2/28/10

"Ο κόσμος των Ονείρων μου"



Πριν κάποιους μήνες με καλέσαν σε ένα γκρουπ στο facebook που λέγεται «Ο κόσμος των ονείρων μου». Έγραψα το παρακάτω κείμενο. Ένα κείμενο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και που δεν το έγραψα ποτέ μέσα στο γκρουπ. Είναι από εκείνα τα κείμενα που τα αρχίζω και που δεν τα τελειώνω είτε επειδή τα ξεχνάω, είτε επειδή επιλέγω να τα αφήσω σε μια γωνία, είτε επειδή προκύπτουν ένα σωρό άλλες ιδέες στην πορεία, είτε επειδή θεωρώ ότι δεν με εκφράζουν, είτε επειδή τα αντιμετωπίζω σαν να μην έχουν να πουν κάτι καινούριο ή σαν να μην αξίζουν ιδιαίτερα, είτε επειδή το αποτέλεσμα δεν βγήκε ακριβώς όπως το ήθελα, είτε επειδή βαρέθηκα να ξαναασχοληθώ, είτε επειδή με εκνευρίζουν ή με στενοχωρούν ή με κάνουν να νιώθω ότι επαναλαμβάνομαι, τέλος πάντων, είτε επειδή... οτιδήποτε άλλο!!!

Πριν κάποιες μέρες, προσπαθώντας να οργανώσω λίγο τα αρχεία μου στον υπολογιστή και τα χαρτιά μου έξω από τον υπολογιστή, συνάντησα ξανά το παρακάτω κείμενο και επειδή με απασχόλησε ξανά το συγκεκριμένο θέμα σκέφτηκα να γράψω εδώ στο blog μου το κείμενο που έγραψα τότε και μετά να γράψω το κείμενο που έγραψα τώρα και τα δύο κείμενα σε σχέση με το ίδιο θέμα, σε σχέση με τον κόσμο των ονείρων μου...

Ο κόσμος των ονείρων (1).

Πού είναι ο κόσμος των ονείρων μου;
Ποιος είναι ο κόσμος των ονείρων μου;
Πώς είναι ο κόσμος των ονείρων μου;

Κάποτε είχα συγκεκριμένη εικόνα. Μπορούσα με ακρίβεια να περιγράψω πώς είναι. Μπορούσα να μιλήσω για τις μικρές του λεπτομέρειες. Με ήχους, με λέξεις, με κινήσεις. Μπορούσα να δείξω και στον εαυτό μου και στους άλλους ΑΚΡΙΒΩΣ πώς είναι ο δικός μου κόσμος των δικών μου ονείρων.

Αλλά κάτι έγινε στην πορεία. Μάλλον, είναι οι άνθρωποι. Οι άλλοι άνθρωποι. Ή οι συνθήκες. Ή η ίδια η ζωή. Ή, ίσως, μπορεί να είναι απλά ο πραγματικός κόσμος... που έγινε τόσο ισχυρός που απαίτησε από εμένα να σταματήσω να δημιουργώ άλλους κόσμους για να επιβιώσω. Δεν έχω ιδέα τι συνέβηκε!

Μα αυτό με έκανε να βρεθώ στο τώρα μου.

Και Πού είμαι τώρα;

Είμαι σε ένα σημείο που δεν μπορώ να πάω ούτε μπροστά ούτε πίσω. Είμαι ακινητοποιημένη, διαλυμένη.

Όλοι έχουμε τα όνειρά μας. Όλοι, όμως, έχουμε και τα όριά μας. Και τα όνειρα (συνήθως) δεν έχουν όρια... Και τα όρια (συνήθως) δεν έχουν όνειρα... Τα όρια των ανθρώπων σημαίνουν το τέλος των ονείρων. Και τα δικά μου όρια ξεπεράστηκαν πριν καιρό.

Δεν συμπαθώ την αυτολύπηση. Δεν ταιριάζω με την μιζέρια. Και δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς όνειρα. Μου λείπει ο κόσμος των ονείρων μου. Εκεί ένιωθα ασφάλεια και σιγουριά. Εκεί όλα ήταν καθαρά. Τώρα το τοπίο είναι θολό και δεν μπορώ να διακρίνω ούτε ένα μονοπάτι για να ακολουθήσω. Και ξέρω πως ο μόνος τρόπος για να καθαρίσει το τοπίο είναι να απαντήσω στην ερώτηση

«Ποιος είναι ο κόσμος των ονείρων μου;».

Να ορίσω, χωρίς να περιορίσω, τα όνειρά μου...

Ο κόσμος των ονείρων (2)

Πού είναι ο κόσμος των ονείρων μου;
Ποιος είναι ο κόσμος των ονείρων μου;
Πώς είναι ο κόσμος των ονείρων μου;

Κάποτε είχα συγκεκριμένη εικόνα. Αργότερα σταμάτησα να έχω συγκεκριμένη εικόνα. Και τώρα; Τώρα αρχίζει να σχηματίζεται μια καινούρια εικόνα ενός καινούριου κόσμου με καινούρια όνειρα...

Βλέπετε...

Για να φτιάξουμε έναν κόσμο ονείρων χρειαζόμαστε τα εξής υλικά:

Α) Έναν κόσμο. Που θα τον χρησιμοποιήσουμε σαν βάση.
Β) Μπόλικα όνειρα. Που θα τα χρησιμοποιήσουμε σαν γέμιση.

Ακούγεται εύκολο αλλά δεν είναι. Είναι μόνο δύο υλικά. Ναι, συμφωνώ, είναι μόνο δύο υλικά...

Αλλά έχετε ιδέα πόσο δύσκολο είναι να βρεις αυτά τα πολύτιμα υλικά, πόσο σπάνια είναι;

Μπορείς να γυρίσεις όλο τον κόσμο και να μην βρεις ποτέ τον κόσμο σου.
Μπορείς να ονειρεύεσαι συνέχεια και να μην βρεις ποτέ τα όνειρα σου.
Μπορεί να μην βρεις ποτέ ούτε τον κόσμο σου ούτε τα όνειρά σου.
Μπορεί να βρεις μόνο το ένα από τα δύο υλικά και να μην καταφέρεις να βρεις και τα δύο.
Μπορεί να έχεις τον κόσμο και να μην έχεις τα όνειρα ή να έχεις τα όνειρα και να μην έχεις τον κόσμο.
Έχει σημασία να έχεις ΚΑΙ τον κόσμο ΚΑΙ τα όνειρα για να καταφέρεις να φτιάξεις έναν κόσμο ονείρων...
Το σίγουρο είναι πως χωρίς κόσμο και χωρίς όνειρα δεν μπορείς να φτιάξεις έναν κόσμο ονείρων!
Αλλά ακόμα και αν βρεις έναν κόσμο και μπόλικα όνειρα, ακόμα και τότε, δεν είναι σίγουρο το αν θα καταφέρεις να φτιάξεις έναν κόσμο ονείρων!

Γιατί, όπως πάντα, το μυστικό βρίσκεται στην μαγική συνταγή... Χωρίς να έχεις τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσεις τα υλικά σου το πιθανότερο θα κάνεις μια τρύπα στο νερό. Δηλαδή μια τρύπα στον κόσμο σου! Και αν ο κόσμος σου έχει μία ή περισσότερες τρύπες, πίστεψε με, τα όνειρά σου θα γλίστρισουν από εκεί και σύντομα θα βρεθείς με έναν άδειο κόσμο χωρίς όνειρα. Και ένας άδειος κόσμος είναι ένας κόσμος χωρίς ουσία. Όχι, έχει σημασία, να προσέξεις, να φροντίσεις τον κόσμο σου έτσι ώστε να προστατεύει τα όνειρά σου, να είναι ένας σταθερός κόσμος χωρίς μαύρες ή άσπρες τρύπες. Οι μαύρες τρύπες θα ρουφήξουν τα όνειρά σου και οι άσπρες θα τα αφήσουν να φύγουν. Θέλεις έναν γερό κόσμο. Και γερά όνειρα. Μην αρκεστείς σε ονειράκια. Τα υποκοριστικά μικραίνουν τα μεγάλα όνειρα.

Έστω, όμως, ότι καταφέρνεις να βρεις έναν κόσμο και μπόλικα όνειρα, πού θα βρεις την μυστική συνταγή;

Αν έχεις φτάσει, φίλε μου, στο σημείο που έχεις τον κόσμο και τα όνειρά σου, είσαι ήδη σε πολύ καλό δρόμο. Σημαίνει πως, μέσα στην παράνοια του πραγματικού κόσμου, εσύ κατάφερες να βρεις τον δικό σου κόσμο (ανεξάρτητα από το αν θα καταφέρεις τελικά να τον δημιουργήσεις). Κατά συνέπεια, σημαίνει πως είσαι άνθρωπος με δύναμη και θάρρος. Ιδιότητες που σίγουρα θα σε βοηθήσουν και στην συνέχεια. Αν έχεις καταφέρει να βρεις μπόλικα όνειρα στην τόσο πεζή, σκληρή, αδιάφορη, ζωή του πραγματικού κόσμου σημαίνει πως έχεις φαντασία και αγάπη. Πολύ σημαντικά στοιχεία, επίσης. Σημαίνει, λοιπόν, πως, αμέσως αμέσως, μαζί με τον κόσμο σου και τα όνειρά σου θα έχεις δύναμη, θάρρος, φαντασία και αγάπη... Πολύτιμες ικανότητες...

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη αλλά έχω το προαίσθημα ότι αν φτάσεις σε αυτό το σημείο όπου στο ένα χέρι σου θα κρατάς τον κόσμο σου και στο άλλο τα όνειρά σου, σε αυτό το σημείο όπου θα είσαι έτοιμος πια για να δημιουργήσεις έναν κόσμο ονείρων, τον δικό σου κόσμο, και έχοντας πια όλες τις παραπάνω ιδιότητες σε συνδιασμό με τα ιδιαίτερα χαραχτηριστικά της προσωπικότητάς σου που δεν μπορώ να γνωρίζω ή να προβλέψω (και τα οποία θα αποτελούν το απρόβλεπτο στοιχείο όπου κάνει τον ένα κόσμο ονείρων να διαφέρει από τον άλλο κόσμο ονείρων, που διαφοροποιεί τον δικό μου κόσμο από τον δικό σου), έχω το προαίσθημα ότι... δεν μπορεί... κάτι θα γίνει... και θα βρεις τον τρόπο να τα ενώσεις. Θα βρεθεί η μαγική συνταγή. Ίσως βρεθεί μέσα σου. Ίσως βρεθεί από κάποιον άλλον που θα συναντήσεις και θα σε βοηθήσει σε αυτό το δύσκολο έργο που λέγεται δημιουργία ενός κόσμου ονείρων... Ίσως... δεν ξέρω... ίσως... το οτιδήποτε... Πάντως, κάτι θα γίνει και θα βρεις τρόπο να περάσεις από την θεωρία στην πράξη.

Και αν ο κόσμος σου δεν βγει αρκετά γερός και αν τα όνειρά σου τελικά γλιστρίσουν δεν θα φταις εσύ. ΔΕΝ θα φταις εσύ, φίλε μου. Θα φταίει το ότι σου έλειπε ένα στοιχείο από την μαγική συνταγή. Ένα σημαντικό στοιχείο. Όχι μόνο που δίνει μια παραπάνω γεύση νοήματος αλλά που βοηθάει στην σταθερότητα του κόσμου σου έτσι ώστε να μην γλιστράνε τα όνειρά σου.

Το μόνο που έχω να σου πω σε αυτήν την περίπτωση είναι: Να ξαναπροσπαθήσεις, φίλε μου, να ξαναπροσπαθήσεις...

Αλλά δεν σε φοβάμαι.(Έχεις δύναμη).
Θα ξαναπροσπαθήσεις. (Έχεις θάρρος).
Να ξαναξαναπροσπαθήσεις. (Για την φαντασία).
Αξίζει να ξαναξαναξαναπροσπαθήσεις. (Για την αγάπη).

Γιατί εδώ δεν διαπραγματευόμαστε κάτι που αφορά κάποιον άλλον. Μιλάμε για κάτι που αφορά, κυρίως, εσένα. Μιλάμε για τον δικό σου κόσμο και τα δικά σου όνειρα και την δική σου μυστική συνταγή που θα πρέπει να την ανακαλύψεις στην πράξη.

Αξίζει να ξαναξαναξαναξαναπροσπαθήσεις. (Για εσένα).


Για να φτιάξουμε έναν κόσμο ονείρων χρειαζόμαστε τα εξής υλικά:

Α) Έναν κόσμο. Που θα τον χρησιμοποιήσουμε σαν βάση.
Β) Μπόλικα όνειρα. Που θα τα χρησιμοποιήσουμε σαν γέμιση.
Και
Γ) Έναν άνθρωπο. Τον άνθρωπο που θα τα ενώσει (με τον δικό του μοναδικό τρόπο).


Για να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο χρειάζεσαι:

Α) Τον κόσμο σου.
Β) Τα όνειρά σου.
Γ) Εσένα.

Και από εκεί και πέρα άπειρες δοκιμές και πειραματισμούς μέχρι να ανακαλύψεις την δική σου μυστική, μαγική, συνταγή για να φτάσεις το ποθητό αποτέλεσμα και να γίνεις ικανοποιημένος με τον δικό σου κόσμο ονείρων...

Όσο για εμένα... και τον δικό μου κόσμο... και τα δικά μου όνειρα... και τον δικό μου κόσμο ονείρων... να ξέρεις, φίλε μου, πώς βρίσκομαι σε καλό δρόμο, σε πολύ καλό δρόμο, βρίσκομαι στον δρόμο της ξαναξαναξαναξαναξαναξαναξαναπροσπάθειας...

Ονειρεύομαι έναν καινούριο ονειρεμένο κόσμο ονείρων...

2/25/10

Χαμογελάω


Θέλω να γράψω κάτι όμορφο.

Θέλω να γράψω κάτι που όταν το διαβάσεις, εσύ, εσύ που με διαβάζεις τώρα, να σε κάνει να χαμογελάσεις.

Αλλά δεν σε ξέρω... Πώς μπορώ να ξέρω τι είναι αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή ακόμα καλύτερα να γελάσεις, να γελάσεις μέχρι δακρύων! Ο μόνος τρόπος για να μάθω τι θα σε έκανε να χαμογελάσεις ή να γελάσεις θα ήταν να σε γνωρίσω. Όμως δεν γίνεται να σε γνωρίσω. Δεν σε γνωρίζω και το πιθανότερο δεν θα σε γνωρίσω. Είσαι ένας αναγνώστης του blog μου. Αυτό. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι εχθρός μου. Απλά με διαβάζεις. Βέβαια, αυτό είναι σημαντικό. Είναι πολύ σημαντικό. Δεν το υποτιμώ. Το ότι με διαβάζεις. Αν με διαβάζεις πραγματικά και δεν με προσπερνάς βιαστικά ή γρήγορα... Αν με διαβάζεις και δεν με ξεπετάς... Τότε μπορεί και να με γνωρίζεις ή να αρχίσεις να με γνωρίζεις καλύτερα από ανθρώπους που έχω γύρω μου και δεν θα με γνωρίσουν πραγματικά ποτέ.

Είναι πολύ σημαντικό και πολύ όμορφο να έχεις την ικανότητα να διαβάζεις τον άλλον. Όμως, ενώ εσύ με διαβάζεις, εγώ δεν μπορώ να σε διαβάσω. Δεν σε βλέπω για να διαβάσω τα μάτια σου, δεν μου γράφεις για να διαβάσω τις λέξεις σου, δεν έχω τίποτα δικό σου για να διαβάσω, δεν έχω κανένα στοιχείο δικό σου, δεν έχω τίποτα... Η μόνη επαφή που έχουμε είναι ότι εσύ με διαβάζεις ενώ εγώ δεν μπορώ να σε διαβάσω. Είναι μια άνιση σχέση. Μια μονόπλευρη ίσως σχέση. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί εγώ επέλεξα να γράφω σε εσένα γνωρίζοντας ότι δεν θα λάβω ποτέ την απάντησή σου σε όσα γράφω. Μπορείς να περάσεις μια βόλτα από εδώ και να μην ξαναπεράσεις ποτέ ξανά, ή μπορεί να είσαι τακτικός αναγνώστης και να περνάς κατά καιρούς για να διαβάζεις όσα γράφω. Δεν έχω ιδέα ποια είναι η συχνότητα που με διαβάζεις και δεν θα το μάθω ποτέ. Δεν με ενδιαφέρει κιόλας να το μάθω. Τι σημασία έχει το να μάθαινα απλά κάθε πότε με διαβάζεις όταν έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να μάθω το πιο σημαντικό από όλα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που σου γεννιούνται όταν με διαβάζεις. Αν σου δίνω κάτι, αν σου δημιουργώ κάτι, αν σου προκαλώ κάτι ή αν σου είμαι εντελώς αδιάφορη. Βέβαια, αν σου ήμουν αδιάφορη, δεν θα με διάβαζες. Έχεις την επιλογή να με διαβάσεις ή όχι.Εγώ βρίσκομαι εδώ. Εσύ δεν βρίσκεσαι εδώ. Εμένα εδώ είναι το σπίτι μου, η έδρα μου, η βάση μου. Δεν θα φύγω από εδώ. Όπου και να είμαι, θα είμαι εδώ. Όπου και να είσαι, όπου και να πας, εγώ θα είμαι εδώ. Αναρωτιέσαι, αν τα γράφω σε εσένα... Ξέρεις, πως αυτό είναι ένα «παιχνίδι». Πώς μιλάω σε πολλούς ανθρώπους γράφοντας σε β ενικό. Έτσι ώστε όλοι να νιώσουν ότι μιλάω σε αυτούς. Όλοι να νιώσουν πιο κοντά μου. Σαν να μιλάω προσωπικά σε όλους. Όχι. Μην πέσεις στην παγίδα. Μιλάω σε όλους, ναι. Αλλά μιλάω σε εσένα, ναι. Μπορούν να ισχύουν και τα δύο μαζί. Μην περιορίσεις το μυαλό σου στο να σκεφτεί ότι αν μιλάω σε όλους, δεν μπορώ να μιλάω και σε εσένα.

Μιλάω σε εσένα.
Κυρίως, σε εσένα.

Και ποιος είσαι εσύ;

Μα είσαι, φυσικά, αυτός που με διαβάζει πραγματικά. Που βλέπει πέρα από τις λέξεις. Που με καταλαβαίνει. Που με γνωρίζει χωρίς να με γνωρίζει.

Μιλάω σε εσένα.
Μόνο σε εσένα.

Σε εσένα που με καταλαβαίνεις μιλάω περισσότερο από όλους τους άλλους.

Σε εσένα που με ακούς μιλάω με διαφορετική φωνή. Με αυτήν που μόνο εσύ μπορείς να ακούσεις.

Και γυρνάω στο αρχικό μου ερώτημα...

Πώς μπορώ να ξέρω τι θα σε κάνει να χαμογελάσεις;
Πώς μπορώ να σε κάνω να γελάσεις;
Τι είναι αυτό που θέλεις να ακούσεις;
Τι είναι αυτό που έχεις ανάγκη να σου πω;
Τι είναι αυτό που θα μπορούσα να σου δώσω;

Αν όμως με καταλαβαίνεις, αν με διαβάζεις, ίσως να θέλεις να ακούσεις αυτό που θα ήθελα να ακούσω εγώ... Βέβαια, ξέρω το λάθος αυτής της σκέψης μου... Tο ότι με καταλαβαίνεις δεν σημαίνει ότι μας κάνει ίδιους ή όμοιους, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι θα χαμογελούσαμε ή θα γελούσαμε με τα ίδια πράγματα... Αλλά αυτήν την στιγμή είναι το μόνο που μπορώ να κάνω... δεν έχω εσένα, έχω εμένα, και αξίζει να προσπαθήσω μέσα από εμένα να σε κάνω να χαμογελάσεις...

Αναρωτιέμαι...

Τι είναι αυτό που θα με έκανε να χαμογελάσω;
Τι είναι αυτό που θα με έκανε να γελάσω;

Θα γελούσα σίγουρα με ένα καλό αστείο... με ένα πετυχημένο ανέκδοτο... Αλλά δεν μπορώ να μεταφέρω ένα πετυχημένο ανέκδοτο ηλεκτρονικά... Εννοώ... τα πετυχημένα μου ανέκδοτα, τα δικά μου πετυχημένα ανέκδοτα, θέλουν εκφράσεις και τις αλλαγές της φωνής μου, και δεν μπορώ να στα προσφέρω αυτά σε γραπτή μορφή... Εξάλλου, ένα ανέκδοτο θα ήταν μια εύκολη λύση για να προκαλέσεις γέλιο...

Τι άλλο θα μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις;
Τι θα μπορούσε να με κάνει να γελάσω;

Ίσως είναι πιο εύκολο να προσπαθήσω να σε κάνω να χαμογελάσεις... Ίσως αν σου έγραφα ό,τι θα με έκανε εμένα να χαμογελάσω...

Χμ...

Ο ήλιος με κάνει να χαμογελάω πάντα και ο αέρας... Τα παιδιά με κάνουν να χαμογελάω... Μια όμορφη μουσική με κάνει να χαμογελάω... Μια γλυκιά στιγμή, μια ζεστή αγκαλιά, μια λαχταριστή σοκολάτα, ένα μικρό ή μεγάλο αρκουδάκι, μια ωραία ιδέα, μια χαλαρή συζήτηση, μια έξυπνη φράση, μια χρωματιστή ζωγραφιά... Το να διαβάσω ένα καλό βιβλίο ή το να δω μια ταινία αριστούργημα, το να οργανώσω ένα πάρτυ ή το να με καλέσουν σε ένα πάρτυ, το να πω κάτι αληθινό ή το να μου πουν κάτι αληθινό, το να βοηθήσω ή το να με βοηθήσουν, το να περπατάω... όλα αυτά με κάνουν να χαμογελάω... Χμ... Τι άλλο; Το να στέκομαι στα χέρια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το να στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να πέφτω με κάνει να χαμογελάω. Το ουράνιο τόξο, η βροχή, το κύμα, η άμμος, το βουνό, ο ουρανός, το φεγγάρι, τα αστέρια, τα πουλιά και κυρίως εκείνη την απογευματινή ώρα που πετάνε σε ομάδες... Το πρωινό ξύπνημα... Ναι, ναι, λατρεύω το πρωινό ξύπνημα. Με κάνει να χαμογελάω γιατί έχω όλη την μέρα μπροστά μου! Το να χορεύω... μου δίνει ελευθερία και με κάνει να χαμογελάω και να γελάω... Το να αγαπάω... Πολύ και τα πάντα... Το να δίνω. Το να μαθαίνω. Το να γνωρίζω. Το να μεταδίδω. Το να λύνω κάποιο πρόβλημα. Το να καταφέρνω το ακατόρθωτο. Το να νικάω τα ανίκητα. Το να βγάζω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες. Το να μου κάνουν ένα πρωτότυπο δώρο! Το να κοιμάμαι ξεκούραστα! Με κάνει να χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου... Το να παίζω με κάνει πάντα να χαμογελάω! Να παίζω οτιδήποτε! Το να γράφω... Να, όπως τώρα, που γράφω σε εσένα!

Δεν σε βλέπω, όμως, ακόμα να χαμογελάς... Δεν χαμογελάς... Χρειάζεσαι κι άλλα...

Χμ...

Περίμενε, μην φεύγεις, περίμενε... Έχω κι άλλα να σου πω...

Η γατούλα μας! Η γατούλα στην πολυκατοικία μας με κάνει να χαμογελάω! Γέννησε χθες... και... δεν ξέρω ακόμα πόσα γατάκια έχει κάνει! Είναι σε μια κούτα και τα έχει τυλίξει με το σώμα της έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να δει πόσα είναι... Μια γατούλα και έφερε τόση αναταραχή στην πολυκατοικία... και η άλλη μας γατούλα με κάνει να χαμογελάω... είναι έγκυος και θα γεννήσει σε λίγες μέρες κι αυτή... Φαντάσου, το τι θα γίνει με τόσα γατάκια!!!! Ο μικρός μας με κάνει να χαμογελάω... Ένα τόσο δα μωράκι που σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Ένα πλασματάκι που ρουφάει τώρα τις λέξεις... Όταν φωνάζει το όνομά μου, που δεν μπορεί ακόμα να το πει, με κάνει να χαμογελάω και όταν με ρωτάει συνέχεια για τα πάντα και όταν κάνει περίεργους ήχους που δεν μοιάζουν ανθρώπινοι και όταν λέει λέξεις που δεν καταλαβαίνω σαν να έχει την δική του γλώσσα και όταν χαμογελάει... με κάνει να χαμογελάω! Υπάρχουν τόσα πράγματα που με κάνουν να χαμογελάω. Το να ξέρω πως με διαβάζεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως υπάρχεις, με κάνει να χαμογελάω... Το να ξέρω πως έχεις στιγμές, τις δικές σου στιγμές, που χαμογελάς κι εσύ, με κάνει να χαμογελάω. Θέλω να χαμογελάς γιατί ακόμα κι αν δεν σε ξέρω, ακόμα κι αν δεν σε βλέπω, το χαμόγελό σου αλλάζει τον κόσμο μου. Θα με ρωτήσεις «Πώς;». Θα γελάσεις μαζί μου και θα με ξαναρωτήσεις «Πώς αλλάζει τον κόσμο σου;». Αλλάζει τον κόσμο των γύρω σου και τους κάνει να χαμογελούν και αυτοί αλλάζουν τον κόσμο των γύρω τους και χαμογελάν και αυτοί και αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται και συνεχίζεται μέχρι που το χαμογελό σου μέσα από τους άλλους φτάνει σε εμένα, καθόλου αλλοιωμένο. Το ίδιο καθαρό, το ίδιο αληθινό, το ίδιο, το δικό σου χαμόγελο, το χαμογελό σου. Φτάνει σε εμένα και με κάνει να χαμογελάω. Για να γίνει η ίδια διαδικασία και να φτάσει και το δικό μου χαμόγελο σε εσένα. Όλα ανακυκλώνονται. Και δεν είναι καλύτερα να ανακυκλώνουμε χαμόγελα από δάκρυα; Τα δάκρυα γεννάνε δάκρυα... Είναι πολύ δύσκολο να ανακυκλώσεις δάκρυα και να γεννήσεις χαμόγελα... Γίνεται κι αυτό αλλά είναι πιο δύσκολο... Τα χαμόγελα γεννάνε χαμόγελα... Το χαμόγελο μου εξαρτάται από το δικό σου και το αντίστροφο... Χαμογελάω... Γιατί το χαμόγελο μου γεννάει χαμόγελα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω γιατί μόνο τότε έχουν κάποιο νόημα τα πάντα.

Χαμογελάω γιατί έτσι είναι πιο όμορφη η ζωή.

Χαμογελάω, για εμένα και για όλο τον κόσμο.

Χαμογελάω για εσένα...
Χαμογελάω σε εσένα...

Χαμογελάω.

Χαμογελάω για να Χαμογελάσεις.

2/14/10

Οι φόβοι.

Οι φόβοι.

Υπάρχουν πολλά είδη φόβων.

Υπάρχουν προσωρινοί και μόνιμοι φόβοι.
Στιγμιαίοι και εξακολουθητικοί.

Παιδικοί φόβοι.Εφηβικοί φόβοι. Ενήλικοι φόβοι.
Υπάρχουν φόβοι που αφορούν συγκεκριμένες ηλικίες και που έχουν συγκεκριμένο χρόνο...

Υπάρχουν φόβοι χωρίς χρόνο.
Αιώνιοι και Αθανάτοι.
Διαχρονικοί.

Υπάρχουν πραγματικοί και φανταστικοί φόβοι.

Υπερβολικοί.

Αδικαιολόγητοι και δικαιολογημένοι.
Απεριόριστοι και περιορισμένοι.

Σπάνιοι και συνηθισμένοι.

Επαναλήψιμοι.

Μικροί και μεγάλοι.
Εσωτερικοί και εξωτερικοί.

Εξαντλητικοί.

Φόβοι του μυαλού και φόβοι της καρδιάς.
Φόβοι του σώματος και φόβοι της ψυχής.

Φόβοι της σκέψης.
Φόβοι της σκέψης.
Φόβοι της σκέψης.

Υπάρχουν φόβοι που αφορούν συγκεκριμένα επαγγέλματα και φόβοι που αφορούν όλες τις ειδικότητες.

Υπάρχουν φόβοι που είναι κοινοί για όλους.

Υπάρχουν ατομικοί και ομαδικοί φόβοι.

Φόβοι του ατόμου και φόβοι του συνόλου.

Φόβοι της οικογένειας και φόβοι της κοινωνίας.

Υπάρχουν φόβοι ενός ολόκληρου λαού...

Υπάρχουν φόβοι ανάλογοι και αντίστοιχου μεγέθους με τις συνθήκες.

Υπάρχουν φόβοι των παντρεμένων και φόβοι των ανύπαντρων, φόβοι των γονιών και φόβοι των παιδιών, φόβοι των εραστών και φόβοι των συντρόφων, φόβοι των ηλικιωμένων, φόβοι των ετοιμοθάνατων...

Φόβοι της φυλακής
και φόβοι της ελευθερίας.
Φόβοι της ζωής
και φόβοι της αυτογνωσίας.

Υπάρχουν συνειδητοί και ασυνείδητοι φόβοι.

Φόβοι που μας δημιουργούν οι άλλοι και φόβοι που δημιουργούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Φόβοι που μπορούν να αντιμετωπιστούν και φόβοι ανίκητοι.

Υπάρχουν φόβοι που ξεπερνιούνται και φόβοι που σε ξεπερνάνε.
Φόβοι που τους καταπίνεις και φόβοι που σε καταπίνουν.

Υπάρχουν...

οι δικοί μου φόβοι,
οι δικοί σου φόβοι,
οι δικοί μας φόβοι
και οι φόβοι των άλλων... που δεν απέχουν και τόσο πολύ από τους δικούς μας...

Υπάρχουν παντού φόβοι.

Θνητοί φόβοι.

Απλοί ανθρώπινοι αδύναμοι φόβοι...

2/6/10

Ξύπνα.

Αν νομίζεις ότι θα γίνει κάποια τεράστια αλλαγή στην ζωή σου από την μια στιγμή στην άλλη, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος.

Αν περιμένεις να ξυπνήσεις αύριο το πρωί διαφορετικός, ζεις σε μια αυταπάτη. Αυτό δεν θα γίνει. Δεν πρόκειται να συμβεί. Οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται χρόνο, κόπο, υπομονή και επιμονή.

Αν νομίζεις πως στην ζωή θα σου έρθει κάτι εύκολα χωρίς να χρειαστεί να πασχίσεις για αυτό, καλύτερα να τα παρατήσεις από τώρα. Θα ζεις διαρκώς με το αίσθημα της αδικίας και της ήττας. Καλύτερα να ζεις με το αίσθημα του ότι παραιτήθηκες εσύ, ήταν δική σου επιλογή, παρά να ζεις με το αίσθημα του ότι σε απέλυσαν ενώ εσύ άξιζες προαγωγή.

Αν νομίζεις πως η ζωή είναι απλή, θα σε ταρακουνήσω και θα σου πω: Δεν είναι. Η ζωή είναι σύνθετη. Όλα είναι σύνθετα και τίποτα δεν είναι απλό.

Αν νομίζεις πως οι άνθρωποι είναι από την φύση τους καλοί, θα πληγωθείς όταν μάθεις πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Και αν νομίζεις πως κάπου εκεί έξω υπάρχει καθαρότητα, θα σε απογοητεύσω. Εκεί έξω δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.
Στην καλύτερη περίπτωση, να το βρεις εδώ μέσα, σε εσένα.
Στην χειρότερη να μην το βρεις πουθενά.

Αν περιμένεις κάποια ανταμοιβή, κάποια αναγνώριση, από κάποιον, κάποιον άλλον, θα περιμένεις για πάντα. Κανείς δεν θα σε ανταμείψει. Κανείς δεν θα σε αναγνωρίσει. Κανείς δεν θα σε επιβραβεύσει. Και κανείς δεν θα σε δικαιώσει.

Δεν υπάρχουν φίλοι.
Στην καλύτερη περίπτωση, δεν υπάρχουν ούτε εχθροί.
Στην χειρότερη, υπάρχουν μόνο εχθροί.

Ο μόνος που μπορεί να σε ανταμείψει είσαι εσύ.

Αν επιλέξεις να μην έρθει αυτή η ανταμοιβή από εκεί που οφείλει να έρθει απλά δεν θα ανταμειφθείς ποτέ.

Μόνος σύμμαχός σου ο εαυτός σου.
Μην χάσεις λοιπόν τον μοναδικό σου σύμμαχο κάνοντας τον εχθρό.

Αν νομίζεις πως το να πονάς είναι η εξαίρεση αρνείσαι να δεις πως είναι ο κανόνας. Και η άρνηση ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι ουσιαστικό.

Ξύπνα.
Τώρα που μπορείς.
Ξύπνα.
Τώρα που προλαβαίνεις.
Ξύπνα.

Τα σπασμένα γυαλιά δεν κολλάνε. Και πριν βιαστείς να μου πεις ότι αυτό το έχεις ξανακούσει άκου και τα υπόλοιπα...

Τα σπασμένα γυαλιά δεν κολλάνε.
Οι χωρισμένοι άνθρωποι δεν ξανασμίγουν.
Μετά τον θάνατο δεν υπάρχει ζωή.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές.
Ό, τι δεν σε σκοτώνει δεν σε κάνει πιο δυνατό.
Κάθε εμπόδιο δεν γίνεται για καλό.
Η αποτυχία δεν σε μαθαίνει περισσότερα από την επιτυχία.
Η αγάπη δεν νικάει τα πάντα.

Δεν είναι ανάγκη να σε πατήσουν κάτω,
για να μάθεις πώς να σηκώνεσαι.
Δεν είναι ανάγκη να σε πληγώσουν,
για να εκτιμήσεις την αγάπη.
Δεν είναι ανάγκη να σε σκοτώσουν,
για να εκτιμήσεις την ζωή.

Και όλες αυτές οι φράσεις και οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται από εδώ και από εκεί δεν είναι παρηγοριά στον άρρωστο, γιατί για τον πραγματικά άρρωστο δεν υπάρχει καμία παρηγοριά. Όλα αυτά είναι παρηγοριά στον άνθρωπο γιατί είναι ανθρώπινος και έχει ανάγκη να τα ακούει, να του τα λένε και να τα πιστεύει.

Αλλά αν νομίζεις πως εγώ θα κάτσω να στα πω, κάνεις, για μια ακόμα φορά, πολύ μεγάλο λάθος.
Από εμένα δεν θα τα ακούσεις. Δεν θα στα πω. Δεν τα πιστεύω και δεν έχω καμία ανάγκη ούτε να τα λέω ούτε να τα ακούω.
Και αν νομίζεις ότι αυτό λέγεται απαισιοδοξία, ότι είμαι απαισιόδοξη, ότι βλέπω το ποτήρι μισό άδειο, θα σου απαντήσω: Το αν βλέπει κάποιος το ποτήρι μισό άδειο ή μισό γεμάτο δεν έχει καμία σχέση με το αν είναι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος.

Α! Και σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις... Η ζωή δεν είναι ωραία και επίσης δεν υπάρχει θεός.

Ωραία... Και τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά, ας ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμα. Όλα όσα έγραψα παραπάνω (τα περισσότερα) δεν τα πιστεύω (τουλάχιστον, όχι, ακριβώς, έτσι). Είναι "απολυτότητες" , αντίστοιχες με τις "απολυτότητες" που κυκλοφορούν, και οι "απολυτότητες" είναι αποτέλεσμα αδιαλλαξίας. Και αντιπαθώ την αδιαλλαξία. Θα προσθέσω, λοιπόν, μερικές παρενθεσούλες για να νιώσουμε καλύτερα όλοι και επίσης για να ανακαλύψουμε την δύναμη της παρένθεσης!

Τα σπασμένα γυαλιά (συνήθως) δεν κολλάνε.
Οι χωρισμένοι άνθρωποι (συνήθως) δεν ξανασμίγουν.
Μετά τον θάνατο (το πιθανότερο) δεν υπάρχει ζωή.
Ο χρόνος δεν γιατρεύει (πάντα) τις πληγές.
Ό, τι δεν σε σκοτώνει δεν σε κάνει (απαραίτητα) πιο δυνατό.
Κάθε εμπόδιο δεν γίνεται (απαραίτητα) για καλό.
Η αποτυχία δεν σε μαθαίνει (απαραίτητα) περισσότερα από την επιτυχία.
Η αγάπη δεν νικάει (πάντα) τα πάντα.

Δεν είναι ανάγκη να σε πατήσουν κάτω,
για να μάθεις πώς να σηκώνεσαι.
Δεν είναι ανάγκη να σε πληγώσουν,
για να εκτιμήσεις την αγάπη.
Δεν είναι ανάγκη να σε σκοτώσουν,
για να εκτιμήσεις την ζωή.

Κατά τον ίδιο τρόπο: Τα λεφτά (μερικές φορές) φέρνουν την ευτυχία, ο γάμος δεν σκοτώνει (πάντα) τον έρωτα, ο έρωτας δεν είναι (πάντα) τυφλός και δεν έρχεται (πάντα) όταν δεν τον περιμένεις! Α! Και ο κόσμος σου (καμιά φορά) γυρνάει γύρω από εσένα. It' s Ok!

Η ζωή δεν είναι (πάντα) ωραία και δεν υπάρχει (;) θεός.

Υπάρχουν άνθρωποι.

Υπάρχουν φίλοι (αρκεί να τους συναντήσεις). Υπάρχουν εχθροί (αρκεί να σε συναντήσουν).
Υπάρχει καθαρότητα (αρκεί να την βρεις). Υπάρχει χυδαιότητα (αρκεί να σε βρει).
Υπάρχουν (συνήθως) πολύπλοκες καταστάσεις και (σπάνια) απλές καταστάσεις.
Υπάρχουν (συνήθως) δύσκολες αλλαγές και (σπάνια) εύκολες αλλαγές.
Υπάρχουν τα μεν υπάρχουν τα δε. It' s Ok!

Υπάρχουν κανόνες. Υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες. Αλλά οι εξαιρέσεις (συνήθως) δεν υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες. Οι εξαιρέσεις (συνήθως) υπάρχουν για να εξουδετερώνουν τους κανόνες. Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις που οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιδιορθώνουν τους κανόνες.

Ξύπνα.
Σπάσε τους κανόνες.
Ξύπνα.
Σβήσε τις ταμπέλες.
Ξύπνα.

Γίνε η εξαίρεση που θέλεις να γίνεις (ή ακόμα καλύτερα, μην αρκεστείς στο να γίνεις μία εξαίρεση. Γίνε ο κανόνας που θέλεις να γίνεις), βρες φίλους εκεί που δεν υπάρχουν, γέννησε καθαρότητα μέσα στην χυδαιότητα, μην ακούς κανέναν ούτε φυσικά και εμένα. Δες την αλήθεια έτσι όπως είναι και βρες τρόπο να ζήσεις μέσα σε αυτήν. Μην ζεις με φράσεις δεκανίκια που δημιούργησαν άλλοι απλά για να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Αυτές οι φράσεις σε απογοητεύουν όταν ανακαλύπτεις ότι δεν ισχύουν. Σε προδίδουν. Γιατί; Γιατί δεν είναι δικές σου.

Όσο έτοιμος κι αν είναι ο μαθητής δεν θα βρεθεί (απαραίτητα) ο δάσκαλος. Για την ακρίβεια, ο δάσκαλος μπορεί να μην εμφανιστεί ποτέ.

Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό δεν πάει (απαραίτητα) το βουνό στο Μωάμεθ. Για την ακρίβεια, το κακόμοιρο το βουνό μπορεί να ξεκινήσει να πηγαίνει αλλά να διαλυθεί στην πορεία και μέχρι να φτάσει στον Μωάμεθ να έχει γίνει πετραδάκια.

Απογοητεύεσαι. Νιώθεις προδομένος. Εσύ είσαι ο διαλυμένος μαθητής που ακόμα περιμένει τον δάσκαλό του, εσύ είσαι το διαλυμένο βουνό που ακόμα ψάχνει τον Μωάμεθ του. Άλλα σου τάξανε, άλλα σε μάθανε, άλλα σου είπανε και άλλα ισχύουν. Κανείς δεν σου είπε τι να κάνεις αν δεν έρθει αυτό που περιμένεις, κανείς δεν σου είπε τι να κάνεις αν αρχίσεις να διαλύεσαι στο δρόμο προς τον στόχο σου...

Καμιά φορά... δεν υπάρχει "δεν θέλω" υπάρχει "δεν μπορώ". Έχεις σκεφτεί πως μπορεί εσύ μια χαρά να θέλεις αλλά να μην μπορείς; Είναι τόσο εύκολο όλοι να σου λένε ότι δεν θέλεις, δεν θέλεις, δεν θέλεις! Αλλά εσύ μπορεί να θέλεις και να θέλεις πολύ, πάρα πολύ, πιο πολύ από όσο μπορούν να φανταστούν όλοι αυτοί που σου λένε ότι δεν θέλεις, ναι, μπορεί να θέλεις... αλλά απλά να μην μπορείς! It' s Ok!

Δεν ορίζονται όλα από εμάς και καμιά φορά δεν αρκεί το να θέλεις κάτι για να γίνει... Ναι, τους αρέσει, δεν τους αρέσει, σου αρέσει, δεν σου αρέσει, μπορεί να μην μπορείς! Και κανείς δεν σου είπε τι να κάνεις όταν δεν μπορείς...

Υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δεν θέλω. Και πολύ απλά εξαρτάται από την κάθε περίπτωση και την κάθε κατάσταση το τι συμβαίνει και το τι ισχύει για τον κάθε άνθρωπο!

Πιστεύω στους ανθρώπους. Και θέλω να πιστεύω πως τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι θέλουν. Και θέλουν πολύ. Αλλά δεν μπορούν. Το γιατί δεν μπορούν είναι μια άλλη ιστορία. Το τι θα μπορούσε να γίνει για να μπορέσουν είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά στο τώρα τους απλά δεν μπορούν. Και για αυτούς που δεν μπορούν είναι τόσο άδικο απλά να τους τοποθετούμε στην κατηγορία του «δεν θέλουν».

Κατηγορίες και ταμπέλες. Τι σχέση έχω εγώ με αυτές; Καμία. Τι σχέση έχεις εσύ με αυτές; Καμία. Σου κόβουν τα πόδια και τα φτερά. Σου κλέβουν τα όνειρα και την σκέψη. Σε κάνουν αδιάφορο και αδύναμο. Κατηγορίες και ταμπέλες. Και φράσεις, φράσεις, φράσεις... Βομβαρδίζεσαι από φράσεις δεκανίκια. Κρατιέσαι από αυτές αλλά δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως δεν σε αφήνουν να περπατήσεις. Δεν σε αφήνουν να γίνεις ανεξάρτητος, δεν σε αφήνουν να ελευθερωθείς. Όταν τις αφήσεις, πέφτεις. Και μετά φοβάσαι... και τις ξαναπιάνεις για να σηκωθείς. Αλλά μπορείς να σηκωθείς χωρίς αυτές και σίγουρα μπορείς να περπατήσεις ΚΑΙ χωρίς αυτές. Μπορείς να γίνεις κύριος του εαυτού σου.

Ξύπνα.
Γράψε τις δικές σου φράσεις, αυτές που σε ορίζουν.
Ξύπνα.
Φτιάξε τους δικούς σου κανόνες, αυτούς που δεν σε περιορίζουν.
Ξύπνα.

Και Ζήσε. Ζήσε. Ζήσε.

Ζήσε όπως είσαι!

Όπως θέλεις. Όπως μπορείς. Όπως καταλαβαίνεις. It' s ok!

Ζήσε όπως είσαι!

Ο δρόμος σου είναι δικός σου και οι ταμπέλες που θα έχει ο δρόμος σου (αν θέλεις να έχει ταμπέλες) πρέπει να έχουν γραφτεί από εσένα και οι κανόνες που θα έχει ο κόσμος σου (αν θέλεις να έχει κανόνες) πρέπει να έχουν φτιαχτεί από εσένα.

Ξύπνα.
Γίνε ο δρόμος σου.
Ξύπνα.
Γίνε ο κόσμος σου.
Ξύπνα.

Γίνε εσύ.

Τώρα που μπορείς.
Τώρα που προλαβαίνεις.

Γίνε εσύ.