Aθήνα. Τετάρτη 18.08.2020. 21.30.
Πριν λίγα λεπτά τράβηξα από την βιβλιοθήκη μου τυχαία ένα μικρό, μικρούτσικο, τετραδιάκι.
Βρήκα αυτό. Το έγραψα γύρω στα 18-19.
(Και να φανταστεί κανείς πως τα τετράδια του παρελθόντος δεν βρίσκονται κανονικά στη βιβλιοθήκη... αλλά τα έχουμε ξαναπεί... το γνωστό μου Χάος).
Σήμερα θα άλλαζα αρκετά και θα έσβηνα και θα ξαναέγραφα για να ξανασβήσω αλλά... το αφήνω όπως είναι...
Η Μαριλού, λοιπόν, είκοσι χρόνια πριν.
Γαλάζιος ύμνος
Φουρτουνιασμένη θάλασσα, όταν σε κοιτάω,
νιώθω περίεργα μέσα μου, σαν να φοράω
κύμματα μες στο σώμα μου και πάνω στα μαλλιά μου
σαν να υπάρχει άνεμος, όπως στα όνειρά μου.
Με βλέπω δίχως πρόσωπο, το χρώμα μου είναι μπλε,
όχι άσπρο, μαύρο, κόκκινο μα ούτε και καφέ.
Και κολυμπάνε στην καρδιά μου, όμορφοι οργανισμοί,
της θάλασσας οι κάτοικοι, μεγάλοι και μικροί.
Όλος σου ο παράδεισος ζει και κατοικεί,
γεννιέται και πεθαίνει στο δικό μου το κορμί,
και αυτό ποτέ δεν σταματά και ζω την ευτυχία,
εκτός αν ονομάζεται παράνοια ή αμαρτία,
να βλέπω μία θάλασσα, να γίνομαι αυτή,
και μέσα στη φουρτούνα της να νιώθω τη ζωή.
Το ξέρω, το νιώθω, μπορώ, τ' ομολογώ,
πώς όποιος σας δεν έζησε το αίσθημα αυτό,
γλιτώνει από τον κίνδυνο να ονομαστεί τρελός,
όμως ποτέ δεν γίνεται να γίνει οδηγός,
σ' αυτό που ονομάζεται πραγματική ζωή,
απλούστατα προτίμησε την άδικη φυγή,
όχι στο φόβο, ναι στο άγγιγμα της φύσης,
όχι στην απάθεια, ναι στον δρόμο της λύσης,
και είναι λύση, φανερά, αυτό που ονομάζω εγώ
να νιώθω, να αισθάνομαι, να ζω, να Αγαπώ.
