2/12/17

Έχεις κάτι που περιμένεις;



Ένας από τους ανθρώπους μου με ρώτησε... αν έχω κάτι που περιμένω στην ζωή μου, αυτήν την στιγμή. Αν έχω κάτι που ανυπομονώ, για παράδειγμα, ένα ταξίδι... Δικό του, το συγκεκριμένο παράδειγμα... Αν έχω κάτι που σκέφτομαι να έρθει εκείνη η ημέρα για να γίνει... Πώς σκεφτόμαστε πότε θα έρθει το Σαββατοκύριακο... ή πότε θα έρθουν τα γενέθλιά μας ή πότε θα έρθει εκείνη η ημέρα που το οτιδήποτε... που θα πας εκείνη την εκδρομή που κανόνισες ή που θα κάνεις εκείνη την έξοδο που οργάνωσες... που θα γίνει μια συνάντηση... που θα γίνει κάτι... όμορφο για εσένα... μια παράσταση, μια συναυλία, ένα σινεμά, ένα πλανητάριο... κάτι, κάτι, οτιδήποτε... Σκέφτηκα για λίγο την ερώτηση... και συνειδητοποίησα... πως πια... τίποτα δεν περιμένω... Δεν υπάρχει τίποτα που να περιμένω να έρθει... Ίσως είναι που περίμενα πολύ στην ζωή μου... Όλο περίμενα... Όλο ευχόμουν... Όλο κυνηγούσα για αυτό που περίμενα... Κι όλο δεν γινόταν αυτό που ευχόμουν... Όλο προσπαθούσα για να έρθει αυτό που περίμενα... κι όλο δεν ερχόταν... Όλο περίμενα... Έναν άνθρωπο... Μια συνεργασία... Έναν έρωτα... Μια αγάπη... Ένα γεγονός... Μια κατάσταση... Ένα συναίσθημα... Μια σκέψη... Ένα δημιούργημα... Μια έμπνευση... Όλο περίμενα... ένα επιθυμητό αποτέλεσμα... μια γλυκιά ανταμοιβή... Κι όλο δεν ερχόταν... Όλο περίμενα κάτι, οτιδήποτε... Κι όλο δεν ερχόταν τίποτα, οτιδήποτε... Και έτσι απλά σταμάτησα να περιμένω... Και έτσι απλά σταμάτησα και να απογοητεύομαι... Γιατί όταν δεν περιμένεις κάτι, δεν απογοητεύεσαι κι επειδή δεν έρχεται... Όλο περίμενα να ανοίξει μια αυλαία... μα δεν άνοιγε... να αρχίσει μια παράσταση... μα δεν άρχιζε... να ειπωθεί ένα κείμενο... που δεν ειπωνόταν... να κινηθεί μια επικοινωνία... που δεν κινούνταν... Όλο προσπαθούσα να κουνήσω, τα ακίνητα... να ταρακουνήσω, τα σταθερά... Μα τίποτα απλά δεν συνέβαινε... ανεξάρτητα από τις προσπάθειές μου... Σκέφτηκα την ερώτηση του και του απάντησα αυτό που συνειδητοποίησα εκείνη την στιγμή... Τώρα πια δεν περιμένω τα μεγάλα, δεν ανυπομονώ για αυτά... περιμένω και ανυπομονώ, καμιά φορά, ίσως, για κάποια μικρά... Για εκείνο το πολύτιμο ήσυχο μισάωρο το καθημερινό με τον εαυτό μου... Για εκείνο το ζεστό πρωινό ρόφημα... Για εκείνο το χιλιογραμμένο μουτζουρωμένο τετράδιο... Για εκείνες τις στιγμές που είμαι μόνο εγώ με εμένα... Μόνο αυτά περιμένω... Μόνο για αυτά ανυπομονώ... Και είναι και τα μόνα που συμβαίνουν... Δεν τα περιμένω χωρίς να έρχονται... αλλά έρχονται... καθημερινά... Περιμένω πότε θα περπατήσω... γιατί αυτή η ώρα του περπατήματος είναι ιερή... Περιμένω πότε θα ακούσω μουσική... γιατί αυτή η ώρα της μουσικής είναι θεϊκή... Δεν έχω ανάγκη άλλα μέρη για να είμαι καλά... Δεν έχω ανάγκη άλλους ανθρώπους για να έχω λίγη ησυχία μέσα μου... Δεν έχω ανάγκη από κάτι να ανυπομονώ για να κρατηθώ από αυτό... Έχω κάποια όνειρα... αλλά δεν τα περιμένω... αν είναι κάτι να γίνει, φαντάζομαι θα γίνει... κι αν δεν γίνει, δεν θα γίνει... Ξέρω πως αρκετά πράγματα δεν ορίζονται από εμένα... κι έτσι... κάνω απλά ό,τι μπορώ... Περιμένω τα ήσυχα, τα απλά και τα όμορφα... Αυτά με γεμίζουν... Αυτά με ηρεμούν... Κι αυτά έρχονται... και δεν με απογοητεύουν... Και όσο για τα μεγάλα; Ίσως πολλά μικρά να φτιάχνουν κάτι μεγάλο... Ίσως όλες αυτές οι μικρές στιγμές μου να φτιάχνουν όλη μου την ζωή... Κι αυτό... πια... μου είναι αρκετό...

Είναι ένας απίστευτος συνδυασμός απόλυτου μηδενισμού και υψηλής συνειδητοποίησης. Ίσως αυτό με κάνει να είμαι, ταυτόχρονα, τόσο αισιόδοξη και τόσο απαισιόδοξη μαζί.

Δεν περιμένω ένα καλύτερο μέλλον. Περιμένω ένα καλύτερο παρόν.
Δεν περιμένω κάτι αόρατο. Περιμένω κάτι ορατό.
Δεν περιμένο κάτι σύνθετο. Περιμένω κάτι απλό.
Δεν περιμένω τίποτα από τους άλλους. Περιμένω κάποια πράγματα από εμένα.
Δεν περιμένω πολύ. Περιμένω λίγο. Για αυτά που έρχονται κι όχι για αυτά που δεν έρχονται.

Κι έτσι οι αναμονές γίνονται αναπνοές...



Σκόνη Σκόρδο




Από ό,τι, λοιπόν, κατάλαβα, αυτό που θέλεις να μου πεις είναι πως νιώθεις ότι σου λείπει το, πώς το είπες;, αλάτι ή το πιπέρι ή το αλατοπίπερο ή το ό,τι είπες την ζωής σου. Αλλά εγώ, όσο σε ξέρω, όσο σε έχω ζήσει, αισθάνομαι πως αυτό που σου λείπει δεν είναι το αλάτι ή το πιπέρι ή το αλατοπίπερο της ζωής σου. Αφού μιλάμε με διατροφική μεταφορά... θα έλεγα πως αυτό που σου λείπει, αυτό που απουσιάζει από την ζωή σου είναι σκόνη... όχι, όχι τέτοια σκόνη, περίμενε να ολοκληρώσω... ξέρεις πως είμαι κατά των όποιον ναρκωτικών και των όποιων εξαρτήσεων... άλλη σκόνη. Σκόνη σκόρδο. Μάλιστα. Αυτό σου λείπει. Είδες; Δεν ήξερες καν ότι υπάρχει. Αυτό είναι μία ακόμα απόδειξη πως αυτό είναι το πιθανότερο να σου λείπει. Η δική σου σκόνη σκόρδο. Περίμενε να σου εξηγήσω... Μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα... Ξέρω πως δεν σου αρέσει το σκόρδο... αλλά κάνε λίγη υπομονή μέχρι να τελειώσω την σκέψη μου. Λοιπόν... όπως ξέρεις... δεν μου αρέσει να πετάω φαγητά... ναι, είναι γεγονός... Θεωρώ πολύ άσχημο το να πετιούνται τόσα φαγητά από τους ανθρώπους... Με τα φαγητά, λοιπόν, που μένουν πάντα κάνω σαλάτες... ξέρεις από αυτές τις σαλάτες που φτιάχνω μόνο εγώ με προχειρότητα και με βιασύνη και που τα θεωρώ τα καλύτερα και τα πιο νόστιμα φαγητά του κόσμου... Τα πετάω όλα μέσα... και μετά... πάντα βάζω αλάτι... φυσικά πιπέρι... λάδι... (τι χαρά όταν ανακάλυψα πόσο ωραίο είναι το λάδι όταν δεν βάζεις πολύ) και λεμόνι... (τι χαρά όταν ανακάλυψα πόσο ωραίο είναι το λεμόνι όταν βάζεις πολύ)... Τα βάζω όλα αυτά... Και το αλατοπίπερο που βάζω είναι, φυσικά, αρκετό... Δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε άλλος άνθρωπος να φάει από τις σαλάτες μου... Όλα αυτά... σε σωστή δόση... είναι γεγονός... πως νοστίμιζαν το φαγητό μου... Χωρίς αλάτι... δεν γίνεται... Χωρίς πιπέρι... το ίδιο... Χωρίς λάδι; Χωρίς λεμόνι; Όχι, όχι... Θα ήταν καταστροφή... Μου αρέσει να τα βάζω όλα μαζί... και αυτά όλα τα υλικά έβαλαν γεύση ακόμα και στα πιο απλά φαγητά μου. Ακόμα και το πιο συνηθισμένο φαγητό αν φτιάξεις... πόσο διαφορετικό είναι με το αλατοπίπερο! Βέβαια, δεν υπάρχουν συνηθισμένα φαγητά... αλλά... Κατάλαβες το νόημά μου... Και για αυτό φαντάζομαι πως όλοι μιλάνε για το αλάτι και το πιπέρι και το αλατοπίπερο της ζωής... και άλλα τέτοια ωραία... Αυτό, όμως, που έκανε το δικό μου φαγητό από ωραίο σε υπερβολικά ωραίο ήταν κάτι που μέχρι πρόσφατα ούτε το είχα ακούσει. Ήταν η μαγική σκόνη σκόρδο! Και να φανταστεί κανείς πως δεν τρώω ιδιαίτερα το σκόρδο... Και είναι αλήθεια... στην αρχή ήμουν διστακτική... επιφυλακτική... Είχα αυτήν την έκφραση που έχεις κι εσύ και όποιος άλλος του έχω μιλήσει για αυτό το μαγικό συστατικό που έβαλε νοστιμιά στην ζωή μου. Αλλά... παρόλο που είχα αυτήν την έκφραση... δοκίμασα. Και μία δοκιμή ήταν αρκετή για να με πείσει πως αυτό ήταν το συστατικό που έλειπε από τις δικές μου σαλάτες. Από το δικό μου φαγητό. Από την δική μου ζωή. Αυτό που θέλω να σου πω... είναι πως καλά τα αλάτια και τα πιπέρια και τα αλατοπίπερα... αλλά το θέμα είναι να βρεις εκείνο το κάτι... που μπορεί να μην είναι και τόσο γνωστό... και που μπορεί να μην συμφωνείς με όλους στο ότι όντως νοστιμίζει την ζωή... αλλά που σε εσένα, σε εσένα και μόνο, κάνει την γεύση της ζωής σου να πάει... πιο μακρυά... πιο ψηλά... προς διάφορες γευστικές κατευθύνσεις... Εμένα ήταν η σκόνη σκόρδο στο φαγητό. Και έψαξα να βρω τι είναι αυτή η σκόνη σκόρδο στην ζωή μου. Τι είναι αυτό... που δεν την νοστιμίζει απλά... αλλά την σούπερ νοστιμίζει... Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Εσένα η ζωή σου... ποτέ δεν ήταν αδιάφορη! Ω! Πόσο άδικο θα ήταν να πούμε πως η δική σου ζωή ήταν ή είναι ανάλατη;! Ούτε μία στιγμή δεν την ένιωσα έτσι... Δεν είναι σωστό να το πούμε αυτό, απλά και μόνο επειδή βρίσκεσαι σε ένα σημείο της ζωής σου που νιώθεις κάπως... πώς να το πω... κάπως... χωρίς... χωρίς να έχεις αυτό που θα ήθελες να έχεις... χωρίς να είσαι αυτό που ήθελες να είσαι... Όμως η ζωή σου είχε πάντα αλάτι. Είχε και πιπέρι. Είχε και λάδι και λεμόνι, αρκετές φορές. Και πόση ζάχαρη είχε!!! Αυτό που δεν είχε, αυτό που νιώθεις ότι δεν έχει τώρα, είναι κάτι που δεν σκέφτηκες να βάλεις ποτέ, κάτι που δεν ήξερες πως υπάρχει για να το βάλεις... Σκόνη σκόρδο. Δηλαδή, για παράδειγμα, σκόνη σκόρδο. Γιατί μπορεί να είναι κάτι άλλο το δικό σου υλικό, κάτι που δεν το γνωρίζω για να σου το πω. Κάτι αντίστοιχο, κάτι που κι εγώ μπορεί να μην το έχω ξανακούσει. Και η αποστολή σου τώρα είναι το βρεις. Και είναι λογικό... γιατί όσο μαθαίνουν οι μάγειρες... όλο κι ανακαλύπτουν και καινούρια υλικά... όλο και φτιάχνουν καινούριες συνταγές... Η ζωή σου δεν είναι χωρίς αλάτι, η ζωή σου χρειάζεται σκόνη σκόρδο. Χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Πρέπει να ψάξεις μέσα και έξω από το σπίτι για να το βρεις. Σε βιβλία. Σε καταστήματα. Εδώ ή αλλού. Θέλεις το κάτι παραπάνω και είναι λογικό που το θέλεις. Έχεις ανάγκη την εξέλιξη της γεύσης σου. Έχεις ανάγκη την εξέλιξή σου. Έχεις ανάγκη την ζωή σου. Συγνώμη για όλα αυτά τα μαγειρικά... αλλά... όλος ο λόγος σου ήταν γεμάτος... γευστικές μεταφορές... και έπρεπε να προσπαθήσω να μιλήσω στην δική σου γλώσσα... στο κάτω κάτω αυτή είναι που δοκιμάζει και τις γεύσεις μας... η γλώσσα... με αυτήν επικοινωνούμε... με αυτήν γευόμαστε... Αλλά νομίζω πως πρέπει να προσθέσω και κάτι άλλο... έτσι... τροφή για σκέψη κι αυτό... αφού μιλάμε για τροφές κι αφού μιλάμε για σκέψεις... Θέλω να έχεις και κάτι άλλο έτσι στην άκρη του μυαλού σου... Καμιά φορά, δεν λείπει τίποτα από τα υλικά που έχουμε μπροστά μας... Ίσως αυτό που αισθάνεσαι πως λείπει είναι το ότι δεν ξέρεις τον τρόπο για να τα συνδυάσεις... Ίσως δεν λείπει τίποτα από το τραπέζι σου... Ίσως σου λείπει μια καλή συνταγή... που να σε κάνει να φτιάξεις κάτι καλό με όσα έχεις όχι με όσα δεν έχεις... Καμιά φορά, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ό,τι έχεις και από ό,τι είσαι. Δεν χρειάζεται να πας κάπου αλλού. Δεν χρειάζεται να αναζητήσεις κάτι άλλο. Μπορείς να μείνεις στο σημείο σου και με ό,τι έχεις, χωρίς τίποτα παραπάνω, όχι μόνο να ζήσεις, όχι μόνο να δημιουργήσεις αλλά να μεγαλουργήσεις... Απλά... θέλει να βρεις τον τρόπο... να συνδυάσεις τα υλικά σου... να βρεις τις δόσεις... να βρεις τους χρόνους... Νομίζω αυτά είναι αρκετά για τώρα... Πάω κι εγώ να χαθώ... στις δικές μου αναζητήσεις ή μη αναζητήσεις... Πάντα χαίρομαι τις συζητήσεις μας... και ο λόγος που γράφω όσα σου είπα εδώ... είναι γιατί μου ζήτησες να γίνεις μέρος της ιστορίας μου... Ορίστε, λοιπόν... Μοιράζομαι όσα σου είπα, χωρίς να θεωρώ πως έχουν καμία ιδιαίτερη αξία πέρα από όση είχαν για εμένα και για εσένα. Για να δούμε στην πορεία αν θα βρεθούν οι γεύσεις που επιθυμούμε ή θα ξαναβρεθούν οι γεύσεις που νοσταλγούμε...


2/9/17

Γέλασαν



Ήταν ένας διάσημος σκηνοθέτης. Ένας πολύ διάσημος σκηνοθέτης. Όλοι οι ηθοποιοί ήθελαν να συνεργαστούν μαζί του. Στεκόταν ανάμεσα σε μερικούς ηθοποιούς όταν ο βοηθός του, που στεκόταν κι αυτός ανάμεσα σε μερικούς ηθοποιούς λίγο πιο μακρυά, τον ρώτησε για την θέση κάποιου ηθοποιού. «Είναι καλά εδώ;». Ήταν η ερώτηση. Τότε εκείνος είπε κάτι σε σχέση με το ότι είναι καλά η θέση του συγκεκριμένου ηθοποιού, γύρισε το κεφάλι προς τους ηθοποιούς και τους άλλους συντελεστές που είχε γύρω του και, χωρίς να μπορούν να ακούσουν οι άλλοι που στέκονταν πιο μακρυά, είπε «Αν γονατίσει κιόλας κι ανοίξει και το στόμα του, ακόμα καλύτερα.». Αυτό. Και τι έκαναν οι ηθοποιοί γύρω του; Γέλασαν. ΓΕΛΑΣΑΝ. Γ Ε Λ Α Σ Α Ν. Με ένα απαράδεκτο σχόλιο που ειπώθηκε για έναν ηθοποιό, ο οποίος ούτε καν το είχε ακούσει για να μπορέσει να έχει κάποια αντίδραση σε αυτό. Γέλασαν. Μόνο εγώ δεν γέλασα. Μόνο εμένα δεν μου φάνηκε αστείο. Μόνο εμένα μου φάνηκε απαράδεκτο. Μόνο εμένα μου φάνηκε προσβλητικό. Κοίταξα τον συγκεκριμένο ηθοποιό, εκείνο τον νεαρό άντρα, που ακόμα θυμάμαι, που έπαιζε έναν μικρό ρόλο, έναν πολύ μικρό ρόλο, έναν κομπάρσο. Απλά τον κοίταξα. Τίποτα άλλο. Χωρίς εκείνος να το ξέρει, χωρίς να μπορώ να του πω κάτι με το βλέμμα μου, απλά τον κοίταξα. Ήταν γεγονός. Δεν ήμουν σαν όλους τους άλλους. Εγώ δεν θα μπορούσα να γελάσω με κάτι τέτοιο. Εγώ δεν μπορούσα να γελάσω. Τι κάνω εδώ; Πώς είναι δυνατόν να συνεχίσω σε μια μόνιμη υποτίμηση; Αυτός ο κόσμος δεν είναι αυτός που θέλω να ζήσω την ζωή μου. Δεν νιώθω Καλλιτέχνης στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως ακριβώς, δεν νιώθω Άνθρωπος στον ανθρώπινο κόσμο. Υποσχέθηκα να θυμάμαι, φράσεις και κινήσεις. Και δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. Δεν θυμάμαι, δεν μπορώ να θυμηθώ πια, ούτε τα μισά. Λίγα από αυτά έμειναν στην μνήμη. Και πάλι καλά που έμειναν κι αυτά. Γιατί ένα συγκεκριμένο γεγονός, καμιά φορά, μπορεί να μιλήσει περισσότερο από θολά συναισθήματα και σκόρπιες σκέψεις. Μπορεί να περιγράψει καλύτερα τις καταστάσεις.

Είναι ένας διάσημος σκηνοθέτης. Ένας πολύ διάσημος σκηνοθέτης. Όλοι οι ηθοποιοί θέλουν να συνεργαστούν μαζί του.

Μόνο εγώ δεν θέλω. Μόνο εγώ.






2/8/17

Τους είδα...



Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Εσύ τους είδες; Εκείνους που έσπρωχναν για να προχωρήσουν; Εκείνους που πέρασαν δίπλα και από εσένα... Στεκόσουν ακριβώς μπροστά μου... Σε έσπρωξαν κι εσένα, παραπάτησες, σχεδόν έπεσες... Πήραν την θέση σου... κι έπειτα του πιο μπροστά σου... κι έπειτα του πιο μπροστά σου... Ξέρεις ποιους λέω... Εκείνους που φωνάζαν γκρινιάζοντας... Εκείνοι ήταν που έπαιρναν την σειρά, εκείνοι και που διαμαρτύρονταν... Γνωστό κι αυτό το σύνδρομο, ο θύτης να αισθάνεται και σαν θύμα... Αυτός που δημιουργεί το άδικο, να υποστηρίζει και πως είναι ο ίδιος που αδικείται... Τους είδα... Ήταν αυτοί που ενώ χωρίς βοήθεια δεν θα είχαν φτάσει εκεί που έφτασαν, οι ίδιοι δεν πρόσφεραν ποτέ την βοήθειά τους... Που όλα ορίζονται στην ζωή τους... σαν αντάλλαγμα... Αν σου δώσω αυτό, θα πρέπει να μου δώσεις εκείνο. Ποτέ δεν δίνουν κάτι, χωρίς να ζητήσουν κάτι. Ποτέ δεν προσφέρουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι. Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Τους είδες κι εσύ... Είδες κι εμένα όταν με έσπρωξαν... εγώ έπεσα... δεν μίλησες, σκέφτηκες να μιλήσεις... Δεν με βοήθησες να σηκωθώ, σκέφτηκες να με βοηθήσεις να σηκωθώ... Δεν έκανες τίποτα... Εσύ πιστεύεις ότι δεν έκανες επειδή δεν πρόλαβες να κάνεις... Εγώ πιστεύω ότι δεν έκανες επειδή δεν τόλμησες να κάνεις... Στεκόμουν, ακριβώς, πίσω σου, όταν με έσπρωξαν... και με άφησες να είμαι εκεί πεσμένη... μέχρι που σε έσπρωξαν κι εσένα... μέχρι που πήγες να πέσεις... μέχρι που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας ξανά... μέχρι που επαναπροσδιόρισες αυτό το «δεν πρόλαβες» σε «δεν τόλμησες» όταν ούτε εσένα σε βοήθησαν οι γύρω σου και οι μπροστά σου... Τους είδα να προχωράνε και να προχωράνε και να προχωράνε... με κύριο «πιστεύω» τους, την υποτίμηση όλων των άλλων άνθρωπων... Εκείνοι είναι ανώτεροι όλων... Πάντα και παντού... Η δική τους ζωή είναι πάντα πιο σημαντική από των άλλων... Τα δικά τους προβλήματα πιο μεγάλα από όλων των άλλων... Μόνο εκείνοι έχουν σημασία... Μόνο εκείνη έχουν αξία... Μόνο εκείνοι... Παίρνουν τα αντικείμενα των άλλων στο πέρασμά τους... αντικείμενα που δεν τα χρειάζονται... μα που τα θέλουν απλά για να τα θέλουν... Παίρνουν την αξιοπρέπεια των άλλων... απλά περνώντας δίπλα τους... με μία κινήση τους ή μία φράση τους... Α! Πώς τους είδα να μιλάνε και πώς τους είδα να συμπεριφέρονται στο πέρασμα του χρόνου! Δεν μπορείς να φανταστείς! Ή μάλλον... μπορείς. Τους είδες, τους άκουσες... κι εσύ. Καμιά φορά, ξεχνάω πως ήσουν κι εσύ εκεί μαζί μου... γιατί εσύ δεν μίλησες ποτέ... εγώ όχι μόνο προσπάθησα να μιλήσω μα μίλησα κιόλας... κι ας μην είχε κανένα αποτέλεσμα... Τους είδα να προχωράνε και όσο πιο πολύ υποτιμούσαν τους ανθρώπους, τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι τους ανέβαζαν ψηλά... Μην με ρωτάς πώς γίνεται... γίνεται... κι αυτό γνωστό σύνδρομο... Όσο πιο πολύ δεν συμπεριφέρονταν σωστά, τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι τους θεωρούσαν ανώτερους επιβεβαιώνοντας τους! Ω! Αυτό ήταν το χειρότερο. Το να βλέπεις τους ανθρώπους να τους επιβεβαιώνουν κιόλας! Να τους υποστηρίζουν, να τους στηρίζουν! Ξέρεις ποιοι άνθρωποι τους υποστήριζαν και τους στήριζαν; Οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν πεσμένοι κάτω επειδή εκείνοι τους είχαν ρίξει, εκείνοι που τώρα τους αποθέωναν! Τους έκαναν πιο ισχυρούς. Τους έκαναν πιο δυνατούς. Τους είδα να προχωράνε κι άλλο κι άλλο στην σειρά... Όχι με τίμιους τρόπους αλλά με άτιμους... Καμία αίσθηση δικαιοσύνης... Καμία ανάγκη ανθρωπιάς... Καμία προσπάθεια να ενδιαφερθούν για κάτι, οτιδήποτε... Και κανένας, ποτέ, να μην τους λέει τίποτα... για τα όρια που προσπερνάνε, για τις αξίες που καταπάτανε. Και να τα χρήματα μετά... Και να η εξουσία... Δηλαδή σε αυτούς τους ανθρώπους... να δίνονται τα χρήματα... σε αυτούς και η εξουσία... Και να και το δίδαγμα, αυτό είναι το χειρότερο, καταραμένο δίδαγμα, προς τους άλλους ανθρώπους... Αν θέλετε χρήματα... αν θέλετε εξουσία... αν θέλετε δύναμη... αν θέλετε επιτυχία... Να! Γίνετε έτσι! Γίνεται έτσι! Αν θέλετε να προχωρήσετε... ορίστε ο δρόμος και ο τρόπος. Αρκεί να τους σπρώξετε όλους μπροστά σας... Αν τους πατήσετε... ακόμα καλύτερα... θα πάτε και πιο ψηλά... όχι μόνο πιο μπροστά... αλλά και πιο ψηλά! Πιο ψηλά... ακόμα πιο ψηλά! Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... πιο ψηλά... πιο μπροστά... προς όλες τις κατευθύνσεις... πατώντας ανθρώπους... κι άλλους κι άλλους κι άλλους... Καμία ενοχή... Καμία τύψη... Πώς κοιμούνται το βράδυ; Τους ρωτάνε οι επαναστάτες... Μια χαρά κοιμούνται το βράδυ... Τίποτα δεν καταλαβαίνουν... Εμείς δεν κοιμόμαστε καλά... Εκείνοι μια χαρά κοιμούνται... Τα μάτια τους ποτέ δεν είναι άυπνα... Με αδιάφορο βλέμμα; Μπορεί. Με ουδέτερο βλέμμα; Μπορεί. Αλλά χώρις ύπνο; Ποτέ... Τους είδα σε κάθε τους βήμα... Τους είδα σε κάθε τους κίνηση... Κι είδα πώς συνέχιζαν να τους αφήνουν να είναι έτσι... πώς τους διαμόρφωναν... πώς τους ενίσχυαν... Ποτέ κανείς δεν μπήκε μπροστά τους. Ποτέ κανείς δεν τους σταμάτησε. Αν θέλετε να έχετε χρήματα... Δεν θέλω να έχω πολλά χρήματα... τόσα ώστε να ζήσω! Αν θέλετε να έχετε εξουσία... Δεν θέλω να έχω πολλή εξουσία... θέλω πολλή δημιουργία... Θέλω να με αφήσετε να υπάρξω σε αυτήν την παράνοια που επικρατεί γύρω μας... Μα δεν υπάρχουν θέσεις για εσένα... Γιατί εσύ δεν σπρώχνεις. Ποτέ δεν θα υπάρξουν. Γιατί εσύ δεν πατάς τους άλλους γύρω σου. Ποτέ δεν θα υπάρξουν. Γιατί εσύ ενδιαφέρεσαι. Δεν θέλω να πάω μπροστά. Δεν θέλω να πάω ψηλά. Θέλω να μείνω εδώ που είμαι. Μπορώ ακόμα και σε αυτό το σημείο μου να εξελιχθώ. Αρκεί να μην με σπρώχνουν άλλοι για να περάσουν. Αρκεί να μην με πατάνε άλλοι για να με προσπεράσουν. Αρκεί να μην μου παίρνουν τα δικά μου αντικείμενα, αυτά που για εμένα χρειάζονται για την συνέχειά μου, ενώ για εκείνους που τα παίρνουν είναι απλά άλλο ένα κομμάτι στην συλλογή κατάκτησής τους. Αρκεί να μην μου παίρνουν την αξιοπρέπεια. Αλλά δεν με αφήνουν να ζήσω με αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να ζω βλέποντας, γύρω μου, κάτω όλους τους ανθρώπους. Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... όρθιοι... με το κεφάλι ψηλά... αδιαφορώντας για ό,τι είναι πίσω τους... Μα είναι αυτό προχώρημα; Σε ρωτάω. Είναι προχώρημα; Και να είναι μπροστά, και να είναι ψηλά, εκείνοι! Εκείνοι που δεν πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο... Εκείνοι που δεν θέλουν τις γυναίκες, εκείνοι που γελοιοποιούν τους ανάπηρους, εκείνοι που το διαφορετικό θέλουν να το κάνουν ίσιο γιατί το θεωρούν στραβό, εκείνοι που το δημιουργικό θέλουν να το κάνουν ίδιο γιατί το θεωρούν περιττό. Εκείνοι που δηλώνουν πως ό,τι είναι ηθικό είναι ρομαντικό. Νέα μόδα κι αυτή. Εκείνοι που δηλώνουν πως ό,τι είναι ανθρώπινο είναι αδυναμία. Εκείνοι που δηλώνουν πως ό,τι είναι αυτονόητο είναι ιδεαλιστικό. Θα μας τρελάνουν, τελείως. Δεν εξηγείται αλλιώς... Αλήθεια... Δεν εξηγείται... Αυτή η μανία τους να θέλουν να μας πείσουν πως μόνο μέσα από την καταπάτηση κάθε δικαιώματος και μόνο με την εξαπάτηση κάθε ανθρώπου... μπορεί να υπάρξει ζωή. Και το συναίσθημα, το θεωρούν αδυναμία. Και το διάβασμα, χάσιμο χρόνου. Και την έξυπνη σκέψη, ελάττωμα. Και την γενναία έμπνευση, πρόβλημα. Θα μας τρελάνουν. Κι αυτό το μήνυμα που περνάει στον κόσμο! Πόσο πονάει! Να βλέπεις τον κόσμο να γκρεμίζεται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό πέρα από το να σηκώνεις και να ξανασηκώνεις τον εαυτό σου. Πόση μοναξιά! Σε αυτόν τον δρόμο! Μα πόσο τυχερός να δει κανείς πως κάποια πράγματα είναι εφικτά να γίνουν ακόμα κι αν δεν καταφέρει να τα κάνει σε τέτοια έκταση ώστε να φτάσει κάποτε κι άλλο ένα μήνυμα στους ανθρώπους... Όχι! Υπάρχει κι άλλος δρόμος! Υπάρχει κι άλλος τρόπος! Μην τους ακούτε! Μην τους αφήνετε να σας σπρώχνουν! Μην αφήνετε να σπρώχνουν και κανέναν γύρω σας! Όχι! Δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι τα πράγματα! Όχι... δεν νομίζω πως είμαι καν επαναστάτης... ένας απλός άνθρωπος είμαι... Όχι... δεν ασχολούμαι με την πολιτική... Όχι... δεν είμαι σε κανένα κόμμα... Όχι... δεν έχω κανένα συμφέρον... Όχι... απλά προσπαθώ με το φτωχό μου το μυαλό... να καταλάβω... Και είναι ολοφάνερο στα μάτια τα δικά μου... Κάτι δεν πάει καλά. Και δεν είναι ανάγκη να μην πηγαίνει καλά... Θα έπρεπε να προσπαθήσουμε για να πάει καλά... ακόμα κι αν δεν το καταφέρουμε. Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Και τους είδες κι εσύ... Και δεν έπρεπε να τους έχουμε αφήσει να προχωρήσουν... αλλά ακόμα κι αν τους αφήσαμε... ή ακόμα κι αν δεν καταφέραμε να τους σταματήσουμε... Υπάρχουν κι άλλοι πίσω μας και γύρω μας και μπροστά μας, που φωνάζουν, βρίζουν, σπρώχνουν... κι άλλοι που υποτιμάνε... κι άλλοι που προχωράνε με αυτόν τον τρόπο... Πάμε να σταματήσουμε την αδικία. Πάμε να βοηθήσουμε τους πεσμένους. Πάμε να αντιμετωπίσουμε τους - και καλά - «προχωρημένους».

Τους είδα εκείνους τους ανθρώπους να προχωράνε... Και δεν ήταν προχώρημα αυτό, φίλε. Δεν ήταν προχώρημα. Ήταν πόλεμος με άλλη ονομασία.


Facebook



Και λένε, λένε, λένε για το Προσωποβιβλίο…
Και λέμε, λέμε, λέμε για το Προσωποβιβλίο...

Πόσες ώρες χάνουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτό... Πόσο δεν επικοινωνούν... Πόσο ηλεκτρονικά είναι τα συναισθήματα και πόσο κωδικοποιημένες είναι οι σκέψεις... Πόσο έτοιμοι είναι να συγκρουστούν... να κρυφτούν πίσω από το πληκτρολόγιο... να μιλήσουν έτσι όπως δεν θα μιλούσαν... Πόσα βίντεο χωρίς αξία... Πόσες συζητήσεις χωρίς ουσία... Πόσες φράσεις χωρίς νόημα... Πόσες εικόνες χωρίς αισθητική... Πόσα κακόγουστα αστεία... Πόσο γελοίο χιούμορ... Πόσο εμποδίζει την επαφή με τον έξω κόσμο... Πόσο απομακρύνει τους ανθρώπους... Πόσο χωρίζει... Πόσος χαμένος χρόνος!

Αλλά... τα πάντα είναι πώς τα χρησιμοποιείς... τα πάντα είναι πώς θα τα κοιτάξεις...

Και λέω, λέω, λέω για το Προσωποβιβλίο...
Και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι για το Προσωποβιβλίο...

Πόσες ώρες βρίσκουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτό... Πόσο επικοινωνούν... Πόσο αυθεντικά τα συναισθήματα και πόσο αληθινές οι σκέψεις... Πόσο έτοιμοι να μοιραστούν... να εκφραστούν μέσα από το πληκτρολόγιο... να μιλήσουν έτσι όπως δεν θα μιλούσαν... Πόσα βίντεο με αξία... Πόσες συζητήσεις με ουσία... Πόσες φράσεις με νόημα... Πόσες εικόνες με αισθητική... Πόσα καλόγουστα αστεία... Πόσο έξυπνο χιούμορ... Πόσο βοηθάει την επαφή με τον έξω κόσμο... Πόσο φέρνει κοντά τους ανθρώπους... Πόσο ενώνει... Πόσο κερδισμένος χρόνος!

Υπάρχουν βίντεο που με κάνουν να χαμογελάω... Υπάρχουν φράσεις που με κάνουν να επεξεργάζομαι... Υπάρχουν συζητήσεις που ανοίγουν το μυαλό μου... Υπάρχουν εικόνες που αγγίζουν την καρδιά μου... Υπάρχουν αστεία που με κάνουν να γελάω... Υπάρχει χιούμορ που με κάνει να ανατριχιάζω... Υπάρχουν άνθρωποι που με κάτι που επιλέγουν να μοιραστούν, χωρίς να το γνωρίζουν, επηρεάζουν ολόκληρη την ημέρα μου... Μπορεί ακόμα και να μην τους γνωρίζω... αλλά γνωρίζω αυτό που μοιράστηκαν... γνωρίζω αυτό που έγραψαν... γνωρίζω αυτό που αισθάνθηκαν... Άνθρωποι που μπορεί να μην τους γνώριζα ποτέ με άλλο τρόπο...

Περπατάω στον δρόμο και σκέφτομαι κάτι που σκέφτηκε κάποιος... και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Ανοίγουν τα όρια μου... Εξαπλώνομαι σε όλο τον κόσμο... Μαθαίνω χωρίς περιορισμούς... Αισθάνομαι χωρίς σύνορα...

Για μια ακόμα φορά, ισχύει ό,τι κι αλλού, ισχύει ό,τι παντού.

Το πιο σημαντικό στο Προσωποβιβλίο είναι τα Πρόσωπα.

Οι Άνθρωποι.

Αυτά τα Πρόσωπα, αυτοί οι Άνθρωποι, είναι μέρος της καθημερινότητάς μου.

Δεν χάνω, κερδίζω. Χώρο και Χρόνο.
Δεν χάνομαι, βρίσκομαι. Εδώ και Αλλού.

Μέσα στα βλέμματα των Προσώπων ανακαλύπτω βιβλία που δεν θα τα διάβαζα ποτέ.

Στα πολυσέλιδα Βιβλία των πολυσύνθετων Προσώπων γεννιέται εκείνο το Προσωποβιβλίο του σεβασμού, της επικοινωνίας, της εμπιστοσύνης, της ανοιχτότητας, της ανθρωπιάς.

Και έτσι αλλάζει και το δικό μου Πρόσωπο.
Και έτσι αλλάζει και το δικό μου βιβλίο.

Και έτσι αλλάζω εγώ.


2/1/17

Ά, ρε, μπαμπά... 02




Α, ρε, μπαμπά... με έμαθες να αγωνίζομαι για το σωστό και το δίκαιο. Μα δεν υπάρχει περιθώριο για να σωθεί το σωστό και για να δικαιωθεί το δίκαιο. Κάποτε έδινες τις μάχες σου, κάποτε πήγαινες στις δίκες σου! Μα είναι η αλήθεια! Μέχρι και νομικά κινήθηκες για να διεκδικήσεις αυτά που ήταν δικαιωματικά δικά σου, μα άδικα αποφάσισαν να τα δώσουν σε κάποιον άλλον. Και νίκησες και πήρες αυτά που έπρεπε να σου είχαν δώσει από την αρχή. Και εγώ σε θαύμαζα για αυτά και για άλλα. Εγώ στις μάχες μου, χάνω, μπαμπά, και δεν κερδίζω. Εγώ στις δικές μου δίκες, δεν καταφέρνω να πάρω όσα μου αξίζουν. Βλέπω, στα δικαστήρια της ζωής, τους ένοχους να φεύγουν σαν αθώοι και τους αθώους να δικάζονται και να φυλακίζονται σαν ένοχοι. Και γύρω όλοι να μην μιλάνε... Κανένας να μην μιλάει... Και η φωνή μου δεν ακούγεται, μπαμπά... Αντί να γίνεται πιο δυνατή, κλείνει σιγά σιγά... Γίνεται ψίθυρος. Εξαφανίζεται. Εγώ, μπαμπά, δεν έχω ιδέα πώς να σώσω το σωστό και πώς να δικαιώσω το δίκαιο... Δεν είναι πως δεν προσπαθώ. Μα αυτό δεν είναι αρκετό. Βλέπω το λάθος, σιγά σιγά, να νικάει το σωστό. Βλέπω το δίκαιο, σιγά σιγά, να χάνεται, από το άδικο. Και χάνομαι και εγώ μαζί του, μπαμπά... Χάνομαι χάνοντας... Μα δεν πειράζει... γιατί γνωρίζω... πως το σωστό παραμένει σωστό και πως το δίκαιο παραμένει δίκαιο... Και από εσένα έμαθα να βλέπω τα πράγματα καθαρά ακόμα κι όταν οι άλλοι στα θολώνουν... Κι αυτές τις μάχες που δεν κατέχω... Κι αυτές τις δίκες που δεν αντέχω... προσπαθώ να τις προσπερνάω... Απλά, δεν είμαι σίγουρη, μπαμπά. Για τα σημάδια που σου αφήνουν. Για τα σημάδια που μου αφήνουν. Για τα σημάδια που μου αφήνει... το σωστό που δεν σωζέται και το δίκαιο που δεν δικαιώνεται...