοράς και της αλλαγής θα οφείλεται Σε Εσένα, Φίλε μου. Σήμερα, λοιπόν, το γράμμα μου είναι μόνο για να σου πω ένα μεγάλο «Μπράβο» που έφτασες ως εδώ κι ένα μεγάλο «Ευχαριστώ». Σε Ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου σε αυτόν τον μικρό κοινό μας δρόμο... Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν για αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα και δεν είναι σίγουρο αν και πώς και με ποιους θα ξανασυναντηθούμε. Όμως, αυτό που είναι σίγουρο είναι πως θα σε κουβαλάω, Φίλε μου. Είτε ξανασυναντηθούμε, είτε όχι. Όσοι βρεθήκαμε σε αυτό το πρόγραμμα, έχω την αίσθηση πως είχε ο καθένας τα δικά του εμπόδια να ξεπεράσει. Σου εύχομαι, να έχεις μια καλή συνέχεια
πέρα από το «εδώ» μας. Μέσα από την καρδιά μου, σου εύχομαι, Φίλε μου, να είσαι καλά...
Θα προσπαθήσω να έρθω την άλλη εβδομάδα και τις τρεις μέρες... αλλά αν χρειαστεί να λείψω κάποια ή κάποιες μέρες... θα βρω τρόπο τα τελευταία χαρτιά μου να φτάσουν σε εσένα... Θα έχω Ομάδα και Σάββατο και Κυριακή και χρειάζομαι δυνάμεις γιατί είμαστε στην τελική ευθεία με τις πρόβες μας...
Με κούρασε αυτό το συνεχόμενο Δευτέρα-Κυριακή χωρίς ανάσα... Είχα σκεφτεί πως βολεύει να απουσιάσω στο τέλος για να μπορέσω να εστιάσω στους μαθητές μου. Θεωρούσα δεδομένο πως θα θέλω να απουσιάσω τις τελευταίες μέρες... και, ξαφνικά, το ό,τι σε γνώρισα, Φίλε μου, μου άλλαξε τα δεδομένα. Με έκανε να θέλω να είμαι εκεί και τις τρεις μέρες για να μπορέσω να σε αποχαιρετήσω όπως σου αξίζει. Με το να είμαι εκεί. Με το να βιώσω μαζί σου το κλείσιμο του κύκλου μας. Αυτό το μήνυμα μπορεί να μην έχει προτάσεις για ταινίες ή βιβλία ή βίντεο, μπορεί να μην έχει κάποιο μοίρασμα κειμένου, ποίησης, διηγήματος, τέχνης, μπορεί να μην έχει κάποιο μοίρασμα ιστορίας ζωής. Αυτό το γράμμα έχει μόνο την σχέση την δική μας, Φίλε μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο, μόνο εμάς. Και τι καλύτερο από το να κλείσουμε από Παρασκευή σε Παρασκευή, νομίζω επτά Παρασκευές μετά από όταν σε γνώρισα, με το κύριο θέμα των γραμμάτων μου, εσένα, εμένα, εμάς... Με το απλά να σου πω: Σε Ευχαριστώ! Στο πρώτο μου γράμμα σού έγραφα πως εύχομαι να έχουμε ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό ταξίδι! Για αυτό, σε Ευχαριστώ!!! Για εμένα, είχαμε ένα ιδιαίτερα ξεχωριστό ταξίδι! Και, κοίτα να δεις, που πάλι αντί για «ταξίδι» πήγα να γράψω «παιχνίδι»... Και, τώρα, που με γνωρίζεις, έστω και λίγο πιο πολύ από το πρώτο μου γράμμα, πες μου, πόσο σωστό είναι αυτό το λάθος του μυαλού μου;

Σε Ευχαριστώ, Φίλε μου.

Μαριλού

---

Τι να σας λέω, Φίλοι μου! Κάνω υπολογιστές!

Θα κάνουμε και σήμερα! Και κάναμε και χτες!

"Πάμε να δούμε, παιδιά, πρώτα όλη την ύλη!"

Kοιτάζω, γύρω γύρω, να βρω καμία πύλη...

Yπάρχει τρόπος άραγε να διακτινιστώ;

Ή με κανένα μαγικό να εξαφανιστώ;

"Θα μιλήσουμε για τα λειτουργικά συστήματα!"

Ας τα σημειώσω, για να τα κάνω ποιήματα...

Κοιτάζω τα ονόματα, κοιτάζω τα προγράμματα,

Με πιάνουνε τα γέλια, να μην με πιάσουν κλάματα...

"Καλώδια, κάρτες και άλλα είναι το υλικό...

προγράμματα που τρέχουν ειν' το λογισμικό..."

Σας παρακαλούμε! Όχι άλλα καλώδια!

Τα είδαμε στον ηλεκτρισμό κι έφεραν εμπόδια!

"Μη φοβάστε το ποντίκι, σας λέω, δεν δαγκώνει!"

Τώρα τι συνέβηκε και ἐκλεισε η οθόνη;

"Πατήστε είπα κλικ δεξί και όχι αριστερό!"

Τρέμει το χέρι, δάσκαλε, δεν είναι σταθερό!

"Πηγαίντε με την ροδέλα εκεί που σας ζητάω!

Τι κάνεις, παιδί μου;" Τον τάδε βοηθάω...

"Έπρεπε να κάτσεις απ' την αρχή εκεί!

Αφού έχεις κάποιες γνώσεις είσαι βοηθητική!"

Μα είμαι άσχετη, κύριε, και όχι σχετική!

Η όλη κατάσταση είναι σουρεαλιστική!

"Άνοιξτε το παράθυρο... Ποιος είναι εκεί πίσω;"

Ανοίγω το παράθυρο! Στη θέση θα γυρίσω!

"Στον υπολογιστή, εννοώ... Πήγαινε κάτσε κάτω"!

Να αφήσω κι αυτό ανοιχτό; Και πάμε παρακάτω!

Είχα ζεσταθεί με το κλιματιστικό...

"Ναι, αλλά εδώ μιλάμε για το λογισμικό..."

Λογισμικό ήταν; Πάω να το σημειώσω!

Λογιστικό νόμιζα, πάω να το διορθώσω!

Κρατάει το κεφάλι του ο καθηγητής...

Κρατάμε το κεφάλι μας και όλοι μας εμείς...

Όσα μάθαμε γίναν ένα τσουβάλι!

Τελειώσαμε, δάσκαλε, αύριο πάλι!

 

---

Τι να σας λέω, Φίλοι μου! Κάνω αυτοματισμούς!

Μη με ρωτήσετε τι είναι... είμαι στους ορισμούς!

Μιλάμε για αγορές και για μηχανές,

εμένα το τοπίο μου φαίνεται αχανές,

"Εδώ είναι ο λέβητας, περνάει το υγρό..."

Θυμάμαι πως δίψασα και βγαίνω για νερό...

"Του δίνουμε ενέργεια... και γίνεται ατμός..."

κοιτάζουμε τον δίπλα μας, στην τάξη ένας χαμός...

"Αυτό είναι το σημείο που βγαίνει η θερμότητα..."

Τόσο έχω ζεσταθεί που νιώθω μια ομοιότητα...

"Πηγαίνει στην στροβιλογεννήτρια..."

Αχ, να ήμουνα στον Άρη καθηγήτρια!

"Και εδώ είναι ο συμπυκνωτής..."

Ας ήμουν και στον Δία καθηγητής!

"Τα χρησιμοποιούμε στη βιομηχανία,

και στην διαστημική τεχνολογία..."

Κάτι ήξερα που ήμουν στους πλανήτες,

θα γίνουμε στο διάστημα μαγνήτες...

"Ξέρετε τους πνευματικούς μηχανισμούς;"

Μήπως Ζεν μηχανές; Κάνουν διαλογισμούς;

"Συγκεντρωθείτε! Σοβαρά ρωτάω!"

Δεν είν΄ καλή ιδέα το να απαντάω...

"Και τι σημαίνουν αυτά τα προϊόντα;"

Όσα ξυπνάνε το πρωί της γης τα όντα...

"Και εδώ είναι αυτή η συσκευή..."

Καλύτερα να μένω σιωπηλή...

Του κόσμου τα συστήματα θα τα στριφογυρίσω...

Τελειώσαμε για σήμερα, ας πάω να περπατήσω...

 

 

(Και, όπως κατάλαβες, Φίλε μου, δεν μπορούσα να σε αφήσω, αυτήν την τελευταία Παρασκευή μας, χωρίς να σου δώσω και κάτι για να γελάσεις! Και τα δύο τα έγραψα τις πρώτες μέρες των μαθημάτων... Το ένα για τους υπολογιστές, το άλλο για τους αυτοματισμούς! Σε Ευχαριστώ και πάλι για όλα...)!

Να σε φροντίζεις, να σε Αγαπάς!

Και να θυμάσαι να γελάς...

Με Απέραντη Αγάπη!

Μαριλού