Τελικά εσύ;

(Είμαι αρρωστούλα, ξεκαθαρίζω τα κείμενά μου, βρίσκω αυτό, που μοιάζει με αυτό που έγραψα πριν λίγο καιρό αλλά επειδή είναι διαφορετικό και έχει την δική του δυναμική... το μοιράζομαι και αυτό...)


Τελικά εσύ;


«Τελικά εσύ το παράτησες το θέατρο;»

Όχι, δεν το «παράτησα» αλλά ακόμα κι αν το είχα «παρατήσει» αυτή δεν θα ήταν μια ερώτηση που θα ήθελα να ακούσω.

Όχι, δεν το «παράτησα» αλλά και που δεν το έχω «παρατήσει» αυτή δεν είναι μια ερώτηση που μου αρέσει να ακούω.

Επειδή, λοιπόν, με ρώτησαν κάτι τέτοιο... Με αφορμή αυτή την ερώτηση...

Αναρωτιέμαι...

Πόση δύναμη χρειάζεται για να κλείσεις τα αυτιά σου σε όλα όσα λέγονται και για να μην δίνεις σημασία σε όλα όσα γίνονται... Ο δρόμος σου είναι ο δρόμος σου, κανένας άλλος δεν τον γνωρίζει εκτός από εσένα, και εσύ απλά πρέπει να προσπερνάς όλα αυτά τα «όμορφα» «καλοπροαίρετα» σχόλια που γίνονται για το «καλό» σου... και να συνεχίζεις...

Την αγαπάω την σιωπή. Μακάρι να την χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι παραπάνω από ό,τι την χρησιμοποιούν. Η σιωπή σου δίνει την δυνατότητα και να σκεφτείς και να νιώσεις.

Δεν θύμωσα απέναντι στον άνθρωπο που με ρώτησε.
Ούτε, όμως, με άφησα να στενοχωρηθώ.
Δεν έχω πια αντοχές ούτε για τέτοιου είδους θυμό ούτε για τέτοιου είδους στενοχώρια...

Ναι, γνωρίζω γιατί με ρώτησε. Κάποτε έκανα μία παράσταση τον χρόνο... οι άλλοι θεωρούσαν ότι αυτό είναι εύκολο να γίνει ενώ δεν ήταν (όταν δεν έχεις κανέναν γνωστό, όταν δεν έχεις χρήματα, όταν δεν έχεις δικό σου θέατρο, όταν... όταν... όταν... )... Τώρα που απλά δεν είμαι εκεί όπως ήμουν... αμέσως θεωρούν (κάποιοι, φυσικά, όχι όλοι) ότι το παράτησα... ότι τα παράτησα...

Λες και γίνεται να παρατήσει κανείς το θέατρο...
Λες και θα σε αφήσει το θέατρο να το παρατήσεις...
Λες και αυτή δεν είναι μια σχέση που είναι αδύνατο να γκρεμιστεί από την στιγμή που χτίστηκε...
Λες και αυτό δεν είναι ένα άγραφο αόρατο συμβόλαιο που δεν γίνεται να σκιστεί...
Λες και αυτή δεν είναι μια αιώνια αόρατη δέσμευση που δεν γίνεται να σπάσει...

Ακόμα και να μην ξανακάνω καμία άλλη παράσταση ποτέ στην ζωή μου... Μία είναι η απάντηση και θα συνεχίσει να είναι...

«Δεν το παράτησα.»

Κι έτσι πρέπει να (συνεχίσεις να) απαντάς τα αυτονόητα σε ερωτήσεις που (συνεχίζουν να γίνονται και που) ακόμα σε πονάνε...

Τελικά εγώ δεν το παράτησα το θέατρο...

Αλλά αυτό δεν λέει τίποτα παραπάνω από αυτό που λέει... Δεν δηλώνει τίποτα για την συνέχεια μου...

Απολύτως τίποτα.

Μπορώ να μην κάνω τίποτα ξανά σε σχέση με το θέατρο και να μην το έχω παρατήσει.
Μπορώ να κάνω κάτι που δεν με εκφράζει σε σχέση με το θέατρο και να είναι σαν να το έχω παρατήσει (έστω και στιγμιαία, έστω και για λίγο).
Μπορώ και να κάνω πού και πού κάτι... όταν τα καταφέρνω... να κάνω κάτι που έχει νόημα για εμένα... που έχει ουσία... και εκεί... να μην με ενδιαφέρει αν μοιάζει σαν να το παράτησα ή σαν να μην το παράτησα...

Πολλά μπορώ... Πολλά μπορεί...

Και δεν υπάρχει καμία ερώτηση που να μπορεί να τα ρωτήσει... και καμία απάντηση που να μπορεί να τα απαντήσει...

Εγώ κάνω το καλύτερο που μπορώ... και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα τα κάνει η ζωή...